Προσωποποίηση και προστάτιδα θεά των καρπών της Γης, ήταν η Δήμητρα, η Γη μήτρα των πάντων. Κοιτίδα της λατρείας της υπήρξε η εύφορη Θεσσαλία, που ανάμεσα σε άλλες ονομασίες(Πελασγία, Ελλάς, Πυρραία, Αιολίς) είχε και την επωνυμία: Πανδώρα.
Από κει ξεκίνησε μια νεαρή ιέρεια από την Πάρο, η Κλεοβία ή Κλεόβοια, μεταφέροντας στο νησί της Θάσου(Παριανή αποικία) τη λατρεία με τα ιερά όργια της θεάς.
Η «Παρθένος Κλεοβία», όπως την αποκαλούσαν, έθεσε τη ζωή της στην υπηρεσία της θεάς και του Ιερού της, που βρισκόταν εκτός των τειχών, στο βραχώδες ακρωτήριο, καθώς πάντοτε τα ιερά της Δήμητρας ανεγείρονταν εκτός των τειχών ή στους πρόποδες της ακρόπολης.
Η Κλεόβοια δίδασκε στους νησιώτες την καλλιέργεια του σταριού, κι επόπτευε τα ειρηνικά έργα του λαού της Θάσου.
Αιώνες αργότερα, ο Θάσιος ζωγράφος Πολύγνωτος απαθανάτισε τη μορφή της σε τοιχογραφίας της γνωστής «Λέσχης των Κνιδίων», στους Δελφούς.Σε κείνη τη νωπογραφία, που περιγράφει και ο Παυσανίας, εικονιζόταν η Κλεοβία, καθισμένη μέσα στην άκατο του Χάροντα να κρατάει στα γόνατα την «ιερή κίστη», το μυστικό κάνιστρο της Δήμητρας, ίδιο με αυτό που χρησιμοποιούσαν στις τελετές οι ιερείς των Καβείριων και Ελευσίνιων Μυστηρίων.Να θυμίσουμε πως το νησί ανήκε κατά τον ομηρικό ύμνο στη θεά Δήμητρα και για μεγάλη περίοδο λεγόταν Δημητριάς. Η ιέρεια της Δήμητρας, η Κλεόβοια ήταν γιαγιά του μεγάλου παριανού ποιητή Αρχιλόχου.
Μια άλλη ιέρεια από την Πισιδία της Ιωνίας ήταν η Αγανίππη.
Στους πρόποδες του Ελικώνα, υπήρχε μια πηγή, που λεγανε πως το νερό της είχε αναβρύσει από χτύπημα της οπλής του Πήγασου, του μυθικού, φτερωτού αλόγο.Για τούτο, οι Βοιωτοί της είχαν δώσει το όνομα «Ιπποκρήνη».
Σε κείνη τη δενρόφυτη πλαγιά έφτασε από την Ιωνία, η Αγανίππη με τις μαντικές ικανότητες.
Από τη στιγμή που η Αγανίππη άρχισε να ιερουργεί και να προσφέρει τις μαντικές της γνώσεις, χρησιμοποιώντας το ιερό νάμα της πηγής Ιπποκρήνης, ο μύθος αγκάλιασε την ύπαρξή της ολότελα.Την είπαν Νύμφη θεϊκή, κόρη του Τερμησσού ποταμού, προστάτιδα του ανθρώπινου νου..
Το νερό της Ιπποκρήνης απέκτησε την ιδιότητα να εμπνέει όσους το έπιναν. Η πηγή θεωρήθηκε δημιούργημα των Μουσών, κι αυτές, οι κόρες του Αιθέρα, προσονομάστηκαν «Αγανιππίδες».
Ο περιηγητής Παυσανίας γράφει ότι κινούμενος κάποιος προς το ιερό των Μουσών συναντά αριστερά του την πηγή Αγανίππη, που έχει όλο το χρόνο νερό και μαύρη άμμο στον πυθμένα, γι’αυτό και ο ιστορικός της έδωσε το επίθετο «μελάνυδρος».
Πηγές: «ΑΡΧΑΙΕΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ», Χρήστος Τσούκας, www.hsiodos.gr, The Mythologists