Η γέφυρα Σερβιών στην Κοζάνη, η αλλιώς «Νεράϊδα» είναι ένας υγροβιότοπος από αυτούς που σπάνια συναντάς.

Η υψηλή γέφυρα των Σερβίων, ή αλλιώς η γέφυρα της Νεράιδας, είναι μία από τις μακρύτερες γέφυρες της Ελλάδας. Έχει μήκος 1.372 μέτρα και ύψος 55 μέτρα από τα νερά της λίμνης Πολυφύτου.

Ουσιαστικά, πρόκειται για δύο γέφυρες που ενώνονται. Είναι η Υψηλή Γέφυρα Σερβίων και η γέφυρα του Ρυμνίου, μικρότερη σε μήκος, που φτάνει τα 615 μέτρα.

Η γέφυρα της Νεράιδας, όπως την αποκαλούν, λόγω του οικισμού που βρίσκεται στο βόρειο άκρο της λίμνης, είναι το πιο εντυπωσιακό τμήμα της Εθνικής Οδού Κοζάνης- Λάρισας. Τα έργα της κατασκευής ξεκίνησαν το 1972 και η γέφυρα εγκαινιάστηκε το 1976, όταν δημιουργήθηκε η τεχνητή λίμνη Πολυφύτου στον ποταμό Αλιάκμονα.

Ο θρύλος με τις νεράιδες

Σύμφωνα με το θρύλο η ονομασία του χωριού προέρχεται από τις Νεράιδες που εμφανίζονταν στους πρώτους πρόσφυγες της περιοχής που ήρθαν από την Σεβάστεια του Πόντου. Τα ξωτικά της λαϊκής φαντασίας διέσχιζαν το λοφίσκο έξω από το παλαιό χωριό και παρουσιάζονταν μόλις γινόταν η δύση του ηλίου.

Το κάλεσμα στα αγόρια

Σύμφωνα με μια άλλη εκδοχή, όταν οι νέοι του χωριού περνούσαν την γέφυρα, οι Νεράιδες του ποταμού τους προέτρεπαν να πέσουν μέσα στα νερά και να τις συναντήσουν. Αυτό εξάλλου λέει και η παράδοση για τις πανέμορφες «νηρηίδες» της αρχαίας ελληνικής μυθολογίας που απήγαγαν εκείνους που ερωτεύονταν.

Την ονομασία του χωριού την έδωσε ο Δεσπότης Σερβίων – Κοζάνης Μακαριστός Ιωακείμ, που όταν είδε τα πολλά νερά που ανάβλυζαν στην όχθη του ποταμού, ενθουσιάστηκε και πρότεινε στους κατοίκους από Νέα Ηράκλεια να μετονομασθεί σε ΝΕΡΑΪΔΑ.

Στο βόρειο άκρο της λίμνης χτίστηκε ο νέςο οικισμός της Νεράιδας, με εκπληκτική θέα στη γέφυρα και τη λίμνη. Αποτελεί ένα από τα πιο αξιόλογα τουριστικά σημεία του Νομού Κοζάνης. Το πάρκο της Νεράιδας έγινε διάσημο και από τα ερωτευμένα ζευγάρια που προτιμούν να φωτογραφίζονται με το φόντο τη Γέφυρα, τη λίμνη και το μαγευτικό φεγγάρι που ξεπροβάλλει από την κορυφογραμμή των Πιερίων.

Ο Μέγας Αλέξανδροςυπήρξε ο σπουδαιότερος στρατηλάτης της παγκόσμιας στρατιωτικής ιστορίας.

Ανέλαβε την εξουσία μετά τη δολοφονία του πατέρα του Φιλίππου και δεν έχασε ποτέ καμία μάχη.

Αφού εξουδετέρωσε τους πιθανούς διεκδικητές του θρόνου οργάνωσε το στράτευμα για την εκστρατεία εναντίον της Περσίας. Πριν αποχωρήσει από την Ελλάδα πήγε στους Δελφούς για να πάρει χρησμό.

Ωστόσο, εκείνη την ημέρα η Πυθία δεν έδινε χρησμούς, προκαλώντας την οργή του Μακεδόνα βασιλιά, ο οποίος αρνήθηκε να φύγει. Τράβηξε την ιέρεια προς το ιερό και τότε η Πυθία του είπε «Παιδί μου, είσαι ακαταμάχητος» παίρνοντας τον χρησμό που ζητούσε.

Λέγεται πως όταν έφευγε για την εκστρατεία του, την παραμονή μοίρασε στους φίλους του όλα τα προσωπικά του αντικείμενα.

Όταν τον ρώτησαν, «εσύ δεν θα κρατήσεις τίποτα για τον εαυτό σου;» εκείνος απάντησε:

Εγώ κρατώ το πολυτιμότερο: «Τις χρηστές ελπίδες του μέλλοντος. Δεν μου χρειάζεται τίποτε από το παρελθόν.»

Ο Μέγας Αλέξανδρος διακρίθηκε όχι μόνο για τις στρατιωτικές του γνώσεις αλλά και και για τη σωφροσύνη και τη σοφία του.

Διαβάστε μερικά από τα σημαντικότερα λόγια του Μακεδόνα στρατηλάτη:

«Ό,τι δεν λύεται κόπτεται». (κόβοντας το Γόρδιο Δεσμό)

«Δεν φοβάμαι ένα στρατό λιονταριών που διοικούνται από ένα πρόβατο. Φοβάμαι ένα στρατό προβάτων που τα διοικεί ένα λιοντάρι.»

«Στους γονείς οφείλομεν το ζην, στους δε διδασκάλους το ευ ζην.»

«Δεν μ’ ενδιαφέρει η καταγωγή των πολιτών ούτε η φυλή στην οποία γεννήθηκαν. Τους αντιμετωπίζω όλους με ένα κριτήριο: την αρετή. Για μένα, κάθε καλός ξένος είναι Έλληνας και κάθε κακός Έλληνας είναι χειρότερος από βάρβαρος.»

«Δεν υπάρχει τίποτε αδύνατο γι’ αυτόν που θα προσπαθήσει.»

«Στον ουρανό δεν υπάρχουν δυο ήλιοι ούτε στη γη δυο κυρίαρχοι.»

«Ει μη Αλέξανδρος ήμην, Διογένης αν ήμην.»

«Πονούντων και κινδυνευόντων τα καλά και μεγάλα έργα.»

«Σήμερα δεν ήμουν πραγματικός βασιλιάς, γιατί δεν έκανα καμιά καλή πράξη.»

«Τω κρατίστω.» (Η υπόδειξή του για το ποιος θα είναι ο διάδοχός του. Τα τελευταία του λόγια…).

Όταν τον ρώτησαν πώς κατάφερε να κατακτήσει τον κόσμο σε τόσο σύντομο διάστημα απάντησε:

«Βουλή και μύθοισι και ηπεροπηΐδι τέχνη», που σημαίνει με θέληση, με παραμύθια και με την τέχνη της εξαπάτησης.

Σαν βρεθείς στο νησί της Σικελίας ξένε, μην παραλείψεις να επισκεφθείς τις Συρακούσες, στην νοτιοανατολική του πλευρά. Οι Συρακούσες ήταν η πλουσιότερη και ισχυρότερη πόλη του νησιού κατά την αρχαιότητα, μέχρι που καταλείφθηκε από τους Ρωμαίους.

Παραπλεύρως του αρχαίου ελληνικού θεάτρου των Συρακουσώνβρίσκονται τα περίφημα Λατομία. Latomia del Paradiso, και είναι σήμερα η μεγαλύτερη επισκεπτόμενη περιοχή, όπου σήμερα βλέπει κανείς έναν παραδεισένιο κήπο, εδώ όπου οι Συρακούσες προετοίμαζαν στους αιχμαλώτους την κόλαση.

Εδώ κατέληξε η τύχη 7.000 Αθηναίων (εφτά χιλιάδες) αιχμαλώτων μετά την αποτυχημένη μάχη στον ελληνικό αδελφικό, που μεταφέρθηκε στις Συρακούσες, με τον ενθουσιώδη  υποστηριχτή μίας επέμβασης του Αλκιβιάδη και με την ευκαιρία εκφράστηκε με κοροϊδευτικές παρατηρήσεις γύρω από την αναξιοπιστία του μικτού πληθυσμού των Σικελιανών πόλεων( Finley,S.94) και ως είναι γνωστός ως πελοποννησιακός  πόλεμος του 413 π.Χ., σε εκείνο το στίγμα της « ελληνο-ελληνικής» μαύρης ιστορίας, που επισκέπτονται σήμερα τα λατομεία, τον παραδεισένιο κήπο χιλιάδες τουρίστες από όλον τον κόσμο.

Εδώ στα Λατομεία έλειωσαν, όπως περιγράφει ο μεγάλος ιστορικός της αρχαιότητας Θουκυδίδης, “σε πλήθος στους βαθιές επεξεργασμένους στενούς χώρους στριμωγμένοι, υποφέροντας κατά πρώτον από τις ακτίνες του ήλιου και την πνιχτική ζέστη, γιατί έλειπε μία σκεπή. Οι νύχτες ήτανε απεναντίας φθινοπωρινές και ψυχρές, ένεκα τούτου είχανε ως επακόλουθα οι καιρικές αλλαγές ασθένειες.

Εξαιτίας της στενότητας έπρεπε να λαβαίνουν χωράν όλες οι αναγκαιότητες των αιχμαλώτων στον ίδιο τόπο και τα πτώματα βρισκότανε το ένα πάνω στο άλλο. Εκεί υπήρχαν θάνατοι, όχι μόνο διαμέσου τραυματισμών κατά την εργασία στα μάρμαρα, παρά επίσης και από τις διαφορετικές καιρικές αλλαγές και άλλα περιστατικά. Οι μυρωδιές ήτανε ανυπόφορες, πείνα και δίψα τους βασάνιζε, υπήρχε για οχτώ μήνες μόνο μία κοτύλη 1/4 λίτρο νερό και δύο κοτύλες ψωμί για κάθε άνδρα.(Κοτύλη στην αρχαιότητα είδος ποτηριού με δύο λαβές από τα χείλη προς τη βάση).

Εκεί στα λατομεία των Συρακουσώνμας έρχονται  άθελα αλλά νοερά και πικραμένα οι περιγραφές του ιστορικού μας Θουκυδίδη, που περιγράφει τη βραδύ αγωνία θανάτου των Αθηναίων αιχμαλώτων μετά την καταστροφή του στόλου στην λεκάνη Porto Grande...

Σ΄ αυτά τα λατομεία που βλέπουμε μπροστά μας μεταχειριζότανε οι Συρακούσιοι τους αιχμαλώτους τους με τον φοβερότερο τρόπο,πάντα εκτεθειμένοι κάτω από τον ουρανό, ενδιάμεσα από τους απόκρημνους πέτρινους τείχους, στενούς διαδρόμους, υπέφεραν κάτω από τη ζέστη και τον ήλιο του καλοκαιριού, το κρύο του φθινοπώρου και του χειμώνα, και ήτανε εκτιθέμενοι σε όλες τις ασθένειες, χωρίς καμιά βοήθεια.

Δεν υπήρχε καμιά θέση, για να ικανοποιήσουν τις αναγκαιότητές τους, συγκεντρωνότανε τα πτώματα των νεκρών και ετοιμοθάνατων το ένα επάνω στο άλλο και ολόκληρη η ζώνη ήτανε εκτεθειμένη σε μία τερατώδη κακοσμία-βρόμα.

Πολλοί αιχμάλωτοι πωλήθηκαν ως σκλάβοι, άλλοι πάλι σώθηκαν γιατί γνώριζαν την ποίηση. Ήτανε μία από τις λυπηρότερες σελίδες της Σικελιανής ιστορίας, αυτός ο βιασμός των άοπλων ανθρώπων, ως εκδίκηση για μία πολιορκία που διάρκεσε δύο χρόνια.

Κρεμαστοί κήποι πάνω σε γκρεμισμένους βράχους από τις οποίες έχει βγαλθεί οικοδομική ύλη χτυπώντας από τους αιχμάλωτους για την ανοικοδόμηση της πόλης του σχεδόν ενός εκατομμυρίου. Η σημερινή επίσκεψή μας και η πυκνή τροπική βλάστηση, ο παραδεισένιος κήπος με την ποικιλία της βλάστησης, επίσης και στο βάθος ακόμα, δυσκολευόμαστε πάρα πολύ τώρα να παρουσιάσουμε στις σκέψεις μας, έστω για λίγο την φοβερή φυλακή... Η ψύχρα, ο δροσερός αέρας χτυπάει στα πρόσωπα των επισκεπτών εναλλακτικά στον περίπατο προς το βάθος των κοιλωμάτων που ανοίχτηκε με το σπάσιμο των πετρωμάτων διαμέσων των αιχμαλώτων.

Στη βορειοδυτική γωνία των Λατομείων-Latomia del Paradiso“ ανοίγει το αυτί του Διονυσίου-Orecchio di Dionisio“, τεχνητό κοίλωμα από 65 μέτρα μάκρος, 5-11 μέτρα βάρδος και 23 μέτρα ύψος που προς τα πίσω είναι σαν ένα αιχμηρό τόξο. Το όνομα το έλαβε το 1586 από τον ζωγράφο Caravaggio σε μία επίσκεψή του στις Συρακούσες... παρακινημένος δια του ανοίγματος στους βράχους, που είναι παρόμοιου του ανθρώπινου αυτιού και λόγω του ακουστικού φαινομένου, όπου κάθε θόρυβος γίνεται μεγαλύτερος κατά 42 φορές και μ΄ αυτό δικαιολογείται η θεωρία, που ο τύραννος Διονύσιοςάφησε να κατασκευάσουν το κοίλωμα για να το χρησιμοποιήσει ως ειρκτή, δηλαδή δεσμωτήριο για ποινή φυλακίσεως, και χωρίς να φαίνεται στο άνοιγμα στο τέλος του κοιλώματος πάνω αριστερά βρίσκεται μία τρυπούλα, που όπως λέγεται ο τύραννος προσωπικά αφουγκραζότανε τις συζητήσεις των αιχμαλώτων και των εχθρών του κράτους του...Από τους αιχμαλώτους δεν σώθηκε σχεδόν κανείς με εξαίρεση ίσως όσους γνώριζαν να απαγγέλλουν στίχους του Ευριπίδη και του Σοφοκλή...

Αν και σήμερα τα λατομεία σχηματίζουν με τις στενές στοές μία έγχρωμη βλάστηση, μία ειρηνική και σιωπηλή πλατεία, όπου οι χιλιάδες επισκέπτες ακούνε να κελαηδούν τα πουλιά, έρχονται εδώ οι Συρακούσιοι κατά τον Καθηγητή Paolo Ciurcina: να μετανιώσουν σιωπηλά για την ενοχή και τα βάρη προπάντων των προπάππων τους.

© Αρχαία Ελληνικά

Η ταμπλέτα, γνωστή ως Plimpton 332, ανακαλύφθηκε στις αρχές του 1900 στο Νότιο Ιράκ από την Αμερικανίδα αρχαιολόγο και διπλωμάτη Edgar Banks, που ήταν η έμπνευση του κινηματογραφικού χαρακτήρα Ιντιάνα Τζόουνς.

Την πραγματική αξία της ταμπλέτας αγνοούσαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες, αλλά μια νέα έρευνα από το Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας, της Αυστραλίας, έχει δείξει ότι είναι ο παλαιότερος και πιο ακριβής πίνακας τριγωνομετρίας στον κόσμο, τον οποίο πιθανότατα χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι αρχιτέκτονες στην κατασκευή ναών, παλατιών και καναλιών.

Ωστόσο, σε αντίθεση με τη σημερινή τριγωνομετρία, τα μαθηματικά των Βαβυλωνίων χρησιμοποιούσαν ως βάση το 60, αντί το 10 που χρησιμοποιείται σήμερα. Επειδή το 60 είναι πολύ πιο εύκολο να διαιρεθεί με το τρία, οι ειδικοί που μελέτησαν την ταμπλέτα, διαπίστωσαν ότι οι υπολογισμοί είναι πολύ πιο ακριβείς.

«Η έρευνά μας δείχνει ότι η ταμπλέτα Plimpton 322 περιγράφει τα σχήματα των τριγώνων ορθής γωνίας χρησιμοποιώντας ένα νέο είδος της τριγωνομετρίας που βασίζεται σε αναλογίες, αντί γωνίες και κύκλους,» είπε ο Δρ Daniel Mansfield της Σχολής Μαθηματικών και Στατιστικής στο Πανεπιστήμιο της Νέας Νότιας Ουαλίας.

Ο Έλληνας αστρονόμος Ίππαρχος, που έζησε γύρω από 120 π.Χ., έχει από καιρό θεωρηθεί ως ο πατέρας της τριγωνομετρίας, με το «τραπέζι των χορδών» του σε έναν κύκλο να θεωρείται ο παλαιότερος τριγωνομετρικός πίνακας.

Ένας τριγωνομετρικός πίνακας επιτρέπει σε ένα χρήστη να προσδιορίσει δύο άγνωστες αναλογίες ενός ορθογωνίου τριγώνου χρησιμοποιώντας μόνο μία γνωστή αναλογία. Αλλά η ταμπλέτα αυτή είναι πολύ παλαιότερη από ότι ο Ίππαρχος, αποδεικνύοντας ότι οι Βαβυλώνιοι είχαν ήδη προχωρήσει σε πολύπλοκα μαθηματικά πολύ νωρίτερα.

Η ταμπλέτα, η οποία πιστεύεται ότι προέρχεται από την αρχαία πόλη των Σουμερίων τη Λάρσα, έχει χρονολογηθεί μεταξύ 1822 και 1762 π.Χ.. Σήμερα βρίσκεται στη βιβλιοθήκη σπάνιων βιβλίων και χειρογράφων του Πανεπιστημίου Κολούμπια στη Νέα Υόρκη.

«Η Ταμπλέτα Plimpton 322 προηγείται του Ιππάρχου πάνω από 1000 χρόνια,» λέει ο Δρ Wildberger.

«Ανοίγει νέες προοπτικές, όχι μόνο για τη σύγχρονη έρευνα στα μαθηματικά, αλλά και για τα μαθηματικά της εκπαίδευσης. Στην ταμπλέτα Plimpton 322 βλέπουμε μια απλούστερη, πιο ακριβή τριγωνομετρία που έχει σαφή πλεονεκτήματα σε σχέση με τη δική μας.

«Ένας μεγάλος θησαυρός των με ταμπλέτες των Βαβυλωνίων υπάρχει σήμερα, αλλά μόνο ένα μικρό ποσοστό από αυτές έχουν μελετηθεί μέχρι σήμερα. Ο μαθηματικός κόσμος μόλις έχει ξυπνήσει μπροστά στο γεγονός ότι αυτός ο αρχαίος αλλά πολύ περίπλοκο μαθηματικός πολιτισμός έχει πολλά να μας διδάξει.»

Οι 15 σειρές της ταμπλέτας περιγράφουν μία αλληλουχία από 15 τρίγωνα ορθής γωνίας, τα οποία μειώνονται σταθερά σε κλίση.

Το αριστερό άκρο του δισκίου είναι σπασμένο, αλλά οι ερευνητές πιστεύουν πως αρχικά υπήρχαν έξι στήλες και ότι το δισκίο είχε σκοπό να ολοκληρωθεί με 38 σειρές.

«Η ταμπλέτα Plimpton 322 ήταν ένα ισχυρό εργαλείο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για την αποτύπωση της γης ή την πραγματοποίηση αρχιτεκτονικών υπολογισμών για να χτιστούν παλάτια, ναοί και πυραμίδες», πρόσθεσε ο δρ. Mansfield.

Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην Historia Mathematica, το επίσημο περιοδικό της Διεθνούς Επιτροπής για την Ιστορία των Μαθηματικών.

Οι ιστορίες πίσω από τα ποτάμια της Αθήνας που χάθηκαν για να χτιστεί η πρωτεύουσα.

Η είδηση πως τέθηκε εκτός λειτουργίας από την περασμένη Παρασκευή η γραμμή του τραμ από το Σύνταγμα ως τη στάση Κασομούλη, η οποία έχει κατασκευαστεί πάνω στην καλυμμένη κοίτη του Ιλισού και παρουσιάζει επικινδυνότητα εξαιτίας των διαβρώσεων που έχουν παρατηρηθεί, φέρνει σε πρώτο πλάνο για ακόμα μια φορά την κατάσταση των υπόγειων υδάτων της Αθήνας, κοινώς των ποταμών και των ρεμάτων της, τα οποία είναι μεν μπαζωμένα στο μεγαλύτερο μέρος, αλλά εξακολουθούν και ρέουν υπογείως.

Στη συνέντευξη που έδωσαν από κοινού ο υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Χρήστος Σπίρτζης και η περιφερειάρχης Αττικής Ρένα Δούρου παρουσίασαν τις διαβρώσεις που σημειώθηκαν στη διάρκεια της 60ετούς κατασκευής της υπόγειας κοίτης του Ιλισού και πλέον σήμερα είναι επικίνδυνες.

Πριν από λίγα χρόνια τον χειμώνα του 2013, ανακαλύφθηκε ότι η αίθουσα περιοδικών εκθέσεων και οι αποθήκες της υπό ανακαίνιση Εθνικής Πινακοθήκης, όπου θα φυλάσσονται τα έργα τέχνης, θα περιβάλλονται από τα νερά του ποταμού Ιλισού, ο οποίος μάλιστα εξαιτίας ενός λάθους της μελέτης βρίσκεται σε βάθος από 4,5 έως 7,7 μέτρα (ανάλογα με την κλίση του εδάφους), δηλαδή τουλάχιστον οκτώ μέτρα πιο πάνω από τις εκτιμήσεις της αρχικής γεωτεχνικής μελέτης (που υπολόγιζε τον υδροφόρο ορίζοντα σε βάθος 15,85 έως 24,7 μέτρα). Τότε μάλιστα τα μέλη του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου διατύπωσαν ανησυχία για την ασφάλεια των έργων, που θα αποθηκεύονται σε αίθουσες κάτω από το νερό.

Η Αθήνα είναι μια κάθε άλλο παρά ξερή πόλη. Ποτάμια, ρέματα και αποστραγγιστικά πηγάδια βρίσκονται άφθονα στο υπέδαφός της, δημιουργώντας όχι σπάνια και μεγάλα προβλήματα.

Πριν από έναν και πλέον αιώνα οι Αρσακειάδες για να περάσουν από την πλευρά της Φιλεκπαιδευτικής εταιρείας στην οδό Σοφοκλέους περνούσαν μια μικρή γέφυρα. Η γέφυρα περνούσε επάνω από το ρέμα στη θέση του οποίου σήμερα βρίσκεται η οδός Σταδίου και ένωνε την Αθήνα. Μάλιστα μια φοβερή καταιγίδα παρέσυρε το 1852 την γέφυρα, με αποτέλεσμα να κοπεί η πρωτεύουσα στα δύο.

Το ρέμα μπαζώθηκε, η Σταδίου έγινε μεγάλος δρόμος όμως το νερό δε σταμάτησε να κυλάει υπόγειακαι σήμερα σε πολλά μεγάλα κτίρια τα νερά του ποταμού της οδού Σταδίου αντλούνται με ειδικά υδραυλικά συστήματα, προκειμένου να μην πλημμυρίσουν τα υπόγειά τους. Η Αθήνα είναι πλούσια σε υπόγεια νερά, κάτι που άλλες πόλεις του κόσμου θα είχαν εκμεταλλευθεί αξιοποιώντας τα.

Η οδός Ριζάρη, η λεωφόρος Συγγρού, η Ηρώδου Αττικού, η Λεωφόρος Αλεξάνδρας, -εκεί μάλιστα τα νερά αναβλύζουν από τα θεμέλια του Αρείου Πάγου- στέκουν κυριολεκτικά επάνω σε νερά ρυακιών και χειμάρρων.

Η Αθήνα έχει ένα ποτάμι, πολυτραγουδισμένο, το οποίο κινείται υπογείως μέχρι και σήμερα. Πρόκειται για τον ποταμό Ιλισό ο οποίος πηγάζει από τον Υμηττό και περνάει  μπροστά από το Παναθηναϊκό Στάδιο. Μάλιστα εκεί υπήρχε μια γέφυρα που είχε ανακατασκευαστεί το 1896, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι θεατές των πρώτων σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων.

ΙΛΙΣΟΣ 1801-1806

Το ποτάμι κατευθυνόταν προς το Φάληρο, ανάμεσα από τους λόφους του Φιλοπάππου και της Σικελίας. Από την αρχαιότητα και μέχρι τον 20ό αιώνα ο Ιλισός ήταν παραπόταμος του Κηφισού. Κατά τη διάρκεια των έργων κάλυψης το ποτάμι εξετράπη και δημιουργήθηκε νέα κοίτη, κάτω από την λεωφόρο Παναγή Τσαλδάρη στα όρια των Δήμων Μοσχάτου και Καλλιθέας, η οποία εκβάλλει στο μέσο του Φαληρικού όρμου.

Στο "Φαίδρο"του Πλάτωνα υπάρχουν στοιχεία για τη φύση και το τοπίο του Ιλισού. Ο Σωκράτης, αφού περνούσε ξυπόλυτος μέσα από την κοίτη του ποταμού, που είχε λίγα αλλά "χαρίεντα και διαφανή"νερά, γιατί ήταν καλοκαίρι, καθόταν στον ίσκιο ενός μεγάλου πλατανιού με συντροφιά το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων από τη δροσερή πνοή του ανέμου. Στο τοπίο του "Φαίδρου"με την "αμφιλαφή και υψηλήν πλάτανον"υπήρχε και μικρή αλλά "χαριεστάτη πηγή μόλα ψυχρού ύδατος"και μεγάλη και σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε τον αέρα. Το ποτάμι, εδώ και χρόνια έχει καλυφθεί. Στην περιοχή όμως της Αγ.Φωτεινής ένα μικρό κομμάτι του παραμένει ανοιχτό, έτσι μπορεί κανείς να απολαύσει τις μυρουδιές από τις λυγαριές και τις ροδοδάφνες. Στον παχύ ίσκιο των πλατανιών, ακόμη και σήμερα, ακούγονται την άνοιξη τ`αηδόνια να κελαηδούν και το καλοκαίρι τα τζιτζίκια αδιάκοπα να τραγουδούν. Υπάρχουν και χαλκογραφίες περιηγητών που δείχνουν πελαργούς να φωλιάζουν πάνω σε αρχαία ερείπια μέσα στην πόλη της Αθήνας. Αυτά αναφέρει αναφέρει ο ερευνητής Βασίλης Κουτούζης (www.koutouzis.gr ) λέγοντας ακόμα πως  η εκβολή του Ιλισού είναι ένας σημαντικός σταθμός για τα πουλιά κατά τη διάρκεια της αποδημίας τους. Στην περιοχή, κατά καιρούς, έχουν καταμετρηθεί από διάφορους ορνιθολόγους 120 είδη πουλιών, μερικά από τα οποία μάλιστα είναι πολύ σπάνια σήμερα στην Αττική. Έχουν παρατηρηθεί πολλά Χαραδριόμορφα, Ποταμοσφυρίκτες (Charadrius dubius), Κορμοράνοι, Αλκυόνες (Alcedo atthis), Τσικνιάδες, Χήνες, Στρουθιόμορφα, και Αρπακτικά ακόμη.

Η γέφυρα του Ιλισού στη θέση του σημερινού Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών, το 1938

Μπορεί οι Αθηναίοι να τραγούδησαν τον Ιλισό όμως το μεγάλο ποτάμι της πόλης ήταν ο Κηφισός. Οι πηγές του Κηφισού βρίσκονται στις βορειοδυτικές πλευρές της Πεντέλης κοντά στην Κηφισιά, στην οποία άλλωστε έδωσε και το όνομά του. Ένα μεγάλο μέρος της κοίτης του είναι ορατό μέχρι και σήμερα και εκβάλει στο Φάληρο. Ο Κηφισός έχει όλες τις εποχές νερό. Οι πηγές από την Πεντέλη σχηματίζουν ένα άλλο ποτάμι, που στο Χαλάνδρι ονομάζεται “Ρεματιά” και στη Νέα Ιωνία “Ποδονίφτης“. Ενώνεται με την κυρίως κοίτη του Κηφισού στο τέρμα Πατησίων στην περιοχή της Νέας Χαλκηδόνας. Ο Ποδονίφτης είχε προκαλέσει τις τρομερές πλημμύρες του 1995.

Άλλο ποτάμι της Αθήνας είναι ο Ηριδανός που διαπερνά υπογείως το κέντρο της Αθήνας από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Πηγάζει από τον Λυκαβητό, περνάει κάτω από την πλατεία Συντάγματος (και κάτω από το… υπουργείο Οικονομικών) και ξαναβγαίνει στην επιφάνεια στην οδό Ερμού μέσα στο αρχαίο νεκροταφείο του Κεραμεικού.

Στην αρχαία Αθήνα, ο Ηριδανός συναντούσε τον περίβολο των τειχών στην περιοχή της σημερινής πλατείας Συντάγματος. Το ότι πηγάζει από τον Λυκαβητό το γνωρίζουμε από αναφορά του Στράβωνα. Ο Ηριδανός καλύφθηκε κατά την ρωμαϊκή εποχή, στο τμήμα του που διαπερνούσε την αρχαία πόλη. Σήμερα έχει μία ορατή κοίτη, μήκους 50 μέτρων, μέσα στον Κεραμεικό, όπου η επιφάνεια του αρχαιολογικού χώρου είναι τρία μέτρα χαμηλότερη από το επίπεδο του εδάφους της σημερινής πόλης. Μετά τον Κεραμεικό το ποτάμι, που διατηρεί κι ένα σπάνιο είδος μικρών ψαριών, χάνεται κάτω από την οδό Πειραιώς.

Στο λεκανοπέδιο της Αθήνας έχουν μετρηθεί 700 ρέματα από τα οποία φαίνονται μόνο τα 70. Σε έντονες βροχοπτώσεις γίνονται χείμαρροι και προξενούν καταστροφές.

Χρ. Σπίρτζης : Η υπογειοποίηση του Ιλισού, ένα ακόμη τρανό παράδειγμα του πως εκτελούνταν τα έργα στο παρελθόν

Ο υπουργός αναφερόμενος στην κρισιμότητα του συγκεκριμένου έργου επισήμανε ότι το πρόβλημα διαπιστώθηκε όταν εντοπίστηκαν αρχεία και αναφορές μέσασε κούτες, σε αποθήκη αμαξοστασίου, από την εποχή μελέτης του μετρό και του τραμ. Σημείωσε ότι οι αρχικές τεχνικές εκθέσεις του μετρό μιλούσαν για φθορές, «έντονα σημάδια διάβρωσης σκυροδέματος και οπλισμού, και ασυνέχεια στα τοιχία αντιστήριξης. Ακολούθως και για τις ανάγκες ολοκλήρωσης του τραμ ενόψει των Ολυμπιακών Αγώνων μετά από εντολή της κοινοπραξίας κατασκευής, ελέγχθηκε μόνο η πλάκα επικάλυψης της κοίτης του Ιλισού, κάτωθεν των γραμμών του τραμ, αλλά όχι τα τοιχία αντιστήριξης, πάνω στα οποία εδράζει η πλάκα».

Ο κ. Σπίρτζης υπογράμμισε ότι δεν υπήρξε καμία αναφορά μελέτης στα αρχεία των εμπλεκομένων υπηρεσιών για τη συντήρηση της υπόγειας κοίτης του Ιλισού, υποδεικνύοντας ένα ακόμη «τρανό παράδειγμα του πως εκτελούνταν τα έργα στο παρελθόν».

Ρ. Δούρου: Ερχόμαστε να καλύψουμε κενά και αβελτηρίες του παρελθόντος - χαρακτηριστική η περίπτωση του Ιλισού

«Μία Περιφέρεια, όσο και μεγάλη και αν είναι, δεν είναι σε θέση -ούτε τεχνικά, οικονομικά- να φέρει σε πέρας τα σοβαρά έργα υποδομής, τα σοβαρά έργα συντήρησης που έπρεπε να έχουν γίνει εδώ και δεκαετίες». Αυτού του είδους τα έργα επιβάλλουν συνέργειες σαν αυτή εδώ, με το Υπουργείο Υποδομών και Μεταφορών», υπογράμμισε, η περιφερειάρχης τονίζοντας: «Ερχόμαστε να καλύψουμε κενά και αβελτηρίες του παρελθόντος» επισημαίνοντας ότι η περίπτωση του Ιλισού «είναι χαρακτηριστική».

Κατεβάστε εδώ την αποκαλυπτική αυτοψία σε μορφή pdf

Η εύρεση των αρχαίων κρατήθηκε για μέρες επτασφράγιστο μυστικό μέχρι που είδαν το φως του ήλιου τα εντυπωσιακά ευρήματα που παραπέμπουν σε μια σπουδαία ανακάλυψη.

Μπροστά σε μια ακόμη σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη, βρίσκεται η Εφορεία Αρχαιοτήτων Φθιώτιδας - Ευρυτανίας. Είναι γνωστό ότι στην περιοχή της Λοκρίδας έχουν βρεθεί πολλά αρχαία στο παρελθόν. Όμως κοντά στο συγκεκριμένο σημείο δεν είχε βρεθεί κάτι που να παραπέμπει σε τέτοια ανακάλυψη.

Σύμφωνα με το ρεπορτάζ του LamiaReport αγρότης στην περιοχή της Λοκρίδας κατά τη διάρκεια εργασιών στο κτήμα του - συγκεκριμένα φύτευε ρίζες ελιές - χτύπησε αντικείμενο που από την πρόχειρη εκσκαφή που έκανε επρόκειτο για άγαλμα.

Αμέσως ενημέρωσε την Αρχαιολογική Υπηρεσία που έφτασε στο σημείο με τους ειδικούς επιστήμονες - αρχαιολόγους και ανέλαβαν δράση, φέρνοντας στο φως κομμάτια από αγάλματα και μέρος αρχαίου νεκροταφείου. Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για τέσσερις ή πέντε Κούρους αρχαϊκής περιόδου, οι οποίοι μάλιστα είναι μεγάλοι, σχεδόν διπλάσιοι από το μέγεθος ενός ανθρώπου.

Η εύρεση των αρχαίων κρατήθηκε για μέρες επτασφράγιστο μυστικό μέχρι που είδαν το φως του ήλιου τα εντυπωσιακά ευρήματα που παραπέμπουν σε μια σπουδαία ανακάλυψη.

Εδώ και δεκαπέντε ημέρες η περιοχή φυλάσσεται και οι επιστήμονες προχωρούν στις ανασκαφές με αρχαιολογικούς ρυθμούς, διαφυλάσσοντας την ασφάλεια του αρχαιολογικού θησαυρού και συλλέγοντας στοιχεία για τον προσδιορισμό της ταυτότητάς του. Οι αρχικές πληροφορίες κάνουν λόγο ότι τα σημαντικά αυτά ευρήματα ανήκουν στην αρχαϊκή περίοδο και οι τάφοι είναι από τον 5ο έως τον 2ο αιώνα Π.Χ.

Οι αρχαιολόγοι δηλώνουν ότι ακόμα είμαστε στην αρχή της αρχαιολογικής έρευνας και ότι υπάρχει πολύς δρόμος μπροστά μας, ενώ η επίσημη ανακοίνωση αναμένεται από το Υπουργείο Πολιτισμού στις αρχές της επόμενης εβδομάδας.

Λοκρίδα

Οι Λοκροί ήταν αρχαίο Ελληνικό φύλο, που κατοικούσε στην κεντρική Ελλάδα και συγκεκριμένα στην Λοκρίδα, η οποία στην αρχαιότητα χωριζόταν σε δύο περιοχές. Σύμφωνα με τον Στράβωνα, στα δυτικά κατοικούσαν οι Εσπέριοι ή Οζόλες Λοκροί, σε μια περιοχή η οποία βρισκόταν στους σημερινούς νομούς Φωκίδας και Αιτωλοακαρνανίας.

Στα ανατολικά ("Εώα Λοκρίς") οι Λοκροί κατοικούσαν στην περιοχή του σημερινού νομού Φθιώτιδας. Αυτοί με την σειρά τους χωρίζονταν σε Λοκρούς Οπούντιους (σ'αυτούς δηλαδή που είχαν μητρόπολη τον Οπούντα) και Λοκρούς Επικνημίδιους (που ονομάζονταν έτσι από το βουνό πλάι στο οποίο ζούσαν, την Κνημίδα, με κυριότερη πόλη το Θρόνιο), αλλά, γενικά, δεν συνήθιζαν να τους διαχωρίζουν καθώς ήταν ενωμένοι σε κοινό με πρωτεύουσα την πόλη Οπούς.

Επιφανής ήρωας των Λοκρών υπήρξε ο Αίας ο Λοκρός, που έλαβε μέρος στον Τρωικό πόλεμο ως επικεφαλής των υπόλοιπων Λοκρών, όπως επίσης λοκρικής καταγωγής ήταν και ο Πάτροκλος, επιστήθιος φίλος του Αχιλλέα.

Το υπουργείο Πολιτισμού έδωσε στη δημοσιότητα τις πρώτες φωτογραφίες από τα ευρήματα:

Πηγή: ΣΚΑΙ

Την ώρα που στις μέρες μας συνεχίζουμε να συζητάμε ως κοινωνίες για την οπλοχρησίακαι τους νόμους που οφείλουν να την περιβάλουν, με τις ΗΠΑ να οδηγούν εδώ την τραγική κούρσα, φαίνεται πως σε άλλες και αρκούντως μακρινές εποχές τέτοια θέματα ήταν λυμένα. Ή επαρκώς τακτοποιημένα τουλάχιστον.

Και όταν μιλάμε για φωτισμένους πολιτισμούς του παρελθόντος, η κουβέντα πηγαίνει αναγκαστικά στην εξιδανικευμένη κοινωνία των αρχαίων Ελλήνων. Οι οποίοι δεν θα άφηναν φυσικά το θέμα στην τύχη του, κάθε άλλο!

Στην αρχαία Ελλάδα, αλλά και τους πολιτισμούς της εποχής, τα όπλα ήταν σημαντικό κομμάτι της καθημερινότητας. Ο πόλεμος πλανιόταν διαρκώς σαν φάντασμα πάνω από την κοινωνία και ήταν κάτι παραπάνω από απλή πιθανότητα να ξεσπάσει ένας στο διάβα της ζωής σου. Είτε μιλάμε για αδηφάγες ορέξεις εξωτερικών εχθρών είτε για αλλότρια συμφέροντα που οδηγούσαν σε εμφύλιες συρράξεις, ο πόλεμος ήταν συνεχώς προ των πυλών.

Κι έτσι ήταν βολικό να κρατάς τα όπλα σου κάπου κοντά, ή ακόμα και πάνω σου, την ίδια ώρα που οι ηγέτες συνήθιζαν να έχουν τις προσωπικές τους φρουρές, όπως ακριβώς και σήμερα δηλαδή.

Κι αν τα όπλα δεν είναι νέο θέμα συζήτησης, ούτε η συζήτηση για τα όπλα είναι νέο θέμα…

Τα όπλα δεν ήταν για όλους

Οι αρχαίοι πρόγονοί μας λοιπόν, στους οποίους πολλές σημερινές κοινωνίες στρέφονται για έμπνευση και καθοδήγηση, παραμένουν ένας από τους παλαιότερους πολιτισμούς που εφάρμοζε νόμους για την οπλοκατοχή. Κι αυτό σε μια εποχή που η συνεχώς εξελισσόμενη πολιτική φύση των προ-δημοκρατικών ελληνικών πόλεων-κρατών καλούσε διαρκώς σε πολεμική δράση, πόσο μάλλον που οι Έλληνες μπλέκονταν μονίμως σε συρράξεις τόσο μεταξύ τους όσο και με γειτονικά ή απομακρυσμένα φύλα (Περσικοί Πόλεμοι, Πελοποννησιακός Πόλεμος κ.ο.κ.).

Ενώ τα όπλα διαδραμάτιζαν όμως κεφαλαιώδη ρόλο στον Ελληνικό πολιτισμό, οι Έλληνες αναγνώρισαν από πολύ παλιά την ανάγκη να μπει ένα όριο στη χρήση τους μέσα στην ευνομούμενη κοινωνία. Όπως γνωρίζουμε, τα όπλα τα προμήθευαν και τα έφεραν οι πλούσιοι, καθώς στους περισσότερους ελληνικούς στρατούς (παρά τις λογής διαφοροποιήσεις μεταξύ των πόλεων-κρατών) ο οπλίτης ήταν υποχρεωμένος να εξασφαλίζει μόνος του τον στρατιωτικό του εξοπλισμό.

Τα όπλα ήταν σε κάποιες περιπτώσεις συνώνυμο του πλούτου και της οικονομικής ευμάρειας (θυμηθείτε εδώ τους πεντακοσιομέδιμνους, τριακοσιομέδιμνους, διακοσιομέδιμνους κ.λπ.), ένα ιδιαίτερο status symbol που ξεχώριζε τον πραγματικά πλούσιο από τον μέσο πολίτη. Οι άντρες μπορούσαν να έχουν όσα όπλα τραβούσε η όρεξή τους στα σπίτια τους, καθώς δεν μας παραδίδεται πως υπήρχε όριο στον αριθμό ή τον τύπο των όπλων που μπορούσε να κατέχει κάποιος.

Όριο υπήρχε όμως και μάλιστα επαρκώς καθορισμένο αναφορικά με την έκθεση στα όπλα που ήθελε να έχει η ελληνική κοινωνία. Και είναι μάλλον αναπάντεχο το γεγονός να υπάρχουν σε μια κοινωνία με τόσο πόλεμο εντός και εκτός της τόσο αυστηροί νόμοι, «δρακόντειοι» κατά κάποιους ιστορικούς, για τον έλεγχο της οπλοκατοχής.

Στις περισσότερες πόλεις-κράτη, κάθε νεαρός πολίτης ήταν υποχρεωμένος διά νόμου να υπηρετεί στρατιωτικά την πατρίδα του, φέροντας τα δικά του όπλα. Μόνο που δεν μπορούσε να τα φέρει σε δημόσιους χώρους εντός της πόλης, με μόνη εξαίρεση το ενδεχόμενο να βαδίζει προς τη μάχη ή να εκπαιδεύεται σε κάποιο στρατιωτικό γυμνάσιο.

Ο Θουκυδίδης μάς λέει εδώ (στο Α’ Βιβλίο της «Ιστορίας του Πελοποννησιακού Πολέμου») ότι οι Αθηναίοι ήταν μεταξύ των πρώτων ανθρώπων που καθιέρωσαν νόμους κατά της οπλοκατοχής σε δημόσιους χώρους:

«[1.5.3] Ασκούσαν και την ληστεία τότε ο ένας εναντίον του άλλου. Και μέχρι σήμερα, σε πολλά μέρη της Ελλάδας, διατηρείται η ληστεία όπως στους Οζόλες Λοκρούς, στους Αιτωλούς και στους Ακαρνάνες και στην γύρω περιοχή, όπου η συνήθεια της οπλοφορίας έχει μείνει απ᾽ τον παλιό καιρό. [1.6.1] Όλη η Ελλάδα οπλοφορούσε, γιατί οι μικροί οικισμοί ήσαν ατείχιστοι και οι μεταξύ τους συγκοινωνίες δεν είχαν ασφάλεια. Έτσι είχαν συνηθίσει να ζουν οπλισμένοι, όπως ζουν οι βάρβαροι. [1.6.2] Το γεγονός άλλωστε ότι η συνήθεια αυτή διατηρείται στην περιοχή αυτή της Ελλάδας είναι ένδειξη ότι κάποτε επικρατούσε παντού. [1.6.3] Οι Αθηναίοι ήσαν οι πρώτοι που έπαψαν να οπλοφορούν και άρχισαν να ζουν πιο άνετα και ευχάριστα», λέει στο «Ἱστορίαι» (1.5.3-1.6.3), σε μετάφραση Άγγελου Βλάχου.

Επιπροσθέτως, την ώρα που οι νεαροί Αθηναίοι φυλούσαν τα όπλα τους στο σπίτι, ο Αριστοτέλης μας λέει στα «Πολιτικά» του ότι οι γεροντότεροι άντρες που δεν ήταν πια σε ενεργή στρατιωτική υπηρεσία δεν έπρεπε να συνεχίσουν να κατέχουν όπλα, υποδεικνύοντας πως υπήρχε πιθανότατα μια παράδοση όπου οι ηλικιωμένοι παρέδιδαν τα όπλα τους στον δήμο.

Αλλά και ο Ξενοφώνμας λέει για τους Σπαρτιάτες ότι κυκλοφορούσαν άοπλοι κατά τη διάρκεια περιόδων ειρήνης, κρατώντας τα όπλα καλά ασφαλισμένα στα σπίτια τους. Και στη Σπάρτη, διατείνεται ο αθηναίος ιστορικός, οι πολίτες μπορούσαν να φέρουν πάνω τους όπλα μόνο σε λατρευτικές τελετές ή στρατιωτικού τύπου γυμνάσια. Δεν μας ξεκαθαρίζει πάντως αν ήταν επιβεβλημένο διά νόμου ή μια απλή καθημερινή συνήθεια με σπουδαίο ωστόσο νόημα.

Και το παράδειγμα των Λακεδαιμόνιων είναι ακόμα πιο δηλωτικό, καθώς αυτοί είχαν και τον συνεχή εσωτερικό κίνδυνο των Ειλώτων να αντιμετωπίσουν, οι οποίοι εξεγείρονταν μια στο τόσο και έπρεπε οι σπαρτιάτες πολίτες να καταπνίγουν τις επαναστάσεις εν τη γενέσει τους.

Ο Αριστοτέληςυποδεικνύει για άλλη μια φορά τους κινδύνους που αντιπροσωπεύει η γενικευμένη οπλοκατοχή για την ίδια τη δημοκρατία παραπέμποντας στο στρατήγημα του αθηναίου τυράννου Πεισίστρατου, ο οποίος με ένα τέτοιο τέχνασμα κατάφερε να αρπάξει την εξουσία.

Το 561 π.Χ., στην πρώτη του τυραννίδα, αυτοτραυματίστηκε και εμφανίστηκε αιμόφυρτος στην αγορά υποστηρίζοντας πως κάποιος πήγε να τον δολοφονήσει. Έπεισε έτσι τους αθηναίους πολίτες να τον αφήσουν να έχει την προσωπική του φρουρά από 50 κορυνηφόρους (άνδρες οπλισμένους με ρόπαλα), παρά τη φαρμακερή αντίδραση του Σόλωνα που διείδε τις σκοτεινές προθέσεις του για κατάλυση της δημοκρατίας. Και πράγματι αυτή τη φρουρά χρησιμοποίησε ο τύραννος, αφού την αύξησε πρώτα σε αριθμούς και οπλισμό, καταλαμβάνοντας την Ακρόπολη και την εξουσία τελικά.

Καθώς ήταν ο μόνος που είχε πάνω του όπλα στην Εκκλησία του Δήμου, ποιος να του πει όχι; Έστειλε τους πολίτες σπίτι τους, τους συμβούλευσε να κοιτάνε τη δουλειά τους και να αφήσουν τη διακυβέρνηση πάνω του. Απλώς και μόνο γιατί του επέτρεψαν να φέρει όπλα εντός των τειχών της Αθήνας…

Πολιτική και όπλα δεν πάνε μαζί

Η αρχαία ελληνική γραμματεία το λέει ήδη από την αρχαϊκή της περίοδο (800-480 π.Χ.) πως κανένας δεν μπορούσε να πατήσει πόδι στην αγορά με όπλα ζωσμένα πάνω του. Το ίδιο συνέβαινε και στους ναούς και τους χώρους λατρείας, έπρεπε να βγάλεις αναγκαστικά το ξίφος από το θηκάρι, εκτός κι αν μιλούσαμε για τα τελετουργικά σπαθιά και μαχαίρια που έφεραν οι ιερείς.

Αλλά και πουθενά που λάμβαναν χώρα πολιτικές ζυμώσεις δεν μπορούσε να εμφανιστεί όπλο. Κι εδώ η ελληνική γραμματεία είχε την ξακουστή ιστορία του νομοθέτη Χάροντα να διηγείται, του ίδιου ανθρώπου δηλαδή που είχε απαιτήσει στα τέλη του 6ου αιώνα π.Χ. να τεθεί σε ισχύ ένας νόμος που να απαγορεύει τα όπλα στην Αγορά της Κατάνης, της αποικίας των Χαλκιδέων στη Σικελία (τη σημερινή Κατάνια).

Ο Χάροντας, όπως μας παραδίδεται, επέμενε μανιωδώς πως όποιος ήθελε να λάβει χώρα στις δημόσιες ομιλίες και τις πολιτικές αποφάσεις της πόλης όφειλε να αφήσει τα όπλα του έξω από τη Συνέλευση. Μια μέρα όμως, επιστρέφοντας από ταξίδι και πηγαίνοντας κατευθείαν στο βήμα της Συνέλευσης, ξέχασε να περάσει από το σπίτι του για να βγάλει το σπαθί του, το οποίο είχε πάνω του για προστασία. Βλέποντάς τον οι πολίτες της Κατάνης να καταπατά τον ίδιο του τον νόμο, τον περιγέλασαν μαζικά.

Κι εκείνος, για να αποδείξει την αφοσίωσή του στον νόμο περί του ελέγχου των όπλων, επανόρθωσε το ατόπημά του βγάζοντας το μαχαίρι του και αυτοκτονώντας επιτόπου. Την ιστορία μάς καταμαρτυρά ο Διόδωρος Σικελιώτης, ιστορικός του 1ου αιώνα π.Χ., στη «Βιβλιοθήκη» του και λέει μάλιστα πως ο Χάροντας είχε θεσμοθετήσει την ποινή του θανάτου για τους παραβάτες του νόμου του, τόσο ξεκάθαρος ήθελε να είναι πως κανείς δεν θα κουβαλούσε όπλα στον ναό της δημοκρατίας.

Το παράδειγμα του Χάροντα πρέπει να ήταν αυτό που γέννησε την παράδοση στις αποικίες της Μεγάλης Ελλάδας (Σικελία και Νότια Ιταλία) με τους ιδιαιτέρως αυστηρούς νόμους κατά της οπλοκατοχής στα όρια των πόλεων. Πολύ πιο άκαμπτους δηλαδή από τις πόλεις-κράτη του κατεξοχήν ελλαδικού χώρου.

Η ελληνική γραμματεία αποδίδει πάντως την καθιέρωση πλαισίων περί του ελέγχου των όπλων στην καθολική επίδραση του Πυθαγόρα, ο οποίος αναφέρεται πως ήταν ένας από τους πιο παθιασμένους κήρυκες κατά της οπλοκατοχής σε περιόδους ειρήνης, καλώντας τους Έλληνες να θέσουν από νωρίς περιορισμούς στη χρήση των όπλων…

Πώς κρατάς τον κόσμο ασφαλή;

Η προσήλωση του Χάροντα στον νόμο περί γενικού αφοπλισμού στη Συνέλευση του Δήμου έγινε παράδειγμα προς μίμηση στο Κοινό των Ελλήνων, καθώς όλοι αναγνώρισαν την αμείλικτη πρόθεσή του να κρατήσει τους συμπολίτες του ασφαλείς από την απειλή και την πειθώ των όπλων.

Στο λίκνο της δημοκρατίας και κοιτίδα του δυτικού πολιτισμού λοιπόν το να μη φέρεις όπλα πάνω σου στις καθημερινές συναλλαγές με τους συμπολίτες σου ήταν ένδειξη πολιτισμού. Η εκλεπτυσμένη άποψη των αρχαίων Ελλήνων περί οπλοκατοχής δείχνει για άλλη μια φορά τη βασιλική οδό για την εμβάθυνση της δημοκρατίας.

Αυτό δεν λέει μήπως ο Θουκυδίδης; Πως οι Έλληνες συνήθιζαν να κυκλοφορούν οπλισμένοι στα παλιά τα χρόνια, «όπως οι βάρβαροι», εξαιτίας της χαοτικής φύσης του κόσμου τους. Στα πολιτισμένα χρόνια του ίδιου όμως, όταν ο όχλος μετατράπηκε σε ραφιναρισμένη πολιτεία, δεν υπήρχε πια η ανάγκη για όπλα. Είχαν τον λόγο πια…

Ο Αριστοτέλης - εκτός από μεγάλος φιλόσοφος- ήταν και ο ιδρυτής της επιστήμης της Βιολογίας, υποστηρίζει ο Armand Marie Leroi , καθηγητής της Εξελικτικής Βιολογίας του πανεπιστημίου Imperial College του Λονδίνου.

Όπως αναλύει σε άρθρο του που δημοσιεύεται στους κυριακάτικους "Times", "στην ερώτηση "ποιος είναι ο μεγαλύτερος βιολόγος της ιστορίας;", οι περισσότεροι θα απαντούσαν ότι είναι ο Δαρβίνος. Κι όμως τον τίτλο του μεγαλύτερου επιστήμονα της Βιολογίας, ίσως και ολόκληρης της επιστήμης, τον αξίζει ο Αριστοτέλης, αφού δεν έφερε απλώς μια επιστημονική επανάσταση στην βιολογία, αλλά την δημιούργησε".

Ο Armand Marie Leroi, αφού ολοκλήρωσε μία πολυετή έρευνα για τον Δαρβίνο (1809- 1882 μ.Χ), ανακάλυψε ότι η μελέτη της Βιολογίας θα ήταν ελλειπής αν δεν συνοδευόταν από αντίστοιχη έρευνα για τον αρχαίο Έλληνα φιλοσοφο. Ετσι πρότεινε στο BBC να δημιουργήσει ένα ντοκιμαντέρ αφιερωμένο στον Αριστοτέλη (384- 322 π.Χ.).

Το "άγνωστο"έργο του Αριστοτέλη

Ο dr Armand Leroi, βίωσε μία "αποκάλυψη", όπως την αποκαλεί ο ίδιος, όταν το 2000 βρισκόταν για διακοπές στην Αθήνα και αποφάσισε να ταξιδέψει και στη Λέσβο. Πριν ξεκινήσιε, αναζήτησε στο τμήμα Κλασσικών Συγγραφέων ενός βιβλιοπωλείου στο Μοναστηράκι, βιβλία για το νησί.

Εκεί ανακάλυψε το βιβλίο του Αριστοτέλη "Περί τα Ζώα Ιστορίαι", σε αγγλική μετάφραση, από το βιολόγο D’ Arcy Thompson, το οποίο περιέχει μία εξαιρετική έρευνα πάνω στη βιολογία των ζώων, που ο μεγάλος φιλόσοφος διεξήγαγε στη Λέσβο. Στο βιβλίο ο Αριστοτέλης αναφέρει την περιοχή της Αρχαίας Πύρρας, που βρίσκεται στον κόλπο της Καλλονής, και περιγράφει τα πάνω από 150 είδη ψαριών και ζώων που μελέτησε σε αυτόν!

"Ο Αριστοτέλης ταξίδεψε στη Λέσβο, πιθανώς για να συναντηθεί με το φίλο του Θεόφραστο. Φτάνοντας στο νησί, άλλαξε το αντικείμενό του και από φιλόσοφος έγινε βιολόγος, ιδρύοντας έτσι, μαζί με το βοτανολόγο Θεόφραστο, την επιστήμη της Βιολογίας. Η Αρχαία Πύρρα υπήρξε για τον Αριστοτέλη ό,τι τα νησιά Γκαλάπαγκος για το Δαρβίνο.", εξηγεί ο καθηγητής.

"Η λοθάλασσα του Αριστοτέλη"

Συγκλονισμένος από την "αποκάλυψη", ο δε Leroi, μόλις επέστρεψε στο Λονδίνο πρότεινε στο ΒΒC να χρηματοδοτήσει την παραγωγή ενός ντοκιμαντέρ για τον Αριστοτέλη και την προσφορά του στη Βιολογία. Ετσι προέκυψε "Η Λιμνοθάλασσα του Αριστοτέλη"!

Το έργο του χαρακτηρίστηκε "δυσνόητο", αφού όπως ο ίδιος εξηγεί "ναι, είναι δυσνόητο, γιατί ο ίδιος ο Αριστοτέλης ήταν πάντοτε δυσνόητος. Ομως είναι ένα όμορφο ντοκιμαντέρ! Δεν θα μπορούσε να είναι κάτι διαφορετικό αφού ασχολείται με την Ελλάδα, με τα ζώα, με την επιστήμη, και τέλος με την προσπάθεια ενός ανθρώπου να κατανοήσει την απέραντη ποικιλία και ομορφιά του φυσικού κόσμου, 2.300 χρόνια πριν".

Η μελέτη του Αριστοτέλη στην Λέσβο

"Το 345 πΧ ο Αριστοτέλης πήγε για πρώτη φορά στο νησί της Λέσβου σε ηλικία 39 ετών. Εκεί συχνά επισκεπτόταν συχνά τον κόλπο της Καλλονής και μελετούσε οτιδήποτε ζούσε σε αυτούς, τα ψάρια, τα σαλιγκάρια, τα οστρακόδερμα, τα χταπόδια, τα δελφίνια. Ενδιαφερόταν επίσης για τα πουλιά, τα ερπετά και τα έντομα που ζούσαν στις πλαγιές του νησιού.

Τα παρατηρούσε, τα κατηγοριοποιούσε, εξέταζε την ανατομία τους. Η μελέτη του δεν εξηγούσε μόνο τον τρόπο δράσης των ζώων, αλλά και το γιατί δρούσαν έτσι. Τα γραπτά του συμπεριλάμβαναν βιβλίο αναλυτικής ανατομίας, ένα άλλο για την φυσιολογία, ένα για κίνηση των ζώων, άλλα και για την αναπαραγωγική διαδικασία, ένα για τον θάνατό τους και μια διατριβή για την ψυχή.

Ο Αριστοτέλης, ήταν εκείνος που άνοιξε ένα αυγό κότας, παρατήρησε την καρδιά από το κοτοπουλάκι που χτυπούσε και έγραψε ακόμη ένα βιβλίο. Έκανε τους ζωντανούς οργανισμούς το κέντρο του κόσμου και της σκέψης του, και οτιδήποτε σκέφτηκε όρισε την επιστήμη της βιολογίας για τα επόμενα 2.000 χρόνια".

Υπάρχει ένα υπέροχο σπήλαιο στην Αττική που είναι κλειστό επειδή δεν υπάρχουν κονδύλια για την ανάδειξη και συντήρησή του.

Συγχρόνως έχει κάγκελα για να μην μπαίνουν δωδεκαθεϊστές, σατανιστές και θρησκόληπτοι, που προκαλούν καταστροφές. Ωστόσο, η καγκελόφραχτη περίφραξη βρίσκεται συνεχώς παραβιασμένη, ακόμη και από ναρκομανείς ή νεαρούς που «ζουν την περιπέτεια».

Η περιφραγμένη είσοδος του σπηλαίου Βάρης
Βρίσκεται μια ανάσα από την Αθήνα στη Βάρη, στο λόφο Κρεβάτι και σε υψόμετρο 260μ.

Στην αρχαιότητα ήταν δημοφιλής λατρευτικός χώρος λόγω της πλούσιας βλάστησης, του πυκνού δάσους και των πηγών που υπήρχαν.

Σήμερα δεν προκαλεί το ίδιο ενδιαφέρον και δεν είναι επισκέψιμο. Η μεγάλη καταστροφή του τόπου που προκλήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή δεν αποκαταστάθηκε ποτέ λόγω των εμπρησμών και των καταπατήσεων.

Το ίδιο το σπήλαιο αιώνες λεηλατείται από αρχαιοκάπηλους και καταστρέφεται από τους παράνομους επισκέπτες που το χρησιμοποιούν για τελετουργίες ή καταφύγιο.

Η είσοδος σπηλαίου από το εσωτερικό

Το σπήλαιο έγινε γνωστό το 1765 από τον Άγγλο περιηγητή Ρίτσαρντ Τσάντερ και αμέσως προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από το εντυπωσιακό σταλακτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο, που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, διαθέτει πλήθος αρχαίων μνημείων.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ίσως πρόκειται για το μοναδικό σπήλαιο με σκαλισμένα ανάγλυφα αγάλματα στα τοιχώματά του.

Μέχρι και ο Λόρδος Βύρων και το βασιλικό ζεύγος του Όθωνα και της Αμαλίας το επισκέφθηκαν για να θαυμάσουν το απόκρυφο αρχαίο ιερό.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Το εσωτερικό του σπηλαίου διαμορφώθηκε από το Σαντορινιό γλύπτη  Αρχέδημο τον 5ο π.Χ. αιώνα. Εκείνος εγκαταστάθηκε εκεί λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το τοπίο τον μάγεψε και για να τιμήσει τις Νύμφες που, σύμφωνα με το μύθο κατοικούσαν στο δάσος, αλλά και το θεό Απόλλωνα και τον Πάνα μετέτρεψε το σπήλαιο σε λατρευτικό χώρο των νυμφών που λειτούργησε έως το 150 π. Χ.

Χορός νυμφών

Σύμφωνα με επιγραφές στην είσοδο υπήρχε ένα πλάτωμα στο οποίο χόρευαν γυναίκες-προσκυνήτριες των νυμφών.

Μέχρι σήμερα σώζεται ένα σκαλισμένο ανάγλυφο άγαλμα σε θρόνο χωρίς, όμως, κεφάλι.

Πιθανότατα πρόκειται για τον Απόλλωνα τον οποίο λάτρευαν ιδιαιτέρως στην πατρίδα του Αρχέδαμου, τις Κυκλάδες.

Στα τοιχώματα υπήρχαν και  ανάγλυφα Νυμφών και του Πανός  που σώθηκαν από τους αρχαιοκάπηλους του 18ου και 19ου αιώνα γιατί θεωρήθηκαν άχρηστα. Βρέθηκαν σε θραύσματα και σήμερα φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Επιγραφές στο εσωτερικό του σπηλαίου

Οι αρχαιοκάπηλοι

Σύμφωνα με τις επιγραφές υπήρχαν και άλλα μεγαλύτερα ανάγλυφα τα οποία εικάζεται ότι βρίσκονται σε αποθήκες ξένων μουσείων.

Πιθανό να είναι στο Λούβρο καθώς ο Γάλλος διπλωμάτης Φοβέλ είχε επισκεφθεί πολλές φορές το σπήλαιο στα τέλη του 18ου αιώνα.

Ο Αρχέδημος ως δημιουργός αυτού του ιερού αποφάσισε δίπλα στα αγάλματα των θεοτήτων να σκαλίσει και τη δική του μορφή να κρατά στο ένα χέρι σφυρί και στο άλλο τη σμίλη.

Ανάγλυφο του γλύπτη Αρχέδημου που διαμόρφωσε το σπήλαιο

Εκτός από αγάλματα υπήρχε ένας βωμός και αναθήματα (θέσεις για αφιέρωση αντικειμένων στους θεούς).

Το 1902 η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών βρήκε πάνω από 1000 πήλινα πλούσια διακοσμημένα λυχνάρια και αναθηματικές λίθινες επιγραφές του 4ου αιώνα.

Τα περισσότερα ευρήματα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Επιγραφή στα τοιχώματα του σπηλαίου

Ο διωγμός από τους χριστιανούς

Πενήντα χρόνια μετά την διακοπή της λειτουργίας του, νεοπλατωνικοί της Αττικής σχολής το χρησιμοποίησαν για τις τελετές τους.

Η επιλογή του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία καθώς επικρατεί έντονα η αντίληψη ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνος.

Ο Πλάτωναςτο επισκεπτόταν και είχε δηλώσει την εντύπωση που του προξενούσε.

Οι νεοπλατωνικοί εγκατέλειψαν το σπήλαιο στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. διότι δέχθηκαν επίθεση από τους χριστιανούς.

Εκείνοι προκάλεσαν πολλές καταστροφές, χάραξαν σταυρούς στις μορφές και τα τοιχώματα. Προσπάθησαν ακόμα και να το μετατρέψουν σε χριστιανικό ασκητήριο.

Δείτε τη ξενάγηση στο σπήλαιο:

Ποια ήταν η φιλοσοφία του Σπαρτιάτη πολεμιστή; Η απάντηση του Αγησιλάου στον Αθηνάδη τα λέει όλα!

«Γιατί να αγωνιζόμαστε;» ρώτησε ο Αθηνάδης . «Γιατί κοπιάζουμε και προσπαθούμε τόσο επίμονα;

Γιατί δεν απολαμβάνουμε την καθημερινότητα και τις μικρές χαρές της ζωής, όπως οι υπόλοιποι Έλληνες;…

Ποιος είναι ο σκοπός;

Σ” έχει απασχολήσει ποτέ αυτό το ερώτημα, Αγησίλαε;»

«Με απασχολεί κάθε μέρα. Κάθε μέρα, όμως, δίνω την ίδια απάντηση. Είναι απλό. Υπερασπιζόμαστε έναν μάταιο σκοπό. Έναν πόλεμο χαμένο πριν καν διεξαχθεί. Υπερασπιζόμαστε έναν τρόπο ζωής μοναδικό σε όλη την Ελλάδα. Έναν τρόπο ζωής αυστηρό, λιτό και στερημένο, έναν τρόπο ζωής που αργά η γρήγορα θα εκλείψει. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε».

«Άρα, απόλυτη ηδονή. Ηδονή της ψυχής, όχι του σώματος, Ηδονή πραγματική. Συνεχής και μόνιμη. Ηδονή λυτρωτική. Να αγωνίζεσαι σ έναν αγώνα που δεν μπορεί να κερδηθεί. Να κερδίζεις μάχες σε έναν πόλεμο χαμένο. Να έχεις πάντα σκοπό σου τη νίκη. Να την επιδιώκεις ακόμα κι όταν γνωρίζεις ότι δεν μπορεί να επιτευχθεί. Οι έμποροι έχουν σκοπό το κέρδος. Οι πολεμιστές τη νίκη. Ποια νίκη όμως;

Τη νίκη στη ζωή, όχι μόνο στη μάχη. Ηττημένος στη ζωή, τι αξία έχει αν νικήσεις στη μάχη;

Ηττημένος στον εαυτό σου, τι αξία έχει να νικήσεις τον αντίπαλο; Αυτό μόνο μπορεί να επιθυμήσει πραγματικά ο πολεμιστής. Ν” αγωνίζεται εναντίον του εχθρού που υποδεικνύουν οι ανώτεροί του, αλλά, πρώτα απ όλα, να αγωνίζεται εναντίον του εαυτού του, εναντίον των ενστίκτων, των παθών, των αδυναμιών του. Αυτή η αντίληψη είναι που μας διαφοροποιεί από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Γι” αυτό μας θεωρούν απόκοσμους. Επειδή έχουμε πετύχει το ακατόρθωτο. Μια κοινωνία χωρίς διακρίσεις στηριγμένες στον πλούτο ή την καταγωγή. Μία κοινωνία ομοίων. Αυτό είναι που εξαγριώνει όσους έχουν συμφέρον από την διατήρηση της διαφορετικής κοινωνικής κατάστασης στις δικές τους πόλεις. Γι” αυτό δυσφημούν, συκοφαντούν, διασπείρουν ψέματα και τερατολογίες για μας.

Είμαστε στρατοκρατική κοινωνία; Σίγουρα ναι, αλλά για ποιον σκοπό; Για να διαφυλάξουμε τα υλικά κεκτημένα μας, τις φτωχικές οικίες, τον ελάχιστο κλήρο, τον ανύπαρκτο πλούτο; Δεν νομίζω.

Είμαστε οργανωμένοι στρατιωτικά μόνο και μόνο για να προστατεύσουμε το μοναδικό, πράγματι, τρόπο ζωής μας. Την αντίληψη μια κοινωνίας ομοίων υπερασπιζόμαστε κι αυτό ακριβώς ενοχλεί τους ξένους. Αυτό όμως που τους ενοχλεί, εμάς μας γοητεύει. Αυτό θέλουμε. Να ξεχωρίζουμε στο πλήθος. Όχι επειδή συσσωρεύσαμε πλούτο, αλλά επειδή καταφέραμε να ζούμε διαφορετικά την κάθε μικρή και ασήμαντη στιγμή, την κάθε λεπτομέρεια της ζωής.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Το τέλος του εφιάλτη»

pronews.gr

Η αρχαιότερη στον κόσμο παραστατική βραχογραφία, η οποία χρονολογείται πριν από τουλάχιστον 40.000 χρόνια, ανακαλύφθηκε σε ένα σπήλαιο στο μεγάλο νησί Βόρνεο της Ινδονησίας.

Η αινιγματική ζωγραφική αναπαράσταση στο τοίχωμα του ασβεστολιθικού σπηλαίου Λουμπάνγκ Τζερίτζι Σάλεχ απεικονίζει ένα μεγάλο απροσδιόριστο ζώο σε πορτοκαλο-κόκκινη απόχρωση.

Η ανακάλυψη ενισχύει την πεποίθηση ολοένα περισσότερων επιστημόνων ότι η τέχνη των σπηλαίων -μία από τις σημαντικότερες καινοτομίες στην ιστορία του ανθρώπινου πολιτισμού- δεν πρωτοεμφανίσθηκε στην Ευρώπη, όπως πιστευόταν επί χρόνια, αλλά οι παλαιολιθικοί «καλλιτέχνες» της εποχής των πάγων στη νοτιοανατολική Ασία έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο στην ανάπτυξή της.

Στα σπήλαια στην ευρύτερη περιοχή του απομονωμένου και γεμάτου βουνά Ανατολικού Καλιμαντάν του Βόρνεο έχουν ανακαλυφθεί ήδη από τη δεκαετία του 1990 χιλιάδες προϊστορικές βραχογραφίες με ποικίλες παραστάσεις, που απεικονίζουν άγρια ζώα, παλάμες χεριών, ανθρώπινες φιγούρες, βάρκες και γεωμετρικά σχήματα. Μόλις τώρα αρχίζει να γίνεται αντιληπτό ότι τα έργα αυτά είναι παλαιότερα από ότι θεωρούνταν.

Οι Αυστραλοί και Ινδονήσιοι ερευνητές, με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Μαξίμ Όμπερτ του Πανεπιστημίου Γκρίφιθ της Αυστραλίας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature», υπολόγισαν ότι δύο άλλες ζωγραφιές περιγραμμάτων παλάμης στο ίδιο σπήλαιο έχουν ηλικία η μία τουλάχιστον 37.200 ετών και η άλλη έως 51.800 ετών.

Σύμφωνα με το ΑΠΕ, από αυτές τις χρονολογήσεις, οι επιστήμονες έβγαλαν το συμπέρασμα ότι η τέχνη των σπηλαίων αναπτύχθηκε στο ανατολικό Βόρνεο πριν από 52.000 έως 40.000 χρόνια, νωρίτερα ή περίπου την ίδια εποχή με την αρχαιότερη γνωστή τέχνη των σπηλαίων στην Ευρώπη, η οποία αποδίδεται στους σύγχρονους προγόνους του ανθρώπου (Homo sapiens), οι οποίοι έφθασαν στην ήπειρό μας πριν από 43.000 έως 45.000 χρόνια.

Οι ίδιοι ερευνητές χρονολόγησαν πριν από 20.000 έως 21.000 χρόνια -σε μια εποχή που οι παγετώνες βρίσκονταν στο αποκορύφωμά τους- μια σειρά από νεότερες βραχογραφίες που απεικόνιζαν πλέον και ανθρώπους. Παραμένει μυστήριο ποιοί ήσαν οι δημιουργοί όλων αυτών των σπηλαιογραφιών και τι συνέβη σε αυτούς. Οι πρώτοι άνθρωποι εκτιμάται ότι έφθασαν στη Σουμάτρα πριν από 63.000 έως 73.000 χρόνια, ενώ στην Αυστραλία πριν από 60.000 έως 70.000 χρόνια.

Το Βόρνεο είναι το μεγαλύτερο νησί της Ασίας και το τρίτο μεγαλύτερο του πλανήτη. Στη διάρκεια της τελευταίας εποχής των πάγων αποτελούσε το ανατολικό άκρο της Ευρασίας και δεν είχε ακόμη χωρισθεί από την ξηρά από τα νερά της θάλασσας.

Οι ερευνητές θεωρούν πιθανό ότι περίπου την ίδια εποχή αναπτύχθηκαν δύο ξεχωριστά κέντρα τέχνης των σπηλαίων στα δύο άκρα της -μήκους περίπου 13.000 χιλιομέτρων- αχανούς παλαιολιθικής Ευρασίας: το ένα στη Δυτική Ευρώπη και το άλλο στη (σημερινή) Ινδονησία, καθώς σπηλαιογραφίες ηλικίας τουλάχιστον 40.000 ετών έχουν βρεθεί και στο γειτονικό νησί Σουλαβέζι, όπου εκτιμάται ότι εξαπλώθηκαν από το Βόρνεο.

Έδωσαν το όνομά τους στον πρώτο μεγάλο Ελληνικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα κατά την ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π.Χ.).

Ο μυκηναϊκός πολιτισμόςεπινοήθηκε ως όρος από τους αρχαιολόγους, που τον εμπνεύστηκαν από το σημαντικότερο κέντρο της εποχής, τις πολύχρυσες Μυκήνες, όπως τις παραδίδει ο Ομηρος, μιλώντας για την ηγεμονική δύναμη ανάμεσα σε όλους τους Ελληνες. Μόνο που, αν και εφόσον ο Τρωικός Πόλεμος έγινε όντως, και αν και εφόσον έγινε περί το 1150 π.Χ. όπως υπολογίζουν οι επιστήμονες, όχι μόνο οι Μυκήνες αλλά και όλα τα μυκηναϊκά βασίλεια είχαν ήδη παρακμάσει και καταστραφεί.

Δεν είναι το μόνο μυστήριο που καλείται να λύσει η αρχαιολογία με επιστημονικό τρόπο. Οι Μυκήνες αποτελούν από μόνες τους μυστήριο. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν στην Αργολίδα οι πρώτοι κάτοικοι, οι οποίοι, πάντως, ανήκαν σε ελληνικά φύλα. Ξέρουμε όμως μέχρι πού έφτασαν: μέχρι την κεντρική και βόρεια Ευρώπη (παραδουνάβιες περιοχές, Βαλτική, Καρπάθια) και μέχρι τη Σαρδηνία και την Κάτω Ιταλία, αλλά και την Αίγυπτο, τη μικρασιατική ακτή, τη Μεσοποταμία σε αναζήτηση πρώτων υλών και αγορών. Μάλιστα, αυτοί οι δεινοί έμποροι είχαν συναλλαγές μέχρι τη νότια Αγγλία, όπως διαπιστώνεται και πάλι από τα ευρήματα. Κάποιος υπήρξε ο μετακομιστής εμπορευμάτων τους, μας λέει η έφορος αρχαιοτήτων Αργολίδας, Αλκηστις Παπαδημητρίου.

Αφορμή για τη συζήτηση μαζί της υπήρξε η έκδοση του τόμου «Μυκήνες» από το Κοινωφελές Ιδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση στη σειρά «Ο κύκλος των μουσείων». Ενα έργο γραμμένο με επιστημοσύνη και αγάπη, το οποίο έρχεται να προστεθεί σε άλλους 16 τόμους που υπάρχουν με μορφή δωρεάν e-book στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος. Ταυτοχρόνως, ο φροντισμένος τόμος, με εξαιρετικές φωτογραφίες του Σωκράτη Μαυρομμάτη, και τη βοήθεια των εκδόσεων «Ολκός», προσφέρεται σε περιορισμένα αντίτυπα σε φορείς, σχολεία, πανεπιστήμια και επιστήμονες.

Οι Μυκήνες πριν γίνουν πολύχρυσες ήταν ένας μικρός νεολιθικός οικισμός, (7η έως 4η χιλιετία) από τον οποίο βρέθηκαν λίγα κεραμεικά. Πρώτα αρχιτεκτονικά ίχνη κατοίκησης έχουμε από το 2200 έως το 1900 π.Χ. Από το 1650 έως το 1600 δημιουργήθηκαν οι ταφικοί κύκλοι Β’ και Α’ (όπως ονομάστηκαν από τους πρώτους ανασκαφείς). Ο οικισμός, με στρατηγική θέση ώστε να ελέγχει τα περάσματα, τη γεωργία και την κτηνοτροφία στην Αργολίδα, αναπτύσσεται σιγά σιγά. Το νεκροταφείο της μεσοελλαδικής περιόδου (1900 – 1600 π.Χ.) δείχνει βαθμιαία αύξηση πληθυσμού και δημιουργία ηγεμονικής δύναμης. «Τέλη του 17ου αιώνα π.Χ., η δύναμη αυτή θα αναλάβει την εξουσία και τον έλεγχο όλης της περιοχής, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το Αργος, το σημαντικότερο κέντρο της Αργολίδας κατά τη μεσοελλαδική εποχή» σύμφωνα με τη δρα Παπαδημητρίου. Οι Μυκήνες μετατρέπονται σιγά σιγά σε τεράστιο κέντρο στον ελλαδικό χώρο.

Ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες

Αεροφωτογραφία της ακρόπολης των Μυκηνών. Αποψη από νοτιοδυτικά.

«Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι ρωμαλέοι ηγεμόνες;» αναρωτιέται στο βιβλίο. «Και πώς απέκτησαν τον υπέρογκο πλούτο που τους επέτρεψε να αποσύρουν από την κυκλοφορία και να πάρουν μαζί τους στο ταξίδι για τον άλλο κόσμο, ανάμεσα σε άλλα τιμαλφή, πάνω από 14 κιλά χρυσού με τη μορφή εκπληκτικών έργων τέχνης, πολλά από τα οποία κατασκευάστηκαν πιθανώς από Μινωίτες τεχνίτες σύμφωνα με βασιλικές παραγγελίες, για να εκφράσουν την ιδεολογία της ανερχόμενης νέας τάξης; Η φυσιογνωμία τους, που διαφαίνεται μέσα από τα αρχαιολογικά ευρήματα, έχει πολεμικά χαρακτηριστικά, όπως μαρτυρεί ο λαμπρός οπλισμός που βρέθηκε στους τάφους τους.

Γνωρίζουμε όμως πως ήταν ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες, που αναζήτησαν ευγενή και πολύτιμα μέταλλα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Επίσης, για να προωθήσουν τα πλούσια αγαθά που προέρχονταν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως το κρασί, το λάδι και ενδεχομένως τα υφαντά, συνδέθηκαν στενά με τους Μινωίτες. Αυτοί πάλι γνώριζαν καλά τους θαλασσινούς δρόμους προς την Αίγυπτο και είναι πιθανό να τους οδήγησαν προς το ακμαίο Μέσο Βασίλειο. Ισως εκεί λοιπόν να πλούτισαν οι πρώιμοι Μυκηναίοι, θέτοντας τις πολεμικές τους αρετές στην υπηρεσία της ξενόφερτης στην Αίγυπτο δυναστείας των Υκσώς που κατέλαβε την εξουσία στα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ. Και επειδή τίποτε στην ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι τυχαίο ή ξαφνικό, θα πρέπει να δεχτούμε πως οι Μυκηναίοι απέκτησαν σιωπηλά αλλά συστηματικά στη διάρκεια των τριών αιώνων της Μέσης Χαλκοκρατίας τη δύναμη που αντανακλούν τα κτερίσματα των βασιλικών ταφικών περιβόλων. Εξασφάλισαν έτσι για τα γένη τους την πρωτεύουσα θέση, όχι μόνο στην Αργολίδα αλλά και σε ολόκληρη την Πελοπόννησο και έδωσαν το όνομά τους σε ολόκληρο τον σπουδαίο πολιτισμό της Υστερης Εποχής του Χαλκού».

Εχοντας εκτιμήσει τη σημασία της Κρήτης, με την ύφεση που παρουσιάζεται στο νησί, εγκαθιστούν μυκηναϊκή δυναστεία στην Κνωσό, ελέγχοντας στην ουσία ολόκληρη τη μεγαλόνησο, όπως και την ηπειρωτική χώρα. Στους Ανακτορικούς χρόνους (14ος – 13ος αι. π.Χ.) κατασκευάζονται στις Μυκήνες τα κυκλώπεια τείχη «με τη βοήθεια των γνώσεων των βασιλικών εταίρων από την αυτοκρατορία των Χετταίων» και ιδρύεται το μεγαλοπρεπές ανάκτορο με όλα του τα παραρτήματα. Ο μύθος που παρουσιάζει ο Στράβων για τους προϊστορικούς Κύκλωπες τους θέλει να έρχονται από τη Λυκία, όπου και το βασίλειο των Χετταίων.

Μέσα στα τείχη ανεγείρεται ανάκτορο, με χώρους άσκησης εξουσίας, κατοίκησης, εργαστήρια, αποθήκες, και επίσης ένα θρησκευτικό κέντρο. «Η άρχουσα τάξη» αναφέρει η κ. Παπαδημητρίου, «εξακολουθεί να ενταφιάζεται με πλούσια κτερίσματα σε θαλαμωτούς ή εντυπωσιακούς μνημειώδεις θολωτούς τάφους». Οι Μυκηναίοι έμποροι «κατακλύζουν με τα προϊόντα τους τις αγορές της Μεσογείου, ενώ οι ηγεμόνες εξακολουθούν να επιδεικνύονται μέσω αντικειμένων, ακραιφνούς μυκηναϊκού ύφους πλέον, από πολύτιμα ή εξωτικά υλικά, τα οποία αναδεικνύουν οι εξειδικευμένοι τεχνίτες των ανακτορικών εργαστηρίων». Η πλούσια παραγωγή απαιτεί οργάνωση, γραφειοκρατία και διαχειριστικό έλεγχο. Λογιστικά στοιχεία καταγράφονται σε πήλινες πινακίδες της πρώιμης ελληνικής Γραμμικής Β΄γραφής.

Χρυσή νεκρική προσωπίδα, γνωστή ως η μάσκα του Αγαμέμνονα.

Η ακμή αυτών των δύο αιώνων, η εξέχουσα θέση που κατείχαν οι ηγεμόνες των Μυκηνών στο σύνολο του μυκηναϊκού κόσμου, «θα προσωποποιηθεί στην ιστορική μνήμη με τον αρχιστράτηγο των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο, τον μυθικό βασιλιά Αγαμέμνονα» υπογραμμίζει η συγγραφέας. «Ο μύθος, που κρύβει πάντοτε μια ιστορική αλήθεια, θα επιλέξει αυτόν τον ατρόμητο άνακτα για αρχηγό».

Γύρω στα τέλη του 13ου αιώνα και στις αρχές του επόμενου ξέσπασαν μεμονωμένες και όχι κατ’ ανάγκη ταυτόχρονες πυρκαγιές, που ακολουθήθηκαν από επισκευές του ανακτόρου και των κτιρίων διοίκησης. Kατά τη διάρκεια του 12ου αι. π.X. οι περισσότερες εγκαταστάσεις, ανακτορικές και μη, εξακολούθησαν να λειτουργούν. Oι αναταραχές όμως του 1200 π.X. στη Mικρά Aσία και στην Aνατολική Mεσόγειο και η καταστροφή των εμπορίων τους από επιδρομείς απέκοψαν τις επαφές των Mυκηναίων ανάκτων με τα κυριότερα κέντρα συναλλαγών τους. O 12ος και ο 11ος αι. π.X. είναι για τις Mυκήνες περίοδος οικονομικής συρρίκνωσης και πολιτικής παρακμής, χωρίς όμως γενικές ή, έστω, εκτεταμένες καταστροφές. H ακρόπολη δεν είχε βίαιο τέλος.

Στους αιώνες που θα ακολουθήσουν, οι Μυκήνες έχουν φθίνουσα πορεία και θα καταλήξουν, τον 7ο αιώνα π.Χ., προσάρτημα του Αργους. Οι Αργείοι τις καταλαμβάνουν το 468 π.Χ., καταστρέφουν καίρια τμήματα της οχύρωσης και εξανδραποδίζουν τους κατοίκους. Μέχρι τον 2ο αιώνα μ.Χ., οπότε τις επισκέπτεται ο Παυσανίας, είναι ορατά μονάχα μέρη της οχύρωσης και η Πύλη των Λεόντων. Αυτό το μεγαλειώδες έμβλημα βασιλικής δύναμης και επιβολής θα είναι το αδιαμφισβήτητο τοπόσημο της ένδοξης πόλης που δεν υπήρχε πια, μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε ο Ερρίκος Σλήμαν θα ξεκινήσει τις ανασκαφές. Ακέφαλοι οι λέοντες και η πόλη λεηλατημένη από χέρια ντόπιων, κατακτητών, αλλά και περιηγητών, θα επιβεβαιώνουν το λατινικό απόφθεγμα: sic transit gloria mundi. Ετσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου.

Στην αρχαιότητα το βεληνεκές των όπλων ήταν το συγκριτικό πλεονέκτημα που εξασφάλιζε υπεροχή σε κάθε στρατό. Η έκβαση κάθε μάχης εξαρτιόταν από το πόσο μακριά μπορούσε κάθε όπλο να εκτοξεύσει, αλλά και η συχνότητα στις βολές.

Ένας τοξότης υπερτερούσε από έναν σπαθοφόρο. Γι΄αυτόν τον λόγο οι λαοί προσπαθούσαν να έχουν τα ισχυρότερα τόξα.

Αν μάλιστα ο καταπέλτης είχε τη δυνατότητα να εκτοξεύει πολλαπλά βέλη σε χρονική διαφορά ελάχιστων δευτερολέπτων, αποτελούσε ένα από τα πιο δυνατά όπλα.

Η αρχαία ελληνική πολεμική τεχνολογίαστηρίχτηκε σε αυτή τη λογική και δημιούργησε το πολυβόλο καταπέλτη, μια πολεμική μηχανή που εκσφενδόνιζε βέλη διαδοχικά και με γρήγορη ταχύτητα.

Ο πολυβόλος καταπέλτης του Διονύσιου του Αλεξανδρέως : η πρώτη εφαρμογή της επίπεδης αλυσοκίνησης παγκοσμίως

Η πολεμική μηχανή που είχε τη δυνατότητα να εκτοξεύει με επαναλαμβανόμενο τρόπο βέλη, αποτελεί το κορυφαίο επίτευγμα της αρχαιοελληνικής καταπελτικής μηχανικής.

Κατασκευάστηκε από τον Διονύσιο, τον μηχανικό του Μεγάλου Αλεξάνδρου και χρησιμοποιήθηκε από τους Ροδίους τον 3ο αιώνα π.Χ. για την προστασία των τειχών τους.

Το επιβλητικό πολυβόλο, αντί για σφαίρες, εκτόξευε βέλη. Ο μηχανισμός ήταν εξοπλισμένος με έναν περιστρεφόμενο κύλινδρο που έφερε δύο εγκοπές και μία ξύλινη θήκη, η οποία αποθήκευε τα βέλη που θα εκτοξεύονταν.

Η πρωτοτυπία της πολεμικής μηχανής ήταν ότι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά η επίπεδη αλυσοκίνηση.

Σήμερα κάθε μηχανή της μοντέρνας τεχνολογίας, από το ποδήλατο μέχρι το αυτοκίνητο, διαθέτει αλυσοτροχούς που χρησιμοποιούνται για τη μετάδοση της κίνησης.

Η λειτουργία του ήταν απλή και αποτελεσματική. Ο χειριστής κινούσε τους μοχλούς.

Με την κίνηση της αλυσίδας τα βέλη οδηγούνταν στην εγκοπή του κυλίνδρου και ταυτόχρονα απελευθερωνόταν η χορδή του καταπέλτη. Με την αυτόματη κίνηση το βέλος εκτοξευόταν.

Η βολή ολοκληρωνόταν και ο χειριστής συνέχιζε να κινεί τους μοχλούς. Η διαδικασία ήταν επεναλαμβανόμενη και διαρκούσε μέχρι τα τελειώσουν τα βέλη της φαρέτρας.

Ο γαστραφέτης

Το αρχαιοελληνικό πολυβόλο αποτελεί την εξέλιξη του γαστραφέτη, του αρχαιότερου καταπέλτη. Ονομάστηκε έτσι γιατί ο χειριστής το στήριζε στην κοιλιά του.

Τα συμβατικά τόξα είχαν δύο περιορισμούς που δυσκόλευαν τη χρήση τους. Το μήκος τάνυσης του τόξου δεν μπορούσε να υπερβαίνει την απόσταση από το τεντωμένο χέρι ως τον ώμο του τοξότη και η δύναμη στη βολή δε μπορούσε να υπερβαίνει το μισό του βάρους του τοξότη.

Αυτοί οι περιορισμοί ξεπεράστηκαν με την εφεύρεση του πρώτου καταπέλτη, που χρησιμοποιήθηκε τον 5ο αιώνα π.Χ.

Πρόκειται για ένα τόξο που ο χειριστής του το όπλιζε τοποθετώντας το στο μεταξύ της κοιλιά τους και ενός ακλόνητου εμποδίου. Ο οπλισμός του ήταν λιτός, αποτελούταν από ένα ισχυρό τόξο, μια ανελαστική χορδή και μια θήκη.

Προσομοιώσεις των μηχανών μπορείτε να βρείτε στο Μουσείο Αρχαίας Ελληνικής Τεχνολογίας Κώστα Κοτσανά στο Κολωνάκι. Το Μουσείο παρουσιάζει στο «STEP ART – Bήμα Τέχνης», έναν ειδικό χώρο στο κτήριο της οδού Πινδάρου 6 & Ακαδημίας, την εικαστική έκθεση «Η Πολεμική Τεχνολογία των Αρχαίων Ελλήνων». Η έκθεση λειτουργεί με ελεύθερη είσοδο για το κοινό έως τις 31 Δεκεμβρίου.

Περιλαμβάνει 24 εκθέματα, τα οποία ο επισκέπτης μπορεί να θαυμάσει σε φυσικό μέγεθος στα τρία παραρτήματα του Μουσείου – στην Αθήνα, στην αρχαία Ολυμπία και στο Κατάκολο.

Ο δρ Θεόδωρος Αντίκαςανθρωπολόγος – ανατόμος, επιστημονικός συνεργάτης σε πλήθος ανασκαφών, μιλά στο TheTOC.grγια τα πρώτα αποτελέσματα που έδωσε η νέα ανθρωπολογική ανάλυση οστώναπό τις δύο χρυσές λάρνακες που βρέθηκαν στον τάφο ΙΙ της Βεργίνας.

Τα αποτελέσματα της έρευνας που διήρκεσε τέσσερα χρόνια, θα παρουσιαστούν την Παρασκευή 10 Οκτωβρίου, στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης από τη διεπιστημονική ομάδα της πανεπιστημιακής ανασκαφής στη Βεργίνα

Ο δρ. Θεόδωρος Αντίκας

Επί της ουσίας, η έρευνα βάζει μία άνω τελεία, στα σενάρια αμφισβήτησης που παρέμειναν ανοικτά από το 1977, όταν ο Μανώλης Ανδρόνικος ταύτισε τον τάφο της Μεγάλης Τούμπας στη Βεργίνα με τον βασιλιά των Μακεδόνων Φίλιππο τον Β.

Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης του Υ-DNA θα προκύψει η ταύτιση του νεαρού νεκρού με τον εγγονό του Φιλίππου και έναν από τους δύο γιους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Αλέξανδρο Δ, με τον πιο απόλυτο τρόπο γιατί απλώς το Υ-DNA περνά αναλλοίωτο απο πατέρα σε γιό, εγγονό, δισέγγονο...

Οι ανθρωπολογικές αναλύσεις τη δεκαετία του '80

«Σε ό,τι αφορά στον τάφο Ι («τάφος της Περσεφόνης»), η ανθρωπολογική μελέτη της δεκαετίας του '80 από γνωστό βρετανό ανθρωπολόγο, βασίστηκε σε σημειώσεις 12 γραμμμών παρατήρησης μικρού αριθμού οστών που του δόθηκαν από τα πολύ περισσότερα που προέρχονται από τον συγκεκριμένο τάφο. Οδηγήθηκε στο συμπέρασμα ότι ‘’πρόκειται για έναν άνδρα 25 – 35 ετών, μια γυναίκα περίπου 25 ετών και ένα νεογέννητο 38-39 εβδομάδων’’. Αρα, χωρίς να φταίει ούτε αυτός ούτε οι ιστορικοί, προέκυψε η λαθεμένη άποψη ότι, αφού πρόκειται για άνδρα, γυναίκα και παιδάκι, ο τάφος Ι, δηλαδή της Περσεφόνης, ανήκει στον Φίλιππο, στην Κλεοπάτρα και στο παιδάκι τους την Ευρώπη. Χωρίς να λάβουν υπόψην τους ότι, ο Φίλιππος πέθανε στα 45-46 και η τελευταία γυναίκα του, η Κλεοπάτρα γύρω στα 20...».

Τα νέα στοιχεία...

«Τον περασμένο Σεπτέμβριο αναλύσαμε άλλα οστά, τα οποία αποδεικνύουν ότι, στον τάφο ήταν τουλάχιστον επτά άτομα -θυμίζω ότι, ο τάφος ήταν συλημένος, άδειος. Ήτοι 2 ενήλικες, 4 νεογέννητα και ένα έμβρυο 6 1/2 σεληνιακών μηνών. Άρα η υπόθεση ταφής του Φιλίππου και όποιας συζύγου του στον Ταφο Ι είναι ουτοπία. Καταλαβαίνετε επομένως, πόσο σημαντική για την ταυτότητα των νεκρών είναι η προσεκτική εξέταση των οστών και πόσο απαραίτητη είναι η διεπιστημονική συνεργασία, αν έχουμε τη δυνατότητα να μη βασιστούμε μόνο στις πτυχές του ενδύματος ή στην κόμμωση μιας Καρυάτιδας. Πρέπει να υπάρξει μία άμεση συνεργασία διεπιστημονική και όχι να βασιζόμαστε μόνο σε υποθέσεις για τη χρονολόγηση, σε στοιχεία αρχιτεκτονικά και άλλα... »

Για την Αμφίπολη: Η χρονολόγηση δεν μπορεί να γίνει μόνο από τις πτυχές του υφάσματος ή, από την κόμμωση μίας

Καρυάτιδος. Ενα κομμάτι ξύλο από τη γέφυρα της Αμφίπολης θα αρκούσε για τη χρονολόγηση

Μάς οδήγησε ο «χουντίτης»

Και τί είναι αυτός ο περίφημος «χουντίτης» θραύσματα του οποίου εντοπίστηκαν στα οστά, ρωτά το TheTOC.gr τον κ. Αντίκα. «Κατ'αρχάς βρέθηκε μόνο στη λάρνακα της ανδρικής ταφής, στον θάλαμο του τάφου ΙΙ (του Φιλίππου), ανάμεσα και πάνω στα οστά, όπως φαίνεται στη φωτογραφία, δεξιά από το χρυσό στεφάνι, που μοιάζει μωβ -στην πραγματικότητα είναι πορφυρό. Την ανάλυση του έκανε ο δρ. Γιάννης Μανιάτης, διευθυντής Ερευνών και υπεύθυνος του Εργαστηρίου Αρχαιομετρίας στο ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος».

Ο χουντίτης είναι ορυκτό και θα το χαρακτήριζα «βασιλικό υλικό». Μπορεί να ήταν πιο ακριβό ακόμη και από τον χρυσό. Είναι σπάνιο, μάλιστα, «δίνει» και το πιο σπάνιο λευκό στη φύση. Το χρησιμοποιούσαν οι Αιγύπτιοι για το cartonnage (σ.σ. την επένδυση των σαρκοφάγων). Αλλά στην Ελλάδα δεν είχε βρεθεί ποτέ. Βρέθηκε εκεί, στις Αιγές πριν από 37 χρόνια περιμένοντας να το εντοπίσουμε και να προσπαθήσουμε να το ερμηνεύσουμε».

Πότε απευθύνθηκε σε εσάς η πανεπιστημιακή ανασκαφή της Βεργίνας;

«Το 2005 είχα προτείνει -τότε δίδασκα Ανατομία στις ΗΠΑ- στην καθηγήτρια Κλασικής Αρχαιολογίας στο Α.Π.Θ. κ. Χρυσούλα Παλιαδέλη (διευθύντρια της πανεπιστημιακής ανασκαφής στη Βεργίνα από το 2001) ότι, όλα τα σενάρια και οι υποθέσεις που διατυπώνονται για τον βασιλικό τάφο ΙΙ, καλό είναι να επιβεβαιωθούν, με νέα, πιο λεπτομερή ανθρωπολογική ανάλυση, από εκείνες της δεκαετίας του '80, επειδή πλέον, έχει χαρτογραφηθεί, έχει αποκωδικοποιηθεί το αρχαίο DNA. Της είχα προτείνει να γίνουν αναλύσεις DNA, ραδιοχρονολογήσεις, να γίνει επιτέλους, μία νέα έρευνα, πληρέστερη. Γιατί, μόνον έτσι, θα μαθαίναμε την αλήθεια.

Ενα θραύσμα 4 Χ 4 εκατοστά της αριστερής κνήμης της μας τα είπε όλα. Ποιά είναι και ποιός είναι δίπλα της. Το πρόβλημα με τη Σκύθισσα πριγκιποπούλα είναι ότι δεν έχει όνομα. Κι όταν κάποιος στην ιστορία είναι ανώνυμος, ξεχνιέται...

Το 2009, οπότε και επέστρεψα από τις ΗΠΑ η κ. Παλιαδέλη εξασφάλισε ένα μικρό κονδύλι από το Τμήμα Ερευνών του Α.Π.Θ. (έκτοτε, τα τελευταία δύο χρόνια, δεν έχει υποστηριχθεί περαιτέρω, συνεχίσαμε όμως για «την τιμή των όπλων») για να ξεκινήσει η έρευνα. Έγινε ο προγραμματισμός, η υποστήριξη από ιατρικό – διαγνωστικό κέντρο (σκαναρίσματα, αξονικές τομογραφίες), όπως πρέπει, δηλαδή, με την τεχνική που έχουμε στη διάθεση μας σήμερα. Και όχι, δεν χρειάστηκε να φύγουν στο εξωτερικό, όλα έγιναν στην Ελλάδα.

Η τελευταία φάση

«Είμαστε στην τελευταία φάση, αυτή για την οποία ζητάμε την έγκριση του Κεντρικού Αρχαιολογικού Συμβουλίου. Κάναμε πάρα πολύ προσεκτική επιλογή από κατάλοιπα, οστά και θραύσματα, αταύτιστα τα πιο πολλά, για να γίνει ανάλυση του αρχαίου DNA.

Εάν υπάρχει συγγενική σχέση των νεκρών, οι υποθέσεις, σε ποιόν ανήκει ποιός τάφος, είναι περιττές. Ένα δείγμα από τον κυρίως θάλαμο -που λέμε ότι είναι του Φιλίππου- και ένα δείγμα από τον τάφο ΙΙΙ («τάφος του Πρίγκηπα») αρκούν. Από τα αποτελέσματα της ανάλυσης του Υ-DNA θα προκύψει η ταύτιση του νεαρού νεκρού με τον εγγονό του Φιλίππου και έναν από τους δύο γιους του Μεγάλου Αλεξάνδρου, τον Αλέξανδρο Δ, με τον πιο απόλυτο τρόπο γιατί απλώς το Υ-DNA περνά αναλλοίωτο απο πατέρα σε γιό, εγγονό, δισέγγονοκ.ο.κ».

Το πρώτο timing point: Πέρα από κάθε αμφιβολία

Ποιά ήταν η «στιγμή» της βεβαιότητας; «Όταν μια μέρα κι ενώ παρακαλούσαμε να βρεθεί κάτι καινούργιο, ανακαλύψαμε δύο θραύσματα. Το ένα από τη μισή αρθρική επιφάνεια της ηβικής σύμφσης της νεκρής (το σημείο όπου ενώνονται τα δύο τμήματα της λεκάνης). Η «γραμμή» αυτή μας λέει τα πάντα: Ηλικία, φύλο, κλπ. Μας έδωσαν την ηλικία της, ότι είναι τουλάχιστον 30 χρονών. Άρα, αυτό και μόνο αποκλείει όλες τις άλλες συζύγους. Η Κλεοπάτρα ήταν 18 – 19 χρονών, η Μήδα ήταν 23 – 25, η Αβδάτα ήταν πάνω από 37 κατά πάσα πιθανότητα και η κόρη της, 25...»

Ενα θραύσμα 4 Χ 4 εκατοστά

«Το άλλο θραύσμα, είχε ήδη δοθεί από τον βρετανό ανθρωπολόγο, που είχε κάνει τη μελέτη, ήταν από το άνω άκρο της κνήμης. Να φανταστείτε ότι, η κνήμη στην κορυφή έχει δύο γλήνες, δύο κοιλότητες όπου αρθρώνονται οι κόνδυλοι του μηριαίου. Η έσω γλήνη, αυτή που είναι στο εσωτερικό του ποδιού, από εκεί που περνούν όλα τα αγγεία και τα νεύρα, έχει σπάσει. Είναι το χειρότερο κάταγμα στην ορθοπεδική, ακόμη και σήμερα με την πιο ‘’βαρειά’’ πρόγνωση.

Η νεκρή λοιπόν, έχει αυτό το κάταγμα. Αρα, έχει βραχύτερο πόδι, που με την ψευδάρθρωση, έχει κοντύνει 2,6 εκατοστά, άρα η νεκρή χώλαινε. Και ποιό εύρημα υπάρχει στον προθάλαμο; Δύο ανισοϋψείς κνημίδες. Η αριστερή είναι 2,5 εκατοστά κοντύτερη και 3,5 εκατοστά στενότερη. Και ανήκουν σε αυτήν. Οι κνημίδες ο γωρυτός, οι 74 αιχμές βελών, οι 3 αιχμές δοράτων είναι τα τυπικά όπλα των Σκυθών Αμαζόνων ιπποτοξοτριών.Άρα δεν μπορεί να είναι άλλη, μόνον ο Φίλιππος είχε σχέση με τη Σκυθία και την κόρη του Αθέα.

Ενα θραύσμα 4 Χ 4 εκατοστά της αριστερής κνήμης που μας τα είπε όλα. Ποιά είναι και ποιός είναι δίπλα της. Το πρόβλημα με τη Σκύθισσα πριγκιποπούλα είναι ότι δεν έχει όνομα. Κι όταν κάποιος στην ιστορία είναι ανώνυμος, ξεχνιέται...»

Ο Φίλιππος είχε ιγμορίτιδα και τραύμα στο αριστερό χέρι

«Ο άνδρας του θαλάμου: 1. Υπέφερε απο χρόνια φλεγμονή των παραρινικών κόλπων, που μπορεί να οφείλεται είτε σε παλιό τραύμα του προσώπου είτε σε άλλα αίτια. 2. Έφερε εκφυλιστικές αλλοιώσεις και δείκτες που συνάδουν με μεσήλικο και με έντονη ιππική δραστηριότητα. 3. Έφερε τραύμα στο αριστερό χέρι* συνεπεία τρώσεως απο οξύαιχμο όργανο, πιθανώς όπλον».

Η σκύθη πριγκιποπούλα είχε πρόβλημα στο αριστερό πόδι

«Η νεκρή του προθαλάμου: 1. Εμφάνιζε εκφυλιστικές αλλοιώσεις και δείκτες έντονης ιππικής δραστη- ριότητος. 2. Έφερε συμπιεστικό κάταγμα στο άνω άκρο της αριστερής κνήμης, που προκάλεσε βράχυνση, ατροφία και χωλότητα. Από τούτο συμπεραίνεται ότι η βραχύτερη αριστερή κνημίδα, η γώρυτος και τ'άλλα όπλα στον προθάλαμο της ανήκαν, πράγμα που δεν είχε υποτεθεί στο παρελθόν. Τα δεδομένα ενισχύουν τη θέση του καθηγ. NGL Hammond ότι η νεκρή ίσως ήταν η κόρη του σκύθη βασιλιά Αθέα».

Αμφίπολη: Δηλαδή, το «κλειδί» για τη χρονολόγηση είναι;...

«Δεν είναι ζήτημα ...κλειδιού ή μη, και ούτε πρόκειται για ένα όστρακο ή ένα νόμισμα -αυτό είναι το θέμα της συζήτησης που κάνουμε τώρα- το αποτέλεσμα προκύπτει συνδυαστικά. Έχουμε στη διάθεση μας πολλές επιστήμες και ειδικότητες που μπορούν να συνδράμουν στην ακριβή χρονολόγηση. Η ραδιοχρονολόγηση ως μέθοδος υπάρχει από τη δεκαετία του '60. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν γίνεται χρήση της...

Η χρονολόγηση δεν μπορεί να γίνει μόνο από τις πτυχές του υφάσματος ή, από την κόμμωση μίας Κόρης ή Καρυάτιδος. Ενα κομμάτι ξύλο από τη γέφυρα της Αμφίπολης θα αρκούσε για τη χρονολόγηση του τάφου...»

Ο Ριχάρδος Γ είχε απλά σκολίωση

«Ο Ριχάρδος ο Γ αποκαλύφθηκε πριν από έναν χρόνο, κάτω από ένα πάρκινγκ στο Λονδίνο. Σύμφωνα με τον θρύλο, παρότι καμπούρης υπήρξε γενναίος κλπ. Έγινε η ανάλυση του DNA του και αποδείχθηκε ότι ο άνθρωπος είχε απλά, μία μικρή σκολίωση. Ούτε καμπούρης ήταν, ούτε τίποτα. Μέχρι και συγγενής του βρέθηκε στην Αυστραλία. Κι εμείς, σχεδόν σαράντα χρόνια μετά, ζητάμε άδεια για να γίνει ανάλυση του DNA από θραύσματα...»

«Ο σκελετός είναι ένα βιβλίο ή, μάλλον ένας τόμος, που μας λέει τα πάντα. Οι πιο μισητοί άνθρωποι στην ιατρική είναι οι ανατομο-παθολόγοι που ανακαλύπτουν ό,τι λάθος έκανε οποιοσδήποτε γιατρός... Εάν ξεχάσεις μία σελίδα αυτού του βιβλίου που λέγεται σκελετός, οδηγήσε σε τρομερά λάθη....»

*Οι μελέτες έγιναν την περίοδο 2010 – 2014. Τα συμπεράσματα των νέων ευρημάτων παρουσιάστηκαν στο ετήσιο συνέδριο 'Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη''που έγινε στο Α.Π.Θ, 13-15 Μαρτίου, 2014.

Κατάλογο / λίστα με ψώνια δεν καταρτίζουν μόνον σήμερα οι άνθρωποι.

Αποδεικνύεται ότι ήταν μια αρχαία έγνοια και φροντίδα…

Στον πάπυρο (10,2 x 7.9 εκατ.) που βλέπετε, του 3ου αι. μ.Χ. ο οποίο ευρέθη στην Αίγυπτο, αναγράφεται μια λίστα με ψώνια, γραμμένη ελληνικά από κάποιον Έλληνα, ονόματι Ηρακλείδη προς τον αδερφό του Πετεχόη.

Ζητεί από τον Πετεχόη να πάει και να αγοράσει διάφορα είδη, όπως πουλερικά, ψωμί, λούπινα, ρεβίθια, φασόλια, μοσχοσίταρο - και μάλιστα τον καθοδηγεί και σε ποιες τιμές να τα αγοράσει…

Αυτά τα έγγραφα / πάπυροι παρέχουν σημαντική τεκμηρίωση για το επίπεδο αλφαβητισμού του κόσμου, και της γλώσσας τους, και προσφέρουν μια καθαρή εικόνα για την καθημερινή ζωή των απλών ανθρώπων, την εποχή που γράφηκαν…

Γι’ αυτό πρέπει να είναι όλα στο φως…

ΠΗΓΗ: Μητροπολιτικό Μουσείο (αρ. Met 25.8, «δώρο» του M. Nahman, προς το μουσείο, το 1925).

Του Γιώργου Λεκάκη

arxeion-politismou.gr

Το 326 π.Χ. ο βασιλιάς Αλέξανδροςήρθε αντιμέτωπος με τον Βασιλιά Πώρο του Ινδικού Βασιλείου Παουραβά στον ποταμό Υδάσπη. Η τοποθεσία της μάχης επιλέχτηκε από τον Πώρο. Ήταν μια επίπεδη αμμώδη πεδιάδα χωρίς λάσπη, όπου οι ελέφαντες και το ιππικό θα είχαν άφθονο χώρο για ελιγμούς. Ο Πώρος παρέταξε τα τάγματα του πεζικού του σε ένα πλατύ κεντρικό μέτωπο, τοποθετώντας έναν ελέφαντα κάθε τριάντα μέτρα περίπου για να τα ενισχύσει.

Σε κάθε πτέρυγα τοποθέτησε αρχικά ένα πλευρικό σώμα πεζικού και κατόπιν το ιππικό του με μια Ίλη αρμάτων να τα καλύπτει. Η συνολική ινδική παράταξη πρέπει να είχε μήκος γύρω στα τέσσερα χιλιόμετρα, από τα οποία το πεζικό καταλάμβανε τουλάχιστον τα τρία τέταρτα.

Ενώ ο Αλέξανδρος περίμενε το πεζικό να τον προλάβει, διεξήγαγε εκτεταμένη αναγνώριση της διάταξης του Πώρου, κρατώντας προσεχτικά τις δυνάμεις του κρυμμένες πίσω από δέντρα και ανώμαλο έδαφος. Μια κατά μέτωπον επίθεση ήταν αδύνατη: ο Αλέξανδρος δεν μπορούσε να ριψοκινδυνεύσει να πανικοβληθούν τα άλογα όταν θα ερχόταν αντιμέτωπα με τους ελέφαντες. Αν η φάλαγγα επρόκειτο να συγκρουστεί με το κέντρο του Πώρου, έπρεπε πρώτα να εξοντωθεί το ινδικό ιππικό.

Η στρατηγική του Αλέξανδρου

Για να νικήσει το ιππικό του Πώρου, ο Αλέξανδρος υιοθέτησε ένα εξαιρετικά δαιμόνιο στρατήγημα. Αρχαιολογικό Μουσείο Θάσου. Προτομή από μάρμαρο Ο Αλέξανδρος είχε δώσει διαταγή τα τάγματα της φάλαγγας και οι Βασιλικοί Υπασπιστές «να μην εμπλακούν μέχρι να καταστεί προφανές ότι έχει προκληθεί σύγχυση στους Ινδούς, τόσο από τους ιππείς όσο και από τους πεζούς, από το μακεδονικό ιππικό».

Η επίθεση των Μακεδόνων

Αφού πραγματοποίησε την σωστή διάταξη ο Αλέξανδρος επιτέθηκε αμέσως. Οι ιπποτοξότες, μια δύναμη χιλίων αντρών επιτέθηκαν εναντίον της ινδικής αριστερής πλευράς και έβγαλαν εκτός μάχης σχεδόν όλα τα άρματα του Πώρου. Κατόπιν επιτέθηκε ο βασιλιάς, επικεφαλής των μεραρχιών ιππικού του. Ο Πώρος έκανε αυτό που ο Αλέξανδρος είχε ελπίσει ότι θα κάνε, έφερε τις δικές του μονάδες από τη δεξιά πτέρυγα για να δώσουν τη χαριστική βολή. Τότε ο διοικητής των κρυμμένων μεραρχιών του Αλέξανδρου, Κοίνος, βγήκε από την κρυψώνα του και άρχισε την καταδίωξη.

Οι Ινδοί που ήταν έτοιμοι να αντιμετωπίσουν τον Αλέξανδρο, βρέθηκαν ξαφνικά αναγκασμένοι να δώσουν μάχη στα νώτα τους εναντίον και του Κοίνου. Ο Αλέξανδρος πραγματοποίησε έφοδο τη στιγμή που πραγματοποιούσαν στροφή και οι Ινδοί υποχώρησαν για να προστατευτούν με τους ελέφαντες. Πλέον ο κίνδυνος είχε απομακρυνθεί και το μακεδονικό βαρύ ιππικό με τοξότες και ακοντιστές προέλαυνε προς το κέντρο του Πώρου.

O Mέγας Αλέξανδρος εναντίον των ελεφάντων

Ο πραγματικός εφιάλτης που αντιμετώπιζε η φάλαγγα και που θα τους κυνηγούσε ως το τέλος της ζωής τους ήταν η γραμμή των εξοργισμένων ελεφάντων. Ο Αλέξανδρος είχε επινοήσει μια τεχνική για να χειριστεί αυτά τα θηρία: τα περικύκλωνε, άφηνε τους τοξότες να στοχεύσουν τους οδηγούς τους και μετά εξαπέλυσε βροχή λογχών και ακοντίων στα πιο ευάλωτα σημεία του σώματός τους, ενώ οι άνδρες του πεζικού κατέκοβαν τις προβοσκίδες τους με περσικά κυρτά σπαθιά, ή έκοβαν τα πόδια τους με τσεκούρια.

Οι ελέφαντες φυσικά αντιδρούσαν. Κάποιους μακεδόνες στρατιώτες τους πατούσαν κάτω, συνθλίβοντας τους σε μια ματωμένη μάζα σάρκας και πανοπλίας. Άλλους τους έπιαναν με τις προβοσκίδες τους και τους πετούσαν στο έδαφος με ορμή. Άλλους πάλι τους ανασκολόπιζαν με τους τεράστιους χαυλιόδοντές τους. Πέρα από τους ελέφαντες οι Μακεδόνες χρειάστηκε να δώσουν απεγνωσμένη μάχη με το ινδικό ιππικό. Καθώς οι μονάδες του Πώρου ωθούνταν πίσω, οι ελέφαντες στριμωγμένοι σε περιορισμένο χώρο, άρχισαν να πατούν τους στρατιώτες της δικής τους πλευράς.

Ο Πώρος ηγήθηκε μιας τελευταίας επίθεσης των ελεφάντων αυτοπροσώπως, χωρίς όμως επιτυχία. Σύντομα οι ελέφαντες άρχισαν να υποχωρούν και να σαλπίζουν. Τότε ο Αλέξανδρος έφερε το ιππικό του να σφίξει περισσότερο τον κλοιό γύρω από τις μεραρχίες του Πώρου και έδωσε το σύνθημα στους Υπασπιστές και τη φάλαγγα «να κλειδώσουν τις ασπίδες και να κινηθούν σε συμπαγή μάζα». Αυτό το τελικό στάδιο της μάχης ήταν καθαρή σφαγή. Οι νεκροί των Ινδών εκτιμώνται ανάμεσα σε 12.000 μέχρι 23.000 ανάμεσα τους και οι δύο γιοι του Πώρου.

Η συνάντηση του Αλέξανδρου με τον Πώρο

Ο Πώρος πολέμησε μέχρι τέλους. Όταν κατάλαβε ότι η περαιτέρω αντίσταση ήταν μάταιη, αποχώρησε αργά πάνω στον ελέφαντά του, αδύναμος από την απώλεια αίματος καθώς ένα ακόντιο είχε διαπεράσει τον δεξί του ώμο. Ο Αλέξανδρος, «αγωνιώντας να σώσει τη ζωή αυτού του σπουδαίου και ευγενούς στρατιώτη» έστειλε αγγελιαφόρο να τον προλάβει. Σύμφωνα με τον Αρριανό «Όταν συναντήθηκαν, ο Αλέξανδρος άφησε το άλογό του και κοίταξε τον αντίπαλό του με θαυμασμό.

Ήταν ένας άντρας με υπέροχο παρουσιαστικό, πάνω από 1,80 ύψος και μεγάλης ομορφιάς. Η συμπεριφορά του δεν είχε χάσει τίποτα από την περηφάνια της. Είχε τον αέρα γενναίου άντρα που είχε πολεμήσει με τιμή για το βασίλειό του». Όταν ο Αλέξανδρος τον ρώτησε πως ήθελε να του συμπεριφερθεί, ο αξιοπρεπής πολεμιστής είπε «Βασιλικά». Ο Αλέξανδρος τον πίεσε κι άλλο. Υπήρχε κάτι που ήθελε για τον εαυτό του; Το μόνο που χρειαζόταν ήταν να το ζητήσει. «Τα πάντα» είπε ο Πώρος στον άνθρωπο που τον είχε αιχμαλωτίσει, «περιέχονται σε αυτό το αίτημα».

Μετά τη μάχη, λέει ο Διόδωρος, «ο μακεδονικός στρατός ξεκουράστηκε για τριάντα ημέρες στο μέσον μιας αφθονίας προμηθειών». Στη διάρκεια αυτού του μήνα, ο βασιλιάς Αλέξανδρος βρήκε χρόνο να πραγματοποιήσει μια γρήγορη επιδρομή στις περιοχές των γειτονικών ινδικών φυλών, που δεν είχαν ακόμα υποταχθεί. Αυτές οι νέες κατακτήσεις παραχωρήθηκαν στον Πώρο, ο οποίος είχε αποκατασταθεί στην ηγεσία του βασιλείου του με όλες τις τιμές. Μάλιστα η ιπποτική συμπεριφορά του Αλέξανδρου απέναντι στον Πώρο έκανε τους Ινδούς να τον θεωρήσουν Νταρμαβιτζάγι ή «κατακτητή μέσω της ηθικής».

ΠΗΓΗ: Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ο μέγας στρατηλάτης της ιστορίας, Peter Green, εκδόσεις Διόπτρα

Νίσυρος: Το μικρό νησί του Αιγαίου φιλοξενεί ένα ενεργό ηφαίστειο, το νεαρότερο του τόξου του Νότιου Αιγαίου και σύμφωνα με τη μυθολογία δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της Γιγαντομαχίας, όταν θεοί και Τιτάνες πολεμούσαν μεταξύ τους.

Ο Ποσειδώνας έκοψε με την τρίαινά του ένα κομμάτι από την Κω και το εκσφενδόνισε στον γίγαντα Πολυβώτη με αποτέλεσμα να τον καταπλακώσει. Ο βράχος αυτός είναι η Νίσυρος και οι καπνοί που αναδύονται από τους ηφαιστειακούς κρατήρες είναι τα χνώτα του Πολυβώτη.

Τα πλακόστρωτα δρομάκια, τα βοτσαλωτά διακοσμητικά στις αυλές και τα μαγαζάκια που ξεφυτρώνουν απρόσμενα σε γωνιές καλωσορίζουν τον επισκέπτη στο Μανδράκι της Νισύρου.

Το Μανδράκι η πρωτεύουσα του νησιού και είναι ένας όμορφος, γραφικός οικισμός, με στενά δρομάκια και όμορφα σπίτια σε τόνους λευκού και μπλε.

Περπατήστε στο δημαρχείο με την πλατεία Δελφινιών με τα ψηφιδωτά και στην πλατεία της Ηλικιωμένης, που κληρονόμησε το όνομα από τα παλιά τα χρόνια, όταν μόνο οι γεροντότεροι του νησιού επιτρεπόταν να συχνάζουν στα καφενεία της.

Πάνω από τον οικισμό επισκεφτείτε τον λόφο με το κάστρο και το μοναστήρι της Παναγιάς Πυλιανής, από τα πιο σημαντικά προσκυνήματα στα Δωδεκάνησα. Η μονή χρονολογείται από τον 17ο αιώνα και προσφέρει μοναδική θέα στο Μανδράκι από τον περίβολο του ναού.

Η συζήτηση για ένα δίκαιο φορολογικό σύστημαπου θα κατανέμει αναλογικά τα βάρη μεταξύ των εισοδηματικών τάξεων είναι διαχρονική, όταν μιλάμε όμως για το πώς πρέπει να φορολογείς τους ευκατάστατους αστούς, η κουβέντα επιστρέφει αναγκαστικά στην αρχαία Ελλάδα.

Εκεί δηλαδή που ίσχυε μια προωθημένη και ηθική φορολόγηση που κινητοποιούσε την άρχουσα τάξη να αποζητά μεγαλύτερη φορολογία και να απορρίπτει κάθε έννοια φοροδιαφυγής.

Αυτός ήταν ίσως ο πλέον αξιοθαύμαστος μηχανισμός της αρχαίας ελληνικής οικονομίας, πως η φορολογία βασιζόταν σε εκείνους που μπορούσαν πράγματι να τη σηκώσουν. Και το έκαναν περισσότερο εθελοντικά παρά από νομική υποχρέωση, θέλοντας να καλύψουν ακόμα και δαπάνες που δεν ήταν καθόλου υποχρεωμένοι να κάνουν.

Μπορεί όλα αυτά να μοιάζουν σενάρια επιστημονικής φαντασίας, υπήρξε όμως τουλάχιστον μία κοινωνία όπου η φορολόγηση βασιζόταν στην επιθυμία του ανθρώπου να κάνει το χρέος του στην κοινωνία. Και να το κάνει χωρίς να επεμβαίνει η γραφειοκρατία ή ο νόμος.

Βλέπετε οι πρόγονοί μας φρόντισαν να συνδέσουν δαιμόνια τη φορολόγηση με την ηθική: η ελευθερία ή ο δεσποτισμός μιας κοινωνίας, η δημοκρατία ή η τυραννία μπορούσαν κάλλιστα να μετρηθούν στη βάση του ισχύοντος φορολογικού συστήματος. Όλα αυτά θέλουν βέβαια μια μικρή ανάλυση, καθώς το σύστημά τους ήταν θαυμαστό όχι για τον τρόπο που φορολογούσαν, αλλά αντιθέτως για τον τρόπο που δεν φορολογούσαν!

Η φορολογία εισοδήματος ήταν ανήκουστη στην αρχαία Αθήνα -το ιδεαλιστικό πρότυπο της κοινωνίας των αρχαίων Ελλήνων-, καθώς λογιζόταν ασυμβίβαστη με την ίδια την έννοια του ελεύθερου πολίτη: κανείς δεν μπορούσε να σου πάρει ό,τι είχες βγάλει με τον κόπο σου, είτε μιλάμε για περιουσία είτε για εργασία. Φόρους πλήρωναν μόνο οι μέτοικοι και οι ξένοι, ποτέ οι πολίτες, μιας και η άμεση φορολογία δεν ήταν ο ενδεδειγμένος τρόπος για να μοιραστεί ένα τμήμα του πλούτου των μεγαλοαστών στον υπόλοιπο κόσμο.

Αυτό γινόταν με μια ολότελα εθελοντική εναλλακτική: τη λειτουργία…

Μικρή εισαγωγή στην αρχαία Ελληνική οικονομία

«Λειτουργία» καλούνταν στην αρχαία Αθήνα η δαπάνη στην οποία υποβάλλονταν με εντολή της πολιτείας ή εθελοντικά οι πλούσιοι πολίτες για να προσφέρουν υπηρεσία στην πόλη ή τον λαό. Σήμαινε κάτι σαν «δημόσια υπηρεσία», μια χορηγία καλά εδραιωμένη στο φαντασιακό των Αθηναίων περί ηθικής και πολιτικής υποχρέωσης.

Ο Αριστοτέλης ανέπτυξε περαιτέρω αυτό το θέμα, καθώς ο ιδανικός πολίτης για τον πάνσοφο του αρχαίου κόσμου ήταν αυτός που έδινε τεράστια ποσά στην κοινότητα. Αυτός ήταν ο πραγματικός πλούτος, να κάνεις το καλό, όπως μας λέει στη «Ρητορική» του, να δίνεις λεφτά και δώρα και να βοηθάς τους άλλους να συνεχίζουν να υπάρχουν.

Στην ίδια κοινωνική ευθύνη του ευκατάστατου πολίτη πίστευε ακράδαντα και ο πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης, συμβουλεύοντας τους γιατρούς να παρέχουν κάποιες φορές τις υπηρεσίες τους δωρεάν, καθώς η χορηγία ισοδυναμούσε γι’ αυτόν με ευδαιμονία.

Να σημειώσουμε βέβαια εδώ πως ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός δεν ήταν στατικός ή ομοιογενής, καθώς κάλυψε μια περίοδο από το 770-30 π.Χ. χονδρικά με ραγδαίες οικονομικές, πολιτισμικές και πολιτικές μεταβολές. Παρά το γεγονός ότι δεν είναι όλα γνωστά για την οικονομική άνθιση των Ελλήνων («αίνιγμα» επιμένει να την αποκαλεί μια γραμμή ιστορικής σκέψης), η ισχυρή οικονομία διαδραμάτισε αναμφίβολα καθοριστικό ρόλο στην επέκταση και την επιρροή της Ελλάδας στον υπόλοιπο κόσμο.

Ξέρουμε πάντως πως οι Έλληνες δεν είχαν κεντρική οικονομία (σχεδιασμένη οικονομία) με τη σύγχρονη έννοια του όρου, όπου οι αποφάσεις παίρνονται με βάση τη βούληση του κράτους. Τι είδους οικονομία ήταν, αυτό συνεχίζει να αποτελεί θέμα διαμάχης μεταξύ ιστορικών και οικονομολόγων, καθώς άλλοι την αποκαλούν «πρωτόγονη» και άλλη «προωθημένη». Ίσως έφταιγε το γεγονός ότι οι πρόγονοί μας δεν την είχαν αναλύσει τόσο όσο άλλα επιστημονικά πεδία.

Όταν ωστόσο η Αθήνα έπρεπε να χρηματοδοτήσει τις κρατικές της δαπάνες με δικά της μέσα, ήξερε ακριβώς πού έπρεπε να κοιτάξει…

Το ανατρεπτικό φορολογικό σύστημα της Αθήνας

Όταν η Αθήνα χρειαζόταν βελτιώσεις στις υποδομές της, μια νέα γέφυρα για παράδειγμα, ή ήθελε να διοργανώσει κάποια υπέρλαμπρη τελετή, τότε καλούσε τους αριστοκράτες. Οι οποίοι έπρεπε όχι μόνο να χρηματοδοτήσουν το έργο, αλλά και να το αποπερατώσουν ως εργολάβοι, καθώς ήταν στην αποκλειστική τους ευθύνη η επίβλεψη της προόδου του έργου και η ολοκλήρωσή του.

Η λογική εδώ ήταν πως ο πλούσιος όφειλε να επωμιστεί το βάρος των δημόσιων εξόδων, δεδομένης της άνισης κατανομής του πλούτου που απολάμβανε. Οι συνεισφορές όμως δεν ήταν επιβεβλημένες με νόμους, ούτε και δέσμευε κάτι τον πλούσιο να το κάνει. Το μόνο που τον ανάγκαζε ήταν η συνείδησή του ως πολίτη και η παράδοση που είχε κληρονομήσει.

Αυτό ήταν το εκπληκτικό χαρακτηριστικό της λειτουργίας, πως το κίνητρο ήταν η πραγματική φιλανθρωπία, αυτή η ακραιφνής αγαθοεργία, η γνήσια αίσθηση του δημόσιου καθήκοντος. Που συνδεόταν με υψηλά ιδανικά όπως η τιμή και το κύρος. Αν η λειτουργία εκτελούνταν ως όφειλε, αυτό ανύψωνε τον ευεργέτη στα μάτια των συμπολιτών του.

Υπήρχε όμως και μια μικρή «βοήθεια» εδώ, ένα εξτρά προσωπικό κίνητρο αν θέλετε. Ενώ δηλαδή στα πρώτα χρόνια του ελληνικού πολιτισμού ήρωες γίνονταν αποκλειστικά οι ατρόμητοι πολεμιστές, στα χρυσά χρόνια της Αθήνας το ίδιο καθεστώς απονεμόταν και σε όσους χορηγούσαν λειτουργίες. Καθώς ήταν υποτίθεται η ίδια ανάγκη προστασίας των συμπολιτών τους που τους κινητοποιούσε.

Το αποτέλεσμα αυτού του δαιμόνιου τεχνάσματος είναι να σφυρηλατεί πολίτες με έφεση να δίνουν πολλά περισσότερα από όσα τους ζητούνταν. Ακόμα και 3-4 φορές παραπάνω δηλαδή! Απορρίπτοντας ταυτοχρόνως και μετά βδελυγμίας τη φοροδιαφυγή, που εδώ ενσαρκωνόταν με τη μορφή του δεν θέλω να προσφέρω τίποτα στην κοινωνία.

Τα λαμπρά Παναθήναια, ας πούμε, ήταν εξολοκλήρου χρηματοδοτούμενα από τους πλούσιους Αθηναίους, όπως ήταν και τα Διονύσια. Υπήρχαν οι χορηγίες, χρηματοδότηση ομάδων χορού για τις γιορτές, κάτι που έφερνε μεγάλη τιμή στον πλούσιο (ακόμα και αγάλματα στήνονταν προς τιμή των χορηγών), πόσο μάλλον όταν κέρδιζε η ομάδα του.

Πολλά ακόμα είδη λειτουργίας σκάρωσαν οι Αθηναίοι για να δώσουν τη δυνατότητα τους έχοντες και κατέχοντες να κάνουν το χρέος τους ως πολίτες, μεταξύ αυτών η γυμνασιαρχία, η τριηραρχία, η εστίαση κ.ά.

Η ίδια η Ποικίλη Στοά των Αθηνών (Πεισιανάκτειος), εκεί που δίδασκαν οι στωικοί, ήταν όχι μόνο αποτέλεσμα λειτουργίας, αλλά και δημόσιου διαγωνισμού για την κατασκευή της, καθώς όλοι ήθελαν το όνομά τους να συνδεθεί με το σπουδαίο έργο. Τελικά συνδέθηκε με τον γαμπρό του Κίμωνα, Πεισιάνακτα. Αλλά και πολλά έργα της Ακρόπολης, πιθανότατα και ο ίδιος ο Παρθενώνας, χρηματοδοτήθηκαν στο πλαίσιο της λειτουργίας.

Η πιο πρεστιζάτη πάντως λειτουργία, αυτή που κάθε πλούσιος που σεβόταν τον εαυτό του ήθελε όσο τίποτα μιας και ήταν η ακριβότερη, δεν ήταν άλλη από την τριηραρχία, την υποχρέωση δηλαδή να κατασκευάσεις, να εξοπλίσεις και να συντηρείς μια πολεμική τριήρη. Ο περιβόητα ισχυρός αθηναϊκός στόλος είχε πολλές λειτουργίες στην καρδιά του. Ο χορηγός μπορούσε ακόμα και να αναλάβει τη διοίκηση του πλοίου σε καιρό πολέμου, αν και οι πιο φρόνιμοι αριστοκράτες το άφηναν αυτό στους ειδικούς.

Ο αριθμός των αθηναίων λειτουργών δεν τυγχάνει καθολικής συναίνεσης, κυμαίνονταν πάντως κάπου μεταξύ 300-1.200, ανάλογα με την εποχή και το αν μιλούσαμε για καιρό ειρήνης, μιας και στον πόλεμο οι λειτουργοί αυξάνονταν εκθετικά. Και ήταν αυτοί που χρηματοδοτούσαν τη μερίδα του λέοντος των κρατικών δαπανών, πληρώνοντας τη συντριπτική πλειονότητα των φόρων χωρίς να δίνουν μία στο κράτος.

Παρά τον εθελοντικό ρόλο της τάξης των λειτουργών, σε καιρούς χαλεπούς η πολιτεία υποχρέωνε κάποιους να χρηματοδοτήσουν έργα μέσω του θεσμού της εισφοράς, ποτέ όμως το ίδιο πρόσωπο διαδοχικά. Σε περιόδους πολέμου μάλιστα, όπως στον Πελοποννησιακό, κάθε αθηναίος πολίτης υποχρεώθηκε να δώσει όσα σήκωνε η τσέπη του για τον στρατιωτικό εξοπλισμό της πόλης-κράτους.

Δεν έλειπαν ωστόσο και οι επιτήδειοι που εκμεταλλεύονταν τον θεσμό της λειτουργίας για προσωπικό πολιτικό όφελος. Ακόμα και τον Περικλή κατηγόρησαν οι εχθροί του για κάτι τέτοιο, πως νεαρός ακόμα (πριν γίνει στρατηγός) χρηματοδότησε τους «Πέρσες» του Αισχύλου στα Μεγάλα Διονύσια για να γίνει γνωστός ως ευεργέτης. Όπως έκανε και ο πολιτικός του αντίπαλος Κίμωνας, εξασφαλίζοντας την εύνοια πολλών.

Αφήνοντας κατά μέρος τις αναποδιές αυτές, η λειτουργία ήταν εν πολλοίς εθελοντικός θεσμός και όποιος δεν ήθελε να κάνει τα οφειλόμενα φλέρταρε επικινδύνως με τη δημόσια περιφρόνηση. Την ίδια στιγμή, ίσχυε και η αντίδοση, όταν ο πολίτης δεν ήθελε να εκτελέσει μια δυσανάλογα μεγάλη για την οικονομική του επιφάνεια λειτουργία δηλαδή και υποδείκνυε κάποιον πιο πλούσιο απ’ αυτόν για να την επωμιστεί.

Εδώ ο νόμος ήταν σαφής: ο δεύτερος ή θα χρηματοδοτούσε το έργο ή θα αντάλλαζε περιουσίες με τον πρώτο, αποδεικνύοντας στην πράξη πως ήταν φτωχότερος και άρα ακατάλληλος να επιτελέσει τη λειτουργία! Αυτός ήταν άλλος ένας δαιμόνιος τρόπος καθορισμού του πραγματικού πλούτου κάποιου, σε αντίθεση δηλαδή με την κατά δήλωσή του οικονομική του κατάσταση.

Αυτή ήταν η ομορφιά του συστήματος της έμμεσης φορολογίας που ονομάστηκε «λειτουργία», ότι τα ανώτερα εισοδηματικά στρώματα επωμίζονταν τα βάρη του λαού χωρίς να τους το ζητά κάποιος. Πέρα από τη συνείδησή τους δηλαδή. Χωρίς εμπλοκή της κεντρικής διοίκησης και της γραφειοκρατίας.

Κι όλα πήγαιναν τις περισσότερες φορές καλά γιατί αυτό που διακυβευόταν δεν ήταν τα λεφτά, αλλά η τιμή και η υπόληψη του πολίτη…

Ο Παρθενώνας, αναμφισβήτητα είναι ο πιο θρυλικός ναός των Αρχαίων Ελλήνων, και σήμερα αποτελεί το σημείο αναφοράς της Αθήνας.

Χτίστηκε μεταξύ 447 και 432 π.Χ. και για πολλούς αρχιτέκτονες, είναι ένα από τα πρώτα κτίρια που αναλύουν με την έναρξη των σπουδών τους.

Σχεδιασμένος από τους Ικτίνο και Καλλικράτη, εμφανίζει ένα μοναδικό ρεπερτόριο αρχιτεκτονικών στοιχείων που μπορούν να εκτιμηθούν όλα μαζί, ξεχωριστά το καθένα ή για το ρόλο που παίζουν στη διαμόρφωση ενός πλήρους και μεγαλοπρεπούς συνόλου.

Η ιστοσελίδα Arch Daily συγκέντρωσε ορισμένες από τι λεπτομέρειες του ναού, που δεν είναι γνωστές, καθώς οι φωτογραφίες από τον Παρθενώνα, συνήθως, τον απεικονίζουν από μακριά και ως ολότητα.

Πρόκειται για μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ευρώπης (καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι κάθε χρόνο φιγουράρει σε λίστες με τις καλύτερες παραλίες γνωστών ταξιδιωτικών περιοχών) αλλά ταυτόχρονα και μια περιοχή με μεγάλο ιστορικό ενδιαφέρον.

Τα Φαλάσαρνα βρίσκονται στο βορειοδυτικό άκρο της Κρήτης και αποτελούν έναν από τους πιο φημισμένους προορισμούς του νησιού, τόσο για τις παραλίες, όσο και για λόγους οικολογικού ενδιαφέροντος.

Άλλωστε τα Φαλάσαρνα έχουν ενταχθεί στο σχέδιο Natura 2000, λόγω της μεγάλης ποικιλίας χλωρίδας και πανίδας στην περιοχή, αλλά και λόγω του ιδιαίτερου φυσικού κάλλους.

Η πανέμορφη παραλία στα Φαλάσαρνα διαθέτει μια πλατιά λωρίδα από κάτασπρη, ψιλή άμμο, καθώς και πεντακάθαρα,κρυστάλλινα νερά.

Όλη η μεγάλη σε μήκος παραλία πλαισιώνεται από εντυπωσιακά ψηλά βουνά. Το τοπίο της περιοχής είναι πραγματικά μαγευτικό.

Ουσιαστικά η παραλία στα Φαλάσαρνα δεν είναι μία, αλλά.. τρεις. Η πρώτη παραλία, στα νότια, λέγεται Παχιά Άμμος και είναι οργανωμένη. Είναι τόσο μεγάλη που δύσκολα θα αισθανθείτε να «πνίγεστε» από κόσμο ακόμα και στην καρδιά του καλοκαιριού, όταν εκατοντάδες άλλοι θα βρίσκονται γύρω σας.

Η δεύτερη παραλία αποτελεί φυσική προέκταση της πρώτης προς το βορρά. Αυτή είναι η κύρια παραλία των Φαλασάρνων.

Η τρίτη παραλία στα Φαλάσαρνα, και η πιο βόρεια, βρίσκεται μετά το βραχώδες τμήμα της ακτογραμμής, δίπλα στο τέρμα του ασφαλτοστρωμένου δρόμου που πηγαίνει κατά μήκος της παραλίας.

Αν και είναι η παραλία με την δυσκολότερη πρόσβαση, είναι παράλληλα και η πιο γραφική. Τα νερά και στις τρεις παραλίες είναι πεντακάθαρα και δροσερά, ακόμη και τις πιο ζεστές μέρες του καλοκαιριού.

Επειδή η παραλία στα Φαλάσαρνα έχει δυτικό προσανατολισμό, το ηλιοβασίλεμα είναι απλά μαγικό! Η στιγμή που ο ήλιος βυθίζεται στα όμορφα νερά της Κρήτης, και ο ουρανός φωτίζεται από το έντονο πορτοκαλί-μωβ χρώμα του ηλιοβασιλέματος, αποτελεί ένα αξιοθέατο από μόνο του.

Τα Φαλάσαρνα, εκτός από μια από τις ομορφότερες παραλίες της Κρήτης, αποτελούν και μια σημαντική ιστορική τοποθεσία. Τα αρχαία Φαλάσαρνα αποτελούσαν σημαντική πόλη κατά τη Μινωïκή εποχή. Στην αρχαιότητα ονομαζόταν Κόρυκος και περιλάμβανε το βραχώδες ακρωτήριο, όπου βρισκόταν η ακρόπολη, με την εκπληκτική θέα στη δυτική θάλασσα της Κρήτης.

Ήταν το ένα από τα δύο λιμάνια της Πολυρρήνιας, της πιο ισχυρής πόλης-κράτους της περιοχής (το άλλο λιμάνι της Πολυρρήνιας ήταν ο Κίσαμος, στην τοποθεσία του σημερινού Καστελίου Κισσάμου) και η προέλευση του ονόματος του αποδίδεται στη νύμφη – τοπική ηρωίδα Φαλασάρνη.

Tα Φαλάσαρνα έγιναν τόσο σημαντική πόλη, που σε κάποια στιγμή της ιστορίας τους κήρυξαν την ανεξαρτησία τους από την “μητέρα” πόλη-κράτος της Πολυρρήνιας, με αποτέλεσμα μια παρατεταμένη εμπόλεμη κατάσταση ανάμεσα στις δύο πόλεις.
Τα Φαλάσαρνα υπήρξαν μια από τις πλουσιότερες πόλεις στην αρχαία Μινωïκή Κρήτη, χάρη κυρίως στο μεγάλο, απάνεμο λιμάνι τους, το οποίο τα κατέστησε ένα από τα μεγαλύτερα ναυτιλιακά και εμπορικά κέντρα της Κρήτης.

Η πόλη άκμασε για αρκετούς αιώνες, όμως τελικά καταστράφηκε από τους Ρωμαίους. Ο λόγος ήταν ότι, εκτός από μεγάλος ναυτιλιακός κόμβος της περιοχής, τα αρχαία Φαλάσαρνα αποτελούσαν και ορμητήριο για τους πειρατές της εποχής, πολλοί από τους οποίους ήταν και κάτοικοι της πόλης.

Μετά την καταστροφή των αρχαίων Φαλασάρνων, οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν και το εντυπωσιακό λιμάνι της πόλης. Ένα παράξενο γεγονός είναι το ότι σήμερα τα απομεινάρια του μεγάλου αρχαίου λιμανιού βρίσκονται σε μια υπερυψωμένη τοποθεσία σε απόσταση περίπου 100 μέτρων από τη θάλασσα. Ο λόγος γι’ αυτό είναι ένας μεγάλος σεισμός που έγινε στην περιοχή κατά τον 4ο μ.Χ. αιώνα, ο οποίος ανύψωσε τη δυτική ακτή της Κρήτης και τα Φαλάσαρνα κατά 8 μέτρα περίπου.

Παρακολουθήστε το υπέροχο βίντεο:

Πηγές: dinfo, thesecretrealtruth