O Ελλάνιος Πολιτισμός του Διός, όπως και η εξάπλωση των Ολύμπιων σε όλο τον πλανήτη, σε ένα μακρινό παρελθόν, είναι από τα θέματα για τα οποία υπάρχουν υπερβολικά πολλά στοιχεία…

Ταυτόχρονα είναι και ένα θέμα που πολλοί αμφισβητούν και προσπαθούν να κρύψουν.

Παράλληλα, όμως, τα αρχαία ευρήματα κάθε είδους, είτε αρχαιολογικά είτε από παραδόσεις λαών, συμπληρώνουν πολλά κομμάτια του ίδιου παζλ.

Όλα μιλούν για έναν κοινό αρχαίο και παγκόσμιο ελληνικό πολιτισμό σε όλη την υφήλιο…

Με αυτό το θέμα του Ελλάνιου πολιτισμού του Διός ασχολείται το video από την εκπομπή Κώδικας Μυστηρίων του δημοσιογράφου Βασίλη Μπαντίδη.

Επίσης, στην ίδια εκπομπή ασχολείται με τους Γίγαντες και ιδιαίτερα με τα κουφάρια γιγάντων που βρέθηκαν στον Ιράν.

Μπορεί όλα αυτά να φαντάζουν ως απίστευτα, αλλά αν δώσετε προσοχή, θα διαπιστώσετε πως πέρα από τα λεγόμενα κρύβονται ακόμα μεγαλύτερες αλήθειες…

Στην εκπομπή μιλούν οι Γιώργος Πάλμος και Κωνσταντίνος Ποταμιάνος

Παρακολουθείστε την:

Η μελέτη «θραυσμάτων» από ένα έγγραφο του Μεσαίωνα αποκαλύπτει μια άγνωστη μάχη που δόθηκε στις Θερμοπύλεςλίγους αιώνες μετά την θρυλική μάχη των Ελλήνων με επικεφαλής τους Σπαρτιάτες απέναντι στους Πέρσες. Πρόκειται για μια αναμέτρηση ανάμεσα σε Αθηναίους και Γότθους που δόθηκε τον 3ο αιώνα μ.Χ.

Το ντοκουμέντο

Τα θραύσματα βρίσκονται στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Αυστρίας και η χρονολόγηση έχει δείξει ότι το έγγραφο στο οποίο ανήκουν δημιουργήθηκε τον 11ο αιώνα μ.Χ . Τα θραύσματα είναι όλα δυσανάγνωστα άλλα περισσότερο άλλα λιγότερο και μόλις πριν από δύο έτη κατόρθωσαν κάποιοι ειδικοί να αποκαλύψουν το περιεχόμενο ορισμένων εξ αυτών.

Όπως αποκαλύφθηκε το έγγραφο αποτελεί αντίγραφο ενός μεγάλου κειμένου που είχε γράψει ο Αθηναίος ιστορικός Δέξιππος που έζησε τον 3ο αιώνα μ.Χ. Ο Δέξιππος εκτός από ιστορικός ήταν πολιτευτής, στρατηγός και κληρονομικός ιερέας της Ελευσίνιας οικογένειας των Κηρύκων. Ο Δέξιππος έχαιρε μεγάλης εκτίμησης και χαρακτηριστικό είναι ότι ο Πατριάρχης Φώτιος μιλούσε με τα καλύτερα λόγια για αυτόν, χαρακτηρίζοντάς τον «δεύτερο Θουκυδίδη».

Η αποκάλυψη

Τα πρώτα θραύσματα «αποκρυπτογραφήθηκαν» πριν από δύο χρόνια και σε αυτά γινόταν αναφορά στην προσπάθεια του Ρωμαίου Αυτοκράτορα Δέκιου να αποκρούσει τις συνεχείς επιθέσεις των Γότθων.  Οι Γότθοι ήταν ένα γερμανικό φύλο που τον 2ο μ.Χ αιώνα επιβλήθηκε στις παραδουνάβιες περιοχές και από τον επόμενο αιώνα ξεκίνησε επιθέσεις στις περιοχές του Βυζαντίου για να καταφέρουν τελικά να δημιουργήσουν ισχυρά κράτη στην Ιβηρική Χερσόνησο και την Ιταλία. Σύμφωνα με τον Δέξιππο ο Δέκιος έχασε αρκετές μάχες με τους Γότθους να κερδίζουν τελικά κάποια εδάφη της αυτοκρατορίας.

Διεθνής ομάδα ειδικών κατάφερε με υπερσύγχρονες τεχνικές να κάνει μεγέθυνση σε ένα από τα πιο δυσανάγνωστα θραύσματα και να αποκαλύψει τελικά το περιεχόμενο του. Όπως αναφέρει ο Δέξιππος κάποια στιγμή (που δεν προσδιορίζεται) τον 3ο αιώνα οι Γότθοι επιτέθηκαν στην Θεσσαλονίκη για να την καταλάβουν στο πλαίσιο ενός ευρύτερου σχεδίου τους για την παρουσία τους στην περιοχή.

Όμως σύμφωνα με τον Δέξιππο οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης οχυρώθηκαν πολύ αποτελεσματικά και κατάφεραν να αποκρούσουν τις επιθέσεις. Οι Γότθοι διαπιστώνοντας ότι δεν μπορούν να καταλάβουν την Θεσσαλονίκη άλλαξαν πλάνο και αποφάσισαν να επιτεθούν την Αθήνα πιστεύοντας ότι είναι μια ακμάζουσα πόλη γεμάτη θησαυρούς.

Σύμφωνα με τον Δέξιππο η κάθοδος των Γότθων προς την Αθήνα δημιούργησε μια κατάσταση ανάλογη με την κάθοδο των Περσών. Οι Έλληνες συγκέντρωσαν ένα στρατό με επικεφαλής ένα στρατηγό ονόματι Μαριανό ο οποίος εμψύχωσε τους στρατιώτες θυμίζοντας τους τις μάχες των προγόνων τους απέναντι στους Πέρσες και ειδικά την μάχη των Θερμοπυλών αφού στις Θερμοπύλες αποφασίστηκε να δοθεί η μάχη. Στο θραύσμα καταγράφεται ο λόγος που έβγαλε στο στράτευμα ο Μαριανός. Δυστυχώς όμως λείπουν κρίσιμα δεδομένα όπως η ημερομηνία της μάχης και  κυρίως η έκβαση της.

Η αποκάλυψη της άγνωστης μάχης έγινε από επιστήμονες των Πανεπιστημίων της Οξφόρδης και του Πανεπιστημίου Κουίνσλαντ στην Αυστραλία και δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Journal of Roman Studies».

Πηγή: Το Βήμα science

Λίγοι γνωρίζουν πως υπάρχουν και στην Ελλάδα πυραμίδες. Αποτελούν μάλιστα μοναδικά δείγματα πυραμιδικής αρχιτεκτονικής στην Ευρώπη.

Δεν μοιάζουν, βέβαια, με τις αιγυπτιακές. Καλύπτονται όμως από μυστήριο, καθώς ελάχιστοι ερευνητές έχουν ασχοληθεί με την ύπαρξή τους και όσοι το έκαναν δεν συμφωνούν σε τίποτα!

Στο Ελληνικό της Αργολίδαςβρίσκεται μία από τις πιο καλοδιατηρημένες. Και για αυτήν, φυσικά, όπως και για όλες τις άλλες υπάρχει πλήρης ασυμφωνία: Ήταν άραγε ταφικό μνημείο; Μήπως μικρό οχυρό ή φρυκτωρία;

Υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν πιο ριζοσπαστικές θεωρίες, ότι αποτέλεσε ναό για θυσίες ή αστρονομικό παρατηρητήριο.

Ακόμα και η χρονολογία της κτίσης της είναι άγνωστη. Ορισμένοι ερευνητές την τοποθετούν στο 2720 π.Χ. Άλλοι στον 4ο αιώνα π.Χ. Αυτή είναι και η επίσημη θέση του υπουργείου Πολιτισμού.

Ποια στοιχεία είναι σωστά; Κανείς δεν ξέρει ακόμη. Μέχρι τότε ας αφήσουμε τη φαντασία να αυτοσχεδιάσει ελεύθερα…

Μια έρευνα όμως που έγινε στις 9-2-1995 από την Ακαδημία Αθηνών και χρονολόγηση στο Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και στο εργαστήριο Αρχαιομετρίας του “ΕΚΕΦΕ- ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ” με την μέθοδο της θερμοφωταύγειας, έδειξε ότι έχει κτιστεί το 2720 π.Χ!

Δηλαδή είναι παλαιότερη κατά 100 (τουλάχιστον) έτη της πρώτης Αιγυπτιακής πυραμίδας του Ζοζέρ (2620 π.χ.) και είναι κατά 170 (τουλάχιστον) έτη αρχαιότερη της πυραμίδας του Χέοπος (2550 π.χ.).

Όσο απίστευτο και αν φαίνεται το γεγονός αυτό όχι μόνο δεν έγινε γνωστό και δεν έγινε καμιά εκμετάλλευση του από το Ελληνικό κράτος, άλλα αντίθετα αποσιωπήθηκε.

Η Ελληνική γλώσσακατέχει ένα μοναδικό ρεκόρ καθώς η μεγαλύτερη πραγματική λέξη στον κόσμο υπάρχει στο έργο "Εκκλησιάζουσες"του Αριστοφάνη και αποτελείται από 172 γράμματα, 27 συνθετικά και 78 συλλαβές.

Ο Αριστοφάνης εκμεταλλεύεται στο έπακρον την εκπληκτική ευχέρεια της Ελληνικής να σχηματίζει πολυσύλλαβες λέξεις, περιγράφοντας μέσα σε 172 γράμματα μια ολόκληρη συνταγή μαγειρικής, η οποία περιλαμβάνει ένα συνονθύλευμα τροφών. Η αριστοφανική λέξη βρίσκεται στους στίχους 1169-1175 και έχει καταγραφεί στο βιβλίο των Ρεκόρ Γκίνες:

λοπαδοτεμαχοσελαχογαλεοκρανιολειψανοδριμυπο

τριμματοσιλφιολιπαρομελιτοκατακεχυμενοκιχλεπικοσ

συφοφαττοπεριστεραλεκτρυονοπτοπιφαλλιδοκιγκλο

πελειολαγῳοσιραιοβαφητραγανοπτερυγών.

Ο λεξιλογικός αυτός “σιδηρόδρομος” είναι δύσκολο να διαβαστεί απνευστί, ενώ με μια μικρή προσπάθεια μπορούμε να μεταφράσουμε:

-πάστοπεταλίδο-γαλεοσάλαχο-τούρσοπιπεράτο-μυαλοκόμματα-

-μελοπερεχύτο-μυτζηθρότυρο-τρύγονοκοτσύφο-τσιχλοπίτσουνα –

-ψήτοσουσουράδο-κοτοκέφαλα-άγριοπεριστέρο-λαγοκούνελα –

-στράγαλοπετμέζο-φτερουγόδιπλες.

Πηγή: offsite.com.cy

Μπορεί να μην ήταν τελικά η θεότητα της μητρότητας Κυβέλη, όπως αρχικά υπέθεταν οι αρχαιολόγοι, όμως η Γυμνή Γυναίκα του Çatalhöyükαναμένεται να δώσει απαντήσεις για τη θέση των πρεσβύτερων γυναικών της ανώτερης τάξης της αρχαιότητας.

Τι αποκάλυψε ο επιβλέπων τις ανασκαφές αρχαιολόγος και καθηγητής του Stanford, Ian Hodder.

Πέρσι τον Σεπτέμβριο, όταν η αρχαιολογική σκαπάνη έφερε στο φως ένα σπάνιο γυναικείο ειδώλιο, στον αστικό οικισμό Çatalhöyük της κεντρικής Τουρκίας, οι αρχαιολόγοι υπέθεταν ότι πρόκειται για την απεικόνιση κάποιας θεότητας, με αναφορές στη μητρότητα και τη γονιμότητα. Αρκετούς μήνες και ενώ τα δύο αγαλματίδια που είχαν βρεθεί στην περιοχή έγιναν αντικείμενο εκτεταμένης έρευνας προκύπτουν νέα στοιχεία τόσο για την προέλευση όσο και για την ταυτότητα της γυναίκας, προς τιμήν της οποίας κατασκευάστηκαν τα αγαλματίδια.

Σύμφωνα με τον Ian Hodder, επιβλέποντα καθηγητή των αρχαιολογικών ερευνών, από το Πανεπιστήμιο του Stanford, τα δύο ειδώλια αναπαριστούν ηλικιωμένες γυναίκες της ανώτερης τάξης της νεολιθικής περιόδου και όχι τη θεότητα Κυβέλη, όπως αρχικά είχε εκτιμηθεί.

O αρχαίος οικισμός του Çatalhöyük ανακαλύφθηκε το 1958 στην Konya, επαρχία της Κεντρικής Ανατολίας, από τον James Mellaart και οι πρώτες αρχαιολογικές ανασκαφές ξεκίνησαν το 1961 και συνεχίστηκαν μέχρι το 1965. Η σκαπάνη σταμάτησε να εργάζεται μέχρι το 1993, οπότε και οι έρευνες άρχισαν εκ νέου κάτω από την επίβλεψη του Hodder, ο οποίος ακούραστα συνέχισε μέχρι να έρθουν στο φως σημαντικά ευρήματα -πάνω από 2.000 γλυπτά- μόλις πέρσι.

Και μπορεί τα ειδώλια να μην αποτελούν λατρευτικές αναπαραστάσεις κάποιας θεότητας, όμως, σύμφωνα με τις μελέτες του Hodder και της ομάδας του, ακόμη και έτσι έχουν πολλά να αποκαλύψουν για τον πολιτισμό της εποχής, κατά την οποία δημιουργήθηκαν και ειδικά για τη θέση των γυναικών σε μία χρονική περίοδο, για την οποία εξ ορισμού τα στοιχεία για ένα τόσο σύνθετο ζήτημα είναι λίγα.

"Είμαστε, πλέον, σχεδόν βέβαιοι ότι τα ειδώλια, τα οποία βρέθηκαν δίπλα σε μαχαίρια και άλλα αιχμηρά αντικείμενα είχαν τοποθετηθεί εκεί αντί σορών, στο πλαίσιο κάποιου αρχαίου τελετουργικού. Όσο για το δεύτερο αγαλματίδιο που βρέθηκε λίγα μέτρα μακρύτερα από το πρώτο, έφερε στο κεφάλι δύο τρύπες, σα να επρόκειτο για κάποιο λατρευτικό κόσμημα, που μπορούσε κάποιος να φέρει πάνω του ανά πάσα στιγμή".  

Εκείνο, που κατά τον ίδιο, κάνει τα ευρήματα εξαιρετικά πολύτιμα είναι το ότι στην κατασκευή τους χρησιμοποιήθηκε οψιδιανός και γαληνίτης -πέτρωμα και ορυκτό, αντιστοίχως- που οι αρχαιολόγοι δεν συναντούν συχνά σε τέτοιου είδους ανασκαφές.   

"Τα σημεία στα οποία ανακαλύψαμε τα ειδώλια και το γεγονός ότι ήταν θαμμένα μαζί με αντικείμενα φτιαγμένα από οψιδιανό και γαληνίτη είναι απολύτως ασυνήθιστο και μας κάνει να πιστεύουμε ότι τα ειδώλια θάφτηκαν έτσι για να αντικαταστήσουν τα νεκρά σώματα που οι περισσότεροι πίστευαν ότι είναι θαμμένα εδώ", εξηγεί ο ίδιος. Όσο για την αποκάλυψη ή επί το ακριβέστερον για τη διόρθωση ότι τα αγαλματίδια δεν αναπαριστούν τη θεότητα Κυβέλη έκαναν την προηγούμενη εβδομάδα και μέσα από σχετική συνέντευξη Τύπου οι ερευνητές αρχαιολόγοι Lynn Meskell, Carolyn Nakamura και Lindsay Der, αποκαλύπτοντας ότι οι αναλογίες των αγαλματιδίων είναι μια ξεκάθαρη αναφορά στις πρεσβύτερες με εξουσία του αρχαίου οικισμού.

Πηγή: LiFO, με στοιχεία από τη Hurriyet

Απόκρυφες ιδιότητες της Ελληνικής Γλώσσας – Ο Ιαπετικός Κώδικας

Ελληνική γλώσσα… Ένας πραγματικός πολιτιστικός θησαυρός στην υπηρεσία της καθημερινότητας του καθενός από εμάς, ένας πλούτος 90.000.000 λεκτικών τύπων (η λατινική έχει μόλις το 10% αυτών!) που μας συντροφεύει σε ένα ταξίδι χιλιάδων ετών από τα βάθη της ιστορίας… Στη χιλιόχρονη αυτή πορεία της η γλώσσα μας έχει υποστεί πολλές μετατροπές μέχρι να αποκτήσει τη σημερινή της μορφή –η τελευταία εξ΄ αυτών το 1980. Που έγκειται όμως το «παραφυσικό» σε ένα τέτοιο γλωσσολογικό-φιλολογικό θέμα; Πρόσφατες μελέτες καταδεικνύουν ιδιότητες στη γλώσσα μας τις οποίες ούτε καν τις είχαμε φανταστεί. Κάποιες θεωρίες που έχουν αναπτυχθεί παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον…

Το παγκόσμιο ενδιαφέρον για την ελληνική προέκυψε εκ νέου από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως νοηματική γλώσσα μόνον την Ελληνική. Οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές θεωρούν την ελληνική γλώσσα «μη οριακή», δηλαδή ότι μόνο σ” αυτή δεν υπάρχουν όρια και γι” αυτό είναι αναγκαία στις νέες επιστήμες όπως η Πληροφορική, η Ηλεκτρονική, η Κυβερνητική και άλλες. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν σημειολογικές .Νοηματική γλώσσα θεωρείται η γλώσσα στην οποία το σημαίνον, δηλαδή η λέξη, και το σημαινόμενο, δηλαδή αυτό, που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ σημειολογική είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το Χ πράγμα (σημαινόμενο)εννοείται με το Υ (σημαίνον).

Με άλλα λόγια, η ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν πρωτογένεια, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμματικές, σημαίνουν, δηλαδή, κάτι, απλώς επειδή έτσι «συμφωνήθηκε» μεταξύ εκείνων που την χρησιμοποιούν.

ΟΛΕΣ οι λέξεις στην ελληνική ΣΗΜΑΙΝΟΥΝ, π.χ. η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, γεωμετρία = γη +μετρώ, προφητεία = προ + φάω, άνθρωπος = ο άναρθρων (ο αρθρώνων λόγο).Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως-πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες. Χαρακτηριστικό είναι ότι οι Άγγλοι επιχειρηματίες προτρέπουν τα ανώτερα στελέχη να μάθουν αρχαία ελληνικά επειδή αυτά περιέχουν μια ξεχωριστή σημασία για τους τομείς οργανώσεως και διαχειρίσεως επιχειρήσεων.

Σε αυτό το συμπέρασμα ήδη οδηγήθηκαν μετά από διαπιστώσεις ειδικών ότι η ελληνική γλώσσα ενισχύει τη λογική και τονώνει τις ηγετικές ικανότητες. Αυτές οι επιστήμες μόνο στην ελληνική γλώσσα βρίσκουν τις νοητικές εκφράσεις που χρειάζονται, χωρίς τις οποίες η επιστημονική σκέψη αδυνατεί να προχωρήσει. Με βάση αυτά τα σύγχρονα γεγονότα, ας εξετάσουμε δύο ενδιαφέρουσες θεωρίες, οι οποίες προβληματίζουν τους ειδικούς και μη σχετικά με τη δημιουργία της δομής της ελληνικής.

Η μαθηματική δομή της γλώσσας: Η θεωρία του Αργυρόπουλου

Θεωρείται ότι το σύνολο των γραμμάτων του Ελληνικού αλφάβητου και δια τη δεδομένης σειράς την οποία κατέχουν, εκφράζουν ένα σύνολο πληροφοριών με πλήρη νοηματική συγκρότηση και συνέχεια, δηλαδή υποκρύπτουν κάτι.

Ο μαθηματικός Ελευθέριος Αργυρόπουλος σε πρόσφατες μελέτες του έχει αναπτύξει μια θεωρία, σύμφωνα με την οποία η ελληνική γλώσσα έχει δομηθεί σύμφωνα με τα μαθηματικά. Το κάθε γράμμα που αντιπροσωπεύεται από έναν αριθμό σχηματίζει το αριθμητικό σύνολο της λέξης, το οποίο οδηγεί σε εντυπωσιακές αλληλουχίες και συμπεράσματα τα οποία, εφόσον επαληθεύονται, είναι ικανά να αλλάξουν την ισχύουσα κοσμοθεωρία καθώς και τις ίδιες τις απαρχές του ανθρώπινου πολιτισμού!

Ο πίνακας παρουσιάζει την μαθηματική σύνδεση του αλφαβήτου με τους αριθμούς. Συμπεριλαμβάνονται τα τρία γράμματα που έχουν πλέον καταργηθεί, το Δίγαμμα το Κόππα και το Σαμπί.

Έτσι παρατηρούμε ότι η λέξη π.χ. ΘΕΟΣ εκφράζεται λεξαριθμικά από τους αριθμούς Θ=9, Ε=5, Ο=70, Σ=200, καταλήγοντας στο άθροισμα κάθε γράμματος ξεχωριστά, δηλαδή 9+5+70+200=284. Το ίδιο άθροισμα αντιστοίχως έχουν οι λέξεις ΑΓΙΟΣ=ΑΓΑΘΟΣ=ΘΕΟΣ=284. Άλλο παράδειγμα που χρησιμοποιεί ο μαθηματικός, βασισμένος στην αδιαίρετη ενότητα του ανθρώπου με το περιβάλλον του, είναι το ΑΝΘΡΩΠΟΣ=ΦΥΣΙΣ=1310! Ο Ελευθέριος Αργυρόπουλος, που έχει διακριθεί παγκοσμίως για την απόδειξη του Πυθαγόρειου Θεωρήματος με περισσότερους από 500 τρόπους, παρουσιάζει πληθώρα παρόμοιων παραδειγμάτων. Ισχυρίζεται μάλιστα ότι η ελληνική γλώσσα, κατά τον τρόπο που έχει δημιουργηθεί, όχι μόνο γνωρίζει τους νόμους της συμπαντικής δημιουργίας, μέσω αυτής της λεξαριθμικής ισοψηφίας, αλλά ότι διαθέτει και προβλεπτικότητα, δηλαδή ότι οι κατάλληλες λέξεις καταδεικνύουν μελλοντικά γεγονότα! Τα παραδείγματα που επιδεικνύει ίσως να μην κρίνονται αρκετά επαρκή για να πείσουν και να στερούνται λογικής, καθώς με τη μέθοδο των επίμονων δοκιμών και της… φαντασίας πολλές είναι οι λέξεις που μπορούν να ισοψηφίσουν λεξαριθμικά. Το πραγματικά απίστευτο παράδειγμα όμως αυτής της θεωρίας, το οποίο αναστατώνει ακόμη και τους σκεπτικιστές, είναι το εξής:

Η μαθηματική σταθερά π, που χρησιμοποιείται για τον υπολογισμό της ακτίνας του κύκλου, ισούται με 3,14. Ο τύπος τώρα της σταθεράς είναι ο εξής: π= ΜΗΚΟΣ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΣ ΚΥΚΛΟΥ : ΔΙΑΜΕΤΡΟΣ. Για να βρούμε ποιο είναι το πηλίκο αυτής της λεξαριθμικής σχέσης (προσθέτωντας δηλαδή το άθροισμα των ψηφίων του διαιρετέου , δηλαδή Μ=40 + Η=8 + Κ=20 κ.ο.κ. και διαιρώντας το με αυτό του διαιρέτη, δηλαδή Δ=4 + Ι=10 + Α=1 κ.οκ.): έχουμε π= 2.294 : 730= 3,1424657 , δηλαδή ακριβώς η σταθερά π με ακρίβεια 3 δεκαδικών!!! Η λεπτομέρεια αυτού του υπολογισμού παραείναι ακριβής για να τη θεωρήσουμε ως απλή σύμπτωση. Ίσως αυτό να σημαίνει ότι κατά τη διαδικασία δημιουργίας της ελληνικής γλώσσας ήταν ήδη γνωστές ακόμα και οι πιο πολύπλοκες μαθηματικές έννοιες, έτσι ώστε αυτές να καθόρισαν τη λεξαριθμική ισοψηφία (σε ποιον αριθμό δηλαδή θα αντιστοιχεί το κάθε γράμμα) και να εκφράζονται οι μαθηματικές σχέσεις όχι απλά με τους αριθμούς, αλλά και λεκτικά μεταξύ τους; Της ελληνικής γραφής προηγήθηκε η Γραμμική Α και Β, αλφάβητα –υποτίθεται- πολύ υποδεέστερα γραμματικά, συντακτικά και λεκτικά, χρησιμοποιούμενες σίγουρα όχι από ανθρώπους με τέλειες μαθηματικές γνώσεις!

Ο Ιαπετικός κώδικας

Πρόκειται για έναν πανάρχαιο κώδικα, η εκμάθηση του οποίου έχει διασωθεί από την ελεύθερη τεκτονική διδασκαλία. Σύμφωνα με αυτόν, η έκφραση των εννοιών απεικονίζεται γραφικά με τους φθόγγους του αλφαβήτου, ενώ θεωρείται ότι αντιστοίχως ισχύει σε όλες τις γλώσσες που έχουν ως ρίζα τους την ελληνική (ιαπετική ομογλωσσία).

Αντίστοιχα με τη λεξαριθμική ισοψηφία, το «άθροισμα» των εννοιών που υποκρύπτει το κάθε γράμμα, εκφράζει ως σύνολο το νόημα και τη βαθύτερη ουσία της λέξης. Ας παρατηρήσουμε μερικά ενδεικτικά παραδείγματα: η λίστα είναι ατέλειωτη (όση και οι λεκτικοί τύποι της ελληνικής!) και η ερμηνεία του κάθε όρου έγκειται στη σωστή απόδοση και μελέτη του καθενός. Όσο πιο πρωτότυπη είναι η λέξη –δηλαδή κοντά στο αρχαίο, αυθεντικό κείμενο, τόσο πιο σωστή είναι η ερμηνεία της.

ΘΕΟΣ= (ΘΕΣΙΣ ΘΕΑΣ) (ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΣΤΙΓΜΑ) δηλαδή «από τη θέση που βλέπεις τα πάντα».

ΩΡΑ= (ΕΣΑΕΙ) (ΡΟΗ) (ΕΧΕΙΝ) δηλαδή «αυτό που κυλάει για πάντα».

ΖΩΗ= (ΖΕΥΞΗ) (ΕΣΑΕΙ) (ΠΛΗΘΟΣ) δηλαδή «αυτό που γίνεται όταν κάνεις πολλά πράγματα» (όταν κάνεις πράγματα, τότε θεωρείται ότι ζεις!)

ΤΕΛΟΣ= (ΣΗΜΕΙΟ) (ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ) (ΣΤΟΧΟΣ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΣΤΙΓΜΑ) δηλαδή «το χρονικό σημείο κατά το οποίο έχει εκπληρωθεί ο στόχος»

ΨΕΜΑ= (ΠΑΝ ΣΤΙΓΜΑ) (ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ) (ΤΟΜΗ) (ΕΧΕΙΝ) δηλαδή «οποιαδήποτε γνώση με την οποία δεν συναντάς (τομή-τέμνω-συναντώ) την αλήθεια».

ΦΩΣ= (ΕΝΕΡΓΕΙΑ) (ΕΣΑΕΙ) (ΣΤΙΓΜΑ) δηλαδή «η ορατή παντοτινή ενέργεια»

ΑΡΧΗ= (ΕΧΕΙΝ) (ΡΟΗ) (ΚΙΝΗΣΗ) (ΠΛΗΘΟΣ) δηλαδή «έχει πολλές ενέργειες που έπονται στη συνέχεια»

ΨΥΧΗ= (ΠΑΝ ΣΤΙΓΜΑ) (ΣΚΕΛΟΣ) (ΚΙΝΗΣΗ) (ΠΛΗΘΟΣ) δηλαδή «κινείται με βάση όλα αυτά που έχει δει»

ΣΟΦΙΑ= (ΣΤΙΓΜΑ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΕΝΕΡΓΕΙΑ) (ΕΝΑ) (ΕΧΕΙΝ) δηλαδή «γνωρίζεις τα πάντα και για αυτό ενεργείς με έναν και μοναδικό τρόπο»

ΑΓΑΠΗ= (ΕΧΕΙΝ) (ΠΡΟΣ) (ΕΧΕΙΝ) (ΠΑΝ) (ΠΛΗΘΟΣ) δηλαδή «θέλω να έχει αυτός που αγαπώ τα πάντα»

ΛΑΟΣ= (ΣΤΟΧΟΣ) (ΕΧΕΙΝ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΣΤΙΓΜΑ) δηλαδή «ένα σύνολο με τον ίδιο στόχο»

«Αρχή Σοφίας των Ονομάτων Επί Σκέψις»

Με την εφαρμογή του ιαπετικού κώδικα, η κάθε έννοια της ελληνικής αποκτά το πραγματικό της νόημα. Ίσως κάποτε οι άνθρωποι να λειτουργούσαν έτσι; Αν ανατρέξουμε στη Μυθολογία μας (στη Θεογονία του Ησίοδου) θα δούμε ότι ο Τιτάνας Ιάπετος ήταν ο γιος του Ουρανού και της Γαίας και θεωρείται ο Άρχων του κόσμου, προ της εποχής των Ολύμπιων Θεών. Τα παιδιά του ήταν ο Άτλας, που κράταγε όλο τον κόσμο στις πλάτες του και ο Προμηθέας, ο οποίος έδωσε μέσω της φωτιάς τη θεϊκή γνώση στους ανθρώπους… Το όνομα ΙΑΠΕΤΟΣ σημαίνει (ΕΝΑΣ) (ΕΧΕΙΝ) (ΠΑΝ) (ΕΚ ΤΟΥ ΟΠΟΙΟΥ) (ΣΗΜΕΙΟ) (ΣΥΝΟΛΟ) (ΣΤΙΓΜΑ), δηλαδή, σε ελεύθερη απόδοση, «αυτός που έχει το κλειδί όλης της γνώσης»…

Ο φιλόσοφος Σωκράτης πρέσβευε ότι, για να φιλοσοφήσει κανείς πραγματικά και να συλλάβει την αλήθεια, θα έπρεπε να γνωρίσει τον πραγματικό εαυτό του (αυτογνωσία).

Ποιος ήταν, κατά τη γνώμη του, ο τρόπος που επιτυγχάνεται η γνώση του πραγματικού εαυτού μας; Η απώλεια της διπλής άγνοιας.

Δηλαδή, μας λέει ο Σωκράτης ότι όλοι οι άνθρωποι αρχικά αγνοούν δύο πράγματα νομίζοντας:

• ότι είναι βέβαιοι για οτιδήποτε γνωρίζουν (ακόμα και τον εαυτό τους)
• ότι γνωρίζουν πώς είναι ο κόσμος και η ζωή

Και τα δύο, μας λέει ο Σωκράτης, αποτελούν άγνοια, αμαρτάνουν (δεν έχει σχέση με τη χριστιανική θεώρηση –αμαρτάνω σημαίνει κινούμαι έξω από τις μοίρες > εκ του ρήματος “μείρομαι”).

Για να συλλάβει κανείς τον πραγματικό εαυτό του και να γνωρίσει τον τρόπο που υπάρχει ο κόσμος, πρέπει:

1. να σταματήσει να νομίζει ότι είναι βέβαιος για αυτά που γνωρίζει
2. να σταματήσει να νομίζει ότι ξέρει πώς είναι ο κόσμος

Αν αποβάλλει κανείς αυτές τις δύο μορφές άγνοιας, τότε έχει τη δυνατότητα να εισέλθει στην ΕΝΔΟΣΚΟΠΗΣΗ και να διανύσει τον δρόμο προς το γνώθι σ’ αυτόν!

Να θυμίσουμε τον μύθο με τον Οιδίποδα και τη Σφίγγα. Γιατί κανείς περαστικός δεν έβρισκε τη λύση του αινίγματος της Σφίγγας που είχε σχέση με το πόσα πόδια “έχει” ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία; Γιατί απλά δεν γνώριζαν ότι ήταν άνθρωποι! (Γνώθι σ΄αυτόν).

Ας σκεφτούμε επίσης ότι μόνο ο Οιδίποδας βρήκε τη λύση. Αλήθεια, γιατί το όνομά του σήμαινε “αυτόν με το πρησμένο πόδι” και είχε σχέση με τα πόδια του αινίγματος;

Η αιώνια σοφία για τον άνθρωπο, το θείο και τον κόσμο, είναι κρυμμένη μέσα στην ελληνική φιλοσοφία και μυθολογία.

Παρατίθεται στο βίντεο ένα απόσπασμα από τον διάλογο Αλκιβιάδης του Πλάτωνα, στον οποίο ο Σωκράτης αναλύει αυτήν τη διπλή άγνοια.

«Μαγεύτηκα, ευχαριστώ», «Ευχαριστούμε που δακρύσαμε, ταξιδεύοντας πάλι», «Απίστευτη μαγεία -ξαναπέρασα» γράφουν οι επισκέπτες στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Δύο τόμοι με σχόλια έχουν ήδη συμπληρωθεί και σύντομα θα αναρτηθούν ως ψηφιακή έκδοση στον ιστότοπο του μουσείου, είπε η διευθύντρια Μαρία Λαγογιάννη-Γεωργαράκου κατά τη χθεσινή εκδήλωση απολογισμού για το 2016 και προγραμματισμού για το 2017.

Το 2016 είχε ιδιαίτερη σημασία για τη «ναυαρχίδα του πολιτισμού», το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, καθώς στις 3 Οκτωβρίου συμπληρώθηκαν 150 χρόνια από τη θεμελίωσή του. Ανάμεσα στις δράσεις που οργανώθηκαν κατά την περσινή χρονιά ήταν και η περιοδική έκθεση «Οδύσσειες», που εγκαινιάστηκε από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ανήμερα της επετείου. Το ΕΑΜ συνεχίζει τα μεγάλα ερευνητικά του προγράμματα που αφορούν σε δημοσιεύσεις, νέες μελέτες και επανεξετάσεις αρχειακού υλικού. Παράλληλα προωθεί ερευνητικά προγράμματα σε συνεργασία με άλλους φορείς, όπως η Ακαδημία Αθηνών, το Εθνικό Ίδρυμα Ερευνών, το ΕΚΕΦΕ «Δημόκριτος», το Τμήμα Χημικών Μηχανικών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου, το Μουσείο του Λούβρου, η Γαλλική Αρχαιολογική Σχολή, το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης και το Ιατρικό Κέντρο Αθηνών.

Ερευνητικά προγράμματα

Ενδεικτικές θεματικές των ερευνητικών αυτών προγραμμάτων είναι:

• Οι άγνωστες πτυχές κατασκευής και χρωματισμού των κυκλαδικών ειδωλίων.

• Η μελέτη των τεχνικών διακόσμησης των μυκηναϊκών χρυσών κοσμημάτων.

• Η μελέτη των αιγυπτιακών μουμιών με σύγχρονες τεχνικές απεικόνισης.

• Η μελέτη των πρακτικών εφαρμογής χρώματος σε ειδώλια που χρονολογούνται από τους αρχαϊκούς μέχρι και τους ρωμαϊκούς χρόνους.

Αντικείμενο έρευνας αποτελεί και η επόμενη περιοδική έκθεση, η οποία «θα διερευνήσει τις διαφορετικές εκφράσεις αισθητικής σε ετερογενή κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα και θα καταγράψει τις αμέτρητες όψεις του ωραίου στην αρχαία τέχνη.

Μια μεγάλη ομάδα από αρχαιολόγους, μουσειολόγους, συντηρητές και καλλιτέχνες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου εργάζεται και κάνει συνεργασίες, προκειμένου να ενσωματωθούν στοιχεία από πρόσφατες έρευνες πειραματικής αρχαιολογίας. Πειραματικά εργαστήρια αποκατάστασης χρώματος σε αρχαία αγάλματα, ανακατασκευής αρχαίων υφαντών, ενδυμάτων, κοσμημάτων και κομμώσεων, αναπαραγωγής αρχαίων αρωμάτων και αναδημιουργίας αρχαίας μουσικής θα αποτελέσουν μια μοναδική βιωματική εμπειρία».Με την παρουσίαση ενός νεολιθικού ειδωλίου στην Αίθουσα του Βωμού, εγκαινιάστηκε χθες ο τρίτος κύκλος του Αθέατου Μουσείου.
Τέλος, σύντομα οι «Οδύσσειες» θα ανοίξουν τους ορίζοντές τους και θα ταξιδέψουν στον προθάλαμο της Βουλής παρουσιάζοντας μια διαφορετική εκδοχή της θαλασσινής περιπέτειας του ανθρώπου ως «Μικρές Οδύσσειες».

ΑΥΞΗΣΗ ΕΠΙΣΚΕΠΤΩΝ ΚΑΙ ΕΣΟΔΩΝ

460.642 επισκέπτες υποδέχθηκε κατά το 2016 το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο. Σε μέσο όρο τριετίας, το 2016 παρουσιάζει αύξηση επισκεπτών κατά 3,7% και αύξηση εσόδων κατά 40,6%. Σε μέσο όρο πενταετίας, η αύξηση των επισκεπτών ανέρχεται στο 25,2% και των εσόδων στο 61,9%.Το τελευταίο τρίμηνο του 2016 παρατηρείται εντυπωσιακή αύξηση επισκεπτών κατά 25,1% σε σχέση με το αντίστοιχο τρίμηνο του 2015. Η εντυπωσιακή αυτή αύξηση για το αντίστοιχο διάστημα σε μέσο τριετίας φθάνει το 21,6% και σε μέσο πενταετίας το 44,6%!

Αγγελική Κώττη, ethnos.gr

Ο πιο παχύς άνθρωπος στην αρχαιότητα κάλεσε γιατρούς που έβαζαν βελόνες στο λίπος. Ο πιο ψηλός πλησίαζε τα τρία μέτρα και ο πιο κοντός τα 60 εκατοστά.

Τον 5ο αιώνα π.Χ. ζούσε στην Αθήνα ένας ασυνήθιστα όμορφος νέος. Ήταν ο Αλκιβιάδης, στενός φίλος του Σωκράτη.

Ο Αλκιβιάδης έγινε ξακουστός για την ομορφιά του.

Ο Πλούταρχος, 500 χρόνια αργότερα, αναφέρει για εκείνον ότι χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και πιο ρωμαλέος και πιο όμορφος. Ακόμα και το ψεύδισμά του, το έβρισκαν όλοι γοητευτικό.

Ο πιο παχύς άνθρωπος της αρχαιότητας ήταν ο Διονύσιος, ο γιος του τυράννου της Ηράκλειας, ο οποίος έζησε στη Μαύρη Θάλασσα, στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.

Όταν πάχυνε τόσο πολύ, ώστε με δυσκολία μπορούσε να ανασάνει, ο Διονύσιος συνειδητοποίησε τις συνέπειες της λαιμαργίας του. Κάλεσε γιατρούς που άρχιζαν τη θεραπεία μόλις τον έπαιρνε ο ύπνος.

Κάρφωναν μακριές λεπτές βελόνες μέσα στο λίπος που ήταν, σύμφωνα με την άποψή τους, αναίσθητο και κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητο από το υπόλοιπο σώμα.

Το έκαναν αυτό μέχρι να φτάσουν στα σημεία του σώματος που ήταν υγιή. Μόλις οι βελόνες έφταναν αρκετά βαθιά, ο καημένος ο Διονύσιος ξύπναγε ουρλιάζοντας.

Για να κρύβει τα παραπανίσια κιλά του όταν είχε καλεσμένους, κρυβόταν πίσω από ένα μεγάλο κιβώτιο ή μέσα σε κάποιο έπιπλο, ώστε να φαίνεται μόνο το κεφάλι του.

Ο πιο ψηλός και ο πιο κοντός

Σύμφωνα με τον Αύλο Γέλλιο, ο Αλέξανδρος ο Πολυΐστωρ, που «γνώριζε πολλά», θεωρούσε ως πιο ψηλό άνθρωπο τον Βάρρωνα, με ύψος 2 μέτρα και 7 εκατοστά.

Ωστόσο, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό ρεκόρ. Επί αυτοκρατορίας Κλαυδίου έδειχναν στη Ρώμη ως αξιοθέατο έναν Άραβα με το όνομα Γάββαρα, ο οποίος είχε ύψος 2 μέτρα και 88 εκατοστά.

Στη Ρώμη επίσης, αλλά επί αυτοκρατορίας Αυγούστου, ζούσαν δύο γίγαντες , 14 εκατοστά ψηλότεροι από τον Γάββαρα: ο Πούσιος και ο Σεκούντιλα.

Προς τιμήν τους ανεγέρθη μνημείο στους κήπους του Σαλούστιου. Ο πιο κοντός άνθρωπος εμφανιζόταν σε θέατρο της Ρώμης, επί αυτοκρατορίας Αυγούστου.

Επρόκειτο για έναν νέο Ρωμαίο πολεμιστή που λεγόταν Λύκιος. Σύμφωνα με τον Σουητώνιο, είχε ύψος 60 εκατοστά και ζύγιζε μόλις 5,6 κιλά.

Ωστόσο, ο Πλίνιος αποδίδει αυτό το ρεκόρ στα νάνο Κώνωπα, ο οποίος είχε ύψος 70 εκατοστά και διασκέδαζε με τα παιχνίδια του την εγγονή του Αυγούστου, Ιουλία...

mixanitouxronou.gr

Δείτε βίντεο από το κανάλι του youtube με τις είκοσι πιο σπάνιες φωτογραφίες που δεν θα τις βρείτε σε βιβλία Ιστορίας

Τμήματα του Κονώνειου τείχους, αρχαίους νεωσοίκους (όπου ελλιμενίζονταν τα πλοία της αθηναϊκής δημοκρατίας τους χειμώνες) και κτίσματα σκοπεύει να ενοποιήσει και να αναδείξει το υπουργείο Πολιτισμού.

Έτσι, ο Πειραιάς θα αποκτήσει έναν αρχαιολογικό χώρο στη Μαρίνα Ζέας, μια παραμελημένη αρχαιολογικώς περιοχή. Η οριστική μελέτη ανάδειξης και αποκατάστασης των εκεί αρχαιοτήτων συζητήθηκε στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο.

Η μελέτη αυτή περιλαμβάνει ανάδειξη και ενοποίηση των αρχαιολογικών ευρημάτων του Κονώνειου τείχους καθώς και την ανάδειξη των υποθαλάσσιων ευρημάτων των αρχαίων νεωσοίκων. Ολα τα ευρήματα είναι τμηματικά και εμφανίζονται διάσπαρτα σε διάφορα σημεία της μαρίνας Ζέας χωρίς να διαμορφώνουν μια συνεχή εικόνα.

Τα αρχαία κατάλοιπα (τμήματα οχύρωσης και αρχαίων νεωσοίκων) εντοπίζονται στις ακόλουθες πέντε περιοχές: Αναψυκτήριο «Πισίνα», Ναυτικό Μουσείο Ελλάδος, Κτίριο παραπλεύρως του Ναυτικού Μουσείου και πίσω από το Flocafe, Περιοχή εξόδου από τη μαρίνα, Ανατολικός πύργος εισόδου αρχαίου λιμανιού και νεώσοικοι. Σε αυτές θα γίνουν οι παρεμβάσεις.

Η ANAMORPHOSIS και οι αρχιτέκτονες N. Γεωργιάδης, Κ. Κακογιάννης, Π. Μαμαλάκη, Β. Ζητωνούλης πρότειναν τη δημιουργία ενός αρχιτεκτονικού περιβάλλοντος στο οποίο το τείχος και το πολεμικό λιμάνι θα αναδειχθούν έτσι ώστε, και την ημέρα και την νύχτα, να αποτελούν αξιοθέατους προορισμούς, να προσκαλούν τον επισκέπτη να τα περιδιαβεί και να ενημερωθεί για την ιστορία τους. Επίσης, θα αποδοθούν σε κοινή πολεοδομική χρήση ως στοιχεία της ζωντανής ιστορίας της πόλης του Πειραιά. Τέλος, θα προβληθούν ως μέρη ενός μνημειακού συνόλου αισθητικής και πολεοδομικής σημασίας.

Προτάθηκε η δημιουργία ενός Αρχαιολογικού Περιπάτου ο οποίος θα αποκαταστήσει τη συνέχεια του πολεοδομικού περιβάλλοντος με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο το αρχαίο τείχος δημιουργούσε μια αδιάκοπη συνέχεια. Ο Αρχαιολογικός Περίπατος οργανώνεται μέσω μιας σειράς αρχιτεκτονικών στοιχείων, όπως ράμπες, γέφυρα και πεζόδρομος, τα οποία αποκαθιστούν τη σύνδεση των οδών Ακτής Μουτσοπούλου και Ακτής Θεμιστοκλέους με το κάτω διάζωμα της μαρίνας. Προτείνεται επίσης η αποκατάσταση του φυσικού τοπίου σε χαρακτηριστικά σημεία.

Στη Ζέα δημιουργήθηκε κατά τους κλασικούς χρόνους ο κύριος πολεμικός ναύσταθμος των Αθηναίων. Μετά τη μάχη του Μαραθώνα, ο Θεμιστοκλής αποφασίζει να ενισχύσει τη ναυτική δύναμη της Αθήνας, εξασφαλίζοντας τα λιμάνια του Πειραιά, στα οποία δημιουργεί τα νεώρια του νέου αθηναϊκού στόλου. Ξεκινά την ανέγερση των Μακρών τειχών, μαζί με την κατασκευή του οχυρωματικού περιβόλου, τόσο της Πειραϊκής χερσονήσου όσο και των τριών φυσικών λιμανιών της, της Μουνιχίας, της Ζέας και του Κανθάρου.

Οι διάδοχοί του, Κίμωνας και Περικλής, μετά το 472 π.Χ. ολοκληρώνουν το έργο της οχύρωσης του Πειραιά και της οργάνωσης του ναυστάθμου. Τα τείχη, συνολικού μήκους περίπου 13 χλμ., υψώνονται κοντά στην ακτογραμμή και το πλάτος τους ανέρχεται στα 3,4 - 3,6 μ., ενώ στην περιοχή των πύργων φτάνει τα 4,2 μ. Σήμερα σώζονται 22 από τους αρχικούς 55 πύργους.

Αγγελική Κώττη, ethnos.gr

Άγνωστοι χειρόγραφοι χάρτες του κυκλαδικού αρχιπελάγους, χαρτογραφημένοι από Γάλλους μηχανικούς και ναυτικούς πριν από 330 χρόνια, έπειτα από εντολή του Λουδοβίκου ΙΔ΄ (1687), φυλάσσονται στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.

Ήταν κρυμμένοι στα ράφια της κεντρικής βιβλιοθήκης εδώ και 40 χρόνια, αλλά αποκαλύφθηκαν και τεκμηριώθηκαν μόλις πρόσφατα στη συλλογή δωρεάς Τρικόγλου, όταν έπεσαν στα χέρια ειδικών που εκτίμησαν τον μοναδικό παγκοσμίως χαρτογραφικό θησαυρό.

Σύμφωνα με την «Καθημερινή» τα σπάνια χαρτογραφικά ντοκουμέντα, ιδιαίτερης ιστορικής αξίας, φωτίζουν τα πολιτικά σχέδια του «βασιλιά Ήλιου» στο κυκλαδικό αρχιπέλαγος σε μία από τις σημαντικότερες περιόδους της Ευρώπης: της μεγάλης και φθοροποιού πολεμικής εμπλοκής της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας εναντίον του «Ιερού Συνασπισμού Linz» η κατάληξη της οποίας ήταν η Συνθήκη του Κάρλοβιτς (1683 – 1699). Έργο υψηλής αισθητικής χαρακτηρίζουν οι ερευνητές το άγνωστο χαρτογραφικό υλικό της συλλογής Τρικόγλου. Αποτελείται από συνολικά 16 χειρόγραφους χάρτες σε φύλλα μεγάλων διαστάσεων 95×60, δεμένους σε τόμο.

Απεικονίζουν τα νησιά των Κυκλάδων, Νάξο, Πάρο, Σίφνο, Μήλο, Iο, Αντίπαρο, Κίμωλο, Πολύαιγο, Φολέγανδρο, Σίκινο, Ηρακλειά, Σχοινούσα, Κέρο, Κουφονήσια, καθώς και τα Κύθηρα με την Ελαφόνησο σε πρωτόγνωρες μεγάλες κλίμακες για τη νησιωτική χαρτογραφία του Αιγαίου της εποχής. Οι χάρτες συμπληρώνονται από έξι φύλλα με 25 οριζόντιες όψεις ακτογραμμών στρατηγικού ενδιαφέροντος των νότιων ακτών της Πελοποννήσου, της Ζακύνθου, των Κυκλάδων αλλά και του κόλπου της Τύνιδας και της Σαρδηνίας, σχεδιασμένες –υπό κλίμακα– από την επιφάνεια της θάλασσας.

Η χαρτογράφηση του Αιγαίου για το γαλλικό Παλάτι, όπως διαπιστώθηκε κατά την τεκμηρίωσή του, ολοκληρώθηκε μέσα σε περίπου δύο χρόνια (1685 – 1687), έπειτα «από μυστικές διαταγές και προδιαγραφές που δόθηκαν από τον Λουδοβίκο ΙΔ΄ στους ναυτικούς και μηχανικούς του». Στόχος τους ήταν να καταγράψουν λεπτομερώς τις θαλάσσιες στρατηγικές τοποθεσίες της Ανατολικής Μεσογείου και του Αιγαίου, στον χώρο όπου εκτείνονται οι παλιότεροι γνωστοί γεωστρατηγικοί ναυτικοί «σταθμοί» (σκάλες) της Γαλλίας στο Λεβάντε (Echelles du Levant).

Οι χειρόγραφες απεικονίσεις του αρχιπελάγους βρέθηκαν στη Θεσσαλονίκη, χάρη στη δωρεά του Ελληνοαιγύπτιου συλλέκτη Ιωάννη Τρικόγλου, που κατέληξε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο το 1977.

Βγαίνουν πρώτη φορά στη δημοσιότητα, παρουσία του γενικού προξένου της Γαλλίας Philippe Ray, σε κοινή εκδήλωση του ΑΠΘ και του Δήμου Θεσσαλονίκης, με αφορμή τη συνεργασία τους για θέματα βιβλιοθηκών, αρχείων και συλλογών.

Το Σύμφωνο Συνεργασίας θα υπογράψουν ο πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας και ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης την Τετάρτη 25 Ιανουαρίου, στις 19.00, στο δημαρχιακό μέγαρο. Για το άγνωστο χαρτογραφικό έργο θα μιλήσει ο καθηγητής Χαρτογραφίας Ευάγγελος Λιβιεράτος. Παρεμβάσεις θα κάνουν ο ακαδημαϊκός Μιχαήλ Τιβέριος, ο καθηγητής Ιστορίας Ιωάννης Χασιώτης και ο αναπληρωτής πρόεδρος της Επιτροπής Βιβλιοθήκης και Κέντρου Πληροφόρησης του ΑΠΘ, καθηγητής Ιωάννης Τζιφόπουλος.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αρχαίοι πολιτισμοίείχαν γνώσεις πέρα από το χρόνο τους, η γνώση που ο σύγχρονος άνθρωπος δεν διαθέτει σήμερα. Τότε είχαν τη δυνατότητα να σχεδιάζουν και να κατασκευάζουν δομές πολύ πέρα από τις φυσικές τους ικανότητες ή τα εργαλεία που κατείχαν.

Θα πρέπει να πιεστούμε σκληρά για να αναπαράγουμε τις αρχαίες πυραμίδες, και δεν έχουμε ιδέα για το πώς χτίστηκαν. Οι αρχαίοι πραγματικά κατείχαν πληροφορίες που εμείς δεν διαθέτουμε και είναι μόνο θέμα χρόνου πριν καταλάβουμε πώς τα κατάφεραν με τα αδύνατα κατορθώματα τους.

Γνώριζαν πολύ περισσότερο από ότι εμείς σχετικά με τη ζωή, το σύμπαν,την Αστρονομία, Ανώτερα Μαθηματικά, Μαγνητισμό, Θεραπεία, αόρατες δυνάμεις κλπ., και η κωδικοποιημένη γνώση τους είναι οι πληροφορίες που μεταφέρονται σε σύμβολα και σε σημεία που μπορούμε να τα βρούμε σε όλον τον κόσμο.

Αυτό το άρθρο θα σας μεταφέρει σε ένα ταξίδι σε όλο τον κόσμο, σε πέντε αρχαίες πόλεις των οποίων η προέλευση και η ιστορία παραμένει μυστήριο…

Puma Punku: Η αρχαία ακρίβεια στα καλύτερά της

Το Puma Punku είναι χωρίς αμφιβολία ένα από τα πιο μυστηριώδη μέρη που μπορείτε να ταξιδέψετε στην Νότια Αμερική. Βρίσκεται στη Βολιβία. Αυτό το αρχαίο μεγαλιθικό μνημείο έχει αμφισβητηθεί από αρχαιολόγους και ερευνητές για δεκαετίες, οι οποίοι έχουν προσπαθήσει αβίαστα να εξηγήσουν πώς αυτός ο απίστευτος αρχαιολογικός χώρος ανεγέρθηκε από τον άνθρωπο πριν από χιλιάδες χρόνια, «χωρίς τη χρήση της προηγμένης τεχνολογίας και εργαλείων.»

Πολλοί άνθρωποι πιστεύουν ακράδαντα ότι αυτό δεν ισχύει και ότι η αρχαία μεγαλιθική δομή στην πραγματικότητα χτίστηκε από έναν εξαιρετικά εκλεπτυσμένο αρχαίο πολιτισμό που κατοίκησε στην περιοχή στο μακρινό παρελθόν, αμφισβητώντας τις απόψεις της ιστορίας.

Το μυστήριο που αφορά το Puma Punku είναι, πώς οι αρχαίοι ανθρωπότητα κατάφερε να μεταφέρει αυτά τα τεράστια μπλοκ πέτρας από τα λατομεία που απέχουν περίπου 100 km.

Το μεγαλύτερο όμως ερώτημα είναι πώς κατάφεραν να κόψουν με ακρίβεια αυτές τις μεγάλες πέτρες. Μηχανικοί και κατασκευαστές από όλο τον κόσμο σήμερα δεν μπορούν να απαντήσουν ούτε να αναπαράγουν αυτά τα επιτεύγματα που έγιναν από τους αρχαίους χιλιάδες χρόνια πριν.

Ένα άλλο μυστήριο του Puma Punku είναι η σύνδεση των τοίχων. Κάθε πέτρα είναι επεξεργασμένη και αλληλοσυνδέεται με τις γύρω πέτρες και τα μπλοκ, ώστε να ταιριάζουν μεταξύ τους σαν ένα παζλ, σχηματίζοντας αρθρώσεις χωρίς τη χρήση κονιάματος. Η ακρίβεια αυτή πιστεύεται σήμερα ότι επιτεύχθηκε χωρίς τη χρήση προηγμένων εργαλείων και εξελιγμένης τεχνολογίας. Ωστόσο, οι δομές, ο περίτεχνος σχεδιασμός και η ακρίβεια των σημείων τους μας δείχνουν έναν εξελιγμένο αρχαίο πολιτισμό.

Puma Punku: Το μεγαλύτερο πέτρινο μπλοκ που βρέθηκε στο Puma Punku είναι ένα μεγαλιθικό κομμάτι 7,81 μέτρα μήκος, πλάτος 5,17 μέτρα, με μέσο όρο 1,07 μέτρα σε πάχος, και υπολογίζεται ότι ζυγίζει περίπου 131 τόνους. Το δεύτερο μεγαλύτερο μπλοκ πέτρας που βρέθηκε στην περιοχή είναι ένα γιγάντιο κομμάτι βράχου 7,90 μέτρα σε μήκος, 2,50 μέτρα πλάτος, με μέσο όρο 1,86 μέτρα σε πάχος. Το βάρος του έχει εκτιμηθεί ότι είναι 85,21 τόνους.

Παρόμοια μεγαλιθικά μνημεία έχουν βρεθεί σε όλο τον πλανήτη όπως Ασία, Μεξικό και Αίγυπτο. Ήταν άραγε όλα χτισμένα με τη χρήση λίθινων εργαλείων και χωρίς τον τροχό; Τι θα συμβεί αν η αρχαία ανθρωπότητα χρησιμοποιούσε «άλλες» τεχνολογίες που είναι εντελώς άγνωστες στην κοινωνία μας σήμερα; Θα δέχονταν οι μελετητές ότι έκαναν λάθος; Θα ξαναγράφαμε την ιστορία μας;

Πιστεύουμε ακράδαντα ότι στο μακρινό παρελθόν, προηγμένοι αρχαίοι πολιτισμοί κατοικούσαν τον πλανήτη. Αυτές οι εξελιγμένες κοινωνίες είχαν προηγμένη τεχνολογία και απίστευτες γνώσεις και τη δυνατότητα να δημιουργήσουν αρχαιολογικούς χώρους, όπως το Puma Punku, Tiahuanaco, Πυραμίδες της Γκίζας, και το Teotihuacan μεταξύ άλλων. Αυτό, όμως, είναι μια θεωρία που έχει απορριφθεί κατηγορηματικά από τους μελετητές οι οποίοι αντιτίθενται στην ιδέα ότι αυτοί οι προηγμένοι πολιτισμοί υπήρχαν στη Γη σε μια εποχή που οι πρωτόγονοι άνθρωποι κατοικούσαν στον πλανήτη μας.

Derinkuyu: Ένα αληθινό θαύμα της αρχαίας μηχανικής

Το 1963 ένας κάτοικος του χωριού Μαλακοπή (Derinkuyu στα Τουρκικά, που σημαίνει Βαθύ Πηγάδι) στη περιοχή της Καππαδοκίας, γκρεμίζοντας ένα τοίχο στο σπίτι του που ήταν -όπως όλα της περιοχής- σκαμμένο στο βράχο, ανακάλυψε έκπληκτος, ότι πίσω από τον βράχο υπήρχε ένα μυστηριώδες δωμάτιο το οποίο δεν είχε ξαναδεί. Αυτό το δωμάτιο τον οδήγησε σ’ ένα άλλο και μετά σε άλλο και ούτω καθ’ εξής.

Οι αρχαιολόγοι άρχισαν να μελετούν την υπόγεια πόλη και έφτασαν στα 40 μ. βάθος. Τελικά ανακαλύφθηκαν 11 επίπεδα εκ των οποίων μόνο στα οκτώ πρώτα είναι δυνατή η επίσκεψη, κάτι που ξεκίνησε το 1969. Στα υπόλοιπα γίνονται ακόμα μελέτες και ανασκαφές, από τους αρχαιολόγους.

Αρχικά κτίστηκε από τους Φρύγες, μεταξύ 8ου και 7ου αιώνα π.Χ. σύμφωνα με το τουρκικό τμήμα πολιτισμού και μετά διευρύνθηκε κατά τη βυζαντινή εποχή. Πιθανόν όμως αυτό να έγινε και από τους Χιττίτες ακόμα παλαιότερα όπως το 1.400 π.Χ. Η αρχαιότερη γνωστή πηγή είναι ο Ξενοφών ο οποίος αναφέρει στο έργο του ‘Ανάβασις’ ότι οι τρωγλοδύτες κάτοικοι της Ανατολίας έσκαβαν υπόγεια τα σπίτια τους με την άνεση να χωρούν ολόκληρη οικογένεια, με οικόσιτα ζώα και αποθήκες τροφίμων.

Η υπόγεια πόλη στο σημερινό Derinkuyu έχει όλα τα χαρακτηριστικά στοιχεία που υπάρχουν και στις άλλες υπόγειες πόλεις- συγκροτήματα της ευρύτερης περιοχής της Καπαδοκίας όπως: εργαστήρια κρασιού και ελαίου, στάβλους, κελάρια, δωμάτια αποθήκευσης, τραπεζαρίες και παρεκκλήσια. Μοναδικό στοιχείο στο συγκρότημα του Derinkuyu, το οποίο βρίσκεται στο δεύτερο επίπεδο, είναι ένα ευρύχωρο δωμάτιο με μια θολωτή οροφή.

Έχει αναφερθεί ότι αυτό το δωμάτιο χρησιμοποιήθηκε ως Θρησκευτική Σχολή ενώ τα δωμάτια στο αριστερό του μέρος προοριζόταν για μελέτη. Μεταξύ των τρίτου και τέταρτου επιπέδου υπάρχει μια κάθετη σκάλα. Αυτό το πέρασμα οδηγεί σε μια σταυροειδή εκκλησία στο χαμηλότερο επίπεδο. Η 55μ. κυλινδρική στήλη εξαερισμού, εμφανίζεται να χρησιμοποιείται ως φρεάτιο. Η κυλινδρική στήλη παρείχε επίσης το νερό για να πλένονται οι διαμένοντες, όταν ο εξωτερικός κόσμος δεν τους ήταν προσιτός.

Την πόλη μπορούσαν να την σφραγίσουν από μέσα με μεγάλες πέτρινες πόρτες. Διέθετε επίσης αποθήκες, πηγές και φρεάτια εξαερισμού που έφταναν μέχρι 30 μ. βάθος, έτσι καθιστούσαν δυνατή τη μακροχρόνια παραμονή σ’ αυτές. Η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή (Melegubu ή Derinkuyu) είναι η μεγαλύτερη που έχει ανασκαφθεί στην Τουρκία.

Το συγκρότημα έχει συνολικά 11 επίπεδα, αν και πολλά από αυτά δεν έχουν ανασκαφεί. Καλύπτει μια έκταση 2.000 τετραγωνικών ποδών, η οποία πιθανόν να φτάνει τα 7.000 τετραγωνικά πόδια (650 τετρ. μέτρα). Κάθε επίπεδο θα μπορούσε να κλείσει ανεξάρτητα από τα άλλα. Η πόλη είναι συνδεδεμένη με άλλες υπόγειες πόλεις με σήραγγες πολλών χιλιομέτρων.

Μια από τις βαριές πέτρινες πόρτες, οι οποίες απομόνωναν το υπόγειο συγκρότημα από τον έξω κόσμο. Αυτές έχουν ένα ύψος 1-1.5 μ, 30-50 εκατ. στο πλάτος και ζυγίζουν 200-500 κιλά. Η τρύπα στο κέντρο μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να ανοιγοκλείνει η πόρτα-μυλόπετρα, ή για να βλέπουν ποιός είναι στην άλλη πλευρά. Πολλές παγίδες είχαν σχεδιαστεί για να παραπλανήσουν, να απομονώσουν και να φυλακίσουν τους εισβολείς οι οποίοι εάν έπεφταν μέσα ήταν καταδικασμένοι σε αργό και μαρτυρικό θάνατο.

Οι επιτιθέμενοι, γνωρίζοντας τις παγίδες που περιμένουν αυτούς που εισβάλλουν, συνήθως προσπαθούσαν να κάνουν τον τοπικό πληθυσμό να αφήσει τα καταφύγιά του, με τη δηλητηρίαση των φρεατίων. Οι κατασκευαστές όμως είχαν προβλέψει και αυτόν τον κίνδυνο και είχαν ανοίξει πηγάδια τα οποία ποτέ δεν έφθαναν στο επίπεδο της επιφάνειας της γης.

Η υπόγεια πόλη στη Μαλακοπή χρησιμοποιείτο για να κρύβονται και οι πρώτοι Χριστιανοί, που κατόρθωναν να ξεφύγουν από τη δίωξη της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Όλα τα ευρήματα των ανασκαφών, σε αυτές τις υπόγειες κατασκευές ανήκουν στη μέσο βυζαντινή περίοδο, δηλαδή μεταξύ του 5ου και του 10ου αιώνα μ.Χ.

Οι υπόγειες κατασκευές, χρησιμοποιούνται γενικά ως καταφύγιο και για θρησκευτικούς λόγους, οι διαμάχες γύρω από τους οποίους αυξάνονται κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου. Οι Ελληνόφωνες χριστιανικές κοινότητες της περιοχής προστατεύονταν κλείνοντας τις πόρτες των καταφυγίων, για να αποφύγουν τις αραβικές επιδρομές του χαλιφάτου Umayad που άρχισαν τον 7ο αιώνα και των Αβασιδών αργότερα.

Οι υπόγειες πόλεις στη Καππαδοκία είναι πάρα πολλές (τουλάχιστον 200 με δύο επίπεδα και 40 με τρία και πάνω) και έχουν κοινά χαρακτηριστικά γνωρίσματα όπως δωμάτια για την αποθήκευση τροφίμων, κουζίνες, στάβλους, εργαστήρια κρασιού ή ελαίου και αγωγούς για τον εξαερισμό. Η υπόγεια πόλη της Μαλακοπής, με τα ένδεκα επίπεδα και το μεγάλο βάθος της των 85 μέτρων, ήταν αρκετά μεγάλη για να προστατεύσει από 3 έως και 50 χιλιάδες ανθρώπων, μαζί με το ζωικό τους κεφάλαιο.

Μπάαλμπεκ: Οι πιο ογκώδεις πέτρες στον πλανήτη Γη

Θα ήταν λάθος να πιστεύαμε ότι μια πρωτόγονη κοινωνία έχει ανεγείρει μία από τις πιο μυστηριώδεις πόλεις, χιλιάδες χρόνια πριν, χρησιμοποιώντας τίποτα περισσότερο από εργαλεία της Εποχής του Χαλκού;

Αν όχι, ποιος τους βοήθησε να χαράξουν και να μεταφέρουν τις μεγαλύτερες πέτρες στον κόσμο;

Στο Λίβανο, 4.000 πόδια πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, βρίσκεται το μυθικό Μπάαλμπεκ, ένα αρχαίο μνημείο με μια ιστορία που εκτείνεται για πάνω από 9.000 χρόνια.

Το Μπάαλμπεκ ήταν μια αρχαία φοινικική πόλη, που το όνομά της προέρχεται από τον θεό Βάαλ.

Σύμφωνα με τους φοινικικούς θρύλους, το Μπάαλμπεκ ήταν η θέση όπου ο Βάαλ έφτασε για πρώτη φορά στη Γη στην αρχαιότητα και ως εκ τούτου, το αρχικό κτίριο θα πρέπει να είχε κατασκευαστεί ως μια τεράστια πλατφόρμα προσγείωσης για τους εξωγήινους που κάποτε επισκέφθηκαν τον πλανήτη μας.

Teotihuacan: Ο τόπος όπου γεννήθηκαν οι Θεοί

Η αρχαία πόλη των Μάγια Τεοτιουακάν (Teotihuacan) είναι η σημαντικότερη και μεγαλύτερη προκολομβιανή πόλη του Μεξικού.

Βρίσκεται περίπου 40 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της σύγχρονης πόλης του Μεξικού. Μέχρι τη δεκαετία του 1920, ελάχιστα πράγματα ήταν γνωστά για το Τεοτιουακάν. Σήμερα, η αρχαιολογική έρευνα κατάφερε να αναπαραστήσει τη χιλιόχρονη ιστορία της αρχαίας αυτής μητρόπολης.

Η πόλη του Τεοτιουακάν χαρακτηριζόταν από μεγάλα και επιβλητικά κτίσματα, που περιλάμβαναν, εκτός από τα συγκροτήματα των κατοικιών, ναούς, μεγάλες πλατείες, γήπεδα και ανάκτορα των ηγεμόνων, ευγενών και ιερέων. Ο αστικός – τελετουργικός χώρος της πόλης θεωρείται ένα από τα εντυπωσιακότερα επιτεύγματα του προκολομβιανού Νέου Κόσμου.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πράγματα για το Τεοτιουακάν είναι η διαπίστωση από τους αρχαιολόγους της εκτεταμένης χρήσης ενός ορυκτού ενσωματωμένο σε πολλές δομές. Το ορυκτό αυτό βρίσκεται 3.000 μίλια μακριά στη Βραζιλία , και βρίσκεται σε όλα τα κτίρια, συγκροτήματα κατοικιών, ναούς και κατά μήκος των δρόμων, στο Τεοτιουακάν.

Από το 1987, η προκολομβιανή πόλη του Τεοτιουακάν περιλαμβάνεται στον κατάλογο των πολιτιστικών μνημείων της UNESCO.

Η αρχαία πόλη της Caral

Ένας από τους πιο μυστηριώδεις και προηγμένους αρχαίους πολιτισμούς, είναι ένας πολιτισμός που ονομάζεται Caral, που ζούσε σε μία παραλιακή περιοχή του σύγχρονου Περού.

Σύμφωνα με τους ιστορικούς, ανέπτυξε μία από τις πρώτες μορφές επικοινωνίας της σφηνοειδούς γραφής, ενώ οι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι οι Caral είναι ένας από τους πιο εξελιγμένους αρχαίους πολιτισμούς που αναπτύχθηκαν ποτέ στη Γη.

Αυτός ο αρχαίος πολιτισμός δημιούργησε κυκλικές πυραμίδες, πλατείες, και περίπλοκες σκάλες χιλιάδες χρόνια πριν. Η σύνθετη πυραμιδική τους καλύπτει ένα εντυπωσιακό χώρο 165 στρεμμάτων και είναι μία από τις μεγαλύτερες στη Γη.

Οι πυραμίδες που χτίστηκαν από τον αρχαίο πολιτισμό της Caral είναι πιο σύγχρονες σε σχέση με τις αρχαίες πυραμίδες της Αιγύπτου.

Η κύρια πυραμίδα που βρέθηκε στην Caral καλύπτει ένα εντυπωσιακό χώρο σχεδόν το μέγεθος τεσσάρων γηπέδων ποδοσφαίρου και είναι δεκαοκτώ μέτρα σε ύψος.

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχουμε να αναφέρουμε για τους Caral είναι ότι δεν υπάρχουν όπλα, ακρωτηριασμένα σώματα ή οποιαδήποτε σημάδια πολέμου στην περιοχή, το οποίο επισημαίνει το γεγονός ότι είχαν μια διπλωματική και πολύ ανεπτυγμένη κουλτούρα.

Αποδεικνύεται επίσης ότι ο όχι και τόσο διάσημος αρχαίος περουβιανός πολιτισμός ανέπτυξε προηγμένες μεθόδους στη γεωπονία, την ιατρική, τη μηχανική και την αρχιτεκτονική πάνω από 5000 χρόνια πριν. Οι γνώσεις τους έχουν φέρει τους σημερινούς ερευνητές σε αμηχανία και αδυνατούν να απαντήσουν στα πολλά μυστήρια που είχε αυτός ο αρχαίος πολιτισμός.

Όσον αφορά την ενεργειακή εκμετάλλευση και τη μηχανική των ρευστών, οι Caral εκμεταλλεύτηκαν τον άνεμο, γνωστό ως φαινόμενο Venturi, διοχετεύοντας τον μέσω υπόγειων αγωγών στις κατασκευές τους.

Είναι ενδιαφέρον, ότι οι ερευνητές έχουν διαπιστώσει ότι οι αρχαίοι κάτοικοι της Caral χρησιμοποιούσαν την ιτιά που περιέχει το * δραστικό χημικό συστατικό της ασπιρίνης * – για την ανακούφιση του πόνου, όπως πονοκεφάλους.

Οι αρχαίοι μηχανικοί της Caral ήταν εκπληκτικοί στην εφαρμοσμένη τεχνολογία και τη σεισμική αντίσταση, στις πάνω από 5.000 ετών κατασκευές τους.

Περίπου 65 τάφοι της βυζαντινής περιόδουανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια πρόσφατων αρχαιολογικών ανασκαφών στην αρχαία πόλη Στρατονίκεια, που είναι κατασκευασμένη από μάρμαρο, γνωστή και ως πόλη των μονομάχων, σύμφωνα με δημοσίευμα της τουρκικής εφημερίδας Hurriyet.

Στους τάφους βρέθηκαν οστά ενηλίκων αλλά και παιδιών, που εικάζεται ότι πέθαναν πριν από 1.300 χρόνια, ενώ ο οικισμός όπου βρίσκεται το νεκροταφείο χρονολογείται πριν από 3.000 χρόνια.

Η αρχαία Στρατονίκειαείναι η μεγαλύτερη μαρμάρινη πόλη στον κόσμο, περιλαμβάνεται στα μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της Unesco και μέχρι στιγμής έχουν ανακαλυφθεί ευρήματα από την ελληνιστική, ρωμαϊκή και βυζαντινή περίοδο.

«Η πόλη αυτή είναι ένα ζωντανό αρχαιολογικό Μουσείο. Είναι κάτι πραγματικά μοναδικό. Δεν υπάρχει άλλη πόλη στην οποία να έχουν διασωθεί στο σύνολό τους όλες οι δομές της από την αρχαιότητα», ανέφερε ο επικεφαλής των αρχαιολογικών ανασκαφών, Βιλάλ Σογούτ.

Με το πέρας των αρχαιολογικών ανασκαφών, οι επισκέπτες θα μπορούν να δουν μέσω 3D τεχνολογίας τη δομή της αρχαίας πόλης. «Οι επισκέπτες ευχαριστούνται πολύ όταν βλέπουν την πρότερη μορφή της πόλης, καταλαβαίνουν καλύτερα πώς ήταν τότε. Με τον τρόπο αυτό αναβιώνουμε και τη βυζαντινή περίοδο της πόλης με γκραβούρες, αλλά και μέσω 3D», κατέληξε ο Τούρκος επικεφαλής.

Η αρχαία ελληνική πόλη Στρατονίκεια ήταν μια από τις σημαντικότερες πόλεις στην νοτιοδυτική Μικρά Ασία, η οποία σύμφωνα με τον ιστορικό Στράβωνα, ιδρύθηκε από τον Σελευκίδη βασιλιά Αντίοχο Α΄ τον Σωτήρα (281 - 261 π.Χ. ). Η πόλη πήρε το όνομά της από τη σύζυγό του, τη Στρατονίκη, και κατοικήθηκε κυρίως από Έλληνες.

Μας είπανε θεϊκό ζευγάρι στα αρχαία χρόνια (1) και ο Απουλήιος (2) μας συνταίριαξε μια χαρά. Εμένα την Ψυχή και σένα τον Έρωτα (3) Ή μήπως αντίστροφα;

Την ιστορία μας εσείς οι αναγνώστες την ξέρετε. Είναι ένα παραμύθι αγάπης και αγώνα, με πάθη, ζήλιες, σκληρές δοκιμασίες, απολαύσεις και απαγορεύσεις, αδικίες και τιμωρίες, βαθύ πόνο και προπάντων με άθλους που όταν ολοκληρώνονται οδηγούν στην ευτυχία. Νομίζω πως μοιάζει με την ιστορία κάθε ζευγαριού που ερωτεύεται και περνάει δια πυρός και σιδήρου για να διατηρήσει τη σχέση του ενάντια στις κάθε λογής αντιξοότητες…

Εικόνα 2: Έρως και Ψυχή

Εικόνα 3: Μαρμάρινο σύμπλεγμα Έρωτος και Ψυχής. Galleria degli Uffizi, Φλωρεντία

Κοντολογίς, μια φορά κι ένα καιρό, η Αφροδίτη, μητέρα του αγαπημένου μου Έρωτα, ορμώμενη από τυφλή ζήλεια για την ομορφιά μου, τον έστειλε να με χτυπήσει με τα βέλη του, ώστε να επιθυμήσω «τον χειρότερο από το ανθρώπινο είδος» (Απ., Μετ. 4.31). Και καθώς δεν με ήθελε κανείς και έμενα απάντρευτη, αδιάφορη και η ίδια για υμέναιους, οι δικοί μου -κατόπιν χρησμού- με έστειλαν στις εσχατιές από όπου ο Ζέφυρος με οδήγησε στα δώματα του Έρωτα. Ο φτερωτός θεός μου, έχοντας τρυπηθεί ο ίδιος από τα βέλη του και ξέχειλος από πόθο για μένα, έσμιξε μαζί μου, αλλά κράτησε κρυφή την ταυτότητα και τη θεϊκή του φύση και μάλιστα μου ζήτησε να μην τον δω ποτέ στο φως. Η ένωσή μας ήταν μαγική και η ευτυχία μας κράτησε κάμποσο καιρό. 

Εικόνα 4: πήλινο σύμπλεγμα Έρωτα και Ψυχής σε εναγκαλισμό

Εικόνα 5: Πήλινο ειδώλιο Έρωτα και Ψυχής, 2ος/1ος αι. π.Χ. Μουσείο Κω

Εικόνα 6: Τοιχογραφία από την Πομπηία με Έρωτα και Ψυχή. Αρχαιολογικό Μουσείο Νάπολης

Ωστόσο, ένα βράδυ παρασυρμένη από τον φθόνο των αδελφών μου που μου έβαζαν λόγια ότι ο αγαπημένος μου ήταν ένα τέρας, άναψα ένα λυχνάρι και είδα καθαρά την υπέροχη μορφή του. Τότε ακριβώς τον έχασα. Ένιωσε προδομένος απ’ την πράξη μου. 

Εικόνα 7: Η Ψυχή παραβαίνει την υπόσχεσή της στον Έρωτα και προσπαθεί να τον δει με το φως του λυχναριού. Giuseppe Maria Crespi (1807). Galleria degli Uffizi, Φλωρεντία

Εικόνα 8: Κοιμισμένος Έρως και Ψυχή με λυχνάρι από τον John Wood

Εικόνα 9: Ο Έρωτας φεύγει από την Ψυχή. François Edouard Picot  (1817)

Απελπισμένη άρχισα να τον ψάχνω παντού, να λιώνω απ’ τη Θλίψη και την  Έγνοια, ήθελα να πεθάνω, ώσπου συνάντησα την Αφροδίτη έμπλεη μένους εναντίον μου. Τρεις άθλους μου ζήτησε να κάνω για να εξιλεωθώ που πλήγωσα το γιο της. να ξεχωρίσω χιλιάδες ανάμεικτους σπόρους δημητριακών, να μαζέψω μαλλί χρυσών προβάτων, να φέρω απ’ τον Άδη- κλεισμένη σε κουτί- λίγη από την ομορφιά της Περσεφόνης. Τους έκανα και με το παραπάνω. 

Εικόνα 10: Η Ψυχή μπροστά στην οργισμένη Αφροδίτη. Edward Hale (1883)

Ο Έρωτας με έσωσε απ’τον αιώνιο ύπνο και εξιλεωμένη πια έφτασα με τον καλό μου στον Όλυμπο, έγινα θεά και γω πίνοντας αμβροσία και παντρεύτηκα τον Έρωτα. Απέκτησα φτερά πεταλούδας, δώρο του Δία, ώστε να μοιάζω με τον αγαπημένο μου. Κάναμε μαζί και ένα παιδάκι, την Ηδονή. Τέλος καλό, όλα καλά. Και ζήσανε αυτοί καλά και μεις καλύτερα.

Εικόνα 11: Μαρμάρινο σύμπλεγμα Έρωτα και Ψυχής του ιταλού γλύπτη Antonio Canova (1757-1822). Μουσείο Λούβρου. Αποδίδεται η στιγμή που ο Έρωτας ξαναζωντανεύει την Ψυχή. Είναι επίσης ευρέως γνωστό και ως «Η Αναγέννηση της Ψυχής από το Φιλί του Έρωτα».

Και όμως…δεν είναι έτσι. Δεν θα’πρεπε να είναι έτσι στην πραγματική ζωή. Έχοντας πονέσει τόσο πολύβαθα καλέ μου Έρωτα, αναρωτιέμαι: γιατί τόσος πόνος, γιατί τόση αντάρα, τόσες λαβωματιές κατάστηθα, τόση απελπισία, γιατί τόσος θάνατος τεφρώνει το μεθύσι της ερωτικής λαύρας; Εγώ Ψυχή και συ Έρωτας δεμένοι στις αόρατες κλωστές του πόθου και της λαχτάρας του ενός για τον άλλο, ο ένας μέσα στον άλλο ν’ αρμενίζουμε σε θάλασσες οργασμικές…τι πιότερο χρειάζεται; Γιατί ο ποθέρως μόνο δε φτάνει; Γιατί ανακατεύονται οι άλλοι με τη ζήλεια τους, το φθόνο, την κακεντρέχεια και προσπαθούν να διαλύσουν το δεσμό μας; Γιατί φωλιάζει σύντομα μέσα μας η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης, ο εγωισμός, γιατί ζητούνται όρκοι, υποσχέσεις, αιωνιότητες; Σάμπως, δεν ξέρουμε ότι αυτά φέρνουν Προδοσία; Στο τέλος χωρισμό; Φαρμάκι η γεύση στα χείλια, στην ψυχή…θανατέρως.

Εικόνα 12: Τμήμα ρωμαϊκής σαρκοφάγου των αρχών του 4ου αι. μ.Χ. Πτερωτός Έρως και πεταλούδα Ψυχή πλαισιώνουν ένα πορτραίτο σε κυκλική κορνίζα  (tondo) του νεκρού, ενώ ένας αετός με τα φτερά του αναποδογυρίζει αγγείο με καρπούς δίπλα στο κέρας της Αμάλθειας. Μουσείο της Τέχνης, Ινδιανάπολη, ΗΠΑ

Εικόνα 13:  από το ένθετο της εφημερίδας το ΒΗΜΑ, με τίτλο Έρως, 20-12-2009

Δε ζήτησα ν΄ αγαπηθώ μήτε και ν’ αγαπήσω. Όμορφα ζούσα στο μικρόκοσμό μου, Ψυχή μόνη, ολάκερη, περήφανη, δυνατή, ασφαλής και ωραία. Ήρθες εσύ Έρωτα και όλα άλλαξαν…εγώ άλλαξα. Αφοπλίσθηκα, παραδόθηκα αμαχητί στο ερωτικό μεθύσι, ρούφηξα μέχρι σταγόνας το μαγιολίκι φίλτρο, έγινα τρωτή, εμμονική για σένα, κυκλώνω τον κύκλο γύρω-γύρω, χωρίς αρχή και τέλος…δε βγαίνω απ’ αυτόν. Τον δικό σου κύκλο; Το δικό μου; Το δικό μας; Τρεις οι άθλοι. Τρελαίνομαι…δεν είμαι πια η Ψυχή…μόνο η ΚατωΚοσμική σκιά της. Μια χρυσαλλίδα είμαι που ανάσανε για μια στιγμή.

Εικόνα 14: Έρως και Ψυχή. Friedrich Paul Thumann

Και συ Έρωτα; Χαμένος αλλού, προδομένος και αυστηρός κριτής σα θεός, μόνος μακριά, ερωτοδαρμένος κι ανήμπορος, ν’ αναμασάς ακατάπαυστα τον άπονο τον πόνο μέχρι να ματώσεις, μέχρι να ματώσω. Και όλο να φεύγεις, να φεύγεις… Πολύς στη δειλία, λίγος στο θάρρος για συγχώρεση. Νοτισμένος απ’ το ένστικτο και μόνο.  Έκπτωση ζωής. Το τίμημα.

Παίζουμε τα ίδια παιχνίδιααπό την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αξίζει να δείτε ποια είναι και τα παράξενα ονόματά τους

Όσο και αν η τεχνολογία προχωρήσει και τα ενδιαφέροντα των παιδιών αλλάξουν δε θα σταματήσουν ποτέ να παίζουν τα ίδια παιχνίδια, στη φύση ή στο δρόμο. Παιδί και παιχνίδι, δυο λέξεις που συνεπάγεται η μια την άλλη και γιαυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια με κάποιους ίδιους τρόπους τα παιδιά ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται, δημιουργούν προσωπικότητα, κοινωνικοποιούνται, ασκούν το σώμα και το πνεύμα τους με τα παιχνίδια. «Το παιγνίδι είναι έκφραση του υποσυνείδητου και της φαντασίας του παιδιού», είπε ο Φρόιντ.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τα ίδια παιχνίδια

Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στο παιχνίδι και στο ρόλο του. Αφιέρωναν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους σε ομαδικά παιγνίδια και σε αγώνες, στους δρόμους, τις αυλές των σπιτιών και είχαν πάντα σαν στόχο να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται.  Ο Πλάτωνας τόνιζε την ανάγκη να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ως τα έξη τους χρόνια, με όποια παιγνίδια ήθελαν και όπως ήθελαν, ενώ ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους γονείς να δίνουν όσο γίνεται πιο πρωτότυπα παιγνίδια, για να αφοσιώνονται σ’ αυτά και να ενοχλούν λιγότερο και ταυτόχρονα να αναπτύσσουν δημιουργική φαντασία.

Στον Ιπποκράτη συναντάμε τη συμβουλή να παίζουν με το στεφάνι και οι μεγάλοι, τότε ονομαζόταν κρίκος σε εμάς τσέρκι ή ρόδα.Τα αγόρια έπαιζαν διαφορετικά παιχνίδια από τα κορίτσια αλλά όχι πολύ διαφορετικά από τα σημερινά, κυνηγητό, κρυφτό, τόπι, στεφάνι, κότσια, σβούρα. Τα κορίτσια παίζανε με πήλινες ή κέρινες «πλαγγόνες» (κούκλες),που τις έντυναν με ρούχα. Ακόμα έπαιζαν με τόπια, στεφάνια, μικροσκοπικά είδη νοικοκυριού.  

Στους βυζαντινούς χρόνους συνέχισαν με κάποια ίδια παιχνίδια, κρυφτό,  κυνηγητό,  τσιλίκι, γουρούνα, τυφλόμυγα, αλώνι,  μήλο και άλλα, και τα κορίτσια με τις κούκλες στο σπίτι. Το ίδιο και στην Τουρκοκρατία Μερικά από τα παιγνίδια που έπαιζαν ήταν το κλέφτικο (το κρυφτό ), ο πετροπόλεμος, η ξιφομαχία, το κυνηγητό. Υπήρχαν υπαίθρια παιγνίδια και για τα κορίτσια όπως η μέλισσα, το κουτσό  το μήλο, η πινακωτή η τυφλόμυγα το τσιλίκι.Οι μεταπολεμικές αλάνες φιλοξένησαν τα παιχνίδια των παιδιών μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν σχεδόν τα ίδια με των προηγούμενων χρόνων.

Μικρό λεξικό με παιχνίδια της αρχαιότητας που αγαπάμε και σήμερα

Μπορεί οι ονομασίες τους να είναι διαφορετικές, αυτά όμως τα παιχνίδια τα αγαπούν τα παιδιά και σήμερα και ας μην έχουν ονομασίες που μας φαίνονται παράξενες.

Αιώρα,η γνωστή κούνια ή κρεμάστρα

Ακινητίνδα,  στα νεώτερα χρόνια το παίζονταν με την ονομασία τ΄ Αγκούτς. Παραλλαγή του παιγνιδιού είναι τα σημερινά  στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα  και τα αγαλματάκια.

Αμπάριζα ,κυνηγητό, σήμερα το συναντάμε με το ίδιο όνομα και σαν σκλαβάκια.

Ασκωλιασμός , παιγνίδι ισορροπίας,  σήμερα το βρίσκουμε ως ασκί και με παραλλαγές ,στον τρόπο παιξίματος, σαν :κουτσαλωνάκι, προζύμι, κουτσοκαλόγερος, άντζης, κουτσό-κουτσό.

Αστραγαλισμός , τυχερό παιγνίδι,(ζάρια), παίζονταν με πεσσούς-κύβους (ζάρια) και κόττα (αστραγάλους-κότσια) .στους νεώτερους χρόνους έχουμε κάποιες παραλλαγές στον τρόπο παιξίματος, χρησιμοποιώντας όμως τα κότσια, αλλά και αμύγδαλα, ποντιακά καρύδια (μικρά στο μέγεθος) και μεταλλικά νομίσματα.

Βασιλίνδα, όμοιο με το κλέφτες και αστυνόμοι

Διελκυστίνδα, το σημερινό τράβηγμα του σχοινιού, το τραβηχτό

Εφεδρισμός,το συναντάμε σαν πλακίτσες, λούμπαρδα, τσουνιά , κά.

Ιμαντελισμό,  το συναντάμε σήμερα σαν λουρί

Κολλαβισμός , το γνωστό μπιζ ή βζζ.

Κρικηλασία,παιγνίδι με κρίκο, τροχό, το σημερινό στεφάνι, το τσέρκι.

Κρυπτίνδα ή αποδιδρασκίνδα ή μυίνδα, το γνωστό κρυφτό

Κυνδαλισμός,παίζεται το ίδιο και σήμερα, με άλλες ονομασίες: παλούκια, αλαμάνα, μπηχτιές, καζίκια, καρφιά.

Κώνος, ή στρόμβος,στρόβιλος, ρόμβος, βόμβυκας, η γνωστή σβούρα.

Πέταυρον,η τραμπάλα με διάφορες ονομασίες σήμερα: τράμπα, ξυλογαϊδάρα, νταντζαλαβίτσα , κά.

Πεντέλιθα,  τα  πεντόβολα, επίσης  ονομάζεται: πετράδια, πενταπέτρια, πεντεκούκια, πεντεγούλια, στα βυζαντινά χρόνια το ονόμαζαν καλαλάτζια ή καλολαλάκια.

Πετροπόλεμος,επικίνδυνο παιγνίδι παίζεται και σήμερα αλλά όχι τόσο έντονα όπως παλιά.

Στρεπτίνδα,σήμερα το βρίσκουμε σαν γυριστάρι, πετράδι, βωλάκι, γκαζές

Σφαίρα, η  μπάλα, το τόπι. Όπως και σήμερα παίζονταν πολλά παιγνίδια με την μπάλα. Κάποια που τα ονόμαζαν ουράνια σφαίρα και ήταν το πέταγμα της στον αέρα, απόρραξις που ήταν το χτύπημα της στον τοίχο ή στο έδαφος, επίσης άλλοι τρόποι παιξίματος ήταν: το χτύπημα της με κάποιο αντικείμενο (ξύλο ή ρακέτα),  το να σημαδέψει κάτι μ΄ αυτήν ή να την ρίξει μέσα σ΄ ένα αγγείο ή μια τρύπα . Όλες αυτές οι χρήσεις της μπάλας τις βρίσκουμε σε πολλά σημερινά παιγνίδια.

Σοινάκι,  το γνωστό μας σχοινάκι που παίζεται από ένα η περισσότερα άτομα.

Σχοινοφιλίνδα,παίζεται το ίδιο και σήμερα αλλάζει ονομασία ,όπως μαντιλάκι, λουρί, λουριδίτσα, πετρούλα, χτυπητό, βαρετό, βαλμάς.

Φωτιά,  το συναντάμε σαν αγιώργηδες, τζίφο, καστροπαρσιά, κάστρο κτλ. 

Χυτρίνδα,παίζεται και σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Το βρίσκουμε σαν γύρω γύρω  το ψητό, παπαδίτσα, φεσάς, μυζηθρούλα, μπλαγόμεσο, χύτρα κ.τ.λ.

Χαλκή μυία ή ψηλαφίνδα,  η τυφλόμυγα γνωστό παιγνίδι και σήμερα. Το συναντάμε σαν: τυφλοπάννι, τυφλοπαννιάρα, τυφλοπάννα, τυφλός, ζουρλοπαννιάρα, γούσταρ-πάτσα, μπούφος

Στο αρχαίο βασίλειο του Μάσταγκ (Mustang), ανάμεσα στις κορυφές των Ιμαλαΐων και στα σύνορα με το Θιβέτ, υπάρχουν 10.000 σπηλιές, μερικές από τις οποίες βρίσκονται σε ύψος 60 μέτρων από το έδαφος.

Οι περισσότερες από τις σπηλιές αυτές είναι τώρα άδειες, αλλά έχουν μια μυστηριώδη ιστορία για τους λόγους της δημιουργίας τους.

Αρχαιολόγοι, οι οποίοι εξέτασαν την περιοχή στα μέσα της δεκαετίας του ’90 βρήκαν δεκάδες ανθρώπινα λείψανα, 2.000 ετών. Στοιχείο που δείχνει ότι προφανώς χρησιμοποιούνταν ως ταφικοί θάλαμοι από τον 3ο έως τον 8ο αιώνα.

Οι αρχαιολόγοι εκτιμούν ότι οι σπηλιές στο Mustang χρησιμοποιήθηκαν σε τρεις περιόδους. Αρχικά, πριν από 3.000 χρόνια ως ταφικοί θάλαμοι. Στη συνέχεια, έγιναν κατοικίες και ακολούθως μετατράπηκαν σε βουδιστικά μοναστήρια.

Ηρωίδα της αρχαιότητας, η πιο γρήγορη από όλους τους θνητούς και η μοναδική γυναίκα αργοναύτης. Η ιστορία της συνδέεται άλλοτε με τους αρκαδικούς κι άλλοτε με τους βοιωτικούς μύθους. Οι δυο μύθοι έχουν τόσα κοινά χαρακτηριστικά που δεν μας επιτρέπουν να θεωρήσουμε πως υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Ιασίου (ή του Σχοινέως) και της Κλυμένης. Πατρίδα της ήταν το Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς. Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.

Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου παρά τις αντιδράσεις των συγκεντρωμένων ηρώων, οι οποίοι αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα.Ο Μελέαγρος όμως, ο γιος του βασιλιά Οινέως, του διοργανωτή της επιχείρησης, ερωτεύτηκε την ηρωίδα κι έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν. Μετά από έξι μέρες κυνηγιού η Αταλάντη σκότωσε μαζί με το Μελέαγρο τον κάπρο ρίχνοντας πρώτη εκείνη το θανατηφόρο βέλος στο ζώο και σύμφωνα με το έθιμο έλαβε σαν έπαθλο το κεφάλι και το δέρμα του ζώου.

Πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία μαζί με το Μελέαγρο. Μετά το τέλος της εκστρατείας στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

Σύμφωνα με την αρκαδική εκδοχή παντρεύτηκε τον εξαδελφό της Μελανίωνα, ο οποίος την είχε ερωτευθεί όταν την είχε συναντήσει στις περιπλανήσεις του στα δάση. Από το γάμο αυτό γεννήθηκε ο Παρθενοπαίος, τον οποίο ο Ευρυπίδης αναφέρει ως έναν από τους Επτά επί Θήβας.Σύμφωνα με το βοιωτικό μύθο γονείς της Αταλάντης ήταν ο Σχοινέας και η Κλυμένη. Από πολύ μικρή είχε δείξει μεγάλες ικανότητες στο κυνήγι και ήταν ανίκητη στο τρέξιμο. Ζούσε στα δάση κι απέφευγε τους ανθρώπους επειδή ήθελε να μείνει πιστή στην Άρτεμη και να παραμείνει αγνή ή κατά άλλους επειδή υπήρχε κάποιος χρησμός που έλεγε πως αν παντρευόταν θα μεταμορφωνόταν σε ζώο. Ο πατέρας της δέχτηκε την απόφασή της να μην παντρευτεί υπό τον όρο ότι αν κάποιος την κέρδιζε σε αγώνα δρόμου εκείνος θα την έκανε γυναίκα του.

Η Αταλάντη, επειδή ήταν ανίκητη στο τρέξιμο, συμφώνησε, με την προϋπόθεση ότι θα είχε το δικαίωμα να σκοτώνει τους ηττημένους. Για το λόγο αυτό στις εκκινήσεις των αγώνων έδινε σε κάθε επίδοξο μνηστήρα ένα μικρό προβάδισμα. Εκείνη ακολουθούσε κρατώντας ένα δόρυ με το οποίο τρυπούσε το νεό όταν τον έφτανε. Πολλοί είχαν βρει τέτοιο θάνατο μέχρι που ο Ιππομένης ή Ιππομέδων ξεπέρασε την Αταλάντη στο τρέξιμο με τέχνασμα που του υπέδειξε η θεά Αφροδίτη. Η θεά του χάρισε τρία χρυσά μήλα από τον Κήπο των Εσπερίδων ή κατά μία άλλη παράδοση από το στεφάνι του Διονύσου.

Κατά τη διάρκεια του αγώνα, καθώς ο Ιππομένης έχοντας ξεκινήσει πρώτος προηγούνταν, έριχνε πίσω του από ένα χρυσό μήλο κάθε φορά που η Αταλάντη τον πλησίαζε. Εκείνη σταματούσε να το μαζέψει και καθυστερούσε, με τον τρόπο αυτό ο Ιππομένης κατάφερε να κερδίσει τον αγώνα. Οι δυο νέοι παρασυρμένοι από τον έρωτα τους περιπλανιόνταν στα δάση και ενώθηκαν μέσα σε ναό αφιερωμένο στη θεά Κυβέλη ή κατ'άλλους στο Δία Καλλίνικο. Επειδή αυτό θεωρούνταν ανόσιο τιμωρήθηκαν με τη μεταμόρφωσή τους σε ζευγάρι λιονταριών.

Αναφορές της Ηρωίδας Αταλάντη στην Ελληνική Ιστορία

Απολλώνιος Ρόδιος, Αργοναυτικά, 1, 769Τοῖ'ἄρα δῶρα θεᾶς Ἰτωνίδος ἦεν Ἀθήνης·
δεξιτερῇ δ'ἕλεν ἔγχος ἑκηβόλον, ὅ ῥ'  Άταλάντη
Μαινάλῳ ἔν ποτέ οἱ ξεινήιον ἐγγυάλιξε,
πρόφρων ἀντομένη, πέρι γὰρ μενέαινεν ἕπεσθαι
τὴν ὁδόν· ἀλλ', ὅσον αὐτὸς ἑκών, ἀπερήτυε κούρην,
δεῖσε γὰρ ἀργαλέας ἔριδας φιλότητος ἕκητι.
Θεόγνης, Ελεγείες ἔργ'ἀτέλεστα τέλει
πατρὸς νοσφισθεῖσα δόμων ξανθὴ Ἀταλάντη·
ὤιχετο δ'ὑψηλὰς εἰς κορυφὰς ὀρέων
φεύγουσ'ἱμερόεντα γάμον, χρυσῆς Ἀφροδίτης
δῶρα· τέλος δ'ἔγνω καὶ μάλ'ἀναινομένη.
Πλούταρχος, Ηθικά, Περί των παρ’ Αλεξανδρεύσι παροιμιών, 44, 2παρῆκται δὲ ἀπὸ τῶν
πεμφθέντων παρ'Ἱππομένους ἐπὶ Ἀταλάντηνμήλων. προύκειτο μὲν γὰρ τῷ νικῶντι
δρόμῳ τὴν Ἀταλάντηνἔπαθλον ὁ ταύτης γάμος. Ὁ γοῦν Ἱππομένης εἰς ἅμιλλαν
καταστὰς χρυσᾶ μῆλα πρότερον παρὰ τῆς Ἀφροδίτης λαβὼν καὶ ταῦτα ῥίπτων αὐτῆς
περιγέγονεν ἀσχολουμένης περὶ τὴν τῶν μήλων συλλογήν.
Διόδωρος Σικελιώτης, Ιστορική Βιβλιοθήκη, 4, 34, 3.5πρώτου δὲ Μελεάγρου
τὸ θηρίον ἀκοντίσαντος, ὁμολογούμενον αὐτῷ τὸ
πρωτεῖον συνεχωρήθη· τοῦτο δ'ἦν ἡ δορὰ τοῦ
ζῴου. μετεχούσης δὲ τῆς κυνηγίας Ἀταλάντηςτῆς
Σχοινέως, ἐρασθεὶς αὐτῆς ὁ Μελέαγρος παρεχώρησε
τῆς δορᾶς καὶ τοῦ κατὰ τὴν ἀριστείαν ἐπαίνου.
ἐπὶ δὲ τοῖς πραχθεῖσιν οἱ Θεστίου παῖδες συγκυνη-
γοῦντες ἠγανάκτησαν, ὅτι ξένην γυναῖκα προετίμη-
σεν αὐτῶν, παραπέμψας τὴν οἰκειότητα. διόπερ
ἀκυροῦντες τοῦ Μελεάγρου τὴν δωρεὰν ἐνήδρευσαν
Ἀταλάντῃ, καὶ κατὰ τὴν εἰς Ἀρκαδίαν ἐπάνοδον
ἐπιθέμενοι τὴν δορὰν ἀφείλοντο. Μελέαγρος δὲ
διά τε τὸν πρὸς τὴν Ἀταλάντηνἔρωτα καὶ διὰ τὴν
ἀτιμίαν παροξυνθείς, ἐβοήθησε τῇ Ἀταλάντῃ. καὶ
τὸ μὲν πρῶτον παρεκάλει τοὺς ἡρπακότας ἀποδοῦναι
τῇ γυναικὶ τὸ δοθὲν ἀριστεῖον·
Διογενιανός, Περί παροιμιώνΒάλλειν μήλοις: ἐπὶ τῶν τυχεῖν ὧν ἐρῶσι βου-
λομένων. Παρήχθη δὲ ἀπὸ τῶν πεμφθέντων ἐπ'Ἀταλάντην
μήλων. Προὔκειτο γὰρ τῷ νικῶντι δρόμῳ τὴν
Ἀταλάντηνἔπαθλον ὁ ταύτης γάμος. Ὁ γοῦν Ἱππομένης
εἰς ἅμιλλαν καταστὰς, βουλόμενος αὐτὴν νικῆσαι, χρυσᾶ
μῆλα ἔῤῥιψεν· καὶ περὶ τὴν τούτων συλλογὴν ἐκείνης
ἀσχολουμένης, οὗτος ταύτην ὑπερέβαλε.
Ζηνόβιος, ΕπιτομήΠρώτη μὲν οὖν Ἀταλάντη τὸν κάπρον εἰς τὰ νῶτα ἐτόξευσε·
Μελέαγρος δὲ κατὰ τοῦ κενεῶνος πλήξας ἀπέκτεινε, καὶ
λαβὼν τὸ δέρας Ἀταλάντῃχαριζόμενος ἔδωκε.
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη, 3, 109, 2Ἡσίοδος δὲ καί τινες ἕτεροι
τὴν Ἀταλάντηνοὐκ Ἰάσου ἀλλὰ Σχοινέως εἶπον,
Εὐριπίδης δὲ Μαινάλου, καὶ τὸν γήμαντα αὐτὴν
οὐ Μελανίωνα ἀλλὰ Ἱππομένην.
Απολλόδωρος, Βιβλιοθήκη 1, 68, 4οἱ δὲ συνελθόντες ἐπὶ τὴν τοῦ κάπρου
θήραν ἦσαν οἵδε· Μελέαγρος Οἰνέως, Δρύας Ἄρεος,
ἐκ Καλυδῶνος οὗτοι, Ἴδας καὶ Λυγκεὺς Ἀφαρέως ἐκ
Μεσσήνης, Κάστωρ καὶ Πολυδεύκης Διὸς καὶ Λήδας
ἐκ Λακεδαίμονος, Θησεὺς Αἰγέως ἐξ Ἀθηνῶν, Ἄδμητος
Φέρητος ἐκ Φερῶν, Ἀγκαῖος καὶ Κηφεὺς Λυκούργου ἐξ
Ἀρκαδίας, Ἰάσων Αἴσονος ἐξ Ἰωλκοῦ, Ἰφικλῆς Ἀμφιτρύωνος
ἐκ Θηβῶν, Πειρίθους Ἰξίονος ἐκ Λαρίσης,
Πηλεὺς Αἰακοῦ ἐκ Φθίας, Τελαμὼν Αἰακοῦ ἐκ Σαλαμῖνος,
Εὐρυτίων Ἄκτορος ἐκ Φθίας, Ἀταλάντη
Σχοινέως ἐξ Ἀρκαδίας, Ἀμφιάραος Ὀικλέους ἐξ Ἄργους·
μετὰ τούτων καὶ οἱ Θεστίου παῖδες.
Παλαίφατος, Περί Απίστων, 13, 1
Περὶ Ἀταλάντης καὶ Μειλανίωνος.Λέγεται περὶ Ἀταλάντης καὶ Μειλανίωνος ὡς
ὁ μὲν ἐγένετο λέων, ἡ δὲ λέαινα. ἦν δὲ τὸ ἀληθὲς
τοιοῦτον. Ἀταλάντη καὶ Μειλανίων ἐκυνηγέτουν.
ἀναπείθει δὲ τὴν κόρην ὁ Μειλανίων μιγῆναι αὐτῷ.
εἰσέρχονται δὲ εἴς τι σπήλαιον μιχθησόμενοι. ἦν δὲ
ἐν τῷ ἄντρῳ εὐνὴ λέοντος καὶ λεαίνης, οἳ δή,
ἀκούσαντες φωνῆς, ἐξελθόντες ἐμπίπτουσι τοῖς περὶ Ἀταλάντην
καὶ ἀναιροῦσιν αὐτούς. μετὰ δὲ χρόνον τοῦ
λέοντος καὶ τῆς λεαίνης ἐξελθόντων, ἰδόντες τούτους
οἱ συγκυνηγετοῦντες τῷ Μειλανίωνι, ἔδοξαν αὐτοὺς
εἰς ταῦτα τὰ ζῷα μεταβληθῆναι. εἰσβάλλοντες
οὖν εἰς τὴν πόλιν διεφήμιζον ὡς οἱ περὶ Ἀταλάντην
καὶ Μειλανίωνα εἰς λέοντας μετεβλήθησαν.
Λιβάνιος, Προγυμνάμσατα, 2, 32
Περὶ Ἀταλάντης.Πολλοὶ μὲν ἔκειντο μνηστῆρες ὑπὸ Ἀταλάντης
ἡττηθέντες ποδωκείᾳ τῆς κόρης, ἔδει γὰρ ἡττώμενον
μὲν ἀποθανεῖν, νικῶντα δὲ γαμεῖν, Ἱππομένης δὲ ταύτης ἐπιθυμῶν,
δεδιὼς δὲ τὸν κίνδυνον δεῖται τῆς
Ἀφροδίτης συμπρᾶξαι. ἡ δὲ ἔδωκε τὰ χρυσᾶ μῆλα καὶ
εἶπεν ὃ χρὴ ποιεῖν ἐν τῷ δρόμῳ. ὡς οὖν ἔθεον,
ὁπότε πλησίον ἡ κόρη γένοιτο, μῆλον ἠφίει, ἡ δὲ
ἐθαύμαζέ τε καὶ ὑπολειπομένη τὸ μῆλον ἀνῃρεῖτο,
ἐγγιζούσης δὲ πάλιν τὸ αὐτὸ ἐδρᾶτο. καὶ διὰ τοιοῦδε
σοφίσματος Ἀταλάντημὲν εἶχε τὰ μῆλα, Ἱππομένης δὲ Ἀταλάντην.Ἄλλως.Ἀταλάντην τὴν Σχοινέως ἔχειν μὲν ἐπόθουν πολλοί,
Ἱππομένης δὲ παρ'ἑτέρους ἀπείληφε. μνωμένων
γὰρ τὴν κόρην πολλῶν ἆθλον ἑαυτὴν ἡ παῖς προὐτίθει
τοῖς νικῶσιν εἰς δρόμον. καὶ πάντων ἀπολειπομένων
τὸ τάχος Ἀφροδίτην Ἱππομένης εὕρατο σύμμαχον
καὶ μῆλα χρυσᾶ παρ'ἐκείνης λαβὼν ἠφίει παρὰ
τὸ στάδιον. καὶ ἡ μὲν τὰ μῆλα συνέλεγεν, ὁ δὲ παρῄει
συλλέγουσαν καὶ τέχνῃ μᾶλλον ἢ ῥώμῃ τὸν Ἀταλάντης
γάμον ἐκτήσατο.
Φώτιος, ΛεξικόνἈταλάντη· τριήρης τις ἦν ὀνομασθεῖσα ἀπὸ Ἀταλάντης,
ἥτις ἦν ὀξυτάτη δραμεῖν.
Μέγα ΕτυμολογικόνΠοδορρώρη: Ἐπώνυμον Ἀταλάντης· παρὰ τὸ
ποὺς καὶ τὸ ὀρούειν· οἷον, ἡ τοῖς ποσὶν ὁρμῶσα.

Χαράματα ξύπνησα πάλι και ήρθα στην taberna (1) μου να πιάσω δουλειά ο δύστυχος! Χρόνια τώρα έρχομαι σε τούτο το σκιερό το μαγαζί, ήλιος βγαίνει-ήλιος φεύγει. Είμαι ο πιο γνωστός χασάπης της Όστιας (2), ο Λεύκιος Τίτος Μacellarius (3) με το όνομα!

Τα καλύτερα και πιο φρέσκα κρέατα σε μένα θα τα βρεις, γι’ αυτό και οι τιμές μου είναι λίγο «τσιμπημένες». Έχω και παστά σε αλάτι, «απεξηραμένα» δηλαδή.  Νόμιμα όλα βέβαια, μη παρεξηγηθούμε, όπως τα κάνει η κολλεγιά μου (4)!

Εικόνα 1: Ανάγλυφο με σκηνή κρεοπωλείου από την Όστια, 2ος αι. μ.Χ.

Εικόνα 2: Ζωγραφική απεικόνιση του αναγλύφου

Την καλή ποιότητα πρέπει να την πληρώνεις αδρά, ούτε σκόντα ούτε παζάρια! Γι’ αυτό, το ’χω και το παινεύομαι! Είμαι ο μαγαζάτορας με τους καλύτερους πελάτες στην πόλη, έχω δικούς μου τους πιο πλούσιους, την αφρόκρεμα των εμπόρων, των τραπεζιτών, των βιοτεχνών και των πολιτικών! Και ας είναι το κρεοπωλείο μου λίγο μακριά, στην άκρη του macellum (5).

Εικόνα 3: Κρεοπώλης. Ρωμαϊκό ανάγλυφο από την Όστια

Η πελατεία μου είναι σταθερή. Έρχονται το πρωί οι κύρηδες και ψωνίζουν ό,τι τους παραγγέλνουν οι γυναίκες τους. Μεταξύ μας, αυτές κάνουν κουμάντο στο τι και πόσο του σπιτιού. Μερικοί κύρηδες δεν ξέρουν καν να ξεχωρίζουν τα κρεμασμένα κρέατα, μπερδεύονται, και αγοράζουν άλλα αντ’ άλλων. Θέλουν παϊδάκια χοιρινά, κοιτάνε τα αρνίσια! Τους βοηθάω και γω, δείχνοντας τα πιο ακριβά! Το καλύτερο, όμως, είναι όταν δουν παραδίπλα κανένα γνωστό τους! Εε, τότε να τους δεις! Αγοράζουν επιπλέον και ας πηγαίνει χαμένο, μόνο και μόνο για να πουλήσουν μούρη με τον πλούτο τους! Τα δε λουκάνικα (6), τα παίρνουν πέντε-πέντε!

Εικόνα 4: ρωμαϊκό μετρικό σύστημα βάρους

Πιο κερδάτος είμαι όταν στέλνουν τους δούλους τους για ψώνια. Οι περισσότεροι είναι κάτι άξεστοι, αναιδείς τύποι που καμώνονται τους σπουδαίους στο όνομα του αφέντη τους. Και έρχονται όλο ύφος και πόζα να ψωνίσουν λες και τα χρήματα είναι δικά τους! Γι'αυτό και γω τους κλέβω στο ζύγι! Πέφτουν οι λίβρες (7) σύννεφο, αλλά το εμπόρευμα δε λιγοστεύει! Και ούτε που το καταλαβαίνουν οι χαζοί. Αλλά τι περιμένεις; Από τη Θράκη, την Κυρηναϊκή και τους Αιζανούς της Φρυγίας είναι οι περισσότεροι και πολλοί άλλοι, ποιος ξέρει από πούθε! Δεν τους ρωτάω. Δε με νοιάζει. Τα ασσάρια (8) να πέφτουν βροχή, να πλουτίζω και γω! Ποιος ξέρει! Αύριο μεθαύριο, μπορεί και γω να γίνω κύρης και να φτιάξω ένα ωραίο σπίτι, κατάδικό μου, να φύγω από την ίνσουλα (9) του Μάρκου Τίτου Ρούφου και τους βρωμιάρηδες γειτόνους μου!

Εικόνα 5: Αναπαράσταση μιας ίνσουλας (insula) της Όστιας

Εικόνα 6: Πρόπλασμα ίνσουλας του Σέραπι στην  Όστια

Εικόνα 7: Όστια. Insula

Εικόνα 8: Insula του πρώιμου 2ου αι. μ.Χ. στην Όστια. Domus (οικία) των Δία και Γανυμήδη

Ωχ! πέρασε η ώρα! Γρήγορα - γρήγορα να φέρω καθαρό νερό από την κρήνη να πλύνω τους πάγκους, να σκουπίσω λίγο το μαγαζί και το δρόμο, να ακονίσω τους μπαλτάδες, να προλάβω να κόψω και το κρέας! Ξημέρωσε κιόλας! Έχω και να κρεμάσω τα κομμάτια στα τσιγκέλια! Άντε, προστάτη μου Μερκούρη (10), βάλε το χέρι σου να βγάλω ένα καλό μεροκάματο και σήμερα! Μην πάνε τα τσιμπήματα από τις μύγες και όλη η κούρασή μου τζάμπα!

Εικόνα 9: Κρήνη σε δρόμο της Πομπηίας

-----------------------------

(1) taberna-ae = μονόχωρα καταστήματα ρωμαϊκής εποχής μέσα σε στοές.

(2) Όστια = το λιμάνι της αυτοκρατορικής Ρώμης.

(3) Λεύκιος Τίτος Mακελλάριος (Lucius Titus Μacellarius) = Tρία ονόματα (tria nomina) συμπλήρωναν την ονοματοδοσία των Ρωμαίων πολιτών. Αποτελούνταν από το praenomen (το μικρό όνομα), το nomen gentilicium (το όνομα της οικογένειας ή της φυλής στην οποία ανήκε) και το cognomen (το όνομα του συγκεκριμένου κλάδου της οικογένειάς του) ή το agnomen (ένα χαρακτηριστικό προσωπικό όνομα που οφειλόταν σε κάποια ιδιότητα, ένα είδος παρωνυμίου δηλαδή).

(4) κολλεγιά = collegium-a. Eπαγγελματικές ενώσεις (collegia) ή σωματεία, που τελούσαν υπό την εποπτεία του κράτους και ενεργούσαν ως νομικά πρόσωπα, απέβλεπαν στην προστασία των συμφερόντων και την ενίσχυση της συνοχής των μελών τους, τη διατήρηση του ανταγωνισμού σε λογικά πλαίσια και τη μετάδοση τεχνογνωσίας (διά της μαθητείας), την εκπροσώπηση των διάφορων κλάδων ενώπιον των αρχών και τη διατήρηση της πολιτικής επιρροής τους. Ασφαλώς τα σωματεία, όσο δεν ήταν εξαρτημένα από ισχυρούς προστάτες ή την κεντρική εξουσία, αποτελούσαν φορείς πολιτικής πίεσης. Από τον 3ο αι. μ.Χ. και εξής, τα σωματεία αποτελούσαν υπολογίσιμο παράγοντα οικονομικής σταθερότητας και γι’ αυτό οι αρχές επιδίωκαν να προσδέσουν τους επαγγελματίες στη δουλειά τους, να επιτύχουν σταθεροποίηση των τιμών και να αποτρέψουν έλλειψη αγαθών στην αγορά.

(5) macellum = υπαίθρια αγορά της ρωμαϊκής εποχής, περιβαλλόμενη από στοές και άλλα πολυτελή κτήρια. Εξού και μακελάρης=χασάπης, σφαγέας, λέξη που απαντά στο Bυζάντιο ήδη από το 1635.

(6) λουκάνικα = τα λευκανικά (lucanicae) ή λουκάνικα της Λευκανίας ή Λουκανίας, περιοχής της Κάτω Ιταλίας, που έγιναν διάσημα στη ρωμαϊκή εποχή, ήταν καπνιστά και η γέμισή τους, σύμφωνα με τον Απίκιο, περιείχε διάφορα μυριστικά, όπως θρούμπι, δαφνοκούκουτσα, απήγανο, μαϊντανό, κύμινο, κουκουνάρι, πιπέρι σε κόκκους και άφθονο λίπος. Στο έργο του «De re coquinaria» αναφέρει πως για να γίνουν αυτά τα λουκάνικα χρειαζόταν καλό ζύμωμα του λεπτοκομμένου κρέατος μαζί με την περιβόητη σάλτσα liquamen, μια άγνωστη παρασκευή που ενδέχεται να μοιάζει γευστικά με τις ασιατικές σάλτσες ψαριού, που γνωρίζουμε σήμερα. Αυτή είναι και η πρώτη καταγραφή συνταγής λουκάνικου που διασώθηκε μέχρι την εποχή μας.

Η λέξη λουκάνικο που χρησιμοποιούμε στη σύγχρονη γλώσσα αντικατέστησε το ἀλλᾶς, -ᾶντος, το λουκάνικο στα αρχαία ελληνικά. Ο πληθυντικός αλλάντες χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει όλων των ειδών τα αλλαντικά, παρότι η ετυμολογία του δείχνει μάλλον πως περιγράφει τρόφιμο με γέμιση (άλλος + εντός). Κατά άλλη άποψη, προέρχεται από το άλς=αλάτι, επειδή το συστατικό αυτό ήταν απαραίτητο για την παρασκευή των λουκάνικων. http://karamanlidika.gr/tag/istoria/

(7) λίβρες = ρωμαϊκές μονάδες μέτρησης μάζας, που σε καθημερινή βάση ήταν αποδεκτές ως μονάδες βάρους (libra pondo ή libra όπως ονομαζόταν ο ρωμαϊκός ζυγός, η ζυγαριά δηλαδή, εξού και το σύμβολο lb. Ζύγιζε περίπου 320-327 γραμμάρια ή κατ’ άλλη άποψη 329 γραμμάρια. Υποδιαιρέσεις της libra: Uncia, Silicius, Sculupum, Obolus.

(8) ασσάριον το, ασσάρια = < as (λατ., γενική πτώση assis=ένας, μία). Η λέξη προήλθε από τη δωρική διάλεκτο του Τάραντα: "ας", "αις" = ένας. Ήταν κυρίως νομισματική μονάδα των παλαιότερων λαών της Ιταλίας, αλλά συνέχισαν να χρησιμοποιούνται και αργότερα. Ήταν χάλκινα, βάρους 11 γραμμαρίων και αποτελούσαν το 1/400 ενός χρυσού νομίσματος (aureus). Το ασσάριο, εκτός από νόμισμα, ήταν επίσης και υποδιαίρεση της λίβρας ως μονάδα μέτρησης βάρους, όπως και μονάδα μέτρησης μήκους (ίσο με  297 χιλιοστόμετρα), εμβαδού (ίσο προς 2.500 τετρ. μέτρα)  και χωρητικότητας ( ίσο με 3 λίτρα και 23 εκατοστά).

(9) ίνσουλα = insula-ae λατ. (δηλαδή νησί, νησίδα, "island"). Σημαίνει και οικοδομικό τετράγωνο, αλλά και πολυκατοικίες με διαμερίσματα στα οποία στεγαζόταν η κατώτερη και μεσαία οικονομικά τάξη των κατοίκων των ρωμαϊκών πόλεων (plebs, πλέμπα). Στο ισόγειο της ίνσουλας στεγάζονταν μαγαζιά (tabernae) και επιχειρήσεις, ενώ στους ορόφους ήταν τα διαμερίσματα-κατοικίες. Συνήθως οι ίνσουλες έπαιρναν το όνομα του ιδιοκτήτη του κτηρίου. Οι πλούσιοι έμεναν σε ιδιόκτητες μεγάλες οικίες (domus) που μπορεί να περιλαμβάνονταν σε μία ίνσουλα.

(10) Μερκούρης = Μercurius στα λατινικά ο θεός Ερμής, προστάτης του εμπορίου (Mercury).

Πρόσθετες πληροφορίες:

Gregory S. Aldrete, Daily Life in the Roman City: Rome, Pompeii and Ostia, Greenwood Publishing Group, 2004.

Η. Blanck, Εισαγωγή στην ιδιωτική ζωή των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων, ΜΙΕΤ, Αθήνα 2004.

Σ. Πινγιάτογλου, «Τροφή και μαγειρική των αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων», στο Χ. Γκατζόλης (επιμ.), Ο πολιτισμός στο τραπέζι, ΑΜΘ, Θεσσαλονίκη 2010, σ. 39-50.

Α. Michailidou, Manufacture and Measurement: Counting, Measuring and Recording Craft Items in Early Aegean Societies, ΜΕΛΕΤΗΜΑΤΑ 33, Athens 2001.

Μάντω Οικονομίδου, Ελληνική τέχνη - αρχαία νομίσματα, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα 1996

Peter R. Franke, Η Μικρά Ασία στους Ρωμαϊκούς χρόνους - τα νομίσματα καθρέφτης της ζωής των Ελλήνων, Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης, Αθήνα 1985.

Αργολική Βιβλιοθήκη

Αρχαιολογία και Τέχνες

Roman Apartment Building

Βασιλική Χριστοπούλου, Αρχαιολόγος

Ο Ρωμαϊκός Στρατός ήταν ένας από τους μεγαλύτερους και δυνατότερους της αρχαιότητας. Κατάφεραν να φτιάξουν μία τεράστια αυτοκρατορία που εκτεινόταν από την Βρετανία μέχρι τη Μέση Ανατολή. Η ζωή τους ακόμα προκαλεί ενδιαφέρον αφού διέφεραν από κάθε άλλο στρατό.

Ο στρατός, μέρος ενός μύθου

Λέγεται ότι ο Ρωμαϊκός στρατός δημιουργήθηκε από τον Ρωμύλο και τους 300 οπλίτες της ένοπλης φρουράς του που ονομάζονταν celeres. Με αυτό το τρόπο δίνουν μία μυθική διάσταση στο στρατό και δείχνουν τη σημαντικότητα του. Είναι και αυτός μέρος της δημιουργίας της Ρώμης.

Ο Ρωμύλος και ο Ρώμος τρέφονται από τη λύκαινα

Αντέγραψαν τους Έλληνες

Το πρώτο διάστημα της δημιουργίας της, η Ρώμη ήταν μία ακόμα μικρή πόλη-κράτος και ένα μεγάλο μέρος είχε καταληφθεί από Έλληνες αποίκους. Οι Ρωμαίοι επηρεάστηκαν σε κάποια πράγματα από τους Έλληνες. Υιοθέτησαν την στρατιωτική τους τακτική να φτιάχνουν φάλαγγες με καλά εξοπλισμένους οπλίτες. Προστατεύονταν με τις ασπίδες τους και μάχονταν με δόρατα. Η τακτική αυτή ακολουθήθηκε σε μεγάλες μάχες.

Η στρατολόγηση

Στο Ρωμαϊκό στρατό μπορούσαν να μπουν οι ελεύθεροι Ρωμαίοι άνδρες. Υπήρχαν οι λεγεωνάριοι και οι βοηθητικοί. Για να μπει κάποιος στη λεγεώνα έπρεπε να είναι άνω των 17. Οι κοντοί και αδύνατοι απορρίπτονταν. Η θητεία τους κρατούσε 25 χρόνια. Μία λεγεώνα αποτελούνταν από 4.000 μέχρι 6.000 στρατιώτες.

Βοηθητικοί γίνονται όσοι δεν ήταν Ρωμαίοι πολίτες. Έπαιρναν το ένα τρίτο του μισθού των λεγεωνάριων και φύλασσαν τα σύνορα και τα φρούρια. Στις μάχες πολεμούσαν στην πρώτη γραμμή αφού ήταν οι πρώτοι που “θα φαγωθούν”.

Οι δούλοι δεν επιτρεπόταν να στρατολογηθούν. Αν έβρισκαν κάποιον που προσποιούνταν τον ελεύθερο άνθρωπο, τον κατηγορούσαν για απάτη. Υπήρχαν όμως και ελεύθεροι Ρωμαίοι που δεν ήθελαν να καταταχθούν και έστελναν στη θέση τους τους δούλους τους. Αν γινόταν αντιληπτό, αυτοί που τιμωρούνταν ήταν οι ελεύθεροι άνδρες.

Η φάλαγγα των Ρωμαίων στρατιωτών

Ύπνος ίσον θάνατος

Οι κανόνες ήταν αυστηροί. Αν οι αξιωματικοί έπιαναν κάποιον να κοιμάται εν ώρα σκοπιάς ή άλλης κρίσιμης  υπηρεσίας, τον τιμωρούσαν με θάνατο. Οι Ρωμαίοι στρατιώτες είχαν βρει τρόπο να τους ξεγελάνε. Χρησιμοποιούσαν την ασπίδα και το δόρυ ως στήριγμα και κοιμόντουσαν όρθιοι.

Στρατιώτες για όλες τις δουλειές

Ο ρωμαϊκός στρατός αποτελούνταν από ανθρώπους με εξαιρετικά προσόντα. Κουβαλούσαν τη βαριά πανοπλία τους και ήταν ικανοί να περπατήσουν μίλια ολόκληρα, κολυμπούσαν και περνούσαν ποτάμια φορώντας την.
Προς το τέλος της αυτοκρατορίας, οι Ρωμαίοι στρατιώτες είχαν και ένα αξιοθαύμαστο μηχανικό σώμα. Δημιουργούσαν γέφυρες, δρόμους μέχρι και υδραγωγεία.
Παράλληλα, είχαν και το ρόλο “αστυνομικών” αφού έπρεπε να επιβάλλουν την τάξη και να τιμωρήσουν τους εγκληματίες. Οι στρατηγοί αναλάμβαναν τη διοίκηση του στρατού των κατακτημένων περιοχών. Έκαναν όλη τη δουλειά που δεν έκανε ο
Αυτοκράτορας και η Σύγκλητος.

Πιστοί στρατιώτες

Αρχικά, είχαν πολλούς θεούς. Πίστευαν ακόμα και σε θεούς περιοχών που κατακτούσαν, όπως την Ίσις της Αιγύπτου και τον Μιθρά του Ιράν. Έφτιαχναν ναούς και προσκυνήματα για να τους τιμήσουν.
Ακόμα και κάποιοι αυτοκράτορες ανακηρύσσονταν θεοί μετά το θάνατό τους. Κατά τον τέταρτο αιώνα οι Ρωμαίοι έγιναν Χριστιανοί.

Ο χάρτης της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας στο απόγειό της

Μία τέχνη μόνο για τις νίκες τους

Η Ρωμαϊκή τέχνη πολλές φορές απεικόνιζε μάχες του Ρωμαϊκού στρατού εναντίον των εχθρών τους.

Φυσικά δεν έδειχνε ποτέ απώλειες εκτός από αυτές του αντιπάλου.

Πηγή: mixanitouxronou.gr