Το κέρατοείχε χρησιμοποιηθεί στην αρχαιότητα σαν ποτήρι για κάθε είδους ποτό, από νερό και γάλα, αλλά κυρίως για κρασί σε γιορτές και τελετές.
Αρχικά, τα κέρατα-ποτήρια κατασκευάζονταν από κέρατα βοδιού και έγιναν «μόδα» από τους Θρακιώτες και του Έλληνες.
Έτσι, όσοι λαοί έρχονταν σε επαφή με αυτούς, υιοθετούσαν και στη δική τους παράδοση τα κέρατα, όπως οι Ρωμαίοι.
Όμως, σαν ποτήρια τα χρησιμοποιούσαν, επίσης, οι Σκύθες και οι Βίκινγκς,δείχνοντας πως η μετατροπή του κέρατου σε ποτήρι, ήταν κάτι κοινό σε όλο τον γνωστό αρχαίο κόσμο.
Στη διάρκεια των αιώνων διάφοροι πολιτισμοί δεν έμειναν μόνο στα βόδια και άρχισαν να τα κατασκευάζουν κέρατα από ξύλο, από κεραμικά, από γυαλί, ακόμη και από μέταλλο.
Μάλιστα, τα κέρατα που προορίζονταν για τους βασιλιάδες ή τους καλύτερους πολεμιστές, ήταν σκαλισμένα ή διακοσμημένα με χρυσό και ασήμι.
Στην Αρχαία Ελλάδα, τα αγγεία αυτά χρησιμοποιούνταν για κρασί κατά τη διάρκεια των εορτασμών του θεού Διονύσου.
Υπάρχουν πολλές απεικονίσεις του θεού του κρασιού στην Ελληνική τέχνη, να πίνει από ένα κέρατο.
Οι Ρωμαίοι ήταν γνωστοί για συναρπαστικά κατασκευάσματα από γυαλί, όπως και τα κέρατα που χρησιμοποιούσαν σαν ποτήρια.
Το γυάλινο κέρατο ήταν ένα σύμβολο της εξουσίας στην Αυτοκρατορία, και οι Ρωμαίοι το χρησιμοποιούσαν ως επί το πλείστον για να πίνουν σε γιορτές και σημαντικές τελετές.
Κατά τη διάρκεια της εποχής της μετανάστευσης των λαών, οι γερμανικές φυλές εμπνεύστηκαν από το όμορφο γυάλινο κέρας των Ρωμαίων και έφτιαξαν αργότερα τα δικά τους.
Τα κέρατα έγιναν δημοφιλή στη μεσαιωνική Ευρώπη τον 13ο αιώνα, αφού πολλοί ειδωλολατρικοί πολιτισμοί ασπάστηκαν τον Χριστιανισμό.
Οι Χριστιανοί χρησιμοποίησαν τα κέρατα πόσης με ενθουσιασμό και τον 15ο αιώνα έγιναν τελετουργικά αγγεία.
