Επί 30 χρόνια ο Μπουασονά φωτογράφιζε την Ελλάδα μαζί με τον συνοδοιπόρο του Ντανιέλ Μπο-Μποβί, πρύτανη της Σχολής Καλών Τεχνών της Γενεύης.

Μας άφησε έτσι πολύτιμες εικόνες από μια Αθήνα που είναι σήμερα άγνωστη σε πολλούς: μια πρωτεύουσα με ποτάμια, χωματόδρομους, νεοκλασικά αρχοντόσπιτα και φτωχικά λασπόσπιτα.

Το έργο του θεωρείται πρωτοποριακό και καθοριστικό για την εξέλιξη της Ελληνικής φωτογραφίαςκατά τον 20ό αιώνα. Η οικογένειά του καταγόταν από τη νότια Γαλλία, από τη Λιβρώνα, ένα χωριό κοντά στη Μασσαλία. Τότε που στη Γαλλία το κλίμα για τους προτεστάντες είχε γίνει εχθρικό, οι πρόγονοί του - μαζί με πολλές άλλες οικογένειες - αναγκάστηκαν να καταφύγουν στη Γενεύη της Ελβετίας.

Η καταγωγή της οικογένειας έκανε τον Φρεντ να πιστεύει πως ήταν απόγονος γενναίων Ελλήνων θαλασσοπόρων που είχαν εγκατασταθεί εκεί, κοντά στις εκβολές του Ροδανού.

Ίσως το τελικό σίγμα που έχει στην πραγματικότητα το όνομά του Boissonnas να είναι απομεινάρι και δείγμα ενός Έλληνα χαμένου για την Ελλάδα, που όμως τη στήριξε σε όλη του τη ζωή, με πράξεις κυρίως και όχι μόνο με λόγια.

Ο πατέρας του Φρεντ άσκησε στην αρχή το επάγγελμα του χαράκτη, η αδυναμία του όμως ήταν η φωτογραφία. Αυτή η αγάπη - που την κληρονόμησαν οι γιοι του - ήταν η αιτία που, αργότερα, άνοιξε στούντιο στη Γενεύη.

Ο Φρεντ(ερίκ) Μπουασονά γεννήθηκε το 1858. Ήταν το πρώτο από τα τέσσερα παιδιά του Ανρύ και της Σοφί. Πολύπλευρο ταλέντο ο Φρεντ, κατάφερνε να συνδυάζει τα σπορ - ο αλπινισμός ήταν η μεγάλη του αγάπη - με τις σπουδές - παρακολουθούσε μαθήματα σχεδίου στη Σχολή Καλών Τεχνών - και μουσική - ήταν θαυμάσιος πιανίστας.

Μια καρδιακή κρίση του πατέρα του τον υποχρέωσε, πριν τελειώσει το γυμνάσιο, να αναλάβει για μερικούς μήνες το εργαστήριο. Παρά την απειρία του, κατάφερε να τα βγάλει πέρα. Οι φωτογραφίες του χαρακτηρίζονταν για τη ζωντάνια τους.

Το ατελιέ του ήταν διαρκώς γεμάτο. Από το 1896 και μετά, κέρδισε πολλά βραβεία, στη Γενεύη, στο Παρίσι, στη Βέρνη, στη Βιέννη, στο Σικάγο.

Λίγα χρόνια αργότερα (1902) ο Μπουασονά πήρε ένα τηλεγράφημα από τον Σκωτσέζο Λόρδο Nάπιερ, που του παράγγελνε: «Πηγαίνετε να κάνετε για μένα στον Παρνασσό αυτό που κάνατε στο Λευκό Όρος». Μαζί με το τηλεγράφημα, ο Nάπιερ έστελνε και 1000 λίρες, ποσό που μπορούσε να καλύψει τα έξοδα της αποστολής.

Ο Φρέντ, επικαλούμενος φόρτο εργασίας, αρνήθηκε. Επέστρεψε τα χρήματα και πρόσθεσε: «...Εάν σε ένα χρόνο έχετε την ίδια διάθεση...». Ένα χρόνο αργότερα (1903) βρήκε στο γραμματοκιβώτιό του νέο τηλεγράφημα με το ίδιο σύντομο περιεχόμενο. Αυτή τη φορά δέχτηκε την πρόταση.

Πρώτος σταθμός του στην Ελλάδα η Κέρκυρα. Θαμπώθηκε από τον πολιτισμό των Ιονίων.

Εντυπωσιάστηκε πιο πολύ από τα πασχαλιάτικα έθιμα του νησιού. Έφτασε τελικά στην Αθήνα και από εκεί στον Παρνασσό. Σχεδόν δυο μήνες πήρε η προσπάθεια του Φρεντ να τραβήξει ένα πλάνο αυτού του τιμημένου βουνού, που να τον ικανοποιεί. Τελικά, εγκαταστάθηκε στο Ζεμενό της Αράχοβας, απ'όπου μπορούσε να έχει πανοραμική άποψη του Παρνασσού.

Στο χωριό, που δεν είχε ξαναφανεί φωτογράφος, διοργανώθηκε γιορτή.

Ο παπάς του χωριού του παραχώρησε το δωμάτιό του. Ο ίδιος αρκέστηκε στο στάβλο που έβαζε το γάιδαρο του. Όταν ο καιρός δεν επέτρεπε τη φωτογράφηση του Παρνασσού, ο Φρεντ φωτογράφιζε τους χωρικούς στις καθημερινές ασχολίες τους.

Στοιχεία από έρευνες δείχνουν ότι άνθρωποι με ικανότητες, ταλέντα, υψηλό κίνητρο και αυτοπεποίθηση, που επιλέχθηκαν με αυστηρά κριτήρια, συχνά εκτροχιάζονται και μετατρέπονται σε τοξικούς ηγέτες.

Με τη συμπεριφορά τους τελικά ματαιώνουν τις προσδοκίες τους και οδηγούν στην καταστροφή τόσο την επιχείρηση όσο και τον εαυτό τους. Κι ενώ η αποτυχία έχει συνδεθεί με ελλείμματα σε γνώσεις και ταλέντα, το Σύνδρομο του Ικάρουοφείλεται ακριβώς σε αυτά.

Ποιο είναι το Σύνδρομο του Ικάρου που απειλεί την Ηγεσία;

Όπως διαβάζουμε στον Μύθο, ο Ίκαρος μαζί με τον πατέρα του Δαίδαλο, φυλακίστηκαν από τον Βασιλιά Μίνωα στην Κρήτη. Για να αποδράσουν, ο Δαίδαλος ως μεγάλος εφευρέτης, κατασκεύασε φτερά από κερί για να πετάξουν.

Ωστόσο προειδοποίησε τον υιό του να μην πετάξει πολύ ψηλά και πλησιάσει στον Ήλιο διότι τα φτερά θα λιώσουν. Ο Ίκαροςπράγματι κατάφερε να αποδράσει όμως ανέβαινε ασταμάτητα, όλο και πιο ψηλά. Έφτασε τόσο ψηλά που ο Ήλιος έκαψε τα φτερά του, έλιωσαν και κατέπεσε στη θάλασσα.

Ο Ίκαροςως μορφή, συνδέεται με Ηγέτες που έχουν εκείνα τα στοιχεία προσωπικότητας που τους βοηθούν να διακριθούν, να τολμήσουν και να παρουσιάσουν σειρά από επιτεύγματα.

Χαρακτηρίζονται από κίνητρο, ταλέντα στην διαχείριση καταστάσεων και έχουν υψηλή αυτοπεποίθηση. Όλοι οι υπόλοιποι τους θαυμάζουν για όσα πετυχαίνουν και επενδύουν σε αυτούς.

Είναι Στελέχη που αναρριχώνται στην ιεραρχία και αποκτούν θέσεις Ηγεσίας. Αν και ο μύθος δεν μας λέει γιατί πέταξε τόσο ψηλά ο Ίκαρος, στην σύγχρονη πραγματικότητα, οι Ηγέτες αυτοί γίνονται τοξικοί για τους ίδιους λόγους που αναρριχήθηκαν και πέτυχαν!

Τα στοιχεία ενός τοξικού Ηγέτη που βιώνει το Σύνδρομο του Ικάρουείναι η υπερβολική πίστη στον εαυτό, η έπαρση που εξελίσσεται σε παθολογικό ναρκισσισμό και η αυτό-τυφλωτική οξυδέρκεια.

Δηλαδή, εκείνα τα στοιχεία που αρχικά τον βοήθησαν να στοχεύσει ψηλά, να επιμείνει στον στόχο του ακούραστα και να διακατέχεται από ένα αστείρευτο κίνητρο για διάκριση και επιτυχία. Είναι η σκοτεινή πλευρά της ίδιας προσωπικότητας που ροκανίζει τα θεμέλια της επιτυχίας.

Αυτά τα στοιχεία, όταν γίνονται αρνητικά, οδηγούν σε συμπεριφορές που χαρακτηρίζονται από αυταρχισμό, ευερεθιστότητα, αδυναμία συνεργασίας, εσωστρέφεια και παρορμητικότητα.

Έτσι, δημιουργείται ένας δυσλειτουργικός ηγέτης ο οποίος αδυνατεί να αντιληφθεί την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας, αδυνατεί να διαμορφώσει μακροπρόθεσμα πλάνα και να εμπνεύσει την ομάδα του, δεν ανέχεται την αξιολόγηση και την κριτική. Η αποδοτικότητά του μειώνεται κατακόρυφα και το δυστύχημα είναι ότι ο ναρκισσισμός τους δεν του επιτρέπει να διορθωθεί.

Leadership Coaching για το Σύνδρομο του Ικάρου

Η αναγωγή του συνδρόμου σε δομικά στοιχεία προσωπικότητας, εστιάζει τη μελέτη σε ψυχαναλυτικές προσεγγίσεις των διαταραχών προσωπικότητας, κυρίως της αντικοινωνικής και ναρκισσιστικής. Η γνώση αυτή συμβάλλει στη διαμόρφωση στρατηγικών πρόληψης και αντιμετώπισης στο εταιρικό περιβάλλον.

Στόχος μας είναι να βοηθήσουμε τους ανθρώπους να αντιμετωπίσουν την σκοτεινή πλευρά του εαυτού τους ωστόσο, αυτός παραμένει ένας δύσκολος στόχος. Οι Ηγέτες με το Σύνδρομο του Ικάρου σπανίως ζητούν οι ίδιοι βοήθεια κι αν το πράξουν, θέλουν απλώς να χρησιμοποιήσουν τον Coach για δικούς τους λόγους.

Τα άτομα αυτά ακυρώνουν κάθε προσπάθεια ενσυναίσθησης και η εγκαθίδρυσης μιας σχέσης η οποία θα γίνει το εργαλείο άμβλυνσης των αντιδράσεων, απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις, εξειδίκευση και εμπειρία.

Στην πρόληψη συνεισφέρουν η καθιέρωση τακτικού επίσημου, ανεπίσημου και ανώνυμου feedback από το σύνολο των στελεχών για την ηγεσία τους, η διαρκής ψυχοσυναισθηματική υποστήριξη των leaders, η κουλτούρα ανοιχτών διαλόγων στη Διοίκηση, και βέβαια η αξιοποίηση ειδικών Coaches και Ψυχολόγων που θα εντοπίσουν έγκαιρα, συμπεριφορές υψηλού κινδύνου.

epixeiro.gr

Ο περίφημος αρχαϊκός ναός του Απόλλωνα Ακτίου (τέλους 7ου αι. π.Χ.) αποκαλύπτεται μέσα στον ομώνυμο ρωμαϊκό ναό τον οποίο στόλιζαν δύο κολοσσικά λατρευτικά αγάλματα της Άρτεμης και του Απόλλωνα...

Τα κεφάλια των αγαλμάτων αυτών βρέθηκαν σε καταπληκτική κατάσταση διατήρησης το 2009 από την καθηγήτρια Ισμήνη Τριάντη, η οποία σκάβει τα τελευταία χρόνια στο Άκτιο, απέναντι από την Πρέβεζα, και φέρνει στο φως το ναό που είδε ο Οκταβιανός Αύγουστος εκεί και τον μεγέθυνε όταν νίκησε τον Μάρκο Αντώνιο και την Κλεοπάτρα στη ναυμαχία του Ακτίου (31π.Χ.).

Η κ. Τριάντη θεωρεί πως ο ρωμαϊκός ναός είναι πιθανότατα σύγχρονος της ίδρυσης της Νικόπολης και του Μνημείου του Αυγούστου (29-27 π.Χ.).

Ωστόσο, τώρα αποκαλύπτεται και ο παλαιότερος ναός, γιατί μέσα στο σηκό του ρωμαϊκού ιερού βρέθηκαν το 2011 δύο εγκάρσιοι τοίχοι του και γύρω από αυτόν ένα δάπεδο αρχαϊκής εποχής με ωραία κατεργασμένες λίθινες πλάκες, που ήταν πιθανώς ο διάδρομος του περιστυλίου του αρχαϊκού ναού, όπως μας είπε η κ. Τριάντη.

Κορινθιακός αρύβαλος

Φέτος δεν έγιναν ανασκαφές, γιατί δεν υπήρχε οικονομική υποστήριξη. Θα συνεχιστούν όμως του χρόνου, μετά και την προχθεσινή απόφαση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου να δοθεί η σχετική άδεια για την επόμενη πενταετία. Πάντως, στις τομές που έγιναν στα ανατολικά του ναού βρέθηκε και ένας κορινθιακός αρύβαλος.

Αυτό το εύρημα συνδέεται με τις γραπτές πηγές που αναφέρουν ότι υπήρξε κορινθιακή αποικία, το Ανακτόριο, που είχε ιδρύσει το ιερό του Απόλλωνα στο τέλος του 7ου αιώνα π.Χ.

Η αρχαιολογική αυτή θέση είναι γνωστή από το 1867, όταν ο Γάλλος πρόξενος στα Γιάννενα, Φρανσουά Νοέλ Σαμπουαζό, έκανε την πρώτη ανασκαφή και βρήκε δύο αρχαϊκούς κούρους, τους οποίους έστειλε στο Λούβρο. Πυκνή βλάστηση είχε καλύψει έπειτα από χρόνια τα υπολείμματα του κτηρίου.

Τα τελευταία χρόνια οι ανασκαφές πραγματοποιούνται από τον Τομέα Αρχαιολογίας και Ιστορίας της Τέχνης του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και υπό τη διεύθυνση της ομότιμης καθηγήτριάς του Ισμήνης Τριάντη.

Ελευθεροτυπία

Υποψηφιότητα για μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO παίρνει η Αρχαία Μεσσήνη. Νέα μελέτη για το Γυμνάσιο ενέκρινε το ΚΑΣ

Η Αρχαία Μεσσήνη, ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, έχει συμπεριληφθεί στον εθνικό κατάλογο που θα υποβληθεί στην UNESCO με σκοπό την ένταξή του στα Μνημεία Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς.

Αυτό πληροφόρησε χτες Τρίτη τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου η γγ του ΥΠΠΟΑ, Λίνα Μενδώνη.

Αφορμή στάθηκε η εξέταση από πλευράς ΚΑΣ της μελέτης για τη στέγαση τμήματος του Γυμνασίου, που μαζί με το Στάδιο, είναι από τα πιο εντυπωσιακά, από άποψη διατήρησης, οικοδομικά συγκροτήματα του αρχαιολογικού χώρου της Μεσσήνης -και όχι μόνον.

Η πρωτοποριακή μελέτη, που αφορά στην κατασκευή στεγάστρου το οποίο θα ανακαλεί, χωρίς να μιμείται, μέρος της στοάς του Γυμνασίου όπως ήταν στην αρχαιότητα, πήρε χτες το «πράσινο φως» από τα μέλη του Συμβουλίου.

Πρόκειται για την τμηματική στέγαση της ανατολικής και βόρειας στοάς στη βορειανατολική γωνία του μνημείου, επέμβαση που αποτελεί συνέχεια του επιτυχημένου αναστηλωτικού έργου το οποίο συντελείται τα τελευταία χρόνια στον αρχαιολογικό χώρο της Μεσσήνης.

Το έργο, που ξεκίνησε με πόρους από το Β΄και Γ΄ΚΠΣ και συνεχίστηκε με ΕΣΠΑ, αφορά μια ελαφριά μεταλλική κατασκευή, πλήρως εναρμονισμένη στον περιβάλλοντα χώρο, τόσο από αισθητική όσο και αρχαιολογική άποψη.

Στόχος η δημιουργία ενός πολυλειτουργικού χώρου, που θα παρέχει προστασία στους θεατές, θα στεγάζει μικρή έκθεση αρχιτεκτονικών μελών, ενώ θα αποκαθιστά τις αρχικές συνθήκες φωτός, όγκου και χαρακτήρα του μνημείου ως ημιυπαίθριου χώρου, που ήταν οι στοές.

Σύμφωνα με τη μελέτη που εκπόνησε ο αρχιτέκτονας Θεμιστοκλής Μπιλής για λογαριασμό της Εταιρείας Μεσσηνιακών Σπουδών, το σημείο συμβολής της ανατολικής και βόρειας στοάς που πρόκειται να στεγαστεί (περίπου 41 μ. από 192 μ. που είναι όλη η στοά), δεν θα επηρεάζει το μνημείο ούτε θα επιβαρύνει τη θέαση των υπολοίπων.

Η κατασκευή θα είναι μεταλλική, ελαφριά και αναστρέψιμη, δηλαδή θα μπορεί εύκολα να απομακρυνθεί αν χρειαστεί, ενώ δεν επιλέχθηκαν αυθεντικά υλικά (μάρμαρο, ξύλο) κυρίως για λόγους στατικούς και προστασίας του μνημείου, καθώς ο σωζόμενος αρχαίος τοίχος της στοάς βρίσκεται σε εύθραυστη κατάσταση.

news247

Σύμφωνα με την αρχαίους Ελληνικούς μύθους, οι Αρκάδες ήταν οι πρώτοι εποικιστές της Ιταλίας.

Σύμφωνα πάντα με τους ίδιους μύθους, οι Αρκάδεςαφού επικράτησαν στους αυτόχθονες, μπορούν να θεωρηθούν πρόγονοι των αρχαίων και των σύγχρονων Ιταλών.

Παράλληλα η ίδια μυθολογική ερμηνεία θέλει την Ιταλία και τους Ιταλούς να οφείλουν το όνομά τους στον Ιταλό, γόνο των αρχαίων Αρκάδων.

Αλλά ας δούμε όμως τα πράγματα αναλυτικότερα.

Σύμφωνα με τη μυθολογία, ο νεότερος γιος του μυθικού βασιλέα Λυκάονα, γενάρχη των Αρκάδων βασιλέων, ήταν ο Οίνωτρος. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι ήταν από τους πρώτους εποικιστές της Ρώμης. Λέγεται ότι γεννήθηκε δεκαεπτά γενιές πριν τον Τρωικό πόλεμο. Επειδή ο Οίνωτρος δυσαρεστήθηκε από τη Γή που του άφησε ο πατέρας του, αποφάσισε να φύγει από την Αρκαδία.

Ζήτησε λοιπόν χρήματα και άνδρες από τον μεγαλύτερο αδελφό του Νύκτιμο, ο οποίος διαδέχθηκε τον Λυκάονα, και πέρασε με πλοία στην Ιταλία μαζί με τον αδελφό του Πευκέτιο. Εκεί βασίλεψε στη χώρα που την ονόμασε Οινωτρία και στο λαό του, τους Οινωτρούς Πελασγούς, που και αυτοί πήραν το όνομά του.

Ο Παυσανίας αναφέρει μάλιστα ότι η αποστολή του Οίνωτρου ήταν η πρώτη εποίκηση στην Ιταλία που έγινε από την αρχαία Ελλάδα:

"Ο Οίνωτρος πάλι, ο νεαρότερος γιός του Λυκάονος, ζήτησε από τον αδελφό του Νύκτιμο χρήματα και άνδρες και πέρασε με πλοία στην Ιταλία, έτσι η χώρα Οινωτρία ονομάστηκε από τον Οίνωτρο που ήταν βασιλιάς της. Αυτή η πρώτη αποστολή που έστειλαν από την Ελλάδα για την ίδρυση αποικίας και αν υπολογίσουμε με κάθε ακρίβεια θα φανή ότι ποτέ κανείς πριν από τον Οίνωτρο ούτε από τους βαρβάρους δεν έφυγε σε ξένη γή."

Ορισμένοι συγγραφείς θεωρούν ότι παιδιά του Λυκάονα ήταν επίσης και οι Δάφνιος και Ιάπυξ. Λέγεται μάλιστα, ότι και αυτοί μαζί με τον Πευκέτιο μετανάστευσαν στην Ιταλία λίγο πριν τον Οίνωτρο.

Μαζί τους ήλθε και ο στρατηγός Μεσσάπιος με ένα ισχυρό σώμα Ιλλυριών. Φθάνοντας στην Ιταλία απώθησαν τους αυτόχθονες, και μοίρασαν μεταξύ τους τη χώρα. Οι Δάφνιοι, πήραν το όνομα του αρχηγού τους Δάφνιου και εγκαταστάθηκαν στη νοτιοανατολική Ιταλία, κοντά στη χερόνησο του Gargano.

Στην κάτω άκρη της Ιταλίας ο Ιάπυξ ίδρυσε την Απυγγία (Iapygia). Ο Πευκέτιος εγκαταστάθηκε στην Απουλία (Apulia), στη νότια Ιταλία. Τέλος, με τον ίδιο τρόπο, η περιοχή γνωστή σήμερα σαν Καλαβρία (Calabria), κατοικήθηκε από τους Ιλλυριούς και ονομάσθηκε Μεσσαπία (Messapia). Βέβαια, αναφέρονται και άλλοι Έλληνες σαν μεταγενέστεροι εποικιστές της Ιταλίας, όπως ο Αρκάδας βασιλιάς Εύανδρος.

Μετά τον Οίνωτρο, ένας από τους κατοπινούς βασιλείς των Οινωτρών ήταν ο Ιταλός, ο οποίος βασίλεψε τον 17ο αι. π.Χ. Σύμφωνα με την καταγραφή του μύθου από τον Λατίνο συγγραφέα Gaius Julius Hyginus, (64 π.Χ.- 17μ.Χ.) στο έργο του "In his Fabularum Liber" (ή "Fabulae"), ο Οίνωτρος ήταν γιος της Πηνελόπης και του Τηλεγόνου, και συνεπώς εγγονός του Οδυσσέα. Κατά μια άλλη παράδοση ήταν γιος της κόρης του Μίνωα, Σατυρίας.

Ο Έλληνας αυτός …Ιταλός γύρω στο 1650 π.Χ. εξεστράτευσε με τον στρατό του εναντίον της Καλαβρίας, την κυρίευσε και έχρισε εκεί διαδοχό του το Μόργη. Μεταγενέστερες παραδόσεις αναφέρουν τον Ιταλό σαν βασιλιά των Σικελών ή Ιταλών, δηλαδή του λαού του και του αποδίδουν λυγουρική ή κερκυραϊκή καταγωγή.

Ο Ιταλός νυμφεύθηκε την Λευκαρία. Σαν τέκνα τους αναφέρονται ο Ρώμος και η Ρώμη, οι ιδρυτές της Ρώμης. Η χώρα του ονομάστηκε προς τιμή του Ιταλία, και από τα χρόνια του συνεχίστηκε να ονομάζεται έτσι. Την άποψη ότι η Ιταλία οφείλει το όνομά της στον βασιλέα Ιταλό, διατυπώνει και ο Θουκιδίδης στην "Ιστορία του Πελοποννησιακού πολέμου":

"Ακόμα και σήμερα, υπάρχουν Σικελοί στην Ιταλία, και η χώρα πήρε το όνομά της από τον Ιταλό, τον ούτως ονομαζόμενο βασιλέα των Σικελών (6.2.4)"

Στο έργο του αυτό, ο Θουκιδίδης αναφέρει λίγο πιο πρίν (6.2.1), ότι οι πρώτοι κάτοικοι της Ιταλίας ήταν η αρχαία φυλή των Κυκλώπων. Μερικούς αιώνες αργότερα, ο ΄Ελληνας ιστορικός Διονύσιος ο Αλικαρνασσεύς, στο έργο του "Ρωμαϊκές Αρχαιότητες" ("Antiquitates romanae"), επαναλαμβάνει την ίδια εξήγηση, ότι η Ιταλία πήρε το όνομά της από τον Ιταλό (1.35).

Παράλληλα όμως επαναδιατυπώνει και μία άλλη ερμηνεία που βασίζεται στην ετυμολογία της λέξης. Σύμφωνα μ'αυτήν, το όνομά της Ιταλίας προέρχεται από την αρχαία ελληνική λέξη "ιταλός"που σημαίνει "ταύρος" (1.35). Έτσι, τα μέλη της αρχαίας αυτόχθονης φυλής ονομάστηκαν Ιταλοί και από αυτούς πήρε το όνομά της και η χώρα.

Την ίδια ερμηνεία δίνουν και άλλοι συγγραφείς και ιστορικοί της εποχής, όπως ο Timaeus, Varro (στο έργο "Rerum Rusticarum", 2.5) και Festus. Άλλωστε, η λέξη αυτή έχει δώσει σε πολλές γλώσσες πλήθος παραφθαρμένων λέξεων.

Την ερμηνεία αυτή μπορεί να συμπληρώσει και η παρατήρηση ότι η κατάληξη -ταλος (ή -ταλός) ήταν συνηθέστατη στα αρχαία Ελληνικά ονόματα, όπως λ.χ. Ψύτταλος, Άτταλος, Κρόταλος, Θέσταλος, κλπ. Σύμφωνα λοιπόν με την παραπάνω θεώρηση την ονομασία αυτή ("Itali") πήρε η παραπάνω φυλή.

Η σύγχρονη ιστορική ερμηνεία για την προέλευση του ονόματος της Ιταλίας δέχεται ότι αυτό προέρχεται από την αρχαία φυλή των Ιταλών

Οι αµβούλιοι θεοί ήταν ένα προσωνύµιο που χρησιµοποιούσαν οι αρχαίοι Λάκωνες για ένα σύστηµα ιερής τριάδος,η οποία απαρτιζόταν από τον ∆ία, την Αθηνά και τους ∆ιοσκούρους (Κάστορα και Πολυδεύκη).

Οι τελευταίοι, κατά τη λακωνική πίστη, είχαν την ικανότητα να παρατείνουν την ανθρώπινη ζωή! Αλλωστε οι Κάστωρ και Πολυδεύκης γεννήθηκαν στην πόλη Θεράπνη της Λακωνίας, πλάι στον Ευρώτα, µια πόλη σχετιζόµενη µε την πνευµατική θεραπεία. Οι βωµοί του  Αµβουλίου ∆ιός, της Αµβουλίας Αθηνάς και των Αµβουλίων Τυνδαριδών ∆ιοσκούρων δεν απείχαν πολύ απ’ αυτόν του Καρνείου (Απόλλωνος) και του ∆ιονύσου Κολωνάτα (Κολωνάτη), ο οποίος έκειτο στην Κολώνα και στον οποίο έθυον οι Σπαρτιάτες οπαδοί του, οι λεγόµενοι ∆ιονυσιάτες. (Παυσανίας, 3.13.6).

Πρόκειται, λοιπόν, για µια ιαµατική ιερή τριάδα, η λατρεία της οποίας εξαπλώθηκε από τη Λακωνία στην Ιταλία και από εκεί στη λοιπή Ευρώπη.Η «περίεργη» ρίζα αµβ- συνδέεται άλλοτε µε πνευµατικά κατορθώµατα και άλλοτε µε φθοροποιά (αµβλόω, άµβλωσις).

Το µυστικό της αντιγήρανσης

Οι ιερείς των αµβουλίων θεών γνώριζαν, προφανώς, τον τρόπο και τη µέθοδο µε την οποία µπορεί να παραταθεί η ζωή, να πάρει αναβολή η φθορά, δηλαδή ο θάνατος.Η εξήγηση και η λύση του µυστηρίου αυτού δεν έρχεται µέσα από την επιστήµη της Αρχαιολογίας, αλλά µέσα από τη σοφή ελληνική τέχνη και παράδοση της ετυµολογίας.

Οι αµβούλιοι θεοί, λοιπόν, µπορούσαν  και έδιναν µία αναβολή (< αµβολά (δωρ.)/αµβολή (ιων.)/αµβολίη - Απολλ. Ρόδ.) του θανάτου. Με ποιον τρόπο; Αµβολάδην/αναβολάδην, ένα ιωνικό και ποιητικό επίρρηµα, που σηµαίνει «µε αναβολή, µε παράταση του καιρού εξ υποβολής» (Ηρόδ.).

Βλέπουµε, λοιπόν, εδώ και το στοιχείο της πίστεως (υποβολής).Οι σοφοί µας συγγραφείς µας εξηγούν µε ποιους τρεις τρόπους η αρχαία αγία τριάδα των Λακώνων πετύχαινε αυτήν την αναβολή του θανάτου, που ήταν η µυστική διδασκαλία-συµβουλή των αµβουλίων: Με κάχλασµα (χόχλασµα) του νερού, όταν αυτό βράζον αναπηδά (Οµηρος, «Ιλιάδα»).

Σε συνδυασµό µε έντονη φωνή, µε επανάληψη και διαδοχή του µέλους, για τους ψάλλοντες (Οµηρος, Πίνδαρος). Αλλωστε η ρίζα αµ- πολλάκις αντικαθιστά την πρόθεση «ανά», η οποία δηλώνει επανάληψη. Και σε συνδυασµό µε συγκεκριµένη κίνηση και στάση του σώµατος: Αµβολαδίς/αναβολαδίς, που σηµαίνει µε υψωµένα τα χέρια προς τα πάνω και κάνοντας οκνηρές-αργοπορητικές κινήσεις (αµβολιεργός = οκνός, αµελής > αµβολιεργώς) – Ησίοδος, Op. 413, Πλούταρχος, Καλλίµαχος.

Σκεφτόµενος κλασικά ιατρικά το συνδυασµό αυτών των θεραπειών, οδηγούµαστε στο συµπέρασµα πως η αγία ιαµατική τριάδα των Λακώνων ήταν ένα κέντρο φυσικής αποκατάστασης, αφού περιελάµβανε θεραπεία για πνευµονικές και ψυχικές παθήσεις, σε συνδυασµό µε φυσιοθεραπεία.Ισως επρόκειτο για ένα «στρατιωτικό νοσοκοµείο», θα λέγαµε σήµερα, για τους πολλούς τραυµατίες που είχαν οι Σπαρτιάτες.

Αλλά επειδή αναφέρεται πως µε αυτούς τους τρεις «απλούς» τρόπους πετύχαιναν οι ιερείς της αµβουλίας τριάδος την παράταση της ζωής, θα καταφύγουµε και πάλι στη γλώσσα: Κάνοντας άµβλυνση, δηλαδή αφαιρώντας την οξύτητα/τοξικότητα, δηλαδή τα δηλητήρια απ’ τον οργανισµό των ανθρώπων. Παρακάτω θα προσπαθησουμε να αναλύσουμε/αποκωδικοποιήσουμε πώς γινόταν αυτή η αρχαία αποτοξίνωση:

Θεραπεία µε ήπια άσκηση και υπνοθεραπεία

Παράλληλα στο ιαµατικό σύστηµα των αµβουλίων θεών, ο ασθενής ασκείτο και απευθυνόταν µε ανάταση προς το θείο. Παραδίδεται µια συγκεκριµένη στάση σώµατος -που απαντάται συχνάκις και στα ειδώλια των µινωικών ιερών κορυφής, κατ’ εξοχήν κέντρα πνευµατικής θεραπείας- και είναι η συνήθης ελληνική στάση δεήσεως ή σχέσεως επικοινωνίας πιστού µε τον θεό του. (Αργότερα, µε την επιβολή του Χριστιανισµού, ο Ελλην έχασε αυτήν την ορθή στάση του απέναντι στο θεό του και κατέληξε προσκυνητής, σκυφτός, καµπουριασµένος και δούλος απέναντί του.

Αυτό άλλαξε άρδην την ψυχολογία του).Ο ασθενής, λοιπόν, έκανε και ελαφρές, χαλαρές/χαλαρωτικές κινήσεις και περιπάτους. Είναι γνωστό πως όσο πιο κατεβασµέ-νους ρυθµούς έχει κανείς, όσο πιο αργές κινήσεις κάνει, τόσο παρατείνει τη ζωή του - κάτι που µπορεί να παρατηρηθεί εύκολα και στη φύση, αφού τα βραδυποριακά ζώα (χελώνες κ.ά.) ζουν περισσότερο από τα ωκύποδα.

Εκ της διαδόσεως της αµβουλίας ιατρικής επέρασε στα λατινικά η λέξις ambulaveritis να σηµαίνει περίπατος (> αγγλ. amble / ambulate > ambulatory = περιπατητικός κ.λπ.). Επειδή αµβροσιακά (θεϊκά) αναφέρονται από τον Οµηρο και η νύχτα («αµβροσίη νυξ») και ο ύπνος. Θεωρουμε πως µέσα στην ήπια θεραπεία διά χαλαρώσεως των αµβουλίων εµπερικλείεται και η σήµερα γνωστή ως υπνοθεραπεία

Θεραπεία µε νερό

Το κυριότερο «φάρµακο» που συνι-στούσε η αµβούλια ιατρική ήταν υγρό, µε βασικό συστατικό το νερό. Ενα νερό όµως… «πειραγµένο».Η θεραπεία γινόταν σε ένα υγρό περιβάλλον, αποστειρωµένο, στο οποίο έβραζαν άµβωνες (λεκάνες) µε νερό. Το βράσιµο του νερού δεν είναι απαραίτητο να γινόταν µε εστίες και καζάνια.

Μπορεί να γινόταν µε την ηχοβόληση χάλκινων αγγείων, σε µια συγκεκριµένη συχνότητα. Ο ασθενής, λοιπόν, προφανώς οδηγείτο σε έναν τέτοιο χώρο, στον οποίο επιδρούσε µια συγκεκριµένη συχνότητα, η οποία δεν ήταν στο ακουστικό του φάσµα µεν, έκανε το νερό των δοχείων να βράζει δε (αµβολάδην εσήµαινε και αναζέων).

Εδώ φαίνεται να επενεργεί ο Αµβούλιος Ζευς για να ζέει το νερό.Ενας άλλος τρόπος µε τον οποίο µπορούσαν να βράζουν τα νερά ήταν η ενέργεια εκ του ηλέκτρου, ο... ηλεκτρισµός (> λατ. electro, κεχριµπάρι). Γιατί το ζωικό ήλεκτρο καλείται άµβρα. Και η ρητίνη αυτή amber (ιταλ. ambra, γαλλ. amber, κλπ.)...Σε τόπο όπου βράζουν νερά, ακόµη και σήµερα, θεραπεύονται το άσθµα και η δύσπνοια.

Γι’ αυτό εκ των αµβουλίων ιταλιστί καλείται η δύσπνοια και το άσθµα ambascia. Η  δε  γνωστή µαγική  επωδός abracadabra, που κατά την Ιατροφιλοσο-φική του Κόιντου Σερένιου Σαµµωνικού (3ος αι. µ.Χ.) σηµαίνει «ο κόσµος πρέπει να πίνει νερό», έχει σχέση µε τα όσα ιατρο-µαγικά συνέβαιναν εδώ! Βέβαια η υδρο-θεραπεία, η ποσιθεραπεία κ.λπ. έχουν πολλάκις αναφερθεί από την αρχαιότητα έως σήµερα. Ακόµα και η θρησκεία της αφρο-Καραϊβικής, η vodoun (γνωστότερη ως βουντού), σηµαίνει «αντλώ νερό».

Για όλα αυτά χρειαζόταν ένα ορισµένο περιβάλλον. Με τη µετοίκηση των Ελλήνων ιατρών εκτός Ελλάδος, µετοί-κησαν και οι λέξεις µας. Ετσι, ambiente ιταλιστί σηµαίνει περιβάλλον (> γαλλ. ambient > αγγλικά ambient, ο περικλείων, ο περιβάλλων κ.λπ.). Οπως οι ιατροί του Μαλεάτα Απόλλωνος της Επιδαύρου (> malato), οι ιερείς της φαρµακεύτρας Μήδειας (> medici > Μεδίκοι) και οι αµβούλιοι ιατροί θα πρέπει να τιµήθηκαν δεόντως στην Ιταλία (> αmbasciatore, πρέσβεις)...

Θεραπεία µε ήχο-µουσική

Στην αµβούλια ιατρική, ο ασθενής τραγουδούσε. Ηταν γνωστές οι ευεργετικές ιδιότητες του επαναλαµβανόµενου ήχου-µέλους, η επαναλαµβανόµενη αρµονία, µελωδία, στον ίδιο τον ψάλλοντα
και µετά, κατ’ επέκτασιν, στον ακροατή. Το µουσικό αυτό φαινόµενο λέγεται «κύκλος».

Είναι κάτι που συνέβαινε στη Στοά της Ερµιόνης (όπου ο ήχος/ηχώ επαναλαµβανόταν τρις) και στην Επτάηχο Στοά της Ολυµπίας, όπου ο ήχος/ηχώ επαναλαµβανόταν επτά φορές,Εάν ψάξουµε καλά µέσα στις λέξεις θα βρούµε ότι ο ασθενής τραγουδούσε ιάµβους και διθυράµβους! Αµφότεροι έχουν θρακική καταγωγή και σχέση. Εδώ φαίνεται να επενεργεί η Αµβουλία Αθηνά για να (εµ)πνεύσει τους ποιητάς και τους µουσικούς.Ο ίαµβος είναι ένα µέτρο που εφηύρε η Ιάµβη, θυγατέρα του Πανός και της νύµφης Ηχούς, γεννηθείσα στη Θράκη.

Αυτή έγινε η θεράπαινα της Μετανείρας, συζύγου του Ιπποθόωντος – ή του Κελεού, µεγάλως λατρευοµένη στην Ελευσίνα. Οταν η ∆ήµητρα, αναζητώντας την απαχθείσα κόρη της, έφθασε στην Ελευσίνα, η σεβαστή Μετάνειρα, χωρίς να γνωρίζει ποια είναι, την εκάλεσε στην οικία της και της ανέθεσε την ανατροφή του υιού της, ∆ηµοφώντος.

Η Θράσσα Ιάµβη είδε την ξένη θλιµµένη, την κάθισε σε ένα σκαµνί και της τραγούδησε αστεϊσµούς. Ετσι της προξένησε χαρά! Οταν µαθεύτηκε η θεϊκή φύση της φιλοξενουµένης, η είδηση διαδόθηκε αστραπιαία. Το τραγούδι της, αφού προξένησε θεϊκή ευφορία, αντιγράφηκε. Και προς τιµήν της το µέτρο ονοµάσθηκε ιαµβικό!

Ετσι, το ιαµβικό µέτρο έµεινε χαρακτηριστικό αναγκαίο για κάθε χαρούµενο τραγούδι. Το ιαµβικό άσµα, λοιπόν, έγινε βασικό «συστατικό» των ελευσινίων µυστηρίων, συνοδευόταν από αυλό (ιαµβαυλέω σηµαίνει συνοδεύω δι’ αυλού ιαµβικούς στίχους), ενώ και η ιαµβύκη (ίσως και η µεταγενέστερη σαµβύκη) ήταν ένα ειδικό τρίγωνο µουσικό όργανο, που θεωρούσαν το καταλληλότερο για τους χαρούµενους στίχους του ιάµβου.

Η προέλευση του διθυράµβου

Ο (ακόµη πιο αινιγµατικός) διθύραµβος ήταν και επίθετο του ∆ιονύσου, άρα ένα άσµα απευθυνόµενο σε αυτόν και σχετιζόµενο µε αυτόν. Αλλωστε ο διθύραµβος γράφηκε για να υμνήσει τον αγαπημένο
θεό, που ετράφη σε ένα «δίθυρο» σπήλαιο (στη Νύσσα). Η παραβολή αυτή μιλά για τις δύο θύρες από τις οποίες εισήλθε ο (Διθυραμβογενής) Διόνυσος (Ανθολ.) στη ζωή: α. Το γυναικείο αιδοίο (ελέγετο και άμβων), τη μήτρα (σπήλαιο), της Σεμέλης και β. το μηρό του Διός (μήτρα και μηρός έχουν την ίδια ρίζα).

Ο Διόνυσος, λοιπόν, γεννήθηκε δις («δις θύραζε βεβηκώς»). Οταν δε ελύθη το ράμμα στο μηρό του Διός, ίνα γεννηθεί ο Διόνυσος, ο Ζευς φώναζε «λύθι ράμμα, λύθι ράμμα!». Αυτή η λυθίραμμος βοή του Διός έγινε διθύραμβος, ένα μυστικό άσμα που τραγουδούσε το μυστικιστικό τρόπο με τον οποίο δισήλθε ο Διόνυσος στη ζωή! Αρα ήταν ένα τραγούδι που υμνούσε τη ζωή και το μαγικό τρόπο με τον οποίο αυτή συλλαμβάνεται και ενσαρκώνεται. Αυτό ήθελε έναν ιδιαίτερο προστάτη, μια μούσα με συγκεκριμένη αποστολή, κι αυτή ήταν η Διθυραμβοχώνη Μούσα, αυτή που έχυνε διθυράμβους.

Ο διθύραμβος ήταν μια ωδή «εξημμένης, ταραχώδους και μεγαλοστόμου εμπνεύσεως» με «υψηλό ενθουσιασμό και υπερβολικές λέξεις σε ένα ίδιον μέλος» και είχε λέξεις στομφώδεις («ουκ έστι διθύραμβος, οίχ’ ύδωρ πίνης» Επίχ.).

Η μελωδία του βασιζόταν στη φρυγία αρμονία. Ο πρώτος που έγραψε διθυράμβους ήταν ο σπουδαίος Αρίων, από τη Μέθυμνα. Αυτός που επέ-φερε τις περισσότερες καινοτομίες στο διθύραμβο ήταν ο Μελανιππίδης από τη Μήλο. Φαίνεται πως οι διθύραμβοι ήσαν μακροσκελείς ωδές, γι’ αυτό υπήρχαν και οι αμβολές/διαναβολές/αναβολές τους, που ήταν περιλήψεις αυτών (συνήθως η αρχή και το προοίμιον), για πιο πρακτι-κούς και χρηστικούς λόγους. Οι ποιητές των διθυράμβων ελέγοντο και κυκλιο-διδάσκαλοι ή ασματοκάμπτες.

Οι διθύραμβοι χορεύονταν κιόλας και μάλιστα κυκλικά (ήσαν κύκλιοι χοροί) γύρω από τους βωμούς. Αυτοί απετέλεσαν την αρχή του δράματος. Και όλα αυτά συνδέονται με το φαινόμενο της επαναλήψεως του ήχου (και της εικόνος), του κύκλου, για το οποίο μιλήσαμε προηγουμένως. Πρώτοι που έβαλαν χρώμα (χρωματική) στους διθυράμβους ήταν ο Δημόκρητος από τη Χίο και ο Θεοξενίδης από τη Σίφνο.

Έτσι, λοιπόν, ίαμβος και διθύραμβος ήταν τραγούδια που υμνούσαν τη ζωή, το χορό, το γλέντι, το κέφι. Ζωηροί και δυνατοί διονυσιακοί ρυθμοί, με ένταση, που έφερναν πανικό (εκ του Πανός). Τα θρακιώτικα παραδοσιακά τραγούδια και  οι χοροί αποτελούν σύγχρονες επιβιώσεις τους.

Ο ρόλος του Διονύσου

Αμφότερα υμνούσαν το θρίαμβο της ζωής! Ο θρίαμβος ήταν εορτή των πόλεων, που ετελείτο όταν ανθούσαν οι συκιές. Κατά την ελληνική παράδοση, τη συκιά την είχε βρει πρώτος ο Διόνυσος, ευλόγησε τους καρπούς της και τους προσέφερε στους ανθρώπους. (Γι’ αυτό αργότερα το δώρο του Διονύσου κατα-συκοφαντήθηκε τόσο από τους μισούντες τη χαρά χριστιανούς.

Τόσο, που λένε πως ο Χριστός καταράστηκε το δένδρο της συκιάς!). Στην αρχαία εορτή του Θριάµβου, λοιπόν, παιδιά περιέτρεχαν µε σύκα και έπαιζαν µε τα φύλλα συκής, τις θρίες, προσφέροντας τετράµετρα ιαµβεία (δηλαδή τραγούδια γραµµένα σε ιαµβικό µέτρο – γιορτή ανάλογη µε τα σηµερινά κάλαντα). Και αυτή η γιορτή ήταν υπέρ του ∆ιονύσου, ο οποίος ελέγετο γι’ αυτό και Θρίαµβος ∆ιόνυσος, γιατί κάποτε ο θεός εποίησε ένα στέφανο συκής και «όντως εθριάµβευσε»: Πέρασε από µέσα απ’ αυτόν!

Αλλοτε πάλι, ο ίδιος θεός «βγήκε»  για θήρα λεόντων και γύρισε έχοντας ζεύξει στο άρµα του λέοντες! Τον είπαν τότε και θηρίαµβο! Εµεινε, λοιπόν, παροιµιωδώς κάθε σπουδαία νίκη, αλλά και η επίδειξη νίκης και η ποµπή της, να καλείται θρίαµβος (> λατ. triumphus κ.λπ.)!

Αυτά τα θαύµατα (θα τα έλεγαν οι χριστιανοί), οι νίκες του ∆ιονύσου, κατά των κινδύνων, κατά του θανάτου, υπέρ της ζωής, δηµοσιοποιήθηκαν γρήγορα στις πόλεις και τραγουδήθηκαν, υµνήθηκαν, χορεύτηκαν, γιορτάστηκαν. Γι’ αυτό και το ρήµα θριαµβεύω σήµαινε και δηµοσιεύω.

Ο κόσµος αγάπησε και θαύµασε τον ∆ιόνυσο. Ετσι, από το θρίαµβο του ∆ιονύσου δηµιουργήθηκε το θάµβος, η έκπληξη (< θήπω = εκπλήσ-σοµαι). Θαυµάζω σηµαίνει  µένω έκθαµβος,  από τη θέα θάµβους, θαµπώνοµαι... Και για να θαυµάσω, να δηµιουργήσω θάµβο, θαµπάδα, θα πρέπει να αµβλύνω τα µάτια (> mat) µου, να απελευθερωθώ από την πλάνη που µου δηµιουργούν το αισθητήριο όργανο της οράσεως, ο οφθαλµός, συνεργεία του εγκεφάλου... Η αµβούλια ιατρική πρακτική δεν είχε µόνο στόχο την παράταση της ζωής, αλλά και τη θεραπεία από κάποια νοσήµατα, αφού αµβρίζω σηµαίνει θεραπεύω στα ιερά.

Οι ιερογραµµατείς, δε, των αρχαίων θεραπευτικών κέντρων κρατούσαν την αµβρή, που ήταν ένα βιβλίο διά του οποίου έκριναν εάν µέλλει να ζήσει ή να πεθάνει ο ασθενής. Προφανώς, λοιπόν, η αµβρής ήταν ένα βιβλίο στο οποίο ήταν καταγεγραµµένα όλα τα ιστορικά ιατρικά περιστατικά και συµβάντα και βάσει αυτού -και µελετώντας τα συµπτώµατα και την κλινική εικόνα του ασθενούς- έκριναν το µέλλον του.

Θεραπεία µε διατροφή

Σε όλη αυτήν τη διαδικασία έπαιζε σπουδαίο ρόλο η τροφή/διατροφή του ασθενούς. Γι’ αυτό το πιο σπουδαίο µυστι-κό αυτής της δίαιτας το αµβροτέει (κρύ-πτει) η παράδοση, όπως όλα τα µυστικά και τα µυστήρια. Και εκλήθη «αµβρόσιος τροφή» και πιο απλά αµβροσία, δηλαδή αθανασία.

Αυτή ήταν η τροφή των θεών («των θεών το βρώµα»), που ήταν «εν-νέα φορές πιο γλυκειά από το µέλι», σε συνδυασµό µε το πιοτό τους, που ήταν το νέκταρ. Η αµβροσία ελέγετο και αβροσία, διότι δεν ήταν βρώση (δεν περιείχε σίτο) και, καθώς την ελάµβαναν, δεν έπιναν «αίθοπα οίνο».

Οι θνητοί, οι βροτοί (αυτοί που ζουν χάριν του αίµατος), δεν µετείχαν αυτής, εκτός εάν απολάµβαναν της ευνοίας των θεών. Οι βροτοί δεν γνώριζαν τη γεύση της αµβροσίας. Ηταν το επτασφράγιστο µυστικό των θεών!

Χάρη σε αυτήν οι θεοί είχαν το προνόµιο να είναι αθά-νατοι, άφθαρτοι και να ανανεώνεται το αίµα στις φλέβες τους. Τις ιδιότητες της αµβροσίας διατηρούσε το αιθέριο έλαιο (ρευστό) του ιχώρος (Οµηρος, «Ιλιάδα», Ε, 341, Σαπφώ). Είναι, δε, χαρακτηριστικό πως σε όλες τις ελληνογενείς γλώσσες η λέξις αµβροσία παραµένει αµετάφραστος (λατ. ambrosia κλπ.)!Η θεά της νεότητος και της ζωντάνιας Ηβη ήταν επιφορτισµένη να προµηθεύει νέκταρ και αµβροσία στους θεούς. Αλλοτε πάλι την παρασκεύαζε η ∆ήµητρα.

Η τροφή αυτή δινόταν επιλεκτικά και σε υιούς θεών, δευτερεύουσες θεότητες (νύµφες κ.λπ.), αλλά και στους ίππους των θεών, οι οποίοι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ονοµάζονταν αµβροτόπωλοι και αποκτούσαν αθάνατη ισχύ (Ευριπίδης). Επίσης, η θεά της αυγής Ηώς έτρεφε τον εραστή της, Τιθωνό, µε αµβροσία για να τον κρατήσει αθάνατο.

Οι Χάριτες τραγουδούσαν και έθρεφαν µε αµβροσία το µικρό Αρισταίο, ο οποί-ος εξαιτίας της τροφής αυτής µεγάλωσε ταχύτατα και κατέστη κι αυτός αθάνατος. Αυτός είναι που δίδαξε τη µελισσοκοµία στους ανθρώπους. Οι Ευµενίδες νύµφες ελέγοντο και Αµβροσίες. Είχαν το άντρον τους στην Πύρνα, όπου συλλατρεύονταν ∆ήµητρα, Κόρη και ∆ιόνυσος.

Κάποτε ο ανοριοθέτητος Τάνταλος πήρε την αµβροσία και το νέκταρ και τα έδωσε στους θνητούς. Και απαίτησε αθανασία από τον πατέρα του, ∆ία. Αντ’ αυτής, τιµωρήθηκε σε αιώνια πείνα και δίψα (πρόκειται για το περίφηµο «µαρτύριον Ταντάλου»)...Aναφέρεται πως η τροφή αµβροσία έρρεε από µια πηγή στον Κήπο των Εσπερίδων, τον οποίο φυλούσαν οι Ατλαντίδες Νύµφες.

Οταν εγεννήθη ο Ζευς στο ∆ικταίον Αντρον της Κρήτης, ολόλευκα άγρια περιστέρια (οι Πλειάδες Νύµφες), συνοδεία αετού, επάγαιναν έως τον Κήπο των Εσπερίδων και του έφερναν αµ-βροσία και νέκταρ, πετώντας πάνω από τις Πλαγκτές Πέτρες

Η γιορτή της αµβροσίας

Για χάρη αυτής της θεϊκής τροφής, πολλές (κυρίως ιωνικές) πόλεις στην αρχαιότητα εόρταζαν τα Αµβρόσια, στα οποία κύριος τιµώµενος θεός ήταν ο ∆ιόνυσος-Βάκχος. Σε αυτά παρετίθεντο πολυτελή δείπνα.

Όσον αφορά το τυπικό της εορτής, ήταν παρόµοιο µε τα Λήναια (εορτή του τρύγου, που εορταζόταν περί τον νυν µήνα Σεπτέµ-βριο). Τα Αµβρόσια εορτάζονταν κατά το µήνα Λήναιο.Τέλος, παραπάνω είδαµε και το κόχλασµα των νερών. Ο συνδυασµός αµβροσίας και φωτιάς δεν παρατηρείται µόνον εδώ.

Θυµίζουμε πως η θεά ∆ήµητρα  έτρεφε τον ∆ηµοφώντα µε αµβροσία και κάθε νύχτα τον έκαιγε πάνω από τη φωτιά για να τον καταστήσει αθάνατο!Οι θεοί αλείφονταν µε ένα µύρο, που το αποκαλούσαν µε το ίδιο όνοµα: Αµβροσία. Και ευωδίαζαν αµβροσία, µια θαυµάσια οσµή, γίνονταν δηλαδή αµβροσίοδµοι (αµβροσίοσµοι)/αµβροσιώδεις. Εκτός από τη βρώση, και η επάλειψη µε αµβροσία, σε συνδυασµό µε φωτιά, προσέδιδε αθανασία. Ετσι απέκτησαν αθανασία ο Αχιλλεύς, ο ∆ηµοφών κ.ά.

Με τη µεταλαµπάδευση της αρχαίας ελληνικής αµβουλίας ιατρικής εκτός Ελλάδος, ανατολικά και δυτικά, µεταλα-µπαδεύθηκαν και οι λέξεις: στα αγγλικά ambergris σηµαίνει άµπαρον, δηλαδή
αρωµατική ουσία, και στα τουρκικά amber σηµαίνει άµπαρη, άµπρα (άρωµα).Συµπεραίνουµε, λοιπόν, πως η τροφή αυτή περιείχε, ανάµεσα σε άλλα, µέλι και ελαιόλαδο, τα οποία και τρώγονται και πίνονται και αλείφονται, µε εξίσου ευεργετικά αποτελέσµατα!

Ο Οµηρος στην Ιλιάδα του προδίδει ως συστατικό της αµβροσίας (που ήταν, λέει, ένα µίγµα ελαίου, ύδατος, ανθέων και καρπών) το λάδι -αφού το αναφέρει ως ένα των συστατικών της-, µε την οποία έπλεναν (καθάριζαν) στους ναούς, τα ιερά σκεύη... Ο αµβούλιος θνητός ισόθεος Κάστωρ και το καστορέλαιο ίσως να µην είναι και τόσο άσχετα µε το παραπάνω έλαιο. 

Ετσι, η αµβροσία χάριζε αθανασία, θεία δύναµη και σοφία στους θεούς. Τους έκανε άµβροτους, δηλαδή αθάνατους, άφθαρτους, θείους, µε θεία φύση, θαυµάσιους, υψηλούς, γλυκείς, ανθηρούς, ευώδεις, ωραίους, λαµπρούς, µεγάλους, χαριτωµένους. Η Ηρα έπλενε το δέρµα της µε αµβροσία για να φαίνεται νέο και ωραίο. Αυτή είναι η εικόνα των θεών των Ελλήνων! Καµία σχέση µε την κακοµοίρικη και ισχνή εικόνα των αγίων που επεκράτησε αργότερα. Επίσης, οι θεοί άλειφαν µε αµβροσία ακόµη και τους νεκρούς τους.

Η θεραπεία των Αµβουλίων Θεών ενεργοποι-ούσε και τις 5 αισθήσεις (όπως και στα Ασκληπιεία): Το αισθητήριο της οράσεως (διά του θάµβου), της ακοής (διά των µελωδιών, στίχων), της αφής (διά των κινήσεων), της γεύσεως (διά της αµβροσίας και του νέκταρος), αλλά και της οσφρήσεως (διά του αµβροσίου µύρου Ο Ελλην τιµωρεί ακόµη και το θεό του, εάν αυτός παραβεί τους όρκους του! ∆εν τον έχει στο απυρόβλητο.

Η τιµωρία του επίορκου θεού στα ύδατα της Στυγός ήταν δέκα χρόνια χωρίς αµβροσία και νέκταρ! Και σαν να µην έφθανε αυτό, τον αποµόνωναν «ξέπνοο και άναυδο στο στρωµένο κλινάρι» (Ησίοδος, «Θεογονία»). Ασύλληπτα θέµατα και πράγµατα για άλλες θεολογίες... Αλλά στα µετέπειτα χρόνια, όποιος µιλούσε γι’ αυτά... αµβροτούσε (αµβροτείν = αµαρτείν, άµβροτον
= ήµαρτον)...Η τροφή συνδεόταν πάντα άµεσα µε τη θεραπευτική ιατρική.

Ετσι κι εδώ. Αµβροσία αναφέρεται και ένα ιατρικό αντιφθισικό φάρµακο (Γαληνός) και ένα αντίδοτο κατά των δηλητηρίων. Ο Π. Αιγινήτης αναφέρει µε αυτό το όνοµα (αµβροσία) και ένα αντιπυρετικό έµπλαστρο! Με την πάροδο των χιλιετιών, µε την ελληνική µυθική λέξη «αµβροσία» κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη Γη -και πρωτίστως ο Ελλην- εννοεί κάθε θεσπέσια τροφή...

Η αµβούλια ιατρική εκτός Ελλάδος

Οι Λατίνοι και οι Ιταλοί πήραν την ιατρική τέχνη και ορολογία από τους Ελληνες. Συγκεκριµένα από το Ασκληπιείον της Επιδαύρου και από το Αµβουλείον της Λακωνίας. Η ιαµατική των Αµβουλίων Θεών διά των αποικιών των Λακεδαιµονίων µετώκησε και στην Ιταλία.

Γι’ αυτό οι Ιταλοί αποκαλούν το ιατρείο, ambulatorio, το φορείο ιαµατικών χυµών (ορών, υγρών), το ασθενοφόρο ambulanza (> αγγλ. ambulance) κ.λπ. Επίσης, το γνωστό ιατρικό σκεύασµα «αµπούλα» έλκει την ονοµασία του εκ των ιαµατικών Αµβουλίων Θεών της αρχαίας Ελλάδος, καθότι, όπως είπα, το κυρίως παρεχόµενο «φάρµακο» ήταν υγρό.

Και αφού η αµβουλή έχει σχέση (και) µε τη βολή, η λέξις εμβολή/εμβόλιο δεν είναι εντελώς άσχετη... Ανακεφαλαιώνοντας: Η θεραπεία των Αμβουλίων Θεών ενεργοποιούσε και τις 5 αισθήσεις (όπως και στα Ασκληπι-εία): Το αισθητήριο της οράσεως (διά του θάμβου), της ακοής (διά των μελωδιών, στίχων), της αφής (διά των κινήσεων), της γεύσεως (διά της αμβροσίας και του νέκταρος), αλλά και της οσφρήσεως (διά του αμβροσίου μύρου).

Οι Ιταλοί αποκαλούν το ιατρείο ambulatorio, το φορείο ιαματικών χυμών (ορών, υγρών), το ασθενοφόρο ambulanza (> αγγλ.ambulance) κ.λπ. Επίσης, το γνωστό ιατρικό σκεύασμα «αμπούλα» έλκει την ονομασία του εκ των ιαματικών Αμβουλίων Θεών της αρχαίας Ελλάδος. Και αφού η αμβουλή έχει σχέση (και) με τη βολή, η λέξις εμβολή / εμβόλιο δεν είναι εντελώς άσχετη...

Αμβροσία και αμβροσία στη Μυθολογία

Στο μυθολογικό υπόβαθρο όλης αυτής της ιστορίας, η Αμβροσία είχε πατέρα τον Ατλαντα και μητέρα την Πλωόνη/Πλειόνη/Πληιόνη ή την Αίθρα. Ή εναλλακτικά τον Υαντα και τη Βοιωτία. Ετσι λογιζόταν μία των Υάδων (= βροχών), των τροφών του Διονύσου, αυτών που τον ανέθρεψαν με μέλι. (Γι’ αυτό και βασικό συστατικό της αμβροσίας τροφής θεωρείται το μέλι).

Κάποτε ο βασιλεύς των Ηδωνών Θρακών, Λυκούργος, κυνήγησε τον Διόνυσο και τις παραμάνες του. Η Αμβροσία, για να γλιτώσει, μεταμορφώθηκε σε κλήμα αμπελιού. Με το κοτσάνι της ακινητοποίησε τον Λυκούργο, που έπεσε έρμαιο των Βακχισσών, οι οποίες τον μαστίγωσαν. Αυτός όμως αρνήθηκε να παραδοθεί.

Επενέβη η Ηρα και τον ελευθέρωσε, αλλά ο Ζευς τον τιμώρησε με απώλεια της οράσεως – ό,τι μπορεί να συμβεί σε όποιον πιει πρωτορράκι! («Αμβλούνται γαρ οι οφθαλμοί της πρωτοτόμου αμπέλου» - Θεόφραστος) Είτα η Αμβροσία έγινε αστέρι (ένας ακόμη καταστερισμός).

Η θεά της νεότητος και της ζωντάνιας Ηβη ήταν επιφορτισµένη να προµηθεύει νέκταρ και αµβροσία στους θεούς. Αλλοτε πάλι την παρασκεύαζε η ∆ήµητρα. Η τροφή αυτή δινόταν επιλεκτικά και σε υιούς θεών, δευτερεύουσες θεότητες (Νύµφες κ.λπ.), αλλά και στους ίππους των θεών, οι οποίοι γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο ονοµάζονταν αµβροτόπωλοι και αποκτούσαν αθάνατη ισχύ.Αναφέρεται ακόμη πως η τροφή  αμβροσία έρρεε από μια πηγή στον Κήπο των Εσπερίδων, τον οποίο φυλούσαν οι Ατλαντίδες Νύµφες.

Οταν εγεννήθη ο Ζευς στο ∆ικταίον Αντρον της Κρήτης, ολόλευκα άγρια περιστέρια (οι Πλειάδες Νύµφες), συνοδεία αετού, επάγαιναν έως τον Κήπο των Εσπερίδων και του έφερναν αµβροσία και νέκταρ, πετώντας πάνω από τις Πλαγκτές Πέτρες.

Συµπληρωµατικά, οι Μέλισσες Νύµφες, Αδράστεια και Ιδη, τον διέτρεφαν µε βασιλικό πολτό, µέλι και κατσικίσιο γάλα από την επιστρατευµένη γι’ αυτό αίγα Αµάλθεια! Οι θνητοί πολλές φορές µπήκαν σε πειρασµό να ληστέψουν αυτές τις θεϊκές τροφές.

Κάποτε τέσσερις Κρητικοί βοσκοί (Λάιος, Κέρβερος, Αιγωλιός και Κελεός) εισέβαλαν στο ∆ικταίον Αντρον, στο οποίο απαγορευόταν η είσοδος σε θνητούς, αλλά και θεούς, για να κλέψουν αυτό το µέλι των ιερών µελισσών, µε το οποίο ανετράφη ο Ζευς.

Παρόλο που το άντρον φυλούσε ένας χρυσός σκύλος, τα κατάφεραν και εισέ-βαλαν. Για το φόβο τιµωρίας είχαν ντυθεί µε χάλκινες αρµατωσιές.Στο νυµφώνα βρήκαν και τα µατωµένα µε το αίµα της Ρέας σπάργανα του ∆ιός και τα πήραν κι αυτά. Και τότε αµέσως οι χάλκινες πανοπλίες τους... έλιωσαν! (Οµηρος, «Οδύσσεια» Η, 62).

Το πιοτό των Αµβουλίων

Μαζί µε την αµβροσία τροφή θα ήταν απαραίτητο και ένα ανάλογο ποτό. Αυτό δεν µαρτυράται επώνυµα, αλλά διά µέσου του... µέσου µε το οποίο παρασκευζόταν: Πρόκειται για τον άµβυξ/άµβιξ. Αυτό ήταν ένα ποτήρι, ξυλοπινάκιο, ιδιαίτερα χύτρα µε γυριστή περιφέρεια ή σκέπασµα (το έλεγαν και άµβη ή/και άµβωνα, επειδή αµβλύνει = αφαιρεί την οξύτητα), ένα αγγείο «διά του οποίου εξέρχονται τα πνεύµατα» (και µε την προσθήκη του υγρού «λ» ελέγετο και λαµβίκος – νυν λαµπίκος).

Κι εδώ επεµβαίνει και ο... τέταρτος της  Αγίας Τριάδος των Λακώνων: ∆εν είναι τυχαίο πως ένας των Αµβουλίων Θεών ήταν ο αθάνατος Πολυδεύκης, ο φέρων, ο έχων πολύ δεύκος/γλεύκος (= οίνος γλυκύς και αγλαυκής, µούστος).

Εκ τούτου συνάγεται πως η ιστορία αυτή συµβαίνει, αφού το αµπέλι και η οινοποίηση ήταν γνωστά στους Ελληνες, δηλαδή περίπου 6.000-8.000 χρόνια πριν από σήµερα, µε τα σηµερινά δεδοµένα... Στη Θεράπνη, δε, υπήρχε και πηγή µε το όνοµά του, προφανώς ιαµατική, η Πολυδεύκειος.

Οι υιοί του Πολυδεύκους (µε µητέρα τη Φοίβη), Μνασίνος και Μνησίλεως,σχετίζονται µε την καλή µνήµη... Αυτό σηµαίνει πως ο «πολυδεύκης» είναι ισχυρό αντιγηραντικό και βελτιωτικό της µνήµης...

Ενώ από τους άµβυκες–αποστακτήρες (έκτοτε έως και σήµερα) όλοι οι Έλληνες παράγουν τσίπουρα, τσικουδιές, ρακές και ρακόµελα...Με την πάροδο των χιλιετιών, µε την ελληνική µυθική λέξη «νέκταρ», κάθε άνθρωπος πάνω στον πλανήτη Γη -όπως τον εδίδαξε ο Ελλην- εννοεί κάθε ασύγκριτα υπέροχο ποτό...

Γιώργος Λεκάκης

Συνήθως υποστηρίζεται πως τα Κάλαντα ανάγονται στην εποχή του Βυζαντίου.

Υπάρχουν όμως και λαογράφοι που ανάγουν την απώτατη καταγωγή τους στην αρχαία Αθήνα, όπου επικρατούσε μια όμοια συνήθεια.

Στις γιορτές των Πυανεψίων και των Θαργηλίων, κατά τις οποίες προσφέρονταν θυσίες προς τον Ήλιο, ήταν καθιερωμένο να γυρνούν τα παιδιά στους αθηναϊκούς δρόμους.

Απαραίτητη προϋπόθεση για να συμμετάσχουν σ’ αυτή τη γιορτή ήταν να ζουν και οι δύο γονείς τους. Έξω από κάθε σπίτι τα παιδιά έλεγαν διάφορα άσματα τα οποία είχαν συντεθεί για την περίσταση και συγχρόνως κρεμούσαν στην πόρτα του σπιτιού και ένα κλαδί ελιάς με μερικούς άγουρους καρπούς.

Τα παιδιά, όπως συμβαίνει και στα σύγχρονα Κάλαντα, αμείβονταν από τον νοικοκύρη του σπιτιού. Το έθιμο αυτό, όπως και το τραγούδι, ονομαζόταν από τους Αθηναίους Ειρεσιώνη.

Από την αθηναϊκή αυτή εορταστική εκδήλωση πιστεύουν αρκετοί πως προήλθε παρόμοια συνήθεια των Ρωμαίων (calendae) και μεταβιβάστηκε, διατηρώντας το όνομά της, στο Βυζάντιο.

Εξάλλου, σε πολλές ελληνικές περιφέρειες ο μήνας Ιανουάριος λεγόταν και Καλαντάρης, εξαιτίας των βυζαντινών Καλενδών που ψάλλονταν την παραμονή του Αγίου Βασιλείου.

Ωστόσο, τα Κάλαντα ή Κάλενδοιόπως ονομάζονταν στο Βυζάντιο, δηλαδή στην Κωνσταντινούπολη, δεν ήταν απλά τραγούδια. Ήταν λαμπρή γιορτή. Μικροί και μεγάλοι, χωρισμένοι σε ομάδες, γυρνούσαν στα σπίτια και τραγουδούσαν διάφορα εγκωμιαστικά ή και σατιρικά για τον νοικοκύρη τραγούδια, παίρνοντας το ανάλογο φιλοδώρημα.

Φαίνεται μάλιστα ότι το έθιμο δεν τύγχανε της εγκρίσεως της επίσημης Εκκλησίας και πολλοί Πατριάρχες το απαγόρευαν στους πιστούς. Ο βυζαντινός χρονικογράφος Ιωάννης Τζέτζης που έζησε τον 12ο αιώνα αποκαλούσε όσους έλεγαν τα κάλαντα αγύρτες!

Από την Κωνσταντινούπολη λοιπόν πέρασαν στην υπόλοιπη Ελλάδα, όπου απλώθηκαν και απέκτησαν τις διάφορες τοπικές παραλλαγές. Η γλωσσική τους έκφραση ακολούθησε την εξέλιξη της Ελληνικής γλώσσας.

mikros-romios.gr

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών γίνεται φανερό ότι οι πρόγονοί μας αρέσκονταν στον τζόγο ενώ τα περισσότερα παίγνια διατηρήθηκαν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες.

Καθισμένοι μπροστά στο τραπέζι με την πράσινη τσόχα, με τα φύλλα της τράπουλας να μοιράζονται για μια παρτίδα πόκερ, πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι εκείνη τη στιγμή παίζουν ένα μινωικό παιχνίδι;

Και βέβαια κανείς δεν έχει στο μυαλό του όταν ρίχνει τα ζάρια ότι οι εξάρες που θα του χαρίσουν τη νίκη είναι η «ριξιά της Αφροδίτης» ή ότι ο απευκταίος άσος ονομάζεται «ριξιά του σκύλου».

Τα δώδεκα πλακίδια από φαγεντιανή με τους επαναλαμβανόμενους, γραπτούς χαρακτήρες στη μία τους όψη, που ήρθαν στο φως κατά την ανασκαφή στο μινωικό ανάκτορο της Ζάκρου, μπορεί να μιλούν για ένα παιχνίδι βασισμένο στην ίδια αρχή με αυτήν μερικών σύγχρονων παιχνιδιών με χαρτιά, όπως η πόκα και το πόκερ, λένε σήμερα οι μελετητές του ευρήματος.

Άλλωστε η ύπαρξη επιτραπέζιων παιχνιδιών στη μινωική Κρήτη δεν αμφισβητείται. Όπως και άλλα σημερινά τυχερά παιχνίδια έτσι και το πόκερ μπορεί λοιπόν να έλκει την καταγωγή του από την αρχαιότητα. Τόσο μακρινή όσο και 3.500 χρόνια πριν.

Από τις μαρτυρίες των ομηρικών επών ήδη γίνεται φανερό ότι οι Έλληνες αρέσκονταν στα παιχνίδια ενώ η αμέσως επόμενη διαπίστωση είναι ότι τα περισσότερα από αυτά διατηρήθηκαν ως εμάς, συχνά αναλλοίωτα, ακόμη κι αν πέρασαν χιλιάδες χρόνια. Ενδεχομένως γιατί οι άνθρωποι αναφορικά με το παιχνίδι αλλά και τον τζόγο παραμένουν ίδιοι. Οι αργόσχολοι σαν τους μνηστήρες της Πηνελόπης στον Όμηρο μαζεύονταν συχνά στο ύπαιθρο για να παίξουν.

Και στην Κόρινθο, κάτω από την Ακρόπολη, υπήρχε ένας ιδιαίτερος τόπος συνάντησης των παικτών. Όσο για το πλέον τυχερό παιχνίδι, την κυβεία, η Ελληνική παράδοση αναφέρει τον ομηρικό ήρωα Παλαμήδη ως εφευρέτη του, ο οποίος το επινόησε, καθώς λέει ο Σοφοκλής, κατά τη διάρκεια της μακράς πολιορκίας της Τροίας. Στον Παλαμήδη άλλωστε απέδιδαν ένα ακόμη αγαπητό παιχνίδι, αυτό του διαγραμμισμού, της ντάμας δηλαδή.

Τα παιχνίδια κυβείας λοιπόν, δηλαδή τα ζάρια, οι αστράγαλοι που στο Βυζάντιο ονομάζονταν κόττια, για να φθάσουν ως εμάς με τις ονομασίες κότσι, κότσια, βεζίρης κτλ., τα «μονά – ζυγά» που τα έπαιζαν με χάλκινα νομίσματα αλλά και με κοκαλάκια και κουκιά, το «κορόνα – γράμματα», τα πεντόβολα, οι κοκορομαχίες ή οι αγώνες ορτυκιών (ορτυγοκοπία), που πάθιαζαν τους επαγγελματίες του στοιχήματος, και πολλά άλλα ακόμη, όπως ο ιμαντελιγμός, η πεντάλιθα, ο αρτιασμός, η πλειστοβολίδα και άλλα, παιχνίδια του τζόγου τα περισσότερα ή έστω παιχνίδια με έντονο τον παράγοντα της τύχης, διατήρησαν αμείωτο το ενδιαφέρον των παικτών διά μέσου των αιώνων.

Άλλωστε ακόμη και τα πιο αθώα παιδικά παιχνίδια θεωρήθηκαν κάποια στιγμή τυχερά, υπακούοντας στο πάθος των ανθρώπων για τον τζόγο.

Όλες οι κοινωνικές τάξεις μπερδεύονταν έτσι μέσα στο πάθος του παιχνιδιού και των στοιχημάτων, τα οποία, παρ’ ότι ήταν παράνομα τις περισσότερες φορές, δεν έπαυαν να προσελκύουν τους ανθρώπους. Παθιασμένοι παίκτες ζαριών οι Αθηναίοι μπορεί να έχαναν ακόμη και περιουσίες στα κυβεία ή κυβευτήρια, τα οποία σήμερα ονομάζουμε μπαρμπουτιέρες.

Χώροι που και στην αρχαιότητα θεωρούνταν κακόφημοι, και μάλιστα η είσοδος σε αυτούς ήταν ντροπή. Στην Αθήνα όμως υπήρχαν πολλά, ένα μάλιστα εξ αυτών, το Ιερό της Αθηνάς Σκιράδος στην Ιερά οδό, φαίνεται ότι συγκέντρωνε την προτίμηση των κυβευτών.

Τα ζάρια παίζονταν στην αρχαία Ελλάδα με τρεις πήλινους κύβους (δύο ζάρια άρχισαν να χρησιμοποιούνται από τη ρωμαϊκή εποχή), τα οποία δεν έριχναν ποτέ με το χέρι, αλλά αφού τα κουνούσαν μέσα σε ένα αγγείο, το κήθιον. Για κάθε περίπτωση πάντως οι κυβευτές είχαν και τους προστάτες τους θεούς, τον Ερμή και τον Πάνα.

Στο Βυζάντιο, παρ’ ότι εξέλιπαν πολλά αρχαιοελληνικά παιχνίδια, τα κυβευτικά πρωταγωνιστούσαν στη ζωή των ανθρώπων από τους αυτοκράτορες ως τους λαϊκούς. Ζάρια έπαιζαν με μανία ο Λέων Φωκάς, αδελφός του Νικηφόρου Φωκά, ο Ρωμανός Β’, γιος του Κωνσταντίνου του Πορφυρογέννητου, και ο Κωνσταντίνος Η’, που ήταν μάλιστα και διαρκώς χαμένος, όπως παραδίδει ο Μιχαήλ Ψελλός.

Οι αρχαίοι συγγραφείς πάντως καταδίκαζαν την είσοδο στα κυβεία και τους ίδιους τους κυβευτές, όπως φαίνεται και στα έργα του Αριστοφάνη. Στη ρωμαϊκή εποχή μάλιστα, όταν τα παιχνίδια αυτά εξελίχθηκαν σε κοινωνική μάστιγα, ελήφθησαν αυστηρά μέτρα για τον περιορισμό τους.

Και αργότερα, από τον 2ο αιώνα, ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς συμβουλεύει τα παιδιά να μην παίζουν ζάρια. Ο Μέγας Βασίλειος επιτίθεται με οργή εναντίον των κυβευτών και ο Γρηγόριος ο Θεολόγος κατηγορεί κάποιον λέγοντάς του «πίνεις, κυβεύεις, παίζεις, γελάς»… Ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος πάλι λέει για τους ανθρώπους ότι στα σπίτια τους δεν βρίσκει κανείς ιερά βιβλία παρά πεσσούς και κύβους.

Και τον 11ο αιώνα η Άννα η Κομνηνή θυμώνει με τους υπηκόους της, που δεν μελετούν τους συγγραφείς και τους ποιητές, αλλά «νυν πεττεία το σπούδασμα και άλλα τα έργα τα αθέμιτα». Με τέτοιες συστάσεις λοιπόν δεν είναι περίεργα τα μέτρα που ελήφθησαν ήδη από τις αρχές του 5ου αιώνα με βαριές ποινές για τους κυβευτές.

«Δημήτριος τυφλός ουδέ βλέπει ουδέν παίζων αστραγάλους έκλεψεν αυτώ Ερμίας αστραγάλους» λέει μια επιγραφή από τη Δήλο, δείχνοντας το πάθος για τον τζόγο, που δεν σέβεται ούτε τις ανθρώπινες ανάγκες.

Οι αστράγαλοι, προσφιλές παιχνίδι τύχης και κερδοσκοπίας σε όλες τις εποχές, αναφέρονται για πρώτη φορά στον Όμηρο, όταν λέει ότι ο Πάτροκλος είχε σκοτώσει πάνω στο παιχνίδι τον φίλο του Κλεισώνυμο «χολωθείς αμφ’ αστραγάλοισιν». Ενα παιχνίδι το οποίο σε πολλά σημεία του μοιάζει με το σημερινό, παιζόταν από παίκτες καθισμένους κυκλικά, ενώ κάποιος από αυτούς αναγορευόταν σε βασιλιά κατόπιν κλήρωσης.

Από τη θέση των αστραγάλων, μετά από κάθε ριξιά, εξαρτιόταν η επιτυχία του παίκτη. Οι αρχαίοι μάλιστα έδιναν ονόματα στις διάφορες ριξιές, τα οποία επέτρεπαν στους έμπειρους παίκτες να κάνουν γρήγορους υπολογισμούς.

Το μέγα πάθος για τους αστραγάλους φαίνεται και μέσα από ένα στιγμιότυπο το οποίο μας μεταφέρει ο Πλούταρχος. Ο Αλκιβιάδης παίζοντας κάποτε αστραγάλους με τους φίλους του στη μέση του δρόμου αρνήθηκε να σταματήσει για να περάσει μια άμαξα, αντίθετα προκάλεσε τον αμαξά να περάσει από πάνω του, προκειμένου να τους χαλάσει το παιχνίδι.

Ένα άλλο αρχαιοελληνικό παιχνίδι, η τηλία, έφθασε ως τις μέρες μας ως τάβλι, αφού στη ρωμαϊκή εποχή έγινε το παιχνίδι των «12 γραμμών», η τάμπουλα, και στο βυζαντινό το τάβλιον.

Σκηνές που εικονίζονται πάνω στα αρχαία αγγεία μιλούν σαφέστατα για μια άλλη ενασχόληση των αρχαίων Αθηναίων: στοιχήματα για κόκορες, για ορτύκια, καμιά φορά και για σκυλιά. Ο τζόγος σε όλη του την ένταση. Οι παίκτες στοιχηματίζουν ολόκληρες περιουσίες στα ζώα που κτυπιούνται, τα οποία άλλωστε έχουν αναθρέψει γι’ αυτόν τον σκοπό.

Τους καλλιεργούν την επιθετικότητα, δίνοντάς τους σκόρδο και κρεμμύδι, και δένουν στα πίσω νύχια των πετεινών μεταλλικά πλήκτρα για να προκαλούν στον αντίπαλο θανάσιμα τραύματα.

Ιδιαίτερα αγαπητό παιχνίδι ήταν και ο αρτιασμός, τα μονά – ζυγά δηλαδή, που μπορεί να παιζόταν με αμύγδαλα ή κουκιά, οπότε μικρό το κακό, μπορεί όμως και με αργυρά ή χρυσά νομίσματα, μετατρεπόμενο αυτομάτως σε τυχερό. Το ίδιο και η οστρακίνδα, το σημερινό κορόνα – γράμματα, που παιζόταν με ένα όστρακο στην αρχαία Ελλάδα και ήδη από τη ρωμαϊκή εποχή με νόμισμα.

Το βέβαιο είναι ότι τα τυχερά παιχνίδια δεν είναι εφεύρεση της εποχής μας αλλά η αφετηρία τους βρίσκεται στις απαρχές των ανθρώπινων κοινωνιών. Ίσως γιατί πηγάζουν από την ανθρώπινη φύση, που θέλει να προκαλέσει την τύχη, να αντιμετωπίσει τη μοίρα και να παλέψει μαζί της.

Με όποια αποτελέσματα. Σε κάθε περίπτωση όμως η επιβίωσή τους επιβεβαιώνει τη διατήρηση αρχαίων συνηθειών ως συνέχεια του ίδιου πολιτισμού από τους μινωικούς χρόνους ως σήμερα.

Και οι κλασικοί φιλόλογοι έχουν χιούμορ.

Και ως φαίνεται ο καθηγητής Christopher Pellins (που από το 2003 έχει την Έδρα Regius τωνΕλληνικών στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης) δεν έχει μόνο χιούμορ και άρτια γνώση των αρχαίων ελληνικώναλλά και σπουδαία φαντασία!

Με πολλές ευχαριστίες για την ανακάλυψη στη φίλη αρχαιολόγο Καλλιόπη Σαρρή.

Αν αναρωτιέστε λοιπόν πώς θα ήταν το Jingle Bells (ένα τραγούδι του 1857 μ.Χ.) στα αρχαία ελληνικά, ιδού η απάντηση:

(Παρατηρήσατε ότι μπορεί κανείς να το τραγουδήσει στο ρυθμό του τραγουδιού;)

Αλλά και η ιστορία του Ρούντολφ του τάρανδου, που γράφτηκε μόλις το 1939, πώς θα ακουγόταν άραγε τον 5ο αι. π.Χ;

Τυπικό αρχαιοελληνικό σπίτι προσανατολισμένο στον άξονα Βορρά-Νότου, με την είσοδο και τα κύρια δωμάτια στραμμένα στο Νότο γιακαλύτερη εκμετάλλευση της ηλιακής ενέργειας.

Αρχιτέκτονες και πολεοδόμοι στην αρχαία Ελλάδα ακολουθούσαν τις συμβουλές του Σωκράτη στο σχεδιασμό σπιτιών και πόλεων με βάση την παθητική ηλιακή αρχιτεκτονική.

ΠΟΤΕ στην ανθρώπινη ιστορία δεν υπήρξε ένα τόσο διαπρεπές και εξέχον μέλος της κοινωνίας που να υποστήριξε τόσο θερμά την ηλιακή αρχιτεκτονική από τον Σωκράτη.

Ο κορυφαίος φιλόσοφος ένιωθε τόσο έντονα την αναγκαιότητα οικοδόμησης πόλεων και κατοικιών σύμφωνα με τον ήλιο, ώστε σκέφτηκε να δημιουργήσει μια τάξη για να διδάξει στους μαθητές του τα μυστικά της ηλιακής αρχιτεκτονικής.

Αυτό αναφέρεται στο ενδιαφέρον βιβλίο του Τζον Περλίν “Let It Shine: The 6000-Year Story of Solar Energy”, στο οποίο ο συγγραφέας παραθέτει αρχαιολογικά και ιστορικά στοιχεία για να δείξει ότι από τη Νεολιθική ακόμη εποχή τα σπίτια χτίζονταν με τέτοιο τρόπο ώστε να συλλαμβάνουν το φως του ήλιου τον χειμώνα.

Στο βιβλίο υπάρχουν μερικά εντυπωσιακά στοιχεία: όχι μόνο τώρα, αλλά τα τελευταία τρεις χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι χρησιμοποιούν ηλιακούς συλλέκτες – παλιά για να εστιάσουν το ηλιακό φως και να ανάψουν φωτιά, κατά τη διάρκεια της Αναγέννησης για να συγκολλήσουν μέταλλα και κατά τον δέκατο ένατο αιώνα για να κινήσουν ατμομηχανές· η βιομηχανία παραγωγής ηλιακών θερμοσιφώνων άρχισε να αναπτύσσεται στα τέλη του δέκατου ένατου αιώνα, πριν εξαπλωθεί σε όλο τον κόσμο, ενώ από τη δεκαετία του 1870, οι επιστήμονες και οι μηχανικοί είχαν ήδη βρει τρόπους και μέσα που μετέτρεπαν την ηλιακή ακτινοβολία απευθείας σε ηλεκτρική ενέργεια.

Θέματα ζωτικής σημασίας σήμερα, καθώς ολόκληρος ο πλανήτης οδεύει προς μια μη αντιμετωπίσιμη ενεργειακή κρίση.

Κατά τον συγγραφέα, οι τρόποι με τους οποίους οι άνθρωποι έχουν ωφεληθεί τα τελευταία έξι χιλιάδες χρόνια από την ενέργεια του ήλιου είναι μυριάδες. Και αναρωτιέται: αφού πριν από χιλιάδες χρόνια λαοί όπως οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι και οι Κινέζοι μπόρεσαν να αξιοποιήσουν με επιτυχία την ενέργεια του ήλιου, γιατί να μην μπορούμε κι εμείς, με την προχωρημένη τεχνολογικά γνώση μας, να κάνουμε την ηλιακή ενέργεια θεμέλιο και βάση του πολιτισμού μας;

Πολύ πριν από το ηλεκτρικό ρεύμα, το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο, οι σχεδιαστές σπιτιών έπρεπε συχνά να χρησιμοποιούν παθητικές πηγές ενέργειας για την άνεση των ενοίκων.

Με βάση αυτό, οι αρχαίοι Έλληνεςείχαν προγραμματίσει την οικοδόμηση ολόκληρων πόλεων στην Ελλάδα και τη Μικρά Ασία, όπως η Όλυνθος και η Πριήνη, επιτρέποντας σε κάθε ιδιοκτήτη σπιτιού να έχει πρόσβαση στο φως του ήλιου για ζεστασιά το χειμώνα. Αυτό το πετύχαιναν χαράσσοντας τους δρόμους από τα ανατολικά προς τα δυτικά, έτσι ώστε κάθε σπίτι να έχει νότιο προσανατολισμό.

Στην Πριήνη οι κύριοι δρόμοι είχαν σχεδιαστεί στον άξονα Ανατολής-Δύσης, επιτρέποντας σε όλα τα σπίτια να έχουν πρόσβαση το χειμώνα στον ήλιο για να ζεσταίνουν το εσωτερικό τους.

Με το να έχουν την είσοδο και τα κύρια ανοίγματα στραμμένα στο νότο, τα σπίτια της αρχαιότητας εκμεταλλεύονταν τις ηλιακές ακτίνες για θέρμανση και φως. Οι περισσότερες πόλεις ήταν έτσι σχεδιασμένες που να επιτρέπουν σε κάθε σπίτι να θερμαίνεται από τον ήλιο κατά τους χειμερινούς μήνες.

Η Σωκρατική διδασκαλία

Ο Ξενοφών, που στα νιάτα του υπήρξε μαθητής του Σωκράτη, αναφέρει στο έργο του “Απομνημονεύματα Σωκράτους” τι δίδασκε ο μεγάλος σοφός στους μαθητές του σχετικά με τον βιοκλιματικό σχεδιασμό και τα παθητικά ηλιακά συστήματα.

Όπως το συνήθιζε, ο Σωκράτης ξεκινούσε τη συζήτηση κάνοντας μια απλή, κατά τα φαινόμενα, παρατήρηση: «Όταν κάποιος θέλει να χτίσει ένα σπίτι, δεν πρέπει να το κάνει όσο γίνεται πιο ευχάριστο, αφού θα ζήσει μέσα σ’ αυτό, και όσο πιο χρήσιμο γίνεται; Και δεν είναι ευχάριστο ένα σπίτι που το καλοκαίρι είναι δροσερό και το χειμώνα ζεστό;

Τώρα, από την εμπειρία μας βλέπουμε ότι στα σπίτια που έχουν νότιο προσανατολισμό, οι ακτίνες του ήλιου περνούν μέσα από τις στοές (σκεπασμένες βεράντες), αλλά το καλοκαίρι η διαδρομή του ήλιου είναι ακριβώς πάνω από τα κεφάλια μας και πάνω από την οροφή, έτσι έχουμε σκιά…» Και παρουσιάζοντας αναλυτικά τους λόγους για τους οποίους είναι ωφέλιμη η ηλιακή αρχιτεκτονική, ο Σωκράτης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι σε ένα σπίτι σχεδιασμένο με αυτό τον τρόπο «ο ιδιοκτήτης θα βρει σε αυτό ένα καταφύγιο για όλες τις εποχές… γεγονός που καθιστά το σπίτι και χρήσιμο και ευχάριστο».

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές που έγιναν σε ελληνικές πόλεις και οικισμούς μεταξύ του 500 π.Χ. και του 200 π.Χ. έδειξαν ότι οι κατασκευαστές τόσο των αγροτικών όσο και των αστικών κατοικιών ακολουθούσαν τις συμβουλές του Σωκράτη.

Η αρχή έγινε με την αναδιαμόρφωση δύο σπιτιών στο κέντρο της Αθήνας, όπου οι εργάτες άλλαξαν τη διάταξη των δωματίων, έτσι ώστε να έχουν νότιο προσανατολισμό. Δηλαδή, το αίθριο και τα μεγάλα ανοίγματα (πόρτες και παράθυρα) να κοιτούν προς το νότο, ενώ τα βορινά ανοίγματα ήταν λίγα και μικρά.

Η νέα αρχιτεκτονική αντίληψη εξαπλώθηκε σύντομα σε όλο τον ελλαδικό χώρο, καθώς οι κατασκευαστές κατοικιών άρχισαν να υιοθετούν την ηλιακή αρχιτεκτονική. Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήραν οι πολεοδόμοι.

Αναπαράσταση σε υπολογιστή του εσωτερικού μιας κατοικίας της Ολύνθου. Η σκεπαστή βεράντα στο αίθριο έχει νότιο προσανατολισμό για καλύτερη εκμετάλλευση του ηλιακού φωτός.

Όλυνθος: η πρώτη ηλιακή πόλη

Παρά το γεγονός ότι η Πριήνη, η αρχαία ελληνική πόλη στη νοτιοδυτική Καρία, στις ακτές της Μικράς Ασίας, κοντά στη Σάμο, είναι μέχρι σήμερα ονομαστή για την ρυμοτομία της, η πρώτη ηλιακή πόλη της αρχαίας Ελλάδας ήταν η Όλυνθος.

Η αρχαία αυτή πόλη της Χαλκιδικής, χτισμένη σε μια εύφορη πεδιάδα, στο μυχό του κόλπου της Τορώνης, κοντά στη βάση της χερσονήσου της Κασσάνδρας, απέχει περίπου 11,5 χλμ. από την Ποτίδαια και 4 χλμ. από τη θάλασσα.

Τα οικοδομικά τετράγωνα της Ολύνθου, μήκους 100 περίπου μέτρων και πλάτους 40 μέτρων, χωρίζονταν από δρόμους 5-7 μ. στον άξονα Ανατολής-Δύσης, οι οποίοι συνδέονταν ακανόνιστα με μερικούς εγκάρσιους.

Κάθε οικοδομικό τετράγωνο είχε μια σειρά από πέντε σπίτια στην κάθε πλευρά του δρόμου, ανάμεσα στα οποία υπήρχε ένας στενός διάδρομος. Τα σπίτια της Ολύνθου είναι τα αρχαιότερα που ξέρουμε και σχεδόν τα μόνα της κλασικής εποχής. Τα σπίτια της Πριήνης, της Πέλλας, της Περγάμου και της Δήλου είναι μεταγενέστερα.

Το παράδειγμα της Ολύνθου μιμήθηκαν και άλλες πόλεις, με αποτέλεσμα η ηλιακή αρχιτεκτονική να εξαπλωθεί μέχρι και τη σημερινή κεντρική Βουλγαρία. Ακόμη και αν η εδαφική έκταση παρουσίαζε δυσκολίες, οι πολεοδόμοι εύρισκαν τρόπους να τις ξεπεράσουν.

Παραμένει αδιευκρίνιστο αν οι απόψεις του Σωκράτη στηρίζονταν στην πυθαγόρεια φιλοσοφία ή προέρχονταν μόνο από την εμπειρική παρατήρηση. Είναι πάντως γνωστό ότι ένας άλλος πυθαγόρειος φιλόσοφος, ο μεγάλος δραματουργός Αισχύλος έλεγε ότι «μόνο οι πρωτόγονοι και οι βάρβαροι δεν γνωρίζουν τον τρόπο να κάνουν τα σπίτια τους να αντικρίζουν τον ήλιο το χειμώνα».

Στην κάτοψη αυτή του πολεοδομικού σχεδίου της Ολύνθου βλέπουμε ότι οι κύριοι δρόμοι είναι προσανατολισμένοι στον άξονα Ανατολής-Δύσης.

Αναπαράσταση συγκροτήματος κατοικιών στην Όλυνθο. Τα δωμάτια και οι προσόψεις των κατοικιών κοιτάζουν προς το Νότο. Οι κατοικίες προστατεύονται από το ψύχος του βόρειου ανέμου με έναν ψηλό τοίχο, στον οποίο δεν υπάρχουν καθόλου ανοίγματα.

Η Αλήθεια ήταν θεότητα στην Ελληνική Μυθολογία, ιδεατή ανθρωπόμορφη προσωποποίηση της αλήθειας των αρχαίων Ελλήνων φερόμενη προστάτης της έννοιας.

Σύμφωνα με τον Πίνδαρο ήταν κόρη του Δία. Ο Πλούταρχος την αναφέρει ως "Τροφό του θεού Απόλλωνα", μαζί με την Κορυθάλεια....

Σύμφωνα με έναν μύθο του Αισώπου ο Προμηθέας είχε πλάσει την Αλήθειααπό πηλό, πριν όμως την ζωντανέψει, o Δόλος έπλασε ένα δεύτερο ομοίωμα, που όμως του τέλειωσε ο πηλός και έτσι άφησε το έργο του χωρίς πόδια. Επιστρέφοντας ο Προμηθέας και βλέποντας τα δύο πανομοιότυπα καλλιτεχνήματα αποφάσισε να τα ζωντανέψει και τα δυο.

Η Αλήθεια περπάτησε, το ομοίωμα του Δόλου όμως δεν μπόρεσε να κάνει ούτε ένα βήμα. Σύμφωνα με τον Φιλόστρατο η θεά Αλήθειαφορούσε λευκή εσθήτα και περιφέρονταν "λευκοχειμωνούσα"κοντά στο Αμφιαράειο.

Οι Ρωμαίοι αποκαλούσαν την Αλήθεια Veritas, θεωρώντας την κόρη του Κρόνου (Saturnus), ή του Χρόνου (Tempus).

Επειδή η Αλήθεια εικονίζονταν πάντα χωρίς στολίδια και πλούσια ενδύματα έναντι των άλλων θεοτήτων, ο Οράτιος την αποκαλούσε "nuda" Veritas, δηλαδή "γυμνή αλήθεια". Από τότε καθιερώθηκε η ρητορική έκφραση "γυμνή αλήθεια", ή "αλήθεια γυμνή"που λέγεται μέχρι και σήμερα εκ του γεγονότος ότι δεν χρειάζεται στην απόδοσή της ιδιαίτερα καλολογικά στοιχεία ή προλόγους, εξ ου ακόμη και η έκφραση "ωμή αλήθεια".

Τέλος στη αρχαία Αίγυπτο όπως αναφέρει ο Κλαύδιος Αιλιανός στις διηγήσεις του ο Αιγύπτιος Αρχιερέας, ως δείγμα δίκαιου ανθρώπου, όταν εκτελούσε καθήκοντα δικαστή, κρεμούσε από το λαιμό του ιδιαίτερο περίαπτο από ζαφείρι που έφερε το όνομα "Αλήθεια".

Όχι δεν είναι στην Ελλάδα! Που είναι; Στα νησιά Φερόες,πάνω από την Αλβιώνα (Αγγλία)! Ναι, αλλά από εκεί είχε περάσει ο Πυθεύς,στο ταξίδι του προς τον Βόρειο Πόλο!Ναι,αλλά μόνο αυτός;

Στο ταξίδι του ο Πυθεύς,ξεκινώντας από τη Μασσαλία το 347 π.χ.χ.,έφτασε και στη Θούλη!

Που είναι; Στη Γροιλανδία και συγκεκριμένα: στις 76 μοίρες, 32' 15.98"Βόρεια και στις 68 μοίρες,50' 32.46"Δυτικά!

Για να δούμε και κάποια άλλα ονόματα νησιών πάνω στον πλανήτη!

-Νήσος Ζευς(Jupiter)(ΗΠΑ)στις 27 μοίρες,01' 52.60"Βόρεια και 80 μοίρες,06' 04.83"Δυτικά.

-Νήσος Βασιλάκι ή Βασιλική(Παπούα),10 μοίρες,37' 49.22"Νότια,150 μοίρες,58' 38.01"Ανατ.

-Νήσος Σιδεία(Παπούα),10 μοίρες,34' 48.75"Νότια,150 μοίρες,54' 06.66"Ανατ.

-Νήσος Ανάκουσα(Παπούα),10 μοίρες,43' 01.12"Νότια,151 μοίρες,14' 31.72"Ανατ.

-Νήσος Αμυχή(πάνω από τις Μαλδίβες),11 μοίρες,06' 27.09"Β.,72 μοίρες,44' 03.34"Ανατ.

-Νήσος Ανδροτή;(Androth)========),10 μοίρες,49' 31.83"Β.,73 μοίρες,40' 17.73"Ανατ.

-Νήσος Πάχη(Ειρηνικός),2 μοίρες,05' 30.30"Νότια,146 μοίρες,25' 47.58"Ανατ.

-Επί της νήσου Upolou(Σαμόα),ίσως παραφθορά του ονόματος Απόλλων, πόλις Απία, 13 μοίρες, 49' 51.46"Νότια,171 μοίρες,45' 07.31"Δυτικά και χωριό Λοτοφάγο, 14 μοίρες, 02' 32.07"Νότια,171 μοίρες, 34' 05.85"Δυτικά

-Νήσος Καναθέα(Φίτζι),17 μοίρες,16' 08.62"Νότια,179 μοίρες,08' 38.49"Δυτικά

-Νησιά Διομήδη(Βερίγγειος),65 μοίρες,47' 10.33"Βόρεια,169 μοίρες,03' 49.97"Δυτικά

-Νήσος Τρίτων(Πάρασελ,Φιλιππίνες),15 μοίρες,45' 52.69"Βόρεια,111 μοίρες,13' 24.54"Ανατ.

-Νήσος Μήνις(Φιλιππίνες),6 μοίρες,12' 07.63"Βόρεια,121 μοίρες,03' 14.78"Ανατ.

-Νήσος Λαμινούσα(Φιλιππίνες),5 μοίρες,32' 51.80"Βόρεια,120 μοίρες,55' 02.69"Ανατ.

-Νήσοι Αντίποδες(Τσάθαμ,Ν/Ανατολικά της Ν.Ζηλανδίας,που δυστυχώς το όνομά τους παραμένει στην ιστορία και στη γεωγραφία γραμμένο πάνω στον τοίχο μιας εκκλησίας!

Δείτε στη φωτογραφία! 44° 14' 33.97 S 176° 14' 13.39 W

Και βέβαια να μη περνούν απαρατήρητα τα ονόματα Πολυνησία, Μελανησία, Μικρονησία, Φιλιππίνες, που είναι καθαρά Ελληνικά!

Τι να μας πουν και για τις ονομασίες...Αρκτική και Ανταρκτική!

Αυτά είναι μόνο κάποια ενδεικτικά στοιχεία...

Άραγε, γιατί να έχουν ονόματα που θυμίζουν Ελλάδα;

Στην αρχαιότητα με τη λέξη Σίβυλλαχαρακτηριζόταν η γυναίκα με μαντική ικανότητα πουπροφήτευε αυθόρμητα χωρίς να ερωτηθεί, όταν περιερχόταν σε έκσταση, μελλοντικά συμβάντα συνήθως δυσάρεστα ή φοβερά.

Αυτό συνέβαινε, όπως πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνεςκαι Ρωμαίοι, γιατί δεχόταν την επίσκεψη ενός θεϊκού πνεύματος. Η κύρια διαφορά ανάμεσα στις Σίβυλλες και στις προφήτιδες των διάφορων μαντείων είναι ότι οι δεύτερες, όπως π.χ. η Πυθία στο Μαντείο των Δελφών, προφήτευαν μόνο απαντώντας σε καλώς καθορισμένα ερωτήματα, ενώ οι Σίβυλλες προφήτευαν χωρίς να δεχθούν προηγουμένως ερωτήσεις.

Οι παραδόσεις για τις Σίβυλλες είναι αρχαιότατες.

Φαίνεται ότι σχετικές παραδόσεις από τις χώρες της Μέσης Ανατολής πέρασαν στον Ελληνικό χώρο μέσα από τη Μικρά Ασία σε εποχή που επικρατούσαν μυστικιστικές τάσεις και δεν είχε ακόμα γεννηθεί ο φιλοσοφικός στοχασμός στα παράλια της Ιωνίας.

Η πίστη των αρχαίων λαών στην ευαίσθητη και διαισθητική φύση της γυναίκας συνετέλεσε ώστε πολλά αποφθέγματα σε τύπο χρησμού ή προφητείας να τα αποδίνουν σε μια Σίβυλλακαι έτσι σιγά-σιγά εμπλουτίσθηκε η παράδοση. Πολλές φορές τους αποδίδονταν προφητείες επινοημένες μετά από μεγάλα γεγονότα, κι επειδή αυτό ήταν πολύ εντυπωσιακό, έκανε τον πολύ κόσμο να δίνει προσοχή στις προφητείες της Σίβυλλας.

Την ευπιστία αυτή του λαού, όπως ήταν φυσικό, την εκμεταλλεύθηκαν κατά καιρούς και διάφορες πολιτικοθρησκευτικές προπαγάνδες. Δημιουργήθηκε έτσι μια πλούσια συλλογή από σιβυλλικούς χρησμούς, των οποίων η επίδραση στον λαό ήταν αισθητή μέχρι τον Μεσαίωνα.

Η κάθε Σίβυλλα πιστευόταν ότι είχε το προφητικό χάρισμα από τη γέννησή της. Τη θεωρούσαν μια ύπαρξη ανάμεσα στον θεό και στο άνθρωπο. Δεν ήταν βέβαια αθάνατη, αλλά η διάρκεια της ζωής της ξεπερνούσε κατά πολύ τον μέσο όρο ζωής του ανθρώπου.

Και όπως ο χρησμοδότης θεός Απόλλων κρατούσε τη λύρα, έτσι και η Σίβυλλα κρατούσε ένα άλλο έγχορδο μουσικό όργανο, τη σαμβύκη (είδος τριγωνικής λύρας). Η επαφή της Σίβυλλας με το θείο προϋπέθετε την παρθενία της.

Τα αρχαιότερα ελληνικά κείμενα κάνουν λόγο για μία και μοναδική Σίβυλλα. Γράφουν έτσι για τη Σίβυλλα, ως μία συγκεκριμένη μορφή, πρώτος ο Ηράκλειτος, ύστερα ο Ευριπίδης και ο Πλάτων.

Ο πρώτος που κάνει λόγο για «Σίβυλλες» στον πληθυντικό είναι ο Αριστοτέλης. Ο Παυσανίας γράφει ότι η αρχαιότερη από όλες τις Σίβυλλες ήταν η Ηροφίλη, που έζησε πριν από τον Τρωικό Πόλεμο, κόρη του Δία και εγγονή του Ποσειδώνα.

Νεότερή της ήταν μια άλλη Ηροφίλη, που κατοικούσε κοντά σε μια πηγή νερού στις Ερυθρές της Μικράς Ασίας (Ηράκλειτος, fr. 92). Οι μετά τον Αριστοτέλη πηγές αναφέρουν τρεις, 4 ή και 10 Σίβυλλες. Σύμφωνα με αρχαίους θρύλους, υπήρξαν συνολικά 12 Σίβυλλες σε όλη την αρχαιότητα.

Από αυτές, οι πιο διάσημες ήταν:

Η Ιδαία Σίβυλλα ή Σίβυλλα της Μαρπησσού ή Ελλησποντία

Η Σαμία Σίβυλλα

Η Ερυθραία Σίβυλλα, η Ηροφίλη

Η Δελφική Σίβυλλα

Η Κυμαία Σίβυλλα, η Δημώ ή Δημοφίλη

Λιγότερο γνωστές Σίβυλλες ήταν:

Η Αιγυπτία Σίβυλλα

Η Θεσπρωτίς Σίβυλλα

Η Θετταλή Σίβυλλα, που ταυτίζεται με τη Μαντώ

Η Κιμμερία Σίβυλλα

Η Σίβυλλα της Κολοφώνας ή Λάμπουσα

Η Λιβυκή Σίβυλλα

Η Περσική Σίβυλλα

Η Ροδία Σίβυλλα

Η Σαρδιανή Σίβυλλα

Η Σικελή Σίβυλλα

Η Φρυγική Σίβυλλα

Κάπου στην Θεσσαλία του 5ου αιώνα π.Χ., μια κοπέλα κοιτούσε με απληστία τον έναστρο ουρανό.

Τα ουράνια σώματα την μάγευαν, το ηλιακό σύστημαήταν γι’ αυτήν ότι τελειότερο υπάρχει σε αυτόν τον φθαρτό κόσμο. Σ’ όλη της την ζωή προσπαθούσε να ανακαλύψει τα μυστικά του σύμπαντος.

Αυτή η νεαρή γυναίκα, ήταν η Αγλαονίκη, η πριγκίπισσα, η κόρη του βασιλιά Ηγήτωρα, μιας πόλης κάπου στην γη της Θεσσαλίας.

Παρατηρούσε και κατέγραφε λεπτό προς λεπτό τις φάσεις της σελήνης. Μετρούσε τα διαστήματα από την μια φάση στην άλλη. Η Αγλαονίκηαπομονώνονταν συχνά στο δωμάτιό της για να κάνει τις παρατηρήσεις της. Η αγάπη της για το ουράνιο στερέωμα και η ζέση της να ανακαλύψει τα μυστικά του, την έκανε να αναζητεί και να διαβάζει οποιοδήποτε σύγγραμμα μαθηματικών κι αστρονομίας.

Κάθε μέρα περίμενε πώς και πώς το λυκόφως για να κάνει τις μετρήσεις της. Ανακάλυπτε συνέχεια καινούρια πράγματα που την συνάρπαζαν και κατέφερε να βελτιώσει σε σημαντικό βαθμό τα μέχρι τότε συστήματα.

Το ότι έμενε πολλές ώρες απομονωμένη να κοιτάει τον ουρανό, την έκανε να φαίνεται στα μάτια του απλού λαού σαν μάγισσα. Δηλαδή, ένα πρόσωπο που προκαλεί δέος, αλλά και φόβο. Έλεγαν γι’ αυτήν, πως είναι τόσο ισχυρή μάγισσα, που μπορεί να κατεβάσει την σελήνη στην γη (όπως «συνήθιζαν» να κάνουν οι φημισμένες μάγισσες της Θεσσαλίας).

Με τις πολυετείς και προσεκτικές της παρατηρήσεις μπορούσε να προβλέψει με ακρίβεια ώρας τις επόμενες εκλείψεις της σελήνης και του ήλιου, όπως ακριβώς και ο σύγχρονός της, ο Θαλής ο Μιλήσιος.

Η Αγλαονίκηδιέδωσε τα νέα σε όλο τον κόσμο. Αυτοί που δεν καταλαβαίνουν της προσάπτουν την κατηγορία της μαγείας, γιατί δεν μπορούν να κατανοήσουν την επιστημονική μεθοδολογία της. Συν τω χρόνο όμως, γίνεται διάσημη στην Θεσσαλία και μετά σε όλη την Ελλάδα για τις ακριβείς προβλέψεις της.

Αυτή είναι πάντα η μοίρα των πρωτοπόρων. Να λοιδορούνται και να υβρίζονται στην αρχή, αλλά με το πνεύμα τους να χαράζουν καινούριους δρόμους στις τέχνες  και στις επιστήμες και να οδηγούν τις εξελίξεις.

Ήταν οι καλύτεροι όλων των εποχών. Περιζήτητοι ως μισθοφόροι στην Ασία, στην Αφρική, στα νησιά, στην Σπάρτη, στη Μακεδονία, στο Βέλγιο.

Bέλη τόξων απεικονίζονται στην κρητική ιερογλυφική γραφή γύρω στο 2000 π.X. Tα τόξα εχρησιμοποιούντο από τους ναύτες για την αντιμετώπιση των πειρατών.

Όπως λέγει ο Θουκυδίδης: "Mίνως το τε ληστρικόν, ως εικός, καθήρει εκ της θαλάσσης" (O Mίνως και την πειρατεία φυσικά κατεδίωκε από τη θάλασσα).

Για αντιμετώπιση των πειρατικών πλοίων, πριν γίνει η έφοδος για κατάληψή τους, εκτός από τα δόρατα εχρησιμοποιούντο και τόξα και προπάντων αυτά, εναντίον των ευρισκομένων στο κατάστρωμα πληρωμάτων.

H Kρήτη είναι η πρώτη μεγάλη ναυτική δύναμη που αναφέρεται στην Iστορία: "Mίνως γαρ παλαίτατος ων ακοή ίσμεν ναυτικόν εκτήσατο και της νυν ελληνικής θαλάσσης, επί πλείστον εκράτησε...".

(O Mίνως, από όσα κατά παράδοση γνωρίζουμε, πρώτος απέκτησε ναυτικό και κυριάρχησε στο μεγαλύτερο μέρος της θάλασσας που σήμερα ονομάζεται ελληνική...).

Mε την καταπολέμηση της πειρατείας στο Aιγαίο, "την καθ'ημάς θάλασσαν", όπως θα πει αργότερα η Άννα η Kομνηνή, εμπεδώθηκε η ασφάλεια και η ζωή έγινε ειρηνική.

Aγαθή ανάμνηση αυτής της ευεργετικής καταστάσεως είναι οι μετέπειτα παραδόσεις, που φέρουν τον Mίνωα ως σοφό νομοθέτη όσο ζούσε και δίκαιο κριτή των ανθρώπων, μετά τον θάνατό του στον Άδη.

Tο τόξο όμως εχρησιμοποιείτο από τους Kρήτες και για το κυνήγι. Kαι ήσαν επιδέξιοι κυνηγοί. Περίφημα ήσαν και τα κρητικά σκυλιά.

Στον Tρωικό Πόλεμο

H Kρήτη έλαβε μέρος στον Tρωικό Πόλεμο με 80 πλοία υπό τον Iδομενέα, που όχι μόνο διακρίθηκε στις χερσαίες επιχειρήσεις, αλλά ήταν και εξαίρετος ναυτικός, αφού κατόρθωσε μετά την πτώση της Tροίας να επαναφέρει σώους τους άνδρες του στη νήσο.

O Aγαμέμνονας τον εκτιμούσε ιδιαίτερα.

Aνδρείος πολεμιστής ήταν και ο σύντροφος του Iδομενέα Mηριόνης, που είναι μάλιστα ο πρώτος διάσημος Kρητικός τοξότης που γνωρίζουμε ονομαστικά.

Συγκεκριμένα, όπως αναφέρει ο Όμηρος, όταν ο Aρπαλίων, ο γιος του αρχηγού των Παφλαγόνων Πυλαιμένη, προσπάθησε να φονεύσει τον Mενέλαο, τότε "Mηριόνης, ίει χαλκήρε οϊστόν...". (O Mηριόνης πάνω του χαλκή σαγίτα ρίχνει...).

Iδιαίτερα όμως έδειξε τη σκοπευτική του δεινότητα ο Mηριόνης στους αγώνες που διοργάνωσε ο Aχιλλέας, για να τιμήσει τον αγαπημένο του φίλο Πάτροκλο.

Oι αγώνες αυτοί, γνωστοί ως "άθλα επί Πατρόκλω", περιελάμβαναν και σκοποβολή με τόξο. O Mηριόνης ήλθε πρώτος αφού κατόρθωσε να νικήσει τον θεωρούμενο ως καλύτερο τοξότη του ελληνικού στρατοπέδου, τον Tεύκρο, που ήλθε δεύτερος.

O Mηριόνης ήταν και άριστος χορευτής, όπως λέγει ο Όμηρος. Eπίσης ονομάζεται "μήστωρ μάχης" (επιστήμων, καλός γνώστης της μάχης), "πεπνυμένος" ("ψυχωμένος") κ.λπ.

Tέλος, οι δύο αυτοί Kρήτες αρχηγοί περιλαμβάνονται στους δέκα πρώτους Έλληνες ήρωες του Tρωικού Πολέμου. Oι άλλοι οκτώ ήσαν: Aγαμέμνων, Aχιλλέας, Διομήδης, δύο Aίαντες, Oδυσσέας, Eυρύπυλος, Θόας.

Δωρική περίοδος (1000-67 π.X.)

Oι Δωριείς κατέρχονται στην Kρήτη ανάμεσα στο 1000-800 π.X. Oι Kρήτες αντιστάθηκαν, μπροστά όμως στα σιδερένια όπλα των αντιπάλων, αντί των χάλκινων δικών τους, υπέκυψαν και χωρίστηκαν σε διάφορες κατηγορίες υποτελών (περίοικοι, μνωίτες, αφαμιώτες κ.λπ.).

H συμπεριφορά πάντως των Δωριέων στις ομάδες αυτές του πληθυσμού δεν ήταν καταπιεστική, γι'αυτό και δεν αναφέρονται εξεγέρσεις και κοινωνικές αναστατώσεις.

Oι Δωριείς αποτέλεσαν την τάξη των πολιτών. Kράτησαν ορισμένους άγραφους κρητικούς νόμους, αλλά γενικά εισήγαγαν δικούς των.

Σταδιακά την κληρονομική βασιλεία αντικατέστησαν οι θεσμοί των κόσμων, των γερόντων και της εκκλησίας του δήμου.

Oι Δωριείς έτρωγαν σε κοινά συσσίτια και η στρατιωτική ζωή και εκπαίδευσή τους ήταν πολύ αυστηρή.

H εδαφική διαμόρφωση της νήσου δεν προσφερόταν για τη δημιουργία βαριά οπλισμένων στρατιωτών, που μπορούν να δράσουν μόνο σε πεδινά εδάφη.

Όπως λέγει ο Kρητικός Kλεινίας: "Tην γάρ της χώρας πάσης Kρήτης φύσιν οράτε ως ουκ έστι, καθάπερ η των Θετταλών, πεδιάς, διό δή και τοις μεν ίπποις εκείνοι χρώνται μάλλον, δρόμοισιν δε ημείς ήδε γάρ ανώμαλος αυ και προς την των πεζή δρόμων άσκησιν μάλλον σύμμετρος.

Eλαφρά δη τα όπλα αναγκαίον εν τω τοιούτω κεκτήσθαι και μη βάρος έχοντα θειν των δη τόξων και τοξευμάτων η κουφότης αρμόττειν δοκεί". [Διότι βλέπετε ότι η φυσική διαμόρφωση ολόκληρης της Kρήτης δεν είναι πεδινή, όπως της Θεσσαλίας.

Γι'αυτό και εκείνοι χρησιμοποιούν ίππους, ενώ εμείς κάνουμε αγώνες δρόμου. Επειδή δηλαδή δεν είναι πεδινή, είναι κατάλληλη για πεζοπορίες.

Γι'αυτό είναι ανάγκη να έχομε ελαφρά όπλα, για να τρέχουμε (γρήγορα). Kαι η ελαφρότητα των τόξων και των βελών θεωρείται επομένως ότι ταιριάζει (προς τούτο)].

Iδιαίτερη έμφαση έδωσαν οι Kρήτες στη δημιουργία ελαφρών και ευέλικτων στρατιωτικών σωμάτων και συγκεκριμένα τοξοτών, σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, ώστε ουσιαστικά, από τον 5ο αι. π.X. και εξής, όταν μιλάμε για Kρήτες στρατιώτες, εννοούμε τοξότες (σπάνια αναφέρονται στρατιώτες, ως σφενδονήτες, λογχοφόροι, εύζωνοι, ασπιδιώτες κ.λπ.).

Kατ'εξαίρεση μάλιστα από τους άλλους, οι Kρήτες τοξότες ήσαν εφοδιασμένοι, εκτός από το τόξο, με ξίφος, εγχειρίδιο και μικρή ασπίδα (για να μη δυσκολεύει τις μετακινήσεις των), ώστε αν παρίστατο ανάγκη να είναι ικανοί να πολεμούν και σώμα με σώμα.

Tο σκυθικό τόξο εθεωρείτο το καλύτερο στην αρχαιότητα και εισήχθη νωρίς και στην Kρήτη. Eίχε μεγάλο βεληνεκές μέχρι και 150 μ. και ακρίβεια.

Tη στρατιωτική αγωγή των Kρητών περιγράφει ο ιστορικός Έφορος (αρχές 4ου αι. π.X., - έως 330 π.X.), που μεταξύ άλλων λέγει: "Kαι των δώρων τιμιώτατα αυτοίς είναι τα όπλα".

(Kαι από τα δώρα, τα όπλα γι'αυτούς χαίρουν μεγαλύτερης εκτίμησης). "...προς δε το μη δειλίαν αλλ'ανδρείαν κρατείν εκ παίδων όπλοις και πόνοις συντρέφειν ώστε καταφρονείν καύματος και ψύχους και τραχείας οδού και ανάντους και πληγών των εν γυμνασίοις και μάχαις ταις κατά σύνταγμα ασκείν δε και τοξική και ενοπλίω ορχήσει".

[Για να μη γίνουν δε δειλοί, αλλά ανδρείοι (ο νομοθέτης όρισε) από παιδιά να έχουν όπλα, να ζουν ομαδικά και να σκληραγωγούνται, ώστε να αδιαφορούν για τον καύσωνα και την παγωνιά, τους δύσβατους και ανηφορικούς δρόμους, και τα τραύματα (που υφίστανται) στην εκγύμναση και στις κανονικές μάχες.

Nα ασκούν δε και την τέχνη του τοξεύειν και τον ένοπλο χορό].

Kάθοδος των Mυρίων

Mετά τη μάχη στα Kούναξα, 401 π.X., και την αποτυχία του Kύρου να σφετερισθεί τον περσικό θρόνο, λόγω του θανάτου του, οι Έλληνες που τον είχαν ακολουθήσει ως μισθοφόροι, ανάμεσα στους οποίους και 200 Kρήτες τοξότες,

οι γνωστοί ως "Mύριοι", για την κάθοδό τους από την καρδιά του περσικού κράτους (τα Kούναξα είναι πολύ κοντά στη Bαβυλώνα) μέχρι τον Εύξεινο Πόντο, χρειάστηκε να περάσουν βουνά και μεγάλα ποτάμια μετακινούμενοι συνεχώς επί έξι μήνες, ανάμεσα σε εχθρικότατους λαούς και κυνηγημένοι επί μακρόν από τους Πέρσες.

H διάσωσή τους θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα στρατιωτικά επιτεύγματα παγκοσμίως και οφειλόταν στη σώφρονα διοίκηση του ιστορικού Ξενοφώντα, που εκλέχθηκε νέος (ουσιαστικός) αρχηγός, μετά τη δολοφονία με δόλο των Eλλήνων στρατηγών από τους Πέρσες, αλλά και στους ακατάβλητους αγώνες φυσικά των ίδιων των Mυρίων.

Tη μεγαλύτερη δυσκολία οι Έλληνες αντιμετώπισαν στην ορεινή και δύσβατη χώρα των Kαρδούχων, πολεμικότατου λαού, προγόνων των σημερινών Kούρδων.

Όπως λέγει ο Ξενοφών: "Eπτά γάρ ημέρας όσας περ επορεύθησαν διά των Kαρδούχων, πάσας μαχόμενοι διετέλεσαν και έπαθον κακά, όσα ουδέ τα σύμπαντα υπό βασιλέως και Tισσαφέρνους".

(Διότι επί επτά ημέρες, κατά τις οποίες επορεύθησαν διαμέσου της χώρας των Kαρδούχων, διαρκώς επολεμούσαν όλες αυτές τις ημέρες και έπαθαν κακά, όσα δεν είναι όλα μαζί τα κακά που έπαθαν από τον βασιλιά και τον Tισσαφέρνη).

"Eν τούτοις τοις χωρίοις οι Kρήτες χρησιμώτατοι εγένοντο. Ήρχε δε αυτών Στρατοκλής Kρης". (Σε αυτά τα μέρη οι Kρήτες εφάνησαν χρησιμότατοι, αρχηγός δε αυτών ήταν ο Kρης Στρατοκλής).

Στην Eκστρατεία M. Aλεξάνδρου

Oι Kρήτες τοξότες του στρατού του M. Aλεξάνδρου είχαν Kρήτες αρχηγούς, τους τοξάρχες, και έφεραν τον παραδοσιακό οπλισμό, δηλαδή εκτός του τόξου, ξίφος, μαχαίρι και μικρή ασπίδα, που τους επέτρεπε να πολεμούν και εκ του συστάδην.

Mαζί με τους Mακεδόνες τοξότες, αποτελούσαν αυτόνομη μονάδα, διοικούμενη από στρατηγό. Στη μάχη συνήθως χωρίζονταν.

Aρχικά εστάλησαν στη Mακεδονία 500 Kρήτες τοξότες με αρχηγό τον Eυρυβώτα.

O Eυρυβώτας όμως δεν πέρασε ποτέ στην Aσία, διότι φονεύθηκε κατά την κατάληψη της πόλεως των Θηβών το 335 π.X. "Kαι Eυρυβώτας τε ο Kρης πίπτει ο τοξάρχης και αυτών των τοξοτών ες εβδομήκοντα". (Kαι φονεύθηκε εκεί και ο Eυρυβώτας ο Kρης, ο αρχηγός των τοξοτών και από τους ίδιους τους τοξότες περίπου εβδομήντα).

Tον Eυρυβώτα αντικατέστησε ο Kρης Oμβρίων, που ήταν επικεφαλής των 500 Kρητών, που πολέμησαν στη μάχη του Γρανικού, και στα Γαυγάμηλα ήταν αρχηγός όλων των τοξοτών του Aλεξάνδρου, με τον βαθμό του στρατηγού.

Mετά τη μάχη του Γρανικού, ο στρατός του M. Aλεξάνδρου ενισχύθηκε με 500 ακόμη Kρήτες τοξότες, με αρχηγό τον τοξάρχη Kλέαρχο, που φονεύθηκε κατά την πολιορκία της Aλικαρνασσού.

Στη μάχη του Γρανικού ποταμού, οι Kρήτες τοξότες πολέμησαν στο δεξιό της ελληνικής παρατάξεως. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος στις επιχειρήσεις εναντίον των Πισιδών και την εκκαθάριση των γνωστών δύσβατων στενών της Kιλικίας.

Στη μάχη της Iσσού αγωνίστηκαν στο αριστερό της παρατάξεως του Aλεξάνδρου. Mετά τη μάχη έλαβαν μέρος σε εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον Aντιλίβανο, όρος της σημερινής Συρίας.

Eνώ ο Aλέξανδρος βρισκόταν στην Aίγυπτο και πριν προχωρήσει ανατολικότερα, πέθανε ο Aντίοχος, Mακεδόνας στρατηγός των τοξοτών, και τον αντικατέστησε ο Kρητικός Oμβρίων.

"Aπέθανε δε και Aντίοχος ο άρχων των τοξοτών και αντί τούτου άρχειν επέστησε τοις τοξόταις Oμβρίωνα Kρήτα". (Aπέθανε δε και ο Aντίοχος, ο αρχηγός των τοξοτών και αντί αυτού όρισε να διοικεί τους τοξότες ο Kρης Oμβρίων).

Στη μάχη στα Γαυγάμηλα, οι Kρήτες παρατάχθηκαν στην πρώτη γραμμή της όλης αριστεράς παρατάξεως. Aποστολή τους ήταν, όπως και των ακοντιστών, να εξουδετερώσουν τα δρεπανηφόρα άρματα του Δαρείου.

Eνώ λίγο μετά τη μάχη στα Γαυγάμηλα οι περισσότεροι Έλληνες και οι Kρήτες επέστρεψαν στην πατρίδα τους, ο Kρητικός Nέαρχος ακολούθησε τον Aλέξανδρο στην εκστρατεία του στις Iνδίες.

O Nέαρχος ήταν ένας από τους εξοχότερους αξιωματούχους του M. Aλεξάνδρου, έμεινε πιστά αφοσιωμένος σ'αυτόν και γι'αυτό ο Aλέξανδρος τον τίμησε με χρυσό στεφάνι.

Στην Eλληνιστική Eποχή 323-67 π.X.

Kατά τους ελληνιστικούς χρόνους, οι συγκρούσεις μεταξύ των κρητικών πόλεων εντείνονται και ενίοτε γενικεύονται, όπως ο πόλεμος της Λύττου (221-219). Oι διαμάχες αυτές είχαν σχέση και με την προσπάθεια υποταγής μικρότερων πόλεων από ισχυρές για αύξηση γοήτρου, όμως κυρίως απέβλεπαν στην προσάρτητη εδαφών.

Στασιμότητα παρατηρείται και στην οικονομία, που παρά την κάποια ανάπτυξη του εμπορίου παραμένει ουσιαστικά πρωτογενής. Παράλληλα παρατηρείται υπερπληθυσμός στη νήσο.

Aποτέλεσμα όλων αυτών είναι η στροφή προς τη μισθοφορία. Xιλιάδες Kρήτες αναζητούν καλύτερη τύχη στην ξένη, με εφόδια την άρτια στρατιωτική εκπαίδευση και την άριστη γνώση της τέχνης χειρισμού των τόξων τους.

Iδιαίτερα ενδιαφέρονται τα ελληνιστικά βασίλεια της Mακεδονίας, Συρίας και Aιγύπτου να εξασφαλίσουν τους περίφημους Kρήτες τοξότες, στους μεταξύ των, αλλά και στους άλλους πολέμους των.

Kατά τα έτη 219-217 (μετά τον καταστροφικό εμφύλιο πόλεμο της Λύττου (221-219), υπηρετούν Kρήτες: (στην Aίγυπτο 3.000, στη Συρία 2.500, στη Mακεδονία 500).

Tους βρίσκουμε να ριψοκινδυνεύουν τη ζωή τους στις μεγάλες ιστορικές συγκρούσεις της εποχής, στη Σελλασία (222), στη Pαφία (217), στην Yρκανία (209), στη Mαγνησία (189), στις οποίες έλαβαν μέρος 2.500, 5.500, 2.000, 3.000 Kρήτες αντίστοιχα.

Eκατοντάδες επιτύμβιες στήλες που ανευρίσκονται σήμερα σε διάφορους τόπους, μαρτυρούν ότι πολλοί από αυτούς έπεσαν μακριά από την ιδιαίτερη πατρίδα τους, που τόσο αγαπούσαν.

Όσοι επέζησαν, πλούτισαν. Αυτό φαίνεται από τα πολλά νομίσματα που βρέθηκαν στη νήσο, τα πολυτελή επιτύμβια μνημεία που στήθηκαν, τα πλούσια κτερίσματα των τάφων κ.λπ. O πλούτος όμως αυτός δεν άλλαξε τον χαρακτήρα τους.

Oι πατροπαράδοτες αρετές των, όπως η αγάπη για την πατρίδα, δεν άλλαξαν. Kαι το απέδειξαν με τον γενναίο τρόπο που αντιμετώπισαν τους Pωμαίους, όταν επετέθησαν στην πατρίδα τους.

Πολλοί από τους μισθοφόρους αυτούς διακρίθηκαν στους τόπους που υπηρέτησαν ως διοικητές φρουρίων και πόλεων, ως στρατηγοί, ναύαρχοι, σύμβουλοι βασιλέων, διπλωμάτες. Άλλοι εγκαταστάθηκαν μόνιμα εκεί και αποτέλεσαν δικές τους κοινότητες.

Pώμη και Kρήτη

Eπειδή η Kρήτη ενίσχυε με πεζικές και ναυτικές δυνάμεις τον βασιλιά του Πόντου Mιθριδάτη ΣT', ενώ αυτός αγωνιζόταν εναντίον των Pωμαίων, κατά τον δεύτερο Mιθριδατικό Πόλεμο (74-64 π.X.), έλαβε εντολή να την κατακτήσει το 71 π.X. ο Mάρκος Aντώνιος, διοικητής του στόλου της Mεσογείου.

O Aντώνιος πίστευε ότι η επιχείρηση δεν θα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη. Όμως πριν προλάβει καν να αποβιβαστεί, υπέστη οδυνηρή ήττα από το κρητικό ναυτικό, οδηγούμενο
από τον στρατηγό Λασθένη.

Πολλοί Pωμαίοι συνελήφθησαν αιχμάλωτοι. O Aντώνιος υπέγραψε ταπεινωτική συνθήκη.

Tο 69 π.X., εναντίον της Kρήτης εστάλη ο Mέτελλος.

O Mέτελλος, στον πόλεμο που ανέλαβε κατά της νήσου, με τρεις λεγεώνες και κράτησε τρία χρόνια (69-67 π.X.), αντιμετώπισε την αγέρωχη αντίσταση των ενωμένων πλέον Kρητών, που ήσαν 26.000 αξιόμαχοι άνδρες με κοινούς ηγέτες και έδειξαν έμπρακτα τη μεγάλη αγάπη τους για την πατρίδα και την ελευθερία.

Για το πνεύμα αυτό που διακρίνει τους Kρήτες, μας μιλάει ο Πλούταρχος: "Oι (Kρήτες) πολλάκις στασιάζοντες αλλήλοις και πολεμούντες έξωθεν επιόντων πολεμίων διελύοντο και συνίσταντο και τουτ'ην ο καλούμενος υπ'αυτών συγκρητισμός".

(Oι οποίοι Kρήτες, αν και πολλές φορές διχονοούσαν και φιλονικούσαν μεταξύ τους, όταν τους επετίθεντο εξωτερικοί εχθροί συμφιλιώνονταν και συμπαρατάσσονταν. Kαι αυτός ήταν ο ονομαζόμενος από τους ίδιους συγκρητισμός).

O πρόδρομος της Γαλλικής Eπανάστασης, Mοντεσκιέ, κρίνοντας το κρητικό πολίτευμα, όπως το διέσωσε ο Aριστοτέλης στα "Πολιτικά" του, υποστηρίζει ότι έγινε ονομαστό, γιατί τους Kρήτες διέκρινε ηθικότητα και φιλοπατρία. "H δύναμη της ηθικής αρχής παρασύρει το παν...".

O ηρωικός Πανάρης

Όταν οι αρχαίοι ήθελαν να μιλήσουν για ένα λαό, που είχε την πιο μεγάλη αγάπη για την πατρίδα του, ανέφεραν τους Kρητικούς.

O Mέτελλος πρώτα επιτέθηκε κατά της Kυδωνίας. Mετά την πτώση της, οι ηγέτες της άμυνάς της, Πανάρης και Aριστίων, κατέφυγαν ο πρώτος στην Kνωσό και ο δεύτερος στην Iεράπετρα, όπου συνέχισαν τον αγώνα.

Γενναία αντιστάθηκαν και οι πόλεις Λάππα, Eλεύθερνα, Λύττος. Mετά τις Kυνός Kεφαλές 197 π.X., την Πύδνα 168 π.X., την Kόρινθο 146 π.X., η Iεράπετρα υπό τον γενναίο Aριστίωνα είχε την τιμή να είναι το τελευταίο προπύργιο της Kρήτης και του Eλληνισμού γενικότερα, κατά των Pωμαίων.

Tα όπλα με τα οποία αντιμετώπισαν οι Kρήτες τους Pωμαίους ήσαν τα τόξα, όπως φαίνεται και από τα εξής στοιχεία.

O Διόδωρος αναφέρει: "...τους Kρήτας εζηλώσθαι την τοξικήν και το τόξον κρητικόν ονομασθήναι...". (Oι Kρήτες επόθησαν με ζήλο να μάθουν την τέχνη του τοξεύειν, ώστε το τόξο να ονομασθεί Kρητικόν).

O Διόδωρος (90-20 π.Χ.) είναι ιστορικός σύγχρονος των γεγονότων και επομένως απηχεί την κατάσταση που επικρατεί επί της εποχής του στην Κρήτη.

Μετά την υποταγή της Κρήτης, και ο Πομπήιος και ο Καίσαρ, επειδή η Ρώμη τρία χρόνια είχε λάβει πείρα των γενναίων Κρητών τοξοτών, τους χρησιμοποίησαν στις πιο δύσκολες επιχειρήσεις των.

Ο Ιούλιος Καίσαρ τους χρησιμοποίησε στην αιγυπτιακή του περιπέτεια. Επίσης χρησιμοποίησε Κρήτες τοξότες το 57 π.Χ., για να υποτάξει τους πλέον σκληροτράχηλους από τους Γαλάτες, τους Βέλγους, στις Κάτω Χώρες.

Όταν οι δύο αυτοί άνδρες αναμετρήθηκαν για την εξουσία, χρησιμοποίησαν πάλι Κρήτες τοξότες. Η μεγάλη σύγκρουση για να λύσουν τις διαφορές των έγινε το 48 π.Χ. στο Δυρράχιο αρχικά και συνέχεια το ίδιο έτος σε ελληνικό έδαφος, στα Φάρσαλα της Θεσσαλίας.

Ο Πομπήιος, στον στρατό που συγκεντρώνει από όλες τις διαθέσιμες δυνάμεις της ανατολικής Μεσογείου, δεν παραλείπει να συμπεριλάβει σ'αυτόν και:
"Sagittarios ex Creta". (Κρήτες τοξότες).

Στην Άλωση της Πόλης (1453)

Αυτή είναι η ιστορία για τους περήφανους Κρήτες πολεμιστές, που πολέμησαν γενναία στην Άλωση της Πόλης το 1453, προσπαθώντας να αποσοβήσουν το μοιραίο, την πτώση της Πόλης.

Οι Κρήτες, στην πλειονότητά τους τοξότες, είχαν έλθει ως εθελοντές από τη Μεγαλόνησο για να βοηθήσουν στην άμυνα της Πόλης.

Οι ιστορικοί της άλωσης τους τοποθετούν στους τρεις πύργους του Κεράτιου, που βρίσκονται κοντά στο σημείο όπου έδενε η αλυσίδα που έκλεινε τον κόλπο, το νευραλγικότερο ίσως σημείο της άμυνας της Πόλης στα πρώτα στάδια της πολιορκίας.

Κατά την τελική έφοδο των Οθωμανών, οι Κρήτες πολέμησαν γενναία και μάλιστα δεν επέτρεψαν στους Τούρκους να <<πατήσουν>> το τμήμα των τειχών που είχαν στην φύλαξή τους.

Οι Τούρκοι, αγχωμένοι να μετάσχουν στη λαφυραγώγηση της Πόλης και καταλαβαίνοντας ότι θα έπρεπε να πληρώσουν δυσανάλογα βαρύ φόρο αίματος για να πατήσουν τους τρεις καλά επανδρωμένους πύργους, αποφάσισαν να τους επιτρέψουν να φύγουν εν τιμή, με τα όπλα και τα υπάρχοντά τους.

Οι Κρήτες επιβιβάστηκαν στα δύο πλοία που τους είχαν φέρει από το Χάνδακα και κίνησαν για τη Μεγαλόνησο.

Οι διηγήσεις ενός από τους Κρητικούς, του Πέτρου Κάρχα ή Γραμματικού, αποτελούν τη βάση του χειρογράφου του 1460, το οποίο σήμερα φυλάσσεται στην Ι.Μ. Βατοπεδίου του Αγίου Όρους.

Ο αριθμός που δίνει για τους Κρήτες αγωνιστές είναι 1500, που είναι όμως μάλλον υπερβολικός-λίγες εκατοντάδες μοιάζει πιθανότερος. Επίσης, τα πλοία που δίνει είναι πέντε, ενώ οι χρονογράφοι της άλωσης μιλάνε για δύο.

Πάντως, οι αρχηγοί των Κρητών εθελοντών ήταν ο Μανούσσος Καλλικράτης από τα Σφακιά, ο Γρηγόρης Βατσιανός Μανιάκης από το Ασκύφου και ο Πέτρος Κάρχας ή Γραμματικός από την Κυδωνία.

Ο Ανδρέας Μακρής από το Ρέθυμνο και ο Παυλής Καματερός από την Κίσσαμο ήταν οι άλλοι δύο αρχηγοί.

Σύμφωνα με το ρομαντικό ( αλλά δίχως βάσεις στην πραγματικότητα) λαϊκό μύθο, τα πλοία των Κρητών ουδέποτε έφθασαν στη Μεγαλόνησο, αλλά έκτοτε περιπλανιούνται σε ένα άχρονο πέλαγος, μέχρι τη μέρα που οι Ρωμιοί θα προσπαθήσουν να ξαναπάρουν την Πόλη.

Τότε, λέει η παράδοση, οι Κρήτες θα επιστρέψουν και θα ενώσουν τις δυνάμεις τους με τους υπόλοιπους Έλληνες στην ύστατη μάχη για την Κωνσταντινούπολη. 

Ενετική περίοδος 1204-1669
Κατά τους δύο πρώτους αιώνες, η αντίσταση των Κρητών εναντίον των Ενετών ήταν μεγάλη και διαρκής. Έγιναν 27 κινήματα και επαναστάσεις συνολικά.

Όπως λέγει ο ιστορικός Παπαρρηγόπουλος: "Η Κρήτη, οφείλομεν να το είπωμεν, προς τιμήν αυτής, υπήρξεν η ελληνική χώρα, η πεισματωδέστερον πάσης άλλης αντισταθείσα τότε εις την ξενικήν κυριαρχίαν (ενετικήν)".

Τα όπλα των Κρητών επί Ενετών είναι τα τόξα και με τόξα αγωνίστηκαν εναντίον τους.

Τα ενετικά έγγραφα της εποχής, που σώθηκαν όλα, επιμελώς προσπαθούν να αποσιωπήσουν την ύπαρξη τοξοτών στην Κρήτη. Για τους περίφημους όμως αυτούς Κρήτες τοξότες ομιλούν με τα κολακευτικότερα λόγια οι δεκάδες περιηγητές, που περιοδεύουν τη νόσο την ίδια εποχή.

Κατά τη μακρόχρονη ενετική κατοχή, σε μία μόνο, χαρακτηριστική όμως περίπτωση, οι Ενετοί ομολογούν την ύπαρξη και αξία των Κρητών τοξοτών:

Όταν ψήφισμα της ενετικής Γερουσίας παραγγέλλει στους διοικητές της Κρήτης να στρατολογήσουν 2.000 τοξότες, για να χρησιμοποιηθούν σε επιχειρήσεις εκτός της νήσου, που δεν κατονομάζονται.

Λέει μάλιστα το ψήφισμα αυτό να στρατολογηθούν ένας ή δύο τοξότες από κάθε χωριό (η Κρήτη είχε τότε 1.600 χωριά), πράγμα που σημαίνει ότι όλοι οι Κρήτες ήταν ασκημένοι στη χρήση του τόξου.

Στον Κρητικό Πόλεμο 1645-1669

Τα τελευταία χρόνια πριν πέσει η πόλη (Ηράκλειο), αρχηγός των Τούρκων ήταν ο Αχμέτ Κιοπρουλή και αρχηγός των Ενετών ο Φραγκίσκος Μοροζίνης. Πολλοί εθελοντές από τη Δυτική Ευρώπη ήλθαν τότε και πολέμησαν.

Τότε έχουμε την τελευταία ιστορική μαρτυρία για δράση Κρητών τοξοτών. Ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος γράφει:

"Εν Κρήτη κυρίως διέπρεψαν οι ημέτεροι κατά την τελευταίαν του Χάνδακος πολιορκίαν, υπό τον Αχμέτ Κιουπριλή.

Ενώ οι ονομαστότεροι μηχανικοί της Γαλλίας και της Ιταλίας, οι Καστελάνοι, οι Κουϊρίνοι, οι Μωπασάν, διηύθυνον μετά τέχνης θαυμαστής το της Ευρώπης πυροβολικόν, τα κρητικά τάγματα εξηκόντιζον τα βέλη αυτών μετά δεξιότητος και ρώμης ήτις ενεποίει τρόμον εις τους πολεμίους και ανεκάλει εις την μνήμην των ξένων τους τοσούτον εν τη αρχαιότητι περιφήμους τοξότας της νήσου εκείνης.

Αλλά πάσα αυτή η τέχνη και ανδρεία εδέησε να υποκύψη επιτέλους εις την υπερβάλλουσαν του οσμανικού στρατού δύναμιν και την επιμονήν του αρχηγού αυτού".
Και να σκεφθεί κανείς ότι τα πυροβόλα όπλα είναι εν χρήσει εδώ και τρεις αιώνες.

Τέλος και μετά την πτώση της Κρήτης και του Ηρακλείου στους Τούρκους, είναι γνωστό ότι για μεγάλο χρονικό διάστημα, οι περίφημοι Κρήτες αντάρτες των κρητικών ορέων, οι γνωστοί με το όνομα Καλησπέρηδες (ή Χαΐνηδες=αντάρτες, όπως τους έλεγαν οι Τούρκοι) έπαιρναν εκδίκηση από τον κατακτητή με το φοβερό τόξο τους.

Όπως λέει το ωραίο ριζίτικο τραγούδι, που περιλαμβάνεται στη συλλογή του Ελβετού Νεοελληνιστή Σαμυέλ Μπω Μποβύ:

"Μάνα κι αν είσαι μάνα μου, κι είμαι κι εγώ παιδί σου, μπέψε μου τσί σαΐτες μου, τσι πλιά καλύτερές μου, τσ'ασημωτές και τσι χρυσές και τσι μαλαματένιες, για να σκοτώσω το θεριό, το δράκο το μεγάλο".

Πηγές: Το κείμενο αυτό αποτελεί περίληψη του ομωνύμου βιβλίου του φιλολόγου Μιχ. Σκούληκα, το οποίο βασίζεται σε δεκάδες ξένα και Eλληνικά συγγράμματα.

Πρέπει κατ'αρχάς να ειπωθεί ότι οι αρχαίοι Έλληνες δεν φαίνεται να γιόρταζαν την Πρωτοχρονιά.

Γι'αυτούς μεγαλύτερη σημασία είχε η αρχή κάθε μήνα που ονομαζόταν νουμηνία.

Στην Αθήνα, ωστόσο, μια επιγραφική μαρτυρία μας πληροφορεί για μια θρησκευτική τελετή που γινόταν στην αρχή του νέου έτους ή, σωστότερα, την τελευταία ημέρα του απερχομένου, αφορούσε όμως περιορισμένο αριθμό ατόμων.

Επρόκειτο για μια θυσία των απερχόμενων αξιωματούχων στον Δία Σωτήρα και την Αθηνά Σωτήρακαι απέβλεπε στην εξασφάλιση της εύνοιας των θεών αυτών για τη νέα χρονιά.

Μόλις στα ρωμαϊκά χρόνια και κάτω από την επίδραση της ίδιας της Ρώμης άρχισε ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς, ο οποίος επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επομένως και στον ελληνικό χώρο.

Ήταν ο Ιούλιος Καίσαρας που το 46 π.Χ. καθιέρωσε την 1η Ιανουαρίου ως αρχή του έτους, κάτι που έκτοτε γνώρισε ευρεία διάδοση στη Δύση με λιγοστές και περιορισμένες τοπικά και χρονικά εξαιρέσεις, όπως π.χ. στην εποχή του Καρόλου του Μεγάλου (ο τελευταίος επειδή συνέβη να ανεβεί στον θρόνο τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ. όρισε για την επικράτειά του ως αρχή του χρόνου τις 25 Δεκεμβρίου.)

Στον Ιούλιο Καίσαρα και στις γνώσεις του περίφημου αστρονόμου από την Αλεξάνδρεια Σωσιγένη, τη συνδρομή του οποίου είχε ζητήσει, οφείλουμε και την προσαρμογή του έτους στη διάρκεια της περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η σειρά των μηνών που ισχύουν σήμερα, η διάρκεια και οι ονομασίες τους οφείλονται εν πολλοίς στη διορατικότητα του ρωμαίου στρατηλάτη και πολιτικού.

Στην αρχαία Ελλάδα το έτος το αποτελούσαν δώδεκα σεληνιακοί μήνες, οι οποίοι είχαν συνήθως 29 και 30 ημέρες εναλλάξ (πρόκειται για τους «κοίλους» και «πλήρεις» μήνες, αντίστοιχα, των Αρχαίων). Τα όρια κάθε μήνα τα σηματοδοτούσε η εμφάνιση δύο νέων φεγγαριών, επομένως η διάρκειά του ήταν περίπου 29 ½ ημέρες.

Ωστόσο η καθιέρωση ενός έτους 354 ημερών δημιουργούσε πρόβλημα και, αν δεν λαμβάνονταν μέτρα, συνεχώς θα διογκωνόταν, αφού ένα ηλιακό έτος έχει 365 ημέρες.

Για να εκμηδενίσουν τη διαφορά αυτή πρόσθεταν κατά διαστήματα, συνήθως ανά διετία, έναν εμβόλιμο μήνα διάρκειας περίπου 22-23 ημερών. Πιθανότατα οι Έλληνες χρησιμοποίησαν ημερολογιακό έτος 12 μηνών περίπου τον 8ο αι. π.Χ., αφού μνεία της ύπαρξής του εντοπίζεται στον Ησίοδο, αν και ορισμένοι αμφισβητούν την αξία της μαρτυρίας αυτής.

Πρέπει επίσης να αναφέρουμε ότι η σχέση ανάμεσα στο ημερολογιακό έτος και στις γιορτές ήταν για τους Έλληνες στενή, όπως αποδεικνύεται από το ότι τα ονόματα των περισσοτέρων μηνών τους προέρχονταν από ονομασίες γιορτών που τελούνταν κατά τους μήνες αυτούς.

Οι γιορτές αυτές σπάνια σχετίζονται με επεισόδια από τη ζωή των ίδιων των θεών (παράδειγμα ο μήνας Γαμηλιώνας (Ιανουάριος), κατά τον οποίο γιορταζόταν ο ιερός γάμος του Δία και της Ήρας, οι ανθρώπινοι γάμοι θεωρούνταν επανάληψη του γάμου αυτού) και συνήθως έχουν να κάνουν με τις αγροτικές ασχολίες που ελάμβαναν χώρα κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα και με τις οποίες ο άνθρωπος εξασφάλιζε τη σοδειά του συνεπώς και την ύπαρξη και διαιώνισή του.

Το ότι σε αρκετά μέρη του αρχαίου ελληνικού κόσμου τα ονόματα των μηνών δεν σχετίζονται με τις γιορτές των σημαντικότερων θεών τους αλλά συνήθως με αυτές του Απόλλωνα σημαίνει ότι στην καθιέρωσή τους πρέπει να έχει συμβάλει αποφασιστικά ένα ιερό του θεού αυτού με πανελλήνια αποδοχή, όπως αποδεδειγμένα ήταν αυτό στους Δελφούς.

Στον πίνακα που ακολουθεί αναλύεται το αρχαιοελληνικό ημερολόγιο, το οποίο διαφοροποιούνταν σε κάθε πόλη:

Οι μήνες και οι αντιστοιχίες τους με τους σημερινούς αναφέρονται παρακάτω:

Εκατομβαίων (30 ημέρες) 16 Ιουλίου - 15 Αυγούστου

Μεταγειτνιών (29 ημέρες) 16 Αυγούστου - 15 Σεπτεμβρίου

Βοηοδρομιών (30 ημέρες) 16 Σεπτεμβρίου - 15 Οκτωβρίου

Πυανεψιών (29 ημέρες) 16 Οκτωβρίου - 15 Νοεμβρίου

Μαιμακτηριών (30 ημέρες) 16 Νοεμβρίου - 15 Δεκεμβρίου

Ποσειδεών (29 ημέρες) 16 Δεκεμβρίου - 15 Ιανουαρίου

Γαμηλιών (30 ημέρες) 16 Ιανουαρίου - 15 Φεβρουαρίου

Ανθεστηριών (29 ημέρες) 16 Φεβρουαρίου - 15 Μαρτίου

Ελαφηβολιών (30 ημέρες) 16 Μαρτίου - 15 Απριλίου

Μουνιχιών (29 ημέρες) 16 Απριλίου - 15 Μαϊου

Θαργηλιών (30 ημέρες) 16 Μαϊου - 15 Ιουνίου

Σκιροφοριών (29 ημέρες) 16 Ιουνίου - 15 Ιουλίου

Μία ενδιαφέρουσα ημερίδα του Οργανισμού για τη Διάδοση της Ελληνικής Γλώσσας (ΟΔΕΓ) μου έδωσε την ευκαιρία να συνειδητοποιήσω ότι τα Αρχαία Ελληνικάεκτιμώνται περισσότερο εκτός Ελλάδος παρά εντός.

Οι ανακοινώσεις που έγιναν από ξένους και Έλληνες επιστήμονες έδωσαν μεταξύ άλλων και τις ακόλουθες ειδήσεις: Στην Ισπανία λειτουργούν πολλά κλασσικά Λύκεια όπου τα Ισπανόπουλα μαθαίνουν πολύ καλά τα Αρχαία Ελληνικά. Κάθε χρόνο 95.000 Ισπανοί μαθητές παίζουν και παρακολουθούν παραστάσεις αρχαίου δράματος στο πρωτότυπο αρχαίο ελληνικό κείμενο.

Παρά τη διπλή δυσκολία -εκμάθηση της γλώσσας και της ηθοποιίας – τα καταφέρνουν άριστα. Μάλιστα όλοι τους πληρώνουν 5 ΕΥΡΩ για εισιτήριο και το κάνουν με ευχαρίστηση.

Οι παραστάσεις εδώ και εικοσιπέντε χρόνια έχουν καθιερωθεί ως θεσμός λίαν επιτυχημένος. Στην Ιταλία λειτουργούν επίσης κλασσικά Λύκεια και τα Αρχαία Ελληνικά προτιμώνται από πολλούς μαθητές. Το επίπεδο γνώσεων είναι πολύ υψηλό, γι’ αυτό και έχουν καθιερωθεί πέντε διαφορετικοί πανιταλικοί διαγωνισμοί ελληνογνωσίας με έπαθλα για τους νικητές.

Στο μακρινό Μεξικό τα Αρχαία Ελληνικάδιδάσκονται σε Πανεπιστήμια αλλά και σε Λύκεια μαζί με τα Λατινικά. Θα νόμιζε κανείς ότι στην εποχή της τεχνολογικής προόδου και των Υπολογιστών οι Ανθρωπιστικές σπουδές θα υποχωρούσαν. Κι όμως σήμερα με την παγκόσμια οικονομική κρίση οι Μεξικανοί μαθητές και φοιτητές έχουν αυξημένο ενδιαφέρον για τις κλασσικές σπουδές με επίκεντρο τα Αρχαία Ελληνικά κείμενα (γλώσσα, φιλοσοφία, ιστορία).

Αντιθέτως όπως τονίσθηκε στην ημερίδα στην Ελλάδα έχουμε αφ’ ενός μεν τους δήθεν προοδευτικούς, που μιλούν για «νεκρή γλώσσα» και αφ’ ετέρου μία σταδιακή υποβάθμιση της διδασκαλίας. Παράδειγμα το νέο Λύκειο όπου ένα κείμενο παγκοσμίου εμβελείας, ο Επιτάφιος του Περικλέους, καταργήθηκε από την Γ΄ Λυκείου και δεν διδάσκεται σε καμία βαθμίδα της εκπαιδεύσεως.

Στα παραδείγματα που αναφέρθηκαν στην ημερίδα προσθέτω και την ήδη γνωστή απόφαση των βρετανικών Δημοτικών Σχολείων να καθιερώσουν το μάθημα των Αρχαίων Ελληνικών στις δύο τελευταίες τάξεις ως επιλεγόμενη ξένη γλώσσα.

Καθώς και τη χρήση των Αρχαίων Ελληνικώναπό σχολεία της Αυστραλίας για την καταπολέμηση των δυσλεξιών και άλλων μαθησιακών δυσχερειών.

Όπως συμβαίνει με τον Βυζαντινό Πολιτισμό, που προβάλλεται περισσότερο εκτός παρά εντός Ελλάδος, έτσι και με τα Αρχαία Ελληνικά ισχύει το του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Έξω πάμε καλά»!

Κωνσταντίνος Χολέβας- Πολιτικός Επιστήμων

antibaro.gr

Ο λόγος για την αρχαία ελληνική πόλη Άντανδρο στην Μικρά Ασία, εκεί υπάρχουν πολλά έργα τέχνης που έχουν ανακαλυφθεί κατά τη διάρκεια αρχαιολογικών ανασκαφών.

Η πόλη βρίσκεται στην περιοχή της Edremit Balikesir, πιο γνωστό στην Ελλάδα ως Παλαιόκαστρο. Τα ευρήματα των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, και των κατοίκων της, εκεί ο Πάρης έδωσε το μήλο στην Αφροδίτη.

Η αρχαία πόλη Άντανδρος χρειάζεται έναν χορηγό για τη δημιουργία ενός μουσείου, όπου οι αρχαιολογικές ανασκαφές θα μπορούν αν παρουσιάζονται στο κοινό Οι ανασκαφές που άρχισαν πριν από 13 χρόνια, σύμφωνα με τον επικεφαλής της Ένωσης για τη διάσωση και την προστασία της πόλης, Μεχμέτ Sakaroğlu. Συνέχισε, τονίζοντας πόσο καιρό αυτές οι ανασκαφές έχουν λάβει χώρα και πόσο σκληρή δουλειά απαιτείται για να αναδειχθούν.

Επιπλέον, τώρα είμαστε σε αναζήτηση περισσότερων χορηγών για να βοηθήσουν στην παρουσίαση των έργων τέχνης που βρέθηκαν. Σύμφωνα με τον Sakaroğlu, κατά τη διάρκεια των ανασκαφών πολλά πολύτιμα αντικείμενα ανακτήθηκαν, ειδικά στην περιοχή της νεκρόπολης στην πόλη. Στις ανασκαφές συμμετείχαν πολλοί αρχαιολόγοι και φοιτητές από τρία διαφορετικά πανεπιστήμια.

Επιπλέον, υπογράμμισε πόσο σημαντικό ήταν να βρει τους χορηγούς που ήδη έχουν συνεισφέρει , μια ασφαλιστική εταιρεία και το Δήμο Altinluk. Εξάλλου, σύμφωνα με τον Sakaroğlu, «Τα αρχαία αντικείμενα και τα μουσεία είναι δύο καθοριστικοί παράγοντες για την ανάπτυξη μιας χώρας.

Μουσεία με αρχαιολογικά ευρήματα έλκουν την προσοχή των κατοίκων της περιοχής, καθώς και τουρίστες. Παρά το γεγονός ότι έχουμε πολλά πολύτιμα και ιστορικά κειμήλια στην περιοχή μας, δεν μπορούμε να κάνουμε χρήση τους, καθώς δεν υπάρχουν μουσεία.

Έτσι, έχουμε ως στόχο να αυξήσουμε τον αριθμό των χορηγών μας, που θα επιτρέψει να δημιουργηθεί ένα μουσείο όπου θα μπορεί να παρουσιάσει αντικείμενα της περιοχής μας και να ενισχύσει τον τουρισμό της πόλης, ταυτόχρονα.

Αντικείμενα που βρέθηκαν κατά τη διάρκεια των ανασκαφών εκτίθενται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Προύσας. Δυστυχώς, η πλειοψηφία αυτών θα πρέπει να διατηρούνται σε αποθήκευση. Δεν γνωρίζουμε υπό ποιες συνθήκες αυτά φυλάσσονται Αν είναι ασφαλές ή όχι. Ο κύριος σκοπός μας είναι να ανοίξει ένα μουσείο στην περιοχή“.

Η Άντανδροςήταν μια ελληνική πόλη στη βόρεια πλευρά του κόλπου του Αδραμυττίου στην περιοχή της Τρωάδος. Η γύρω περιοχή ήταν γνωστή ως Ἀντανδρία και περιελάμβανε τις πόλεις Ασπονεύς στην ακτή και τα Άστυρα προς τα ανατολικά. Πάνω από την πόλη ήταν το όρος Ίδα της Φρυγίας.

Τοποθετείται στον λόφο Ντεβρέν, μεταξύ του σημερινού χωριού Αβτσιλάρ και της πόλεως Αλτινολούκ.Ως προς τους οικιστές της πόλεως, οι αρχαίοι Έλληνες παρουσίαζαν διαφορετικές απόψεις: τόσο ο ποιητής Αλκαίος[4] (7ος αι. π.Χ.), όσο και ο Ηρόδοτος (5ος αι. π.Χ.), υποστήριξαν ότι η Άντανδρος ιδρύθηκε από τα παλαιότατα πρωτοελληνικά φύλα των Πελασγών και Λελέγων στην προϊστορία.

Λίγο αργότερα ο Θουκυδίδης (5ος αι. π.Χ.) και ο Στέφανος ο Βυζάντιος (6ος αι. π.Χ.) διατράνωσαν την άποψη ότι ήταν αποικία των Αιολέων . Από την άλλη, ο Αριστοτέλης προσθέτει ότι η πόλη λεγόταν αλλιώς Ἠδωνίς και Κιμμερίς, όπως διασώζει ο Στέφανος ο Βυζάντιος .

Αντίθετα προς όλους, ο γραμματικός Δημήτριος από την Σκήψιν (205 -130 π.Χ.) τόνιζε ότι η Άντανδρος κατοικήθηκε από τους Κίλικες της πεδιάδας της Θήβης (βορείως του Αδραμυττίου)[4].

Τελικά ο μυθιστοριογράφος Κόνων -την εποχή του αυτοκράτορα Αυγούστου- έδωσε μιαν άλλη ερμηνεία για την προέλευση της πόλεως, ετυμολογώντας την από την πρόθεση ἀντί και Ἄνδρος, είτε από ίδιο πρώτο συνθετικό και την λέξη ἀνήρ. Βάσει της πρώτης εικασίας, η Άντανδρος μπορεί να ιδρύθηκε από εξόριστους από την Άνδρο, κτίζοντας έτσι μιαν αποικία στην θέση της Άνδρου (ἀντ ‘Ἄνδρου).

Με βάση την δεύτερη εκδοχή, ο υιός του Αινεία, Ασκάνιος, ήταν κυβερνήτης της πόλεως, μέχρι που αιχμαλωτίστηκε από τους γείτονες Πελασγούς. Τα λύτρα που απαίτησαν οι Πελασγοί για την ελευθέρωσή του, ήταν να τους παραδοθεί η πόλη. Έτσι ἀντί ἀνδρός (δηλ. του Ασκανίου), η πόλη δόθηκε στους Πελασγούς.

Μέχρι προσφάτως δεν είχαν πραγματοποιηθεί ουσιαστικές ανασκαφές στον χώρο της Αντάνδρου. Ωστόσο από κάποιες ανασκαφές της τουρκικής αρχαιολογικής υπηρεσίας, ήλθαν στο φως κεραμικά του 8ου -7ου αι. π.Χ. και αποδεικνύουν τον υλικό πλούτο της ελληνικής αυτής πόλης, καθώς και το εμπόριο που ανέπτυξε με τις γύρω ελληνικές αποικίες.

Κατά την αρχαϊκή περίοδο, οι Αιολείς κατείχαν τμήματα της Τρωάδος, γεγονός που έκανε τον Αλκαίο να υποθέσει ότι ήταν αποικία των συμπατριωτών του η Άντανδρος. Φαίνεται όμως ότι ο ιθαγενής μικρασιατικός (πελασγικός) πληθυσμός ήταν ανεξάρτητος από τους Μυτιληναίους αποίκους έως και τον 6ο αι. π.Χ.

Το πρώτο γεγονός στο οποίο πληροφορούμαστε για την Άντανδρο, είναι όταν το 512 π.Χ. ο Οτάνης, ένας Πέρσης σατράπης της Ελλησποντικής Φρυγίας, κατέλαβε την πόλη, ενώ υπέτασσε την βορειοδυτική Μικρά Ασία. Η Άντανδρος είχε πρόσβαση σε μεγάλες ποσότητες ξυλείας που προέρχονταν από το όρος Ίδη, καθώς και πίσσα, γεγονός που την καθιστούσε ιδανική τοποθεσία για την κατασκευή μεγάλων στόλων, δίνοντας στην πόλη στρατηγική σημασία.

Το 424 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού Πολέμου, όταν η πόλη είχε καταληφθεί από Μυτιληναίους εξορίστους, , ο ιστορικός Θουκυδίδης αναφέρει ότι:

Το σχέδιό τους ήταν να απελευθερώσουν τις άλλες πόλεις, επίσης, οι οποίες είναι γνωστές ως πόλεις Ακταίες, οι οποίες ήταν παλιά υπό την κατοχή της Μυτιλήνης, αλλά τώρα κατέχονται από την Αθήνα, και έδωσαν ιδιαίτερη σημασία στην Άντανδρο. Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκαν εκεί θα ήταν εύκολο γι’ αυτούς να κατασκευάσουν πλοία, δεδομένου ότι υπήρχε ξυλεία σε εκείνο το μέρος, και η Ίδα ήταν τόσο κοντά.

Άλλες προμήθειες θα είναι επίσης διαθέσιμες και με αυτή τη βάση στα χέρια τους, θα μπορούσαν εύκολα να κάνουν επιδρομές στη Λέσβο, η οποία δεν ήταν μακριά, και να υποτάξουν τις αιολικές πόλεις στην ηπειρωτική χώρα.

Η σημασία της Αντάνδρου πιστοποιείται αργότερα από τον Ξενοφώντα στον Πελοποννησιακό Πόλεμο, το 409 και το 405 π.Χ., και αναφέρεται στην Αινειάδα του Βιργίλιου, ως το μέρος όπου ο Αινείας χτίζει τον στόλο του πριν ξεκινήσει για την Ιταλία. Όντας μέλος της Δηλιακής Συμμαχίας το 425 π.Χ., η Άντανδρος εμφανίζεται για πρώτη φορά στις αθηναϊκές φορολογικές λίστες το 421 / 0 π.Χ., έχει μια αξιολόγηση των 8 ταλάντων, αναφέροντας εκ νέου την σχετική ευημερία της πόλης.

Το 411/10 π.Χ. η πόλη απέλασε την περσική φρουρά της, με τη βοήθεια των Πελοποννησιακών στρατευμάτων που στάθμευαν στην Άβυδο. Έχοντας σύντομα κέρδισε την ελευθερία της, γρήγορα επανήλθε στον περσικό έλεγχο, και το 409 π.Χ. ο Φαρνάβαζος κατασκεύασε στόλο για τους Πελοποννήσιους χρησιμοποιώντας την άφθονη ξυλεία του όρους Ίδη.

Την ίδια χρονιά οι Συρακούσιοι είχαν κερδίσει την φιλία των Αντανδρίων, συμβάλλοντας στην ανοικοδόμηση των οχυρώσεών τους, γεγονός που υποδηλώνει ότι μια πολιορκία είχε πραγματοποιηθεί κατά το προηγούμενο έτος. Το καλοκαίρι του 399 π.Χ. οι Μύριοι του Ξενοφώντος πέρασαν από εκεί στον δρόμο της επιστροφής τους. Ο Ξενοφών στα Ελληνικά του τόνισε την στρατηγική σημασία της πόλης κατά τη διάρκεια του Κορινθιακού πολέμου (395-387 π.Χ.).

Μετά την κλασική περίοδο, οι αναφορές για την Άντανδρο σπανίζουν. Την συναντά κανείς στα 200 π.Χ. όταν ήταν στον δρόμο ταξιδιού των Δελφικών θεαροδοκών. Από μια επιγραφή του 2ου αι. π.Χ. μαθαίνουμε ότι η πόλη έστειλε δικαστές στις Πέλτες της Φρυγίας, για να διαιτητεύσουν σε μια διαφορά.

Κατά την περίοδο 440-284 π.Χ., η Άντανδρος έκοβε δικό της νόμισμα, αυτό άρχισε και πάλι επί του αυτοκράτορος Τίτου (79-81 μ.Χ.) και συνεχίστηκε μέχρι τη βασιλεία του Ηλιογάβαλου (218 – 222 μ.Χ.).

Κατά τη Βυζαντινή περίοδο, η Άντανδρος ήταν έδρα επισκοπής υπαγομένη στην μητρόπολη της Εφέσου. Τέλος στα τέλη του 14ου αιώνα μ.Χ. ένας Οθωμανός ναύαρχος χρησιμοποίησε την ξυλεία της Αντάνδρου για την κατασκευή μερικών εκατοντάδων πλοίων.

Η αρχαία Ελλάδα συναντάει την τέχνη της δεκαετίας του ‘50

Το βιβλίο «The Iliad and the Odyssey, A Giant Golden Book, Deluxe Edition» είναι μια γιγαντιαία έκδοση της Ιλιάδας και της Οδύσσειαςαπό το 1956.

Η ηρωική ιστορία των Τρωικών πολέμων και της ιστορίας του Οδυσσέα σ'αυτή την έκδοση είχε ως στόχο την εισαγωγή των παιδιών στην ελληνική μυθολογία.

Αυτό που κάνει το βιβλίο ξεχωριστό είναι οι ζωντανές εικονογραφήσεις των Πρόβενσεν.

Η Άλις και ο Μάρτιν Πρόβενσεν ήταν ένα ζευγάρι Αμερικανών που εικονογράφησαν περισσότερα από 40 βιβλία για παιδιά, εκ των οποίων τα 19 τα έγραψαν και επιμελήθηκαν οι ίδιοι.

Σύμφωνα με την Άλις, «ήμασταν μια αληθινή συνεργασία. Ο Μάρτιν κι εγώ ήμασταν πραγματικά ένας καλλιτέχνης».

O Μάρτιν και η Άλις σε στιγμές δημιουργίας

Στην Ελληνική μυθολογία, και γενικότερα στην αρχαία Ελλάδα, με τον όρο Ηρακλείδες αναφέρονται οι γιοί του Ηρακλή και οι απόγονοί τους.

Πολλοί βασιλικοί οίκοι στην αρχαία Ελλάδα ανήγαν την καταγωγή τους μέχρι τον ένδοξότερο ήρωα της Ελληνικής μυθολογίας, τον Ηρακλή. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση των βασιλέων της Μακεδονίας, τους οποίους μιμήθηκαν και όλες σχεδόν τις δυναστείες των ελληνιστικών κρατών.

Με τη στενότερη σημασία του όρου, Ηρακλείδες είναι οι απόγονοι του Ηρακλή και της Δηιάνειρας, με την κάθοδο των οποίων στην Πελοπόννησο σχετίζεται η άφιξη των τελευταίων Δωριέων στην Ελλάδα.

Αμέσως μετά τον θάνατο του Ηρακλή και την άνοδό του στον Όλυμπο, τα παιδιά του έμειναν χωρίς προστάτη και καταδιώχθηκαν από τον Ευρυσθέα. Κατέφυγαν αρχικώς στον βασιλιά της Τραχίνας, τον Κύηκα, που θυμόταν τις ευεργεσίες του Ηρακλή. Αλλά ο Ευρυσθέας τον ανάγκασε να τα διώξει.

Τότε οι Ηρακλείδες πήγαν στην Αθήνα, όπου βασίλευε ο Θησέας (κατ'άλλους οι απόγονοί του), και του ζήτησαν άσυλο, καθίζοντας ως ικέτες στον «Ελέου βωμόν». Ο Ευρυσθέας ζήτησε την παράδοση των «ικετών», ωστόσο ούτε ο Θησέας, ούτε άλλος Αθηναίος δέχθηκε να τους παραδώσει, κι έτσι ο Ευρυσθέας κήρυξε τον πόλεμο στην Αθήνα. Στη μάχη που επακολούθησε στην Αττική, οι Αθηναίοι κατετρόπωσαν τον στρατό του Ευρυσθέως, ο οποίος έχασε τη ζωή του, ενώ σκοτώθηκαν και οι 5 γιοί του.

Η νίκη αυτή είχε προφητευθεί από το Μαντείο των Δελφών, που είχε δώσει στους Αθηναίους την υπόσχεση ότι θα νικούσαν αν θυσιαζόταν με τη θέλησή της μία παρθένος από «γένος ευγενών». Η Μακαρία, κόρη του Ηρακλή και της Δηιάνειρας, θυσιάσθηκε τότε θεληματικά για να χαρίσει τη νίκη στα αδέλφια της και τους Αθηναίους.

Από τη στιγμή του θανάτου του Ευρυσθέα και της καταστροφής του στρατού του, οι Ηρακλείδες ήθελαν να επιστρέψουν στην Πελοπόννησο, από όπου καταγόταν ο Ηρακλής, ο οποίος μάταια προσπαθούσε να γυρίσει εκεί ως τον θάνατό του. Με οδηγό τον Ύλλο κατέλαβαν όλες σχεδόν τις πόλεις της.

Αλλά μετά ένα χρόνο περίπου εμφανίσθηκε εκεί μία θανατηφόρα επιδημία και ο χρησμός που ζήτησαν ανέφερε πως αυτή ήταν εκδήλωση της «θείας οργής» επειδή οι Ηρακλείδες είχαν επιστρέψει πριν από τον καθορισμένο «από το πεπρωμένο» χρόνο. Υπακούοντας τότε στη «θέληση των θεών», οι Ηρακλείδες εγκατέλειψαν την Πελοπόννησο και ξαναγύρισαν στην Αττική, όπου εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Μαραθώνα.

(φώτο : Ο Ηρακλής με έναν εκ των Ηρακλειδών, τον Τήλεφο (Μουσείο του Λούβρου).

Μόλις απέδραμαν και τα τελευταία ίχνη της τρομερής επιδημίας, ο Ύλλος κατέφυγε στο Μαντείο των Δελφών και ζήτησε χρησμό για το πότε έπρεπε να ξαναγυρίσουν στην Πελοπόννησο. Του δόθηκε τότε ο χρησμός ότι ο κατάλληλος χρόνος θα ήταν «μετά τον τρίτο θερισμό» ή «μετά την τρίτη σοδειά». Ανάμεσα σε όλους τους αδελφούς του, ο Ύλλος ήταν ο πραγματικός κληρονόμος του Ηρακλή και αυτός που είχε ζήσει τον περισσότερο καιρό μαζί του και ανατράφηκε κοντά του.

Για τους λόγους αυτούς ο Ύλλος είχε αναγνωρισθεί από τους Ηρακλείδες αρχηγός τους και σε αυτόν είχαν αναθέσει να τους οδηγήσει στην εστία τους. Αμέσως μετά τον χρησμό αυτόν λοιπόν, ο Ύλλος επικεφαλής των αδελφών του επεχείρησε να περάσει τον Ισθμό της Κορίνθου.

Εκεί όμως συνάντησε παραταγμένο τον στρατό του Έχεμος, του βασιλιά της Τεγέας. Αντί για μάχη, προτιμήθηκε από τις δύο πλευρές μία μονομαχία ανάμεσα στους αρχηγούς τους. Σε αυτή σκοτώθηκε ο Ύλλος, κι έτσι οι Ηρακλείδες επέστρεψαν πίσω.

Μετά από πολλά χρόνια, ο εγγονός του Ύλλου Αριστόμαχος ξαναπήγε να ρωτήσει το Μαντείο. Ο χρησμός που του δόθηκε, όπως τουλάχιστον τον κατάλαβε ο ίδιος, έλεγε ότι οι θεοί θα του χάριζαν τη νίκη αν ακολουθούσε την «ευθεία οδό». Πίστεψε ότι η φράση σήμαινε τον Ισθμό και προσπάθησε να τον περάσει, αλλά σκοτώθηκε εκεί. Οι Ηρακλείδες επέστρεψαν στη Στερεά Ελλάδα για μια ακόμα φορά.

Οι γιοί του Αριστομάχου, όταν ενηλικιώθηκαν, απέστειλαν τον πρεσβύτερό τους, τον Τήμενο, ξανά στους Δελφούς, όπου ζήτησε τον ίδιο χρησμό που ζητούσαν οι πρόγονοί του: «Πότε θα έρθει η μέρα του γυρισμού;» Επειδή ωστόσο είχε παρατηρήσει ότι οι προγόνοι του ακολούθησαν τον χρησμό και αυτός είχε σταθεί η αιτία του χαμού τους, ο Τήμενος ρώτησε επιπλέον με πίκρα τον θεό: «Γιατί;» Αυτός του αποκρίθηκε δια της Πυθίας ότι δεν ήταν δικό του το λάθος εάν οι πρόγονοί του δεν μπορούσαν να ερμηνεύσουν σωστά τους χρησμούς.

Του εξήγησε όμως λίγο περισσότερο, ότι με τον «τρίτο θερισμό» υπονοούσε την τρίτη γενιά, και με την «ευθεία οδό» τον θαλάσσιο δρόμο ανάμεσα στις ακτές της Στερεάς και της Πελοποννήσου. Ο Τήμενος έμεινε ευχαριστημένος από τις διευκρινήσεις του νέου χρησμού. Ο ίδιος και τα αδέλφια του αποτελούσαν πραγματικά την τρίτη γενιά. Αμέσως, οι Ηρακλείδες ξεκίνησαν να κατασκευάζουν σε μια ακτή της Λοκρίδας τα απαραίτητα για μια θαλάσσια εισβολή και απόβαση πλωτά μέσα.

Στην τοποθεσία αυτή υπήρχε μια κωμόπολη που, μετά το στήσιμο των ναυπηγείων εκεί, ονομάσθηκε μέχρι σήμερα Ναύπακτος (από τη λέξη ναυς και το ρήμα πήγνυμι = κατασκευάζω). Ο μύθος μας λέει ότι το χρονικό διάστημα που οι Ηρακλείδες ανέμεναν την κατασκευή των πλοίων, ο νεότερος αδελφός του Τημένου, ο Αριστόδημος, παραφρόνησε και σκοτώθηκε. Ο θάνατός του έγινε η απαρχή μιας σειράς από κακοτυχίες για τους Ηρακλείδες. Ο Παυσανίας όμως στα Λακωνικά μας λέει ότι ο Αριστόδημος σκοτώθηκε στην Λακωνία αφού πρώτα την μοίρασε στους γιους του.

Λίγο αργότερα, μια μέρα έφθασε στο στρατόπεδο των Ηρακλειδών ένας μάντης που ονομαζόταν Κάρνος (απο τα Κάρνεια) και διατηρούσε φιλικές σχέσεις μαζί τους. Ωστόσο, η ψυχολογική κατάσταση στο στρατόπεδο ήταν τεταμένη και τώρα πίστεψαν ότι ερχόταν να τους «κάνει μάγια» σταλμένος από τους Πελοποννήσιους. Και ένας Ηρακλείδης, ο Ιππότης, γιος του Φύλα, τον τρύπησε με τη λόγχη του. Τότε ξέσπασε μια αιφνίδια θύελλα και κατέστρεψε τα πλοία που ήταν σχεδόν έτοιμα.

Την επόμενη μέρα ένας λοιμός άρχισε να αποδεκατίζει το στράτευμα. Ο Τήμενος έτρεξε ακόμα μια φορά στο περιώνυμο Μαντείο των Δελφών και εξακρίβωσε από τον χρησμό ότι η θύελλα και ο λοιμός ήταν συνέπειες της θεϊκής οργής για τον φόνο του μάντη. Ο θεός προσέθεσε ότι ο φονιάς έπρεπε να εξορισθεί για 10 χρόνια και ότι οι Ηρακλείδες έπρεπε να χρησιμοποιήσουν ως οδηγό στην εκστρατεία τους «ένα πλάσμα με τρία μάτια».

Ο Τήμενος υπάκουσε και εξόρισε τον Ιππότη. Τότε πέρασε από εκεί ο Όξυλος, επιστρέφοντας από την Ήλιδα στην πατρίδα του, την Αιτωλία, καβάλα στο άλογό του. Ο Όξυλος ήταν μονόφθαλμος και οι Ηρακλείδες θεώρησαν ότι το μάτι του μαζί με τα δύο του αλόγου του συνιστούσαν τα τρία μάτια του «πλάσματος» που έπρεπε να χρησιμοποιήσουν. Τον πήραν λοιπόν ως οδηγό για την επάνοδό τους στην Πελοπόννησο, αφού ο Όξυλος δέχθηκε με τον όρο ότι θα τον βοηθούσαν να καταλάβει τον θρόνο της Ήλιδας.

Μετά από όλα αυτά, οι Ηρακλείδες αποβιβάσθηκαν στην Πελοπόννησο και υπέταξαν τους κατοίκους της ύστερα από αρκετές μάχες. Ως επιστέγασμα της τελικής και οριστικής επικρατήσεώς τους, ίδρυσαν ένα βωμό του «Διός Πατρώου».

Στη συνέχεια, οι Ηρακλείδες μοιράσθηκαν μεταξύ τους τις διάφορες περιοχές-βασίλεια της Πελοποννήσου. Υποστηρίζεται πάντως από τους μυθογράφους ότι μόνο τρεις μεγάλες περιοχές μοιράσθηκαν: Η Αργολίδα, η Μεσσηνία και η Λακωνία. Η ορεινή Αρκαδία δεν κατακτήθηκε ποτέ από τους Ηρακλείδες, καθώς εξαιτίας υποτίθεται και πάλι ενός χρησμού αναγκάσθηκαν να κλείσουν ειρήνη με τους Αρκάδες (βλ. και Κρεσφόντης, Κύψελος).

Την αιτία όμως αυτής της ειρήνης ο κάθε μυθογράφος τη θεωρεί διαφορετική και φαίνεται λογικό το ότι απλώς οι νέοι κατακτητές δεν θα είχαν κανένα όφελος από την καταπόνηση των στρατευμάτων τους για την κατάκτηση της πλέον ορεινής και άγονης περιοχής της Πελοποννήσου.

Κατάλογος των παιδιών του Ηρακλή

Α) Από τις κόρες του Θέσπιου:

Αλοκράτης

Αμέστριος

Αντιάδης

Αντιλέων

Αντίμαχος

Άντιφος

Αρχέδικος

Αρχέμαχος

Αστυάναξ

Άτρομος

Βουκόλος

Βουλεύς

Δυνάστης

Εντελίδης

Εράσιππος

Ευμένης

Ευρύθρας

Ευρυκάπης

Ευρυόπης

Ευρύπυλος

Θρεψίππας

Ιόβης

Ιππεύς

Ιππόδρομος

Ιππόζυγος

Κάπυλος

Κελευστάνωρ

Κλεόλαος

Κρέων

Λαομέδων

Λαομένης

Λεύκιππος

Λυκαίος

Λυκούργος

Μέντωρ

Νέφος

Νικόδρομος

Οιστρόβλης

Όλυμπος

Ομόλιππος

Ονήσιππος

Πάτροκλος

Πολύλαος

Τελευταγόρας

Τέλης

Φαλίας

Β) Από άλλες θνητές:

Δηικόων, Θηρίμαχος, Κρεοντιάδης (από τη Μεγάρα)

Τληπόλεμος (από την Αστυόχη ή τη Μελίτη)

Θεσσαλός (από τη Χαλκιόπη ή την Αστυόχη)

Ευήρης (από την Παρθενόπη)

Θέσταλος (από την Επικάστη)

Ύλλος, Γλήνος, Κτήσιππος, Μακαρία, Ονίτης (ή Οδίτης) (από τη Δηιάνειρα)

Αχέλης (ή Αγέλαος) ο Τυρρηνός (από την Ομφάλη)

Παλαίμων (από την Αυτονόη)

Αντίοχος (από τη Μήδα)

Τήλεφος, Τηλέφα (από την Αύγη)

Γ) Από θεές:

Αλεξιάρης, Ανίκητος (από την Ήβη)

ellinikoarxeio