Οι πρώτες τριήρεις ναυπηγήθηκαν μεταξύ του 650-610 π.Χ., πιθανότατα στη Σάμο ή Κόρινθο από τον Κορίνθιο Αμεινοκλή. Οι τριήρεις θεωρούνται παγκοσμίως αριστουργήματα ναυπηγικής τέχνης.
Η Αθηναϊκή τριήρηςαποτελούσε το πανίσχυρο και εξαιρετικά γρήγορο και ευέλικτο πολεμικό πλοίο της εποχής του.
Το κύριο μέσο προώσεως ήταν τα 170 κουπιά, 85 σε κάθε πλευρά, διατεταγμένα σε τρεις σειρές. Έφερε επίσης δύο τετράγωνα πανιά, ένα μεγάλο στον κύριο ιστό και ένα μικρότερο προς την πλώρη.
Το μέγιστο μήκος ήταν 37μ, το μεγαλύτερο πλάτος 5,20 μ και το βύθισμα 1,5 μ. Το εκτόπισμα ήταν περίπου 70 τόνοι.
Το κυριότερο χαρακτηριστικό της τριήρους ήταν η ταχύτητα. Λόγω της ελαφριάς κατασκευής της είχε την δυνατότητα να φτάνει μέχρι και 12 κόμβους. Στη πλώρη έφερε φοβερό έμβολο με μεταλλική επένδυση, το οποίο εμβόλιζε τα εχθρικά πλοία με αποτέλεσμα τη βύθισή τους. Η ξυλεία που χρησιμοποιείτο ήταν το πεύκο και το κυπαρίσσι για τα κατάρτια. Ο τρόπος σύνδεσης των μαδεριών της γάστρας ήταν η «μόρσα«. Η δε μέθοδος ναυπήγησης ήταν η κατασκευή του πετσώματος της γάστρας πρώτα και στη συνέχεια η τοποθέτηση των νομέων (σκελετού). Μέθοδος που εγκαταλείφτηκε από τον 11ο αι μ.Χ.
Η τριήρηςθεωρείται το πρώτο πολεμικό «όπλο» που καθόρισε για τους επόμενους αιώνες την πολεμική ναυπηγική των σημαντικότερων ναυτικών λαών του κόσμου. Τολμώ να πω, ότι η πατρίδα μας και κατ’ επέκταση η Ευρώπη χρωστούν την ύπαρξή τους σαν κρατικές οντότητες στη θάλασσα και ιδιαίτερα στις Ελληνικές τριήρεις. Αναφέρομαι στην Ναυμαχία της Σαλαμίνος την 28η Σεπτεμβρίου του 480 π.Χ. σημαδιακή για την παγκόσμια ιστορία, όπου οι Αθηναίοι με την βοήθεια 370-380 τριήρων ονομαζόμενων «ξύλινων τειχών» ναυμάχησαν με 1270 τριήρεις των Περσών και κατέστρεψαν τα κοσμοκρατορία όνειρα του εχθρού.