ΠΩΡΙΕΣ τα Ξανθά ζώα, ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και οι αρχαιολόγοι
Οι αρχαίοι Έλληνες ή βλάκες ήταν ή ‘ξέραν άλλα πράγματα, που μας αποκρύπτουν τώρα οι αρχαιολόγοι -όσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν- αλλά κι όποιοι καταλαβαίνουν ανήκουν σε μυστικές εταιρείες, στοές και λαγούμια, δηλαδή είναι “μυημένοι” τρομάρα τους και για να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση, φυσικά δεν ήταν βλάκες.-
Οι Πωρίεςείναι ξανθά θηλαστικά ζώα με εμφάνιση φιδιού, θηλαστικά, με υπογένειο, σπανίως και με μικρά χέρια. Τεραστίων διαστάσεων όπως φαίνεται στην εικόνα 1 του ανάγλυφου. Το κεφάλι τους είναι σε μέγεθος μοσχαριού. Δεν είναι σαρκοβόρα και ζουν ακόμη και σήμερα, κάτω από την Γη σε βάθος άνω των 150 μέτρων. Δεν κουλουριάζονται όπως τα φίδια οριζόντια στο έδαφος αλλά ΚΑΘΕΤΩΣ. Όταν “τρέχουν” κινούνται σε ευθεία κι όχι ζικ – ζακ με ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ.
Οι Πωρίες είναι Θ Η Λ Α Σ Τ Ι Κ Α δεν είναι ερπετά
Είναι απόλυτα φιλικά προς τον άνθρωπο και θεραπευτικά, όλων των ασθενειών, από τρέλα μέχρι καρκίνο, χάρις στον τεράστιο ζωικό μαγνητισμό τους. Ο Ασκληπιός τα χρησιμοποιούσε στα Ασκληπιεία για όλες τις θεραπείες που γίνονταν εκεί, από τρέλα μέχρι καρκίνο, ΑΜΕΣΑ, την ίδια ημέρα.
Επίσης αν δεν μπορούσε να πάει ο άρρωστος, πήγαινε ο πλησιέστερος συγγενής του πρώτου βαθμού. Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους. Γι’ αυτό βλέπετε στην εικόνα τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς. Επίσης στα Ασκληπιεία χρησιμοποιούσαν και δακτυλοπίεση, τον μετέπειτα βελονισμό και την ρεφλεξολογία, που λανθασμένα αποδίδεται στου Κινέζους. Ο Αλέξανδρος είχε πάρει 200 μαζί του και άφηνε από δύο σε κάθε ναό που έφτιαχνε.
ΠΩΡΕΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Η θεραπεία των ασθενών στα Ασκληπιεία γίνονταν με παρουσία και χρήση παρειών, όπως μας το περιγράφει παραστατικότατα ο Αριστοφάνης στον «Πλούτο» Ο Ασκληπιός διέθετε το ίδιο ελιξίριο με τους Ερεχθείδες φιδάνθρωπους, το αίμα της Γοργούς, του οφιόμορφου τέρατος. Ήταν η Αθηνά που το δώρισε και σε αυτόν. Η δύναμη της θεραπείας δεν συνδέονταν μόνο με τα παρείες-φίδια, αλλά και με τις Έγχελεις, τις Θεότητες των υδάτων. Η «Θεά λευκώλενος ιχθύς έγχελυς» που καυχιόταν πως πλάγιασε στην αγκαλιά του Δία, όπως λέει ο σατιρικός ποιητής Μάτρων.
Πωρίας απεικονίζεται και στην τρίτη εικόνα που τραβήξαμε στο μουσείο των Δελφών.
Στην εικόνα βλέπετε τους γονείς και το παιδί να προσφέρουν αναθήματα στο “φίδι”. Τρελοί; Για σκεφτείτε; Στην Θεσσαλονίκη στην τοποθεσία, που έγινε το ΙΚΕΑ, εμφανιζόταν συχνά ένας Πωρίας, ώσπου ο “πολιτισμός” τον έδιωξε από εκεί. Τώρα τα κυνηγάνε ανελέητα οι Υποχθόνιες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Μπορώ να σας πω πολλές ιστορίες αλλά δεν θέλω να σας απασχολήσω από τα αγαπημένα σας applications του facebook. Πριν πρωτοδημοσιεύσω το άρθρο σχετικά με τους Πωρίες στην miastala.com το 2009 μια αναζήτηση στον μεγάλο Αδελφό ή πιο λαϊκά google έδεινε κάποιες πληροφορίες σχετικά με το σημαντικό αυτό ζώο, μετά την δημοσίευση του άρθρου μου, εξαφανίστηκαν όλες και σήμερα θα βρείτε κάποιες αναφορές των γνωστών ηλιθίων-trolls. Οτι αγγίζει τον ΑΙΘΕΡΑ, την ΑΜΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ και τα ΒΑΘΜΩΤΑ ΠΕΔΙΑ κάνει τζιζζζ!
Οι Έγχελεις λατρεύονταν ιδιαίτερα στο Ασκληπιείο της Κω και συνδέονται μυθολογικά και με τον Ιπποκράτη. Λέγεται πως αυτός ο μεγάλος γιατρός απέκτησε τις γνώσεις του διαβάζοντας τα αρχεία του Ασκληπιείου του νησιού του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες των γιατρών του Ασκληπιού. Ο Ιπποκράτης κατάγονταν από τον Κρίσαμι, που είχε σκοτώσει μια τεράστια Έγχελυ που του έτρωγε τα πρόβατα. Η Θεά εμφανίζονταν στον ύπνο του ζητώντας του να την θάψει, αλλά αυτός την αγνόησε. Έτσι, μια μέρα αυτός και όλη του η οικογένεια εξαφανίστηκαν. Από τα Έγχελυ απέκτησε τις ικανότητές του κι ο Γλαύκος. Είδε ένα ψάρι να ανασταίνεται και να πηδάει ξανά στη θάλασσα μόλις το ακούμπησε πάνω σε ένα βοτάνι. Ο Γλαύκος το έφαγε αμέσως και πήδηξε κι αυτός στην θάλασσα, μετατρεπόμενος σε θαλάσσιο δαίμονα με μαντικές ικανότητες.
Ας δούμε κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές σε αρχαία κείμενα
> Αριστοφάνης, Πλούτος 688-690
“κᾆτα συρίξας ἐγὼ ὀδὰξ ἐλαβόμην ὡς παρείας ὢν ὄφις”
(έβγαλα έναν συριστικό ήχο σαν το φίδι παρείας)
> Κρατίνος, frg. 225
” παρεῖαι ὄφεις ” (στα αρχαία ελληνικά παρείας ονομαζόταν το κόκκινο-καφέ φίδι)
>Δημοσθένης, Υπερ Κτησιφώντος, Περί του στεφάνου
“τοὺς ὄφεις τοὺς παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς αἰωρῶν, καὶ βοῶν “εὐοῖ σαβοῖ”
(αρπάζοντας τους παρείες και κρατώντας τους πάνω από το κεφάλι και φώναζες «Ευοί Σαβοι» και χόρευες στο ρυθμό του)
[Σημ. σε αυτό το κομμάτι ο Δημοσθένης περιγράφει την λάθοπαιδεία που έλαβε ο αντίπαλός του στην δίκη Αισχύνης. Τον κατηγορεί ότι η μητέρα του, Γλαυκοθέα, τον μύησε σε λατρείες όπως αυτές του Διονύσου, του Ορφέα και του Σαβάζιου σύμφωνα με το τελετουργικό που περιγράφει. Ουσιαστικά διαβάλλει τον αντίπαλό του στο δικαστήριο αντιπαραθέτοντας την δική του ορθή παιδεία με αυτή του αντιπάλου του. Η λατρεία του Σαβάζη/ιου ήρθε από τη Θράκη και τη Φρυγία και έγινε γνωστή στην Αττική τον 5ο αι.]
>Θεόφραστος,Χαρακτήρες 16.4.1-2 (σε αυτό το έργο ο Θεόφραστος περιγράφει τους ανθρωπινους χαρακτήρες και εδώ συγκεκριμένα τον δεισυδαίμονα)
“καὶ ἐὰν ἴδῃ ὄφιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἐὰν παρείαν, Σαβάζιον καλεῖν, ἐὰν δὲ ἱερόν, ἐνταῦθα ἡρῷον εὐθὺς ἱδρύσασθαι.”
(Αν ο δεισυδαίμονας το δει παρεία τότε κάνει παράκληση στον Σαβάζιο)
>Πτολεμαίος Γραμματικός, De differentia vocabulorum 404.14
“Για τους παρείες-ὄφεις τινὲς μετέωρα τὰ παρεῖα ἔχοντες.”
Είναι φίδια που έχουν τα πλαϊνά τους ψηλά (τα μάγουλα συγκεκριμένα) δηλαδή στέκονται.
>Βαλέριος Χαρποκράτιος Γραμματικός, Lexicon 238.9-15
Παρεῖαι ὄφεις Δημοσθένης ὑπὲρ Κτησιφῶντος. παρεῖαι ὀνο μάζονταί τινες ὄφεις παρὰ τὸ παρειὰς μείζους ἔχειν, ὡς καὶ Κρατῖνος ἐν τῷ Τροφωνίῳ ὑποσημαίνει. ὁ δὲ Ὑπερείδης ἐν τῷ κατὰ Δημάδου γράφει ταυτί “εἶναι δὲ τοὺς ῥήτορας ὁμοίους τοῖς ὄφεσι· “τούς τε γὰρ ὄφεις μισητοὺς μὲν εἶναι πάντας, τῶν δὲ ὄφεων αὐτῶν “τοὺς μὲν ἔχεις τοὺς ἀνθρώπους ἀδικεῖν, τοὺς δὲ παρείας αὐτοὺς τοὺς “ἔχεις κατεσθίειν.”
(Ο Δημοσθένης στο λόγο του Υπέρ Κτησιφώντος αναφέρει τους παρείες. Έτσι ονομάζονται τα φίδια που έχουν μεγάλα πλαϊνά (μάγουλα), όπως και ο Κρατίνος αναφέρει για το σπήλαιο του Τροφώνιου.Ο Υπερείδης στο λόγο του Κατά Δημάδου γράφει τα εξής: «οι ρήτορες είναι όμοιοι με τα φίδια· γιατί όλα τα φίδια είναι μισητά. Γιατί κάποια φίδια θεωρείς ότι αδικούν τους ανθρώπους και όσα φίδια είναι παρείες θεωρείς ότι καταβροχθίζουν τους ανθρώπους.
>Παυσανίας, 3.20.81-83
“τὴν δὲ ἐπ᾽ Ἀρκαδίας ἰοῦσιν ἐκ Σπάρτης Ἀθηνᾶς ἕστηκεν ἐπίκλησιν Παρείας ἄγαλμα ἐν ὑπαίθρῳ, μετὰ δὲ αὐτὸ ἱερόν ἐστιν Ἀχιλλέως·
(Στο δρόμο από την Σπάρτη στην Αρκαδία υπάρχει στην ύπαιθρο ένα άγαλμα της Αθηνάς που ονομάζεται Παρείας και μετά από αυτό ένα ιερό του Αχιλλέα).
>Κλαυδιος Αιλιανός, De natura animalium, 8.12.1-6
Ὁ παρείας ἢ παρούας (οὕτω γὰρ Ἀπολλόδωρος ἐθέλει) πυρρὸς τὴν χρόαν, εὐωπὸς τὸ ὄμμα, πλατὺς τὸ στόμα, δακεῖν οὐ σφαλερός, ἀλλὰ πρᾶος. ἔνθεν τοι καὶ τῷ θεῶν φιλανθρωποτάτῳ ἱερὸν ἀνῆκαν αὐ τόν, καὶ ἐπεφήμισαν Ἀσκληπιοῦ θεράποντα εἶναι οἱ πρῶτοι ταῦτα ἀνιχνεύσαντες.
(Ο παρείας ή παρούας (γιατί έτσι τον αποκαλεί ο Απολλόδωρος) έχει το χρώμα της φωτιάς, έχει φιλικό βλέμμα, μεγάλο στόμα, δαγκώνει, αλλά δεν είναι επικίνδυνος· αντίθετα, είναι ήρεμος. Οι πρώτοι που τα ανακάλυψαν αυτά διέδωσαν ότι είναι θεραπευτής του Ασκληπιού και εκεί προς τιμή του φιλανθρωπότερου από τους θεούς έστησαν σε αυτόν ιερό)
Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους.
Γι’ αυτό βλέπετε στην εικόνα κάτω τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς.
Πωρίας από εκδρομή στο μουσείο των Δελφών
> Γιώργος Λεκάκης -λαογράφος
«Ως ιερά ζώα του Ασκληπιείου Επιδαύρου θεωρούνταν το φίδι, η αίγα, ο σκύλος, κ.ά. Το φίδι της Επιδαύρου, είναι, έως σήμερα, σύμβολο της Ιατρικής. Τα φίδια στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν τα ιερότερα ζώα του χώρου.Εξημερώνονταν πολύ εύκολα και θεωρούντο παρίες. Μάλιστα, όποιοι ήθελαν να ιδρύσουν ένα ασκληπιείο, έρχονταν και τελετουργικώς έπαιρναν ένα φίδι από την Επίδαυρο. Όπως συνέβη και στη Ρώμη, όταν θέλησαν να κτίσουν εκεί ασκληπιείο, το 294 π.κ.ε. μετά από ένα σοβαρό λοιμό που έπεσε στην περιοχή και που αδυνατούσαν οι εντόπιοι Θεοί να παύσουν. Το φίδι δεν καθιερώθηκε τυχαίως ως σύμβολο της Ιατρικής, Παρίας του Ασκληπιείουκαι βοηθός του Ασκληπιού,στην Επίδαυρο.
Κάποτε ο Μίνωας εκ Κρήτης έστειλε τον αγαπημένο νεαρό γιο του, Γλαύκο, νεκρό στο ασκληπιείο της Επιδαύρου, όταν ακόμη αρχιεράτευε ο ίδιος ο Ασκληπιός. Ο Γλαύκος είχε πέσει μέσα σ’ ένα πιθάρι με μέλι και πνίγηκε! Ο ισόθεος κλείσθηκε με τον νεαρό νεκρό πρίγκιπα στο άβατον ίνα τον αναστήσει. Παρατήρησε, ότι στην βακτηρία (ή κατ’ άλλους ρόπαλο) στο οποίο στηριζόταν, άρχισε να τυλίγεται ένα φίδι και να ανέρχεται. Ο Ασκληπιός κτύπησε και σκότωσε το ερπετό. Τότε έκπληκτος είδε την εξής σκηνή: Ένα άλλο φίδι πλησίασε τον σκοτωμένο όφι, το δάγκωσε και το ανέστησε! Ο Ασκληπιός σκέφτηκε τότε πως η Φύση του έδωσε τη λύση: Ήταν το δηλητήριο του φιδιού! Ο Ασκληπιός αμέσως επήρε το φαρμάκι και το έκαμε φάρμακο. Παρασκεύασε με το δηλητήριο μια ουσία, [εδώ γίνεται αναφορά στο πολύτιμο αίμα της Μέδουσας] την οποία έδωσε μετά στον νεκρό Γλαύκο και τον ανέστησε! Έκτοτε το φίδι παρίας έγινε ενυφαντός σύντροφος του Ασκληπιού.
Ο Γλαύκος επέστρεψε ζωντανός στην Κρήτη κι εμφανίσθηκε στον έκπληκτο πατέρα του προς δόξαν του Ασκληπιού. Οι Θεοί ποτέ δεν συγχώρησαν στον Ασκληπιό την επιτυχία του να βρει το φάρμακο της αναστάσεως νεκρών. Θεώρησαν πως έτσι οι άνθρωποι θα πάψουν πλέον να είναι θνητοί, άρα ένα μεγάλο πλεονέκτημα των Θεών, έναντι αυτών, θα εκλείπει.
Βέβαια, δεν είναι η μόνη ανάσταση νεκρού που αναφέρεται στην αρχαία παράδοσή: ο Πέλοψ αναστήθηκε από τους Θεούς, κι ο Άδωνις, κι ο Σαρπηδών με μαγικό τρόπο κ.ά.
Παραλλαγή αυτού του μύθου μιλά για τον μάντη και θεραπευτή Πολύϊδο (δηλ. αυτός που ξέρει πολλά) ο οποίος ήταν ένας περιπλανώμενος Αργείος. Ο Πολύϊδος εμάντεψε τον τόπο όπου είχε πνιγεί ο μικρός υιός του βασιλέως της Κνωσού κι εν συνεχεία, έκαμε χρήση μαγικών βοτάνων (μιας πόας) με τα οποία τον επανέφερε στη ζωή! Κι αυτός διατεινόταν πως έμαθε τη θεραπευτική χρήση και δράση των βοτάνων, από τους παρίες της περιοχής. Αργότερα, ο Μίνως απαιτεί να διδάξει ο ίδιος ο Πολύϊδος στον Γλαύκο, τη μαντική τέχνη και οι μινωίτες Κρήτες την δίδαξαν με την σειρά τους στους Αιγυπτίους.
Οι ασθενείς ή όσοι προσέφευγαν στα ασκληπιεία, θυσίαζαν πρόβατα, χοίρους, κ.ά. ζώα, αλλά κυρίως ταύρους, εκ των οποίων έλαβε το όνομά της η περιοχή: Επίδαυρος >επί + ταύρος. Στους βωμούς καίγονταν τα εντόσθια, ενώ το υπόλοιπο κρέας ήταν το προσφερόμενο φαΐ στους ιερείς και το προσωπικό του ασκληπιείου.
Κατά τ’ άλλα, μετά τον Ασκληπιό, τα ασκληπιεία διευθύνονταν από τον εκάστοτε ιεροφάντη. Όταν απουσίαζε τον αντικαταστούσε ο πυρφόρος. Ο ιεροφάντης εξέταζε προσεκτικώς τον ασθενή και καθόριζε τη θεραπεία, έπειτα από συμβούλιο που έκαμε με τους θεράποντες ιατρούς-ιερείς. Σε κάθε ασκληπιείο απασχολούνταν ιερομνήμονες (σαν να λέμε σήμερα νοσοκόμοι), υδροθεραπευτές, μαλάκτες, ιεροψάλτες, κ.ά. Σημαντικό είναι να αναφέρω, πως υπηρεσίες προσέφεραν και γυναίκες ιέρειες, οι νεωκόρες ή ζακόρες.
Οι θεραπευόμενοι μετά τη θεραπεία τους προσέφεραν ζωάγρια, άφθονες δωρεές στους ευεργέτες τους. Από τα αφιερώματα αυτά συγκεντρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία διατίθεντο για τον καλλωπισμό του χώρου, για την κατασκευή μεγαλοπρεπέστατων και καλλιτεχνικότατων μνημείων. Ένα τέτοιο θα πρέπει να θεωρηθεί και το περίφημο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Αλλά και πήλινα αγγεία, χάλκινα αγάλματα, ανάγλυφα, λίθινα σκεύη, βωμοί και αναπαυτήρια, ήσαν μεταξύ των συνηθισμένων αφιερωμάτων. Όλα αυτά στόλιζαν τον ιερό χώρο. Κάτι που προξενούσε μεγάλη εντύπωση στους ασθενείς που έφθαναν σε αυτόν προς θεραπεία, αλλά και τέρψη και ευμάρεια στους επισκέπτες και τους συνοδούς τους. Όταν κανείς περνούσε τα Προπύλαια και ανηφόριζε τον γνωστό λόφο, έμενε έκθαμβος από τα απαράμιλλα κάλλη. Τέλος, οι θεραπευόμενοι ασθενείς προσέφεραν και χρήματα: Από 2 έως 13 αλεξανδρινές δραχμές ή χρυσούς στατήρες. Αναφέρεται μάλιστα, πως ο Ιππόλυτος προσέφερε είκοσι ίππους»
Από εξερεύνηση στο Αμφιάρειο. Ο Πωρίας φαίνεται.
Πωρίες ή Παρείες
Ο Ασκληπιός ξεκίνησε από το Τρίκερι της Μαγνησίαςκαι σε κάθε Ασκληπιείο κουβαλούσε χώμα από το Τρίκερι, όπου φύτευε το χορτάρι ΝΤΡΑΒ– εξαφανισμένο ή δυσεύρετο σήμερα από την ελληνική χλωρίδα- με τις κατσίκες του που τρέφονταν με αυτό το χορτάρι έπαιρνε το γάλα τους που ήταν το αντίδωρο για τους Πωρίες. Το γάλα τοποθετούνταν σε μια ελειψοειδή λεκάνη στον σηκό του ναού κι από αυτό τρέφονταν οι Πωρίες, αυτό ήταν το δώρο τους για τις υπηρεσίες τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στο Αμφιάρειο. Αρκετά συχνά, τοπικοί σύλλογοι οργανώνουν εξορμήσεις και ξεναγήσεις στο Αμφιάρειο. Είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος χαμηλής επισκεψιμότητας, κατάλληλο για μια μικρή απόδραση από την Αθήνα. Ο Αμφιάραος, χθόνιος Θεός, σχεδόν άγνωστος στον πολύ κόσμο, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήταν Θεός και ήρωας, σοφός και δίκαιος. Καταγόταν από το Άργος και ήταν αρχηγός της τοπικής βασιλικής οικογένειας. Διακρινόταν για τις επιδόσεις του στο άλμα και τη μαντική τέχνη.
Αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι η σπουδή με την οποία εξαφάνισαν οι σύγχρονοι και τα Ασκληπιεία και τους Πωρίες! Επίσης ο βασικός λόγος που καίνε αρχέγονα δάση -Πήλιο κι αλλού- είναι για να μην βγαίνουν Πωρείες και Κένταυροι κι όσοι τολμήσουν να εμφανιστούν, τους δολοφονούν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάψανε τα δάση γύρω από το Νεοχώρι και … ΟΥΠΣ εκεί έστησαν και την παρουσίαση του CERN !!! εκεί υπάρχουν κι άλλα παράξενα φαινόμενα !!! μα δεν είναι του παρόντος.
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές για τους Πωρίες σκοπίμως και δολίως εξαφανισμένες και χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις κάποιες. Εκτός κι αν βρεθείς στο κατάλληλο σημείο, με επιμονή, πειθαρχία και χρονισμό και μπορέσεις να συναισθανθείς κάποιον Πωρεία, αν σταθείς τυχερός – αν σου το επιτρέψει- μπορείς και να τον δεις. Στο Πήλιο το μυθολογικό βουνό των Κενταύρων, οι πιθανότητες να βρεθείς με Πωρεία είναι αρκετά καλές και μερικές φορές πέρα από κάθε φαντασία!!
ΑΙΘΕΡΑΣ: Επιστημονική εξήγηση σε μυθολογικά γεγονότα
Οι επιστήμονες που αντιλαμβάνονται την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, οι οργονικοί συσσωρευτές και οι οργονίτες λειτουργούν όπου κι αν βρίσκονται. Μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα. Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής, μπορεί να γίνει ορατή σαν «διάθλαση του φωτός» σαν «κύματα θερμότητας» σαν «κακή ορατότης» . Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Πληροί όλο το σύμπαν μπορεί να αποδειχθεί η παρουσία της οργονοενέργειας ακόμη και μέσα στο κενό. Εξασφαλίζει την συνεκτικότητα των μονάδων ύλης, των βιόντων. Ε Κ Π Ε Μ Π Ε Ι οργονικούς ερεθισμούς με την «ταχύτητα του φωτός» αφού το «φως» είναι μια εκδήλωση της οργονικής φωταύγειας κι έχει χαρακτήρα τοπικό.
Οι περισσότερες οργονικές λειτουργίες είναι «ψυχρές» φωταύγεια, ροή μέσα σ’ ένα σύρμα, έλξη. Ωστόσο η ανάκλαση της από το μέταλλο παράγει θερμότητα όπως και μια υψηλή κινητική συγκέντρωση της μέσα στην ύλη, στους πλανήτες, στους οργανισμούς. Δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας παρατηρούμε όμως ένα μεταβολισμό ενέργειας. Βρίσκεται πάντοτε σε μία κίνηση κυματοειδή και παλμική, το οργονικό περικάλυμμα κινείται μέσα στον κοσμικό ωκεανό οργόνης ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ από την γήινη σφαίρα. Είναι σαν μια μπάλα που λικνίζεται πάνω στα υδάτινα κύματα βραδύτερα από τα ίδια τα κύματα. Μπορεί να αποδειχθεί ξεκάθαρα παντού και με τρόπο οπτικό, θερμικό, ηλεκτροσκοπικό, με μετρητές Geiger, προκαλεί τα φυσικά φαινόμενα που μέχρι σήμερα έμεναν ανεξήγητα όπως: την φυσική διαρροή, την κακή ορατότητα, την δράση των πεδίων στο κενό διάστημα, τον στατικό ηλεκτρισμό, τις κοσμικές ακτίνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, των θαλασσών, των μακρινών βουνών, την ιονισμένη κοσμική σκόνη στο βόρειο σέλας κ.α. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια στο πως θεράπευε ο Ασκληπιός και τι ήταν οι Πωρίες, κι αυτομάτως απαντάται η ερώτηση “γιατί τα εξαφάνισαν”.
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, λατρευόταν σε όλη την Αρχαία Ελλάδα
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, από τη γυναίκα του την Ηπιόνη Θεά της καταπράυνσης και της ανακούφισης, απέκτησε 5 κόρες: την Υγεία ή Υγιεία, που σύμφωνα με άλλους μύθους ήταν σύζυγός του και Θεά της πρόληψης των ασθενειών, της καλής κατάστασης της υγείας, την Πανάκεια Θεά της θεραπείας κάθε νόσου ιδίως μέσω βοτάνων, την Ιασώ Θεά της ίασης και της διαδικασίας της ανάρρωσης, την Ακεσώ Θεά της διαδικασίας της επούλωσης και την Αίγλη Θεά της λάμπουσας υγείας και της ευρωστίας και 2 γιους: τον Μαχάονα, προστάτη της σημερινής Χειρουργικής και τον Ποδαλείριο, προστάτη της σημερινής Παθολογίας, οι οποίοι έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και ήταν οι γιατροί των Αχαιών. Αναφέρεται και άλλος γιος του Ασκληπιού, ο Τελεσφόρος δαίμων της επιτυχούς και αποτελεσματικής θεραπείας, που απεικονιζόταν με τη μορφή μικρού παιδιού και αποτελούσε μαζί με την Υγεία την συνοδεία του Ασκληπιού.
Το όνομά του παράγει ο Ιούλιος ο Επιδαύριος από το όνομα «αίγλη» (Άογλα) και προς τη γνώμη του αυτή συμφωνεί και ο λεξικογράφος Ησύχιος. Η ετυμολογία του ονόματος από τον «Άσκλην» τον Κορίνθιο Βασιλέα, τον οποίο και θεράπευσε, ή από τον «Ασγελάταν», επίθετο του Απόλλωνα, ή τον «Αγλαόπην» κ.λπ. φαίνεται μάλλον λαϊκής προέλευσης. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του είναι «ήπιος» που προσθέτει στην «αίγλη» λάμψη και ηπιότητα.
Οι αρχαιότεροι μελετητές παρήγαν το όνομα από το «ασκελής» «διά τό μή εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσθαι), ή «ο μή εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι», ή «ότι τα ασκελή νοσήματα ήπια ποιεί».
Ο Ασκληπιός είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά τις ήπιες εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές, ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του. Συμμετείχε στο ταξίδι των Αργοναυτών και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, γεγονός που τον οριοθετεί στους βίους των σημαντικότερων ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Ο Ασκληπιός ήταν επίσης σημαντική μορφή στο δράμα που εκτυλίχθηκε μεταξύ του Απόλλωνα, του Δία και των Κυκλώπων, γνωστό σε μας μέσω της τραγωδίας του Ευριπίδη Άλκηστις. Ο Απόλλων δεν ήταν πιο αδιάφθορος από οποιονδήποτε άλλο θεό του ελληνικού πάνθεου. Οι πολυάριθμοι έρωτές του περιελάμβαναν την Κορωνίδα, τη Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάθη, τη Φιλωνίδα, τη Χρυσόθεμι και πολλές άλλες, από τις οποίες σχεδόν πάντα ο Απόλλωνας παίρνει ένα γιο. Ένας από αυτούς τους γιους ήταν ο Ασκληπιός, αν και συζητείται εάν η μητέρα του ήταν η Κορωνίς ή η Αρσινόη. Όποια και αν ήταν, όμως, δεν έζησε αρκετά για να γεννήσει τον θεραπευτή-Θεό.
Για σένα αρχίζω θεραπευτή των νόσων Ασκληπιέ να τραγουδώ. Στη Δώτια πεδιάδα η όμορφη Κορωνίδα, η κόρη του βασιλιά Φληγύα, τον γέννησε, μεγάλη χαρά για τους ανθρώπους, ανακουφιστή των πόνων των σκληρών. (l. 5) Χαίρε, λοιπόν, άνακτα: με το τραγούδι μου προσεύχομαι σ’εσένα! (Anonymous. The Homeric Hymns and Homerica).
Ο Απόλλων ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευτεί ένα θνητό. Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την «άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες.
Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο Απόλλωνας σκέφθηκε τον σοφό κένταυρο Χείρωνα,μια άλλη ενδιαφέρουσα θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, προ-Ολύμπια, αφού τον συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων, λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας, ο Ακταίων, ο Ιάσων, ο Πάτροκλος, ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι πλάσμα σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής που υπάρχει ΠΡΙΝ από τον σχηματισμό των Θεών και μάλιστα τους εκπαιδεύει. Η σοφία του Κένταυρου είναι σε σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της ολοκλήρωσης του εαυτού από το εγώ προς το ΕΙΝΑΙ.
Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε Θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται κι άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας –Ολύμπιο αυτή τη φορά-η Θεά Αθηνά, η οποία προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας.
Ο μύθος της Άλκηστης
Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά, διαιρείτο σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη.
O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό μ’ έναν κεραυνό.
Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών, τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον Τάρταρο, αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ. Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιου του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζησει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος του Άδμητου, η Άλκηστις.
Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου, κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της Άλκηστης στην ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.
Ρωμαϊκό δίπτυχο από ελεφαντόδοντο που παριστάνει τον Ασκληπιό (αριστερά)
και την Υγεία (δεξιά) Μουσείο του Liverpool.
Χείρων και Παιών ή Παιήων
Η διαστροφή των μύθων γίνεται από πολύ παλιά
«Συ είσαι ο πιο κατάλληλος γιατρός και ο Απόλλωνας Παιάνας τιμά το φως σου», (Πίνδαρου, Πύθιαι Ωδαί, 4 επ. 12).
Στην Ιλιάδα όμως ο γεννήτωρ της θεραπευτικής τέχνης δεν είναι ο Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός αναφέρεται απλώς ως πατέρας των δυο γιων του. Ο ποιητής δε γνωρίζει κανένα Ασκληπιό Θεό της θεραπείας. Τον παρουσιάζει απλά ως θνητό ιατρό που έγινε ημίθεος μετά το θανάτό του. Πίσω από τους δύο γιους του, τον Μαχάονα και τον Ποδαλείριο στέκει μια άλλη μορφή, που η προέλευσή της χάνεται πίσω από την αχλύ του μύθου, ο αρχαϊκός Χείρων,στον οποίο επιστρέφουμε αναζητώντας τον αιτιολογικό παράγοντα του μύθου. Ως πατέρα του Ασκληπιού ο Όμηρος δεν αναφέρει κανένα, παρά μόνον τον Χείρωνα, τον πατρικό φίλο και δάσκαλό του, που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων.
Αλλά αυτό δεν τον ξεχωρίζει από τον κύκλο των ηρώων που μαθήτευσαν με τον Χείρωνα. Ο ίδιος ο Αχιλλέας συμμετείχε στη θεραπευτική παράδοση με το χειρώνιον, το θεραπευτικό βοτάνι για τις πληγές του Πάτροκλου. Ωστόσο και ο ίδιος ο Χείρων πληγώνεται, όπως μαθαίνουμε από μεταγενέστερους μύθους. Είναι ένας αθάνατος με αγιάτρευτη πληγή και ο μαθητής του ο Ασκληπιός έχει την ίδια τύχη. Γιατί ο Όμηρος αποσιωπά τη Θεϊκή καταγωγή του δεύτερου; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ιατρό των Θεών, τον Παιώνα ή Παιήωνα.
Στην πέμπτη ραψωδία ο ποιητής αφηγείται τις πληγές των Θεών από τις μάχες τους με τους θνητούς. Η Αφροδίτη, η Ήρα, ο τερατώδης Άδης κι ο Άρης αναζητούν στον Όλυμπο τον Παιώνα να θεραπεύσει τις πληγές τους. Ποιος είναι όμως αυτός ο γιατρός που εγγυάται τη θεραπεία των Θεών; Είναι η προσωποποιημένη θεραπευτική δύναμη, εξυψωμένη στον Ολύμπιο Ουρανό. Ο Όμηρος στην αφήγησή του βάζει μια απαραβίαστη γραμμή που οριοθετεί τον κόσμο των θνητών και τον κόσμο των αθανάτων. Ο Χείρων, αν και Θεός, είναι ευάλωτος και υποκύπτει στην σκιά του θανάτου. Το ίδιο και ο Ασκληπιός που παραμένει δεμένος με τη σφαίρα της θνητότητας. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν τον κόσμο των αθανάτων.
Τούτος ο αυστηρός διαχωρισμός δεν είναι ο μοναδικός. Η Ομηρική Θεολογία χαράζει την ίδια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς και τους Μη-Ολύμπιους. Ό,τι είναι Ολύμπιο προσδένεται σταθερά στο άρμα του Αιώνιου Φωτός. Ό,τι είναι μη-Ολύμπιο φέρει τη σκιά του θανάτου. Ο Παιών συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα στην Οδύσσεια, διακριτός σε άλλες αφηγήσεις, είναι η αληθινή πηγή της θεραπευτικής τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια μορφή θεραπείας ανώτερη από εκείνη του Ασκληπιού ή του Χείρωνα, την ουσία της αφηρημένης, καθαρής θεραπευτικής δύναμης του φωτός. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο Παιάν στους Δελφούς ακουγόταν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινόπωρου, όσο κρατούσε δηλαδή η Επιφάνεια του Φωτός.
@Ιων Μάγγος / miastala.com
Ο Ασκληπιός και η Υγεία με το φίδι τους (Πωρία)
Ο Ασκληπιός, η θεά Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη υποδέχονται ομάδα φημισμένων γιατρών,
τα ονόματα των οποίων είναι χαραγμένα στα στεφάνια. 350-300 π.κ.ε
Ο Ασκληπιός μέσα σε ναό μαζί με τη σύζυγό του Ηπιόνη
και την κόρη τους Υγεία δέχονται τις προσφορές λατρευτών.
Ένας μικρός δούλος στην αρχή της πομπής οδηγεί χοίρο για θυσία. Μέσα 4ου αι. π.κ.ε
Πηγές: terrapapers.com, ellaniapili