Στο βίντεο αυτό αποτυπώνεται ολόκληρη η ιστορία της Ευρώπης και οι εναλλαγές των πολιτισμών και των αυτοκρατοριών που πέρασαν κατά καιρούς.

Η καταμέτηρηση αρχίζει από το 3.650 Π.Χ και τον μινωικό πολιτισμό, φτάνοντας μέχρι το σήμερα. Δείτε χιλιάδες χρόνια ιστορίας μέσα σε 10 λεπτά!

Ο κύκλωπας που τύφλωσε ο Οδυσσέας αφού τον μέθυσε, οι σειρήνες με τα σαγηνευτικά τους τραγούδια, η Κίρκη που μεταμόρφωσε τους συντρόφους του Οδυσσέα σε γουρούνια, τα τερατόμορφα θαλάσσια πλάσματα Σκύλλα και Χάρυβδη, είναι κάποιες από τις μυθικές μορφές της Οδύσσειας που με τις περιγραφές του Ομήρου ζωντανεύουν και μαγεύουν τα αγνωστικό κοινό.

Ο κλασικός φιλόλογος του Πανεπιστημίου της Χαϊδελβέργης Γιόχαν Γκρετλάιν προσεγγίζει στο βιβλίο του «Η Οδύσσεια: o Όμηρος και η τέχνη της αφήγησης» την ομηρική τέχνη. Το ερώτημα που θέτει ο συγγραφέας: τι είναι αυτό που μας συναρπάζει μέχρι σήμερα στις περιπέτειες του Οδυσσέα;

Η Οδύσσεια του Γιόχαν Γκρετλάιν

Τον Γιόχαν Γκρετλάιν τον συναρπάζει το γεγονός ότι στην Οδύσσεια του Ομήρου η αγωνία δεν εστιάζεται τόσο στο «τι», γιατί ούτως ή άλλως η επιστροφή του Οδυσσέα στην πατρίδα του προοικονομείται από τους μάντεις, αλλά στο «πώς». Στο βιβλίο του επίσης παραλληλίζει τον Οδυσσέα του Ομήρου με τον Τζέιμς Μποντ του Ίαν Φλέμινγκ. Κι αυτό γιατί φαίνεται εκ των προτέρων ότι ο πράκτορας 007 στο τέλος θα καταφέρει να αντικρούσει όλους τους αντιπάλους του, όπως ακριβώς κι ο Οδυσσέας. Η πιο συναρπαστική ερώτηση που αφορά και τους δύο ήρωες είναι «πώς θα γλιτώσει από όλους τους κινδύνους;».

Παρά τις διαφορές με τον Όμηρο και σε παραλληλισμό με την αρχαία λογοτεχνία, ο Γκρετλάιν αναζητεί μία εξήγηση στο γεγονός ότι σε πολλούς αναγνώστες αρέσουν τα ρομάντζα και τα λαϊκά μυθιστορήματα: πιστεύει ότι αυτό οφείλεται στο ότι πολλοί γοητεύονται όταν από την αρχή το τέλος μιας ιστορίας είναι προβλεπόμενο.

Η ένταση της αγωνίας

Στο έπος του ο Όμηρος ξεκινά την αφήγησή του με τον Τηλέμαχο, τον γιο του Οδυσσέα, ενώ ο Οδυσσέας, ο βασικός ήρωάς του, εμφανίζεται για πρώτη φορά στην τέταρτη ραψωδία του έπους. Ο Γκρετλάιν επισημαίνει ότι «αυτή η επιβράδυνση εντείνει την αγωνία που έχει ο αναγνώστης ενόψει του επικείμενου γάμου της Πηνελόπης». Από την αρχή του έργου γίνεται γνωστό ότι οι μνηστήρες περιμένουν την Πηνελόπη να αποφασίσει ποιον απ’ αυτούς θα παντρευτεί.

Είναι ξεκάθαρο λοιπόν ότι από την αρχή ο χρόνος πιέζει τον Οδυσσέα. Όπως αναφέρει ο συγγραφέας, «Ο άσβεστος πόθος του ήρωα να επιστρέψει στην πατρίδα του κινεί την πλοκή του έργου». Συγκεκριμένα χαρακτηρίζει τους 12.110 στίχους του έπους «πνευματική πρόκληση και αισθητική απόλαυση ταυτόχρονα».

Το αφηγηματικό στιλ του Ομήρου συνεπαίρνει τον αναγνώστη κάθε εποχής

Από αφηγηματική σκοπιά ο Γκρετλάιν πιστεύει ότι το στιλ του Ομήρου, δηλαδή το ότι παρεμβάλλονται δευτερεύουσες ιστορίες στην κύρια αφήγηση, συνεπαίρνει τον αναγνώστη. Όταν εμφανίζονται διάφορες φιγούρες που διηγούνται μεμονωμένες ιστορίες διακόπτοντας την εξέλιξη της κύριας ιστορίας είναι «σα να αφήνουμε το εδώ και το τώρα και να ταξιδεύουμε σε άλλο κόσμο για να ζήσουμε οι ίδιοι αυτά που ακούμε ή διαβάζουμε», αναφέρει χαρακτηριστικά ο Γκρετλάιν. Αυτό εξηγεί και το γεγονός ότι πολλές περιπέτειες-μύθοι έχουν αποτυπωθεί στη μνήμη μας.

Σεμπάστιαν Φίσερ (dpa) / Νατάσα Κουκουγιάννη 

Deutsche Welle

Η κυριαρχία της εικόνας πάνω στον λόγο είναι ένα από τα κομβικά φιλοσοφικά ζητήματα που έχει θέσει τις τελευταίες δεκαετίες η επέλαση της επιστήμης και της τεχνολογίας καθώς και η χρήση της από τη βιομηχανία του θεάματος, τα ηλεκτρονικά μέσα μαζικής ενημέρωσης, το διαδίκτυο κ.λπ.

Ουσιαστικά το μείζον θέμα της ηθικοπνευματικής και πολιτικής ηγεμονίας που έθεσε ο Αντόνιο Γκράμσι πρέπει να επανεξεταστεί κυρίως από την Αριστερά, με επιπρόσθετο στοιχείο την ηγεμονία και μάλιστα με βάση τα απόβλητα της εικονικής πραγματικότητας πάνω στον λόγο.

Το θέμα είναι τεράστιο και έχει να κάνει με το τι είδους ανθρώπινο τύπο θέλουμε να οικοδομήσουμε, καθώς και με την επανασύνδεση ηθικής και πολιτικής, τη διάσπαση της οποίας δημιούργησε ο μεταμοντέρνος νεοφιλελευθερισμός για να επιβάλει την ακραία και θανατηφόρα λιτότητα στους λαούς.

Στην πρώτη παγκοσμιοποίηση που καταγράφεται ιστορικά, αυτή των ελληνιστικών χρόνων με την εξάπλωση του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία και εν συνεχεία με την κυριαρχία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας σε Ευρώπη και Ασία, ανακατεύονται οι πολιτισμικές παραδόσεις και οι φιλόσοφοι προσπαθούν να απαντήσουν στα καινούργια προβλήματα που τίθενται για τον άνθρωπο.

Ο νεοπλατωνικός φιλόσοφος Πλωτίνος (203-270 μ.Χ.) με αφετηρία κυρίως τη φιλοσοφία του Πλάτωνα αλλά και του Αριστοτέλη προσπαθεί να δημιουργήσει μία νέα σύνθεση μεταξύ Ανατολής και Δύσης.

Στο έργο του «Εννεάδες» η εικόνα αναδεικνύεται ως θεμελιώδες στοιχείο στην παγκοσμιοποίηση της εποχής του και διαβλέπει με την ισχυρή του ενόραση πως θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην πορεία της ανθρωπότητας.

Γεννημένος στη Λυκόπολη της Αιγύπτου και μεγαλωμένος στην Αλεξάνδρεια, Ελληνας, όπου έλαβε υψηλή φιλοσοφική μόρφωση, με άξονα τη φιλοσοφική ηθική και την ποίηση δημιουργεί μία κοσμοεικόνα υψηλών μεταφυσικών αξιών για να επηρεάσει τις πολιτισμικές εξελίξεις του καιρού του. Μεταφυσικός, αλλά ορθολογιστής και άθεος, επηρεάζει το σύνολο των χριστιανικών εξελίξεων στη σκέψη και στην τέχνη.

Κορυφαίο παράδειγμα, εκτός από τη βυζαντινή τέχνη καθώς και ρευμάτων της Αναγέννησης, είναι ο επηρεασμός του μεγάλου Θεοτοκόπουλου. Στην ποίηση εκτός από τους Βυζαντινούς ποιητές ενέπνευσε με τη μεταφυσική του φωτός τον Οδυσσέα Ελύτη.

«Οπως οι ακτίνες του ηλίου, φωτίζοντας ένα σκοτεινό σύννεφο, το κάνουν να λάμπει και το δείχνουν χρυσό, έτσι και η ψυχή μπαίνει στο σώμα του ουρανού και του δίνει ζωή, αθανασία και το ξυπνά από τον ύπνο του» (Πλωτίνος, «Εννεάδες», εκδ. Κάκτος), σημειώνει εμφατικά ο Πλωτίνος, σηματοδοτώντας μέσω της ποιητικής του φωτός όλο το φάσμα των θετικών αξιών ζωής που πιστεύει πως πρέπει να διαθέτει ο οικουμενικός άνθρωπος της Ανατολής και της Δύσης, πέρα από διαχωριστικές θρησκευτικές, εθνικές, τοπικές και άλλες επιμέρους αντιλήψεις που τον υποβιβάζουν ως ηθικοκοινωνικό ον.

Αναφερόμενος στον κόσμο των νοητών, ο Πλωτίνος πλάθει μία μεταφυσική κοσμοεικόνα γεμάτη ομορφιά και φως. «Στον κόσμο των νοητών, η θέαση δεν έχει εξωτερικό όργανο… Είναι ένα φως που βλέπει ένα άλλο φως που βλέπει τον εαυτό του» (εκδ. Κάκτος).

Ουσιαστικά ο μεταφυσικός Πλωτίνος μάς παρέχει ένα παράδειγμα με την επιστημολογική έννοια του όρου, πώς να δημιουργήσουμε στις συνθήκες της δικής μας παγκοσμιοποίησης μια ηθικοπνευματική ηγεμονία της εικόνας, εδραιωμένης σε έναν απελευθερωτικό φιλοσοφικό λόγο κατά των αποβλήτων της εικόνας της καπιταλιστικής βιομηχανίας του θεάματος.

Η Αριστερά και τα κοινωνικά κινήματα θα συγκροτήσουν μία πνευματική κοσμοεικόνα για μια απελευθερωτική κοινωνία των πολιτών της συλλογικής ευτυχίας;

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Συντάκτης: Παναγιώτης Γεωργουδής, efsyn.gr

Όλοι οι αρχαίοι Έλληνες φιλόσοφοι, από τον Σωκράτη και μετά, συμφωνούσαν ότι ο τελικός στόχος του ανθρώπου είναι η ευδαιμονία και ότι αυτό που αναζητούν οι άνθρωποι σε κάθε τους πράξη είναι η ευτυχισμένη ζωή. Παρακάτω θα παραθέσω τις κυριότερες θεωρήσεις περί της ευδαιμονίας. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε ότι από αυτές τις απόψεις ξεκινούν όλες οι φιλοσοφικές θεωρίες για την ηθική.

ΣΩΚΡΑΤΗΣ

Ο Σωκράτης εισήγαγε την θεωρία της γνώσης, βασισμένη πάνω στις ηθικές έννοιες και όχι στις υλικές αρχές, πίστευε ότι «η αρετή είναι ευδαιμονία». Αντίθετα, οι σοφιστές δίδασκαν ότι η αρετή είναι μια τέχνη που διδάσκεται και αφορά την προσωπική επιτυχία στην ζωή, χωρίς να υπόκεινται σε απόλυτες ηθικές αρχές και αξίες, αφού απόλυτη γνώση δεν υπάρχει. Ο Σωκράτης δίδασκε ότι «η αρετή είναι γνώση», δηλαδή ότι η αρετή μπορεί να αποκτηθεί μέσα από την ορθή και την απόλυτη γνώση. Η ορθή γνώση, σύμφωνα με τον Σωκράτη, είναι η γνώση των απόλυτων ηθικών εννοιών που βρίσκονται σε λανθάνουσα κατάσταση μέσα στον άνθρωπο και μπορεί να επιτευχθεί με την αυτογνωσία. Για τον Σωκράτη «ουδείς εκών κακός», δηλαδή κανένας δεν κάνει κακό με την θέλησή του, αλλά, αντίθετα η κακία οφείλεται απλά στη άγνοια.

ΠΛΑΤΩΝ

Ο Πλάτων, ισχυρίζονταν ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί με την γνώση του κόσμου των ιδεών, οι οποίες αποτελούν τα τέλεια πρότυπα, όχι μόνο των ηθικών εννοιών, όπως υποστήριζε ο Σωκράτης, αλλά και των γνωστικών εννοιών, καθώς και όλων των πραγμάτων που αποτελούν τον ορατό κόσμο και που δεν είναι παρά «είδωλα» ή «μιμήματα» των Ιδεών. Για να γνωρίσει ο άνθρωπος τον κόσμο των Ιδεών, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει όχι τις αισθήσεις του, αλλά τον νου του, ο οποίος είναι μέρος της ψυχής του. Με την γνώση των Ιδεών ο άνθρωπος ελαφρύνει την ψυχή του, ελευθερώνει το σώμα του από την φυλακή και από το σκοτάδι της αμάθειας που της επιβάλλει η επίγεια ζωή, και την βοηθά να ανυψωθεί προς το φως και την ύψιστη Ιδέα του Αγαθού, τον Θεό. Έτσι, προορισμός του ανθρώπου είναι από την μία η φυγή από το υλικό από τον υλικό κόσμο και από την άλλη η ομοίωσή του με τον Θεό, η οποία επιτυγχάνεται με τον αρμονικό συνδυασμό των τριών αρετών που αντιστοιχούν στα τρία μέρη της ψυχής, δηλαδή της «σοφίας», της «ανδρείας» και της «σωφροσύνης». Ο συνδυασμός των τριών αυτών αρετών γεννά την τέταρτη κύρια αρετή, «την δικαιοσύνη», γι αυτό ο δίκαιος άνθρωπος είναι ο πλησιέστερος στον Θεό, άρα και ο πιο ευτυχής.

ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ

Ο Αριστοτέλης, αν και μαθητής του Πλάτωνος, πίστευε ότι η θεωρία του ιδανικού κόσμου των Ιδεών ήταν τελείως φανταστική και ότι, αντίθετα, ο ορατός κόσμος είναι απόλυτα αληθινός. Αφού ταξινόμησε τις αρετές σε δύο μεγάλες κατηγορίες, «τις ηθικές» και «τις διανοητικές», κατέληξε στο συμπέρασμα ότι η ευδαιμονία μπορούσε να επιτευχθεί κατά πρώτο λόγο με την άσκηση των διανοητικών αρετών, και κατά δεύτερο λόγο με την άσκηση των ηθικών αρετών, διότι η διανοητική ενέργεια συνίσταται στην καθαρή σκέψη και στην ενατένιση της αλήθειας και του ύψιστου αγαθού, του Θεού.

ΚΥΝΙΚΟΙ

Οι Κυνικοί φιλόσοφοι ισχυρίζονταν ότι οι όλες οι κοινωνικές συμβάσεις και οι καθιερωμένες ανθρώπινες αξίες είναι περιττές και ότι η ευδαιμονία μπορεί να επιτευχθεί μόνο με μια ζωή όσο γίνεται πιο απλή και φυσική, όπως είναι η ζωή των ζώων. Επίσης, πίστευαν ότι ο άνθρωπος έπρεπε να απαλλαχθεί από τα δεσμά της «Πόλης-Κράτους», καθώς και των ιδανικών της. αξίζει να σημειωθεί ότι το όνομα «Κυνικός» προήλθε από το ψευδώνυμο κύων=σκύλος, που είχε δοθεί στον Διογένη, τον διασημότερο εκπρόσωπο των Κυνικών, για την αναισχυντία του.

ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΕΣ

Οι Σκεπτικιστές, με πρώτο από όλους των Πύρρωνα τον Ηλείο, πίστευαν ότι τόσο οι αισθήσεις, όσο και οι γνώσεις μας εξαπατούν και επομένως, η ορθή γνώση της φύσης των πραγμάτων δεν μπορεί να αποκτηθεί μέσω της εμπειρίας του ορατού κόσμου. Σύμφωνα, λοιπόν, με αυτούς, για να φτάσει κανείς στην ευδαιμονία πρέπει να αμφισβητεί συνεχώς τις δοξασίες όλων των ανθρώπων (ακόμα και των φιλοσόφων) και να μην εκφέρει γνώμη ή οποιαδήποτε άποψη, παρά μόνο για τις προσωπικές του εμπειρίες. Μια τέτοια στάση, πίστευαν οι Σκεπτικιστές, προσφέρει ανακούφιση στους ανθρώπους, που δεν γνωρίζουν την πραγματικότητα, τους απαλλάσσει από τον δογματισμό, τους προτρέπει να ζουν σύμφωνα με τη φύση και τους χαρίζει την υπέρτατη αρετή, που δεν είναι άλλη από την πνευματική γαλήνη (αταραξία).

ΕΠΙΚΟΥΡΕΙΟΙ

Σύμφωνα με τους Επικουρείους, η ευδαιμονία συνίσταται στην ψυχική ηρεμία (αταραξία) και επιτυγχάνεται με την αναζήτηση της ηδονής. Οι Επικούρειοι με τον όρο «ηδονή» δεν εννοούσαν την ηδονή που κρύβεται στις απολαύσεις και στις διασκεδάσεις («ενεργή» ή «κινητική» ηδονή, ηδονή εν κινήσει), αλλά την ηδονή που συνοδεύει την πλήρη απουσία πόθου και πόνου (απονία), δηλαδή την σωματική υγεία και την ψυχική ηρεμία («στατική» ηδονή, ηδονή καταστηματική). Έτσι, για τους Επικουρείους, η ευτυχισμένη ζωή είναι μια ζωή απαλλαγμένη από τους φόβους και τις οδυνηρές σκέψεις, οι οποίες μπορούσαν να προκαλέσουν ψυχική και σωματική οδύνη.

ΣΤΩΪΚΟΙ

Οι Στωϊκοί (ιδρυτής ο Ζήνων ο Κιτιεύς), πίστευαν ότι η αρετή είναι αρκετή για να φτάσει κανείς στην ευδαιμονία. Σύμφωνα με αυτούς, η αρετή είναι το μόνο αγαθό για τον άνθρωπο, γιατί είναι πάντα ευεργετική. Η καταγωγή, η κοινωνική θέση, ο πλούτος, οι απολαύσεις, οι οποιεσδήποτε αξίες που ταύτιζαν την ευτυχία με τα υλικά αγαθά, δεν είχαν καμμία σημασία με τους Στωϊκούς. Όλες αυτές οι αξίες ήταν –όπως έλεγαν οι Στωϊκοί- «αδιάφορες» και δεν συνεισέφεραν τίποτα όσον αφορά στην πορεία προς την αρετή, αφού οι άνθρωποι μπορούσαν να τις χρησιμοποιήσουν καλά ή άσχημα. Αντίθετα, οι Στωϊκοί πίστευαν ότι τα ενάρετα άτομα έχουν ό,τι χρειάζονται για να είναι ευτυχή, και, επομένως, η ευδαιμονία είναι εφικτή, όχι μόνο για τους προικισμένους από την ζωή με πλούτο και κοινωνική θέση, αλλά και για όσους έχουν λιγότερη τύχη όπως οι φτωχοί, οι σκλάβοι, οι κατώτερες κοινωνικές τάξεις. Η αρετή συνίσταται σε μια ζωή σύμφωνα με την φύση, δηλαδή σύμφωνα με την λογική ή τον λόγο (νου) του Θεού, με την οποία είναι προικισμένος κάθε άνθρωπος ως μέρος της φύσης και η οποία, αν και υπάρχει ατελής μέσα του, μπορεί να τελειοποιηθεί με την αυτογνωσία. Ο ενάρετος άνθρωπος χαρακτηρίζεται από «απάθεια» και «αταραξία».

ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΟΙ

Οι Νεοπλατωνικοί πρεσβεύουν την θέση ότι ο δρόμος προς την ευδαιμονία είναι η ανάταση της ψυχής και η ομοίωσή της με τον Θεό. Σκοπός του ανθρώπου είναι να βοηθήσει την ψυχή του να επανέλθει, μετά τον θάνατο, στην αρχική της κατάσταση, σε έναν ανώτερο κόσμο.

Οι αρχαίοι Έλληνες ήξεραν να φροντίζουν τα πρόωρα νεογνά σε θερμοκοιτίδες, όπως προκύπτει από περιγραφές αρχαίων συγγραφέων, ενώ χαρακτηριστική είναι η αναφορά στο θεό Διόνυσο, ο οποίος «αναστήθηκε» σε θερμοκοιτίδα!.

Όταν γεννήθηκε ο μικρός θεός, ήταν πρόωρο οκταμηνίτικο λιποβαρές νεογνό που χρειαζόταν ιδιαίτερες φροντίδες και θερμοκοιτίδα, που βρέθηκε αμέσως, ίσως όχι με τη μορφή που την ξέρουμε σήμερα, αλλά με τα ίδια χαρακτηριστικά.

Ο Ερμής, ο πρώτος μεταφορέας νεογνών, μετέφερε το μικρό Διόνυσο στο όρος Νύσα, όπου τον παρέδωσε στις Υάδες, οι οποίες τον τοποθέτησαν σε σπηλιά, που είχε όλα τα χαρακτηριστικά που πρέπει να έχει μια θερμοκοιτίδα, όπως φίλτρο για τον αέρα, ένα είδος διπλού τοιχώματος και προστασία του μικρού θεού από τα ρεύματα αέρα με κάλυψη από πυκνόφυλλο κισσό, εξασφαλίζοντας τη συντήρηση ενός θερμικά ουδέτερου περιβάλλοντος.

Σε αυτή τη θερμοκοιτίδα, έμεινε ο μικρός θεός ως ότου αποκτήσει το κανονικό του βάρος και μεγαλώσει.

Όπως φαίνεται, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν εξαιρετικές γνώσεις σχετικά με τη φροντίδα των πρόωρων νεογνών σε περιβάλλον θερμοκοιτίδας.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν στο 15ο Πανελλήνιο Συνέδριο Περιγεννητικής Ιατρικής, το οποίο διεξήχθει στη Θεσσαλονίκη από γιατρούς του Περιφερειακού Αντικαρκινικού-Ογκολογικού Νοσοκομείου Αθηνών Άγιος Σάββας», σε συνεργασία με ιδιώτες συναδέλφους τους από τα Χανιά.

Πηγή: ethnos.gr

Στην Ιλιάδα του Ομήρου αναφέρεται το πρώτο κατασκοπευτικό επεισόδιο

Οι μέθοδοι, οι μυστικές επικοινωνίες και ποια ήταν η τύχη τους όταν έπεφταν στα χέρια του εχθρού

Πώς μάθαιναν στην αρχαιότητα τι γινόταν στις γειτονικές ή τις παρα-γειτονικές πόλεις δίχως δορυφόρους, κοριούς και κρυφές κάμερες; Δεν ενδιαφέρονταν για τους γείτονες ή στηρίζονταν σε εικασίες και υποθέσεις.

Ε, λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά. Η κατασκοπεία «ανθούσε» και στην αρχαιότητα. Το τεκμηρίωσε στην ομιλία της «Κατασκοπεία στην αρχαιότητα», χθες, στο «Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο» η αρχαιολόγος Κατερίνα Ρωμιοπούλου.

Η κ. Ρωμιοπούλου αναφέρθηκε με τρόπο περιγραφικό και γλαφυρό στις συνήθεις τακτικές μεθόδους που ακολουθούσαν οι αρχαίοι Έλληνεςσε καιρό πολέμου (αλλά και ειρήνης) για να παίρνουν πληροφορίες που τους χρησίμευαν στη μάχη αλλά και στο εμπόριο.

Παράλληλα, με παραδείγματα από τον Όμηρο και τον Ευριπίδη αλλά και προβολές σλάιντ από σχετικές παραστάσεις αγγείων «εικονογράφησε» τη διάλεξή της.

Ελλείψει εξειδικευμένης τεχνολογίας οι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν... ανθρώπους. «Δεν είχαμε εξειδικευμένους κατασκόπους», τονίζει, ωστόσο υπήρχαν άνθρωποι οι οποίοι «προσφέρονταν να δώσουν πληροφορίες». Οι τακτικές δεν ήταν σαν τις σύγχρονες. «Βασίζονταν στην ευφυΐα και στην παρατηρητικότητα αυτού που έβλεπε. Ο "κατάσκοπος"είχε και την ευθύνη τού τι έλεγε... Ταξιδευτές, έμποροι που κινούνταν από πόλη σε πόλη και μπορούσαν να καταλάβουν το τι γίνεται κι εκπρόσωποι, χωρίς να ασκούν επίσημα την κατασκοπεία, ανέφεραν ό,τι έκριναν αξιόλογο προς αναφορά».

Τους κατασκόπους που συνελάμβαναν, άλλοτε τους ελευθέρωναν κι άλλοτε τους σκότωναν. Εξαρτιόταν πώς ήθελαν να τους χρησιμοποιήσουν. Εάν ήταν πιο ισχυροί και ήξεραν ότι θα τρομοκρατούσαν τον αντίπαλο, τότε τους ελευθέρωναν. Στην αντίθετη περίπτωση τους σκότωναν για τον ίδιο λόγο: να μην πάνε πίσω και μαρτυρήσουν αυτό που είδαν.

Μπορεί το Ιντερνέτ να μην υπήρχε ούτε στα όνειρα των αρχαίων, ωστόσο οι «μυστικές» επικοινωνίες γίνονταν με διάφορους τρόπους: έκρυβαν τα μηνύματα μέσα στα παπούτσια τους, χάραζαν τα γράμματα που συνέθεταν το μήνυμα σε ξύλινο πινάκιο που το άλειβαν με κερί και από πάνω έγραφαν αθώα μια επιστολή. Επίσης ένα μήνυμα μπορούσαν να το γράψουν πάνω στα υλικά που σκέπαζαν μια πληγή τραυματισμένου, π.χ. φύλλα, ή έγραφαν μια επιστολή και ανάμεσα στις λέξεις υπήρχαν διάφορα σημαδάκια που εάν τα μάζευε ο «ειδικός» συνέθετε ένα νέο κείμενο.

Οι μεταμφιέσεις σε γυναίκες, δούλους, ζητιάνους, για να κρατούν χαμηλό προφίλ και να κυκλοφορούν με άνεση στις ξένες πόλεις, ήταν πολύ διαδεδομένες.

«Η αρχαιότερη αφήγηση που δίνει πλήρες κατασκοπευτικό επεισόδιοαναφέρεται στο Κ της "Ιλιάδας"του Ομήρου, πώς ένας Τρώας πάει να κατασκοπεύσει το στρατόπεδο των Ελλήνων, τον πιάνουν, τους τα μαρτυράει όλα και τελικά του κόβουν το κεφάλι», εξηγεί η κ. Ρωμιοπούλου. Μια παραλλαγή του επεισοδίου υπάρχει στον «Ρήσο» του Ευριπίδη, πώς ο Τρώας βάζει δέρμα πάνω του και κάνει τον λύκο προκειμένου να μπει στο στρατόπεδο.

Ένας από τους σημαντικότερους Νεοπλατωνικούς φιλοσόφους, ο Πλωτίνος γεννήθηκε το 205 μ.Χ. στη Λυκόπολη της Αιγύπτου. Καταγόταν από πλούσια οικογένεια και είχε πολύ καλή μόρφωση και ανατροφή. Από μικρός δείχνει την ιδιαίτερη προσωπικότητα που τον χαρακτηρίζει αργότερα και τον κάνει να έχει πολλούς αφοσιωμένους μαθητές. Σε ηλικία 8 ετών λέγεται ότι ήδη φοιτούσε σε γνωστές σχολές και απάγγελλε απέξω αποσπάσματα ποιητών!

Άρχισε να ασχολείται με την φιλοσοφία σε ηλικία 28 ετών, καθώς η φιλοσοφία για την εποχή εκείνη ήταν υπόθεση ώριμων ανθρώπων που ήθελαν να δουλέψουν με την ψυχή τους, δίνοντας έτσι ένα νέο προσανατολισμό στη ζωή τους.

Αναζητώντας ένα δάσκαλο…

Ο Πλωτίνος ξεκίνησε την αναζήτηση του από την Αλεξάνδρεια, που μετά την παρακμή της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας παρέμεινε ένα πνευματικό κέντρο. Εκεί είχε έρθει σ΄ επαφή με πολλούς Αλεξανδρινούς φιλοσόφους της εποχής και είχε απογοητευτεί. Κάποια στιγμή γνώρισε τον Αμμώνιο Σακά, ( ιδρυτή του νεοπλατωνικού ρεύματος) που ήταν τότε φορτωτής σάκων στην Αλεξάνδρεια. Όταν ο Πλωτίνος συνάντησε τον Αμμώνιο αναφώνησε: «Αυτό αναζητούσα!!!». Η διδασκαλία του Αμμώνιου προορίζονταν μόνο για μυημένους μαθητές, καθώς αποκάλυπτε την ύψιστη σοφία.. Ο Πλωτίνος έμεινε κοντά του 11 χρόνια.

Όταν η φιλοσοφία γίνεται πράξη…

Σε ηλικία 40 ετών άνοιξε μία φιλοσοφική σχολή στη Ρώμη, όπου δίδασκε για 25 ολόκληρα χρόνια. Τον παρουσιάζουν σαν ευφυή ομιλητή, ενθουσιώδη και μεταδοτικό. Γνώριζε σε βάθος τους χαρακτήρες των ανθρώπων, ήταν ευγενικός, γαλήνιος και πάντα στη διάθεση των μαθητών του που τους δίδασκε πώς να ξεχωρίζουν την φιλοσοφία από την σοφιστική.
Ο τρόπος διδασκαλίας του χαρακτηριζόταν από ειλικρίνεια και αμεσότητα, χωρίς δογματισμούς, γι΄αυτό οι μαθητές του ονομάστηκαν «Φιλαλήθεις».

«Προσπάθησα να ανυψώσω ότι υπάρχει από το Θεό μέσα μου προς ότι υπάρχει Θείο στο Σύμπαν» Πλωτίνος

Κάθε καινούργιος μαθητής, που κρίνονταν άξιος αποδοχής από το δάσκαλο, μυούνταν στις φιλοσοφικές ιδέες της σχολής του από τους παλαιότερους μαθητές Γνωστοί μαθητές του ήταν ο Αμμέλυος που έμεινε 24 χρόνια κοντά του ,ο συγκλητικός Ρογατιανός που εγκατέλειψε τα αξιώματα και την περιουσία του για να ζήσει σύμφωνα με τη φιλοσοφία και ο Πορφύριος που ασχολήθηκε με τη συλλογή και τη συγγραφή των έργων του.

Ο Αμέλλυος πρόσφερε συχνά θυσίες στους Θεούς και γι΄αυτό το λόγο έπαιρνε μέρος στις πανάρχαιες τελετές – γιορτές. Όταν κάλεσε το δάσκαλο του σε μία από αυτές εκείνος του απάντησε ότι: « Οι Θεοί πρέπει να έρχονται σε εμένα και όχι εγώ να πηγαίνω σ΄αυτούς», δείχνοντας έτσι ότι ο μόνος δρόμος της ένωσης με το θείο ξεκινάει πάντα από πάνω προς τα κάτω και όχι το αντίθετο.

Το όραμα της Ιδανικής Πολιτείας…

Η γοητευτική προσωπικότητα του Πλωτίνου, οι βαθιές γνώσεις του και ο πρωτότυπος τρόπος διδασκαλίας του, εντυπωσίασαν την ρωμαϊκή αριστοκρατία (ανάμεσα στους θαυμαστές του ήταν κι ο αυτοκράτορας Γαληνός και η γυναίκα του) και ήταν πολλοί αυτοί που του εμπιστεύονταν τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών τους. Λέγεται ότι τα φυσικά του χαρίσματα καθήλωναν ακόμη και τους φίλους και τους γνωστούς του που τον πλησίαζαν νιώθοντας ένα ιερό δέος και υιοθετούσαν τις ιδέες του, όσο περίεργες και δύσκολες στην κατανόηση κι αν ήταν.

Ο αυτοκράτορας μάλιστα σχεδίαζε να του δώσει την πόλη Καμπανία για να ιδρύσει την Πλατωνόπολη, μία πόλη όπου οι άνθρωποι θα ζούσαν σύμφωνα με την φιλοσοφία, αλλά τελικά το σχέδιο αυτό δεν πραγματώθηκε.

Μια ζωή ενάντια στους τύπους…

Η ζωή του Πλωτίνου ήταν λιτή και ασκητική (κοιμόταν και έτρωγε λίγο ενώ έμεινε άγαμος). Επίσης η μετριοφροσύνη ήταν μία από τις χαρακτηριστικές αρετές του και δεν δεχόταν να ζωγραφίσουν το πορτραίτο του λέγοντας ότι αρνείται να φτιάξει «ένα είδωλο ενός ειδώλου», θεωρώντας το φυσικό σώμα του ανθρώπου απατηλό. Αδιαφορούσε παντελώς για τους τύπους, δεν ανακοίνωσε ποτέ την ημερομηνία γέννησης του και δεν γιόρταζε τα γενέθλια του. Αντίθετα έκανε θυσίες στην επέτειο των γενεθλίων του Πλάτωνα και του Σωκράτη.

Ήταν αντίθετος με τις δεισιδαιμονίες και προλήψεις της εποχής του, και αρκετές φορές μιλούσε ειρωνικά για τους «θαυματοποιούς» που απέδιδαν ανθρώπινα συναισθήματα στα άστρα ,επικαλούνταν τους δαίμονες κλπ.

Ήταν αποκρυφιστής;

Ο Πλωτίνος είχε ενορατικές ικανότητες και περίεργες δυνάμεις . Επίσης ότι μπορούσε να προβλέψει με αρκετή ακρίβεια το μέλλον, κάτι που το έκανε σε αρκετές περιπτώσεις με τα παιδιά που είχε αναλάβει. Αναφέρουν ότι όταν κάποιος Ολύμπιος θέλησε να του κάνει κακό χρησιμοποιώντας τη δύναμη της μαγείας. Όχι μόνο δεν τα κατάφερε αλλά οι αρνητικές δυνάμεις των άστρων που προσπάθησε να χρησιμοποιήσει στράφηκαν εναντίον σ΄αυτόν και στο συγγενικό του περιβάλλον. Σύμφωνα με τον Πλωτίνο η μαγεία δεν επιδρά στις ανώτερες ψυχές των ανθρώπων και των θεών ενώ ο σοφός είναι ικανός να αντισταθεί σε οποιαδήποτε μαγική προσβολή στον ψυχοφυσικό του οργανισμό με τη δική του ισχυρότερη δραστηριότητα.

Άλλο περιστατικό αναφέρει ότι ένας Αιγύπτιος ιερέας που επισκέφτηκε τη Ρώμη, θέλησε για να δείξει τη σοφία του , κάνοντας να παρουσιαστεί ο δαίμονας που προστάτευε τον Πλωτίνο. Εκείνος δέχτηκε και κατόπιν μίας ειδικής τελετουργίας που έγινε στο Ισείο (το πιο καθαρό μέρος που βρήκε στη Ρώμη) εμφανίστηκε ένας θεός που δεν άνηκε στο γένος των δαιμόνων. Τότε ο ιερέας αναφώνησε: «Είσαι μακάριος γιατί έχεις προστάτη θεό και όχι κατώτερα όντα». Επίσης αναφέρουν ότι είχε τηλεπαθητικές δυνάμεις , κάτι που ο ίδιος το δικαιολογούσε εξαιτίας της ύπαρξης μίας ενιαίας Ψυχής (που εμπεριέχει όλες τις ψυχές των ανθρώπων).

Κάποτε λοιπόν αντιλήφθηκε, χωρίς να του πει κανείς τίποτε, ότι ο μαθητής του Πορφύριος που ήταν σε βαθιά μελαγχολία σκόπευε να αυτοκτονήσει. Τον πλησίασε και εξηγώντας του ότι η επιθυμία του δεν ήταν λογική, τον συμβούλεψε να ταξιδέψει, όπως και έκανε. Έτσι ο Πορφύριος μετακόμισε στην Σικελία, όπου πράγματι θεραπεύτηκε και έμεινε ως το τέλος της ζωής του.

Γραφή με έμνευση…

Λέγεται ότι ο Πλωτίνοςέγραφε αυθόρμητα και εμπνευσμένα χωρίς ποτέ να κοιτάξει για 2η φορά τα γραπτά του, ενώ είχε σ΄ αυτά πολλές παραπομπές στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη από μνήμης. Όπως λέει ο Πορφύριος, ο λόγος του ήταν σύντομος περισσότερος πλούσιος σε νοήματα παρά σε λόγια Τα έργα του ονομάζονται Εννεάδες, καθώς είναι 6 βιβλία χωρισμένα σε 9 ενότητες το καθένα (σύνολο 54 πραγματείες), οι οποίες συλλέχτηκαν και εκδόθηκαν από τον μαθητή του τον Πορφύριο. Είναι γραμμένα με αλληγορικό τρόπο και αινιγματική διατύπωση, έτσι ώστε δεν μπορούν να κατανοηθούν από τον απλό , μη μυημένο αναγνώστη. Τα βασικά θέματα των Εννεάδων είναι: για τον ‘Άνθρωπο για την Ηθικής, για τον Κόσμο και τους Νόμους, τη Μοίρα και το Πεπρωμένο, για την Ψυχής, το Ον και το Ένα.

Ο Πλωτίνος έμεινε στη Ρώμη μέχρι το τέλος της ζωής του (πέθανε το 270μΧ.) σε ηλικία 66 ετών εγκαταλειμμένος από τους μαθητές του λόγω μίας μεταδοτικής ασθένειας. Ο μόνος που ήταν ο κοντά του ήταν ο Ευστόχιος, ένας γιατρός μαθητής του που αναφέρει ότι τη στιγμή που παρέδωσε το πνεύμα, βγήκε ένα φίδι από την κλίνη του που χάθηκε αμέσως στη χαραμάδα ενός τοίχου.

Μετά το θάνατο του οι μαθητές του έλαβαν χρησμό από τον Απόλλωνα, που έλεγε ότι ο Πλωτίνος απολάμβανε την ουράνια ευδαιμονία μαζί με τους θεούς και τους παλιούς φιλοσόφους.

Νεοπλατωνικός Μυστικισμός…

Για τον Πλωτίνο οι μαθητές του αναφέρουν ότι είχε καταφέρει να ενωθεί με το Πρωταρχικό Ον, κάτι που αποτελεί τον ύψιστο στόχο της φιλοσοφίας του, η οποία αποτελεί μία ένωση της φιλοσοφίας του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη , των Στωικών φιλοσόφων αλλά και της ινδικής φιλοσοφίας.

Πίστευε ότι το Σύμπαν είναι ζωντανό και αποτελείται από 3 κόσμους, (Σώμα, Ψυχή, Πνεύμα). Το Πνεύμα ονομάζεται Εν και είναι η αρχή και ο σκοπός όλων των όντων, η κρυμμένη αιτία όλων των πράξεων και υπάρξεων. Είναι ένα και αδιαίρετο και όλα τα όντα έχουν μέσα τους την ενότητα λόγω της συμμετοχής τους σ΄αυτό .

Στον δεύτερο κόσμο βρίσκεται ο Νους, που λαμβάνει τη λάμψη και τη σοφία του Ενός. Σ΄αυτόν κατοικούν οι ιδέες , που είναι δημιουργικές δυνάμεις που γεννούν τα όντα.
Ο τρίτος κόσμος είναι αυτός της Ψυχής, που είναι η δεύτερη δημιουργική δύναμη και ενέργεια μετά το νου. Αυτή έχει την ικανότητα να δημιουργεί τα πάντα σύμφωνα με το νοητικό τους σχέδιο, όπως ένας πυρήνας γεννά ένα μικρόκοσμο (όπως για παράδειγμα ένας σπόρος γεννά ένα δέντρο).

Ο Έρωτας της Ψυχής & η Ψυχή του Κόσμου

Η Ψυχή βρίσκεται σε συνεχή κίνηση ( αντίθετα με το νου που είναι σταθερός). Άλλες φορές βρίσκεται κοντά στη σφαίρα του νου και ενώνεται με τις πνευματικές αρχές μέσω ενός Θείου Έρωτα (Ουράνια Αφροδίτη) , ενώ άλλες φορές κοιτάζει προς τα κάτω δίνοντας μορφή και ζωή στα αισθητά πράγματα (Γήινος Έρωτας-Πάνδημος Αφροδίτη). Η ψυχή πλέον είναι δυαδική και ξεχνάει τη θεία καταγωγή της…

Ο Πλωτίνος πίστευε ότι χρέος κάθε ανθρώπου είναι να ξεπεράσει καθετί υλικό, φθαρτό και περιορισμένο για να υπερβεί τα όρια της ανθρώπινης συνείδησης και να ενωθεί με το Θείο. Αυτή η ένωση δεν μπορεί να επιτευχθεί με τη σκέψη αλλά με την ανάπτυξη της ικανότητας της ενόρασης, με τον ιερό διαλογισμό και την έκσταση.

Ο σκοπός της φιλοσοφίας είναι να κατευθύνει την ψυχή προς τον ανώτερο κόσμο.
Μίλησε για την Ψυχή του κόσμου που παρόλο που παραμένει πάντα Μία , γεννά τις πολλές ψυχές που ζουν στους διάφορους κόσμους και είναι και αυτές άφθαρτες. Υπάρχουν οι θείες ψυχές που ζουν στον ουρανό, οι δαιμονικές (αγγελικές) και οι ανθρώπινες, που ζουν στις κατώτερες σφαίρες.

Ο διαφανής κόσμος και η ανάπτυξη της ενόρασης…

Η κατανόηση του ανώτερου κόσμου για τον Πλωτίνο δεν γίνεται με τον νου αλλά με την απόκτηση της «μυστικής θέας», της ψυχικής ενόρασης που μας επιτρέπει να δούμε άλλες πραγματικότητες και μας δίνει πρόσβαση σε άλλες διαστάσεις. Ο καθένας μας έχει αυτή την ικανότητα αρκεί να αλλάξει εστίαση, δηλαδή την ματιά με την οποία βλέπει τον κόσμο.

Η ενορατική σκέψη είναι η ικανότητα να αντιληφθούμε όλα μαζί ταυτόχρονα τα αντικείμενα της συνείδησης. Για παράδειγμα:

«Φαντάσου όλο τον κόσμο να γυρνάει μέσα σε μία διάφανη σφαίρα, όπου όλες οι εικόνες έχουν μία κρυστάλλινη καθαρότητα. Οτιδήποτε και αν σου τραβάει την προσοχή , αμέσως δίνει τη θέση του στις επόμενες εικόνες. Βλέπεις τον ήλιο, τη θάλασσα, τη γη, όλα τα όντα που υπάρχουν να χορεύουν σ΄ ένα αέναο ρυθμό, βλέπεις τη μέρα να εναλλάσσεται με τη νύχτα και τη σελήνη με όλα τα άστρα του ουρανού.»

Τώρα έχουμε στο εσωτερικό μας πεδίο μία πανοραμική άποψη ολόκληρου του σύμπαντος. Η νοερή αυτή εικόνα μας δείχνει το χαρακτήρα αυτής της εσωτερικής όρασης , που βλέπει τα πράγματα σφαιρικά αλλά και πολύπλευρα ταυτόχρονα, κάτι που δεν επιτυγχάνεται ποτέ με την εξωτερική όραση.

Ο Νεοπλατωνισμός έγινε ένα ισχυρό ρεύμα που επηρέασε τη θρησκεία και τη φιλοσοφία μέχρι τις μέρες μας. Ο Πλωτίνος, υπήρξε ένας φιλόσοφος που έζησε και πέθανε για τις ιδέες του. Μίλησε για ένα Ζωντανό, Έμψυχο Σύμπαν, οι Ιδέες – Αρχέτυπα του οποίου βρίσκονται κρυμμένα στη φύση. Σήμερα, αρκετούς αιώνες μετά, ξανά-ανακαλύπτουμε την φιλοσοφία του μέσα από την επιστήμη των φράκταλς, των μορφογεννητικών πεδίων και της κβαντικής φυσικής, επιβεβαιώνοντας αυτό που είπε ο Πλάτωνας ότι η Αληθινή Γνώση δεν είναι παρά μία Ανάμνηση…

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ

Περί του Πλωτίνου βίου και της τάξεως των βιβλίων αυτού. Πορφύριος.

Εννεάδες Πλωτίνου , Πορφύριος (εκδ. Πάπυρος)

Ο Πλωτίνος και η αναβίωση του Μυστικισμού στη Δύση , Στ Σακκάς.

Οι Απόκρυφες Δυνάμεις του Πλωτίνου , Γ. Κολιοπούλου.

Μελετώντας τον Νεοπλατωνισμό (Sarah Rappe) Εκδ. Εναλιος

Στο βιβλίο τους με τίτλο «Ως την άκρη του κόσμου», τρεις ερευνητές υποστηρίζουν ότι οι Μαορί δεν ήταν οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν στη Ν. Ζηλανδία, αλλά τους είχαν προλάβει Έλληνες, Ισπανοί και Αιγύπτιοι. Μυστηριώδες ταξίδι που περιγράφει ο Πλούταρχος αφορά την κατάκτηση της Νέας Γης, ισχυρίζεται Έλληνας ερευνητής

Από αρχαιοτάτων χρόνων... παντού υπήρχε ένας Έλληνας! Δύο νέες έρευνες ασχολούνται με τις εξερευνήσεις των αρχαίων προγόνων μας, υποστηρίζοντας ότι εκείνοι κατοίκησαν πρώτοι τη Νέα Ζηλανδία, ακόμα και πριν από τους Μαορί, και ότι ανακάλυψαν την Αμερική πολύ πριν από τον Κολόμβο!

Τρεις ερευνητές παραθέτουν στο αμφιλεγόμενο βιβλίο τους «To the Ends of the Earth» (Ως την άκρη του κόσμου) μια σειρά από στοιχεία που, όπως υποστηρίζουν, αποδεικνύουν ότι δεν ήταν οι Μαορί οι πρώτοι που εγκαταστάθηκαν στη Ν. Ζηλανδία, αλλά οι Έλληνες, οι Ισπανοί και οι Αιγύπτιοι.

Σύμφωνα με τους συγγραφείς Μάξουελ Χιλ, Γκάρι Κουκ και Νόελ Χίλιαμ, αιώνες πριν από την άφιξή τους, προχριστιανικά, υπήρχαν στη Ν. Ζηλανδία κάτοικοι ευρωπαϊκής καταγωγής, στους οποίους αποδίδουν γλυπτά, κτίρια και σκαλίσματα σε βράχους.

Στα «αποδεικτικά» στοιχεία περιλαμβάνουν ένα πέτρινο γλυπτό αρχαιοελληνικού πλοίου που βρέθηκε στη λίμνη Taupo καθώς και έναν χάρτη των ακτών της Ν. Ζηλανδίας, όπου φαίνεται η Taupo με το σχήμα που είχε προ της έκρηξης του ηφαιστείου το 232.

Μέχρι σήμερα θεωρείται ότι οι Μαορί κατέφθασαν πριν από 800-600 χρόνια στη «γη του μακριού λευκού σύννεφου» (η Ν. Ζηλανδία στη γλώσσα των ιθαγενών) και οι πρώτοι Ευρωπαίοι τον 17ο αιώνα.

Το ασυνήθιστο αυτό σκαλιστό, το λεγόμενο «ρολόι του Ιησού» δεν είναι τίποτε άλλο από ένα αρχαιοελληνικό πλανητικό ημερολόγιο, σύμφωνα με τους ερευνητές

Οι συγγραφείς παραθέτουν ως στοιχεία και γιγάντιους ανθρώπινους σκελετούς, προφορική παράδοση και ένα ασυνήθιστο σκαλιστό, το «ρολόι του Ιησού», που, όπως ισχυρίζονται, αποτελεί ένα αρχαιοελληνικό πλανητικό ημερολόγιο.

«Οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί έπλευσαν ως τη Ν. Ζηλανδία πριν από τη χριστιανική περίοδο για να γίνουν οι πρώτοι κάτοικοι των νησιών», υποστήριξε ο Χίλιαμ.

Ο θεός Μάουι

Ακόμα μεγαλύτερη αναστάτωση προκαλεί ο ισχυρισμός ότι ο μυθικός θεός Μάουι των Μαορί ήταν υπαρκτό πρόσωπο, ένας Αιγύπτιος εξερευνητής που μπορεί να ανακάλυψε τη Ν. Ζηλανδία.

Τους ισχυρισμούς απέρριψε ο καθηγητής του AUT, Πολ Μουν, ο οποίος αμφισβητεί την έρευνα των συγγραφέων υποστηρίζοντας ότι «δεν έχουν σχέση με την ιστορία, την αρχαιολογία, την ανθρωπολογία και άλλες σχετικές επιστήμες».

Μ. ΤΣΙΚΡΙΤΣΗΣ:

Ο Κολόμβος έφτασε... δεύτερος

Ο Χριστόφορος Κολόμβος ήρθε... δεύτερος με διαφορά, σύμφωνα με νέα έρευνα του ερευνητή αιγαιακών γραφών, δρ Μηνά Τσικριτσή, που δείχνει ότι οι αρχαίοι Ελληνες ήταν εκείνοι που ανακάλυψαν τη βόρεια Αμερική.

«Οι αρχαίοι Έλληνες ναυτικοί ήταν οι πρώτοι που έπλευσαν στις ακτές της Νέας Ζηλανδίας», ισχυρίζεται ο Νόελ Χίλιαμ, ένας εκ των συγγραφέων του βιβλίου «Ως την άκρη του κόσμου»

Με χρήση προγραμμάτων Η/Υ ο Έλληνας ερευνητής κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπήρχε μια επικοινωνία των ελληνικών πληθυσμών με την άλλη άκρη του Ατλαντικού, που ξεκίνησε από τη μινωική εποχή και συνεχίστηκε έως τους ελληνιστικούς χρόνους.

Η έρευνα του δρ Τσικριτσή βασίστηκε στο κείμενο του Πλουτάρχου «Περί του εμφαινομένου προσώπου τω κύκλω της Σελήνης», όπου στις παραγράφους 941Α-942 περιγράφει το ταξίδι των Ελλήνων σε μία ήπειρο που βρισκόταν «δυτικά των τριών νησιών και βορειοδυτικά της Βρετανίας».

Κατά την Εποχή του Χαλκού τα εμπορικά ταξίδια στην Αμερική σχετίζονταν με τη διακίνηση του καθαρού χαλκού που βρισκόταν στην καναδική λίμνη Superior, ενώ στην εποχή του Σιδήρου το ενδιαφέρον μειώθηκε και τα ταξίδια επιβίωσαν έως την ελληνιστική περίοδο ως μια εθιμοτυπική παράδοση.

«Ολα αυτά αποδεικνύονται με αστρονομικά στοιχεία, η επεξεργασία των οποίων έγινε με τη βοήθεια προγραμμάτων ηλεκτρονικών υπολογιστών επιβεβαιώνοντας τον χρονολογικό προσδιορισμό του ταξιδιού που περιγράφει ο Πλούταρχος», δήλωσε στο ΑΜΠΕ ο δρ Τσικριτσής, ο οποίος συνέχισε ανάλογη έρευνα του καθηγητή Η. Μαριολάκου.

Πώς είναι δυνατόν χιλιάδων ετών απεικονίσεις των Ανουνάκι να δείχνουν τους Θεούς να μεταφέρουν μια μυστηριώδη τσάντα. Και να συναντάμε σε όλο τον κόσμο το ίδιο πράγμα που απεικονίζεται από τους αρχαίους Μεσοαμερικανικούς πολιτισμούς;

Απεικονίζεται σε παραστάσεις των αρχαίων Σουμερίων σε παραστάσεις των Ανουνάκι, και παρατηρείται σε πολλά σημεία στην Αμερική και το Göbekli Τεπέ. Σύμπτωση;

Αδιάσειστα στοιχεία, που βρέθηκαν τις τελευταίες δύο δεκαετίες, έχουν αποδείξει ότι η ανθρωπότητα έχει ένα είδος αμνησίας. Οι αμέτρητες ανακαλύψεις που έγιναν σε όλη την υδρόγειο μας έχουν αναγκάσει να αμφισβητήσουμε τα πάντα σχετικά με την προέλευση της ανθρωπότητας, τους αρχαίους πολιτισμούς και την ιστορία γενικότερα.

Σιγά-σιγά τα μικρά κομμάτια ενός τεράστιου παζλ μας οδηγούν προς τη σωστή κατεύθυνση, σε απαντήσεις που οι επιστήμονες δεν ήταν σε θέση να απαντήσουν πλήρως.

Πώς μπορείτε να εξηγήσετε τις αμέτρητες ομοιότητες μεταξύ των πολιτισμών που κατοικούσαν χιλιάδες χρόνια πριν στη Γη, οι οποίοι χωρίζονταν από δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα;

Γιατί σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί της Γης αποφάσισαν να χτίσουν Πυραμίδες; Και γιατί είναι τόσο παρόμοιες;

Είναι σαν όλοι σχεδόν οι αρχαίοι πολιτισμοί να ακολούθησαν το ίδιο σχεδιάγραμμα. Είναι σαν με κάποιο τρόπο, οι αρχαίοι πολιτισμοί να συνδέονταν χιλιάδες χρόνια πριν.

Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα αινίγματα στην αρχαία Μεσοποταμία που αναφέρεται ως το λίκνο του πολιτισμού, είναι ένα μυστηριώδης μοτίβο που έχει οδηγήσει πολλούς συγγραφείς και ερευνητές στην ερώτηση αν η ιστορία, όπως την έχουμε διδαχθεί είναι σωστή.

Οι αρχαίοι Σουμέριοι απεικόνιζαν τους Αρχαίους Ανουνάκι με περίεργα αντικείμενα. Δύο από τα πιο ενδιαφέροντα αντικείμενα που παρατηρούμε στις θεότητες των αρχαίων Σουμερίων ήταν το «ρολόι χειρός» που έχουμε δει σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις, και η μυστηριώδης «τσάντα» που μεταφέρεται από τους Θεούς.

Περιέργως, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά σε όλο τον κόσμο από τη Μεσοποταμία έως την Αμερική, θα διαπιστώσετε ότι οι αρχαίοι Μάγια, Αζτέκοι και άλλοι αρχαίοι πολιτισμοί χρησιμοποίησαν το ίδιο μοτίβο, όταν απεικόνιζαν τις θεότητες τους.

Γιατί οι αρχαίοι πολιτισμοί στην Αμερική, την Αίγυπτο και την αρχαία Μεσοποταμία απεικόνιζαν τις θεότητες τους να μεταφέρουν ένα μυστηριώδες αντικείμενο στο χέρι τους; Είναι πιθανό όλους αυτούς τους αρχαίους πολιτισμούς να τους επισκέφθηκαν οι ίδιοι «Θεοί»;

Στο αρχαιολογικό χώρο της La Venta, θα βρούμε μια λίθινη στήλη που απεικονίζει τον αρχαίο μεσοαμερικανικό Θεό Quetzalcoatl, ο οποίος περιέργως κρατάει στο χέρι του την ίδια «τσάντα» που βλέπουμε στις απεικονίσεις των αρχαίων Σουμερίων.

Αλλά αυτό δεν είναι το μόνο αυτό το μέρος στο Μεξικό, όπου βρέθηκε η περίεργη απεικόνιση.

Αν επισκεφτείτε την Τούλα στο Μεξικό, θα βρείτε τεράστια αγάλματα που αν τα παρατηρήσετε από κοντά, θα δείτε για μια ακόμη φορά ότι η μυστηριώδης τσάντα είναι παρούσα.

Ερείπια του ναού των Τολτέκων στην Τούλα, Μεξικό

Αν επισπευτείτε επίσης το Göbekli Tepe, που βρίσκεται σε μια απομακρυσμένη κορυφή, στη νότια Τουρκία θα δείτε το ίδιο πράγμα.

Το Göbekli Tepe  είναι ένα από τα παλαιότερα (αν όχι το παλαιότερο) αρχαία μεγαλιθικά μνημεία στον πλανήτη μας. Εκεί, υπάρχουν περίπλοκες μαζικές πέτρινες κολόνες τοποθετημένες σε ένα σύνολο από διαφορετικούς πολιτισμούς. Οι τεράστιες πέτρες πιστεύεται ότι ήταν σκαλισμένες από νεολιθικούς κυνηγούς-τροφοσυλλέκτες περίπου 12.000 χρόνια πριν.

Μήπως η παρουσία της μυστηριώδης τσάντας, που μεταφέρεται από τους θεούς, δείχνει ότι αυτοί οι δύο πολιτισμοί συνδέονταν με κάποιο μυστηριώδη τρόπο;

Γιατί οι αρχαίοι πολιτισμοί απεικόνιζαν τους θεούς τους να μεταφέρουν τη μυστηριώδης τσάντα; Τι ήταν μέσα σε αυτή;

Τι νομίζετε ότι ήταν αυτή η μυστηριώδες τσάντα, και τι αντιπροσωπεύει; Νομίζετε ότι πρόκειται απλά για μια σύμπτωση σε αυτές τις τρεις περιοχές;

Τι θα μπορούσε να ήταν τόσο σημαντικό από τους «Θεούς»που σχεδόν όλοι οι αρχαίοι πολιτισμοί έπρεπε να το δείχνουν;

© Αρχαία Ελληνικά

Ένα εξαιρετικό τονωτικό της φαντασίας και της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων ήταν ο χορός, ο οποίος αποτελούσε αναπόσπαστο στοιχείο των τελετών και της καθημερινότητάς τους.

Ο χορός αποτελούσε εξαιρετικό τονωτικό της φαντασίας και της σκέψης των αρχαίων Ελλήνων, σύμφωνα με έρευνα της καθηγήτριας κλασικών σπουδών του πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια, Αναστασίας Ερασμίας Πεπονή

Αυτό είναι το συμπέρασμα της έρευνας που έκανε η καθηγήτρια κλασικών σπουδών του Πανεπιστημίου Στάνφορντ της Καλιφόρνια Αναστασία Ερασμία Πεπονή. Κατά τη διάρκεια της έρευνάς της, η κ. Πεπονή μελέτησε ενδελεχώς τις κλασικές πηγές, την επική και λυρική ποίηση της Αρχαίας Ελλάδας, κείμενα φιλοσόφων αλλά και αντικείμενα της εποχής.

Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι οι θεατές ανέπτυσσαν γνωστικές ικανότητες από την παρακολούθηση, την αξιολόγηση και την αλληλεπίδραση με τον χορό. Αλλωστε, δεν έρχονταν σε επαφή μαζί του μόνο στις παραστάσεις του θεάτρου, αλλά και σε αθλητικούς αγώνες, θρησκευτικά τελετουργικά και συμπόσια.

Μιλώντας στο «Έθνος» η κ. Πεπονή εξηγεί ότι ο χορός ήταν αναπόσπαστο μέρος της ζωής των ανθρώπων. «Εάν μιλάμε για την αρχαϊκή και την κλασική περίοδο λόγος και χορός, το φωνητικό και το κινητικό μέρος, ήταν συνδυασμένα. Και καθώς ο λόγος, το άσμα, συχνά σχολίαζε τη χορευτική κίνηση, η αντίληψη της χορευτικής κίνησης, της όρχησης, ήταν σαφώς επηρεασμένη από τον λόγο που τη συνόδευε και την ερμήνευε.

Δεύτερον, έχουμε πολλούς λόγους να πιστεύουμε ότι το μεγαλύτερο μέρος των θεατών, τόσο στην Αθήνα όσο και σε άλλες πόλεις, ήταν οι ίδιοι έμπειροι χορευτές.
Οι θεσμοί της πόλης ενθάρρυναν και ενδεχομένως υποχρέωναν τους πολίτες, κυρίως σε νεαρότερες ηλικίες, να πάρουν ενεργό μέρος σε τελετές όπου η όρχηση έπαιζε κεντρικό ρόλο.

Αυτού του τύπου η προσωπική γνώση και εμπειρία δημιουργεί άλλες προσλαμβάνουσες παραστάσεις για το κοινό. Υπάρχει ένας διαρκής αγωγός επικοινωνίας ανάμεσα στους εκάστοτε χορευτές και τους θεατές».

Όπως προκύπτει από την έρευνα, οι «θεατές» της αρχαιότητας δεν αντιλαμβάνονταν το χορό με τον ίδιο τρόπο, αφού τις περισσότερες φορές το κοινό ήταν ετερόκλητο χωρίς ομοιογενή ταυτότητα. Ιδίως στις μεγάλες τελετές, όπως τα Διονύσια στην Αθήνα ή οι πανηγύρεις στη Δήλο, η ετερογένεια του κοινού ήταν περισσότερο εμφανής. Αυτό σημαίνει ότι ακόμα και 2.500 χρόνια πριν από την εποχή μας υπήρχαν και διαφωνίες για τα καλλιτεχνικά ρεύματα της εποχής.

«Έχουμε αρκετά στοιχεία που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι προς τα τέλη του 5ου αιώνα π.Χ. υπήρξε μία έκρηξη καλλιτεχνικού "μοντερνισμού"στην αρχαία Αθήνα, που επηρέασε ιδιαίτερα τη μουσική και τον χορό και, ενώ πρέπει να είχε αρκετούς υποστηρικτές, δημιούργησε αρνητικές αντιδράσεις σε κάποια αριστοκρατικά κυκλώματα. Εδώ έχουμε μία σαφή περίπτωση αποκλίνουσας ευαισθησίας, άλλοι θα έλεγαν διαφορετικού "γούστου", στο αρχαίο κοινό και υπάρχουν πολλές άλλες», σημειώνει η κ. Πεπονή.

ΤΑ... ΕΙΔΩΛΑ
Είχε και η αρχαιότητα το δικό της... star system

Όπως και σήμερα, έτσι και στην αρχαιότητα υπήρχαν οι αστέρες του χορού, οι οποίοι επηρέαζαν περισσότερο το κοινό της εποχής. Οπως λέει η κ. Πεπονή «είχε και η αρχαιότητα το δικό της star system στον χώρο του θεάματος, τόσο στην κλασική περίοδο όσο και αργότερα. Ο αρχαίος κόσμος δεν ήταν αθώος. Κι εκεί βρίσκεται ένα μεγάλο μέρος του ενδιαφέροντος που εμπνέει.

Ίσως όμως μία από τις διαφορές ανάμεσα στη σημερινή κουλτούρα και στις διάφορες αρχαίες κουλτούρες που αναπτύχθηκαν στον ευρύτερο ελληνικό χώρο να είναι το γεγονός ότι η χορευτική κίνηση και γενικότερα η μουσική συγκροτούσαν μια γλώσσα που όχι απλώς επηρέαζε αλλά και διαμόρφωνε σε βάθος την ίδια την κατανόηση του κόσμου».

Μολονότι ο χορός δεν παίζει στις μέρες μας τον ίδιο σημαίνοντα ρόλο στη συναισθηματική και διανοητική καλλιέργεια των νέων, παραμένει ακόμα σημείο αναφοράς κυρίως για τους ανθρώπους της επαρχίας. Ακόμα και οι παραστάσεις έντεχνου μοντέρνου χορού ή κλασικού μπαλέτου έχουν απήχηση σε μεγάλες μάζες του πληθυσμού.

«Είχα την τύχη να περάσω πολλά χρόνια στην Κρήτη και είδα πόσο συχνά και με πόση ένταση και ακρίβεια χορεύουν οι Κρήτες, νέοι και μεγάλοι. Νομίζω ότι σε τοπικό επίπεδο ο χορός είναι και τώρα κεντρικό σημείο αναφοράς και επικοινωνίας. Αλλά ακόμα και σε περιπτώσεις όπως η δική μου, που μεγαλώσαμε σε μεγάλες πόλεις όπως η Αθήνα, ο δυναμισμός της rock μουσικής μάς μετέτρεπε όλους σε φανατικούς χορευτές και χορογράφους.

Για ότι αφορά τον μοντέρνο χορό ή το μπαλέτο, η Ελλάδα είναι απλόχερη, γενναιόδωρη και πολιτισμένη. Οι παραστάσεις του Ηρωδείου ή του διεθνούς φεστιβάλ χορού στην Καλαμάτα είναι κατά κανόνα προσιτές σε πολλούς και όχι μόνο στην ελίτ».

Στην νοτιοανατολική Μεσόγειο και όχι στην Αφρική ο διαχωρισμός ανθρώπων και χιμπατζήδων - Η επιστημονική υπόθεση δεν αμφισβητεί ωστόσο ότι ο πρώτος Homo sapiens εμφανίσθηκε στην Μαύρη Ήπειρο

Ο χωρισμός των ανθρώπων από τους χιμπατζήδες, μπορεί να έγινε στην περιοχή της σημερινής Βαλκανικής και όχι στην Αφρική, άρα ο αρχαιότερος προάνθρωπος (hominin) πιθανώς εμφανίσθηκε στη Νοτιοανατολική Ευρώπη.

Η νέα αυτή «αιρετική» επιστημονική υπόθεση -που δεν αμφισβητεί ότι ο πρώτος σύγχρονος άνθρωπος (Homo sapiens) εμφανίσθηκε στην Αφρική, αλλά υποστηρίζει ότι ο πρώτος προάνθρωπος εμφανίσθηκε εκτός Αφρικής - βασίζεται σε δύο σπάνια απολιθώματα του Γκρεκοπίθηκου (Graecopithecus freybergi), μία κάτω γνάθο και έναν άνω προγόμφιο, που είχαν ανακαλυφθεί στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία το 1944 και 2009 αντίστοιχα και τα οποία, όπως ανακοινώθηκε τώρα, έχουν σχεδόν την ίδια ηλικία, περίπου 7,2 εκατομμυρίων ετών.

Τη χρονολόγηση αυτή (στα 7,17 - 7,24 εκατ. έτη) έκαναν Γερμανοί, Βούλγαροι, Έλληνες, Καναδοί και άλλοι επιστήμονες, με επικεφαλής την καθηγήτρια Μάντλεν Μπέμε του Κέντρου Σένκενμπεργκ για την Ανθρώπινη Εξέλιξη & και το Παλαιοπεριβάλλον του Πανεπιστημίου του Τίμπιγκεν και τον καθηγητή Νικολάι Σπασόφ της Βουλγαρικής Ακαδημίας Επιστημών και του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας στη Σόφια, οι οποίοι έκαναν δύο σχετικές επιστημονικές δημοσιεύσεις στο περιοδικό PLoS One.

Από ελληνικής πλευράς συμμετείχαν ο καθηγητής Παλαιοντολογίας-Στρωματογραφίας Γεώργιος Θεοδώρου και ο επίκουρος καθηγητής Σωκράτης Ρουσιάκης του Τμήματος Γεωλογίας & Γεωπεριβάλλοντος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για απολιθώματα προανθρώπων, ενώ υποστηρίζουν μάλιστα πως δεν αποκλείεται να πρόκειται για το αρχαιότερο γνωστό είδος των Ανθρωπίνων (Hominini) που έζησε στην Ευρώπη. Αυτό, όπως λένε, σημαίνει ότι ο διαχωρισμός μεταξύ των ανθρώπων και των χιμπατζήδων έγινε αρκετές εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια νωρίτερα από ό,τι θεωρείτο μέχρι σήμερα.

Το πότε ζούσε ο τελευταίος κοινός πρόγονος ανθρώπων-χιμπατζήδων (των πιο στενών γενετικών συγγενών του ανθρώπου) αποτελεί «καυτό» θέμα διαμάχης στην παλαιοανθρωπολογία. Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, ο πρόγονος αυτός ζούσε προ πέντε έως επτά εκατομμυρίων ετών και ο διαχωρισμός των ανθρώπων από τους χιμπατζήδες έγινε στην Αφρική, όπου και έζησαν οι πρώτοι προ-άνθρωποι.

Οι ερευνητές, όμως, προβάλλουν τον ισχυρισμό ότι, με βάση τα νέα ευρήματα, ο διαχωρισμός ανθρώπων και χιμπατζήδων δεν έγινε στην Αφρική όπως συνήθως πιστεύεται, αλλά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο.

Οι ερευνητές ανέλυσαν τα δύο δείγματα Γκρεκοπίθηκου, την ελληνική κάτω γνάθο (που έχει το υποκοριστικό «Ελ Γκρέκο») και το βουλγαρικό δόντι (άνω προγόμφιο), χρησιμοποιώντας εξελιγμένες μεθόδους υπολογιστικής τομογραφίας. Κατάφεραν έτσι να κάνουν την οπτική απεικόνιση της εσωτερικής δομής των απολιθωμάτων, ιδίως των δοντιών, αποκαλύπτοντας ανατομικά χαρακτηριστικά περισσότερο ανθρώπινα και προανθρώπινα (όπως του Αυστραλοπίθηκου και του Αρδιπίθηκου), παρά χαρακτηριστικά μεγάλων πιθήκων.

Η ελληνική κάτω γνάθος του Γκρεκοπίθηκου

Οι ερευνητές εκτιμούν ότι ο Γκρεκοπίθηκος, ως είδος, πρέπει να ενταχθεί στην προ-ανθρώπινη εξελικτική γραμμή. «Εκπλαγήκαμε από τα ευρήματά μας, επειδή οι προ-άνθρωποι προηγουμένως ήσαν γνωστοί μόνο από την υποσαχάρια Αφρική» δήλωσε ο ερευνητής Γιόχεν Φους.

Παλαιότερος του αφρικανικού Σαχελάνθρωπου

Πολλοί επιστήμονες θεωρούν ως αρχαιότερο γνωστό είδος προανθρώπου τον Σαχελάνθρωπο του Τσαντ (Sahelanthropus tchadensis), που ζούσε πριν από έξι έως επτά εκατομμύρια χρόνια στην Αφρική. Ο Γκρεκοπίθηκος, όμως, είναι εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια παλαιότερος του Σαχελάνθρωπου.

«Η χρονολόγηση του Γκρεκοπίθηκου μάς επιτρέπει να μετακινήσουμε τον διαχωρισμό ανθρώπου-χιμπατζή στην περιοχή της Μεσογείου» δήλωσε ο καθηγητής Ντέηβιντ Μπέγκαν του Τμήματος Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου του Τορόντο.

Σύμφωνα με τις αναλύσεις των επιστημόνων, ο Γκρεκοπίθηκος ζούσε σε ένα περιβάλλον στη νοτιοανατολική Ευρώπη, που εκείνη την εποχή είχε χαρακτηριστικά σαβάνας και φιλοξενούσε επίσης ρινόκερους, καμηλοπαραδάλεις, αντιλόπες και γαζέλες. Μάλιστα, στις τοποθεσίες όπου βρέθηκαν τα απολιθώματα του Γκεροκοπίθηκου στην Ελλάδα και στη Βουλγαρία, ανακάλυψαν ίχνη από πανάρχαια σκόνη της βορειοαφρικανικής Σαχάρας, που είχε ταξιδέψει προς τα βόρεια από τον άνεμο.

Σύμφωνα με τη Μπέμε, «ο σχηματισμός μιας ερήμου πριν από περισσότερα από επτά εκατομμύρια χρόνια στη βόρεια Αφρική και η εξάπλωση της σαβάνας στη Νότια Ευρώπη μπορεί να έπαιξε κεντρικό ρόλο για το διαχωρισμό του κλάδου των ανθρώπου από τον κλάδο του χιμπατζή».

Ο όχι ιδιαίτερα γνωστός Γκρεκοπίθηκος (Graecopithecus freybergi) θεωρείται κατοπινό είδος από τον Ουρανοπίθηκο τον μακεδονικό (Ouranopithecus macedoniensis). Το απολίθωμα του πρώτου ανακαλύφθηκε στον Πύργο Βασιλίσσης στην Αττική το 1944 και βρίσκεται σήμερα στην Γερμανία. Ενώ αρκετά απολιθώματα του Ουρανοπίθηκου βρέθηκαν στην κεντρική Μακεδονία (στην κοιλάδα του Αξιού-περιοχή Ν.Μεσήμβριας το 1973, στο Ξηροχώρι το 1989 και στη Νικήτη Χαλκιδικής το 1990).

Ο Ουρανοπίθηκος, που είχε βάρος περίπου 70 κιλών, χρονολογείται από την Ανώτερη (Ύστερη) Μειόκαινο πιθανώς προ περίπου 9,5 εκατ. ετών και μοιάζει πολύ με τους σύγχρονους μεγάλους αφρικανικούς πιθήκους, ιδίως τους θηλυκούς γορίλες. Είναι το αρχαιότερο γνωστό ανθρωποειδές (όχι προ-άνθρωπος) που έζησε στον ελλαδικό χώρο και φαίνεται ότι αντιπροσωπεύει τον κοινό πρόγονο των μεγάλων πιθήκων της Αφρικής (γορίλας, χιμπατζής) και του κλάδου του Ανθρωπίνων (Hominini).

Δηλώσεις Ελλήνων παλαιοντολόγων

'Αλλοι ξένοι παλαιοντολόγοι εμφανίσθηκαν επιφυλακτικοί και ανέφεραν στο "New Scientist"ότι πρέπει να υπάρξουν περισσότερα απολιθώματα για να στηριχθεί η νέα θεωρία. Από την πλευρά τους, οι Έλληνες παλαιοντολόγοι θεωρούν σημαντικές τις νέες μελέτες, που βάζουν πιο δυναμικά την Ελλάδα στον «χάρτη» της διεθνούς παλαιοντολογίας. Αλλά κι αυτοί τονίζουν ότι θα χρειασθεί να βρεθούν περισσότερα απολιθώματα του Γκρεκοπίθηκου, μέσω ανασκαφών.

Ο καθηγητής Παλαιοντολογίας-Στρωματογραφίας Γεώργιος Θεοδώρου του ΕΚΠΑ, που συμμετείχε στη νέα βιοστρωματογραφική και παλαιοπεριβαλλοντική μελέτη, δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ ότι στις νέες μελέτες «δίδεται μια εντελώς νέα διάσταση στην διαδοχή στον χώρο και στο χρόνο των προανθρώπων, καθώς για πρώτη φορά διεθνώς δίδεται η Αττική, με το είδος Graecopihecus freibergi προερχόμενο από τις 'Ανω Μειοκαινικές αποθέσεις της Δυτικής Αττικής (Πύργος Βασιλίσσης) και των Βαλκανίων, ως ο τόπος διαχωρισμού του κλάδου των προανθρώπων από τον κλάδο των χιμπατζήδων. Το πολύ σημαντικό είναι ότι από την μελέτη που αφορά το περιβάλλον και τη στρωματογραφία των Μειοκαινικών αποθέσεων Πικερμίου και Αγίων Αναργύρων, προκύπτει ότι ο διαχωρισμός των δύο εξελικτικών κλάδων πραγματοποιήθηκε λίγο πριν από την εμφάνιση του μέχρι σήμερα θεωρούμενου παλαιότερου προανθρώπου, του Sahelanthropus tchadensis».

«Eίναι βέβαιο ότι θα χρειαστούμε πολλή δουλειά και πολλά ακόμη δείγματα για να γίνει οριστικά και διεθνώς αποδεκτή αυτή η άποψη. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι χρειαζόμαστε πολλά νέα καλά δείγματα του Graecopihecus. Ο δρόμος είναι σίγουρα πολύ μακρύς, αλλά το πρώτο βήμα έγινε» τόνισε ο κ.Θεοδώρου, ο οποίος πραγματοποιεί ήδη ανασκαφές στην περιοχή Πικερμίου, μαζί με τον κ.Ρουσιάκη και ομάδα μεταπτυχιακών και προπτυχιακών φοιτητών του ΕΚΠΑ.

Όπως είπε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, η ανασκαφική ομάδα παράλληλα αναζητεί από το 2015-2016 νέα ανασκαφική θέση στην πυκνοκατοικημένη περιοχή των Αγίων Αναργύρων. Η έρευνα του Πανεπιστημίου Αθηνών χρηματοδοτείται και στηρίζεται έμπρακτα από τους Δήμους Ραφήνας Πικερμίου και Αγίων Αναργύρων Καματερού.

«Οι πρόσφατες μελέτες και τα αποτελέσματα των χρονολογήσεων δημιουργούν βάσιμες ελπίδες για τον εντοπισμό του πολύ σημαντικού Graecopithecus freybergi και στα νεότερα στρώματα του Πικερμίου Aττικής και όχι μόνον των Αγίων Αναργύρων» τόνισε ο κ. Θεοδώρου.

Ο καθηγητής Παλαιοντολογίας και Στρωματογραφίας του Τμήματος Γεωλογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης Γιώργος Κουφός δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ: «Η χρονολόγηση των ευρημάτων του Γκρεκοπίθηκου είναι πολύ σημαντική, γιατί μας δίνει την γεωλογική ηλικία του για πρώτη φορά και επιβεβαιώνει παλαιότερες απόψεις σχετικά με τη διαφορετικότητα του Γκρεκοπίθηκου από τον Ουρανοπίθηκο. Όσον αφορά στην άποψη ότι ο διαχωρισμός ανθρώπων και χιμπατζήδων δεν έγινε στην Αφρική όπως συνήθως πιστεύεται, αλλά στη νοτιοανατολική Μεσόγειο, νομίζω ότι υπάρχει κάποια ένδειξη, αλλά χρειάζονται περισσότερα ευρήματα με σαφή χαρακτηριστικά και από σαφώς γνωστές θέσεις για να αποδειχθεί πλήρως. Τίποτα όμως δεν αποκλείει να έχει συμβεί στον Ευρωπαϊκό χώρο».

Ποιος είπε ότι τα συνωμοσιολογικά σενάρια είναι νέα ιστορία; Όχι μόνο δεν είναι, αλλά τα χρονικά τους μετρούν αιώνες δράσης και δόξας, καθώς φαίνεται πως κανένας πολιτισμός δεν μπορεί να αντισταθεί στη μεταφυσική τους σαγήνη.

Κι ενώ είναι ανεξαρτήτως αληθές ότι κάθε ιστορικό γεγονός έχει περιβληθεί με τον συνωμοσιολογικό μανδύα, πολλές φορές σύσσωμος ο αρχαίος κόσμος θεωρείται ως μια γιγαντιαία πλεκτάνη, καθώς δεν είναι λίγες οι πένες που αποδίδουν τα κολοσσιαία μνημεία και την πολιτισμική συνεισφορά των αρχαίων προγόνων μας σε έργα εξωγήινων πλασμάτων και θεών!

Αν και οι πλέον ενδιαφέρουσες θεωρίες συνωμοσίας αφορούν στο μερικό παρά στο γενικό, σε μεμονωμένες προσωπικότητες δηλαδή που άλλαξαν τον ρου της αρχαίας ιστορίας.

Όπως ακριβώς ο Πλάτωνας έχει θεωρηθεί προάγγελος αλλά και προφήτης των Ιλουμινάτι και της Νέας Τάξης Πραγμάτων(!), θα δούμε ότι αυτό δεν είναι η παρά σταγόνα στον ωκεανό…

Ο Ιούλιος Καίσαρας άφησε να τον δολοφονήσουν

Και δεν είπε φυσικά το περίφημο «Κι εσύ τέκνον, Βρούτε;»! Ο Ιούλιος Καίσαρας δολοφονήθηκε όπως ξέρουμε στη ρωμαϊκή Σύγκλητο στις 15 Μαρτίου 44 π.Χ., όταν δέχτηκε 23 μαχαιριές από τους συνωμότες και κατέρρευσε τελικά στη βάση του αγάλματος του Πομπήιου. Παρά το ιστορικό γεγονός βέβαια, κάποιοι ισχυρίζονται ότι ο Καίσαρας επέτρεψε παθητικά στη δολοφονική απόπειρα να λάβει χώρα, καθώς ταλαιπωρούνταν από σοβαρής μορφής κατάθλιψη εξαιτίας των επιληπτικών κρίσεων που πάθαινε λέει διαρκώς.

Ο ιστορικός Ρίτσαρντ Γκίρλινγκ έχει διατυπώσει πράγματι μια τέτοια υπόθεση στη λογική του πόσο υπέφερε ο 56χρονος ηγέτης από την επιληψία και ήταν μάλιστα ο χρόνιος πόνος και οι συμφορές που τον έκαναν να πάρει μια σειρά από περίεργες αποφάσεις εκεί στα τέλη της ζωής του. Διάφοροι ιστορικοί ερευνητές ισχυρίζονται πια ότι ο Καίσαρας πρέπει να είχε μάθει για τη φονική πλεκτάνη που εξυφαινόταν εναντίον του κι έτσι αποφάσισε να αποδεχτεί τη μοίρα του, καθώς δεν μπορούσε να υποφέρει άλλο.

Είχε εξάλλου ονομάσει ήδη τον μικρανιψιό του Οκταβιανό Αύγουστο ως διάδοχό του, την ίδια ώρα που είχε αποδεσμεύσει την Πραιτοριανή Φρουρά από τη φύλαξή του εκείνη την επίμαχη μέρα. Επιτρέποντας στους συγκλητικούς να τον εξοντώσουν, ο Καίσαρας απέφυγε έναν μακρύ, επώδυνο και καθόλου ένδοξο θάνατο, την ίδια ώρα που εξασφάλισε τη θέση του στην Ιστορία ως μάρτυρας αλλά και αθώο θύμα μιας ιστορικής προδοσίας…

Ο Καισαρίων είναι ο Ιησούς Χριστός

Για το πρόσωπο του ιστορικού Ιησού έχουν διατυπωθεί αναρίθμητες υποθέσεις και μια από τις δημοφιλέστερες θέλει τον Χριστό να μην είναι κανείς άλλος από τον Ιούλιο Καίσαρα, με τη ζωή του να παραλλάσσεται βολικά ώστε να χωρέσει στο νέο σχήμα του χριστιανισμού. Άλλοι πάλι ισχυρίζονται ότι δεν ήταν ο Καίσαρας αλλά ο γιος του Καισαρίων που δάνεισε τον μύθο του Θεανθρώπου.

Ως καρπός της ένωσης του Καίσαρα με τη βασίλισσα της Αιγύπτου, Κλεοπάτρα Ζ’, ο Πτολεμαίος ΙΕ’ Φιλοπάτωρ Φιλομήτωρ Καίσαρ γεννήθηκε το 47 π.Χ. και ήταν γνωστός ως βασιλιάς των βασιλιάδων. Ο Πλούταρχος μας λέει ότι ο Καισαρίων Καίσαρ φυγαδεύτηκε από τη μητέρα του στην Ινδία (μέσω Αιθιοπίας), αν και τελικά επέστρεψε για να δολοφονηθεί από τον Οκταβιανό, καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να απειλήσει τις αξιώσεις του.

Η ίδια θεωρία θέλει ακόμα και το όνομα «Ιησούς» να σημαίνει «γιος της Ίσιδας», απηχώντας την ιδέα ότι η Κλεοπάτρα ήταν η θνητή μετενσάρκωση της αιγυπτιακής θεότητας. Όσο για τους τρεις μάγους, δεν ήταν παρά ξένοι πρεσβευτές που παρίσταντο στη στέψη του Καισαρίωνα ως ο τελευταίος φαραώ της Αιγύπτου τον Σεπτέμβριο του 44 π.Χ.

Ο Καισαρίωνας μυήθηκε στις αποκρυφιστικές τελετές της Αιγύπτου από τη μητέρα του και κατέφυγε μετά στην Ινδία, όπου ήρθε σε επαφή με τον ανατολίτικο μυστικισμό. Και βέβαια είχε πάντα τη βοήθεια του εβραίου εμπόρου Ιωσήφ του από Αριμαθαίας και της γαλαζοαίματης ξαδέλφης του Μαρίας Μαγδαληνής. Ο Καισαρίων έδρασε στην Ινδία λοιπόν και πέθανε τελικά στο Κασμίρ, με τον θρύλο του Ιησού Χριστού να έρχεται αργότερα ως παραλλαγμένη εκδοχή της ζωής του τελευταίου φαραώ, βασιζόμενη στα πνευματικά του επιτεύγματα…

Οι Καρχηδόνιοι αποβιβάζονται στην Αμερική

Η θεωρία ότι ήταν οι φοίνικες κυβερνήτες των Καρχηδονίων αυτοί που ανακάλυψαν πρώτοι τον Νέο Κόσμο δεν είναι καινούρια. Στην πραγματικότητα, είναι αρκετά παλιά, καθώς οι πρώτες απόπειρες στοιχειοθέτησής της μας έρχονται από το 1784, όταν γάλλος ερευνητής είδε με τα μάτια του τις περιβόητες επιγραφές της Μασαχουσέτης και τις απέδωσε στη γνώση που μόνο οι καρχηδόνιοι καπετάνιοι κατείχαν.

Από τη μελέτη των χαρτών και των οργάνων πλοήγησης που βρέθηκαν σε αμερικανικό έδαφος, πλήθος ερευνητών έχουν συνάγει ότι ανήκουν στον καρχηδονιακό πολιτισμό, την ίδια στιγμή που τα νομίσματα που ανασύρθηκαν από τον Νέο Κόσμο φαίνεται πως είναι φοινικικής προέλευσης.

Μετά την οριστική καταστροφή της Καρχηδόνας στον Τρίτο Καρχηδονιακό Πόλεμο και την οργή της Ρώμης, οι Καρχηδόνιοι κατέφυγαν σε λιμάνια του Ατλαντικού, απ’ όπου πέρασαν υποτίθεται στην Αμερική μέσω του ακόμα παλιότερου εμπορικού δρόμου των λιμανιών του Κόλπου του Μεξικού. Οι γηγενείς Τολτέκοι δεν είναι τώρα παρά οι απόγονοι των κατατρεγμένων αυτών Καρχηδονίων, κι αυτό είναι μια θεωρία που συναντά ολοένα και περισσότερους οπαδούς στις μέρες μας. Καρχηδόνιοι και Κέλτες βρήκαν τον δρόμο τους ως τη Λατινική Αμερική και πλήθος αρχαιολογικών ευρημάτων επιστρατεύονται για να το αποδείξουν.

Ο έλληνας ιστορικός Διόδωρος ο Σικελιώτης υπαινίσσεται την ανακάλυψη ενός ακατοίκητου νησιού στον Ατλαντικό, μετά τις Ηράκλειες Στήλες, κάτι που υποδεικνύει ότι οι Καρχηδόνιοι ήξεραν το μυστικό πέρασμα ως το Βραζιλία, το οποίο χρησιμοποίησαν για να φτάσουν στο Περού, όπου και άφησαν κληρονομιά την ντόπια φυλή Τσατσαπόγια, σύμφωνα με ελαφρώς παραλλαγμένη εκδοχή του καρχηδονιακού αποικισμού του Νέου Κόσμου…

Ο Μέγας Αλέξανδρος δολοφονήθηκε

Τα χρονικά του μεγάλου μακεδόνα στρατηλάτη ακολουθούν κατά πόδας πάμπολλες θεωρίες συνωμοσίας, από τις οποίες ξεχωρίζει φυσικά η πεποίθηση ότι ο φόνος του Φιλίππου Β’ ήταν μια μηχανορραφία του ίδιου του Αλέξανδρου και της μητέρας του Ολυμπιάδας. Γι’ αυτό εξάλλου και ο φονιάς του Φιλίππου, ο σωματοφύλακάς του Παυσανίας, δολοφονήθηκε κι αυτός με τη σειρά του στην καταδίωξη που ακολούθησε, ώστε να μη δοθούν ποτέ εξηγήσεις ποιος ήταν πίσω από τη βασιλική απόπειρα.

Αλλά και ο ίδιος ο θάνατος του Αλέξανδρου στη Βαβυλώνα στις 3 Ιουνίου 323 π.Χ. έχει δεχτεί το άγγιγμα της συνωμοσιολογικής πένας. Πλήθος ιστορικών έχουν ισχυριστεί ότι σε κείνο το μοιραίο συμπόσιο ο μακεδόνας κατακτητής δηλητηριάστηκε με στριχνίνη από αντιπρόσωπο του μακεδόνα αντιβασιλιά Αντίπατρου. Η Ολυμπιάδα τον προειδοποιούσε εξάλλου συχνά για την υπέρμετρη φιλοδοξία του Αντίπατρου, γι’ αυτό και τον κάλεσε ο Αλέξανδρος στη Βαβυλώνα, για να τον εκθρονίσει και πιθανότατα να τον εκτελέσει.

Εξοργισμένος από τη θεοποίηση του Αλέξανδρου, ο Αντίπατρος συνωμότησε να τον βγάλει από τη μέση με τη βοήθεια δηλητηρίου που είχε ετοιμάσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης(!), μας λέει το σενάριο, καθώς δεν συγχώρεσε ποτέ τον μαθητή του για τη δολοφονία του ανιψιού του. Ο Αριστοτέλης ήξερε λέει πώς να καμουφλάρει την πικρή στριχνίνη μέσα σε ανέρωτο κρασί και το μυστικό αυτό είναι που δηλητηρίασε τον Αλέξανδρο. Το δηλητήριο ήταν κρυμμένο στην οπλή του αλόγου του γιου του Αντίπατρου, Κάσσανδρου, και χορηγήθηκε στον Αλέξανδρο από έναν απογοητευμένο στρατηγό του.

Η πανάρχαια αυτή θεωρία συνωμοσίας είχε άλλοτε (στην αρχαιότητα δηλαδή) μεγάλη απήχηση, καθώς οι πλεκτάνες έδιναν και έπαιρναν στις βασιλικές αυλές του αρχαίου κόσμου…

Ο Μωυσής ήταν ο φαραώ Ακενατόν

Ο αιγύπτιος φαραώ Αμένοφις Δ’ έμεινε στην Ιστορία ως ο πρώτος μονοθεϊστής, όταν προσπάθησε να εγκαθιδρύσει μια μονοθεϊστική λατρεία γύρω από τον Ήλιο, κι έτσι ταυτίστηκε στη συνωμοσιολογική σκέψη με τον βιβλικό Μωυσή. Ο νεαρός φαραώ ανατράφηκε στο ιερατείο του Ρα στην Ηλιούπολη και εισηγήθηκε τελικά τη λατρεία του Aτόν ως ύψιστου θεού-δημιουργού, υποβιβάζοντας όλο το άλλο πάνθεο σε κατώτερες θέσεις. Ο Ατόν εξυψώθηκε σε θεό του φωτός και στοργικό πατέρα όλου του κόσμου, δίνοντας τις πρώτες σχηματικές γραμμές του μονοθεϊσμού.

Την ίδια στιγμή, μπορείς να διαβάσεις τη Βίβλο με τρόπο τέτοιο που να υποδεικνύεται ότι ο Μωυσής ήταν Αιγύπτιος. Η εβραϊκή ονομασία εξάλλου το ονόματός του, «Μοσέ», σημαίνει στα αιγυπτιακά «γιος». Πολλοί αιγυπτιολόγοι έχουν υπαινιχθεί ότι ο γιος του Αμένοφι Γ’, ο Ακενατόν, φυγαδεύτηκε νύχτα από το παλάτι για να γλιτώσει τη ζωή του από το ιερατείο και στάλθηκε να μεγαλώσει με τον ισραηλίτη παππού του.

Αφού ανέλαβε την εξουσία και εγκαθίδρυσε τελικά τη νέα ηλιοκεντρική θρησκεία του στη σημερινή πόλη Ελ-Αμάρνα, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει την Αίγυπτο έχοντας επισύρει τη μήνη όλων, ιερατείου και απλού λαού. Κατέφυγε έτσι στα νότια του Σινά, όπου πέρασε 25 ολόκληρα χρόνια, και αργότερα επέστρεψε στην Αίγυπτο με νέους συμμάχους για να εκθρονίσει τον καινούριο φαραώ, ο οποίος ήταν ωστόσο παντοδύναμος.

Στη δεύτερη αυτή έξοδό του από την Αίγυπτο, ο Ακενατόν σκόπευε να καταφύγει στη Χαναάν και να φτιάξει εκεί τη νέα του βάση, ώστε να επιστρέψει κάποια στιγμή στην Αίγυπτο ως κατακτητής. Αν και θα πέθαινε τελικά στα βουνά. Η ιστορία του αποτυχημένου μονοθεϊστή φαραώ και της εξορίας του επιστρατεύτηκε λοιπόν από τη νέα πίστη που ξεπήδησε στη Μέση Ανατολή, τον ιουδαϊσμό, και ο Ακενατόν αντικαταστάθηκε με τον Μωυσή.

Οι οπαδοί της συγκεκριμένης θεωρίας ισχυρίζονται ότι ακόμα και οι Δέκα Εντολές της εβραϊκής θρησκείας δεν είναι παρά απόσπασμα από το αιγυπτιακό Βιβλίο των Νεκρών, την ίδια ώρα που οι βασικές διδαχές του Ακενατόν για τον μονοθεϊσμό μπορούν να ανευρεθούν αυτούσιες στα διδάγματα της Παλαιάς Διαθήκης…

newsbeast.gr

Αυτός ευθύνεται και για τη φράση «Δεν ιδρώνει το αυτί του»

Ο Ασκληπιόςήταν τίμιος γιατρός όσο κι αν κάποιες από τις θεραπείες του φαίνονται σήμερα πρόχειρες ή παραπέμπουν σε τσαρλατάνους θεραπευτές παλαιότερων χρόνων. Ο πατέρας της Ιατρικής δεν ξεγελούσε τους ασθενείς του οι οποίοι συχνά απευθύνονταν σε αυτόν όχι μόνο για να γιατρέψουν τις πληγές του σώματος, αλλά και της ψυχής. Δεν ζητούσε πληρωμή, παρά αφού έμεναν ευχαριστημένοι από την επέμβαση του.

Οι πλάκες που βρέθηκαν στην Επίδαυρο αποκαλύπτουν πολλά από τα ερωτήματα που απηύθυναν στον Ασκληπιό οι αρχαίοι Έλληνες. Μια γυναίκα ζητά τη συμβουλή του για να κάνει παιδί. Άλλος τον ρωτά πως να ξαναβρεί την όρασή του. Κάποιος πάλι τον ευχαριστεί, επειδή τον απάλλαξε από τις ψείρες και πολλοί απλοϊκοί άνθρωποι του ζητούν χάρες άσχετες με την υγεία.

Ανάμεσα σε αυτούς και μία γυναίκα την οποία απασχολεί ο αγαπημένος της. Ρωτά λοιπόν τον Ασκληπιό με ποιον τρόπο να κάνει τον φίλο της να την αγαπήσει. Και ο Ασκληπιός της απαντά: «Να τον κλείσεις σ’ ένα πολύ ζεστό δωμάτιο». Και συμπληρώνει τη συμβουλή του: «κι αν ιδρώσουν τ’αυτιά του, θα σ’αγαπήσει. Αν δεν ιδρώσουν μην παιδεύεσαι άδικα». Από την περίεργη αυτή συμβουλή του Ασκληπιού, έμεινε ως τα χρόνια μας η φράση: «Δεν ιδρώνει τ’αυτί του», που τη λέμε συνήθως για τους αναίσθητους και τους αδιάφορους.

Το Ασκληπιείο της Επιδαύρου

Ο φιλάνθρωπος Ασκληπιός

Ο Ασκληπιός άρχισε από επαρχιακός γιατρός στα Τρίκαλα. Αν έγινε θεός το χρωστά στον Δία, που θέλησε να ασχοληθεί μαζί του.

Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν, ο Δίας ήξερε καλά να γιατρεύει τις αρρώστιες. Είχε, μάλιστα, ειδικότητα στις επιδημίες, αλλά ήταν πολύ μεγάλος για να τον ζαλίζουν οι άνθρωποι με μικροπράγματα. Δημιούργησε, λοιπόν, δευτερεύουσες θεότητες που πήραν πάνω τους τις καθημερινές έννοιες του γένους των θνητών.

Ο Δίας κράτησε την ψυχή. Το σώμα το ανέλαβε ο Ασκληπιός, μεγάλος φιλάνθρωπος, ο μόνος που βοήθησε τους φτωχούς και τους αρρώστους. Ο Παυσανίας μας εξηγεί πως ήταν τα Ασκληπιεία. Είχαν πελώριες αίθουσες, ανοιχτές στον καθαρό αέρα, κάτι σαν τα παλιά σανατόρια. Στα Ασκληπιεία αυτά αναφέρονται θεραπείες ψυχοπαθών, λεπρών, πασχόντων από αρθρίτιδα και άλλων.

Η λατρεία της υγείας ξεκίνησε το 2.000 π.Χ. στην περιοχή της Επιδαύρου όπου βρίσκεται το Ασκληπιείο. Κατά την αρχαιότητα είχε 70 κτίσματα και καταλάμβανε μια έκταση 400 στρεμμάτων.

Ερωτηθείς από την εφημερίδα Le Monde και το κανάλι BFMTV, ο νέος Γάλλος υπουργός Παιδείας Jean-Michel Blanquer μίλησε για τις πρώτες προτεραιότητες του υπουργείου του.

Όπως εξήγησε, θέλει να επαναφέρει τις «δίγλωσσες τάξεις», να επαναφέρει τα μαθήματα για την Ευρωπαϊκή Ένωση και «να αξιοποιηθούν περισσότερο τα λατινικά και τα αρχαία ελληνικά, από τα οποία κατάγεται ο πολιτισμός μας», όπως είπε.

«Πρέπει να σταματήσουμε να πιστεύουμε ότι αυτές οι σπουδές βαθαίνουν τις κοινωνικές διαφορές. Είναι εργαλεία προώθησης για όλους», δήλωσε ο υπουργός Παιδείας. Ο Γάλλος υπουργός πρόσθεσε, ωστόσο, ότι οι μαθητές που επιθυμούν να παραμείνουν στο παρόν πλαίσιο επιλογής μαθημάτων θα μπορούν να το κάνουν...

Ο Jean-Michel Blanquer υπήρξε πρώην πρύτανης και πρώην διευθυντής της μεγαλύτερης σχολής εμπορίου στον κόσμο, της ESSEC. Είναι δικηγόρος στο επάγγελμα, μιλάει αγγλικά, ισπανικά και είναι μέλος της Ακαδημίας Λατινικών.

Η εκπαίδευση και οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις αποτελούν προτεραιότητα για την κυβέρνηση Μακρόν. Ο νέος Γάλλος πρόεδρος είχε δεσμευθεί προσωπικά ότι από τον Σεπτέμβριο του 2017 θέλει 12 μαθητές το πολύ σε κάθε τάξη και αυτό θα ξεκινήσει πιλοτικά σε 2.200 τάξεις του δημοτικού.

Η μάχη της Πύδνας, ήταν η τελευταία πολεμική σύγκρουση μεταξύ Μακεδόνων (υπό τον βασιλιά Περσέα) και των Ρωμαίων (υπό τον Αιμίλιο Παύλο). Έγινε στις 22 Ιουνίου του 168 π.Χ. Νικητές ήταν οι Ρωμαίοι, που έτσι κατάφεραν να καταλύσουν οριστικά το μακεδονικό κράτος και να προσαρτήσουν τα εδάφη του.

Οι πληροφορίες που έχουμε για τη μάχη είναι πολύ λίγες. Η αφήγηση του Πολύβιου έχει χαθεί, το κείμενο του Λίβιου έχει ένα μεγάλο κενό, ενώ ο Πλούταρχος, στηρίχθηκε σε μια βιογραφία του Περσέα γραμμένη από τον Ποσειδώνιο από την Απάμεια, που περιγράφει τα γεγονότα μόνο από τη μακεδονική πλευρά.

Πού βρισκόταν η Πύδνα;

Η Πύδνα, ήταν αρχαία μακεδονική πόλη στην Πιερία. Βρισκόταν ανάμεσα στη Θεσσαλονίκη και τις εκβολές του Πηνειού. Εκεί θανατώθηκε η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου Ολυμπιάδα, από τον Κάσσανδρο (317 π.Χ./316 π.Χ.). Πιστεύεται ότι βρίσκεται σε λόφο νότια του σημερινού χωριού Μακρύγιαλος (γνωστό στους ντόπιους ως Παλαιά Πύδνα ή Παλαιοκίτρος).

Τα γεγονότα πριν τη μάχη

Οι Ρωμαίοι, υπό τον Μάρκιο Φίλιππο, πέτυχαν το 169 π.Χ. να προωθήσουν τις θέσεις τους στη Μακεδονία και να φέρουν σε πολύ δύσκολη θέση τον βασιλιά (από το 179 π.Χ.), της Μακεδονίας Περσέα, ο οποίος έσπευσε να αναζητήσει συμμάχους, καθώς έβλεπε ότι σύντομα οι Ρωμαίοι ετοιμάζονταν για την τελική επίθεση εναντίον του.

Πέτυχε, σε πρώτη φάση, τη συμμαχία των Βαστάρνων. Έτσι, τον Φεβρουάριο του 168 π.Χ., 10.000 πεζοί και άλλοι τόσοι Βάσταρνοι ιππείς, υπό την ηγεσία του Κλονδίκου, πέρασαν τον ποταμό  Ίστρο (Δούναβη) και έφτασαν στον άνω ρου του ποταμού Αξιού. Εκεί, συνάντησαν τον Περσέα, από τον οποίο ζήτησαν προκαταβολικά όλους τους μισθούς τους (περίπου 500 τάλαντα). Ο Περσέας, δεν μπόρεσε να συγκεντρώσει το ποσό αυτό και οι Βάσταρνοι επέστρεψαν στις παραδουνάβιες εστίες τους, λεηλατώντας τις χώρες από τις οποίες περνούσαν.

Η αναπάντεχη και δυσάρεστη αυτή εξέλιξη, αντισταθμίστηκε από τη συμμαχία των Μακεδόνων με τους Ιλλυριούς, οι οποίοι είχαν ηγέτη τον Γένθιο. Παράλληλα, ο Περσέας προσπάθησε μέσω προσεταιρισμού των Ρόδιων, που είχαν εκείνη την εποχή σημαντική ναυτική και οικονομική δύναμη, τη σύναψη συνθήκης ειρήνης με τους Ρωμαίους Συμμάχους, αναζήτησε ο Περσέας και στην Πέργαμο (Ευμένης), όπως και στο πρόσωπο του Σελευκίδη βασιλιά Αντιόχου Δ'χωρίς αποτέλεσμα.

Οι Ρωμαίοι υπό τον Λεύκιο Αιμίλιο στην Ελλάδα

Το 168 π.Χ., ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος, έγινε νέος ύπατος της Ρώμης, διαδεχόμενος τον Κόιντο Μάρκιο Φίλιππο. Ήταν ώριμος, εμπειροπόλεμος και εξαιρετικός στρατηγός. Μιλούσε άριστα ελληνικά και θαύμαζε τον ελληνικό πολιτισμό. Έχοντας μαζί του πολλούς ικανούς στρατιωτικούς περισσότερους από 100.000 άνδρες στη διάθεσή του (μαζί με δυο εφεδρικές λεγεώνες που παρέμειναν στην Ιταλία). Γύρω στις 20 Μαΐου του 168 π.Χ., ξεκίνησε για την Ελλάδα.

Στα μέσα Ιουνίου 168 π.Χ., ο Περσέας δέχτηκε ένα σημαντικό πλήγμα, καθώς οι σύμμαχοι του Ιλλυριοί ηττήθηκαν από τους Ρωμαίους του Λεύκιου Ανίκιου και ο βασιλιάς τους Γένθιος οδηγήθηκε αιχμάλωτος στη Ρώμη (σύμφωνα με κάποιες άλλες πηγές όμως, οι Ιλλυριοί λιποτάκτησαν την ώρα της μάχης, αφού δωροδοκήθηκαν και εξαγοράστηκαν από τον Λεύκιο Αιμίλιο).

Ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος, έφτασε στο ρωμαϊκό στρατόπεδο της Φίλας (αρχαία πόλη της Πιερίας), στις 7 Ιουνίου του 168 π.Χ. Εκεί αναδιοργάνωσε το στράτευμά του και επέβαλε αυστηρή πειθαρχία.

Ο Περσέας είχε στρατοπεδεύσει στην οχυρή θέση του Ελπειού ποταμού (σημ. Ενιπέα), με 40.000 πεζούς και 4.000 ιππείς. Είχε οχυρώσει την περιοχή με ξύλινο τείχος και καταπέλτες. Για να προστατεύσει τα νώτα του, τοποθέτησε στο Πύθιο και την Πέτρα, 5.000 άνδρες περίπου, με επικεφαλής τους Ιστιαίο, Θεογένη και Μίδωνα, ενώ ενίσχυσε τις φρουρές της Θεσσαλονίκης και της Αινείας για να προστατευθεί από ενδεχόμενη απόβαση του ρωμαϊκού στόλου.

Η μάχη της Πύδνας

Ο Λεύκιος Αιμίλιος ανέθεσε στον θετό γιο του Φάβιο Μάξιμο και τον Σκιπίωνα Νασικά, να κάνουν παρακαμπτήριο ελιγμό και να "χτυπήσουν"τους Μακεδόνες από τα νώτα. Οι δύο στρατιωτικοί είχαν υπό τις διαταγές τους, 8.500 περίπου άνδρες. Την αυγή της 20ης Ιουνίου, οι Ρωμαίοι αιφνιδίασαν τους Μακεδόνες που φύλαγαν τη δευτερεύουσα διάβαση του Πύθιου. Οι υπερασπιστές του Πύθιου, αμύνθηκαν με γενναιότητα και πρόλαβαν να ενημερώσουν τη φρουρά της Πέτρας.

Η αναστάτωση που επικράτησε στο μακεδονικό στρατόπεδο, επέτρεψε στους Ρωμαίους να παρακάμψουν τη διάβαση της Πέτρας και να κατέβουν ανενόχλητοι στην πεδιάδα της Πιερίας.

Ο Περσέας βλέποντας την εξέλιξη αυτή, αποφάσισε να εγκαταλείψει την περιοχή του Ελπειού ποταμού και να μετακινηθεί στην τοποθεσία ανάμεσα στους ποταμούς Αίσονα (σημ. Πέλικας) και Λεύκο (σημ. Μαυρονέρι).

Ο Μακεδόνας βασιλιάς ήθελε να δώσει όσο πιο γρήγορα γινόταν τη μάχη γιατί σύντομα θα κατέφθαναν και άλλες ρωμαϊκές δυνάμεις, υπό τον Λεύκιο Ανίκιο. Αντίθετα, ο Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος, κωλυσιεργούσε, καθώς ο στρατός του ήταν ταλαιπωρημένος και η τοποθεσία δεν ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκή γι'αυτόν.

Μια έκλειψη της Σελήνης που έγινε το προηγούμενο βράδυ της μάχης (21 προς 22 Ιουνίου) τρόμαξε τα αντίπαλα στρατεύματα. Ως το επόμενο μεσημέρι, τίποτα δεν έδειχνε ότι θα ακολουθήσει μάχη.

Και όμως, αυτή ξεκίνησε από ένα τυχαίο γεγονός. Γύρω στις 3 το μεσημέρι, από την προφυλακή του ρωμαϊκού στρατοπέδου, κοντά στην όχθη του Λεύκου, "αχάλινος ίππος"διέσχισε τον ποταμό προς την απέναντι όχθη. Άνδρες της μακεδονικής προφυλακής (800 Θράκες υπό τον Αλέξανδρο) παρασύρθηκαν να αιχμαλωτίσουν το άλογο και αυτό προκάλεσε την επέμβαση των Ιταλών συμμάχων των Ρωμαίων. Η συμπλοκή γενικεύθηκε και φάνηκε οι Μακεδόνες να επικρατούν.

Αυτό προκάλεσε ενθουσιασμό στις τάξεις του στρατεύματος αλλά και τον ίδιο τον Περσέα, ο οποίος, μάλλον άκριτα, διέταξε έξοδο των δυνάμεών του προς το στρατόπεδο. 6.000 ψιλοί (ελαφρά οπλισμένοι) Θράκες και Παίονες, άγημα των επίλεκτων Μακεδόνων (2.000-3.000 υπασπιστές) και οι χαλκάσπιδες φαλαγγίτες του κέντρου προωθήθηκαν προς τον Λεύκο.

Αυτοί αποτελούσαν το πρώτο μέρος του αριστερού κέρατος της μακεδονικής παράταξης.

Τα μακεδονικά στρατεύματα, διέσχισαν τον Λεύκο και κάμπτοντας την αντίσταση των Ιταλών συμμάχων των Ρωμαίων, έφτασαν μια ανάσα από το ρωμαϊκό στρατόπεδο. Θορυβημένος ο Αιμίλιος Παύλος που ως τότε παρακολουθούσε τις εξελίξεις από τη σκηνή του στα υψώματα του Ολόκρου, έσπευσε να εμψυχώσει τις δυνάμεις του και διέταξε αντεπίθεση. Στο δεξιό μέρες της παράταξής του, που πιεζόταν περισσότερο, έστειλε μεγάλο μέρος του συμμαχικού πεζικού και (πολεμικούς) ελέφαντες. Αν και αρχικά φαινόταν ότι οι Μακεδόνες θα επικρατήσουν, ένας ευφυής ελιγμός του Αιμίλιου Παύλου ανέτρεψε τα δεδομένα. Διέταξε μικρή υποχώρηση των λεγεώνων, για να παρασύρει τους αντιπάλους του στα υψώματα των υπωρειών του Ολόκρου.

Το ανώμαλο έδαφος και το μεγάλο μήκος της παράταξης των Μακεδόνων, είχαν σαν αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση στις δυνάμεις του Περσέα.

Οι Ρωμαίοι, την εκμεταλλεύτηκαν και "χτύπησαν", με επικεφαλής τον χιλίαρχο Λεύκιο Ποστούμιο Αλβίνο, τους αντιπάλους τους. Ιδιαίτερα, στο ασθενέστερο σημείο της μακεδονικής παράταξης, μεταξύ των χαλκάσπιδων  (του αριστερού τμήματος της φάλαγγας) και του αγήματος. Αλλά και στο δεξιό τμήμα των Ρωμαίων, η προέλαση των Μακεδόνων είχε ανακοπεί από τους ελέφαντες.

Η σύγκρουση αυτή τελικά, εξελίχθηκε σε πανωλεθρία για τους Μακεδόνες, ειδικά για τους επίλεκτους άνδρες του αγήματος που σκοτώθηκαν όλοι.

Ο Περσέας, ενώ η μάχη δεν είχε κριθεί ακόμα, φρόντισε να φύγει μαζί με το ιππικό του. Για τη στάση του αυτή, όπως και τη γενικότερη απραξία του, κατηγορήθηκε σφοδρά, ενώ δέχτηκε επίσης ύβρεις και βαρύτατους χαρακτηρισμούς.

20.000 – 25.000 Μακεδόνες σκοτώθηκαν στη διάρκεια της μάχης, 5.000 αιχμαλωτίστηκαν και μόλις 600 κατάφεραν να σωθούν στα τείχη της Πύδνας.

Από την άλλη πλευρά, οι Ρωμαίοι έχασαν μόλις 80 – 100 άνδρες (!). Η συνολική διάρκεια της μάχης, ήταν περίπου μία ώρα (!).

Οι δυνάμεις του δεξιού κέρατος του Περσέα, έμειναν αλώβητες. Αποτελούνταν από 9.000 άνδρες συνολικά (2.000 Γαλάτες, 3.000 Κρήτες, 3.000 υπασπιστές και 1.000 άνδρες από διάφορα μέρη της Ελλάδας).

Ο νικητής της μάχης της Πύδνας, Λεύκιος Αιμίλιος Παύλος, ομολόγησε αργότερα ότι ποτέ στη στρατιωτική του σταδιοδρομία, δεν είχε δει φοβερότερο θέαμα από την επίθεση της μακεδονικής φάλαγγας.

Τα γεγονότα μετά τη μάχη - Η φυγή του Περσέα στη Σαμοθράκη

Όπως είπαμε, ο Περσέας εγκατέλειψε με το ιππικό του το πεδίο της μάχης και κατευθύνθηκε προς την πρωτεύουσα του Πέλλα. Πολλοί συνεργάτες του τον εγκατέλειψαν ενώ το ιππικό του διασκορπίστηκε σε διάφορες μακεδονικές πόλεις.

Το ίδιο βράδυ, συνοδευόμενος από τον Κρητικό Εύανδρο, τον Βοιωτό Νέωνα, τον Αιτωλό Αρχέδαμο και 500 Κρήτες, μάζεψε τους θησαυρούς του και έφυγε από την Πέλλα.
Αρχικά, πήγε στην Αμφίπολη. Προσπάθησε να εξασφαλίσει  τη βοήθεια των γειτονικών Βισαλτών, χωρίς αποτέλεσμα.

Έτσι, έστειλε μια πρεσβεία στο Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο για να διαπραγματευτεί την παράδοση του. Στη συνέχεια, κατέφυγε με μεγάλο τμήμα των θησαυρών, στη Σαμοθράκη. Διάλεξε το πανέμορφο αυτό νησί, επειδή γειτνίαζε με τη Μακεδονία, υπήρχε το ιερό των Καβείρων όπου μπορούσε να ζητήσει άσυλο, είχε αυτάρκεια τροφίμων και τέλος, μπορούσε να ελπίζει σε βοήθεια του μακεδονικού στόλου, ο οποίος το 168 π.Χ. είχε σημειώσει μια σειρά από επιτυχίες στο Αιγαίο σε βάρος των Ρωμαίων και των συμμάχων τους.

Δυστυχώς για τον Περσέα, η μία μετά την άλλη, οι πόλεις του βασιλείου του, έπεσαν στα χέρια των Ρωμαίων. Στην Πέλλα, μάλιστα, περίμεναν τον Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο, πολυάριθμες ελληνικές πρεσβείες που τον συγχάρηκαν για τη νίκη του. Το ίδιο έγινε και στην Αμφίπολη. Παράλληλα, ο επικεφαλής του μακεδονικού στόλου Αντήνορας, διαπιστώνοντας ότι ο αγώνας είχε κριθεί, παραδόθηκε στους Ρωμαίους.

Περικυκλωμένος από τον ρωμαϊκό στόλο υπό τον Γνάιο Οκτάβιο, ο Περσέας προσπάθησε να διαπραγματευθεί την παράδοσή του χωρίς όμως αποτέλεσμα. Ο Εύανδρος εκτελέστηκε μετά από διαταγή του Περσέα (και απαίτηση του Γνάιου Οκτάβιου), επειδή είχε προσπαθήσει να σκοτώσει τον Ευμένη στους Δελφούς. Αυτό έκανε όμως τους Κρητικούς μισθοφόρους ν'αποχωρήσουν απ'τη Σαμοθράκη. Ο Περσέας συμφώνησε μ'έναν έμπορο από την Κρήτη, τον Οροάνδη, που βρισκόταν εκείνον τον καιρό στη Σαμοθράκη, να τον μεταφέρει στη μεγαλόνησο στον σύμμαχό του, Κότυο. Φόρτωσε τους θησαυρούς του στο πλοίο του Οροάνδη και συμφώνησε να επιβιβαστεί και ο ίδιος τη νύχτα. Ωστόσο, ο Οροάνδης με τους θησαυρούς έφυγε αφήνοντας τον Περσέα στο νησί!

Απίστευτη αφέλεια από έναν βασιλιά… Τελικά, αφού ο πιστός του ακόλουθος Ίων ο Θεσσαλονικεύς με τα παιδιά του, εκτός από τον μεγαλύτερο γιο του Φίλιππο, παραδόθηκαν στους Ρωμαίους και ο ίδιος ο Περσέας με τον Φίλιππο παραδόθηκαν στον Γνάιο Οκτάβιο, ο οποίος με τη ναυαρχίδα του στόλου του, τους έστειλε στον Λεύκιο Αιμίλιο Παύλο (αρχές Ιουλίου 168 π.Χ.).

Ο τελευταίος, τους φέρθηκε άψογα και ηγεμονικά. Συνέφαγε μαζί με τον Περσέα, μιλώντας του ελληνικά και συνέστησε στους αξιωματικούς του να του φερθούν με σεβασμό.

Ακολούθησε η κατάληψη και η καταστροφή όσων ελληνικών πόλεων είχαν τηρήσει φιλομακεδονική στάση. Μόνο στον Πασσαρώνα και τον Τέκμονα της Ηπείρου συνάντησε μεγάλη αντίσταση. Όταν οι ηγέτες των πόλεων αυτών Αντίνοος, Θεόδοτος και Κέφαλος έπεσαν μαχόμενοι, οι κάτοικοί τους παραδόθηκαν. Μεγαλύτερες καταστροφές προκάλεσαν οι Ρωμαίοι στην Άντισσα της Λέσβου που είχε προσφέρει βοήθεια στον μακεδονικό στόλο. Υποχρέωσαν μάλιστα τους κατοίκους της να μετοικήσουν στη Μήθυμνα.

Η Μακεδονία, η Ήπειρος και η Ιλλυρία υπό ρωμαϊκή κατοχή

Η ρωμαϊκή Σύγκλητος, το 167 π.Χ. αποφάσισε να καταλυθούν τα μοναρχικά καθεστώτα, σε Μακεδονία, Ήπειρο και Ιλλυρία και να αντικατασταθούν από αβασίλευτα πολιτεύματα. Η Μακεδονία διαιρέθηκε σε 4 ανεξάρτητες και αυτόνομες "μερίδες"φόρου υποτελείς στους Ρωμαίους και η Ιλλυρία σε 3 "μερίδες". Στο μέλλον, απαγορευόταν η εκμετάλλευση των μακεδονικών μεταλλωρυχείων και της βασιλικής χώρας, ενώ οι πολίτες έπρεπε να πληρώνουν στη Ρώμη το μισό από το ποσό του φόρου που πλήρωναν στους Μακεδόνες βασιλιάδες.

Με τη μάχη της Πύδνας, έγινε από τους Ρωμαίους το προτελευταίο βήμα για την κατάκτηση της Ελλάδας. Το τελευταίο έγινε το 146 π.Χ. με τη μάχη στη Λευκόπετρα (μάχη Ισθμού), την καταστροφή της Κορίνθου και τη διάλυση της Αχαϊκής Συμπολιτείας.

protothema

Ο Λέων της Αμφίποληςθεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά μνημεία του 4ου αιώνα π.Χ και αποτελεί για περισσότερα από 70 χρόνια, σήμα κατατεθέν της Αμφίπολης. Στις μέρες μας το ενδιαφέρον του κόσμου είναι στραμμένο στον τάφο του λόφου Καστά, ωστόσο όσο προχωρούν οι ανασκαφές, οι αρχαιολόγοι εμφανίζονται όλο και πιο σίγουροι για το ότι τα δύο μνημεία έχουν άμεση σχέση μεταξύ τους.

Η ανακάλυψη του λέοντα από Έλληνες στρατιώτες και η απόπειρα αρχαιοκαπηλίας από Βρετανούς

Το λιοντάρι, που σήμερα βρίσκεται δίπλα στην παλιά γέφυρα του Στρυμόνα στην επαρχιακή οδό Αμφίπολης- Σερραϊκής ακτής, δεν ήταν ανέκαθεν ενιαίο γλυπτό, αλλά αποτελούταν από ξεχωριστά κομμάτια. Την ύπαρξη αρχαίων ερειπίων στην παραποτάμια περιοχή του Στρυμόνα ανέφεραν για πρώτη φορά στην Αρχαιολογική Υπηρεσία, Έλληνες στρατιώτες της 7ης μεραρχίας, κατά τη διάρκεια του πρώτου Βαλκανικού πολέμου.

Οι στρατιώτες είχαν στρατοπεδεύσει στην περιοχή και εντόπισαν κάποια μάρμαρα, που σύμφωνα με τις μετέπειτα έρευνες των ειδικών, αποτελούσαν τμήματα της βάσης του Λέοντα. Η Υπηρεσία έστειλε τους αρχαιολόγους Γ. Οικονόμου και Α. Ορλάνδο για να αξιολογήσουν τα ευρήματα, οι οποίοι δεν πρόλαβαν να κάνουν αναλυτική έρευνα γιατί τους πρόλαβε ο πόλεμος. Τέσσερα χρόνια μετά και ενώ ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος ήταν σε εξέλιξη, Βρετανοί αξιωματικοί ενός εκστρατευτικού σώματος, βρήκαν τμήματα του ίδιου του λιονταριού στις εκβολές του ποταμού Στρυμόνα.

Οι Βρετανοί, άξιοι συνεχιστές του «ελγίνειου πνεύματος», προσπάθησαν να μεταφέρουν τα μαρμάρινα κομμάτια στην ακτή για να τα φυγαδεύσουν στη χώρα τους, αλλά δεν τα κατάφεραν γιατί δέχτηκαν επίθεση από τους Βούλγαρους και αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν άμεσα την περιοχή. Τα τμήματα του λέοντα παρέμειναν διάσπαρτα στις όχθες του ποταμού μέχρι το 1930, οπότε άρχισαν να τα μελετούν δύο μέλη της γαλλικής αρχαιολογικής σχολής Αθηνών. Οι P. Collart και P. Devampez είχαν κληθεί από τους υπαλλήλους της εταιρίας Ούλεν, η οποία έκανε τότε αποστραγγιστικά έργα στην περιοχή.

Η αναστήλωση και τα λάθη της ανακατασκευής.

Το 1936 οι ανασκαφές στην Αμφίπολη ήταν ήδη σε εξέλιξη. Ο τότε πρεσβευτής των ΗΠΑ στην Αθήνα, Λίνκολν Μακβή, έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το μνημείο και φρόντισε να στείλει εκπροσώπους της Αμερικανικής Σχολής αρχαιολογικών μελετών, οι οποίοι έπρεπε να συνεργαστούν με τους Γάλλους συναδέλφους τους, που εργάζονταν ήδη στην περιοχή. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν και άλλα κομμάτια του γλυπτού. Την τελική ανασυναρμολόγηση του Λέοντα ανέλαβε ο Έλληνας γλύπτης Ανδρέας Παναγιωτάκης, ο οποίος για την εξυπηρέτηση των εργασιών, κατασκεύασε αρχικά ένα ακριβές γύψινο αντίγραφο σε πραγματικό μέγεθος.

Η ομάδα του Παναγιωτάκη είχε στη διάθεσή της μόνο εννέα συνεχόμενα κομμάτια του γλυπτού. Έτσι, αναγκάστηκαν να χρησιμοποιήσουν τσιμέντο για να συμπληρώσουν όσα έλειπαν. Κατά την ανασυναρμολόγηση έγιναν τρία λάθη. Οι τεχνίτες δεν κατάλαβαν ότι έλειπε μια στενή λωρίδα από το λαιμό του λιονταριού, με αποτέλεσμα η ένωση του κεφαλιού με το λαιμό να είναι λίγο «χοντροκομμένη». Το δεύτερο λάθος ήταν ότι συμπέραναν πως τα μάτια του λιονταριού ήταν μαρμάρινα και τα «γέμισαν» με τσιμέντο, ενώ το αρχικό γλυπτό είχε μέταλλο ή πέτρα άλλου χρώματος. Το σημαντικότερο «λάθος» της ανακατασκευής είναι η τοποθέτηση του λιονταριού στο σημείο όπου είχε βρεθεί αρχικά ένα κομμάτι της βάσης του. Οι αρχαιολόγοι σήμερα πιστεύουν ότι ο Λέων της Αμφίπολης κατά την αρχαιότητα, ήταν τοποθετημένος στην κορυφή του λόφου Καστά. Η σύνδεση του λέοντα με τον τύμβο.

Η σύνδεση του λέοντα με τον τύμβο

Η Προϊσταμένη της ΚΗ’ Εφορίας Προϊστορικών και Κλασικών Αρχαιοτήτων και επικεφαλής των σημερινών ανασκαφών στην Αμφίπολη, Κατερίνα Περιστέρη ανέφερε για τη σχέση του λέοντα με τον τύμβο: «Ο Τύμβος Καστά Αμφίπολης και το μνημείο του Λέοντος είναι δύο μνημεία που συνομιλούν μεταξύ τους συνδυάζοντας συγκρίσιμα αρχιτεκτονικά χαρακτηριστικά και η χρονολόγησή τους ανήκει στο τελευταίο τέταρτο του 4ου π.Χ. αιώνα. Οι λατύπες (θραύσματα από επεξεργασία μαρμάρου) που βρέθηκαν γύρω από το ταφικό σήμα στην κορυφή του τύμβου Καστά, δηλώνουν την ύπαρξη μεγάλου μαρμάρινου μνημείου, που δεν είναι άλλο από το Λέοντα και την βάση του».

Η κυρία Περιστέρη έχει πραγματοποιήσει έρευνα στο παρελθόν μαζί με τον συνεργάτη της Μιχάλη Λεφαντζή, σύμφωνα με την οποία το λιοντάρι ήταν στον περίβολο του τάφου, ο οποίος κατά τη ρωμαϊκή εποχή είχε καταστραφεί με αποτέλεσμα πολλά μαρμάρινα κομμάτια να μετακινηθούν από εκεί. Αν όντως τα δύο μνημεία συνδέονται, τότε η αφορμή με την οποία στήθηκε το γλυπτό ή προς τιμήν ποιού στήθηκε, θα μπορούσε να δώσει απαντήσεις για τον ένοικο του τάφου. Σύμφωνα με άλλους επιστήμονες, ο Λέων της Αμφίπολης κατασκευάστηκε για άλλους λόγους και όχι σαν ταφικό σύμβολο.

Ο καθηγητής Αρβανιτόπουλος αναφέρει ότι το λιοντάρι στήθηκε από τον Άγνωνα μετά από υπόδειξη του Περικλή για να τιμήσουν τους 10.000 νεκρούς, που σκοτώθηκαν στη μάχη του Δραβίσκου (περιοχή των Σερρών). Σύμφωνα με άλλη θεωρία του Δημήτρη Λαζαρίδη, το γλυπτό στήθηκε προς τιμήν του Λαομέδοντα που ήταν τριήραρχος του Μεγάλου Αλεξάνδρου και καταγόταν από τη Λέσβο.

Έχουν ακουστεί και άλλα ονόματα ναυάρχων και στρατηγών του Μ. Αλεξάνδρου για τους οποίους υπάρχει περίπτωση να στήθηκε το λιοντάρι, όπως ο Νέαρχος, ο Ανδροσθένης και ο Νέαρχος. Σύμφωνα με τη λαϊκή δοξασία το λιοντάρι της Αμφίπολης δεν έχει γλώσσα, ακριβώς για να μην μπορεί να «μιλήσει» και να προδώσει σε ποιον ανήκει ο τάφος. Στο βίντεο που ακολουθεί ο Παύλος Γαβριηλίδης έχει κάνει ένα όμορφο βίντεο, με φωτογραφίες από την ανασκαφή και την αναδημιουργία του Λέοντος.

Πηγή: mixanitouxronou.gr

Ο Αρχιμήδηςαποτελεί την προσωποποίηση του ελληνικού επιστημονικού. Μαθηματικός, μηχανικός, γεωμέτρης, αστρονόμος, ασχολήθηκε και με την πολεμική τέχνη.

Γεννήθηκε το 287 π.Χ. στις Συρακούσες και πέθανε το 212 π.Χ. υπερασπιζόμενος την πόλη του από τους Ρωμαίους εισβολείς.

Σύμφωνα με την παράδοση δολοφονήθηκε από ένα Ρωμαίο στρατιώτη, την ώρα που σχεδίαζε.

Πρόλαβε μόνο να πει την περίφημη φράση του «μη μου τους κύκλους τάραττε».

Το 213 π.Χ. κατά τη διάρκεια του Β’ Καρχηδονιακού Πολέμου, ο βασιλιάς των Συρακουσών Ιερώνυμος, συμμάχησε με τον Αννίβα, με σκοπό να απαλλάξει την Σικελία από την ρωμαϊκή κατοχή.

Οι Ρωμαίοι όμως απέστειλαν ισχυρές δυνάμεις κατά της πόλης. Ο Ρωμαίος στρατηγός Μάρκελλος διέθετε 60 βαριά πολεμικά σκάφη (πεντήρεις) και πολλά μικρότερα.

Ο στρατός ξηράς, υπό τον Πούλχρο, αριθμούσε αρκετές χιλιάδες άνδρες. Ενώπιον των ισχυρών αυτών δυνάμεων ο Ιερώνυμος δεν διέθετε παρά μικρές μόνο δυνάμεις.

Αποφάσισε έτσι να περιοριστεί σε παθητική άμυνα εντός των τειχών. Ανέθεσε όμως την διεύθυνση της άμυνας στον Αρχιμήδη, αν και ο τελευταίος ήταν τότε 74 ετών.

Ο Αρχιμήδης, παρά την ηλικία του ρίχθηκε με ζήλο στην δουλειά, πολεμώντας με τον δικό του τρόπο για την ελευθερία.

Οι Ρωμαίοι στο μεταξύ απέκλεισαν την πόλη από στεριά και θάλασσα.

Οι ανυποψίαστοι Ρωμαίοι επιχείρησαν να επιτεθούν ταυτοχρόνως.

Για την επίθεση κατά του θαλασσίου τείχους οι Ρωμαίοι είχαν γεμίσει τα πολεμικά τους πλοία με τοξότες και σφενδονήτες και είχαν προσδέσει μεταξύ τους οκτώ πλοία, σε τέσσερα ζεύγη, επί των οποίων τοποθέτησαν σαμβύκες, προστεγασμένες δηλαδή κλίμακες εφόδου.

Οι Ρωμαίοι είχαν κάθε λόγο να είναι αισιόδοξοι, εφόσον οι δυνάμεις υπερείχαν των αμυνομένων αριθμητικά και ποιοτικά.

Όπως όμως αναφέρει ο Πολύβιος, υπολόγιζαν χωρίς «την Αρχιμήδους δύναμιν».

Όταν εδόθη το σύνθημα οι Ρωμαίοι, γεμάτοι αυτοπεποίθηση, όρμησαν κατά του τείχους.

Την επίθεση κατά του θαλασσίου τείχους άνοιξαν τα κλιμακοφόρα πλοία τους, ακολουθούμενα από τα υπόλοιπα πολεμικά.

Ξαφνικά όμως στο τείχος φάνηκαν να ανοίγουν θυρίδες.

Από αυτές άρχισαν να εκτοξεύονται εκατοντάδες βλήματα οξυβελών καταπελτών, τα οποία θέριζαν τους Ρωμαίους στρατιώτες και ναύτες.

Παρόλα αυτά οι πείσμωνες Ρωμαίοι συνέχισαν την προσέγγιση τους προς το τείχος.

Τα κλιμακοφόρα πλοία τους έφτασαν κάποια στιγμή κοντά στο τείχος και επιχείρησαν να θέσουν επ’ αυτού τις κλίμακες.

Τότε όμως εμφανίστηκαν επί των τειχών ειδικές μηχανές (γερανοί), επί των οποίων επικρέμονταν τεράστιοι λίθοι βάρους έως και 250 κιλών.

Απότομα οι μηχανές, με ένα σύστημα τροχαλιών, άφηναν τους λίθους να πέφτουν πάνω στα ρωμαϊκά πλοία, από το ύψος των τειχών, προσδίδοντάς τους επιπλέον κινητική ενέργεια.

Όπως ήταν φυσικό οι τεράστιοι λίθοι συνέτριψαν τις κλίμακες, ακόμα και τα πλοία.

Αυτό όμως ήταν το λιγότερο, όπως με τρόμο διαπίστωσαν οι Ρωμαίοι. Όταν τα πολεμικά τους πλησίασαν στο τείχος, με σκοπό οι τοξότες και οι σφενδονήτες που είχαν επιβιβασθεί σε αυτά να εκκαθαρίσουν τις επάλξεις από υπερασπιστές, μια νέα έκπληξη, ακόμα μεγαλύτερη τους περίμενε. Άλλοι γερανοί έκαναν την εμφάνισή τους.

Αντί λίθων όμως έφεραν στην άκρη τους μια σιδηρά αρπάγη. Έκπληκτοι οι Ρωμαίοι είδαν τις αρπάγες να κατεβαίνουν και να αρπάζουν τις πρώρες των πλοίων τους.

Κατόπιν άρχισαν να σηκώνουν τα πλοία τους στον αέρα! Στη συνέχεια τα άφηναν να πέσουν και είτε να συντριβούν, είτε να βυθιστούν!

Μη αντέχοντας άλλο οι Ρωμαίοι αποτραβήχτηκαν μακριά από την ακτίνα ενεργείας των μηχανών του Αρχιμήδη.

Ή τουλάχιστον έτσι πίστευαν. Γιατί σύμφωνα με τον Λουκιανό, ο Αρχιμήδης είχε κατασκευάσει και ένα όπλο μεγάλου βεληνεκούς, τα ηλιακά κάτοπτρα.

Με αυτά συγκέντρωνε τις ηλιακές ακτίνες επί των ξύλινων εχθρικών πλοίων, προκαλώντας τους πυρκαγιά.

Η πληροφορία αυτή αμφισβητήθηκε έντονα από πολλούς ερευνητές, καθώς μόνο ο Λουκιανός την αναφέρει. Το 1973 όμως ο καθηγητής Ι. Σακάς με την υποστήριξη του Πολεμικού Ναυτικού απέδειξε πειραματικά ότι ήταν δυνατό ο Αρχιμήδης, εάν όχι να κατεύκαυσε, τουλάχιστον να προκάλεσε ισχυρό ηθικό πλήγμα στον ρωμαϊκό στόλο.

Στις 6 Νοεμβρίου 1973 λοιπόν ο Ι. Σακάς με την βοήθεια κατόπτρων κατόρθωσε να πυρπολήσει ξύλινες λέμβους.

Έχοντας παταγωδώς αποτύχει στη πρώτη του επίθεση, ο ρωμαϊκός στόλος επιχείρησε την επομένη μέρα να πλησιάσει στα ριζά του τείχους, υπολογίζοντας ότι εκεί δεν θα ήταν εύκολο να πληγεί από τις μηχανές του Αρχιμήδη.

Νέες εκπλήξεις όμως τους περίμεναν. Άλλοι γερανοί εμφανίστηκαν στα τείχη, κριοφόροι, εξοπλισμένοι με μεγάλες δοκούς, με σιδηρές αιχμές.

Με ένα σύστημα τροχαλιών και γραναζιών οι δοκοί κινούντο ως πολιορκητικοί κριοί, συντρίβοντας τα ρωμαϊκά πλοία.

Ύστερα και από αυτό ο ρωμαϊκός στόλος απεσύρθη οριστικά, εκτός ακτίνας ενεργείας ακόμα και των κατόπτρων και δεν αποτόλμησε νέα έφοδο κατά της πόλης.

Απέμενε η διά ξηράς έφοδος, η οποία όμως όταν εκδηλώθηκε είχε τη ίδια τύχη με την από θαλάσσης. Εκατοντάδες οξυβελείς καταπέλτες θέρισαν τις φάλαγγες εφόδου των Ρωμαίων, κομματιάζοντας ως χάρτινες, ακόμα και τις μεγάλες ασπίδες των λεγεωνάριων.

Σύμφωνα με τον Πολύβιο ο Αρχιμήδης είχε σχεδιάσει και αρπάγες ανδρών, οι οποίες άρπαζαν τους Ρωμαίους, τους σήκωνα ψηλά και τους άφηναν να πέσουν στο έδαφος.

Ισχυροί λιθοβόλοι καταπέλτες επίσης συνέτριβαν τις πολιορκητικές μηχανές των Ρωμαίων.

Οι κριοφόρες χελώνες τους συντρίβονταν από γερανούς, οι οποίοι άφηναν υπερμεγέθεις λίθους να πέσουν επάνω τους.

Μοιραία, έχοντας υποστεί φρικτές απώλειες, οι Ρωμαίοι αποσύρθηκαν και πολιόρκησαν εκ του μακρόθεν την πόλη, υπολογίζοντας να καταβάλουν τους αμυνομένους με την πείνα.

Τελικώς κατέλαβαν την πόλη το 212 π.Χ. κατόπιν προδοσίας.

Πηγή: thesecretrealtruth.blogspot.com

Οι αθλητικοί αγώνες αποτελούσαν έναν από τους πιο ενδιαφέροντες και πολυσύνθετους θεσμούς στην αρχαία Ελλάδα, καθώς επίσης και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς.

Μερικά από τα αγωνίσματα που ασκούνταν τότε υπάρχουν μέχρι και σήμερα, ενώ άλλα μετεξελίχθηκαν ή… «εξαφανίστηκαν» εντελώς λόγω της βαρβαρότητάς τους. Δείτε παρακάτω δέκα από τα πιο περίεργα, σκληρά (και βάρβαρα πολλά από αυτά) αγωνίσματα του αρχαίου κόσμου, όπως τα παρουσίασε σε δημοσίευμά της η ιστοσελίδα, todayifoundout.com:

Παγκράτιον: Αγώνισμα των αρχαίων Ελλήνων που συνδύαζε την πάλη και την πυγμαχία.

Υπήρχαν μόνο δύο κανόνες: οι αθλητές δε μπορούσαν να δαγκώνουν ο ένας τον άλλο και να… βγάλουν ο ένας τα μάτια του άλλου!

Δεν υπήρχε χρονικός περιορισμός ή διάρκεια στο αγώνισμα, εκτός από σπάνιες περιπτώσεις μετά από παρέμβαση διαιτητή.

Ο αγώνας διαρκούσε μέχρι ένας από τους δύο αθλητές να… εγκαταλείψει (με ανάταση του χεριού ή ενός δακτύλου), ή να… πεθάνει!

Η ονομασία του αγωνίσματος προέρχεται από τις λέξεις «παν» + «κρατείν», δηλαδή νικητής γινόταν αυτός που «κυριαρχεί απόλυτα».

Η μυθολογία θέλει το άθλημα να προέρχεται από το Θησέα, που επιστράτευσε συνδυασμό πάλης και πυγμής για να καταβάλει τον Μινώταυρο. Σύμφωνα με άλλη ανάλογη εκδοχή, ο Ηρακλής κατέβαλε με τον τρόπο αυτό το λιοντάρι της Νεμέας.

Με τις εκστρατείες του Μεγάλου Αλεξάνδρου το Παγκράτιο διαδόθηκε στην Ινδία. Πιστεύεται πως από εκεί έφτασε στις χώρες της Άπω Ανατολής και αποτέλεσε τον πρόγονο όλων των ανατολικών πολεμικών τεχνών, αναφέρει η Wikipedia.

Κονταρομαχία του ψαρά (Fisherman’s Joust): Φανταστείτε δύο ομάδες μέσα στις βάρκες τους να κωπηλατούν στο Νείλο και να προσπαθούν να… «τσακίσουν» η μία την άλλη με τα κουπιά και τα καμάκια τους.
Τους αγώνες παρακολουθούσαν συχνά οι Φαραώ και πολλές φορές οι αιματοχυσίες προσέλκυαν… κροκόδειλους και ιπποπόταμους μέσα στο νερό, οι οποίοι ρίχνονταν επίσης στη «μάχη»!

Ναυμαχίες: Οι Ρωμαίοι γέμιζαν αρένες με νερό, έβαζαν μέσα πλοία και… αναπαριστούσαν σπουδαίες ναυμαχίες. Πολλές φορές αυτές κατέληγαν σε αιματοχυσίες, με αιχμαλώτους πολέμου ή όσους είχαν καταδικαστεί σε θάνατο να αναγκάζονται να παλεύουν μεταξύ τους.

Venatio: Κυνήγι και δολοφονία άγριων ζώων. Οι Ρωμαίοι γιόρτασαν τα εγκαίνια του Κολοσσαίου ρίχνοντας στη «μάχη» σκλάβους απέναντι σε περισσότερα από 9.000 άγρια ζώα, τα οποία σκότωναν.
Βέβαια, δεν ήταν λίγες οι φορές που οι άνθρωποι είχαν την ίδια… μοίρα με τα ζώα, καθώς ρίχνονταν στην αρένα χωρίς όπλα απέναντι σε πεινασμένα λιοντάρια ή αρκούδες. Οι άγριες εκτελέσεις ήταν μια μορφή «διασκέδασης» για το λαό.

Μάχη με ξύλα (Nguni Stick Fighting): Είναι ένα αγώνισμα που ασκείται ακόμη και στις μέρες μας. Οι Ζουλού ρίχνονταν στη μάχη χρησιμοποιώντας δύο ξύλινες ράβδους, η μία για άμυνα ή άλλη για επίθεση.
Παρότι οι μάχες κατέληγαν σπάνια σε θάνατο, οι συμμετέχοντες τραυματίζονταν σοβαρά και αποκτούσαν σημάδια και ουλές, οι οποίες όμως ήταν τα «παράσημα» τους.

Φλεγόμενο χόκεϊ επί χόρτου (Pelota Purepecha): Θα μπορούσε να το αποκαλέσει κανείς και χόκεϊ επί χόρτου για… πυρομανείς. Στον αρχαίο μεσοαμερικανικό πολιτισμό υπήρχε ένα αγώνισμα, στο οποίο οι αθλητές χρησιμοποιούσαν μια φλεγόμενη μπάλα.

Κλωτσιές στην κνήμη (Shin Kicking): Στο αγώνισμα αυτό συμμετείχαν δύο αθλητές. Οι αντίπαλοι κρατούσαν ο ένας τον άλλο από το λαιμό και προσπαθούσαν να κλωτσήσουν ο ένας τον άλλο στην κνήμη.
Νικητής ανακηρυσσόταν εκείνος που έριχνε τον αντίπαλο στο έδαφος. Στις μέρες μας υπάρχει μέχρι και παγκόσμιο πρωτάθλημα Shin-Kicking.

Άλματα επάνω από καμήλες (Camel Jumping): Οι άνδρες της αρχαίας φυλής Zaraniq της Υεμένης συνήθιζαν να πηδούν επάνω από καμήλες. Όσο πιο πολλές, τόσες περισσότερες οι πιθανότητες να ανακηρυχθείς νικητής.

Pato: Το επίσημο άθλημα της Αργεντινής αρχικά παιζόταν με μια ζωντανή… πάπια. Μετά από αρκετές κυβερνητικές παρεμβάσεις οι συμμετέχοντες δέχτηκαν να χρησιμοποιούν αντί για πάπιες, μπάλες. Πρόκειται για ένα αγώνισμα που συνδυάζει το έφιππο πόλο και το μπάσκετ.

Buzkashi: Το εθνικό σπορ του Αφγανιστάν είναι κάτι σαν έφιππο πόλο και σε αυτό συμμετέχουν αρκετοί παίκτες, οι οποίοι δίνουν σκληρή μάχη με το πτώμα μιας… αποκεφαλισμένης κατσίκας.

Ένα αρχαίο δισκίο που πιστεύεται ότι απεικονίζει τον βιβλικό Πύργο της Βαβέλέχει αποκρυπτογραφηθεί 100 χρόνια μετά την ανακάλυψή του και πιθανότατα αντιπροσωπεύει την αρχαιότερη και ορθότερη απεικόνιση του.

Για τους μελετητές, το δισκίο αποτελεί απόδειξη ότι ο Πύργος της Βαβέλ δεν ήταν απλώς έργο μυθοπλασίας, αλλά ένα πραγματικό κτίριο από την αρχαιότητα.

Το δισκίο του 6ου αιώνα π.Χ., που βρέθηκε πριν από έναν αιώνα και αποτελούσε μέρος μιας ιδιωτικής συλλογής, που δεν έχει μελετηθεί ή παρουσιασθεί σε έκθεση ποτέ μέχρι τώρα, απεικονίζει τον πύργο της Βαβυλώνας με τη μορφή ζιγκουράτ. Μετά την αποκρυπτογράφηση του δισκίου, ο Δρ. Andrew George, αρχαιολόγος με ειδίκευση στην αρχαία Βαβυλώνα, είναι πεπεισμένος ότι το δισκίο απεικονίζει τον βιβλικό πύργο.

Για τους μελετητές, η ταμπλέτα προσφέρει απόδειξη ότι ο Πύργος της Βαβέλ δεν ήταν απλώς έργο μυθοπλασίας, αλλά ένα πραγματικό κτίριο από την αρχαιότητα.

Ο Δρ. George, καθηγητής Βαβυλωνίας στο Πανεπιστήμιο του Λονδίνου, εξέτασε προσεκτικά το δισκίο, και παρουσίασε μια εικόνα ενός ζιγκουράτ, μια τεράστια κλιμακωτή υπερκατασκευή και δίπλα της μια ανθρώπινη φιγούρα. Ο καθηγητής μετέφρασε την επιγραφή του δισκίου και προσδιόρισε την εικονιζόμενη δομή ως τον «Πύργο του Ναού της Βαβυλώνας«.

Η απεικόνιση επιβεβαιώνει ότι ο πύργος της Βαβυλώνας ήταν ένας πύργος τυπικού Μεσοποταμικού ρυθμού και απεικονίζει τα επτά επίπεδα της αρχαίας υπερκατασκευής. Ο απεικονιζόμενος άνθρωπος δίπλα στον πύργο της Βαβυλώνας είναι ο βασιλιάς Ναβουχοδονόσορ ο Β΄. Η μετάφραση του δισκίου από τον Δρ. George αποκαλύπτει – μεταξύ άλλων – και μια λεπτομερή περιγραφή της κατασκευής του πύργου από τον τότε βασιλιά της Βαβυλώνας.

Το δισκίο αναφέρει: «Από την Άνω θάλασσα, η οποία είναι η Μεσόγειος, στην Κάτω Θάλασσα, που είναι ο Περσικός Κόλπος, οι μακρινές εκτάσεις που κατοικούνται από ανθρώπους, (τους) κινητοποίησα για να κατασκευάσω αυτό το κτίριο.»

Η επιγραφή ήταν ένα από τα κλειδιά για την αναγνώριση του ζιγκουράτ που περιγράφεται στο δισκίο ως τον Πύργο της Π.Δ. Ο Δρ George πιστεύει ότι οι οικοδόμοι του, που προέρχονται από όλη την περιοχή, θα μπορούσαν να αντιπροσωπεύσουν τα βιβλικά «πλήθη» των γλωσσών που οδήγησαν στην καταστροφή του πύργου.

«Ο μύθος για το πλήθος των γλωσσών προέρχεται από το πλαίσιο που περιγράφεται στην αστέρι για το πλήθος των λαών που συνηθίζονται στην κατασκευή του πύργου«, ανέφερε ο Δρ. George. «Υπήρχαν πολλές καθομιλουμένες γλώσσες στο εργοτάξιο ανέγερσης του πύργου. Από εκεί μπορεί να πήρε η Π.Δ. την ιδέα της σύγχυσης των γλωσσών.»

«Ως ασσυριολόγος, δεν ασχολούμαι με τη Βίβλο και δεν είμαι θρησκευόμενος άνθρωπος, αλλά σε αυτή την περίπτωση μπορώ να πω ότι υπάρχει ένα πραγματικό αρχαίο κτίριο που φαίνεται να είναι η έμπνευση για τη βιβλική αφήγηση«, παραδέχθηκε ο Δρ. George.

Οι αρχαιολόγοι γενικά συμφωνούν ότι η περιοχή του πύργου βρίσκεται στην αρχαία πόλη της Βαβυλωνίας, στην περιοχή που είναι σήμερα γνωστή ως Al Qasr, περίπου 80 μίλια νότια της σημερινής Βαγδάτης. Η αρχική πόλη, που πιστεύεται ότι χτίστηκε το 2300 π.Χ., καταστράφηκε το 1595 π.Χ. από τους Χετταίους. Το 612 π.Χ., ο Ναβουχοδονόσορ ο Β΄ ανακατασκεύασε την πόλη, μετατρέποντάς την σε πρωτεύουσα του. Κατασκεύασε ένα μεγάλο ζιγκουράτ πάνω από τον αρχικό αρχαίο πύργο.

Το ζιγκουράτ του Ναβουχοδονόσορα, που αναφέρεται από τους αρχαιολόγους ως Etemenanki, πιστεύεται ότι ήταν σχεδόν 300 πόδια ψηλό, με μια τετράγωνη βάση που μετρά 300 πόδια σε κάθε πλευρά. Ενέγραφε την παλαιότερη δομή, κατασκευασμένη από τούβλα, μέσα από ένα τεράστιο τείχος πάχους 49 τμ.

Για υπότιτλους: Ρυθμίσεις, Υπότιτλοι, Αγγλικά, Υπότιτλοι, Αυτόματη μετάφραση, Ελληνικά

Υπάρχει ένα υπέροχο σπήλαιο στην Αττική που είναι κλειστό επειδή δεν υπάρχουν κονδύλια για την ανάδειξη και συντήρησή του.

Συγχρόνως έχει κάγκελα για να μην μπαίνουν δωδεκαθεϊστές, σατανιστές και θρησκόληπτοι, που προκαλούν καταστροφές. Ωστόσο, η καγκελόφραχτη περίφραξη βρίσκεται συνεχώς παραβιασμένη, ακόμη και από ναρκομανείς ή νεαρούς που «ζουν την περιπέτεια».

Η περιφραγμένη είσοδος του σπηλαίου Βάρης
Βρίσκεται μια ανάσα από την Αθήνα στη Βάρη, στο λόφο Κρεβάτι και σε υψόμετρο 260μ.

Στην αρχαιότητα ήταν δημοφιλής λατρευτικός χώρος λόγω της πλούσιας βλάστησης, του πυκνού δάσους και των πηγών που υπήρχαν.

Σήμερα δεν προκαλεί το ίδιο ενδιαφέρον και δεν είναι επισκέψιμο. Η μεγάλη καταστροφή του τόπου που προκλήθηκε κατά τη γερμανική κατοχή δεν αποκαταστάθηκε ποτέ λόγω των εμπρησμών και των καταπατήσεων.

Το ίδιο το σπήλαιο αιώνες λεηλατείται από αρχαιοκάπηλους και καταστρέφεται από τους παράνομους επισκέπτες που το χρησιμοποιούν για τελετουργίες ή καταφύγιο.

Η είσοδος σπηλαίου από το εσωτερικό

Το σπήλαιο έγινε γνωστό το 1765 από τον Άγγλο περιηγητή Ρίτσαρντ Τσάντερ και αμέσως προσέλκυσε μεγάλο ενδιαφέρον. Πέρα από το εντυπωσιακό σταλακτικό και σταλαγμιτικό διάκοσμο, που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση, διαθέτει πλήθος αρχαίων μνημείων.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ίσως πρόκειται για το μοναδικό σπήλαιο με σκαλισμένα ανάγλυφα αγάλματα στα τοιχώματά του.

Μέχρι και ο Λόρδος Βύρων και το βασιλικό ζεύγος του Όθωνα και της Αμαλίας το επισκέφθηκαν για να θαυμάσουν το απόκρυφο αρχαίο ιερό.

Το εσωτερικό του σπηλαίου

Το εσωτερικό του σπηλαίου διαμορφώθηκε από το Σαντορινιό γλύπτη  Αρχέδημο τον 5ο π.Χ. αιώνα. Εκείνος εγκαταστάθηκε εκεί λίγο πριν τον Πελοποννησιακό Πόλεμο.

Το τοπίο τον μάγεψε και για να τιμήσει τις Νύμφες που, σύμφωνα με το μύθο κατοικούσαν στο δάσος, αλλά και το θεό Απόλλωνα και τον Πάνα μετέτρεψε το σπήλαιο σε λατρευτικό χώρο των νυμφών που λειτούργησε έως το 150 π. Χ.

Χορός νυμφών

Σύμφωνα με επιγραφές στην είσοδο υπήρχε ένα πλάτωμα στο οποίο χόρευαν γυναίκες-προσκυνήτριες των νυμφών.

Μέχρι σήμερα σώζεται ένα σκαλισμένο ανάγλυφο άγαλμα σε θρόνο χωρίς, όμως, κεφάλι.

Πιθανότατα πρόκειται για τον Απόλλωνα τον οποίο λάτρευαν ιδιαιτέρως στην πατρίδα του Αρχέδαμου, τις Κυκλάδες.

Στα τοιχώματα υπήρχαν και  ανάγλυφα Νυμφών και του Πανός  που σώθηκαν από τους αρχαιοκάπηλους του 18ου και 19ου αιώνα γιατί θεωρήθηκαν άχρηστα. Βρέθηκαν σε θραύσματα και σήμερα φυλάσσονται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο.

Επιγραφές στο εσωτερικό του σπηλαίου

Οι αρχαιοκάπηλοι

Σύμφωνα με τις επιγραφές υπήρχαν και άλλα μεγαλύτερα ανάγλυφα τα οποία εικάζεται ότι βρίσκονται σε αποθήκες ξένων μουσείων.

Πιθανό να είναι στο Λούβρο καθώς ο Γάλλος διπλωμάτης Φοβέλ είχε επισκεφθεί πολλές φορές το σπήλαιο στα τέλη του 18ου αιώνα.

Ο Αρχέδημος ως δημιουργός αυτού του ιερού αποφάσισε δίπλα στα αγάλματα των θεοτήτων να σκαλίσει και τη δική του μορφή να κρατά στο ένα χέρι σφυρί και στο άλλο τη σμίλη.

Ανάγλυφο του γλύπτη Αρχέδημου που διαμόρφωσε το σπήλαιο

Εκτός από αγάλματα υπήρχε ένας βωμός και αναθήματα (θέσεις για αφιέρωση αντικειμένων στους θεούς).

Το 1902 η Αμερικανική Αρχαιολογική Σχολή Αθηνών βρήκε πάνω από 1000 πήλινα πλούσια διακοσμημένα λυχνάρια και αναθηματικές λίθινες επιγραφές του 4ου αιώνα.

Τα περισσότερα ευρήματα βρίσκονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο Αθηνών.

Επιγραφή στα τοιχώματα του σπηλαίου

Ο διωγμός από τους χριστιανούς

Πενήντα χρόνια μετά την διακοπή της λειτουργίας του, νεοπλατωνικοί της Αττικής σχολής το χρησιμοποίησαν για τις τελετές τους.

Η επιλογή του σπηλαίου δεν ήταν τυχαία καθώς επικρατεί έντονα η αντίληψη ότι το συγκεκριμένο σπήλαιο αποτέλεσε πηγή έμπνευσης για την αλληγορία του Σπηλαίου του Πλάτωνος.

Ο Πλάτωναςτο επισκεπτόταν και είχε δηλώσει την εντύπωση που του προξενούσε.

Οι νεοπλατωνικοί εγκατέλειψαν το σπήλαιο στα τέλη του 4ου αι. μ.Χ. διότι δέχθηκαν επίθεση από τους χριστιανούς.

Εκείνοι προκάλεσαν πολλές καταστροφές, χάραξαν σταυρούς στις μορφές και τα τοιχώματα. Προσπάθησαν ακόμα και να το μετατρέψουν σε χριστιανικό ασκητήριο.

Δείτε τη ξενάγηση στο σπήλαιο: