Κάποτε ο Θαλής ο Μιλήσιοςαποφάσισε να πάει ένα ταξίδι στον τότε γνωστό κόσμο, για να αποκτήσει γνώση και εμπειρία. Ο ίδιος ήταν έμπορος, έτσι θα μπορούσε αναζητώντας τη γνώση ενδεχομένως να αποκομίσει και κάποιο κέρδος.
Γιατί καλό να ανακαλύπτεις καινούργια πράγματα, καλό να αναπτύσσεις την επιστήμη, συναρπαστικό και ενδιαφέρον να ξεπερνάς τα όρια των δυνατοτήτων σου, αλλά πάντα υπάρχει και η ανάγκη να καλύπτεις τις ανάγκες σου.
Φόρτωσε λοιπόν εμπορεύματα και ξεκίνησε για την Ανατολή. Σε κάθε καινούργια πόλη που ανακάλυπτε ένιωθε ότι πλησίαζε σε μία γνώση βαθύτερη που τον συνάρπαζε. Κρατούσε λοιπόν τα εμπορεύματά του, για να πιάσει ακόμα καλύτερη τιμή, και για να έχει κάτι ακόμα πιο πολύτιμο για να ανταλλάξει.
Με κόπο έφτασε στον προορισμό του: Την Βαβυλώνα. Σε αυτή την πανάρχαια πόλη, που ήδη είχε πέσει σε παρακμή, ένιωθε ότι κάτι τον τραβούσε σαν μαγνήτης, στον αρχαίο ναό του Θεού Μαρντούκ.
Στην αγορά πούλησε το εμπόρευμά του, και με αρκετό χρυσό πλέον εισήλθε στο ναό. Εκεί συνάντησε τον αρχιερέα, του συστήθηκε, και ο κάθε σοφός με επιχειρήματα έδειξε στον άλλον την δύναμή του. Ο Θαλής του είπε για την ακρίβεια της γεωμετρίας και ότι η αρχή του κόσμου βρίσκεται στο νερό.
Ο Αρχιερέας όμως του είπε ότι στη Φύση, στον άνθρωπο και στα άστρα δεν υπάρχουν ευθείες, παρά μόνο κύκλοι και περιοδικότητα. Ο Θαλήςμε ενδιαφέρον του ζήτησε τα συμπεράσματα των κύκλων που κατέγραψαν οι ιερείς. – Όχι Θαλή, αυτή είναι μία γνώση που ανήκει μόνο στο ιερατείο μας, ήταν η απάντηση.
Δυστυχισμένος ο Θαλής απόστασε στο πανδοχείο απέναντι. Τι κρίμα να φτάσει στη πηγή και να μην μπορέσει να πιει νερό. Ένα χτύπημα στην πόρτα τον ξάφνιασε. Ένας παράξενος ιερέας μπήκε, κουβαλώντας μια στοίβα πήλινες πλάκες, και του είπε:
«Περίμενα μια ζωή κάποιον που θα μπορούσε να εκτιμήσει αυτές τις πλάκες. Κάθε μέρα που έτυχε και έβλεπα κάτι σε μία πλάκα του ναού, την θυμόμουνα, και στο σπίτι μου χάραζα μία καταγραφή. Είμαι βέβαιος ότι από αυτές τις πλάκες θα καταλάβεις τους κύκλους των άστρων. Τι θα σου κοστίσει; 100 χρυσά.»
Για τον Θαλή το ποσό ήταν σχεδόν όλη η περιουσία του, αλλά χωρίς δισταγμό, τα έδωσε και την ίδια νύχτα έφυγε, για να συνεχίσει το ταξίδι του στην Αίγυπτο.
Ο Θαλής εκεί συνομίλησε με τους ιερείς. Αυτοί ακούγοντας ότι ήταν μεγάλος γεωμέτρης, του ζήτησαν να υπολογίσει το ύψος της πυραμίδας. Για τον Θαλή ήταν πολύ εύκολο. Χάραξε στην άμμο ένα σημάδι με μήκος ίσο με το ύψος ενός ραβδιού. Τη στιγμή που η σκιά του ραβδιού άγγιζε το σημάδι, σημάδεψε τη σκιά της πυραμίδας. Ήταν φανερό ότι το ύψος της πυραμίδας ήταν το μήκος της σκιάς της, εκείνη τη στιγμή.
Ένα δεύτερο πρόβλημα που του βάλανε ήταν ότι με τις πλημμύρες του Νείλου χανόντουσαν τα όρια των χωραφιών. Ο Θαλής τοποθέτησε πασσάλους μακριά από το ποτάμι και από αυτούς έδεσε σχοινιά. Σε κάθε όριο χωραφιού έκανε ένα κόμπο. Έτσι τα σύνορα δεν χανόντουσαν και κομβέω από τότε σήμαινε υπολογίζω κάτι ακριβώς με κόμπους.
Μετά από καιρό ο Θαλής έφτασε στη πατρίδα του τη Μίλητο, σοφότερος αλλά όχι πλουσιότερος. Οι υπόλοιποι έμποροι, βρήκαν την ευκαιρία να τον κοροϊδεύουν που έκανε ένα τόσο μεγάλο ταξίδι χωρίς κέρδος και του λέγανε ότι είναι μεγάλη ηλιθιότητα να ασχολείται με τη φιλοσοφία και όχι με το κέρδος.
Ο Θαλής πλέον γνώριζε τους κύκλους των άστρων και της Φύσης. Έτσι ήξερε ότι κάθε έκλειψη επαναλαμβάνεται μετά από 223 φεγγάρια, η ηλιακή δραστηριότητα έχει περίοδο 11 χρόνια, και η μητέρα Γη δίνει τους καρπούς της τηρώντας μία περιοδικότητα και ισορροπία με τον Ήλιο και τη Σελήνη.
Ο Θαλής προαγόρασε όλο το λάδι της Μιλήτου εκείνη τη χρονιά. Ήταν μία μέτρια χρονιά λαδιού, και ο Θαλής γέμισε όλες τις αποθήκες του, ρισκάροντας όλη την περιουσία του και γενόμενος περίγελος των εμπόρων. Οι επόμενες δύο χρονιές δεν βγάλαν καθόλου λάδι. Από ολόκληρη την Ιωνία ερχόντουσαν να αγοράσουν λάδι από τον Θαλή, πληρώνοντας τον αδρά, και κάνοντας τον πλέον τον πλουσιότερο έμπορο της Μιλήτου.
Από τότε, οι έμποροι δεν τόλμησαν να ξανακοροϊδέψουν τον Θαλή, και τον προέτρεπαν κιόλας να ασχολείται με τη φιλοσοφία του που είναι ύψιστη επιστήμη και να μην αναλώνεται πια με το εμπόριο, μία ποταπή ενασχόληση της αγοράς.