Τι περιείχε ο κυκεώνας, το κοκτέιλ που έπιναν οι προχωρημένοι πρόγονοί μας;

Σύμφωνα με το μύθο, η ομορφιά της Περσεφόνης θάμπωσε τον πανίσχυρο θεό του σκότους Πλούτωνα. Η γη άνοιξε και την κατάπιε. Αναζητώντας την, η Δήμητρα κατέφυγε στην Ελευσίνα.

Ο μύθος της Περσεφόνης

Οι Ελευσίνιοι έδωσαν στην Θεά Δήμητρα να πιει κυκεώνα, ένα ποτό φτιαγμένο από κριθάρι, νερό και δυόσμο. Η θεά όμως απαρηγόρητη έστρεψε το θυμό της στη γη εμποδίζοντας να βλαστήσει οποιοσδήποτε καρπός. Η πόλη απειλήθηκε με λιμό και τότε ο Δίας διέταξε τον Ερμή να φέρει πίσω την Περσεφόνη. Εντέλει αποφασίστηκε η κόρη να ζει έξι μήνες με τη μητέρα της και τους υπόλοιπους στον Αδη. Η Δήμητρα επέτρεψε στη γη της Ελευσίνας να ξανακαρπίσει κι έτσι θεσμοθετήθηκαν τα Ελευσίνια Μυστήρια.

Οι τρεις συγγραφείς Γουόσον, Χόφμαν και Ρακ καταγράφουν την εμπειρία τους ψάχνοντας να βρουν τις ουσίες που βοηθούσαν τους μύστες να φθάσουν στο σημείο βίωσης των Μυστηρίων. Ολα άρχισαν την… καρπερή δεκαετία του ’70. Ο Γκ. Γουόσον (οικονομολόγος αλλά και φανατικός μυκητολόγος) είχε την τρελή ιδέα να ψάξει τι έτρωγαν και τι έπιναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια.

Γι” αυτό κατέφυγε στον φίλο του χημικό Αλμπερτ Χόφμαν. Στόχος ήταν να καταλάβει αν μπορούσαν οι αρχαίοι Ελληνες ν” απομονώσουν μια ουσία από φυτά που υπήρχαν τότε στο Θριάσιο Πεδίο. Η προσοχή είχε στραφεί σ” ένα παράσιτο της σίκαλης και πιο συγκεκριμένα στην «ερυσιβώδη όλυρα» ή «εργότιο της σίκαλης».

Επειδή, όμως, δεν είχαν στοιχεία για το αν η σίκαλη ήταν γνωστή στην αρχαία Ελλάδα, αναζητούσαν το παράσιτο ως συστατικό στο σιτάρι ή στο κριθάρι. Η έρευνα απέδειξε ότι το παράσιτο υπήρχε και σε άλλα δημητριακά. Με δεδομένο ότι ο κυκεώνας περιείχε κριθάρι, ξεκίνησαν τα πειράματα.

Τότε εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Καρλ Ρακ, καθηγητής κλασικών σπουδών στο Πανεπιστήμιο της Βοστώνης. Ειδικευμένος στις εκστατικές τελετές των αρχαίων Ελλήνων, εθεωρείτο θιασώτης της χρήσης ουσιών -που βάφτισε ο ίδιος «ενθεογενείς»- οι οποίες οδηγούσαν σε κατάσταση έμπνευσης και καταληψίας.

Η συνεργασία των τριών επιστημόνων οδήγησε στο βιβλίο «Ο δρόμος για την Ελευσίνα: Αποκαλύπτοντας το μυστικό των Μυστηρίων» που εκδόθηκε το 1978 στις ΗΠΑ. Αρχικά κυνηγήθηκε στην Αμερική και χρειάστηκε να περάσουν χρόνια για να επανεκδοθεί, με τελευταία την τρίτη έκδοση του 2008. Παρά τις αμφιβολίες που μπορεί να εγείρει η θεωρία των επιστημόνων σχετικά με τις ουσίες που έπαιρναν οι μύστες στα Ελευσίνια Μυστήρια, τα ερωτήματα παραμένουν: Ποια ήταν τελικά τα συστατικά του κυκεώνα; Ο Ομηρικός Ύμνος στη Δήμητρα δίνει τη «σωστή» συνταγή;

«Τα βιβλία, πέρα από την εμπειρία του Χόφμαν να παρασκευάσει και να πιει κυκεώνα, αγγίζουν κι άλλα θέματα», επισημαίνει ο υπεύθυνος του μικρού εκδοτικού οίκου «Κυκεών tales» Ηλίας Μοναχολιάς.

Και συνεχίζει: «Γιατί τέτοιες ουσίες χρησιμοποιούνταν στα Ελευσίνια Μυστήρια και γιατί εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται και σήμερα από ινδιάνικες φυλές κατά τη διάρκεια θρησκευτικών τελετών; Και γιατί μια τέτοια χρήση απορρίπτεται στη χριστιανική λειτουργία; Η απάντηση είναι ότι ο χριστιανισμός λατρεύει μια θεϊκή δύναμη ενθρονισμένη στον Παράδεισο, δηλαδή μια δύναμη που υπάρχει έξω από το άτομο. Αντίθετα, στην Ελευσίνα, το ζητούμενο ήταν μια σπάνια οραματική εμπειρία που μετέτρεπε τα άτομα σε μύστες».

Ο Καρλ Ρακ, ο μόνος επιζών σήμερα, συνέχισε τις έρευνες μόνος του, στον ίδιο δρόμο. Το 2006 εκδόθηκε στις ΗΠΑ το βιβλίο του «Τα μυστικά της Αρχαίας Ελευσίνας: Τα ιερά μανιτάρια της θεάς».

Πρόσφατα επισκέφθηκε τα απομεινάρια του Τελεστηρίου στην Ελευσίνα και παραδέχτηκε ότι δεν χρειάζεται να «πίνει» κάτι για να νιώθει καλά εκεί…

Ο κυκεώνας ήταν ένα μείγμα κριθαριού με νερό και διάφορα αρωματικά φυτά όπως φλισκούνι, μέντα, θυμάρι. Πολλές φορές ο κυκεώνας ήταν κριθάλευρο με νερό, κρασί ή γάλα. Σε αυτό πρόσθεταν μέλι, τριμμένο τυρί, αλάτι ή χόρτα. Σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις μπορούσε να αντικαταστήσει το φαγητό.

Η Ιλιάδα τον περιγράφει ως αποτελούμενο από κριθάρι, νερό, βότανα, και τριμμένο τυρί αιγών (XI, 638-641). Στην Οδύσσεια, η Κίρκη προσθέτει κάποιο μέλι και χύνει το μαγικό φίλτρο της σε αυτόν. Θεωρείται ότι είχε χωνευτικές ιδιότητες. Ο Ερμής το συστήνει, στην Ειρήνη του Αριστοφάνη (V. 712), στον ήρωα που έφαγε πάρα πολλά ξηρά φρούτα και καρύδια.

Οι αριστοκράτες τον απέφευγαν ως ποτό των αγροτών. Ο Θεόφραστος απεικονίζει στους χαρακτήρες του (IV, 2-3) έναν αγρότη του οποίου η αναπνοή θυμαριού ενοχλεί τους γείτονές του στην Εκκλησία. Σε μία προσπάθεια να απαντηθεί το ερώτημα του πώς τόσοι πολλοί άνθρωποι στη διάρκεια δύο χιλιετιών, είχαν οράματα χρησιμοποιώντας τον Κυκεώνα κατά τη διάρκεια της τελετής των Ελευσίνιων Μυστηρίων, εικάζεται ότι το κριθάρι που χρησιμοποιούνταν ήταν μολυσμένο από τον παρασιτικό μύκητα Ερυσίβη, οι ψυχοενεργές ιδιότητες του μύκητα προκάλεσαν την έντονη εμπειρία που περιέγραφαν οι συμμετέχοντες στα Ελευσίνια

ΚΥΚΕΩΝΑΣ ΚΙΡΚΗΣ

Μισό ποτήρι σιμιγδάλι, κάπου 2 ποτήρια κρασί, καμιά 250ρια γραμμάρια μαλακό ανάλατο λευκό τυρί (οποιουδήποτε τύπου πλην μυζήθρας) και μέλι. Οι αναλογίες δεν είναι δεσμευτικές.

Η παρασκευή είναι απλούστατη. Απλά βάζεις το σιμιγδάλι με το κρασί και το ζεσταίνεις. Διαλύεις μέσα το τυρί και βάζεις τόσο μέλι για όσο γλυκό θες να το κάνεις. Το φέρνεις αργά σε βράση, το κατεβάζεις από τη φωτιά και το ανακατεύεις μέχρι να δέσει. Αν το θες πιο αραιό, ώστε να πίνεται βάζεις έξτρα κρασί. Γίνεται με οποιοδήποτε κρασί, γλυκό ή μη, καλή είναι η μαυροδάφνη ή το αραιωμένο κονιάκ. Πάει και κανέλα.

Με κάτι τέτοιο είχε ταΐσει η Κίρκη τους άνδρες του Οδυσσέα για να τους κάμει γουρούνια.

H Εφορεία Αρχαιοτήτων Χανίων και το Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο, σε συνεργασία με τον Δήμο Χανίων, την ΚΕΠΠΕΔΗΧ - Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου και τον Σύλλογο Φίλοι της Ιταλίας, διοργανώνουν την έκθεση «Περιήγηση στην Τελειότητα» του Ιταλού φωτογράφου Paolo Morello.

Η έκθεση, που θα φιλοξενηθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο Χανίων από τις 3 ως τις 23 Ιουλίου, αποτελεί έναν εικαστικό φόρο τιμής στο αδιαμφισβήτητο μεγαλείο του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Ο Paolo Morello, γεννημένος στο Παλέρμο της Σικελίας και μεγαλωμένος -όπως αφηγείται ο ίδιος- με τα Έπη του Ομήρου στη σκιά των αρχαίων ναών της Μεγάλης Ελλάδας, αποφάσισε το 2014 να αφιερώσει ένα μεγάλο κεφάλαιο της φωτογραφικής δουλειάς του στην τεκμηρίωση των σημαντικότερων ελληνικών αρχαιολογικών χώρων.

Ξεκίνησε την έρευνά του με την πρόθεση να επανεξετάσει τις μυθικές, τις θεμελιώδεις γι'αυτόν τοποθεσίες του ευρωπαϊκού πολιτισμού και, ώντας ιστορικός τέχνης, επέλεξε σαν συντρόφους του ταξιδιού του τον Όμηρο και τον Παυσανία. Φυσικά, ο καλλιτέχνης, σαν καλός γνώστης της Ιστορίας, δεν θα μπορούσε να παραλείψει να αποτίσει φόρο τιμής και στα υπέροχα αρχαία μνημεία της Μεγάλης Ελλάδας που βρίσκονται σε ιταλικό έδαφος. Δημιουργήθηκε έτσι μια σειρά 200 φωτογραφιών από τις οποίες 20 επιλεγμένες εικόνες θα παρουσιαστούν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στο Αρχαιολογικό Μουσείο των Χανίων.

Ακράγας. © Paolo Morello

Επίδαυρος. © Paolo Morello

Μεταπόντιο. © Paolo Morello

Ο ίδιος ο φωτογράφος δηλώνει για την δουλειά του: 

"Η φωτογράφιση ενός αρχαιολογικού χώρου ενέχει πάντα μια σύγκρουση. Ανάμεσα σε αυτό που έχουμε μελετήσει και αυτό που βλέπουμε. Ανάμεσα στις επιστημονικές μας γνώσεις, την ορθολογιστική μας αντίληψη και τα υπάρχοντα ερείπια, μερικές φορές πολύ φτωχά, που προσφέρονται μπροστά από τον φακό μας. Ανάμεσα στην έντονη συγκίνηση που μας προκαλεί καρδιοχτύπι, την μαγεία που μας κατακλύζει και την επιθυμία να τα αποτυπώσουμε όλα αυτά σε μια εικόνα. Αυτή η σύγκρουση είναι ένα είδος πρόκλησης και αυτό ακριβώς αναμένεται να αντιπροσωπεύσει ένας φωτογράφος.

Νεμέα. © Paolo Morello

Ποσειδωνία. © Paolo Morello

Δελφοί. © Paolo Morello

Δελφοί. © Paolo Morello

Σελινούς. © Paolo Morello

Σούνιο. © Paolo Morello

Εγεστα. © Paolo Morello

Ακράγας. © Paolo Morello

Υπάρχουν τόποι των οποίων το «μέγεθος» υπερβαίνει το χώρο που καταλαμβάνουν στην πραγματικότητα. Είναι τόποι που αποτελούν σύμβολα, πνευματικές προεκτάσεις, εικόνες που η συλλογική μνήμη επεξεργάστηκε εδώ και αιώνες, καταστάλαγμα ιστορικών αναφορών, τολμηρών περιηγήσεων και ακούραστων αρχαιολογικών ερευνών. Γύρω από μια πέτρα, γύρω από μια άμορφη σωρό ερειπίων συγκεντρώνονται συχνά συμβολικές αξίες τόσο ισχυρές ώστε να καθιστούν αυτά τα αρχαία ίχνη, που μόλις μετά βίας είναι ορατά, ένα εξαίσιο μνημείο.

Η Αρχαία Ελλάδαείναι το κατ'εξοχήν έμβλημα αυτού του φαινομένου. Ήδη για τους Ρωμαίους, η Ελλάδα δεν ήταν απλά μια χώρα προς κατάκτηση, μια επαρχία μεταξύ άλλων, που έπρεπε να ενσωματωθεί στο πλαίσιο της Αυτοκρατορίας. Ήταν αντικείμενο θαυμασμού τόσο μεγάλου ώστε να δικαιολογεί την περίφημη φράση του Οράτιου: «Graecia capta ferum victorem cepit» - η κατακτημένη Ελλάδα κατέκτησε τον βάρβαρο νικητή. Από τότε, αυτό το συναίσθημα θαυμασμού για τον ελληνικό πολιτισμό δεν έχει ατονίσει. Σήμερα σώζονται ελάχιστα απομεινάρια από το μεγαλείο της Αρχαίας Ελλάδας.

Από τους χιλιάδες ναούς, τα θέατρα, τα δημόσια κτίρια, παραμένουν όρθια μόνο μερικές δεκάδες μνημεία, συχνά κατεστραμμένα και συμβιβασμένα με το χρόνο. Και όμως, αυτά τα λίγα απομεινάρια που επιβίωσαν αποτέλεσαν, κατά τη διάρκεια των αιώνων, επίλεκτους προορισμούς για περιπετειώδη ταξίδια, αντικείμενο περιηγήσεων που με την έμπνευση και το πάθος τους συνεχίζουν ακόμη και σήμερα να μας προκαλούν κατάπληξη και δέος. Στην Αρχαία Ελλάδα βυθίζονται οι πολιτιστικές και πολιτικές ρίζες της Δύσης. Με αίσθηση ευγνωμοσύνης και σεβασμού συνεχίζουμε να θυμόμαστε ότι ο πολιτισμός μας οφείλει στην Ελλάδα τα δώρα της Δημοκρατίας και της Φιλοσοφίας". 

Οι αρχαιολογικοί χώροι

Ελλάδα: Αθήνα, Ολυμπία, Δελφοί, Κόρινθος, Νεμέα, Μυκήνες, Άργος, Τίρυνθα, Αρκαδικό (μυκηναϊκή γέφυρα), Επίδαυρος, Αίγινα (Αφαία), Σούνιο, Βραυρώνα, Μέγαρα.

Ιταλία (Μεγάλη Ελλάδα): Ποσειδωνία, Κρότων, Μεταπόντιο, Σελινούς, Έγεστα, Ακράγας.

Πηγή: Σπ. Σταβέρης, LiFO

Μπορεί η εξέλιξη της τεχνολογίας να «ταξιδέψει» την πολιτιστική κληρονομιά της Ελλάδας έξω από τα σύνορα της χώρας; Στο πώς είναι εφικτό με τις νέες τεχνολογίες και να ενημερωθεί ένας επισκέπτης «αλλά και να προστατευτεί η πολιτιστική κληρονομιά, να δημιουργηθούν πλατφόρμες, νέα εργαλεία και τελικά να φτάσει αυτό το προϊόν έξω και στη Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο» εστιάζει, τα τελευταία χρόνια, η έρευνα στο Εργαστήριο Ψηφιακών Μέσων Σχεδιασμού του Πολυτεχνείου Κρήτης.

Όπως ανέφερε στον ραδιοφωνικό σταθμό του Αθηναϊκού-Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων «Πρακτορείο 104,9 FM» ο υπεύθυνος του εργαστηρίου, καθηγητής της Σχολής Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πολυτεχνείου Κρήτης, Παναγιώτης Παρθένιος, το τουριστικό προϊόν παγκοσμίως περνά σε μια νέα εποχή χρήσης σύγχρονων τεχνολογιών, που δίνει πλέον αφθονία πληροφοριών στον επισκέπτη, με την «πληροφορία που βρίσκεται δίπλα μας να είναι πλέον περισσότερη από αυτή που μπορούμε να διαχειριστούμε».

Η εξέλιξη του Crete 3D

Ένα από τα κύρια προϊόντα, που βρίσκονται σε διαρκή εξέλιξη στο Εργαστήριο Ψηφιακών Μέσων Σχεδιασμού του Πολυτεχνείου Κρήτης, είναι μια καινοτόμος πλατφόρμα, το Crete 3D, «στόχος της οποίας είναι να παρουσιάσει όλα τα μνημεία της Κρήτης τρισδιάστατα χωρίς κάποιον εξειδικευμένο εξοπλισμό, να μπορεί δηλαδή ο καθένας να μπει σε έναν browser και να δει ποιο μνημείο μπορεί να επισκεφθεί να περιηγηθεί τρισδιάστατα, διαδραστικά».

Με πολύ απλό τρόπο, όπως εξηγεί ο κ. Παρθένιος, «έχουμε μοντελοποιήσει διαδραματικά, αφού αφαιρούμε δηλαδή την περιττή πληροφορία, έτσι ώστε να είναι προσβάσιμα στον καθένα, χωρίς να υπάρχει τεράστιος όγκος δεδομένων, τα κυριότερα μνημεία σε κάθε νομό της Κρήτης».

Μπορεί κάποιος να μπει στο crete3d.grκαι να περιηγηθεί, να διαλέξει συγκεκριμένο μνημείο, να το δει τρισδιάστατα, ενώ ο ίδιος ορίζει πώς κινείται στον χώρο και μπορεί να φθάσει στο τελικό κομμάτι, όπου θα δει βίντεο, φωτογραφίες, πότε μπορεί να το επισκεφθεί και άλλες χρήσιμες πληροφορίες.

Έτσι, αναφέρει ο κ. Παρθένιος, λύνεται και το πρόβλημα της παρουσίασης «του τεράστιου αριθμού μνημείων σε διαφορετικές ιστορικές εποχές» που έχει η Κρήτη, αφού μέσα από επτά ιστορικές περιόδους «μπορείς να δεις πώς εξελίχθηκε ένα μνημείο […] από τα μινωικά χρόνια μέχρι σήμερα, πώς π.χ. η παλιά πόλη των Χανίων απέκτησε τις διάφορες φάσεις των τειχών της».

Το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι ήδη διαθέσιμο στο κοινό μέσω browser και πρόκειται να εξελιχθεί και για χρήση σε πλατφόρμες κινητών με χρήση νέας τεχνολογίας, όπως drones, αλλά και χρήση σε άλλες συσκευές απεικόνισης ώστε να γίνει συλλογή νέας πληροφορίας και να εμπλουτιστεί η πλατφόρμα. Σήμερα, διαθέτει 70 σημεία στον χάρτη, από τα οποία τα 15 είναι μοντελοποιημένα σε τρεις διαστάσεις.

Καταγράφοντας τα μνημεία με χρήση κινητών τηλεφώνων

Αυτή τη στιγμή, σύμφωνα με τον κ. Παρθένιο, γίνεται έρευνα σε διάφορους τομείς στο κομμάτι της καταγραφής και απεικόνισης των μνημείων με χρήση πλέον τρισδιάστατων σαρωτών, καμερών χειρός, τεχνολογιών που επιτρέπουν τη δημιουργία ολογραμμάτων, τεχνολογίες που -όπως εξηγεί- «μας επιτρέπουν με φτηνό τρόπο πλέον, ακόμη και με μια απλή φωτογραφική μηχανή ή το κινητό, να καταγραφεί ένα μνημείο τρισδιάστατα και μετά, μέσα από υπολογιστή, να μπορέσει να το επεξεργαστεί ο επιστήμονας, να το μοιραστεί με όλο τον κόσμο, να κάνει αναλύσεις σε ότι αφορά τις φθορές κ.ά».

Στόχος του Εργαστηρίου είναι «ερευνητές και φοιτητές να μπορούμε να αποτυπώνουμε μνημεία χωρίς εξειδικευμένο μηχανισμό ή εξοπλισμό” και “το στοίχημα είναι ο απλός πολίτης πλέον να μπορεί με το κινητό του τηλέφωνο να φτιάξει ένα τρισδιάστατο μοντέλο του μνημείου και να το μοιραστεί με τους υπόλοιπους». Ήδη, σύμφωνα με τον κ. Παρθένιο, καταγράφονται και έχουν μοντελοποιηθεί δύο μνημεία στα Χανιά από φοιτητές μεταπτυχιακού προγράμματος της Αρχιτεκτονικής Σχολής στο πλαίσιο ενός προγράμματος που εστιάζει στον τουρισμό.

Ο τουρισμός στην εποχή της «επαυξημένης πραγματικότητας»

Ήδη, σύμφωνα με τον επικεφαλής του Εργαστηρίου Ψηφιακών Μέσων Σχεδιασμού του Πολυτεχνείου Κρήτης, εδώ και κάποια χρόνια, στα Χανιά, έχουν εκπονηθεί διπλωματικές εργασίες από φοιτητές, όπου π.χ. στο λιμάνι, στην παλιά πόλη, μπορεί κάποιος να περπατήσει συγκεκριμένες διαδρομές και κοιτώντας μέσα από το κινητό του να δει, μέσω της επαυξημένης πραγματικότητας, τις διάφορες φάσεις των μνημείων ψηφιακά απεικονισμένες πάνω στον φυσικό κόσμο.

Αυτό, σύμφωνα με τον κ. Παρθένιο, είναι και το ατού της επαυξημένης πραγματικότητας, «το να συνδυάζεις δηλαδή το ψηφιακό με τον αναλογικό κόσμο».

Ο ίδιος δηλώνει, πάντως, αντίθετος με τη λογική ενός επισκέπτη «αποκομμένου από το φυσικό κόσμο».

Στην εποχή των «Έξυπνων Αρχαιολογικών Χώρων» και της προσωποποιημένης επίσκεψης

Οι ερευνητές, σύμφωνα με τον κ. Παρθένιο, δουλεύουν πλέον στο πώς θα είναι τα μουσεία του μέλλοντος, με στόχο, μέσα από αυτές τις συσκευές, ο κάθε χρήστης να πάρει την πληροφορία που είναι χρήσιμη σε αυτόν προσωπικά και άρα τα μουσεία και τα μνημεία να έχουν να κάνουν με το προφίλ του χρήστη.

Στο σημείο αυτό, εξηγεί ο καθηγητής του Πολυτεχνείου Κρήτης, «έρχεται και όλο το κομμάτι του Big Data και των ‘Έξυπνων Αρχαιολογικών Χώρων’, χώροι όπου μπαίνεις και αλληλεπιδράς εσύ ο ίδιος με τα μνημεία, ενώ λαμβάνεις την πληροφορία που χρειάζεσαι από τα μνημεία ανάλογα με το προφίλ σου».

Πηγές: Μακεδονία, anaskafi, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο μαθηματικός Ερατοσθένηςήταν και εξέχων χαρτογράφος. Γεννήθηκε το 276 π.Χ στην Κυρηναϊκή(Λιβύη), έζησε, εργάστηκε και πέθανε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου.

Ήταν ο πρώτος που ενσωμάτωσε παραλλήλους και μεσημβρινούς μέσα στις χαρτογραφικές απεικονίσεις του -κατανοούσε συνεπώς ότι η Γη είναι σφαιρική.

Ο χάρτης που βλέπετε αντανακλά το πώς 'έβλεπε'τον κόσμο.

Συνοπτικά: ήταν ο πρώτος που υποστήριξε ότι η Γη είναι σφαιρική, θεωρούσε ότι βρίσκεται στο κέντρο του Σύμπαντος.

Διατύπωσε την υπόθεση ότι είναι δυνατό να ταξιδέψουμε κατά μήκος μιας γεωγραφικής παράλληλου ξεκινώντας από την Ιβηρική και να φτάσουμε έως την Ινδία, διαπλέοντας τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Σχερία, η περίφημη χώρα των Φαιάκων. Κατά το μύθο η Δήμητρα παρακάλεσε τον Ποσειδώνα να σταματήσεις (σχειν > Σχερία) τη λάσπη ενός ποταμού από τις απέναντι ηπειρωτικές ακτές, ώστε να μην ενωθεί η Κέρκυρα μαζί τους.

Από το γεγονός αυτό προέκυψε η ονομασία Σχερία, που συνδέθηκε με τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα και με την επιστροφή του στην Ιθάκη.Στη Σχερία κατοικούσαν σύμφωνα με τον Όμηρο οι Φαίακες, ένας λαός που ζούσε αρχικά στη μυθική Υπερεία. Η μετανάστευσή από την Υπερεία στη Σχερίαπραγματοποιήθηκε με πρωτοβουλία του βασιλιά Ναυσίθοου, γιού του Ποσειδώνα και της Περίβοιας. Όταν ο Ναυσίθοος έφτασε στη Σχερία, «σήκωσε κάστρο ολόγυρα στην πόλη, έχτισε σπίτια, έφτιασε των θεών ναούς και μοίρασε χωράφια» (Οδύσσεα ζ, 9-10).

Παιδιά του ήταν ο Αλκίνοος και ο Ρηξήνορας, ο οποίος πέθανε νέος, αφού πρώτα έφερε στον κόσμο μία κόρη, την Αρήτη. Ο Αλκίνοος παντρεύτηκε την Αρήτη, μια και φημιζόταν όσο καμία άλλη γυναίκα για την ομορφιά της, την καλοσύνη και τη σοφία της. Μαζί της απέκτησε πέντε γιους και μια κόρη, τη Ναυσικά, και βασίλεψε στο νησί μέχρι τα γηρατειά του. Από τις διηγήσεις του Ομήρου και του Απολλωνίου φαίνεται πως το βασιλικό ζεύγος κυβέρνησε τους ειρηνόφιλους Φαίακες δίκαια και συνετά. Κάτω από την εξουσία του Αλκίνοου υπήρχαν δώδεκα δημογέροντες, οι οποίοι μαζί με όλους τους κατοίκους συγκροτούσαν τη Βουλή των Φαιάκων.

Για τη λήψη των αποφάσεων ο βασιλιάς συγκαλούσε τη Βουλή, όπου είχαν όλοι δικαίωμα λόγου. Το πολυτελές παλάτι του Αλκίνοου περιγράφτηκε στην Οδύσσεια (η, 86-136) με μοναδική γλαφυρότητα: «Γιατί μια λάμψη χύνονταν, σαν φεγγαριού, σαν ήλιου, απ’ όλο το αψηλόσκεπο του Αλκίνοου το παλάτι. Χάλκινοι τοίχοι πήγαιναν απ’ τη μπασιά ως το βάθος κι είχαν μια ζώνη από γυαλί γαλάζιο γύρω γύρω. Χρυσές οι πόρτες το ψηλό παλάτι μέσα κλείναν και σε κατώφλι χάλκινο στέκονταν ασημένιοι οι παραστάτες κι αργυρό το ανώφλι ήταν επάνω και το κρικέλι ολόχρυσο. Στο ‘να και στ’ άλλο μέρος είχε σκυλιά από μάλαμα κι ασήμι καμωμένα, που τα ‘χε φτιάξει ο Ήφαιστος με τη σοφή του τέχνη, να του φυλούν το αρχοντικό του αντρειωμένου Αλκίνοου κι αθάνατα κι αγέραστα να στέκουν εκεί πάντα.

Την εποχή του Αλκίνοου πέρασε από το νησί ο ξακουστός Οδυσσέας και δέχτηκε τη φιλοξενία των κατοίκων του. Μετά από τη νίκη των Ελλήνων στο Τρωικό πόλεμο, ο Οδυσσέας αντιμετώπισε την οργή του Ποσειδώνα και περιπλανήθηκε δέκα ολόκληρα χρόνια σε ανταριασμένες θάλασσες και αφιλόξενες στεριές, αδυνατώντας να προσεγγίσει την πολυπόθητη πατρίδα του, την Ιθάκη.

Στη Σκερία έφτασε μισοπεθαμένος, αφού είχε πρώτα παλέψει δύο μερόνυχτα με τα αγριεμένα κύματα. Κι όπως παράδερνε στα απότομα βράχια του νησιού, η θεά Αθηνά στάθηκε δίπλα του και τον βοήθησε να βγει σε ένα ήρεμο ακρογιάλι και να κοιμηθεί κάτω από τα δένδρα σκεπάζοντας το γυμνό κορμί του με τα φύλλα τους.Όταν ξημέρωσε, άκουσε μες στον ύπνο του χαρούμενες φωνές κοριτσιών και ξύπνησε. Γύρω του βρισκόταν η Ναυσικά με τις φίλες της, που έπαιζαν το τόπι, αφού είχαν πλύνει τα ρούχα τους στο ποτάμι.
Μόλις αντίκρυσε την όμορφη βασιλοπούλα έμεινε άφωνος μπροστά στα κάλλη της: «Σπλαχνίσου με βασίλισσα. Θνητή για αθάνατη είσαι; Αν είσαι κάποια απ’ τις θεές που χαίρονται τα ουράνια, μονάχα με την Άρτεμη, του Δία, εγώ, την κόρη, σε προσομοιάζω στη μορφή, στ’ ανάστημα, στα κάλλη. Γιατί ποτέ τα μάτια μου δεν είδαν τέτοιο πλάσμα, άντρα ή γυναίκα. Θάμπωσαν τα μάτια μου, όταν σ’ είδα. Μόνο στη Δήλο μια φορά, πλάι στο βωμό του Απόλλου τέτοιο δροσάτο φοινικιάς βλαστάρι είδα ν’ ανθίζει.

Κι όπως εκείνο ώρα πολλή με θάμπωσε όταν το ‘δα, γιατί απ’ τη γη δεν φύτρωσε φυτό παρόμοιο ακόμα, έτσι κι εσύ με θάμπωσες, παρθένα, κι όλος τρέμω, μ’ όσες κι αν έχω συμφορές, το γόνα να σου πιάσω» (Οδύσσεια ζ, 151-171). Αλλά και η Ναυσικά θαύμασε τον ξένο και προθυμοποιήθηκε να τον βοηθήσει: του έδωσε λάδι για να λουστεί και ρούχα για να ντυθεί, του πρόσφερε φαγητό και τον προσκάλεσε στο παλάτι. «Ακούστε κάτι να σας πω, κρινόχερα κορίτσια. Δίχως τη γνώμη των θεών που κατοικούν στα ουράνια δεν ήρθε αυτός ο άνθρωπος στη χώρα των Φαιάκων. Πρωτύτερα μου φάνηκε πως είναι ασχημομούρης, μα τώρα μοιάζει των θεών που χαίρονται τα ουράνια. Μακάρι τέτοιος να ‘τανε γραφτός για μένα ο άντρας, του τόπου κάτοικος, κι εδώ να ‘θελε αυτός να μείνει. Μα ελάτε, κόρες, δώστε του φαΐ-πιοτό του ξένου».

Αφήνοντας τον ποταμό ο Οδυσσέας διέσχισε την πόλη των Φαιάκων με του ψηλούς της πύργους, με το όμορφο λιμάνι, την αγορά το ναό του Ποσειδώνα και το άλσος της Αθηνάς (ζ, 264-295) και φτάνοντας στο παλάτι παρουσιάστηκε στην Αρήτη. Ο βασιλιάς του πρόσφερε πρόθυμα τη φιλοξενία του και την επόμενη μέρα συγκάλεσε τη Βουλή των Φαιάκων για να αποφασίσουν να στείλουν τον ξένο στην πατρίδα του. Προς τιμή του οργάνωσε αθλητικούς αγώνες και ένα πλούσιο συμπόσιο, κατά τη διάρκεια του οποίου ο αοιδός Δημόδοκος τραγούδησε τη δόξα των πολεμιστών στην Τροία προκαλώντας τη συγκίνηση του Οδυσσέα. Μέσα στην ταραχή του ο γενναίος βασιλιάς της Ιθάκης αποκάλυψε στον Αλκίνοο την ταυτότητά του και διηγήθηκε τις περιπέτειές του μετά από την άλωση της Τροίας.

Οι Φαίακες ήταν, λοιπόν, οι πρώτοι που έμαθαν για τις περιπλανήσεις του Οδυσσέα στη χώρα των Κικόνων, των Λωτοφάγων και των Κυκλώπων, στο νησί του Αιόλου και της Κίρκης, για τα παθήματά του από τις Σειρήνες, τη Σκύλλα, τη Χάρυβδη και το θεό Ήλιο, καθώς και για την πολύχρονη παραμονή του στο νησί της Καλυψώς. Γεμάτοι θαυμασμό για τον ήρωα οι άρχοντες του νησιού του χάρισαν πλούσια δώρα και την επόμενη μέρα του ετοίμασαν ένα από τα πλοία τους για να ταξιδέψει με ασφάλεια στην Ιθάκη.Οι Φαίακες, που κατάγονταν από τον ίδιο τον Ποσειδώνα, μια και δικός του γιος ήταν ο Ναυσίθοος, φημίζονταν την εποχή εκείνη ως σπουδαίοι ναυτικοί.

«Γιατί οι Φιαάκοι για σπαθιά δεν νοιάζονται ή δοξάρια, μον’ για κατάρτια και κουπιά κι ισόμετρα καράβια, που στον αφρό της θάλασσας τα χαίρονται να τρέχουν» (Οδύσσεια ζ, 272-274). Ωστόσο η πρωτοβουλία τους να δώσουν στον Οδυσσέα ένα από τα πλοία τους ήταν αντίθετη με την επιθυμία του θεού της θάλασσας και πλήρωσαν ακριβά την ευγενική τους χειρονομία. Ο Ποσειδώνας πέτρωσε το καράβι τους την ώρα που γυρνούσε απ’ την Ιθάκη και έκλεισε την π όλη τους με ένα ψηλό βουνό, επαληθεύοντας έτσι έναν παλιό χρησμό. «Τότε ο Αλκίνοος άρχισε κι έτσι είπε δύο λόγια: Αχ, να τα, βγαίνουν τα παλιά της μοίρας τα γραμμένα, που μου ‘λεγε ο πατέρας μου, πως είναι θυμωμένος με μας τη ς γης ο σαλευτής, γιατί γινόμαστε όλων καλοπροαίρετοι οδηγοί. Κι έλεγε πως μια μέρα θα σπάσει ένα πεντάμορφο καράβι των Φαιάκων, από ταξίδι όταν γυρνά μες στο γεράνιο κύμα και γύρω με ψηλό βουνό την πόλη μας θα κλείσει. Ο γέρος έτσι τα ‘λεγε και να αληθεύουν όλα. Ας πάψουν τα ταξίδια αυτά του καθενός στην πόλη μας που θα ‘ρθει κι ας σφάξουμε του αφέντη Ποσειδώνα δώδεκα ταύρους διαλεχτούς, ίσως και μας πονέσει.» (Οδύσσεια ν, 180-191). Με αυτόν τον τρόπο ερμήνευσαν, όπως φαίνεται, οι κάτοικοι του νησιού κάποιους βραχώδεις σχηματισμούς, που είναι ακόμη ορατοί κοντά σε πολλές από τις ακτές της Κέρκυρας.

Η πληροφορία του Ομήρου για τη συνήθεια των Φαιάκων να φιλοξενούν με αγάπη όλους τους περαστικούς επαληθεύεται και από το έργο «Αργοναυτικά» του Απολλωνίου του Ροδίου (3 ος αι. π.Χ.). Σύμφωνα με τη διήγησή του, πριν από τον Οδυσσέα είχαν επισκεφθεί τη Σχερία ο Αργοναύτες με τον Ιάσονα και τη Μήδεια. Όταν ο Ιάσονας έφυγε από την Κολχίδα με το χρυσόμαλλο δέρας, ο πατέρας της Μήδειας, ο βασιλιάς Αιήτης, έστειλε μερικούς Κόλχους να τον καταδιώξουν κι εκείνος βρήκε καταφύγιο στο παλάτι του Αλκίνοου. Εκεί, σε μια σπηλιά κοντά στο λεγόμενο Υλλαϊκό λιμάνι έγιναν οι γάμοι του με τη Μήδεια, έτσι ώστε η ξένη βασιλοπούλα δεν θα μπορούσε ποτέ να γυρίσει στην πατρίδα της.

Όμως, και οι Κόλχοι, που είχαν στο μεταξύ φιλοξενηθεί από τον Αλκίνοο και την Αρήτη, αρνήθηκαν να επιστρέψουν στην Κολχίδα και να αντιμετωπίσουν την οργή του Αιήτη και εγκαταστάθηκαν μόνιμα στη Σχερία.Μέχρι σήμερα δεν έχει εντοπιστεί η θέση της ομηρικής πόλης των Φαιάκων, ούτε έχουν βρεθεί στοιχεία για κάποιο ανάκτορα σαν αυτό του Αλκίνοου. Οι αρχαιολόγοι διατύπωσαν κατά καιρούς πολυάριθμες θεωρίες και υποθέσεις σχετικά με την ομηρική Σχερία (Παλαιοκαστρίτσα, Έρμονες), όμως καμία δεν έχει επιβεβαιωθεί, εφόσον τα ευρήματα από τη Μυκηναϊκή περίοδο (στην οποία αναφέρεται η διήγηση του Ομήρου) είναι πενιχρά. Βέβαια ο Όμηρος έζησε κατά τον 8 ο αι. π.Χ. και είναι πιθανό οι περιγραφές του να επηρεάστηκαν από την Κέρκυρα της δικής του εποχής. Έτσι η Κέρκυρα του Ομήρου θα μπορούσε κατά μία άποψη να ταυτισθεί με τον ανασκαμμένο οικισμό των ιστορικών χρόνων και να βρίσκεται θαμμένη κάτω από τα ερείπιά του.

theseus-aegean.blogspot.gr

Οι αρχαίοι Έλληνεςγνώριζαν πολύ καλά ότι η αληθινή υπόσταση του ανθρώπου είναι νοητική και ότι στην ουσία όλα είναι δονούμενη ενέργεια, δηλαδή δονήσεις.

Επίσης, γνώριζαν ότι το ουσιαστικό αίτιο των ασθενειών βρίσκεται στη νοητική-ενεργειακή ανισορροπίακαι όλα τα νοσήματα εκφράζουν πρωτογενώς ψυχικές διαταραχές σε επίπεδο νοητικό και ενεργειακές διαταραχές σε επίπεδο δονήσεων. Γι’ αυτό και παρ’ όλο που γνώριζαν τις φαρμακευτικές ουσίες και τις χειρουργικές επεμβάσεις, τις χρησιμοποιούσαν μόνο για την προσωρινή ανακούφιση και την συμπτωματική θεραπεία.

Στα αρχαία θεραπευτήρια, δηλαδή τα Ασκληπιεία, η αιτιολογική και συνεπώς ριζική θεραπεία γινόταν μόνο μέσω της νοητικής και ενεργειακής αποκατάστασης. Στα Ασκληπιεία η θεραπεία, για την αποκατάσταση των ψυχικών διαταραχών σε νοητικό-ψυχικό επίπεδο, γινόταν μέσω της μεθόδου της εγκοίμησης και για την αποκατάσταση των διαταραχών σε ενεργειακό-δονητικό επίπεδο, γινόταν μέσω της εφαρμογής ιαματικών ήχων-δονήσεων, με τη μορφή μουσικής, ύμνων και λόγου.

Ένα από τα πιο ονομαστά Ασκληπιεία της αρχαιότητας ήταν αυτό της Επιδαύρου, της οποίας και μόνο το όνομα δείχνει τι πραγματικά ήταν, αφού «Επίδ-αυρος» σημαίνει επιδρώ στην αύρα, δηλαδή στην ενεργειακή υπόσταση του ανθρώπου.

Η θεραπεία, με την μέθοδο της εγκοίμησης, γινόταν κυρίως στο «Άβατον» των Ασκληπιείων.

Οι ασθενείς, αφού πρώτα περνούσαν από μία ειδική διαδικασία-τελετουργία με καθαρμούς, εξαγνισμούς και άλλες σχετικές προετοιμασίες που αποσκοπούσαν κυρίως στην κατάλληλη προετοιμασία τους σε υποσυνείδητο επίπεδο, τελικώς υποβάλλονταν σε ύπνο, κατά την διάρκεια του οποίου, μέσω των ονείρων, απελευθερώνονταν από τα ψυχικά τους προβλήματα, με αποτέλεσμα την αποκατάσταση της νοητικής-ψυχικής τους ισορροπίας. Ήταν, δηλαδή, ουσιαστικά ένα είδος θεραπείας, μέσω υπερβατικού διαλογισμού και ύπνοθεραπείας-ψυχοθεραπείας.

Η θεραπεία, μέσω της ιαματικής επίδρασης των ήχων-δονήσεων, γινόταν με την κατάλληλη χρήση μουσικής που παραγόταν από όργανα, όπως ο αυλός και η άρπα, ή από τη φωνή, μέσω κατάλληλων ύμνων, καθώς επίσης και μέσω του λόγου που χρησιμοποιούσαν οι ιερείς, με την αξιοποίηση της θεραπευτικής δύναμης που έχουν οι λέξεις, σαν δονήσεις, στην Ελληνική γλώσσα, αλλά και διαφόρων παραστάσεων που δίνονταν στο θέατρο (θείο – ιατρείο), μέσω της εκφοράς του κατάλληλου λόγου σε αυτές.

Η λέξη μουσική, που αυτούσια πέρασε σε όλες τις γλώσσες του κόσμου,προέρχεται από τη ρίζα «μω» («ερευνώ») και σημαίνει στην ουσία «μύηση, ή «γνώση», γεγονός που δείχνει τη μεγάλη αξία που απέδιδαν οι αρχαίοι Έλληνες στην επενέργεια των ήχων-δονήσεων στον άνθρωπο, αφού, όπως έλεγε και ο Αριστόξενος, οι Έλληνες «διά του λόγου τραγουδούσαν και διά του τραγουδιού ομιλούσαν». Αυτό, άλλωστε, φαίνεται και σε επιγραφές, όπου οι λέξεις επισημαίνονται με σύμβολα που εκφράζουν μουσικούς φθόγγους, δηλαδή, νότες και δείχνει τη σημασία της επίδρασης του λόγου, μέσω δονήσεων.

Επιπρόσθετα πρέπει να λάβουμε υπ’ όψη, ότι τα αρχαία Ελληνικά είναι πρωτογενής γλώσσα και από αυτήν έχουν προέλθει όλες οι άλλες γλώσσες.

Εάν συνυπολογίσουμε πως, όπως έχει βρεθεί, η Ελληνική γλώσσα είναι ο ιδανικότερος τρόπος που εφεύρε ο ανθρώπινος εγκέφαλος, προκειμένου να συνθέσει ομιλία και να εκφρασθεί διά του λόγου, μπορούμε να αντιληφθούμε, πόσο οι Ελληνικές λέξεις είναι συνυφασμένες με τη βαθύτερη φύση του ανθρώπου σε δονητικό επίπεδο. Αυτό δικαιολογεί και το γεγονός, γιατί είχαν τόσο μεγάλη θεραπευτική ικανότητα, σε σημείο μάλιστα που έχει βρεθεί, πως λέξεις που απέδιδαν π.χ. λοιμώξεις είχαν τη δύναμη να καταπολεμούν τον λοιμογόνο παράγοντα που τις προκαλεί!

Η θεραπευτική προσέγγιση των αρχαίων Ελλήνων έχει αποδειχθεί, επί των ημερών μας, εξαιρετικά εύστοχη και αποτελεσματική. Ο Dr Edward Tick και η ομάδα του κατάφεραν, αναβιώνοντας τη θεραπευτική διαδικασία που εφαρμοζόταν στα Ασκληπιεία, να πετύχουν εκπληκτικά θεραπευτικά αποτελέσματα σε ασθενείς, κατά πολύ καλύτερα απ’ ότι οι σύγχρονες θεραπείες, γεγονός που αποδεικνύει, για άλλη μία φορά, το υψηλό επίπεδο επίγνωσης των αρχαίων Ελλήνων.

Συγκεκριμένα εφάρμοσαν τη μέθοδο της εγκοίμησης και τις άλλες σχετικές θεραπευτικές διαδικασίες στους ίδιους χώρους σε Ασκληπιεία της Κρήτης και πέτυχαν αποτελέσματα της τάξεως του 95%!

Ο Ρώσος ερευνητής Pjotr Garjajev έδειξε ότι το DNA των κυττάρων είναι ένας ολογραφικός υπολογιστής, που έχει τη δυνατότητα να δέχεται πληροφορίες κυματικής μορφής (ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις), όπως είναι οι ήχοι, από τις οποίες επηρεάζεται, τροποποιείται η μνήμη του και συνεπώς έτσι καθορίζονται τα πάντα γύρω από εμάς και την υγεία μας.

Σήμερα, με τη μέθοδο του βιοσυντονισμού, που μας παρέχεται η δυνατότητα να εφαρμόζουμε στον άνθρωπο κατάλληλα προγράμματα με διαμορφωμένες ηλεκτρομαγνητικές ταλαντώσεις, μπορούμε και θεραπεύουμε όλο το εύρος των νοσημάτων σε ποσοστό που φθάνει το 95%!

Εδώ, στη χώρα του Απόλλωνα, θεού του φωτός και της μουσικής, του γιού του Ασκληπιού, θεού της ιατρικής και της κόρης του Ασκληπιού θεάς Υγείας, έφθασε η ώρα, μετά από χιλιάδες χρόνια, η σύγχρονη επιστήμη, μέσω της γνωσιακής αφύπνισης, να συναντηθεί και πάλι με την αρχαία υπέρτερη γνώση και σοφία.

Η ουσιαστική θεραπεία μπορεί να γίνει και πάλι κτήμα της ανθρωπότητας, μέσω των σύγχρονων τρόπων θεραπείας, όπως της κβαντικής θεραπείας, της υπνοθεραπείας, της ψυχοθεραπείας και του βιοσυντονισμού, με την εφαρμογή των μετεξελιγμένων, αλλά κατά βάσην ίδιων, μεθόδων που χρησιμοποιούσαν οι (γνώστες της αλήθειας) αρχαίοι Έλληνες στα Ασκληπιεία!

Πηγές: viosyn, diadrastika

Αμέσως μετά τη μάχη των Πλαταιών και την αποχώρηση των Περσών από την Ελλάδα, ο Θεμιστοκλής προέτρεψε τους Αθηναίους να οχυρώσουν την πόλη με μεγάλα τείχη.

Οι Σπαρτιάτες αντέδρασαν, καθώς θεωρούσαν ότι σε περίπτωση Περσικής επιδρομής, οι Πέρσες θα καταλάμβαναν και θα χρησιμοποιούσαν μια οχυρωμένη πόλη ως ορμητήριο. Παρά τις αντιδράσεις τους, ο Θεμιστοκλής έδωσε εντολή στους Αθηναίους να ανοικοδομήσουν το νέο τείχος πάνω στο παλαιότερο.

Σε μικρό χρονικό διάστημα θεμελιώθηκε ένα τείχος μήκους 6,5 χιλιομέτρων,το οποίο ονομάστηκε Θεμιστόκλειοκαι περιέκλειε την πόλη των Αθηνών.

Τα τείχη της Αθήνας και οι πύλες. Χτίστηκαν το 479 π.Χ.

Για την ανοικοδόμησή του χρησιμοποίησαν υλικά από παλαιότερα κτίσματα, αναθήματα, ακόμα και ταφόπετρες.

Το τείχος είχε πλάτος 2,5 μέτρα και έφτανε σε ύψος τα 8 μέτρα. Η βάση του ήταν λίθινη και το υπόλοιπο ήταν κατασκευασμένο από μεγάλους πλίνθους.

Όμως στη συνθήκη που συνήψαν οι Σπαρτιάτες με τους Αθηναίους μετά το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου, υπήρχε ο όρος να κατεδαφιστούν τα τείχη της Αθήνας. Ο όρος υλοποιήθηκε με πρωτοβουλία του Σπαρτιάτη Λύσανδρου το 404 π.Χ.

Το Θεμιστόκλειο τείχος ξεκινούσε από τον λόφο του Φιλοπάππου και κατερχόταν νοτιοδυτικά, όπου ξεκινούσαν τα Μακρά Τείχη που συνέδεαν τον Πειραιά με την Αθήνα.

Οι Αθηναίοι ανοικοδόμησαν τα τείχη, υπό τον φόβο ότι θα δέχονταν επίθεση από τον στρατό του Μακεδόνα βασιλιά Φιλίππου Β’.

Τα νέα τείχη κατασκευάστηκαν εξ’ ολοκλήρου από πέτρα και ήταν λίγο ψηλότερα από τα προηγούμενα. Διέθεταν τάφρο βάθους 4 μέτρων και πλάτους 9-12,5 μέτρων.

Συνολικά είχαν 13 μεγάλες πύλες εκ των οποίων η πιο γνωστή ήταν το «Δίπυλον», το οποίο βρισκόταν στον Κεραμεικό και ήταν η κύρια είσοδος στην πόλη.

Εντός των τειχών βρίσκονταν τα σπίτια και τα ιερά και εκτός των τειχών τα γυμνάσια της πόλης και τα νεκροταφεία.

Τοπογραφικό διάγραμμα τμήματος της νοτιοδυτικής πλευράς της πόλης των Αθηνών με το τμήμα του τείχους που περιλάμβανε το Διατείχισμα και το Δίπυλον υπέρ των Πυλών (τέλη 4ου αι. π.Χ.).

Οι Ρωμαίοι μπήκαν νύχτα στην Αθήνα

Τα τείχη καταστράφηκαν όταν ο Ρωμαίος στρατιωτικός Σύλλας, το 86 π.Χ. πολιόρκησε την Αθήνα. Οι κατάσκοποι του Ρωμαίου στρατηγού βρήκαν ένα σημείο του τείχους απ’ όπου θα μπορούσαν να εισέλθουν στην πόλη και επιτέθηκαν στην Αθήνα. Όπως ανέφερε ο Σύλλας στα απομνημονεύματά του, κατέλαβε την πόλη νύχτα και ισοπέδωσε το τείχος.

Τμήματα του σωζόμενου τείχους στον Κεραμεικό

Ο Αδριανός το έχτισε ξανά και το επέκτεινε μέχρι το Παναθηναϊκό Στάδιο, αλλά οι μετέπειτα επιδρομές των Ερούλων το ισοπέδωσαν.

Τον περασμένο αιώνα τμήματα του αρχαίου τείχους βρέθηκαν διάσπαρτα στο κέντρο της Αθήνας.

Στην οδό Πεσμαζόγλου, κατά μήκος της οδού Πειραιώς και στο υπόγειο του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης στον Κεραμεικό έχουν βρεθεί αρχαία τείχη.

Το πιο καλοδιατηρημένο τμήμα βρέθηκε στον Κεραμεικό, όπου σώζεται το «Δίπυλο» και η «Ιερά Πύλη», απ’ όπου ξεκινούσε η Ιερά οδός και η πομπή για τα Ελευσίνια μυστήρια.

Περί κάρβουνου και ξύλου στην κλασική Αθήνα.

Όχι, η αιθαλομίχληδεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά των καιρών μας. Ίσως στην αρχαιότητα να μην ήταν τόσο ανυπόφορη. Μπορεί, πράγματι, οι Αθηναίοι της Κλασικής Περιόδου να μην έκαιγαν μέχρι και πλαστικές καρέκλες για να ζεσταθούν. Ένα, όμως, είναι βέβαιο: η ανάγκη για καύσιμη ύλη δεν είναι τελευταία μόδα. Τα μικρά ή μεγάλα σύννεφα καπνού δεν είναι μόνο δικό μας προνόμιο. Κάθε άλλο.

«Οι δ'ίσαν υλοτόμους πελέκεαςεν χερσίν έχοντες / σειράς τ'ευπλέκτους» αναφέρει ήδη ο Όμηρος στην Ιλιάδα (23. 114-115), με άλλα λόγια «πήγαν, κρατώντας στα χέρια τσεκούρια που έκοβαν ξύλα και καλοπλεγμένα σχοινιά». Με διαφορά λίγων αιώνων, ο Αριστοφάνης (fr. 610 K-A) αναφέρει: «αλλ'ιμάντα μοι δος και ζμινύην. Εγώ γαρ ειμ'επί ξύλα», δηλαδή «αλλά δώσε μου ένα λουρί κι ένα εργαλείο κοπής. Γιατί πάω για ξύλα».

Όπως κι αλλούεκείνη την εποχή, έτσι και στην αρχαία Αθήνα οι ενεργειακές ανάγκες του πληθυσμού καλύπτονταν κυρίως από άνθρακα και ξύλο, συνεπώς η παραγωγή, η μεταφορά και το εμπόριό τους αποτελούσε μία ολοκληρωμένη οικονομική δραστηριότητα. Λόγω της πληθυσμιακής της συγκέντρωσης, αλλά και της βιοτεχνικής παραγωγής και των λοιπών οικονομικών δραστηριοτήτων, η Αθήνα της Κλασικής Περιόδου κατανάλωνε μεγάλες ποσότητες καύσιμης ύλης. Ας το σκεφτούμε λίγο καλύτερα: αρτοποιεία, μεταλλοτεχνικά και κεραμικά εργαστήρια, λουτρά, οικείες κι άλλες τόσες και τόσες δραστηριότητες απαιτούσαν για τη λειτουργία τους σημαντικές ποσότητες ξυλοκάρβουνου, πολλές φορές μάλιστα συγκεκριμένων ειδών, οι οποίες θα καίγονταν σε ειδικούς, κατά περίπτωση, κλιβάνους. Στην Περί Φυτών Ιστορία ο Λέσβιος φιλόσοφος του 4ου αι. π.Χ. Θεόφραστος αναφέρει πώς κορμοί δέντρων σχίζονταν στα δύο, στοιβάζονταν μαζί και καλύπτονταν με λάσπη πριν καούν εντός ειδικών κατασκευών.

Η εργασία αυτή ήταν, βέβαια, όσο βαριά ακούγεται, κι ακόμα παραπάνω. Τόσο ο Αριστοφάνης όσο και ο Μένανδρος έχουν δημιουργήσει αξιολύπητους ήρωες στους οποίους έλαχε να συλλέγουν και να κουβαλούν καυσόξυλα. Ο Κνήμων στον Δύσκολο του Μενάνδρου παραπονιέται ότι «ζη μόνος [...] ξυλοφορών σκάπτων τ'αεί πονών», ενώ ο Δικαιόπολις στους αριστοφανικούς Αχαρνής φαντασιώνεται ηδονικά μια νεαρή «υλοφόρον» σκλάβα. Η υλοτομία και η μεταφορά της καύσιμης ύλης ήταν, καταπώς φαίνεται, δραστηριότητες πιο ταιριαστές στους σκλάβους, στους φτωχούς και στους επαγγελματίες εμπόρους κάρβουνου και ξύλου, παρά στους ευυπόληπτους Αθηναίους πολίτες. Οι ελεύθεροι Αθηναίοι πολίτες που απασχολούνταν με το επαγγελματικό εμπόριο καύσιμης ύλης αποτελούσαν μία σχεδόν περιθωριακή, κατώτατη οικονομική τάξη. Μάλιστα, κατά τον Αθηναίο ρήτορα και πολιτικό του 5ου αι. π.Χ. Ανδοκίδη, μια πόλη σε κατάσταση πολέμου μπορεί να εκπέσει τόσο, ώστε οι ασχολούμενοι με το κάρβουνο να κατέλθουν από τα βουνά στην πόλη: «Ίδοιμεν [...] εκ των ορών τους ανθρακευτάς εις το άστυ ήκοντας».

Όλα δείχνουν πωςτο πρόβλημα της εύρεσης καύσιμης ύλης δεν άγγιζε τόσο τις πιο εύπορες οικογένειες της πόλης. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε; Σύμφωνα με ενεπίγραφες αττικές στήλες του 5ου αι. π.Χ., οι πλούσιοι Αθηναίοι συνήθως προμηθεύονταν καύσιμη ύλη από τα εξοχικά κτήματά τους και τις εκτάσεις που κατείχαν εκτός των τειχών της πόλης. Ο Αλκιβιάδης, μέλος της αριστοκρατικής οικογένειας των Αλκμεωνίδων, είχε στην κατοχή του εκτάσεις με «ξύλα καύσιμα», «φρύγανα» και «ρυμούς» (κούτσουρα). Η πρόσβαση και απόκτηση καυσόξυλων ήταν τόσο σημαντική για πλούσιους και φτωχούς, που, σύμφωνα με τον Μένανδρο, μόλις έπεφτε μια οξιά, όλοι έσπευδαν να μαζέψουν τα ξύλα της: «Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται».

Στην ακμή της ηγεμονίας της, η Αθήνα της πολύκροτης Κλασικής Περιόδου αντιμετώπιζε τις τεράστιες ενεργειακές ανάγκες της με κάθε δυνατό τρόπο: σκλάβοι, κάθιδροι καρβουνιάρηδες, φορτωμένα γαϊδουράκια, πηγαινοέρχονταν φορτωμένοι με καυσόξυλα από δημόσιες και ιδιωτικές εκτάσεις, προμηθεύοντας φούρνους, κλιβάνους και εστίες με την πολύτιμη ύλη, μέλη μιας κοινωνίας περισσότερο ταξικής απ'όσο φανταζόμαστε σήμερα, κάτω από καπνό και αιθαλομίχλη σχεδόν παρόμοια με τη δική μας – εκτός από τις πλαστικές καρέκλες.

Τι γνωρίζουμε για τη μορφή της στην αρχαιότητα και τις μεταμορφώσεις τις μέσα στον χρόνο; Και γιατί αγνοούμε ένα τόσο σημαντικό μνημείο όσο τα τείχη;

Αν βρισκόμασταν στην περιοχή της οδού Κοραή γύρω στο 450 π.Χ.και κοιτάζαμε προς την πλατεία Κλαυθμώνος, θα αντικρίζαμε ένα επιβλητικό τείχος ύψους περίπου 9-10 μ. Θα είχαμε έλθει από τα Μεσόγεια και τριγύρω μας (κατά μήκος των σημερινών οδών Πανεπιστημίου και Σταδίου) θα απλώνονταν νεκροταφεία με εντυπωσιακούς περιβόλους και περίτεχνες επιτύμβιες στήλες, ενώ στις μύτες μας ίσως έφθαναν ενοχλητικές οσμές από τα εργαστήρια μεταλλουργίας που υπήρχαν στο Σύνταγμα. Από το συγκεκριμένο σημείο θα μπορούσαμε να εισέλθουμε στην πόλη πεζή, μέσω μιας μικρής πυλίδας. Αν όμως είχαμε άμαξα, θα έπρεπε να μεταβούμε σε μία από τις τουλάχιστον 13 μεγαλοπρεπείς πύλες που περιέβαλλαν τα αρχαία τείχη των Αθηνών.

Πόσο ξένη φαντάζει η εικόνα αυτή; Τι γνωρίζουμε για τη μορφή της πόληςστην αρχαιότητα και τις μεταμορφώσεις της μέσα στον χρόνο; Και γιατί αγνοούμε ένα τόσο σημαντικό μνημείο όσο τα τείχη; Ίσως διότι η ανασύσταση των τειχών είναι ένα παζλ για δυνατούς λύτες. Οι αρχαιολόγοι πρέπει να συνδυάσουν αποσπασματικά ευρήματα ανασκαφών σε υπόγεια πάρκινγκ και θεμέλια οικοδομών με πληροφορίες που έχουν από αρχαίους συγγραφείς (τον Θουκυδίδη, τον Παυσανία κ.ά.) για την πορεία της οχύρωσης. Όμως, όταν όλα τα στοιχεία μπουν σε έναν χάρτη, τότε αναδύεται μια απρόσμενη εικόνα για την πόλη, πιο πλούσια από αυτή που γνωρίζουμε από τα τηλεφανή της μνημεία, όπως η Ακρόπολη, και συστηματικά ανασκαμμένους χώρους, όπως η Αρχαία Αγορά.

Ένας άλλος λόγος είναι ότι ο σύγχρονος άνθρωπος δεν είναι εξοικειωμένοςμε την έννοια του τείχους. Δεν έχουμε μεγαλώσει σε κάστρα και οχυρά. Ωστόσο, η έννοια της ανοχύρωτης πόλης είναι ένα σχετικά νέο φαινόμενο στην ιστορία. Μέχρι τον 19ο αι., οι περισσότερες πόλεις είχαν τείχη που τις προστάτευαν από εχθρικές επιδρομές και καθόριζαν τη μορφή τους. Η Αθήνα δεν αποτελούσε εξαίρεση. Από τους προϊστορικούς χρόνους μέχρι την ανακήρυξή της σε πρωτεύουσα του σύγχρονου κράτους, το 1833, τα τείχη αποτελούσαν ένα από τα σημαντικότερα ορόσημά της. Αυτά όριζαν την έννοια του «άστεως» και της υπαίθρου, αυτά διαμόρφωναν την ταυτότητα της πόλης, αυτά συμβόλιζαν την έννοια του ασφαλούς «εμείς» και του άγνωστου «άλλου». Για την κατασκευή τους δαπανήθηκαν τεράστιοι πόροι κι εργάστηκαν χιλιάδες άνθρωποι, ενώ για τις επανειλημμένες καταστροφές τους πολέμησαν στρατοί και χύθηκε αίμα. Η πορεία τους αυξομειώθηκε στο πέρασμα του χρόνου: κάποιες εποχές έφθαναν μέχρι το λιμάνι του Πειραιά, άλλες μόλις που περιέβαλλαν τον Βράχο της Ακρόπολης. Σε κάθε εποχή, όμως, πρόσφεραν καταφύγιο στους κατοίκους της Αθήνας, ανεξαρτήτως εθνότητας, θρησκείας ή πολιτισμικής παράδοσης.

Tμήμα του υστεροκλασικού-ελληνιστικού τείχους, υπόγειο Δραγατσανίου 6, πλ. Κλαθμώνος

Τμήματα των τειχών έρχονται στο φως διαρκώς από τον 19ο αι.και εξής, ιδιαίτερα σε περιόδους έντονης οικοδομικής δραστηριότητας, οπότε και αυξάνονται οι σωστικές ανασκαφές σε αστικά οικόπεδα (π.χ. τις δεκαετίες του ’60 και του ’70). Σήμερα σώζονται απομεινάρια τους σε τουλάχιστον 150 σημεία της πόλης – αν και σπάνια τα προσέχουμε στις καθημερινές διαδρομές μας από τη Βαρβάκειο στο Θησείο και από το Σύνταγμα στο Κουκάκι.

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Οι πρωιμότερες οχυρώσεις βρίσκονται πάνω στην Ακρόποληκαι χρονολογούνται τους μυκηναϊκούς χρόνους, δηλαδή τον 13ο αι. π.Χ. , την εποχή, ας πούμε, του Τρωικού Πολέμου. Δύσκολα προσβάσιμα από το κοινό σήμερα, τα μυκηναϊκά τείχη φαίνεται ότι κατασκευάστηκαν για να προφυλάξουν την κατοικία του Αθηναίου άνακτα καθώς και μια υπόγεια κρήνη στο ΒΑ τμήμα του Βράχου, η οποία έφθανε έως το λεγόμενο σπήλαιο της Αγλαύρου. Η κρήνη εξασφάλιζε πόσιμο νερό σε περίπτωση πολιορκίας, ταυτόχρονα όμως φαίνεται ότι ήταν το αδύνατο σημείο της οχύρωσης – από εκεί, άλλωστε, σκαρφάλωσαν στην Ακρόπολη ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας για να κατεβάσουν τη ναζιστική σημαία τον Μάη του 1941.

Το μυκηναϊκό τείχος, ίσως με μια επέκταση προς δυσμάς, παρέμεινε σε χρήση για πολλούς αιώνες, πιθανότατα έως την εποχή του Πεισίστρατου (6ος αι. π.Χ.), όταν η πόλη επεκτάθηκε και απέκτησε μεγαλύτερο περίβολο στο πεδινό της τμήμα. Το τείχος αυτό μαρτυρείται από τους αρχαίους συγγραφείς, αλλά δεν άφησε ίχνη διότι καταστράφηκε ολοσχερώς από τον περσικό στρατό το φθινόπωρο του 480 π.Χ.

Σχεδιαστική αναπαράσταση της Αγοράς με τα τείχη στο βάθος, 5ος αι. π.Χ. Conolly P. and Dodge H. 2000, The Ancient City. Life in Classical Athens and Rome, Oxford University Press - στην Ελλάδα Εκδόσεις Πατάκη 2001.

Μετά την καταστροφή, και λόγω της σφοδρής αντιπαλότηταςμε τη Σπάρτη, οι Αθηναίοι συνειδητοποίησαν την ανάγκη συστηματικότερης οχύρωσης. Με πρωτεργάτη τον Θεμιστοκλή, ξεκίνησαν το 479/8 π.Χ. μια τιτάνια προσπάθεια οικοδόμησης τειχών όχι μόνο γύρω από το άστυ αλλά και γύρω από το επίνειό του, τον Πειραιά, και αργότερα –επί Κίμωνα και Περικλή– κατά μήκος του δρόμου που συνέδεε τα δύο αστικά κέντρα (τα Μακρά Τείχη, τμήματα των οποίων έχουν αποκαλυφθεί κατά μήκος της οδού Πειραιώς και κάτω από τις τροχιές του ηλεκτρικού σιδηροδρόμου). Τα τείχη αποτέλεσαν εγγυητή της αθηναϊκής ισχύος την εποχή της δημοκρατίας και παρέμειναν στη θέση τους μέχρι το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου (404 π.Χ.), όταν ο Σπαρτιάτης στρατηγός Λύσανδρος κατεδάφισε τις οχυρώσεις του Πειραιά και τα Μακρά Τείχη, ενδεχομένως δε και τα τείχη του αθηναϊκού άστεως. Σύντομα, πάντως, άρχισε η ανοικοδόμησή τους από τον Κόνωνα (395-391 π.Χ.). Λίγο μετά το 340 π.Χ. η απειλή επίθεσης από τα μακεδονικά στρατεύματα του Φιλίππου Β’ (τα οποία διέθεταν, μεταξύ άλλων, πολιορκητικές μηχανές) οδήγησε σε νέα φάση φρενήρους ανοικοδόμησης, κατά την οποία χρησιμοποιήθηκε κάθε διαθέσιμο υλικό –ακόμα και οι στήλες των προγονικών τάφων– για να ενισχυθεί η οχύρωση.

Ο νέος περίβολος, κατασκευασμένος σχεδόν εξ ολοκλήρου από πέτρα, ήταν πολύ πιο ισχυρός από πριν και αποτελούνταν από τρία μέρη:   

1. το τείχος, ύψους περίπου 9-10 μ. και πάχους 2-5 μ.

2. το χαμηλότερο προτείχισμα, σε απόσταση 8-10 μ. από το τείχος

3. και την τάφρο, πλάτους 8-12,5 μ. και βάθους περίπου 4 μ., που εμπόδιζε την είσοδο στην πόλη και της έδινε τη μορφή πραγματικής καστροπολιτείας.

Η είσοδος στην πόλη γινόταν από τις 13 μεγάλες πύλες, ενώ ο χώρος μεταξύ προτειχίσματος και τείχους χρησίμευε ως περιφερειακή οδός (στην επιφάνειά του έχουν βρεθεί ίχνη αυλάκων για τροχούς άμαξας). Σήμερα μπορεί κανείς να δει μια τέτοια πύλη, την Αχαρνική, στο υπόγειο της Εθνικής Τράπεζας,στη γωνία Σοφοκλέους και Αιόλου, καθώς και τον δρόμο που οδηγούσε σε αυτή στην πλατεία Κοτζιά Τμήμα του προτειχίσματος και της επιβλητικής τάφρου είναι επισκέψιμο στο υπόγειο του Μουσείου Ισλαμικής Τέχνης στο Θησείο.

Το τείχος διαχώριζε σαφώς τις λειτουργίες της πόλης: στο εσωτερικό του βρίσκονταν τα δημόσια κτίρια και τα ιερά, όπως και οι κατοικίες των ανθρώπων. Εκτός του τείχους βρίσκονταν τα νεκροταφεία, εργαστηριακοί χώροι αλλά και τα γυμνάσια της πόλης. Πουθενά αλλού δεν φαίνεται αυτό καλύτερα απ’ ό,τι στον αρχαιολογικό χώρο του Κεραμεικού, όπου σώζεται η πιο επίσημη είσοδος της πόλης, το περίφημο Δίπυλο, με τις δύο οχυρωμένες πύλες και την αρχή της Παναθηναϊκής Οδού (που οδηγούσε στην Ακρόπολη μέσω της Αγοράς), και η Ιερά Πύλη, πλάι στην οποία περνούσε ο Ηριδανός ποταμός (μία από τις βασικές υδάτινες πηγές της πόλης μαζί με τον Ιλισσό, ο οποίος βρισκόταν εκτός των τειχών). Ακριβώς έξω από τα τείχη βρίσκονταν το αριστοκρατικό νεκροταφείο του Κεραμεικού, τα μνημεία των νεκρών του πολέμου (Δημόσιο Σήμα) και πολυάριθμα κεραμικά εργαστήρια. Από εδώ ξεκινούσαν ο δρόμος που οδηγούσε στην Ακαδημία του Πλάτωνα στον Κολωνό και η Ιερά Οδός που οδηγούσε στην Ελευσίνα.

Τα τείχη των Αθηνών – Κλασική περίοδος (Ι. Τραυλού 1960, Πολεοδομική εξέλιξις των Αθηνών, Αθήνα)

Το αρχαίο τείχος των Αθηνών (ο «κύκλος του άστεως», όπως ήταν γνωστό στην αρχαιότητα)είχε συνολικό μήκος περίπου 6,5 χλμ. και κάλυπτε επιφάνεια 2.150.000 τ.μ. Εξ αυτών υπολογίζεται ότι 300.000 τ.μ. καταλάμβαναν οι δημόσιοι χώροι, 1.200.000 τ.μ. οι οικίες (ο πληθυσμός εντός των τειχών υπολογίζεται σε 35-50.000 κατοίκους) και 650.000 τ.μ. λόφοι και ελεύθεροι χώροι. Ο τρόπος οικοδόμησης εντός των τειχών ήταν ανέκαθεν άναρχος, χωρίς κανένα ρυμοτομικό σχέδιο, αποτέλεσμα της αδιάλειπτης κατοίκησης της πόλης. Γι’ αυτό και το «αττικώς οικοδομείν» αποτελούσε παράδειγμα προς αποφυγήν στην αρχαιότητα!  

Το ισχυρό τείχος παρέμεινε στη θέση του για πολλούς αιώνες, μέχρι την κατάκτηση της πόλης από τον Ρωμαίο στρατηγό Σύλλα (86 π.Χ.), όταν υπέστη εκτενή καταστροφή. Φαίνεται ότι ανοικοδομήθηκε από τον αυτοκράτορα Αδριανό (μεταξύ 124 και 135 μ.Χ.), ο οποίος μάλιστα διεύρυνε την πόλη προς ανατολάς, επεκτείνοντάς το τείχος περίπου μέχρι τις όχθες του Ιλισσού, κοντά στο Παναθηναϊκό Στάδιο. Λαμπρά απομεινάρια αυτής της περιόδου αποτελούν η Πύλη του Αδριανού, που σηματοδοτεί το όριο μεταξύ της παλαιάς πόλης και της αδριάνειας επέκτασης, καθώς και μια ρωμαϊκή γέφυρα στον Ιλισσό, η οποία δεν σώζεται σήμερα, βρισκόταν όμως σε χρήση μέχρι τα τέλη του 18ου αι. π.Χ.

Τα τείχη γνώρισαν πολλές ακόμα καταστροφές και αυξομειώσειςστην έκτασή τους. Το 267 π.Χ. καταστράφηκαν σχεδόν ολοσχερώς –όπως και όλη η Αθήνα– από την επιδρομή των Ερούλων και τότε χτίστηκε ένα πολύ μικρότερο τείχος γύρω από τον Βράχο της Ακρόπολης. Τον 6ο αι. μ.Χ. ο Ιουστινιανός φαίνεται ότι επισκεύασε το τείχος και πρόσθεσε πολλούς οχυρωματικούς πύργους. Οι επόμενοι αιώνες –αιώνες παρακμής για την Αθήνα– παραμένουν σκοτεινοί, αν και έχει πιστοποιηθεί η ανέγερση ενός μικρού τείχους, γνωστού ως Ριζόκαστρου, γύρω από την Ακρόπολη τον 13ο αι. (μετά από καταστροφικές επιδρομές Σαρακηνών αλλά και του άρχοντα του Ναυπλίου Λέοντος Σγουρού το 1204). Η ζωή της πόλης περιορίστηκε στα όρια του μικρού αυτού τείχους κατά τη διάρκεια της Φραγκοκρατίας (1204-1456 μ.Χ.). Η οθωμανική κατάκτηση (η οποία συνέβη χωρίς καταστροφή) σήμανε νέα περίοδο ανάπτυξης για την πόλη, η οποία σταδιακά επεκτάθηκε προς κάθε κατεύθυνση. Αρχικά φαίνεται ότι μόνο η Ακρόπολη παρέμενε οχυρωμένη, όμως το 1778 ο διοικητής (βοεβόδας) των Αθηνών Χατζή Αλή Χασεκής έχτισε νέο οχυρωματικό περίβολο, που αν και πολύ μικρότερος του αρχαίου (ύψους μόλις 3 μ.), σε αρκετά σημεία πατούσε πάνω στα απομεινάρια του. Το τείχος αυτό παρέμεινε στη θέση του μέχρι την Επανάσταση και την πολιορκία από τον Κιουταχή (1826), ο οποίος ουσιαστικά ισοπέδωσε την πόλη.

Τμήμα του προτειχίσματος και της τάφρου (Μουσείο Μπενάκη)

Με την άφιξη των Βαυαρών (1833) εισήχθη στην Ελλάδα και η καινοτόμοςλογική της ανοικτής πόλης. Η νέα πρωτεύουσα άρχισε να σχεδιάζεται στα πρότυπα ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, με μεγάλους δρόμους, βουλεβάρτα και πλατείες, αλλά χωρίς οχυρώσεις, περιτοιχίσματα και άλλα στοιχεία που θα εμπόδιζαν την επέκτασή της. Με τον τρόπο αυτό γεννήθηκε μια σύγχρονη δυτική πρωτεύουσα, ταυτόχρονα, όμως, αφέθηκαν στη λήθη του χρόνου ένα σημαντικό κομμάτι της ιστορίας της και τρόποι αστικής οργάνωσης που είχαν κυριαρχήσει σε όλη τη διάρκεια της μεταβυζαντινής και οθωμανικής περιόδου. Η ρήξη που προκάλεσαν οι αλλαγές αυτή στη συλλογική μνήμη της πόλης δεν έχει αξιολογηθεί ακόμη επαρκώς.

Την ιστορία των τειχών ανέλαβαν να αποκαλύψουν οι λειτουργοίτης Αρχαιολογικής Υπηρεσίας κάτω από τα θεμέλια νεοκλασικών οικιών και μεταγενέστερων πολυκατοικιών. Στην προσπάθεια αυτή συχνά συνάντησαν σφοδρές αντιδράσεις από επενδυτές, εργολάβους, ακόμη και πολιτικούς, ιδιαίτερα την περίοδο της αντιπαροχής και την επταετία της χούντας. Δυστυχώς, παρόμοιες αντιδράσεις συναντούν ενίοτε και σήμερα. Άλλωστε, οι αποσπασματικές μνήμες του αστικού παρελθόντος ελάχιστα συγκινούν τους θιασώτες της «fast-track ανάπτυξης», αφού δεν συνεπάγονται άμεσο κέρδος... Είναι, όμως, αυτές οι ταπεινές μνήμες –και όχι μόνον η Ακρόπολη με το απαστράπτον μουσείο της– που μας συνδέουν με το ζωντανό παρελθόν της πόλης και μας επιτρέπουν να ιχνηλατήσουμε τις υπόγειες διαδρομές και τις καθημερινές ιστορίες των ανθρώπων. Ας τις αναζητήσουμε. Ας κοιτάξουμε χαμηλά, εκεί όπου βαδίζουμε.

Τμήμα του τείχους, του προτειχίσματος και της περιφερειακής οδού στο υπόγειο του Ταχ. Ταμιευτηρίου, Αριστείδου 14 και Πεζματζόγλου (Α.M. Theocharaki 2011, “The ancient circuit wall of Athens: its changing course and the phases of construction”, Hesperia 80, 71-157, σελ. 124 fig. 31) Πηγή: Αρχαιολογική Εταιρεία, Αρχείο Τραυλού

Ας προσπαθήσουμε να συνδέσουμε τα κομμάτια του παζλπου κρύβονται λίγα εκατοστά κάτω από τα πόδια μας. Κι ας σκεφτούμε ότι σε αυτή την πόλη έζησαν εκατομμύρια άνθρωποι πριν από εμάς –άνθρωποι κάθε λογής, ειδωλολάτρες, χριστιανοί, μουσουλμάνοι, Έλληνες, Φράγκοι, Ενετοί, Τούρκοι, Αρβανίτες–, βρίσκοντας κοινό καταφύγιο πίσω από τα ψηλά της τείχη. Τείχη ορατά, που προστάτευαν από πραγματικούς αντιπάλους – σε αντίθεση με τα αόρατα τείχη που οι σημερινοί κάτοικοι της πόλης (ή, τέλος πάντων, κάποιοι από αυτούς) προσπαθούν να υψώνουν μεταξύ τους, επινοώντας ανύπαρκτους εχθρούς εντός του άστεως...

Οι γυναίκες μονομάχοι στην αρχαιότητα ήταν κυρίως κόρες πλουσίων και πάλευαν για τη φήμη! Η φιέστα του Νέρωνα όπου αναμετρήθηκαν εναντίον νάνων

«Υπήρχαν γυναίκες μονομάχοι», επιβεβαιώνει ο Ντέιβιντ Σ. Πόττερ, μελετητής της αρχαίας ρωμαϊκής περιόδου. Υπήρχαν πραγματικές «Ζήνες» και μάλιστα αποτελούσαν συναρπαστικό θέαμα. Ελάχιστα στοιχεία για τη ζωή τους είναι γνωστά σήμερα.

Οι αναφορές σε μονομάχους γένους θηλυκού σπανίζουν. Η ύπαρξή τους μπορεί να επιβεβαιωθεί,αλλά δεν υπάρχουν περισσότερα στοιχεία.

Τα ίχνη των θηλυκών μονομάχων

Το 11 μ.Χ. βγήκε απόφαση της ρωμαϊκής συγκλήτου που απαγόρευε σε ελεύθερες γυναίκες κάτω των 20 ετών να εμφανίζονται στην αρένα. Στοιχείο, που αποδεικνύει ότι η συρροή των γυναικών στην αρένα είχε φτάσει σε ανησυχητικά επίπεδα κι έπρεπε να περιοριστεί.

Ο ρωμαίος ιστορικός, Ντίο Κάσιους περιέγραφε ένα φεστιβάλ που διοργάνωσε ο αυτοκράτορας Νέρωνας προς τιμήν της μητέρας του, στο οποίο συμμετείχαν γυναίκες ως μονομάχοι. Σε άλλο κείμενο αναφερόταν σε γυναίκες μονομάχους οι οποίες πάλευαν με νάνους.

Η πιο τρανή απόδειξη όμως είναι το ανάγλυφο της Αλικαρνασσού. Απεικονίζει δύο γυναίκες μονομάχους και χρονολογείται στα 100 ή 200 μ.Χ. Τα ονόματα «ΑΜΑΖΩΝ» και «ΑΧΙΛΛΙΑ» αναγράφονται στα ελληνικά κάτω από τις φιγούρες. Μαζί είναι κι η λέξη «ΑΠΕΛΥΘΗΣΑΝ», που σημαίνει ότι οι εικονιζόμενες εκπλήρωσαν τα καθήκοντά τους ως μονομάχοι και αφέθηκαν ελεύθερες.

Οι γυναίκες μονομάχοι ήταν κόρες πλουσίων!

Οι άντρες μονομάχοι ήταν στην πλειονότητά τους δούλοι ή άποροι πολίτες. Αυτό δεν ίσχυε για τις γυναίκες. Ο ρωμαίος ιστορικός, Τάκιτος, αναφέρει ότι γυναίκες από πολύ γνωστές και πλούσιες οικογένειες συμμετείχαν σε αγώνες για την εμπειρία και τη φήμη. Φυσικά, δέχονταν και πολλά αρνητικά σχόλια: «Πώς μπορεί μια γυναίκα να είναι σεμνή όταν φορά στο κεφάλι της περικεφαλαία και πάει ενάντια στο φύλο της;», γράφει ο ρωμαίος ποιητής Τζουβενάλ και είναι φανερή η αποδοκιμασία του για τις γυναίκες που έπαιρναν τα όπλα.

Νέες ανακαλύψεις

Δύο πρόσφατες ανακαλύψεις έφεραν και πάλι στο προσκήνιο την ιστορία των γυναικών μονομάχων.

Το 1996 ανακαλύφθηκε ένας αρχαίος τάφος στην οδό Γκρέιτ Ντόβερ του Λονδίνου. Η εξέταση του σκελετού έδειξε ότι ήταν γυναικείος. Ύστερα από ανάλυση των αντικειμένων που βρήκαν μέσα στον τάφο, οι ειδικοί υπέθεσαν ότι μπορεί να ανήκε σε γυναίκα μονομάχο.

Η δεύτερη ανακάλυψη είναι ένα μικρό χάλκινο άγαλμα, περίπου 2.000 ετών, που φυλάσσεται στο Αμβούργο της Γερμανίας. Απεικονίζει μία ημίγυμνη, αθλητική γυναίκα να σηκώνει στον αέρα τη «σίκα», το μικρό καμπυλωτό σπαθί που χρησιμοποιούσαν οι μονομάχοι.

Σύμφωνα με τους ερευνητές του Πανεπιστημίου της Γρανάδας, η χειρονομία αυτή είναι «ένας χαιρετισμός προς το κοινό της αρένας», μια ενέργεια που έκαναν οι νικητές στο τέλος της μάχης. Οι επιστήμονες, όμως, παραμένουν διστακτικοί. Θα περάσουν αρκετά χρόνια ακόμη μέχρι οι γυναίκες μονομάχοι να έχουν δικό τους κεφάλαιο στα βιβλία ιστορίας.

Η εικονική αναπαράσταση των οικοδομημάτων του ανακτορικού συγκροτήματος του Γαλερίου υλοποιήθηκε από την Εφορεία Αρχαιοτήτων πόλης Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο του έργου "Εργασίες αποκατάστασης, συντήρησης και ανάδειξης της Αψιδωτής αίθουσας του Γαλεριανού συγκροτήματος στην οδό Δημητρίου Γούναρη στη Θεσσαλονίκη", με χρηματοδότηση από το ΕΣΠΑ.

Αποτελεί μια πρώτη προσπάθεια ψηφιακής απεικόνισης της χωρικής οργάνωσης και της αρχιτεκτονικής των οικοδομημάτων του Ανακτόρου του Γαλερίου κατά την Ύστερη Αρχαιότητα (3ος-7ος αι. μ.Χ.), η εικόνα του οποίου, με την πρόοδο της αρχαιολογικής έρευνας, μπορεί μελλοντικά να τροποποιηθεί ή να εμπλουτισθεί.

Η αναπαράσταση των οικοδομημάτων βασίσθηκε στην επιστημονική τεκμηρίωση και στη μελέτη του μνημείου η οποία εκπονήθηκε κατά τη διάρκεια της αποκατάστασής του (1993-2000, 2002-2006, 2010-2013).

ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ - ΕΦΟΡΕΙΑ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΩΝ ΠΟΛΗΣ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Ο Καιάδαςείναι σε όλους γνωστός ως το μέρος όπου οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν τα παιδιά που δεν ήταν ικανά για μάχη καθώς διέθεταν προβλήματα.

Αυτό όμως που επιβεβαιώνεται από την έρευνα, είναι ότι στον Καιάδα οι Σπαρτιάτες δεν έριχναν τα προβληματικά παιδιά. Εκεί εκτελούσαν τους καταδικασμένους σε θάνατο, τους επίορκους, τους προδότες, τους εγκληματίες και τους αιχμάλωτους πολέμου.

Στον Καιάδα κατέληξε ο ήρωας του Β΄ Πελοποννησιακού πολέμου Αριστομένης ο Ανδανιεύς, μαζί με 50 αιχμάλωτους Μεσσηνίους, αλλά εκεί επρόκειτο να πετάξουν και τον βασιλιά Παυσανία που είχε καταδικαστεί σε θάνατο ως προδότης, αναφέρει η Μηχανή του Χρόνου.

Ο Καιάδας, το σπηλαιοβάραθρο του «τρόμου», βρίσκεται κοντά στο χωριό Τρύπη, 10 χλμ. από τη Σπάρτη, δίπλα στο δημόσιο δρόμο Σπάρτης – Καλαμάτας. Η ύπαρξη βαράθρου με ανθρώπινα οστά στην Τρύπη ήταν για πολλά χρόνια γνωστή, αλλά η πρώτη επίσημη επιτόπια έρευνα έγινε το 1983. Τα περισσότερα οστά ήταν όντως ανθρώπινα. Οστά βρέθηκαν και σε φυσικές σχισμές και σε εσοχές ψηλότερα από το σημερινό δάπεδο.

Η ανατροπή του μύθου

Σύμφωνα με την ανθρωπολογική μελέτη πρόκειται για σκελετούς που ανήκουν σε άνδρες και λίγοι σκελετοί προέρχονται από γυναίκες. Άρα καταρρίπτεται ο μύθος για νεογέννητα που δήθεν πετούσαν εκεί λόγω αναπηρίας. Άλλωστε πολλοί διακεκριμμένοι Σπαρτιάτες δεν ήταν αρτιμελείς όπως ο ποιητής Τυρταίος που ήταν τυφλός κι ο βασιλιάς Αγησίλαος που ήταν χωλός.

Προφανώς, το σπηλαιοβάραθρο χρησιμοποιήθηκε από τους Σπαρτιάτες κυρίως στη διάρκεια των Μεσσηνιακών πολέμων για την καταδίκη σε θάνατο των εχθρών της Σπάρτης ή των προδοτών. Στον Καιάδα μάλιστα είχε αποφασιστεί να πεταχτεί και το πτώμα του καταδικασμένου σε θάνατο, προδότη βασιλιά της Σπάρτης, Παυσανία, κάτι που τελικά δεν έγινε.

Μαζί με τα οστά στον Καιάδα βρέθηκαν και αιχμές από βέλη και δόρατα. Ένα θραύσμα κρανίου είχε καρφωμένη πάνω του την αιχμή βέλους. Βρέθηκαν επίσης, λύχνοι και σιδερένιοι χαλκάδες-δεσμά. Άρα επιβεβαιώνεται και η θεωρία ότι εκτελούσαν εκεί φυλακισμένους ή αιχμαλώτους. Ο κατακρημνισμός ήταν ένας ατιμωτικός θάνατος, γιατί αφορούσε εγκληματίες και επειδή το σώμα έμενε άταφο άρα η ψυχή του εγκληματία δεν θα έβρισκε ποτέ γαλήνη. Ήταν η αιώνια τιμωρία.

Ο μύθος με τα ασθενικά παιδιά ξεκίνησε από τον Πλάτωνα, ο οποίος στην «Πολιτεία» έκανε λόγω για θανάτωση ασθενικών βρεφών σε βάραθρο. Βέβαια ο Πλάτωνας αναφερόταν στην κλασική Αθήνα και όχι στη Σπάρτη. Ίσως ο μύθος λοιπόν να ταυτίστηκε με μια αναφορά του Πλουτάρχου στον βίο του Λυκούργου για τους «Αποθέτες». Σύμφωνα μ” αυτή οι Σπαρτιάτες οδηγούσαν τα νεογέννητα σε μια επιτροπή γερόντων. Αν το πόρισμα της επιτροπής ήταν αρνητικό σήμαινε ότι το παιδί δεν θα ήταν ικανός πολίτης για τη Σπάρτη.

Τότε το οδηγούσαν στους «Αποθέτες», ένα βάραθρο κάπου στον Ταΰγετο, έτσι ώστε το ασθενές βρέφος να πεθάνει μεν, αλλά ο θάνατός του να μη βαρύνει την πολιτεία. Η έρευνα υποστηρίζει ότι σ΄ αυτή την περίπτωση υπήρχαν εξακριβωμένες βαριές δυσμορφίες και όχι ελαφρές αναπηρίες. Προφανώς αυτό ίσχυε και για τα παιδιά εκτός γάμου.

Οι εκτελέσεις των αιχμαλώτων

Ο Ηρόδοτος κάνει λόγο για εκτελέσεις αιχμαλώτων που γίνονταν πάντα νύχτα αλλά στη φυλακή. Δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Καιάδα. Ίσως εκεί να ρίχνονταν τα σώματα μετά την εκτέλεση. Υπάρχουν ελάχιστες μαρτυρίες για ανθρωποκτονίες στη Σπάρτη και ακόμη λιγότερες για τις ποινές που επιβάλλονταν. Γενικότερα, στην αρχαιότητα οι αναφορές είναι περιορισμένες.

Η μυθολογία με τον Καιάδα φαίνεται να ξεκίνησε το 1904 μετά από έρευνα στο σπηλαιοβάραθρο. Τα οστά που βρέθηκαν θεωρήθηκε ότι ανήκαν σε μικρά παιδιά και γι αυτό οι αρχαιολόγοι της εποχής κατέληξαν στο συμπέρασμα, ότι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες έριχναν στον γκρεμό τα ανάπηρα παιδιά. Το 1956 που η επιστήμη είχε προχωρήσει ξεκίνησε επιστημονική έρευνα με τη μέθοδο του άνθρακα 14, που απέδειξε ότι τα ευρήματα των οστών ανήκαν κυρίως σε ενήλικους και έφεραν κατάγματα. Κατά τη δεκαετία του 1980,αλλά και το 2003, αρχαιολογικές και σπηλαιολογικές αποστολές έβαλαν στόχο να επιβεβαιώσουν τη θεωρία καταρρίπτοντας το μύθο περί ασθενικών βρεφών.

Οι επιστήμονες κατέβηκαν στον Καιάδα τουλάχιστον μέχρι κάποιο σημείο. Το κατά πόσο έφτασαν στον «πάτο» του πηγαδιού αυτό δεν το ξέρουμε. Άλλωστε μετά από τόσες χιλιάδες χρόνια είναι πιθανό η γεωλογική δομή του Καιάδα να έχει αλλάξει. Σημασία έχει ότι η έρευνα απέδειξε πως η πολυθρύλητη σπαρτιάτικη σκληρότητα, τουλάχιστον σε αυτό το θέμα, ήταν μια λανθασμένη εκτίμηση και η διαιώνιση αυτού του ισχυρισμού, ανήκει στη σφαίρα της φαντασίας και όχι της ιστορικής αλήθειας.

Πηγές: xorisorianews, pronews

Παρ’ όλο το ότι ανεξάρτητο κράτος με το όνομα Ελλάδααναγνωρίσθηκε μόλις το 1828, η Ελληνική ιστορία εκτείνεται πέρα από τα γεωγραφικά όρια του σημερινού κράτους και σε μακριά περίοδο αιώνων προς το παρελθόν.

Πρόκειται για ένα βίντεο με μια μακρά ιστορική διαδρομή κατά τη διάρκεια της οποίας ξετυλίγονται σημαντικές αλλαγές και εξελίξεις στον Ελληνικό πολιτισμό.

Σε αυτό το ιστορικού χαρακτήρα βίντεο θα δούμε την Ελληνική έκταση από το 1200 π.Χ. μέχρι και σήμερα έτσι όπως διαμορφώθηκε.

Δείτε το βίντεο:

Έξι άνδρες με άδοξο τέλος. Πώς έφυγαν από τη ζωή Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Παυσανίας, Φειδίας, Θουκυδίδης και Πύρρος;

Μπορεί σήμερα να τους θεωρούμε ήρωες και σπουδαίους, να υποκλινόμαστε στα κατορθώματά τους και το μεγαλείο τους, μπορεί κάποιοι απ’ αυτούς (Μιλτιάδης, Θεμιστοκλής, Παυσανίας), να ηγήθηκαν των Ελλήνων στους (ελληνο)περσικούς πολέμους και να έχουν τεράστια συμβολή στις νίκες στον Μαραθώνα, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές, μπορεί ο Θουκυδίδης να θεωρείται ο μεγαλύτερος ιστορικός και ο Φειδίας, ο μεγαλύτερος γλύπτης της αρχαιότητας.

Μπορεί ο Πύρρος να είχε περάσει όλη σχεδόν τη ζωή του πολεμώντας, συχνά στη πρώτη γραμμή. Μετά τον θρίαμβο και την αποθέωση όμως, ήρθαν η αμφισβήτηση, ο φθόνος, οι αποτυχίες, η εξορία και το άδοξο τέλος. Ο μόνος απ’ όλους που δεν αντιμετώπισε κάποια κατηγορία, αλλά σκοτώθηκε σε μάχη στο Άργος, όχι όμως από εχθρικό χτύπημα αλλά από κεραμίδι που του πέταξε μια γυναίκα, ήταν ο Πύρρος… Με το άδοξο και, τραγικό σε κάποιες περιπτώσεις, τέλος έξι μεγάλων ανδρών της αρχαιότητας, θα ασχοληθούμε σήμερα.

ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΣΤΟΝ ΜΑΡΑΘΩΝΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗ ΕΚΣΤΡΑΤΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΡΟ – Η ΔΙΚΗ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ

Ο Μιλτιάδης γεννήθηκε το 554 π. Χ. περίπου, ήταν Αθηναίος στρατηγός και πολιτικός και, όπως ξέρουμε, ο βασικός συντελεστής της νίκης των Ελλήνων στον Μαραθώνα, το 490 π. Χ. Μετά τη μεγάλη αυτή επιτυχία, τιμήθηκε ιδιαίτερα από τους συμπολίτες του και, έχοντας τη συναίνεση του Δήμου, ανέλαβε την άνοιξη του 489 π. Χ. επικεφαλής μιας εκστρατείας για εκκαθάριση των νησιών των Κυκλάδων από τις περσικές φρουρές που είχαν απομείνει και να τιμωρήσει όσα νησιά είχαν συμμαχήσει με τους Πέρσες. Οι πληροφορίες για την εκστρατεία αυτή, είναι συγκεχυμένες.

Τόσο οι αρχαίοι συγγραφείς (Ηρόδοτος, Έφορος, Διόδωρος, Κορνήλιος, Νέπως, Πλούταρχος), όσο και οι νεότεροι ιστορικοί (Λεγκράν, Γκλοτς, Μπέλοχ, Μπέρβε), δεν συμφωνούν μεταξύ τους. Υπάρχει μάλιστα μια άποψη, ότι ζήτησε από τους Αθηναίους 70 πλοία και στρατό, χωρίς να τους πει εναντίον ποιων θα εκστρατεύσει. Τους υποσχέθηκε απλά ότι αν τον ακολουθούσαν, θα τους γέμιζε με πλούτη. Ενθουσιασμένοι οι Αθηναίοι και έχοντάς του τυφλή εμπιστοσύνη μετά τον θρίαμβο στον Μαραθώνα, τον ακολούθησαν.

Φαίνεται ότι αφού οι Αθηναίοι αποβιβάστηκαν σε πολλά κυκλαδονήσια και έδιωξαν τις περσικές φρουρές έπλευσαν προς την Πάρο, με πρόσχημα ότι με μία τριήρη είχε βοηθήσει τους Πέρσες στον Μαραθώνα. Πολιόρκησαν το νησί και ο Μιλτιάδης ζήτησε από τους Παριανούς 100 τάλαντα για να λύσει την πολιορκία. Οι νησιώτες δεν δέχτηκαν, κλείστηκαν στην ακρόπολή τους και αντιστάθηκαν γενναία για 26 μέρες. Τότε ο Μιλτιάδης πληγώθηκε στο γόνατο και αναγκάστηκε να λύσει την πολιορκία. Επέστρεψε άπραγος στην Αθήνα, χωρίς να φέρει τα πλούτη που είχε υποσχεθεί. Αυτό δυσαρέστησε τους συμπολίτες του. Βρήκαν μάλιστα ευκαιρία οι Αλκμεωνίδες, αντίπαλοι του Μιλτιάδη, με επικεφαλής τον Ξάνθιππο, πατέρα του Περικλή, να τον κατηγορήσουν ότι έλυσε την πολιορκία της Πάρου γιατί δωροδοκήθηκε από τους Πέρσες.
 
Στη δίκη που ακολούθησε, ο Μιλτιάδης δεν μπόρεσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του καθώς το τραύμα στον μηρό είχε εξελιχθεί σε γάγγραινα και ήταν κατάκοιτος. Οι φίλοι του που ανέλαβαν να τον υπερασπιστούν, ανέφεραν τόσο τη μάχη του Μαραθώνα όσο και την κατάληψη της Λήμνου από αθηναϊκά στρατεύματα, με επικεφαλής τον Μιλτιάδη. Ο μεγάλος στρατηγός, απέφυγε τη θανατική καταδίκη, αλλά τιμωρήθηκε με πρόστιμο 50 ταλάντων. Τόσα φαίνεται ότι ήταν τα έξοδα της εκστρατείας.

Ο Μιλτιάδης, πέθανε σύντομα από γάγγραινα (489 π. Χ.). Το πρόστιμο, πληρώθηκε από τον γιο του Κίμωνα (Ηρόδοτος), ενώ άλλες πηγές, αναφέρουν ότι πληρώθηκε από τον Καλλία, πλούσιο Αθηναίο που παντρεύτηκε την κόρη του Μιλτιάδη και αδελφή του Κίμωνα Ελπινίκη. Παρά την καταδίκη του, ο Μιλτιάδης τιμήθηκε από τους Αθηναίους. Τάφηκε στο πεδίο της μάχης του Μαραθώνα σε ξεχωριστό τάφο, του έστησαν πολλά αγάλματα, ενώ και στην απεικόνιση της μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά, η μορφή του κατείχε περίοπτη θέση.

ΘΕΜΙΣΤΟΚΛΗΣ: ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΡΙΑΜΒΟ ΣΤΗ ΣΑΛΑΜΙΝΑ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΟΥ ΑΡΤΑΞΕΡΞΗ – Η ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ ΤΟΥ

Ο Θεμιστοκλής, γεννήθηκε το 526 π. Χ. περίπου. Είναι γνωστές η συμβολή του στην ανάδειξη της Αθήνας σε κυρίαρχη δύναμη στην Ελλάδα και, φυσικά, η ευφυής στρατηγική του κατά τη ναυμαχία της Σαλαμίνας, που οδήγησε στον ελληνικό θρίαμβο.

Το εντυπωσιακό στοιχείο είναι, ότι τιμήθηκε λιγότερο από τους ίδιους τους συμπολίτες του,απ’ ότι από τους υπόλοιπους Έλληνες! Στη Σπάρτη του επιφυλάχθηκε θριαμβευτική υποδοχή ενώ διακόπηκε η διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων (μοναδικό γεγονός στα χρονικά), για να τον αποθεώσει το πλήθος, καθώς θεωρήθηκε ότι σ’ αυτόν, ουσιαστικά, οφείλεται η νίκη στη Σαλαμίνα. Αντίθετα, οι Αθηναίοι δεν τον τίμησαν ούτε με τα «πρωτεία» ούτε με τα «δευτερεία» και κατά την εκλογή του 479 π. Χ. οι αντίπαλοί του Ξάνθιππος και Αριστείδης κατάφεραν να τον νικήσουν.

Το 478 π. Χ. επέστρεψε στην ενεργό πολιτική και ασχολήθηκε με την οχύρωση της Αθήνας και του Πειραιά, γεγονός που θορύβησε τους Αιγινήτες, τους Κορίνθιους και τους Σπαρτιάτες που έσπευσαν να διαμαρτυρηθούν.

Σιγά σιγά, η δημοτικότητα του Θεμιστοκλή, άρχισε να πέφτει. Κατηγορήθηκε για αυταρχισμό, περιφρόνηση των δημοκρατικών θεσμών, φιλοχρηματία και υπερφίαλη εγωπάθεια. Υπήρχε κάποια βάση σε αυτά, ωστόσο μεθοδεύονταν κυρίως από την αριστοκρατική μερίδα που δεν του συγχώρεσε τις πολιτικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις εναντίον της. Το 471 π. Χ. παρά την κατάρρευση των κατηγοριών για συνεργασία με τους Πέρσες εξοστρακίστηκε. Ενώ έμενε στο Άργος, οι Σπαρτιάτες επιχείρησαν να τον συλλάβουν. Κατόρθωσε όμως να διαφύγει στην Κέρκυρα, από εκεί στο βασίλειο των Μολοσσών (Ήπειρος) και στη συνέχεια στη Θεσσαλία. Στη συνέχεια, βρέθηκε στην Κύμη της Μικράς Ασίας, τις Αιγές, την Έφεσο και τα Σούσα όπου με επιστολή του, ζητούσε την προστασία του βασιλιά Αρταξέρξη Α’ (γιου του Ξέρξη).

Ο Αρταξέρξης, τον δέχτηκε με προθυμία και του παραχώρησε την ηγεμονία μιας μεγάλης περιοχής στη Μικρά Ασία. Ο Θεμιστοκλής έζησε σαν Πέρσης σατράπης, δείχνοντας ιδιαίτερες διοικητικές ικανότητες κυρίως στον χειρισμό οικονομικών θεμάτων. Για τον θάνατό του υπάρχουν δύο εκδοχές. Είτε ότι πέθανε από φυσικά αίτια (Θουκυδίδης), είτε ότι αυτοκτόνησε με δηλητήριο («ταύρειον αίμα»), για να μην αναγκαστεί να πάρει μέρος σε εκστρατεία εναντίον της Ελλάδας. Πάντως, πέθανε στη Μαγνησία της Μικράς Ασίας το 461 π. Χ. Τα οστά του, μεταφέρθηκαν αργότερα κρυφά στην Αθήνα.

ΠΑΥΣΑΝΙΑΣ: Ο ΝΙΚΗΤΗΣ ΤΩΝ ΠΛΑΤΑΙΩΝ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ ΑΠΟ ΑΣΙΤΙΑ ΣΕ ΝΑΟ

Άδοξο ήταν το τέλος και του νικητή της μάχης των Πλαταιών (479 π. Χ.), Παυσανία.

Είναι άγνωστο πότε ακριβώς γεννήθηκε, πιθανότατα όμως, μεταξύ 515 π. Χ. και 510 π. Χ. Μετά τη νίκη στις Πλαταιές, οδήγησε τον ελληνικό στόλο πρώτα στην Κύπρο, της οποίας κατέλαβε ένα μεγάλο μέρος και στη συνέχεια στο Βυζάντιο, οχυρότατη και πλούσια σε εφόδια περσική βάση. Η επιτυχία που σημείωσε εκεί ήταν εύκολη. Παράλληλα, αποκόμισε πολλούς θησαυρούς και αιχμαλώτισε επιφανείς Πέρσες.

Έτσι όμως, έγινε αλαζόνας και υπερβολικά φιλόδοξος. Θέλησε να ζει ως Πέρσης μεγιστάνας, εγκατέστησε γύρω του σωματοφυλακή από Αιγύπτιους και Πέρσες, φορούσε βαρύτιμα περσικά ρούχα και ζούσε μέσα στη χλιδή. Έστειλε επιστολή στον Ξέρξη, την οποία διασώζει ο Θουκυδίδης, και του ζητούσε να τον παντρέψει με την κόρη του. Του έδινε παράλληλα την υπόσχεση ότι θα μετέβαλε τη Σπάρτη και την υπόλοιπη Ελλάδα σε περσική επαρχία. Ο Ξέρξης δέχτηκε ασμένως τις προτάσεις του Παυσανία, ο οποίος μεταμορφώθηκε σε τύραννο. Αυτό ενόχλησε πολύ τους Έλληνες συμμάχους και οι Σπαρτιάτες έφοροι ανακάλεσαν τον Παυσανία. Παράλληλα, οι Ίωνες της Μικράς Ασίας εγκατέλειψαν τη Σπάρτη και πρόσφεραν την ηγεσία των ενωμένων δυνάμεών τους στην Αθήνα, κάτι που αποτέλεσε την απαρχή της κατοπινής ναυτικής αθηναϊκής ηγεμονίας.

Στην πατρίδα του, ο Παυσανίας κατηγορήθηκε ως προδότης. Βρέθηκε ένοχος για ορισμένα μικρά παραπτώματα, ωστόσο απαλλάχτηκε από την κατηγορία της προδοσίας, είτε γιατί δωροδόκησε τους δικαστές με χρυσάφι, είτε γιατί έγιναν πιστευτά τα επιχειρήματά του, ότι οι επαφές του με τον Ξέρξη ήταν ένα πολεμικό τέχνασμα, παρόμοιο μ’ εκείνο του Θεμιστοκλή στη Σαλαμίνα.

Αργότερα, ο Παυσανίας πήγε πάλι στο Βυζάντιο, ως ιδιώτης αυτή τη φορά και συνέχισε τις συνεννοήσεις του με τον Ξέρξη. Οι Αθηναίοι τον υποχρέωσαν να καταφύγει στις Κολωνές της Τροίας. Από εκεί, ανακλήθηκε πάλι στη Σπάρτη, καθώς οι συμπολίτες του είχαν πληροφορηθεί τις ενέργειές του. Οι έφοροι είχαν ισχυρές ενδείξεις εναντίον του αλλά καμία απόδειξη. Τον κατηγόρησαν επίσης ότι προσπάθησε να υποκινήσει επανάσταση των ειλώτων, στους οποίους υποσχέθηκε την ελευθερία τους και πολιτικά δικαιώματα. Η μαρτυρία ενός είλωτα, ήταν δύσκολο να γίνει αποδεκτή, σε βάρος μάλιστα ενός διακεκριμένου Σπαρτιάτη. Ο Παυσανίας θα αθωωνόταν ξανά, αν ένας δούλος του, που εκτελούσε χρέη αγγελιοφόρου στις επαφές του με τον Αρτάβαζο, δεν παρουσίαζε μία επιστολή του Παυσανία που θα παρέδιδε στον Πέρση σατράπη. Και πάλι, οι έφοροι διατήρησαν τις επιφυλάξεις τους, μέχρι που άκουσαν τη συνομιλία του Παυσανία με τον αγγελιοφόρο του, κρυμμένοι στο ιερό του Ποσειδώνα στο Ταίναρο.

Από αυτή, προέκυπτε η σαφής ενοχή του στρατηγού. Αποφάσισαν να τον συλλάβουν. Όμως εκείνος ξέφυγε και ζήτησε άσυλο στο ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς. Οι πόρτες του ιερού χτίστηκαν για να πεθάνει ο Παυσανίας από ασιτία. Για να μην βεβηλωθεί ο ναός από τον θάνατό του, γκρέμισαν τη στέγη του και έβγαλαν από αυτή τον νικητή των Πλαταιών λίγο πριν ξεψυχήσει. Ο Ηρόδοτος που αναφέρει τα γεγονότα, αμφιβάλλει για την ενοχή του Παυσανία ενώ αντίθετα ο Θουκυδίδης την θεωρεί δεδομένη. Νεότερες έρευνες, έδειξαν ότι όντως ο Παυσανίας είχε παρεκτραπεί αλλά πλήρωσε ουσιαστικά την απώλεια της ηγεμονίας της Σπάρτης στον ελλαδικό χώρο.

ΦΕΙΔΙΑΣ: Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΓΛΥΠΤΗΣ ΜΕ ΤΟ ΘΛΙΒΕΡΟ ΤΕΛΟΣ

Ένας από τους σημαντικότερους καλλιτέχνες της αρχαιότητας, ήταν αναμφίβολα ο Φειδίας. Γεννήθηκε στα τέλη του 6ου π. Χ. αιώνα ή στις αρχές του 5ου π. Χ. αιώνα. Το όνομά του είναι στενά συνδεδεμένο με εκείνο του Περικλή. Ο Περικλής του ανέθεσε τη γενική επιστασία της καλλιτεχνικής διακόσμησης των κτισμάτων της Ακρόπολης και κυρίως του Παρθενώνα. «Πάντα διείπε και πάντων επίσκοπος ήταν αυτώ» [τω Περικλεί].

Ο Φειδίας φιλοτέχνησε και το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα της Παρθένου Αθηνάς (438 π. Χ.). Όμως, πολιτικοί αντίπαλοι του Περικλή κατηγόρησαν τον Φειδία ότι είχε υπεξαιρέσει μέρος του ελεφαντοστού και του χρυσού του αγάλματος. Ο Φειδίας όμως, αποσπώντας χωρίς να προκαλέσει καμία ζημιά, τον χρυσό χιτώνα του αγάλματος και ζυγίζοντάς τον, απέδειξε τη συκοφαντία. Οι εχθροί του όμως, τον μήνυσαν και για ασέβεια, θεωρώντας πως απεικόνισε τον Περικλή και τον εαυτό του, ως «πρεσβύτη θαλερό» μάλιστα, στην ασπίδα της Θεάς. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, φυλακίστηκε και πέθανε στη φυλακή από ασθένεια ή από δηλητήριο που του έδωσαν ύπουλα οι εχθροί του Περικλή.
Σύμφωνα όμως με άλλη εκδοχή, δεν φυλακίστηκε αλλά φυγαδεύτηκε και πήγε στην Ηλεία, όπου κατασκεύασε το περίφημο χρυσελεφάντινο άγαλμα του Ολυμπίου Διός και σκοτώθηκε από τους Ηλείους αφού καταδικάστηκε σε θάνατο για δεύτερη φορά για παρόμοια αιτία.

Και πάλι δημιουργούνται προβλήματα σχετικά με το ποιο από τα δύο αγάλματα (του Δία ή της Αθηνάς) φιλοτεχνήθηκε νωρίτερα. Ο ναός του Ολυμπίου Δία, ολοκληρώθηκε το 456 π. Χ. Πιθανότατα ο Φειδίας εργάστηκε στην Ηλεία, επέστρεψε στην Αθήνα μετά από πρόσκληση του Περικλή και τα τελευταία χρόνια της ζωής του τα πέρασε στην Ηλεία. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι το άγαλμα του Ολυμπίου Διός έφερε την υπογραφή του Φειδία και οι Ηλείοι τίμησαν τους απογόνους του με το αξίωμα των Φαιδρυντών, των καθαριστών του αγάλματος του Δία.

ΘΟΥΚΥΔΙΔΗΣ: Η ΕΙΚΟΣΑΕΤΗΣ (ΑΥΤΟ)ΕΞΟΡΙΑ

Ο μεγαλύτερος ιστορικός όλων των εποχών κατά πολλούς, ο Θουκυδίδης, γεννήθηκε στον Άλιμο της Αττικής γύρω στο 460 π. Χ. και ήταν γιος του Όλορου. Η οικογένειά του πρέπει να είχε θρακικό αίμα. Αυτό προκύπτει από το (θρακικό) όνομα του πατέρα του και τις μεγάλες εκτάσεις γης με μεταλλεύματα που είχε ο ιστορικός στη Σκαπτή Ύλη (αρχαία πόλη της Θράκης κοντά στη θάλασσα, απέναντι από τη Θάσο, περιοχή του νομού Καβάλας σήμερα).

Το 424 π. Χ. ο Θουκυδίδης ανέλαβε το αξίωμα του στρατηγού. Ως στρατηγός, στάλθηκε να υπερασπιστεί την Αμφίπολη από τον Λακεδαιμόνιο στρατηγό Βρασίδα. Δεν τα κατάφερε όμως και έσωσε μόνο το επίνειο της Αμφίπολης, την Ηιόνα. Κατηγορήθηκε τότε για προδοσία και καταδικάστηκε σε θάνατο. Γι’ αυτό αναγκάστηκε να αυτοεξοριστεί στα κτήματά του στη Σκαπτή Ύλη. Στην εξορία έμεινε για 20 χρόνια και ταξίδεψε στη Μακεδονία, την Πελοπόννησο και πιθανότατα σε όλους τους τόπους όπου είχε διεξαχθεί ο Πελοποννησιακός Πόλεμος. Με την 20ετή παραμονή του στην εξορία, μπόρεσε να δει αποστασιοποιημένος και ανεξάρτητος τα γεγονότα και να κρίνει το αθηναϊκό κράτος αντικειμενικά.

Το 404 π. Χ. δόθηκε γενική αμνηστία στους εξόριστους και ο Θουκυδίδης επέστρεψε στην Αθήνα. Σύμφωνα με μία εκδοχή, έμεινε στην πόλη ως τον θάνατό του (μεταξύ 399 π. Χ. και 396 π. Χ.), ενώ σύμφωνα με άλλη, απογοητευμένος απ’ όσα αντιμετώπισε επέστρεψε στη Σκαπτή Ύλη όπου και πέθανε.

ΠΥΡΡΟΣ: Ο ΘΡΥΛΙΚΟΣ ΒΑΣΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΗΠΕΙΡΟΥ ΚΑΙ Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΣΤΟ ΑΡΓΟΣ

Ο βασιλιάς της Ηπείρου Πύρρος, γεννήθηκε το 319 π. Χ. Βασίλεψε δύο φορές (307 π. Χ. – 303 π. Χ. και 297 π. Χ. – 272 π. Χ.). Επέκτεινε σημαντικά το βασίλειό του και εκστράτευσε στην Ιταλία. Το 275 π. Χ. επέστρεψε στην Ελλάδα. Το 272 π.Χ. εκστράτευσε στη Σπάρτη καθώς ο βασιλιάς της Αρεύς έλειπε στην Κρήτη, δεν μπόρεσε όμως να την καταλάβει. Εγκατέλειψε την πολιορκία όταν έμαθε ότι κατευθυνόταν εναντίον του ο Αντίγονος Γονατά; και μπήκε αιφνιδιαστικά στο Άργος. Υπήρξε όμως μεγάλη σύγχυση στο στράτευμά του. Βλέποντας την απελπιστική κατάσταση, αφαίρεσε τα διακριτικά από το κράνος του και έφιππος όρμησε εναντίον των εχθρών. Τότε δέχτηκε χτύπημα από ένα ακόντιο που του τρύπησε την πανοπλία στον θώρακα.

Το τραύμα δεν ήταν σοβαρό και ο Πύρρος στράφηκε εναντίον αυτού που του επιτέθηκε. Ήταν ένας Αργείος, γιος μιας φτωχής, ηλικιωμένης γυναίκας που είχε καταφύγει στη στέγη ενός οικήματος για να έχει θέα της μάχης. Βλέποντας τον γιο της να κινδυνεύει άμεσα σήκωσε ένα κεραμίδι και το εκσφενδόνισε εναντίον του Πύρρου, ο οποίος δέχτηκε το χτύπημα κάτω από το κράνος με αποτέλεσμα να σπάσουν οι σπόνδυλοι στη βάση του τραχήλου. Ο Ηπειρώτης βασιλιάς έχασε τις αισθήσεις του και έπεσε από το άλογο. Ένας από τους στρατιώτες του Αντίγονου, ο Ζώπυρος, μαζί με δυο – τρεις ακόμα, τον αναγνώρισαν και τον έσυραν στο κατώφλι ενός σπιτιού, ενώ είχε αρχίσει να βρίσκει τις αισθήσεις του. Ο Ζώπυρος, αδίστακτα, τον αποκεφάλισε. Ο γιος του Αντίγονου Αλκυονέας, αφού βεβαιώθηκε για την ταυτότητα του νεκρού, πήρε ο ίδιος το κεφάλι του Πύρρου και το έφερε, θριαμβευτικά, μπροστά στον πατέρα του.

Έξαλλος ο Αντίγονος, άρχισε να ραβδίζει έξαλλος τον γιο του, αποκαλώντας τον άξεστο και βάρβαρο. Διέταξε να προετοιμαστούν τα λείψανα του Πύρρου για την τελετή της ταφής και της καύσης. Σε λίγο, ο Αλκυονέας, βρήκε εξουθενωμένο τον γιο του Πύρρου Έλενο και τον έφερε στον πατέρα του. Ο Αντίγονος, φρόντισε τον Έλενο, του έδωσε τα λείψανα του πατέρα του για να τα μεταφέρει στην Ήπειρο και φέρθηκε με επιείκεια στους άνδρες του.

Αυτό ήταν το άδοξο τέλος ενός από τους μεγαλύτερους στρατιωτικούς ηγέτες της αρχαιότητας, του Πύρρου. Είδαμε παραπάνω και το άσχημο τέλος πέντε ακόμα σπουδαίων ανδρών της αρχαιότητας.

Δυστυχώς, δεν ήταν οι μοναδικοί. Η ιστορία αυτού του τόπου, είναι γεμάτη από ιστορίες σπουδαίων ανθρώπων που έφυγαν από τη ζωή δολοφονημένοι, κυνηγημένοι ή πάμφτωχοι, έχοντας συχνά δώσει για την πατρίδα τα πάντα…

Κατά τις εργασίας της Ιονίας Οδού, για την παράκαμψη του Αγρινίου, στην θέση Κουβαράς, μεταξύ Φυτειών-λίμνης Αμβρακίας-Αμφιλοχίας,ευρέθη αρχαιότατος τάφος (χρονολογήθηκε στα τέλη του 10ου π.Χ. αι.) με κτερίσματα, όπως ένα χάλκινο ξίφος (0,94 μ.), ένας χρυσός κύλικας, όλη η αρματωσιά του νεκρού – που ονομάσθηκε συμβολικώς ο «Μυκηναίος πολεμιστής της Αμφιλοχίας» Ένα μικρότερο χάλκινο ξίφος (μήκους 0,42 μ.) με οστέινη λαβή, και ένα μαχαίρι, που δεν διασώθηκε σε καλή κατάσταση, μια αιχμή βέλους, μια αιχμή δόρατος, ένας τριποδικός λέβητας – που σπανίζει σε μυκηναϊκούς τάφους – αλλά το σημαντικότερο όλων, ένα ζεύγος περικνημίδων,επίσης σπανιότατο και δη στην Δυτ. Ελλάδα.

Αλλά αυτός ο «Μυκηναίος» δεν ήταν μόνος, φυσικά...

Οι ενδείξεις κι οι αποδείξεις ανθρωπίνης παρουσίας στην Ακαρνανία υπάρχουν από τα χρόνια της αρχαίας Νεολιθικής Εποχής (6000-5000 π.Χ.). Τυχαία τομή αρχαιολόγων στα σύνορα Αστακού-Καραϊσκάκη, έδειξε κατοίκηση από το 5000-6000π.Χ. – κάτι που δεν μας εκπλήσσει για την Αιτωλοακαρνανία.

Σε ανασκαφές σε σπήλαιο, κοντά στον Άγιο Νικόλαο Αστακού, έχουν ευρεθεί ευρήματα χρονολογηθέντα στην αρχαία Νέολιθική Εποχή έως την Εποχή τού Χαλκού(2800-1100 π.Χ.). Σε ανασκαφή, επίσης σε σπήλαιο, στα ΝΑ. του Μύτικα, έχουν ευρεθεί έγχρωμα όστρακα χρονολογηθέντα στην ιδία περίοδο.

Απ'τα «προϊστορικά» χρόνια κατοικείτο η Πλευρών, η Στράτος, κ.ά. πόλεις της περιοχής. Στο Θέρμο τα σημαντικότερα μνημεία και αρχιτεκτονικά σύνολα της περιοχής είναι τα «προϊστορικά» ελλειψοειδή και τετράπλευρα κτήρια «αβεβαίου χρονολογήσεως καί χρήσεως μέγαρα»... Εγώ εξακολουθώ να απορώ γιατί λέμε«προϊστορική» μια εποχή, που απ'ό,τι φαίνεται έχει λαλίστατη Ιστορία να διηγηθεί... Και αν έτσι την λέμε,γιατί όταν καθιερώθηκε ο όρος τα ευρήματα ήταν λογοστά, τώρα που όλη η Ελλάδα είναι γεμάτη ευρήματα αυτής της εποχής, είναι καιρός ο ξεπερασμένος όρος να αλλάξει... Η επιστήμη πρέπει να συμβαδίζει τάχιστα με τις νέες ανακαλύψεις της, διότι αλλιώς κινδυνεύει να διδάσκει και να λέει άκυρα πράγματα...

Η εγκατάστασις των φύλων – που δυστυχώς και πάλι ατυχώς η Ιστορία ονομάζει«προ-ελληνικών», ενώ είναι καιρός να τα ονομάσει πρωτοελληνικά, ως απώτατα ελληνικά φύλα - στην Ακαρνανία, έγινε την πρώιμη και μέση εποχή του Χαλκού(2800-1900 και 1900-1580 π.Χ. αντιστοίχως).

Την Ακαρνανία αποίκησαν αρχικώς οι Κουρήτες και οι Λέλεγες. Οι πρώτοι έφθασαν εδώ - μάλλον - από την σημερινή γεωγραφική περιοχή της Βορείου Ηπείρου, προ του1900 π.Χ. Εγκαταστάθηκαν αρχικώς στην Εύβοια. Αργότερα στην Αιτωλία. Από αυτήν επέρασαν στην Ακαρνανία, περί το 1500 π.Χ. Εγκαταστάθηκαν δε στο εσωτερικό της χώρας.Οι Λέλεγες, εγκαταστάθηκαν στα Δ. της Ακαρνανίας, σχεδόν ταυτοχρόνως με τους Κουρήτες. Οι Κουρήτες εκτοπίσθηκαν, αργότερα από την Αιτωλία, από ένα άλλο πρωτοελληνικό φύλο, τους Τηλεβόες – κατοίκους του Μεγανησιού.

Τα κυρίως Ελληνικά και ιστορικά φύλα (Ίωνες, Αχαιοί και Αιολείς), έζησαν για 7περίπου αιώνες στην Θεσπρωτία και την Βόρειο Ήπειρο (2600-1900 π.Χ.), πριν κατέλθουν στον νυν ελλαδικό χώρο.

Στην Ακαρνανία, πρώτοι εγκατεστάθησαν οι Κεφαλήνες, υπό τον αρχηγό τους, τον Κέφαλο. Το φύλο αυτό ανήκε στην φυλή των Αχαιών (= οι κυρίαρχοι των νερών). Οι Κεφαλήνες κατέλαβαν τα νησιά του Ιωνίου: Ζάκυνθο, Δουλίχιον, Σάμη και Ιθάκη. Εν συνεχεία, περί το 1300 π.Χ., κατέλαβαν τα Δ. παράλια της Ακαρνανίας: Μυκηναϊκά ευρήματα – πλην του προαναφερομένου στις Φυτείες - έχουν ευρεθεί στα Κόροντα,την Πάλαιρο, την θέση Μίλα, ανάμεσα σε Παλαιομάνινα και Πεντάλοφο, στην Παλαιομάνινα (όπου ευρέθησαν «κυκλώπεια τείχη» - μήκους 1.650 μ. - ακρόπολη, πύργοι, πύλες, πυλίδες, δεξαμενές νερού, πολεμικά όπλα, εργαλεία και οικοδομικά λείψανα), όπου επιβεβαιώθηκε η συνεχής κατοίκηση της πόλεως από τους«προϊστορικούς» χρόνους έως τις ημέρες μας, καθώς και η εξέχουσα θέση της στον έλεγχο της περιοχής κ.α.

Μεταξύ 1200-1100 π.Χ. οι Ακαρνάνες (φυσικά ελληνόγλωσσος λαός, προερχομένος από την περιοχή της Ηπείρου) εισέβαλαν προς τον νότο, και την περιοχή που εξ αυτών ονομάσθηκε Ακαρνανία. Καλύτερα εξοπλισμένοι, με όπλα από σίδηρο, την κατέλαβαν ολόκληρη και εξεδίωξαν τους προηγουμένους κατοίκους της.

Γ. Λεκάκης «Σύγχρονης Αιτωλοακαρνανίας περιήγησις» (υπό έκδοσιν).

(*) Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στην 11χρονη στήλη του συγγραφέα Γ. Λεκάκη "Ελλάδος Μεγαλείον", στην εφημ. «Ελευθερία» του Λονδίνου.

Λίγες λέξεις, πολλή ιστορία. Αλές, Λάρυμνα, Ορχομενός και μέσα στην αχλύ της ιστορίας και της δόξας, ο στόλος που ξεκίνησε από εδώ για την Τροία…

Η περιοχή της Λάρυμνας κατοικήθηκε την εποχή του Χαλκού (3η - 2η χιλιετία π.χ.). Βρίσκεται στον όρμο που εκβάλλει ο βοιωτικός ποταμός Κηφισός.

Η αρχαία Λάρυμναήταν η ανατολικότερη πόλη της Οπουντίας Λοκρίδας και αποτελούσε επίνειο του Ορχομενού και άλλων παραλιμνίων βοιωτικών πόλεων (Στράβων). Πόλη εμπορική, πλούσια και καλά οχυρωμένη με τείχος χτισμένο με πολυγωνικούς και τετράγωνους ογκόλιθους. Άξια λόγου ήταν τα πολλά και μεγάλα οικοδομήματα με ιδιαίτερο οικοδόμημα τον ναό του Διονύσου με το άγαλμά του.

Από τους ιστορικούς χρόνους σώζεται αρκετά καλά η οχύρωση της (4ος αι. π.χ.). Στην παραλία του χωριού Λάρμες, κοντά στο εργοστάσιο,είναι ορατά τα λείψανα του θαλάσσιου τείχους  (οχύρωσης) με πύργους και των λιμενοβραχιόνων του αρχαίου μώλου.

Σε ότι αφορά στο λιμάνι διασώζεται η πληροφορία ότι το στόμιό του έκλεινε με αλυσίδα για να επισημαίνεται η πλημμυρίδα και η άμπωτη του Ευρίπου.

Με βάση τις ιστορικές πηγές, το 225 π. x., ο Αντίγονος Γ'Δώσων (263 – 221 π.χ. - βασιλιάς της Μακεδονίας κατά την περίοδο 229 π.χ. - 221 π.χ) παρέμεινε στα πλοία του όταν αυτά κάθισαν στον πυθμένα της θάλασσας, κοντά στο λιμάνι της Λάρυμνας, έως ότου σχηματιστεί η πλημμυρίδα.

Το 85 π. Χ. η πόλη καταστράφηκε από τον Ρωμαίο Σύλλα γιατί συμμετείχε στην επανάσταση ενάντια στους Ρωμαίους μαζί με την πόλη των Αλών.

Σύμφωνα µε την παράδοση, εδώ ναυπηγήθηκαν τα πλοία που πήραν μέρος στον Τρωικό πόλεμο...

Σήμερα, στην περιοχή αυτή βρίσκονται το εργοστάσιο και τα μεταλλεία της ΛAPKO, τα μεγαλύτερα της Ελλάδας (και ένα από τα μεγαλύτερα της Ευρώπης) σε χρωµονικελιούχο μετάλλευμα…

Πηγές: authorway.com, kastamonitis.blogspot.gr

Προσωποποίηση και προστάτιδα θεά των καρπών της Γης, ήταν η Δήμητρα, η Γη μήτρα των πάντων. Κοιτίδα της λατρείας της υπήρξε η εύφορη Θεσσαλία, που ανάμεσα σε άλλες ονομασίες(Πελασγία, Ελλάς, Πυρραία, Αιολίς) είχε και την επωνυμία: Πανδώρα.

Από κει ξεκίνησε μια νεαρή ιέρεια από την Πάρο, η Κλεοβία ή Κλεόβοια, μεταφέροντας στο νησί της Θάσου(Παριανή αποικία) τη λατρεία με τα ιερά όργια της θεάς.

Η «Παρθένος Κλεοβία», όπως την αποκαλούσαν, έθεσε τη ζωή της στην υπηρεσία της θεάς και του Ιερού της, που βρισκόταν εκτός των τειχών, στο βραχώδες ακρωτήριο, καθώς πάντοτε τα ιερά της Δήμητρας ανεγείρονταν εκτός των τειχών ή στους πρόποδες της ακρόπολης.

Η Κλεόβοια δίδασκε στους νησιώτες την καλλιέργεια του σταριού, κι επόπτευε τα ειρηνικά έργα του λαού της Θάσου.

Αιώνες αργότερα, ο Θάσιος ζωγράφος Πολύγνωτος απαθανάτισε τη μορφή της σε τοιχογραφίας της γνωστής «Λέσχης των Κνιδίων», στους Δελφούς.Σε κείνη τη νωπογραφία, που περιγράφει και ο Παυσανίας, εικονιζόταν η Κλεοβία, καθισμένη μέσα στην άκατο του Χάροντα να κρατάει στα γόνατα την «ιερή κίστη», το μυστικό κάνιστρο της Δήμητρας, ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν στις τελετές οι ιερείς των Καβείριων και Ελευσίνιων Μυστηρίων.Να θυμίσουμε πως το νησί ανήκε κατά τον ομηρικό ύμνο στη θεά Δήμητρα και για μεγάλη περίοδο λεγόταν Δημητριάς. Η ιέρεια της Δήμητρας, η Κλεόβοια ήταν γιαγιά του μεγάλου παριανού ποιητή Αρχιλόχου.

Μια άλλη ιέρεια από την Πισιδία της Ιωνίας ήταν η Αγανίππη.

Στους πρόποδες του Ελικώνα, υπήρχε μια πηγή, που λεγανε πως το νερό της είχε αναβρύσει από χτύπημα της οπλής του Πήγασου, του μυθικού, φτερωτού αλόγο.Για τούτο, οι Βοιωτοί της είχαν δώσει το όνομα «Ιπποκρήνη».

Σε κείνη τη δενρόφυτη πλαγιά έφτασε από την Ιωνία, η Αγανίππη με τις μαντικές ικανότητες.

Από τη στιγμή που η Αγανίππη άρχισε να ιερουργεί και να προσφέρει τις μαντικές της γνώσεις, χρησιμοποιώντας το ιερό νάμα της πηγής Ιπποκρήνης, ο μύθος αγκάλιασε την ύπαρξή της ολότελα.Την είπαν Νύμφη θεϊκή, κόρη του Τερμησσού ποταμού, προστάτιδα του ανθρώπινου νου..

Το νερό της Ιπποκρήνης απέκτησε την ιδιότητα να εμπνέει όσους το έπιναν. Η πηγή θεωρήθηκε δημιούργημα των Μουσών, κι αυτές, οι κόρες του Αιθέρα, προσονομάστηκαν «Αγανιππίδες».

Ο περιηγητής Παυσανίας γράφει ότι κινούμενος κάποιος προς το ιερό των Μουσών συναντά αριστερά του την πηγή Αγανίππη, που έχει όλο το χρόνο νερό και μαύρη άμμο στον πυθμένα, γι’αυτό και ο ιστορικός της έδωσε το επίθετο «μελάνυδρος».

Πηγές: «ΑΡΧΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ», Χρήστος Τσούκας, www.hsiodos.gr, The Mythologists

Οι αποδεχόμενοι τους Λαπίθεςως μυθικά όντα παράγουν το όνομά τους από το λαπιστής ( αλαζών) και το ρήμα λαπίζω ( συρίζω), από την ίδια ρίζα λαπ επίσης και το ρήμα αλαπάζω (=καταστρέφω, διαρπάζω) αλλά και το ουσιαστικό λαίλαπα (λαίλαψ).

Επειδή όμως και η ρίζα λαπ είναι σχετική με τη ραπ = αρπ πολλοί σχετίζουν το όνομα με τις Άρπυιες, δηλαδή τους βίαιους ανέμους, και κάθε βίαια μετεωρολογικά φαινόμενα, δαίμονες των καταιγίδων, που η ποιητική φαντασία τους μετέβαλε βαθμηδόν σε γενναίους πολεμιστές, ενάρετους και φιλόξενους σε αντίθεση με τους Κενταύρους.

Μυθικός θεσσαλικός λαός, που καταγόταν από τον ποτάμιο θεό Πηνειό. Αρχικά κατοικούσαν στα βουνά της Πίνδου, του Πηλίου και της Όσσας. Στα φαράγγια της Πίνδου ο Πηνειός ενώθηκε με τη Νύμφη Κρέουσα και γεννήθηκαν τρία παιδιά, ο Υψεύς, ο Ανδρεύς και η Στίλβη. Η Στίλβη ενώθηκε με το θεό Απόλλωνα και γέννησε τον Λαπίθη, αρχηγέτη των Λαπιθών.

Οι Λαπίθες πήραν μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία, στο κυνήγι του Καλυδωνίου κάπρου και στον Τρωικό πόλεμο. Πιο γνωστοί είναι για τον αγώνα τους κατά των Κενταύρων, από τον οποίο αναδείχθηκαν νικητές. Τελικά νικήθηκαν από τον Ηρακλή, που βοήθησε τον Αιγίμιο, βασιλιά των Δωριέων, και έδωσε σε αυτόν τη χώρα τους.

Σε όλη τη διάρκεια της ιστορίας τους περιπλανήθηκαν αρκετά, στη Θεσσαλία, στη Βοιωτία, στην Αττική, στην Κορινθία, στην Ήλιδα, στη Λακωνία, και έφθασαν μέχρι τη Ρόδο και την Κνίδο. Τοπωνύμια όπως Λαπίθη, Λάπιθα, Λαπιθαίον, προφανώς αποτελούν κατάλοιπα από τις μετακινήσεις τους. Από τους πιο ονομαστούς βασιλείς των Λαπιθών ήταν ο Ιξίων και ο γιος του, Πειρίθους. Από την ένωση του Ιξίονα και της Ήρας γεννήθηκε ο Κένταυρος, ο γενάρχης των Κενταύρων.

Ο Πειρίθους ήταν ετεροθαλής αδελφός των Κενταύρων και στενός φίλος του Αθηναίου ήρωα Θησέα. Εναντίον των Κενταύρων πολέμησε και ο βασιλιάς των Λαπιθών Καινέας, που χάρη στον Ποσειδώνα, κανένα όπλο δεν μπορούσε να τον σκοτώσει. Οι Κένταυροι για να τον θανατώσουν, έκοψαν μεγάλα έλατα και με τους κορμούς τους τον κτυπούσαν, μέχρι που τον κατάχωσαν βαθιά στη Γη.

Η Ιλιάδα, το κατ’ εξοχήν έπος του Τρωικού πολέμου, αποτελεί μια επική αφήγηση 52 ημερών του δέκατου έτους του πολέμου, όταν οι Έλληνες αφού κατάκτησαν τις γύρω περιοχές, πολιορκούν στενότερα την Τροία.

Περιλαμβάνει κρίσιμες μέρες μαχών και νύχτες και μια σειρά μονομαχιών, που φαίνεται πως ήταν και η κύρια πολεμική τακτική των αντιμαχόμενων μερών. Άλλες απ’ αυτές ολοκληρώνονται, άλλες είναι αμφίρροπες ή ματαιώνονται "μεταφυσικά".

Η μονομανία μεταξύ του Πάρη και του Μενέλαου (ραψ.Γ), δεν είχε αδιαμφισβήτητο νικητή, λόγω θεϊκής παρέμβασης, της Αφροδίτης, που εξαφανίζει μέσα σε σύννεφο τον αγαπημένο της Πάρη.

Άλλη μονομαχία, στη ραψωδία Ζ, είναι αυτή του Διομήδη και του Γλαύκου, που δεν πραγματοποιείται, όταν στην καυχησιολογία για τη γενιά τους ανακαλύπτεται μια φιλική σχέση των παππούδων τους,την οποία και θεωρούν θείο κληροδότημα!

Η μονομαχία σταματά και μέσα στη λάβρα του πολέμου ανταλλάσσουν δώρα από την αρματωσιά τους. Άστραψε η ειρήνη αντί για το πολεμικό πυρ και μαλάκωσε ο πόλεμος.

Οι μονομάχοι του ομηρικού έπους, κυριευμένοι από τον οίστρο της μάχης, έτοιμοι να αλληλοσκοτωθούν, ξεπεζεύουν από τα άλογά τους, καρφώνουν στο χώμα τα ακόντιά τους, δίνουν σαν αδελφικοί φίλοι τα χέρια και ανανεώνουν την πίστη τους στην πατροπαράδοτη φιλία με μια συμπεριφορά ξένη προς τον πόλεμο.

Ανταλλάσσουν τα όπλα τους, κάτω από τα βλέμματα των αντιμαχόμενων μερών, και συμφωνούν να μην έλθουν ξανά αντιμέτωποι σε καμία από τις μάχες του πολέμου, αλλά την πολεμική τους ορμή να τη στρέφουν σε άλλους αντιπάλους!

Κι αυτό ήταν ένα θαύμα του ιερού θεσμού της φιλοξενίας!

Στη ραψωδία Η ο Έκτορας πρότεινε να λυθεί ο πόλεμος με μονομαχία ανάμεσα στον ίδιο και σε όποιον πολεμιστή διάλεγαν οι Αχαιοί.

Στην πρόκληση ανταποκρίθηκε ο Μενέλαος, αλλά τον συγκράτησε ο αδελφός του Αγαμέμνονας.

Ανάμεσα στους άλλους εννέα που προθυμοποιήθηκαν να μονομαχήσουν (Αγαμέμνων, Τυδείδης Διομήδης, οι Αίαντες, Ιδομενέας, Μυριόνης, Ευρύπυλος, Θόας, Οδυσσέας) επιλέγεται με κλήρο ο Αίαντας από τη Σαλαμίνα.

Αλλά επειδή η μονομαχία δεν κατέληγε σε κάποιον νικητή και έδειχνε ισοπαλία, μετά από μεσολάβηση των κηρύκων Ιδαίου και Ταλθύβιου, ο Αίαντας και ο Έκτορας σταματούν να μάχονται, γιατί έπεσε η νύχτα.

Οι δύο αντίπαλοι θαύμασαν το σθένος, την ικανότητα και την ανδρεία ο ένας του άλλου και αντάλλαξαν μεταξύ τους δώρα, κάτι που συνηθιζόταν στο τέλος μιας ισόπαλης μονομαχίας:

"Πλακώνει η νύχτα, ας γένει η χάρη της· καλό να την ακούμε.
Γύρισε τώρα στα πλεούμενα, τους Αχαιούς να φράνεις,
κι απ'όλους πιο πολύ τους φίλους σου, τα συμπαλίκαρά σου·
κι εγώ στου ρήγα Πρίαμου φτάνοντας το μέγα κάστρο απάνω
τους Τρώες θα φράνω, τις Τρωαδίτισσες τις μεγαλομαντούσες,
που σε όλων των θεών τη σύναξη δοξολογία θα κάνουν.
Μόν'έλα, δώρα συναλλήλως μας ν'αλλάξουμε πανώρια, τούτα για μας κανένας κάποτε για Τρώας να πει για Αργίτης:
"Εκείνοι οι δυο τους και πολέμησαν σε καρδιοφάουσα αμάχη,
και πάλε πριν χωρίσουν μόνιασαν και φύγαν φιλιωμένοι."»
Είπε, και παίρνει ασημοκάρφωτο σπαθί και του χαρίζει
μες στο θηκάρι του, που εκρέμουνταν από λουρί πανώριο.
Κι ο Αίας ζουνάρι λαμπροπόρφυρο στον Έχτορα χαρίζει.
Κι ως εχωρίσαν, τούτος τράβηξε για τους Αργίτες πίσω.."

Το δώρο σπαθί του Έκτορα, τραγική ειρωνεία, το χρησιμοποίησε ο Αίαντας στην αυτοκτονία του.

Τη ζώνη του Αίαντα χρησιμοποίησε αργότερα ο Αχιλλέας, όταν έσυρε νεκρό τον Έκτορα γύρω από τα τείχη της Τροίας και τον τάφο του Πατρόκλου.

Η Ιλιάδα, τελειώνει με την πυρά της σορού του Έκτορα, τον οποίο σκότωσε ο Αχιλλέας.

Το πάρσιμο της Τροίας είναι πια θέμα χρόνου...

Μετά την κηδεία του Έκτορα, ήλθε στην Τροία η  όμορφη κόρη του Άρη Πενθεσίλειαβασίλισσα των Αμαζόνων, για να ενισχύσει τους Τρώες. Στις μάχες ήταν ιδιαίτερα δυναμική, σκότωσε και τον Αχαιό Μαχάονα.

Οι Αμαζόνες ήταν μια πολεμόχαρη γυναικεία φυλή που κατοικούσαν, σύμφωνα με τον μύθο, στη νοτιοανατολική πλευρά του Ευξείνου Πόντου ή στην περιοχή του Καυκάσου.

Στην αρχή η Πενθεσίλεια πολέμησε με επιτυχία αλλά στο τέλος νικήθηκε από τον Αχιλλέα που τη σκότωσε με το σπαθί του. O Αχιλλέας με κράνος, ασπίδα, περικνημίδα σχεδόν γυμνός, βρέθηκε αντιμέτωπος με την Πενθεσίλειαη οποία πολεμούσε φορώντας πολεμική μάσκα. Η Αμαζόνα  του έριξε το κοντάρι της, το οποίο έγινε κομμάτια μόλις χτύπησε στην ασπίδα του Αχιλλέα. Στη συνέχεια  έριξε και δεύτερο κοντάρι, αλλά ούτε και τότε τον πλήγωσε.

Ο Αχιλλέας τότε κατόρθωσε να την τραυματίσει θανάσιμα βυθίζοντας το ξίφος του στο στήθος της. Η βασίλισσα των Αμαζόνων άοπλη προσπαθεί με το αριστερό της χέρι να εμποδίσει τον αποφασισμένο Αχιλλέα. Αν και γενναία η στάση της δείχνει μια τελευταία ικεσία. Βρισκόμαστε προς το  τέλος του Τρωικού Πολέμου.

Εκείνος τη σκοτώνει κι εκείνη τον κοίταγε στα μάτια σα να του λεγε: “Συγγνώμη που σε πλήγωσα την ώρα που με σκότωνες”.  Τότε βγάζει τη μάσκα απ’ το πρόσωπό της.  Η ομορφιά της Πενθεσίλειας τον γέμισε μελαγχολία και όσοι ήταν παρόντες δεν είχαν καμιά αμφιβολία ότι ο Αχιλλέας είχε εκείνη τη στιγμή ερωτευθεί τη γυναίκα που σε λίγο θα πέθαινε απ το δικό του χέρι. Διάβαζε τα μάτια που ο ίδιος είχε σκοτώσει.

Η μεταγενέστερη γραπτή παράδοση επιβεβαιώνει τον κεραυνοβόλο έρωτα που ένιωσε ο γενναίος  Αχιλλέας την ώρα που τη σκότωνε. Ο θάνατος της Πενθεσίλειας περιγράφεται με λεπτομέρεια, όχι στην “Ιλιάδα” όπως θα περίμενε κανείς, αλλά στις “Ηρωίδε”» του Οβιδίου και την “Αινειάδα” του Βιργιλίου.

O συμπολεμιστής του Αχιλλέα Θερσίτης,  θα τον περιγελάσει  για τον απρόσμενο έρωτά του. Ο μεγάλος αρχηγός με μια Αμαζόνα; Λέγεται μάλιστα πως έβγαλε ένα από τα μάτια της Αμαζόνας για να προσβάλει τον Αχιλλέα. Την ξεδιαντροπιά του ο Θερσίτης την πλήρωσε με τη ζωή του.

Όπως λένε οι γραπτές πηγές ο Αχιλλέας σήκωσε τη νεκρή βασίλισσα και την έβγαλε από το πεδίο της μάχης. Το σώμα της, μαζί με τα πτώματα 12 άλλων Αμαζόνων, τα παρέδωσαν με ολόκληρο τον οπλισμό τους στους Τρώες κι εκείνοι τα έκαψαν και έθαψαν τις στάχτες με όλες τις τιμές.

Ας παρακολουθήσουμε την μοναδική αυτή ιστορία μίσους και αγάπης....

«Θνητός κι αθάνατος ο ισόθεος Πηλείδης... Και πόσο τρομερός αυτός ο θυμός που από την αρχή τον κατευθύνει... Μα πόσο πιο τρομερός ο 'Ερωτας που στα δεσμά του άρματός του θα τον δέσει εκεί που δεν τον περιμένει και σαν του Πριάμου το γιο πίσω του θα τον σέρνει, νεκρό, γυμνό, στο γύρο του θριάμβου...

Νεκρώνεται η σάρκα όταν παραλύει, το θάνατο πλησιάζει... Μα όταν παραλύουν τα συναισθήματα, η αιχμή του βέλους του θεού απλά το στόχο της έχει βρει... Κι ας τυλίγουν τα δώρα των θεών το θείο σώμα του ήρωα, κι ας σπάνε πάνω δόρατα, βέλη ξίφη... αδύναμα, θνητών τα χέρια τα βαστούν και τα εκσφενδονίζουν... Τα λαμπρά τα δώρα των θεών δεν είναι εύκολο από θνητούς να νικηθούν...

Κι εκείνους τους παντοδύναμους θεούς,ο Έρως εξουσιάζει, πόσο τους θνητούς...

Πέντε οι πτυχές μετάλλων στην ασπίδα, στην πανοπλία την αστραφτερή, κι η ομορφιά κι η τρομερή η λάμψη της τον τρόμο γύρω να σκορπά...

Πέντε οι αισθήσεις που παραλύουν όταν η αιχμή του βέλους του θεού, το σώμα διαπεράσει...

Πενθεσίλεια...

Τι θέλησες, τι γύρευες, κόρη του Άρη και βασίλισσα του αλαργινού του Πόντου στη ματωμένη άμμο της Τρωάδος; Χρόνια ατέλειωτα, θνητοί κι αθάνατοι με λύσσα και οργή ζωές σαν τα γιομωμένα στάχια εκεί θερίζουν... και ματωμένος, άχαρος κι ασήμαντος ο λιγοστός καρπός τους...

Ανδρεία εκ του ανδρός... Και πόση η ταπείνωση, η οργή μα κι ο κρυφός ο θαυμασμός για την ανδρεία της Αμαζόνας που τα πλήθη των Αχαιών ως τα καράβια τους θ'ακολουθήσει η ανδροκτόνος, σκορπώντας μ'ορμή το θάνατο ανάμεσά τους...

Η περίτεχνη η προσωπίδα της θεάς με το λοφίο που ανεμίζει, μια τρομερή όψη στα μάτια των Αχαιών... Ποιος δαίμονας ξεχύθηκε και τις ζωές αρπάζει, στου Αϊδωνέα την αυλή με βία να τις στέλνει, αέναα να βολοδέρνουν κάτω από το μαύρο, το ανήλεο της γης το χώμα;

Ο άνδρας της ζωής της κι άνδρας που θα της πάρει τη ζωή, όλα σε μια στιγμή πλεγμένα... Η μοίρα τάχει κλώσει, μ'ασημένια και χρυσή κλωστή δεμένα όλα. Μα πόσος χρυσός, πόσο ασήμι ν'αναλογεί στον καθένα..;

Ζωές κομμένες γύρω της, δόρατα κι ασπίδες τσακισμένες, ματωμένα σώματα, τσακισμένα μέλη... Βία, οργή... θρήνος. Σαν την μαινάδα που με ξέπλεκα μαλλιά κι ακάλυπτο το σώμα στα δάση θα χαθεί, το δαίμονά της ν'ακολουθήσει...

Τι νά νιωσες, βασίλισσα, του Πηλέα το γιο αρματωμένο μες το φως σαν είδες? Ούτε στιγμή δε σκέφτηκες, τρελή, ποιος ο θεός μπροστά σου που ορθώθηκε, αφού οι θνητοί σκόρπισαν μπροστά στου δόρατός σου την ορμή;

Στιγμή δε δείλιασες... με δύναμη το δόρυ εκσφενδόνισες, το νήμα της ζωής του φοβερού εχθρού να κόψεις... Τσακίστηκε το όπλο σου, χίλια κομμάτια το κοντάρι πάνω στη φοβερή ασπίδα, την καλοδουλεμένη... πέντε πτυχές, τις δυο θα διαπεράσει... Χρυσός, το δώρο των θεών... η αιχμή το σώμα δε θα αγγίξει... Το δεύτερο κοντάρι του πρώτου την πορεία και την τύχη την πικρή θε ν'ακολουθήσει...

Τι να σκεφτόσουν, Αμαζόνα, όταν το δόρυ του ισόθεου μ'ορμή στο στήθος σε χτυπούσε, στη ματωμένη άμμο σ'έριχνε ένα μ'αυτή για να γενείς; Ποιες σκέψεις άραγε να πέρασαν σε μια στιγμή μπροστά σου;

Τι ένιωσες, πώς ένιωσες όταν το χέρι του ανδρός που τη ζωή σου πήρε, την κρύα προσωπίδα από το κεφάλι σου τραβάει, το βλέμμα του εχθρού του νικημένου ν'αντικρίσει? Ποτάμι τα χρυσά μαλλιά - δώρο θεών κι αυτά... κάθε χρυσό - μες το ποτάμι του αίματος βουτηγμένα...

Δύο ρίψεις δόρατος... δύο χαμένες ευκαιρίες το στόχο για να βρεις... Μα ακόμη και στου θανάτου το κατώφλι, ο έρωτας καραδοκεί... Και βρίσκει πάντα στόχο...

Πώς χάνονται οι αισθήσεις; Πώς παγώνει ο χρόνος; Τι είναι αυτό που ανοίγεται όταν τα μάτια συναντιόνται και το βλέμμα σώμα ψυχή τα διαπερνά και στην καρδιά φωλιάζει;

Σκόρπισε ο θυμός, συγκίνηση ευθύς για να καλύψει το κενό απλώνεται... Τίποτα δεν είναι γραφτό του κενό κι αδειανό να μείνει... Λύγισαν τα γόνατα, κι η ασπίδα που σε τύλιγε, στο χώμα πεταμένη... Αγκαλιά μ'αυτό που αγνοούσες την ύπαρξή του, να του χαϊδεύεις τα μαλλιά, το πρόσωπο, το αίμα από τα μάγουλα πασχίζεις για να διώξεις...

Κόκκινο το αίμα που χάνεται... ροδαλά τα μάγουλα να ξεπροβάλλουν από κάτω... Βλέμματα που χαϊδεύουν το ένα το άλλο, ανάμεσα σε θάνατο και πόνο... Και το μοναδικό μα και στερνό φιλί τα χείλη που θα δέσει, είναι κι αυτό που το κενό ευθύς θα ξαναφέρει... Δάκρυα και συγκίνηση που θα χαθούν, κι η οργή στα γέλια του Θερσίτη πίσω σου, το χρόνο θα κινήσει... ξανά. Και πόσο πιότερη οργή το νου σου θα τυλίξει, όταν το δόρυ του θρασύδειλου, στο μάτι το άψυχο, του έρωτά σου του νεκρού θα καρφωθεί...

Κι οργή τα χέρια σου με το λαιμό του θα τα πλέξει... Άψυχος ο βέβηλος, δίπλα σε ό,τι πιο πολύ αγάπησες κι ας ήταν για μια στιγμή, ένα βλέμμα, μια πνοή, ένα φιλί...

Τι νά νιωσες, ισόθεε, κοιτώντας τα χέρια σου μες τη ζεστή σκηνή σου? Το αίμα κι αν ξεπλύθηκε, μες την ψυχή σου απλώθηκε, την τύλιξε, την κάλυψε, ένα μαζί της έγινε...

Πώς παίζεις, Έρωτα, με τις ψυχές; Συνείδηση δεν έχεις; Τυλίξου με τον φωτεινό μανδύα της περηφάνιας, στο γύρο του θριάμβου να χαθείς... μα μην γυρίσεις πίσω σου να δεις στο άρμα σου ποιους σέρνεις ...»