Η πραγματική αληθινή ιστορία του The Conjuring (Το Κάλεσμα), δηλαδή της οικογένειας Περόν και του στοιχειώματος του Enfield, είναι πιο τρομακτική απ'ό, τι οι ίδιες οι ταινίες.
Όταν κυκλοφόρησε το The Conjuring, βρήκε πολλούς επικριτές. Πολλοί το επαινούσαν για την υπερβολικά ρεαλιστική απεικόνιση ενός στοιχειώματος μιας οικογένειας στο Ρόουντ Άιλαντ. Οι περισσότεροι θεατές υπέθεσαν ότι η ταινία δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η φαντασία του σκηνοθέτη Τζέιμς Γουάν. Ωστόσο, η πραγματική ιστορία του The Conjuring είναι ριζωμένη στην τρομακτική, αληθινή εμπειρία των Εντ και Λορέιν Ουόρεν (Ed & Lorraine Warren).
Ο Εντ ήταν ένας βετεράνος του Β'Παγκοσμίου Πολέμου και πρώην αστυνομικός που έγινε -όπως δήλωνε ο ίδιος- δαιμονολόγος όταν μελέτησε το θέμα μόνος του. Η σύζυγός του Λορέιν, έλεγε ότι ήταν μελλοντολόγος και μέντιουμ που μπορούσε να επικοινωνήσει με τους δαίμονες που ανακάλυψε ο Εντ.
Οι Εντ και Λορέιν Ουόρεν
Το 1952, το ζευγάρι ίδρυσε την New England Society for Psychic Research (Εταιρεία Ψυχικής Έρευνας της Νέας Αγγλίας), την παλαιότερη ομάδα κυνηγιού φαντασμάτων στη Νέα Αγγλία. Γρήγορα, και μετά την πρώτη τους έρευνα των στοιχειών του Amityville, απέκτησαν φήμη αξιοσέβαστων ερευνητών του παραφυσικού. Ωστόσο, οι δύο πιο διάσημες υποθέσεις τους έγιναν δημοφιλείς από το franchise Conjuring, μια σειρά από ταινίες που επικεντρώνονται στις εμπειρίες τους με τους δαίμονες που είχαν καταλάβει δύο οικογένειες.
Αν και οι ταινίες μοιάζουν υπερβολικά δραματοποιημένες και αδύνατον να τις πιστέψει κανείς, οι Ουόρεν υποστηρίζουν ότι όλα τα γεγονότα που αναφέρονται είναι πραγματικά. Αν και ο Εντ πέθανε το 2006, η Λορέιν ήταν σύμβουλος της ταινίας και ισχυρίζεται ότι δεν άφησε τους σκηνοθέτες να γίνουν περισσότερο δραματικοί απ'ότι ήταν απαραίτητο.
Παρ'όλα αυτά, η αληθινή ιστορία του The Conjuring παραμένει σχεδόν απίστευτα ανατριχιαστική μέχρι και σήμερα.
Λέγεται ότι αυτή είναι η παλαιότερη γνωστή φωτογραφία του σπιτιού της οικογένειας Περόν, πολλά χρόνια πριν εγκατασταθεί η οικογένεια.
Η αληθινή ιστορία: Η οικογένεια Περόν
Η οικογένεια Περόν, χωρίς τον Ρότζερ, τον Ιανουάριο του 1971, λίγο μετά τη μετακόμισή τους στο στοιχειωμένο σπίτι
Η αληθινή ιστορία ξεκινάει με την πρώτη ταινία που επικεντρώνεται στην οικογένεια Περόν.
Τον Ιανουάριο του 1971, η οικογένεια Perron μετακόμισε σε μια αγροικία 14 δωματίων στο Harrisville, στο Ρόουντ Άιλαντ. Εκεί, η Καρολίν, ο Ρότζερ και οι πέντε κόρες τους άρχισαν να βλέπουν διάφορα παράξενα να συμβαίνουν, τα οποία ξεκίνησαν σχεδόν αμέσως μετά την εγκατάστασή τους.
Όλα ξεκίνησαν από μικρά πράγματα. Για παράδειγμα, η Καρολίν παρατήρησε ότι η σκούπα έλειπε ή φαινόταν να έχει αλλάξει μέρος από μόνη της. Άκουγε γρατσουνίσματα στον βραστήρα στην κουζίνα, ενώ δεν ήταν κανείς εκεί. Ή, έβρισκε μικρούς σωρούς βρωμιάς στο κέντρο του δαπέδου της καθαρής κουζίνας. Τα κορίτσια άρχισαν να παρατηρούν πνεύματα στο σπίτι, αν και ως επί το πλείστον, ήταν αβλαβή. Ωστόσο, υπήρχαν μερικά, που ήταν θυμωμένα. Η Καρολίν έψαξε την ιστορία του σπιτιού και ανακάλυψε ότι ανήκε στην ίδια οικογένεια για οκτώ γενιές και ότι πολλοί από αυτούς είχαν πεθάνει υπό μυστηριώδεις ή φρικτές συνθήκες. Αρκετά από τα παιδιά είχαν πνιγεί σε ένα κοντινό χείμαρρο, κάποιος είχε δολοφονηθεί και μερικοί είχαν κρεμαστεί στην σοφίτα.
Το πνεύμα που απεικονίστηκε στην ταινία, η Bathsheba, ήταν το χειρότερο από όλα.
"Όποιο και αν ήταν το πνεύμα, έβλεπε τον εαυτό του ως η κυρία του σπιτιού και απεχθανόταν τον ανταγωνισμό που έδειχνε η μητέρα μου για τη θέση", δήλωσε η Andrea, η μεγαλύτερη από τις πέντε κόρες.
Το σπίτι των Περόν
Στα μέσα του 1800, υπήρχε όντως κάποια Bathsheba Sherman που έζησε στην ιδιοκτησία των Περόν. Λέγεται ότι ήταν σατανίστρια και υπήρχαν αποδείξεις ότι είχε εμπλακεί στο θάνατο του παιδιού ενός γείτονα, αν και δεν έγινε ποτέ δίκη. Θάφτηκε σε ένα κοντινό νεκροταφείο Βαπτιστών στο κέντρο του Harrisville. Οι Περόν πίστευαν ότι ήταν το πνεύμα της Bathsheba που τους βασάνιζε.
Σύμφωνα με την Andrea, η οικογένεια αντιμετώπισε και άλλα πνεύματα που μύριζαν σαν σάπια σάρκα και σήκωναν τα κρεβάτια από το πάτωμα. Υποστήριξε ότι ο πατέρας της έμπαινε στο υπόγειο και αισθανόταν μια "κρύα, βρώμικη παρουσία πίσω του". Απέφευγαν να κατέβουν στο βρώμικο κελάρι, αλλά ο εξοπλισμός της θέρμανσης -μυστηριωδώς- χαλούσε συχνά, οπότε ο πατέρας έπρεπε να κατέβει εκεί κάτω.
Στα δέκα χρόνια που η οικογένεια έζησε στο σπίτι, οι Ουόρεν έκαναν πολλές επισκέψεις για να ερευνήσουν την υπόθεση. Κάποια στιγμή, η Λορέιν έκανε μια συνεδρία προσπαθώντας να έρθει σε επαφή με τα πνεύματα που κατείχαν την οικογένεια. Κατά τη διάρκεια της συνεδρίας, τα πνεύματα κατείχαν την μητέρα, η οποία μιλούσε σε διάφορες γλώσσες και σηκωνόταν από το έδαφος πάνω στην καρέκλα της. Η Andrea ισχυρίζεται ότι παρακολούθησε τη συνεδρία κρυφά. "Νόμιζα ότι θα λιποθυμήσω", είπε. "Η μητέρα μου άρχισε να μιλάει μια γλώσσα όχι αυτού του κόσμου, με μια φωνή που δεν ήταν δική της. Η καρέκλα της ανυψώθηκε και πετάχτηκε στην άλλη άκρη του δωματίου".
Αν και η κινηματογραφική εκδοχή των γεγονότων κορυφώνεται με τον Εντ να κάνει εξορκισμό αντί για συνεδρία, η Λορέιν επιμένει ότι αυτή και ο σύζυγός της δεν θα προσπαθούσαν ποτέ να κάνουν εξορκισμό καθώς πρέπει να εκτελείται από καθολικούς ιερείς.
Μετά τη συνεδρία, ο Ρότζερ έδιωξε τους Ουόρεν, ανησυχώντας για την ψυχική αστάθεια της συζύγου του. Σύμφωνα με την Andrea, η οικογένεια συνέχισε να ζει στο σπίτι -λόγω οικονομικής αστάθειας- μέχρι να μπορέσουν να φύγουν το 1980, οπότε τα πνεύματα σταμάτησαν να τους κυνηγούν.
Ο τάφος της Bathsheba Sherman
Το στοίχειωμα του Enfield
Μια από τις κόρες των Hodgson φωτογραφήθηκε να αιωρείται πάνω από το κρεβάτι της
Έξι χρόνια μετά από τα όσα συνέβησαν και τρομοκράτησαν την οικογένεια Περόν, μια άλλη οικογένεια στο Ένφιλντ της Αγγλίας άρχισε να βιώνει παρόμοια πράγματα.
Τον Αύγουστο του 1977, η οικογένεια Hodgson άρχισε να ακούει και να βλέπει παράξενα πράγματα. Η 11χροη τότε Janet θυμάται ότι ήταν καθισμένη στο κρεβάτι της και είδε μια συρταριέρα να γλιστράει στο δωμάτιο που μοιραζόταν με τον αδελφό της.
"Ουρλιάξαμε. Ήμασταν φοβισμένα, αλλά και συγκλονισμένα", είπε αργότερα η Janet.
Το στοιχειωμένο σπίτι του Enfield σήμερα
Αργότερα η οικογένεια άρχισε να ακούει χτυπήματα που προέρχονταν από όλο το σπίτι. Η Janet θυμάται ότι η μητέρα της πίστευε ότι ήταν διαρρήκτες ή περιπλανώμενοι που κρύβονταν στο σπίτι και κάλεσαν την αστυνομία. Ο αστυνόμος που πήγε, είδε μια καρέκλα να σηκώνεται και να μετακινείται μόνη της. Ακόμα και δημοσιογράφοι της Daily Mirror, τους οποίους είχαν καλέσει για να αναφέρουν όσα συνέβαιναν στο Enfield, ήταν και οι ίδιοι αυτόπτες μάρτυρες ανάλογων γεγονότων.
Αναφέρθηκαν Lego και μπίλιες να τριγυρνάν στον αέρα στο δωμάτιο και όταν κάποιος τα έπιανε ήταν ζεστά. Ρούχα που ήταν διπλωμένα πάνω σε τραπέζια, σηκωνόντουσαν στον αέρα και γυρνούσαν στο δωμάτιο. Σε άδεια δωμάτια άκουγαν γαβγίσματα σκύλων, τα φώτα τρεμόπαιζαν, νομίσματα έπεφταν από τον αέρα και έπιπλα στριφογύριζαν ή αναποδογύριζαν χωρίς να τα αγγίξουν. Μια μέρα, το σιδερένιο τζάκι σε ένα υπνοδωμάτιο στον επάνω όροφο ξεκόλλησε από τον τοίχο. Μετά από αυτό, εμφανίστηκαν ερευνητές του παραφυσικού από όλο τον κόσμο, ισχυριζόμενοι ότι μπορούσαν να έρθουν σε επαφή με τα πνεύματα θέλοντας να μάθουν περισσότερα για τα πνεύματα του Enfield.
Οι περισσότεροι από αυτούς αποφάσισαν ότι τα παιδιά είχαν πει ψέματα για τα όσα συνέβαιναν, καθώς ένα από αυτά παραδέχτηκε ότι το έκαναν μόνα τους. Όμως, οι Ουόρεν είχαν άλλη άποψη. Όταν εμφανίστηκαν στο σπίτι, πίστεψαν αμέσως ότι υπήρχε μια δαιμονική παρουσία. Ωστόσο, οι ισχυρισμοί τους παραβλέφθηκαν, καθώς, εκείνη την εποχή, κάποιος επιφυλακτικός κατηγορούσε τον Εντ Ουόρεν ότι "υπερβάλλει και φτιάχνει περιστατικά ... μετατρέποντας συχνά κάτι 'στοιχειωμένο'σε μια περίπτωση 'δαιμονικής κατοχής'".
Σε αυτό το σημείο είναι που διαφέρει η ιστορία από την ταινία, καθώς δεν υπήρξε εξορκισμός από τους Ουόρεν. Το 1979, δύο χρόνια αφότου είχαν ξεκινήσει τα συμβάντα, το στοίχειωμα σταμάτησε απότομα, αν και η οικογένεια υποστηρίζει ότι δεν έκαναν τίποτα για να σταματήσει.