Τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία;

Λασκαρίνα Μπούμπουλη: Κόρη του Υδραίου πλοιάρχου Σταυριανού Πινότση και της επίσης Υδραίας Σκεύως Κοκκίνη, που καταγόταν από εφοπλιστική οικογένεια, γεννήθηκε στις 11 Μαΐου 1771 στις φυλακές της Κωνσταντινούπολης, όπου ο πατέρας της εκρατείτο για συμμετοχή στα Ορλοφικά.

Στα 17 της παντρεύτηκε τον Σπετσιώτη πλοίαρχο Δημήτριο Γιάννουζα, από τον οποίο ονομάζετο και Δημητράκαινα. Το 1797ο σύζυγός της σκοτώθηκε σε συμπλοκή με αλγερινούς πειρατές και η Λασκαρίνασε ηλικία 26 ετών μένει χήρα με τρία παιδιά, τον Ιωάννη, τον Γεώργιο και την Μαρία.

Το 1801 παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τον Σπετσιώτη πάμπλουτο εφοπλιστή Δημήτριο Μπούμπουλη, από τον οποίο έλαβε το όνομα Μπουμπουλίνα, με το οποίο έγινε γνωστή. Και ο δεύτερος σύζυγός της σκοτώθηκε σε σύγκρουση με Αλγερινούς πειρατές το 1811, μεταξύ Μάλτας και Ισπανίας. Μαζί του απέκτησε τρία παιδιά, την Ελένη, την Σκεύω και τον Νικόλαο.

Με την περιουσία του συζύγου της, που ξεπερνούσε τα 300.000 τάλληρα, η Μπουμπουλίνα ασχολήθηκε με τα ναυτιλιακά κι έγινε μέτοχος σε διάφορα σπετσιώτικα πλοία. Όμως, το 1816 οι Οθωμανοί επεχείρησαν να κατάσχουν την περιουσία της, επειδή τα πλοία του συζύγου της μετείχαν υπό ρωσική σημαία στον ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1806. Με τη μεσολάβηση του Ρώσου πρεσβευτή στην Κωνσταντινούπολη Στρογκάνωφ και της μητέρας του Σουλτάνου Βαλιντέ κατόρθωσε να διασώσει την περιουσία της.

Στην Κωνσταντινούπολη φαίνεται ότι μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία το 1819, αλλά το γεγονός αμφισβητείται, καθώς είναι γνωστό ότι η οργάνωση δεν έκανε ποτέ μέλη της, γυναίκες. Μόλις η Μπουμπουλίνα επέστρεψε στις Σπέτσες διέταξε τη ναυπήγηση του πλοίου «Αγαμέμνων», για το οποίο δαπάνησε 25.000 δίστηλα. Με μήκος 48 πήχεις (περίπου 34 μέτρα) και εξοπλισμένο με 18 κανόνια, ο «Αγαμέμνων» καθελκύστηκε το 1820 και ήταν το μεγαλύτερο πλοίο που έλαβε μέρος στην Επανάσταση.

Ο Εθνικός Ξεσηκωμός βρήκε την Μπουμπουλίνα «πεντη- κοντούτιδα, ωραίαν, αρειμάνιον ως αμαζόνα, επιβλητικήν καπετάνισσαν, προ της οποίας ο άνανδρος ησχύνετο και ο ανδρείος υπεχώρει», όπως τη σκιαγράφησε ο δημοσιογράφος και ιστορικός Ιωάννης Φιλήμων. Ξόδευε την περιουσία της, όχι μόνο για τη διατήρηση των πλοίων της, αλλά και για τα στρατεύματα στην ξηρά. Συμμετείχε με το πλοίο της «Αγαμέμνων» στον αποκλεισμό του Ναυπλίου και ανεφοδίασε με δικές της δαπάνες τους υπερασπιστές του Άργους.

Σε μια έφοδο των Τούρκων υπό τον Κεχαγιάμπεη σκοτώθηκε ο γιος της Ιωάννης Γιάννουζας. Στη συνέχεια έλαβε μέρος στον αποκλεισμό της Μονεμβασίας, στην πολιορκία και την άλωση του Ναυπλίου και της Τριπόλεως, στην οποία εισήλθε πάνω σε λευκό ίππο και έσωσε τα χαρέμια του Χουρσίτ Πασά από τη μήνη των πολιορκητών.

Μετά την άλωση του Ναυπλίου, το Νοέμβριο του 1822, η Μπουμπουλίνα εγκαταστάθηκε στην πόλη (έδρα της προσωρινής κυβέρνησης), όπου έζησε έως τα μέσα του 1824. Εκδιώχθηκε από το Ναύπλιο κατά τη διάρκεια του εμφυλίου πολέμου, όταν πήρε το μέρος του φυλακισμένου Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, με τον οποίο είχε συγγενέψει, από το γάμο της κόρης της Ελένης με τον γιο του Πάνο. Οι κυβερνητικοί σκότωσαν τον γαμπρό της και από την ίδια αφαίρεσαν το κομμάτι γης που της είχαν δώσει για τις υπηρεσίες της στον Αγώνα.

Έτσι, η Μπουμπουλίναεπέστρεψε πικραμένη στις Σπέτσες και εγκαταστάθηκε στο σπίτι του δεύτερου συζύγου της, μόνη με τα υπολείμματα της περιουσίας της, μέχρι το τέλος της ζωής της, που δεν άργησε να έλθει. Τον Μάιο του 1825 ο γιος της Γεώργιος Γιάννουζας κλέφτηκε με την Ευγενία Κούτση, κουνιάδα του ετεροθαλούς αδελφού της Μπουμπουλίνας, Λάζαρου Ορλώφ. Ο Ορλώφ, συνοδευόμενος από μέλη της οικογένειας Κούτση, πήγε στο σπίτι της Μπουμπουλίνας σε αναζήτηση της Ευγενίας.

Στη λογομαχία που ακολούθησε, κάποιος πυροβόλησε και χτύπησε στο μέτωπο την Μπουμπουλίνα, που έπεσε νεκρή (22 Μαΐου). Δεν έχει διαλευκανθεί αν ήταν τυχαίο περιστατικό ή δολοφονία. Τα οστά της εναποτέθηκαν στον ιδιόκτητο ναΐσκο του Αγίου Ιωάννου. Μεταθανάτια έλαβε τον τίτλο του ναυάρχου από τη Ρωσία, πρωτοφανής τιμή για γυναίκα.

Οι απόγονοι της Μπουμπουλίνας δώρισαν το πλοίο «Αγαμέμνων» στο νεοσύστατο κράτος, το οποίο έγινε η ναυαρχίδα του Ελληνικού Στόλου με το όνομα «Σπέτσαι». Ανατινάχθηκε από τον Ανδρέα Μιαούλη στον Πόρο κατά τη διάρκεια των πολιτικών ταραχών της 29ης Ιουλίου 1831.

Το αρχοντικό της Μπουμπουλίνας στις Σπέτσες είναι σήμερα Μουσείο. Περιλαμβάνει συλλογή όπλων, επιστολές και άλλα αρχεία, παλιά βιβλία, πορτραίτα της Μπουμπουλίνας, προσωπικά της αντικείμενα, έπιπλα και διακρίσεις που τις είχαν απονείμει κυρίως ξένες κυβερνήσεις.

Η πρώτη μεγάλη νίκη του Μεγάλου Αλέξανδρουκατά της Περσικής Αυτοκρατορίας, που εδραίωσε τη φήμη του ως μέγα στρατηλάτη. Έλαβε χώρα στις 22 Μαΐου του 334 π.Χ. στον ποταμό Γρανικό (σημερινό Μπιγκάτσαϊ), που βρίσκεται στην βορειοδυτική πλευρά της Μικράς Ασίας, κοντά στην Τροία.

Οι Πέρσες σατράπες Μιθριδάτης και Σπιθριδάτης κατείχαν τη μία όχθη του Γρανικού ποταμού, έχοντας υπό τας διαταγάς τους 12.000 πεζούς, 15.000 ιππείς και 5.000 έλληνες μισθοφόρους υπό τον Μέμνωνα τον Ρόδιο. Στην αντίπερα όχθη, ο Αλέξανδρος παρέταξε 30.000 πεζούς και 5000 ιππείς.

Ο Αλέξανδροςείχε ξεκινήσει στις αρχές Μαΐου από την Πέλλα με το στρατό του και στόλο 160 πλοίων με στρατηγούς τους Παρμενίωνα, Φιλώτα, Κράτερο, Κλείτο και Ηφαιστίωνα. Στη Μακεδονία άφησε ως αντικαταστάτη του τον Αντίπατρο με 12.000 πεζούς και 1.500 ιππείς. Δια μέσου της Θράκης φθάνει στον Ελλήσποντο, όπου τον ανέμενε ο στόλος του, ο οποίος διαβίβασε τις δυνάμεις του στη Μικρά Ασία και συγκεκριμένα στην Άβυδο, υπό την εποπτεία του Παρμενίωνα.

Ο Αλέξανδρος αποσπάστηκε για λίγο από το στρατό του για να θυσιάσει στο τέμενος του Πρωτεσίλαου (του πρώτου έλληνα που εφονεύθη στον Τρωικό Πόλεμο) στην Ελεούντα, ενώ στη συνέχεια μετέβη στο Ίλιον, όπου τέλεσε θυσία στην Αθηνά και αγώνες προς τιμή του Αχιλλέα.

Όταν επέστρεψε στην Άβυδο πληροφορήθηκε από τους στρατηγούς του ότι οι Πέρσες τον ανέμεναν παρατεταγμένοι στην όχθη του Γρανικού. Η θέση τους ήταν πλεονεκτική, καθώς η όχθη του ποταμού ήταν απότομη. Ο Αλέξανδρος μετά από εισήγηση του Παρμενίωνα διαβαίνει τον ποταμό την αυγή της 22ας Μαΐου και επιτίθεται με τη δεξιά του πτέρυγα, της οποίας προΐστατο ο ίδιος, έχοντας εφαρμόσει τη Λοξή Φάλαγγα.

Ο Αλέξανδροςμάχεται μεταξύ των πρώτων. Σε μία στιγμή της μάχης, ο πέρσης σατράπης Σπιδριδάτης υψώνει το ξίφος του για να τον σκοτώσει. Με μία αστραπιαία κίνηση ο Κλείτος αποκόπτει το χέρι του Σπιθριδάτη και σώζει τον Αλέξανδρο. Εν τω μεταξύ, οι περσικές δυνάμεις είχαν υποπέσει σ' ένα σημαντικό τακτικό σφάλμα με καθοριστική σημασία στην έκβαση της μάχης. Είχαν τοποθετήσει τους ιππείς έμπροσθεν των πεζών, με αποτέλεσμα όταν αυτοί άρχισαν να υποχωρούν υπό την πίεση των Μακεδόνων να παρασύρουν τους πεζούς, οι οποίοι βάλλονταν ανηλεώς από τους σαρισοφόρους.

Όσοι επέζησαν τράπηκαν σε φυγή, αφήνοντας μόνους στο πεδίο της μάχης τους έλληνες μισθοφόρους. 2.000 πιάστηκαν αιχμάλωτοι και στάλθηκαν σιδηροδέσμιοι στη Μακεδονία για καταναγκαστικά έργα, επειδή «παρά τα κοινή δόξαντα τοις Έλλησι, Έλληνες όντες εναντία τη Ελλάδι υπέρ των βαρβάρων εμάχοντο», όπως αναφέρει ο Αρριανός. Οι απώλειες των Μακεδόνων ανήλθαν σε 150 άνδρες, ενώ οι Πέρσες έχασαν 4.000 στρατιώτες.

Την επομένη του θριάμβου του, ο Αλέξανδρος διέταξε να ταφούν οι πεσόντες άνδρες του μετά των όπλων τους, αλλά και έλληνες μισθοφόροι κατά τα έθιμα. Διέταξε, επίσης, να αποσταλούν στον Παρθενώνα ως αφιέρωμα 300 περσικές ασπίδες με την επιγραφή «Αλέξανδρος, ο υιός του Φιλίππου και οι Έλληνες πλην των Λακεδαιμονίων από των βαρβάρων των την Ασίαν κατοικούντων».

Η νίκη του Αλέξανδρου καταρράκωσε το ηθικό των Περσών, ενώ άρχισε να δημιουργείται η φήμη περί του αηττήτου του Αλέξανδρου. Η μία μετά την άλλη οι ελληνικές πόλεις της Μικράς Ασίας απελευθερώθηκαν και δημιουργήθηκε ένα προγεφύρωμα, χρήσιμο στον Αλέξανδρο για τη συνέχιση της εκστρατεία του κατά των Περσών.

[Πηγή sansimera.gr]

Ακτινογραφία στα λείψανα άνδρα του 4ου π.Χ. αιώνα

Δεν συμβαίνει κάθε μέρα να γίνεται ακτινογραφία στα λείψανα ενός αρχαίου Έλληνα πολεμιστή του 4ου π.Χ. αιώνα, όταν όμως συμβεί, επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Την ευκαιρία έδωσε ο Έληνας καθηγητής και διευθυντής της Σχολής Ανθρωπολογίας στο Πανεπιστήμιο Adelphi της Νέας Υόρκης κ. Αναγνώστης Αγελαράκης, ο οποίος μετέφερε υπό μορφή δανείου φυσικά και με άδεια της Ελληνικής Αρχαιολογικής Υπηρεσίας τα λείψανα του αρχαίου πολεμιστήστο Εβραϊκό Ιατρικό Κέντρο του Λονγκ Αϊλαντπροκειμένου να εξετασθούν. Το ερώτημα ήταν, πώς αυτός ο άνδρας είχε κατορθώσει να επιζήσει από ένα σοβαρό τραύμα, που υπέστη κατά τη διάρκεια μιας μάχης.

Συγκεκριμένα ένα χάλκινο βέλος είχε τρυπήσει την αριστερή ωλένη του πολεμιστή (το ένα από τα δύο μακρά οστά του πήχυ του χεριού) και παρέμεινε εκεί ως τον θάνατό του, πολλά χρόνια αργότερα. Σύμφωνα με την ακτινολόγο του Ιατρικού Κέντρου, που έκανε την ακτινογραφία στα οστά δρ. Ελίζ Κούπερσμιθ οι αρχαίοι έλληνες χειρουργοί ήταν αδύνατον να αφαιρέσουν το βέλος, επειδή θα προξενούσαν μεγαλύτερη ζημιά στο τραύμα. Κι αυτό, γιατί όπως έδειξε η ακτινογραφία θα έπρεπε να τραβήξουν το αγκυλωτό στοιχείο του βέλους, που είχε παραμείνει στο χέρι του άτυχου πολεμιστή. Αυτό μάλιστα ήταν κάτι, που «θα μπορούσε να μην έχουν παρατηρήσει με γυμνό μάτι», όπως σημειώνει η ίδια.

«Πρόκειται για ένα εύρημα πιο σπάνιο κι από διαμάντι» αναφέρει εξάλλου ο κ. Αγελαράκης. Σύμφωνα με τον ίδιο τα οστά είχαν βρεθεί σε έναν τάφο που ανασκάφηκε στα μέσα της δεκαετίας του 1980 στην Βόρεια Ελλάδα και όπως εκτιμούν οι ειδικοί ο πολεμιστής είχε πληγωθεί στα χρόνια του Φιλίππου Β ', πατέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Μετά την ολοκλήρωση της έρευνας εξάλλου τα οστά θα επιστρέψουν στο Μουσείο Καβάλας.

Η εξέταση των οστών όμως προχώρησε ένα βήμα παραπέρα, καθώς η κυρία Αρτζι Αγελαράκη, σύζυγος του καθηγητή και μέλος επίσης της πανεπιστημιακής σχολής με την συνεργασία μιας δευτεροετούς φοιτήτριας, της Κίμπερλι Λομπάρντι αποκατέστησαν σχεδιαστικά το πρόσωπο του πολεμιστή με βάση το κρανίο του. Όπως λέει η ίδια ο πολεμιστής έζησε «παρέα» με το βέλος ως την ηλικία των 58 – 62 ετών ενώ ο πόνος που του προκαλούσε ήταν παρόμοιος μιας βλάβης στον καρπιαίο σωλήνα. Η φροντίδα που του δόθηκε και η διατήρηση του τραύματος καθαρού υπήρξαν αποφασιστικοί παράγοντες για την επιβίωσή του.

Να σημειωθεί εξάλλου ότι ο καθηγητής κ. Αγελαράκης εκ Κρήτης ορμώμενος, την οποία επισκέπτεται τουλάχιστον μία φορά το χρόνο έχει πραγματοποιήσει πολλές μελέτες σε αρχαία λείψανα με πρώτη τον εντοπισμό της αρχαιότερης κρανιακής, χειρουργικής επέμβασης στην Ελλάδα, που πραγματοποιήθηκε στα αρχαία Άβδηρα της Θράκης στα τέλη του 7ου π.Χ. αιώνακαι μάλιστα με επιτυχία! Είναι συνεργάτης πολλών ελλήνων αρχαιολόγων, όπως του καθηγητή κ. Νίκου Σταμπολίδη, ο οποίος ανασκάπτει την αρχαία Ελεύθερνα και ειδικότερα τα τελευταία χρόνια την νεκρόπολη της Ορθής Πέτρας, λείψανα από ταφές της οποίας εξετάζει ο κ. Αγελαράκης.

Μερικές φορές οι παλιοί τρόποι λειτουργούν καλύτερα: the old ways work best, όπως λένε και οι Αμερικανοί. Αυτή η υπόθεση – ή τουλάχιστον η αντίληψη ότι οι επί αιώνες δοκιμασμένες τεχνικές μπορούν ακόμη να παράξουν ενδιαφέροντα αποτελέσματα – διαπνέει τα ντοκιμαντέρ που ακολουθούν, δημιουργήματα του Ινστιτούτου Τέχνης του Σικάγο για το πώς οι αρχαίοι Έλληνες και Ρωμαίοι κατασκεύαζαν νομίσματα, βάζα και γυαλί.

Η εν λόγω σειρά επιμορφωτικών ντοκιμαντέρ υλοποιήθηκε με σκοπό να παράσχει πολύτιμες πληροφορίες στους επισκέπτες του Ινστιτούτου: αφενός να τους αποκαλύψει τις διαδικασίες πίσω από την παραγωγή συγκεκριμένων χρηστικών αντικειμένων, αφετέρου να τους δείξει πώς κάποια σύγχρονα προϊόντα προκύπτουν μέσα από παλαιότατες διαδικασίες παραγωγής.

Πώς κατασκευάζονταν τα αρχαιοελληνικά βάζα, από την επεξεργασία του πηλού, μέχρι τη ζύμωση, τη μορφοποίηση, τη διακόσμηση με ζωγραφικές παραστάσεις και το ψήσιμο; Πώς φτιαχνόταν το φυσητό γυαλί το 40 π.Χ., τα νομίσματα, τα είδη αγγειοπλαστικής;

Παρακολουθείστε τα εξαιρετικά επιμορφωτικά βίντεο της σειράς Launchpad των γκαλερί Ελληνικής, Ρωμαϊκής και Βυζαντινής Τέχνης των Mary και Michael Jaharis, που λειτουργούν στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγο.

Για περαιτέρω εξερεύνηση του αρχειακού υλικού, μεταβείτε στην αντίστοιχη ιστοσελίδα, πατώντας εδώ.

Πασίγνωστες περιοχές των Αθηνών όπως ο Λυκαβηττός, το λιμάνι του Πειραιά, ο Άλιμος και η πλατεία Αμερικής, μέχρι πριν λίγα χρόνια είχαν εντελώς διαφορετικά ονομασίες, οι οποίες, μάλιστα δεν θυμίζουν σε τίποτα αυτές που φέρουν σήμερα.

Μπορεί στις συγκεκριμένες περιοχές να κινούνται πολλοί Αθηναίοι καθημερινά ακόμη και να μένουν σε αυτές ωστόσο λίγοι είναι αυτοί που γνωρίζουν τα ονόματα που είχαν οι περιοχές αυτές μερικά χρόνια πριν.

Όπως προκύπτει από το δημοσίευμα του K-mag.gr οι περισσότερες περιοχές των Αθηνών αλλά και τα προάστια είχαν εντελώς διαφορετικές ονομασίες, οι οποίες και παρουσιάζονται παρακάτω:

Αγά Βρύση : Η πλατεία Αγίου Παντελεήμονα

Αγάμων (πλατεία) : Η πλατεία Αμερικής

Αγελάδες : Σημείο του κήπου του Ζαππείου προς το τέρμα της οδού Ηρώδου του Αττικού.

Αγιότρηση : Περιοχή στα Νέα Λιόσια

Αγχεσμός : Μέχρι το 1832 ο Λυκαβηττός, μετά τα Τουρκοβούνια

Αέρηδες : Τέρμα της Αιόλου

Αλώνια : Πλατεία Θησείου

Αμπατζήδικα : Τσαρουχάδικα, ονομασία της οδού Πανδρόσου στο Μοναστηράκι

Αναφιώτικα : Συνοικία της Αθήνας στη βορειανατολική πλευρά του βράχου της Ακρόπολης στα όρια της συνοικίας της Πλάκας

Ασπροχώματα : Νότια της Πέτρου Ράλλη, από την Αγία Άννα μέχρι τη Νίκαια

Βαριές : Κάτω Κηφισιά

Βατραχονήσι : Τμήμα μεταξύ του Παναθηναϊκού Σταδίου και του Παγκρατίου

Βοϊδολίβαδο : Περιοχή της φαληρικής παραλίας στο τέρμα της λεωφόρου Συγγρού

Βουρλοπόταμος : Η Αμφιθέα

Βοϊδοπνίχτης : Χείμαρρος που κατέβαινε από το Λυκαβηττό

Βρωμολίμνη : Λίμνη Βουλιαγμένης

Γούβα : Αθηναϊκή συνοικία που εκτείνεται από το Α" Νεκροταφείο ως την περιοχή της Δάφνης

Δαρδανέλια : Τοπωνύμιο περιοχής του κέντρου της Αθήνας στη συμβολή των οδών Πανεπιστημίου, Βουκουρεστίου και Κριεζώτου

Δεκοχτούρα : Ονομασία υψώματος απέναντι από το Γηροκομείο στη λεωφόρο Κηφισίας

Δικηγορικά : Περιοχή στη Γλυφάδα

Δουργούτι : Νέος Κόσμος

Δράκος : Το λιμάνι του Πειραιά

Ελαιοτριβεία : Περιοχή στη συμβολή των λεωφόρων Κωνσταντινουπόλεως και Αθηνών και της οδού Σερρών

Εφοριακά : Οικισμός του Δήμου Αλίμου

Θεόσπιτα : Ονομασία της περιοχής της πειραϊκής χερσονήσου μεταξύ της Νέας Καλλίπολης και της Σχολής Ναυτικών Δοκίμων

Θων : Ονομασία της περιοχής του τέρματος των λεωφόρων Βασιλίσσης Σοφίας και Αλεξάνδρας, στους Αμπελοκήπους, Όπου υπήρχε η έπαυλη του Θων, επιμελητή των ανακτόρων επί Γεωργίου Α"

Καρβουνιάρικα : Το βορειοδυτικό άκρο του λιμένος Πειραιώς

Κατσικάδικα : Γύρω από την εκκλησία της Αγίας Αικατερίνης στα Κάτω Πετράλωνα δηλ. η περιοχή μεταξύ της οδού Πειραιώς και της γραμμής του τρένου των ΗΣΑΠ

Κατσιπόδι : Δάφνη

Κερατόπυργος : Γειτονιά του Κερατσινίου

Κλωναρίδη : Περιοχή στα Κάτω Πατήσια

Κουκουριάνοι : Περιοχή από τα Νέα Λιόσια μέχρι το Καματερό στους πρόποδες του Αιγάλεω

Καράουσι: Τουρκική ονομασία της δυτικής πλευράς του Αρείου Πάγου

Κόκκινα Χώματα : Περιοχή στους Αμπελοκήπους

Κουκουβάουνες : H Μεταμόρφωση

Λαδοξύστης : Η Αγίας Άννης και η γύρω περιοχή, στα όρια του Αιγάλεω

Λεβίδη : Η περιοχή της οδού Πατησίων, μεταξύ των οδών Κεφαλληνίας και Αγ. Μελετίου)

Λυκότρυπα : Η Λυκόβρυση

Μαγκουφάνα : Ανάμεσα Πεύκη και Μαρούσι

Μουνιχία : Το Τουρκολίμανο

Ο τοκετός στην αρχαιότηταήταν μια διαδικασία εξαιρετικά επικίνδυνη τόσο για τη μητέρα όσο και για το νεογέννητο βρέφος. Η βρεφική θνησιμότητα ήταν υψηλή και σε πολλές περιπτώσεις η μητέρα έχανε τη ζωή της κατά την γέννα.

Ασφαλώς η βαθμιαία πρόοδος της ιατρικής βοήθησε σε κάποιο βαθμό τη διαδικασία αυτή. Ήδη ο Ιπποκράτης τον 5ο π.Χ. αιώνα συγγράφει ειδικά για τα γυναικολογικά ζητήματα και τον 2ο αι. μ.Χ. διαπρέπει στη Ρώμη ο διασημότερος γυναικολόγος της αρχαιότητας, ο Έλληνας Σωρανός ο Εφέσιος, που συνέγραψε πλήθος έργων σχετικών με τη γυναικολογία.

Τα προβλήματα όμως παρέμεναν και δεν αφορούσαν μόνο το πλήθος των φτωχών ανθρώπων που βασιζόταν μόνον στις γνώσεις πρακτικής ιατρικής που είχαν οι μαίες, αλλά και ισχυρές προσωπικότητες που είχαν πρόσβαση στις υπηρεσίες των γιατρών. Αναφέρουμε ενδεικτικά ότι η κόρη του Ιουλίου Καίσαρα, η Ιουλία, πέθανε στη γέννα μαζί με το νεογέννητο βρέφος της και ότι ο Ηρώδης ο Αττικός έχασε έτσι τον πρωτότοκο γιό του Κλαύδιο.

Την ρωμαϊκή εποχή πάντως έχει ήδη τυποποιηθεί μιά παλαιότατη πρακτική κατά την οποία οι γυναίκες γεννούσαν καθιστές υποβοηθούμενες από άλλες γυναίκες σε ένα ειδικό κάθισμα που συνήθως έφερνε η μαία. Ήδη από το 6000 π.Χ. χρονολογείται ένα ειδώλιο από το Çatalhöyük που εικονίζει μιά θεότητα να γεννάει καθισμένη σε έναν θρόνο διακοσμημένο με λεοντοκεφαλές στα ερεισίχειρα. Έχει ενδιαφέρον να αναφερθούμε στις προετοιμασίες που συμβουλεύει ο Σωρανός να έχουν γίνει πριν την ώρα του τοκετού:

Για μια κανονική γέννα πρέπει κανείς να έχει ετοιμάσει από πριν: ελαιόλαδο, χλιαρό νερό, χλιαρά επιθέματα ('θερμάσματα'), μαλακούς σπόγγους, κομμάτια μαλλί, επίδεσμους, ένα μαξιλάρι, πράγματα για να μυρίσει η επίτοκος, το σκαμνί ή την καρέκλα της μαίας, δύο κρεβάτια, ένα κατάλληλο δωμάτιο. Το λάδι χρειάζεται για να εγχυθεί και να επαλειφθεί. Το χλιαρό νερό για να ξεπλυθούν τα διάφορα μέρη. Τα θερμάσματα για να ανακουφιστούν οι πόνοι.

Οι σπόγγοι για να σφουγγιστούν και το μαλλί για να σκεπαστούν τα διάφορα μέρη της γυναίκας. Οι επίδεσμοι για να σπαργανωθεί το νεογέννητο. Το μαξιλάρι για να τοποθετηθεί εκεί το μωρό κάτω από την κύουσα μέχρι να καθαριστούν τα μετά τον τοκετό. Πράγματα για να μυρίσει η γυναίκα και να συνέλθει, όπως μέντα, ένα κομμάτι χώμα, κριθάρι, μήλο, κυδώνι κι αν ο καιρός το επιτρέπει κίτρο, πεπόνι και αγγούρι, ή οτιδήποτε άλλο παρεμφερές με αυτά.

(Σωρανού, Γυναικείων Β, ΙΙ[ΧΧΙ])

Παρά το γεγονός ότι στην αρχαιότητα, όπως και τώρα, η γέννηση ενός βρέφους ήταν κατά κανόνα μια ευχάριστη περίσταση, είναι αξιοσημείωτο ότι οι απεικονίσεις του τοκετού είναι συγκριτικά σπάνιες στον αρχαίο μεσογειακό κόσμοκαι οι περισσότερες προέρχονται είτε από αφιερωματικά αντικείμενα, είτε από ταφικά ανάγλυφα που δηλώνουν συνήθως ότι η μητέρα έχασε τη ζωή της στη γέννα.

Η σπανιότητα αυτή ερμηνεύεται ίσως από το γεγονός ότι πρόκειται για μια εν πολλοίς ιδιωτική σκηνή. Ας δούμε μαζί μια επιλογή αυτών των απεικονίσεων από διάφορες περιοχές και διάφορες χρονικές περιόδους:

Πήλινο ειδώλιο θεότητας από το Çatalhöyük, Αρχαιολογικό Μουσείο Άγκυρας, περ. 6000 π.Χ.

Πρόσφατο εύρημα: όστρακο ετρουσκικού αγγείου με ενσφράγιστη απεικόνιση γυναίκας που γεννά. Ανάμεσα στα πόδια της διακρίνεται μέρος του μωρού. Poggio Colla, 600 π.Χ.

Επιτύμβια στήλη της Πλανγώνας, κόρης του Τολμίδη από τις Πλαταιές, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, 320 π.Χ. Η Πλανγώνα προφανώς έχασε τη ζωή της αμέσως μετά τη γέννα.

Ασβεστολιθικό γλυπτό σύμπλεγμα που εικονίζει γυναίκα που γεννά μισοξαπλωμένη. Την υποβαστάζει άλλη όρθια αποσπασματικά σωζόμενη μορφή και μιά ακόμη στα πόδια της κρατάει το μωρό. Πιθανόν ναϊκό αφιέρωμα από τους Γόλγους της Κύπρου, περίπου 330 π.Χ.

Ανάγλυφο από το ναό της Hathor στα Dendera, Αίγυπτος, 330 π.Χ. Η θεά βοηθά μια γυναίκα να γεννήσει.

Ανάγλυφο από το ναό του Kom Ombo, Αίγυπτος, 2ος αι. π.Χ.

Ελεφάντινο πλακίδιο, Πομπηία 1ος αι. μ.Χ. Εικονίζεται η γέννηση του Μελέαγρου ή του Αχιλλέα.

Πήλινη πλάκα εντοιχισμένη στον τάφο της Σκριβωνίας της Αττικής, νεκροταφείο της Όστια, 2ος αι. μ.Χ. Η επίτοκος κάθεται σε καρέκλα, την υποβαστάζει μια γυναίκα όρθια και η μαία προσπαθεί να βγάλει το μωρό.

Μαρμάρινη ανάγλυφη πλάκα, Όστια, 2ος αι. μ.Χ. Το βρέφος είναι ήδη ακουμπισμένο στο μαξιλάρι, η μαία κρατά τον πλακούντα ή ένα δεύτερο βρέφος.

«Το καθεστώς της Σπάρτης αντιμετωπιζόταν από την αρχαιότητα ακόμη ως ένα κοινωνικό φαινόμενο εντελώς ιδιόρρυθμο και ακατανόητο» λέει ο ιστορικός κ. Πανταζής ο οποίος αναπτύσσει τη δική του θεωρία για τις ρίζες της μοναδικής αυτής κοινωνίας που έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από το πουθενά.

Κορμός και κεφαλή προτεταμένα

Εντυπωσιακό κράνος. Και ένα πρόσωπο με μεγάλα μάτια, επιμελημένη μυτερή γενειάδα και... εντελώς ξυρισμένο μουστάκι. Αυτό είναι το πορτρέτο του σπαρτιάτη οπλίτη (παλαιότερα είχε αποδοθεί στον Λεωνίδα) από τον ναό της Χαλκιοίκου Αθηνάς της Σπάρτης. Οι Σπαρτιάτες δηλαδή δεν είχαν μουστάκι; Γιατί δεν είναι η μόνη περίπτωση στην οποία σημειώνεται η έλλειψη μύστακος παρά τοις Λακεδαιμονίοις. Πόσο μάλλον που όπως λένε τα αρχαία κείμενα ήταν θεσμοθετημένη στην αρχαία Σπάρτη διά νόμου:

«...αλλά την πολιτείαν μάλιστα συνέχεσθαι φόβω νομίζοντες. διό και προεκήρυττον οι έφοροι τοις πολίταις εις την αρχήν εισιόντες ως Αριστοτέλης φησί,κείρεσθαι τον μύστακα και προσέχειν τοις νόμοις,ίνα μη χαλεποί ώσιν αυτοίς, το του μύστακος, οίμαι, προτείνοντες,όπως και περί τα μικρότατα τους νέους πειθαρχείν εθίζουσι», όπως αναφέρει ο Πλούταρχος επικαλούμενος τον Αριστοτέλη.

Το ερώτημα όμως, αν και σε πρώτη ανάγνωση μπορεί να φαίνεται γραφικό ή εν πάση περιπτώσει διόλου αξιόλογο προκειμένου να ασχοληθεί μαζί του ένας ιστορικός (αρχαίος ή σύγχρονος), είναι σε θέση εν τούτοις να οδηγήσει σε άκρως ενδιαφέροντα μονοπάτια. Η καταγωγή των Λακεδαιμονίων, το ιδιαίτερο καθεστώς της Σπάρτης, αλλά και οι συνήθειές τους, που ακόμη και οι πιο προσωπικές ήταν υποχρεωτικές, είναι μερικά από αυτά.

Μπορεί λοιπόν το μυστήριο του ξυρισμένου μύστακος να ήταν η αφορμή, ο ιστορικός όμως κ. Βαγγέλης Πανταζής στο πλαίσιο ευρύτερης εργασίας του σχετικά με την πολιτική γεωγραφία της μυκηναϊκής Πύλου αλλού στοχεύει: στην αναζήτηση των πηγών της σπαρτιατικής κοινωνίας.

«Το καθεστώς της Σπάρτηςαντιμετωπιζόταν από την αρχαιότητα ακόμη ως ένα κοινωνικό φαινόμενο εντελώς ιδιόρρυθμο και ακατανόητο» λέει ο κ. Πανταζής. Περιέργεια, φόβος και θαυμασμός ήταν τα συναισθήματα των ανθρώπων των άλλων ελληνικών πόλεων απέναντι στους Σπαρτιάτες- ο Σωκράτης και ο Πλάτωνας χρησιμοποιούσαν συχνά το σπαρτιατικό παράδειγμα για τη διατύπωση θεωριών για την ιδανική πολιτεία-, αλλά τα ερωτήματα σχετικά με αυτό το καθεστώς ουδέποτε απαντήθηκαν πειστικά. Γιατί ούτε λίγο ούτε πολύ έμοιαζε να έχει ξεπηδήσει από το πουθενά.

Αυτοί οι έφοροι αίφνης, που είχαν ως μοναδικό καθήκον να ελέγχουν αν οι πολίτες είχαν ξυρισμένο μουστάκι, σίγουρα ήταν ένα «σώμα» εντελώς ξένο με τις συνήθειες των άλλων πόλεων. Άλλωστε, όπως επισημαίνει ο κ. Πανταζής, σε κάθε κοινωνία ελεύθερων ανθρώπων μια τέτοια επέμβαση στην προσωπική εμφάνιση των πολιτών θα θεωρούνταν αδιανόητη. Το ίδιο συνέβαινε και με τους άλλους αρχαίους Έλληνες, παρ΄ ότι αποδέχονταν τη συγκεκριμένη ιδιορρυθμία κατά τούτο: ότι ήταν απαραίτητη για την καλλιέργεια της πειθαρχίας και της στρατιωτικής αρετής των Σπαρτιατών. Πώς άραγε;

Μισθοφόροι

«Μόνον σε στρατώνα θα μπορούσε να δικαιολογηθεί μια τέτοιου είδους ομοιόμορφη εμφάνιση. Γι΄ αυτό, όταν οι Αθηναίοι κατηγορούσαν τους Σπαρτιάτες ότι είχαν μια κοινωνία σαν στρατώνα, κυριολεκτούσαν!» λέει ο κ. Πανταζής. Και προχωρεί στη διατύπωση της δικής του, τολμηρής, πρότασης για την ερμηνεία της προέλευσης του σπαρτιατικού καθεστώτος:

«Επρόκειτο για κατάλοιπο μιας άλλης εποχής και ενός άλλου θεσμού. Ήταν η επιβίωση στρατοπέδου μισθοφόρων της Μυκηναϊκής εποχής, το οποίο, μετά την κατάρρευση του ανακτορικού καθεστώτος που υπηρετούσε,αυτονομήθηκε και συνέχισε να υπάρχει αυτοτελώς διατηρώντας τους μηχανισμούς του και τηρώντας σταθερά τις αξίες του».

Για τον ίδιο μάλιστα, ακόμη και το γεγονός ότι η Σπάρτη δεν είχε τείχη για την προστασία της, όπως συνέβαινε με τις άλλες πόλεις- και παρ΄ ότι διακατεχόταν από την έμμονη ιδέα του πολέμου και της εξέγερσης των ειλώτων-, συνηγορεί υπέρ αυτής της άποψης. Όπως λέει,«τα τείχη προορίζονταν για την προστασία των αρχόντων, όμως οι οπλίτες της δεν ανήκαν αρχικώς σε αυτή την τάξη, αλλά σε ένα υπαίθριο στρατόπεδο σωμάτων ασφαλείας της άρχουσας τάξης».

Οι Δωριείς

Απαραίτητοι σε μεγάλο βαθμό για τα ανακτορικά καθεστώτα της Εποχής του Χαλκού οι μισθοφόροι προέρχονταν από φτωχότερες χώρες και τοποθετούνταν σε καίριες θέσεις, ενώ ταυτόχρονα επιτάσσονταν οι οικισμοί των περιοίκων για να τους εξασφαλίζουν τη συντήρηση. «Ο χαρακτηρισμός “δωριεύς”- δόρυ και-ευς- ταιριάζει σε επαγγελματία χρήστη του δόρατος και στη συνέχεια επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον πληθυσμό των νοτιοδυτικών περιοχών της Ελλάδας, όπου απαντούσαν τα περισσότερα στρατόπεδα Δωριέων που ξεχώριζαν από τη διάλεκτό τους» είναι η άποψη του ερευνητή.

«Τα μινωικά αρχικώς και εν συνεχεία τα μυκηναϊκά καθεστώτα αντέγραψαν θεσμούς των καθεστώτων της Εγγύς Ανατολής» προσθέτει ο κ. Πανταζής, αναφερόμενος ιδιαίτερα στον «κρατήρα των πολεμιστών» από τις Μυκήνες στον οποίο απεικονίζονται πολεμιστές με περικεφαλαία και οπλισμό όμοια με εκείνα των μισθοφόρων του Λεβάντε (αλλά και με ξυρισμένο μουστάκι και αντίστοιχα ομοιόμορφα περιποιημένη γενειάδα). «Αυτός ήταν ένας τρόπος να ξεχωρίζουν τα όργανα της τάξεως από τους ανακτορικούς αξιωματούχους- οι οποίοι σύμφωνα με τις σωζόμενες παραστάσεις είτε ξύριζαν γενειάδα και μύστακα είτε έτρεφαν γενειάδα και μύστακα- αλλά και από τους απλούς υπηκόους που μπορούσαν να μένουν ατημέλητοι» λέει.

Οι θεωρίες

Πρωτοπόρος της υπόθεσης ότι οι Δωριείς δεν ήταν κάποιο φύλο που ήρθε στην Ελλάδα απ΄ έξω ως κατακτητής ήταν ο αρχαιολόγος Μανόλης Ανδρόνικος («Η “δωρική εισβολή” και τα αρχαιολογικά ευρήματα»), ενώ ο μεγάλος κλασικός φιλόλογος Τζον Τσάντγουικ («Οι μυκηναίοι Δωριείς») είχε υποστηρίξει ότι οι Δωριείς ενυπήρχαν στον μυκηναϊκό κόσμο, πιθανώς μάλιστα ως το φτωχότερο και υποτελές σώμα του.

Ακολούθως ο γλωσσολόγος Ε. Ριχ απέδειξε ότι είναι απίθανο να υπήρξε ιωνική διάλεκτος κατά τη Μυκηναϊκή εποχή και ο Γκαρσία Ραμόν έδειξε με σαφή στοιχεία ότι και η αιολική διάλεκτος προέκυψε κατά τους μεταμυκηναϊκούς χρόνους, ενώ αντίθετα η δωρική ανιχνεύεται στις πινακίδες της Γραμμικής Β γραφής.

Ετσι και ο ιστορικός κ. Βαγγέλης Πανταζής απορρίπτει τις επικρατούσες ως σήμερα θεωρίες για τη φύση και την προέλευση του καθεστώτος των Λακεδαιμονίων. Είτε είναι η εθνοφυλετική θεωρία (από την οποία «εμπνεύστηκαν» και οι γερμανοί ρατσιστές που αναζήτησαν την κοιτίδα των Δωριέων στα μέρη τους υποστηρίζοντας ότι οι Σπαρτιάτες ήταν καθαρόαιμοι Ινδογερμανοί), είτε η ταξική που ερμηνεύει τα ακραία χαρακτηριστικά του σπαρτιατικού καθεστώτος ως αποτέλεσμα της διαρκούς σύγκρουσης αρχόντων και ειλώτων.

Καμία από αυτές, όπως λέει, δεν δίνει απαντήσεις για τον έντονο κρατικό παρεμβατισμό και τον έλεγχο επάνω στις ζωές όλων, για την αποκλειστική ενασχόληση των Σπαρτιατών με την πολεμική τέχνη, την σχεδόν ισόβια στρατιωτική θητεία, τα κοινά συσσίτια, τον έλεγχο ενδυμασίας και εμφάνισης, την επιβολή γάμου και τεκνοποιίας αλλά την αποθάρρυνση της συμβίωσης, την απαγόρευση ατομικών ταξιδιών έξω από τη χώρα, την απαγόρευση εμπορικής και παραγωγικής δραστηριότητας, την αδιαφορία για τα οικονομικά του οίκου τα οποία διαχειρίζονταν οι γυναίκες και από την άλλη την καλλιέργεια μουσικής και ποίησης μόνον εμβατηριακού τύπου.

Από πού προέρχονταν όμως αυτοί οι μισθοφόροι; Και πώς ήταν δυνατόν να υπήρχε μια ατελείωτη «δεξαμενή»- η ίδια πάντοτε- προμήθειας αυτών των επαγγελματιών πολεμιστών σε όλους τους αιώνες της Μυκηναϊκής εποχής; Προφανώς η έρευνα συνεχίζεται.

[Πηγή Μ.Θερμού, Το Βήμα]

Ὅρκος Ἀθηναίων ἐφήβων

…πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ…

Κρατώντας τὰ ὅπλα ποὺ τοῦ ἐμπιστευόνταν ἡ Πατρίδα, ὁ Ἀθηναῖος ἔφηβος μπροστὰ στὸ ναὸ τῆς Ἀγραύλου ἔδιδε τὸν παρακάτω ὅρκο:

Οὐ καταισχυνῶ τὰ ὅπλα, οὐδ᾿ ἐγκαταλείψω τὸν προστάτην ὢ ἂν στοίχῳ, ἀμυνῶ δὲ καὶ ὑπὲρ ἱερῶν καὶ ὁσίων, καὶ μόνος καὶ μετὰ πολλῶν, καὶ τὴν πατρίδα οὐκ ἐλάττω παραδώσω, πλείω δὲ καὶ ἀρείῳ ὅσης ἂν παραδέξωμαι.

Καὶ συνήσω τῶν....ἀεὶ κρινόντων, καὶ τοῖς θεσμοῖς τοῖς ἱδρυμένοις πείσομαι, καὶ οὓς τίνας ἄλλους ἱδρύσεται τὸ πλῆθος ἐμφρόνως. Καὶ ἂν τὶς ἀναιρεῖ τοὺς θεσμοὺς ἣ μὴ πείθηται οὐκ ἐπιτρέψω, ἀμυνῶ δὲ καὶ μόνος καὶ μετὰ πάντων. Καὶ τὰ ἱερὰ τὰ πάτρια τιμήσω. Ἵστορες θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλώ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη

Δὲ θὰ ντροπιάσω τὰ ὄπλα μου, οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω τὸν συμπολεμιστή μου ὅπου κι ἂν ταχθῶ νὰ πολεμήσω, θὰ ὑπερασπίζω τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια, καὶ μόνος καὶ μὲ πολλούς, καὶ τὴν πατρίδα δὲν θὰ παραδώσω μικρότερη, ἀλλὰ μεγαλύτερη καὶ μαχητικότερη ἀπ᾿ ὅση θὰ μοῦ παραδοθεῖ. Θὰ πιστεύω στοὺς Θεοὺς καὶ στοὺς ἰσχύοντες νόμους θὰ ὑπακούω, καὶ σὲ ὅσους ἄλλους νόμιμα θεσπισθοῦν. Κι ἂν κάποιος ἀναιρέσει τοὺς θεσμοὺς ἢ ἀμφισβητήσει, δὲν θὰ τὸ ἐπιτρέψω, θὰ τὸν πολεμήσω εἴτε μόνος εἴτε μὲ ὅλους. Καὶ τὶς ἱερὲς παρακαταθῆκες τῶν πατέρων θὰ τιμήσω. Μάρτυρές μου οἱ θεοὶ Ἄγραυλος, Ἐνυάλιος, Ἄρης, Ζεύς, Θαλλῶ, Αὐξώ, Ἡγεμόνη.

Παιᾶν Σπαρτιατῶν

Βαδίζοντας προς τη μάχη, οι σπαρτιάτες πολεμιστές έψαλλαν τον παιάνα…

Ἄγετ᾿, ὢ Σπάρτας εὐάνδρω κῶροι πατέρων πολιατᾶν λαιᾷ μὲν ἴτυν προβάλεσθε, δόρυ δ᾿ εὐτόλμως ἄνχεσθε, μὴ φειδόμενοι τὰς ζωάς· οὐ γὰρ πάτριον τᾷ Σπάρτᾳ!

Ἐμπρὸς ὢ τῆς εὐάνδρου Σπάρτης τέκνα πατέρων πολιτῶν, διὰ τῆς ἀριστερᾶς χειρὸς τὴν ἀσπίδαν προβάλετε, διὰ δὲ τῆς δεξιᾶς μὲ τόλμη τὸ δόρυ ὑψώσατε, μὴ φειδόμενοι τὴν ζωὴ γιατὶ αὐτὸ δὲν εἶναι πατροπαράδοτον στὴν Σπάρτη!

Ὅρκος Ἑλλήνων στὶς Πλαταιές:

Οὐ ποιήσομαι περὶ πλειονος τὸ ζῆν τῆς ἐλευθερίας. Οὐδὲ ἐγκαταλείψω τοὺς ἡγεμόνας, οὔτε ζῶντας, οὔτε ἀποθανόντας. ἀλλὰ τοὺς ἐν τῇ μάχῃ τελευτήσαντας τῶν συμμάχων ἁπάντας θάψω. καὶ κρατήσας τῷ πολέμῳ τοὺς βάρβαρους,τῶν μὲν μαχεσαμένων ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος πόλεων οὐδεμίαν ἀνάστατον ποιήσω. τὰς δὲ τὰ τοῦ βάρβαρου προελομένας ἅπασας δεκατεύσω. καὶ τῶν ἱερῶν ἐμπρησθέντων καὶ καταβληθέντων ὑπὸ τῶν βάρβαρων οὐδὲν ἀνοικοδομήσω παντάπασιν. ἀλλὰ ὑπόμνημα τοῖς ἐπιγιγνομένοις ἐάσω καταλείπεσθαι τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.

Δὲν θὰ ἐκλάβω ὡς πολυτιμότερη τὴ ζωὴ ἀπὸ τὴν ἐλευθερία. οὔτε θὰ ἐγκαταλείψω στὴ μάχη κανέναν ἀπὸ τοὺς ἡγέτες μας, οὔτε ζωντανό, μὰ οὔτε καὶ νεκρό. ἀλλὰ καὶ τοὺς πεσόντες στὴ μάχη ἀπὸ τοὺς συμμάχους μας ὅλους θὰ ἐνταφιάσω. καὶ ἀφοῦ ἐπικρατήσουμε στὸν πόλεμο κατὰ τῶν βάρβαρων, ἀπὸ τὶς πόλεις ποὺ ἔδωσαν μάχη ὑπὲρ τῆς Ἑλλάδος καμία νὰ μὴν καταστρέψω. ὅσες ὅμως στὴ μάχη συνετάχθησαν μὲ τοὺς βάρβαρους ὅλες νὰ ἀποδεκατίσω. καὶ ἀπὸ τοὺς ναοὺς ποὺ πυρπολήθηκαν καὶ κατεδαφίστηκαν ἀπὸ τοὺς βαρβάρους, κανέναν καθόλου νὰ μὴν ανοικοδομήσω. ἀλλὰ ὡς ὑπενθύμιση στὶς ἐπερχόμενες γενεὲς νὰ ἐπιτρέψω νὰ ἀφεθοῦν, τῆς τῶν βάρβαρων ἀσεβείας.

Πολύτιμα αντικείμενα λατρείας αποκάλυψαν οι ανασκαφές σε τάφους στη Σαλαμίνα

Αριστερά, εγχυτρισμός (ταφή νηπίου σε αμφορέα) του πρώτου μισού του 5ου αιώνα π.Χ. Επάνω, χάλκινο πτυκτό κάτοπτρο (με προστατευτικό κάλυμμα του κύριου δίσκου) με διακοσμητικό έλασμα, από το 330-320 π.Χ. Το έλασμα απεικονίζει την Αφροδίτη και τον Έρωτα

Υπάρχει στις παραστάσεις στις οποίες απεικονίζονται γυναικωνίτες. Υπάρχει σε επιτύμβια ανάγλυφα, καθώς συνοδεύει τη νεκρή. Μεγάλος είναι ο αριθμός των γυναικείων ειδωλίων που το κρατούν στο χέρι τους. Και όπως φιλολογικά μαρτυρείται ήδη από τον 5ο αιώνα π.Χ., το ανέθεταν οι εταίρες στην Αφροδίτη.

Πρόκειται για το κάτοπτρο, του οποίου η «μαγική» δράση και η σημασία στη λατρεία και στις ταφικές συνήθειες φαίνεται ότι έπαιζε πρωτεύοντα ρόλο κατά την αρχαιότητα. Για δύο τέτοια κάτοπτρα, προερχόμενα από ανασκαφές στη Σαλαμίνα και συγκεκριμένα από τον αρχαίο οικισμό των Αμπελακίων, μίλησε χθες το βράδυ στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης η αρχαιολόγος της Β΄ Εφορείας Αρχαιοτήτων κυρία Μέλπω Πωλογιώργη.

Εντεκα τάφους διαφόρων τύπων, οι οποίοι καλύπτουν την περίοδο από τα τέλη του 5ου ή από τις αρχές του 4ου αιώνα π.Χ. ως τον 3ο αιώνα π.Χ. αποκάλυψε η κυρία Πωλογιώργη κατά τη διάρκεια της σωστικής αρχαιολογικής έρευνας που έγινε κατά μήκος της σύγχρονης οδού Ελ. Βενιζέλου (γεγονός που κατά την ίδια υποδηλώνει την ύπαρξη και της αρχαίας οδού, η οποία θα οδηγούσε προς την πύλη του τείχους της πόλης). Σε δύο από τους τάφους αυτούς, σαρκοφάγους για την ακρίβεια, βρέθηκαν από ένα χάλκινο κάτοπτρο.

Και το ένα από αυτά είναι «πτυκτό», δηλαδή «φέρει προστατευτικό κάλυμμα της επιφάνειας κατοπτρισμού με προσαρμοσμένο έλασμα με έκτυπη παράσταση και αποτελεί αξιόλογο προϊόν της αρχαίας τορευτικής» όπως σημείωσε η κυρία Πωλογιώργη. Το κάτοπρο αυτό ήταν διαλυμένο στα μέρη από τα οποία αποτελούνταν.

Ωστόσο, όπως κατέληξε στη μελέτη της η ανασκαφέας, η θραύση του είχε γίνει επίτηδες. Και αυτό για να χρησιμοποιηθούν τόσο το κάλυμμα όσο και ο κύριος δίσκος του κατόπτρουως αβαθή δοχείαένα είδος πινακίων για προσφορές. Υπολείμματά τους βεβαίως δεν έχουν διατηρηθεί, σύμφωνα με τα ταφικά έθιμα όμως θα μπορούσαν να είναι ρόδια, αμύγδαλα, κάστανα κτλ. Η σκόπιμη μάλιστα θραύση του κατόπτρου για τον συγκεκριμένο σκοπό έχει, όπως λέει η ανασκαφέας, και άλλες παράλληλες χρησιμότητες.

Στον δεύτερο τάφο το κάτοπτρο είναι ακέραιο αλλά η οξείδωση έχει προσβάλει σε μεγάλο βαθμό τον χαλκό, ιδίως στην άνω επίπεδη επιφάνεια, του κατοπτρισμού. Τα ίχνη της διακόσμησής του όμως σώζονται σε κάποιο βαθμό. Στις ταφές εξάλλου βρέθηκαν και πυξίδες των οποίων η πολλαπλή χρήση τόσο στην καθημερινή ζωή των γυναικών για τη φύλαξη κοσμημάτων και ψιμυθίων όσο και ως κτερισμάτων σε τάφους είναι εξακριβωμένη.

Το πολυτιμότερο κτέρισμα μιας αρχαίας ταφής και συχνά το μοναδικό αντικείμενο από μέταλλο είναι κάτοπτρο. «Κατά κανόνα δεν κατασκευαζόταν αποκλειστικά για νεκρική χρήση,αφού είναι ένα αντικείμενο που χρησίμευε στην κάτοχό του για να καθρεφτίζεται και να καλλωπίζεται όσο ζούσε,αποβαίνοντας έτσι σύμβολο της καλλονής και της νεότητας της γυναίκας» είπε η ανασκαφέας.

Επίσης, η ανάθεση κατόπτρων σε ιερά θεοτήτων που προστάτευαν τη γυναικεία γονιμότητα, όπως για παράδειγμα στο ιερό της Αρτέμιδας στη Βραυρώνα, φανερώνουν πόσο συνδεόταν η γυναίκα με το κάτοπτρο ως όργανο για την ανάδειξη της θηλυκότητάς της.

Οπως ανέφερε πάντως η κυρία Πωλογιώργη, τη σημασία του κατόπτρου, πέρα από τη λειτουργία του για τον καλλωπισμό, έχει υπογραμμίσει ο γερμανός αρχαιολόγος Τίμε. Εχει επισημάνει δηλαδή ότι για πολλούς λαούς, μεταξύ των οποίων συγκαταλέγονται οι αρχαίοι Έλληνεςκαι οι Ετρούσκοι, το κάτοπτρο ήταν περιβεβλημένο με την αντίληψη ότι είχε ιδιαίτερη, μαγική δύναμη, ενώ υπήρχε η πίστη ότι, μαζί με την εικόνα του καθρεφτιζόμενου, μπορούσε να συλλάβει και να κατακρατήσει και την ψυχή του, δηλαδή του ειδώλου του.

Με τη συνδρομή αρχαίων και λαϊκών μύθων που φθάνουν ως τις ημέρες μας, δοξασιών που συνδέονται με τα ορφικά και διονυσιακά μυστήρια, απεικονίσεων σε κατω-ιταλιωτικά αγγεία αλλά και συνηθειών των Ετρούσκων, ο γερμανός μελετητής υποστηρίζει τη θεωρία περί της μαγικής ικανότητας του κατόπτρου να φυλάσσει την εικόνα του νεκρού και να προστατεύει την ψυχή του στον τάφο.

Γύρω στα 300, τα περισσότερα από τα οποία ανήκουν σε ιδιωτικές συλλογές και ξένα μουσεία, είναι σήμερα τα πτυκτά κάτοπτρα από χαλκό ή από άργυρο με διακοσμητικό έλασμα στο κάλυμμα. Για πολύ λίγα από αυτά μάλιστα γνωρίζουμε τις συνθήκες εύρεσής τους ή τα ανασκαφικά τους στοιχεία. Ως εκ τούτου, η σημασία αυτού του κατόπτρου από τη Σαλαμίνα είναι προφανής.

tovima.gr

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Ελευσίνια μυστήρια, Αισχύλος, ιπτάμενα αντικείμενα και άλλες αναφορές... Για να δούμε καταρχάς τι μας λέει ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην "αγέλαστο πέτρα" στην Ελευσίνα.

Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμασε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς, του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.

Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής (Ελευσίς) με την λέξη "έλευσις", που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών.

Μεταφέρουμε χαρακτηριστικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας" την μαρτυρία της Κινεζικής παράδοσης: "... Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους... Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική.

Τους έμαθε επίσης να ψαρεύουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα...Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα..."

Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντεςέχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη "Μήδεια", πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.

Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).

Στην τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης" βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας "με την θέληση, χωρίς χαλινούς" ένα "τετράσκελο πουλί".

Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία "Σφίγγα" τον βλέπουμε να μιλάει για ένα "πουλί πού 'χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι", ενώ στον "Αγαμέμνονα" είναι χαρακτηριστική η εντολή: "τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε".

Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΤΙ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ.

Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος.

Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον "Φαίδωνα" του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πώς φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.

Οι απόψεις του Πλάτωνος για την ιδεώδη πολιτεία, η οποία διασφαλίζει στον πολίτη της τον άριστον βίον, εκθέτονται στον διάλογό του που τιτλοφορείται Πολιτεία.

Με το παρόν θα εξετάσουμε το χωρίο 427c-445e από το τέταρτο βιβλίο της «Πολιτείας» και θα επιχειρήσουμε, σε πρώτη φάση, να προσδιορίσουμε τις αρετές της πόλεως και το περιεχόμενό τους.

Έπειτα θα σκιαγραφήσουμε τα μέρη της ψυχής και θα ασχοληθούμε με την παραλληλότητα των αρετών της πόλεως με αυτές της ψυχής. Τέλος, θα αναφερθούμε στην πλατωνική εικόνα της δικαιοσύνης, τόσο στην κοινωνική όσο και στην ατομική της διάσταση, σε συνδυασμό με την ευδαιμονία πόλεως και ατόμου. Η ανάπτυξη θα γίνει σε τρεις ενότητες. Θα ακολουθήσουν τα συμπεράσματα.

ΟΙ ΑΡΕΤΕΣ ΤΗΣ ΠΟΛΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΟΥΣ

Στον στίχο 427e10 της Πολιτείας η ιδεώδης πολιτεία ενσαρκώνει τις τέσσερις θεμελιώδεις αρετές.

Χαρακτηρίζεται από Σοφία, Ανδρεία, Σωφροσύνη και Δικαιοσύνη. Η πόλη είναι σοφή, επειδή οι άρχοντές της (οι φιλόσοφοι-βασιλείς) είναι σοφοί και την καθοδηγούν προς το Αγαθόν. Είναι επίσης ανδρεία, για τον λόγο του ότι οι φύλακες-επίκουροι είναι ανδρείοι και μπορούν να υπερασπιστούν αφενός μεν τη εδαφική της ακεραιότητα αφετέρου δε τις αξίες που προβάλλει το εκπαιδευτικό της σύστημα.

Χαρακτηρίζεται από σωφροσύνη, για το γεγονός ότι ανάμεσα στις τρεις τάξεις βασιλεύει η αρμονία, προκύπτουσα από την υποταγή της κατώτερης στις ανώτερες. Είναι ακόμη δίκαιη, επειδή το κάθε στοιχείο εκπληρώνει τη λειτουργία του δίχως να παρακωλύει την αντίστοιχη λειτουργία των άλλων.

Εξετάζοντας, τώρα, εις βάθος κάθε μία από τις παραπάνω αρετές, θα ξεκινήσουμε από την Σοφία. Στον στίχο 428b1 ο Πλάτων, διά στόματος του Σωκράτους, την αναφέρει ως το πρώτο πράγμα το οποίο διακρίνεται καθαρά αναφορικά με το αντικείμενο της συζητήσεως τους. Η Σοφία διαφαίνεται από την δυνατότητα της ορθής κρίσεως, από μέρους της πόλεως.

Αυτό φυσικά είναι απόρροια της γνώσης την οποία κατέχουν οι κεφαλές αυτής. Βεβαίως, η διευκρίνιση για τους κυβερνήτες δίδεται παρακάτω, όταν γίνεται διαχωρισμός των ειδών της γνώσης που δύναται να κατέχουν οι διάφορες τάξεις. Έτσι, σύμφωνα με το παράδειγμα που δίδεται, η ξυλουργική γνώση δεν δύναται σε καμία των περιπτώσεων να χαρακτηριστεί σοφή.

Κατά τον ίδιο τρόπο αποκλείει από την Σοφία την κατοχή οποιασδήποτε τέχνης, για να καταλήξει στην ορθή κρίση των επικεφαλής της πολιτείας, οι οποίοι θεωρούνται ως οι καθ’ ύλην αρμόδιοι να κατέχουν την αληθινή σοφία. Τους ονομάζει, μάλιστα, ως τέλειους φύλακες της πόλης. Οι ίδιοι αποτελούν, όπως είναι φυσικό άλλωστε, την πλέον ολιγάριθμη κοινωνική ομάδα και βάσει της γνώσεως, η οποία είναι δοσμένη από τη φύση, άρχουν στους υπολοίπους. (Στίχοι 428b1-429a7).

Συνεχίζοντας την αναδίφησή μας στις πλατωνικές αρετές της ιδανικής πολιτείας θα συναντήσουμε στον στίχο 429a8 την αναφορά του συγγραφέως στην Ανδρεία. Εδώ βλέπουμε ότι ο μεν Σωκράτης εξακολουθεί να φιλοσοφεί, να επιχειρηματολογεί και να απευθύνει ρητορικές ερωτήσεις στον Γλαύκωνα, όπου μέσω αυτών συμπεραίνει κάποια πράγματα. Από την άλλη ο Γλαύκων ακούει, μετά της δεούσης προσοχής, τα λεγόμενα του Σωκράτους για τη Ανδρεία, την οποία αντιλαμβάνεται ως ένα είδος σωτηρίας.

Στο σημείο αυτό, για την καλύτερη κατανόηση της λειτουργίας της Ανδρείας, παρατίθεται μία παρομοίωση των βαφέων, των βαφών και του βαψίματος με τους στρατιώτες, καθώς και τις αντιλήψεις που τους περνούν μέσα από την εκπαίδευσή τους. Με μία επιδέξια προσέγγιση, παρατηρούμε ότι συνδέει το άνθος, δηλαδή την λαμπρότητα, την στιλπνότητα του χρώματος, το οποίο αν χρησιμοποιηθεί στην βαφή καλά, γίνεται ανεξίτηλο και δεν αφαιρείται, με τους νέους που θα υπηρετήσουν την θητεία τους, εκπαιδευόμενοι με μουσική και γυμναστική.

Ταυτοχρόνως, οι νέοι αυτοί οπλίτες θα δέχονται τους νόμους σαν βαφή της ψυχής. Εξάλλου, ο χαρακτήρας που έχουν αποκτήσει, όπως και η ανατροφή που τους έχει δοθεί, τους κάνουν ικανούς να υπακούουν και να διαφυλάττουν την «βαφή» τους. (Στίχοι 429a8-430c6).

Μετά την Ανδρεία ακολουθεί η αναφορά του συγγραφέως, πάντα εντός του διαλογικού πλαισίου, στην Σωφροσύνη στον στίχο 430d1 . Εδώ η αρετή της σωφροσύνης εκλαμβάνεται ως ένα είδος αυτοκυριαρχίας και νομιμοφροσύνης. Η αυτοκυριαρχία συνίσταται στην χαλιναγώγηση ορισμένων απολαύσεων και επιθυμιών.

Εκείνος που θα το καταφέρει θεωρείται ανώτερος του εαυτού του. Κατά τον ίδιο τρόπο, όποιος αδυνατεί να επιβληθεί του κακού του εαυτού και κυριαρχηθεί από αυτόν θεωρείται χειρότερος και χαρακτηρίζεται ακόλαστος. Αποδεικνύεται, επομένως, κατώτερος των περιστάσεων. Η αυτή κατάσταση λαμβάνει χώρα και στην πόλη. Θεωρείται ανώτερη του εαυτού της όταν συμβαίνει να κυριαρχεί το πλέον εκλεκτό κομμάτι της.

Οι λίγοι ικανοί έχουν την δυνατότητα να ελέγξουν, μέσω του ορθού λογισμού τον οποίο έχουν, τις επιθυμίες των πολλών, ακόμη και των πλέον ασήμαντων. Με αυτόν τον τρόπο η κοινωνία ξεπερνά τις απολαύσεις και τις επιθυμίες και ανυψώνεται σε άλλες σφαίρες.

Αναφορικά με την νομιμοφροσύνη, τούτη επιτυγχάνεται όταν τόσο οι κυβερνώντες όσο και οι κυβερνώμενοι τυγχάνουν της ιδίας γνώμης ως προς το ποιοι είναι σωστό και δίκαιο να άρχουν της πόλεως. Κατά συνέπεια, η έννοια της σωφροσύνης εκτείνεται σε όλη την πολιτεία, αποτελώντας το στοιχείο εκείνο της ομοφωνίας και της αρμονικής συνύπαρξης των τάξεων που την απαρτίζουν. (Στίχοι 430d1-432b1).

Μετά λοιπόν και την παρουσίαση της σωφροσύνης ερχόμαστε στην αρετή που απέμεινε και η οποία δεν άλλη από την Δικαιοσύνη(στίχος 432b5 ).

Είναι αλήθεια ότι το μείζον θέμα που συζητείται στην Πολιτεία είναι η δικαιοσύνη. Το αναφέρει, άλλωστε, ξεκάθαρα ο Σωκράτης στον 433a. Αποτελεί τον θεμέλιο λίθο, βάσει του οποίου θεμελιώνεται όλο το οικοδόμημα της ιδανικής Πλατωνικής Πολιτείας. Βασική αρχή της δικαιοσύνης, όπως την αντιλαμβάνεται ο Πλάτων, αποτελεί το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι μέσα στην πολιτεία, κάθε πολίτης και κάθε τάξη ασχολείται και εργάζεται μόνον στον τομέα του και αποκλειστικά με το αντικείμενό του.

Ο Σωκράτης την ορίζει ως την ενασχόληση κάποιου με το οικείον του, δηλαδή τη δουλειά του. Αυτό θα τον αποτρέψει με το να ασχολείται με ανάρμοστες εργασίες. Ειδικά η πολυπραγμοσύνη (434b7), ανάμεσα στις τάξεις που αποτελούν την πόλη, θεωρείται ζημιογόνος. Φθάνει δε, μέχρι του σημείου να την χαρακτηρίσει κακούργημα.

Το σκεπτικό είναι ότι ο καθένας προσφέρει αυτό που δύναται από το πόστο του, ενώ παράλληλα συνεισφέρει στην αρμονική συνύπαρξη και στην κοινωνική πρόοδο. (Στίχοι 432b5-434c6).

Χώρος ταφής για τους καταδικασμένους σε θάνατο υπήρξε κατά τον 7ο ως τον 5ο αιώνα π.Χ. ένα τμήμα του αρχαίου νεκροταφείου του Παλαιού Φαλήρουστην περιοχή όπου πρόκειται να ανεγερθεί το Κέντρο Πολιτισμού του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος. Θαμμένοι με τα χέρια δεμένα πισθάγκωνα, με σοβαρές θλάσεις στα οστά, ενίοτε μάλιστα και με αποκοπή τους, είναι φανερό ότι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τιμωρηθεί σκληρά από τη Δικαιοσύνη για σοβαρά εγκλήματα που είχαν διαπράξει.

Μπροστά σε αυτό το μακάβριο αλλά εξαιρετικά ενδιαφέρον για τις αρχαίες κοινωνίες εύρημα βρέθηκαν οι αρχαιολόγοι της ΚΣΤ' Εφορείας Αρχαιοτήτων, που με επικεφαλής την προϊσταμένη της κυρία Στέλλα Χρυσουλάκη ανασκάπτουν το νεκροταφείο, έκτασης σχεδόν 3.000 τ.μ. Ηδη μάλιστα έχει ερευνηθεί ένα τμήμα 1.150 τ.μ., ενώ την πρώτη εκτίμηση των στοιχείων έκανε η ίδια η κυρία Χρυσουλάκη σε ανακοίνωσή της την περασμένη Δευτέρα στη Βρετανική Σχολή Αθηνών.

«Στην ανασκαφή εντοπίστηκε σκελετός που έχει ταφεί αλυσοδεμένος ενώ σε ορισμένους από τους τάφους υπήρχε σήμανση με λίθινη πλάκα τοποθετημένη παράλληλα με τον σκελετό» ανέφερε η αρχαιολόγος, προσθέτοντας ότι «αυξάνουν όλο και περισσότερο οι πιθανότητες οι νεκροί αυτοί να είχαν βρει βίαιο ή και βασανιστικό θάνατο, που διέλυσε το σώμα τους εν όσω ακόμα ζούσαν».

Οι σκελετοί βρέθηκαν σε στάση πρηνηδόν με έντονα συνεσταλμένα τα κάτω άκρα ή σε έκταση, μερικοί μάλιστα φαίνεται ότι είχαν χέρια και πόδια δεμένα μαζί. «Πολλοί εξ αυτών παρουσιάζουν κακώσεις που έγιναν εν ζωή, αλλά και μετά θάνατον. Πιο συγκεκριμένα, οι κλείδες είναι πεσμένες και συγκλίνουν στην περιοχή του στέρνου, το οποίο συχνά δεν σώζεται, η κάτω σιαγόνα είναι εξαρθρωμένη, τα γόνατα έχουν συστηματικά υποστεί οστεοθλασία που διέλυσε την κλείδωση και τέλος έχουν κοπεί τα άκρα πόδια μαζί με τα πέλματα από το μέσο της κνήμης περίπου.

Στη γενική αυτή εικόνα προστίθενται ανάλογα με τον νεκρό και άλλες κακώσεις, π.χ. στις κλειδώσεις του βραχίονα ή στο ιερό οστούν» περιέγραψε η κυρία Χρυσουλάκη.

Θα πρέπει να σημειωθεί πάντως ότι η πρώτη φορά που ανέκυψε παρόμοιο εύρημα ταφής (17 ανδρών) ήταν το 1915 κατά την ανασκαφή του Στρατή Πελεκίδη. Η ανακοίνωσή της μάλιστα προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση, ακόμη περισσότερο δε από τη μελέτη του τότε εφόρου αρχαιοτήτων Αντώνη Κεραμόπουλου που με τον τίτλο «Αποτυμπανισμός» (1923) συνδύασε τα ανασκαφικά δεδομένα του Φαλήρου με τις αρχαίες φιλολογικές πηγές, αλλά και με τις σύγχρονές του λαογραφικές μαρτυρίες.

Οι ακριβέστερες περιγραφές αποτυμπανισμού εγκληματιών εντοπίζονται στις «Θεσμοφοριάζουσες» του Αριστοφάνη και στον «Περικλή» του Πλουτάρχου, ενώ το είδος της θανάτωσης περιγράφεται ως «θάνατος επί σανίδος».

Σήμερα η ανασκαφή γίνεται κυριολεκτικά μέσα στην άμμο σε βάθος από 50 εκ. ως 1,20 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας, στο γνωστό δηλαδή από την αρχαιότητα φαληρικό αλίπεδο. Στο σύνολό τους (πέραν των θανατωμένων) έχουν αποκαλυφθεί ως τώρα 264 ταφές: ελεύθερες (που υπερτερούν), εγχυτρισμοί (μέσα σε αγγεία) και καύσεις.

Από τις πρώτες μελέτες μάλιστα των σκελετών προκύπτει ότι στα παιδιά υπήρχαν έντονες διατροφικές ελλείψεις που πιθανότατα τα οδήγησαν σε χρόνια αβιταμίνωση και υποσιτισμό ενώ παθολογικές αλλοιώσεις για τον ίδιο λόγο είχαν και οι ενήλικοι, όπως και έντονη καταπόνηση του μυοσκελετικού συστήματος από επίπονη και κοπιαστική καθημερινή εργασία με πολλά κατάγματα στα άνω και κάτω άκρα.

Η ανασκαφή όμως συνεχίζεται με την υποστήριξη του Ιδρύματος Σταύρος Νιάρχος το οποίο, όπως επισημαίνει η κυρία Χρυσουλάκη, παρέχει όλα τα σύγχρονα μέσα της διεπιστημονικής έρευνας. Οσο για τις ταφές, απομακρύνονται, όπως είναι φυσικό, ώστε να προστατευθούν και να μελετηθούν.

Με τον φωτογραφικό του φακό, ο Κωνσταντίνος Μάνος έφτασε στα απομακρυσμένα χωριά και νησιά της Ελλάδας τη δεκαετία του 1960όπου άνθρωποι μέσα σε ένα σκηνικό αγροτικής απλότητας και γαλήνης έδιναν με αξιοπρέπεια τον αγώνα τους για επιβίωση.

Στις φωτογραφίες του αποκρυσταλλώνονται εφήμερες καθημερινές στιγμές και έτσι δημιουργεί εικόνες διαχρονικές. Το πολυβραβευμένο έργο του Κωνσταντίνου Μάνου λειτουργεί ως εφαλτήριο για μια διαφορετική προσέγγιση της Ελληνικής υπαίθρου.

Ο Κωνσταντίνος Μάνος επανεξετάζει σήμερα τις λήψεις που πραγματοποίησε κατά το διάστημα 1961-1964 (και συμπληρώθηκαν το 1967), όταν περιηγήθηκε στη γη των γονιών του από άκρη σε άκρη, «ως ένας φιλικός παρατηρητής, δίχως βιασύνη και συγκεκριμένο σχέδιο».

Έκθεση «A Greek Portfolio. 50 χρόνια μετά» του Κωνσταντίνου Μάνου στο Μουσείο Μπενάκη (Κεντρικό Κτήριο, Κουμπάρη 1, τηλ. 210-3671.000) από 21 Μαΐου έως 25 Αυγούστου.

tanea.gr

Είμαστε παιδιά των Ελλήνων

“Deorum lingua est lingua Graecorum”

(Η γλώσσα των θεών είναι η Ελληνική γλώσσα)

“Totum Graecorum est”

(Όλα είναι Ελληνικά) *['Ολα προέρχονται από τους Έλληνες]

“Nihil Graeciae humanum, nihil sanctum”

(Τίποτα δεν είναι πιο ανθρώπινο, πιο ιερό από την Ελλάδα)

Marcus Tullius Cicero (106 b.c. – 43 b.c.) [Λατίνος κλασικός]

“‘Though Greece was conquered, she defeated the conqueror and imported the arts in the uncivilized Latium””

(Παρ’ ότι η Ελλάς κατακτήθηκε, αυτή νίκησε τον κατακτητή και εισήγαγε τις τέχνες στο απολίτιστο Λάτιο)

Quintus Horatius Flaccus (65 b.c. – 8 b.c.) [Ρωμαίος λυρικός ποιητής]

“What the mind and the heart is for a human being, Greece is for humanity”

(Ό,τι το μυαλό και η καρδιά είναι για το ανθρώπινο σώμα, είναι η Ελλάς για την ανθρωπότητα)

Johann Wolfgang von Goethe (1749-1832) [Γερμανός συγγραφεύς]

“Damned Greek, you found everything; philosophy, geometry, physics, astronomy… you left nothing for us”

(Καταραμένε Έλληνα ανακάλυψες τα πάντα, φιλοσοφία, γεωμετρία, φυσική, αστρονομία… δεν άφησες τίποτα για εμάς)

Johann Christoph Friedrich von Schiller (1759-1805)

[Γερμανός ποιητής, φιλόσοφος και Ιστορικός]

“Greece was the real cradle of liberty in which the earliest republics were rocked. We are the pupils of the great men, in all the principles of science, of morals, and of good government”.

(Η Ελλάς υπήρξε το αληθινό λίκνο της ελευθερίας στο οποίο σφυρηλατήθηκαν οι πρώτες πολιτείες. Εμείς είμαστε οι μαθητές [αυτών] των μεγάλων ανδρών, σε όλες τις αρχές της επιστήμης, της ηθικής και της καλής διακυβέρνησης)

William Cullen Bryant (1794-1878) [Αμερικανός ρομαντικός ποιητής]

"If in the library of your house you do not have the works of the ancient Greek writers, then you live in a house with no light”.

(Εάν στη βιβλιοθήκη του στπιτιού σου δεν έχεις τα έργα των αρχαίων Ελλήνων συγγραφέων, τότε ζεις σε ένα σπίτι χωρίς φως)

George Bernard Shaw (1794-1878) [Ιρλανδός θεατρικός συγγραφεύς]

“If it is true that the violin is the most perfect of musical instruments, then Greek is the violin of human thought”

(Εάν αληθεύει πως το βιολί είναι το τελειότερο των μουσικών οργάνων, τότε Ελληνικό είναι το “βιολί” της ανθρώπινης σκέψης)

Helen Adams Keller (1880-1968) [Αμερικανίδα συγγραφεύς, "ακτιβίστρια" και λέκτωρ]

“The only way for us to become great, or even inimitable if possible, is to imitate the Greeks”

(Ο μόνος τρόπος για εμάς να γίνουμε σπουδαίοι ή ακόμη και απαράμιλλοι, αν αυτό είναι δυνατό, είναι να μιμηθούμε τους Έλληνες)

Johann Joachim Winckelmann (1717-1768) [Γερμανός ιστορικός και αρχαιολόγος]

“We have to admit that the whole Islam, except the religion, was Greek. Betrayal against the Greeks by the Islamic nations, equals betrayal against their own nature”

(Πρέπει να παραδεχτούμε πως όλο το Ισλαμ, εκτός της θρησκείας, ήταν Ελληνικό. Προδοσία ενάντια των Ελλήνων από τα Ισλαμικά έθνη, ισούται με προδοσία ενάντια στην ίδια τους τη φύση)

Ibn Khaldun (1332-1406) [Άραβας ιστορικός, λόγιος, θεολόγος και πολιτικός]

“Except the blind forces of nature, nothing moves in this world which is not Greek in its origin”

(Εκτός των τυφλών δυνάμεων της φύσεως, τίποτα δεν κινείται σε αυτόν τον κόσμο που να μην είναι Ελληνικό στις καταβολές του)

Sir Henry James Sumner Maine (1822-1888) [Συγκριτικός νομολόγος και ιστορικός]

“In the Greeks alone we find the idea of that which we would like to be and produce… from the Greeks we take something more than earthly – almost godlike”.

(Στους Έλληνες και μόνο βρίσκουμε την ιδέα αυτού που θα θέλαμε να είμαστε και να παράγουμε… από τους Έλληνες παίρνουμε κάτι περισσότερο από γήινο – σχεδόν θεϊκό)

Wilhelm Von Humboldt (1767-1835) [Διπλωμάτης, φιλόσοφος και λόγιος]

“It is great to descent from Greece, the land that gave the light to the world”

(Είναι σπουδαίο να κατάγεσαι από την Ελλάδα, τη χώρα που έδωσε το φως στον κόσμο)

Victor Hugo (1802-1855) [Γάλλος ποιητής]

“We are children of the Greeks”

(Είμαστε παιδιά των Ελλήνων.)

Η σειρά «ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ» παρουσιάζει το επεισόδιο «ΣΑΜΟΣ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ», ξυπνώντας μνήμες αλλοτινών καιρών και ένα παρελθόν γεμάτο μύθους και ιστορίες. Ένα νησί γνωστό για το κρασί και τις προσωπικότητες που παρείχε στην ελληνική ιστορία, όπως τον Πυθαγόρα και τον Αίσωπο.

Πραγματοποιεί περιήγηση στα Αρχαία ερείπια και μνημεία δοξασμένου παρελθόντος. Επίσης, παραθέτει πληροφορίες για το Ευπαλίνειο όρυγματο οποίο αποτελεί ένα μηχανικό έργο αξεπέραστο στην ιστορία της μηχανικής τεχνολογίας και τεκμήριο του υψηλού επίπεδου τεχνογνωσίας των Ελλήνων μηχανικών του 6ου π. Χ. αιώνα και αφορά τη διάνοιξη του αγωγού ύδρευσης διαμέσου του όρους ΑΜΠΕΛΟΣ, για την υδροδότηση της πρωτεύουσας της Σάμου.

Η ξενάγηση ολοκληρώνεται προβάλλοντας το γραφικό λιμάνι, το οποίο διαθέτει τη μόνη μαρίνα του νησιού, και έχει διατηρήσει τα παραδοσιακά του σπίτια και αρχοντικά. Η εκπομπή πλαισιώνεται με αναφορά σε ιστορικές φιγούρες και μυθικά πρόσωπα, προβάλλοντας την ιστορία του νησιού που παραμένει ζωντανή μέσα στους αιώνες.

Η ναυμαχία στους Αιγός Ποταμούςμεταξύ Αθηναίων και Σπαρτιατών το 405 π.Χ. στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια ήταν εκείνη που με τη συντριπτική ήττα των πρώτων, σήμανε το τέλος του Πελοποννησιακού Πολέμου.

Η ναυμαχία

Οι δύο στόλοι συναντήθηκαν στον Ελλήσποντο ή Δαρδανέλλια. Οι Αθηναίοι προκάλεσαν τους Σπαρτιάτες να ναυμαχήσουν, όμως ο αρχηγός των Σπαρτιατών Λύσανδρος δεν ενέδωσε στην πρόκληση ούτε την πρώτη φορά ούτε τη δεύτερη. Οι Αθηναίοι κάποια στιγμή αποβιβάστηκαν στη δυτική ακτή των Δαρδανελλίων, στη θέση “Αιγός Ποταμοί” για να προμηθευτούν τα απαραίτητα τρόφιμα.

Τότε ο Λύσανδρος βρήκε την ευκαιρία και επιτέθηκε. Συνέλαβε όλα τα αφύλακτα πλοία και παρότι ο Κόνωνας, ο οποίος ήταν αρχηγός του αθηναϊκού στόλου, σήμανε να επιβιβαστούν όλοι οι Αθηναίοι στα καράβια, ήταν πια πολύ αργά. Κατάφεραν να ξεφύγουν μόνο εννιά από τα πλοία των Αθηναίων ενώ όλα τα υπόλοιπα καταλήφθηκαν.

Πολλοί άνδρες κατέφυγαν στα γύρω βουνά, αλλά καταδιώχτηκαν ανηλεώς. Ο Λύσανδροςεκτέλεσε όλους τους Αθηναίους αιχμαλώτους εκτός από τον Αθηναίο στρατηγό Αδείμαντο. Σύμφωνα με άλλους ο Αδείμαντος γλίτωσε επειδή πρόδωσε. Αναφέρεται όμως και η εκδοχή ότι ο Λύσανδρος του χάρισε τη ζωή επειδή σε πρόσφατη σύσκεψη των Αθηναίων ήταν ο πιο διαλλακτικός. Όταν συγκεκριμένα οι άλλοι πρότειναν να κόβονται τα χέρια των αποστατών της Αθηναϊκής Συμμαχίας που πολεμούσαν στο πλευρό των εχθρών τους, ο Αδείμαντος φέρεται να ήταν ο μόνος που καταψήφισε το μέτρο.
Μετά τη ναυμαχία

Το Βυζάντιο και η Χαλκηδόνα μετά τη ναυμαχία προσχώρησαν στους Σπαρτιάτες. Ο Λύσανδρος κατευθύνθηκε στην Αθήνα και την πολιόρκησε. Με τη ναυμαχία αυτή η καταστράφηκε σχεδόν όλος ο στόλος της Αθήνας και οι περισσότεροι σύμμαχοι της την εγκατέλειψαν. Έχοντας χάσει τον έλεγχο της θάλασσας και πολιορκημένη από στεριά και θάλασσα, η Αθήνα αναγκάστηκε να παραδοθεί.

Στην Ελληνική μυθολογία ο Κάρανοςήταν ο μυθικός γενάρχης του βασιλικού οίκου της Μακεδονίας. Ο Κάρανος αναφέρεται για πρώτη φορά από τον Θεόπομπο. Οι παραδόσεις όμως οι σχετικές με τη γενεαλογία του είναι ποικίλες και πολύ διαφορετικές μεταξύ τους. Συνήθως ο Κάρανοςαναφέρεται ως ένας από τους γιους του Τημένου. Μετά τον θάνατο του πατέρα του, ο Κάρανος πολέμησε με τους αδελφούς του για τη διαδοχή του στον θρόνο του Άργους.

Αφού απέτυχε, απεφάσισε να βρει μία άλλη χώρα για να βασιλεύσει και απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών. Εκεί η Πυθία του έδωσε τον εξής χρησμό: «Έστι κράτος βασίλειον αγαυοίς Τημενίδαισι γαίης πλουτοφόροιο. Δίδωσι γαρ αιγίοχος Ζευς. Αλλ' ίθ' επειγόμενος Βοττηίδα προς πολύμηλον. Ένθα δ' αν αργικέρωτας ίδης χιονώδεας αίγας ευνηθέντας ύπνω, κείνης χθονός εν δαπέδοισι θύε θεοίς μακάρεσι και άστυ κτίζε πόληος.» (= «Οι ευγενείς Τημενίδες βασιλεύουν σε εύφορη γη, δώρο του Δία που κρατά την αιγίδα.

Σπεύσε όμως για τη γη των Βοττιαίων, χώρα πολλών κοπαδιών (πολύβοσκη), και όπου δείς αίγες λευκές σαν το χιόνι με κέρατα αστραφτερά, που κοιμούνται ύπνο βαθύ, στο επίπεδο μέρος αυτής της γης θυσίασε στους μακάριους θεούς και ίδρυσε την πόλη του κράτους σας.» - Διόδωρος ο Σικελιώτης, Bibliotheca historia, Exc. Vat., P3, cf, 16,1, T.L.G.) Τότε ο Κάρανος και όσοι τον ακολούθησαν μετακινήθηκαν προς βορρά σε αναζήτηση της κατάλληλης γης. Τελικά έφθασε σε μία εύφορη κοιλάδα, όπου βρήκε τις γίδες, όπως στην περιγραφή, οπότε σκέφθηκε ότι η προφητεία είχε εκπληρωθεί. Εκεί λοιπόν έχτισε μια πόλη που την ονόμασε «Αιγαί» (από την Ελληνική λέξη αίγα = γίδα), δίπλα στη σημερινή κωμόπολη Βεργίνα.

Από τα μέσα, λοιπόν, του 4ου αι. π.Χ. ως πρώτος βασιλιάς της Μακεδονίας φέρεται ο Κάρανος, όνομα που είχε ένας από τους γιους του Φιλίππου Β’ και ένας από τους ιππάρχους του Αλεξάνδρου. Αυτός ο ιδρυτής-πρόγονος, γιος του Ποιάνθη ή Ποία, άλλοτε γιος ή αδελφός του Αργείου βασιλιά Φείδωνα, γιου του Αριστοδαμίδα, είχε έλθει απευθείας από το Άργος για να φτιάξει μια καινούρια πατρίδα. Άλλη εκδοχή αναφέρει ότι ο Κάρανος ήλθε στην Ημαθία με μεγάλη συνοδεία Ελλήνων, σύμφωνα με τον χρησμό που τον διέταξε να ψάξει να βρει τόπο εγκατάστασης στη Μακεδονία.

Ακολουθώντας ένα κοπάδι αίγες που έτρεχαν να προφυλαχθούν από τη βροχή –έβρεχε καταρρακτωδώς και υπήρχε πυκνή ομίχλη– κατέλαβε την πόλη της Έδεσσας χωρίς οι κάτοικοι να τον αντιληφθούν. Και όταν του υπενθύμισαν τον χρησμό που τον είχε διατάξει «να ψάξει ένα βασίλειο όπου θα τον οδηγήσουν οι αίγες», την έκανε πρωτεύουσα του βασιλείου του. Και με πολλή προσοχή διατήρησε από κει και πέρα τη συνήθεια να βάζει τις ίδιες θηλυκές αίγες μπροστά από το λάβαρό του, όποτε παρήλαυνε ο στρατός του, ώστε να είναι οι αρχηγοί των επιχειρήσεών του, ακριβώς όπως είχαν γίνει και πρωτεργάτες της ίδρυσης του βασιλείου του.

Σε ανάμνηση του ρόλου των αιγών μετονόμασε την πόλη της Έδεσσας «Αιγές» και τους κατοίκους Αιγεάδες. Έπειτα εκδίωξε τον Μίδα, που κρατούσε ένα κομμάτι της Μακεδονίας, και άλλους βασιλείς και τους αντικατέστησε. Ήταν ο πρώτος που ένωσε τις φυλές διαφόρων λαών και έκανε τη Μακεδονία αυτό που λέμε ένα σώμα. Και το βασίλειό του μεγάλωσε, επειδή είχε βάλει γερά θεμέλια ανάπτυξης. Μετά από αυτόν βασίλεψε ο Περδίκκας. (Ιουστίνος 7.1.7-12)

Τα σημαντικότερα γεγονότα της 2ας Ιουνίου

1823: Κρήτες αγωνιστές νικούν τους Τούρκους στο στενό Κανδάνου Χανίων.

1825: Ο Ελληνικός Επαναστατικός Στόλος υπό τον Μιαούλη νικά τον Τουρκικό στο λιμάνι της Σούδας.

1883: Διεξάγεται στην Ιντιάνα των ΗΠΑ ο πρώτος ανεπίσημος αγώνας μπέιζμπολ, που παίζεται κάτω από το φως προβολέων, μεταξύ των ομάδων Fort Wayne και Quincy (19-11).

1891: Υιοθετείται από τη Διεθνή Ένωση Ποδοσφαίρου -την οποία αποτελούν οι ομοσπονδίες Αγγλίας, Σκωτίας, Ουαλίας και Ιρλανδίας- ο κανονισμός του πέναλτι. Υπήρξε μία ιδέα του ιρλανδού επιχειρηματία και τερματοφύλακα Γουίλιαμ Μακ Κραμ.

1897: Ο Αμερικανός συγγραφέας, Μαρκ Τουέιν αντιδρώντας σε φήμες, που τον ήθελαν νεκρό, απαντά μέσα από τη Νιου Γιορκ Τζέρναλ: «Οι φήμες για το θάνατό μου ήταν μια υπερβολή».

1905: Μετά τη δολοφονία του Έλληνα πρωθυπουργού, ο Δημήτριος Ράλλης αναλαμβάνει την αρχηγία του δηλιγιαννικού κόμματος και σχηματίζει ξανά κυβέρνηση, που διατηρείται στην εξουσία έξι μήνες.

1912: Ο Καρλ Λομλ ιδρύει τα κινηματογραφικά Universal Studios.

1924: Η αμερικανική Κυβέρνηση αποφασίζει να παράσχει την υπηκοότητα σε όλους τους ιθαγενείς εντός των εδαφικών της ορίων.

1933: Η ελληνική αποστολή αναχωρεί για το Λονδίνο, προκειμένου να προβεί στον οριστικό διακανονισμό του εξωτερικού δημόσιου χρέους της χώρας.

1937: Ηλεκτροκινείται ο σιδηρόδρομος Κηφισιάς.

1953: Πραγματοποιείται η στέψη της βασίλισσας Ελισάβετ Β' της Αγγλίας και η οποία είναι η πρώτη που μεταδίδεται τηλεοπτικά σε όλο τον κόσμο.

1964: Ο Γιάσερ Αραφάτ ιδρύει στην Ιερουσαλήμ την P.L.O. (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης).

1971: Για πρώτη φορά ελληνική ομάδα συμμετέχει σε ευρωπαϊκό τελικό ποδοσφαίρου. Ο Παναθηναϊκός αντιμετωπίζει στο Γουέμπλεϊ τον Άγιαξ για το Κύπελλο Πρωταθλητριών και ηττάται με 2-0 στον 16ο τελικό της διοργάνωσης. Είναι η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου και ο ΠΑΟ έχει στις τάξεις του τον Μίμη Δομάζο, τον Αριστείδη Καμάρα, τον Τάκη Οικονομόπουλο και τον Αντώνη Αντωνιάδη, που ανακηρύσσεται πρώτος σκόρερ της διοργάνωσης με 10 γκολ.

1979: Στις ΗΠΑ, το τελικό πόρισμα σχετικά με την υπόθεση δολοφονίας του Τζον Φιτζέραλντ Κένεντι αναφέρει ότι επρόκειτο για συνωμοσία.

1985: Μετά την τραγωδία του Χέιζελ, η UEFA αποκλείει επ' αόριστο όλες τις αγγλικές ομάδες από τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Την ίδια εποχή ο Ανδρέας Παπανδρέου κερδίζει για δεύτερη συνεχόμενη φορά τις εκλογές.

1990: Η ΑΕΚ κατακτά το πρώτο League Cup νικώντας τον Ολυμπιακό με 3-2.

1992: Η Ελλάδα απορρίπτει την πρόταση της Πορτογαλικής Προεδρίας της Ε.Ε να ονομαστεί η Πρώην Γιουκολσβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (Σκόπια) σε «Άνω» ή «Κάτω Μακεδονία».

1995: Στην Κύπρο, αντιδράσεις προκαλεί έκθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ, όπου υπογραμμίζεται η θετική παρουσίαση της Τουρκίας ως προς στις προσπάθειες, που καταβάλλει για την επίλυση του Κυπριακού.

1997: Ο Ντιέγκο Μαραντόνα κάνει το ντεμπούτο του στην τηλεόραση, όταν παρουσιάζει ένα αργεντίνικο chat show.

1999: Μετά από 3 χρόνια ο Γιάννης Ιωαννίδης αναλαμβάνει πάλι προπονητής.

2004: Η Ολυμπιακή Φλόγα ξεκινά το μεγάλο της ταξίδι, στον κόσμο, που θα διαρκέσει 36 μέρες. Για πρώτη φορά θα φωτίσει 33 πόλεις, σε 27 χώρες και στις πέντε ηπείρους, πριν καταλήξει στις 13 Αυγούστου 2004 στο Ολυμπιακό Στάδιο της Αθήνας, κατά τη διάρκεια της Τελετής Έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων.

2005: Έκρηξη βόμβας έξω από το υπουργείο Απασχόλησης και Κοινωνικής Πρόνοιας στην οδό Πειραιώς. Την ευθύνη ανέλαβε ο Επαναστατικός Αγώνας.

2010: Ο μανιακός Ντέρικ Μπερντ σκορπά τον θάνατο στο Κάμπρια της Βρετανίας. Σκοτώνει 13 άτομα, τραυματίζει 11 και στη συνέχεια αυτοκτονεί.

Γεννήσεις

1535 - Πάπας Λέων ΙΑ΄

1740 - Μαρκήσιος ντε Σαντ, Γάλλος ευγενής και συγγραφέας

1743 - Αλεσάντρο Καλιόστρο, Σικελός περιηγητής και αποκρυφιστής

1840 - Τόμας Χάρντι, Βρετανός λογοτέχνης

1857 - Kαρλ Αδόλφος Γκγιελέρουπ, Δανός συγγραφέας και νομπελίστας

1904 - Τζόνι Βαϊσμίλερ, Αμερικανός κολυμβητής και ηθοποιός

1857 - Έντουαρντ Έλγκαρ, Βρετανός μουσουργός

1935 - Δημήτρης Κιτσίκης, Έλληνας τουρκολόγος

1940 - Κωνσταντίνος Β΄, τέως βασιλιάς της Ελλάδας

1941 - Στέισι Κιτς, Αμερικανός ηθοποιός και αφηγητής του Discovery Channel

1941 - Τσάρλι Γουάτς, Βρετανός μουσικός της ροκ και ντράμερ του συγκροτήματος Rolling Stones

1948 - Τοντ Ράντγκρεν, μουσικός, στιχουργός και παραγωγός

1957 - Κινγκ Λίζαρντ, Αμερικανός μουσικός

1971 - Άντονι Μοντγκόμερι, Αμερικανός ηθοποιός

1942 - Μπάρι Λέβινσον, Αμερικανός παραγωγός, σεναριογράφος και σκηνοθέτης

1991 - Καλαϊτζή Δήμητρα, Φιλόλογος Αγγλικής και γνωστή ως "το μουσικό αυτί", λόγω της έφεσής της στον χώρο της μουσικής

Θάνατοι

828 - Νικηφόρος Α', Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως

1882 - Τζιουζέπε Γκαριμπάλντι, Ιταλός επαναστάτης

1716 - Ογκάτα Κορίν, Ιάπωνας ζωγράφος

1929 - Νόρτον Τζάστερ, Αμερικανός συγγραφέας παιδικών βιβλίων και αρχιτέκτονας

1941 - Λου Γκέριγκ, Αμερικανός μπεϊζμπολίστας, από μυϊκή ατροφία στα πλευρά, μία ασθένεια που αργότερα θα πάρει το όνομά του

1961 - Τζορτζ Κάουφμαν, Αμερικανός δραματουργός, βραβευμένος δυο φορές το βραβείο Πούλιτζερ.

1969 - Ραντιβόι Κόρατς, Σέρβος καλαθοσφαιριστής, προς τιμήν του η FIBA δίνει το όνομά του στο ευρωπαϊκό κύπελλο, που θα ξεκινήσει το 1972.

1970 - Μπρους Μακ Λάρεν, Νεοζηλανδός οδηγός αγώνων, μηχανικός και κατασκευαστής αυτοκινήτων της Φόρμουλα 1

1979 - Σωκράτης Καραντινός, Έλληνας θεατρικός σκηνοθέτης

1984 - Γεώργιος Καζάσογλου, Έλληνας μουσουργός

1987 - Αντρέι Σεγκόβια, Ισπανός μουσικός

1990 - Ρεξ Χάρισον, Βρετανός ηθοποιός

1991 - Αχμέντ Αρίφ, Τούρκος ποιητής Κουρδικής καταγωγής

2003 - Φρεντ Μπλάσι, Αμερικανός παλαιστής

Εκεί στα ερείπια της αρχαίας Τίρυνθας, της περίφημης πόλης της μυκηναϊκής εποχής, ομάδα αρχαιολόγων προσπαθεί να λύσει ένα γρίφο που εδώ και αιώνες οι ιστορικοί δεν μπορούν να απαντήσουν: γιατί καταστράφηκε ο λαμπρός μυκηναϊκός πολιτισμός; Όλοι οι πολιτισμοί παρακμάζουν αλλά αυτός γιατί τόσο γρήγορα;

Η ομάδα του σεισμολόγου Klaus-G. Hinzen, από το πανεπιστήμιο της Κολωνίας πιστεύει πως ίσως έχει μια απάντηση: σεισμός! Σεισμογενής γη γαρ η Ελλάδα, ένας ισχυρός σεισμός θα μπορούσε να γκρεμίσει ακόμη και τα κυκλώπεια τείχηκαι να σημάνει την αρχή του τέλους του μυκηναϊκού πολιτισμού.

Ο Hinzen και οι συνεργάτες του δημιούργησαν ένα τρισδιάστατο μοντέλο της Τίρυνθας βασισμένο σε εικόνες από το σκανάρισμα των ερειπίων της περιοχής. Στόχος τους είναι να διαπιστώσουν αν οι νόμοι της μηχανικής και της φυσικής δικαιολογούν την κατάρρευση των τειχών.

Τα κομμάτια των τειχών που λείπουν (τα είχε αφαιρέσει ο Σλίμαν κατά τις εκσκαφές του 1884) δυσχεραίνουν το έργο της ομάδας. Επίσης, μέσω μιας διαδικασίας φωτοβόλισης του εδάφους οι ειδικοί προσπαθούν να διαπιστώσουν αν οι τεράστιοι βράχοι των τειχών έπεσαν ταυτόχρονα, κάτι που θα τεκμηρίωνε την υπόθεση του σεισμού.

Κάτι που περιπλέκει την υπόθεση είναι ότι δεν υπάρχει καμία γραπτή αναφορά σε ένα τόσο μεγάλο σεισμό, σε γραπτά μνημεία που έχουν σωθεί από την εποχή.

Πάντως όπως εξηγεί ο Hinzen, οι Μυκηναίοι προτιμούσαν να στήνουν τα κάστρα τους στην κορυφή λόφων. Οι λόφοι της περιοχής είναι ασβεστολιθικοί και το υπέδαφος έχει ιζήματα, κάτι που κάνει τα σημεία αυτά ιδιαίτερα ευαίσθητα ακόμη και σε σεισμικά κύματα από δονήσεις με επίκεντρο χιλιόμετρα μακριά.