Οι αρχαίοι λαοί της Εποχής του Χαλκού ελάτρευαν ότι δίδυμο. Και κατά συνέπειαν, και τις δίδυμες κορυφές, όπως του Όρους του Ελικώνος. Γι’ αυτό ο Ελικών έγινε το ιερόβουνο των Βοιωτών και το κατοικητήριο των μουσών του. Σε αυτόν ζούσαν οι Ελικωνιάδες μούσες.
Αυτές δεν ήσαν μόνον φύλακες αρχείων και θεραπευτές αρχαίων τεχνών, αλλά και ιάτρισσες και φαρμακεύτρες.
Κάτι και σαν «μάγισσες» θα τις έλεγαν στον Μεσαίωνα. Χρησιμοποιούσαν τοξικά φυτά, όπως perwinkel και ελλέβορο, και με αυτά τα εθεράπευαν σχεδόν όλα! (Μερικοί λένε πως ο θάνατος του Μ. Αλεξάνδρου οφειλόταν σε υπέρμετρη δόση με λευκό ελλέβορο...).
Οι αρχαίοι, Έλληνες την Εποχή του Χαλκού, παρασκεύαζαν φάρμακα από φλοιό ιτιάς, μορφίνη από τον εσωτερικό λευκό φλοιό του πεύκου, χρησιμοποιούσαν ρίζα calendular, ρίζα dandilion, χυμό πεύκων για αντισηπτικό, και φυσικά οι Έλληνες της Εποχής του Χαλκού είχαν όπιο.
Οι Έλληνες εγνώριζαν και τα κολλοειδή από ασήμι.
Με σκόνη πυριτίου έβγαζαν τα βλήματα από το σώμα. Είχαν πολύ κοφτερά μικρά μαχαιρίδια, κατασκευασμένα από οψιδιανό της Μήλου. Ήδη από την Λίθινη Εποχή...
Οι Μούσες του Ελικώνος, λοιπόν, έκαναν αφεψήματα και βάμματα από τοξικά φυτά, ιδίως από ελλέβορο.
Το πιο ακριβό μέλι της αρχαιότητος ήταν το μέλι του Ελικώνος! Ήταν μέλι-φάρμακο.
Ο νεκρός του Αλεξάνδρου ετέθη σε πίθο(*), γεμάτο με λευκό μέλι από τον Ελικώνα, για να σταλεί πίσω στην Μακεδονία!
Και ο γιος του Μίνωος, Ιππόλυτος, ετέθη νεκρός σε πίθο με μέλι και εστάλη στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου, όπου κατόρθωσε ο Ασκληπιός και τον ανέστησε.
Ίσως, λοιπόν, ο νεκρός εστάλη σε κάποιο ασκληπιείο, που κατείχε αυτήν την απόκρυφη γνώση, πιστεύοντας στην ανάστασή του!
(*) Στα αρχαία ταφικά τελετουργικά αναφέρεται το νεκρό σώμα των πολεμιστών να τοποθετείται σε πήλινους αμφορείς με το σπαθί λυγισμένο γύρω από το χείλος.
Περισσότερα στην εικόνα που ακολουθεί, κάνοντας επάνω της κλικ για μεγέθυνση:
amfipolinews