Το Ντουμπάικαλλιεργεί μια υπερσύγχρονη εικόνα εκθαμβωτικής αρχιτεκτονικής και αβίαστου πλούτου. Ωστόσο, οι έρημοί του κρύβουν ξεχασμένες πόλεις και μια κρυφή ιστορίαπου αποκαλύπτει πώς οι πρώτοι κάτοικοί του προσαρμόστηκαν και ξεπέρασαν τη δραματική προηγούμενη κλιματική αλλαγή.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το Ντουμπάι είναι η απόλυτη πόλη του 21ου αιώνα. Διαθέτει το ψηλότερο κτίριο στον κόσμο, προσελκύει δεκατρία εκατομμύρια επισκέπτες ετησίως και το αεροδρόμιο του πρόσφατα διεκδίκησε το στέμμα του πιο πολυσύχναστου στον κόσμο, από αριθμό διεθνών επιβατών.
Είναι λοιπόν κατανοητό ότι η αρχαιολογία και οι αρχαιότητες δεν είναι πράγματα που οι περισσότεροι άνθρωποι συνδέουν με το Ντουμπάι και τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα.
Ωστόσο, αυτό το βασίλειο της ερήμου έχει μια εκπληκτικά πλούσια ιστορία. Μακριά από την άδεια έρημο, τα ΗΑΕ έχουν πολλές χαμένες πόλεις και αρχαιολογικούς χώρους που μόλις τώρα διερευνώνται και που αποκαλύπτουν μια απροσδόκητη ιστορία ανθρώπινης ανάπτυξης στην Αραβική Χερσόνησο - για πάνω από 100.000 χρόνια πριν, όταν οι άνθρωποι βγήκαν για πρώτη φορά «εκτός Αφρικής», μέσα από χιλιετίες ύπαρξης νομάδων κυνηγών-συλλεκτών, στην ανάπτυξη της γεωργίας και στη συνέχεια για να γίνει ένα σημαντικό κέντρο για μια τεχνολογία που αλλάζει τον κόσμο με τον χαλκό.
Εικονογράφηση χάρτη από το «Sand Kings of Oman», δημοσιεύτηκε από τον Methuen το 1947.
Η μυστηριώδης χώρα του Μάγκαν και οι πρώτες πόλεις
Πριν από πέντε χιλιάδες χρόνια οι εξελίξεις στα βουνά Hajar ανατολικά του Ντουμπάι άλλαξαν τον κόσμο. Μετά από χιλιετίες υποστήριξης μόνο μιας πενιχρής ύπαρξης κυνηγών-συλλεκτών, η περιοχή κοντά στα σημερινά σύνορα με το Ομάν βρέθηκε ότι ήταν μια σπάνια πηγή χαλκού. Πολύ σύντομα οι άντρες έμαθαν να το εξορύσσουν, να εξάγουν το μέταλλο και να το ανακατεύουν με κασσίτερο για να παράγουν μπρούτζο.
Η «Γη του Μάγκαν», όπως ήταν γνωστό, έγινε γρήγορα ο κύριος προμηθευτής χαλκού για εργαλεία και όπλα σε ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, και συγκεκριμένα στις πρώτες πόλεις του κόσμου που αναδύονταν στη Σουμέρια εκείνη την εποχή, πόλεις όπως η Ουρ και Ουρούκ. Ο χαλκός βοήθησε να καταστεί η γεωργία πιο αποτελεσματική και ο πολιτισμός δυνατός σε αυτά τα μέρη.
Πολυάριθμα κτίρια, τάφοι και τμήματα υδατορευμάτων falaj που χρονολογούνται από εκείνη την εποχή έχουν ανασκαφεί σε μια έκταση περίπου πενήντα στρεμμάτων στο Χίλι, βόρεια του Αλ Αΐν, την τρίτη μεγαλύτερη πόλη των ΗΑΕ, και αποτελούν το κεντρικό στοιχείο του μοναδικού μνημείου παγκόσμιας κληρονομιάς των ΗΑΕ.
Το αποκορύφωμα είναι ένας όμορφα αναπαλαιωμένος κυκλικός τάφος διαμέτρου περίπου δέκα μέτρων, με μια διακοσμημένη είσοδο με πέτρινα τετράγωνα κομμένα έτσι ακριβώς ώστε να μην χωράει τίποτα ανάμεσά τους (δείτε την πρώτη εικόνα). Είναι σαν μια μικρότερη εκδοχή των μεγάλων πέτρινων τοίχων των Ίνκας στο Μάτσου Πίτσου, εκτός από το ότι πρόκειται για σχετικά πρόσφατες κατασκευές, ενώ η λιθοδομή στον τάφο του Χίλι είναι 4.700 ετών.
Οι χαμένες πόλεις της εποχής του σιδήρου: Mleiha, Tell Abraq και Ad-Dur
Πριν από 2.000 χρόνια, ο σίδηρος είχε αντικαταστήσει το χαλκό και έφερε επανάσταση στη ζωή στην αραβική χερσόνησο, και μια βασική τοποθεσία για την παραγωγή και την επεξεργασία του ήταν η Mleiha, μια οχυρωμένη πόλη στην άκρη της ερήμου κοντά στο Al Dhaid, περίπου μία ώρα με το αυτοκίνητο από το Ντουμπάι.
Στα χρόνια της ακμής της περίπου την εποχή του Χριστού, η Mleiha ήταν ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς στην περιοχή-μια πόλη πλάτος ενός μιλίου με εκατοντάδες σπίτια και χώρους επεξεργασίας μετάλλων, που κατοικούνταν συνεχώς για πάνω από 500 χρόνια από τα μέσα της Εποχής του Σιδήρου έως τον 1ο αιώνα μ.Χ., όταν εγκαταλείφθηκε και ξεχάστηκε, τα τείχη της έμειναν να καταρρεύσουν και να καλυφθούν από παρασυρόμενη άμμο.
Τα μερικώς αναστηλωμένα τείχη του μεγάλου οχυρωμένου χυτηρίου σιδήρου, σήμερα στεγάζονται κάτω από ένα μεταλλικό υπόστεγο. Οι ανασκαφές αποκάλυψαν δύο χυτήρια σιδήρου, που παρήγαγαν όπλα και νομίσματα, ενώ περιβάλλονται από πολλά σπίτια, υποδεικνύοντας ότι ένας σημαντικός αριθμός ανθρώπων ζούσε και δούλευε εκεί.
Mleiha, κάποτε ένας από τους μεγαλύτερους οικισμούς στα Εμιράτα (Φωτογραφία David Millar)
Πλινθώματα σιδήρου και άλλα προϊόντα μεταφέρονταν από τη Mleiha στην ακτή στο Tell Abraq και στο Ad-Dur, και από εκεί μεταφέρονταν στον Περσικό Κόλπο στη Μεσοποταμία και το Λεβάντε.
Το Tell Abraq κατοικούνταν συνεχώς για δύο χιλιάδες χρόνια. Το κοντινό Ad-Dur βρίσκεται στην ακτή απέναντι από το σύγχρονο Umm al-Quwain και είναι μια τεράστια τοποθεσία σε απόσταση περίπου 4 μιλίων. Είναι εύκολο να το εξερευνήσετε μιας και οι πέτρες των αρχαίων σπιτιών του βρίσκονται ανάμεσα στους παράκτιους αμμόλοφους.
Τζούλφαρ: Η χαμένη πόλη
Μία από τις πιο διάσημες χαμένες πόλεις της Αραβίας - που οι ιστορικοί γνώριζαν ότι υπήρχε από γραπτά αρχεία αλλά απλά δεν μπορούσαν να τη βρουν - είναι η μεσαιωνική πόλη Τζούλφαρ. Η Τζούλφαρ ευδοκίμησε για χίλια χρόνια πριν εξαφανιστεί από την ανθρώπινη μνήμη για σχεδόν δύο αιώνες. Σε αντίθεση με τις πόλεις της ερήμου παραπάνω, το Τζούλφαρ ήταν ένα ακμάζον λιμάνι, στην πραγματικότητα ο κόμβος του αραβικού εμπορίου του νότιου Κόλπου στον Μεσαίωνα.
Η Τζούλφαρ ήταν γνωστό ότι βρισκόταν κάπου στην ακτή του Περσικού Κόλπου βόρεια του Ντουμπάι, αλλά ο πραγματικός χώρος της βρέθηκε από τους αρχαιολόγους τη δεκαετία του 1960. Τα πρώτα σημάδια του οικισμού που βρέθηκαν ήταν από τον 6ο αιώνα, όταν οι κάτοικοί της είδη διαπραγματεύονταν με χώρες όπως η Ινδία και Άπω Ανατολή σε τακτική βάση.
Τον 10ο και 14ο αιώνα ήταν μια χρυσή εποχή για την ναυτιλία της Τζούλφαρ (Julfar) με τους Άραβες να ταξιδεύουν στα μισά του δρόμου σε όλο τον κόσμο. Οι Άραβες είχαν πλεύσει στα ευρωπαϊκά ύδατα πολύ πριν οι Ευρωπαίοι επιτύχουν να πλοηγηθούν στον Ινδικό Ωκεανό και στον Περσικό Κόλπο, για παράδειγμα. Ως κύρια βάση για αυτά τα ταξίδια και το εμπόριο ήταν η πόλη Τζούλφαρ η μεγαλύτερη και σημαντικότερη πόλη στο νότιο Κόλπο για πάνω από χίλια χρόνια. Οι Άραβες έμποροι έκαναν τακτικά ταξίδια δεκαοκτώ μηνών μέχρι την Κίνα, και αντάλλασσαν σχεδόν οτιδήποτε μπορείτε να φανταστείτε.
Σελίδες από το Βιβλίο του πιο διάσημου πολίτη της Julfar (Alrahalah)
Ανασκαφή αρχαιολογίας σε εξέλιξη στο Julfar (Φωτογραφία: The National)
Ωστόσο, ένα τόσο πολύτιμο εμπορικό κέντρο προσέλκυσε τη συνεχή προσοχή των αντίπαλων δυνάμεων. Η πορτογαλία πήρε τον έλεγχο τον 16ο αιώνα, όταν το Julfar ήταν μια σημαντική πόλη περίπου 70.000 ατόμων. Έναν αιώνα αργότερα οι Πέρσες το κατέλαβαν, για να το χάσουν το 1750 από τη φυλή Qawasim από τη Sharjah που εγκαταστάθηκε δίπλα στο Ras al-Khaimah, το οποίο συνεχίζουν να κυβερνούν μέχρι σήμερα, αφήνοντας τον παλιό Julfar να φθείρεται σταδιακά μέχρι που τα ερείπια του ξεχάστηκαν ανάμεσα στους παράκτιους αμμόλοφους. Σήμερα το μεγαλύτερο μέρος του Τζούλφαρ, κατά πάσα πιθανότητα, παραμένει κρυμμένο κάτω από τους αμμόλοφους βόρεια της Ρας αλ-Χάιμα.
Η έρημος που καλύπτει περίπου το 95% των ΗΑΕ αναμφίβολα εξακολουθεί να κρύβει πολλά μυστικά. Σχεδόν κάθε χρόνο γίνονται σημαντικές ανακαλύψεις που συμπληρώνουν μερικά ακόμη κενά στο παζλ. Ωστόσο, όλοι αυτοί οι αρχαιολογικοί χώροι και πολλοί άλλοι (περιγράφηκαν στο βιβλίο Seeking Lost Cities in the Emirates) και βρίσκονται σε απόσταση μίας ώρας από το Ντουμπάι ενώ είναι εύκολα προσβάσιμοι για το κοινό, προσθέτοντας μια διαφορετική και εξωτική διάσταση σε κάθε επίσκεψη σε αυτή την σύγχρονη πόλη.