Ο ευρηματικός μύθος για τα διπλά ανθρώπινα όντα (τους Στρογγυλούς Ανθρώπους)
…… καταρχήν υπήρχε το ανδρόγυνο, το οποίο συνδύαζε το αρσενικό και το θηλυκό μαζί. Το σώμα αυτό ήταν στρογγυλό, έχοντας ολόγυρα πλάτη και πλευρά. Είχε τέσσερα χέρια, τέσσερα πόδια ίσα με τα χέρια και δύο πρόσωπα που ήταν στραμμένα σε αντίθετες κατευθύνσεις. Το σώμα προχωρούσε όρθιο είτε προς τη μία κατεύθυνση είτε προς την άλλη. Όποτε επιθυμούσε να τρέξει με ταχύτητα όπως οι ακροβάτες τεντώνουν προς τα πάνω τα πόδια και κάνουν τούμπες, εναλλάσσοντας χέρια- πόδια, έτσι και αυτό στηριζόταν σε χέρια- πόδια, που τότε ήταν οκτώ στο σύνολο και μετακινιόταν σαν στεφάνι κυκλικά με ταχύτητα. Ήταν πλάσματα που δε γνώριζαν το σαρκικό έρωτα γιατί αναπαράγονταν με γονιμοποίηση του εδάφους.
Ως προς την αντοχή και τη σωματική δύναμη ήταν ισχυρά και κυρίαρχα γι’ αυτό απέκτησαν μεγάλη έπαρση. Μάλιστα συναγωνίζονταν και με τους θεούς επιχειρώντας να κατασκευάσουν ανάβαση προς τον ουρανό με σκοπό να τους επιτεθούν. Ο Δίας λοιπόν μαζί με τους υπόλοιπους θεούς προβληματίζονταν γιατί από τη μία πλευρά δεν ήθελαν να τα κατακεραυνώσουν αφανίζοντας το είδος τους, όπως είχε γίνει με τους γίγαντες, και από την άλλη δεν ήθελαν να τα αφήσουν να συμπεριφέρονται με αναίδεια.
Τελικά μετά κόπων και βασάνων ο Δίας μηχανεύτηκε τον τρόπο να τους αποδυναμώσει. Έκοψε τον καθένα στα δύο πιστεύοντας ότι μ’ αυτόν τον τρόπο θα γίνουν ασθενέστεροι, πιο χρήσιμοι αλλά και αριθμητικά περισσότεροι. Έτσι λοιπόν διχοτόμησε την ανθρώπινη φύση δημιουργώντας τα δύο μισά. Από τότε ο καθένας τους αναζητάει μόνος του, το άλλο του μισό για να ξαναβρεί τη χαμένη ολοκλήρωσή του.
Εξαιρετικό το ενδιαφέρον από πολλές απόψεις. Βεβαίως όλοι γνωρίζουμε ότι πρόκειται για μύθο. Όλοι όμως τον έχουμε ονειρευτεί, όλοι έχουμε ευχηθεί να τον ζήσουμε παρά τις αμφιβολίες μας για την ύπαρξή του. Ποιος από εμάς δε θα επιθυμούσε να ισχύει ως πραγματικότητα!…. να νοιώθουμε ότι έχουμε βρει το απόλυτο μισό μας για να μας συμπληρώνει, για να μας διώχνει από τη μοναξιά, για να μοιραζόμαστε το χρόνο μας, την καθημερινότητα μας από τα πιο σημαντικά έως τα πιο ασήμαντα που προκύπτουν στη ζωή μας.
Κατά τη γνώμη μου αυτή είναι η αλήθεια που αναζητάμε. Τη συνάντηση με την άλλη μισή ψυχή μας, την αγάπη δηλαδή που δεν έχει όρους και όρια! Το ένα μισό να τρέχει με πόθο για να ξαναενωθεί με το άλλο μισό του. Να βάζει τα χέρια ο ένας γύρω από τον άλλο και να σφιχταγκαλιάζονται γιατί επιθυμούν να ξαναενωθούν για να ξαναβρούν την ολοκλήρωσή τους.
Ο καθένας από εμάς να αναζητά το ταίρι του, να σμίξει το ζευγάρι που ονομάζουμε ‘ταιριαστό’, ‘πλασμένο ο ένας για τον άλλον’! Άρα εκείνο που κατά βάθος επιθυμούμε είναι η προσπάθεια να ολοκληρωθούμε, η προσπάθεια να βρει ο καθένας από εμάς το δικό του ‘έτερον ήμισυ’ και να δεθεί μαζί του.
Ο Έριχ Φρομ υποστηρίζει ότι η επιθυμία για αμοιβαία συγχώνευση είναι ριζωμένη στον άνθρωπο και δίχως αυτήν την ανάγκη η ανθρωπότητα δε θα μπορούσε να επιβιώσει ούτε μία μέρα!
Σκέψου… πριν μιλήσεις!