Πρωί 17ης Σεπτεμβρίου 1920 στο Κτήμα Τατοΐου. Ο νεαρός βασιλιάς Αλέξανδροςπραγματοποιεί την καθιερωμένη βόλτα του με τη μοτοσυκλέτα του στο δάσος του Τατοΐου, συνοδεία όπως πάντα του πιστού του Φριτς, ενός γερμανικού λυκόσκυλου, που τον ακολουθεί παντού. Κάποια στιγμή, ενώ πλησιάζει στη Βίλα Στουρμ, ο Αλέξανδρος αντιλαμβάνεται ότι ο Φριτς δεν τον ακολουθεί· ανήσυχος κατεβαίνει από τη μηχανή του, για να διαπιστώσει τι έχει συμβεί.
Η σκηνή που εκτυλίσσεται μπροστά του, καθώς και οι ανατριχιαστικοί ήχοι που ακούγονται, τον σοκάρουν. Ο Φριτς, εκτός ελέγχου, έχει αρπάξει μια μαϊμού και ετοιμάζεται να την κατασπαράξει. Ο Αλέξανδρος επεμβαίνει αμέσως, προσπαθώντας να συγκρατήσει το λυκόσκυλο και να γλιτώσει τη μαϊμού από το βέβαιο θάνατο. Τότε συμβαίνει κάτι που κανείς δε θα μπορούσε να φανταστεί: Το ταίρι της μαϊμούς, ο αρσενικός πίθηκος με την ονομασία Μόριτς, εφορμά εξαγριωμένος και δαγκώνει με μανία τον Αλέξανδρο στην αριστερή του γάμπα. Ο Αλέξανδρος, έκπληκτος, επιχειρεί να τον απομακρύνει, και ο Μόριτς τον δαγκώνει και στο χέρι.
Ο νεαρός βασιλιάς, νιώθοντας έντονο πόνο διακομίζεται στη Βίλα Στουρμ, για να του παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες. Το βαθύτατο τραύμα στη γάμπα τού έχει προκαλέσει ακατάσχετη αιμορραγία. Ακολούθως ο ο Αλέξανδρος οδηγείται στα Ανάκτορα, απ’ όπου ενημερώνει τη σύζυγό του, Ασπασία Μάνου, που βρίσκεται στην Κηφισιά. Ο γιατρός που φθάνει στο Τατόι για να εξετάσει τα τραύματά του και να τον περιθάλψει, ο καθηγητής Χειρουργικής Κωνσταντίνος Μέρμηγκας, κάνει ό,τι είναι δυνατόν με τα αντισηπτικά μέσα εκείνης της εποχής.
Το τραύμα στη γάμπα, σε αντίθεση με εκείνο στο χέρι του βασιλιά, είναι σοβαρότατο. Τις μέρες που ακολουθούν ο Αλέξανδρος παραμένει κλινήρης, ενώ σταδιακά καθίσταται εμπύρετος. Ο Ελευθέριος Βενιζέλος, θορυβημένος από την τροπή των πραγμάτων, συγκαλεί ιατρικό συμβούλιο με τη συμμετοχή των κορυφαίων ιατρών της χώρας. Το εν λόγω συμβούλιο εκδίδει καθημερινά δελτίο Τύπου αναφορικά με την εξέλιξη της υγείας του Αλεξάνδρου.
Δυστυχώς, η συγκρατημένη αισιοδοξία των ιατρών περί περιορισμένης τοπικής μόλυνσης διαψεύδεται, καθώς τα μολυσμένα δόντια του πιθήκου έχουν προκαλέσει φλεγμονή, που αρχίζει να επεκτείνεται προς τη βουβωνική χώρα του βασιλιά. Οι χειρουργοί προσπαθούν με τοπικές επεμβάσεις να διευκολύνουν την εκροή του πύου που αναβλύζει από το σώμα του Αλεξάνδρου. Ο βασιλιάς ταλαιπωρείται από αφόρητους πόνους, ενώ ο πυρετός του, μία εβδομάδα μετά το περιστατικό, φθάνει τους 40°. Οι ιατροί του, εξαιρετικά ανήσυχοι, αρχίζουν πλέον να συνειδητοποιούν ότι δε βρίσκονται αντιμέτωποι με τοπική φλεγμονή, αλλά με αρχόμενη σηψαιμία.
Στις μεταξύ τους συζητήσεις κάνουν λόγο ακόμη και για ακρωτηριασμό του ποδιού του βασιλιά, πρόταση που τελικά δε γίνεται αποδεκτή, μολονότι θα μπορούσε ίσως να αποδειχθεί σωτήρια. Ο Βενιζέλος ενημερώνεται εκ νέου για την επιδείνωση της κατάστασης του ασθενούς και δίνει εντολή να κληθεί επειγόντως καθηγητής από το Παρίσι, για να προσφέρει τις υπηρεσίες του.
Ο ειδικευμένος στις λοιμώξεις Γάλλος καθηγητής, ονόματι Βιντάλ, φθάνει στην Αθήνα τη 13η ημέρα της νόσου, ενώ η σηψαιμία έχει προσβάλει ήδη από τη δέκατη ημέρα τον Αλέξανδρο, που διατρέχει θανάσιμο κίνδυνο, καθώς χάνει ταχέως βάρος και ταλαιπωρείται από ίκτερο. Τη νύχτα της 11ης προς τη 12η Οκτωβρίου ο Αλέξανδρος πέφτει σε παροδικό κώμα. Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου ο Αλέξανδρος αναπνέει με μεγάλη δυσκολία. Του δίδεται η Θεία Μετάληψη, ενώ εκείνος έχει παραληρήματα. Λίγα λεπτά μετά τις 4:00 μ.μ. η αναπνοή του βασιλιά σταματά. Ο Αλέξανδρος κηδεύτηκε λίγες ημέρες μετά το θάνατό του. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην Ιστορία τον πρόλογο της οποία «έγραψε» ο Μόριτς!