Οι εχθροπραξίες στην αρχαιότητα ήταν πολύ βάρβαρες. Υπάρχουν έντονες αφηγήσεις για ηρωικές μάχες κατά τις οποίες οι αντίπαλες πλευρές χρησιμοποιούσαν τεχνολογίες αιχμής για να υπερισχύσουν η μία της άλλης.

Είχαν όντως οι αρχαίοι Έλληνες πολιορκητικά άρματα και χειροβομβίδες; Χρησιμοποιούσαν χημικά και βιολογικά όπλα;

Αυτή είναι η ιστορία για την πιο διάσημη πολιορκία όλων των εποχών...δείτε το πολύ ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ του History Channel

Δημόσια ανάγνωση ραψωδιών στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείοόπου καλούνται να συμμετάσχουν όσοι θα ήθελαν να ανακαλύψουν περισσότερα «Ομηρικά» μυστικά.

Την τελευταία Κυριακή κάθε μήνα το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σας προσκαλεί σε μια διαφορετική ανάγνωση της Οδύσσειας, με συνοδεία αρχαίας λύρας και τη δυνατότητα να γίνετε για λίγο ραψωδός!

Δύο ραψωδίες κάθε φορά παρουσιάζονται από τον μουσικοσυνθέτη Δρ Νίκο Ξανθούλη, αλλά και όσους από τους επισκέπτες επιθυμούν να συμμετέχουν στη δημόσια ανάγνωση, ανακαλύπτοντας τα μυστικά της προσωδίας. Η μετάφραση που χρησιμοποιείται είναι του Ζήσιμου Σίδερη. Η διάρκεια των αναγνώσεων είναι δύο ώρες.

Την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου και ώρα 11 π. μ. θα παρουσιαστούν οι ραψωδίες ρ και σ. Ο Τηλέμαχος επιστρέφει στο παλάτι και ενημερώνει την Πηνελόπη για τα όσα ανακάλυψε στο ταξίδι του. Ο Οδυσσέας με τον Εύμαιο φτάνουν και αυτοί στην πόλη. Μόνο το πιστό του σκυλί, ο Άργος, καταλαβαίνει τον ερχομό του και ξεψυχά στο πέρασμά του. Ο βασιλιάς-ζητιάνος δέχεται τις προσβλητικές επιθέσεις όχι μόνο των μνηστήρων, αλλά και δούλων. Σε λίγο ο Ίρος, ένας γνωστός ζητιάνος της Ιθάκης, προκαλεί τον Οδυσσέα και οι μνηστήρες τους ωθούν σε αγώνα πάλης για να αποφασιστεί ποιος θα μείνει στο ανάκτορο. Ο Οδυσσέας κερδίζει, αλλά οι υβριστικές συμπεριφορές συνεχίζονται. Η Πηνελόπη κάνει μια βασιλική εμφάνιση και βάζει τους μνηστήρες στη θέση τους, ενώ λίγο μετά ο Τηλέμαχος παρεμβαίνει με αποφασιστικότητα και τους στέλνει στα σπίτια τους.

Ο αριθμός των θέσεων είναι περιορισμένος (30) και απαιτείται τηλεφωνική κράτηση. Η κράτηση θέσης ισχύει έως 15 λεπτά πριν την έναρξη. Οι επισκέπτες που επιθυμούν να συμμετέχουν στην ανάγνωση, μπορούν να το δηλώσουν στην τηλεφωνική κράτηση και να προμηθευτούν το απόσπασμα που θα διαβάσουν κατά την προσέλευσή τους στις Πληροφορίες του Μουσείου. Η συμμετοχή στη δράση είναι δωρεάν.

thetoc.gr

Νέες εντυπωσιακές εισόδους στο Μινωικό ανάκτορο της Ζωμίνθουστον Ψηλορείτη (Φωτ.1α, 1β) αποκάλυψε η φετινή ανασκαφή, που διεξήχθη επί έξι εβδομάδες (Ιούλιο -και Αύγουστο) από την Επίτιμη  Διευθύντρια Αρχαιοτήτων Δρα Έφη Σαπουνά Σακελλαράκη.

Φωτογραφία 1β

Νέα στοιχεία προέκυψαν και για την εσωτερική διαρρύθμιση του συγκροτήματος και την αρχιτεκτονική του (κλίμακες, πλούσιος διάκοσμος) ενώ πλήθος ήταν και τα ευρήματα από την έρευνα στο εσωτερικό του και στα δωμάτιά του, όπου μεταξύ άλλων εντοπίσθηκε ένα ιδιαίτερα σπάνιο νόμισμα Μάρκου Αυρηλίου (161- 180 μ.Χ.) (Φωτ 2). 

Φωτογραφία 2

Όλα, στοιχεία που υποδηλώνουν την σπουδαιότητα αυτού του τεράστιου, λαβυρινθώδους κτιρίου, εδραιώνοντας τις απόψεις για τον χαρακτήρα του σε υψόμετρο 1200 μέτρων.

Δύο είναι οι νέες είσοδοι, εκ των οποίων η πρώτη στην Βορειοανατολική γωνία του ανακτόρου είναι ιδιαίτερα προσεγμένη διαθέτοντας και προθάλαμο με θρανία στις δύο πλευρές του (Φωτ.3). 

Φωτογραφία 3

H είσοδος αυτή οδηγεί μέσω ενός μεγάλου διαδρόμου στο σπουδαίο ιερό της ανατολικής πτέρυγας στο οποίο έχουν αποκαλυφθεί ήδη βαθμιδωτός βωμός και βόθρος.

Κατά την ανασκαφική έρευνα εντοπίσθηκε και η είσοδος της Νοτιοανατολικής γωνίας, η οποία όμως δυστυχώς δεν σώζεται σε καλή κατάσταση, καθώς υπέστη πολλές μετασκευές στα μεταγενέστερα χρόνια (Μυκηναϊκά και Ρωμαϊκά) αλλά και μεγάλη καταστροφή λόγω των αρχαιοκαπηλικών δράσεων της δεκαετίας του '60. Φαίνεται ωστόσο, πως ήταν μεγαλοπρεπέστατη, οδηγώντας με κλίμακες, που ξεκινούσαν από το κατώτερο επίπεδο του λόφου, όπου είναι κτισμένο το ανάκτορο, στην Κεντρική αυλή του. Και οι δύο είσοδοι πάντως αποτελούν διαφορετικούς τύπους από αυτόν της κεντρικής βόρειας εισόδου, η οποία αρχιτεκτονικά είναι λιγότερο σύνθετη.

Μία ακόμη εσωτερική σκάλα αποκαλύφθηκε κατά την ανασκαφή (Φωτ. 4) ενώ οι τοίχοι, μερικοί από τους οποίους σώζονται σε ύψος έως και τριών μέτρων αποδεικνύουν, ότι το κτήριο ήταν πολυώροφο. 

Φωτογραφία 4

Οι μεγάλες του αίθουσες στήριζαν τους επάνω ορόφους  με κεντρικούς πεσσούς ή κίονες (Φωτ. 5.). 

Φωτογραφία 5

Τα δάπεδα, που ήρθαν και φέτος στο φως, άλλα από λαμπερό ασβεστόλιθο κι άλλα βοτσαλωτά υποδηλώνουν την πολυτέλεια που επικρατούσε στο εσωτερικό του, το ίδιο και τα τοιχογραφημένα κονιάματα που κοσμούσαν τα δωμάτια, δείγμα εκλέπτυνσης της εποχής και των κατοίκων του.

Σε πολυτελή χώρο, που βρίσκεται πάνω από το μεταλλουργικό εργαστήριο ήρθαν στο φως σφραγίδες, η μία από τις οποίες με παράσταση ιερού κόμβου είχε πέσει από τον ανω όροφο, Περίαπτα όπως αυτό σε σχήμα αχιβάδας (Φωτ. 6.), ρυτό με διακόσμηση σπειρών και τμήμα αγγείου με ανάγλυφη διακόσμηση μικρού χοίρου. 

Φωτογραφία 6

Ρυτό σε σχήμα χοίρου έχει βρεθεί  σε ιερά, της εποχής του χαλκού όπως της Φαιστού και συνδέεται με την μεταγενέστερη λατρεία του Κρηταγενούς Δία ως ένα από τις τροφούς του. Ήδη άλλωστε στη Ζώμινθο έχει βρεθεί λατρευτικό  αγγείο (ρυτό) σε σχήμα χοίρου .

Σε διπλανό δωμάτιο οι λίθινες θήκες (Φωτ. 7) που αποκαλύφθηκαν θα περιείχαν πολύτιμα αντικείμενα, τα οποία ασφαλώς πήραν μαζί τους οι ένοικοι αφήνοντας πίσω τους ελάχιστα λείψανα, όπως έναν μικρό χάλκινο σκαραβαίο, τοπική  μίμηση  των αιγυπτιακών, μία σφραγίδα και πολλά θαλάσσια όστρεα μη βρώσιμα, που δείχνουν ότι στην περιοχή λατρευόταν θεότητα στην θαλάσσια εκδοχή της, όπως γνωρίζουμε και από την Κνωσό. Πλήθος αγγείων εξάλλου βρέθηκε σε αποθέτη του ίδιου δωματίου.

Φωτογραφία 7

Κατά την φετινή ανασκαφική έρευνα αποκαλύφθηκαν επίσης χάλκινα αντικείμενα, όπως εγχειρίδια, λίθινα αγγεία, σφραγίδες, οστεϊνο πλακίδιο πού μοιάζει με αυτά πού κοσμούν το περίφημο ζατρίκιο  της Κνωσού, τμήματα μεγάλων πίθων και πήλινων αγγείων, κεραμεικοί τροχοί, καθώς και λείψανα κυψελών. Τα τελευταία δείχνουν την ενασχόληση των κατοίκων και με την μελισσοκομία, εκτός βέβαια από την εκμετάλλευση της πλούσιας πανίδας και χλωρίδας του Ψηλορείτη. Αποδεικνύεται έτσι το εύρος και ο χαρακτήρας των δραστηριοτήτων των ενοίκων του ανακτόρου πάνω στο βουνό, που ήταν βεβαίως οικονομικός, πολιτικός και θρησκευτικός. Η σύνδεσή του αφ΄ενός με την Κνωσό –η πρώτη εγκατάσταση στη Ζώμινθο στα 1900 π.Χ. σχεδόν ταυτίζεται χρονολογικά με αυτήν της Κνωσού- και αφ΄ετέρου με το Ιδαίο Άντρο, που υπήρξε το σπουδαιότερο και ίσως παλαιότερο ιερό της Κρήτης δείχνει την μεγάλη σημασία του. Ο κύριος λόγος ασφαλώς, που και οι κατακτητές του νησιού, οι Μυκηναίοι κατ΄αρχάς και οι Ρωμαίοι αργότερα θέλησαν να το εκμεταλλευτούν στο έπακρο.

Πάμπολλα τμήματα ορείας κρυστάλλου (Φωτ. 8) τέλος, που προέρχονται από το εργαστήριο του συγκροτήματος εντοπίσθηκαν σε όλους τους χώρους του.

Φωτογραφία 8

Κάποια από αυτά μάλιστα είναι επεξεργασμένα, αφού θα αποτελούσαν ενθέματα σε ξύλινα σκεύη. Φέτος συνεχίσθηκαν και οι εργασίες στον χώρο του μεταλλουργικού κλιβάνου αποκαλύπτοντας νέες κατασκευές. Άλλωστε σε διάφορους χώρους τού κτηρίου βρέθηκαν σιδηρούχα πετρώματα  τά οποία εξετάσθηκαν από ειδικοούς του Ιδρύματος Τεχνολογίας Έρευνας,.

Υπενθυμίζεται ότι το ανάκτορο της Ζωμίνθου εντοπίσθηκε και ανασκάφηκε ένα τμήμα του από τον Γιάννη Σακελλαράκη στην δεκαετία του' 80. Η τελευταία περίοδος των συστηματικών ανασκαφών άρχισε το 2004 και συνεχίζεται.​

Πηγή: ΥΠΠΟΑ

Είναι το πρώτο φιλμ για το ναό του επικούρειου Απόλλωναπου έχτισε ο Ικτίνος στην κορυφή ενός βουνού.

Ο σκηνοθέτης (Jean-Daniel Pollet) μαγεύτηκε και είπε ότι αυτός ο ναός υπήρξε το κέντρο του κόσμου για κείνον. Έτσι λοιπόν τον κινηματογράφησε με ρυθμό ιερής τελετουργίας και το αποτέλεσμα αντάμειψε τις προσπάθειες του.

Ο ναός είναι κτισμένος κυρίως με ασβεστολιθική πέτρα και είναι χωρίς το άγαλμα του θεού Απόλλωνα.

«Εδώ μπορείς να υπάρξεις»

…Εντυπωσιασμένος από τη γοητεία του αρχαιολογικού χώρου των Βασσών ο εξαιρετικός σκηνοθέτης Jean-Daniel Pollet, μόλις τον ανακάλυψε βρήκε ένα υπαρξιακό καταφύγιο λέγοντας «Εδώ μπορείς να υπάρξεις».

Χαρακτήρισε τον τόπο ως άκρον άωτον της μαγείας και για μια δεκαετία τον θεωρούσε το κέντρο του κόσμου. Τον επισκέφθηκε πολλές φορές και τρεις ταινίες του έχουν αναφορές στο ναό του Επικούριου Απόλλωνα. Η μία από αυτές «Βάσσες» είναι αφιερωμένη στο ναό. Πρόκειται για ένα κινηματογραφικό ποίημα. Ο ίδιος ο σκηνοθέτης έχει περιγράψει ως εξής τη σχέση του με τις Βάσσες:

«Πρωτοείδα το ναό των Βασσών κάνοντας το γύρο της Μεσογείου. Πρέπει λοιπόν να πω γιατί έφυγα, γιατί έκανα αυτόν το γύρο. Είχα επισημάνει το ναό σε μια λιθογραφία (όχι φωτογραφία) κάποιου βιβλίου, γιατί έγραφε ότι ήταν ο μόνος κτισμένος στα υψώματα της Πελοποννήσου και χωρίς θέα στη θάλασσα.

Εγραφε, επίσης, ότι αυτός ο ναός ήταν το τελευταίο έργο του αρχιτέκτονα του Παρθενώνα. Αυτό το έργο, μέσα στις μικροσκοπικές του διαστάσεις σε σύγκριση με τον Παρθενώνα, δίνει την εντύπωση κάποιου που γέρασε, που δεν έχει πια αλαζονεία, που σχεδόν δεν είναι πια Ελληνας, αλλά ξέρει μόνο να κτίζει σαν Ελληνας.

Αλλωστε, οι πέτρες που χρησιμοποιήθηκαν για να κτιστεί αυτός ο ναός, εξορύχθηκαν απ” αυτήν εδώ την ίδια περιοχή· βλέπει κανείς καλά ότι είναι γκρίζες σαν τις άλλες που είναι τριγύρω. Σε άλλους ελληνικούς ναούς χρησιμοποιήθηκε ένα συγκεκριμένο μάρμαρο, από ένα συγκεκριμένο λατομείο, αλλά πιστεύω ότι όλα είχαν πάνω-κάτω την ίδια προέλευση, το ίδιο χρώμα, την ίδια πυκνότητα και την ίδια αντοχή.

Για τις Βάσσες, σίγουρα υπάρχουν στοιχεία – θα μπορούσα να γνωρίζω περισσότερα αν είχα μελετήσει την ιστορία του ναού πιο εμπεριστατωμένα. Οπωσδήποτε, κάπου θα είναι γραμμένα. Αυτό που συγκράτησα, είναι ότι κτίστηκε για να ξορκίσει ένα λιμό, μιαν αρρώστια (ίσως πανούκλα) που, εκείνη την εποχή, είχε ρημάξει την περιοχή. Είναι πολλές οι ενδείξεις που ενισχύουν αυτή την εικασία, αλλά δεν τις θυμάμαι πια.

Θυμάμαι, όμως, άλλη μια ιδιαιτερότητα: συνήθως, στο κέντρο κάθε ναού υπάρχει μια θέση όπου μπαίνει ένα άγαλμα: το άγαλμα κάποιου θεού στον οποίο υποτίθεται ότι είναι αφιερωμένος ο ναός (Απόλλων κ.λπ.). Ε, λοιπόν, στις Βάσσες δεν υπήρχε τέτοιο βάθρο. Σκέφτηκα ότι μπορεί να πρόκειται για κάποιο είδος αθεϊστικού ναού, αλλά μάλλον αεροβατούσα.

Μου είπαν ότι όλοι οι ελληνικοί ναοί είχαν τον ίδιο προσανατολισμό – αυτός εδώ, όμως αποτελεί εξαίρεση. Είναι ένα από τα λίγα μέρη στα οποία ξαναγύρισα (τουλάχιστον επτά φορές· τις πέντε, μάλιστα, χωρίς μηχανή). Είναι ένας τόπος που σου μιλάει, που ο Sollers λέει ότι είναι γεμάτος απ” τα λόγια των νεκρών, κι οι νεκροί τού μιλάνε, του λένε δίχως άλλο τα ίδια πράγματα – σαν ηχώ.

Κινηματογράφησα αυτόν το ναό μια φορά, στα γρήγορα, δύο ή τρία πλάνα για τη Μεσόγειο, και μετά από δύο χρόνια ξαναγύρισα στις Βάσσες για μια ταινία μικρού μήκους. Είχε συννεφιά -πράγμα σπάνιο. Το γύρισμα κράτησε δύο μέρες».

Αυτή η ταινία που γυρίστηκε το 1964 και το 1965 βραβεύτηκε στη Μπιενάλε Παρισίων, δεν προβλήθηκε ποτέ στις κινηματογραφικές αίθουσες. Η προβολή της στην εκδήλωση «Επικούριος Απόλλωνας υπό το σεληνόφως» ήταν μια από τις σπάνιες και σε συνδυασμό με τον τόπο όπου γυρίστηκε και είναι αφιερωμένη, αποτέλεσε μοναδική εμπειρία για τους θεατές….

eleysis-ellinwn.gr

«Η φωτογράφιση ενός αρχαιολογικού χώρου ενέχει πάντοτε μια σύγκρουση»πιστεύει ο ιταλός φωτογράφος Πάολο Μορέλο.

«Μια σύγκρουση ανάμεσα σε αυτό που έχουμε μελετήσει και αυτό που βλέπουμε. Ανάμεσα στις επιστημονικές μας γνώσεις, την ορθολογιστική μας αντίληψη και τα υπάρχοντα ερείπια, μερικές φορές πολύ φτωχά, που προσφέρονται μπροστά από τον φακό μας. Ανάμεσα στην έντονη συγκίνηση που μας προκαλεί καρδιοχτύπι, τη μαγεία που μας κατακλύζει και την επιθυμία να τα αποτυπώσουμε όλα αυτά σε μια εικόνα. Αυτή η σύγκρουση είναι ένα είδος πρόκλησης και αυτό ακριβώς αναμένεται να αντιπροσωπεύσει ένας φωτογράφος».

Στη θεωρία του ιταλού φωτογράφου αντανακλάται η φιλοσοφία της έκθεσης που έχουν ετοιμάσει για αυτόν το Επιγραφικό και Νομισματικό Μουσείο και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Αθηνών, σε συνεργασία με το Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου (ΚΑΜ).

Σύμφωνα με την επιμελήτρια της έκθεσης Αφροδίτη Οικονομίδου, η έκθεση, τίτλος της οποίας «Περιήγηση στην Τελειότητα», είναι «ένας εικαστικός φόρος τιμής στο μεγαλείο του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού». Θα πραγματοποιηθεί στην αίθουσα περιοδικών εκθέσεων του Επιγραφικού Μουσείου (Τοσίτσα 1) από τις 21 Σεπτεμβρίου ως τις 26 Οκτωβρίου 2017. 

Φωτογραφία του αρχαιολογικού χώρου της Επιδαύρου από τον Π. Μορέλο

Φωτογραφία του Ναού της Αφαίας στην Αίγινα

Γεννημένος στο Παλέρμο της Σικελίας και μεγαλωμένος, όπως ο ίδιος αρέσκεται να λέει, με τα Επη του Ομήρου στη σκιά των αρχαίων ναών της Μεγάλης Ελλάδας, ο Μορέλο το 2014 αποφάσισε να αφιερώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της φωτογραφικής δουλειάς του στην τεκμηρίωση των σημαντικότερων ελληνικών αρχαιολογικών χώρων. Η έρευνά του στόχο είχε την επανεξέταση των μυθικών (και θεμελιωδών για τον ίδιο) τοποθεσιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού. Ως ιστορικός τέχνης, επέλεξε σαν συντρόφους του ταξιδιού του τον Ομηρο και τον Παυσανία και φρόντισε να αποτίσει φόρο τιμής στα υπέροχα αρχαία μνημεία της Μεγάλης Ελλάδας που βρίσκονται σε ιταλικό έδαφος.

Οι αρχαιολογικοί χώροι της Ελλάδας όπου ο Μορέλο δούλεψε είναι της Αθήνας, της Ολυμπίας, των Δελφών, της Κορίνθου, της Νεμέας, των Μυκηνών, του Αργους, της Τίρυνθας, του Αρκαδικού (μυκηναϊκή γέφυρα Καζάρμας), της Επιδαύρου, της Αίγινας (Αφαία), του Σουνίου, της Βραυρώνας και των Μεγάρων. Σε ό,τι αφορά τη Μεγάλη Ελλάδα στην Ιταλία, ο φακός του Μορέλο πέρασε από την Ποσειδωνία, τον Κρότωνα, το Μεταπόντιο, τον Σελινούντα, την Εγεστα και τον Ακράγαντα.

Έτσι συνέλαβε ο φακός του Π. Μορέλο τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο

Και κάπως έτσι, ύστερα από μακρά και επίπονη εργασία, δημιουργήθηκε μια σειρά 200 φωτογραφιών, από τις οποίες 30 επιλεγμένες εικόνες παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων (3-23 Ιουλίου εφέτος) και τώρα παρουσιάζονται στην Αθήνα στο Επιγραφικό Μουσείο. Στη συνέχεια, η έκθεση θα μεταφερθεί τον Νοέμβριο στο Αρχαιολογικό Μουσείο Δελφών και τον Δεκέμβριο στη Θεσσαλονίκη, στον εκθεσιακό χώρο του βιβλιοπωλείου του ΜΙΕΤ.

«Υπάρχουν τόποι των οποίων το "μέγεθος"υπερβαίνει τον χώρο που καταλαμβάνουν στην πραγματικότητα»λέει ο Μορέλο. «Είναι τόποι που αποτελούν σύμβολα, πνευματικές προεκτάσεις, εικόνες που η συλλογική μνήμη επεξεργάστηκε εδώ και αιώνες, καταστάλαγμα ιστορικών αναφορών, τολμηρών περιηγήσεων και ακούραστων αρχαιολογικών ερευνών». Για τον Μορέλο γύρω από μια πέτρα, γύρω από έναν άμορφο σωρό ερειπίων συγκεντρώνονται συχνά συμβολικές αξίες τόσο ισχυρές ώστε να καθιστούν αυτά τα αρχαία ίχνη, που μόλις μετά βίας είναι ορατά, ένα εξαίσιο μνημείο. Και η Αρχαία Ελλάδα είναι το κατ'εξοχήν έμβλημα αυτού του φαινομένου.

«Στην Αρχαία Ελλάδα βυθίζονται οι πολιτιστικές και πολιτικές ρίζες της Δύσης»καταλήγει ο φωτογράφος. «Με αίσθηση ευγνωμοσύνης και σεβασμού συνεχίζουμε να θυμόμαστε ότι ο πολιτισμός μας οφείλει στην Ελλάδα τα δώρα της δημοκρατίας και της φιλοσοφίας».

Info:

Επιγραφικό Μουσείο (Τοσίτσα 1), από τις 21 Σεπτεμβρίου ως τις 26 Οκτωβρίου.

Πηγή: Γ. Ζουμπουλάκης, Το Βήμα, Ανασκαφή

Ένα εντυπωσιακό εύρημα ήρθε στο φως από τις ανασκαφές στην Εύβοια. Ελβετική αρχαιολογική ομάδα ανακάλυψε έναν διάσημο υπαίθριο τόπο λατρείας της αρχαιότητας, το ναό της Αμαρυνθίας Αρτέμιδος.

Ο ναός αποτελούσε αντικείμενο έρευνας εδώ και έναν αιώνα περίπου και εντοπίστηκε στους πρόποδες του λόφου Παλαιοεκκλησίες, κοντά στο μικρό ψαροχώρι Αμάρυνθος της Εύβοιας, δηλαδή 10 χιλιόμετρα μακριά από την αρχική τοποθεσία όπου εκτιμούσαν οι αρχαιολόγοι ότι βρισκόταν.

Από το 2007 η έρευνα διεξάγεται υπό την καθοδήγηση του καθηγητή του Πανεπιστημίου της Λοζάνης και διευθυντή της Ελβετικής Αρχαιολογικής Σχολής στην Αθήνα, Karl Reber.

Ο χαμένος ναός της Αρτέμιδος βρέθηκε στην Αμάρυνθο της Εύβοιας

Οι αρχαιολόγοι εντόπισαν τμήματα ενός μεγάλου τοίχου που χρονολογείται από την κλασική εποχή και ο οποίος, εκτιμάται ότι αποτελούσε μέρος στοάς που βρισκόταν δίπλα από τον ναό.

Οι πρώτες ανασκαφές ξεκίνησαν στην Αμάρυνθο το 2012, όταν η ελβετική αρχαιολογική ομάδα έφερε στο φως ένα μεγάλο μέρος του κτιρίου.

Σήμερα, μετά την εύρεση και επιγραφών στον χώρο, η ελβετική αρχαιολογική ομάδα είναι σίγουρη ότι έχει εντοπίσει την σωστή τοποθεσία του ναού της Αμαρυνθίας Αρτέμιδος, όπου και κατέληγε κάθε χρόνο η λατρευτική πομπή που ξεκινούσε από την ευημερούσα εμπορική πόλη της Ερέτριας, που βρισκόταν σε απόσταση 10 χιλιομέτρων.

Εκεί, συμμετείχαν σε γιορτές προς τιμή της Αρτέμιδος, της θεάς του κυνηγιού στην ελληνική μυθολογία. Η Άρτεμις λατρευόταν ως η προστάτιδα θεά της Αμαρύνθου, της πόλης που πήρε το όνομά της από έναν άνδρα της Ερέτριας που γοητεύτηκε από την θεά.

Πηγές: The Archaeology News Network, Ανασκαφή

Είναι γεγονός αναμφισβήτητο πως ο Μυκηναϊκός Στρατόςυπήρξε η τελειότερη στρατιωτική μηχανή της εποχής στον τότε γνωστό κόσμο.

Αυτό φυσικά δεν συνέβη εν μια νυκτί. Αντίθετα ήταν προϊόν όλων των προηγουμένων τεχνικών και τακτικών ανακαλύψεων που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα από το 5.000 π.Χ. περίπου.

Οι πρώτοι Έλληνες πολεμιστές της 6ης, 5ης και 4ης χιλιετίας π.Χ. ήταν εξοπλισμένοι με σφενδόνες, τόξα, ακόντια και δόρατα.
Το σπαθί εντάχθηκε λίγο αργότερα στο οπλοστάσιο τους, προερχόμενο από το εγχειρίδιο. Αντίθετα με όλους τους ανατολικούς λαούς, οι οποίοι αρχικά χρησιμοποίησαν δρεπανοειδή θλαστικά σπαθιά- ρομφαίες-οι Έλληνες χρησιμοποίησαν εξαρχής τον κλασικό τύπο του ίσιου σπαθιού.

Η ασπίδα εισήχθη επίσης αργότερα στους ελληνικούς στρατούς. Κατασκευαζόταν όμως από φθαρτά υλικά και έτσι δεν έχει διασωθεί κανένα δείγμα.

Οι πρώτες ελληνικές ασπίδες για τις οποίες έχουμε σαφείς πληροφορίες, από τις τοιχογραφίες στις Κυκλάδες και στην Κρήτη, είναι οι πυργοειδείς, ποδήρεις «σάκοι».

Τα δόρατα επίσης εξελίχθηκαν και μεγάλωσαν δραματικά σε μήκος.

Η εξέλιξη αυτή δεν ήταν φυσικά άσχετη με την ανάπτυξη των αρμάτων κρούσης, ως στοιχείου κρίσης της συμπλοκής.

Ο Μυκηναϊκός Στρατός απαρτιζόταν από τα όπλα του πεζικού και του ιππικού. Το δεύτερο περιελάμβανε στις τάξεις του άρματα μάχης και αργότερα και ιππείς.

Το πεζικό διακρινόταν σε ελαφρύ και βαρύ. Στο βαρύ πεζικό θα πρέπει να ενταχθούν και τα τμήματα τοξοτών, τα οποία δεν πολεμούσαν σε διάταξη ακροβολισμού.

Όλοι οι πολίτες ελάμβαναν στρατιωτική ή «παραστρατιωτική» εκπαίδευση και ήταν υπόχρεοι παροχής στρατιωτικής υπηρεσίας.

Κάθε ηγεμόνας διέθετε έναν πυρήνα μονίμων «επαγγελματιών» στρατιωτών, κυρίως «αρματιστών», οι οποίοι αποτελούσαν τον σκληρό πυρήνα του στρατού. Τον πυρήνα αυτό πλαισίωναν μονάδες επιστράτων.

Η πολιτεία ήταν αυτή που παρείχε στους πολίτες τον κύριο όγκο των όπλων και των υλικών.

Μέσω ενός εξελιγμένου δικτύου έγκαιρης προειδοποίησης (φρυκτωρίες, συνοριακοί περίπολοι), ο τοπικός άρχοντας ήταν σε θέση να ενημερώνεται άμεσα κάθε φορά για το μέγεθος και τη μορφή της απειλής που πλησίαζε στα εδάφη του.

Αναλόγως της απειλής κινητοποιούσε το σύνολο ή μέρος του στρατιωτικού του δυναμικού και έσπευδε κατά των πολεμίων.

Η ύπαρξη μόνιμου τακτικού στρατού σε εκείνους του τόσο πρώιμους χρόνους, προκαλεί ασφαλώς κατάπληξη. Καταπληκτικότερο όμως αυτού είναι το γεγονός ότι και οι επιστρατευμένες μονάδες ήταν οργανωμένες σε τακτικά συγκροτήματα, με συγκεκριμένους ηγέτες, στους οποίους ανατίθονταν η εξυπηρέτηση συγκεκριμένων αποστολών.

Επικεφαλής κάθε τοπικής στρατιωτικής δύναμης ήταν ο τοπικός βασιλιάς-διοικητής. Δεύτερος στην ιεραρχία ήταν ο «Λαφαγέτας», ο αρχιστράτηγος, ο ηγέτης του λαού, του στρατού (=Λαού ηγέτης).

Ακολουθούσαν οι Επέτες, οι πρόμαχοι, οι καλύτεροι πολεμιστές του στρατού. Αυτοί στην πρωτομυκηναϊκή περίοδο φαίνεται ότι πολεμούσαν κυρίως έφιπποι, επί αρμάτων. Αργότερα πολεμούσαν και πεζοί.

Ακολουθούσαν οι βαριά οπλισμένοι πεζοί, οι δορυφόροι, οι οποίοι συγκροτούσαν την πρώιμη φάλαγγα. Ήταν κυρίως ελεύθεροι μικροκαλιεργητές ή τεχνίτες, οι οποίοι είχαν την οικονομική άνεση να συνεισφέρουν στην αγορά των όπλων τους. Οι πλέον φτωχοί πολεμούσαν ως ψιλοί.

Για να μπορέσουμε να εξετάσουμε τον Μυκηναϊκό Στρατό θα πρέπει να χωρίσουμε την περίοδο δράσης του σε δύο χρονικές φάσεις. Η πρώτη αρχίζει από το 1.600 π.Χ. και ολοκληρώνεται γύρω στο 1.200 π.Χ.

Η δεύτερη ξεκινά από τη λήξη της προηγούμενης και φτάνει ως την πτώση του Μυκηναϊκού πολιτισμού, γύρω στο 1.100 π.Χ.

Ο Μυκηναϊκός Στρατός της πρώτης περιόδου είναι εν πολλοίς συνέχεια του κυκλαδικού-κρητικού, ενώ ο ύστερος είναι προϊόν της εμπειρίας των Μυκηναίων, από τις συγκρούσεις τους με τους γειτονικούς λαούς και από τις επαφές μαζί τους.

Στην Ιλιάδα γίνεται λόγος για παλαιές και νέες τακτικές, για παλαιές και νέες μεθόδους.

Προφανώς ο Τρωικός Πόλεμος έλαβε χώρα σε μια εποχή μετάβασης από το παλαιό στο νέο καθεστώς, όπου και οι δύο τύποι μονάδων συνυπήρχαν και συνδύαζαν τη δράση τους για την επίτευξη του επιθυμητού αποτελέσματος.

Ο Πρωτομυκηναϊκός Στρατός (όπως και οι «πρόγονοι» του Κυκλαδικός και Μινωικός), σχημάτιζε τριπλή γραμμή μάχης. Αναλόγως του εδάφους, της ισχύος και της συνθέσεως του αντιπάλου στρατού, και των αναλόγων φίλιων στοιχείων, ο στρατός τάσσονταν με τα άρματα, το ελαφρύ και το βαρύ πεζικό, σε ξεχωριστές γραμμές.

Ωστόσο και τα τρία διαφορετικά «όπλα» του στρατού, συνεργάζονταν αρμονικά μεταξύ τους και συνδύαζαν τη δράση τους.

Η αποστολή που το κάθε τμήμα θα αναλάμβανε να φέρει σε πέρας εξαρτάτο αποκλειστικά από τις επικρατούσες στο πεδίο της μάχης συνθήκες και μόνο.

Οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ δογματικοί, ούτε καν στον πόλεμο. Ανέκαθεν αυτοσχεδίαζαν, παραπλανώντας έτσι τον αντίπαλο. Η κατώτερη τακτική υπομονάδα ήταν η δεκαρχία.

Στις πινακίδες Γραμμικής Β’ της Πύλου, αναφέρονται και άλλες στρατιωτικές μονάδες (ο-κα), οι οποίες όμως δεν γνωρίζουμε τι αντιπροσώπευαν.

Κάθε υπομονάδα είχε έναν επικεφαλής, υπαξιωματικό θα λέγαμε σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα. Έχοντας ως οργανωτική βάση τη δεκαρχία, θα μπορούσαμε παρακινδυνευμένα να υποθέσουμε, ότι η κάθε δεκαρχία θα αποτελούσε έναν στοίχο της φάλαγγας ή πιο απλά ότι η μυκηναϊκή φάλαγγα του βαρέως πεζικού τασσόταν σε βάθος 10 ζυγών.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι και στους κλασικούς και στους αλεξανδρινούς χρόνους, ο στοίχος της φάλαγγας αποτελούσε την μικρότερη της τακτική υπομονάδα.

Εφόσον λοιπόν ακόμα και η οπλιτική φάλαγγα δεν προήλθε ασφαλώς από παρθενογένεση, θα μπορούσαμε να υποθέσουμε ότι κάτι παρόμοιο ίσχυε και στη μυκηναϊκή φάλαγγα των οπλισμένων με μακρά δόρατα-σάρισσες πολεμιστών.

Απέναντι στην πρώιμη αυτή «μακεδονική φάλαγγα» κανείς ελαφρύτερος σχηματισμός δεν είχε ελπίδες επικράτησης.

Οι μεγάλες ασπίδες τύπου «σάκου» καθιστούσαν τους δορυφόρους άτρωτους, σχεδόν, από τα εχθρικά βλήματα, ενώ κανένα μη αναλόγως οπλισμένο τμήμα δεν μπορούσε να πλησιάσει το δάσος λογχών της πρωτομυκηναϊκής φάλαγγας, χωρίς να υποστεί συντριπτικές απώλειες.

Τα βαριά και ισχυρά μακρά δόρατα, μήκους μεγαλυτέρου των 3 μέτρων, έφεραν ορειχάλκινη αιχμή μήκους ως και 60 εκατοστών.

Η διατρητική του ικανότητα ήταν τέτοια ώστε να του εξασφαλίζει τη διάτρηση δερμάτινων ασπίδων αμορριτικού τύπου, οι οποίες ήταν κυρίως σε χρήση στους ανατολικούς στρατούς.

Αν και ο ωθισμός δεν ήταν δυνατό να εφαρμοστεί, ο «συνασπισμός» ήταν και εφαρμοζόταν κατά κόρο. Οι ασπίδες των ανδρών συνάπτονταν, σχηματίζοντας ένα πραγματικό κινούμενο τείχος.

Σε πολύ πυκνό σχηματισμό (διάστημα ανά άνδρα της τάξης των 60 περίπου εκατοστών) οι άνδρες των δύο πρώτων ζυγών της φάλαγγας είχαν τη δυνατότητα να προτάξουν τα δόρατα τους κατευθείαν εμπρός. Οι άνδρες των υπολοίπων ζυγών κρατούσαν τα δόρατα τους υπό γωνία 45ο.

Η φάλαγγα όμως ήταν δυνατό να χρησιμοποιηθεί και ως εξέδρα εκτόξευσης πυρών. Στα κενά διαστήματα μεταξύ δύο ανδρών εισχωρούσε ένας τοξότης , ο οποίος έβαλε καλυμμένος από τις ασπίδες των δορυφόρων.

Η συγκεκριμένη τακτική της «ανάμιξης» τμημάτων ανδρών οπλισμένων με αγχέμαχα και εκηβόλα όπλα ήταν πρωτοποριακή για την εποχή.

Αργότερα υιοθετήθηκε από όλους τους στρατούς της Ανατολής (Ασσυριακό, Βαβυλωνιακό, Περσικό) αλλά και από τον Αλέξανδρο στην «πειραματική φάλαγγα», την οποία συγκρότησε λίγο πριν τον θάνατο του και η οποία δεν δοκιμάστηκε ποτέ σε συνθήκες μάχης.

Όλα όμως άλλαξαν με την, άγνωστο πότε ακριβώς, υιοθέτηση από του Μυκηναίους φαλαγγίτες, της οκτώσχημης ασπίδας. Το όπλο αυτό ήταν επίσης πρωτοποριακής σύλληψης για την εποχή του και προσέδωσε ακόμα μεγαλύτερη ισχύ στους άνδρες που το χρησιμοποιούσαν.

Η οκτώσχημη ασπίδα είχε το ίδιο σχεδόν μέγεθος με την πυργόσχημη ποδήρη ασπίδα ήταν όμως κοίλη και ο πολεμιστής κυριολεκτικά μπορούσε να εισέλθει εντός της βρίσκοντας απόλυτη κάλυψη.

Ήταν επίσης κατασκευασμένη από στρώσεις δερμάτων επί πλεγμένου με ξύλο λυγαριάς σκελετού.

Διέθετε όμως λαβή και σχήμα, με κεντρική ισχυρή ξύλινη νεύρωση, που της επέτρεπε να ωθήσει τον αντίπαλο πολεμιστή και να ανοίξει πέρασμα στο εχθρικό τείχος ασπίδων.

Ήταν η πρώτη ασπίδα παγκοσμίως που όχι μόνο επέτρεπε στον μαχητή να τη χρησιμοποιήσει σε τακτικές ωθισμού, αλλά μάλλον του το επέβαλε.

Η οκτώσχημη ασπίδα ,για κάποιους λόγους άγνωστους σε εμάς, έφτασε να θεωρείτε ακόμα και λατρευτικό σύμβολο. Ίσως η λατρεία αυτή των Μυκηναίων να πήγαζε από τη χρησιμότητα της ως όπλου και από τις νίκες που τυχόν τους είχε χαρίσει.

Ένα άλλο ερώτημα που γεννάτε είναι το γιατί οι Μυκηναίοι δορυφόροι έφτασαν να χρησιμοποιούν τόσο μακρά δόρατα ,τη στιγμή που κανένα αντίπαλό τους έθνος δεν χρησιμοποιούσε παρόμοια όπλα. Η υιοθέτηση των μακρών δοράτων έχει σε μεγάλο βαθμό να κάνει με τον ρόλο των αρμάτων στο πεδίο μάχης της εποχής.

Οι Χετταίοι, οι Μινωίτες, οι Μυκηναίοι και σε μικρότερο βαθμό οι Σουμέριοι, παλαιότερα, ήταν οι μόνοι που χρησιμοποίησαν τα άρματα τους ως όργανα κρούσης και κρίσης του αγώνα. Η επέλαση των αρμάτων ήταν ένα τρομακτικό θέαμα και σπάνια υπήρχαν πεζοί αρκετά ψύχραιμοι και αναλόγως οπλισμένοι ώστε να ανταπεξέλθουν σε αυτήν. Συνήθως το πεζικό έχανε την ψυχραιμία του και «έσπαγε» τους ζυγούς του λίγο πριν την επαφή.

Συνέπεια τούτου ήταν να κατακόπτονται οι πεζοί, κυριολεκτικά ως στάχια, από τα αντίπαλα άρματα. Έπρεπε να εξοπλιστεί το πεζικό με ένα όπλο που θα επέτρεπε στον πεζό να διατηρεί την ψυχραιμία του, απέναντι στα εχθρικά άρματα, ένα όπλο στο οποίο ο πεζός θα μπορούσε να εναποθέσει τις ελπίδες επιβίωσης του. Ο πόλεμος άλλωστε από τότε ήταν και παραμένει πρωτίστως ένα ψυχολογικό «παιγνίδι».

Χάρη στο μακρύ του δόρυ, το «έγχος» λοιπόν, ο Μυκηναίος πεζός είχε και την πρακτική αλλά και την ψυχολογική ικανότητα να αντισταθεί στην επέλαση των εχθρικών αρμάτων κρούσης. Με καλυμμένα τα πλευρά της η μυκηναϊκή φάλαγγα ήταν σχεδόν αδύνατο να διασπαστεί ακόμα και από τέτοια επέλαση.

Εξάλλου οι ίπποι των εχθρικών αρμάτων ήταν βέβαιο ότι θα αρνούντο κατηγορηματικά – χάρη στο ένστικτο της αυτοσυντήρησης- να επελάσουν κατά του δάσους λογχών που παρουσίαζε η φάλαγγα.

Κατά πάσα πιθανότητα λοιπόν το μακρύ έγχος υιοθετήθηκε ως αντίδοτο απέναντι στην πληγή των εχθρικών αρμάτων κρούσης.

Παράλληλα όμως προσέδιδε στον Μινωίτη και στον Μυκηναίο πεζό ένα εξίσου σημαντικό πλεονέκτημα στον αγώνα του κατά του εχθρικού πεζικού, τα αγχέμαχα όπλα του οποίου ήταν σαφώς μικρότερου μήκους.

Ακόμα και η επίλεκτη βασιλική φρουρά του Χετταίου αυτοκράτορα δεν ήταν σε θέση να αντιμετωπίσει, επί ίσοις όροις, ένα κοινό τμήμα Μυκηναίων φαλαγγιτών.

Σύμφωνα με την «κρατούσα» θεωρία, στο τέλος της 3ης χιλιετίας π.Χ. ανάγονται οι απαρχές της Ελληνικής γλώσσας, η οποία καθιερώθηκε αντικαθιστώντας την «προελληνική» πελασγική.

Όμως, οι ανθρωπολογικές μελέτες των σύγχρονων ανθρωπολογικών ομάδων, με γνώμονα τη γεωγραφική τους κατανομή (Α. Πουλιανός, 1962 – 2006), δείχνουν ότι ο ελλαδικός χώρος είναι αδιάλειπτα κατοικημένος από τους ίδιους πληθυσμούς, τουλάχιστον από το τέλος της παλαιολιθικής εποχής.

Μεταξύ αυτών (βλ. Α. Πουλιανός, 1993), η έντονα ενδογαμική και αυτόχθονα ομάδα των Σαρακατσάνων, οι οποίοι ανέκαθεν ομιλούν μόνο την Ελληνική χωρίς προσμίξεις άλλων λεκτικών τύπων (βλ. Kretscmer, 1907). Έτσι, έχουν διατηρήσει για πάνω από 30.000 χρόνια τον ίδιο ανθρωπολογικό τύπο, μαζί βέβαια με τη γλώσσα. Με βάση αυτές τις μελέτες ο Α. Πουλιανός κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η Ελληνική είναι η μητρική γλώσσα της «ινδοευρωπαϊκής» ομάδας γλωσσών.

Η συνεχής εξάλλου κατοίκηση της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής του Αιγαίου επιβεβαιώνεται από ολοένα και περισσότερες ανασκαφικές έρευνες. Π.χ. στα σπήλαια: Πετραλώνων Χαλκιδικής της Κάτω Παλαιολιθικής (Α. Πουλιανός, 1982), Θεόπετρας Θεσσαλίας της Μέσης Παλαιολιθικήςέως καιΝεολιθικής(Κυπαρίσση, 2000), Γιούρων Αλοννήσου της Μεσολιθικής έως και Νεολιθικής (Σάμψων, 1998), Κοιλάδας Αργολίδας επίσης της Μεσολιθικής έως και Νεολιθικής εποχής (Jacobsen, 1969) κ.ά.

Κατά τη διάρκεια λεξικογράφησης της παλαιολιθικής ορολογίας από τον γράφοντα (Ν. Πουλιανός, 2007), λαμβάνοντας επίσης υπόψη τα ανωτέρω, ορισμένες λέξεις της Ελληνικής έδειξαν να ανήκουν στην εποχή του λίθου. Ο προκαταρκτικός χαρακτήρας της παρούσας δημοσίευσης δεν επιτρέπει την αναφορά παρά σε τρεις μόνο από αυτές, που είναι: η Οπλή, το Όπλο και το Εργαλείο.

Η ετυμολογία της λέξης εργαλείο παραπέμπει στο έργο που παράγεται με τη λείανση ή τα αντικείμενα που μετατρέπονται σε χρηστικά με τη λείανση. Έτσι είναι πολύ πιθανό ότι η χρήση αυτής της λέξης ανάγεται στους νεολιθικούς χρόνους, καθώς τότε τα λίθινα κ.ά. σκεύη παρασκευάζονταν βασικά με τεχνικές λείανσης και όχι όπως σε προηγούμενες εποχές με τεχνικές κρούσης και πίεσης. Κατά συνέπεια όσον αφορά τις προηγούμενες περιόδους, πρέπει να υπήρχε σε χρήση άλλη λέξη.

Στο σπήλαιο Πετραλώνων έχουν ανευρεθεί οπλές ελαφοειδών και ιπποειδών, που δείχνουν να έχουν μεταφερθεί από Αρχανθρώπους, φανερώνοντας έτσι ότι ήδη από την Κάτω Παλαιολιθική εποχή είναι γνωστές οι ιδιότητες των οπλών των οπληφόρων ζώων, με τη συνδυασμένη δηλαδή διπλή σημασία τόσο του εργαλείου, σαν κεράτινη επένδυση των μεταπόδιων οστών για άνετη βάδιση, τρέξιμο ή σκαρφάλωμα, όσο και σαν αμυντικό όργανο – όπλο (στα μεγαλόσωμα ιδίως θηλαστικά). Συνεπώς, με βάση τα παραπάνω δεδομένα, αλλά κ.ά. πιο πρόσφατων έως σύγχρονων εποχών, η λέξη όπλο είναι δυνατόν ετυμολογικά να προέρχεται από τις οπλές. Με άκρα επιφύλαξη, παρόμοια πιθανότητα ετυμολόγησης από γλωσσολογική άποψη, έχει διατυπώσει και ο Μπαμπινιώτης (2002), με την αξιοσημείωτη επίσης επισήμανση ότι δεν συνάδει με τις γνωστές «ινδοευρωπαϊκές» ρίζες.

Πόσο παλιά μπορεί να είναι η προαναφερόμενη σημασία του όπλου, οπωσδήποτε δεν ανιχνεύεται εύκολα. Πάντως, η τρίτη σημασία, εκείνης του κυνηγετικού εργαλείου, πρέπει να είναι, έστω και λίγο, μεταγενέστερη. Ακόμα νεότερη κατ’ ανάγκη είναι η τέταρτη έννοια, του αμυντικοεπιθετικού όπλου, για χρήση εναντίον άλλων ανθρώπων σε συρράξεις, καθότι για την Παλαιολιθική δεν έχει βρεθεί ούτε ένα στοιχείο που να δικαιολογεί την πολεμική του σημασία. Οι πόλεμοι είναι μια πολύ «πρόσφατη εφεύρεση», αφορώντας περισσότερο την εποχή του Χαλκού, που όπως και να είναι με βάση τα υπάρχοντα δεδομένα δεν ξεπερνά σε παλαιότητα την περίοδο των μεσολιθικών χρόνων.

Σε επίρρωση των ανωτέρω, η πρώτη σημασία που παρατίθεται για τη λέξη όπλο στο 9τομο λεξικό του Δημητράκου, είναι αυτή του εργαλείου: «οργανον δι’ ου ο άνθρωπος εργάζεται προς αντιμετώπισιν των αναγκών της ζωής, εργαλείον, σκεύος, αντικείμενον εν χρήσει… όπλον αρούρης = δρέπανον… όπλον γεροντικόν = βακτηρία (μπαστούνι)… όπλον δείπνων = οινοδόχον αγγείον». Πρβλ. εξάλλου, όπλομαι,οπλίζω = ετοιμάζω, αλλά και εξ-οπλισμός πλοίου ή επιστημονικός κλπ.

Επίσης για την Παλαιολιθική, συχνά δεν είναι γνωστό ποία εργαλεία μπορεί να ήταν ξεκάθαρα κυνηγετικά όπλα, ποία απλώς «συνήθη οικιακά» εργαλεία και ποία και τα δύο. Έτσι, η χρήση των γενικών όρων τέχνεργο, εργαλείο ή εξοπλισμός (ανάλογα με τη σημασία) πρέπει να θεωρείται πιο εύστοχος για τις απώτερες εποχές του λίθου, αντί αποκλειστικά της λέξης όπλο, με βάση τη σύγχρονη εννοιολογικά σημασία, που ενίοτε απαντάται σε ξενόγλωσσες πραγματείες (π.χ. ως  weapon ή orudje).

Συμπερασματικά μπορεί να ειπωθεί ότι με βάση τις παρατηρήσεις των οπλών των οπληφόρων ζώων ξεκίνησε η χρήση της λέξης όπλο, αρχικά με την έννοια του εργαλείου και ταυτόχρονα ή ίσως λίγο αργότερα του αμυντικού οργάνου και κατόπιν του κυνηγετικού εργαλείου. Στη συνέχεια, βασικά κατά τη Νεολιθική προς Χαλκολιθική εποχή, η λέξη όπλο αντικαθίσταται σταδιακά με τη λέξη εργαλείο, όταν τα διάφορα λίθινα ή οστέινα αντικείμενα μετατρέπονται σε χρηστικά με τη λείανση, αλλά και προς διάκριση από τα «νεοεμφανισθέντα καθαυτού» όπλα, για τον προσδιορισμό της αντίστοιχης εξειδικευμένης χρήσης κατά τις πολεμικές ενέργειες.

Νίκος Α. Πουλιανός

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

·         Δημητράκου Δ. (1964) – Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης. Εκδ. Ελλ. Παιδεία. Αθήνα.

·         Jacobsen Th. W. (1969) – Excavations at Porto Cheli and Vicinity. Preliminary Report II. The Franchthi Cave. Hesperia, Journal of the American School of Classical Studies at Athens, v. XXXIII, Νο 3.

·         Kretscmer P. (1907) – Zur Geschichte der griechischen Dialekte. Glotta, Göttingen, 16-17.

·         Κυπαρίσση – Αποστολίκα Ν. (2000) – Σπήλαιο Θεόπετρας. Δώδεκα χρόνια ανασκαφών και έρευνας 1987-1998. Πρακτικά Διεθνούς Συνεδρίου, Τρίκαλα 6-7 Νοεμβρίου 1998.

·         Μπαμπινιώτης Γ. (2002) – Λεξικό Νέας Ελληνικής Γλώσσας, β΄ έκδοση, Αθήνα.

·         Πουλιανός Α. Ν. (1962 – 2006) – Η Προέλευση των Ελλήνων. Αθήνα.

·         Πουλιανός Α. Ν. (1982) – Το Σπήλαιο του Αρχανθρώπου των Πετραλώνων.

·         Πουλιανός Α. Ν. (1993) – Σαρακατσάνοι, ο αρχαιότερος λαός της Ευρώπης. Αθήνα.

·         Πουλιανός Ν. Α. (2007) – Έκθεση επιστημονικής απασχόλησης έτους 2007 (αρ. πρωτ. 3793 / 6-12-2007 της Εφορείας Παλαιοανθρωπολογίας -Σπηλαιολογίας Ν. Ελλάδας του ΥΠ.ΠΟ.).

·         Σάμψων Α. (1998) – The Neolithic and Mesolithic occupation of the Cyclop’s cave, Youra, Alonessos, Greece. BSA 93, pp. 1-22.

Δρ Νίκος Α. Πουλιανός(Προκαταρκτική, έκτακτη και ανεπίσημη συμμετοχή στο 1ο Παγκόσμιο Συνέδριο Νεοελληνικών Σπουδών – Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, 3-5 Ιουλίου 2008)- ΕΚ ΤΟΥ http://www.mikres-ekdoseis.grΤΗΝ  16.7.13  – ΕΙΚΟΝΟΓΡΑΦΙΑ ΑΡΧΑΙΟΓΝΩΜΩΝ

Δεν γνωρίζω καμία καλλίτερη σύνδεση της έννοιας και της ιδέας με τα πράγματα από αυτή που επιτυγχάνεται στη Σωκρατική Απολογία.

Εκεί ο μέγας Αθηναίος σοφός αναφέρει ότι όλες οι έννοιες υπάρχουν επειδή αντιστοιχούν σε πρόσωπα και πράγματα, σε κοινωνικές καταστάσεις. Το ίδιο βέβαια συμβαίνει και με την έννοια της αριστείας-η οποία αποδεικνύει(όχι μόνο αυτή βέβαια)πόσο έχουμε απομακρυνθεί και λησμονήσει τα ιερά και τα ιδεώδη της πηγής μας ,του Αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Αναφέρεται λοιπόν ρητά στον Όμηρο: «αιέν αριστεύειν και υπείροχον έμμεναι άλλων, μηδέ γένος πατέρων αισχυνέμεν» (Ιλιάδα,Ζ,208).

Σε ελεύθερη μετάφραση θα σημειώναμε: «Πάντα να αριστεύεις, να ξεπερνάς τους άλλους, να τιμάς το πατρικό γένος που ανήκεις». Η αθάνατος αυτή Ομηρική κληρονομιά καθοδήγησε γενεές Ελλήνων σε έργα θαυμαστά και αξιοπρόσεκτα, μέχρι τις ημέρες μας, όσο και αν η δήθεν προλεταριακή ισότητα, αναπόδεικτη και αυθαίρετη επιδιώκει την μετριότητα και την άλογη εξισορρόπηση προσώπων και καταστάσεων.

Γιατί όμως ο Όμηρος ο Ποιητής (γενικά ο Ελληνικός πολιτισμός) δημιούργησε την έννοια της αριστείας, πώς τελικά η αριστεία ερμηνεύεται; Πριν να προχωρήσουμε θα ήθελα να παραπέμψω σε ανακοίνωση του 1ου Γυμνασίου Κιλκίς όπου επαινείται μαθητής του σχολείου ο οποίος αρίστευσε σε μαθητικό μαθηματικό διαγωνισμό. Η υπερηφάνεια και η ικανοποίηση διακατέχουν και τους γονείς αλλά και τους καθηγητές. Η αριστεία ξεχωρίζει προς τα πάνω το πρόσωπο ,αλλά κυρίως συμπαρασύρει μιμητικά και τους υπολοίπους συνανθρώπους και αυτοί με τη σειρά τους να δημιουργήσουν και να διακριθούν. Η Σωκρατική «μύγα» της αριστείας αποτελεί κίνητρο προόδου και εξέλιξης, μέσα στον Ηρακλείτειο κόσμο εξάλλου η έννοια της άλογης ισότητας και ομοιότητος είναι παντελώς άγνωστη τη στιγμή που όλα γίγνονται και προοδεύουν προς το Τέλειο. Τέλος πάντων ας υπενθυμίσουμε εδώ ολόκληρο το Ομηρικό χωρίο προκειμένου να θυμηθούμε τον ξεχασμένο δυστυχώς κόσμο των Ομηρικών ηρώων και το διηνεκές όνειρο του Ολύμπου: «Ο Ιππόλοχος εγέννησεν εμέ ,και αυτός στην Τροίαν μ΄ έστειλε και πολύ θερμά μου είχε παραγγείλει πάντοτε μέγας να φανώ και των ανδρείων πρώτος, και ως πρέπει των πατέρων μας το γένος μας να τιμήσω, που έλαμψαν στην Έφυραν και στην πλατιά Λυκίαν».

Ο Όμηρος δεν ξεχνιέται στην ύλη και στη γή-αρρώστια η οποία βαριά έχει χτυπήσει το σημερινό νεοέλληνα-αλλά διαμοίρασε τον κόσμο ανάμεσα στον Όλυμπο(χώρα των θεών)στη γή (χώρα των ηρώων)και στον Άδη(χώρα των ψυχών).Ο σκοπός του ήρωα είναι όχι απλά η επιβίωση αλλά η ανάπτυξη όλων εκείνων των ιδεών και αξιών που αναβιβάζουν τον άνθρωπο στο χώρο των θεών. Το πρότυπο του ήρωα δημιούργησε τον Έλληνα άριστο άνθρωπο, αυτόν που μέσα στην τραγωδία όρθιος αντιμετώπισε το χάος, αυτόν που στο πρόσωπο του Μεγάλου Αλεξάνδρου μετέδωσε παντού το Λόγο. Η αριστεία είναι κλασσική και καθολική έννοια, αφορά όλους τους ανθρώπους, οι οποίοι δεν αρέσκονται στο σήμερα και στο εύκολο αλλά αναζητούν το ξεχωριστό, τις κορυφές του πνεύματος και του ήθους προκειμένου να αναπτύξουν τον εαυτό τους, τα ταλέντα τους, τον κόσμο που ζούν. Ο κεραυνός του Δία διαπερνούσε ως δύναμη τους ομηρικούς ήρωες οι οποίοι έθεταν πάντα σκοπό την πορεία, την αυτογνωσία και την τελείωση, του εαυτού τους και του κόσμου τους.

Το μεγάλο λάθος που γίνεται με την έννοια της αριστείας(όχι μόνο βέβαια με αυτή την έννοια)είναι ότι αποτελεί αντικείμενο υιοθέτησης από την αριστερά ιδεοληψία ,η οποία κατά το συνήθη της τρόπο την διαστρεβλώνει και την καταστρέφει ηθελημένα(όπως κάνει με μύριες άλλες έννοιες).Η αριστεία αφορά το γόνο πλουσιωτάτης οικογένειας όσο και το γόνο φτωχοτάτης οικογένειας. Αφορά τον άνθρωπο της πόλης όσο και τον άνθρωπο της υπαίθρου. Αφορά όλους τους ανθρώπους, όσους τέλος πάντων πάρουν την απόφαση να αναπτύξουν τα ταλέντα τους στον τομέα τους, εξελίσσοντας το ζωτικό τους χώρο και όχι μόνο. Η μερικοποίηση της έννοιας τη θανατώνει, η αριστεία είναι ό,τι χρειάζεται ο κόσμος προκειμένου όλοι οι άνθρωποι να αυτοαναπτυχθούν σε υψηλό βαθμό ώστε ο πλανήτης να ανήκει στους αξίους και όχι στους ραθύμους γόνους πλουσίων ανέργων οι οποίοι λόγω και μόνο της καταγωγής καθορίζουν και τις μοίρες της πατρίδος μας.

Το πρόβλημα βέβαια επιτείνεται από την αντιφιλοσοφική στάση και χαρακτήρα του σημερινού σχολείου. Βέβαια όπως ήδη είπαμε η έννοια της αριστείας ξεκινά από τον κόσμο των ιδεών προχωρεί προς τη φύση και καταλήγει στον άνθρωπο. Ο Πλάτων υποστήριξε ότι «μηδείς αγεωμέτρητος εισίτω μοι την πύλην»,κανείς αμόρφωτος δεν πρέπει να προχωρεί προς την ακαδημία του, η οποία ήταν πρότυπη και για αρίστους διότι μετείχε της σοφίας του αγαθού(όλοι όμως χωρούσαν αρκεί να προχωρούσαν συνειδησιακά, το πρόβλημα δεν είναι τα πρότυπα σχολεία(τα οποία αναμφίβολα και χρειάζονται όπως χρειάζονται και τα αγροτικά και ναυτικά και γεωργικά σχολεία)αλλά η δυνατότητα των ανθρώπων να αριστεύσουν μέσα από το γνώθι σεαυτόν). Η χριστιανική εκκλησία κρατούσε στον πρόναο τους ακοινωνήτους και μη μετέχοντες των θείων μυστηρίων, η επαφή με τα θεία ανήκει στους αρίστους(κατά Χρυσόστομον και στην ευχή της θείας κοινωνίας και απολύσεως άριστος είναι ο ετοιμαζόμενος σωστά για τη συμμετοχή στο θυσιαστικό μέρος της Εκκλησίας, αυτοί θα μπορούσαν να είναι όλοι οι άνθρωποι. Η αριστερά ιδεοληψία καταστρέφει κατά ποσοτικό και προλεταριακό τρόπο μία αρχέγονη έξοχη και ποιοτική έννοια).

Το πρόβλημα λοιπόν επιτείνεται όπως ήδη είπαμε από το μονολιθικό σημερινό σχολείο, όπου ο διαχωρισμός ανάμεσα σε καλούς και κακούς μαθητές είναι άλογος, ανεπίκαιρος, αντιεπιστημονικός αλλά πάντα ζωντανός. Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές αλλά μαθητές πολλών και διαφορετικών δεξιοτήτων. Όπως είπαμε χρειάζεται εκείνο το πρότυπο και αριστείας πειραματικό σχολείο προκειμένου το Ελληνικό κράτος να υλοποιήσει όλα αυτά που ξέρει ότι απαιτεί η σύγχρονη βιβλιογραφία και η εκπαιδευτική δεοντολογία.

Χρειάζονται τα πρότυπα σχολεία αριστείας ώστε εκεί για πρώτη φορά να εφαρμοσθεί λεκτική βαθμολογία, αφού καταργηθεί η γνωστή κλίμακα μέχρι το 20.Σε αυτά τα σχολεία ας γίνουν τμήματα 10 μαθητών όπου όλες οι δεξιότητες θα ικανοποιούνται και θα διδάσκονται δημιουργώντας λογοτέχνες, ζωγράφους, ηθοποιούς, ιατρούς, δικηγόρους, ευτυχισμένους ανθρώπους. Μέσα από τα πρότυπα σχολεία αριστείας ας καταργηθούν οι πανελλαδικές και οι μαθητές γνωσιολογικά εφοδιασμένοι να εισάγονται με συνέντευξη σε πανεπιστήμια τα οποία θα είναι σοβαρά και αυστηρά(ώστε εκεί να εξαντλείται σταδιακά η μαθησιακή σκληρότητα και απαιτητικότητα και όχι σε 18χρονα παιδιά).

Σταδιακά όλη η εμπειρία από τα πρότυπα πειραματικά σχολεία αριστείας θα μεταφέρεται σε όλα τα σχολεία, όλοι οι μαθητές αναλόγως των ταλέντων τους και της μαθησιακής διαφορετικότητάς του μπορεί αποφασιστικά να καθοδηγηθούν και να ωφεληθούν από όσα ξεκίνησαν μέσα από τα σχολεία αριστείας.

Επαναλαμβάνουμε ότι τα σχολεία αριστείας χρειάζονται, όπως χρειάζονται τα άριστα πανεπιστήμια, οι άριστες ακαδημίες ποδοσφαίρου, οι άριστες πράξεις και οι άριστες σκέψεις. Η αριστεία, ο ηρωϊσμός στη ζωή μας, ως τάση προόδου και εξέλιξης είναι κάτι παραπάνω από αναγκαία. Όλοι οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί, αυτό που τους καταξιώνει είναι η αρίστευση και η ανάπτυξη των ταλέντων και των ικανοτήτων. Μόνον μέσα από το ιδανικό της αριστείας θα επικρατήσουν οι άξιοι και ίσως χτυπηθεί το καταστρεπτικό νεποτιστικό ρουσφέτι. Εννοείται ότι κάλλιστα θα μπορούσαν όλα τα σχολεία να είναι χώροι αριστείας μέσα από τις κατάλληλες εκπαιδευτικές πρακτικές και ενέργειες. Το μεγάλο πρόβλημα σήμερα είναι η κοινωνική κουλτούρα. η οποία μέσα από την υλική και μαζοποιητική μονομέρειά της έχει αποδιώξει την έννοια της αριστείας.

Η σημερινή κοινωνία δοσμένη στην ύλη, στο ευρώ, στη μηχανιστική θεώρηση των πραγμάτων έχει απορρίψει την έννοια του ξεχωριστού, του ανωτέρου και του αρίστου. Ο σημερινός κόσμος των εξαλλοιωμένων ανθρώπων θέλει τον άνθρωπο της ανέχειας, των κοκκίνων δανείων, της εξαθλίωσης και της υλικής εξάρτησης. Δεν θέλει τον άριστο, αυτόν που μπορεί στον τομέα του(αυτό ισχύει για όλους τους ανθρώπους)να υπερισχύσει. Η σημερινή εξουσία στο βωμό μίας άλογης μαζοποιητικής ισότητας επιθυμεί τη μετριότητα και την ήσσονα προσπάθεια. Η φράση του Περικλέους ότι οι Αθηναίοι ξεχώριζαν σύμφωνα με την αξία τους δεν φαίνεται να συγκινεί αυτούς που διαχειρίζονται τις τύχες του κόσμου μας. Η σημερινή αφανής εξουσία σε μία προσπάθεια να ελέγξει τα πάντα, μυαλά και ψυχές, μισεί την αριστεία διότι δεν θα μπορεί να ελέγξει αυτούς που κατά άριστο τρόπο θα αναπτύσσονται και θα εξελίσσονται. Η σημερινή εξουσία έχει τους γόνους και τα τζάκια, η αριστεία της τελειώνει εκεί.

Η αγάπη του ανθρώπου για το τέλειο είναι έμφυτη και κανείς δεν μπορεί και δεν δύναται να την ξεριζώσει. Από σχολεία αριστείας γεννιούνται οι σημερινοί μεγαλοεπιστήμονες που έχουν πρωτοστατήσει στο τεχνολογικό θαύμα. Από ακαδημίες αριστείας βγαίνουν ποδοσφαιριστές που συγκινούν τόσους και τόσους ανθρώπους .Όπως σωστά είπε ο Πλωτίνος και μάλλον επανέλαβε ο Γκαίτε «βλέπουμε τον ηλιο διότι τα μάτια μας είναι φτιαγμένα από φώς».Αγαπάμε το τέλειο, το άριστο διότι φτιαχθήκαμε από το τέλειο όν με σκοπό την πορεία μας προς ένα καλλίτερο κόσμο. Η συζήτηση για τα σχολεία αριστείας θα πρέπει να συνδυασθεί με τη συζήτηση που θα πρέπει να γίνει σε ποιο βαθμό και με ποιους τρόπους θα επιδιώξουμε επιτέλους το νόστο προς ένα καλλίτερο κόσμο,πιο πνευματικό και πολιτισμένο. Πιο ανθρώπινο, πιο ηρωϊκό. Πιο ελεύθερο, χωρίς δάνεια και τόκους, χωρίς μέτρα και αντίμετρα. Η αριστεία είναι ο χειρότερος εχθρός του Προκρούστη. Αυτού δηλαδή που θέλει να κάνει όλους τους ανθρώπους μία εικόνα και μορφή. Ο νοών νοείτω.

*Ο Βασίλειος Μακρυπούλιαςείναι δρ. Φιλοσοφίας και Φιλόλογος στο 6ο Γυμνάσιο Μυτιλήνης.

Η φετινή Ισημερία Σεπτεμβρίουσυμβαίνει σήμερα 22/9, ακριβώς στις 20:02 UTC.

Φθινοπωρινή ισημερία έχουμε την 22α Σεπτεμβρίου, γιατί κατά την ημερομηνία αυτή ο Ήλιος εισέρχεται στον αστερισμό του Ζυγού (στις 23:45 μ.μ. φέτος) κι έτσι εισερχόμαστε αστρονομικά στην εποχή του φθινοπώρου.

Η Φθινοπωρινή Ισημερία του Ηλίου συμβολίζει την εμφάνιση της ανθρώπινης ψυχής που αντιπροσωπεύει την εκδήλωση της Λογικής Νοήσεως (3ο ιερό δράμα της εξελικτικής πορείας της φύσεως). Στ’ άλλα επίπεδα έχουμε την πρώτη εμφάνιση των όντων κάθε επιπέδου.

Οι Ορφικοί κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερίαεκδήλωναν την λατρεία τους προς τη Φύση γιατί έφερνε στο «Είναι» τους τα Όντα. Πρωτίστως όμως ο εορτασμός στρεφόταν στο γεγονός της εμφάνισης της ανθρώπινης ψυχής. Την ψυχή αυτήν την ονόμαζαν Κόρη Πρωτογόνη, σπούδαζαν τις εκδηλώσεις της από τις οποίες έφθασε να διακριθεί ως νοητικό ον της Φύσεως (λογική νόηση).

Η πρώτη μύηση στα Ορφικά μυστήρια λάμβανε χώραν αμέσως μετά τη Φθινοπωρινή Ισημερία. Κατά τη μύηση αυτή αποκαλύπτονταν τα περί της συστάσεως της μητέρας Γης και της εμφανίσεως τής ανθρώπινης ψυχής. Στα Ελευσίνια μυστήρια κατά τη Φθινοπωρινή Ισημερία γινόταν η εισαγωγή των αμύητων. Κατά την εισαγωγή λάμβανε χώραν μακρά τελετή για την εμφάνιση στο «Είναι» της Κόρης της Πρωτογόνης.

Έλεγαν ότι η Κόρη η Πρωτογόνη είναι κόρη του Ουρανού και της Γης, δηλαδή αποτέλεσμα της επιμιξίας των δυνάμεων του Ουρανού (που συμβολίζει τον άπειρο χώρο δηλαδή τη Συνεχή ή Αμέριστη ουσία) και της Γης (που συμβολίζει την Ατομική ή Μεριστή ουσία).

Με την τελετή αυτήν οι Μύστες της Ελευσίνας απέδιδαν ευγνωμοσύνη προς τη θεία Φύση η οποία έφερε στο «Είναι» το ψυχικό «Είναι» κάθε οντότητας. Έτσι οι Μύστες ως πρώτο αντικείμενο είχαν να εξετάσουν ποια ήταν η Κόρη η Πρωτογόνη, δηλαδή πώς εμφανίσθηκε η ψυχή της Φύσεως.

Η περίοδος από τη Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι την Χειμερινή Τροπή του Ηλίου συμβολίζει την περίοδο κατά την οποία η ψυχή του ανθρώπου θα περάσει το πρώτο στάδιο εξελίξεώς της που είναι η καλλιέργεια των σπερμάτων τών, προς γονιμοποίηση, Ιδεών.

Τα σπέρματα αυτά κυοφορούνται κατά τις διαδοχικές ενσαρκώσεις, με την επενέργεια του νόμου της Ειμαρμένης. Κατά την περίοδο αυτήν η ανθρώπινη ψυχή θα δεχθεί τις επιδράσεις του Ουρανού, θα διαπλάσει τον ηθικό χαρακτήρα της και θα διαμορφώσει τη συνείδησή της κατά τρόπον ώστε να διακανονίζει τη ζωή της σε αρμονία προς τους όμοιούς της.

Οι Ορφικοί θεωρούσαν την περίοδο από τη Φθινοπωρινή ισημερία μέχρι τη Χειμερινή τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα προς την πρώτη περίοδο του ανθρωπίνου γένους κατά την οποία η ανθρώπινη ψυχή κατόρθωσε να εκδηλώσει τις δυναμικότητές της που της επέτρεψαν να χαρακτηρισθεί ως πραγματικό νοητικό Ον.

Έτσι κατόρθωσε να βρει το δρόμο προς σύσταση των ανθρώπινων κοινωνιών οι οποίες θα της εξασφάλιζαν την πρόοδό της. Οι ατμοσφαιρικές μεταβολές αυτήν τη χρονική περίοδο έλεγαν ότι είναι η ζώσα αλληγορική εικόνα της πρώτης ψυχικής ιστορίας του ανθρώπινου γένους. Η πτώση των υδάτων κατά τη χρονική αυτή περίοδο έλεγαν ότι εικονίζει τις κατερχόμενες από τον ουρανό ακτίνες του φωτός.

Επίσης, έλεγαν, ότι όπως καλλιεργείται η Γη για να εκδηλώσει τη βλάστηση, έτσι πρέπει να καλλιεργούνται και οι ανθρώπινες ψυχές για να εκδηλώσουν τις δυνάμεις τους και να τις μεταβάλουν σε Ιδέες και συναισθήματα. Επίσης όπως τα ύδατα καθιστούν γόνιμη τη Γη προς καλλιέργεια των σπερμάτων από τα οποία θα εμφανισθεί η βλάστηση και από αυτήν τα άνθη και οι καρποί, έτσι και οι ανθρώπινες ψυχές πρέπει να εκδηλωθούν.

Τα Ελευσίνια Μυστήρια εικόνιζαν, επίσης, την περίοδο από τη Φθινοπωρινή Ισημερία μέχρι τη Χειμερινή Τροπή του Ηλίου ως αντιστοιχούσα στην περίοδο που η μητέρα Γη αναπαύεται και αναδιοργανώνει τις δυνάμεις της για να παρασκευασθεί να δεχθεί στους κόλπους της προς γονιμοποίηση τα σπέρματα των καρπών. Επίσης εκτός από τις εσωτερικές τελετές, είχαν και εξωτερικές εκδηλώσεις. Έτσι κατά τις αρχές του Φθινοπώρου έρχονταν και παρέμεναν στον παρακείμενο Ναό του Παρθενώνος, παρθένες της πόλεως των Αθηνών, οι οποίες ύφαιναν τον πέπλο της θεάς της Σοφίας, Αθηνάς.

Οι παρθένες αυτές, που παρέμεναν εκεί επί έξι μήνες για να φτιάξουν το έργο τους, αλληγορούσαν την αγνότητα τής ψυχής η οποία κατά τους μήνες του Φθινοπώρου και του Χειμώνα θα δεχθεί το σπέρμα της θείας ιδεολογίας, θα καλλιεργήσει και θα εκδηλώσει αυτό με τ’ αποτελέσματά του και θα υφάνει πέπλο με τον οποίο περιβαλλόμενη θ’ αναγορευθεί θυγατέρα της Σοφίας» (1).

Τα Ελευσίνια Μυστήρια αποτελούσαν αναμφισβήτητα έναν από τους πιο ιερούς και σεβαστούς θεσμούς, ένα από τα σημαντικότερα επιτεύγματα του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού. Σύμφωνα με τη μυθολογική παράδοση, ιδρυτής των Ελευσινίων Μυστηρίων φέρεται ο Εύμολπος, ή ο Μουσαίος ο οποίος ήταν γιος του Ορφέα, υπάρχουν όμως και πλήθος άλλων εκδοχών, έτσι ώστε σήμερα να είναι εξαιρετικά δύσκολο να μπορούμε να καταλήξουμε σ’ ένα ασφαλές συμπέρασμα, ως προς τον λόγο της εμφάνισή τους, τον τρόπο της διεξαγωγής τους αλλά και το ακριβές περιεχόμενο των διδασκαλιών και των μυήσεών τους, όπως αναφέρεται από πολλούς ερευνητές.

Μία έρευνά μου (Στυλιανός Τάκας), όμως, που έγινε επάνω στην Οδύσσεια του Ομήρου με την αναφορά του στις πόλεις που επισκέφθηκε ο Οδυσσέας φανερώνει ότι είναι όντως δημιουργοί των Ελευσινίων Μυστηρίων οι Εύμολπος, Διοκλής, Κελεός και Τριπτόλεμος. Ας αφουγκραστούμε ένα απόσπασμα από το βιβλίο «Οδύσσεια ο δρόμος της Μύησης» :

Ίσμαρος: γιος του Ευμόλπου από τον οποίο πήρε το όνομα η πόλη.

Εύμολπος: Βασιλιάς της Θράκης και της Ελευσίνας, γενάρχης των Ευμολπιδών.

Ευμολπίδες: όνομα απογόνων του Ευμόλπου, ιερέων της Αττικής και των Ελευσινίων μυστηρίων.

Ας δούμε ποιος ήταν ο Εύμολπος. Στον Ομηρικό προς τη Δήμητρα ύμνο αναφέρεται, ότι η θεά δίδαξε στον Εύμολπο, εκτός από τα Καβείρια και τα Ελευσίνια, σεμνά της μυστήρια. Σας παρουσιάζω το απόσπασμα: Μία από τις θυγατέρες του Ελευσινίου Κελεού λέει στη θεά Δήμητρα:

«Καλή μου γυναίκα (Μαία), πρέπει, παρά τη θλίψη μας, να υπομείνουμε ό,τι οι θεοί μας δίνουν, γιατί είναι ισχυρότεροι από μας τους αδύνατους ανθρώπους, αλλά θα σου υποδείξω τους πολίτες που κατέχουν εδώ τις τιμές και τη δύναμη και επί κεφαλής του λαού μας αμύνονται στα τείχη της πόλης μας με την ευθύτητα των σκέψεων και των αποφάσεών τους.

Ο σοφός Τριπτόλεμος, ο Διοκλής, ο Πολύξενος και ο άμεμπτος Εύμολπος»… και πιο κάτω: … «Μετά δίδαξε ( η θεά Δήμητρα) τους τρεις βασιλείς τούς επιτηρητές της δικαιοσύνης, τον Τριπτόλεμο, το Διοκλή τον αρματηλάτη , τον ισχυρό Εύμολπο και αυτόν τον Κελεό, τον ηγέτη του λαού, την ορθή τέλεση των ιερουργιών, αποκάλυψε σ’όλους τα αγαθά όργια και τις σεμνές τελετές, τις οποίες ούτε πρέπει να παραλείπουμε, ούτε να κοινολογούμε, ούτε να γνωστοποιούμε…».

Ο Ευριπίδης, επίσης, στην τραγωδία του «Ερεχθεύς», ονομάζει τον Εύμολπο, αρχηγό των Θρακών, οι οποίοι βοήθησαν, σαν σύμμαχοι, τους Ελευσίνιους εναντίον των Αθηναίων. Αναφέρει, μάλιστα, ότι σκοτώθηκε από τον Ερεχθέα, όταν ο τελευταίος θέλησε να ενώσει πολιτειακά την Ελευσίνα με την Αθήνα.

Αν παρακάμψουμε τον ύμνο, ιδρυτές επίσης των Ελευσινίων μυστηρίων κατ’άλλους, εκτός από τη Δήμητρα, φέρονται ο Μουσαίος γιος του Ορφέως και ο Ερεχθεύς, ο οποίος λέγεται ότι έφερε το σιτάρι από την Αίγυπτο.

Οι Ευμολπίδες, όμως, για χίλια χρόνια ιερουργούσαν στα Ελευσίνια μυστήρια. Ο Ιεροφάντης και η Ιεροφάντις, στα Ελευσίνια μυστήρια, ήταν πάντοτε από το γένος των Ευμολπιδών, καθώς επίσης και ένας από τους τέσσερις επιμελητές των μυστηρίων, δίκαζαν μάλιστα και τα παραπτώματα τα σχετικά με τα μυστήρια.

Στα Ελευσίνια μυστήρια, λατρεύονταν η Δήμητρα και η Περσεφόνη. Ο Ησύχιος αναφέρει: «Ὁμόβωμοι θεοί, ἐν Ἐλευσῖνι Δήμητρος και Κόρης εἰσίν». Αναφέρουν μάλιστα, ότι η Δήμητρα ήταν θεά πελασγικής καταγωγής και οι Ελευσίνιοι Πελασγοί αναμείχθηκαν με τους, κατόπιν, ελθόντες εκεί Θράκες του Ευμόλπου.

Αυτό όμως που γνωρίζουμε σήμερα, με βεβαιότητα, είναι ότι υπήρχαν τα Μικρά Ελευσίνια , τα οποία αποτελούσαν την βασική προετοιμασία για τη διεξαγωγή των Μεγάλων Ελευσινίων που ήταν βεβαίως και τα σημαντικότερα και τα οποία διαρκούσαν 9 ημέρες, ξεκινώντας από τη δέκατη Πέμπτη ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα.

Ωστόσο επειδή δεν υπάρχει πλήρης αντιστοιχία μεταξύ του αρχαίου ημερολογίου και του σημερινού, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για την ακριβή ημερομηνία τής διεξαγωγής τους και για το λόγο αυτό, έχουν κατά καιρούς προταθεί πολλές και διάφορες εκδοχές.

Φθινοπωρινή Ισημερία και Αρχαίες Ελληνικές Μυστηριακές τελετές

Σήμερα θα επιχειρήσω (2) μία νέα προσέγγιση του υπολογισμού της ακριβούς ημερομηνίας της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων (3), βάσει κάποιων ιδιαίτερων αστρονομικών χαρακτηριστικών, τα οποία ποτέ μέχρι τώρα δεν έχουν λάβει υπόψη τους οι σύγχρονοι ερευνητές, αναφέρει ο Γιώργος Χαραλαμπίδης.

«Γνωρίζουμε ότι οι αρχαίες μυστηριακές τελετές, ήταν πάντοτε άμεσα συνδεδεμένες με κάποια συγκεκριμένα αστρονομικά φαινόμενα. Μέσα στο μήνα Σεπτέμβριο λοιπόν, το μήνα της διεξαγωγής των Ελευσινίων Μυστηρίων, συμβαίνει ένα αστρονομικό γεγονός κορυφαίας σημασίας, το οποίο δεν θα μπορούσε σε καμμία περίπτωση να περάσει απαρατήρητο από το, επίσης κορυφαίο, αυτό θρησκευτικό γεγονός.

Πρόκειται βεβαίως για τη Φθινοπωρινή Ισημερία η οποία πραγματοποιείται στις 23/9. Από τη στιγμή που γνωρίζουμε ότι τα Ελευσίνια Μυστήρια διαρκούσαν 9 ημέρες, είναι πολύ λογικό να υποθέσει κανείς ότι η Φθινοπωρινή Ισημερία θα έπρεπε να συμπίπτει με την ημέρα της λήξεώς τους! Στην περίπτωση αυτή είναι φυσικά πολύ εύκολο να υπολογίσουμε την ημέρα της έναρξής τους, η οποία θα έπρεπε να ήταν στις 14/9. Η άποψη αυτή ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το γεγονός ότι στις 14/9 γιορτάζουμε σήμερα την Ύψωση του Τίμιου Σταυρού.

Το γεγονός αυτό δε θα μπορούσε να θεωρηθεί τυχαίο, διότι η σχηματική απεικόνιση των δύο αξόνων ενός Σταυρού, υποκρύπτει ακριβώς την εξισορρόπηση δύο αντίθετων δυνάμεων, της οριζόντιας και της κάθετης, οι οποίες εμφανίζονται πλέον συνδεδεμένες και εναρμονισμένες». Τί είναι όμως Ισημερία; Ισημερία είναι το φαινόμενο κατά το οποίο η διάρκεια την ημέρας και της νύχτας είναι ίσες.

• Η Εαρινή Ισημερία γίνεται στις 21 ή στις 22 Μαρτίου.
• Η Φθινοπωρινή Ισημερία γίνεται στις 22 ή στις 23 Σεπτεμβρίου.

Οι ονομασίες εαρινή και φθινοπωρινή ισημερία αφορούν την εύκρατη ζώνη του βόρειου ημισφαιρίου καθώς στις αντίστοιχες ημερομηνίες στο νότιο ημισφαίριο υπάρχουν οι αντίθετες εποχές, ενώ στις δύο πολικές και την τροπική ζώνη δεν υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση εποχών.

Στην Αστρονομία, ισημερία καλείται η αστρική ημέρα κατά την οποία το κέντρο του ηλιακού δίσκου βρίσκεται ίσο χρονικό διάστημα πάνω και κάτω από τον ορίζοντα, διαγράφει δηλαδή ίσα τόξα (ημερήσιο και νυκτερινό), και κατά τη διάρκεια της οποίας οι ακτίνες του ηλίου πέφτουν με γωνία 90 μοιρών (κάθετα) στον Ισημερινό, παρουσιάζοντας έτσι μηδενική Απόκλιση.

Το φαινόμενο οφείλεται στην περιφορά της γης γύρω από τον ήλιο και στην κλίση του άξονα περιστροφής της. Καθώς η γη περιφέρεται γύρω από τον ήλιο κι επειδή ο άξονας περιστροφής της δεν είναι κάθετος στο επίπεδο περιφοράς η διάρκεια της ημέρας αλλάζει.

Φθινοπωρινή Ισημερία και Αρχαίες Ελληνικές Μυστηριακές τελετές

Δύο φορές το χρόνο η γη βρίσκεται σε τέτοια θέση που οι ακτίνες του ήλιου πέφτουν εντελώς κάθετα στον Ισημερινό. Η ανατολή του ήλιου και η δύση υπολογίζονται στα διάφορα ημερολόγια σύμφωνα με τη χρονική στιγμή που θα εμφανιστεί η πρώτη ακτίνα του ήλιου και τη χρονική στιγμή που θα εξαφανιστεί και η τελευταία ακτίνα.

Αυτό σημαίνει πρακτικά, σε συνδυασμό με το μέγεθος του ηλιακού δίσκου και το γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται κάποιος, ότι η πραγματική ίση μέρα και ίση νύχτα δεν εμφανίζεται τις ημερομηνίες που ορίζουμε ως ισημερίες. Σε πολλές γλώσσες ο αντίστοιχος όρος λεκτικά δεν αναφέρεται στην έννοια της ίσης ημέρας αλλά της ίσης νύχτας κυρίως λόγω της λατινικής προέλευσης του (λατινικά aequinoctium).

Το φαινόμενο της ισημερίας παρουσιάζεται σε όλους τους πλανήτες κάθε ηλιακού συστήματος οι οποίοι παρουσιάζουν κλίση του άξονα περιστροφής ως προς το επίπεδο περιφοράς. Αξιοσημείωτο είναι το ότι γι’ αυτήν την περίπτωση η διάρκεια της μέρας και της νύκτας έχει να κάνει μόνο με την παρουσία του ήλιου πάνω ή κάτω από τον ορίζοντα και δεν υπολογίζεται το λυκόφως και το λυκαυγές όπου οι ακτίνες του ήλιου προβάλλουν από τον ορίζοντα φωτίζοντας έτσι την αέρια ατμόσφαιρά μας.

Αυτό σημαίνει, όπως ανέφερα και στην αρχή, ότι σε συνδυασμό με το γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται κάποιος η ίση μέρα και η ίση νύχτα δεν εμφανίζονται στις ημερομηνίες που προαναφέραμε.

Παραπομπές

(1) Φυσικές Εορτές, άρθρο του ΣΤΥΛ. ΤΑΚΑ, Φυσικού και πτυχιούχου της Νομικής. έργο που βασίσθηκε στις εργασίες του Σπ. Ναγου: Περί τροπών του Ηλίου, Εορτές των Ορφικών, Περί φυσικών εορτών, Περί εορτασμού των ηλιοστασίων.

(2) Γιώργος Χαραλαμπίδης

(3) Βικιπαίδεια: Τα Μεγάλα Ελευσίνια εορτάζονταν κατά τη 15η ημέρα του μήνα Βοηδρομιώνα και κρατούσαν εννέα ημέρες. Οι συμμετέχοντες αποκαλούνταν επόπται ή έφυροι. Την προηγουμένη της γιορτής, οι έφηβοι της πόλης υποδέχονταν τα Ιερά Αντικείμενα, τα οποία δε φανερώνονταν σε κανέναν παρά μόνο από τους Ιεροφάντες στους Μύστες, από την Ελευσίνα στο Ελευσίνιον, ιερό στη βάση της Ακρόπολης.

• Την πρώτη ημέρα, όσοι είχαν μυηθεί στα Μικρά Ελευσίνια συγκεντρώνονταν στην Ποικίλη Στοά της Αρχαίας Αγοράς μετά από πρόσκληση των ιερέων, εξ ου και η ημέρα ονομαζόταν αγυρμός και πρόρρησις.

Η συμμετοχή στη γιορτή δεν προϋπέθετε τη μύηση, γι’ αυτό και η γιορτή προσέλκυε ανθρώπους από ολόκληρη την Ελλάδα που συνέρρεαν στην Αθήνα για να παρακολουθήσουν τα δρώμενα.

• Η δεύτερη ημέρα, που ήταν αφιερωμένη σε καθαρμούς, ονομαζόταν Άλαδε Μύσται, μάλλον από τη φράση με την οποία καλούνταν οι συμμετέχοντες.
Οι μύστες πορεύονταν σε πομπή προς τη θάλασσα, όπου περνούσαν από εξαγνισμό. Τελούνταν υπό την προεδρία του Βασιλέως, ενός των αρχόντων της αρχαίας Αθήνας και τεσσάρων άλλων που εκλέγονταν από το δήμο των Αθηναίων. Η διαδικασία προσομοιάζει αρκετά με τη σύγχρονη χριστιανική τελετή των Θεοφανείων.

• Για την τρίτη ημέρα λίγα είναι γνωστά. Από τον Κλήμη της Αλεξανδρείας μαθαίνουμε ότι ήταν ημέρα νηστείας κι ότι το απόγευμα λάμβανε χώρα γεύμα από άρτους φτιαγμένους από μέλι και σουσάμι. Δεν είναι σίγουρο αν υπήρχαν θυσίες ή όχι, πάντως υπήρχαν προσφορές ψαριών (iii) και άρτων από κριθάρι που φύτρωνε στο Ράριο Πεδίο, οι οποίες γίνονταν στο όνομα της Άχθειας Δήμητρος. Ωστόσο, αυτή η προσφορά ίσως γινόταν παράλληλα με την «καλάθω κάθοδον», κατά την οποία μεταφερόταν από βόδια ένα καλάθι γεμάτο παπαρούνες και ρόδια, που σχετίζονταν με τη Δήμητρα και την Περσεφόνη αντίστοιχα.

• Η τέταρτη ημέρα, που αποκαλούνταν Επιδαύρια, ήταν πρόσθετη για όσους είχαν προσέλθει καθυστερημένα. Λέγεται ότι προστέθηκε στον αρχικό αριθμό των ημερών, όταν ο Ασκληπιός ήρθε να πάρει μέρος στη μύηση από την Επίδαυρο, αλλά καθυστέρησε μια μέρα και οι Αθηναίοι πρόσθεσαν άλλη μια μέρα στη γιορτή για να μην τον δυσαρεστήσουν.

• Την πέμπτη ημέρα, που αποκαλούνταν «η των λαμπάδων ημέρα», οι μύστες με επικεφαλής τον δαδούχο κατευθύνονταν με πυρσούς στο ναό της Δήμητρος στην Ελευσίνα, όπου και παρέμεναν για όλη τη νύχτα. Η πομπή αυτή συμβόλιζε την περιπλάνηση της θεάς για να βρει την κόρη της.

• Την έκτη ημέρα, που ονομάζεται Ίακχον και θεωρείται η ιερότερη, το άγαλμα του Ιάκχου, γιου της Περσεφόνης και του Χθόνιου Δία, στολισμένο με μυρτιές και μ’ ένα δαυλό στο χέρι του, μεταφερόταν από το ναό του Ιάκχου με φωνές και τραγούδια κατά μήκος της Ιεράς Οδού, που συνέδεε τον Κεραμεικό με το Θριάσιο Πεδίο.(iv)

Κατά την πορεία αυτή ακούγονταν κατά το έθιμο οι «γεφυρισμοί», χοντροκομμένα αστεία, στη γέφυρα του Κηφισού (v).

Τα σκώμματα αυτά ήταν συμβολικά και αναφέρονταν στην Ιάμβη της Ελευσίνας, η οποία με τα αστεία της κατάφερε να κάνει τη Δήμητρα να γελάσει, όταν θλιμμένη έψαχνε την κόρη της.

Την πομπή ακολουθούσε μεγάλο πλήθος συμμετεχόντων και θεατών, το οποίο, κατά τον Ηρόδοτο, έφτανε τους 30.000 κατά μήκος της Ιεράς Οδού.
Αναθηματικός πίνακας της Νίννιον που ανακαλύφθηκε στην Ελευσίνα, αναπαριστά τη Δήμητρα, την Περσεφόνη και τους συμμετέχοντες στα Μυστήρια, τους μύστες, με στεφάνια στα μαλλιά και κλαδιά στα χέρια (ιάκχους).

Τη νύχτα, οι μύστες παρέμεναν στην Ελευσίνα, ενώ οι υπόλοιποι, επισκέπτες και αμύητοι, διώχνονταν από έναν κήρυκα. Πιστεύεται ότι οι μύστες έπιναν τον κυκεώνα στο αποκορύφωμα των Μυστηρίων για να σπάσουν την ιερή αποχή από το φαγητό και το ποτό, ο οποίος αποτελούνταν κυρίως από νερό, κριθάρι και βότανα.

Επαναλάμβαναν τον όρο εχεμύθειας των Μικρών Ελευσινίων, περνούσαν από νέο εξαγνισμό και οδηγούνταν από το μυσταγωγό στο Τελεστήριον.

Φαίνεται πως η τελετή χωριζόταν σε τρία τμήματα: τα δρώμενα, κατά τα οποία γινόταν αναπαράσταση της ιστορίας της Δήμητρας και της Περσεφόνης, καθώς και της αρπαγής της τελευταίας από τον Άδη και της περιπλάνησης της μητέρας της για να τη βρει, τα δεικνύμενα, όπου ο Ιεροφάντης έμπαινε στο Ιερό κι έβγαινε λίγο αργότερα με τα Ιερά αντικείμενα των δυο θεοτήτων, τα οποία πρόβαλλε στους μυημένους, και τα λεγόμενα, συμβολικές φράσεις των μυστών.

Ακολουθούσε ο ύψιστος βαθμός μύησης με την ονομασία εποπτεία. Κεντρικό σύμβολο της εποπτείας ήταν ένα στάχυ, το οποίο φυλασσόταν στο άδυτο του Τελεστηρίου και αφού θεριζόταν τελετουργικά από τον ιεροφάντη, επιδεικνυόταν στους πιστούς ως σύμβολο της ανεξάντλητης δημιουργικής δύναμης της Μητέρας Γης. Οι αρχαίοι συγγραφείς αποφεύγουν να δώσουν περισσότερες λεπτομέρειες για το σημείο αυτό, καθώς όποιος συμμετείχε στα Μυστήρια και αποκάλυπτε κάτι από την τελετή τιμωρούνταν με θάνατο.

Κατά την έβδομη και όγδοη ημέρα, οι μυημένοι επέστρεφαν στην Αθήνα.
Η ένατη και τελευταία ημέρα ονομαζόταν πλημοχόαι, που ήταν ένα είδος αγγείου.

Δυο τέτοια αγγεία γεμίζονταν με νερό ή κρασί από τους μύστες, τ’ ανύψωναν κι έπειτα προσέφεραν χοές προς την ανατολή και τη δύση προφέροντας μυστικές φράσεις. (4)

Βικιπαίδεια

Τα Μικρά Ελευσίνια αποτελούσαν «προετοιμασία» για τα Μεγάλα Μυστήρια.
Πραγματοποιούνταν κατά το μήνα Ανθεστηριώνα και ήταν προς τιμήν της Περσεφόνης.

Ο νεοπλατωνιστής Thomas Taylor, στο βιβλίο του «Ελευσίνια και Βακχικά Mυστήρια», αναφέρει πως «τα Κατώτερα Μυστήρια δημιουργήθηκαν για να σημάνουν με αποκρυφιστικό τρόπο την κατάσταση τής μη εξαγνισμένης ψυχής που έχει ενδυθεί το γήινο σώμα της και έχει περιβληθεί την υλική φύση.»

Ενώ αρχικά απαγορευόταν η συμμετοχή στους μη Αθηναίους, αργότερα αναφέρεται από τον Ηρόδοτο πως όλοι οι Έλληνες μπορούσαν να λάβουν μέρος στη μύηση,(i) ενώ αλλού αναφέρεται ότι απαγορευόταν στους εγκληματίες, τους βαρβάρους, τους μάγους και τους άθεους.

Οι μύσται, όπως λέγονταν, γίνονταν δεκτοί στα Μεγάλα Μυστήρια τουλάχιστον ένα χρόνο μετά την αρχική τους μύηση.

Οι τελετές του πρώτου σταδίου μύησης περιλάμβαναν τη θυσία ενός χοίρου στο λιμένα του Κανθάρου, θυσία κοινή με τα Θεσμοφόρια, πάλι προς τιμήν της Δήμητρος, και τον εξαγνισμό από έναν ιερέα με το όνομα Υδρανός.(ii)
Οι μύστες έπρεπε επίσης να πάρουν όρκο εχεμύθειας από το μυσταγωγό. Δέχονταν κάποια διδασκαλία, που τους επέτρεπε αργότερα να αντιληφθούν τα μυστήρια στα Μεγάλα Ελευσίνια.

(i) […]τὴν δὲ ὁρτὴν ταύτην ἄγουσι Ἀθηναῖοι ἀνὰ πάντα ἔτεα τῇ Μητρὶ καὶ τῇ Κούρῃ, καὶ αὐτῶν τε ὁ βουλόμενος καὶ τῶν ἄλλων Ἑλλήνων μυεῖται. Ηροδότου Ιστορίαι, Βιβλίο Η΄, κεφ. 65

(ii) <ὑδρανός>• ὁ ἁγνιστὴς τῶν Ἐλευσινίων Ησύχιος Λεξικόν

(iii) τρίγλη and μαινίς, Αθήναιου Βιβλίο Ζ’, σ.325

(iv) τῶν εἰς Ἐλευσῖνα παρόδων ἐκράτουν οἱ πολέμιοι παρόντες, οὐδένα κόσμον εἶχεν ἡ τελετὴ πεμπομένη κατὰ θάλατταν, ἀλλὰ καὶ θυσίαι καὶ χορεῖαι καὶ πολλὰ τῶν δρωμένων καθ᾽ ὁδὸν ἱερῶν, ὅταν ἐξελαύνωσι τὸν Ἴακχον, ὑπ᾽ ἀνάγκης ἐξελείπετο.Πλουτάρχου Βίοι Παράλληλοι, Αλκηβιάδης κεφ. 34.

(v) Αριστοφάνη Βάτραχοι, στ.315 κ.έ.

Βιβλιογραφία

• Παναγιώτης Παχής, «Η κάθαρση στα Ελευσίνια Μυστήρια: Προπαρασκευαστικές τελετουργίες», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Τμήμα Θεολογίας. Νέα Σειρά, τομ.1, Θεσσαλονίκη: Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, 1990, 197 – 257.

• Carl Kerenyi, Eleusis : Archetypal Image of Mother and Daughter, Bollingen; Reprint edition (August 12, 1991), ISBN 06-910-191-50

• George Emmanuel Mylonas, Eleusis and the Eleusinian Mysteries, Princeton, N.J., Princeton University Press, 1961.

• Wasson, Ruck, Hofmann, The Road to Eleusis: Unveiling the Secret of the Mysteries, Harcourt, Brace, Jovanovich, 1978

• Thomas Taylor, Ελευσίνια και Βακχικά Μυστήρια, 1971.

• Paul Foucard, Τα Ελευσίνια Μυστήρια, εκδ. Ενάλιος,ISBN 960-536-058-6

• Georges Meautis, Οι Θεοί της Ελλάδος και τα Ελευσίνια μυστήρια, Εκδ. Εκάτη, ISBN 960-408-415

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ” αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι” αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ” εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

kalimeraellada.gr

Υπάρχει ένα υπέροχο σπήλαιο στην Αττική που είναι κλειστό επειδή δεν υπάρχουν κονδύλια για την ανάδειξη και συντήρησή του.

Συγχρόνως έχει κάγκελα για να μην μπαίνουν δωδεκαθεϊστές, σατανιστές και θρησκόληπτοι, που προκαλούν καταστροφές. Ωστόσο, η καγκελόφραχτη περίφραξη βρίσκεται συνεχώς παραβιασμένη, ακόμη και από ναρκομανείς ή νεαρούς που «ζουν την περιπέτεια».

Η περιφραγμένη είσοδος του σπηλαίου Βάρης
Βρίσκεται μια ανάσα από την Αθήνα στη Βάρη, στο λόφο Κρεβάτι και σε υψόμετρο 260μ.

Στην αρχαιότητα ήταν δημοφιλής λατρευτικός χώρος λόγω της πλούσιας βλάστησης, του πυκνού δάσους και των πηγών που υπήρχαν.

Σήμερα δεν προκαλεί το ίδιο ενδιαφέρον και δεν είναι επισκέψιμο. Η μεγάλη καταστροφή του τόπου που προκλήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή δεν αποκαταστάθηκε ποτέ λόγω των εμπρησμών και των καταπατήσεων.

Το ίδιο το σπήλαιο αιώνες λεηλατείται από αρχαιοκάπηλους και καταστρέφεται από τους παράνομους επισκέπτες που το χρησιμοποιούν για τελετουργίες ή καταφύγιο.

Η είσοδος σπηλαίου από το εσωτερικό

Το σπήλαιο έγινε γνωστό το 1765 από τον Άγγλο περιηγητή Ρίτσαρντ Τσάντερ και αμέσως προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από το εντυπωσιακό σταλακτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο, που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, διαθέτει πλήθος αρχαίων μνημείων.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ίσως πρόκειται για το μοναδικό σπήλαιο με σκαλισμένα ανάγλυφα αγάλματα στα τοιχώματά του.

Μέχρι και ο Λόρδος Βύρων και το βασιλικό ζεύγος του Όθωνα και της Αμαλίας το επισκέφθηκαν για να θαυμάσουν το απόκρυφο αρχαίο ιερό.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Το εσωτερικό του σπηλαίου διαμορφώθηκε από το Σαντορινιό γλύπτη  Αρχέδημο τον 5ο π.Χ. αιώνα. Εκείνος εγκαταστάθηκε εκεί λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το τοπίο τον μάγεψε και για να τιμήσει τις Νύμφες που, σύμφωνα με το μύθο κατοικούσαν στο δάσος, αλλά και το θεό Απόλλωνα και τον Πάνα μετέτρεψε το σπήλαιο σε λατρευτικό χώρο των νυμφών που λειτούργησε έως το 150 π. Χ.

Χορός νυμφών

Σύμφωνα με επιγραφές στην είσοδο υπήρχε ένα πλάτωμα στο οποίο χόρευαν γυναίκες-προσκυνήτριες των νυμφών.

Μέχρι σήμερα σώζεται ένα σκαλισμένο ανάγλυφο άγαλμα σε θρόνο χωρίς, όμως, κεφάλι.

Πιθανότατα πρόκειται για τον Απόλλωνα τον οποίο λάτρευαν ιδιαιτέρως στην πατρίδα του Αρχέδαμου, τις Κυκλάδες.

Στα τοιχώματα υπήρχαν και  ανάγλυφα Νυμφών και του Πανός  που σώθηκαν από τους αρχαιοκάπηλους του 18ου και 19ου αιώνα γιατί θεωρήθηκαν άχρηστα. Βρέθηκαν σε θραύσματα και σήμερα φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Επιγραφές στο εσωτερικό του σπηλαίου

Οι αρχαιοκάπηλοι

Σύμφωνα με τις επιγραφές υπήρχαν και άλλα μεγαλύτερα ανάγλυφα τα οποία εικάζεται ότι βρίσκονται σε αποθήκες ξένων μουσείων.

Πιθανό να είναι στο Λούβρο καθώς ο Γάλλος διπλωμάτης Φοβέλ είχε επισκεφθεί πολλές φορές το σπήλαιο στα τέλη του 18ου αιώνα.

Ο Αρχέδημος ως δημιουργός αυτού του ιερού αποφάσισε δίπλα στα αγάλματα των θεοτήτων να σκαλίσει και τη δική του μορφή να κρατά στο ένα χέρι σφυρί και στο άλλο τη σμίλη.

Ανάγλυφο του γλύπτη Αρχέδημου που διαμόρφωσε το σπήλαιο

Εκτός από αγάλματα υπήρχε ένας βωμός και αναθήματα (θέσεις για αφιέρωση αντικειμένων στους θεούς).

Το 1902 η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών βρήκε πάνω από 1000 πήλινα πλούσια διακοσμημένα λυχνάρια και αναθηματικές λίθινες επιγραφές του 4ου αιώνα.

Τα περισσότερα ευρήματα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Επιγραφή στα τοιχώματα του σπηλαίου

Ο διωγμός από τους χριστιανούς

Πενήντα χρόνια μετά την διακοπή της λειτουργίας του, νεοπλατωνικοί της Αττικής σχολής το χρησιμοποίησαν για τις τελετές τους.

Η επιλογή του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία καθώς επικρατεί έντονα η αντίληψη ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνος.

Ο Πλάτωναςτο επισκεπτόταν και είχε δηλώσει την εντύπωση που του προξενούσε.

Οι νεοπλατωνικοί εγκατέλειψαν το σπήλαιο στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. διότι δέχθηκαν επίθεση από τους χριστιανούς.

Εκείνοι προκάλεσαν πολλές καταστροφές, χάραξαν σταυρούς στις μορφές και τα τοιχώματα. Προσπάθησαν ακόμα και να το μετατρέψουν σε χριστιανικό ασκητήριο.

Δείτε τη ξενάγηση στο σπήλαιο:

Το Ελληνικό οπλιτικό ξίφοςήταν αμφίκοπο. Η λάμα του ήταν πλατύτερη στο μέσον του μήκους της έτσι ώστε το βάρος της να συγκεντρώνεται σε αυτό το σημείο κάνοντας το θλαστικό κτύπημα στον εχθρό ακόμη πιο συντριπτικό.

Το Ελληνικό ξίφος χρησιμοποιείτο εξίσου και για διατρητικό κτύπημα.

Το ξίφος ήταν επικουρικό όπλο για τους Έλληνες οπλίτες, που το χρησιμοποιούσαν συνήθως όταν έσπαζε το δόρυ ή όταν το τελευταίο δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί λόγω περιορισμένου χώρου.

Ωστόσο δεν υστερούσαν στη ξιφομαχία, συγκριτικά με τη δορυμαχία. Διάφοροι μελετητές υπονοούν συχνά ότι οι Ρωμαίοι λεγεωνάριοι της εποχής της μεγάλης ακμής τους, ήταν καλύτεροι ξιφομάχοι συγκριτικά με άλλους λαούς που δεν προτιμούσαν την χρήση του ξίφους, ανάμεσα στους οποίους βρίσκονται οι αρχαίοι Έλληνες.

Όμως, πρέπει να παρατηρηθεί ότι οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το βαρύ ξίφος τύπου «γκλαντιους» (gladius italiensis και αργότερα το ισχυρότερο gladius hispaniensis) που δε χρειαζόταν ιδιαίτερη επιδεξιότητα στην χρήση του.

Οι Ρωμαίοι χρησιμοποιούσαν το βάρος και το σχήμα του, το οποίο επέτρεπε την πλήρη εκμετάλλευση αυτού του βάρους, προκειμένου να πετύχουν συντριπτικό κτύπημα έναντι του αντιπάλου τους, καταστρέφοντας και την ασπίδα του αν αυτή δεν ήταν μεταλλική (όπως συνέβαινε συνήθως με τις; ασπίδες των εχθρών της Ρώμης).

Αντίθετα, τα ελληνικά ξίφη ήταν σχετικά ελαφρά, με την εξαίρεση της κοπίδας (ή «μάχαιρα» ή falcata, falx όπως ήταν γνωστή στην δυτική Μεσόγειο) και λίγων άλλων τύπων.

Αυτό το στοιχείο δείχνει ότι οι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ειδική τεχνική στη χρήση του ξίφους προκειμένου να τραυματίσουν ή να σκοτώσουν τον αντίπαλο τους.

Εξάλλου αυτός ο αντίπαλος ήταν συνήθως Έλληνας οπλίτης και δεν υπήρχε ξίφος που θα μπορούσε με άτεχνα δυνατά κτυπήματα, να συντρίψει τη στιβαρή ορειχάλκινη οπλιτική ασπίδα του. Επιπρόσθετα, ο οπλίτης ήταν καλά θωρακισμένος με κράνος και θώρακα διαφόρων τύπων.

Ο μόνος τρόπος που ο Έλληνας οπλίτης μπορούσε να κτυπήσει με το ξίφος του την σάρκα του ομοεθνούς αντιπάλου του ήταν η ανάπτυξη της δεξιότητας του στην χρήση αυτού του όπλου.

Συμπερασματικά, οι Ρωμαίοι απλά προτιμούσαν τη χρήση του ξίφους περισσότερο από τους Έλληνες, χωρίς να είναι καλύτεροι ξιφομάχοι από τους τελευταίους.

Οι Σπαρτιάτες χρησιμοποιούσαν τον κλασσικό ελληνικό τύπο ξίφους με λεπίδα από σίδηρο. Κατά τη διάρκεια του 5ου αιώνα π.Χ. μείωναν συνεχώς το μήκος της λεπίδας του, εξελίσσοντας το στο τέλος του ίδιου αιώνα σε έναν καθαρά σπαρτιατικό τύπο.

Η εξήγηση βρίσκεται στον τρόπο πολέμου του Σπαρτιάτη, που προσπαθούσε να πλησιάσει όσο γινόταν τον αντίπαλο του για αγχέμαχη σύρραξη, στην οποία ήταν ακαταμάχητος.

Στον στενό χώρο της φάλαγγας, ένα ξίφος που διατηρούσε τη νυκτική  (διατρητική) ισχύ του, και το οποίο θα πλησίαζε το μήκος ενός εγχειρίδιου, ήταν το ιδανικότερο.

Τα αθηναϊκά ανάγλυφα επιβεβαιώνουν τις αναφορές των αρχαίων συγγραφέων στο βραχύ σπαρτιατικό ξίφος. Αυτά εικονίζουν συχνά Λακεδαιμόνιους που φέρουν ένα κοντό ξίφος με μήκος το πολύ 30 εκατοστών και με σχήμα φύλλου δένδρου (περίπου όπως η αιχμή του οπλιτικού δόρατος).

Το μοναδικό δείγμα αυτού του τύπου ξίφους βρέθηκε σε ανασκαφές στην Κρήτη και αποτελούσε αρχικά μέρος ενός αγάλματος.

Το βραχύ μήκος του σπαρτιατικού ξίφους έχει οδηγήσει τους μελετητές στο συμπέρασμα ότι χρησιμοποιείτο και για νυκτικά κτυπήματα από κάτω προς τα άνω.

Αυτό επιβεβαιώνεται από κάποιες απεικονίσεις τραυματισμένων ή πεσμένων στο  έδαφος  Λακεδαιμόνιων οι οποίοι κρατούν αυτό το ξίφος και στοχεύουν προς τα άνω, προς την κοιλιακή ή την βουβωνική χώρα του όρθιου αντίπαλου τους.

Σύντομα  το  βραχύ  ξίφος εξαπλώθηκε  στις περισσότερες  ελληνικές  περιοχές  εκτοπίζοντας  τους  παλαιότερους  τύπους. Η «ξυήλη»  είναι  ένα άλλο  όπλο  που  αναφέρεται  από  τις  αρχαίες  πηγές ότι  χρησιμοποιείτο  από  τους   Σπαρτιάτες.

Έχει  θεωρηθεί  ότι  επρόκειτο  για εγχειρίδιο ή  είδος  μαχαιριού, με  την  τελευταία  εκδοχή  να  είναι  η  πιθανότερη.  Λόγω του τρόπου χρήσης του, φαίνεται πολύ πιθανό να είχε δρεπανοειδές σχήμα.

Αν  ισχύει  αυτό, τότε  η  ξυήλη  ανήκε  στην ομάδα των δρεπανοειδών ξιφών και εγχειριδίων (κοπίδες, φαλκάτες, ρομφαίες  κ.α.) τα  οποία χρησιμοποιούσαν  διάφοροι λαοί της Μεσογείου.

Οι Αθηναίοι οπλίτες  χρησιμοποιούσαν επίσης το σύνηθες οπλιτικό ξίφος αλλά φαίνεται πως μερικοί χρησιμοποιούσαν την κοπίδα αν  και    επρόκειτο  για ξίφος καταλληλότερο για το ιππικό, επειδή η χρήση του απαιτούσε ανοικτό χώρο.

Η κοπίδα ήταν μία στιβαρή μονόκοπη σπάθη, της οποίας ένα μόνο καλοζυγισμένο πλήγμα μπορούσε να ακρωτηριάσει τον εχθρό, κόβοντας του το χέρι ή το πόδι.

Τα δρεπανοειδή ξίφη χρησιμοποιούντο από αρκετούς μεσογειακούς λαούς (Ίβηρες, Κελτίβηρες, Έλληνες, Θράκες, Ετρούσκοι, Λύκιοι, Κάρες, Λυδοί, Φρύγες, Δάκες και άλλοι).

Η κοπίς δεν μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά στον περιορισμένο χώρο μίας οπλιτικής σύρραξης.

Όμως μπορούσε να χρησιμοποιηθεί αποτελεσματικά από τους οπλίτες εναντίον Ασιατών και Αιγυπτίων  πολεμιστών, επειδή η σύρραξη με τους τελευταίους δεν  ήταν  ενδο-οπλιτικού τύπου (μεταξύ οπλιτών) και η συνήθως γρήγορη διάρρηξη της παράταξης τους, έδινε άφθονο χώρο στους πρώτους για να τους εξοντώσουν ταχέως με τα φονικά κτυπήματα της κοπίδας (εξάλλου η αμυντική οπλοσκευή των Ασιατών και Αιγυπτίων ήταν υποτυπώδης ή ανύπαρκτη).

Γενικά οι Αθηναίοι και άλλοι Έλληνες οπλίτες, προτιμούσαν την κοπίδα περισσότερο από ότι οι Σπαρτιάτες. Όμως και σε αυτούς, το τυπικό βραχύ οπλιτικό ξίφος επικρατούσε.

Τέλος, λίγες αθηναϊκές αγγειογραφίες των 6ου-5ου αι. π.Χ., απεικονίζουν Αθηναίους οπλίτες με ένα είδος κυρτής σπάθης (τύπου «γιαταγανίου» όπως έχει αποκληθεί).

Αυτή η σπάθη είχε προέλευση μάλλον από τη Μικρά Ασία, από όπου πέρασε στο Ελληνικό οπλοστάσιο της εποχής, όμως η σπάνια απεικόνιση της δείχνει ότι δεν κατέστη δημοφιλής.

pronews.gr

Η τεράστια λαξευτή σήραγγα, που ανακάλυψε τον περασμένο Ιούνιο στους Κήπους του Σαλαλάτ, στην Αίγυπτο, η αρχαιολόγος Καλλιόπη Λιμναίου-Παπακώστα, θα είναι ο στόχος των νέων ερευνών που ξεκινάει με την ομάδα της σε λίγες ημέρες.

Τη Δευτέρα ταξιδεύει στην Αλεξάνδρεια, προκειμένου να αρχίσει πάλι ανασκαφές αλλά και γεωφυσική έρευνα σε όλο το πάρκο στα μέσα Οκτωβρίου, που θα πραγματοποιηθεί με το Ίδρυμα Τεχνολογίας και Έρευνας του Πανεπιστημίου της Κρήτης (διευθυντής ο δρ. Απόστολος Σαρρής) και με χρηματοδότηση του National Geographic.

«Από τη γεωφυσική έρευνα θα φανεί αν υπάρχουν ανωμαλίες στο έδαφος, δηλαδή αν κρύβει κάποιες εκπλήξεις. Θέλω με αυτόν τον τρόπο να εξαντλήσω κάθε πιθανότητα σε αυτήν την έκταση, είτε σκάψω εγώ είτε ακολουθήσουν άλλοι συνάδελφοι τις επόμενες γενιές», λέει στην «Κ» η αρχαιολόγος και διευθύντρια του Ελληνικού Ινστιτούτου Έρευνας Αλεξανδρινού Πολιτισμού.

Μετά το εντυπωσιακό μαρμάρινο άγαλμα (περίπου 0,80 μ.) της ελληνιστικής εποχής που έφερε στο φως το 2009, την ανακάλυψη το 2015 της θεμελίωσης ενός υπερμεγέθους κτιρίου που χρονολογείται στην πρώιμη πτολεμαϊκή περίοδο (σύμφωνα με την κεραμική και την τεχνοτροπία των δόμων), το χέρι με τμήμα από δόρυ που ανήκει στο άγαλμα του Αλεξάνδρου, που ανακάλυψε το 2016, και μια πρώιμη βυζαντινή κατασκευή, οι ανασκαφές του Ελληνικού Ινστιτούτου Έρευνας Αλεξανδρινού Πολιτισμού (ΕΙΕΑΠ) αναμένεται να προσθέσουν νέα στοιχεία τον επόμενο μήνα.

«Το τούνελ που εντοπίσαμε, η σήραγγα δηλαδή η οποία ξεκινάει από το κτίριο και δεν γνωρίζουμε πού ακριβώς τελειώνει, ήρθε στο φως κι αυτό, όπως και τα περισσότερα ευρήματα, την τελευταία ημέρα ενός κύκλου ανασκαφών, στο τέλος του περασμένου Ιουνίου. Βρέθηκε στο ίδιο επίπεδο με τη θεμελίωση, στα 10 μ. και μάλλον πρόκειται για ύστερη κατασκευή των ρωμαϊκών χρόνων».

Υδραγωγείο;

Δεν αποκλείει ότι μπορεί να είναι κάποιο υδραγωγείο, όμως η κ. Παπακώστα αποφεύγει τις υποθέσεις, τονίζοντας πως «δεν θέλω να πούμε ότι είναι κάτι σπουδαίο όταν ακόμη δεν έχει καθαριστεί το σημείο αυτό, πολύ περισσότερο μελετηθεί. Μπορεί να είναι κάτι απλό, ίσως και σύνθετο. Υπάρχουν ενδείξεις δαπέδου, όμως δεν είναι ακόμη σαφές αν πρόκειται για σήραγγα τροφοδοσίας νερού ή σήραγγα που ενδεχομένως ενώνει κάποια κτίρια, καθώς και πού ακριβώς οδηγεί. Γνωρίζουμε από τον Πολύβιο ότι υπήρχε υπόγεια σήραγγα η οποία συνέδεε τα ανάκτορα με το θέατρο.

Όπως είναι γνωστό ότι υπάρχει υπόγεια σήραγγα στο Σεραπείο, δυτικά της Αλεξάνδρειας, που όμως πιστεύουμε ότι είχε μυστηριακή χρήση. Ο καθαρισμός που θα ξεκινήσει παράλληλα με τις ανασκαφές θα μας δείξει κάποια πράγματα». Το πτολεμαϊκό δημόσιο κτίριο επίσης απασχολεί την ανασκαφέα που θα συνεχίσει τις έρευνες και σ’ αυτό. Όπως λέει: «Είναι τόσο μεγάλο που ακόμη δεν έχουμε βρει τα όρια του κτιρίου, ούτε το σχήμα του».

Το κτίριο πτολεμαϊκής εποχής, που είχε καμαροειδή οροφή, όπως και η λαξευτή σήραγγα, και πρώτα απ’ όλα το μαρμάρινο άγαλμα του Αλεξάνδρου, εντοπίστηκαν σε δύσκολες συνθήκες, μέσα στη λάσπη και το νερό, αφού το μεγάλο πρόβλημα της ανασκαφικής ομάδας είναι ο υδροφόρος ορίζοντας. Η Ελληνίδα αρχαιολόγος συνεχίζει τις ανασκαφές στους Κήπους του Σαλαλάτ, περιοχή της βασιλικής συνοικίας των Πτολεμαίων. Συνεχίζονται όμως και οι συζητήσεις με τον πρόεδρο του Μουσείου της Ακρόπολης Δημήτρη Παντερμαλή και τον υπουργό Αρχαιοτήτων της Αιγύπτου, προκειμένου να πραγματοποιηθεί το 2019 (στα δέκα χρόνια λειτουργίας του μουσείου) έκθεση με θέμα την Ελληνιστική Αλεξάνδρεια. Με αντικείμενα από τα μουσεία της Αλεξάνδρειας και βέβαια από τις ανασκαφές που διενεργεί εδώ και 21 χρόνια στην περιοχή η Ελληνίδα αρχαιολόγος.

Πηγή: Γ. Συκκά, Καθημερινή

Οι τεχνικές διαφορές που διαπιστώθηκαν, δείχνουν ότι κατά την Εποχή του Σιδήρου τα ιταλικά υφάσματα είχαν μεγαλύτερες ομοιότητες με τα υφάσματα του βόρειου πολιτισμού Χάλστατ, που είχε εξαπλωθεί στη σημερινή Γερμανία, Αυστρία και Σλοβενία, Αντίθετα η υφαντουργική κουλτούρα της αρχαίας Ελλάδας εμφανιζεται πιο συγγενική με την αντίστοιχη στην Εγγύς και Μέση Ανατολή

Τα υφάσματα της αρχαίας Ελλάδας έμοιαζαν με εκείνα της Μέσης Ανατολής, ενώ τα αντίστοιχα της Ιταλίας είχαν στενότερες συγγένειες με την Κεντρική Ευρώπη. Αυτό αποκαλύπτει η πρώτη εξονυχιστική συγκριτική έρευνα του είδους της, που έγινε σε απομεινάρια υφασμάτων της περιόδου 1000 - 400 π.Χ. από επιστήμονες στη Βρετανία.

Η μελέτη επιβεβαιώνει την ύπαρξη μιας διαφορετικής υφαντουργικής παράδοσης και κουλτούρας ανάμεσα στην Ελλάδα και στην Ιταλία κατά το πρώτο ήμισυ της προ Χριστού χιλιετίας.

Η ερευνήτρια δρ Μαργαρίτα Γκλέμπα του Ινστιτούτου Αρχαιολογικών Ερευνών ΜακΝτόναλντ του Πανεπιστημίου του Κέιμπριτζ, που έκανε τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Antiquity» (Αρχαιότητα), ανέλυσε λεπτομερώς εκατοντάδες ορυκτοποιημένα τμήματα υφασμάτων που έχουν διασωθεί από εκείνη την εποχή.

Η δημιουργία υφασμάτων είναι μία από τις πρώτες τεχνολογίες των ανθρώπων και μία από τις σημαντικότερες από άποψη απασχόλησης ανθρώπων και πολιτισμικού αντίκτυπου στην αρχαιότητα. Όμως είναι δύσκολο να μελετηθούν τα αρχαία υφάσματα, επειδή σπάνια διασώζονται ιδίως στη Μεσόγειο, όπου οι κλιματολογικές συνθήκες δεν ευνοούν τη διατήρηση οργανικών υλικών. Συχνά όμως τέτοια ευρήματα ανακαλύπτονται σε ορυκτοποιημένη μορφή.

«Ευτυχώς για εμάς, στη διάρκεια της Εποχής του Σιδήρου οι άνθρωποι θάβονταν μαζί με πολλά μεταλλικά αντικείμενα, όπως προσωπικά διακοσμητικά, όπλα και άλλα. Αυτά τα μέταλλα ευνοούν τη διατήρηση των υφασμάτων, καθώς το μέταλλο ουσιαστικά σκοτώνει τους μικροοργανισμούς που αλλιώς θα κατέστρεφαν τα οργανικά υλικά, ενώ από την άλλη τα άλατα των μετάλλων βοηθούν τη διατήρηση των ινών των υφασμάτων» δήλωσε η Γκλέμπα.

Με τον τρόπο αυτό, έχουν διασωθεί αρκετά -συνήθως μικροσκοπικά- τμήματα υφασμάτων αρχαιοελληνικής και ιταλικής προέλευσης (192 από την Ιταλία και 107 από την Ελλάδα). Η ανάλυσή τους με ψηφιακά και ηλεκτρονικά μικροσκόπια, με υγρή χρωματογραφία υψηλής πίεσης και με άλλες εξελιγμένες μεθόδους έδωσε νέες πληροφορίες για τα αρχαία υφάσματα, επιτρέποντας και μια καλύτερη σύγκρισή τους, όσον αφορά τις χρησιμοποιηθείσες πρώτες ύλες, τη διάμετρο των νημάτων, τον τρόπο ύφανσης κ.α.

Οι τεχνικές διαφορές που διαπιστώθηκαν, δείχνουν ότι κατά την Εποχή του Σιδήρου τα ιταλικά υφάσματα είχαν μεγαλύτερες ομοιότητες με τα υφάσματα του βόρειου πολιτισμού Χάλστατ, που είχε εξαπλωθεί στη σημερινή Γερμανία, Αυστρία και Σλοβενία, Αντίθετα η υφαντουργική κουλτούρα της αρχαίας Ελλάδας εμφανιζεται πιο συγγενική με την αντίστοιχη στην Εγγύς και Μέση Ανατολή.

«Υπάρχει πληθώρα στοιχείων για τις συχνές επαφές μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας κατά το πρώτο ήμισυ της πρώτης χλιετίας π.Χ., όμως τα νέα ευρήματα δείχνουν ότι οι υφαντουργικές παραδόσεις τους ήσαν τεχνολογικά, αισθητικά και συμβολικά πολύ διαφορετικές. Αυτό σημαίνει ότι οι πληθυσμοί σε αυτές τις δύο περιοχές έκαναν συνειδητές επιλογές να ντύνονται με ορισμένο διακριτό τρόπο, ο οποίος πιθανώς είχε να κάνει με τις διαφορετικές παραδόσεις που είχαν διαμορφωθεί ήδη από την Εποχή του Χαλκού», ανέφερε η Γκλέμπα.

Μάλιστα, πρόσθεσε, «στα ρωμαϊκά πια χρόνια, η εγκαθίδρυση ελληνικών αποικιών στη Νότια Ιταλία και οι γενικότερες ανατολίτικες επιρροές που παρατηρούνται στην κουλτούρα των ιταλικών πληθυσμών, δείχνει μια βαθμιαία εξαφάνιση της γηγενούς υφαντουργικής παράδοσης». Με άλλα λόγια, οι Ιταλοί άρχισαν να ντύνονται περισσότερο σαν Έλληνες και μεσανατολίτες (ώσπου μετά από πολλά χρόνια πήραν την εκδίκησή τους λανσάροντας την ιταλική μόδα στους σύγχρονους Έλληνες!).

Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Τα Ομηρικά Έπηείναι γραμμένα με τέτοιον τρόπο, ώστε η θυσία να είναι γλυκιά και με μία αίσθηση ηρωισμού που να μη δημιουργεί τρόμο.

Ωθούν τον αναγνώστη ν’ αγαπά, να θαυμάζει τον Αχιλλέα και να ταυτίζεται μ’ αυτόν. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα όταν το άτομο ζει σε μία κοινωνία οργανωμένη και συχνά του ζητούνται παραπάνω από όσα θέλει να δώσει.Ο Αχιλλέας είναι το τραγικό πρόσωπο της Ιλιάδας, αλλά όλοι ταυτίζονται μαζί του.

Είναι τόσο τέλεια γραμμένα τα Έπη, που, ενώ οι άνθρωποι συνήθως ταυτίζονται με το νικητή ηγέτη, στο έργο αυτό ταυτίζονται με το νεκρό ήρωα. Ξέρουν από την αρχή ότι ο Αχιλλέας σκοτώνεται και σκιρτάει η καρδιά τους κάθε φορά που διαβάζουν τους λόγους του εναντίον του Αγαμέμνονα, εναντίον της εξουσίας, εναντίον του συστήματος.

Σκιρτάει η καρδιά των Ελλήνων, όταν ο αγαπημένος τους ήρωας απειλεί να γκρεμίσει μόνος του —κι αυτό έχει σημασία— τις πύλες της Τροίας. Απειλεί Θεούς και δαίμονες και δε διστάζει να απειλήσει και τον Απόλλωνα.Αυτό είναι και το αποκορύφωμα του έργου, η απαρχή της θυσίας. Οι Έλληνες ταυτίζονται μ’ έναν ήρωα άφοβο για τον οποίο ξέρουν, όπως κι ο ίδιος ξέρει ότι θα νικηθεί από τον Υιό τού μεγάλου Θεού και δε φοβούνται το θάνατο. Ο θάνατος για τον Έλληνα είναι απειροελάχιστο κόστος για μία τέτοια στιγμή μεγαλείου κι αποθέωσης.

Σε ένα αυστηρό σύστημα πάντα θα βρεθεί ένας άνθρωπος να σηκώσει το ανάστημά του εναντίον της αδικίας και της εξουσίας. Η διαφορά όμως με τους άλλους λαούς είναι ότι θα τον εγκαταλείψουν στην τύχη του, θα τον αφήσουν να θυσιαστεί μόνος του, ενώ οι Έλληνες μ’ αυτήν την παιδεία θα ταυτιστούν με το μοναχικό άνθρωπο και θα του δώσουν τη δύναμή τους.

Στην κοινωνία που είναι οργανωμένη, πάντα υπάρχουν άνθρωποι όπως ο Αγαμέμνονας, ο Αχιλλέας, ο Οδυσσέας, αλλά κι ο Θερσίτης. Όλοι αυτοί έχουν το ρόλο τους στην επίτευξη του στόχου. Όλοι προσπαθούν, ο καθένας με τον τρόπο του. Όμως αυτό που μένει από την Ιλιάδα είναι ότι σ’ έναν αγώνα στον οποίο είναι αρχηγός ο Αγαμέμνονας, αγαπημένος ήρωας και τραγικό πρόσωπο είναι ο Αχιλλέας κι αυτός που δίνει στο τέλος τη νίκη είναι ο πανέξυπνος Οδυσσέας. Επειδή ακριβώς δεν υπάρχει θεϊκή επέμβαση άμεση, όλοι, εφόσον κάθονται στα συμβούλια, έχουν τη δική τους άποψη και κρίνονται. Δεν υπάρχει το απόλυτα σωστό που το γνωρίζει κάποιος.

Όλοι προσπαθούν σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Ο Οδυσσέας χαίρει της εκτίμησης όλων, χωρίς να μειονεκτεί σε γενναιότητα, λόγω της εξυπνάδας του. Από τον πρώτο μέχρι και τον τελευταίο που συμμετέχει στην εκστρατεία, όλοι έχουν την ίδια άποψη για τον ήρωα. Στην κοινωνία μας ο βασιλιάς κι ο πρώτος της ιεραρχίας αξιωματικά είναι ο πιο έξυπνος κι ο πιο γενναίος.

Ο Οδυσσέας χάνεται σ’ αυτήν την κοινωνία μέσα στα παρασκήνια, όπου συσκέπτονται οι μυστικοσύμβουλοι για να τιμάται ο βασιλιάς. Η Ιλιάδα μπορεί να βρίσκεται σ’ επίπεδο βασιλέων, αλλά κι εκεί υπάρχει ιεραρχία που, όταν καταπατάται αποφέροντας κέρδη, δείχνει το δρόμο προς την ελευθερία. Στην Ιλιάδα ο καθένας απολαμβάνει τις τιμές που του αντιστοιχούν, κανένας δεν μπορεί να κλέψει τη δόξα του άλλου.

Αν η Ιλιάδα χαρακτηρίζει την κοινωνία που συνθέτουν οι Έλληνες, η Οδύσσεια χαρακτηρίζει την προσωπική τους ζωή. Στην Οδύσσεια περιγράφεται η περιπέτεια ενός πανέξυπνου ανθρώπου, μέχρι να γυρίζει πίσω στην πατρίδα του. Οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει είναι τεράστιες κι ενώ ξεκινά μ’ ένα πλήθος συντρόφων και συμπολεμιστών επιστρέφει πίσω μόνος.

Οι υπεράνθρωπες προσπάθειες του ήρωα να ξεπεράσει τρομερά εμπόδια που βρίσκονται στο δρόμο του και η τελική του μοναχική νίκη έχουν κι αυτές το νόημά τους στη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο Οδυσσέας σε καμία φάση του έργου δεν ξεφεύγει από την ανθρώπινη φύση του. Βρίσκεται συνέχεια μέσα στον κίνδυνο κι είναι επικεφαλής συντρόφων. Είναι άνθρωπος απλός, με την ίδια άνεση που κάνει το σωστό κάνει και το λάθος. Αγαπάει βαθύτατα τους Θεούς κι αυτοί του ανταποδίδουν αυτήν την αγάπη. Ο συνεχής κίνδυνος μέσα στον οποίο ζει αυτός κι οι σύντροφοί του τούς κάνει να σκέφτονται συνεχώς κι όλοι μαζί για να βρουν λύσεις.Σε άλλη περίπτωση ο πανέξυπνος Οδυσσέας θα επισκίαζε τους συντρόφους και θα υπήρχε περίπτωση να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα.

Πώς όμως να κρατήσει πνευματικά δικαιώματα κάποιος, που δεν έχει εξασφαλίσει ούτε καν τη δική του επιβίωση; Όταν παίρνει αποφάσεις που έχουν κόστος σε ζωές δεν μπορεί να διεκδικεί το αλάθητο όσο έξυπνος κι αν είναι. Μία από τις επόμενες φορές θα μπορούσε να ήταν και η δική του σειρά. Ό,τι σκέφτεται, το προφέρει στους συντρόφους του κι αυτοί με τη σειρά τους κάνουν το ίδιο.

Σ’ ολόκληρο το έργο δύο φορές του δόθηκε ασφαλής γνώση μέσω των Θεών, ώστε να γυρίσει πίσω ασφαλής με τους συντρόφους του. Εδώ ακριβώς είναι η τραγική ειρωνεία. Με εξασφαλισμένη γνώση, έστω κι αν αυτή αποφέρει πνευματικά δικαιώματα, οι σύντροφοί του τόν πρόδωσαν. Ό,τι καλλιεργείται μέσω των Επών, για να δοθεί στους Έλληνες ως δώρο, αυτό τους πρόδωσε. Το τέλος του Έπους είναι κι αυτό εξίσου σημαντικό για τη διαμόρφωση του χαρακτήρα του ανθρώπου. Ο μεγάλος Οδυσσέας επιστρέφει μόνος του. Μέσα από δοκιμασίες και βάσανα επιστρέφει κουρασμένος, λυπημένος και προπάντων ανθρώπινος. Ακόμα κι όταν έχει επιστρέψει, τίποτε δε γίνεται εύκολα και χρειάζεται αγώνας.

Η τελική νίκη του Οδυσσέα είναι η ελπίδα που προσφέρουν οι Θεοι στον άνθρωπο. Ο Οδυσσέας επέστρεψε, αφού κατέβαλε όλες τις δυνατές προσπάθειες ως άνθρωπος, αλλά μόνο μετά από θεϊκή επέμβαση. Αυτή η επέμβαση δε γίνεται υπό μορφή θαύματος με το οποίο ο Οδυσσέας από τη μία στιγμή στην άλλη επιστρέφει νικητής και δοξασμένος. Η επέμβαση προσφέρει διέξοδο.. και πάλι θα πρέπει να εξαντλήσει τις δυνατότητές του για να την εκμεταλλευτεί.

Ακόμα και μετά την απόφαση των Θεών για την επιστροφή του, δεν είναι λίγες οι φορές που λύγισαν τα γόνατά του από το φόβο και την απελπισία. Οι Θεοί για τον Οδυσσέα παίρνουν θετικές αποφάσεις, αλλά αυτές οι αποφάσεις βοηθούν μόνο στην περίπτωση στην οποία θα βρει το κουράγιο να συνεχίσει.

Όλα αυτά τα στοιχεία που δίνει η Οδύσσεια, ως παιδαγωγικό μέσο ενός συστήματος, ωθούν τον άνθρωπο σε αναζήτηση προσωπικής ελευθερίας. Το σύστημα μπορεί να απαιτεί συλλογική προσπάθεια για να κατακτήσει αυτό που επιδιώκει, αλλά ο άνθρωπος μαθαίνει ότι αυτό που θα τον βοηθήσει είναι το προσωπικό του κουράγιο και η αλύγιστη θέληση.

Ο Θεοι δε φτιάχνουν ανάμεσα στους Έλληνες εκλεκτούς, που παίρνουν άπειρη δόξα εξαιτίας τους. Οι αγαπημένοι τους είναι βασανισμένοι και μοναχικοί. Ό,τι δημιουργούν είναι δικό τους έργο, απλά η θεία πρόνοια τους βοηθά να σταθούν στα δικά τους ανθρώπινα πόδια, που τόσο εύκολα λυγίζουν.Τα δύο Ομηρικά Έπη δημιουργούν ανθρώπους που στην κοινωνική τους δραστηριότητα και στην καλύτερή τους στιγμή θ’ αγωνιστούν για την κατάκτηση του Ιλίου, ενώ στην προσωπική τους ζωή τα πάντα εξαρτώνται από τους ίδιους.

Τα λάθη που θα πληρώσουν στην πλειοψηφία τους είναι δικά τους λάθη κι αυτό είναι που πρέπει να κατανοήσουν. Οι Θεοί δεν τιμωρούν με τους ανθρώπινους κανόνες. Δίνουν συμβουλές για να βοηθήσουν τον άνθρωπο και η καταπάτηση αυτών των συμβουλών είναι η πηγή των κακών. Όλα τα παραπάνω δείχνουν, χωρίς να είναι ιδιαίτερα αναλυτικά, γιατί οι Έλληνες δεν μπορούν κι ούτε θέλουν να κρατήσουν πνευματικά δικαιώματα.

Εξίσου σημαντικό μ’ αυτό είναι κι ένα άλλο στοιχείο, που δίνεται μέσω των Επών. Αυτό είναι ο έρωτας. Σ’ ένα έργο του οποίου η πλοκή έχει να κάνει μ’ έναν ανθρωποφάγο πόλεμο και βασιλιάδες γεμάτους δόξα και σοφία, κυριαρχεί ο έρωτας. Οι Θεοί ερωτεύονται και παιδιά αυτού του έρωτα είναι υπέρλαμπροι ήρωες ή πεντάμορφες νέες. Οι Θεοί με αυτόν τον τρόπο υποδεικνύουν στους θνητούς να αναζητούν τον έρωτα. Δεν υπάρχουν παιδιά μοιχείας, υπάρχουν μόνον παιδιά αγάπης, που κληρονομούν θεϊκά χαρακτηριστικά.

Ο πόλεμος της Τροίας γίνεται αποκλειστικά για τον έρωτα. Ο Πάρης — αρνητικός ήρωας για τους Έλληνες, εφόσον είναι αντίπαλος — δεν είναι ούτε μπορεί να γίνει μισητός. Πώς μπορεί ένας Έλληνας, που κατανοεί τους έρωτες των Θεών, να μισήσει έναν άνθρωπο που έπεσε κι αυτός θύμα του έρωτα; Του δόθηκαν βασίλεια, του δόθηκε σοφία κι αντρειοσύνη, αλλά αυτός προτίμησε τον έρωτα. Αυτός είναι, που δείχνει στους ανθρώπους τι ακριβώς είναι να είσαι Θεός. Τα βασίλεια για τον Πάρη έχουν έγνοιες και σκοτούρες. Η θεϊκή ομορφιά όμως, όταν είναι δίπλα στον άνθρωπο, είναι ευτυχία. Η ευτυχία μέσω του έρωτα είναι η Θέωση για τον άνθρωπο.

Ο έρωτας παρουσιάζεται ανίκητος μέσα στα Έπη. Ο Αχιλλέας, μόνον εξαιτίας του έρωτα, απέχει των μαχών. Ο Αγαμέμνονας, εξαιτίας της στέρησης του δικού του έρωτα, κάνει υπέρβαση εξουσίας. Ο Οδυσσέας εγκαταλείπει θεές, που του υπόσχονται αιώνια δόξα κι αθανασία, για τον έρωτά του.

Όλα αυτά, βέβαια, για τον έρωτα που είναι καθαρός και δεν προδίδεται. Η ιστορία της Ελένης είναι μία ιστορία γυναίκας που βρήκε έναν άλλο έρωτα κι αυτό βέβαια δεν είναι έγκλημα, απλά η κοινωνία ήταν πολύ καθυστερημένη, για να δεχτεί το δικαίωμα αυτό σε μία γυναίκα. Η πατριαρχία είναι η δεδομένη κατάσταση στην ελληνική κοινωνία κι απ’ αυτό μπορεί κάποιος να καταλάβει ποιοι έχουν το δικαίωμα στη Θέωση μέσω του έρωτα. Η θέση της γυναίκας είναι ισχνή σ’ ό,τι αφορά τα δικαιώματά της.

Οι επιλογές της είναι πάντα σε προκαθορισμένα όρια. Είναι άτιμη και προσβάλλει τους ανθρώπους, όταν κι αυτή ως άνθρωπος αποφασίζει για την προσωπική της ευχαρίστηση και είναι τίμια κι ενάρετη όταν είναι μία σύζυγος, που μεγαλώνει τα παιδιά της ανεχόμενη τους έρωτες του άντρα της. Αυτή είναι η κατάσταση που επικρατεί στην Ιλιάδα και στην κοινωνία που περιγράφει κατά την έναρξη του πολέμου.

Όμως η Ιλιάδα δεν έχει στόχο να διαπαιδαγωγήσει μόνον τους άντρες και να τους μάθει πώς πρέπει να λειτουργούν μέσα σ’ ένα σύνολο και να πετυχαίνουν τους στόχους τους. Τους μαθαίνει και τι σημαίνει έρωτας και πού μπορεί να φτάσει ένας άνθρωπος, που δε σέβεται τους κανόνες του.

Η Ελένη δεν κοιμήθηκε πρόστυχα μ’ ένα φιλοξενούμενο του άντρα της. Ερωτεύτηκε ένα όμορφο βασιλόπουλο. Πέρασε χίλιες σκέψεις μέσα από το μυαλό της για να αντισταθεί. Μία γυναίκα που ζει σε μία αντροκρατούμενη κοινωνία βασανίζεται πολύ για να πάρει μία τέτοια απόφαση. Αμύνθηκε, όσο μπορεί ν’ αμυνθεί άνθρωπος στον έρωτα.

Όμως ο Μενέλαος πού ήταν; Εκείνη την ώρα έπρεπε να είναι δίπλα της και να τη στηρίξει. Αυτός όμως υπήρξε ένας τυπικός σύζυγος, που αντιλαμβάνεται τη γυναίκα του ως κτήμα του και που πάντα τη βρίσκει εκεί όπου την αφήνει.. αυτό όμως δε συνέβη αυτήν τη φορά. Ο Μενέλαος κι ο κάθε άντρας όταν είναι ερωτευμένος, δεν αφήνει το ταίρι του ούτε για μία στιγμή. Αυτός είναι ο έρωτας, μία συνεχής δυναμική κατάσταση. Όταν κάποιος δεν μπορεί ή δε θέλει να ακολουθεί τους κανόνες του, δεν μπορεί να έχει κι απαιτήσεις. Όμως οι απαιτήσεις υπάρχουν γιατί υπάρχει ο θεσμός του γάμου. Από εδώ ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος.

Η Ελένη δεν έχει δικαίωμα να ερωτευτεί όπως όλοι οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν παραμελείται. Ο Μενέλαος μπορεί να βαστάει τις παλλακίδες του και να βιάζει όποια θέλει στους πολέμους στους οποίους συμμετέχει, αλλά η Ελένη πρέπει να είναι σωστή σύζυγος. Η προσφορά της Ελένης στο έργο είναι ότι στους μεν άντρες δείχνει ότι πρέπει να φροντίζουν να διατηρούν τον έρωτα, γιατί ποτέ δε θα μπορούν να προβλέψουν τίποτε. Στις δε γυναίκες ότι ακόμα και σε αυτήν τη θεοσκότεινη κοινωνία πρέπει ν’ απαιτούν από τους άντρες την προσήλωση ερωτευμένου και στην αντίθετη περίπτωση να τολμούν.

Τόλμησε η Ελένη και μπορεί να μη δικαιώθηκε, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι η κάθε Ελένη δε θα δικαιώνεται.Στον αντίποδα αυτής της σχέσης Μενελάου κι Ελένης είναι η σχέση Οδυσσέα και Πηνελόπης. Ο τέλειος έρωτας. Μπορεί να ενώνονται με τα συζυγικά δεσμά, αλλά σε καμία περίπτωση αυτά δεν αντικαθιστούν την ερωτική προσήλωση. Η αιώνια αγάπη. Και οι δύο αρνούνται τα πάντα για τον έρωτά τους. Αν ο άντρας ονειρεύεται δόξες, πλούτη και προπαντός ως θνητός αθανασία, ο Οδυσσέας τα αρνείται για τον έρωτά του, για την αγάπη του. Θα ήταν αδικία, αυτός ο έρωτας να μην έφτανε στη λύτρωσή του.

Λύτρωση γι’ αυτούς ήταν να ζήσουν και να γεράσουν μαζί.Όλα αυτά αποκαλύπτουν τι συμβαίνει στις σχέσεις των ανθρώπων και πώς αυτές οι σχέσεις επηρεάζονται από την ύπαρξη του θεσμού τού γάμου. Όταν κάποιος άνθρωπος ζει σε μία κοινωνία, όπου υπάρχει ο νόμιμος γάμος, πιστεύει ότι πάντα αυτός είναι κι ο μόνος δρόμος που εξασφαλίζει τη διατήρηση μίας σχέσης.

Η μη προσαρμογή φαίνεται σαν να είναι πρόβλημα των ανθρώπων και όχι του θεσμού. Τα Έπη προσφέρουν τη γνώση του έρωτα που δεν μπορεί να κλειστεί μέσα σε θεσμούς και όταν υπάρχει δένει τους ανθρώπους τόσο πολύ, που ο οποιοσδήποτε θεσμός φαίνεται αστεία υπόθεση. Καμία συζυγική υποχρέωση δεν είναι δυσβάσταχτη για τον Οδυσσέα. Ο ίδιος είναι διατεθειμένος να κάνει πράγματα για τα οποία, αν υπήρχε θεσμός να τα επιβάλλει στους ανθρώπους, θα έκαναν επανάσταση.

Αν ο έρωτας, σύμφωνα με τον Πάρη, είναι το μυστικό της Θέωσης και της τελειότητας, αυτό που είναι το πιο σημαντικό, είναι η ίδια η ζωή. Αυτό το δώρο που λέγεται ζωή και δίνεται από τους Θεους σ’ όλους τους ανθρώπους. Δεν υπάρχει δόξα ούτε μεγαλείο που να μπορούν να συγκριθούν με τη ζωή.

Φτωχοί, πλούσιοι, ελεύθεροι, δούλοι, παίρνουν ακριβώς το ίδιο δώρο.Δεν υπάρχουν εκλεκτοί, δεν υπάρχουν εξαιρέσεις.Διά στόματος Αχιλλέα οι άνθρωποι μαθαίνουν ότι ακόμα και η ζωή τού σκλάβου είναι πιο πολύτιμη απ’ όλες τις δόξες και τα μεγαλεία. Η βασιλεία στον κόσμο των νεκρών δεν έχει καμία αξία. Αν η θυσία του Αχιλλέα πρόσφερε στους Αχαιούς την Τροία, αυτοί οι λόγοι του δώσανε ελπίδα και χαρά σ’ όλους του ανθρώπους.

pronews.gr

Αμερικανοί και Βρετανοί βιολόγοι, οι οποίοι συνήθως αποκωδικοποιούν την αρχαία γενετική ιστορία των ανθρώπων, αναλύοντας τον τρόπο που τα γονίδιαμεταλλάσσονται με το πέρασμα του χρόνου, εφάρμοσαν μία παρεμφερή τεχνική σε κάτι τελείως διαφορετικό από την ειδικότητά τους: στην χρονολόγηση της συγγραφής ενός από τα αρχαιότερα και διασημότερα κείμενα του Δυτικού πολιτισμού: την «Ιλιάδα» του Ομήρουαναφέρει το ΑΠΕ.

Το βασικό συμπέρασμά τους είναι, ότι γράφτηκε τον 8ο αιώνα π.Χ. Δίνουν μάλιστα ως πιθανότερη κάποια ημερομηνία μεταξύ του 710 και του 760 π.Χ. Αυτή η χρονολόγηση σε γενικές γραμμές συμφωνεί με τις εκτιμήσεις των κλασσικών μελετητών, που προέρχονται από ιστορικές και αρχαιολογικές πηγές.

Η μελέτη, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό βιολογίας «Bioessays», έγινε από τους Mark Pagel, Andreea Calude και Andrew Meade της Σχολής Βιολογικών Επιστημών του βρετανικού πανεπιστημίου του Ρέντινγκ και τον γενετιστή Eric Altschuler του Ιατρικού Πανεπιστημίου του Νιου Τζέρσι. Ο Pagel, που ήταν επικεφαλής, ειδικεύεται σε στατιστικά μοντέλα που εξετάζουν τις εξελικτικές διαδικασίες στην ανθρώπινη συμπεριφορά σε κάθε πολύπλοκο σύστημα, ακόμα και στο πεδίο της κουλτούρας (εξ ου και το ενδιαφέρον για την «Ιλιάδα»). Ασχολείται ιδιαίτερα με την παράλληλη πορεία της βιολογικής και της γλωσσολογικής εξέλιξης, θεωρώντας ότι η γλώσσα ως πολιτισμικό φαινόμενο εξελίσσεται όπως περίπου και τα γονίδια.

«Οι γλώσσες συμπεριφέρονται τόσο εκπληκτικά όσο και τα γονίδια.Υπάρχει μια άμεση αναλογία», δήλωσε ο Pagel. «Προσπαθήσαμε να εντοπίσουμε τα πρότυπα στη γλωσσολογική εξέλιξη και να μελετήσουμε το λεξιλόγιο του Ομήρου ως μέσο για να διαπιστώσουμε κατά πόσο η γλώσσα εξελίσσεται με τον τρόπο που νομίζουμε. Αν αυτό όντως συμβαίνει, τότε πράγματι μπορούμε να βρούμε μια συγκεκριμένη ημερομηνία για τον Όμηρο (ως συγγραφέα)».

Οι ερευνητές αποδέχονται την ορθόδοξη άποψη, ότι ο Τρωικός πόλεμος όντως έλαβε χώρα και ένα συγκεκριμένο πρόσωπο, ο Όμηρος, έγραψε ένα σχετικό έπος. Πάντως είναι μάλλον απίθανο, ότι υπήρξε μόνο ένας συγγραφέας που έγραψε την Ιλιάδα. Αρκετοί ερευνητές θεωρούν ότι πρόκειται για μια συνθετική συλλογή της προϋπάρχουσας προφορικής παράδοσης, που ανάγεται ίσως έως τον 13ο αιώνα π.Χ. Αυτό το αμάλγαμα ιστοριών κάποια στιγμή υπέστη επεξεργασία και εστιάστηκε στον πόλεμο της Τροίας, που πιθανώς συνέβη κατά τον 12ο αιώνα π.Χ., ενώ το ίδιο το έπος συνετέθη πολύ αργότερα, σύμφωνα με τον καθηγητή κλασσικών σπουδών του πανεπιστημίου της Πενσιλβάνια, Μπράιαν Ρόουζ.

Ο Pagel και οι συνεργάτες του αντιμετώπισαν τις λέξεις της «Ιλιάδας» ως γονίδια σε ένα γονιδίωμα. Χρησιμοποίησαν μια συγκεκριμένη τεχνική γλωσσικής ανάλυσης που εστιάζει σε περίπου 200 έννοιες κοινές σε κάθε γλώσσα (τις λέξεις για τον πατέρα, τη μητέρα, τα όργανα του σώματος, τα χρώματα κ.α.). Οι ερευνητές εντόπισαν 173 τέτοιες λέξεις (λέγονται «Swadesh» από το όνομα του αμερικανού γλωσσολόγου Morris Swadesh που συνέταξε τον σχετικό κατάλογο στις δεκαετίες του ΄40 και του ΄50) και, στη συνέχεια, μελέτησαν τον τρόπο που αυτές οι 173 λέξεις-κλειδιά μεταβλήθηκαν («μεταλλάχτηκαν») διαχρονικά.

Για αυτό το σκοπό, εντόπισαν αρχικά τις εν λόγω λέξεις στη γλώσσα των Χετταίων (ενός πολιτισμού που υπήρχε στη διάρκεια του Τρωικού πολέμου) και στη συνέχεια, ανέλυσαν τις κατοπινές διαφορές που υπέστησαν οι ίδιες λέξεις στην Ομηρική γλώσσα, καθώς και στη σύγχρονη ελληνική. Δηλαδή εφάρμοσαν στη γλωσσολογία, μια μέθοδο που μοιάζει με την γενετική ανάλυση των γονιδίων με το πέρασμα του χρόνου. Η μέθοδός τους αυτή αποκαλείται εξελικτική-γλωσσολογική φυλογενετική στατιστική ανάλυση.

O Βίας ο Πριηνεύςήταν ένας από τους επτά σοφούς της αρχαίας Ελλάδας αλλά και ποιητής, από την Πριήνη της Ιωνίας (6ος αι. π.Χ.), γιος του Τευτάμου.

Έγινε γνωστός για τη δικαιοσύνη του και τη ρητορική του δεινότητα. Σήμερα σώζονται ηθικά αποφθέγματα του, ως και απόσπασμα λυρικού ποιήματός του. Ο γραμματικός Σάτυρος τον κατανέμει ανάμεσα στους 7 σοφούς.

Σύμφωνα με τον Σάτυρο, όταν κάποτε Αθηναίοι ψαράδες ψάρεψαν χάλκινο τρίποδα που έφερε επιγραφή «τω σοφώ», έστειλαν τον τρίποδα στον Βία θεωρώντας ότι του ανήκει επειδή τον θεωρούσαν ως τον σοφότερο άνδρα.

Λέγεται ότι κάποτε απελευθέρωσε κάποιες γυναίκες που είχαν γίνει δούλες, καταβάλλοντας τα λύτρα και αφού τις δίδαξε και τις προίκισε τις έστειλε πίσω στους δικούς τους, στη Μεσσηνία.

Έγραψε το ποίημα «Περί Ιωνίας, τίνα μάλιστ'αν τρόπον ευδαιμονοίη» με 2.000 στίχους, και πολλά γνωμικά.

Όπως διαπιστώνει και ο Σοπενάουερ στις ταξιδιωτικές του εντυπώσεις, σε προτομή του στο Βατικανό στην αίθουσα των φιλοσόφων αναφέρεται η λαοφιλής ρήση του Βία "πλείστοι {άνθρωποι} κακοί". Η ρήση απεικονίζεται στην προτομή που είναι ζωγραφισμένη στην οροφή της αίθουσας, αλλά και στην πραγματική μαρμάρινη προτομή, που επίσης βρίσκεται στην ίδια αίθουσα.

Οι θεωρούμενοι επτά σοφοί της αρχαιότητας (κατά γενικότερη ομολογία) ήταν οι:

* Θαλής ο Μιλήσιος

* Πιττακός ο Μυτιληναίος

* Βίας ο Πριηνεύς

* Κλεόβουλος ο Ρόδιος

* Σόλων ο Αθηναίος

* Περίανδρος ο Κορίνθιος

* Χίλων o Λακεδαιμόνιος

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη Γη επιστράτευσε τη δύναμη και την ευφυΐα του για να επιβληθεί, αρχικά στη φύση και τα ζώα και στη συνέχεια στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Για να επιβληθεί, λοιπόν συνέθεσε στρατό, με τη βοήθεια του οποίου εξαπλώθηκε στα πέρατα τη Γης, δημιουργώντας θρυλικές αυτοκρατορίες, συγκεντρώνοντας αμύθητα πλούτη και κατακτώντας σημαντική θέση στην ιστορία.

Παρακάτω ακολουθούν οι δέκα ισχυρότεροι στρατοί της αρχαιότητας.

10. Οι Σκύθες

Οι Σκύθες θεωρούνταν δίκαια μερικοί από τους πιο γενναίους πολεμιστές που γνώρισε η ιστορία. Ο στρατός αποτελούνταν κυρίως νομάδες βοσκούς. Οι Σκύθες κατάφεραν να κυριαρχήσουν στις στέπες που εκτείνονται στη σημερινή περιοχή του Πόντου και της Κασπίας θάλασσας, την ιστορική Σκυθία.

Οι πολεμιστές ήταν τόσο γενναίοι και θεωρούνταν μερικοί από τους καλύτερους ιππείς της αρχαιότητας. Οι ιστορικοί αναφέρουν ότι η επιρροή που ασκούσαν στους γειτονικούς πολιτισμούς, αλλά και ο τρόμος που προκαλούσαν ήταν μεγάλος.

9.Οι Ασσύριοι

Οι Ασσύριοι ήταν σκληροί πολεμιστές, με εξαιρετική στρατιωτική οργάνωση. Άπλωσαν γρήγορα την κυριαρχία τους στη Δυτική Ασία και στην Αίγυπτο. Οι ιστορικές αναφορές στους συγκεκριμένους πολεμιστές, που έλεγχαν την περιοχή από τα σύνορα της Αιγύπτου μέχρι το Ιράν έως τον 7ο αιώνα π.Χ, κάνουν λόγο για μια από τις "υπερδυνάμεις"της αρχαιότητας, λόγω της εκπαίδευσής τους.

Σήμερα Ασσύριοι θεωρούνται οι Νεστοριανοί κάτοικοι του Κουρδιστάν, που καταλαμβάνει την έκταση της αρχαίας Ασσυρίας.

8. Οι μεσαιωνικοί Ιππότες

Σε αυτή τη περίπτωση ερχόμαστε πιο κοντά στην ιστορία, συγκεκριμένα στο Μεσαίωνα. Η εκπαίδευση των ιπποτών άρχιζε από μικρή ηλικία και ήταν πολύ δαπανηρή, γι'αυτό και τα αγόρια αποστέλλονταν από τις οικογένειές τους σε άρχοντες ή ανθρώπους με οικονομικούς πόρους, προκειμένου να γίνουν σπουδαίοι πολεμιστές. Τα παιδιά εκπαιδεύονταν στη χρήση των όπλων (τόξα και σπαθιά) και στην ιππασία, ενώ σε ηλικία περίπου 16 ετών κρίνονταν έτοιμη να αποσταλούν στο πεδίο της μάχης.

7.Οι Βίκινγκς

Οι Βίκινγκς προέρχονταν από τους Βόρειους Λαούς της Ευρώπης. Κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα εμφανίσθηκαν ως εξερευνητές, πειρατές, έμποροι, μισθοφόροι (ή και τα τέσσερα μαζί) σε μεγάλο κομμάτι της Ευρώπης. Κοιτίδα τους ήταν η Σκανδιναβία και τέσσερα σημερινά έθνη έλκουν την καταγωγή τους από αυτούς: Νορβηγοί, Σουηδοί, Δανοί, Ισλανδοί.

Οι πολεμιστές έχουν διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση του κόσμου όπως τον γνωρίζουμε σήμερα, λόγω των επιδρομών και τη άγριας φύσης τους, ενώ αποτελούσαν τον φόβο και τον τρόμο των λαών της κεντρικής Ευρώπης.

6. Οι Σαμουράι

Στην μακρινή ανατολή είχαν τους δικούς τους ήρωες και πολεμιστές, τους Σαμουράι. Οι Ιάπωνες πολεμιστές άνηκαν στην υψηλόβαθμη κοινωνική κάστα κατά το 1603-1867. Ένας Σαμουράι έπρεπε να γνωρίζει να χρησιμοποιεί ξίφη, τόξα και δόρατα. Ενώ, έπρεπε να χαρακτηρίζεται από αυτοπειθαρχία και να ακολουθεί ασκητική ζωή, σύμφωνα με τον κώδικα των πολεμιστών Bushido.

5.Η Ελληνική Φάλαγγα

Φάλαγγα ονομάστηκε στην αρχαία Ελλάδα η παραλληλόγραμμη διάταξη μάχης με ιδιαίτερη οργάνωση από οπλίτες που πολεμούσαν σε πυκνή παράταξη με τα δόρατα τους προτεταμένα. Οι οπλίτες αυτοί, έφεραν βαρύ οπλισμό και μεγάλες ασπίδες. Κατά συνέπεια, η φάλαγγα ήταν σαν μια κινούμενη μάζα ανθρώπων και μετάλλου, καθώς κάθε οπλίτης έφερε οπλισμό που ξεπερνούσε τα 25 κιλά.

Η φάλαγγα έγινε ευρύτερα γνωστή κατά την κυριαρχία του Μέγα Αλέξανδρου, για τον οποίο η συγκεκριμένη διάταξη αποτελούσε ισχυρό όπλο για τη νίκη μιας μάχης. Η τελειοποίηση της συγκεκριμένης διάταξης βοήθησε το στρατό του να γίνει ένας από τους ισχυρότερους του τότε κόσμου.

4. Οι Πέρσες

Οι Πέρσες πολεμιστές αναδείχθηκαν σε σπουδαίους μαχητές κατά τη διάρκεια της επικράτησης της αυτοκρατορίας τους από το 550 έως το 330 π.Χ. Μάλιστα, η δύναμη και οι ικανότητές τους ήταν τέτοιες που ο Ηρόδοτος τους είχε ονομάσει "Αθάνατους". Ο στρατός των Περσών αποτελούνταν από ένα βαρύ πεζικό, που ξεπερνούσε τους 10.000 πολεμιστές, ο αριθμός και η αντοχή του στρατού έμοιαζαν να μην μειώνονται ποτέ. Φυσικά, ο στρατός έπαιξε τον σημαντικότερο ρόλο στην επέκταση της αυτοκρατορίας.

3. Η Ρωμαϊκή Λεγεώνα

Μια Ρωμαϊκή Λεγεώνα αποτελούνταν από 6. 000 πολεμιστές, κατάλληλα εκπαιδευμένους στη χρήση του σπαθιού και του δόρατος. Η διάταξη των ρωμαϊκών λεγεώνων είχε επηρεαστεί σε μεγάλο βαθμό από αυτή της ελληνικής Φάλαγγας, ωστόσο οι Ρωμαίοι εξέλιξαν τις τακτικές πολέμου και ανέπτυξαν νέες τεχνικές, που τους έκαναν ανίκητους αντιπάλους στο πεδίο της μάχης. Έτσι, η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία αποτέλεσε μια από τις ισχυρότερες και μεγαλύτερες που γνώρισε ποτέ η ιστορία.

2.Οι Μογγόλοι πολεμιστές

Οι Μογγόλοι ήταν βίαιοι και πολύ καλά εκπαιδευμένοι στην τέχνη του πολέμου. Χωρίζονταν σε εξειδικευμένες ομάδες πολεμιστών, στους τοξότες και τους ιππείς, έχοντας αναπτύξει εξαιρετική στρατιωτική οργάνωση. Οι Μογγόλοι πολεμιστές έμειναν στην ιστορία για τη συνδρομή τους στην επικράτηση και εξάπλωση του ηγέτη τους Τζένγκις Χαν στην περιοχή, δημιουργώντας μια από τις μεγαλύτερες αυτοκρατορίες του κόσμου.

1.Οι Σπαρτιάτες

Αναμφισβήτητα η πιο διάσημη στρατιωτική μονάδα στην ιστορία ήταν οι Σπαρτιάτες, που δικαίως θεωρούνται οι πιο άγριοι και αποτελεσματικοί πολεμιστές της ιστορίας. Από την στιγμή που ένας Σπαρτιάτης γεννιόταν, ετοιμάζονταν για να γίνει σπουδαίος πολεμιστής. H εκπαίδευση δεν σταματούσε ποτέ, ξεκινούσε από τα πρώιμα στάδια της παιδικής τους ηλικίας και αποτελούσε τη βασική και κύρια απασχόληση κάθε Σπαρτιάτη οπλίτη για όλη τη ζωή του.

Oι Σπαρτιάτες ήταν φοβεροί πολεμιστές, αλλά τις περισσότερες φορές η φήμη τους - που προηγούνταν - κέρδιζε τη μάχη γι'αυτούς.

Ένας Σπαρτιάτης πολεμιστής γινόταν οικογένεια με τους συμπολεμιστές τους, μιας και περνούσαν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους μαζί, ενώ η ρώμη και η γενναιότητα τους μνημονεύονται ακόμη και σήμερα.

Ανακαλύφθηκε αρχαία πόλη που είχε ιδρυθεί από τον μέγιστο στρατηλάτη της Ιστορίας, τον Μέγα Αλέξανδρο με την βοήθεια της... CIA!

Αρχαιολόγοι ανακάλυψαν μια αρχαία πόλη στο Ιράκ που παρέμενε χαμένη για περισσότερα από δύο χιλιάδες χρόνια, με τη βοήθεια φωτογραφιών τραβηγμένων από drone.

Η πόλη, που πιστεύεται ότι ιδρύθηκε το 331 π.Χ. από τον Μέγα Αλέξανδρο, ανακαλύφθηκε στην ευρύτερη περιοχή του οικισμού Qalatga Darband από μια ομάδα Ιρακινών και Βρετανών Αρχαιολόγων, της οποίας ηγούντο ειδήμονες του Βρετανικού Μουσείου.

Ο John MacGinnis, επικεφαλής των ανασκαφών, είπε στους Times: «Είναι ακόμα πολύ νωρίς, αλλά πιστεύω ότι βρήκαμε τα ερείπια μιας αλλοτινής πολύβουης πόλης, που βρισκόταν σε έναν δρόμο που οδηγούσε από το Ιράκ στο Ιράν. Βλέποντας τα ερείπια, μπορείς να φανταστείς τους πλανόδιους πωλητές να προμηθεύουν με κρασί τους στρατιώτες που έκαναν στάση στην πόλη».

Οι αρχαιολόγοι εστίασαν για πρώτη φορά την προσοχή τους στο συγκεκριμένο σημείο μετά τον αποχαρακτηρισμό και τη δημοσίευση φωτογραφιών τις οποίες είχε τραβήξει η CIA με δορυφόρο τη δεκαετία του 60. Σε αυτές τις φωτογραφίες διαφαίνονταν τα «όρια» μιας πόλης, κάτι που ώθησε τους αρχαιολόγους να εξασφαλίσουν τις ειδικές άδειες για να ξεκινήσουν τις ανασκαφές.

Οι αρχαιολόγοι γνώριζαν από παλιά ότι στη θέση Νταρμπάντ ι Ράνια, στην τεχνητή λίμνη Ντουκάν στον ποταμό μικρό Ζάμπ υπάρχουν αρχαία. Το σημείο ήταν ανέκαθεν στρατηγικής σημασίας, όμως η ιστορία του δεν είχε αποδειχθεί με στοιχεία.

Όλα αυτά μπορεί σε εμάς τους σύγχρονους Έλληνες να μην λένε και πολλά. Ωστόσο πρόκειται για μια θέση κοντά στο χωριό Γαυγάμηλα, όπου έγινε η ιστορική μάχη που έδωσε στον Αλέξανδρο το θρόνο της Περσικής Αυτοκρατορίας και λίγα μόλις χιλιόμετρα από τα Άρβυλα τη σημερινή Ερμπίλ, την πρωτεύουσα του ιρακινού Κουρδιστάν.

Ιστορικά η θέση δεν είχε καμία σημασία για τη CIA. Οι Αμερικανοί ωστόσο ήθελαν να γνωρίζουν τα πάντα για την περιοχή που βρίσκεται σε ένα σημείο κλειδί ανάμεσα σε Τουρκία, Ιράκ, Ιράν και Συρία και έτσι από τη δεκαετία του 1960 είχαν βάλει μπροστά την επιχείρηση Corona για την πλήρη χαρτογράφησή της.

Έτσι κατασκοπευτικοί δορυφόροι μπήκαν μπροστά και κατέγραψαν τα πάντα. Στις εικόνες από το στρατηγικής σημασίας σημείο φαίνεται ολοκάθαρα ότι στο πέρασμα Καλάτγκα Νταρμπάντ υπάρχουν ενδείξεις αρχαίας πόλης.

Άλλωστε η ονομασία Καλάτγκα Νταρμπάντ σημαίνει στην κουρδική γλώσσα κάστρο στο ορεινό πέρασμα.

Οι δεκαετίες πέρασαν και τα στοιχεία της CIA αποχαρακτηρίστηκαν. Έφτασαν ως τα χέρια των ειδικών του Βρετανικού Μουσείου οι οποίοι γνώριζαν την σημασία της περιοχής την περίοδο των ελληνιστικών και ρωμαϊκών χρόνων.

Όταν είδαν τις εικόνες πάρθηκε η απόφαση για έρευνα.

Η έρευνα άργησε σχεδόν 20 χρόνια από την περίοδο του αποχαρακτηρισμού των δορυφορικών εικόνων της CIA, ωστόσο είχε αποτελέσματα.

Έτσι προέκυψαν τα αποτελέσματα που οδήγησαν στην αποκάλυψη της αρχαίας πόλης που έχτισε ο Μέγας Αλέξανδρος.

Στο σχεδιάγραμμα των ειδικών φαίνεται ξεκάθαρα το εξωτερικό τείχος, αλλά και η ακρόπολη, όπως επίσης και εγκαταστάσεις για την παραγωγή κρασιού, αλλά και ναοί.

Ο Δρ. MacGinnis και οι συνάδελφοί του χρησιμοποίησαν drones για να προσδιορίσουν επακριβώς που βρίσκονταν τα όρια των κτιρίων της χαμένης πόλης του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τα οποία παρέμειναν θαμμένα επί χιλιετίες.

Στην περιοχή έχουν βρεθεί ακόμη ελληνικά νομίσματα και αγάλματα προσώπων της ελληνικής μυθολογίας, μεταξύ των οποίων η Περσεφόνη και ο Άδωνις. Αξίζει να σημειωθεί ότι προσωπικό του Βρετανικού Μουσείου έχει αναλάβει εδώ και λίγο καιρό την εκπαίδευση Ιρακινών ειδικών πολιτισμικής κληρονομιάς, στο πλαίσιο ενός προγράμματος κρατικής χρηματοδότησης.

Στόχος του προγράμματος, η διάσωση και η προστασία σημαντικών αρχαιοτήτων στις περιοχές της Μέσης Ανατολής οι οποίες έχουν πληγεί από τις ένοπλες συγκρούσεις και την λεηλασία των τρομοκρατών, όπως η συγκεκριμένη περιοχή στο Ιρακινό Κουρδιστάν.

Πηγή: pronews.gr