Η κοιλάδα του Ρουρστη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία ήταν κάποτε η βιομηχανική καρδιά της Γερμανίας που παράγει άνθρακα και χάλυβα, τις δύο πολύ βασικές πρώτες ύλες της ίδιας της εκβιομηχάνισης.
Ο άνθρακας εξορύσσεται εδώ για τουλάχιστον τετρακόσια χρόνια, συνήθως από ρηχά ορυχεία κατά μήκος του ποταμού Ρουρ. Αλλά με την έναρξη της Βιομηχανικής Επανάστασης τον 19ο αιώνα, η ζήτηση για άνθρακα και χάλυβα αυξήθηκε και οι βαθύτερες εκσκαφές άνθρακα επιτεύχθηκαν για πρώτη φορά.
Μέσα σε λίγες δεκαετίες, η παραγωγή άνθρακα της Ρουρ ανέβηκε στα ύψη - από 2 εκατομμύρια τόνους ετησίως το 1850 σε περισσότερους από εκατό εκατομμύρια τόνους στα τέλη του 19ου αιώνα. Ομοίως, η παραγωγή χάλυβα αυξήθηκε από μόλις 11.500 τόνους ετησίως σε 8 εκατομμύρια κατά την ίδια περίοδο.
Η εκθετική βιομηχανική ανάπτυξη του Ρουρ οδήγησε σε μαζική αστικοποίηση σε όλη τη Βόρεια Ρηνανία-Βεστφαλία. Οι άνθρωποι μετανάστευσαν από όλη τη Γερμανία και τις γειτονικές περιοχές για να εργαστούν στα ορυχεία, και στα σιδηρουργεία. Μικρές πόλεις με μόνο 2.000 έως 5.000 ανθρώπους στις αρχές του 19ου αιώνα μεγάλωσαν σε μεγάλες πόλεις με πληθυσμό σε εκατοντάδες χιλιάδες.
Η βιομηχανία άνθρακα της Ρουρ άρχισε να μειώνεται από τα μέσα του 20ού αιώνα. Μέχρι τη δεκαετία του 1970, η Γερμανία είχε εξαντλήσει τους εύχρηστους άνθρακες και η εξόρυξη της κοιλάδας του Ρουρ δεν ήταν πλέον ανταγωνιστική. Η χαλυβουργία σημείωσε απότομη πτώση, καθώς οι τιμές της ήταν χαμηλότερες από προμηθευτές χαμηλότερου κόστους από αναδυόμενα βιομηχανικά κέντρα, όπως η Ιαπωνία. Σήμερα, το Ruhr εξακολουθεί να είναι ένα σημαντικό βιομηχανικό κέντρο, αλλά η οικονομία του έχει μεταναστεύσει στη βιομηχανία υπηρεσιών όπως η υγεία, η τεχνολογία των πληροφοριών, οι μεταφορές και ο εφοδιασμός.
Αμφιθέατρο σε έναν πρώην σωρό στο Bottrop. Είναι ένας από τους υψηλότερους Σωρούς στην περιοχή του Ρουρ με ύψος 159 μέτρα.
Αν και το Ρουρ δεν παράγει πλέον άνθρακα, αιώνες εξόρυξης έχουν αφήσει μια ανεξίτηλη ουλή στη γεωγραφία της περιοχής. Κολοσσιαίοι σωροί απορριμμάτων βρίσκονται διάσπαρτοι σε όλη την περιοχή, που αποτελούνται από γη, βράχους και οτιδήποτε άλλο δεν ήταν άνθρακας. Αυτά ονομάζονται «halde» στα γερμανικά ή pit σωροί. Πολλά από αυτά έχουν ανακτηθεί με βλάστηση και τοπία και έχουν μετατραπεί σε πάρκα και σημεία επιφυλακής. Άλλοι έχουν γίνει σπίτια για δημόσια έργα τέχνης.
Η εξόρυξη άνθρακα άφησε μια άλλη κληρονομιά στην περιοχή - έχει βυθίσει το έδαφος έως και 20 μέτρα σε μέρη, κάτω από το υδάτινο νερό. Ως αποτέλεσμα, το νερό τείνει να συγκεντρώνεται και αν δεν υπήρχαν οι 180 αντλίες που ήταν εγκατεστημένες σε όλο το Ρουρ, αυτή η πυκνοκατοικημένη περιοχή με περισσότερους από 5 εκατομμύρια κατοίκους θα γινόταν περιοχή λιμνών.
Αυτή θα ήταν η περιοχή του Ρουρ αν οι αντλίες σταματούσαν, εικόνα: Helge Hoffmann
Οι αντλίες που λειτουργούν από το Emschergenossenschaft πρέπει να μετακινούν πάνω από ένα δισεκατομμύριο κυβικά μέτρα υπόγειων υδάτων κάθε χρόνο. Επιπλέον, αντλούν ένα ολόκληρο ποτάμι, το Boye, 18 μέτρα πάνω στον ποταμό Emscher, που ρέει στον Ρήνο, για να κρατήσει το νερό μακριά από τις κατοικημένες περιοχές. Σχεδόν το ένα πέμπτο της περιοχής θα ήταν κάτω από το νερό εάν δεν υπήρχε άντληση, ειδικά η κεντρική περιοχή, όπου ζουν οι περισσότεροι άνθρωποι.
Το πρώτο αντλιοστάσιο τέθηκε σε λειτουργία το 1914 στο Alte Emscher στο Duisburg. Σήμερα, κάθε πόλη στις πληγείσες περιοχές στο Ρουρ έχει αντλίες, που κυμαίνονται από μικρά ηλεκτρικά κουτιά σε μέγεθος έως γιγάντιες μηχανές με ικανότητα άντλησης 40 χιλιάδων λίτρων κάθε δευτερόλεπτο. Η διατήρηση αυτών των αντλιών είναι ένα διαρκές κόστος που ανέρχεται σε εκατομμύρια που βαρύνουν τις εταιρείες εξόρυξης άνθρακα.
Τι γίνεται αν οι αντλίες σταματήσουν να λειτουργούν; Η καταστροφή δεν θα ήταν άμεση, εξηγεί ο Stefan Hager, ο οποίος είναι υπεύθυνος για την τοποθεσία και τις γεωχωρικές υπηρεσίες στην RAG, τη μεγαλύτερη εταιρεία εξόρυξης άνθρακα της Γερμανίας. Ανάλογα με την τοποθεσία, θα χρειαστούν εβδομάδες για να αρχίσουν τα υπόγεια ύδατα να κινούνται, δίνοντας στους τεχνικούς αρκετό χρόνο για να επισκευάσουν τις αντλίες. Ωστόσο, ο Χάγκερ προειδοποίησε: «Κατά κανόνα, οι πλημμύρες δεν συμβαίνουν από υπόγεια ύδατα, αλλά από δυνατή βροχή. Στον Ρήνο χρειάζονται μέρες για να ανέβει, στο Emscher παίρνει ώρες γιατί η περιοχή είναι τόσο "δουλεμένη"και το νερό ρέει πιο γρήγορα.
Μερικοί πιστεύουν ότι οι αντλίες, τουλάχιστον μερικές από αυτές, πρέπει να απενεργοποιηθούν. Αυτό θα έδινε στην περιοχή λίγες λίμνες και υγρότοπους, καθιστώντας το Ρουρ πιο ελκυστικό από μια άγονη βιομηχανική χέρσα περιοχή που είναι τώρα.