Γυναίκες με αίσθηση του μέτρου και του κάλλους, δεν μπορούσαν να μένουν αδιάφορες για την εμφάνιση τους. Πρόβαλλαν τα φυσικά τους θέλγητρα με το ντύσιμο και το χτένισμα, για να σαγηνεύουν τους άντρες.
Είναι λάθος να πιστεύουμε ότι δεν υπήρχε ΄΄μόδα΄΄ στην αρχαία Ελλάδα κι ότι οι γυναίκες ήταν όλες ντυμένες ομοιόμορφα, με τον πέπλο ή το χιτώνα. Κάθε γυναίκα, από δημιουργίας κόσμου, φιλοδοξεί να διακριθεί στην εμφάνιση της. Οι αρχαίες Ελληνίδες, δεν αποτελούσαν εξαίρεση. Και φυσικά, υπήρχαν και τότε τα ΄΄καλά΄΄ και τα καθημερινά φορέματα, από ακριβότερο ύφασμα, τα διαδήματα και τα κοσμήματα, για τις ΄΄αμπιγιέ΄΄ εμφανίσεις.
Η κοινωνική τάξη έπαιζε, οπωσδήποτε το ρόλο της: Αλλιώς ντυνόταν η κυρά κι αλλιώς η θεραπαινίδα, διαφορετικά η εταίρα από τη σύζυγο και νοικοκυρά. Και, ρίχνοντας μια ματιά στα τεχνάσματα που χρησιμοποιούσαν οι γυναίκες πριν από χιλιάδες χρόνια για να προβάλλουν την ομορφιά τους, βλέποντας ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται κι ότι η προαιώνια Εύα δεν παρουσιάζει σχεδόν, καμιά διαφορά από τις σημερινές.
Η γυναίκα στα χρόνια του ομήρου μπορούσε να είναι τόσο ωραία, όσο και η Αφροδίτη και να πλανεύει τους άντρες με την εκλεπτυσμένη ερωτική της τέχνη. Φορούσε τον πέπλο, το ένδυμα όλων των γυναικών της εποχής: Ένα χρωματιστό μάλλινο, ορθογώνιο κομμάτι ύφασμα που το αντικαθιστούσε με ένα λεπτό λινό, σε λευκό χρώμα, για τις εξαιρετικές περιπτώσεις. Το χρησιμοποιούσε συχνά, για να σκεπάζει το κεφάλι. Συγκρατημένος στους ώμους με πόρπες ή με μακριές βελόνες ο πέπλος έπεφτε σε απαλές πτυχές γύρω από το κορμί και η μέση τονιζόταν με μια ζώνη.
Πολλές έριχναν στο κεφάλι και τους ώμους ένα πολύ λεπτό, λινό πέπλο και συγκρατούσαν χαριτωμένα τη μια του άκρη με το χέρι τους.
Οι σκούφιες, οι ταινίες, τα διαδήματα και τα πολύτιμα κοσμήματα (χρυσές και κεχριμπαρένιες αλυσίδες, βραχιόλια, σκουλαρίκια, πανάκριβες πόρπες), ήταν τα στολίδια που χρησιμοποιούσαν οι κομψές, για να δώσουν προσωπικό τόνο στην εμφάνιση τους.
Στη πιο αρχαϊκή εποχή, επικρατεί ο βαρύς μάλλινος πέπλος, με τα ζωηρά χρώματα και σχέδια, διακοσμημένος με σιρίτια. Είναι ποδήρης κι έχει πλούσιες πτυχές. Συμπληρώνεται με ένα περικάλυμμα, που οι άκρες του πέφτουν με χάρη στα πλάγια.
Στην Ιωνία, στον 6ο π.Χ. ήταν πολύ της μόδας ο χιτώνας από λεπτό λινό, σε συνδυασμό με ένα μάλλινο πέπλο, που κάλυπτε το κεφάλι, την πλάτη και το στήθος, τύλιγε τα μπράτσα και τέλειωνε σε δύο μύτες.
Στο τέλος της αρχαϊκής εποχής, ο εκλεπτυσμένος ιωνικός πολιτισμός, επηρεάζει ήθη και έθιμα σε ολόκληρη την Ελλάδα και η μόδα ακολουθεί κι αυτή τη γενική τάση.
Ο πέπλος αντικαθίσταται από το λινό χιτώνα, που καθιερώνεται ως το ΄΄δωρικό΄΄ ένδυμα της κομψότητας. Αντίθετα από τον πέπλο, δεν συγκρατείται με πόρπες στους ώμους, αλλά με περόνες και συχνά παρουσιάζεται ραμμένος στο ένα πλάι.
Οι Αθηναίοι και οι Ίωνες ήθελαν το χιτώνα μακρύ. Στην εποχή του Πελοποννησιακού πολέμου όμως, επικρατούσε ο κοντός χιτώνας, που έφτανε μόλις ως το γόνατο. Οι καλλίγραμμες νεαρές γυναίκες φορούσαν πάνω από τον κοντό πτυχωτό χιτώνα, το ιμάτιο, που άφηνε γυμνό τον ένα ώμο κι έπεφτε ως τους γοφούς. Τον κοντό αυτό σχιστός στα πλάγια και χάριζε απόλυτη ελευθερία στις κινήσεις, προτιμούσε και η Άρτεμις, η θεά του Κυνηγιού, όπως και οι Αμαζόνες.
Η αρχαία Ελληνίδα δεν δίσταζε να δείχνει γυμνό σχεδόν το σώμα της. Και το ΄΄τόπλες΄΄ -κορσάζ, που άφηνε ακάλυπτο το στήθος, το είχαν υιοθετήσει οι γυναίκες της Κρήτης σε συνδυασμό με μια μακριά φούστα με πολλά ΄΄βολάν΄΄.
Πηγή: Περιοδικό Γυναίκα