Απ'την αρχή έχουμε τα δύο κύρια πρόσωπα, Οδυσσέα και Αχιλλέα, σε πρώτη φάση να μην θέλουν να πολεμήσουν. Ο Οδυσσέας έσπερνε αλάτι στην Ιθάκη και παρίστανε τον τρελό, ο δε Αχιλλέας είχε κόντρα με τον Αγαμέμνονα. Ο Αγαμέμνων από την άλλη είναι ένας βασιλιάς που περιμένει κάποιος να του δώσει την νίκη. Εδώ έχουμε ένα ζήτημα, την δίκη του Παλαμήδη, ο οποίος ήταν δεξί χέρι του Αγαμέμνονος και δικάστηκε από τον Οδυσσέα για προδοσία. Βαριά κατηγορία!
Εδώ έχουμε τον Οδυσσέα να ζηλεύει; Τον Παλαμήδη και στα μάτια του Αγαμέμνονα να τον κατηγορεί; Από την άλλη ο Αγαμέμνων ίσως να καταδίκασε τον Παλαμήδη σε θάνατο, γιατί πίστεψε ότι πλέον μόνον ο Οδυσσέας θα του δώσει την νίκη, με κάποιο τρόπο, και ίσως απογοητευμένος από την όλη κατάσταση, την αποτυχημένη νοοτροπία με σύμβουλο τον Παλαμήδη και τυφλωμένος για την νίκη γίνεται το κακό… Αλλάζοντας ρότα, εμπιστευόμενος τον Οδυσσέα πλέον από εκεί και πέρα…
Ο Οδυσσέας κάνει κάτι που δεν θα έκανε ποτέ ο Παλαμήδης: Ξεγελά τους Τρώες. Ενώ ο Παλαμήδης στην απολογία του δείχνει ότι είναι ευφυές μυαλό, τεράστιος, αλλά όχι πονηρός. Αντίθετα ο Οδυσσέας είναι πολεμισταράς, αλλά μηχανεύεται πολλά! Μπορεί να μην είχαν άγχος εκείνη την εποχή, αλλά είχαν άλλα προβλήματα να λύσουν, και προφανώς όπου υπάρχει καπνός υπάρχει και φωτιά.
Ο πατέρας του Παλαμήδη εκδικήθηκε για τον θάνατο του γιου του. Ο Τελαμώνιος αυτοκτονεί στην Τροία, γιατί ενώ ήταν ο καλύτερος πολεμιστής, μετά τον Αχιλλέα, δεν του αποδόθηκαν τα όπλα του νεκρού πολεμιστή. Ο αδελφός του, όταν έρχεται στην Σαλαμίνα τον δικάζει ο πατέρας του και τον εξορίζει εκτός πατρίδος. Ο Αχιλλέας βέβαια πεθαίνει, αλλά περνά ιστορικά στην σφαίρα των ηρώων. Ο Αγαμέμνων γυρίζει πίσω και η γυναίκα του βάζει τον εραστή να τον σκοτώσει!
Άρα παρ’ όλο που ο Αγαμέμνων είχε προβλέψει πως θα φτάσει το μήνυμα αμέσως από την Τροία στην Ελλάδα, δεν προέβλεψε τα χρόνια που χρειάστηκαν.
Η δε Τροία έπεσε με τον Δούρειο Ίππο, αφού κι ο Πάρις ήρθε και έκλεψε... στη Σπάρτη χωρίς ανδρεία. Και έτσι η τελική νίκη κρίθηκε και πληρώθηκε με το ίδιο νόμισμα.
Ο δε Παλαμήδης περνά στην ιστορία με τον θάνατο και την απολογία του σαν ο δικαιότερος πιστός στην αρετή στα ελληνικά αγαθά.
Ο Οδυσσέας πάλι έφτασε πίσω μετά από πολλές περιπέτειες, χάνοντας όλους τους συντρόφους του, τιμωρημένος από τούς θεούς, αλλά πληρώνοντας τα πάθη του στο ταξίδι του, στον γυρισμό. Έχοντας πλέον στο μυαλό του μία και μοναδική ελπίδα, τίποτε άλλο. Αναγεννημένος με όλα αυτά τα γεγονότα φτάνει στον οίκο του, αντιμετωπίζοντας τα ίδια του τα πάθη, μετενσαρκωμένα με την μορφή των μνηστήρων, τα οποία όμως έχοντας την σοφία της θεάς Αθηνάς, ξέρει πώς θα τα τελειώσει, ζώντας επί τέλους...
Ίσως έτσι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, όλα ήρθαν σε μία ισορροπία, για όλους και για όλα. Έτσι είπε και ο Κολοκοτρώνης: Εάν είχαμε ενότητα, όπως είχαμε στην αρχή της επανάστασης, θα είχαμε φτάσει μέχρι την Κωνσταντινούπολη!
Όλοι πλήρωσαν τα πάθη τους. Δεν αδικήθηκε κανείς. Όλοι πήραν την θέση τους ανάλογα με αυτό που τους άξιζε. Όσον αναφορά την «Ιλιάδα», μία απόλυτη δικαιοσύνη!
Ίσως αυτά είδαν οι μετέπειτα Έλληνες και μεγαλούργησαν. Από αυτά προφανώς διδάχτηκαν και έκαναν την μεγάλη ανατροπή με τον Αλέξανδρο!
Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά