Πετώντας πάνω από το άγριο και έντονο ανάγλυφο των ακτών του Πηλίου, που κόβει την ανάσα.
Θάλασσα, φαράγγι και πράσινο, δεμένα αρμονικά σε ένα τοπίο που μοιάζει ανέγγιχτο στο χρόνο.
Απολαύστε την παραλία της Νταμούχαρης, πλάνα από το χωριό του Αγίου Δημητρίου και τα ερείπια του ενετικού κάστρου στο λοφίσκο που χωρίζει τις 2 παραλίες.
Νταμούχαρη: Η ιστορία του τόπου
Η Νταμούχαρη ανήκει στο Μούρεσι που βρίσκεται πιο ψηλά πάνω στο βουνό. Όντας το μόνο φυσικό λιμάνι στο ανατολικό Πήλιο, είχε πάντα ξεχωριστή σημασία για την περιοχή.
Ιδρύθηκε από Ενετούς ναυτικούς κατά την περίοδο της βενετσιάνικης κυριαρχίας στη Μεσόγειο. Αυτοί, χτίζοντας κάστρο για προστασία από τους πειρατές, τη χρησιμοποιούσαν ως σταθμό ανεφοδιασμού και ξεκούρασης στα μακρινά τους ταξίδια.
Λέγεται ότι το όνομά της προέρχεται από τους ξένους ναυτικούς, που κυνηγημένοι από τους πειρατές στην περιοχή εκείνη του Αιγαίου παρακαλούσαν και προσεύχονταν στην Παναγιά να τους "δώσει χάρη" (dammi χάρη), ή κατά μία άλλη άποψη, προέρχεται από το d'amour - για χάρη της αγάπης.
Η εικόνα του μικρού λιμανιού ήταν η λύτρωση τους αντικρίζοντας το κάστρο που το προστάτευε, κάνοντας τους πειρατές να αλλάξουν πορεία για κάπου πιο σίγουρα.
Ο οικισμός αποτελείται από δύο μικρούς ορμίσκους που χωρίζονται από μια γλώσσα στεριάς, πάνω στην οποία βρίσκονται ακόμα τα ερείπια ενός μεσαιωνικού κάστρου και του μοναστηριού του Αγίου Νικολάου.
Στις αρχές του εικοστού αιώνα, δεν υπήρχε δρόμος που να συνδέει την Τσαγκαράδα και τα υπόλοιπα χωριά με το Βόλο.
Έτσι, η προμήθεια τροφίμων και φαρμάκων γινόταν μέσω του λιμανιού της Νταμούχαρης, όπου λειτουργούσαν τελωνείο και μεγάλη αποθήκη.