Ο αριθμός εννέα έχει συμβολική σημασία. Στην αρχαιότητα οι Πυθαγόρειοι τον θεώρησαν ιερό επειδή τα πολλαπλάσιά του με οποιονδήποτε αριθμό δίνουν και πάλι μεμονωμένο τον αριθμό εννέα. Δηλαδή, με όποιον αριθμό και αν πολλαπλασιασθεί, ο προκύπτων ως γινόμενο αριθμός έχει ως πυθμενικό λεξάριθμο το εννέα, (πυθμενικός λεξάριθμος είναι ο μονοψήφιος αριθμός που προκύπτει αν προσθέσουμε τα ψηφία ενός αριθμού π.χ. ο πυθμενικός λεξάριθμος του 27 είναι 2+7=9. Ο αριθμός αυτός θεωρήθηκε συμβολική μορφή της ύλης που παραμένει αιώνια μόλις παραλλάσσουσα (δηλαδή που αλλάζει ελάχιστα).

Η μαγεία του αριθμού 9

Ο αριθμός 9 είναι φυσικός, ακέραιος και περιττός αριθμός. Επίσης είναι σύνθετος. Σύνθετοι αριθμοί ονομάζονται αυτοί που έχουν περισσότερους από δύο θετικούς διαιρέτες. Ακόμα, είναι ελλιπής γιατί είναι μεγαλύτερος από το άθροισμα των γνήσιων διαιρετών του. 1+3=4< 9. Τέλος, ο αριθμός 9 είναι τετράγωνος δηλαδή τα ψηφία του παρουσιασμένα με τη μορφή κουκίδων μπορούν να σχηματίσουν ένα τετράγωνο.

Όπως αναφέραμε και προηγουμένως ο αριθμός αυτός ήταν αρκετά ελκυστικός για τους αρχαίους μαθηματικούς και κυρίως τους Πυθαγόρειους. Είναι καθολικός κανόνας πως αν πολλαπλασιαστεί ένας οποιοσδήποτε αριθμός με το 9, το άθροισμα των ψηφίων του αριθμού, (πυθμενικός λεξάριθμος), που προκύπτει είναι πάντα 9. Δηλαδή 9 x 314 = 2,826 (2+8+2+6=18 | 1+8=9).

Αλλά συμβαίνει και κάτι άλλο, που εξάπτει την φαντασία… Αν πάρουμε οποιονδήποτε αριθμό και προσθέσουμε τα ψηφία του, για παράδειγμα τον αριθμό 786. 7+8+6=21. Και στην συνέχεια αφαιρέσουμε το αποτέλεσμα από τον αρχικό αριθμό, δηλαδή 786-21 = 765. Το άθροισμα των αριθμών του αποτελέσματος μας δίνει ΠΑΝΤΑ  τον πυθμενικό λεξάριθμο 9. Δηλαδή: 765 (7+6+5 =18 | 1+8=9). Και αυτό συμβαίνει πάντα και για οποιονδήποτε αριθμό.

Υπάρχει επίσης ένας μαθηματικός γρίφος γύρω από το 9. Ποιος είναι ο μεγαλύτερος αριθμός που μπορεί να γραφτεί χρησιμοποιώντας τρία ψηφία; Η απάντηση είναι το εννιά υψωμένο στην ενάτη δύναμη του εννιά, δηλαδή (9^9)^9. Το 9^9 ισούται με 387420489. Κανείς δεν ξέρει τον ακριβή αριθμό που αναπαριστάται από το 9^387420489, ο οποίος αρχίζει με 428124773… και τελειώνει σε …89. Ο ολοκληρωμένος αριθμός αποτελείται από 369 εκατομμύρια ψηφία και θα απαιτούνταν 500 μίλια χαρτιού και πολλά χρόνια για να γραφτεί.

Επίσης ένας αριθμός ν είναι διαιρετός με το 9, αν και μόνο αν το άθροισμα των ψηφίων του ν δίνει αριθμό διαιρετό με το 9

Το 9 σε σχέση με την ιστορία την φιλοσοφία και άλλους συσχετισμούς…

• Το ένατο γράμμα του Ελληνικού αλφαβήτου είναι το θ, που συνδέεται με την λέξη Θεός και τα παράγωγά του. Η λέξις Θείον λεξαριθμικά=144, το οποίο βεβαίως έχει πυθμενικό λεξάριθμο το 9.
• Γνωστή από την αρχαιότητα είναι η εννεάκρουνος. Πρόκειται για την πιο φημισμένη κρήνη (πηγή) της αρχαίας Αθήνας, που οικοδομήθηκε από τον τύραννο Πεισίστρατο ή τους γιους του τον 16 αιώνα π.Χ.
• Επίσης, το Εννεάπυλο είναι η ονομασία ενός τμήματος της μυκηναϊκής οχύρωσης της Ακρόπολης των Αθηνών. Αλλιώς ονομαζόταν Πελαργικό Τείχος.
• Οι 54 πραγματείες του Πλωτίνου (Φιλόσοφος της Αρχαιότητας) χωρίζονται σε 6 τμήματα που ονομάζονται «Εννεάδες»· ονομάστηκαν έτσι γιατί το κάθε ένα από αυτά τα τμήματα περιέχει εννέα πραγματείες.
• Στην Αρχαία Αίγυπτο, οι γηγενείς λάτρευαν την «Εννεάδα», που ήταν ομάδα εννέα θεοτήτων από τις οποίες η μία ήταν κορυφαία και οι υπόλοιπες σύντροφοί της, όχι όμως και συγγενείς της. Το σύστημα αυτό των θεοτήτων είχε επινοηθεί από τους ιερείς Ηλιούπολης (της Αιγύπτου) και γι’ αυτό το λόγο η πιο γνωστή εννεάδα ήταν η «ηλιοπολίτις εννεάς». Η «Εννεάδα» εξηγούσε συμβολικά τη δημιουργία του κόσμου.
• Εννέα ήσαν οι άρχοντες των Αθηνών, οι Μούσες, οι άρχοντες του Σύμπαντος κατά τους Μάγιας (οι οποίοι και χρησιμοποιούσαν εννεαδικό αριθμητικό σύστημα) κ.λ.π.
• Στην Καινή Διαθήκη η πύλη της Κολάσεως αναφέρεται ως η Ενάτη Πύλη.
• Το εννέα συνδέεται και με τον μεταπτωτικό κύκλο των αστερισμών, ως διαιρέτης των υποδιαιρέσεών του: Οι 36 δεκανοί, τα 72 έτη που συμπληρώνεται η μετάπτωση μίας μοίρας, τα 2160 έτη που γίνεται η μετάπτωση μεταξύ αστερισμών κ.λ.π.
• Οι πιστοί της Ορθόδοξης Εκκλησίας πραγματοποιούν μνημόσυνο υπέρ αναπαύσεως του αποθανόντος 9 ημέρες μετά από το θάνατό του. Μερικοί πιστεύουν πως η ψυχή του περιφέρεται στον τόπο που απεβίωσε για 9 μέρες.
• Εννέα είναι τα αγγελικά τάγματα κατά την χριστιανική παράδοση.
• Με εννέα μήνες τοκετού γεννάται ο άνθρωπος.
• Η Ελληνική σημαία αποτελείται από 9 γραμμές. Συγκεκριμένα αποτελείται από 4 άσπρες και 5 μπλε γραμμές. Οι εννέα αυτές γραμμές έχουν γίνει
  κατά αντιστοιχία με τις συλλαβές της φράσης «Ελευθερία ή Θάνατος».
• Ακόμα, ο αριθμός εννέα κατέχει σημαντική θέση στις νεοελληνικές επωδές (ξόρκια). Για παράδειγμα σε ξόρκι κάποιου από τη Κεφαλονιά χρησιμοποιούνται 9 χόνδροι από αλάτι. Η Κερκυραία ξορκίστρα επί 9 συνεχής μέρες ή 9 υστερόπεφτα (δηλαδή τις τελευταίες Πέμπτες του μήνα και της Σελήνης) επαναλαμβάνει το ξόρκι! Σε ορισμένα μέρη της Ελλάδας η ξόρκισα λέγοντας το ξόρκι της στέφει τον άρρωστο με στεφάνι φτιαγμένο από 9 κομμάτια κλίμα (κανείς δεν ξέρει αν όντως είχε αποτέλεσμα!). Συνήθως τα ξόρκια επαναλαμβάνονται 9 φορές.
• Ο κύκλος ως τέλειο σχήμα έχει 360 μοίρες. Αν προσθέσουμε τους αριθμούς 3+6+0 έχουμε αποτέλεσμα 9.

Δείτε το παρακάτω video με περισσότερες μαθηματικές ιδιαιτερότητες του αριθμού εννέα (9)

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Οι περισσότεροι γνωρίζουν έναν. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι ναοί της Αθηνάς στον Ιερό Βράχοήταν τρεις, ωστόσο μόνο μικρά κομμάτια τους διασώζονται ως σήμερα.

Υπήρξε ο αρχαιότερος σημαντικός ναός στην Ακρόπολη. Ήταν δωρικός, περίπτερος και αν οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής δεν είχαν αρχίσει ακόμη να χρησιμοποιούν για τα έργα τους καθολικά το μάρμαρο, τα γλυπτά τους από πωρόλιθο που κοσμούσαν τα αετώματά του- ένα μέρος τους έχει διασωθεί ως σήμερα- έχουν κρατήσει ανέπαφα τα αρχαία χρώματα μεταφέροντάς μας έτσι στον βαθύ κόσμο των μύθων και των τεράτων που γεννούσε η πλούσια φαντασία των ανθρώπων.

Είναι ένας άγνωστος Παρθενώναςαυτός, χαμένος εδώ και δυόμισι χιλιετίες από προσώπου Γης, ο Εκατόμπεδος νεώς όπως λεγόταν- επειδή είχε μήκος 100 ποδών-, ονομασία γνωστή από επιγραφή που αναφέρεται στη διαρρύθμιση του ιερού. Αλλά δεν είναι ο μόνος.

Ο επισκέπτης που ανεβαίνει σήμερα στην Ακρόπολη για να θαυμάσει το αριστούργημα του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία, ακροθιγώς μόνον, ή συνηθέστερα καθόλου, γνωρίζει ότι πριν από αυτόν υπήρχαν και ένας και δύο και τρεις άλλοι Παρθενώνες! Μικρό μέρος του γλυπτού διάκοσμου από τους δύο, κυρίως, πρόδρομους του Παρθενώνα, τον Εκατόμπεδο και τον αρχαίο ναό, εκτίθεται στο Μουσείο Ακρόπολης.

Όλος ο βράχος όμως είναι διάσπαρτος από θραύσματά τους, αρχιτεκτονικά μέλη που έμειναν επί αιώνες στον αρχαιολογικό χώρο και άλλα που ενσωματώθηκαν στα τείχη, εμφανή τα περισσότερα για τους ειδήμονες. «Θα μπορούσαμε να αναστηλώσουμε ένα μεγάλο μέρος του αρχαίου ναού της Αθηνάς με αυτά τα κομμάτια» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως. Είναι δυνατόν όμως να ανασυντεθεί η μορφή ενός οικοδομήματος που έχει εξαφανιστεί;

Η μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης βασισμένη σε υπάρχοντα στοιχεία οδήγησε τον καθηγητή κ. Μανόλη Κορρέ στη σχεδιαστική αναπαράσταση του Εκατόμπεδου (περί το 570 π.Χ.), τον οποίο παρουσιάζει με λεπτομέρεια. Βασικό «υλικό» του τα θραύσματα αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών από πωρόλιθο, που αποκαλύφθηκαν στα νότια και ανατολικά του Παρθενώνα από τα οποία προκύπτει ο ρυθμός του ναού και άλλα χαρακτηριστικά του.

«Το κτίριο αυτό πρέπει να το φανταστούμε ως έναν δωρικό ναό με έξι κίονες στις προσόψεις, με αέτωμα και με δώδεκα κίονες στις μακριές πλευρές, ενώ έστεκε μεταξύ Ερεχθείου και Παρθενώνα, προτού υπάρξει το Ερέχθειο» λέει ο κ. Κορρές.

Πού βρίσκονταν όμως αυτά τα πώρινα αρχιτεκτονικά μέλη; Διάσπαρτα- όπως είναι και ο όρος που χρησιμοποιείται γι΄ αυτά- σε όλη την Ακρόπολη: Στα δυτικά του Παρθενώνα και ως τον ναό της Αθηνάς Νίκηςβρέθηκαν τα μεγάλα κιονόκρανακαι οι σπόνδυλοι του αρχαίου ναού, κοντά στο Ερέχθειο τα κιονόκρανα και τα γείσα του ενώ στην περιοχή του Αρρηφορίου υπάρχουν λίθοι από τα θεμέλιά του. Νοτιοανατολικά του Παρθενώνα εξάλλου εντοπίστηκαν τα θραύσματα από τα κιονόκρανα του Εκατόμπεδου.

Οπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Ελίζα Σιουμπάρα, υπεύθυνη καταγραφής διάσπαρτων μελών της Ακρόπολης, «περισσότεροι από 20.000 διάσπαρτοι λίθοι με αρχαία επεξεργασίαέχουν εντοπισθεί στην Ακρόπολη, ενώ υπάρχουν άλλα 10.000 άμορφα κομμάτια που δεν διασώζουν κάποια χαρακτηριστικά ώστε να αποσαφηνισθεί από πού προέρχονται».

Από αυτά, σύμφωνα με την ίδια, 91 λίθοι έχουν αποδοθεί στον Προπαρθενώνα (τον πρώτο ναό), 30 στον Εκατόμπεδο της Αρχαϊκής εποχής και 500 στον Αρχαίο Νεώ, ενώ πολλά ακόμη έχουν αποδοθεί στα άλλα γνωστά μνημεία της Ακρόπολης. «Η παραμονή τους στο ύπαιθρο όμως ήταν καταστροφική καθώς ήταν εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι «χρώματα δεν διασώζονται, ει μη μόνον ελάχιστα, καθώς έχει προκληθεί μεγάλη φθορά στις επιφάνειές τους». (Σήμερα πάντως έχουν μεταφερθεί στην αποθήκη Βelvedere όπου κατασκευάστηκαν ειδικά ράφια.)

Ωστόσο, καταπληκτικά κομμάτια, που διατηρούν χρώματα και φέρουν διακοσμητικό μοτίβο πλοχμού έχουν ταυτισθεί ήδη από το συνεργείο διασπάρτων- περί τις 35 ταυτίσεις, συγκεκριμένα- και φυλάσσονται στην υπόγεια αποθήκη του παλαιού Μουσείου. «Είναι φανερό ότι θα ήταν δυνατόν η έκθεση του αετώματος Αρχαϊκού Ναού στο Μουσείο Ακρόπολης να συμπληρωθεί με τμήμα του θριγκού» καταλήγει η κυρία Ιωαννίδου.

Ήρωες και μυθολογικά τέρατα

Αφιερωμένος στην πολεμική υπόσταση της θεάς,στην πρόμαχο της πόλης Αθηνά Παρθένο,ήταν ο πρώτος αρχαϊκός ναός στην Ακρόπολη,ο Εκατόμπεδος,με έξι κίονες στις στενές πλευρές του και δώδεκα στις μακριές,στέγη που είχε μήκος 18 μ.,τριγωνικά αετώματα και μαρμάρινες μετόπες. Σε αυτόν αποδίδεται το μεγάλο τριγωνικό αέτωμα από πωρόλιθο με τα λιοντάρια που κατασπαράζουν έναν ταύρο,ενώ εκατέρωθεν της παράστασης ο Ηρακλής παλεύει με τον θαλάσσιο δαίμονα Τρίτωνα στη μία πλευρά και στην άλλη με τον λεγόμενο Τρισώματο δαίμονα,που κρατά στα χέρια του τα σύμβολα των τριών στοιχείων της φύσης: νερό,φωτιά, αέρας.

Στην κορυφή της σκάλας για την είσοδο στην Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης αυτός ο γλυπτός διάκοσμος με τον ήρωα και μυθολογικά τέρατα αποτελεί μια εντυπωσιακή εισαγωγή στον κόσμο της Αρχαϊκής εποχής. Θαμμένα επιμελώς μέσα στο χώμα από τους Αθηναίους, όταν θέλησαν να κατασκευάσουν νέο μεγαλύτερο ναό, βρέθηκαν αυτά τα γλυπτά το 1888. Αλλά οι λίθοι από τους τοίχους, τους κίονες και τα επιστήλια χρησιμοποιήθηκαν για την ανοικοδόμηση του νότιου τείχους της Ακρόπολης.

Κατ΄ αντιστοιχία το ίδιο έπραξαν και όταν οι Πέρσες κατέστρεψαν τον επόμενο Αρχαίο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος (525-500 π.Χ.),που κτίστηκε από μάρμαρο και με διακόσμηση,από την οποία διασώθηκαν τα επιβλητικά γλυπτά της Γιγαντομαχίας σε υπερφυσικό μέγεθος λαξευμένα σε παριανό μάρμαρο (Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης). Πολλά αρχιτεκτονικά μέλη του εντοιχίστηκαν στο βόρειο τμήμα του τείχους και καθώς είναι ορατά από την Αρχαία Αγορά θεωρείται ότι οι Αθηναίοι τα τοποθέτησαν επίτηδες εκεί ως υπόμνηση του χρέους απέναντι στην πατρίδα.

[Πηγή: Μ.Θερμού, Το Βήμα]

Γιος του Τελευταγόρα και ο αγαπημένος μαθητής του Παρμενίδη. Ο Ζήνωνγεννήθηκε γύρω στο 488 π.Χ στην Ελέα (σημερινή Velia) της Ιταλίας. Έζησε μερικά χρόνια στην Αθήνα και λέγεται ότι ανέλυε και εξηγούσε τις θεωρίες και τα δόγματά του στον Περικλή και τον Καλλία για 100 μνες. Λέγεται ότι βοήθησε τον Παρμενίδη να γράψει τους Νόμους της Ελέας στους οποίους οι Ελεάτες ορκίζονταν πίστη κάθε χρόνο.

Υπέρμαχος της ελευθερίας δεν δίστασε να ρισκάρει τη ζωή του για να γλυτώσει την πατρίδα του από έναν τύραννο. Το αν πέθανε στην προσπάθεια ή αν επιβίωσε της πτώσης του τυράννου είναι ένα σημείο στο οποίο οι ειδήμονες διαφωνούν. Ακόμα και το όνομα του τυράννου είναι σημείο διαφωνίας.

Ο Ζήνων αφιέρωσε όλη την ενέργειά του για να επεξηγήσει και να εξελίξει το φιλοσοφικό σύστημα του Παρμενίδη. Ο Πλάτωνας αναφέρει πως ο Ζήνων ήταν 25 χρόνια νεότερος του Παρμενίδη, και έγραψε την υπεράσπιση του φιλοσοφικού του συστήματος σε πολύ νεαρή ηλικία. Αν και έχουν σωθεί ελάχιστα από τα γραπτά του, τα περισσότερα που γνωρίζουμε για αυτόν προέρχονται από τον Αριστοτέλη στα Φυσικά

1ο Παράδοξο: Περί των εν σταδίω κινουμένων αντιθέτως ίσων όγκων έμπροσθεν ίσου σταθερού.

Έστω ότι σε ένα στάδιο (γήπεδο) βρίσκονται τρεις ομάδες σωμάτων, παρατεταγμένες σε τρεις σειρές, όπως δείχνει το παρακάτω σχήμα, εκ των οποίων η ομάδα Α Α Α Α παραμένει ακίνητη.

Α Α Α Α

Β Β Β Β

Γ Γ Γ Γ

Τα σώματα των ομάδων Β και Γ κινούνται προς την κατεύθυνση που δείχνουν οι αντίστοιχες διακεκομμένες γραμμές, δηλαδή κατά την αντίθετη φορά. Αν τώρα αρχίσουν να κινούνται συγχρόνως και με την ίδια ταχύτητα, θα φθάσουν συγχρόνως στα τέρματα τους, δηλαδή το πράσινο Β κάτω από το πράσινο Α και το τελευταίο κόκκινο Γ κάτω από το κόκκινο Α.

Αν τώρα θελήσουμε να μετρήσουμε σχηματικά τον διανυθέντα δρόμο των δύο κινουμένων σωμάτων ή την χρονική διάρκεια της κινήσεως των ( που στην περίπτωση αυτή είναι το ίδιο πράγμα ), θα χαρακτηρίζαμε τα μεγέθη αυτά με δύο Α, δηλαδή ( Α Α ), διότι πράγματι το κάθε κινούμενο σώμα πέρασε μπροστά από δύο ακίνητα σώματα Α.

Με τον ίδιο όμως τρόπο σκέψης θα μπορούσε κανείς να μετρήσει την ίδια χρονική διάρκεια της κινήσεως τους όχι μόνο δια της ακινήτου σειράς των σωμάτων ΑΑΑΑ αλλά και διά των κατ’ αντίθετη κατεύθυνση, με την ίδια όμως ταχύτητα, κινουμένων σωμάτων, που σχηματικά μπορεί να αποδοθεί με τέσσερα Β ή τέσσερα Γ, δηλαδή ως ΒΒΒΒ ή ως ΓΓΓΓ, διότι το καθένα από τα επί μέρους κινούμενα σώματα της ομάδας Β διέρχεται μπροστά από τέσσερα σώματα της ομάδας Γ, όπως ακριβώς κάθε σώμα της ομάδας Γ διέρχεται μπροστά από τέσσερα σώματα της ομάδας Β.

Πού βρίσκεται όμως η παραδοξότητα του «πειράματος» αυτού;

Βρίσκεται στο συμπέρασμα του, κατά το οποίο το ίδιο χρονικό διάστημα μπορεί να μετρηθεί και με δύο Α, δηλαδή ως (ΑΑ) και με τέσσερα Β ή τέσσερα Γ, δηλαδή ως (ΒΒΒΒ) ή (ΓΓΓΓ). Βλέπουμε δηλαδή την ισότητα (ΑΑ) = (ΒΒ) και «παραδόξως» βλέπουμε να ισχύει και η «ισότητα» (ΒΒ) = (ΒΒΒΒ), πράγμα που σημαίνει ότι «το ήμισυ χρονικό διάστημα είναι ίσο με το διπλάσιο του» !!!!

Ο Αριστοτέλης στο έργο του «Περί Φυσικής ακροάσεως» αναφέρει μια πρόταση που αποδίδεται στον Ζήνωνα τον Ελεάτη ( να μην τον μπερδεύουμε με τον συνώνυμο του τον Κιτιέα που ήταν, θα λέγαμε σήμερα, φιλόλογος) και η οποία έχει ως εξής: «….οίεται ίσον είναι χρόνον τω διπλασίω τον ήμισυν ». Για να είμαστε δίκαιοι, ο Αριστοτέλης προσπάθησε να αντικρούσει τον Ζήνωνα και ένας μαθητής του, ο Εύδημος τον κατηγόρησε για «θρασεία παραπλάνηση», δυστυχώς όμως στην περίπτωση αυτή εκείνοι που παραπλανούν είναι ο Αριστοτέλης και ο μαθητής του.

2ο Παράδοξο: Διχοτομία

Για να φθάσει κάποιο κινούμενο σώμα από την αφετηρία μιας αποστάσεως στο τέρμα της, πρέπει προηγουμένως να διανύσει το ήμισυ της αποστάσεως αυτής. Για να το κάνει όμως αυτό, θα πρέπει πρώτα να διανύσει αναγκαστικά το ήμισυ της προηγούμενης ημίσειας αποστάσεως και πριν από αυτό, να διανύσει το ήμισυ της ημίσειας της ημίσειας αποστάσεως και πάει λέγοντας επ’ άπειρον, δηλαδή το κινούμενο αυτό σώμα δεν θα φθάσει ποτέ στο τέρμα της αποστάσεως.

Το παράδοξο αυτό μπορούμε να το διατυπώσουμε και αντίστροφα, δηλαδή αν υποθέσουμε ότι θέλουμε να διανύσουμε μια απόσταση διανύοντας πρώτα το ήμισυ αυτής και μετά το ήμισυ της εναπομένουσας ημίσειας και στη συνέχεια να διανύουμε κάθε φορά το ήμισυ κάθε εναπομένουσας απόστασης πάλι δεν θα φθάσουμε ποτέ στο τέρμα δηλαδή η κίνηση θα συνεχίζεται επ’ άπειρον.

3ο Παράδοξο : Αχιλλεύς και χελώνη

Στην αφετηρία μιας ευθείας γραμμής βρίσκεται ο ταχύπους Αχιλλεύς και επί της αυτής ευθείας αλλά κατά ένα στάδιο μπροστά βρίσκεται μια χελώνα. Έστω ότι αναχωρούν συγχρόνως και οι δύο (Αχιλλεύς - χελώνα), κινούμενοι πάντοτε επί της αυτής ευθείας. Ας υποθέσουμε τώρα ότι η ταχύτητα του Αχιλλέα είναι 12πλάσια της ταχύτητας της χελώνας. Όταν ο Αχιλλέας θα φθάσει, υποτίθεται, στο σημείο που βρισκόταν η χελώνα κατά τη στιγμή της εκκίνησης, τότε η χελώνα θα προηγείται του Αχιλλέα κατά 1/12 της απόστασης που διήνυσε (1/12 του σταδίου).

Όταν ο Αχιλλέας διανύσει αυτό το 1/12 που είχε διανύσει ήδη η χελώνα , τότε αυτή θα προηγείται πάλι του Αχιλλέα κατά 1/12 του 1/12 του σταδίου. Όταν ο Αχιλλέας διανύσει και αυτή την απόσταση (το 1/12 του 1/12 του σταδίου) πάλι θα προηγείται η χελώνα κατά 1/12 του 1/12 του 1/12 του σταδίου κ.ο.κ. με το παράδοξο αποτέλεσμα ο Αχιλλέας να μην μπορέσει να φθάσει ποτέ τη χελώνα .

4ο Παράδοξο: Οϊστός (Βέλος)

Βέλος εκτοξευόμενο δεν κινείται διότι αν ο χώρος και ο χρόνος είναι μεγέθη , τότε πέφτουμε στο σφάλμα της αντίφασης, δεχόμενοι ταυτοχρόνως ότι τα μεγέθη αυτά είναι και μεγάλα και μικρά. Όμως και αν ακόμη δεν κάνουμε καμμιά τέτοια υπόθεση, πάλι το βέλος δεν κινείται διότι δεν μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι αυτό κινείται ούτε εντός του χώρου που υπάρχει ούτε εντός του χώρου που δεν υπάρχει.

Με άλλα λόγια, αν το βέλος κατέχει χώρο, δεν κινείται ακριβώς διότι κατέχει χώρο δηλαδή «κείται» εντός του χώρου και ως τέτοιο δηλαδή ως «κείμενον», δεν κινείται. Εάν πάλι δεν κατέχει χώρο, τότε αυτό είναι ανύπαρκτο και ως ανύπαρκτο δεν κινείται.

Παρεμπιπτόντως, μια και αναφερθήκαμε σε «παράδοξα», κρίνεται σκόπιμο να αναφερθεί ο ορισμός του παράδοξου, όπως διατυπώθηκε από το κορυφαίο Αμερικανό φυσικό Ρίτσαρντ Φέϋνμαν : Παράδοξο είναι η σύγκρουση της πραγματικότητας με την αντίληψη μας για το τι «οφείλει» να είναι η πραγματικότητα.

Βρέθηκε από τον Βρετανό ερευνητή και συγγραφέα της «Ατλαντίδας και του Silver City» Peter Daughtrey.

Το ενδιαφέρον αντικείμενο που αποτελείται εξ ολοκλήρου από πέτρα βρέθηκε στο Algarve της Πορτογαλίας και χρονολογείται πάνω από 7.000 ετών. Ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του, είναι η σχεδίαση του που φαίνεται να απεικονίζει την διπλή έλικα του DNA– κάτι που κάνει αυτό την «κοσμικό αυγό» ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα που βρέθηκαν μέχρι σήμερα.

Είναι ενδιαφέρον, ότι το μοντέλο διπλής έλικας δεν είχε ανακαλυφθεί μέχρι το 1953. Το προφανές ερώτημα που πρέπει να θέσουμε -εφόσον απεικονίζει στην πραγματικότητα την διπλή έλικα του DNA- είναι το πώς θα μπορούσε να υπάρχει ένα τέτοιο σύμβολο σε μια «πέτρα αυγό» που μερικοί λένε ότι ήταν σκαλισμένο περίπου 7000 χρόνια πριν;

Πολλά από τα λεγόμενα αυγά της δημιουργίας απεικονίζουν φίδια τυλιγμένα γύρω από αυτά. Ωστόσο, εξετάζοντας το συγκεκριμένο αυγό που βρέθηκε στο Algarve, οι ερευνητές είναι επιφυλακτικοί αν απεικονίζει ή όχι ένα φίδι. Κανείς δεν μπορεί να διαφωνήσει για το γεγονός ότι αυτό το παράξενο τεχνούργημα μπορεί στην πραγματικότητα απεικονίζει μία από τις πρώτες παραστάσεις του DNA.

Το αυγό της κοσμικής δημιουργίαςείναι ένα πολύ δημοφιλές μυθολογικό αντικείμενο που χρησιμοποίησαν πολλοί αρχαίοι πολιτισμοί σε όλο τον κόσμο. Για παράδειγμα, αν δούμε την αρχαία Ελληνική μυθολογία, θα δούμε το ορφικό αυγό.

Ωστόσο, τέτοια τεχνουργήματα δεν υπάρχουν μόνο στην Ευρώπη. Παρόμοια αντικείμενα έχουν βρεθεί στην Κίνα, την Αίγυπτο και σε όλο το υπόλοιπο κόσμο. Αυτά τα λεγόμενα «αυγά δημιουργίας» χρησιμοποιήθηκαν για να εξηγήσουν πώς ξεκίνησε η ζωή στη Γη. Οι αρχαίοι πολιτισμοί ήταν απόλυτα πεπεισμένοι ότι «Θεοί» που κατέβηκαν από τον ουρανό έφεραν το «Κοσμικό Αυγό» στη Γη και η ανθρωπότητα δημιουργήθηκε από αυτό.

Το μυστηριώδες τεχνούργημα μπορεί να το δει κάποιος σήμερα στο Μουσείο Λάγος στην Algarve.

Σύμφωνα με το μουσείο, η πέτρα είναι ένα «αρχαίο μενίρ, και παρόμοια αντικείμενα μπορούν να βρεθούν σε όλη την δυτική ακτή της σύγχρονης Πορτογαλίας, αλλά και σε διαφορετικές τοποθεσίες σε όλο τον κόσμο.

Ακριβώς όπως και οι πυραμίδες έτσι και αυτά τα αινιγματικά κοσμικά αυγά ή «αρχαία μενίρ» είναι άλλο ένα παγκόσμιο φαινόμενο που με κάποιο τρόπο εξαπλώθηκαν σε σχεδόν όλους τους αρχαίους πολιτισμούς στο μακρινό παρελθόν, και κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει το πως.

Οι θεωρητικοί των Αρχαίων αστροναυτών προτείνουν ότι το Κοσμικό Αυγό δεν μπορεί να αντιπροσωπεύει ένα μοναδικό πράγμα, αλλά μπορεί να έχει ένα πολύ βαθύτερο νόημα.

© Αποκάλυψη

Διαβάστε πώς η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε πήλινες πινακίδες του 1635 π.Χ. η οποία καταγράφει μία ιστορία για την πλημμύρα, ενώ σε άλλες πήλινες πινακίδες του 7ου προ Χριστού βρίσκουμε πολλές ιστορίες παράλληλες με τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας του κόσμου!

Οι Σουμέριοι, όπως όλοι γνωρίζουν, ονομάστηκαν έτσι οι κάτοικοι του Σουμέρ (Σουμερίας) που έκαναν την εμφάνισή τους λίγο πριν την 4η χιλιετηρίδα π.Χ.. Η ιστορία τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και περιέχονται σ’ αυτή πολλά μυθικά στοιχεία, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις ιστορίες των αρχαίων λαών.

Μετά από ανασκαφές που έγιναν, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Σουμέριοι είχαν σημειώσει μεγάλη πρόοδο σε τεχνικές ανακαλύψεις. Για παράδειγμα αναφέρουμε τον κεραμικό τροχό, το άροτρο κ.ά.. Επινόησαν ακόμη ένα σύστημα ύδρευσης για την περιοχή τους, που ήταν άνυδρη. Έκτισαν πολλές πόλεις (Ουρούκ, Λαγκάς, Ουρ).

Πολλοί επιστήμονες εκπλήσσονται με το αξιοσημείωτο γεγονός, ότι βρίσκουμε ιστορίες παράλληλες με τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας όχι μόνο στην Εγγύς Ανατολή, αλλά και σε μύθους όλου του κόσμου! Η πήλινη πινακίδα, που βλέπουμε στη φωτογραφία, χρονολογείται από τον έβδομο -έκτο αιώνα π.Χ. και καταγράφει μια ιστορία δημιουργίας από ένα θεό και μία θεά στη γλώσσα των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων!

Οι Σουμέριοι χρησιμοποίησαν τη σφηνοειδή γραφή και υπάρχουν πήλινες πινακίδες που έδωσαν στοιχεία για τον πολιτισμό τους.

Σχετικά με την ιστορία τους, μπορούμε να πούμε ότι είχαν έρθει σε ρήξη πολλές φορές με τους Ακάδιους. Ωστόσο, ηγετικό ρόλο στους αγώνες τους είχε ο Εανατούμ, που ήταν ηγέτης της πόλης Λαγκάς. Τελικά οι περιοχές του Ακάδ και του Σουμέρ ενώθηκαν με τη σημιτική δυναστεία των Αμοριτών της Βαβυλώνας το 2.225 π.Χ..

Οι Βαβυλώνιοι, για να έρθουμε και σ’ αυτό το λαό, τα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. εμφανίστηκε στη Μεσοποταμία και μάλιστα στην περιοχή Σεναάρ ένας λαός σημιτικής καταγωγής, οι Βαβυλώνιοι. Στη Μεσοποταμία κατοικούσαν εκείνη την εποχή οι Σουμέριοι και οι Ακκάδιοι που βρίσκονταν σε μια ιδιαίτερα υψηλή βαθμίδα πολιτισμού. Στα 2.060 π.Χ. ένας από τους φύλαρχους των Βαβυλωνίων, που τότε ακόμα ονομάζονταν Αμορίτες, κατόρθωσε να ιδρύσει ένα μικρό κρατίδιο και να θέσει τα θεμέλια μιας νέας πόλης της Μπαμπ – Ιλού (Βαβυλώνα), ιδρύοντας την πρώτη βαβυλωνιακή δυναστεία.

Η νέα πόλη, που στολίστηκε με ναούς, ανάκτορα και άλλα κτίρια και περιτειχίστηκε μ’ ένα χαμηλό τείχος, γρήγορα έγινε ένα σημαντικό κέντρο που συγκέντρωσε κατοίκους από όλα τα σημεία της χώρας, που την είχε μεγαλώσει με τις κατακτήσεις του ο Σουμουαμπού ο πρώτος βασιλιάς της. Το έργο του Σουμουαμπού το συνέχισε ο διάδοχός του ο Σουμουλαϊλού και το συμπλήρωσε ο Χαμουραμπί, που κατάλυσε οριστικά το Σουμεροακκαδικό κράτος και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των τεσσάρων μερών του κόσμου: του Ακκάδ, του Ελάμ, της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας.

Στην πολύχρονη βασιλεία του ένδοξου Χαμουραμπί οργανώθηκε η διοίκηση του κράτους πάνω σε νέες βάσεις και καθιερώθηκαν νέοι νόμοι, που λαξεύτηκαν πάνω σε μια μεγάλη στήλη από διορίτη που βρέθηκε στα 1904 από το Μόργκαν και είναι γνωστή με το όνομα «Κώδικας του Χαμουραμπί». Ιδού μερικοί από τους νόμους του Βαβυλώνιου βασιλιά:

— «Αν κάποιος δανείστηκε σπόρο και το σιτάρι του δε φύτρωσε, γιατί έλειψε το νερό ή γιατί οι πλημμύρες σκόρπισαν την σοδειά του, το χρόνο εκείνο δε θα επιστρέψει το σπόρο και δε θα πληρώσει φόρο».
— «Αν ένα παιδί χτυπήσει τον πατέρα του, θα του κόψουν τα χέρια».
— «Αν κάποιος έσπασε το μέλος ελεύθερου ανθρώπου, θα του σπάσουν και αυτού ένα δικό του μέλος».
Η ακμή του Βαβυλωνιακού κράτους δε διατηρήθηκε στην εποχή των διαδόχων του Χαμουραμπί. Στο πέρασμα των χρόνων, οι Βαβυλώνιοι υποδουλώνονται στους Ασσυρίους, με επανάσταση όμως απελευθερώνονται, αλλά το κράτος έχει χάσει πια την παλιά του ακμή. Στα 740 π.Χ. καταλύεται ξανά από τους Ασσυρίους και μένει υπόδουλο για έναν αιώνα, αλλά τελικά ελευθερώνεται ξανά. Τελευταία δόξα γνωρίζει το κράτος των Βαβυλωνίων στην εποχή του Ναβουχοδονόσορ.

Τέλος, στα 538 π.Χ. κυριεύεται από τους Πέρσες οπότε και χάνεται πια οριστικά και ποτέ ξανά δε γίνεται λόγος για τους Βαβυλώνιους ως ιστορικός λαός. Στη μακραίωνη ιστορία τους οι Βαβυλώνιοι ανάπτυξαν δικό τους πολιτισμό που τον μετάδωσαν στους κατακτητές τους, την τέχνη, τη γραφή και τη θρησκεία τους στους Ασσυρίους και τις μαθηματικές και αστρονομικές γνώσεις στους Πέρσες.

Εξαιρετική ήταν η επίδοσή τους στις τέχνες, στην αρχιτεκτονική, διακοσμητική και γλυπτική, στην υφαντική και την κεντητική επίσης και στις επιστήμες, αστρονομία, μαθηματικά και ιατρική. Πίστευαν στο δημιουργό θεό Βάαλ (Βήλο) και στη θεά της γονιμότητας Ιστάρ (Αστάρτη) προς τιμή των οποίων έκτισαν μεγαλόπρεπους ναούς και έγραψαν θαυμάσιους ύμνους.

Αυτοί οι λαοί, λοιπόν, είχαν ιστορίες που μοιάζουν πολύ με τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης όχι μόνο για τη Δημιουργία του Κόσμου, αλλά και για τον Κατακλυσμό του Νώε, όπως τουλάχιστον αποδεικνύουν οι αρχαίες πήλινες πινακίδες που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι της περιοχής.

Ο κόσμος μας ήταν ανέκαθεν συνδεδεμένος και υπάρχουν πολλά στοιχεία αρχαίων πολιτισμών που το αποδεικνύουν. Από τους αρχαίους χρόνους, υπήρξαν ιστορίες και μύθοι που είχαν γοητεύσει την ανθρωπότητα για αιώνες, και ιστορίες ηρώων και Θεών με αρκετές ομοιότητες.

Ένα πράγμα που συνδέει μυστηριωδώς πολλούς από τους αρχαίους πολιτισμούς είναι ο αστερισμός του Ωρίωνα. Σύμφωνα με το μύθο, ο Orion ήταν ένας ισχυρός Έλληνας ημίθεος, που όταν πέθανε, το πνεύμα του πήγε στα αστέρια και σχημάτισε τον αστερισμό που γνωρίζουμε.

Σήμερα μπορούμε να μάθουμε ότι μερικές από τις πιο μυστηριώδεις δομές που δημιουργήθηκαν ήταν ευθυγραμμισμένες με τον αστερισμό του Ωρίωνα. Οι μεγάλες πυραμίδες της Γκίζας, οι πυραμίδες Teotihuacan και οι δομές των Χόπι mesas στην έρημο της Αριζόνα. Όλα αυτά τα αρχαία μνημεία είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα και κατέχουν πολλούς μύθους για τους Θεούς που κατεβαίνουν στην Γη και δίνουν την ευλογία της δημιουργίας.

Παρακολουθήστε το παρακάτω βίντεο για να μάθετε περισσότερα:

Στην Αστρονομία η «Ζώνη του Ωρίωνα» αποτελείται από τους τρεις κεντρικούς αστέρες του αστερισμού του Ωρίωνα, τους Mintaka – Alnilam – Alnitak, που φέρονται ως ζωστήρας του μυθικού ήρωα, σε σχεδόν ευθεία γραμμή μέσα στο τετράπλευρο του αστερισμού.

Οι τρεις αστέρες αν και είναι ορατοί με γυμνό μάτι, είναι πολύ μακριά από τη Γη, αλλά και πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο. Αστρονομικές μετρήσεις από τον δορυφόρο «Ίππαρχος» δείχνουν πως ο Alnilam βρίσκεται 1.340 έτη φωτός μακριά, ο Alnitak σχεδόν στη μέση, στα 736, και ο Mintaka στα 916. Προς το παρόν, με τη σημερινή τεχνολογία, η απόσταση ακόμα και του κοντινότερου κάνει απαγορευτική την αποστολή διαστημοσυσκευών.

Στην αρχαιότητα η «Ζώνη του Ωρίωνα» είναι ίσως ή σημαντικότερη θέση στον ουράνιο θόλο. Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία ο αστερισμός ήταν η ουράνια κατοικία του θεού Όσιρι, ενώ η θέση των τριών άστρων της ζώνης είναι ίδια με εκείνη των τριών πυραμίδων της Γκίζας και μάλιστα κατ’ αναλογία με τη σχετική φωτεινότητά τους.

Η πιο μικρή πυραμίδα αντιστοιχεί στο πιο αμυδρό άστρο του αστερισμού και μάλιστα βρίσκεται σε μικρή απόκλιση από τη νοητή ευθεία που ορίζουν οι δύο μεγαλύτερες πυραμίδες, όπως ακριβώς και το σχετικό άστρο σε σχέση με τα δύο μεγαλύτερα.

Μέχρι και ο προσανατολισμός των τριών άστρων της ζώνης προς τον γαλαξία, είναι ίδιος με τον προσανατολισμό των πυραμίδων προς τον Νείλο.

«Μαγική» θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε ακόμα μία αντιστοιχία με τα τρία άστρα. Αυτή, που έχουν τα δύο πυραμοειδή βουνά του πλανήτη Άρη και το πρόσωπο στη Κυδωνία…

Από την πρώτη στιγμή που ο άνθρωπος εμφανίστηκε στη Γη επιστράτευσε τη δύναμη και την ευφυΐα του για να επιβληθεί, αρχικά στη φύση και τα ζώα και στη συνέχεια στους υπόλοιπους ανθρώπους.

Για να επιβληθεί, λοιπόν συνέθεσε στρατό, με τη βοήθεια του οποίου εξαπλώθηκε στα πέρατα τη Γης, δημιουργώντας θρυλικές αυτοκρατορίες, συγκεντρώνοντας αμύθητα πλούτη και κατακτώντας σημαντική θέση στην ιστορία.

Παρακάτω ακολουθούν οι δέκα σπουδαιότεροι πολεμιστέςπου έχει γνωρίσει ποτέ η ανθρώπινη ιστορία

Η Δαμώείναι σύμφωνα με την παράδοση, μετά το Μνήσαρχο και τον Τηλαύγη, το τρίτο παιδί του Πυθαγόρα του Σάμιου και της Θεανώς της Κροτωνιάτιδος. Μυήθηκε από μικρή στη διδασκαλία και τη φιλοσοφία του πατέρα της.

Γύρω της δημιουργήθηκε ένας μύθος, σχετικός με την αποκάλυψη του μυστικού της πυθαγόρειας θεωρείας, διότι ήταν εξαιρετική στην κατανόηση και την διδασκαλία των πυθαγόρειων συμβόλων και συμβολισμών…

Σύμβολα εννοούμε την ανάλυση των γεωμετρικών και μαθηματικών σχημάτων, ενώ συμβολισμούς τα κρυφά νοήματα της διδασκαλίας των κανόνων που αποτελούνταν από ελάχιστες λέξεις.

H ίδια δίδαξε τα πυθαγόρεια δόγματα στην Σχολή του Κρότωνος.

Μετά την διάλυση της Σχολής, η Δαμώ, στην οποία ο Πυθαγόρας είχε εμπιστευτεί τα γραπτά του έργα, με την ρητή εντολή να μην τα ανακοινώσει σε αμύητους, όπως άλλωστε γινόταν με όλη τη διδασκαλία του, κατέφυγε στην Αθήνα.

Ενώ μάλιστα θα μπορούσε κατά τις αφηγήσεις του Διογένη του Λαέρτιου να τα πουλήσει και να αποκομίσει σημαντικά οφέλη, προτίμησε την φτώχεια θεωρώντας τις οδηγίες του πατέρα της πιο σημαντικές και από τον χρυσό.

Αργότερα όμως δημοσίευσε μόνο την γεωμετρική διδασκαλίατου Πυθαγόρα με την βοήθεια του Φιλόλαου και του Θυμαρίδα.

Η έκδοση αυτή όπως αναφέρει ο Ιάμβλιχος είχε τον τίτλο «Η προς Πυθαγόρου Ιστορία». Η χρήση της λέξης ιστορία έχει να κάνει με το ότι κατά τον Ιάμβλιχο, ο Πυθαγόρας την γεωμετρία την ονόμαζε ιστορία. Ήταν μία γεωμετρία ανωτέρου επιπέδου.

Κατά τον Γέμινο, η κατασκευή του κανονικού τετραέδρου και η κατασκευή του κύβου οφείλονται στην Δαμώ.

Η Δαμώ παντρεύτηκε κάποιον Πυθαγόρειο και απέκτησε μία κόρη την Βιτάλη.

Όλοι ξέρουμε τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματοςοι οποίοι συντροφεύουν τη Γη μας στο αένανο ταξίδι της γύρω από τον ήλιο. Αφροδίτη, Άρης, Δίας, Κρόνος, Ποσειδώνας, Ερμής, Ουρανός. Όλοι έχουν ονόματα θεοτήτων οι οποίες προέρχονται από την Αρχαία Ελλάδα.

Πώς όμως ο καθένας από αυτούς πήρε το συγκεκριμένο όνομα;

Πώς πήραν τα ονόματά τους οι πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος;

Χιλιάδες χρόνια πριν, πάρα πολλοί πολιτισμοί άρχισαν να παρατηρούν τον ουρανό και να μελετούν τα ουράνια σώματα. …

Όπως είναι φυσικό, αφού μιλάμε για ουρανό, κάθε τέτοιο σώμα ονομαζόταν με το όνομα κάποιας θεότητας αλλά όχι τυχαία. Ακόμη και σήμερα, η Παγκόσμια Αστρονομική Ένωση (ΙΑU) η οποία είναι αποκλειστικά υπεύθυνη για την ονοματοδοσίανέων πλανητών και σωμάτων που ανακαλύπτονται, αποδέχτηκε τις αρχαίες ονομασίες.

1. Αφροδίτη (Venus)

Σαν πλανήτης, κάθε άλλο παρά με τη θεότητα της ομορφιάς και του έρωτα μοιάζει. Στην ατμόσφαιρά της αναπτύσσονται τεράστιες θερμοκρασίες, η ατμοσφαιρική πίεση είναι 90 φορές μεγαλύτερη από της Γης, και είναι καλυμμένη συνεχώς από ένα σύννεφο κοσμικής σκόνης. Εκεί όμως οφείλεται και το όνομά της. Το σύννεφο αυτό αντανακλά το ηλιακό φως στο διάστημα, κάνοντας έτσι την Αφροδίτη, το τρίτο λαμπρότερο ουράνιο σώμα, μετά τον Ήλιο και τη Σελήνη, που φαίνεται από τη Γη. Αυτή της η λαμπρότητα, ειδικά κατά το ξημέρωμα, ενέπνευσε τους Ρωμαίους να ονομάσουν τον πλανήτη Venus (Αφροδίτη). Αφιέρωση στην πιο λαμπρή και όμορφη θεά.

2. Ερμής (Mercury)

Η πρώτη καταγραφή που έχουμε για τον πλανήτη αυτό, είναι από τον 14ο αιώνα π.Χ. όπου και περιγράφεται ως «ο πλανήτης που χοροπηδάει». Οι Αρχαίοι Έλληνες τον ονόμασαν Ερμή, προς τιμήν του φτεροπόδαρου θεού-αγγελιαφόρου, ονομασία που αργότερα υιοθέτησαν και οι Ρωμαίοι (Mercury). O Ερμής, είναι όντως ο πιο «γρήγορος» πλανήτης στο ηλιακό μας σύστημα. Ολοκληρώνει την περιστροφή του γύρω από τον Ήλιο σε μόλις 88 ημερολογιακές ημέρες, ενώ κινείται με ταχύτητα 50 km/sec γρηγορότερα από τους υπόλοιπους πλανήτες.

3. Δίας (Jupiter)

Για τον πλανήτη Δία, η εξήγηση είναι πολύ εύκολη. Είναι ο μεγαλύτερος πλανήτης του ηλιακού συστήματος. Η μάζα του είναι μεγαλύτερη από το σύνολο των μαζών όλων των υπολοίπων και σε τροχιά γύρω του, βρίσκονται 67 φεγγάρια. Λογικά λοιπόν οι Αρχαίοι Έλληνες αστρονόμοι του έδωσαν το όνομα του βασιλιά των θεών και οι Ρωμαίοι φυσικά συμφώνησαν (Jupiter).

4. Άρης (Mars)

Και εδώ τα πράγματα είναι απλά. Ο οξειδωμένος σίδηρος στην επιφάνεια του πλανήτη, σε συνδυασμό με τη «σκονισμένη» του ατμόσφαιρα, του προσδίδουν ένα κόκκινο χρώμα το οποίο μοιάζει με αίμα. Αίμα έχουμε στους πολέμους και θεός των πολέμων ήταν ο θεός Άρης. Ο δεύτερος σημαντικότερος θεός για τους Ρωμαίους μετά το Δία.

5. Κρόνος (Saturn)

Ο Κρόνος, ήταν ο πιο απομακρυσμένος από τους πλανήτες ο οποίος είχε παρατηρηθεί στα αρχαία χρόνια. Είναι ο πλανήτης που επιτρέπει τη μεγαλύτερη διάρκεια παρατήρησής του από όλους τους άλλους, καθώς λόγω της απόστασής του φαίνεται να κινείται πολύ αργά. Για το λόγο αυτό, οι Αρχαίοι Έλληνες του έδωσαν το όνομα του πατέρα του Δία, ο οποίος ήταν παράλληλα και ο πρώτος θεός αφιερωμένος στη αλλά θεωρούνταν και ο διαχειριστής του χρόνου (Κρόνος) και των εποχών που είναι πολύ σημαντικό για τις καλλιέργειες. Για τους Ρωμαίους, ήταν απλά ο πατέρας του Δία (Saturn).

6. Ουρανός (Uranus)

Ανακαλύφθηκε σχετικά πρόσφατα, μόλις το 1781, από τον Άγγλο αστρονόμο Sir William Herschel. Εκείνος τον ονόμασε αρχικά «Georgium Sidus» (Το αστέρι του Γεώργιου), προς τιμήν του Βασιλιά Γεωργίου του 3ου. Θεωρούσε πως στη σύγχρονη εποχή που ζούσε, δεν επιτρεπόταν να επιλέγονται ονόματα αρχαίων θεοτήτων. Τελικά, επικράτησε η ονομασία που έδωσε ο Γερμανός αστρονόμος Johann Elert Bode, ο οποίος επαναπροσδιόρισε την τροχιά του νέου πλανήτη. Επέλεξε το όνομα «Ουρανός», προς τιμήν του πατέρα του Κρόνου και κυρίου του ουρανού.

7. Ποσειδώνας (Neptune)

Είναι ο μοναδικός πλανήτης, ο οποίος δεν ανακαλύφθηκε με παρατήρηση, αλλά μέσω μαθηματικών υπολογισμών. Ο Άγγλος μαθηματικός και αστρονόμος John Couch Adams σε συνεργασία με τον Γάλλο συνάδελφό του Urbain Le Verrier. Οι δύο τους, μελετούσαν την τροχιά του πρόσφατα ανακαλυφθέντος Ουρανού, και διαπίστωσαν παρεκκλίσεις σε αυτή οι οποίες δικαιολογούνταν μόνο με την ύπαρξη κοντά του ενός ακόμη ουρανίου σώματος. Βασισμένος σε αυτά τα στοιχεία, ο Γερμανός αστρονόμος Johann Galle, ανακάλυψε το 1846 ένα νέο πλανήτη, επιβεβαιώνοντας τη θεωρία των Adams και Le Verrier.

Αρχικά ο Galle, πρότεινε ο πλανήτης να ονομαστεί La Verrier, προς τιμήν του Γάλλου συναδέλφου του, κάτι το οποίο δεν δέχθηκε η διεθνής αστρονομική κοινότητα της εποχής. Τελικά ο ίδιος ο Γάλλος έδωσε τη λύση, προτείνοντας το όνομα «Ποσειδώνας». Λόγω της υψηλής περιεκτικότητας σε Μεθάνιο που έχει η ατμόσφαιρα του πλανήτη, αυτός αποκτά το γαλάζιο χρώμα της θάλασσας, οπότε η ονομασία του αρχαίου θεού των θαλασσών ταίριαζε απόλυτα.

8. Γη (Earth)

Για χιλιάδες χρόνια, ο άνθρωπος δε θεωρούσε τη Γη ως πλανήτη, αλλά το κέντρο του σύμπαντος όπου τα πάντα κινούνταν γύρω από αυτή. Οι Έλληνες την ονόμασαν Γη, από τη Γαία η οποία προϋπήρχε με το Χάος και τον Έρωτα-Φάνη στη δημιουργία του Κόσμου. Η Γαία, στο επίπεδο της Κοσμογονίας, συμβολίζει την υλική πλευρά του Κόσμου και όχι μόνο τη Γη.

Το Earth, προέκυψε κατά τον 17ο αιώνα, όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε πως κατοικεί σε πλανήτη που περιστρέφεται μαζί με τους υπόλοιπους γύρω από τον Ήλιο. Και ενώ για όλους τους πλανήτες επιλέχθηκαν ονόματα θεοτήτων, για αυτόν που μας φιλοξενεί, επιλέχθηκε το, μάλλον ρηχό Earth, το οποίο προέρχεται από την αγγλοσαξονική λέξη «ear», που σημαίνει «πέτρα».

9. Πλούτωνας (Pluto)

Είναι ο πιο πρόσφατα ανακαλυφθείς και ο μικρότερος από όλους. Τόσο μικρός που αρκετοί υποστηρίζουν πως δεν είναι καν πλανήτης. Όπως και να έχει, η ανακάλυψή του, οφείλεται στον Αμερικανό μαθηματικό και αστρονόμο Percival Lowell, ο οποίος μέσω μαθηματικών υπολογισμών, προέβλεψε την ύπαρξη του. Η θεωρία του επιβεβαιώθηκε 14 χρόνια μετά το θάνατό του, το 1930, όταν και εντοπίστηκε από το αστεροσκοπείο Lowell της Αριζόνα.

Η είδηση έκανε το γύρω του κόσμου, και το αστεροσκοπείο δέχθηκε πάνω από 1000 προτάσεις με ονόματα για το νέο πλανήτη. Τελικά κέρδισε η πρόταση μιας 11χρονης, η οποία ήταν λάτρης της Ελληνικής μυθολογίας. Πρότεινε το όνομα Πλούτωνας, με το σκεπτικό, πως ενώ οι επιστήμονες γνώριζαν ότι υπάρχει, ήταν για πολλά χρόνια «αόρατος» από τις παρατηρήσεις, όπως και ο θεός του κάτω κόσμου.

Φράσεις μακάβριες και απόκοσμες αλλά συχνές στο λεξιλόγιο μας.

Πολλοί θεωρούν πως «απλά βγήκαν» ή πως τις είπε κάποιος και έμειναν. Ίσως να ναι κι έτσι. Όμως μια μικρή αναζήτηση στην ελληνική λαογραφία θα αποδείξει πως τίποτα τελικά δεν έχει βγει στην τύχη.

Πως βγήκαν λοιπόν οι πασίγνωστες φράσεις «Όποιον πάρει ο Χάρος» ή «Πάμε σαν τους στραβούς στον Άδη»; Οι ιστορίες σίγουρα θα σας εκπλήξουν.

ΚΙ ΟΠΟΙΟΝ ΠΑΡΕΙ Ο ΧΑΡΟΣ

Ο Θεός έστειλε µια φορά τον Χάρο να πάρει την ψυχή µιας πεντάµορφης κοπέλας. Η κοπέλα έπεσε στα πόδια και τον παρακαλούσε, ο Χάρος λύγισε ,της χάρισε τη ζωή και γύρισε στον Θεό µε άδεια χέρια.

Θύµωσε ο Θεός για την παρακοή του Χάρου, του έδωσε ένα χαστούκι και τον κούφανε, να µην ακούει πια θρήνους και µοιρολόγια και λυπάται.

Τον έστειλε άλλη φορά να πάρει την ψυχή ενός λεβεντονιού. Και µόνο που τον είδε ο Χάρος σπάραξε η καρδιά του, άφησε τον λεβεντονιό να χαρεί τη νιότη και την οµορφιά του και γύρισε πάλι στον Θεό µε άδεια χέρια.

Καινούργιο χαστούκι του Θεού και ο Χάρος απόµεινε για πάντα στραβός.

Από τότε ο Χάρος έγινε σκληρός και αδυσώπητος, παίρνει στην τύχη όποιον βρει µπροστά του, νέο ή γέρο, όµορφο ή άσχηµο, πλούσιο ή φτωχό και οδηγεί την ψυχή του στο υπόγειο βασίλειό του, τον Άδη ή Κάτω Κόσµο.

ΠΑΜΕ ΣΑ ΣΤΡΑΒΟΙ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

Εκεί, λοιπόν, στον Κάτω Κόσµο, που έφερε ο Χάρος τις ψυχές, είναι παγωνιά και µαυρίλα. Οι ψυχές πορεύονται ψηλαφητά, κρατώντας και ακολουθώντας η µια την άλλη.

Οι ζωντανοί ,για να φωτίσουν λίγο το δρόµο των ψυχών, ανάβουν στους τάφους των νεκρών καντήλια. Το καντήλι πρέπει ν’ ανάβει κάθε βράδυ σαράντα µέρες µετά τον θάνατο.

Όταν περάσουν οι σαράντα µέρες πρέπει ν’ ανάβει κάθε Σάββατο και απαραίτητα τα Ψυχοσάββατα , ώσπου να κλείσουν τρία χρόνια.

Αν οι ζωντανοί παραµελούν το άναµµα του καντηλιού, οι ψυχές θλίβονται και αγανακτούν ,που οι αγαπηµένοι τους ξέχασαν και πια δεν τους θυµούνται.

(Από το βιβλίο του Γιώργου Αλβανού «Το χωριό µου Βασιλικά Λέσβου»

dogma.gr

Η ιστορία της Ακρόποληςείναι σχετικά γνωστή. Τόσο τα σχολικά βιβλία, όσο και τα ταξιδιωτικά εγχειρίδια και οι αρχαιολογικές πραγματείες αναφέρονται συνήθως ευρύτατα στον χρόνο και τον τρόπο κατασκευής του συγκροτήματος των λαμπρών κτηρίων του Ιερού Βράχου.

Ωστόσο, ελάχιστες έως ανύπαρκτες είναι οι αναφορές στη φύση του και στα λιγότερο θεατά σημεία του, που πάντοτε αγνοούνται ή παρασιωπούνται απ’ όλους.

Η άποψη ότι η Ακρόπολη στο σύνολό της, αλλά και ειδικότερα ο Παρθενώνας βρίθει από μυστικά είναι η πιο κοντινή στην πραγματικότητα. Ο αείμνηστος καθηγητής αρχαιολογίας Παναγής Καββαδίας υπήρξε ο πρώτος που εισηγήθηκε τη θεωρία περί μη συμπαγούς θεμελιώσεως του Παρθενώνα.

Οι γενικές ανασκαφές που είχαν αρχίσει να συντελούνται στον χώρο του επιβλητικού μνημείου κατά τα έτη 1885 – 1890, αλλά και οι προηγούμενες από το 1844 ενίσχυσαν στο έπακρον την θεωρία αυτή. Έκτοτε η εικόνα της επιφάνειας της Ακρόπολης υπέστη αλλεπάλληλες μεταβολές.

Σήμερα το πλέον σοβαρό και το μοναδικό ορατό τεκμήριο για τη γνώμη του Καββαδία βρίσκεται στον πυθμένα ενός βαράθρου στη νοτιοδυτική πλευρά της κρηπίδας του Παρθενώνα. Εκεί υπάρχει μια αρχαία στενή κλίμακα από μάρμαρο, η φορά της οποίας οδηγεί σαφώς κάτω από τον ναό της Αθηνάς.

Ο καθένας μπορεί να φανταστεί σε τι καταλήγει χωρίς να βλέπει την άλλη άκρη της, αφού άλλωστε οι υπεύθυνοι εργολάβοι έχουν προνοήσει να φράξουν τη συνέχεια του διαδρόμου με κυβόσχημους όγκους από μπετόν.

Ένα ακόμη βάραθρο που βρίσκεται πίσω από το Ερεχθείο (προς νότον, όπου διασώζεται και το αρχαίο κεκλιμένο επίπεδο που χρησίμευε ως είσοδος στην Ακρόπολη), φέρει στο κατώτερο σημείο του, μεταξύ του Πελασγικού και του μεταγενέστερου τείχους, ένα ακόμη αινιγματικό κάθετο άνοιγμα κλεισμένο με βαριά οξειδωμένα πια κάγκελα, όπως οι αεραγωγοί των υπογείων χώρων.

Ως προς το Ερεχθείο, ο χώρος στον οποίο εκτίσθη έχει τη δική του μυστηριώδη ιστορία. Στο σημείο εκείνο κατά την παράδοση ο Ποσειδών χτύπησε με την τρίαινά του το έδαφος και αμέσως ανέβλυσε νερό. Τον θρύλο αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει στους ιστορικούς πλέον χρόνους ο Παυσανίας. Στα «Αττικά» του αναφέρει ότι στην εποχή κατά την οποία έζησε ο ίδιος, κάθε φορά που φυσούσαν στην Αθήνα άνεμοι από νότιες διευθύνσεις, στην Ακρόπολη και συγκεκριμένα από ένα φρέαρ κάτω από το Ερεχθείο ακούγονταν παφλασμοί νερού.

Το περίεργο στην μαρτυρία αυτή είναι ότι το νερό του πηγαδιού εκείνου δεν προερχόταν από κάποια πηγή, αλλά κατ’ευθείαν από τη θάλασσα. Αν μη τι άλλο, η πληροφορία αυτή ενδεικνύει την ύπαρξη κάποιας υπόγειας σήραγγας που οδηγούσε στα νότια παράλια της Αττικής. Ποια άλλη εξήγηση άλλωστε θα μπορούσε να δοθεί για την παρουσία, ακόμα και σήμερα, μικρών κοχυλιών και αχιβάδων (!) στις σχισμές των βράχων και στις μικρές τάφρους κάτω από το σημείο όπου δεσπόζει το Ερεχθείο;

Σύμφωνα με άλλες πληροφορίες το κρυφό αυτό τούνελ άρχεται από την Μουνιχία (Καστέλλα) και καταλήγει στον Ιερό Βράχο. Υπάρχει και η μαρτυρία ότι επί Τουρκοκρατίας, όταν το Ερεχθείο εχρησιμοποιήτο ως κατοικία του δισδάρη (Οθωμανού διοικητή) της Ακροπόλεως, το εν λόγω φρέαρ λειτουργούσε ως αποχετευτικός αγωγός. Ας μην λησμονείται δε, ότι οι δοξασίες των αρχαίων ήθελαν το Ερεχθείο να κατοικείται από τον Ερεχθέα, τον Εριχθόνιο και τον «Οικουρόν Όφιν» της Αθηνάς. Παράλληλα στο εσωτερικό του βρίσκονταν ο τάφος του Κέκροπος και το «διηπετές» ξόανο της Αθηνάς. Όλα αυτά είναι μυθεύματα ή μήπως συγκεκαλυμμένη γνώση;

Έξω από τα Προπύλαια στο δυτικό μέρος παρατηρούμε μια πέτρινη σκάλα που οδηγεί σε χαμηλότερο επίπεδο μπροστά από μια ξύλινη πόρτα. Μέσα απ’ αυτήν υπάρχει ένας μακρόστενος θάλαμος του οποίου το αριστερό τοίχωμα κι ένα μέρος του δαπέδου έχουν καταρρεύσει.

Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον διάδρομο που οδηγούσε υπογείως στην αποθήκη του ελαίου που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι ιερείς για να διατηρούν άσβεστη τη φλόγα της Αθηνάς στο Ερεχθείο. Πιθανότατα όμως να ήταν και η είσοδος προς ενδότερα διαμερίσματα. Ομοίως στην ανατολική πλευρά της εισόδου των Προπυλαίων ο αμφίστηλος και αμφιπρόστηλος ναός της Απτέρου Νίκης δεν στερείται μυστηρίου, καθώς είναι άγνωστο τι έκρυβε στους υπόγειους χώρους του, από τους οποίους σήμερα μόνο δύο μισοσφραγισμένα με μάρμαρα ανοίγματα μπορεί να δει κανείς.

Η περιέργεια οξύνεται περισσότερο από την ύπαρξη μιας χοάνης με τριγωνικά λαξευμένο στόμιο επάνω στο βράχο λίγα μέτρα παρακάτω. Το μικρό αυτό όρυγμα με διαστάσεις ανθρωποθυρίδας εντοπίζεται στην ίδια νοητή ευθεία με τον ναό της Απτέρου Νίκης και η φορά του κατευθύνεται κάτω απ’ αυτόν. Δεν είναι βέβαια το μοναδικό, αφού περιμετρικά του Ιερού Βράχου υπάρχει πλήθος σπηλαιωμάτων διαφόρων διαστάσεων που το καθένα κρύβει τα δικά του μυστικά….

Βαδίζοντας γύρω από τις πλαγιές του Ιερού Βράχου φθάνουμε στη βόρεια πλευρά του, όπου την προσοχή μας αποσπά ένα φατνείο με διαστάσεις περιπτέρου, τόσο αριστοτεχνικά λαξευμένο, όσο και το ημικυκλικό, επίσης λαξευμένο στον βράχο, κάθισμα στο εσωτερικό του. Προφανώς, στην αρχαία εποχή χρησίμευε ως φυλάκιο ή ως χώρος ανάπαυσης των οδοιπόρων. Δεξιά και αριστερά από το φατνείο υπάρχουν ακόμη δύο φραγμένα με λαμαρίνες ανοίγματα.

Πρόκειται για σπήλαια ανεξακρίβωτου βάθους που χρησιμοποιούνται στις μέρες μας ως αποθήκες υλικών και εργαλείων για τα εργοτάξια που δραστηριοποιούνται εκεί.

Παρακάτω, ανεβαίνοντας μια αρχαία ελικοειδή κλίμακα, φθάνουμε στο σπήλαιο της Αγλαύρου με το χαρακτηριστικό θυρεοειδές άνοιγμα. μέσα στο οποίο – και κατά περίεργο τρόπο, μόνο εκεί – φωλιάζουν κατά εκατοντάδες τα περιστέρια..

Η παράδοση λέει ότι η Άγλαυρος (ή ΄Αγραυλος), κόρη του βασιλιά Κέκροπα, όταν η πόλη των Αθηνών επολιορκείτο από τις δυνάμεις του βασιλέως της Ελευσίνας Ευμόλπου, αυτοκτόνησε πέφτοντας από τα τείχη της Ακρόπολης σ’ εκείνο το σημείο, προκειμένου να επαληθεύσει τον χρησμό, σύμφωνα με τον οποίο η αυτοθυσία μιας βασιλοκόρης θα έσωζε την Αθήνα από την κατάκτηση. Οι πολίτες για να τιμήσουν την μνήμη της αφιέρωσαν το σπήλαιο σ΄αυτήν.

Ο χώρος του σπηλαίου βρίσκεται ακριβώς κάτω από το οίκημα των Αρρηφόρων, δηλαδή των νεαρών παρθένων που ελάμβαναν μέρος στην απονομή τιμών στο μεγαλείο της Αθηναίας ηρωίδας κατά τη διάρκεια ειδικών εκδηλώσεων που είχαν πλέον θεσμοθετηθεί..

Η στενότητα του πλάτους του σπηλαίου αντιδιαστελλόμενη με το εντυπωσιακό ύψος, αλλά και το μεγάλο βάθος του, του προσδίδουν ένα σχισμοειδές σχήμα, δίδοντας την εντύπωση ότι πρόκειται για ένα μεγάλο υπόγειο φαράγγι. Στο βαθύτερο μέρος του εντοπίζεται η αρχή μιας σκοτεινής τάφρου.

Το σπήλαιο της Αγλαύρου είναι ένα από τα πλέον μυστηριώδη σημεία της Ακρόπολης. Αυτό συμβαίνει κατά πρώτον μεν επειδή οι γνώμες για την ταυτότητά του διίστανται, κατά δεύτερον δε λόγω του μεγάλου βάθους του και της σηραγγώδους προεκτάσεώς του πέρα από τους πρόποδες της Ακρόπολης. Σε πολλά εγχειρίδια που έχουν γραφεί για την ιστορία της Ακρόπολης των Αθηνών κατά τους 19ο και 20ο αιώνες, αλλά και σε μερικά σύγχρονα, το συγκεκριμένο σπήλαιο με την θυρεόσχημη κτιστή είσοδο αναφέρεται χωρίς ιδιαίτερη ονομασία, ενώ ως «Σπήλαιο της Αγραύλου» φέρεται το μεγάλο σπήλαιο που δεσπόζει στην βορειοανατολική πλευρά.

Ωστόσο, ο συνδυασμός των υπαρχόντων στοιχείων και των ιστορικών πληροφοριών δεν φαίνεται να συνηγορεί σθεναρά υπέρ αυτής της απόψεως. Το μεγάλο αυτό σπήλαιο γνώριζαν μάλλον ως «Σπήλαιο της Αγλαύρου» ο Μανώλης Γλέζος και ο Απόστολος Σάντας, όταν καταθέτοντας τις μαρτυρίες τους για την αφαίρεση της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη τη νύχτα της 31ηςΜαϊου 1941, είπαν ότι την πέταξαν μέσα σ’ ένα βάραθρο, το οποίο συνέδεαν με το «σπήλαιο της Αγλαύρου, απ’ όπου κατά την παράδοση εισερχόταν το ιερό φίδι της Αθηνάς». Με δεδομένα όμως ότι ο «Οικουρός Όφις» της Παλλάδας κατοικούσε στο Ερεχθείο (που είναι πλησιέστερο στο θυρεοειδές σπήλαιο) και ότι το οίκημα των «Αρρηφόρων», που τιμούσαν την μνήμη της Αγλαύρου, είναι ωσαύτως πλησιέστερο στο ίδιο σπήλαιο, τα συμπεράσματα είναι εύλογα και οφθαλμοφανή.

Το εσωτερικό του σπηλαίου έχει επιπλέον ενδιαφέρον καθώς από το βαθύτερο σημείο του πυθμένος του ξεκινά ένα μακρύ τούνελ που περνώντας κάτω από τους πρόποδες του Ιερού Βράχου ενώνεται με μια άλλη σήραγγα. Με αφετηρία το σημείο αυτό, η διεύθυνση προς τ’ αριστερά (βορειοδυτικά) οδηγεί υπογείως προς τον Άρειο Πάγο και την Πνύκα, ενώ προς τα δεξιά (ανατολικά) η στοά φθάνει μέχρι την οδό Μητροπόλεως και συγκεκριμένα κάτω από το εκκλησάκι της Αγίας Δύναμης στην είσοδο του Υπουργείου Παιδείας.

Στο υπόγειο του μικρού αυτού ναού υφίσταται ακόμη η παμπάλαια «κατακόμβη», ενώ η έξοδος από την σήραγγα δεν είναι άλλη από την Αγία Τράπεζα του ναού, κάτω από το κάλυμμα της οποίας βρίσκονται ακόμη οι μεταλλικοί κρίκοι για το τράβηγμα της μαρμάρινης θυρίδας προς τα έξω. Η στοά αυτή – μη προσβάσιμη πλέον – έχει μοναδική ιστορική σπουδαιότητα καθώς την χρησιμοποιούσαν οι αγωνιστές της Επανάστασης και οι μοναχοί και λαϊκοί σύντροφοί τους προκειμένου να μεταφέρουν, χωρίς να γίνονται αντιληπτοί, της ποσότητες πυρίτιδος που έκλεβαν από τους Τούρκους κατακτητές.

Βγαίνοντας από το σπήλαιο και κατεβαίνοντας από δεξιά τα φθαρμένα σκαλοπάτια της μαρμάρινης κλίμακας, παρατηρούμε μερικά μέτρα πιο πέρα τα απομεινάρια μιας άλλης κλίμακας μεγαλύτερης, αλλά κατεστραμμένης στο μέσον της, που οδηγεί ψηλότερα στο βορειανατολικό μέρος του τείχους καταλήγοντας σε μία μονίμως σφραγισμένη σιδερένια πόρτα, την «Πύλιδα», όπως την ονόμαζαν κάποτε.

Υπολογίζοντας την απόσταση καταλαβαίνουμε ότι μέσα από την απρόσιτη αυτή είσοδο εντοπίζεται η δίοδος που οδηγεί επάνω, στον χώρο πίσω από το Ερεχθείο, όπου και το κεκλιμένο επίπεδο, που άγει στην επιφάνεια της Ακρόπολης. Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε σχετικό έργο του ο ερευνητής – συγγραφέας Γιάννης Γιαννόπουλος, η εν λόγω θύρα παραμένει σε αχρηστία κατά τα τελευταία εξήντα χρόνια, αφού οι μόνοι που τη χρησιμοποιούσαν κάποτε ήταν οι Ιταλοί επί Κατοχής για να φέρνουν από το μέρος αυτό ιερόδουλες προς τέρψιν των ανδρών της Ιταλικής φρουράς…

Ακολουθώντας ξανά το ίδιο μονοπάτι στη βορειοδυτική πλευρά οδηγούμεθα λίγο παρακάτω σ’ ένα άλλο υπόγειο πέρασμα, η αρχή του οποίου εντοπίζεται πίσω από ένα ψηλό βραχώδες πέτασμα. Στο σημείο εκείνο σύμφωνα με τις αρχαιολογικές πληροφορίες βρισκόταν η πηγή της «Κλεψύδρας». Εκτός από την ηλεκτροκίνητη αντλία που λειτουργεί ακόμη, εύκολα παρατηρεί κανείς και τους λαστιχένιους και πλαστικούς σωλήνες που κρέμονται και εκτείνονται εδώ κι εκεί, προσβάλλοντας την αισθητική του χώρου.

Σε μικρή απόσταση από ‘κει κάνει την εμφάνισή του ένα εν μέρει κτιστό κελί με δύο ικανού μεγέθους οπές στην οροφή του, ενώ πιο πέρα άλλο ένα παραπλήσιο κτίσμα φράζει με τον μικρό όγκο του ένα κοίλωμα στη ρίζα των βράχων, που δεν είναι τίποτε άλλο από την είσοδο μιας άλλης μεγάλου βάθους γαλαρίας που φθάνει μέχρι κάτω από τον διάδρομο που οδηγούσε στην πάλαι ποτέ αποθήκη του λαδιού κάτω από το δώμα στα αριστερά των Προπυλαίων.

Τα τελευταία μεγάλα και ορατά σπηλαιώματα εντοπίζονται στη δυτική πλευρά του Βράχου. Πρόκειται για τα τα σπήλαια «του Πανός» και «του Απόλλωνος», όπως είναι γνωστά. Μορφολογικά μοιάζουν αρκετά μεταξύ τους και το βάθος τους είναι ελάχιστο. Όμως δίπλα ακριβώς από το σπήλαιο του Πανός υφίσταται η μόλις διακρινόμενη – κάτω από ένα φυσικό φατνίο με σκόρπια μαρμάρινα και πήλινα τεμάχια αρχαίων αντικειμένων – η είσοδος μίας χαμηλού ύψους σήραγγας που οδηγεί στα έγκατα του Βράχου με άγνωστη κατάληξη….

Φαινόμενα συνυφασμένα με τις διαστάσεις του χώρου και του χρόνου, αλλά’ ίσως και με άλλες, άγνωστες στον κοινό νου πραγματικότητες, έχουν παρατηρηθεί και καταγραφεί στον Ιερό Βράχο των Αθηνών με επίκεντρο φυσικά τον Παρθενώνα, την «μαρμάρινη βίβλο του Πνεύματος», όπως πολύ εύστοχα τον είχε χαρακτηρίσει ο αείμνηστος μαθηματικός και ερευνητής Θεοφ. Μανιάς.

Για μια επιτυχημένη και στο μέτρο του δυνατού πλήρη επαφή με τον ανυπερβλήτου κάλλους Ναό της Παλλάδας, τον πρώτο λόγο έχει η Γεωμετρία. Αποτελεί πλέον αναμφισβήτητο γεγονός ότι οι αποστάσεις μεταξύ των κιόνων του Παρθενώνα δεν είναι όλες ίσες. Οι τελευταίες από δεξιά και αριστερά είναι ελαφρώς μικρότερες από τις άλλες. Οι κιονοστοιχίες του Ναού εσωτερικά είναι κάθετες.

Εξωτερικά όμως κλίνουν προς τα μέσα, ώστε στην πραγματικότητα το σχήμα του οικοδομήματος να μην είναι παραλληλεπίπεδο, αλλά πυραμιδοειδές. Έχει υπολογιστεί ότι οι κίονες του Παρθενώνα, εκτεινόμενοι προοπτικά με αφετηρία το δάπεδό του, συναντώνται στα 3.024,26 μέτρα σχηματίζοντας πυραμίδα (με μία αιχμή στην κορυφή). Ο όγκος της πυραμίδας αυτής ισούται ακριβώς με το ήμισυ του όγκου της Πυραμίδας του Χέοπος (!)

Οι εκπλήξεις όμως δεν σταματούν εδώ. Παρατηρώντας κανείς τον Παρθενώνα από κοντά και από διαφορετικές οπτικές γωνίες έχει την αίσθηση ότι ο Ναός τείνει να αγγίξει τον ουρανό. Εάν πάλι τον δει από μακρινή απόσταση, λ.χ. από τα Χαυτεία ή από το Λυκαβηττό, του δημιουργείται η εντύπωση ότι ο Ναός είναι υπερβολικά μεγάλος σε σχέση με τον Βράχο.

Αντιθέτως, από τα Τουρκοβούνια ή απ’ το Αιγάλεω, φαίνεται πολύ μικρός. Πρόκειται ασφαλώς για οφθαλμαπάτη ανάλογη μ’ αυτήν που συμβαίνει όταν παρατηρούμε την Σελήνη σε διαδοχικές φάσεις κατά τις νυκτερινές ώρες. Στην περίπτωση του Παρθενώνα ωστόσο, το φαινόμενο οφείλεται στις αναλογίες μεταξύ των διαστάσεών του, οι οποίες είναι 4:9 ως προς τη σχέση μήκους και πλάτους, αλλά και ως προς τη σχέση μήκους και ύψους.

Από πλευράς γεωγραφικής θέσεως ο Παρθενώνας βρίσκεται σε 37ο58΄27΄΄ βόρειο γεωγραφικό πλάτος που είναι και το ιδεώδες για άριστες καιρικές συνθήκες. Όμως η παρατήρηση των συντεταγμένων του είναι μάλλον δύσκολη υπόθεση. Ο ερευνητής Γ. Κασσιμάτης περιγράφει (περιοδ. «Τρίτο Μάτι» – Οκτώβριος 2000) τις προσπάθειες του καθηγητή Τάκη Παππά και των συνεργατών του να καταγράψουν τις ακριβείς συντεταγμένες του Μνημείου πριν από δεκατέσσερα χρόνια.

Οι εκπλήξεις που αντιμετώπισε η επιστημονική ομάδα ήταν πολλές και διαδοχικές, αφού οι συσκευές GPS που διέθεταν έπαυαν να λαμβάνουν δορυφορικό σήμα όταν τα μέλη που τις χειρίζονταν πλησίαζαν τον Παρθενώνα. Σε άλλες χρονικές στιγμές ωστόσο, λειτούργησαν κανονικά, αλλά όχι σε όλα τα σημεία πλησίον του Ναού….

Όλα τα παραπάνω θα μπορούσαν να είναι απλές συμπτώσεις. Στην συμπαντική αρμονία όμως τίποτα δεν είναι συμπτωματικό, πόσο μάλλον όταν η αρμονία αυτή αντικατοπτρίζεται σ’ ένα καθόλου τυχαίο οικοδόμημα κατασκευασμένο σ’ ένα επίσης διόλου τυχαίο χώρο. Η έρευνα αποδεικνύει πλέον περίτρανα ότι η Ακρόπολη των Αθηνών και ιδιαιτέρως ο Παρθενώνας αποτελεί έναν πανίσχυρο ενεργειακό πόλο του πλανήτη.

Είναι γνωστό ότι η Γη δέχεται κύματα διαφόρων ειδών και διαθέτει εσωτερικά ρεύματα ενεργείας που η μοναδική γεωγραφική και σχηματική υφή του Παρθενώνα συγκεντρώνει. Ας ληφθεί δε υπ’ όψη ότι ότι το δομικό υλικό του Ναού προέρχεται από τα λατομεία της Πεντέλης και ειδικά από τα πέριξ του Σπηλαίου του Πανός (ή «Σπηλιάς του Νταβέλη»), ενός ετέρου ισχυρού ενεργειακού σημείου. Οι πρόγονοί μας δεν φείδονταν κόπου και χρημάτων προκειμένου να μεταφέρουν, λαξευμένα ήδη, τεμάχια από το «κατάλληλο» μάρμαρο (βάρους μέχρι και 18 τόνων) για να κτίσουν το Τέμενος της «Θεάς της Σοφίας».

Η «Άορνος Πέτρα», όπως ονομάστηκε ο Βράχος της Ακρόπολης – επειδή τα πτηνά δεν πετούν πάνω απ’ αυτήν – είναι κόμβος συνεχούς κινήσεως ενεργείας και κέντρο ενός δικτύου που εκτείνεται σε μήκη και πλάτη του ευρωπαϊκού, εγγύς ασιατικού και βορειοαφρικανικού κόσμου. Το σχήμα δε του Παρθενώνα με τον ανεπαίσθητα κυρτό σχεδιασμό των μελών του συσσωρεύει και απελευθερώνει στο έδαφος και στον αιθέρα την ενέργεια αυτή. Το κατά πόσον είναι κανείς δεκτικός στη συγκεκριμένη παραδοχή είναι κάτι το εντελώς υποκειμενικό. Το αντικειμενικό είναι αυτό που εδώ και χιλιάδες χρόνια συμβαίνει….

Μάριος Κ. Μαμανέας

Αποκάλυψη

Στα "λευκά"ντύθηκε ακόμη και η Κνωσός

Από την κακοκαιρία που πλήττει με ιδιαίτερη σφοδρότητα την Κρήτη δεν γλίτωσε ούτε ο αρχαιολογικός χώρος της Κνωσού που ντύθηκε στα "λευκά"μετά από πυκνή χιονόπτωση αρκετών ωρών.

Σκέψεις για το μέλλον και το παρελθόν μας απορροφούν συχνά, με αποτέλεσμα να χάνουμε τα όμορφα, απλά, μικρά και καθημερινά πράγματα που βιώνουμε. Η εκτίμηση των μικρών καθημερινών πραγμάτων συμβάλλει σημαντικά στη προσωπική μας ευτυχία.

Ένα τηλεφώνημα από έναν φίλο-η, ένα ηλιοβασίλεμα, η μυρωδιά του φρεσκοψημένου ψωμιού, ένα αγαπημένο μουσικό κομμάτι, ένα ωραίο βιβλίο, μπορούν να αποτελέσουν αφορμές βίωσης θετικών συναισθημάτων. Με τα θετικά συναισθήματα, οι άνθρωποι είναι περισσότερο ανθεκτικοί απέναντι στις αντιξοότητες της ζωής και της οικονομικής ανέχειας και βιώνουν λιγότερο άγχος.

Εμείς οι Έλληνες είχαμε κτίσει μικρούς παραδείσους μέσα στους οποίους απολαμβάναμε μια πρωτόγνωρη υλιστική ευτυχία. Δηλώναμε ευτυχισμένοι, αφού οι τραπεζικές κάρτες ήταν γεμάτες με χρήματα δανεικά και καταναλώναμε με μανία και απληστία.

Σήμερα όλοι ζούμε στο μείον.Μείον οι μισθοί, η εργασία, οι συντάξεις, η ευτυχία, η ζωή.

Πολλοί τώρα επιστρέφουν στις συμβουλές ευζωίας του Επίκουρου (341-270 π.Χ.).

Η ηθική και η ευτυχία του ανθρώπουβασίζονται στη θεωρία ότι «χωρίς τη γνώση της φύσης είναι αδύνατον να επιτευχθούν οι καρποί της απόλαυσης». Κατά τη γνώμη του , το ύψιστο αγαθό είναι η τέρψη. Λέγοντας αυτό δεν αναφερόταν στις χυδαίες απολαύσεις των ακόλαστων , ούτε στα γαστρονομικά όργια, αλλά εννοούσε κυρίως στην  εξάλειψη του σωματικού πόνου και της ψυχικής αναστάτωσης. Η επίτευξη της ψυχικής ηρεμίας στηρίζεται σε φυσικά και σε ατομικά θεμέλια.

Ο καθένας να κατευθύνει τις επιθυμίες του εντός των ορίων των σωματικών αναγκών. Η φιλία , η ελευθερία, η σκέψη, το φαγητό, το κατάλυμα  είναι απολύτως απαραίτητα για την ευτυχία του ατόμου. Αντιθέτως για τον Επίκουρο, δεν είναι απαραίτητα η φήμη, η εξουσία, τα μεγάλα σπίτια, τα συμπόσια, το κρέας.

Η ομορφιά της ζωής κρύβεται  σε μικρές καθημερινές ανέξοδες απολαύσεις και κυρίως σε μεγάλες πανανθρώπινες αξίες.

Αρχές του 341 π.Χ. γεννήθηκε ο Επίκουρος στη Σάμο. Το 307 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα. Λίγο αργότερα, αγόρασε ένα οικόπεδο στα όρια της πόλης ,κατάλληλο για περιδιάβαση μέσα στη φύση και ίδρυσε φιλοσοφική σχολή, που ονομάστηκε «Κήπος».

Δεν έγραψε ο Επίκουρος κείμενα εφάμιλλα των πλατωνικών διαλόγων και των αριστοτελικών αναλύσεων, απέφυγε τους πολιτικούς τεχνικούς όρους και τις περίτεχνες εκφράσεις , απαξίωσε τη λογική και τη ρητορική. Έδωσε πρωτοκαθεδρία στην ηθική φιλοσοφία και επί 35 χρόνια μέσα στον Κήπο οργάνωσε τη διδασκαλία και τη ζωή του, ώστε να φανεί πως η φιλοσοφία είναι τέχνη που κάνει τη ζωή μας ευτυχισμένηκαι ότι μόνο τότε έχει αξία, όταν μας βοηθά να το πετύχουμε. Ο Επίκουρος έγραφε απλά και είχε τους λόγους του. Αν μπορείς και θέλεις να βοηθήσεις όσο περισσότερους ανθρώπους γίνεται, θα σκεφτόταν,  πρέπει η θεραπεία που τους προτείνεις να είναι απλή για να την καταλάβουν, εύκολη για να την εφαρμόσουν και, ασφαλώς, αποτελεσματική. Πρώτα πρώτα σαν γιατρός των ψυχών οφείλεις να διαβεβαιώσεις ότι η θεραπεία είναι εφικτή , ότι δεν απαιτείται ιδιαίτερη προσπάθεια ή ειδικές γνώσεις αλλά και οφείλεις να αποδείξεις στους ασθενείς σου ότι η θεραπεία έχει δοκιμαστεί με επιτυχία, φέρνοντας το δικό σου παράδειγμα και των άλλων συμφιλοσόφων σου. Το σημείο που σχολιάστηκε κυρίως από τη φιλοσοφία του Επίκουρου είναι η ηθική του.

Σκοπός της φιλοσοφίας του ήταν να ελευθερώσει τονάνθρωπο από τα πάθη της ψυχής και να κάνει τη ζωή του ευτυχισμένη. Το κέντρο της ηθικής του ήταν : ευδαιμονία, κριτήριο του καλού και του κακού, θάνατος, αγαθό, ηδονή, επιθυμίες, αρετές, φιλία.Τα πάθη της ψυχής: ο φόβος και οι επιθυμίες .Όμως από ποιους φόβους και από ποιες επιθυμίες πρέπει να απαλλαγούμε; Και με ποιόν τρόπο ;  Την ανθρώπινη ζωή τυραννούνφόβοι για τον θάνατο (και την μετά από αυτόν ζωή), για  τους θεούς (που τιμωρούν), για το κακό (που είναι ανυπόφορο), για τα φυσικά φαινόμενα (που προκαλούν δέος και μένουν ανεξήγητα). Επιθυμίες προς αποφυγήνείναι όλες εκείνες που μας προξενούν πόνο, όταν επιμένουμε να τις ικανοποιήσουμε , οι μη αναγκαίες: λ.χ. ο πόθος της αθανασίας, ηαναρρίχηση στα δημόσια αξιώματα. Πώς θα λυτρωθούμε από αυτά τα εσωτερικά δεσμά; Τους (ανυπόστατους) φόβους τους διαλύει η φυσική επιστήμη , ενώ αρκεί να ακολουθήσουμε τη φύση για να επιθυμούμε πράγματα φυσικά και αναγκαία. Αυτές είναι οι ελάχιστες προϋποθέσεις για την κατάκτηση της μακάριας ζωής: η εξασφάλιση τροφής, στέγης, ενδυμασίας, στοιχειώδους ιατρικής φροντίδας.Για να επιτύχουμε την ευτυχισμένη ζωή θα πρέπει να απαλλαγούμε από τον πόνο και να απολαύσουμε την ηδονή. Στην τελευταία  θεμελιώνεται το ευπόριστο αγαθό και προς την κατάκτηση  της ενεργοποιούνται οι αρετές. Η κατάσταση αυτής της αταραξίας διασφαλίζεται κατεξοχήν στον έλλογο βίο του σοφού. Ο σοφός μπορεί μα μην είναι αθάνατος θεός , αλλά είναι αυτός που κατακτά το είδος της αθανασίας που ταιριάζει στον άνθρωπο:  «ζει σαν αθάνατος  ανάμεσα στους θνητούς». Το κράτος, η αρχαία πόλις δεν μπορούν πλέον να προστατεύσουν την ήσυχη ζωή του φιλοσοφημένου ανθρώπου . Ο Κήποςείναι ο τόπος όπου η φιλοσοφική επικούρεια παιδεία (αγωγή) είναι τρόπος ζωής (διαγωγή). Είναι μια δημοκρατική κοινότητα , τα μέλη της οποίας δεν συνδέονται με δεσμούς θρησκευτικούς, κοινωνικούς ή πολιτικούς, η κατεξοχήν αρετήσε αυτή την κοινωνία είναι η φιλία.

Όλες οι  επιθυμίες μας δεν είναι αναγκαίες. Δεν αξίζει να πονάμε σωματικά ή ψυχολογικά για πράγματα που δεν συμβάλλουν στον τελικό μας στόχο , που είναι μια ευτυχισμένη ζωή. Τέτοια πράγματα είναι μη αναγκαίες επιθυμίες που οφείλονται σε λανθασμένες πεποιθήσεις , δικές μας ή της κοινωνίας, και αποτελούν τα συχνότερα εμπόδια για τη ζωή κάθε ανθρώπου. Πρέπει , να αναζητήσουμε άλλες ηδονές , πιο μόνιμες στο σώμα και στην ψυχή , που αφορούν το παρελθόν (ευχάριστες αναμνήσεις) και το μέλλον (βεβαιότητα για το τι θα συμβεί). Όταν ικανοποιούμε τις φυσικές και αναγκαίες επιθυμίες μας και δεν έχουμε άλλες ανικανοποίητες επιθυμίες , ζούμε μια σταθερή κατάσταση, την πιο ηδονική από όλες. Ο Επίκουρος το έλεγε ξεκάθαρα: «Η ηδονή είναι η αρχή και ο σκοπός τηςευτυχισμένης ζωής».Το ίδιο συμβαίνει και με τους φόβους μας. Επιθυμούμε να ζήσουμε για πάντα ταυτόχρονα φοβόμαστε επειδή θα πεθάνουμε. Η επιθυμία της αιωνιότητας δεν μας αφήνει να χαρούμε τα όσα ζούμε τώρα σε αυτήν την ζωή, γιατί αγωνιούμε αν θα τα έχουμε πάντα ή αγωνιζόμαστε διαρκώς να τα αυξήσουμε. Και ο φόβος του τέλους δεν μας αφήνει να χαρούμε , γιατί αγωνιούμε ότι ο θάνατος θα είναι φρικτός. Αυτοί οι φόβοι για το κακό που είναι ανυπόφορο , για τους θεούς που παρεμβαίνουν στους ανθρώπους και τιμωρούν στη ζωή και μετά τον θάνατο είναι για τον Επίκουρο τα μεγαλύτερα εμπόδια για την απόλαυση της ευχαρίστησης. Πώς όμως θα διαλυθούν αυτοί οι φόβοι; Και εδώ αναλαμβάνει ο λόγος , ο νηφάλιος στοχασμός, η φρόνησης, η πρακτική σοφία, η φιλοσοφία. Αυτή θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από ανυπόστατους φόβους αλλά και μάταιες ελπίδες , και θα τον κάνει να κατανοήσει την αληθινή φύση των επιθυμιών του και της ηδονής. Όπως ο Σωκράτης πίστευε ότι η γνώση είναι αναγκαία για την αρετή , έτσι και ο Επίκουρος πίστευε ότι η γνώση είναι αναγκαία για την ευτυχία , την ευδαιμονία.

Δεν υποσχόταν ότι μπορούν οι άνθρωποι να αλλάξουν τον κόσμο , αλλά ότι μπορούν αλλάξουντον εαυτό τους…

Να μην φοβόμαστε τον θάνατο διότι δεν μας αφορά , να μην φοβόμαστε τη ζωή μετά τον θάνατο, γιατί δεν υπάρχει, να μην φοβόμαστε τον ακραίο πόνο πριν από τον θάνατο , γιατί θα κρατήσει λίγο, να φεύγουμε από τη ζωή με ευγνωμοσύνη για όσα ζήσαμε, γιατί τα ευχάριστα υπερισχύουν σε σύγκριση με τα δυσάρεστα. Τι γίνεται όμως με αυτούς που αφήνουμε πίσω; Μόνο αυτό νικά τον θάνατο έλεγε: « η γλυκιά ανάμνηση» των όσων ζήσαμε και των όσων είπαμε μαζί με τους φίλουςμας.

Ητετραφάρμακος του Επίκουρουείναι:

O θεός δεν εμπνέει φόβο

ο θάνατος δεν φέρνει ταραχή,

το αγαθό αποκτιέται εύκολα

και το κακό υποφέρεται εύκολα.

Ο μόνος τρόπος που οδηγεί στην ευτυχία είναι ο φιλοσοφικός. Δεν είναι μια ζωή χαμένη στην ερημική γαλήνη των μελετών , αλλά μια άσκηση των αρετών στην χαρούμενη κοινότητα των φίλων.  Ανάμεσα στους φίλους ο άνθρωπος λυτρώνεται από επίμονες και επίπονες επιθυμίες , ηρεμεί η τρικυμία της ψυχής και ζει σε μια κατάσταση που συναγωνίζεται τη θεϊκή  μακαριότητα. Μέσα στις επικούρειες κοινότητες ο φιλόσοφος δεν έχει ανάγκη από νόμους, γιατί τα πάντα είναι γεμάτα δικαιοσύνη και φιλία. Ο Επίκουροςθεωρούσε τη φιλία ύψιστη αρετή. Η κατάκτηση της ευτυχίας είναι εφικτή σε αυτήν τη ζωή, όσο σύντομη κι αν είναι. Απόδειξη αποτελεί ο σοφός. Ο σοφός, ακριβώς επειδή έχει κατανοήσει τη φύση και έχει κατακτήσει τον πλούτο της αυτάρκειας , χρειάζεται ελάχιστα πράγματα. Και επειδή χρειάζεται ελάχιστα , μπορεί και να τα απολαύσει καλύτερα….

Αυτά που δίδαξε με τα έργα του και τα λόγια ο Επίκουρος στον Κήπο τα διαφύλαξαν  ευλαβικά οι διάδοχοί του για έξι σχεδόν αιώνες. Όπως είπε ο ίδιος ο Επίκουρος στους φίλους του προτού αφήσει την τελευταία του πνοή στον Κήπο το 270 π.Χ. : «να είστε καλά και να θυμάστε τις διδασκαλίες μου». Όσο για τις παρεξηγήσεις της διδασκαλίας και του χαρακτήρα του, ο Επίκουρος επαναλάμβανε με το μειλίχιο ύφος του : «Οι βλάβες που προξενούν οι άνθρωποι οφείλονται στο μίσος, στον φθόνο ή στην περιφρόνηση, πράγματα που ο σοφός ξεπερνά χάρη στο λογικό»….

Κώστας Τραχανάς, artabooks

Η μεγάλη επισκεψιμότητα της έκθεσης του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου«Αιγαίον, η Γέννηση ενός Aρχιπελάγους» στο National Hellenic Museum στο Σικάγοτων ΗΠΑ έκανε τους διοργανωτές του Μουσείου να παρατείνουν δεύτερη φορά τη διάρκειά της έως τον Ιούνιο του 2017.

Η έκθεση παρουσιάζεται παράλληλα στο Polytechnic Museum της Μόσχας έως 16 Μαρτίου 2017 προβάλλοντας το Απολιθωμένο Δάσος, τη Λέσβο και τα νησιά του Βορείου Αιγαίου, στο πλαίσιο της συμμετοχής της Περιφέρειας Βορείου Αιγαίου στο πρόγραμμα εορτασμού «Ετος Ρωσίας - Ελλάδας 2016».

Η εν λόγω έκθεση παρουσιάστηκε πρώτα στο Κέντρο Διάδοσης Επιστημών και Μουσείο Τεχνολογίας NOESIS, στη Θεσσαλονίκη τον Φεβρουάριο του 2013 έως τον Ιούνιο του 2014, ακολούθησε η παρουσίασή της στο Ιδρυμα Ευγενίδου στην Αθήνα, ενώ τον Φεβρουάριο 2015 φιλοξενήθηκε στο εκθεσιακό κέντρο Vittoriano στη Ρώμη.

«Η έκθεση στο Σικάγο εγκαινιάστηκε στις 23 Νοεμβρίου 2015 από τη γενική γραμματέα του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού Μαρία Βλαζάκη και η αρχική περίοδος λειτουργίας προγραμματίστηκε μέχρι τον Αύγουστο του 2016», εξηγεί στην «Κ» ο διευθυντής του Μουσείου Απολιθωμένου Δάσους Σιγρίου στη Λέσβο, Νίκος Ζούρος. Αποφασίστηκε η πρώτη παράταση λειτουργίας μέχρι τον Δεκέμβριο του 2016 και τώρα δόθηκε νέα παράταση, γεγονός που δείχνει το εξαιρετικό μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού.

Την έκθεση διοργανώνει το Μουσείο Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου σε συνεργασία με τα Πανεπιστήμια Θεσσαλονίκης, Αιγαίου και Κρήτης και με την υποστήριξη της Tetragon. Ο κ. Ζούρος επισημαίνει ότι η έκθεση θα παραμείνει στις ΗΠΑ με στόχο την περαιτέρω προβολή της Λέσβου και του Βορείου Αιγαίου, αλλά «θα μεταφερθεί σε άλλη πόλη».

Μέσα από τα εκθέματα, το πλούσιο φωτογραφικό υλικό, τις οπτικοακουστικές προβολές και τα αναλυτικά κείμενα, ανοίγουν νέες ευκαιρίες προβολής της Ελλάδας στο εξωτερικό: οι επισκέπτες ταξιδεύουν τόσο στη Λέσβο όσο και στα υπόλοιπα νησιά του Αιγαίου, απολαμβάνουν τις ομορφιές τους και τα ιδιαίτερα φυσικά και πολιτιστικά χαρακτηριστικά τους.

Βασικό στοιχείο της έκθεσης αποτελούν τα εντυπωσιακά ευρήματα του Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου. Μάλιστα εκατοντάδες νέα απολιθώματα έχουν βρεθεί κατά μήκος του νέου οδικού άξονα Καλλονής - Σιγρίου στη Δυτική Λέσβο, πολλά από τα οποία θα φιλοξενηθούν στο Γενί Τζαμί της Θεσσαλονίκης, στο πλαίσιο της περιοδικής έκθεσης «Το Δάσος κάτω από τον Δρόμο», ενώ πολλά μπορεί να θαυμάσει ο επισκέπτης του Γεωπάρκου Λέσβου στη φυσική τους θέση.

Πηγή: Α. Παζιάνου, Καθημερινή

Πριν από περίπου 17.500 χρόνια, οι αρχαίοι κάτοικοι της σημερινής Κροατίας ανακάλυψαν την τέχνη της κεραμικής.

Δεκάδες από τις ζωόμορφες φιγούρες, που έπλαθαν με προσοχή στη λεπτομέρεια και εν συνεχεία «έψηναν» στη φωτιά, εντοπίστηκαν από τους αρχαιολόγους στη σπηλιά Vela spila,στο νησί Korcula της Αδριατικής– πρόκειται για τα αρχαιότερα δείγματα κεραμικής που έχουν βρεθεί στην περιοχή των Βαλκανίων και τις μοναδικές ενδείξεις εικονιστικής τέχνης στη Νοτιοανατολική Ευρώπη της Ανώτερης Παλαιολιθικής. Για λόγους που δεν γνωρίζουμε, ύστερα από ένα διάστημα 2.500 χρόνων οι επισκέπτες της σπηλιάς μειώθηκαν σημαντικά και η κεραμική εγκαταλείφθηκε, για να «ανακαλυφθεί» εκ νέου οκτώ χιλιετίες αργότερα.

Την ερχόμενη Τρίτη ο Preston Miracle, ο οποίος διδάσκει στη Σχολή Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ και συμμετείχε στην ανασκαφή, θα μιλήσει στο αθηναϊκό κοινό για την ιδιαιτερότητα της Vela spila και τις χρήσεις της στο πέρασμα του χρόνου, αρχίζοντας πριν από 20.000 χρόνια, στη διάρκεια της τελευταίας παγετώδους περιόδου, και φτάνοντας μέχρι την Εποχή του Χαλκού, όταν η σπηλιά χρησιμοποιούνταν κυρίως ως μαντρί για πρόβατα και κατσίκια.

Ο διακεκριμένος αρχαιολόγος έρχεται στην Ελλάδα στο πλαίσιο του Σεμιναρίου Παλαιολιθικής Αρχαιολογίας, που πραγματοποιείται για δεύτερη χρονιά υπό την επιμέλεια της Γεωργίας Κουρτέση-Φιλιππάκη, αναπληρώτριας καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Αθηνών, και της Νένας Γαλανίδου, αναπληρώτριας καθηγήτριας του Πανεπιστημίου Κρήτης.

Η διάλεξη θα πραγματοποιηθεί στις 10 Ιανουαρίου στις 7 μ.μ. στο κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου Αθηνών (Πανεπιστημίου 30), με ελεύθερη είσοδο. Ακολουθεί, στις 18 Ιανουαρίου, η ομιλία του Janusz K. Kozlowski, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Jagellon της Κρακοβίας.

Πηγή: Καθημερινή

Οι Αθάνατοιήταν η βαριά μονάδα πεζικού του στρατού της αυτοκρατορία των Αχαιμενιδών. Είναι επίσης γνωστή ως η πρώτη Περσική Αυτοκρατορία, ο πολιτισμός ιδρύθηκε από τον Κύρο τον Μέγα το 550 π.Χ. εκεί που είναι σήμερα το Ιράν.

Το όνομα «Αθάνατοι» επινοήθηκε από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο. Τι είναι γνωστό για αυτούς προέρχεται κυρίως από τα συγγράμματά του.

Περισσότερα από 1.000 φλαμίνγκοπου σύμφωνα με την τελευταία καταμέτρηση (26 Δεκεμβρίου 2016) ζουν στον υδροβιότοπο στην Καλλονή Λέσβου, αντιμετώπισαν την παγωνιά, με τον πιο απλό τρόπο. Μαζεύτηκαν το ένα δίπλα στο άλλο.

"Ο χιονιάς είναι μια δύσκολη δοκιμασία για τα πουλιά που προφανώς προσπαθούν να προφυλαχθούν, πέρα από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα όπως η λήψη τροφής"ανέφερε στο Αθηναϊκό-Μακεδονικό Πρακτορείο Ειδήσεων η περιβαλλοντολόγος Ελένη Γαληνού.

Οι παράκτιοι υδροβιότοποι του κόλπου Καλλονής αποτελούν έναν από τους σημαντικότερους πόρους του οικολογικού κεφαλαίου της Λέσβου και όχι μόνο.

Χρησιμεύουν δε, ως καταφύγιο και τόπος αναπαραγωγής πολυάριθμων σπάνιων και προστατευόμενων ειδών πουλιών. Στο σύνολό τους έχουν ενταχθεί στο Εθνικό και Ευρωπαϊκό Κατάλογο "Ειδικών Περιοχών Διατήρησης της Φύσης"του Δικτύου NATURA 2000.

Η περιοχή φιλοξενεί 252 είδη πτηνών εκ των οποίων 87 είναι προστατευόμενα είδη. Σημαντικότερο όμως είναι ότι 101 είδη πουλιών φωλιάζουν, αριθμός που κρίνεται ιδιαίτερα αξιόλογος, ενώ 66 είδη είναι μεταναστευτικά.

Το Κέντρο Περιβαλλοντικής Ενημέρωσης Καλλονής, που αποτελεί τον επίσημο φορέα για την ενημέρωση του κοινού σχετικά με τη σημασία του υγροτόπου του Κόλπου Καλλονής και την ανάγκη για τη διατήρηση και προστασία του, υποστηρίζεται από τη Περιφέρεια Βορείου Αιγαίου και το Δήμο Λέσβου, και λειτουργεί υπό την επιστημονική επιμέλειά του Τμήματος Περιβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αιγαίου

Μυστήριο για τους αρχαιολόγους αποτελεί ένας τεράστιος λαξευμένος ογκόλιθος στη Σαουδική Αραβία, που λέγεται «Μοναχικό Κάστρο»!

Το «Μοναχικό Κάστρο», όπως μεταφράζεται το Κάσρ Αλ Φαρίντ (Qasr al-Farid), βρίσκεται στην περίφημη αρχαιολογική περιοχή Μαντά ιν Σαλίχ (Mada’in Saleh), και πρόκειται για ένα ταφικό μνημείο, το οποίο ποτέ δεν ολοκληρώθηκε. Οι αρχαιολόγοι δεν γνωρίζουν ποιος είναι ο λόγος που το έργο αυτό έμεινε ημιτελές και επίσης για ποιους προοριζόταν.

Το «Μοναχικό Κάστρο», πήρε αυτή την ονομασία καθώς είναι το πιο απομονωμένο από τα 100,  και πάνω, αρχιτεκτονικά αριστουργήματα του Mada’in Saleh, και ίσως είναι ένα από τα πλέον μυστηριώδη.

Δημιουργήθηκε γύρω στον 1ο αιώνα μ.Χ. από τους αρχαίους Ναβαταίους, οι οποίοι είχαν τη μοναδική τέχνη να λαξεύουν τους βράχους και δημιουργούν διάφορα μνημεία.

Οι Ναβαταίοι ήταν αρχικά μια νομαδική φυλή, αλλά περίπου 2.500 χρόνια πριν, άρχισαν να οικοδομούν μεγάλους οικισμών και πόλεις που άκμασαν από τον 1ο αιώνα π.Χ. έως τον 1ο αιώνα μ.Χ., ανάμεσα στις οποίες είναι και η μαγευτική  Πέτρα στην Ιορδανία.

Εκτός από τις γεωργικές δραστηριότητες τους, ανέπτυξαν πολιτικά συστήματα, τέχνες, μηχανική, λιθοδομή, αστρονομία, και αποδεικνύεται εκπληκτική η εμπειρία τους στην κατασκευή υδραυλικών έργων, όπως πηγάδια, στέρνες, και υδραγωγεία.

Το βασίλειο των Ναβαταίων, κυβερνούσε την περιοχή της «Πετραίας Αραβίας», δηλαδή της ορεινής Αραβίας, η οποία εκτείνεται από τον Κόλπο της Άκαμπα στην Ερυθρά Θάλασσα, μέχρι τη Νεκρά Θάλασσα. Σε κάποια χρονική περίοδο, είχαν κατακτήσει όλη τη βόρεια Αραβία.

Ο έλεγχος του εμπορίου, τους επέτρεψε να αποκτήσουν αμύθητα πλούτη και δύναμη. Κάτι που φαίνεται στα μνημεία του Mada’in Saleh, ανάμεσα στα οποία βρίσκεται και το εμβληματικό «Μοναχικό Κάστρο». Μια περιοχή που χαρακτηρίστηκε από την UNESCOως μνημείο Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάςτο 2008.

Το 1971, ο Φίλ Νάιτ, πρώην δρομέας μεσαίων αποστάσεων στις ΗΠΑ, αποφασίζει να δημιουργήσει τη δική του σειρά παπουτσιών. Καθώς η μισή επιτυχία μιας εταιρείας βασίζεται στο όνομα, ο Νάιτ ζητά από τους υπαλλήλους του, να γράψουν την πρότασή τους σε ένα χαρτί και να το ρίξουν σε ένα καπέλο….

Τελικά επιλέγεται το NIKE, από την αρχαία Ελληνίδα θεά Νίκη. Ο μάλλον αρχαιολάτρης υπάλληλος που το πρότεινε, ισχυρίστηκε πως είδε τη θεά στο όνειρό του! Το επόμενο βήμα ήταν η σχεδίαση του λογοτύπου, εμπνευσμένο φυσικά από το όνομα.

Η σχεδιάστρια Κάρολιν Ντέιβιντσον δημιούργησε ένα αφαιρετικό φτερό, που παραπέμπει στο διάσημο άγαλμα της Νίκης της Σαμοθράκης. Ο Νάιτ δεν ενθουσιάστηκε ιδιαίτερα, αλλά βιαζόταν. Ενέκρινε λοιπόν το σχέδιο και κατέβαλε στην Ντέιβιντσον την πενιχρή αμοιβή των 35 δολαρίων. Ένδεκα μόλις χρόνια αργότερα, η ΝΙΚΕ, με λογότυπο το φτερό της Νίκης, «πέταξε» στην κορυφή των πωλήσεων παγκοσμίως.

Η εταιρεία αθλητικών ειδών Nikeείναι παγκοσμίως γνωστή, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν ασχολούνται με τα σπορ ή τη μόδα. Το έμβλημα της, το γνωστό και ως «Swoosh», ίσως είναι ακόμα πιο αναγνωρίσιμο και από την ίδια την εταιρεία κολοσσό.

Η Nike, μία τεραστίου μεγέθους επιχείρηση που το φετινό έτος προβλέπει τζίρο ύψους 32 δισ. δολαρίων, θα περίμενε κανείς πως το σήμα της θα ήταν αποτέλεσμα δουλειάς μίας μεγάλης ομάδας σχεδιαστών και ανθρώπων του μάρκετινγκ, που εργάζονται για ένα από τα μεγαλύτερα διαφημιστικά πρακτορεία, το οποίο με τη σειρά του θα πληρώθηκε με εκατομμύρια δολάρια.

Στην πραγματικότητα, ωστόσο, το πασίγνωστο σήμα είναι έργο μίας φοιτήτριας γραφιστικής, ενώ οι αποδοχές της για το πρότζεκτ έφτασαν το ποσό των… 35 δολαρίων.

Το «swoosh» είναι ένα «τικ», δηλαδή το χαρακτηριστικό σημάδι επιλογής. Το σχήμα του είναι έτσι σχεδιασμένο ώστε να δείχνει κίνηση και ταχύτητα. Επίσης, σχεδιάστηκε να μοιάζει με φτερό, προκειμένου να συνδέεται με το όνομα της μάρκας, που για όσους δε γνωρίζουν προέρχεται από τη φτερωτή θεά «Νίκη» της ελληνικής μυθολογίας. Η Ντέιβιντσον γνώρισε τον Νάιτ στους διαδρόμους του Πανεπιστημίου του Πόρτλαντ, στις ΗΠΑ, το 1969.

Ο ιδρυτής της Nike εργαζόταν εκεί ως βοηθός καθηγητής στο τμήμα της λογιστικής. Αυτό που πραγματικά τον ενδιέφερε, όμως, ήταν η εταιρεία εισαγωγής αθλητικών ειδών Blue Ribbon Sports. Ο Νάιτ ήταν αθλητής στίβου στο συγκεκριμένο Πανεπιστήμιο και είχε φτιάξει τη συγκεκριμένη επιχείρηση με τον πρώην προπονητή του.

Η νεαρή φοιτήτρια γραφιστικής ήθελε να κερδίσει κάποια χρήματα και για αυτό δέχθηκε να δουλέψει για τον Νάιτ, ετοιμάζοντας γραφήματα και πίνακες για τις παρουσιάσεις της Blue Ribbon Sports. Όταν ο Νάιτ επέλεξε να σταματήσει απλά να είναι ο εισαγωγέας των ιαπωνικών αθλητικών παπουτσιών Onitsuka Tiger (η γνωστή τώρα ASICS) και να κατασκευάσει τα δικά του προϊόντα, ζήτησε από τη Ντέιβιντσον να του παρουσιάσει κάποια σχέδια και για το σήμα που θα έμπαινε στο πλάι των παπουτσιών.

Οι απαιτήσεις του για το σήμα ήταν να δείχνει την αίσθηση της κίνησης, να προσδίδει μία ξεχωριστή ταυτότητα στην εταιρεία, να μη μοιάζει με εκείνα των Adidas, Puma και Onitsuka Tiger, και να είναι έτοιμο γρήγορα. Το «Swoosh» κάλυπτε όλες τις προϋποθέσεις και τελικά έγινε κομμάτι της ιστορίας του επαγγελματικού αθλητισμού, της μόδας και των επιχειρήσεων.

Η Ντέιβιντσον συνέχισε να εργάζεται ως σχεδιάστρια για την εταιρεία, που πλέον είχε μετονομαστεί σε Nike, μέχρι το 1975. Στη συνέχεια επέστρεψε στο να είναι ελεύθερη επαγγελματίας, μέχρι που πριν λίγα χρόνια συνταξιοδοτήθηκε. Τα 35 δολάρια που ανταμείφθηκε για ένα τόσο επιτυχημένο σχέδιο είναι σίγουρα ελάχιστα, κάτι που αναγνώρισε και ο Φιλ Νάιτ. Το 1983, την κάλεσε στα γραφεία της εταιρείας όπου είχε οργανώσει πάρτι-έκπληξη προς τιμήν της.

Σαν δώρο της έδωσε μετοχές της Nike, των οποίων η αξία υπολογίζεται σε 1 εκατ. δολάρια. Επιπροσθέτως, της έδωσε ένα δαχτυλίδι από χρυσό και διαμάντια, που είχε πάνω το «Swoosh», την πιο επιτυχημένη έμπνευση της καριέρας της και το σχέδιο που θα αφήσει το όνομά της στην ιστορία.

Αποκάλυψη

Ο παραδοσιακός διατηρητέος οικισμός, Συρράκοείναι σκαρφαλωμένος σε υψόμετρο περίπου 1.150 μ. σε μια πλαγιά του όρους Λάκμος.

Ένα από τα ωραιότερα χωριά της Ηπείρου, έχει μόλις 50 μόνιμους κατοίκους και πήρε το όνομά του από τη βλάχικη λέξη seraco που σημαίνει φτωχός και άγονος.

Αποτελεί διαμάντι της λαϊκής ηπειρώτικης αρχιτεκτονικής και γενέτειρα του ποιητή Γιώργου Ζαλοκώστα, του ποιητή Κώστα Κρυστάλλη και του Ιωάννη Κωλέττη, που εξελέγη δύο φορές πρωθυπουργός της χώρας.

Τα στενά σοκάκια, οι γραφικές γωνιές, η ανεπανάληπτη φυσική ομορφιά και οι πέτρινες βρύσες προσφέρουν μια αξέχαστη ταξιδιωτική εμπειρία.

Αξίζει να επισκεφθείτε το φαράγγι του Καλαρρύτικου ποταμού, το λαογραφικό μουσείο που στεγάζεται στο σπίτι του Κώστα Κρυστάλλη και την πλατεία με τα αιωνόβια πλατάνια που προστατεύουν με τον ίσκιο τους το ναό του Αγίου Νικολάου.

Μη ξεχάσετε να πιείτε νερό από τη σκεπαστή πέτρινη βρύση της Γκούρας με τρία στόμια και να περιπλανηθείτε στα γραφικά καλντερίμια του χωριού.