Η συζήτηση για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημα που κατανέμει το βάρος αναλογικά μεταξύ των κατηγοριών εισοδήματος είναι διαχρονική όσον αφορά τον τρόπο φορολόγησης των πλούσιων πολιτών.
Στην αρχαία Ελλάδα, υπήρχε ηθική φορολογίαπου κίνησε την άρχουσα τάξη να αναζητήσει υψηλότερους φόρους για να αποφευχθεί οποιαδήποτε υποψία φοροδιαφυγής.
Αυτός ήταν ίσως ο πιο αξιοθαύμαστος μηχανισμός της αρχαίας ελληνικής οικονομίας, ότι η φορολογία βασίστηκε σε εκείνους που θα μπορούσαν πραγματικά να την αυξήσουν. Και το έκαναν εθελοντικά παρά από νομική υποχρέωση, ακόμη και θέλοντας να καλύψουν τα έξοδα που δεν ήταν καν υποχρεωμένοι.
Όλα αυτά μπορεί να ακούγονται σαν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, αλλά υπήρχε τουλάχιστον μια κοινωνία όπου η φορολογία βασίστηκε στην επιθυμία των ανθρώπων να κάνουν το καθήκον τους έναντι της κοινωνίας. Και να το κάνουμε χωρίς την παρέμβαση της γραφειοκρατίας ή του νόμου.
Στην αρχαία Αθήνα - το ιδεαλιστικό μοντέλο της κοινωνίας των αρχαίων Ελλήνων - η φορολογία εισοδήματος ήταν άγνωστη επειδή θεωρήθηκε ασυμβίβαστη με την έννοια του ελεύθερου πολίτη: κανείς δεν θα μπορούσε να αφαιρέσει αυτό που είχατε κερδίσει από τη δουλειά σας. Οι φόροι πληρώνονταν μόνο από εποίκους και ξένους, ποτέ από πολίτες, καθώς η άμεση φορολογία δεν ήταν ο κατάλληλος τρόπος για να διανεμηθεί μέρος του πλούτου της αστικής τάξης στον υπόλοιπο κόσμο.
Αυτό έγινε με μια εντελώς εθελοντική εναλλακτική λύση: "Λειτουργία" (το μεταφράζουμε ως επιχείρηση).
Μια σύντομη εισαγωγή στην αρχαία ελληννική οικονομία
Η "Λειτουργία"ήταν το όνομα που δόθηκε στην αρχαία Αθήνα στην προσπάθεια που εθελοντικά ανέλαβε εκ μέρους του κράτους ή των πλούσιων πολιτών για παροχή υπηρεσίας προς την πόλη ή τους ανθρώπους. Σημαίνει κάτι σαν «δημόσια υπηρεσία», μια χορηγία ηθικών και πολιτικών υποχρεώσεων που είναι καλά εδραιωμένες στην αθηναϊκή φαντασία.
Ο Αριστοτέλης ανέπτυξε αυτό το θέμα περαιτέρω, για τον ιδανικό πολίτη, λέγοντας ότι θα ήταν αυτός που δωρίζει μεγάλα ποσά στην κοινότητα. Ο αληθινός πλούτος και ευλογία είναι στο καλό, όπως λέει στο «Ρητορικό» του, δίνοντας χρήματα και δώρα και βοηθώντας τους άλλους να συνεχίσουν να υπάρχουν.
Ο πατέρας της ιατρικής, ο Ιπποκράτης, πίστευε έντονα στην ίδια κοινωνική ευθύνη του πλούσιου πολίτη και συμβούλεψε τους γιατρούς να προσφέρουν μερικές φορές τις υπηρεσίες τους δωρεάν, γιατί η χορηγία του ήταν συνώνυμη με την ευτυχία.
Το ανατρεπτικό φορολογικό σύστημα της Αθήνας
Όταν η Αθήνα χρειαζόταν βελτιώσεις στην υποδομή της, για παράδειγμα μια νέα γέφυρα, ή ήθελε να πραγματοποιήσει μια λαμπρή τελετή, καλούσε τους αριστοκράτες. Όχι μόνο έπρεπε να χρηματοδοτήσουν το έργο, αλλά έπρεπε επίσης να το ολοκληρώσουν ως εργολάβοι, γιατί ήταν αποκλειστική ευθύνη τους να επιβλέπουν την πρόοδο και την ολοκλήρωσή του.
Η λογική εδώ ήταν ότι, δεδομένης της άνισης κατανομής του πλούτου, οι πλούσιοι έπρεπε να επωμιστούν το βάρος των δημοσίων δαπανών. Ωστόσο, οι συνεισφορές δεν απαιτούνται από το νόμο, ούτε υποχρεώνουν τον πλούσιο να το πράξει. Το μόνο που τον ανάγκαζε ήταν η συνείδησή του ως πολίτης και η παράδοση που είχε κληρονομήσει.
Αυτό ήταν το εκπληκτικό πράγμα για αυτήν την υπηρεσία, ότι το κίνητρο ήταν γνήσια φιλανθρωπία, μια πραγματική αίσθηση δημοσίου καθήκοντος. Ήρθε με υψηλά ιδανικά βραβείων και κύρους. Εάν η υπηρεσία έγινε σωστά, θα ανέβαζε τον ευεργέτη στα μάτια των συμπολιτών του.
Αλλά υπήρχε επίσης ένα επιπλέον προσωπικό κίνητρο. Με άλλα λόγια: Ενώ στα πρώτα χρόνια του ελληνικού πολιτισμού μόνο οι άφοβοι πολεμιστές έγιναν ήρωες, στα χρυσά χρόνια της Αθήνας το ίδιο καθεστώς χορηγήθηκε σε εκείνους που παραχώρησαν τη Λειτουργία. Γιατί ήταν ίσως η ίδια ανάγκη να προστατευθούν οι συμπολίτες που τους κινητοποίησαν.
Το αποτέλεσμα αυτού του έξυπνου κόλπου είναι να σφυρηλατήσουμε τους πολίτες με την έκκληση να δώσουν πολύ περισσότερα από αυτά που απαιτούνται από αυτούς. Ακόμα και 3-4 φορές περισσότερο! Η φοροδιαφυγή απορρίφθηκε ταυτόχρονα με αηδία επειδή σήμαινε ότι δεν θέλατε να προσφέρετε τίποτα στην κοινωνία.
Τα ένδοξα Παναθηναία, για παράδειγμα, χρηματοδοτήθηκαν εξ ολοκλήρου από πλούσιους Αθηναίους, όπως και η Διονυσία. Υπήρχαν χορηγίες που χρηματοδότησαν ομάδες χορού για τις γιορτές, οι οποίες έδωσαν μεγάλη τιμή στους πλούσιους (ακόμη και αγάλματα στήθηκαν προς τιμήν των χορηγών), ειδικά αν η ομάδα τους κέρδιζε.
Η "Ποικίλη Στοά"της Αθήνας, όπου δίδαξαν οι Στωικοί, ήταν αποτέλεσμα όχι μόνο μιας Λειτουργίας αλλά και ενός δημόσιου διαγωνισμού για την κατασκευή της, καθώς όλοι ήθελαν να συνδέσουν το όνομά τους με το σπουδαίο έργο. Τελικά, συσχετίστηκε με τον γαμπρό του Κίμονα, Πεισιάνακτα. Αλλά πολλά έργα της Ακρόπολης, πιθανώς και του ίδιου του Παρθενώνα, χρηματοδοτήθηκαν επίσης ως μέρος της Λειτουργίας.
Η πιο λαμπρή λειτουργία, αυτή που ήθελε κάθε πλούσιος δεν ήταν άλλη από το πολεμικό πλοίο Τριήρης, την υποχρέωση να χτίσει, να εξοπλίσει και να διατηρήσει ένα πολεμικό πλοίο. Ο διαβόητος ισχυρός αθηναϊκός στόλος είχε πολλές λειτουργίες. Ο άνθρωπος που φρόντιζε αυτήν την υπηρεσία θα μπορούσε ακόμη και να αναλάβει τη διοίκηση του πλοίου σε περίοδο πολέμου, αν και οι σοφότεροι αριστοκράτες αυτό το άφησαν στους ειδικούς.
Δεν υπάρχει καθολική συναίνεση σχετικά με τον αριθμό των Αθηναίων που ανέλαβαν την ευθύνη για μια Λειτουργία, αλλά κυμάνθηκε από 300-1.200, ανάλογα με τη σεζόν και κατά πόσο ήταν ειρηνική, γιατί στον πόλεμο ο αριθμός αυτών αυξήθηκε εκθετικά, και χρηματοδότησαν τις κρατικές δαπάνες χωρίς να πληρώσουν ούτε έναν φόρο στο κράτος.
Παρά τον εθελοντικό ρόλο της Λειτουργίας, σε δύσκολες στιγμές το κράτος υποχρέωσε μερικούς να χρηματοδοτήσουν έργα αλλά ποτέ το ίδιο πρόσωπο. Σε περιόδους πολέμου, όπως και στην Πελοπόννησο, ακόμη και κάθε Αθηναίος πολίτης ήταν υποχρεωμένος να δώσει ότι μπορούσε να συγκεντρώσει, για τον στρατιωτικό εξοπλισμό της πόλης-κράτους.
Αλλά υπήρχαν επίσης απατεώνες που εκμεταλλεύτηκαν τον θεσμό της Λειτουργίας για προσωπικό πολιτικό κέρδος. Ακόμα και ο Περικλής κατηγορήθηκε από τους εχθρούς του για κάτι τέτοιο, ότι ως νεαρός (προτού γίνει στρατηγός) χρηματοδότησε τους "Πέρσες"του Αισχύλου στη Μεγάλη Διονύσια για να γίνει γνωστός ως ευεργέτης. Όπως και ο πολιτικός του αντίπαλος Κίμονα, ο οποίος εξασφάλισε την εύνοια πολλών ανθρώπων.
Η Λειτουργία ήταν σε μεγάλο βαθμό μια εθελοντική υπηρεσία και εκείνοι που δεν θα έκαναν ότι έπρεπε αντιμετώπιζαν δημόσια περιφρόνηση. Αντίθετα, εάν ο πολίτης δεν ήθελε να κάνει μια υπηρεσία δυσανάλογη με την οικονομική του δύναμη, ανέθεσε σε κάποιον πλουσιότερο από αυτόν να το κάνει.
Εδώ ο νόμος ήταν σαφής: ο δεύτερος είτε θα χρηματοδοτούσε το έργο είτε θα ανταλλάξει την περιουσία του με το πρώτο, το οποίο στην πράξη απέδειξε ότι ήταν φτωχότερος και ως εκ τούτου ανίκανος να αναλάβει τη Λειτουργία. Αυτός ήταν ένας άλλος έξυπνος τρόπος προσδιορισμού του πραγματικού πλούτου ενός ατόμου, σε αντίθεση με τη δηλωμένη οικονομική του κατάσταση.
Αυτή ήταν η ομορφιά του συστήματος έμμεσης φορολογίας που ονομάζεται «Λειτουργία», ότι οι τάξεις ανώτερου εισοδήματος επωμίστηκαν τα βάρη των ανθρώπων χωρίς κανείς να ρωτήσει. Χωρίς τη συμμετοχή της κεντρικής διοίκησης και της γραφειοκρατίας.
Και κυρίως τα πάντα πήγαν καλά, γιατί δεν αφορούσαν τα χρήματα, αλλά την τιμή και το κύρος του πολίτη.