Την ώρα που τεράστιες δασικές εκτάσεις και εκατοντάδες περιουσίες παραδίδονται στις στάχτες, θα πρέπει να είναι κανείς αρκετά αισιόδοξος για να εντοπίσει μια αχτίδα φωτός στην επικαιρότητα. Και όμως! Για πρώτη φορά, έστω και διστακτικά, έστω και χαμηλόφωνα, φαίνεται πως κατορθώσαμε να συμφωνήσουμε σε κάτι που σχετίζεται με τις φυσικές καταστροφές. Ότι η ένταση των δασικών πυρκαγιών που έπληξαν και πλήττουν τη χώρα συνδέονται στενά με το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής. Ας μη βιαστεί να πει κανείς ότι αυτό δεν είναι κάτι καινούργιο. Μέχρι πριν από ελάχιστα χρόνια όποιος αναφερόταν στη σχέση των πύρινων καταστροφών με την κλιματική αλλαγή δεχόταν κριτική ότι θέλει να «ωραιοποιήσει καταστάσεις» ή να «συγκαλύψει ευθύνες»
Σήμερα, όμως, το πολιτικό σύστημα τείνει να αναγνωρίζει -σχεδόν στο σύνολό του- ότι η επίκληση της κλιματικής αλλαγής δεν είναι δικαιολογία, αλλά πραγματικότητα. Οι κύριοι εκπρόσωποι των πολιτικών παρατάξεων αποδέχονται δηλαδή την επιστημονική αλήθεια ότι η κλιματική αλλαγή δεν βάζει μεν φωτιές αλλά δημιουργεί τις συνθήκες για περισσότερες και καταστροφικότερες πυρκαγιές. Ως γνωστόν, ηάνοδος της θερμοκρασίας αυξάνει την εξάτμισηκαι καθιστά τις δασικές εκτάσεις ξηρότερες, κάτι που με τη σειρά του ευνοεί την ανάφλεξη και την εξάπλωση των πυρκαγιών ανά τον πλανήτη.
Δεν θα ήταν παράλογο λοιπόν να αισιοδοξεί κανείς ότι η επίτευξη, και κυρίως η διατήρηση αυτής της συναίνεσης, ενδέχεται να επηρεάσει θετικά και τη στάση των πολιτών για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής. Και αυτό δεν θα είναι ένα μικρό βήμα. Άλλωστε, όπως φαίνεται, είναι αδύνατο σε κάποιους να πάψουν να αντιπαρατίθενται οπαδικά γύρω από τα πάντα, συμπεριλαμβανομένων των πυρκαγιών. Ας είναι. Μπορεί ορισμένοι να παραμείνουν κλεισμένοι στην ιδεολογικοπολιτική «φυσαλίδα» τους. Αρκεί, όμως, να κατανοήσουν ότι το μέλλον του πλανήτη συνδέεται στενά με απλά και καθημερινά πράγματα όπως είναι οι διατροφικές και καταναλωτικές συνήθειές τους, η ενεργειακή απόδοση της κατοικίας τους και η συχνότητα με την οποία πραγματοποιούν αεροπορικά ταξίδια μεγάλων αποστάσεων.
Του Μιχάλη Χατζηκωνσταντίνου
Πηγή: naftemporiki