Ο Επίκουροςδεν ακούστηκε στον καιρό του, αλλά ούτε και οι υστερινοί τον άκουσαν.

Κατάκτησε χώρες μεγάλες όσο και οι χώρες του Αριστοτέλη και του Αλέξανδρου, και μας έφτασαν μόνο μισόλογα γι’ αυτόν. Κανείς δεν έγραψε την ιστορία του. Εξαίρεση έξοχη ξεχωρίζει ξεχασμένος ο εξαίσιος Λουκρήτιος.

Οι μισοί από τους ανθρώπους που άκουσαν το όνομα του Επίκουρου, αγαθοί σαν τους μηλοκόπους στη θάλασσα, τόνε πήρανε για ακαμάτη.

Οι άλλοι μισοί, πονηροί και μπαλντατζήδες, ανιχνέψανε σωστά τον επαναστατικό του γόμο. Είδαν και τρόμαξαν τη μελλοντική του συγκομιδή. Και λάβανε μέτρα. Ο αδιάβαγος, είπανε. Ο χοιροβοσκός, ο βοϊδολάτης.

Γρήγορα άρπαξαν τα αξίνια τους και τα άλλα σύνεργα του νεκροθάφτη. Και σκέπασαν το τίμιο σώμα της γνώσης του Επίκουρου στα μαγιάπριλα και στους αηδονισμούς της σιωπής. Η χειροπιαστή στιγμή για τον άνθρωπο χάθηκε μέσα στα μάτια του.

Έτσι στερήθηκε η ανθρωπότητα τη μεγάλη ευκαιρία να εισέλθει στην τροχιά της ειλικρίνειας, της ευθύνης, της εντιμότητας και της εμορφιάς.

Οι σελτζούκοι του ιερατείου, του σχολειού και της πέννας κατηγόρησαν τον Επίκουρο τα πολλά τάχατες.

Πως απλοποίησε τάχατες τον κόσμο, γιατί ονόμασε τη χαρά, την ελαφράδα του και την ευεξία. Πως παραγνόησε τάχατες τη χασοφεγγαριά της ζωής, γιατί αρνήθηκε το κακό, τις συφορές και τη λύπη. Πως εξευτίλισε τάχατες τα ευπρεπή του ανθρώπου, γιατί εκήρυξε:

-Φάγετε και πίετε, και ευφράνθητε• γιατί αύριον αποθνήσκετε.

Πως καταφρόνησε τάχατες τους σοφούς και τους δασκάλους, γιατί παίνεσε την αμεσότητα, τη φρεσκάδα, το βαθύπλουτο κάλεσμα της στιγμής και την αυτογέννητη γνώση. Πως εχλεύασε τα θεϊκά και τα όσια.

Πίσω από τα βλέφαρα του ύπνου του, όσο ο άνθρωπος ζει, αργοσαλεύουν όνειρα, πόθοι, εμορφιές, αλήθειες και πλάνες. Και σαν αποθάνει ο άνθρωπος, στις κόχες των κρανίων που χάσκουν ξελημεριάζουν οι αράχνες, οι σκορπιοί και οι σαύρες.

Εάν δεν είχε φράξει τη φωνή του Επίκουρου ο φόβος, η άγνοια και η μισανθρωπία του ανθρώπου για τον άνθρωπο, η ιστορία θα ‘χε τραβήξει άλλο δρόμο. Αλλά τη γραμμή και την πορεία του κόσμου τη χαράξανε οι ντροπές μας: μια καρδιά που τουρτουρίζει, ένα μυαλό του προβατιού και της ύαινας, και η προέχουσα κοιλιά που τη βουρλίζουν οι βορβορυγμοί της.

Το κατώγι, ο φωταγωγός και το παραπόρτι του σπιτιού μας έκρυψαν την πρόσοψη, το στούντιο και το δώμα. Ήμασταν κάποτε από καλή γενιά. Εμείς οι γύφτοι.

Εάν ο Επίκουρος είχε περάσει –αλίμονο! μόνον οι Μήδοι περνούν-, θα ‘χε κρατήσει στον κόσμο ένα λιτό είδος αντιθρησκείας. Η ενιαία συνείδηση δηλαδή της φυσικής γνώσης, της απλότητας, του σθένους, της εγκαρτέρησης και της κατάφασης. Όλα εκείνα που ο Επίκουρος τα είπε λεβεντιά, και ο Νίτσε στις μέρες μας χαρούμενη επιστήμη και πολλή ανθρωπιά.

Με τον Επίκουρο δόθηκε η ευκαιρία στην ανθρωπότητα να προστατέψει τον άνθρωπο και το μέλλον του από έναν ατλαντικό άχρηστα πράγματα, αθλιότητες, ψεύδη, πλάνες, απάτες, συναξάρια, ιερές συνόδους, βίους αγίων, σκούφους του παπά και του πάπα, εγκλήματα και μάταιη σπατάλη του πνεύματος.

Και η ευκαιρία χάθηκε.

Δημήτρης Λιαντίνης – Πολυχρόνιο.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Πηγές: antikleidi.com, apocalypsejohn

Το 1773 ο φημισμένος Γερμανός συγγραφέας G. E. Lessing ανακάλυψε χειρόγραφο, το οποίο περιείχε ένα άγνωστο μέχρι τότε αρχαίο Ελληνικό ποίημα.

Το χειρόγραφο απέδιδε το κείμενο στον Αρχιμήδη (287-212 π.Χ.), ενώ το ποίημα από τότε έγινε γνωστό με τον τίτλο βοϊκόν πρόβλημα(=το πρόβλημα των βοδιών). Η σύνθεση έχει έκταση 44 στίχων και αντλεί την έμπνευσή της από την περίφημη ομηρική περιγραφή των βοδιών του Ήλιουστη δωδέκατη ραψωδία της Οδύσσειαςκαι την αριθμητική της πλευρά. Μόνο που τα μαθηματικά του Αρχιμήδη είναι φυσικά πολύ περισσότερο περίπλοκα: έχουμε να κάνουμε με μια περιγραφή των σχετικών αναλογιών των μαύρων, λευκών, ξανθών και ποικιλόχρωμων κοπαδιών από βόδια, τα οποία στη συνέχεια κατανέμονται γεωμετρικά στη Σικελία.^[1]

Από την εποχή της ανακάλυψης του έργου οι μελετητές ασχολήθηκαν κυρίως με τη μαθηματική πλευρά του ποιήματος, διατυπώνοντας λύσεις και τονίζοντας την περιπλοκότητα αυτών των λύσεων. Μόνο το 1965 το πρόβλημα λύθηκε αριθμητικά και καταγράφηκε στην πληρότητά του: το αποτέλεσμα είναι ένας αριθμός του οποίου τα ψηφία γεμίζουν 42 σελίδες χαρτιού.^[2]Στη μαθηματική μελέτη του προβλήματος τονίζεται κυρίως το γεγονός ότι οι αρχαίοι, και προπάντων ο Αρχιμήδης, είχαν συνειδητοποιήσει την λειτουργία των διαφορικών εξισώσεων, καθώς και τις πιθανές περιπλοκότητες και τα όριά τους.^[3]Από φιλολογική άποψη έχει μελετηθεί προπάντων η αυθεντικότητα του κειμένου, χωρίς όμως αυτό το πρόβλημα να έχει λυθεί οριστικά. Δύο είναι οι κύριες δυνατότητες: το ποίημα να είναι αυθεντικό ή εναλλακτικά να πρόκειται για μια μεταγενέστερη ποιητική παράφραση ενός προβλήματος που είχε θέσει ο σπουδαίος επιστήμονας.

Ωστόσο γενικά πολλοί φιλόλογοι σήμερα τείνουν να  αποδεχτούν την αυθεντικότητα της σύνθεσης. Σύμφωνα με το χειρόγραφο στο οποίο  βρέθηκε καταγραμμένο το ποίημα, αυτό περιλαμβανόταν σε μια επιστολή του Αρχιμήδη προς τον Ερατοσθένη τον Κυρηναίο, αλλά οι πραγματικοί αποδέκτες του ήταν οι μαθηματικοί της Αλεξάνδρειας. Αν δεχτούμε την αυθεντικότητα της σύνθεσης, τότε βρισκόμαστε πραγματικά μέσα στο πλαίσιο της ελληνιστικής παράδοσης να στέλνει ένας λόγιος ποιητής τα ποιήματά του σε έναν άλλο λόγιο ποιητή.^[4]

Βοϊκόν πρόβλημα

(Supplementum Hellenisticum201:)^[5]

Το πλήθος των βοδιών του Ήλιου, ξένε, μέτρα,

την προσοχή σου προσηλώνοντας, αν έχεις μερίδιο στη σοφία.^[6]

Πόσα άραγε βόδια έβοσκαν κάποτε στις πεδιάδες του σικελικού νησιού

της Θρινακίας,^[7]σε τέσσερις ομάδες χωρισμένα,

στο χρώμα διαφέροντας. Η μία ομάδα ήταν λευκή σαν γάλα,

η άλλη με χρώμα μαύρο έλαμπε,

μια άλλη με ξανθό, μια άλλη ήταν ποικιλόχρωμη.

Σε κάθε ομάδα ήτανε πλήθος ταύροι μοιρασμένοι

σε τέτοια αναλογία: οι λευκοί ήταν ίσοι

με το μισό συν ένα τρίτο των μαύρων

και όλων των ξανθών.^[8]Αυτό κατάλαβέ το, ξένε.

Οι μαύροι ήταν το ένα τέταρτο

συν το ένα πέμπτο των ποικιλόχρωμων και του συνόλου των ξανθών.^[9]

Οι ποικιλόχρωμοι που υπολείπονταν υπολόγισε πως ήταν άθροισμα

ισοδύναμο του ενός έκτου και του ενός εβδόμου

των λευκών και όλων των ξανθών.^[10]

Τα θηλυκά βόδια είχαν ως εξής: τα λευκότριχα

ήταν ακριβώς ίσα με το ένα τρίτο όλης

της μαύρης αγέλης συν το ένα τέταρτό της.^[11]

Οι μαύρες θηλυκές ισοδυναμούσαν

με το ένα τέταρτο των ποικιλόχρωμων συν το ένα πέμπτο τους,

όταν στο βοσκοτόπι έρχονταν όλες μαζί με τους ταύρους.^[12]

Οι ποικιλόχρωμες στο πλήθος ήταν ισάριθμες πραγματικά

με το ένα πέμπτο συν το ένα έκτο της αγέλης των ξανθότριχων.^[13]

Οι ξανθές πάλι ήταν ίσες στον αριθμό με το μισό του ενός τρίτου

συν το ένα έβδομο της λευκής αγέλης.^[14]

Ξένε, εσύ αν πεις πόσα ήταν ακριβώς τα βόδια του Ήλιου,

χωριστά τον αριθμό των καλοθρεμμένων ταύρων

καθώς και πόσες ήταν οι θηλυκές ανάλογα με το χρώμα τους,

δεν θα θεωρείσαι αμαθής, ούτε αδαής στους αριθμούς.

Όμως ακόμη δεν θα αριθμείσαι ανάμεσα στους σοφούς.^[15]Εμπρός σκέψου

και όλες τις ακόλουθες ιδιότητες των βοδιών του Ήλιου:

οι ταύροι με το λευκό χρώμα, όταν ανακάτευαν το πλήθος τους

με τους μαύρους, στέκονταν ακριβώς ισόμετροι

στο βάθος και στο πλάτος,^[16]ενώ εξ ολοκλήρου γέμιζαν

με το πλήθος τους τις πολύ μακρές πεδιάδες της Θρινακίας.

Οι ξανθοί πάλι και οι ποικιλόχρωμοι, όταν αθροίζονταν μαζί σε ένα κοπάδι,

στέκονταν αρχικά ένας, αλλά σταδιακά ολοκλήρωναν

ένα τρίγωνο σχήμα, δίχως προσθήκη

ταύρων με άλλο χρώμα, ούτε αφαίρεση.^[17]

Κι αυτά εάν τα βρεις όλα μαζί και τα μετρήσεις στο μυαλό σου

και υπολογίσεις όλους τους αριθμούς από τα πλήθη, ξένε,

πήγαινε νικηφόρος όλο δόξα και να ξέρεις πως από κάθε άποψη

έχεις κριθεί γεμάτος με τούτη τη σοφία.^[18]

[1] Η Σικελία ήταν φυσικά το νησί από το οποίο καταγόταν ο Αρχιμήδης.

[2] Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν είχαν προηγηθεί σημαντικά βήματα για την επίλυση του προβλήματος. Ανάμεσα στους μαθηματικούς που συνέβαλαν στην πορεία προς τη λύση ήταν ο Wurm (1830), o Nesselmann (1842) και ο Amthor (1880). Ο τελευταίος ανακάλυψε μια μέθοδο για τον υπολογισμό του μεγάλου μεγέθους της λύσης, εκφράζοντας μόνο τα τέσσερα πρώτα σημαντικά ψηφία ενός αριθμού που περιλαμβάνει εκατοντάδες χιλιάδες ψηφία.

[3] Παραμένει ακόμη ασαφές με ποιον τρόπο οι αρχαίοι μαθηματικοί θα ξεκινούσαν να σκέφτονται για να λύσουν το πρόβλημα, ούτε είναι γνωστό εάν ο δημιουργός του μαθηματικού προβλήματος γνώριζε τις ποσότητες εκ των προτέρων. Ένα άλλο έργο του Αρχιμήδη (Ψαμμίτης) αναπτύσσει πράγματι ένα σύστημα για την αντιμετώπιση πολύ μεγάλων αριθμών.

[4] Ποιητικά επιγράμματα τα οποία αποτελούν μαθηματικούς γρίφους έχουν συγκεντρωθεί στο δέκατο τέταρτο βιβλίο της Παλατινής ανθολογίας.

[5] Το ομηρικό χωριό στο οποίο στηρίζεται το ποίημα μας είναι το ακόλουθο (μ 127-130 -μιλά η Κίρκη στον Οδυσσέα και του δίνει οδηγίες για το ταξίδι του):

Θα φτάσεις στο νησί της Θρινακίας. Εκεί βόσκουν πλήθος

βόδια του Ήλιου και παχιά πρόβατα.

Επτά είναι οι αγέλες των βοδιών, τόσες και των ωραίων προβάτων,

και κάθε αγέλη έχει πενήντα ζωντανά.

[6] Το ποίημα ή η φωνή που μιλά προσποιείται ότι το κείμενο είναι γραμμένο σε μια επιγραφή που έχει στηθεί σε δημόσιο χώρο και ότι κάποιος περαστικός, ο οποίος αποκαλείται τυπικά ξένος, θα σταθεί και θα το διαβάσει και θα προσπαθήσει να λύσει το πρόβλημα. Αυτού του είδους η λεκτική προσποίηση είναι συνήθης στα ελληνιστικά επιγράμματα.

[7] Η Θρινακία ταυτιζόταν από πολλούς αρχαίους συγγραφείς με το νησί της Σικελίας. Μάλιστα υπήρχε η άποψη ότι το όνομα αποτελούσε παραφθορά ενός αρχικού τύπου Τρινακρία, τρεις άκρες, με παραπομπή στο τριγωνικό σχήμα του νησιού.

[8] Η πρώτη από επτά εξισώσεις. Λ = Λευκός, Μ = Μαύρος, Ξ = Ξανθός, Π = Ποικιλόχρωμος. Τα αντίστοιχα μικρά γράμματα αφορούν τα θηλυκά, τις αγελάδες.

       Λ = (1/2+1/3) Μ+Ξ = 5/6 Μ+Ξ.

[9] Μ = (1/4+1/5) Π+Ξ = 9/20 Π+Ξ.

[10] Π = (1/6+1/7) Λ+Ξ = 13/42 Λ+Ξ.

[11] λ = (1/3+1/4) (Μ+μ) = 7/12 (Μ+μ).

[12] μ = (1/4+1/5) (Π+π) = 9/20 (Π+π).

[13] π = (1/5+1/6) (Ξ+ξ) = 11/30 (Ξ+ξ).

[14] ξ = (1/6+1/7) (Λ+λ) = 13/42 (Λ+λ).

[15] Λεκτικό παίγνιο με τη λέξη ἐναρίθμιος.

[16] Δηλαδή σχημάτιζαν τετράγωνο. Σύμφωνα με μια άλλη ερμηνεία το άθροισμά τους ήταν τετράγωνος αριθμός.

[17] Το άθροισμα των ποικιλόχρωμων και των ξανθών ταύρων ήταν τρίγωνος αριθμός. Ξεκινούσαν με έναν ταύρο στην πρώτη σειρά, δύο στη δεύτερη σειρά κ.ο.κ. Έτσι σχηματιζόταν ένας αριθμός της μορφής 1+2+3+4+…ν, που αντιστοιχεί σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο με πλευρά ν.

[18] Το λεξιλόγιο του τελευταίου τμήματος του κειμένου θυμίζει την Σφίγγα, η οποία απαιτεί από τον διαβάτη την επίλυση του αινίγματος προκειμένου να τον αφήσει να προχωρήσει, ενώ το επίθετονικηφόροςπαραπέμπει στις επινίκιες ωδές του Πινδάρου, όπως και η μετοχή κεκριμένος (=αυτός που αγωνίστηκε και κρίθηκε νικητής), μόνο που εδώ το αγωνιστικό πλαίσιο δεν είναι η αθλητική ικανότητα, αλλά η μαθηματική, καθώς και η γενικότερη ικανότητα της λογιοσύνης, μέρος της οποίας είναι και η ποιητική τεχνική, ιδίως η τεχνική των λογοτεχνικών υπαινιγμών στην προγενέστερη ποίηση και ιδιαίτερα στην ομηρική.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Ίσως το πιο οριακό σημείο της αρχής του εκπολιτισμού των ανθρώπων ήταν η εποχή του Τριπτόλεμουκαι του δώρου που πήρε από την θεά Δήμητρα, την γνώση της σποράς.

Η θεά όταν στην αναζήτηση της για την κόρη της Περσεφόνη φτάνει στην Ελευσίνα εκεί την συναντά ο βασιλιάς της πόλης Κελεός. Όταν βλέποντάς την καταταλαιπωρημένη την ρωτά και μαθαίνει για την κόρη της την χαμένη την λυπάται και της προσφέρει το παλάτι να την φιλοξενήσει.

Η Δήμητρα ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που ένας βασιλιάς ενδιαφέρθηκε για μία άγνωστη και μάλιστα την φιλοξένησε στο παλάτι του προτείνει να διδάξει τον μικρό του γιο, κάτι που ευχαρίστως αποδέχεται ο ελευσίνιος βασιλιάς.

Η Δήμητρα μέσα σ’ αυτά που μάθαινε τον μικρό βασιλόπαιδα του δίδασκε την ακαϊα με πρακτικό τρόπο για να τον κάνει αθάνατο. Δηλαδή τον κρατούσε πάνω από μία εστία αναμμένη και μουρμούριζε τους ακατάληπτους λόγους, έτσι όπως μας πληροφορεί και ο Απολλόδωρος, έφευγαν οι θνητές σάρκες που καίγονταν. Όταν μία νύχτα η βασίλισσα Μετάνειρα, που έβλεπε τον γιο της Δημοφώντα, να μεγαλώνει «παράξενα» κρυφοκοίταξε να δει τι ακριβώς έκανε η φιλοξενούμενη τους, βλέποντας αυτό το θέαμα κατατρόμαξε έβαλε τις φωνές και τότε πέφτει το παιδί από τα χέρια της Θεάς και καίγεται.

Η Δήμητρα αναγκάζεται να παρουσιαστεί με την κανονική θεϊκή της μορφή και η βασίλισσα κατανοώντας το λάθος της πέφτει στα πόδια της και της ζητά συγνώμη. Όμως η Θεά Δήμητρα μη μπορώντας να δεχθεί τον χαμό του παιδιού αποφασίζει να διδάξει στο μεγαλύτερο γιο τον Τριπτόλεμο την γνώση της σποράς.

Έτσι τον καθιστά απόστολο της γνώσης της σποράς και τον στέλνει σ΄ ολόκληρο τον κόσμο να την μεταφέρει. Του παρέχει και μεταφορικό μέσο το οποίο κατασκεύασε η ίδια και ήταν ένα άρμα με φτερωτούς δράκους και διέσχιζε με αυτό τους ουρανούς μεταφέροντας την γνώση της σποράς.

Γίνεται λοιπόν ο Τριπτόλεμος ο πρώτος εκπολιτιστής αφού η γνώση της σποράς όπως ο καθένας μπορεί να αντιληφθεί αποτελεί το πρώτο στάδιο του πολιτισμού, κατά κάποιο αποσυμβολισμό. Οι πρώτοι που δέχθηκαν αυτή την γνώση ήταν οι Αρκάδες, πανάρχαιοι Πελασγοί- Έλληνες, οι οποίοι φαίνεται να εξαπλώνονται σε διάφορα σημεία της γης και να μεταφέρουν έτσι τον πολιτισμό σε μία εποχή όπου όπως υποστηρίζεται ήταν μετά την καταβύθιση της Αιγηίδος και οι άνθρωποι βρίσκονταν σε πρωτόγονη κατάσταση( 10.000 – 7.000 π.Χ.).

Οι λαοί που δέχθηκαν την γνώση και τον πολιτισμό ( Ίαντες, Άονες, Εκτήναι, Τελχίνες, Λέλεγες, Πελασγοί, Κάτονες, Μόσχοι, Παφλαγόνες, Χάλυβες, Ίβηρες, Ιλλυριοί, Δρύοπες, Φρύγες, Λύκιοι, Μήονες, Μακεδόνες, Θράκες, Αιτωλοί, Μυσοί, Κίλικες, Λούβιοι, Κάρες κ. ά. ), δεν ήσαν παρά απόγονοι των ίδιων πρωτόγονων ανθρώπων οι οποίοι ανέκαθεν ζούσαν και αναπτύσσονταν στον χώρο της Αιγηίδος προ και μετά την καταβύθιση της.

Σε μερικές χώρες ο Τριπτόλεμος αντιμετώπισε αντιδράσεις. Ο βασιλιάς π.χ. των Γετών Κάρναβος, αφού έμαθε ο ίδιος την τέχνη της καλλιέργειας των δημητριακών, σκότωσε έναν από τους δράκοντες του άρματός του, για να μη διαδοθεί το μυστικό σε άλλες χώρες. Η Δήμητρα μεταμόρφωσε τον Κάρναβο σε δράκο, για να αντικαταστήσει τον σκοτωμένο. Αλλού, στην Πάτρα, ο Ανθείας, γιος του βασιλιά Εύμηλου, προσπάθησε να ζέψει τους δράκοντες στο θεϊκό άρμα μόνος του, την ώρα που ο Τριπτόλεμοςκοιμόταν, αλλά έπεσε από το άρμα και σκοτώθηκε. Ο Εύμηλος και ο Τριπτόλεμος, για να τον τιμήσουν, ίδρυσαν την πόλη Άνθεια.

Όταν γύρισε στην Ελευσίνα, η Δήμητρα τον μύησε στη λατρεία της και έγινε ο πρώτος ιερέας της. Στην Ελευσίνα υπήρχε βωμός του, καθώς και το αλώνι όπου κατά το θρύλο είχε αλωνιστεί το πρώτο σιτάρι που έβγαλε η σπορά του, και που ήταν γνωστό σαν Άλως Τριπτολέμου. Ο Τριπτόλεμος λατρευόταν και στην Αθήνα, στο Ελευσίνιο άντρο, μέσα στο οποίο υπήρχε άγαλμά του.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Πηγές: conspiracyfeeds, elhalflashbacks

Ιερό μυθικό πουλί. Η Φιλική Εταιρεία χρησιμοποίησε τον Φοίνικα ως σύμβολο του Ελληνικού κράτουςπου ξαναγεννιέται από τη στάχτη του. Ο Α. Υψηλάντης στη σημαία του Ιερού Λόγου και ο Καποδίστριας τον καθιέρωσε επίσημο έμβλημα του κράτους και το απεικόνισε πάνω στα νομίσματα και τις σφραγίδες. Από τον Ησίοδο τον -8ο αιώνα, έχουμε την αρχαιότερη αναφορά για τον Φοίνικα, που τον ταυτίζει με τον ήλιο και τον Θεό Απόλλωνα.

Κατά τον Ηρόδοτο είχε το μέγεθος του αετού και πούπουλα χρυσοκόκκινα (βιβλ. 2,73). Κάθε 500 χρόνια ερχόταν από την Αραβία στην Ηλιούπολη της Αιγύπτου, μεταφέροντας το νεκρό πατέρα του, τον οποίο τύλιγε σε σχήμα αβγού μέσα σε σμύρνα και τον έθαβε στο ιερό του Ήλιου. Ο Έλληνας ιστορικός Ηρόδοτος, λέει: «Δεν έχω δει ποτέ αυτό το πουλί παρά μόνο σε εικόνες. Μέρη του φτερώματός του έχουν το χρυσό χρώμα και άλλα βαθυκόκκινο και μοιάζει στο περίγραμμα και τις διαστάσεις με αετό.

Το πουλί αυτό μοιάζει με μεγάλο αετό ή με ερωδιό με χρυσό και κόκκινο φτέρωμα αν και ο κινέζικος έχει πέντε χρώματα. Του δίνουν πολλές ηλικίες, 500 , 540 , 1000 , 1461 , 12.994 χρόνια. Αυτός είναι ο Φοίνικαςπου γνωρίζουμε, το πουλί που αναγεννάτε μέσα από τις στάχτες του». Ο Φοίνικας δεν ζει με φρούτα ή λουλούδια, αλλά με μία υγρή κολλώδη ουσία, όπως το ρετσίνι, που ευωδιάζει λιβάνι. Μύρα η κομμιοφόρος.

Κατά τον Πλίνιο ένας μόνο Φοίνικας υπάρχει σ` ολόκληρο τον κόσμο. Όταν γερνά, κατασκευάζει φωλιά με κλαδιά αρωματικών φυτών, τη γεμίζει με αρώματα και πεθαίνει καιόμενος μέσα σ` αυτή. Από τη στάχτη του ξαναγεννιέται και μεταφέρει τα λείψανα της προηγούμενης υπάρξεώς του μαζί και της φωλιάς του στην πόλη του Ήλιου για ταφή.

Ο Πλίνιος ο πρεσβύτερος γράφει ότι: «Ο Φοίνικας ζούσε 1.460 έτη και οι ενδείξεις της επιστροφής του δίνονταν από τις κινήσεις των αστέρων». Ο Πλατωνικός Φιλόσοφος Κέλσιος, στο έργο του «Αληθής Λόγος», μας λέει: Ένα πουλί της Αραβίας, ο Φοίνικας, κουβαλά στην Αίγυπτο τον νεκρό πατέρα του τυλιγμένο σε σμύρνα (βαλσαμόδεντρο) και τον αποθέτει στο τέμενος του ήλιου.

Ο Οβίδιος μας λέει, ο Φοίνικαςέρχεται από την Ασσυρία, αλλά αυτό το πουλί εμφανίζεται σε πολλά μέρη του κόσμου. Όλα αυτά τα πουλιά έχουν ταυτιστεί με τον ήλιο και μοιάζουν πολύ στο πουλί που περιγράφει ο Οβίδιος. Ο Οβίδιος στο έργο του «Μεταμορφώσεις» γράφει τα εξής για τον Φοίνικα: «Ο Φοίνικας, όπως τον ονομάζουν οι Έλληνες, είναι ένα μυθικό πουλί, που αναγεννάτε από την τέφρα του.

Είναι ένα ιερό πουλί που έρχεται πάντα από την ανατολή και φέρνει τον πατέρα του βαλσαμωμένο μέσα σε μια σφαίρα γεμάτη μύρο και πηγαίνει και την αφήνει μέσα στον ναό του Ηλίου της Ηλιούπολης. Εκεί χτίζει και την φωλιά του στην πέτρα του ηλίου, και από εκεί χανόταν μέσα στις φλόγες όταν ήθελε να φύγει. Οι Αιγύπτιοι ονόμαζαν το πουλί αυτό «Μπενού» και το ταύτιζαν με τον θεό Ατούμ, θεό της δημιουργίας, κατόπιν με τον Ρα και τέλος με τον Όσιρι. Τα κείμενα των πυραμίδων τοποθετούν το γεγονός της δημιουργίας και των Ζεπ Τεπί (θεοί) στην Ηλιούπολη, στον «Ναό του Φοίνικα».

Σύμφωνα με την παράδοση, ο Φοίνικας, αυτό το εξαίσιο πουλί, εμφανίζεται σαν από θαύμα πάντα από τον ανατολικό ορίζοντα κατά την διάρκεια παγιωμένων σημείων του ουρανού, για να αναγγείλει την αρχή μιας νέας κοσμικής εποχής. Επέστρεφε στην Ηλιούπολη αναγεννημένος κάθε 1.460 χρόνια, όταν έκλεινε ο Σωθικός (Σειριακός) κύκλος, ο οποίος και ονομαζόταν «Ιδανικό Νέο Έτος» και συνέπιπτε με την ηλιακή αύξηση του Σειρίου.

Οι περισσότεροι σύγχρονοι ερευνητές της αρχαίας αιγυπτιακής θρησκείας αναφέρουν ότι τα μυστήρια της Αιγύπτου ή «Μυστήρια του Όσιρι» θεσπίστηκαν από τον Ερμή τον Τρισμέγιστο, που ήταν2 παιδαγωγός του Όσιρι. Σχεδόν όλες οι πληροφορίες για τα αιγυπτιακά Μυστήρια προέρχονται από τον Έλληνα ιστορικό Ηρόδοτο. Έδρα των αιγυπτιακών μυστηρίων ήταν η πόλη Άβυδος, με τον μεγαλοπρεπή ναό του θεού «Ήλιου – Ρα». Όμως τα πιο μεγάλα και τα πιο ιερά μυστήρια της αιγυπτιακής θρησκείας ήταν τα «Μυστήρια του Φοίνικα» στην Ηλιούπολη.

Ο Φοίνικας ήταν ένα ιερό πουλί γνωστό σαν «Πνεύμα του Αναστημένου Όσιρι», το οποίο, σύμφωνα με τις θρησκευτικές δοξασίες της Αιγύπτου, ζούσε στον αστερισμό του Σειρίου. Ήταν το θεϊκό σύμβολο του Όσιρι και δήλωνε την αναγέννηση, η οποία άρχιζε από το «Μέγαρο του Φοίνικα» της Ηλιούπολης, όπως αναφέρουν τα κείμενα της πυραμίδας Τεξτς. Ο Γερμανός φιλόλογος Αδόλφος Έρμαν αναφέρει τα εδάφια των ταφικών μνημείων στα οποία είναι γραμμένα τα εξής: «Η ψυχή του Όσιρι κατοικεί στο πουλί Μπενού (Φοίνικας)». Ο ίδιος ο Όσιρις λέει: «Είμαι ο μεγάλος Φοίνικας που είναι το Ένα. Είμαι ο Όσιρις που έρχομαι από τον Σείριο. Είμαι ο επιβλέπων των πάντων»

Ο Πλούταρχος εξηγεί, ότι όλα τα ονόματα των Αιγυπτίων Θεών είναι Ελληνικά, και τα μετέφεραν στην Αίγυπτο, από την Ελλάδα οι εκάστοτε μεταναστεύσαντες Έλληνες. Επί πλέον (ο Πλούταρχος) ως ιερέας του Απόλλωνος στους Δελφούς, μας φανερώνει ότι η θεά Αθηνά και η Ίσις, είναι το ίδιο πρόσωπο, η ίδια θεότης με διαφορετικό όνομα. Καθώς και ο θεός Ώρος ταυτίζεται υπό των Ελλήνων με τον Απόλλωνα. Δηλαδή οι (αρχαίοι) Αιγύπτιοι και οι Έλληνες είχαν τους ίδιους Θεούς με διαφορετικά ονόματα και αυτό μας υποδεικνύει κοινή καταγωγή μεταξύ τους.

Ο Πλούταρχος στο έργο του «Περί Ίσιδος και Οσίριδος» μας δηλώνει ότι η θεά Ίσις συμβολίζει το άστρο του Κυνός Σείριον ή Σώθιν «Εγώ ειμί η εν τω άστρω τω Κυνί επιτέλλουσα, κατακολουθών τω Ωρίωνι τω αστερισμώ του Οσίριδος» (Δαμάσκιος παρά Hopner). «Υπό των Ελλήνων (συνεχίζει ο Πλούταρχος) Κύων καλείται η ψυχή της Ίσιδος, Σώθις δε υπό των Αιγυπτίων, Ωρίων δε, η ψυχή του Ώρου, η δε ψυχή του Τυφώνος, Άρκτος. Οι δε ψυχές τους λάμπουν ως άστρα στον ουρανό. Επί πλέον αναφέρει «τον Θεό Όσιρι, ως στρατηγό και πλοίαρχο του Κανώβου, το οποίον πλοίο, ονομάζουν οι Έλληνες ΑΡΓΩ».

Ο αστερισμός Της Αργούς, δεν απέχει μακριά από τους αστερισμούς του Ωρίωνος και του Κυνός, από τους οποίους ο πρώτος εθεωρείτο ως ο ιερός αστερισμός του Ώρου και ο δεύτερος της Ίσιδος». Ο Όσιρις, εξομοιώθηκε με πολλές θεότητες του Ελληνικού πάνθεου, κυρίως δε με τον Διόνυσο και τον Άδη. Όντας αρχικά θεός της φύσης, ενσάρκωση του πνεύματος της βλάστησης, που πεθαίνει κατά το θερισμό και αναγεννάται όταν φυτρώνει ο σπόρος, ο Όσιρις λατρεύθηκε σε ολόκληρη την αρχαία Αίγυπτο ως θεός των νεκρών. Ο Όσιρις μαζί με τον Σέραπη χαρακτηρίζονταν Άζωνοι θεοί.

Σύμφωνα με πανάρχαιες παραδόσεις όλων των ιστορικών λαών του πλανήτη, οι Θεοί μας, τα ουράνια όντα, επιστρέφουν σε τακτά χρονικά διαστήματα, κάθε 13.000 χρόνια στην αρχή ή στο τέλος ή και στο μέσον του ζωδιακού κύκλου, που διαρκεί 25.920 χρόνια. Σύμφωνα με μαρτυρίες αρχαίων ιστορικών, που αναφέρονται στο «Ημερολόγιο της Πέτρας» που υπήρχε στην επικάλυψη της μεγάλης πυραμίδας, προκύπτει ότι ο νέος «Κύκλος του Φοίνικα» συμπίπτει με το κλείσιμο της ζωδιακής τροχιάς της Γης, στις 21-12-2012 του ισχύοντος σήμερα ημερολογίου.

Βιβλιογραφία: Αιθηρόη , E R E B U S – Windows Live , Γερασ. Καλογεράκη “Φως από την μεγάλη πυραμίδα” εκδόσεις Δίον, Ελληνική

Ελεύθερη Εγκυκλοπαίδεια, ΕΝΝΕΑ ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ: ΟΙ ΑΙΓΥΠΤΙΟΙ, ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΤΟΥΣ, Περιοδικό “Ιερά Ελλάς”.

Ένα πράσινο βραχιόλι σε μια σπηλιά της Σιβηρίας ανέτρεψε όλα όσα πίστευαν μέχρι σήμερα οι επιστήμονες για τους λεγόμενους Ντενισόβιους (Denisova hominin), ένα ανθρώπινο υποείδος του γένους Homo που κατοικούσε στην οροσειρά Αλτάι της Σιβηρίας.

Οι Ντενισόβιοι θεωρούνταν περισσότερο πρωτόγονοι από τους Νεάτερνταλ. Ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε γι'αυτούς, καθώς οι αρχαιολόγοι μέχρι σήμερα είχαν εντοπίσει μονάχα ορισμένα οστά και δόντια, τα οποία δεν είναι ικανά να μας παρέχουν μια ολοκληρωμένη εικόνα του συγκεκριμένου «υποείδους».

Αρχαιολογική ανασκαφή στο σπήλαιο των Ντενισόβιωνστην οροσειρά Αλτάι της Σιβηρίας έφερε στο φως ένα πράσινο βραχιόλι, το οποίο ήταν κρυμμένο ανάμεσα σε άλλα χρηστικά αντικείμενα και μια στοίβα από οστά μαμούθ. Κανείς δεν πίστευε πως το συγκεκριμένο ανθρώπινο υποείδος θα ήταν ικανό να δημιουργήσει ένα τέτοιο κόσμημα, γεγονός που προκαλεί ερωτηματικά.

Οι Νεάντερταλ, σύμφωνα με τους επιστήμονες, ανέπτυξαν τέτοιου είδους τεχνοτροπία γύρω στο 10.000 π.Χ., όμως το συγκεκριμένο βραχιόλι είναι 40.000 ετών!Αυτό σημαίνει πως οι Ντενισόβιοι ίσως στο μέλλον να μην θεωρούνται υποείδος, αλλά είδος του γένους Homo και μάλιστα αρκετά εξελιγμένο. Η συγκεκριμένη είδηση μάλιστα ευνοεί εκείνους που διατείνονται ότι υπήρξαν χαμένοι προϊστορικοί πολιτισμοί στον πλανήτη μας, για τους οποίους γνωρίζουμε ελάχιστα πράγματα.

Το πράσινο βραχιόλι είναι φτιαγμένο από τους λεγόμενους χλωρίτες, μια ομάδα φυλλοπυριτικών ορυκτών. Εκτιμάται πως κατασκευάστηκε ώστε να μπορεί να φορεθεί από γυναίκες ή εφήβους σε ιδιαίτερα ξεχωριστές περιστάσεις. Στο σημείο αυτό να αναφέρουμε ότι το βραχιόλι ανακαλύφθηκε πριν από επτά χρόνια, όμως πρόσφατα υπολογίστηκε το έτος κατασκευής του.

Ένα τρισδιάστατο ταξίδι στην Αρχαία Ελλάδαμέσα μια εξαιρετική δουλεία 5 λεπτών που μας δείχνει την τεράστια κληρονομία που άφησαν οι Αρχαίοι Έλληνες.

Ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο για να γνωρίσουν οι νεότεροι και να θυμηθούμε οι παλαιότεροι ποιοι είμαστε και έχουμε υποχρέωση απέναντι στους προγόνους μας να σταθούμε όρθιοι και να μεταφέρουμε σε όλο το κόσμο αυτή τη μεγάλη κληρονομιά.

Ο Πλάτωνπροσεγγίζει το πρόβλημα της γνώσης σε πολλούς διαλόγους, πουθενά όμως δεν αναπτύσσει μια πλήρη θεωρία της γνώσης. Απορρίπτει τις αισθήσεις ως πηγή της έγκυρης γνώσης και υποδεικνύει την οδό της εκπαίδευσης και της επίπονης διανοητικής άσκησης ως μέθοδο πρόσβασης στη γνώση των Ιδεών.

Οντολογία και γνωσιολογία

Αν και ο Πλάτων αναφέρεται συχνά σε γνωσιο-θεωρητικά ζητήματα, δεν υπάρχει διάλογος όπου εκτίθεται η πλατωνική θεωρία της γνώσης. Ο Θεαίτητος έχει θέμα του τη γνώση, είναι όμως ένας κριτικός  διάλογος, που αποσκοπεί κυρίως στην απόρριψη της αισθησιοκρατίας, και καταλήγει σε απορία. Είναι ωστόσο σαφές ότι ο Πλάτων, σε καμία περίοδο της φιλοσοφικής του πορείας, δεν αποδέχθηκε τη θέση ότι η αίσθηση μπορεί να είναι πηγή έγκυρης γνώσης (ο ίδιος αποδίδει τη θέση αυτή στον σοφιστή Πρωταγόρα).

Για τον Πλάτωνα, έγκυρη γνώση είναι μόνο η γνώση των νοητών Ιδεών. Η ύπαρξη των Ιδεών θεωρείται δεδομένη στα γραπτά του Πλάτωνα, είναι μια «βασική θέση» (μια υπόθεσης),η οποία τίθεται, δεν αποδεικνύεται. Είναι ωστόσο ενδιαφέρον ότι, όταν ο Πλάτων επιχειρεί να «καταδείξει» την ύπαρξη των Ιδεών, χρησιμοποιεί ένα επιχείρημα που αντλείται από τη γνωσιολογία.

«Καταλήγω λοιπόν στην ακόλουθη τοποθέτηση: αν η νόηση και η αληθής γνώμη είναι δύο διακριτά γένη, τότε οπωσδήποτε υπάρχουν όντα αυτά καθ’ αυτά, Ιδέες που τις συλλαμβάνουμε όχι με την αίσθηση αλλά μόνο με τη νόηση. Αν πάλι, όπως πιστεύουν μερικοί, η αληθής γνώμη δεν διαφέρει σε τίποτε από την αίσθηση, τότε θα αποδώσουμε βέβαιη ύπαρξη μόνο σε όσα αισθανόμαστε διαμέσου του σώματος. Νόηση όμως και αληθής γνώμη είναι χωρίς αμφιβολία δύο διακριτά γένη, γιατί έχουν αναπτυχθεί χωριστά και διατηρούν ανόμοιο χαρακτήρα».(Τίμαιος 51de)

Οι σωκρατικοί διάλογοι

Είναι σίγουρο ότι δεν μπούμε να αντλήσουμε στοιχεία για την πλατωνική αντίληψη της γνώσης από πρώιμους διαλόγους, όπου ο Σωκράτης εμφανίζεται να διακηρύσσει με άνεση και αυταρέσκεια το «εν οίδα ότι ουδέν οίδα». Ο Σωκράτης δείχνει να διαθέτει μια έμφυτη δυνατότητα σύλληψης των ηθικών αληθειών – και αυτό είναι που τον διαφοροποιεί από τους Σοφιστές αντιπάλους του. Η δυνατότητα όμως αυτή δεν είναι προϊόν διανοητικής άσκησης, ούτε επεκτείνεται σε ζητήματα πέραν της ηθικής. Αν δεχθούμε λοιπόν (την κρατούσα άποψη) ότι ο Πλάτων βαθμιαία αποδεσμεύεται από τον Σωκράτη και αισθάνεται την ανάγκη να διατυπώσει με θετικό τρόπο βασικές φιλοσοφικές θέσεις, τότε χρειάζεται κάποιο ασφαλές θεμέλιο για την οικοδόμηση της έγκυρης γνώσης.

Η γνώση ως «ανάμνηση»

Στον Μένωνα και τον Φαίδωνα ο Πλάτων υποστηρίζει τη διάκριση θνητού σώματος και αθάνατης ψυχής. Υιοθετώντας τη γλώσσα των μυστηρίων, δείχνει να αποδέχεται το δόγμα της μετεμψύχωσης, σύμφωνα με το οποίο η αθάνατη ψυχή ενσωματώνεται διαδοχικά σε διαφορετικά σώματα και ζει πολλές ζωές. Ο τρόπος ωστόσο που εισάγεται η πίστη στη μετεμψύχωση δείχνει ότι η πρόθεση του Πλάτωνα δεν είναι η αποδοχή διαδεδομένων μυστικών δοξασιών, αλλά το ενδιαφέρον του για ζητήματα γνωστικής φύσεως. Το παράδοξο που διατυπώνεται στον Μένωνα είναι ακριβώς το πώς γνωρίζουμε: αν κάτι το ξέρουμε ήδη δεν υπάρχει λόγος να το μάθουμε, ενώ αν δεν το γνωρίζουμε πώς θα αντιληφθούμε ότι το μάθαμε; Η επίλυση του παραδόξου στηρίζεται στην υιοθέτηση μιας εκδοχής του δόγματος της μετεμψύχωσης. Αυτό που μαθαίνουμε, δεν το μαθαίνουμε εξ αρχής, αλλά το ξαναθυμόμαστε. Η ψυχή επιζεί μετά το θάνατο του σώματος και έχει τη δυνατότητα να έρθει σε επαφή με τις αιώνιες Ιδέες. Η γνώση των Ιδεών λησμονείται όταν η ψυχή επιστρέφει σε νέο σώμα, υπάρχει όμως η δυνατότητα, σε κατάλληλες συνθήκες, να επανακτηθεί αυτή η γνώση. Η έγκυρη γνώση, επομένως, είναι στην πραγματικότητα «ανάμνηση».

Στο σημείο αυτό είναι λογικό να τεθεί το ερώτημα αν ο ορθολογιστής Πλάτων όντως προσυπογράφει το δόγμα της μετεμψύχωσης, που οπωσδήποτε μοιάζει αυθαίρετο. Μήπως η αλληγορική γλώσσα του μύθου προσφέρει στον Πλάτωνα μια διέξοδο σε ένα δύσκολο φιλοσοφικό πρόβλημα; H απάντηση σε ένα τέτοιο ερώτημα δεν είναι εύκολη, ειδικά όταν αναφερόμαστε στον Πλάτωνα, ο οποίος ομολογουμένως έχει εκπληκτικές συγγραφικές δυνατότητες. Όσοι πάντως θέλουν να απαλλάξουν τη φιλοσοφία του Πλάτωνα από αυθαίρετες, θρησκευτικού τύπου, δοξασίες, θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι η μετεμψύχωση είναι ένας αλληγορικός τρόπος για να δηλωθεί η πεποίθηση του Πλάτωνα ότι το ανθρώπινο είδος διαθέτει έμφυτη τη νόηση και τη δυνατότητα έγκυρης γνώσης – πρόκειται για τη γνώση που στους νεώτερους χρόνους ονομάστηκε apriori, και είναι κοινό γνώρισμα κάθε νοησιαρχικής γνωσιοθεωρίας.

Η αλληγορία της «γραμμής» στην Πολιτεία

Δεν υπάρχει κανένα κείμενο της ώριμης συγγραφικής περιόδου του Πλάτωνα, που να αμφισβητεί τη δυνατότητα έγκυρης γνώσης. Ακόμη και αν ο δρόμος προς τη γνώση δεν περιγράφεται με σαφήνεια, και ανοίγεται μόνο σε μια περιορισμένη ελίτ προικισμένων ατόμων, η γνώση των Ιδεών, η αληθινή γνώση, αν και δύσκολη,παραμένει προσιτή.

Στο 6ο βιβλίο της Πολιτείας, ο Πλάτων προσεγγίζει τα όντα και τη γνώση χρησιμοποιώντας την εικόνα μιας γραμμής, που τέμνεται σε άνισα μέρη. Στο μεγαλύτερο τμήμα της γραμμής αντιστοιχούν τα νοητά και στο μικρότερο τα αισθητά – η γνώση των αισθητών μάς δίνει απλώς γνώμη, ενώ των νοητών αλήθεια. Το κάθε μέρος της γραμμής υποδιαιρείται σε άλλα δύο άνισα τμήματα, οπότε τα αισθητά χωρίζονται στα αντικείμενα και στα είδωλά τους και τα νοητά στις Ιδέες και στα μαθηματικά μεγέθη. Οι αντίστοιχες γνωστικές ενέργειες είναι η «εικασία» για τα είδωλα, η «δόξα» για τα αισθητά αντικείμενα, η «διάνοια» για τα μαθηματικά και η «νόηση» για τις Ιδέες. Με την παραβολή της γραμμής, ο Πλάτων χαράζει μια γνωστική πορεία, που ξεκινά από τη σκιαγράφηση των ειδώλων των αισθητών όντων, συνεχίζεται με την αισθητηριακή περιγραφή των υπαρκτών αντικειμένων, μεταβαίνει στη λογική πραγμάτευση των μαθηματικών εννοιών, και καταλήγει στη σύλληψη των Ιδεών. Με αντίστοιχο τρόπο ο Πλάτων οργανώνει και το εκπαιδευτικό πρόγραμμα της ιδανικής του πολιτείας: λίγοι από τους πολίτες θα επιλεγούν για να σπουδάσουν επί δέκα χρόνια τις μαθηματικές επιστήμες, και ελάχιστοι από αυτούς, οι φιλόσοφοι-βασιλείς, θα φθάσουν στη γνώση των Ιδεών.

Ο βασικός λοιπόν δρόμος για την αληθινή γνώση είναι ο δρόμος της εκπαίδευσης – μιας μακρόχρονης και επίπονης εκπαίδευσης σε όλο και πιο δύσκολα αντικείμενα σπουδής. Ο δρόμος αυτός δεν είναι ασύμβατος με την οπτική που εκθέτει ο Πλάτων στον Φαίδωνα, όπου η φιλοσοφία αποκαλείται «μελέτη θανάτου»: η σωστή εκπαίδευση ενεργοποιεί τη δυνατότητα του μαθητευόμενου να «θυμηθεί» όσα γνώρισε η αθάνατη ψυχή του πριν την ενσάρκωσή της σε σώμα. Συνδυάζεται και με την ερωτική μύηση του Συμποσίου, αφού ο έρωτας είναι για τον Πλάτωνα μια προωθητική «φιλόσοφος» δύναμη, που φέρνει τον άνθρωπο από διαδοχικά στάδια στη σύλληψη των Ιδεών.

Η τελική ωστόσο φάση αυτής της γνωστικής (και ερωτικής) πορείας μένει σκοτεινή. Σε δύο περιπτώσεις – στο Συμπόσιο (210e) και στην7η Επιστολή (341cd)- ο Πλάτων χρησιμοποιεί το επίρρημα εξαίφνης για να περιγράψει το άλμα της ψυχής που συντελείται με τη σύλληψη της Ιδέας. Θα ήταν ωστόσο λάθος να ερμηνεύσουμε αυτόν τον ακαριαίο φωτισμό της ψυχής ως εξωλογική αποκάλυψη. Ο Πλάτων θεωρεί ότι οι φυσικές προδιαγραφές του ατόμου, η σκληρή διανοητική του προσπάθεια και η πολύχρονη εκπαίδευση δίπλα στον κατάλληλο δάσκαλο είναι προαπαιτούμενα για το τελικό στάδιο της γνώσης. Η σύλληψη των Ιδεών (ή μόνο της ανώτατης Ιδέας, του Αγαθού ή του Ενός) εμφανίζεται στο άτομο ως ακραία νοητική υπέρβαση, η υπέρβαση όμως αυτή συμβαίνει μόνο στο άτομο που έχει προετοιμαστεί καταλλήλως, και δεν έχει τίποτε το οριστικό – η φιλοσοφία παραμένει πάντοτε «φιλία της σοφίας», διαρκής τάση προς τη σοφία, αφού σοφός είναι μόνο ο θεός (Φαίδρος 278d).

Βιβλιογραφία

White, N. P. Ο Πλάτων για τη γνώση και την πραγματικότητα. Αθήνα, 2011.
Fine, G. ed. Plato 1: Metaphysics and Epistemology. Oxford, 1999.
Ferrari, G.R.F. "Platonic Love." Kraut, R. ed. The Cambridge Companion to Plato. Cambridge University Press, 1992.
Kraut, R. "Plato." Zalta, E.N ed. Stanford Encyclopeidia of Philosophy http://plato.stanford.edu/entries/plato. 2013.
Πηγή: Η εγκυκλοπαίδεια του Πλάτωνα | Ευρύ κοινό / Λύκειο, n1.xtek.gr

Copyright © 2015 - 2017 Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού

Του Βασίλη Κάλφα, solon

Ο όρος ημισέληνοςστα Ελληνικά είναι λανθασμένος, αφού το σύμβολο δεν απεικονίζει «μισό» φεγγάρι, αλλά το ένα τέταρτο αυτού.

Πιο σωστός θα ήταν ο όρος «αμφίκυρτος σελήνη». Επειδή όμως έχει καθιερωθεί, έστω και λανθασμένα θα το χρησιμοποιούμε και εμείς. Στα τουρκικά την ονομάζουν (περιγραφικά) ακόμα πιο λάθος ως «φεγγάρι-άστρο» (ay yıldız), σαν να ήταν ολόκληρο φεγγάρι.

Το σύμπλεγμα της ημισελήνου (δηλ. το μισοφέγγαρο και το άστρο) έχει βαθιά σχέση στο χρόνο με την Ελληνική παράδοση και τον πολιτισμό.

Αρχαία Ελλάδα

Το αρχαιότερο Ελληνικό νόμισμα πάνω στο οποίο υπάρχει η ημισέληνος είναι νόμισμα από την Κάτω Ιταλία που χρονολογείται στον 6ο αιώνα π.Χ. Στη συνέχεια το βρίσκουμε σε πολλές Ελληνικές περιοχές του αρχαίου Ελληνικού κόσμου από την Κρήτη μέχρι τη Μακεδονία και την Μικρά Ασία. Την ημισέληνο τη βρίσκουμε και στην αρχαία Ελληνική αποικία του Βυζαντίου, πάνω στην οποία βρίσκεται η σημερινή Κωνσταντινούπολη.

Βυζάντιο

Στον 5ο αιώνα μ.Χ. σε νόμισμα του αυτοκράτορα Αναστασίου Ι (491-518 μ.Χ.), βρίσκουμε νόμισμα

ου στη μια μεριά έχει την προτομή του αυτοκράτορα και στην άλλη την ημισέληνο. Στη συνέχεια και για πολλούς αιώνες συναντούμε την ημισέληνο με πολλούς τρόπους σε απεικονίσεις στο Βυζάντιο.

Όταν έφτασαν οι Οθωμανοί στην περιοχή της Μικράς Ασίας (κυρίως όμως οι Σελτζούκοι, οι οποίοι αντέγραψαν σε πάρα πολλά πράγματα το ανώτερο πολιτισμικά Βυζάντιο), «δανείστηκαν» την ημισέληνο από τους Βυζαντινούς και σταδιακά έγινε το έμβλημα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

Σήμερα όσοι θέλουν να δουν την ημισέληνο σε βυζαντινά νομίσματα δεν έχουν παρά να επισκεφθούν τις νομισματικές συλλογές των Ελληνικών Μουσείων αλλά ακόμα και σε Βυζαντινές τοιχογραφίες στη Λακωνία (χωριό Γεράκι κ.α.), όπου υπάρχει πεντακάθαρο σε ασπίδα του Αγίου Γεωργίου.

Μέχρι τον 18ο αι. το τουρκικό εθνόσημο ήταν η απλή ημισέληνος, χωρίς το άστρο. Το άστρο το πρόσθεσε ο σουλτάνος Σελίμ Γ΄ (1789-1808) και είχε οκτώ ακτίνες, ενώ ο σουλτάνος Αβδούλ Μετζίτ (1840-1861) το έκανε με πέντε ακτίνες.

Φαίνεται λοιπόν ότι οι Οθωμανοί όπως αντέγραψαν το Βυζάντιο σε διοίκηση, θεσμούς, μοντέλα σκέψης και χίλια άλλα πράγματα έτσι και η ίδια η σημαία τους ήταν ένα κλεμμένο βυζαντινό σύμβολο.

Η κλεμμένη Ελληνική ημισέληνος Αρχαίο Ελληνικό νόμισμα από το Βυζάντιο (σημερινή Κωνσταντινούπολη) Νόμισμα Αυτοκράτορα Θεοδώρου Β΄ Λασκάρεως 1254-1258μ.Χ. Και οι Ρώσοι είχαν πάρει το μισοφέγγαρο από το Βυζάντιο

Λυπούμαστε που αυτή η παρουσίασή μας, θα στεναχωρήσει τους Γενίτσαρους Πομάκους που βλέπουν την τουρκική σημαία και νιώθουν ρίγος.

Τους συνιστούμε να μην νιώθουν τόσο εθνικό ρίγος γιατί θα κρυολογήσουν και να σκεφτούν ότι αυτό το σύμβολο ήταν και σύμβολο χριστιανών Αγίων. Ας συγκρατήσουν λοιπόν την εθνική τους συγκίνηση, γιατί αλλιώς θα κινδυνεύουν να τους κατηγορήσουμε εμείς ότι θέλουν να κάνουν τους Πομάκους χριστιανούς…

Αν δεν μας πιστεύετε τότε οργανώστε με την «Τουρκική ένωση Ξάνθης» ή με τον Σύλλογο Επιστημόνων Μειονότητας, μία εκδρομή στην Πελοπόννησο και πηγαίνετε στις τοιχογραφίες των χριστιανικών εκκλησιών να θαυμάσετε την … Τουρκική σημαία δίπλα σε σταυρούς και κεριά!

Αλλάχ κορουσούν!

Ποιος στ΄αλήθεια ανακάλυψε την Αμερική; Οι αρχαίοι Έλληνες φαίνεται ότι γνώριζαν για την ύπαρξη της βόρειας Αμερικής και του Αρκτικού Κύκλου που αποκαλούσαν Υπερβορεία, δηλαδή υπερβολικά βόρεια

Ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πλάτωνας, το 360 π.Χ, μέσα από τους φιλοσοφικούς διαλόγους του «Κριτίας» και «Τίμαιος», ανέλυσε την θεωρία της Ατλαντίδας, υποστηρίζοντας ότι πρόκειται για  μια ήπειρο, που διασχίζει τον Ατλαντικό, ενώ σε έκταση ήταν μεγαλύτερη από την Ασία και την Λιβύη μαζί.

Με το πέρασμα των αιώνων, θεωρήθηκε πιθανό ότι ο Πλάτωνας, εννοούσε την αμερικανική ήπειροκαι όχι την Ατλαντίδα. Πολλοί λόγιοι και αναλυτές, ισχυρίστηκαν πως με βάση τη σωστή μετάφραση των κειμένων του Πλάτωνα, η Ατλαντίδα τοποθετείται στη Μεσόγειο και όχι στον Ατλαντικό ή σε κάποια άλλη εξωτική τοποθεσία.

Ωστόσο τα ιστορικά δεδομένα, δεν ευνοούν τη συγκεκριμένη θεωρία, αφού τον 4ο και 5ο αιώνα, οι αρχαίοι Έλληνες δεν θα μπορούσαν να γνωρίζουν την αμερικανική ήπειρο.

Το 1996, ο Mark Macmenamin, καθηγητής Γεωλογίας, στο κολέγιο «Mount Holyoke» των Ηνωμένων Πολιτειών, ανακάλυψε και ερμήνευσε μια σειρά από εικόνες στην πίσω όψη ενός χρυσού νομίσματος της Καρχηδόνας, που χρονολογείται περίπου το 350 π.Χ.

Τα νομίσματα αυτά θεωρούνται οι αρχαιότεροι παγκόσμιοι χάρτες, γεγονός που αποδεικνύει, όπως υποστηρίζει ο διακεκριμένος γεωλόγος, ότι οι Καρχηδόνιοι είχαν καταπλεύσει στον «Νέο Κόσμο».

Μία εικόνα στα δεξιά της Μεσογείου ερμηνεύεται πως αντιπροσωπεύει την Ασία ενώ η εικόνα στα αριστερά ερμηνεύεται πως αντιπροσωπεύει την αμερικανική ήπειρο. Ο καθηγητής Macmenamin επίσης διαπίστωσε πως όλα αυτού του είδους τα νομίσματα απεικόνιζαν τον ίδιο παγκόσμιο χάρτη. Αυτό ήταν μια σημαντική ανακάλυψη.

Aυτό που παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον σχετικά με το εύρημα, είναι πως το συγκεκριμένο νόμισμα της Καρχηδόνας, κυκλοφόρησε μέσα στην ίδια δεκαετία, που ο Πλάτωνας αναφέρθηκε την ιστορία της Ατλαντίδας, και αποκάλυψε πως υπήρχε και μία μεγάλη ήπειρος πέρα απο τις Ηράκλειες στήλες.

Στην ελληνική μυθολογία, οι «Ηράκλειες στήλες» ήταν δύο στύλοι που είχε στήσει ο Ηρακλής, όταν πήγε τα μήλα των Εσπερίδων στον Ευρυσθέα. Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αυτές βρίσκονταν στην Ιβηρική χερσόνησο – σημερινό Γιβραλτάρ.

Γιβραλτάρ. Σύμφωνα με τον Πλάτωνα στο στόμιο του πορθμού που βρίσκονταν οι στήλες υπήρχε μεγάλο νησί δίνοντας αρκετές πληροφορίες για αυτό, κάνοντας μερικούς ερευνητές σήμερα να πιστεύουν ότι ήταν η χαμένη Ατλαντίδα.  Εκεί πίστευαν ότι ήταν η άκρη του κόσμου.

Αν και ο διάσημος αυτός παγκόσμιος χάρτης σε καμία περίπτωση δεν πλησιάζει την πραγματική εικόνα που βλέπουμε από ένα δορυφόρο, ωστόσο απεικονίζει τις ηπείρους και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, με αρκετά μεγάλη απόκλιση.

Ο χάρτης Πίρι Ρεΐς

Ο χάρτης Πίρι Ρεΐς, πήρε το όνομα του από έναν χαρτογράφο διάσημο ναύαρχο του τουρκικού στόλου. Σχεδιάστηκε το 1513, σχεδόν δύο δεκαετίες μετά την ανακάλυψη της Αμερικής από τον Χριστόφορο Κολόμβο και απεικονίζει τη δυτική ακτή της Αφρικής, την Ευρώπη καθώς επίσης και ολόκληρη την αμερικανική ήπειρο στον Ατλαντικό.

Σύμφωνα με τον Πίρι Ρεΐς όμως, αυτός χάρτης βασίστηκε σε πολλούς άλλους χάρτες που χρονολογούνταν έως και τον 4ο αιώνα π.Χ!

Δείχνει τη νότια Αμερική με έντονη κλίση προς τα ανατολικά σχεδόν σε μία γωνία 90 μοιρών, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι η νότια Αμερική περιβάλει τον Ατλαντικό στο κάτω μέρος του χάρτη.

Υπάρχουν ιστορικοί που εικάζουν ότι το οριζόντιο τμήμα που βλέπουμε στον χάρτη μπορεί να είναι η Ανταρκτική, πράγμα παράδοξο αφού η Ανταρκτική δεν ανακαλύφθηκε παρά μόνο 300 χρόνια αργότερα.

Αν πράγματι ο Πίρι Ρεΐς, δανείστηκε στοιχεία από άλλους αρχαίους χάρτες που χρονολογούνται τον 4ο αιώνα π.Χ, τότε αναμφίβολα, αυτό ενισχύει την υπόθεση ότι ο Πλάτωνας το 360 π.Χ., ίσως γνώριζε την ύπαρξη της αμερικανικής ηπείρου, ώστε να τη συμπεριλάβει στην ιστορία του.

Επίσης είναι πιθανό, το προφανές λάθος στον χάρτη του Πίρι Ρεΐς, που ενδέχεται να εμφανιζόταν και στους αρχαίους χάρτες, να εξηγεί γιατί ο Πλάτων είχε τη λανθασμένη εντύπωση πως η τεράστια ήπειρος πέρα από τις Ηράκλειες στήλες , περιέβαλε τον Ατλαντικό Ωκεανό.

Σύμφωνα με τον ερευνητή και συγγραφέα Christos A. Djonis, επιπλέον στοιχεία δείχνουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες γνώριζαν την ύπαρξη της βόρειας Αμερικής και καθώς φαίνεται γνώριζαν την ύπαρξη του Αρκτικού Κύκλου, δηλαδή τη γέφυρα που ένωνε την βόρεια Ευρώπη με την βόρεια Αμερική. Αυτή την περιοχή αποκαλούσαν Υπερβόρεια.

Στην ελληνική μυθολογία, σύμφωνα με την παράδοση, οι Υπερβόρειοι ήταν ένας μυθικός λαός που ζούσε στα βουνά. Η χώρα τους ονομαζόταν Υπερβορεία κι εκεί ο Ήλιος έλαμπε καθ” όλη τη διάρκεια της ημέρας.

Η θρυλική Υπερβορεία

Οι αρχαίοι Έλληνεςφαίνεται ότι γνώριζαν για τη βόρεια Αμερική, πέρα από τον Ατλαντικό, και ήταν εξοικειωμένοι με την περιοχή γύρω από τον Αρκτικό Κύκλο. Μία περιοχή, που δεν ήταν ιδιαίτερα προσβάσιμη ειδικά κατά τους χειμερινούς μήνες. Στην ουσία ήταν η γέφυρα που ένωνε, τη βόρεια Ευρώπη με την βόρεια Αμερική. Αυτή τη γη, την ονόμασαν, Υπερβορεία. Δηλαδή, «Υπερβολικά Βόρεια»

Ο δρόμος προς την Υπερβορεία και την βόρεια Αμερική

Πιστεύεται ότι οι αρχαίοι Έλληνες, θεωρούσαν ότι στην Υπερβορεία, ο ήλιος δεν έδυε ποτέ, έλαμπε συνεχώς για τουλάχιστον 6 μήνες το χρόνο. Το μόνο μέρος όπου θα μπορούσε να συμβεί αυτό ήταν η περιοχή πάνω από τον Αρκτικό Κύκλο, που δεν είναι εύκολα προσβάσιμη το χειμώνα.

Ο ποιητής Πίνδαρος είχε γράψει: ««Την θαυμαστήν οδόν την άγουσαν εις τας πανηγύρεις των Υπερβορείων ούτε πεζός, ούτε δια πλοίων ερχόμενος θα δυνηθείς να εύρεις…».

Τα λόγια αυτά του Πίνδαρου, θεωρήθηκαν ως απόδειξη για την ακριβή τοποθεσία των Υπερβορείων. Έτσι, λαμβάνοντας υπόψη ότι βρισκόταν κάπου «εξαιρετικά βόρεια», ότι ο ήλιος δεν έδυς ποτέ και ότι ήταν μια περιοχή απροσπέλαστη με τα πόδια ή με πλοίο, η σκέψη ότι δεν πρόκειται για «μυθική» αλλά πραγματική τοποθεσία έγινε πιο πιστευτή.

Πηγές: “Uchronia Atlantis Revealed, mixanitouxronou.gr

ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΟΣ «ΘΗΣΑΥΡΟΣ»

Διαθέτουμε ως χώρα το 40% των φαρμακευτικών φυτών της Ευρώπης. Και όμως, δεν παράγουμε ούτε εξάγουμε κανένα φυτικό σκεύασμα.

Η μόνη παραγωγή αφορά αρωματικά φυτά, αλλά γίνεται σε μικρή κλίμακα (0,05% της καλλιεργήσιμης έκτασης). Με 700 ιθαγενή φυτά, η Ελλάδα έχει τεράστιες προοπτικές ανάπτυξης και θα μπορούσε να πρωταγωνιστήσει σε μία αγορά που γνωρίζει μεγάλη αύξηση.

Παρά την πλούσια και γνωστή από την εποχή του Ιπποκράτη χλωρίδα, η χώρα μας δεν περιλαμβάνεται καν στον ευρωπαϊκό χάρτη εξαγωγής φαρμακευτικών φυτών με... συνταγή από την Οδύσσεια.

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν, μεταξύ άλλων, χθες σε ημερίδα που διοργάνωσαν ο Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων (ΕΟΦ) και το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο της Αθήνας, με θέμα «Τα αρωματικά και φαρμακευτικά φυτά ως μοχλός αέναης ανάπτυξης της χώρας».

Ο πρόεδρος του Οργανισμού, κ. Δημήτρης Λιντζέρης, υπογράμμισε ότι η ανάπτυξη της χώρας θα μπορούσε να στηριχθεί στα συγκριτικά πλεονεκτήματα που διαθέτει, μεταξύ των οποίων και η σύνδεση της επιστημονικής έρευνας με τους καρπούς της γης.

Η χώρα μας -είπε- έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παρασκευή φυτικών εκχυλισμάτων με φυτικές προδιαγραφές, φαρμάκων φυτικής προέλευσης, καλλυντικών και συμπληρωμάτων διατροφής.

Σύμφωνα με τον κ. Λιντζέρη, ο ΕΟΦ στοχεύει στην ενδυνάμωση των ερευνητικών προγραμμάτων και στη διασφάλιση της συνεργασίας δημόσιων και ιδιωτικών φορέων. Στοχεύει, επίσης, να αναδείξει τη χρησιμότητα των προϊόντων αυτών σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.

Οι ομιλητές της ημερίδας έκαναν λόγο για μία χαμένη επενδυτική ευκαιρία από την πλευρά της Ελλάδας, με δεδομένο ότι τα φαρμακευτικά φυτά έχουν ζήτηση σε αναδυόμενες και μεγάλες αγορές, όπως η Ρωσία, η Κίνα και η Ινδία.

Τον εθνικό μας θησαυρό, όμως, εκμεταλλεύονται τρίτες χώρες. Ανέφεραν χαρακτηριστικά ότι η αστυνομία συνέλαβε πρόσφατα ομάδα Αλβανών στα βουνά της Ηπείρου και κατάσχεσε 4,5 τόνους τσάι του βουνού.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ τόνισε ότι η Αλβανία είναι η τρίτη ευρωπαϊκή χώρα σε εξαγωγές φαρμακευτικών φυτών, μετά τη Γερμανία και τη Βουλγαρία. Την ίδια ώρα, η χώρα μας, με την πλουσιότερη χλωρίδα φαρμακευτικών φυτών, δεν περιλαμβάνεται στον συγκεκριμένο χάρτη.

Φυτικές θεραπείες

Οι φυτικές θεραπείες είναι επιστημονικά αποδεκτές και σήμερα: Οι εθνικές αρχές της Κόστα Ρίκα συνήψαν συμφωνία με πολυεθνική φαρμακευτική εταιρεία, με σκοπό την εκμετάλλευση του φυτικού της πλούτου.

Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

Μιλώντας στην ημερίδα, ο αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης κ. Πάρις Κουκουλόπουλος ανέφερε ότι το νέο θεσμικό πλαίσιο δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία εθνικού καταλόγου αρωματικών και φαρμακευτικών φυτών. Τόνισε, δε, ότι οι δράσεις της νέας αγροτικής πολιτικής αποτελούν «διαβατήριο» για μεγάλη ανάπτυξη του εν λόγω κλάδου.

Ο πρόεδρος του ΕΟΦ εξέφρασε την εκτίμηση ότι η Ελλάδα έχει τη δυνατότητα να αναπτύξει πρωταγωνιστικό ρόλο σε αυτή την παραγωγική δραστηριότητα. Εχει την ευκαιρία να αποτελέσει μία από τις βασικές χώρες παραγωγής πρώτης ύλης, καταλαμβάνοντας σημαντικό μερίδιο στην αγορά.

Πολυεθνική

Έρευνες για τα φάρμακα των αρχαίων

Μεγάλη πολυεθνική φαρμακοβιομηχανία έχει χρηματοδοτήσει έρευνες στο κείμενο της Οδύσσειας, με θέμα τον εντοπισμό φυτικών σκευασμάτων, ενώ οι Ινδοί κάνουν πειράματα, προκειμένου να διαπιστώσουν ποια φάρμακα του Ιπποκράτη είναι αξιοποιήσιμα σήμερα.

Στις ραψωδίες του Ομήρου υπάρχουν αναφορές σε ανδροφόρα, δηλαδή δηλητηριώδη βότανα, για οδυνήφατα φάρμακα, δηλαδή παυσίπονα, και λυγρά, δηλαδή επιβλαβή φάρμακα που επιδρούσαν στον ψυχισμό.

Η Κίρκη χρησιμοποιούσε λυγρά φάρμακα, ενώ ο Ερμής φέρεται να έδωσε τον Οδυσσέα μώλυ ως αντίδοτο στα λυγρά. Το μώλυ περιείχε μάλλον είδος κρεμμυδιού, σκόρδου, μανδραγόρα και τουλίπα. Θεωρείται ως αντιχολινεργικό αντίδοτο, το οποίο αντιμετωπίζει δηλητηρίαση από αλκαλοειδή.

Στην Οδύσσεια αναφέρεται, επίσης, το νηπενθές, το οποίο χαρακτηρίζεται ως κατευναστικό και παυσίλυπο. Προκαλούσε, προφανώς, αύξηση της σεροτονίνης.

Οι αρχαίοι Έλληνες, με βάση το πείραμα, την παρατήρηση, με κριτικό πνεύμα και επιστημονική θεώρηση, έθεσαν τη βάση των επιστημών.

Ο Ιπποκράτης

Επί των ημερών του Ιπποκράτη η Ιατρική και η Θεραπευτική παύουν να είναι θεοκρατικές. Απομακρύνονται από τη μαγεία και τη δεισιδαιμονία και αποκτούν υπόσταση ανεξάρτητης επιστήμης. Στο έργο του Ιπποκράτη αριθμούνται 336 φάρμακα.

Οι αρμόδιες αρχές της Ινδίας εκδίδουν σε ετήσια βάση δύο τόμους του «Εθνικού Συνταγολογίου», στον δεύτερο τόμο του οποίου γίνεται εκτενής αναφορά στα σκευάσματα του Ιπποκράτη και του Γαληνού. Με βάση τις αναφορές σε αρχαία ελληνικά κείμενα, φαρμακευτική εταιρεία ερευνά την πιθανότητα παρασκευής φαρμάκου κατά της νόσου Αλτσχάιμερ.

Μία από τις πλέον σημαντικές και αινιγματικές προσωπικότητες όλων των εποχών, που εμφανίστηκαν επάνω στον πλανήτη Γη, είναι αδιαμφισβήτητα ο μεγάλος δάσκαλος Πυθαγόρας.

Ο Πυθαγόρας από τη Σάμο, όχι μόνο θεωρεί ως δεδομένο τον περίφημο νόμο των επανενσαρκώσεων, στην εφαρμογή του οποίου στηρίζεται ολόκληρο το μετέπειτα εκπαιδευτικό και θρησκευτικό σύστημα της Αρχαίας Ελλάδος, αλλά ισχυρίζεται επιπλέον ότι είναι σε θέση να θυμάται και να αναγνωρίζει επακριβώς τις προηγούμενες ζωές του!

Αυτήν την άκρως σημαντική πληροφορία μας την μεταφέρει ο Διογένης Λαέρτιος στο βιβλίο του «Βίοι Φιλοσόφων» στο ειδικό κεφάλαιο που έχει γράψει για την ζωή και το έργο του Πυθαγόρα.

Το θέμα αυτό είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και αξίζει να ανατρέξουμε στο Ιερό Αρχαίο κείμενο, για να διαπιστώσουμε επακριβώς τα όσα ισχυριζόταν ο Πυθαγόρας: …Αυτό το γεγονός (των μετενσαρκώσεων του Πυθαγόρα) το αναφέρει ο Ηρακλείδης από τον Πόντο, ο οποίος ισχυρίζεται τα εξής:

Θεωρούσε δηλαδή ότι (ο Πυθαγόρας), πιθανώς είχε ζήσει κάποτε (σε κάποια άλλη ζωή) με το όνομα Αιθαλίδης και μάλιστα στην ζωή αυτή, ήταν γιος του Ερμή.

Αναφέρει επίσης, ότι ο Ερμής είχε πει στον Πυθαγόρα ότι θα μπορούσε να ζητήσει από αυτόν οποιαδήποτε χάρη, εκτός από το να τον κάνει Αθάνατο! Λέγεται λοιπόν, ότι αυτό που ζήτησε ο Πυθαγόρας από τον Ερμή, ήταν να του χαρίσει την δυνατότητα να γνωρίζει καθόλη την διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά τον θάνατό του, ότι συμβαίνει γύρω του.

(Ας μην ξεχνάμε ότι ο Ερμής είναι ο Θεός της ορθής Ερμηνείας των ανεξήγητων φαινομένων, αλλά και ο Ψυχοπομπός. Επομένως ο Πυθαγόρας με την αίτησή του, αναφέρεται και συνδυάζει ακριβώς αυτές τις δύο ιδιότητες του Θεού)
Δηλαδή, ουσιαστικά αυτό που ζήτησε ο Πυθαγόρας, ήταν η δυνατότητα να έχει την πλήρη επίγνωση όλων των γεγονότων που συμβαίνουν γύρω του σε ολόκληρη την διάρκεια της ζωής του, αλλά και μετά τον θάνατό του, να εξακολουθεί να έχει την πλήρη επίγνωση των μνημών που απέκτησε κατά την διάρκεια της ζωής του!

Σε μια επόμενη ζωή, ο Πυθαγόρας ενσαρκώθηκε ως κάποιος που λεγόταν Εύφορβος και στη ζωή αυτή, έφερε το τραύμα που προκλήθηκε κατά την ζωή που είχε ενσαρκωθεί ως Μενέλαος.

Ο Πυθαγόρας ισχυριζόταν ότι η ενσάρκωσή του κατά την οποία ονομαζόταν Εύφορβος, προηγήθηκε από την ενσάρκωσή του, στην οποία ονομαζόταν Αιθαλίδης και επομένως σαν συνέπεια αυτής της ενσάρκωσης ως Αιθαλίδης, θα έπρεπε να είχε λάβει το δώρο από τον Ερμή (της διατήρηση αυτής της ικανότητας) που θα του επέτρεπε κατά την περιπλάνηση της Ψυχής του (δηλαδή μετά θάνατον).

Ακόμα και αν μεταμορφωνόταν σε φυτό ή και σε ζώο πριν ενσαρκωθεί πάλι σαν άνθρωπος να εξακολουθεί να διατηρεί αυτήν την ικανότητα. Ακόμα και αν υποστεί και η δική του Ψυχή όλα τα δεινά τα οποία υφίστανται και οι υπόλοιπες Ψυχές κατά την διάρκεια της παραμονής τους στον Άδη. (Αναφέρεται δηλαδή στις ειδικές διαδικασίες που υπόκεινται οι Ψυχές όταν πεθάνει το υλικό σώμα, με αποτέλεσμα να χάνουν τις Μνήμες των προηγουμένων ζωών τους).
Γνώριζε επίσης, όταν ζούσε με το όνομα Εύφορβος, ότι μετά τον θάνατό του, θα επανέλθει στην επόμενη ζωή του με το όνομα Ερμότιμος, Σαν Ερμότιμος θα έπρεπε να επιβεβαιώσει και να αποδείξει το ποιος προϋπήρξε στις προηγούμενες ζωές του, με το να επισκεφτεί την περιοχή της Βραγχίδας.

Αφού εισέλθει λοιπόν στο Ιερό του Απόλλωνα που βρίσκεται εκεί, θα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσει την ασπίδα του Μενέλαου, (Αφού όπως αποκάλυψε, ο Μενέλαος υπήρξε κάποτε ο ίδιος, επομένως η ασπίδα αυτή ήταν δική του σε μία προηγούμενη ζωή του.

Θα έλεγε λοιπόν ότι όταν απόπλευσε από την Τροία, αφιέρωσε στον Απόλλωνα την ασπίδα του). Βεβαίως, η ασπίδα αυτή θα είχε ήδη σαπίσει, αλλά θα είχε παραμείνει όμως το πρόσωπο που διακοσμούσε την ασπίδα, το οποίο ήταν φτιαγμένο από ελεφαντόδοντο το οποίο αργεί να φθαρεί. (Το γεγονός αυτό το αναφέρει, διότι προφανώς, κάποτε στην Τροία ο Μενέλαος είχε πληγώσει την Ψυχή του Πυθαγόρα και σαν Ερμότιμος επέστρεψε στον ναό που βρισκόταν η ασπίδα ακόμα και σάπια για να θεραπεύσει την ψυχή του κατά το «Τρώσσας και Ιάσσεται…») και επειδή και ο Ερμότιμος κάποτε θα πέθανε, γνώριζε από πριν ότι θα μετενσαρκωθεί στον Πύρρο τον Αλιέα.

Και θα υπήρχε πάντα στην μνήμη του η γνώση ολόκληρης της σειράς των ενσαρκώσεων από τις οποίες πέρασε. Μετά τον θάνατο του Πύρρου, γεννήθηκε ο Πυθαγόρας ο οποίος είχε αποκτήσει την μνήμη όλων προσώπων που περιγράψαμε.

Κάποιοι ισχυρίζονται ότι δεν διασώθηκε κανένα σύγγραμμα του Πυθαγόρα μετά την διάλυση της σχολής του. Ο Ηράκλειτος που ήταν φυσικός φιλόσοφος, λένε ότι το επιβεβαίωνε και έλεγε το εξής:

«Ο Πυθαγόρας που ήταν γιος του Μνησάρχου, περιέγραψε τους χαρακτήρες όλων των ανθρώπων και αφού δίδαξε αυτές τις περιγραφές, απέκτησε την φήμη του σοφού και του πολυμαθέστατου, αλλά παρόλα αυτά τον κακοποίησαν».

ΤΟ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟ

Τοῦτόν φησιν Ἡρακλείδης ὁ Ποντικὸς (Wehrli vii, fg. 89) περὶ αὑτοῦ τάδε λέγειν,ὡς εἴη ποτὲ γεγονὼς Αἰθαλίδης καὶ Ἑρμοῦ υἱὸς νομισθείη·τὸν δὲ Ἑρμῆν εἰπεῖν αὐτῷ ἑλέσθαι ὅ τι ἂν βούληται πλὴν ἀθανασίας.αἰτήσασθαι οὖν ζῶντα καὶ τελευτῶντα μνήμην ἔχειν τῶν συμβαινόντων.Θεού) ἐν μὲν οὖν τῇ ζωῇ πάντων διαμνημονεῦσαι,ἐπεὶ δὲ ἀποθάνοι τηρῆσαι τὴν αὐτὴν μνήμην.χρόνῳ δ’ ὕστερον εἰς Εὔφορβον ἐλθεῖν καὶ ὑπὸ Μενέλεω τρωθῆναι.ὁ δ’ Εὔφορβος ἔλεγεν ὡς Αἰθαλίδης ποτὲ γεγόνοι καὶ ὅτι παρ’Ἑρμοῦ τὸ δῶρον λάβοι καὶ τὴν τῆς ψυχῆς περιπόλησιν,ὡς περιεπολήθη καὶ εἰς ὅσα φυτὰ καὶ ζῷα παρεγένετο καὶ ὅσα ἡ ψυχὴ ἐν τῷ Ἅιδῃ ἔπαθε καὶ αἱ λοιπαὶ τίνα ὑπομένουσιν.(Αναφέρεται δηλαδή στις ειδικές διαδικασίες που υπόκεινται οι Ψυχές όταν πεθάνουν, με αποτέλεσμα να χάνουν τις Μνήμες των προηγουμένων ζωών τους).ἐπειδὴ δὲ Εὔφορβος ἀποθάνοι, μεταβῆναι τὴν ψυχὴν αὐτοῦ εἰς Ἑρμότιμον,ὃς καὶ αὐτὸς πίστιν θέλων δοῦναι ἐπανῆλθεν εἰς Βραγχίδας καὶ εἰσελθὼν εἰς τὸ τοῦ Ἀπόλλωνος ἱερὸν ἐπέδειξεν ἣν Μενέλαος ἀνέθηκεν ἀσπίδα,(ἔφη γὰρ αὐτόν, ὅτ’ ἀπέπλει ἐκ Τροίας, ἀναθεῖναι τῷ Ἀπόλλωνι τὴν ἀσπίδα,)διασεσηπυῖαν ἤδη, μόνον δὲ διαμένειν τὸ ἐλεφάντινον πρόσωπον.ἐπειδὴ δ’ Ἑρμότιμος ἀπέθανε, γενέσθαι Πύρρον τὸν Δήλιον ἁλιέα·καὶ πάντα πάλιν μνημονεύειν, πῶς πρόσθεν Αἰθαλίδης, εἶτ’ Εὔφορβος, εἶτα Ἑρμότιμος, εἶτα Πύρρος γένοιτο.ἐπειδὴ δὲ Πύρρος ἀπέθανε,γενέσθαι Πυθαγόραν καὶ πάντων τῶν εἰρημένων μεμνῆσθαι. Ἔνιοι μὲν οὖν Πυθαγόραν μηδὲ ἓν καταλιπεῖν σύγγραμμά φασιν διαπεσόντες. Ἡράκλειτος γοῦν ὁ φυσικὸς μονονουχὶ κέκραγε καί φησι·»Πυθαγόρης Μνησάρχου ἱστορίην ἤσκησεν ἀνθρώπων μάλιστα πάντων καὶ ἐκλεξάμενος ταύτας τὰς συγγραφὰς ἐποιήσατο ἑαυτοῦ σοφίην, πολυμαθείην, κακοτεχνίην.«

Ένα αρχαίο μνημείο μας προκαλεί συνήθως μια αίσθηση θαυμασμού. Έχετε όμως σκεφτεί ποτέ ότι θα μπορούσε να αποτελέσει κι έναν πυρήνα ενέργειας, που εξαγνίζει και αναζωογονεί την ψυχή μας, αλλά και ένα μέσο προς την ενόραση και την ανακάλυψη του εαυτού μας;…

Η Ελλάδα είναι μια χώρα γεμάτη αρχαιολογικούς χώρους κι εμείς μπορούμε να επωφεληθούμε από μια επίσκεψη σ’ αυτούς, όχι μόνο ικανοποιώντας την αισθητική μας θαυμάζοντας τα μνημεία τους, αλλά αντλώντας και ενέργεια για να εξυψώσουμε την ψυχή μας.

Η ενέργεια ενός τέτοιου χώρου μπορεί να μας θεραπεύσει, να μας καθοδηγήσει και να αφυπνίσει μέσα μας δυνατότητες όταν συντονιστούμε μαζί της. Είναι αλήθεια ότι όταν βρισκόμαστε ακόμα και στον πιο μικρό και λιτό αρχαιολογικό χώρο, αισθανόμαστε συνήθως δέος. Πατάμε ως επισκέπτες πάνω στη γη όπου κάποτε έζησαν άλλοι άνθρωποι, πρόγονοι και μακρινοί συγγενείς μας.

Το πρώτο δίδαγμα που μας δίνει ένας τέτοιος χώρος, άλλωστε, είναι η παροδικότητα, μια αίσθηση που είναι ισχυρή και συνήθως μας προκαλεί θλίψη. Εκτός όμως από αυτή την αίσθηση του φθαρτού που μας συγκλονίζει, ο περισσότερος κόσμος δεν γνωρίζει πώς να αντιμετωπίσει το θέαμα σε ένα αρχαιολογικό χώρο, ώστε να εκμεταλλευτεί την εμπειρία της επαφής του με αυτή την πηγή της Ιστορίας στον υπέρτατο βαθμό. Γιατί, ένας αρχαιολογικός χώρος είναι, πάνω απ’ όλα, μια περιοχή που εκπέμπει ξεχωριστή ενέργεια, αυτή που πρέπει να αντλήσουμε σε μια επίσκεψή μας εκεί. Κάθε ταξίδι σε αρχαία μνημεία είναι μια δυνατότητα αυτοαποκάλυψης. Το ίδιο το τοπίο του χώρου, τα κτίσματα και η ενέργεια των ανθρώπων που έζησαν εκεί συναντώνται σε έναν ενεργειακό κόμβο από τον οποίο έχουμε να κερδίσουμε πολλά. Ας δούμε αρχικά μία μία τις ενέργειες που εκπέμπονται από έναν τέτοιο χώρο:

α) Η ενέργεια του τοπίου

Οι αρχαιολογικοί χώροι δεν είναι χτισμένοι σε τυχαία μέρη του πλανήτη. Ειδικοί ιερείς και γεωμάντεις, μέσα από αναζήτηση στη φύση επέλεγαν τις περιοχές ανοικοδόμησης των αρχαίων μνημείων. Έτσι, τα τοπία που τα φιλοξενούν πλέον αποτελούν μικρούς ή μεγάλους δίαυλους ενέργειας και κομβικά ενεργειακά σημεία πάνω στο ζωντανό σώμα του πλανήτη. Η σύσταση του εδάφους, το υψόμετρο, η πανίδα και η χλωρίδα, τα νερά της περιοχής, τα έντονα γεωλογικά φαινόμενα (απότομοι και ξεκομμένοι βράχοι, χαράδρες, σπηλιές κ.λπ.), συνιστούν την ιδιαίτερη ενέργεια του συγκεκριμένου χώρου που επιλέχτηκε για συγκεκριμένη χρήση. Ένας τρόπος για να τη νιώσετε είναι να επιλέξετε μια ήσυχη γωνιά, να ανοίξετε ελαφρά τα πόδια σας πάνω από το έδαφος, να απλώσετε τις παλάμες σας, ώστε να «βλέπουν» προς τα κάτω, και να προσπαθήσετε να ακούσετε ανεπηρέαστοι τον ήχο που εκπέμπει το τοπίο.

Κάθε τοπίο εκπέμπει διαφορετικό ήχο, ο οποίος αντιπροσωπεύει την ανάσα του πλανήτη στη συγκεκριμένη περιοχή και μας αφήνει μια απροσδιόριστη γεύση στο στόμα. Παρόμοια αποτελέσματα θα έχετε αν κλείσετε τα μάτια και αφήσετε το τοπίο να σας «στείλει» την εικόνα του χρώματός του. Ανάλογα με το είδος του τελευταίου ή τον ήχο που θα λάβετε, μπορείτε να ανακαλύψετε την προδιάθεση της ενέργειας του χώρου και νιώθοντάς τη να τη συντονίσετε με τη δικιά σας.

β) Το μεγάλο ενεργειακό πεδίο

Κάθε χώρος, ειδικά τα μεγάλα ιερά, ανήκουν σε ένα ευρύτερο ενεργειακό πεδίο, στο οποίο επιμέρους κέντρα συνδέονται μεταξύ τους σαν τα μέλη ενός σώματος. Τα ιερά μεταξύ τους μπορεί να δημιουργούν σχηματικά ένα ενεργειακό τρίγωνο, έναν κύκλο ή άλλα γεωμετρικά σχήματα και ιερούς αριθμούς (χρυσή τομή). Επίσης, είναι πιθανό, ιερά αφιερωμένα στον ίδιο θεό (π.χ. του Απόλλωνα στους Δελφούς και στη Δήλο) να έχουν στοιχεία που αλληλεπιδρούν. Όταν βρίσκεστε λοιπόν σε έναν αρχαιολογικό χώρο, αντλείτε ενέργεια από το ευρύτερο ενεργειακό πεδίο του, γιατί καθένας από αυτούς συνδέεται με την ενέργεια των άλλων σαν τα καλώδια ενός δικτύου. Έτσι, βαδίζοντας σε έναν αντλείτε ενέργεια από όλους όσοι βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή, αφού οι παλμοί και οι δονήσεις τους ενώνονται κάτω από τα πόδια σας.

γ) Ενέργεια από τη χρήση

Ανεξάρτητα από το τοπίο στο οποίο βρίσκεται, ένας αρχαιολογικός χώρος φιλοξένησε ανθρώπους που γεννήθηκαν, έζησαν και πέθαναν εκεί, φορτίζοντας το χώρο με την ενέργειά τους. Οι σκέψεις, τα συναισθήματα, η δράση, οι τελετουργίες και οι προσδοκίες τους κρυσταλλωθηκαν στο χώρο και πάλλονται ακόμα και σήμερα. Ο επισκέπτης που είναι ευαίσθητος δέκτης ερεθισμάτων μπορεί να νιώσει τον απόηχο της παλιάς ζωής και την ενέργειά της. Επειδή αυτή μπορεί να είναι και αρνητική (από σφαγές ή την πραγματοποίηση σκοτεινών τελετών), καλό είναι η επίσκεψή σας σε τέτοιους χώρους να συνοδεύεται και από μια ενεργειακή προστασία, το «Ενεργειακό Αβγό», ένα ενεργειακό δηλαδή κοστούμι που θα «φοράτε» πριν εισέλθετε στον αρχαιολογικό χώρο, ένα νοητό αβγό που θα εκπέμπει θετική ενέργεια γύρω από το σώμα σας και θα είναι αδιαπέραστο από άλλες ενέργειες. Για να γίνετε δέκτες της πρώτης, ακουμπήστε τις παλάμες σας στο χώμα για λίγα λεπτά, νιώθωντάς την να κυκλοφορεί στο σώμα σας, κάνοντας έναν κύκλο πριν επιστρέψει στο έδαφος, «καθαρίζοντάς» σας. Θα αισθανθείτε έτσι σαν να ανασυνδέεστε με τις ρίζες σας.

δ) Η ενέργεια των μνημείων

Τα αρχαία ερείπια εκπέμπουν ισχυρή ενέργεια, ειδικά αν έχουν χρησιμοποιηθεί σε τελετουργίες, οι οποίες έχουν «ποτίσει» τα κτίσματα του χώρου. Μια κολόνα ενός αρχαίου ναού που παραμένει όρθια λειτουργεί σαν αντένα που εκπέμπει την παλιά ενέργεια του μνημείου και μια πύλη (όπως αυτή στις Μυκήνες ή στη Νάξο), την οποία είχαν διαβεί χιλιάδες άνθρωποι με ευλαβικότητα, σαν ένα «πέρασμα» σε πιο λεπτούς κραδασμούς και συχνότητες. Επιπλέον, η αρχιτεκτονική τέτοιων χώρων είναι φορέας ισχυρής ενέργειας, καθώς έχουν κατασκευαστεί σύμφωνα με ιερές αναλογίες και μυστικούς κώδικες που τη συντηρούν μαζί με τις σκεπτομορφές, οι οποίες αποτελούν ένα αόρατο άφθαρτο κτίσμα που περιβάλλει το φυσικό, αλληλεπιδρά με τους επισκέπτες και τους εξευγενίζει. Θα το διαπιστώσετε αγγίζοντας μια αρχαία πέτρα ή ένα τμήμα κίονα με το αριστερό χέρι σας και φέρνοντας το δεξί στην περιοχή του ομφαλού. Θα νιώσετε τότε την ενέργεια του μνημείου να περνάει από το αριστερό χέρι και να καταλήγει στο δεξί, αποθηκευόμενη στην περιοχή του ομφαλού. Ανάλογα με τη χρήση, την αρχιτεκτονική και την εποχή κατασκευής του (Μυκηναϊκή, Αρχαϊκή, Κλασσική, Ελληνιστική κ.λπ.), κάθε μνημείο διατηρεί και άλλη μορφή ενέργειας. Λόγω έλλειψης διαθέσιμου χώρου, θα περιοριστούμε εδώ στην αναφορά μόνο μερικών μνημείων και το είδος της ενέργειας που εκπέμπουν.

1. Ναός

Οι ναοί, λόγω τις πολύχρονης συνήθως χρήσης τους, αλλά και της υψηλής ενεργειακής φόρτισής τους από τελετουργίες και επικλήσεις που γίνονταν εκεί, έχουν κατακρατήσει μεγάλη ποσότητα και καλή ποιότητα ενέργειας.

Η ποιότητα αυτή ποικίλλει ανάλογα και με το θεό στον οποίο ήταν αφιερωμένος ο ναός. Σε ναούς του Απόλλωνα (Δελφοί, Δήλος) μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια της έμπνευσης (ειδικά οι καλλιτέχνες), της καθαρής σκέψης ή της απομάκρυνσης παλιών καρμικών φορτίων. Ως… ασκούμενοι, βρείτε μια ήσυχη περιοχή στον αρχαιολογικό χώρο (ή, ακόμη καλύτερα, καθίστε πάνω σε κάποιο πέτρινο κατάλοιπο, κάτω από τη σκιά ενός δέντρου) και, αφού ηρεμήσετε εισπνέοντας και εκπνέοντας αργά, συγκεντρωθείτε στο θέμα που σας ενδιαφέρει. Τότε θα νιώσετε την ενέργεια του αρχαίου ναού να σας διαπερνά και να προκαλεί διαύγεια στη σκέψη σας… Όλα θα γίνουν λαμπερά και ξεκάθαρα μέσα σας.

Μια αρχαία ιδέα, έμπνευση ή ανακάλυψη μπορεί να συντονιστεί μαζί σας σε έναν τέτοιο χώρο. Οι ναοί του Δία (Δωδώνη, Ολυμπία κ.λπ.) είναι κατάλληλοι για να τεθούν θέματα αποφασιστικότητας, βούλησης, εξουσίας και διαχείρισης υποθέσεων και σε ναούς της Αθηνάς (Παρθενώνας, Αφαία στην Αίγινα κ.λπ.) θέματα στοχασμού, υπαρξιακά, γνώσης και σοφίας ή η αίτηση συμβουλών για καλύτερη δράση. Οι ναοί της Αρτέμιδος (Βραυρώνα) προσφέρονται για θέματα στόχων και χειρισμού των συναισθημάτων και οι ναοί του Ηφαίστου (Λήμνος, Θησείο, Σαμοθράκη) για θέματα δημιουργικότητας, ζωτικότητας και πραγμάτωσης επιδιώξεων. Οι ναοί της Δήμητρας (Ελευσίνα) «διευκολύνουν» θέματα αγάπης, κατανόησης, επανένωσης με πρόσωπα ή την απαλλαγή από βάσανα και οι ναοί της Ήρας (Άργος, Σάμος κ.λπ.) θέματα οικογενείας, συγγενών, αλληλοϋποστήριξης, συνεννόησης στο γάμο κ.λπ. Θυμηθείτε λοιπόν ότι κάθε χώρος μπορεί, αν συντονιστείτε μαζί του σωστά, να σας βοηθήσει σε θέματα της καθημερινότητάς σας. Γιατί να μην το προσπαθήσετε;

2. Μαντεία

Τα μαντεία (Δελφοί, Δωδώνη, Τροφωνίου στη Λιβαδειά, Αμφιαράειο κ.λπ.) είναι σαν πύλες άλλων διαστάσεων, όπου μπορούμε να διαισθανθούμε ως ένα βαθμό κάποια από τα μελλούμενα γεγονότα. Όταν βρεθείτε σε τέτοιους χώρους, θέστε νοερά το θέμα για το οποίο θα θέλατε να λάβετε κάποιο μήνυμα, πριν εισέλθετε στο χώρο. Κατά την περιήγησή σας αφήστε το βλέμμα σας να περιδιαβεί στα μνημεία και το τοπίο. Απρόσμενα, σε στιγμή που σχεδόν έχετε ξεχάσει το θέμα, θα «ακούσετε» μέσα σας μια απάντηση, την οποία πρέπει να επεξεργαστείτε. Πολλές φορές τέτοιοι χώροι «μιλάνε» με ειδικούς κώδικες της αρχαιότητας (όπως της Πυθίας) και χρειάζεται να αποσυμβολίσουμε την απάντησή τους, όπως σ’ ένα όνειρο.

3. Θέατρα

Τα θέατρα έχουν φορτιστεί από μεγάλες συγκεντρώσεις ανθρώπων, από αρχαίες ρήσεις τραγωδών, αλλά και από το ίδιο το σχήμα τους, αφού το κοίλο τους είναι μια μήτρα που συγκρατεί και πολλαπλασιάζει τις εκπομπές ενέργειας.

Κατά την επίσκεψή σας εκεί, σταθείτε στο κέντρο της ορχήστρας του θεάτρου και διαβάστε δυνατά (εφόσον οι συνθήκες το επιτρέπουν) ένα απόσπασμα από το πρωτότυπο κείμενο μιας αρχαίας τραγωδίας ή ενός έργου του Πλάτωνα. Θα νιώσετε το χώρο να ζωντανεύει και τον εαυτό σας να γίνεται κομμάτι του κοίλου.

4. Ασκληπιεία

Τα ασκληπιεία (Επίδαυρος, Αμφιαράειο, Ιπποκράτειο στην Κω κ.λπ.) είναι τα αρχαία νοσοκομεία απ’ όπου μπορείτε να αντλήσετε θεραπευτική ενέργεια, φτάνει να είσαστε δεκτικοί, με το σώμα και το νου. Σταθείτε στο χώρο ενός αρχαίου ασκληπιείου και οραματιστείτε την ενέργειά του με τη μορφή φωτεινών σπειρών, που εισέρχονται στα πέλματά σας, ανεβαίνουν τονώνοντάς σας από τη σπονδυλική στήλη και καταλήγουν σαν φωτεινή λάμψη στην κορυφή του κεφαλιού σας. Συγκεντρωθείτε εκεί και νιώστε τις σπείρες ενέργειας να σας απολυμαίνουν και να σας επουλώνουν εσωτερικά.

5. Αγορές

Οι αρχαίες αγορές ήταν οι χώροι συνάθροισης των αρχαίων, των συναλλαγών και της ανταλλαγής ιδεών. Εκεί όπου έχουν διακινηθεί τεράστια χρηματικά ποσά, μπορείτε να συντονιστείτε με την ενέργεια του πλούτου. Διαλογιστείτε για θέματα οικονομικά, χρηματικά, επαγγελματικά κ.λπ. Μολονότι οι συνθήκες εμπορίου έχουν αλλάξει από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το πνεύμα της επιτυχίας στον πλουτισμό είναι το ίδιο και είναι ακόμη ενεργό στις αρχαίες αγορές.

Η λέξη Μαγείασυνδέεται με το Magus που σύμφωνα με την H.P.Blavatsky προέρχεται από την σανσκριτική λέξη Μaha, δηλαδή μεγάλος και που αναφέρεται σε ανθρώπους που κατείχαν βαθιά εσωτερική γνώση για τη φύση των πραγμάτων και του κόσμου.

Ο Εμπεδοκλήςήταν ένας από αυτούς και έζησε μάλιστα στο μεταίχμιο του περάσματος από τα Μυστήρια στις φιλοσοφικές σχολές, αφήνοντας μας ένα μέρος της γνώσης του, μέσα από τους λίγους σωσμένους εξάμετρους επικούς στίχους του, που χαρακτηρίζονται από μία τεράστια δυναμική σε σκέψεις και αναλύσεις.

Ο Έλληνας αυτός φιλόσοφος έζησε στον Ακράγαντα της Σικελίας (που ήταν αποικία των Ροδίων) περίπου το 490-430 π.Χ. και υπήρξε μία από τις θρυλικότερες μορφές στο χώρο των προσωκρατικών φιλοσόφων. Δεν υπάρχει όμως ομοφωνία των βιογράφων για τις σπουδές και τους δασκάλους του. Φαίνονται ωστόσο άμεσα οι Πυθαγόρειες επιδράσεις του και η διαμονή του στην Αθήνα, στην σχολή του Αναξαγόρα κοντά στον Παρμενίδη.

Ο βίος του ήταν γεμάτος από απόκρυφες ιστορίες και θαύματα που αγγίζουν τα όρια του μύθου. Δεν υπήρξε μόνο σημαντικός φυσικός φιλόσοφος, αλλά και ρήτορας, ποιητής, γιατρός, φυσικός και μάντης. Ήταν και θεραπευτής, μυημένος μάλλον σε κάποια μυστήρια. Αναφέρεται ότι έκανε θαυματουργές θεραπείες στις περιοδείες του, και μάλιστα ότι απάλλαξε τους κατοίκους του Σελινούντα και του Ακράγαντα από πλήθος επιδημιών (καθαρίζοντας με κατασκευαστικά έργα ένα ολόκληρο έλος), με αποτέλεσμα να τον λατρεύουν πολλοί πραγματικά ως σωτήρα και θεό.

Ο ποιητής μας Κ. Παλαμάς αναφέρει για αυτόν: "Εμφανίζεται παντού να εξασκεί τη χάρη του, πολιτευτής, φιλόσοφος, χρυσόστομος ρήτορας, μεγαλεπήβολος μηχανικός, πανεπιστημιακός ερευνητής, γιατρός, θεόσοφος, μάγος, κύριος κάθε είδους λόγου, ραψωδός, υμνοπόλος, ιερεύς, προφήτης. Αναφέρει ότι κατευνάζει και διεγείρει τους ανέμους, ότι θεραπεύει τις ασθένειες και τα γηρατειά, ότι επαναφέρει στη ζωή νεκρούς, και ότι πάνω από όλα ως θεός τιμάτε. Κάθε φορά που μπαίνει στις πόλεις οι άνθρωποι τον περιτριγυρίζουν απονέμοντας του σεβασμό, πλήθος τον ακολουθεί ρωτώντας τον για την ατραπό του κέρδους, την γνώση των προφητειών και για τη θεραπεία κάθε λογής ασθενειών …"

Κάποιος θρύλος αναφέρει ότι κατά τη διάρκεια της φιλοξενίας του Εμπεδοκλήαπό ένα δικαστή όρμησε μέσα στο σπίτι του ένας νεαρός, ο πατέρας του οποίου είχε καταδικαστεί σε θάνατο από τον οικοδεσπότη του φιλοσόφου. Ο νεαρός βρισκόταν σε τέτοια ψυχική αναταραχή και αναστάτωση που προσπάθησε με ξίφος να σκοτώσει τον δικαστή. Εμποδίζοντας τον ο Εμπεδοκλής συντόνισε τη λύρα του παίζοντας μία κατευναστική μελωδία με στίχους του Ομήρου που ηρέμησε τον νέο αποτρέποντας τον από τη δολοφονία του Δικαστή. Έπειτα από αυτό το περιστατικό ο νεαρός θεωρείται ότι έγινε ο καλύτερος μαθητής του.

Για τις γνώσεις του ο ίδιος αναφέρει:

"Και φάρμακα θα μάθεις όσα για τα κακά και τα γεράματα υπάρχουν, τι, για σε μόνο εγώ όλα αυτά θα πραγματώσω. Θα παύσεις και το μένος των ακούραστων ανέμων που φυσώντας πάνω στη γη ρημάζουν τα χωράφια, και πάλι, αν θες, θα ξαναφέρεις πνοές που επανορθώνουν. Και από σκοτεινή, βροχή θα φέρεις στον καιρό της, για τους ανθρώπους, ξηρασία, δεντροτρόφα από την ανομβρία του θέρους θα θέσει ρεύματα, που μένουν στον αιθέρα. Και την ορμή θα φέρεις απ'τον Άδη πεθαμένου." (Περί φύσεως ,111)

Για την προέλευση του, λέει:

"…σας χαιρετώ, εγώ ανάμεσα σας περπατώ, θεός αθάνατος, όχι θνητός, όπως αρμόζει απ'όλους τιμημένος, στεφανωμένος με ταινίες και στέφανα ολάνθιστα…" (Καθαρμοί, 112)

"Ήδη εγώ κάποτε αγόρι υπήρξα, κόρη, θάμνος και πουλί κι άφωνο ψάρι που από τη θάλασσα προβάλλει" (Καθαρμοί 117)

Ο Εμπεδοκλής θεωρεί την ύπαρξη του, μία ανεξάρτητη και θεία προσωπικότητα που εξέπεσε σε βαρύ αμάρτημα κάτω από την επίδραση του Νείκους (Κακία-Μίσος) και έχασε την θεία φύση του. Έκτοτε η ψυχή του δοκιμάζεται κατακτώντας συνειδησιακά ολοένα και περισσότερο έδαφος στην ανάβαση της προς την αρχική της κατάσταση.

Ακόμη και για τον τρόπο που πέθανε υπάρχουν αντικρουόμενες εκδοχές. Ο Διογένης ο Λαέρτιος στο 8ο βιβλίο του αναφέρει μία σειρά από θρυλικές ιστορίες σχετικά με τον θάνατο του Εμπεδοκλή:

"Σχετικά με τον θάνατο του λέγονται διάφορα πράγματα. Ο Ηρακλείδης που ανέφερε τα σχετικά με την γυναίκα που δεν ανέπνεε (για κάποιους… ήταν νεκρή για 30 ημέρες), ότι δηλαδή δοξάστηκε ο Εμπεδοκλής όταν έστειλε πίσω ζωντανή τη νεαρή γυναίκα, λέει ότι πρόσφερε θυσία στο χωράφι του Πεισιάνακτος. Είχε καλέσει και μερικούς φίλους του, ανάμεσα του και τον Παυσανία. Μετά το γλέντι οι υπόλοιποι αποτραβήχτηκαν και αναπαύονταν, άλλοι κάτω από τα δέντρα του διπλανού χωραφιού και άλλοι όπου ήθελαν. Ο Εμπεδοκλής έμεινε εκεί που είχε καθίσει. Όταν σηκώθηκαν το πρωί, ήταν ο μόνος που έλειπε. Άρχισαν να τον αναζητούν και οι δούλοι που ρωτήθηκαν έλεγαν πως δεν γνωρίζουνε τίποτε. Ένας τότε είπε ότι τα μεσάνυχτα σηκώθηκε και είδε ουράνιο φως και μία λάμψη Τίποτε άλλο…(για κάποιους πάλι… ότι ένα πύρινο άρμα ήρθε από τον ουρανό και τον πήρε). Ο Έρμιππος λέει ότι θεράπευσε κάποια Ακραγαντίνη Πάνθεια που την είχαν ξεγραμμένοι οι γιατροί και γι'αυτό έκανε τη θυσία και ότι αυτοί τους οποίους είχε καλέσει ήταν περίπου ογδόντα. Ο Ιππόβοτος αναφέρει πως, όταν σηκώθηκε, προχώρησε προς την Αίτνα και μόλις έφτασε πλησίασε στους κρατήρες της φωτιάς και εξαφανίστηκε, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να ενισχύσει τη φήμη του ότι είχε γίνει θεός (κατ'άλλους για να συναντήσει την πραγματική φύση και να γίνει και ο ίδιος φωτιά)"

Για την πτώση της αθάνατης ψυχής στην ύλη αναφέρει:

"Από ποιες άραγε τιμές και ποια κορφή ευτυχίας … Ήλθαμε εδώ στο άντρο αυτό το υπόστεγο … άχαρο τόπο, όπου είναι ο Φόνος, η Έχθρα και πλήθος άλλων Συμφορών…" (Καθαρμοί 119-121)

"Ω! αλλοί, δύστυχη θνητών γενιά πανάθλια, από ποιες έριδες, ποιους στεναγμούς έχετε γίνει! Από τους ζώντες νεκρούς έκανε εναλλάσσοντας τα είδη… Καλύπτοντας τα με ασυνήθιστο χιτώνα σάρκας…" (Καθαρμοί 124-126)

"…Γέννηση δεν υπάρχει για κανένα απ'τα θνητά μήτε χαμός σ'ολέθριο θάνατο, μονάχα μίξη κι ανακατονομή όσων σμίξαν, μόνο που γέννηση καλείται στους ανθρώπους…" (Περί φύσεως 8)

Μας θυμίζει την Πλατωνική θεώρηση για τη γέννηση των ζωντανών από τη θέληση των νεκρών για ενσάρκωση και το αρχαίο ρητό: "ότι οι ψυχές που αναχωρούν υπάρχουν στον Άδη, επιστρέφουν εκεί και αναπαράγονται". Συγκεκριμένα στο Φαίδρο αναφέρεται ότι η ψυχή είναι αθάνατη γιατί είναι αυτή που κινεί το σώμα, και μέσα από το μύθο του Ηνίοχου και την δυσαρμονία χάραξης πορείας των δύο φτερωτών αλόγων του, του λευκού (ευγενές και όμορφο) και του μαύρου (με κατώτερα χαρακτηριστικά), η ψυχή βαραίνει, χάνει την ισορροπία της και πέφτει στην ύλη, χάνοντας τα φτερά της. Έχει όμως ενθύμηση της πρωταρχικής αρχετυπικής αλήθειας και εφόσον "ξεπληρώσει"στον υλικό κόσμο μπορεί να ξανανέλθει σιγά-σιγά στο θείο της ταξίδι πίσω από τα άρματα των Θεών.

Για την αρχική κοσμογέννηση αναφέρει:

"…Εκεί ούτε του ήλιου τα γοργά μέλη ξεχωρίζουνε ούτε η δασιά της γης ορμή ή η θάλασσα, έτσι της Αρμονίας το πυκνό άντρο έχει στήριγμα ο Σφαίρος ο κυκλοτερής απολαμβάνοντας τη μοναξιά του κυκλικά τον περιζώνει. Μήτε στάση μήτ'απρεπής διένεξη στα μέλη. Μ'αυτόν, στον εαυτό του ίσος παντού κι εντελώς δίχως πέρας, χαίρεται ο Σφαίρος ο κυκλοτερής τη μοναξιά τους που κυκλικά τον περιζώνει. Ούτε απ'τη ράχη του δύο κλάδοι εκτινάσσονται, ούτε και πόδια, γόνατα ή γενετήσια μέλη, αλλ'ήταν σφαίρα κι ίσος (από παντού) στον εαυτό του…" (Περί φύσεως 27-29)

Σε αντίστοιχα εσωτερικά κείμενα για την αρχική δημιουργία διαβάζουμε:

α) Ινδική Ρίγκ Βέδα: "…Ο μοναδικός ένας ανάπνεε χωρίς πνοή, από τον εαυτό του. Ανέκαθεν δεν υπήρχε τίποτα παρά Αυτός…"

β) Θεογονία Ησίοδου: "Αληθινά πρώτα πρώτα έγινε το Χάος αλλά μετά η πλατύστηθη Γαία…"

γ) Στάντζες των Τζιάν της Μπλαβάσκυ: "Η αιώνια κάρανα, τυλιγμένη στα παντοτινά αόρατα πέπλα της, κοιμόταν για εφτά αιωνιότητες. Χρόνος δεν υπήρχε γιατί κοιμόταν στο άπειρο στήθος της διάρκειας. Παγκόσμιος νους δεν υπήρχε γιατί δεν υπήρχαν ουράνια όντα να τον περιλάβουν…"

Για τον Εμπεδοκλήο Σφαίρος φαίνεται να είναι ένα είδος κοσμογονικού κέντρου, ένα είδος χάους, που μέσα του περικλείει όλους τους νόμους και τους συντελεστές της Δημιουργίας. Δεν υπάρχει κίνηση αλλά μακάρια ευδαιμονία.

Και συνεχίζει:

"Διπλό λόγο θα πω: Άλλοτε το ένα αυξάνει, ώστε να υπάρχει μόνο αυτό από τα πολλά, άλλοτε πάλι διαχωρίζεται, ώστε πολλά να είναι από το ένα, κι η γέννα των θνητών διπλή, διπλός και ο αφανισμός τους…" (Περί φύσεως 17)

Σε κάποια στιγμή όμως η ισορροπία αυτή διασπάται και τότε εκδηλώνονται οι νόμοι, μία κεντρομόλος δύναμη από τη μία: η Φιλότητα, η Αγάπη, η Στοργή και η Αρμονία, και μία φυγόκεντρος δύναμη από την άλλη: το Νείκος, η Διχόνοια, το Μίσος. Η Φιλότητα ενοποιεί τον κόσμο προς το ΕΝΑ ενώ το Νείκος μετατρέπει την ενότητα σε πολλαπλότητα, σε επικράτηση του κακού και της δυσαρμονίας. Αποτέλεσμα της αντίδρασης των δύο αυτών πρωταρχικών νόμων είναι η διαδοχική εκδήλωση των τεσσάρων στοιχείων από τη χαώδη κατάσταση του Σφαίρου, της γέννησης του κόσμου και των δημιουργημάτων του.

Επίσης υποστήριζε ότι η γη περιβάλλεται από Πυρ, που είναι ο πραγματικός ήλιος τον οποίο όμως οι άνθρωποι δεν μπορούν να δουν. Ο ήλιος που φαίνεται είναι απλώς ένας κρύσταλλος, ο οποίος αντανακλά προς εμάς το φως και τη θερμοκρασία που δέχεται από τον πραγματικό ήλιο (τον σκοτεινό και απόκρυφο). Και με τα άστρα έλεγε ακόμη ότι συμβαίνει το ίδιο, μερικά αντανακλούν φως και άλλα εκπέμπουν.Πολλοί τον θεωρούσαν μάλιστα τρελό επειδή πίστευε ότι το φως ταξιδεύει και μάλιστα με πολύ μεγάλη ταχύτητα.

Αυτές ήταν μερικές από τις κύριες ιδέες αυτού του "Μεγάλου"μάγου-φιλοσόφου, κάποιες από τις οποίες φαίνεται να επιβεβαιώνει η σύγχρονη επιστημονική αναζήτηση του κόσμου μας, ενώ κάποιες άλλες θα περιμένουν μάλλον υπομονετικά να καρποφορήσουν σε καλύτερες συνθήκες και σε καλύτερες εποχές.

Πηγές:
-Διογένης Λαέρτιος - Βίοι Φιλοσόφων Άπαντα, Βιβλίο 8, Εμπεδοκλής -Εκδόσεις Κάκτος Αθήνα 1994
-ΕΓΚΥΚΛΟΠΑΙΔΕΙΑ ΓΚΡΑΒΙΓΚΕΡ
-Εμπεδοκλής ο Ακραγαντινός - Άννα Κελεσσίδου - Εκδόσεις Ιδεοθέατρον -Αθήνα 2002
-Ίσις Αποκαλυμμένη, Μπλαβάτσκυ, Κεφάλαιο ΙΧ, Τόμος Α, Βιβλίο 3 - Εκδόσεις Ιάμβλιχος 1998
-Θεμελιώσεις του Εσωτερισμού, Γ.Α. Πλάνας, Τόμος Β- - Εκδόσεις Νέα Ακρόπολη- 1989
-"Ancient Philosophy, Mystery, and Magic" Oxford 1995, 247.
-"Φαίδρος"Πλάτωνα- Εκδόσεις Ζήτρος

Ο Ιπποκράτηςχρησιμοποίησε για πρώτη φορά τη λέξη «θαλασσοθεραπεία» για να περιγράψει τις θεραπευτικές επιδράσεις του θαλασσινού νερού. Οι αρχαίοι Έλληνες εκτίμησαν τα οφέλη για την υγεία και τα πλούσια μεταλλικά στοιχεία του νερού.

Μεταξύ των πολλών πλεονεκτημάτων, το κολύμπι σε θαλασσινό νερό μπορεί να βελτιώσει τη λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος, να προωθήσει τη συνολική ευημερία και να ενυδατώσει το δέρμα. Μια βουτιά στη θάλασσα μπορεί να βελτιώσει ακόμα τη διάθεση και την υγεία σας.

Δείτε αναλυτικά ποια είναι τα οφέλη της θάλασσας και επωφεληθείτε από αυτήν κι αυτό το καλοκαίρι:

Ανοσοποιητικό σύστημα

Το θαλασσινό νερό περιέχει ζωτικά στοιχεία, βιταμίνες, ανόργανα άλατα, ιχνοστοιχεία, αμινοξέα και ζωντανούς μικροοργανισμούς που μπορούν να παράγουν αντιβιοτική και αντιβακτηριακή δράση συμβάλλοντας στην ορθή λειτουργία του ανοσοποιητικού συστήματος. Σύμφωνα με πληροφορίες, τα συστατικά του θαλασσινού νερού απορροφώνται εύκολα και χρησιμοποιούνται από το σώμα μας, ενώ κολυμπάμε. Παράλληλα, εισπνέοντας τον θαλασσινό αέρα ενισχύεται το ανοσοποιητικό σύστημα, σύμφωνα με τη γιατρό Connie Hernandez. Επιπλέον, ειδικοί ισχυρίζονται ότι το κολύμπι σε θαλασσινό νερό ανοίγει τους πόρους στο δέρμα, ενώ επιτρέπεται η απορρόφηση των θαλάσσιων μετάλλων και η αποβολή των τοξινών που προκαλούν διάφορες ασθένειες.

Κυκλοφορία αίματος

Το κολύμπι σε θαλασσινό νερό μπορεί να διευκολύνει την κυκλοφορία του αίματος στο σώμα σας. Ο κύριος σκοπός της θαλασσοθεραπείας ή η θεραπεία με θαλασσινό νερό είναι να αυξήσει την κυκλοφορία του αίματος. Πράγματι, η κολύμβηση σε ζεστό θαλασσινό νερό βελτιώνει την κυκλοφορία αποκαθιστώντας βασικά μέταλλα που έχουν μειωθεί από το άγχος, την κακή διατροφή και τη μόλυνση του περιβάλλοντος.

Θαλασσινό νερό και ευημερία

Η έρευνα δείχνει ότι ο ήχος των κυμάτων επηρεάζει τον εγκέφαλο μεταφέροντάς σας σε μια κατάσταση βαθιάς χαλάρωσης. Χαλαρώνοντας με αυτόν τον τρόπο μπορεί να βοηθήσει στην αναζωογόνηση του μυαλού και του σώματος.

Το θαλασσινό νερό χρησιμοποιείται από πολλούς για τη συνολική βελτίωση της υγείας και της ευημερίας, καθώς ενεργοποιεί μηχανισμούς επούλωσης του σώματος για την καταπολέμηση παθήσεων όπως το άσθμα, την αρθρίτιδα, τη βρογχίτιδα και φλεγμονώδεις νόσους, καθώς και κοινούς πόνους. Μάλιστα, το μαγνήσιο ανακουφίζει από τη νευρική ερεθιστικότητα και αυξάνει την αίσθηση της ηρεμίας.

Φρέσκος αέρας για τον ύπνο

Ο ήλιος, το κύμα και το θαλασσινό νερό. Έχετε αναρωτηθεί ποτέ γιατί κοιμόμαστε πιο ήσυχοι μετά το κολύμπι μας στη θάλασσα; Ο θαλασσινός αέρας «χρεώνεται» με υγιή αρνητικά ιόντα που επιταχύνουν την ικανότητα απορρόφησης του οξυγόνου. Τα αρνητικά ιόντα εξισορροπούν τα επίπεδα της σεροτονίνης, μια χημική ουσία του οργανισμού που συνδέεται με τη διάθεση και το άγχος. Γι” αυτόν ακριβώς τον λόγο με το τέλος των διακοπών σας έχετε περισσότερη ενέργεια, ενώ συγχρόνως είστε περισσότερο χαλαροί.
Ήλιος και δερματικές παθήσεις

Στην παραλία, η θερμότητα του ήλιου επηρεάζει το ενδοκρινικό μας σύστημα. Πιο ειδικά, είναι το μέρος του σώματός μας που εκκρίνει ενδορφίνες, τις φυσικές χημικές ουσίες στο σώμα μας που έχουν σχεδιαστεί για να μας κάνουν να νιώθουμε χαλαροί αποβάλλοντας το άγχος. Παράλληλα, η έκθεση στον ήλιο καθίσταται ευεργετική για ορισμένες δερματικές παθήσεις όπως η ψωρίαση, ενώ η υπεριώδης ακτινοβολία (υπεριώδες φως) αποκαθιστά την ξηροδερμία. Μάλιστα, οι ερευνητές ανακάλυψαν ότι το διάλυμα άλατος βελτίωσε την ενυδάτωση του δέρματος και μείωσε σημαντικά τα συμπτώματα της φλεγμονής του δέρματος, όπως την ερυθρότητα και την τραχύτητα σε σύγκριση με το νερό της βρύσης.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Πηγή: invitromagazine

Αυτήν την εβδομάδα, το πατριωτάκι μας, ο Γιώργος Τσούκαλος (Giorgio Tsοukalos) και η παρέα του, ερευνούν την ύπαρξη μυστήριων μεταλλικών σφαιρών (με πολύ ιδιόρρυθμες ιδιότητες, που αψηφούν τους νόμους της Φυσικής), οι οποίες έχουνε βρεθεί ανά τον πλανήτη.

Στο επεισόδιο γίνεται αναφορά σε αρχαιοελληνικό ναυάγιο του 600 π.Χ. στη Σικελία, που κουβαλούσε μεταλλικές ράβδους υψηλής περιεκτικότητας σε ψευδάργυρο, χαλκό, νικέλιο και άλλων στοιχείων, που με τα μέσα της εποχής δεν θα μπορούσαν να δημιουργηθούν.

Επίσης, για πρώτη φορά βλέπουμε στη Ρουμανία ένα μυστηριώδες μεταλλικό αντικείμενο από αλουμίνιο, ηλικίας τουλάχιστον 40.000 ετών!

Ισχυρές οι πνοές των ανέμων στην Ησιόδεια Θεογονία.

Στο έπος αυτό, όπου καταγράφεται η γένεση των θεών και η δημιουργία από αυτούς του κόσμου, οι φυσικές δυνάμεις, όπως οι άνεμοι, δεν είναι παρά προσωποποιημένες θεότητες, γόνοι θεών, που γεννούν κι αυτοί με τη σειρά τους άλλα δαιμονικά όντα.

"Κι'η Αυγή με τον Αστραίο γέννησε τους δυνατόκαδους ανέμους και τον ξαστερωτή τον Ζέφυρο και τον γοργόδρομο βορέα και τον Νότο, ερωτικά με τον θεό σαν πλάγιασεν η θέαινα" (Ησίοδ. Θεογονία 378 - 380, μεταφρ. Π. Λεκατσά).

Αλλά αν στον Ησίοδο είναι συχνός ο λόγος για τους ανέμους, τι θα λέγαμε για τα ομηρικά έπη! Εκεί όπου οι άνεμοι αντιβουίζουν στα δάση, ανταριάζουν το πέλαγος ή αρπάζουν ξαφνικά τους θνητούς για να τους οδηγήσουν στον άλλο κόσμο.

Στους τρεις ανέμους του Ησιόδου, τον Ζέφυρο, τον Βορέα και τον Νότο, προσθέτει ο Όμηροςκαι τον Εύρο (Οδύσσεια, ε 295 - 96), που είναι ανατολικός, ή νοτιοανατολικός, όπως χαρακτηρίζεται στο "Ωρολόγιον του Ανδρόνικου του Κυρρήστου" (Πύργος των Ανέμων). Στο οικοδόμημα αυτό της ρωμαικής Αγοράς στην Αθήνα, του δεύτερου τέταρτου του 1ου αι. π.χ. ή κατ'άλλους του ύστερου 2ου αι. π.χ., εικονίζονται και επιγράφονται όχι μόνο οι κύριοι άνεμοι αλλά και οι ενδιάμεσοι. Όπως ήταν φυσικό, η ονοματολογία των ανέμωντα ονόματα με μυθοπλασίες.

Ο Ζέφυρος, ο Βορέας, ο Νότος εξουσίαζαν με τη δυναμική παρουσία τους και δρούσαν ευεργετικά αλλά και συχνά κακόβουλα απέναντι στους ανθρώπους.

Υπήρχαν όμως και άλλοι συναφείς δαίμονες, όπως οι βορεάδες, οι Άρπυιες, ο Τυφώνας.

Από του τυφώνα τη σπορά πάλι άνεμοι διάφοροι, που δεν κατονομάζονται στο έπος, ήταν ο φόβος και ο τρόμος των θνητών (Ησίοδ. Θεογ. 869 - 880).

Με ιεροτελεστίες και μαγικές πρακτικές προσπαθούσαν να εξευμενίσουν του ανέμους οι αρχαίοι και όριζαν ειδικούς λειτουργούς για το σκοπό αυτό. Στην Αττική ήταν οι "Ευδάνεμοι", στην Κόρινθο, οι "Ανεμοκοίται". Ακόμη και για τον Εμπεδοκλή παραδίδεται ότι προέβη σε μαγικές πράξεις για την κατάπαυση των "ετήσιων" (Διογ. Λαέρτ. 8,2,60).

Αλλά και στη μυκηναϊκή εποχή το ίδιο θα συνέβαινε, αφού μαρτυρείτε ήδη από τότε το αξίωμα της "ιέρειας των ανέμων".

Ο περιηγητής Παυσανίας, αναφέρει επίσης ότι στην Τιτάνη, κοντά στην Κόρινθο, υπήρχε βωμός των ανέμων, όπου ο ιερέας "ανά παν έτος θύει, δρα δε και άλλα απόρρητα ες βόθρους τέσσαρας, ημερούμενος των πνευμάτων".

Ο Ηρόδοτος (7. 178) πάλι μας πληροφορεί ότι στη θυία, στους Δελφούς, ιδρύθηκε κατά τη διάρκεια των περσικών πολέμων ιερό των ανέμων, όπου οι κάτοικοι τους πρόσφεραν θυσίες, έπειτα από χρησμό που τους δόθηκε, ότι οι άνεμοι θα γίνουν σύμμαχοι των Ελλήνων στον αγώνα τους κατά των Περσών.

Έχουν φωνή οι άνεμοι και γρηγοράδα γι'αυτό και τους φαντάζονταν φτερωτούς και έτσι τους εικόνιζαν. Τους φαντάζονταν όμως και σαν άλογα φτερωτά που γεννούσαν κιόλας άλλα μυθικά άλογα, όπως γέννησε ο Ζέφυρος με την Αρπυια Ποδάγρη τον Ξάνθο και τον Βαλίο. Αλλά και τα άλογα των Διοσκούρων, ο φλόγεος και Αρπαγός, γόνοι δικοί της λογίζονταν.

Άλλωστε και ο Ποσειδώνας, κύριος των ανέμων, έπαιρνε πολύ συχνά τη μορφή ίππου στους μύθους.

Τους ανέμους τους εξαπολύουν ή τους καταπραΰνουν ο Ποσειδώνας, ο Δίας, η Αθηνά. Ο Παυσανίας (4,35, 8) αναφέρει ναό της "Αθηνάς Ανεμώτιδος"στη Μεθώνη. Το προσωνύμιο της αυτό γράφει, της το έδωσε, ο μυθικός ήρωας Διομήδης, γιατί η θεά εισάκουσε τη δέηση του να ησυχάσουν οι άνεμοι που έπνεαν εκεί με ασυνήθιστη ορμή και παράκαιρα και ρήμαζαν τη χώρα.

Ο Δίας "νεφεληγερέτης"και "υέτιος", είχε ορίσει "ταμία"των ανέμων τον Αίολο, που έπαυε ή σήκωνε κατά βούληση τους ανέμους, για αυτό και ο Αίολος, όταν κατευόδωσε απ το νησί του τον Οδυσσέα, του ΄δωσε ένα ασκί όπου μέσα του είχε φυλακίσει όλων των λογιών τους ανέμους και όρισε μόνο ο Ζέφυρος να παραπέμψει, ούριος, τα καράβια.

Άλλοτε ωστόσο, ο ίδιος αυτός άνεμος, ο Ζέφυρος, ήταν δυσμενής απέναντι στον Οδυσσέα. Μαζί με τον Νότο, τον Εύρο και τον Βορέα διέλυσαν, με προσταγή του Ποσειδώνα, τη σχεδία του, αυτήν που είχε μαστορέψει στο νησί της καλυψώς για να γυρίσει στην πατρίδα, κι ότι απόμεινε από το πλεούμενο, με τον Οδυσσέα γαντζωμένο πάνω του, το κυλούσαν εδώ και εκεί τα θεόρατα κύματα (οδ. 5, 295 κ.ε.).

Αλλά και η Άρτεμη δεν ήταν που κρατούσε τα καράβια των Ελλήνων στην Αυλίδα και δεν έστελνε άνεμο ευνοϊκό, ώστε να αποπλεύσουν για την Τροία και δεν ήταν η Ιφιγένεια το εξιλαστήριο θύμα που έσβησε το θυμό της.

ΖΕΦΥΡΟΣ

Ο Ζέφυρος είναι δυτικός άνεμος. Σύζυγος της Ιριδας, της προσωποποίησης του ουράνιου τόξου, απέκτησε, έλεγαν, από αυτήν τον Έρωτα. Ωστόσο και από την Αρπυια Ποδάγρη απέκτησε ο Ζέφυρος παιδιά, όταν έσμιξε ερωτικά μαζί της σ'ένα λιβάδι κοντά στο ρεύμα του μεγάλου ωκεανού. Κι ήταν τα παιδιά τους δυο θαυμαστά άλογα, ο Ξάνθος και ο Βαλίος, που έτρεχαν σαν τον άνεμο (Ομηρος, Ιλιάδα π 148 - 151). Τα άλογα αυτά κληρονόμησε ο Αχιλέας από τον πατέρα τον Πηλέα, χάρισμα γαμήλιο σ'αυτόν του Ποσειδώνα.

Του Ζέφυρου και του Βορέα τη συνδρομή επικαλείται ο Αχιλλέας για να ανάψουν με την πνοή τους τη νεκρική πυρά του φίλου του, του Πάτροκλου που έπεσε στην Τροία (Ομηρ. Ιλ. Ψ. 192 - 218). Την ικεσία του ήρωα την άκουσε η Ίρις και φτερωτή καθώς ήταν, έφτασε μεμιάς στα ανάκτορα του Ζέφυρου, όπου απάντησε και τους άλλους ανέμους συναγμένους σε κοινό συμπόσιο. Μόλις άκουσαν ο Ζέφυρος και Βορέας το μήνυμα της, "επεκτάθηκαν με θόρυβο, ταράζοντας τα σύγνεφα έμπροσθεν τους. Και ως διάβαιναν το πέλαγος απ'την σφοδρή πνοή τους σηκώνονταν τα κύματα και αμ'έφθασαν στην Τροία, έπεσαν μέσα στην πυρά κι εβρόντα ευθύς η φλόγα. Και ολονυκτίς απ'την πυράν, κι οι δύο φυσομανώντας τες φλόγες σήκωναν ψηλά" (ομηρ.ιλ.ψ. 212 - 218, μετάφρ. Ιάκ. Πολυλά).

Για τον Ζέφυρο ιστορούσαν ακόμα πως αγάπησε τον Υάκινθο, τον γιο του Αμύκλα, του βασιλιά της Λακωνίας και δισέγγονο του Δία και της Ταϋγέτης, της θυγατέρας του Ατλαντα. Όμως τον Υάκινθο, τον γιο του Αμύκλα. Του βασιλιά της Λακωνίας και δισέγγονο του Δία και της Ταϋγέτης, της θυγατέρας του Ατλαντα. Όμως τον Υάκινθο αγαπούσε και ο Απόλλωνας. Κυριευμένος καθώς ήταν ο Ζέφυρος από το πάθος του , όταν κάποτε είδε τον αγαπημένο του να αθλείται στην παλαίστρα με την συντροφιά του θεού, έχασε το νου του, φύσηξε δυνατά και ο δίσκος που έριξε ο Απόλλωνας, ξεφεύγοντας απ'τον στόχο του, έπεσε με ορμή στο κεφάλι του αγαπημένου του. Έτσι χάθηκε το παλικάρι (Ευριπίδης, Ελένη 1469 - 1474).

Μεταγενέστερες πηγές (Ovid. Fast. 5, 195 - 206) διασώζουν την παράδοση πως ο Ζέφυρος κυνήγησε τη νύμφη Χλωρίδα (Φλώρα) κι από τον έρωτα τους γεννήθηκαν όλα τα λουλούδια της άνοιξης. Ο Ζέφυρος, γρήγορος όσο και ο Βορέας, ήταν άλλοτε καταστροφικός, άλλοτε απαλός και καλοδεχούμενος και δρόσιζε αιώνια τόπους παραδείσιους, όπως ήταν οι κήποι του Αλκίνοου και τα Ηλύσια πεδία (ομ. Οδ. 7, 112 κ.ε. και 4, 563 - 568).

Η λατρεία του Ζέφυρου στην Αθήνα επιβεβαιώνετε από βωμό που του είχαν στήσει όχι μακριά από τα τείχη της πόλης, στην Ιερά Οδό (Παυς. 1, 37, 2).

ΒΟΡΕΑΣ

Για τον Βορέα, τον βόρειο άνεμο που κατέβαινε από τη Θράκη κι έφερνε το χαλάζι και το χιόνι (ομ. ιλ. Ο 170 - 171. Τ 357 - 358), έλεγαν πως όταν είδε τις φοράδες του Εριχθόνιου, του γιου του Δάρδανου, στην Τροία τις πόθησε και αφού πήρε τη μορφή του ίππου, πλάγιασε μαζί τους. Από την ένωση αυτή γεννήθηκαν δώδεκα πουλάρια που έτρεχαν σαν τον άνεμο, θαρρείς, πετούσαν πάνω από γη και πέλαγο χωρίς να τα αγγίζουν (ομ. Ιλ. Υ. 219 - 229).

Κάποτε πάλι, όταν ο Βορέας βρέθηκε στην Αττική, η μοίρα το 'φερε να απαντήσει την Ωρείθυια, τη θυγατέρα του βασιλιά της Αθήνας Ερεχθέα, να παίζει με τις φίλες της ή σύμφωνα με άλλες παραλλαγές, να χορεύει, ή να μαζεύει λουλούδια. Αμέσως τότε την ερωτεύτηκε. Πού ακριβώς την πρωτοείδε κανείς δεν ήξερε να πει με βεβαιότητα, άλλοι πίστευαν στις πηγές του Κηφισού, άλλοι στην περιοχή της ακρόπολης. Όπου κι αν ήταν πάντως, ένα ήταν βέβαιο, πως όρμησε στη συντροφιά των κοριτσιών, άρπαξε την Ωρείθυια και πετώντας τη μετέφερε στη μακρινή πατρίδα του. Από το γάμο τουε γεννήθηκαν δύο γιοι, ο Ζήτης και ο Κάλαϊς και δύο θυγατέρες, η κλεοπάτρα και η Χιόνη. Η Κλεοπάτρα παντρεύτηκε το Φινέα, βασιλιά στη Θράκη, ενώ τη Χιόνη την αγάπησε ο Ποσειδώνας και μαζί απέκτησαν τον Εύμολπο.

Η ξαφνική δημοτικότητα του μύθου της απαγωγής της Ωρείθυιας κατά τις αρχές του 5ου αι. π.χ. οφείλεται σε μια παράδοση που αναφέρει ο Ηρόδοτος (7, 189). Κατά τους Περσικούς πολέμους και πριν από τη μάχη στο Αρτεμίσιο, το 480 π.χ., δόθηκε στους Αθηναίους χρησμός να ζητήσουν τη βοήθεια του "γαμβρού"τους. Οι Αθηναίοι, στην προσπάθεια τους να ερμηνεύσουν τον θεϊκό λόγο, θυμήθηκαν πως, παλιά, ο Βορέας είχε αρπάξει την αθηναία βασιλοκόρη Ωρείθυια και επομένως αυτός και δεν αμφέβαλλαν καθόλου, ήταν το πρόσωπο που υπαινισσόταν ο χρησμός. Γι'αυτό και ικέτεψαν τη βοήθεια αυτού και της Ωρείθυιας για να αντιμετωπίσουν τον εχθρό. Πραγματικά ξέσπασε τότε ένας δυνατός βόρειος άνεμος που κράτησε τρείς ολάκαιρες μέρες και κατέστρεψε 400 πλοία του περσικού στόλου. Ευγνώμονες μετά τη νίκη τους οι Αθηναίοι ίδρυσαν ιερό στον Βορέα στις όχθες του Ιλισσού. Για ανάλογες περιπτώσεις ιδρύθηκαν ιερά του και σε άλλα μέρη (Παυσανίας 8. 36.6).

ΒΟΡΕΑΔΕΣ

Οι Βορεάδες, οι φτερωτοί γιοι του Βορέα Ζήτης και Κάλαϊς, κατέρχονταν ορμητικοί απ'τον αιθέρα, όπως ο πατέρας τους. Το πιο σημαντικό ίσως γεγονός της μυθικής ζωής τους ήταν ότι πήραν κι αυτοί μέρος στην Αργοναυτική εκστρατεία μαζί με ονομαστούς ήρωες. Στον δρόμο για την Κολχίδα συνάντησαν στη θράκη τις φτερωτές Αρπυιες που άρπαζαν την τροφή του Φινέα, του τυφλού μάντη και της Σαλμυδησσού, ή τη βρόμιζαν τόσο, ώστε ο δύστυχος δεν μπορούσε πια να τη γευτεί. Ο Ζαήτης και ο Κάλαϊς άρχισαν τότε να τις καταδιώκουν πέρα από στεριές και θάλασσες ώσπου στο τέλος τις πρόφτασαν στα νησιά Πλωτές, δυτικά της Πελοποννήσου και τις έπεισαν να φύγουν μακριά. Έτσι γλίτωσε ο Φινέας από τη βασανιστική παρουσία τους. Οι Βορεάδες μετά απ'αυτά "έστρεψαν"πάλι προς το μέρος απ'όπου ξεκίνησαν γι'αυτό και τα νησιά Πλωτές, έλεγαν, πως από τότε ονομάστηκαν Στροφάδες.

Ωστόσο, γύρω απ'το θέμα της σωτηρίας του Φινέα υπάρχουν και άλλες διηγήσεις, με παραλλάσσουσα την κατάληξη της καταδίωξης των Αρπυιών από τους Βορεάδες, όπου από τους πρωταγωνιστές επιζούν ή πεθαίνουν άλλοτε άλλοι. Μάλιστα κατά μία εκδοχή οι Βορεάδες φονεύθηκαν από τον Ηρακλή στην Τήνο (Απολλ. Ροδ. 1, 1300 - 1309).

Θυγατέρα του Βορέα, σύμφωνα με ύστερη μυθική εκδοχή, ήταν και η Αύρα και ήταν αυτή που έφερε στον Αρη το άγελμα του θανάτου της θυγατέρας του, της Αμαζόνας Πενθεσίλειας, στην Τροία. Στον πληθυντικό οι Αύρες ήταν προσωποποιήσεις των ήπιων, δροσερών ανέμων.

Υπάρχουν και άλλες, μεταγενέστερες, πληροφορίες για την Αύρα. Μια από αυτές ήταν πως προκάλεσε αναίτια τη ζήλια και το θάνατο της Πρόκριδας, της αδελφής της Ωρείθυιας. Κι αυτό, γιατί η Πρόκριδα τη θεώρησε αντίζηλό της στην αγάπη της για τον Κέφαλο όταν τον άκουσε στο δάσος να καλεί την αύρα να τον αναζωογονήσει από την κούραση του κυνηγιού. Εκεί βρήκε τραγικό θάνατο η Πρόκριδα από το ακόντιο του ίδιου του Κέφαλου που την πέρασε για αγρίμι, κρυμμένη καθώς ήταν στις φυλλωσιές για να τον παρακολουθήσει.

Άρπυιες

Οι φτερωτές Άρπυιες, ήταν και αυτές, όπως οι Βορεάδες, δαίμονες του ανέμου. Αυτό άλλωστε υπαινίσσονται και τα ονόματα που τους αποδίδει ο Ησίοδος: Αελλώ και Ωκυπέτη, αφού η πρώτη ταυτίζεται με την άελλα, τον ανεμοστρόβιλο και η δεύτερη είναι εκείνη που πετά γρήγορα.

Θυγατέρες του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας, η Αελλώ και η Ωκυπέτη είχαν αδελφή τους την Ίριδα. Στον Όμηρο ο αριθμός τους είναι ακαθόριστος. Ωστόσο μνημονεύεται μια από αυτές, η Ποδάργη.

Οι Άρπυιες είχαν την καταστροφική δύναμη της θύελλας και μ΄αυτήν ταυτίζονται στον Όμηρο. Προκαλούσαν τρόμο στους ανθρώπους γιατί τους άρπαζαν αυτούς και τα υπάρχοντά τους (Ομ. Οδ.. α. 241.ξ. 371), όπως άλλωστε δηλώνει και το όνομά τους, (Άρπυιες - ανερέπτομαι - αρπάζω). Έτσι άρπαξαν και τις θυγατέρες του Πανδάρεου και τις πήγαν δούλες στις Ερινύες(Ομ. Οδ. υ 66-78). Ως θεότητες του ανέμου σχετίζονται άμεσα με τον κόσμο των νεκρών, αφού όποιον θνητό άρπαζαν εκείνος δεν γύριζε ξανά πίσω.

Γι΄αυτό και η Πηνελόπη, απελπισμένη από την πολύχρονη απουσία του άνδρα της, του Οδυσσέα, παρακαλεί να την πάρουν οι θύελλες για να σωθεί από τα βάσανα της ζωής της (Ομ. Οδ. υ 79).

Ο τρομακτικός Τυφώνας

Όταν οι θεοί του Ολύμπου νίκησαν στην Τιτανομαχία και τη Γιγαντομαχία κι έριξαν τους Τιτάνες στα Τάρταρα και αφάνισαν τους Γίγαντες, η Γη, για να πάρει εκδίκηση για τα παιδιά της, ενώθηκε με τον Τάρταρο και γέννησε, στερνό αντίπαλο των Ολυμπίων, τον Τυφώνα. Τέρας ήταν ο Τυφώνας με χέρια δυνατά και ακάματα πόδια. Από τους ώμους του φύτρωναν εκατό κεφάλια φιδιού που πέταγαν έξω τις γλώσσες τους και γλείφονταν. Τα κεφάλια του λαμποκοπούσαν από τη φλόγα των ματιών τους, ενώ από τα στόματά τους έβγαιναν λογιών λογιών φωνές που ξεσήκωναν απερίγραπτη βοή.

Στην αναμέτρησή τους με τον Δία ήταν ο θεός από τη μια με τις αστραπές, τις βροντές και τους κεραυνούς του κι αυτός από την άλλη με τους μανιασμένους ανέμους και τις φλόγες. Μέσα στην κοσμογονική αυτή αναταραχή, η γη σειόταν κι η θάλασσα ύψωνε τεράστια κύματα κι έβραζε γη, ουρανός και πόντος. Ο Δίας τελικά τον νίκησε τον Τυφώνα και τον έριξε με οργή στα βάθη του Τάρταρου (Ησιοδ. Θεογ. 820 κ.ε.)

Στον Απολλόδωρο (Βιβλ. 1,6,3), η γιγάντια, τρομακτική μορφή του Τυφώνα περιγράφεται με κάθε φρικιαστική λεπτομέρεια και η μονομαχία του με τον Δϊα παρουσιάζεται ακόμα πιο σκληρή. Κι ενώ οι άλλοι θεοί για να αποφύγουν τον Τυφώνα κατέφυγαν έντρομοι στην Αίγυπτο, μεταμορφώθηκαν μάλιστα και σε ζώα για μεγαλύτερη ασφάλεια, ο ύψιστος θεός του Ολύμπου μετά βίας κατόρθωσε να σωθεί - ο αντίπαλός του τον ακινητοποίησε κόβοντας τα νέυρα των άκρων του - και τελικά να τον νικήσει και να τον θάψει κάτω από την Αίτνα.

Αλλά οι μύθοι για τον Τυφώνα, προφανώς επηρεασμένοι από αντίστοιχους της Ανατολής, δεν τελειώνουν εδώ. Μεταγενέστεροι μυθοπλάστες πρόσθεσαν κι αυτοί τις δικές τους εκδοχές για την γέννηση και τη δράση του δαιμονικού όντος.

Ο Τυφώνας προσωποποιούσε για τους Αρχαίους όχι μόνο τον βίαιο άνεμο αλλά γενικότερα την ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα και την ηφαιστειακή και σεισμική δραστηριότητα, φαινόμενα που ανατρέπουν την εύρυθμη λειτουργία των φυσικών μηχανισμών και απειλούν τις ίδιες τις θεότητες που επιτηρούν και διαφυλάσσουν την τάξη του κόσμου.

Από τον Τυφώνα γεννήθηκαν οι άνεμοι που φυσούν υγροί στη θάλασσα και λυσσομανούν, μεγάλη συμφορά για τους θνητούς, έτσι όπως χάνονται κι αυτοί μαζί με τα καράβια τους στον πόντο. Το ίδιο φυσούν και στην ξηρά και καταστρέφουν την ανθόσπαρτη γη σκεπάζοντας τα πάντα με σκόνη και προκαλώντας δεινή ταραχή (Ησιοδ. Θεογ. 869-880)

Του Τυφώνα γόνοι ήταν εξάλλου και ο Κέρβερος, η Λερναία Ύδρα, η Σκύλα και άλλα αποτρόπαια όντα.

Στοιχεία της φύσης οι άνεμοι, που τα συνέλαβαν ως πανίσχυρους δαίμονες οι πρώτοι άνθρωποι και τους έδωσαν σχήμα, μετουσιώνοντας τα αόρατο και το ασύλληπτο σε ορατό και συγκεκριμένο για να πληρώσουν την αδήριτη ανάγκη κατανόησης του κόσμου τους. Προοδευτικά ωστόσο, ο νους εκτόπισε την ασυγκράτητη φαντασία και παρακάμπτοντας τους μύθους κατέλαβε αυτός την πρωτεύουσα θέση στη διαδικασία της, έλλογης πλέον, ερμηνείας του σύμπαντος.

ΠΩΡΙΕΣ τα Ξανθά ζώα, ο ΑΣΚΛΗΠΙΟΣ και οι αρχαιολόγοι

Οι αρχαίοι Έλληνες ή βλάκες ήταν ή ‘ξέραν άλλα πράγματα, που μας αποκρύπτουν τώρα οι αρχαιολόγοι -όσοι τουλάχιστον καταλαβαίνουν- αλλά κι όποιοι καταλαβαίνουν ανήκουν σε μυστικές εταιρείες, στοές και λαγούμια, δηλαδή είναι “μυημένοι” τρομάρα τους και για να απαντήσω στην πρώτη ερώτηση, φυσικά δεν ήταν βλάκες.-

Οι Πωρίεςείναι ξανθά θηλαστικά ζώα με εμφάνιση φιδιού, θηλαστικά, με υπογένειο, σπανίως και με μικρά χέρια. Τεραστίων διαστάσεων όπως φαίνεται στην εικόνα 1 του ανάγλυφου. Το κεφάλι τους είναι σε μέγεθος μοσχαριού. Δεν είναι σαρκοβόρα και ζουν ακόμη και σήμερα, κάτω από την Γη σε βάθος άνω των 150 μέτρων. Δεν κουλουριάζονται όπως τα φίδια οριζόντια στο έδαφος αλλά ΚΑΘΕΤΩΣ. Όταν “τρέχουν” κινούνται σε ευθεία κι όχι ζικ – ζακ με ΦΥΣΙΚΗ ΑΝΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ.

Οι Πωρίες είναι Θ Η Λ Α Σ Τ Ι Κ Α δεν είναι ερπετά

Είναι απόλυτα φιλικά προς τον άνθρωπο και θεραπευτικά, όλων των ασθενειών, από τρέλα μέχρι καρκίνο, χάρις στον τεράστιο ζωικό μαγνητισμό τους. Ο Ασκληπιός τα χρησιμοποιούσε στα Ασκληπιεία για όλες τις θεραπείες που γίνονταν εκεί, από τρέλα μέχρι καρκίνο, ΑΜΕΣΑ, την ίδια ημέρα.

Επίσης αν δεν μπορούσε να πάει ο άρρωστος, πήγαινε ο πλησιέστερος συγγενής του πρώτου βαθμού. Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους. Γι’ αυτό βλέπετε στην εικόνα τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς. Επίσης στα Ασκληπιεία χρησιμοποιούσαν και δακτυλοπίεση, τον μετέπειτα βελονισμό και την ρεφλεξολογία, που λανθασμένα αποδίδεται στου Κινέζους. Ο Αλέξανδρος είχε πάρει 200 μαζί του και άφηνε από δύο σε κάθε ναό που έφτιαχνε.

ΠΩΡΕΙΕΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΜΟΝΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ

Η θεραπεία των ασθενών στα Ασκληπιεία γίνονταν με παρουσία και χρήση παρειών, όπως μας το περιγράφει παραστατικότατα ο Αριστοφάνης στον «Πλούτο» Ο Ασκληπιός διέθετε το ίδιο ελιξίριο με τους Ερεχθείδες φιδάνθρωπους, το αίμα της Γοργούς, του οφιόμορφου τέρατος. Ήταν η Αθηνά που το δώρισε και σε αυτόν. Η δύναμη της θεραπείας δεν συνδέονταν μόνο με τα παρείες-φίδια, αλλά και με τις Έγχελεις, τις Θεότητες των υδάτων. Η «Θεά λευκώλενος ιχθύς έγχελυς» που καυχιόταν πως πλάγιασε στην αγκαλιά του Δία, όπως λέει ο σατιρικός ποιητής Μάτρων.

Πωρίας απεικονίζεται και στην τρίτη εικόνα που τραβήξαμε στο μουσείο των Δελφών.

Στην εικόνα βλέπετε τους γονείς και το παιδί να προσφέρουν αναθήματα στο “φίδι”. Τρελοί; Για σκεφτείτε; Στην Θεσσαλονίκη στην τοποθεσία, που έγινε το ΙΚΕΑ, εμφανιζόταν συχνά ένας Πωρίας, ώσπου ο “πολιτισμός” τον έδιωξε από εκεί. Τώρα τα κυνηγάνε ανελέητα οι Υποχθόνιες Αμερικανικές Στρατιωτικές Δυνάμεις. Μπορώ να σας πω πολλές ιστορίες αλλά δεν θέλω να σας απασχολήσω από τα αγαπημένα σας applications του facebook. Πριν πρωτοδημοσιεύσω το άρθρο σχετικά με τους Πωρίες στην miastala.com το 2009 μια αναζήτηση στον μεγάλο Αδελφό ή πιο λαϊκά google έδεινε κάποιες πληροφορίες σχετικά με το σημαντικό αυτό ζώο, μετά την δημοσίευση του άρθρου μου, εξαφανίστηκαν όλες και σήμερα θα βρείτε κάποιες αναφορές των γνωστών ηλιθίων-trolls. Οτι αγγίζει τον ΑΙΘΕΡΑ, την ΑΜΤΙΒΑΡΥΤΗΤΑ και τα ΒΑΘΜΩΤΑ ΠΕΔΙΑ κάνει τζιζζζ!

Οι Έγχελεις λατρεύονταν ιδιαίτερα στο Ασκληπιείο της Κω και συνδέονται μυθολογικά και με τον Ιπποκράτη. Λέγεται πως αυτός ο μεγάλος γιατρός απέκτησε τις γνώσεις του διαβάζοντας τα αρχεία του Ασκληπιείου του νησιού του. Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τις ικανότητες των γιατρών του Ασκληπιού. Ο Ιπποκράτης κατάγονταν από τον Κρίσαμι, που είχε σκοτώσει μια τεράστια Έγχελυ που του έτρωγε τα πρόβατα. Η Θεά εμφανίζονταν στον ύπνο του ζητώντας του να την θάψει, αλλά αυτός την αγνόησε. Έτσι, μια μέρα αυτός και όλη του η οικογένεια εξαφανίστηκαν. Από τα Έγχελυ απέκτησε τις ικανότητές του κι ο Γλαύκος. Είδε ένα ψάρι να ανασταίνεται και να πηδάει ξανά στη θάλασσα μόλις το ακούμπησε πάνω σε ένα βοτάνι. Ο Γλαύκος το έφαγε αμέσως και πήδηξε κι αυτός στην θάλασσα, μετατρεπόμενος σε θαλάσσιο δαίμονα με μαντικές ικανότητες.

Ας δούμε κάποιες ενδιαφέρουσες αναφορές σε αρχαία κείμενα

> Αριστοφάνης, Πλούτος 688-690
“κᾆτα συρίξας ἐγὼ ὀδὰξ ἐλαβόμην ὡς παρείας ὢν ὄφις”
(έβγαλα έναν συριστικό ήχο σαν το φίδι παρείας)

> Κρατίνος, frg. 225
” παρεῖαι ὄφεις ” (στα αρχαία ελληνικά παρείας ονομαζόταν το κόκκινο-καφέ φίδι)

>Δημοσθένης, Υπερ Κτησιφώντος, Περί του στεφάνου
“τοὺς ὄφεις τοὺς παρείας θλίβων καὶ ὑπὲρ τῆς κεφαλῆς αἰωρῶν, καὶ βοῶν “εὐοῖ σαβοῖ”
(αρπάζοντας τους παρείες και κρατώντας τους πάνω από το κεφάλι και φώναζες «Ευοί Σαβοι» και χόρευες στο ρυθμό του)
[Σημ. σε αυτό το κομμάτι ο Δημοσθένης περιγράφει την λάθοπαιδεία που έλαβε ο αντίπαλός του στην δίκη Αισχύνης. Τον κατηγορεί ότι η μητέρα του, Γλαυκοθέα, τον μύησε σε λατρείες όπως αυτές του Διονύσου, του Ορφέα και του Σαβάζιου σύμφωνα με το τελετουργικό που περιγράφει. Ουσιαστικά διαβάλλει τον αντίπαλό του στο δικαστήριο αντιπαραθέτοντας την δική του ορθή παιδεία με αυτή του αντιπάλου του. Η λατρεία του Σαβάζη/ιου ήρθε από τη Θράκη και τη Φρυγία και έγινε γνωστή στην Αττική τον 5ο αι.]

>Θεόφραστος,Χαρακτήρες 16.4.1-2 (σε αυτό το έργο ο Θεόφραστος περιγράφει τους ανθρωπινους χαρακτήρες και εδώ συγκεκριμένα τον δεισυδαίμονα)
“καὶ ἐὰν ἴδῃ ὄφιν ἐν τῇ οἰκίᾳ, ἐὰν παρείαν, Σαβάζιον καλεῖν, ἐὰν δὲ ἱερόν, ἐνταῦθα ἡρῷον εὐθὺς ἱδρύσασθαι.”
(Αν ο δεισυδαίμονας το δει παρεία τότε κάνει παράκληση στον Σαβάζιο)

>Πτολεμαίος Γραμματικός, De differentia vocabulorum 404.14
“Για τους παρείες-ὄφεις τινὲς μετέωρα τὰ παρεῖα ἔχοντες.”
Είναι φίδια που έχουν τα πλαϊνά τους ψηλά (τα μάγουλα συγκεκριμένα) δηλαδή στέκονται.

>Βαλέριος Χαρποκράτιος Γραμματικός, Lexicon 238.9-15
Παρεῖαι ὄφεις Δημοσθένης ὑπὲρ Κτησιφῶντος. παρεῖαι ὀνο μάζονταί τινες ὄφεις παρὰ τὸ παρειὰς μείζους ἔχειν, ὡς καὶ Κρατῖνος ἐν τῷ Τροφωνίῳ ὑποσημαίνει. ὁ δὲ Ὑπερείδης ἐν τῷ κατὰ Δημάδου γράφει ταυτί “εἶναι δὲ τοὺς ῥήτορας ὁμοίους τοῖς ὄφεσι· “τούς τε γὰρ ὄφεις μισητοὺς μὲν εἶναι πάντας, τῶν δὲ ὄφεων αὐτῶν “τοὺς μὲν ἔχεις τοὺς ἀνθρώπους ἀδικεῖν, τοὺς δὲ παρείας αὐτοὺς τοὺς “ἔχεις κατεσθίειν.”
(Ο Δημοσθένης στο λόγο του Υπέρ Κτησιφώντος αναφέρει τους παρείες. Έτσι ονομάζονται τα φίδια που έχουν μεγάλα πλαϊνά (μάγουλα), όπως και ο Κρατίνος αναφέρει για το σπήλαιο του Τροφώνιου.Ο Υπερείδης στο λόγο του Κατά Δημάδου γράφει τα εξής: «οι ρήτορες είναι όμοιοι με τα φίδια· γιατί όλα τα φίδια είναι μισητά. Γιατί κάποια φίδια θεωρείς ότι αδικούν τους ανθρώπους και όσα φίδια είναι παρείες θεωρείς ότι καταβροχθίζουν τους ανθρώπους.

>Παυσανίας, 3.20.81-83
“τὴν δὲ ἐπ᾽ Ἀρκαδίας ἰοῦσιν ἐκ Σπάρτης Ἀθηνᾶς ἕστηκεν ἐπίκλησιν Παρείας ἄγαλμα ἐν ὑπαίθρῳ, μετὰ δὲ αὐτὸ ἱερόν ἐστιν Ἀχιλλέως·
(Στο δρόμο από την Σπάρτη στην Αρκαδία υπάρχει στην ύπαιθρο ένα άγαλμα της Αθηνάς που ονομάζεται Παρείας και μετά από αυτό ένα ιερό του Αχιλλέα).

>Κλαυδιος Αιλιανός, De natura animalium, 8.12.1-6
Ὁ παρείας ἢ παρούας (οὕτω γὰρ Ἀπολλόδωρος ἐθέλει) πυρρὸς τὴν χρόαν, εὐωπὸς τὸ ὄμμα, πλατὺς τὸ στόμα, δακεῖν οὐ σφαλερός, ἀλλὰ πρᾶος. ἔνθεν τοι καὶ τῷ θεῶν φιλανθρωποτάτῳ ἱερὸν ἀνῆκαν αὐ τόν, καὶ ἐπεφήμισαν Ἀσκληπιοῦ θεράποντα εἶναι οἱ πρῶτοι ταῦτα ἀνιχνεύσαντες.
(Ο παρείας ή παρούας (γιατί έτσι τον αποκαλεί ο Απολλόδωρος) έχει το χρώμα της φωτιάς, έχει φιλικό βλέμμα, μεγάλο στόμα, δαγκώνει, αλλά δεν είναι επικίνδυνος· αντίθετα, είναι ήρεμος. Οι πρώτοι που τα ανακάλυψαν αυτά διέδωσαν ότι είναι θεραπευτής του Ασκληπιού και εκεί προς τιμή του φιλανθρωπότερου από τους θεούς έστησαν σε αυτόν ιερό)

Η θεραπεία τότε γινόταν μέσω της αιθερικής συνδέσεως των δυο τους.
Γι’ αυτό βλέπετε στην εικόνα κάτω τον Πωρία στον ώμο του ασθενούς.

Πωρίας από εκδρομή στο μουσείο των Δελφών

> Γιώργος Λεκάκης -λαογράφος

«Ως ιερά ζώα του Ασκληπιείου Επιδαύρου θεωρούνταν το φίδι, η αίγα, ο σκύλος, κ.ά. Το φίδι της Επιδαύρου, είναι, έως σήμερα, σύμβολο της Ιατρικής. Τα φίδια στο Ασκληπιείο της Επιδαύρου ήταν τα ιερότερα ζώα του χώρου.Εξημερώνονταν πολύ εύκολα και θεωρούντο παρίες. Μάλιστα, όποιοι ήθελαν να ιδρύσουν ένα ασκληπιείο, έρχονταν και τελετουργικώς έπαιρναν ένα φίδι από την Επίδαυρο. Όπως συνέβη και στη Ρώμη, όταν θέλησαν να κτίσουν εκεί ασκληπιείο, το 294 π.κ.ε. μετά από ένα σοβαρό λοιμό που έπεσε στην περιοχή και που αδυνατούσαν οι εντόπιοι Θεοί να παύσουν. Το φίδι δεν καθιερώθηκε τυχαίως ως σύμβολο της Ιατρικής, Παρίας του Ασκληπιείουκαι βοηθός του Ασκληπιού,στην Επίδαυρο.
Κάποτε ο Μίνωας εκ Κρήτης έστειλε τον αγαπημένο νεαρό γιο του, Γλαύκο, νεκρό στο ασκληπιείο της Επιδαύρου, όταν ακόμη αρχιεράτευε ο ίδιος ο Ασκληπιός. Ο Γλαύκος είχε πέσει μέσα σ’ ένα πιθάρι με μέλι και πνίγηκε! Ο ισόθεος κλείσθηκε με τον νεαρό νεκρό πρίγκιπα στο άβατον ίνα τον αναστήσει. Παρατήρησε, ότι στην βακτηρία (ή κατ’ άλλους ρόπαλο) στο οποίο στηριζόταν, άρχισε να τυλίγεται ένα φίδι και να ανέρχεται. Ο Ασκληπιός κτύπησε και σκότωσε το ερπετό. Τότε έκπληκτος είδε την εξής σκηνή: Ένα άλλο φίδι πλησίασε τον σκοτωμένο όφι, το δάγκωσε και το ανέστησε! Ο Ασκληπιός σκέφτηκε τότε πως η Φύση του έδωσε τη λύση: Ήταν το δηλητήριο του φιδιού! Ο Ασκληπιός αμέσως επήρε το φαρμάκι και το έκαμε φάρμακο. Παρασκεύασε με το δηλητήριο μια ουσία, [εδώ γίνεται αναφορά στο πολύτιμο αίμα της Μέδουσας] την οποία έδωσε μετά στον νεκρό Γλαύκο και τον ανέστησε! Έκτοτε το φίδι παρίας έγινε ενυφαντός σύντροφος του Ασκληπιού.
Ο Γλαύκος επέστρεψε ζωντανός στην Κρήτη κι εμφανίσθηκε στον έκπληκτο πατέρα του προς δόξαν του Ασκληπιού. Οι Θεοί ποτέ δεν συγχώρησαν στον Ασκληπιό την επιτυχία του να βρει το φάρμακο της αναστάσεως νεκρών. Θεώρησαν πως έτσι οι άνθρωποι θα πάψουν πλέον να είναι θνητοί, άρα ένα μεγάλο πλεονέκτημα των Θεών, έναντι αυτών, θα εκλείπει.
Βέβαια, δεν είναι η μόνη ανάσταση νεκρού που αναφέρεται στην αρχαία παράδοσή: ο Πέλοψ αναστήθηκε από τους Θεούς, κι ο Άδωνις, κι ο Σαρπηδών με μαγικό τρόπο κ.ά.
Παραλλαγή αυτού του μύθου μιλά για τον μάντη και θεραπευτή Πολύϊδο (δηλ. αυτός που ξέρει πολλά) ο οποίος ήταν ένας περιπλανώμενος Αργείος. Ο Πολύϊδος εμάντεψε τον τόπο όπου είχε πνιγεί ο μικρός υιός του βασιλέως της Κνωσού κι εν συνεχεία, έκαμε χρήση μαγικών βοτάνων (μιας πόας) με τα οποία τον επανέφερε στη ζωή! Κι αυτός διατεινόταν πως έμαθε τη θεραπευτική χρήση και δράση των βοτάνων, από τους παρίες της περιοχής.  Αργότερα, ο Μίνως απαιτεί να διδάξει ο ίδιος ο Πολύϊδος στον Γλαύκο, τη μαντική τέχνη και οι μινωίτες Κρήτες την δίδαξαν με την σειρά τους στους Αιγυπτίους.
Οι ασθενείς ή όσοι προσέφευγαν στα ασκληπιεία, θυσίαζαν πρόβατα, χοίρους, κ.ά. ζώα, αλλά κυρίως ταύρους, εκ των οποίων έλαβε το όνομά της η περιοχή: Επίδαυρος >επί + ταύρος. Στους βωμούς καίγονταν τα εντόσθια, ενώ το υπόλοιπο κρέας ήταν το προσφερόμενο φαΐ στους ιερείς και το προσωπικό του ασκληπιείου.
Κατά τ’ άλλα, μετά τον Ασκληπιό, τα ασκληπιεία διευθύνονταν από τον εκάστοτε ιεροφάντη. Όταν απουσίαζε τον αντικαταστούσε ο πυρφόρος. Ο ιεροφάντης εξέταζε προσεκτικώς τον ασθενή και καθόριζε τη θεραπεία, έπειτα από συμβούλιο που έκαμε με τους θεράποντες ιατρούς-ιερείς. Σε κάθε ασκληπιείο απασχολούνταν ιερομνήμονες (σαν να λέμε σήμερα νοσοκόμοι), υδροθεραπευτές, μαλάκτες, ιεροψάλτες, κ.ά. Σημαντικό είναι να αναφέρω, πως υπηρεσίες προσέφεραν και γυναίκες ιέρειες, οι νεωκόρες ή ζακόρες.
Οι θεραπευόμενοι μετά τη θεραπεία τους προσέφεραν ζωάγρια, άφθονες δωρεές στους ευεργέτες τους. Από τα αφιερώματα αυτά συγκεντρώνονταν μεγάλα χρηματικά ποσά, τα οποία διατίθεντο για τον καλλωπισμό του χώρου, για την κατασκευή μεγαλοπρεπέστατων και καλλιτεχνικότατων μνημείων. Ένα τέτοιο θα πρέπει να θεωρηθεί και το περίφημο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου. Αλλά και πήλινα αγγεία, χάλκινα αγάλματα, ανάγλυφα, λίθινα σκεύη, βωμοί και αναπαυτήρια, ήσαν μεταξύ των συνηθισμένων αφιερωμάτων. Όλα αυτά στόλιζαν τον ιερό χώρο. Κάτι που προξενούσε μεγάλη εντύπωση στους ασθενείς που έφθαναν σε αυτόν προς θεραπεία, αλλά και τέρψη και ευμάρεια στους επισκέπτες και τους συνοδούς τους. Όταν κανείς περνούσε τα Προπύλαια και ανηφόριζε τον γνωστό λόφο, έμενε έκθαμβος από τα απαράμιλλα κάλλη. Τέλος, οι θεραπευόμενοι ασθενείς προσέφεραν και χρήματα: Από 2 έως 13 αλεξανδρινές δραχμές ή χρυσούς στατήρες. Αναφέρεται μάλιστα, πως ο Ιππόλυτος προσέφερε είκοσι ίππους»

Από εξερεύνηση στο Αμφιάρειο. Ο Πωρίας φαίνεται.

Πωρίες ή Παρείες
Ο Ασκληπιός ξεκίνησε από το Τρίκερι της Μαγνησίαςκαι σε κάθε Ασκληπιείο κουβαλούσε χώμα από το Τρίκερι, όπου φύτευε το χορτάρι ΝΤΡΑΒ– εξαφανισμένο ή δυσεύρετο σήμερα από την ελληνική χλωρίδα- με τις κατσίκες του που τρέφονταν με αυτό το χορτάρι έπαιρνε το γάλα τους που ήταν το αντίδωρο για τους Πωρίες. Το γάλα τοποθετούνταν σε μια ελειψοειδή λεκάνη στον σηκό του ναού κι από αυτό τρέφονταν οι Πωρίες, αυτό ήταν το δώρο τους για τις υπηρεσίες τους. Αυτό είναι ξεκάθαρο στο Αμφιάρειο.  Αρκετά συχνά, τοπικοί σύλλογοι οργανώνουν εξορμήσεις και ξεναγήσεις στο Αμφιάρειο. Είναι ένας σημαντικός αρχαιολογικός χώρος χαμηλής επισκεψιμότητας, κατάλληλο για μια μικρή απόδραση από την Αθήνα. Ο Αμφιάραος,  χθόνιος Θεός, σχεδόν άγνωστος στον πολύ κόσμο, έχει μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία. Ήταν Θεός και ήρωας, σοφός και δίκαιος. Καταγόταν από το Άργος και ήταν αρχηγός της τοπικής βασιλικής οικογένειας. Διακρινόταν για τις επιδόσεις του στο άλμα και τη μαντική τέχνη.
Αυτό που είναι αξιοπρόσεκτο είναι η σπουδή με την οποία εξαφάνισαν οι σύγχρονοι και τα Ασκληπιεία και τους Πωρίες! Επίσης ο βασικός λόγος που καίνε αρχέγονα δάση -Πήλιο κι αλλού- είναι για να μην βγαίνουν Πωρείες και Κένταυροι κι όσοι τολμήσουν να εμφανιστούν, τους δολοφονούν. Αυτός είναι ο βασικός λόγος που κάψανε τα δάση γύρω από το Νεοχώρι και … ΟΥΠΣ εκεί έστησαν και την παρουσίαση του CERN !!! εκεί υπάρχουν κι άλλα παράξενα φαινόμενα !!! μα δεν είναι του παρόντος.
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές για τους Πωρίες σκοπίμως και δολίως εξαφανισμένες και χρειάζεται να ψάξεις πολύ για να βρεις κάποιες. Εκτός κι αν βρεθείς στο κατάλληλο σημείο, με επιμονή, πειθαρχία και χρονισμό και μπορέσεις να συναισθανθείς κάποιον Πωρεία, αν σταθείς τυχερός – αν σου το επιτρέψει- μπορείς και να τον δεις. Στο Πήλιο το μυθολογικό βουνό των Κενταύρων, οι πιθανότητες να βρεθείς με Πωρεία είναι αρκετά καλές και μερικές φορές πέρα από κάθε φαντασία!!
ΑΙΘΕΡΑΣ: Επιστημονική εξήγηση σε μυθολογικά γεγονότα
Οι επιστήμονες που αντιλαμβάνονται την θεωρία του Αιθέρα έχουν αποδειχθεί τις εξής αξιωματικές ιδιότητες του, σύμφωνα με τα ως τώρα δεδομένα: Ο Αιθέρας υπάρχει παντού, γεμίζει όλο το σύμπαν, διαπερνά κάθε ύλη, είναι η πηγή κάθε ενέργειας, οι οργονικοί συσσωρευτές και οι οργονίτες λειτουργούν όπου κι αν βρίσκονται. Μεταβάλλεται σε ύλη ή μάζα. Εκπέμπει φως, αλλά είναι διαφανής, μπορεί να γίνει ορατή σαν «διάθλαση του φωτός» σαν «κύματα θερμότητας» σαν «κακή ορατότης» . Δεν υπάρχει θερμότητα στον αιθέρα, δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας. Πληροί όλο το σύμπαν μπορεί να αποδειχθεί η παρουσία της οργονοενέργειας ακόμη και μέσα στο κενό. Εξασφαλίζει την συνεκτικότητα των μονάδων ύλης, των βιόντων. Ε Κ Π Ε Μ Π Ε Ι οργονικούς ερεθισμούς με την «ταχύτητα του φωτός» αφού το «φως» είναι μια εκδήλωση της οργονικής φωταύγειας κι έχει χαρακτήρα τοπικό.
Οι περισσότερες οργονικές λειτουργίες  είναι «ψυχρές» φωταύγεια, ροή μέσα σ’ ένα σύρμα, έλξη. Ωστόσο η ανάκλαση της από το μέταλλο παράγει θερμότητα όπως και μια υψηλή κινητική συγκέντρωση της μέσα στην ύλη, στους πλανήτες, στους οργανισμούς. Δεν υπάρχει απώλεια ενέργειας παρατηρούμε όμως ένα μεταβολισμό ενέργειας. Βρίσκεται πάντοτε σε μία κίνηση κυματοειδή και παλμική, το οργονικό περικάλυμμα κινείται μέσα στον κοσμικό ωκεανό οργόνης ΓΡΗΓΟΡΟΤΕΡΑ από την γήινη σφαίρα. Είναι σαν μια μπάλα που λικνίζεται πάνω στα υδάτινα κύματα βραδύτερα από τα ίδια τα κύματα. Μπορεί να αποδειχθεί ξεκάθαρα παντού και με τρόπο οπτικό, θερμικό, ηλεκτροσκοπικό, με μετρητές Geiger, προκαλεί τα φυσικά φαινόμενα που μέχρι σήμερα έμεναν ανεξήγητα όπως: την φυσική διαρροή, την κακή ορατότητα, την δράση των πεδίων στο κενό διάστημα, τον στατικό ηλεκτρισμό, τις κοσμικές ακτίνες, το γαλάζιο χρώμα του ουρανού, των θαλασσών, των μακρινών βουνών, την ιονισμένη κοσμική σκόνη στο βόρειο σέλας κ.α. Δεν χρειάζονται περισσότερα λόγια στο πως θεράπευε ο Ασκληπιός και τι ήταν οι Πωρίες, κι αυτομάτως απαντάται η ερώτηση “γιατί τα εξαφάνισαν”.
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, λατρευόταν σε όλη την Αρχαία Ελλάδα
Ο Ασκληπιός Θεός της Ιατρικής, από τη γυναίκα του την Ηπιόνη Θεά της καταπράυνσης και της ανακούφισης, απέκτησε 5 κόρες: την Υγεία ή Υγιεία, που σύμφωνα με άλλους μύθους ήταν σύζυγός του και Θεά της πρόληψης των ασθενειών, της καλής κατάστασης της υγείας, την Πανάκεια Θεά της θεραπείας κάθε νόσου ιδίως μέσω βοτάνων, την Ιασώ Θεά της ίασης και της διαδικασίας της ανάρρωσης, την Ακεσώ Θεά της διαδικασίας της επούλωσης και την Αίγλη Θεά της λάμπουσας υγείας και της ευρωστίας και 2 γιους: τον Μαχάονα, προστάτη της σημερινής Χειρουργικής και τον Ποδαλείριο, προστάτη της σημερινής Παθολογίας, οι οποίοι έλαβαν μέρος στον Τρωικό πόλεμο και ήταν οι γιατροί των Αχαιών. Αναφέρεται και άλλος γιος του Ασκληπιού, ο Τελεσφόρος δαίμων της επιτυχούς και αποτελεσματικής θεραπείας, που απεικονιζόταν με τη μορφή μικρού παιδιού και αποτελούσε μαζί με την Υγεία την συνοδεία του Ασκληπιού.
Το όνομά του παράγει ο Ιούλιος ο Επιδαύριος από το όνομα «αίγλη» (Άογλα) και προς τη γνώμη του αυτή συμφωνεί και ο λεξικογράφος Ησύχιος. Η ετυμολογία του ονόματος από τον «Άσκλην» τον Κορίνθιο Βασιλέα, τον οποίο και θεράπευσε, ή από τον «Ασγελάταν», επίθετο του Απόλλωνα, ή τον «Αγλαόπην» κ.λπ. φαίνεται μάλλον λαϊκής προέλευσης. Το δεύτερο συνθετικό του ονόματός του είναι «ήπιος» που προσθέτει στην «αίγλη» λάμψη και ηπιότητα.
Οι αρχαιότεροι μελετητές παρήγαν το όνομα από το «ασκελής» «διά τό μή εάν σκελλέσθαι» (σκληρύνεσθαι), ή «ο μή εών τα σκέλη εσκληκέναι και ξηραίνεσθαι», ή «ότι τα ασκελή νοσήματα ήπια ποιεί».
Ο Ασκληπιός είναι κεντρική φυσιογνωμία του αρχετύπου των ηρώων-θεραπευτών. Ο Ασκληπιός είναι η ιδεατή αντίληψη της ιαματικής δύναμης της φύσης όπως και σήμερα γίνεται αντιληπτή από τους ανθρώπους, που επιδρά κατά τις ήπιες εποχές στα υψώματα και στον καθαρό αέρα κάτω από την απαλή λάμψη και θερμότητα του Ηλίου, στα σημεία που αναβλύζουν δροσερές πηγές, ενώ πανύψηλα δένδρα γύρω καθαρίζουν την ατμόσφαιρα. Τέτοιο ακριβώς ήταν και το περιβάλλον των τόπων της λατρείας του και αυτή την αντίληψη ενίσχυσαν οι διάφοροι θρύλοι της γέννησής του και της καταγωγής του. Συμμετείχε στο ταξίδι των Αργοναυτών και το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου, γεγονός που τον οριοθετεί στους βίους των σημαντικότερων ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Ο Ασκληπιός ήταν επίσης σημαντική μορφή στο δράμα που εκτυλίχθηκε μεταξύ του Απόλλωνα, του Δία και των Κυκλώπων, γνωστό σε μας μέσω της τραγωδίας του Ευριπίδη Άλκηστις. Ο Απόλλων δεν ήταν πιο αδιάφθορος από οποιονδήποτε άλλο θεό του ελληνικού πάνθεου. Οι πολυάριθμοι έρωτές του περιελάμβαναν την Κορωνίδα, τη Δάφνη, την Αρσινόη, την Κασσάνδρα, την Ψαμάθη, τη Φιλωνίδα, τη Χρυσόθεμι και πολλές άλλες, από τις οποίες σχεδόν πάντα ο Απόλλωνας παίρνει ένα γιο. Ένας από αυτούς τους γιους ήταν ο Ασκληπιός, αν και συζητείται εάν η μητέρα του ήταν η Κορωνίς ή η Αρσινόη. Όποια και αν ήταν, όμως, δεν έζησε αρκετά για να γεννήσει τον θεραπευτή-Θεό.
Για σένα αρχίζω θεραπευτή των νόσων Ασκληπιέ να τραγουδώ. Στη Δώτια πεδιάδα η όμορφη Κορωνίδα, η κόρη του βασιλιά Φληγύα, τον γέννησε, μεγάλη χαρά για τους ανθρώπους, ανακουφιστή των πόνων των σκληρών. (l. 5) Χαίρε, λοιπόν, άνακτα: με το τραγούδι μου προσεύχομαι σ’εσένα! (Anonymous. The Homeric Hymns and Homerica).
Ο Απόλλων ήταν ζηλότυπος θεός και δυσαρεστήθηκε ιδιαίτερα όταν ένας κόρακας του αποκάλυψε ότι η ερωμένη του επρόκειτο να παντρευτεί ένα θνητό. Πρώτα, λοιπόν τιμώρησε για τα κακά μαντάτα τον κόρακα, αλλάζοντας το λευκό του φτέρωμα στο γνωστό μας μαύρο. Κατόπιν τιμώρησε την ερωμένη του καίγοντάς τη, αν και σε άλλη εκδοχή του μύθου ήταν η Άρτεμις που εξέθεσε την «άπιστη» Κορωνίδα (ή Αρσινόη). Πριν να αποτεφρωθεί εντελώς η Κορωνίς, ο Απόλλωνας διέσωσε το έμβρυο που έφερε στη μήτρα της από τις φλόγες.
Ο νεογέννητος Ασκληπιός χρειαζόταν κάποιον για να τον μεγαλώσει. Έτσι ο Απόλλωνας σκέφθηκε τον σοφό κένταυρο Χείρωνα,μια άλλη ενδιαφέρουσα θεραπευτική μορφή της ελληνικής μυθολογίας, προ-Ολύμπια, αφού τον συναντάμε να διατρέχει τις πεδιάδες της Κρήτης, όταν γεννήθηκε ο Δίας. Ο Χείρων, λοιπόν, ο εκπαιδευτής τόσων ηρώων όπως ο Αχιλλέας, ο Ακταίων, ο Ιάσων, ο Πάτροκλος, ο Πηλέας κ.α. ανέλαβε την εκπαίδευση του Ασκληπιού. Θα παρατηρήσουμε εδώ ότι ο Χείρων είναι πλάσμα σύμβολο μιας προαιώνιας σοφίας, αυτής που υπάρχει ΠΡΙΝ από τον σχηματισμό των Θεών και μάλιστα τους εκπαιδεύει. Η σοφία του Κένταυρου είναι σε σημαντικό βαθμό παρούσα στη διάπλαση των ηρώων της ελληνικής μυθολογίας. Είναι ένα από τα ζητούμενα στο ταξίδι της ηρωικής αναζήτησης και της ολοκλήρωσης του εαυτού από το εγώ προς το ΕΙΝΑΙ.
Συνεπώς, αν και ο Απόλλωνας υπήρξε Θεός της θεραπείας, ήταν ο Χείρων που δίδαξε τη θεραπευτική τέχνη στον Ασκληπιό. Στην ανατροφή ανακατεύεται κι άλλο ένα αρχέτυπο της σοφίας –Ολύμπιο αυτή τη φορά-η Θεά Αθηνά, η οποία προσφέρει στον Ασκληπιό το πολύτιμο αίμα της Μέδουσας.

Ο μύθος της Άλκηστης
Το αίμα της Μέδουσας, αυτό που δόθηκε στον Ασκληπιό από την Αθηνά, διαιρείτο σε δύο μέρη, με βάση τη φλέβα από την οποία είχε αναπηδήσει. Το αίμα από τη δεξιά φλέβα θα μπορούσε να θεραπεύσει την ανθρωπότητα, ακόμη και από το θάνατο, ενώ το αίμα από την αριστερή φλέβα μπορούσε να θανατώσει. Τούτο το θάνατο βίωσε ο Χείρων από τα δηλητηριασμένα βέλη.
O Ασκληπιός ανατράφηκε για να γίνει ικανός θεραπευτής, αλλά όταν έφερε πίσω στη ζωή τον Καπανέα και τον Λυκούργο (σκοτώθηκαν στη διάρκεια του πολέμου των Επτά επί των Θηβών) και τον Ιππόλυτο, το γιο του Θησέα, ανήσυχος ο Δίας για την εξουσία του πάνω στη ζωή και το θάνατο, σκότωσε τον Ασκληπιό μ’ έναν κεραυνό.
Μάνιασε ο Απόλλωνας, αλλά ο θυμός ενάντια στο βασιλέα των Θεών ήταν ανώφελος, κι έτσι έστρεψε το θυμό του ενάντια στους δημιουργούς των κεραυνών, τους Κύκλωπες. Εξοργισμένος ο Δίας ετοιμάστηκε να τον ξαποστείλει στον Τάρταρο, αλλά παρενέβη μια άλλη θεά, πιθανώς η μητέρα του Απόλλωνα, η Λητώ. Ο Δίας μετέτρεψε την τιμωρία του γιου του, στέλνοντάς τον υπηρέτη στον θνητό βασιλιά Άδμητο για ένα χρόνο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του ως υπηρέτης, ο Απόλλωνας συμπάθησε τον Άδμητο, έναν άνθρωπο που ήταν καταδικασμένος να πεθάνει νέος. Καθώς δεν υπήρχε πια ο Ασκληπιός με το φίλτρο του για να αναστήσει τον βασιλιά, ο Άδμητος θα χανόταν για πάντα όταν πέθαινε. Ως χάρη, ο Απόλλωνας διαπραγματεύτηκε έναν τρόπο για να αποφύγει ο Άδμητος τον Χάροντα. Αν πέθαινε κάποιος άλλος στη θέση του, ο Χάροντας θα του επέτρεπε να ζησει. Το μόνο πρόσωπο που ήταν πρόθυμο να προχωρήσει σε αυτή τη θυσιαστική πράξη, ήταν αγαπημένη σύζυγος του Άδμητου, η Άλκηστις.
Την ημέρα που δόθηκε η Άλκηστις στον Χάροντα, στη θέση του Άδμητου, κατέφθασε στο παλάτι ο Ηρακλής. Ακούγοντας τις οιμωγές του θρήνου παραξενεύτηκε κι όσο κι αν προσποιήθηκε ο Άδμητος πως τίποτα δε συνέβαινε, οι υπηρέτες που τους έλειπε η αφέντρα τους, αποκάλυψαν την αλήθεια. Έτσι ο Ηρακλής ξεκίνησε για τον Κάτω Κόσμο, να φροντίσει για την επιστροφή της Άλκηστης στην ζωή. Ο ήρωας γίνεται θεραπευτής και τανάπαλιν, ένα μυθικό μοτίβο που ανακυκλώνεται στην παγκόσμια ιστορία των θρησκειών.

Ρωμαϊκό δίπτυχο από ελεφαντόδοντο που παριστάνει τον Ασκληπιό (αριστερά)
και την Υγεία (δεξιά) Μουσείο του Liverpool.

Χείρων και Παιών ή Παιήων

Η διαστροφή των μύθων γίνεται από πολύ παλιά

«Συ είσαι ο πιο κατάλληλος γιατρός και ο Απόλλωνας Παιάνας τιμά το φως σου», (Πίνδαρου, Πύθιαι Ωδαί, 4 επ. 12).
Στην Ιλιάδα όμως ο γεννήτωρ της θεραπευτικής τέχνης δεν είναι ο Ασκληπιός. Ο Ασκληπιός αναφέρεται απλώς ως πατέρας των δυο γιων του. Ο ποιητής δε γνωρίζει κανένα Ασκληπιό Θεό της θεραπείας. Τον παρουσιάζει απλά ως θνητό ιατρό που έγινε ημίθεος μετά το θανάτό του. Πίσω από τους δύο γιους του, τον Μαχάονα και τον Ποδαλείριο στέκει μια άλλη μορφή, που η προέλευσή της χάνεται πίσω από την αχλύ του μύθου, ο αρχαϊκός Χείρων,στον οποίο επιστρέφουμε αναζητώντας τον αιτιολογικό παράγοντα του μύθου. Ως πατέρα του Ασκληπιού ο Όμηρος δεν αναφέρει κανένα, παρά μόνον τον Χείρωνα, τον πατρικό φίλο και δάσκαλό του, που του δίδαξε τη θεραπευτική φύση των βοτάνων.
Αλλά αυτό δεν τον ξεχωρίζει από τον κύκλο των ηρώων που μαθήτευσαν με τον Χείρωνα. Ο ίδιος ο Αχιλλέας συμμετείχε στη θεραπευτική παράδοση με το χειρώνιον, το θεραπευτικό βοτάνι για τις πληγές του Πάτροκλου. Ωστόσο και ο ίδιος ο Χείρων πληγώνεται, όπως μαθαίνουμε από μεταγενέστερους μύθους. Είναι ένας αθάνατος με αγιάτρευτη πληγή και ο μαθητής του ο Ασκληπιός έχει την ίδια τύχη. Γιατί ο Όμηρος αποσιωπά τη Θεϊκή καταγωγή του δεύτερου; Ίσως η απάντηση βρίσκεται στον ιατρό των Θεών, τον Παιώνα ή Παιήωνα.
Στην πέμπτη ραψωδία ο ποιητής αφηγείται τις πληγές των Θεών από τις μάχες τους με τους θνητούς. Η Αφροδίτη, η Ήρα, ο τερατώδης Άδης κι ο Άρης αναζητούν στον Όλυμπο τον Παιώνα να θεραπεύσει τις πληγές τους. Ποιος είναι όμως αυτός ο γιατρός που εγγυάται τη θεραπεία των Θεών; Είναι η προσωποποιημένη θεραπευτική δύναμη, εξυψωμένη στον Ολύμπιο Ουρανό. Ο Όμηρος στην αφήγησή του βάζει μια απαραβίαστη γραμμή που οριοθετεί τον κόσμο των θνητών και τον κόσμο των αθανάτων. Ο Χείρων, αν και Θεός, είναι ευάλωτος και υποκύπτει στην σκιά του θανάτου. Το ίδιο και ο Ασκληπιός που παραμένει δεμένος με τη σφαίρα της θνητότητας. Δεν μπορούν λοιπόν να χειριστούν τον κόσμο των αθανάτων.
Τούτος ο αυστηρός διαχωρισμός δεν είναι ο μοναδικός. Η Ομηρική Θεολογία χαράζει την ίδια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στους Ολύμπιους Θεούς και τους Μη-Ολύμπιους. Ό,τι είναι Ολύμπιο προσδένεται σταθερά στο άρμα του Αιώνιου Φωτός. Ό,τι είναι μη-Ολύμπιο φέρει τη σκιά του θανάτου. Ο Παιών συνδεδεμένος με τον Απόλλωνα στην Οδύσσεια, διακριτός σε άλλες αφηγήσεις, είναι η αληθινή πηγή της θεραπευτικής τέχνης. Αντιπροσωπεύει μια μορφή θεραπείας ανώτερη από εκείνη του Ασκληπιού ή του Χείρωνα, την ουσία της αφηρημένης, καθαρής θεραπευτικής δύναμης του φωτός. Αυτός είναι πιθανώς ο λόγος που ο Παιάν στους Δελφούς ακουγόταν από την άνοιξη ως τα τέλη του φθινόπωρου, όσο κρατούσε δηλαδή η Επιφάνεια του Φωτός.
@Ιων Μάγγος / miastala.com

Ο Ασκληπιός και η Υγεία με το φίδι τους (Πωρία)

Ο Ασκληπιός, η θεά Δήμητρα και η κόρη της Περσεφόνη υποδέχονται ομάδα φημισμένων γιατρών,
τα ονόματα των οποίων είναι χαραγμένα στα στεφάνια. 350-300 π.κ.ε

Ο Ασκληπιός μέσα σε ναό μαζί με τη σύζυγό του Ηπιόνη
και την κόρη τους Υγεία δέχονται τις προσφορές λατρευτών.
Ένας μικρός δούλος στην αρχή της πομπής οδηγεί χοίρο για θυσία. Μέσα 4ου αι. π.κ.ε

Πηγές: terrapapers.com, ellaniapili

Διαβάστε πώς η αρχαιολογική σκαπάνη αποκάλυψε πήλινες πινακίδες του 1635 π.Χ. η οποία καταγράφει μία ιστορία για την πλημμύρα, ενώ σε άλλες πήλινες πινακίδες του 7ου προ Χριστού βρίσκουμε πολλές ιστορίες παράλληλες με τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας του κόσμου!

Οι Σουμέριοι, όπως όλοι γνωρίζουν, ονομάστηκαν έτσι οι κάτοικοι του Σουμέρ (Σουμερίας) που έκαναν την εμφάνισή τους λίγο πριν την 4η χιλιετηρίδα π.Χ.. Η ιστορία τους παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον, αν και περιέχονται σ’ αυτή πολλά μυθικά στοιχεία, όπως άλλωστε συμβαίνει με τις ιστορίες των αρχαίων λαών.

Μετά από ανασκαφές που έγιναν, οι επιστήμονες κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι οι Σουμέριοιείχαν σημειώσει μεγάλη πρόοδο σε τεχνικές ανακαλύψεις. Για παράδειγμα αναφέρουμε τον κεραμικό τροχό, το άροτρο κ.ά.. Επινόησαν ακόμη ένα σύστημα ύδρευσης για την περιοχή τους, που ήταν άνυδρη. Έκτισαν πολλές πόλεις (Ουρούκ, Λαγκάς, Ουρ).

Πολλοί επιστήμονες εκπλήσσονται με το αξιοσημείωτο γεγονός, ότι βρίσκουμε ιστορίες παράλληλες με τη βιβλική διήγηση της δημιουργίας όχι μόνο στην Εγγύς Ανατολή, αλλά και σε μύθους όλου του κόσμου! Η πήλινη πινακίδα, που βλέπουμε στη φωτογραφία, χρονολογείται από τον έβδομο -έκτο αιώνα π.Χ. και καταγράφει μια ιστορία δημιουργίας από ένα θεό και μία θεά στη γλώσσα των Σουμερίων και των Βαβυλωνίων!

Οι Σουμέριοιχρησιμοποίησαν τη σφηνοειδή γραφή και υπάρχουν πήλινες πινακίδες που έδωσαν στοιχεία για τον πολιτισμό τους.

Σχετικά με την ιστορία τους, μπορούμε να πούμε ότι είχαν έρθει σε ρήξη πολλές φορές με τους Ακάδιους. Ωστόσο, ηγετικό ρόλο στους αγώνες τους είχε ο Εανατούμ, που ήταν ηγέτης της πόλης Λαγκάς. Τελικά οι περιοχές του Ακάδ και του Σουμέρ ενώθηκαν με τη σημιτική δυναστεία των Αμοριτών της Βαβυλώνας το 2.225 π.Χ..

Αναμφίβολα οι Βαβυλώνιοι γνώριζαν μια ιστορία για την πλημμύρα και την αντέγραψαν σε πήλινες πινακίδες. Αυτή εδώ είναι γραμμένη με παιδικό γραφικό χαρακτήρα γύρω στα 1635 π.Χ.

Οι Βαβυλώνιοι, για να έρθουμε και σ’ αυτό το λαό, τα τέλη της 3ης χιλιετίας π.Χ. εμφανίστηκε στη Μεσοποταμία και μάλιστα στην περιοχή Σεναάρ ένας λαός σημιτικής καταγωγής, οι Βαβυλώνιοι. Στη Μεσοποταμία κατοικούσαν εκείνη την εποχή οι Σουμέριοι και οι Ακκάδιοι που βρίσκονταν σε μια ιδιαίτερα υψηλή βαθμίδα πολιτισμού. Στα 2.060 π.Χ. ένας από τους φύλαρχους των Βαβυλωνίων, που τότε ακόμα ονομάζονταν Αμορίτες, κατόρθωσε να ιδρύσει ένα μικρό κρατίδιο και να θέσει τα θεμέλια μιας νέας πόλης της Μπαμπ – Ιλού (Βαβυλώνα), ιδρύοντας την πρώτη βαβυλωνιακή δυναστεία.

Η νέα πόλη, που στολίστηκε με ναούς, ανάκτορα και άλλα κτίρια και περιτειχίστηκε μ’ ένα χαμηλό τείχος, γρήγορα έγινε ένα σημαντικό κέντρο που συγκέντρωσε κατοίκους από όλα τα σημεία της χώρας, που την είχε μεγαλώσει με τις κατακτήσεις του ο Σουμουαμπού ο πρώτος βασιλιάς της. Το έργο του Σουμουαμπού το συνέχισε ο διάδοχός του ο Σουμουλαϊλού και το συμπλήρωσε ο Χαμουραμπί, που κατάλυσε οριστικά το Σουμεροακκαδικό κράτος και ανακηρύχθηκε βασιλιάς των τεσσάρων μερών του κόσμου: του Ακκάδ, του Ελάμ, της Ασσυρίας και της Βαβυλωνίας.

Στην πολύχρονη βασιλεία του ένδοξου Χαμουραμπί οργανώθηκε η διοίκηση του κράτους πάνω σε νέες βάσεις και καθιερώθηκαν νέοι νόμοι, που λαξεύτηκαν πάνω σε μια μεγάλη στήλη από διορίτη που βρέθηκε στα 1904 από το Μόργκαν και είναι γνωστή με το όνομα «Κώδικας του Χαμουραμπί». Ιδού μερικοί από τους νόμους του Βαβυλώνιου βασιλιά:

— «Αν κάποιος δανείστηκε σπόρο και το σιτάρι του δε φύτρωσε, γιατί έλειψε το νερό ή γιατί οι πλημμύρες σκόρπισαν την σοδειά του, το χρόνο εκείνο δε θα επιστρέψει το σπόρο και δε θα πληρώσει φόρο».
— «Αν ένα παιδί χτυπήσει τον πατέρα του, θα του κόψουν τα χέρια».
— «Αν κάποιος έσπασε το μέλος ελεύθερου ανθρώπου, θα του σπάσουν και αυτού ένα δικό του μέλος».

Η ακμή του Βαβυλωνιακού κράτους δε διατηρήθηκε στην εποχή των διαδόχων του Χαμουραμπί. Στο πέρασμα των χρόνων, οι Βαβυλώνιοι υποδουλώνονται στους Ασσυρίους, με επανάσταση όμως απελευθερώνονται, αλλά το κράτος έχει χάσει πια την παλιά του ακμή. Στα 740 π.Χ. καταλύεται ξανά από τους Ασσυρίους και μένει υπόδουλο για έναν αιώνα, αλλά τελικά ελευθερώνεται ξανά. Τελευταία δόξα γνωρίζει το κράτος των Βαβυλωνίων στην εποχή του Ναβουχοδονόσορ.

Τέλος, στα 538 π.Χ. κυριεύεται από τους Πέρσες οπότε και χάνεται πια οριστικά και ποτέ ξανά δε γίνεται λόγος για τους Βαβυλώνιους ως ιστορικός λαός. Στη μακραίωνη ιστορία τους οι Βαβυλώνιοι ανάπτυξαν δικό τους πολιτισμό που τον μετάδωσαν στους κατακτητές τους, την τέχνη, τη γραφή και τη θρησκεία τους στους Ασσυρίους και τις μαθηματικές και αστρονομικές γνώσεις στους Πέρσες.

Εξαιρετική ήταν η επίδοσή τους στις τέχνες, στην αρχιτεκτονική, διακοσμητική και γλυπτική, στην υφαντική και την κεντητική επίσης και στις επιστήμες, αστρονομία, μαθηματικά και ιατρική. Πίστευαν στο δημιουργό θεό Βάαλ (Βήλο) και στη θεά της γονιμότητας Ιστάρ (Αστάρτη) προς τιμή των οποίων έκτισαν μεγαλόπρεπους ναούς και έγραψαν θαυμάσιους ύμνους.

Αυτοί οι λαοί, λοιπόν, είχαν ιστορίες που μοιάζουν πολύ με τις διηγήσεις της Παλαιάς Διαθήκης όχι μόνο για τη Δημιουργία του Κόσμου, αλλά και για τον Κατακλυσμό του Νώε, όπως τουλάχιστον αποδεικνύουν οι αρχαίες πήλινες πινακίδες που ανακάλυψαν οι αρχαιολόγοι της περιοχής.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Σε όλον τον κόσμο υπάρχουν τεχνουργήματα και ιστορίες που επισημαίνουν την προηγμένη τεχνολογίαστο μακρινό παρελθόν.

Θα μπορούσανε να αποτελέσουν αποδείξεις για την ύπαρξη προηγμένης τεχνολογίας στην αρχαιότητα;

Δείτε το φως που πέφτει μέσα στην «τρύπα» και αναρωτηθείτε;

Είχαν οι αρχαίοιτέτοια εργαλεία για να ανοίξουν κάτι τέτοιο με ακρίβεια ή χρησιμοποίησανπροηγμένη για την εποχή τους τεχνολογία.

Ο ιστορικός Ηρόδοτος από την Αλικαρνασσό, ο οποίος ονομάστηκε και Πατέρας της Ιστορίας, αναφέρει ότι το 480 π.Χ ο ονομαστός δύτης και κολυμβητής Σκυλλίαςαπό την πόλη Σκιώνη, αποικία των Ευβοέων στην Παλλήνη της Χαλκιδικής, σημερινή χερσόνησος της Κασσάνδρας όπου βρίσκεται και το σημερινό χωριό Νέα Σκιώνη, συνελήφθη από τους Πέρσες που γνώριζαν τις σπουδαίες επιδόσεις και ικανότητες του με σκοπό να τον χρησιμοποιήσουν εναντίον του Ελληνικού Στόλου.

Όμως ο Σκυλλίας έμαθε τα σχέδια τους και βούτηξε στη θάλασσα, έκοψε τα σχοινιά από τις άγκυρες των Περσικών Πλοίων δημιουργώντας έτσι μεγάλη αναταραχή στον Περσικό Στόλο. Χρησιμοποιώντας ένα καλάμι ως αναπνευστήρα κολύμπησε, χωρίς να ανέβει στην επιφάνεια, μέχρι το ακρωτήριο Αρτεμίσιο, απόσταση (ογδόντα περίπου σταδίων) σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, σημερινά 9 ναυτικά μίλια, και ανέφερε στους Έλληνες τα σχέδια των Περσών.

Έτσι οι Έλληνες απέφυγαν την παγίδα που τους ετοίμαζαν οι Πέρσες, οργανώθηκαν και στην συνέχεια μετά από ναυμαχία σε συνεχής ναυμαχίες και νίκησαν. Προς τιμή του αργότερα με διάταγμα της Αμφικτυονίας στήθηκε στους Δελφούς, στον πιο ιερό χώρο της Αρχαίας Ελλάδας, ο Ανδριάντας του Σκυλλία και της κόρης του Ύδνας, δεινή κολυμβήτρια επίσης που βοήθησε αποτελεσματικά τον πατέρα της, Σήμερα οι δύο Ανδριάντες βρίσκονται σε μουσείο της Ρώμης όπου μεταφέρθηκαν από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα.

Προς τιμήν του έχει ανεγερθεί στην παραλία της Νέας Σκιώνης σχετικό μνημείο.