Πικραμένη και απογοητευμένη από τη συμπεριφορά του Υπουργείου Πολιτισμού δηλώνει η αρχαιολόγος που έγινε γνωστή διεθνώς από τις ανασκαφές της στον τύμβο Καστά στην Αμφίπολη, καθώς, όπως αποκαλύπτει έβαλαν ακόμη και φύλακα για να της απαγορεύσει την είσοδο στο μνημείο!

«Σ’ αυτό το σημείο έφτασε η μικροψυχία τους, να βάλουν τον φύλακα να μου απαγορεύσει την είσοδο, σε ποιον, σε μένα, και πού, στον χώρο που μετρώ εκατοντάδες ξενύχτια», αποκάλυψε μιλώντας στο thessnews.gr.

«Αλλά φυσικά δεν τους πέρασε! Βρήκα τρόπο και μπήκα! Και θα μπαίνω όποτε είναι αναγκαίο! Όχι επειδή αισθάνομαι ότι αυτός ο χώρος μου ανήκει! Δεν ανήκει ούτε σε εμένα ούτε σε οποιονδήποτε άλλον περαστικό, ανήκει στον ελληνισμό! Νομίζω ότι η εικόνα αυτή αποτελεί μία ακόμη ακριβή περιγραφή της κατάντιας στην οποία έχει περιέλθει η χώρα, στο έδαφος της οποίας κατοικούν άνθρωποι που δεν είναι άξιοι να αναγνωρίσουν προσπάθειες, αγώνες, αγωνίες και επιστημονικές διαδρομές... Θα μου πείτε, αυτό είναι κάτι νέο;», προσθέτει.

Παράλληλα η κυρία Περιστέρη εκφράζει τους φόβους της για το μνημείο. «Εάν δεν γίνουν όλα εκείνα τα απαραίτητα έργα συντήρησης και στερέωσης, τότε το Μνημείο κινδυνεύει να καταστραφεί. Θα πρέπει, χωρίς άλλες καθυστερήσεις να καταστεί επισκέψιμο, ώστε να διασωθεί αλλά και να αναδειχθεί, συμβάλλοντας στην πολιτιστική αναβάθμιση αλλά και στην τουριστική ανάπτυξη της περιοχής», αναφέρει χαρακτηριστικά εξηγώντας ότι καθυστερούν πολύ στο υπουργείο Πολιτισμού οι μελέτες για τα απαραίτητα έργα, τα οποία έχουν ήδη ενταχθεί στις χρηματοδοτήσεις του ΕΣΠΑ, με απόφαση της Περιφέρειας Κεντρικής Μακεδονίας.

Η ίδια, εξαίρει τη συμβολή του Περιφερειάρχη Κεντρικής Μακεδονίας, Απ. Τζιτζικώστα, αλλά και του ευρωβουλευτή της ΝΔ, Θοδωρή Ζαγοράκη. «Ο κ. Τζιτζικώστας μάς άκουσε και μας στήριξε όταν κανείς άλλος δεν μας πίστευε. Η απόφασή του να εντάξει τα έργα στο ΕΣΠΑ είναι καθοριστικής σημασίας. Ο κ. Ζαγοράκης, τον οποίο θεωρώ πλέον φίλο μου, έφερε εδώ αντιπροσωπεία της Ευρωβουλής, ενώ πίεσε πολλές φορές το Υπουργείο Πολιτισμού και τον ευχαριστώ», λέει.

Από τις 2 έως τις 20 Μαΐου αποτυπώθηκε με λεπτομέρεια ο μεγάλος λιμενοβραχίονας, που προστάτευε κατά την αρχαιότητα το κεντρικό λιμάνι της Δήλου (ιερός λιμένας) από τους ισχυρούς βορειοδυτικούς ανέμους.

Ο λιμενοβραχίονας βρίσκεται σήμερα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, λόγω της ανόδου της στάθμης κατά 2 μέτρα, από την αρχαιότητα. Πρόκειται για μια εντυπωσιακή ισχυρή κατασκευή, μήκους περίπου 160 μ. και πλάτους τουλάχιστον 40 μ. Θεμελιώθηκε σε μια λιθορριπή (σωρός ακατέργαστων λίθων) ενώ στην ανωδομή ήταν κατά ένα μεγάλο μέρος κατασκευασμένος με εντυπωσιακού μεγέθους γρανιτένιους ογκόλιθους. Η χρονολόγηση της κατασκευής παραμένει ακόμη άγνωστη. Αποτυπώθηκαν επίσης τοίχοι κτισμάτων και δομικά στοιχεία πεσμένης κιονοστοιχίας στον αιγιαλό κατά μήκος της ακτογραμμής εντός και βορείως του ιερού λιμένα.

Βόρεια του λιμενοβραχίονα και σε μικρό σχετικά βάθος εντοπίστηκαν τα υπολείμματα ναυαγίου της ύστερης Ελληνιστικής εποχής, με κύριο φορτίο αμφορείς για τη μεταφορά κρασιού και λαδιού, από την Ιταλία καθώς και τη Δυτική Μεσόγειο. Η Δήλος εκείνη την περίοδο ήταν το κεντρικό λιμάνι στο Αιγαίο και ένα από τα κεντρικότερα της Μεσογείου.

Στο πλαίσιο της έρευνας πραγματοποιήθηκε φωτογράφηση και χαρτογράφηση δύο ακόμη ναυαγίων στις θαλάσσιες περιοχές των Φούρνων και του Κάτω Κερενάλε. Επιπροσθέτως εντοπίστηκαν ακόμη δύο νέα ναυάγια της ύστερης Ελληνιστικής εποχής: Στη Χερόννησο (στο νότιο άκρο της Δήλου) και στη Ρήνεια στον όρμο Φυλλάδι. Τα ναυάγια στη Χερόννησο της Δήλου, στο Φυλλάδι της Ρήνειας και στο Κάτω Κερενάλε καθώς και στο κεντρικό λιμάνι ανήκουν στην περίοδο της μεγαλύτερης ακμής του νησιού (τέλη 2ου - αρχές 1ου αι. π.Χ.), λίγο δηλαδή πριν από την καταστροφή της Δήλου από τον Μιθριδάτη και τους πειρατές της Κιλικίας.

Σημαντική είναι η παρουσία αμφορέων από περιοχές εκτός του Αιγαίου (Ιταλία, Ισπανία, Βόρεια Αφρική), που καταδεικνύουν με τον καλύτερο τρόπο την ευρύτητα των εμπορικών συναλλαγών του νησιού σε όλη τη Μεσόγειο κατά την Ελληνιστική περίοδο. Σημαντική είναι επίσης η ανακάλυψη κάποιων αμφορέων που χρονολογούνται σε πρωιμότερες εποχές (όπως του 5 ου αι. π.Χ.), για τις οποίες η γνώση μας είναι περιορισμένη, ως προς τη Δήλο.

Η εύρεση αμφορέων που χρονολογούνται σε περιόδους υστερότερες από την καταστροφή της Δήλου (2ος - 4ος αι. μ.Χ.), όπως και το προαναφερόμενο ναυάγιο των Φούρνων, δείχνουν ότι το νησί δεν έπαψε να κατοικείται, αλλά έπαιζε ακόμη ρόλο στο εμπόριο και τη ναυσιπλοΐα της εποχής αυτής.

Η υποβρύχια έρευνα διεξήχθη υπό τη διεύθυνση της Εφορείας Εναλίων Αρχαιοτήτων, διά της προϊσταμένης δρος Αγγελικής Γ. Σίμωσι. Ελαβαν μέρος οι: Μαγδαληνή Αθανασούλα και Αικατερίνη Ταγωνίδου. Διεξήχθη σε συνεργασία με τη Γαλλική Σχολή (δρ Jean-Charles Moretti) και με το Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών (δρ Μ. Ζαρμακούπη).

Αγγελική Κώττη, ethnos.gr

Τι σημαίνει «Σκύρος»; Ποια ήταν η Κέρκυρα; Και γιατί το όνομα της Αλοννήσου είναι λάθος; «Ταξιδεύουμε» στις ενδιαφέρουσες ονομασίες των Ελληνικών νησιών και αναζητάμε τις ρίζες και τις ετυμολογίες τους.

Ξέρατε ότι ο Νάξος ήταν ο θρυλικός ηγεμόνας των πρώτων αποίκων του ομώνυμου νησιού; Το ίδιο ήταν και ο Πάρος, για την Πάρο, ο Θάσος για την Θάσο, ο Ζάκυνθος για την Ζάκυνθο και ο Κέφαλος για την Κεφαλονιά. Γνωρίζατε ότι Κρήτη ονομαζόταν μία από τις νύμφες των Εσπερίδων, που φύλαγαν τα χρυσά μήλα στον κήπο των θεών, στη χώρα του Άτλαντα; Η δε Σύμη ήταν μία άλλη νύμφη, συζύγου του Γλαύκου, πρώτου κάτοικου του νησιού, ενώ ο Φολέγανδρος ήταν γιος του Μίνωα.

Το ότι έπαιξε η αρχαία ιστορία ρόλο στην ονομασία των ελληνικών νησιών δεν μας κάνει εντύπωση. Ενδιαφέρον, όμως, παρουσιάζουν ονόματα νησιών που η ιστορία τους προσπερνά μία εμβληματική -και πιθανώς μυθική- φιγούρα.

Όπως τα παρακάτω:

Σύρος: Το όνομα Σύρος προέρχεται από τους πρώτους κατοίκους του νησιού, τους Φοίνικες. Σήμερα υπάρχουν δύο εκδοχές για την ονομασία αυτή. Σύμφωνα με την πρώτη, το όνομα προέρχεται από τη λέξη «ουσύρα» που σημαίνει ευτυχής, ενώ σύμφωνα με τη δεύτερη, προέρχεται από το «συρ» που σημαίνει βράχος.

Σκύρος: Το νησί πήρε την ονομασία του από το άγριο πετρώδες έδαφός του. «Σκίρον» ή «σκύρον» σημαίνει «συντρίμμια πέτρας».

Ανάφη: Η Ανάφη διατήρησε αναλλοίωτο το όνομά της από την αρχαιότητα και μάλιστα από την αρχαία μυθολογία. Σύμφωνα με αυτήν, οι Αργοναύτες επιστρέφοντας στη πατρίδα τους από την Κολχίδα έπεσαν σε καταιγίδα και παρασύρθηκαν στο ανοικτό πέλαγος, όπου ναυαγοί πλέον στη θάλασσα άρχισαν να εκλιπαρούν τον θεό Απόλλωνα να τους σώσει. Ο Απόλλωνας ανταποκρινόμενος στις εκκλήσεις τους διέχυσε φως υπό μορφή κεραυνού οπότε είδαν μπροστά τους να ξεπροβάλει από τη θάλασσα ολόκληρο νησί το οποίο κατάφεραν να προσεγγίσουν. Εκεί οι Αργοναύτες ανήγειραν βωμό προς τιμή του Απόλλωνα του «Αιγλήτη» (= αυτού που λάμπει, Αίγλη) και ονόμασαν το νησί Ανάφη (εκ του ρήματος αναφαίνω).

Μύκονος: Η ονομασία Μύκονος, γνωστή από αρχαία νομίσματα και επιγραφές, αποδόθηκε από την παράδοση στον επώνυμο ήρωα Μύκονο, απόγονο του μυθικού βασιλιά της Δήλου Ανίου, γιου του Απόλλωνος και της νύμφης Ροιούς, κόρης του Διονύσου.

Σαντορίνη: Το όνομα της νήσου «Θήρα» προέρχεται από τον αρχαίο Σπαρτιάτη Θήραν που αποίκησε πρώτος το νησί. Το δε όνομα «Σαντορίνη», όμως, προέρχεται από τους διερχόμενους Φράγκους Σταυροφόρους οι οποίοι κατά το πέρασμα τους στέκονταν για ανεφοδιασμό κοντά σε εκκλησία της Αγίας Ειρήνης (Σάντα Ειρήνη) η οποία υπήρχε στο νησί.

Ικαρία: Υπάρχουν διάφορες θεωρίες για την προέλευση της ονομασίας του νησιού. Μία από αυτές αναφέρεται στην φοινικική ρίζα «-καρ» και στον λαό των Κάρων, της Μικράς Ασίας. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, όμως, το νησί ονομάζεται Ικαρία από τον μύθο του θρυλικού Ικάρου, που με τον θάνατό του εκεί έδωσε το όνομά του στο Ικάριο πέλαγος.

Σκιάθος: Το όνομα της Σκιάθου, φημολογείται ότι προέρχεται από τις λέξεις «σκιά» και «Άθως», καθώς το νησί βρίσκεται γεωγραφικά -και μεταφορικά- στην σκιά του Αγίου Όρους.

Αλόννησος: Το όνομα Αλόννησος δόθηκε επί Όθωνα, το 1838, με πρόταση του τότε Υπουργείου Εσωτερικών σε αντικατάσταση του προηγουμένου ονόματος Λιαδρόμια ή Ηλιοδρόμια, καθώς έτσι αναφερόταν στη Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας του 1828. Από μετέπειτα έρευνα αυτό διαπιστώθηκε ως λάθος, δεδομένου ότι κατά την αρχαιότητα η Αλόννησος ήταν άλλο νησί (άγνωστο το ποιο). Παρά ταύτα το όνομα παραμένει ως έχει για το νησί, το οποίο κατά τους αρχαίους Έλληνες λέγονταν «Ίκος».

Λήμνος: Η λέξη Λήμνος κατά μία εκδοχή -των φοινικιστών- είναι φοινικική και σημαίνει λευκή, άσπρη, λαμπερή. Όμως ουδεμία σχέση μπορεί να έχουν αυτές οι ονομασίες με το ηφαιστειογενές νησί. Άλλες εκδοχές υποστηρίζουν πως το όνομα Λήμνος προέρχεται είτε από την ομηρική λέξη «λήιον», που προσδιορίζει το σπαρμένο χωράφι, τον αγρό, ή από τις αρχαίες ελληνικές λέξεις «ληίς» (που σημαίνει κοπάδι) + «μήλο» (που σημαίνει πρόβατο), δηλαδή νήσος κοπαδιών αιγοπροβάτων. Η τελευταία αυτή εκδοχή φέρεται και η επικρατέστερη, επειδή η Λήμνος είναι το πεδινότερο νησί του Αιγαίου με μεγάλη παραγωγή αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων, ήδη από την αρχαιότητα.

Λέρος: Το μεγαλύτερο μέρος της Λέρου είναι σχετικά επίπεδο και με χαμηλά βουνά (το υψηλότερο σημείο είναι το Κλειδί 320 μ.). Για αυτό το νησί πήρε το όνομά του από την αρχαία ελληνική λέξη «λέρος» που σημαίνει ομαλός, επίπεδος.

Ρόδος: Από την αρχαία εποχή έχει επικρατήσει ο συσχετισμός του ονόματος με το ομώνυμο λουλούδι, ιερό στον θεό Ήλιο. Γι’αυτό και τα νομίσματα της Ρόδου παρίσταναν από το ένα μέρος του κεφάλι του Ήλιου και από το άλλο το Ρόδον.

Κέρκυρα: Σύμφωνα με πολλούς μελετητές το όνομα οφείλεται στην νύμφη Κέρκυρα, κόρη του ποταμού Ασώπου. Ο θεός Ποσειδώνας αγάπησε την όμορφη κοπέλα, την έφερε στο νησί και του έδωσε το όνομά της. Από τον έρωτά τους έφερε στη ζωή τον Φαίακα, τον μυθικό γενάρχη των Φαιάκων.

Πολλοί μελετητές πιστεύουν ότι ο μύθος της νύμφης Κέρκυρας συνδέεται ετυμολογικά με την λέξη «κορυφώ» από την ακρόπολη που βρίσκεται απέναντι από το σημερινή πρωτεύουσα. Από την λέξη «κορυφώ» προήλθε στην συνέχεια η λατινογενής ονομασία Corfu, με την οποία είναι γνωστό το νησί στο εξωτερικό.

Κύθηρα: Αρκετές φορές τα Κύθηρα άλλαξαν ονομασία. Οι κατά καιρούς ηγεμόνες του νησιού του προσέδιδαν διάφορα ονόματα. Τον μεσαίωνα λεγόταν Κυθουρία και Τσερίγο ή Τσιρίγο, όνομα που του έδωσαν οι Ενετοί ναυτικοί. Λεγόταν και Φοινικούντα κάποτε, γιατί πολύ παλιά υπήρξαν τα Κύθηρα αποικία των Φοινίκων. Η ονομασία «Κύθηρα» τους δόθηκε από την Αφροδίτη, την προστάτιδα του νησιού κατά την αρχαιότητα, που εδώ την έλεγαν Κυθήρια ή Κυθέρεια, από το ρήμα «κεύθω», το οποίο σημαίνει «κρύπτω τον έρωτα στην κοιλία».

Σύμφωνα με την Κβαντική θεωρία , σωματίδια και κύματα ενέργειας ταυτίζονται, γιατί στο υποατομικό επίπεδο, η ύλη δεν υπάρχει, αλλά έχει την τάση να υπάρξει.

Ο φυσικός Τζών Γουίλερ είχε πει ότι, ο επιστήμονας «παρατηρητής» των φαινομένων γύρω από την έρευνα της ύλης και των σωματιδίων της, πρέπει να λέγεται «συμμέτοχος», διότι η κβαντική θεωρία μας αποκαλύπτει ότι όσο δεν παρατηρούμε κάτι, αυτό είναι ενέργεια, αν εστιάσουμε την προσοχή μας σ΄ αυτό, μεταμορφώνεται σε σωματίδιο.

Ο Κόσμος μας οργανώνεται κάθε στιγμή από την παραμικρή μας σκέψη. Κάθε τι που έρχεται στην ζωή μας το έχουμε εμείς καλέσει. Είναι μέρος της μαγικής μας δύναμης από την οποία έχουμε αποκοπεί. Η δύναμη αυτή ονομάζετε Αθηνά.

Η επίδραση του πνεύματος δημιουργεί πρώτα το ψυχικό σώμα και μετά το υλικό. Έτσι ή Αθηνά γεννήθηκε από το κεφάλι του Δία με την έννοια της σκέψης για την δημιουργία του κόσμου, αλλά ή εμφάνισής της ως πάνοπλη, εκφράζει την ψυχή του κόσμου από τον χώρο του Σείριου.

Ο Αξιώτης λέει ότι οι Έλληνες «πετούσαν» από τον Σείριο στην Γη, αφού «έφερναν» την ύλη (το σώμα τους) σε ενεργειακή μορφή , ώστε οι ταχύτητες που πετύχαιναν ήταν εκείνες του φωτός, χωρίς κανένα πρόβλημα βαρύτητας.

Η βαρύτητα επιδρά στην μάζα

Όταν η ύλη (μάζα) γίνει ενέργεια, τότε η βαρύτητα μπαίνει στο περιθώριο. Αυτές οι ενέργειες αφορούν ψυχικές ικανότητες και δυνάμεις πού φέρουν και όλοι όσοι διαθέτουν προέλευση θεϊκού σπέρματος και Επίφυσης.

Το «ιερό πέπλο» της Αθηνάςπου μεταφερόταν κατά την τελετή της εορτής των Παναθηναίων, υπέκρυπτε την γνώση του ενεργειακού μορφογενετικού πεδίου.

Οι παρθένες πού το κρατούσαν, υπονοούσαν την αδιαμόρφωτη και παρθένα αγνότητα και καθαρότητα του πεδίου πού ήταν έτοιμο για διαμόρφωση και δημιουργία. Εργάνη και Οργόνη , αποτελούν την ίδια κωδικοποιημένη αλήθεια του Αιθέρα, που έχει την ιδιότητα να μεταμορφώνει την ζωή από ενέργεια σε μορφή και από μορφή σε ενέργεια.

Οι τέσσερις άκρες του πέπλου, δηλώνουν τα τέσσερα στοιχεία που δημιουργούν τα τρίγωνα των δεσμών της μορφής των όντων, ενώ το πέμπτο, αυτό που τους παρέχει την κίνηση να ενωθούν σε κάτι, είναι ο Αιθέρας.

Και όπως έλεγε και ο Αριστοτέλης , «κάθε σώμα συνίσταται από έναν διαφορετικό αριθμό τριγώνων».

Και ο Πλάτωνας στον «Τίμαιο» αναλύει πώς σχηματίζονται τα σώματα από τα τρίγωνα. Και ότι «Αυτές είναι λοιπόν οι αιτίες από τις οποίες δημιουργήθηκαν τα απλά και πρωταρχικά σώματα», και ακόμη, «Τα τρίγωνα κάθε ατόμου είναι φτιαγμένα από την αρχή με ικανότητα ζωής μέχρι ένα ορισμένο χρονικό όριο». Και εδώ υπάρχει μια βαθιά αλήθεια.

Η Ζωή είναι Μαγεία. Μια συνεχής μεταμόρφωση.

Η μεταμόρφωση εμπεριέχει μέσα της το τέλος του ενός και την γέννηση ενός νέου. Στον κατέχοντα αυτήν την γνώση ο θάνατος δεν είναι το τέλος. Και εν τούτοις αυτή η γνώση εμπεριέχει την Πλατωνική επίγνωση της συνέχειας της Ιδέας. Γιατί όλα είναι μια πρωταρχική ιδέα. Η Ιδέα είναι Πληροφορία.

Η Πληροφορία είναι ή Συνείδηση.

Η Συνείδηση είναι το Πνεύμα. Είναι ή Αριστοτελική Εντελέχεια .

Η αθανασία μιας ανθρώπινης ιδέας, είναι ή διατήρηση της μνήμης μετά τον σωματικό θάνατο μέσω του πνευματικού σώματος.

Ένας σημαντικός αριθμός θεοτήτων μαρτυρείται στις μυκηναϊκές πινακίδες, συνήθως σε συμφραζόμενα αφιέρωσης θυσιών και αγαθών. Άλλες από αυτές τις θεότητες μας είναι γνωστές και από την 1η χιλιετία π.Χ., ενώ άλλες είναι ειδικά μυκηναϊκές. Παρακάτω ακολουθεί μια σύντομη επισκόπηση των στοιχείων. Με λατινικούς χαρακτήρες δίνεται η μυκηναϊκή προφορά.

Υπάρχει πρώτα απ’ όλα μια αφιέρωση αγαθών «σε όλους του θεούς» (πάντες θεοί), μια έκφραση γνωστή και από την 1η χιλιετία. Ανάμεσα στους σημαντικότερους θεούς καταγράφονται ο Δίας (στη δοτική Diwei = κλασικό Διΐ),[i] η Ήρα,[ii] ο Ερμής (Hermahai = Ἑρμῇ),[iii] ο Άρης (Ares),[iv] ο Διόνυσος (Diwonusos)[v]. Υπάρχουν και θηλυκές θεότητες που αντιστοιχούν στις γνωστές αρσενικές: Arehia = Ἄρεια, Diwia= Δῖα,[vi] Posidaheia (Ποσιδάεια, θηλυκό αντίστοιχο του Ποσειδώνα).

Άλλα θεωνύμια αντιστοιχούν σε τοπικές θεότητες ή ήρωες άγνωστες μετά την εποχή του Χαλκού: Dospota = Δεσπότης (κυριολεκτικά «ο κύριος του σπιτιού» < *Doms-pota, πβ. κλασικά δόμος + πόσις)[vii], Trisheros = Τρισήρως, ο τρεις φορές ήρωας ή πάρα πολύ ήρωας (πβ. τρισόλβιος = πάρα πολύ ευτυχισμένος), Drimios Diwos = Δρίμιος (γιος του) Διός.[viii] Η Iphemedeia μπορεί να αντιστοιχεί στο όνομα της Ιφιμέδειας, συζύγου του Αλωέως, αλλά δεν ξέρουμε αν ταυτίζονται στη μυκηναϊκή εποχή τα δύο πρόσωπα.

Ορισμένες δοτικές όπως Hikkwoi (Ἵππῳ), Gwowei (Βοΐ), Gwowiai (Βοείᾳ), Kunei (Κυνί) μοιάζουν να αντιπροσωπεύουν θεότητες που το όνομά τους σχετίζεται με το άλογο, το βόδι και το σκύλο. Ίσως αργότερα συγχωνεύτηκαν με κύριες θεότητες και απέμειναν ως λατρευτικά επίθετα (λ.χ. ο Ποσειδών αποκαλούνταν ίππειος, η Ήρα βοῶπις). Βλ. επίσης τις μυκηναϊκές θεότητες Enuwalios και Paiawon, που αργότερα έγιναν επικλήσεις του Ποσειδώνα και του Απόλλωνα αντίστοιχα (Ενυάλιος, Παιήων, Παιών, Παιάν).

Αμφισβητούμενες είναι οι συνδέσεις των γραφών ma-ka με το αισχύλειο Μᾶ Γᾶ (μητέρα γη) και Ko- wa με την Κόρη-Περσεφόνη. Άλλα ονόματα θεοτήτων δεν μαρτυρούνται άμεσα, αλλά εξάγονται εύκολα από ανθρωπωνύμια, ονόματα ναών ή εορτών: π.χ. Haphaistios (Ηφαίστιος < Ήφαιστος), Diwion (όνομα μηνός, ο Διών), Diwionde (Δίονδε, προς το Δῖον, όνομα ιερού αφιερωμένου στον Δία).[ix] Η θεοποίηση των ανέμων μαρτυρείται στον τίτλο της ιέρειάς τους «Ανέμων ιέρεια».

Ένα από τα συχνότερα μυκηναϊκά θεωνύμια είναι το «Πότνια» που πιθανώς αντιπροσωπεύει περισσότερες από μια γυναικείες θεότητες, κληρονόμους της Μεγάλης Μητέρας. Έτσι έχουμε την Potnia daburinthoyo (κυρά του λαβυρίνθου), Potnia Aswija (κυρά της Ασίας)[x], Sitopotnia (κυρά των σιτηρών, πβ. Σιτώ στην Σικελία κατά την κλασική εποχή), Potnia hikkweia (κυρά των ίππων). Η Kwerasia (Θηρασία) πρέπει να ισοδυναμεί με την Πότνια θηρών (κυρά των αγρίων ζώων), ενώ στην ίδια θρησκευτική σφαίρα πρέπει να ανήκει και η Thehia Mater (Θεία Μητέρα ή Μητέρα των θεών).

Η Άρτεμις μαρτυρείται στη γενική Artemitos, η Αθηνά (ή ο πρόδρομός της) στην έκφραση Athanas potnia (κυρά της Αθήνας). Eleuthia (Ελεύθια) είναι η θεά της γέννας και αντιστοιχεί με τα μεταγενέστερα Ειλείθυια, Ελεύσια, Ελεύθια, Ελεύθυια. Μια θεότητα με το όνομα Ennesidahon μπορεί να αντιστοιχεί στα μεταγενέστερα ἐννοσίγαιος, ἐννοσίχθων (αυτός που ταράζει τη γη), λατρευτικά επίθετα του Ποσειδώνα.

Μια ομάδα θεοτήτων ονομάζονται Δίψιοι (οι Διψασμένοι), ίσως νεκρικά πνεύματα. Τέλος να σημειωθούν και μια σειρά από ονόματα που δεν μπορούν να ερμηνευτούν εύκολα (δίνονται στην καθιερωμένη συλλαβική τους μεταγραφή): Pa-de,[xi] Pi-pi-tu-na (ίσως έχει το πρόσφυμα -υννα που απαντά στη Δίκτυννα), Ma-na-sa, Ma-ri-ne-us, Pa-sa-ja, Po-ro-de-qo-no, Si-ja-ma-to κ.ά.

[Κύρια Πηγή: J. L. Garcia-Ramon, “Mycenaean onomastics”, στο Y.Duhoux-A.M.Davies (eds.), A Companion to Linear B, vol. 2, Austin 2011, 213-252.]

[i] Από ρίζα Dyew - / Diw- που δηλώνει τον ουρανό.

[ii] Το όνομα της θεάς μπορεί να συνδέεται με τη λέξη ὥρα, στη σημασία «άνοιξη».

[iii] Ίσως από το ἕρμα (προστασία, έρεισμα, υποστήριγμα), ὅρμος.

[iv] Ίσως από τη λέξη ἄρος = βλάβη.

[v] Το πρώτο συνθετικό πρέπει να κρύβει το όνομα του Δία.

[vi] Επιβιώνει στον παμφυλιακό τύπο ΔιFία.

[vii] Το πόσις στην κλασική εποχή δηλώνει τον νόμιμο σύζυγο, αλλά η αρχική του σημασία ήταν «κύριος, αφέντης». Πβ. τη λέξη Πότνια (κυρία, σεβαστή, αλλά και θεωνύμιο) και τη λέξη δέσποινα, το θηλυκό αντίστοιχο του δεσπότης. Ο μυκηναϊκός φωνηεντισμός του πρώτου συνθετικού είναι σε -ο-, ενώ στην κλασική Ελληνική σε -ε-. Άλλες φορές συνέβη το αντίθετο: π.χ. μυκ. wanakteros (αυτός που ανήκει στον άνακτα) στο οποίο μπορούμε να αντιπαραβάλουμε το κλασικό ανάκτορο. Το όνομα του Ποσειδώνα, Poseidahon, μπορεί να σχετίζεται με το πόσις και τη δωρική λέξη δᾶ που σημαίνει τη γη.

[viii] Ίσως από το δριμύς.

[ix] Στην Κρήτη υπάρχει αναφορά σε ένα ιερό Daidaleion που πρέπει να σχετίζεται με το όνομα του Δαίδαλου.

[x] Εδώ η λέξη Ασία πρέπει να υπονοεί τον Άσιο λειμώνα που αναφέρει ο Όμηρος, μια πεδιάδα της Λυδίας. Η λέξη απέκτησε τη σημασία «Μικρά Ασία» και «ήπειρος Ασία» αργότερα.

[xi] Στην Κρήτη. Υπάρχει ένας βασιλιάς της Εκρών των Φιλισταίων κατά τον 7ο αιώνα με το όνομα Pade, πατέρας του Ikasu (= Αχαιός για πολλούς ερευνητές).

Η μάχη των Θερμοπυλών, που έγινε στα τέλη Αυγούστου (κατά την επικρατέστερη εκδοχή) του 480 π.Χ., αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα πολεμικά γεγονότα όχι μόνο της Ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Έχουν γραφτεί γι’ αυτήν χιλιάδες άρθρα και βιβλία, ενώ δεν άφησε ανεπηρέαστη και την τέχνη.

Στο άρθρο αυτό, θα επικεντρωθούμε, κυρίως, σε σχετικά άγνωστες λεπτομέρειες της μάχης. Βασική πηγή γι’ αυτήν, είναι ο «πατέρας της ιστορίας» Ηρόδοτος.

Κατά την αρχαιότητα, η περιοχή των Θερμοπυλών, διέφερε πολύ από την εικόνα που έχει σήμερα. Ο Στράβωνας (64 π.Χ. – 19 μ.Χ.), τοποθετεί τα στενά μεταξύ του Μαλιακού Κόλπου και του όρους Καλλίδρομο. Ο Σπερχειός και οι παραπόταμοί του, δημιούργησαν με τις προσχώσεις τους, τους επόμενους αιώνες, τη σημερινή κοιλάδα.

Κατά τη δεύτερη περσική εκστρατεία στην Ελλάδα, υπό την αρχηγία του Ξέρξη, ο στρατός των Μήδων, αφού διέσχισε τη Θράκη, τη Μακεδονία και τη Θεσσαλία, στρατοπέδευσε κοντά στην Τραχίνια, ανάμεσα στους ποταμούς Μέλα και Ασωπό. Υπολογίζεται ότι ο Ξέρξης είχε μαζί του 300.000 – 400.000 στρατιώτες.

Οι Έλληνες, στο συνέδριο της Κορίνθου (481 π.Χ.) επέλεξαν ως καταλληλότερη τοποθεσία για την αντιμετώπιση των Περσών, το στενό των Θερμοπυλών. Επικεφαλής των Ελλήνων, ήταν ο Σπαρτιάτης βασιλιάς Λεωνίδας Α’, γιος του Αναξανδρίδα Β’ και ετεροθαλής αδελφός του Κλεομένη Α’ τον οποίο και διαδέχθηκε. Παντρεύτηκε μάλιστα την κόρη του, Γοργώ και απέκτησε μαζί της ένα γιο, τον Πλείσταρχο.

Συνολικά, ο Λεωνίδας είχε 6.200 άνδρες, που είχαν στρατοπεδεύσει στα Στενά των Θερμοπυλών, πίσω από ένα τείχος που είχαν χτίσει οι Φωκείς και ενίσχυσαν με πρόσθετα οχυρωματικά έργα.

Οι Αθηναίοι έστειλαν όλους τους άνδρες τους με τον στόλο στο Αρτεμίσιο και δεν διέθεσαν στρατό στον Λεωνίδα.

Μολών Λαβέ

Ο Ξέρξης, αρχικά, υπολόγιζε ότι οι Έλληνες θα υποχωρούσαν μπροστά στον όγκο του στρατεύματός του. Όταν αυτό δεν έγινε, έστειλε κήρυκες στον Λεωνίδα ζητώντας την παράδοση των όπλων. Η περήφανη απάντηση του Σπαρτιάτη βασιλιά «Μολών Λαβέ» (όπως αναφέρει ο Πλούταρχος), του χάρισε υστεροφημία και τον κατέταξε στις θρυλικές μορφές της παγκόσμιας ιστορίας…

Οργισμένος, ο Ξέρξης διέταξε επίθεση εναντίον των Ελλήνων. Όλες οι επιθετικές ενέργειες των δύο πρώτων ημερών αποκρούστηκαν από τους άνδρες του Λεωνίδα. Αυτό οφειλόταν στη στρατηγική του Σπαρτιάτη βασιλιά, στην υπεροχή των Ελλήνων σε οπλισμό και στη στενότητα του χώρου, που δεν επέτρεπε στους Πέρσες να αναπτυχθούν σε πλάτος και να αξιοποιήσουν τους εξαίρετους τοξότες τους. Ωστόσο, την τρίτη μέρα, τα πράγματα άλλαξαν… Ένας κάτοικος της Τραχίνιας, ο Εφιάλτης, γνώστης της περιοχής, υπέδειξε στον Ξέρξη το ορεινό πέρασμα (μονοπάτι) της Ανοπαίας ατραπού, που περνώντας από το όρος Καλλίδρομο, κατέληγε στα μετόπισθεν των Ελλήνων.

Μην έχοντας άλλη επιλογή, ο Ξέρξης δέχθηκε τη συμβουλή του Εφιάλτη και έστειλε τον Υδάρνη, επικεφαλής του επίλεκτου σώματος των Αθανάτων, να κυκλώσει τους Έλληνες. Ο Λεωνίδας είχε αναθέσει τη φύλαξη της Ανοπαίας ατραπού, σε χίλιους Φωκείς, οι οποίοι αιφνιδιάστηκαν από την κίνηση των Περσών και έφυγαν χωρίς καμία αντίσταση.

Σε λίγο, έφτασε η είδηση στο ελληνικό στρατόπεδο. Ο Λεωνίδας, βλέποντας πλέον ότι δεν υπήρχε περίπτωση να αντιμετωπίσει τους Πέρσες, διέταξε τους συμμάχους του να φύγουν για να γλιτώσουν από βέβαιο θάνατο. Τελικά, με 300 Σπαρτιάτες και 700 Θεσπιείς πολέμησε γενναία, προκαλώντας μεγάλες απώλειες στους Πέρσες.

Οι τελευταίοι Έλληνες στρατιώτες και αφού ο Λεωνίδας είχε ήδη σκοτωθεί, υποχώρησαν πίσω από το τείχος των Φωκέων, στον λόφο του Κολωνού, όπου μετά από μια άνιση μάχη με τους άνδρες του Υδάρνη, σκοτώθηκαν όλοι.

Η γενναία αντίσταση του Λεωνίδα και των ανδρών του καθυστέρησε την κάθοδο των Περσών προς την Αθήνα, έδωσε τον χρόνο στον ελληνικό στόλο που ναυμαχούσε στο Αρτεμίσιο να υποχωρήσει έγκαιρα στα λιμάνια της Αττικής και το γεγονός της θυσίας τους, χρησιμοποιήθηκε ως παράδειγμα υπακοής στους νόμους και εκτέλεσης του χρέους προς την πατρίδα.

Ο μάντης Μεγιστίας: Έμεινε δίπλα στον Λεωνίδα αν και «είδε» το θάνατό του

Όπως όμως σε κάθε μεγάλη μάχη, έτσι και σ’ αυτή των Θερμοπυλών, υπάρχουν κάποια πρόσωπα και γεγονότα που δεν είναι ευρέως γνωστά.

Ο Μεγιστίας ήταν μάντης από την Ακαρνανία. Βρισκόταν στις Θερμοπύλες, κοντά στον Λεωνίδα και προέβλεψε την εξέλιξη της μάχης και το επερχόμενο τέλος όλων («… Μάντιος, ος τότε Κήρας επερχομένας σάφα ειδώς…»). Ωστόσο, ήταν ο μόνος, μαζί με τους Θεσπιείς, που έμεινε να πολεμήσει μαζί με τους Σπαρτιάτες.

Περήφανοι οι συμπατριώτες του, ανέθεσαν στον σπουδαίο επιγραμματοποιό και φίλο του Μεγιστία, Σιμωνίδη τον Κείο, να γράψει ένα επίγραμμα στον τάφο του «Αυτός εδώ, είναι ο τάφος του δοξασμένου Μεγιστία που κάποτε τον σκότωσαν οι Μήδοι όταν πέρασαν τον Σπερχειό, του μάντη που ενώ γνώριζε καλά πως πλησιάζει ο θάνατος δεν δέχθηκε να εγκαταλείψει τον βασιλιά της Σπάρτης».

Πόσοι ήταν τελικά οι «300»;

Το δεύτερο γεγονός που θα εξετάσουμε είναι αν ήταν όντως 300 οι Σπαρτιάτες του Λεωνίδα. Φαίνεται ότι τελικά δεν ήταν 300 αλλά 298. Τι είχε γίνει;

Ο Λεωνίδας διέταξε τον Παντίτη, ένα από τους άνδρες του, να μεταβεί στη Θεσσαλία για να ζητήσει ενισχύσεις. Όταν επέστρεψε στις Θερμοπύλες, είδε όλους τους συντρόφους του νεκρούς. Γυρίζοντας στη Σπάρτη, κατηγορήθηκε για δειλία. Μην αντέχοντας να ζει μ’ αυτή την κατηγορία, κρεμάστηκε, δίνοντας τέλος στη ζωή του.

Ο Αριστόδημος, λίγο πριν τη μάχη, έχασε το ένα μάτι του λόγω μόλυνσης, όπως και ο Εύρυτος. Ο Λεωνίδας τους διέταξε να επιστρέψουν στη Σπάρτη. Ο Εύρυτος ωστόσο, έμεινε, πολέμησε και σκοτώθηκε ενώ ο Αριστόδημος γύρισε στην πατρίδα του. Εκεί συνάντησε γενική περιφρόνηση και ονομάστηκε «τρέσας», εκείνος δηλαδή που δείλιασε. Όμως, τον επόμενο χρόνο, πήρε μέρος στη μάχη των Πλαταιών πολεμώντας γενναία και παράτολμα. Κατά μία εκδοχή σκοτώθηκε, ενώ σύμφωνα με άλλη, τραυματίστηκε βαριά και έζησε τουλάχιστον ως τη μάχη του Ευρυμέδοντα (470 π.Χ.), στην οποία ο Κίμωνας νίκησε τους Πέρσες.

Το τέλος του Εφιάλτη

Στον Εφιάλτη αναφερθήκαμε και παραπάνω. Το όνομά του έγινε συνώνυμο του προδότη.

Αν και όλοι γνωρίζουμε τον Εφιάλτη, πόσοι ξέρουν τι απέγινε μετά τη μάχη των Θερμοπυλών; Ήταν γιος του Ευρύδημου, Τραχίνιος, σύμφωνα με την επικρατέστερη εκδοχή. Μετά τη μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.), κατέφυγε στη Θεσσαλία θέλοντας να αποφύγει τη σύλληψη καθώς «οι πυλαγόρες» (οι τρεις αντιπρόσωποι κάθε πόλης στο αμφικτιονικό συνέδριο) της Δελφικής Αμφικτιονίας τον είχαν επικηρύξει με μεγάλο ποσό. Το 469 π.Χ. επέστρεψε στην Αντίκυρα, όπου δολοφονήθηκε από τον επίσης Τραχίνιο Αθηνάδη. Οι Σπαρτιάτες για την πράξη του αυτή, τίμησαν τον Αθηνάδη ως ήρωα.

Η επικήρυξη του Εφιάλτη και η ηρωοποίηση του Αθηνάδη κάνουν πολύ λίγο πιθανές τις εκδοχές να οδήγησαν μέσω της Ανοπαίας ατραπού τους Πέρσες στα νώτα των Ελλήνων κάποιοι άλλοι.

Ο Ονήτης από την Κάρυστο και ο Κορυδαλλός από την Αντίκυρα, σύμφωνα με παράδοση σύγχρονη του Ηρόδοτου ή οι αρχηγοί των Τραχινίων Καλλιάδης και Τιμαφέρνης, σύμφωνα με τον Κτησία.

«Η Ελληνική μυθολογία» γραμμένη το 150πχ, από τον Απολλόδωρο τον Αθηναίο γραμματικό προς χρήση των μαθητών της εποχής.

Βιβλίο Α

VII. Ο Προμηθέας έπλασε τους ανθρώπους με χώμα και νερό και τους χάρισε τη φωτιά κρυφά απ’ το Δία, κρύβοντας την σε νάρθηκα. Όταν το έμαθε ο Δίας διέταξε τον Ήφαι­στο να καρφώσει το σώμα του στον Καύκασο, σ’ ένα βουνό της Σκυθίας. Και ο Προμηθέας πράγματι καρφώθηκε και έμεινε εκεί δεμένος πολλά χρόνια. Κάθε μέρα ένας αε­τός ορμούσε και του έτρωγε το συκώτι, που μεγάλωνε πάλι τη νύχτα. Έτσι τιμωρήθηκε απ’ τους Θεούς, επειδή έκλεψε τη φωτιά μέχρι τη στιγμή που κατέφθασε ο Ηρα­κλής και τον ελευθέρωσε. Αλλά αυτά ανήκουν στο κεφάλαιο του Ηρακλή.

Παιδί του Προμηθέα ήταν ο Δευκαλίωνας, που έγινε βασιλιάς της Φθίας και παντρεύτηκε την Πύρρα, κόρη του Επιμηθέα και της Πανδώρας, της πρώτης γυναίκας που έ­πλασαν οι Θεοί. Όταν ο Δίας αποφάσισε να αφανίσει το χάλκινο γένος, ο Δευκαλίωνας μετά από συμβουλή του Προμηθέα κατασκεύασε μια κιβωτό, όπου, αφού έβαλε τα απαραίτητα, μπήκε μέσα με την Πύρρα. Τότε ο Δίας έστειλε άφθονη βροχή από τον ουρανό και κατέκλυσε όλα τα μέρη της Ελλάδας. Και χάθηκαν όλοι οι άνθρωποι εκτός από λίγους, που σκαρφάλωσαν στα πιο ψηλά βουνά. Έτσι χωρίστηκαν και τα βουνά της Θεσσαλίας και καταστρά­φηκαν τα πάντα εκτός απ’ την Πελοπόννησο και τον Ι­σθμό.

Ο Δευκαλίωνας μέσα στην κιβωτό, περιπλανιόταν στη θάλασσα εννέα μερόνυχτα, όταν ξαφνικά προσέκρουσε στον Παρνασσό. Εκεί μόλις σταμάτησε η βροχή, θυσίασε στο Δία το σωτήρα. Εκείνος έστειλε τον Ερμή για να ζητήσει ο Δευκαλίωνας ότι επιθυμεί. Και ζήτησε να ξαναγεννηθούν οι άνθρωποι. Τότε μετά από συμβουλή του Δία, άρχισε να πετά πέτρες πάνω απ’ το κεφάλι του και όσες έριχνε ο Δευκαλίωνας γινόντουσαν άντρες, ενώ της Πύρρας όλες έβγαιναν γυναίκες. Έτσι εξηγείται και η ονομασία λαός απ’ τη λέξη λάας που σημαίνει πέτρα.

Από το Δευκαλίωνα και από την Πύρρα γεννήθηκαν παιδιά. Πρώτος ο Έλληνας, που κάποιοι λένε ότι γεννήθηκε απ’ το Δία. Δεύτερος ο Αμφικτύονας που βασίλεψε μετά τον Κραναό στην Αττική και τρίτη η Πρωτογένεια, που με το Αία γέννησε τον Αέθλιο.

Από τον Έλληνα και τη νύμφη Ορσηίδα γεννήθηκαν ο Λώρος, ο Ξούθος και ο Αίολος. Ο Έλληνας έδωσε τ’ όνομά του στους Γραικούς που τώρα λέγονται Έλληνες και μοίρασε στα παιδιά του όλη τη χώρα. Ο Ξούθος πήρε την Πελοπόννησο και γέννησε με την Κρέουσα, την κόρη του Ερεχθέα, τον Αχαιό και τον Ιωνά. Απ’ αυτούς πήραν τα ονόματά τους οι Αχαιοί και οι Ίωνες. Ο Δώρος πήρε την περιοχή πέρα απ’ την Πελοπόννησο και ονόμασε τους κατοίκους της Δωριείς. Ο Αίολος βασίλεψε στις περιοχές της Θεσσαλίας, ονόμασε τους κατοίκους Αιολείς, παντρεύτηκε την κόρη του Δηιμάχου, Εναρέτη, και έκανε επτά γιους, τον Κρηθέα, το Σίσυφο, τον Αθάμαντα, το Σαλμωνέα, το Δηιόνα, το Μάγνητα και τον Περιήρη, και πέντε κόρες την Κανάκη, την Αλκυόνη, την Πεισιδίκη την Καλύκη και την Περιμήδη. Η τελευταία με τον Αχελώο απέκτησε τον Ιπποδάμαντα και τον Ορέστη, η Πεισιδίκη με το Μυρμιδόνα απέκτησε τον Άντιφο και τον Άκτορα.

Η Αλκυόνη πήρε για άντρα της τον Κήυκα, το γιο του Εωσφόρου. Οι δυο τους καταστράφηκαν από την αλαζονεία τους γιατί ο άνδρας αποκαλούσε τη γυναίκα Ήρα και εκείνη φώναζε το σύζυγό της Δία. Γι’ αυτό ο Δίας τους μεταμόρφωσε σε κήυκα και ψαροπούλι. Η Κανάκη γέννησε με τον Ποσειδώνα τον Οπλέα, το Νιρέα τον Επωπέα, τον Αλωέα και τον Τρίοπα. Ο Αλωέας παντρεύτηκε την Ιφιμέδεια, την κόρη του Τρίοπα. Αυτή όμως ερωτεύτηκε τον Ποσειδώνα και σύχναζε στην ακροθαλασσιά, όπου αγκάλιαζε με τα χέρια της τα κύματα και γέμιζε τα στήθια της. Ώσπου πλάγιασε με τον Ποσειδώνα και έκανε δύο παιδιά, τον Ώτο και τον Εφιάλτη, τους γνωστούς ως Aλωάδες. Αυτοί μεγάλωναν κάθε χρόνο έναν πήχυ στο πλάτος και. μια οργιά στο ύψος. Και όταν έγιναν εννιά χρονών, το πλάτος τους ήταν εννιά πήχες και το ύψος τους εννιά οργιές.

Τότε σκαρφίστηκαν να πολεμήσουν με τους Θεούς.

Και αφού στερέωσαν πάνω απ’ τον Όλυμπο την Όσσα και επάνω της κάρφωσαν το Πήλιο, μ’ αυτά τα βουνά απειλούσαν ότι θ’ ανέβουν στον ουρανό. Και έλεγαν ότι θα χώσουν τη θάλασσα μες στα βουνά και ότι τη γη θα ιην κάνουν θάλασσα. Και ζητούσαν να ζευγαρώσουν, ο Εφιάλτης με την Ήρα, και ο Ώτος με την Άρτεμη. Έδεσαν μάλιστα και τον Άρη. Τον ελευθέρωσε ο Ερμής και η Άρτεμη σκότωσε τους Αλωάδες, αφού τους ξεγέλασε στη Νάξο. Μεταμορφώθηκε σε ελάφι και πήδησε ανάμεσά τους, Όταν προσπάθησαν αυτοί να σκοτώσουν το ζώο, τρύπησε με toτόξο του ο ένας τον άλλον.

Απ’ την Καλύκη και τον Αέθλιο γεννήθηκε ο Ενδυμίωνας, που πήρε τους Αιολείς από τη Θεσσαλία και τους εγκατέστησε στην Ήλιδα. Κάποιοι λένε ότι και αυτός ήταν γιος ιου Δία. Για τη σπάνια ομορφιά του τον ερωτεύτηκε η Σελήνη και ο Δίας του έδωσε το δικαίωμα να επιλέξει ότι επιθυμεί. Και εκείνος ζήτησε να κοιμάται αιώνια, μένοντας αθάνατος και αγέραστος.

Ο Ενδυμίωνας και μια Νηίδα νύμφη, που μερικοί ισχυρίζονται ότι ήταν η Ιφιάνασσα, απέκτησαν τον Αιτωλό. Αυτός σκότωσε τον Άπι, γιο του Φορωνέα και κατέφυγε στην Κουρήτιδα, όπου σκότωσε τους γιους της Φθίας και του Απόλλωνα, Δώρο, Λαόδοκο και Πολυποίτη, που τον φιλοξένησαν, και ονόμασε τη χώρα Αιτωλία.

Απ’ τον Αιτωλό και την Προνόη, την κόρη του Φόρβου, γεννήθηκαν ο Πλευρώνας και ο Καλυδώνας, απ’ τους οποίους πήραν τις ονομασίες τους δυο πόλεις της Αιτωλίας. Ο Πλευρώνας πήρε γυναίκα την Ξανθίππη, κόρη του Δώρου και απέκτησε γιο τον Αγήνορα και κόρες την Στερόπη, τη Στρατονίκη και τη Λαοφόντη. Ο Καλυδώνας και η Αιολία, κόρη του Αμυθάονα, έκαμαν την Επικάστη και την Πτωτογένεια που με τον Άρη, γέννησε τον Όξυλο. Ο Αγήνορας, γιος του Πλευρώνα, πήρε την Επικάστη του Καλυδώνα και γέννησε τον Πορθάονα και τη Δημονίκη.

Λυτή και ο Αρης απέκτησαν τον Εΰηνο, το Μώλο, τον Πύλο και το Θέστιο.

Ο Εύηνος με τη σειρά του, γέννησε τη Μάρπησσα. Αυτήν την ήθελε ο Απόλλωνας αλλά την έκλεψε ο Ίδας, ο γιος του Αφαρέα, με φτερωτό άρμα που πήρε απ’ τον Ποσειδώνα. Τον Ίδα τον κυνήγησε ο Εΰηνος πάνω σε άρμα και όταν φτάνοντας στον ποταμό Λυκόρμα κατάλαβε ότι δεν τον προφταίνει, έσφαξε τα άλογα και έπεσε στο ποτάμι, που από τότε ονομάζεται Εΰηνος.

Ο Ίδας έφτασε στη Μεσσήνη, εκεί όμως τον συνάντησε ο Απόλλωνας και άρπαξε το κορίτσι. Και ενώ μαλώνανε ποιος απ’ τους δυο θα παντρευτεί την κόρη, ο Δίας έδωσε το λόγο στην παρθένα ν’ αποφασίσει εκείνη. Κι η Μάρπησσα φοβούμενη μήπως, όταν γεράσει, την εγκαταλείψει ο Απόλλωνας, διάλεξε για άντρα της τον Ίδα.

Βιβλίο…βάρδια –Εκδοτική Θεσσαλονίκης

Ο Θέστιος και η Ευρυθέμη, τέκνο της Κλεοβοίας, γέννησαν κόρες, την Αλθαία, τη Λήδα, και την Υπερμνήστρα και γιους, τον Ίφικλο, τον Εΰιππο, τον Πλήξιππο και τον Ευρΰπυλο. Απ’ τον Πορθάονα και την Ευρΰτη, κόρη του Ιπποδάμαντα, γεννήθηκαν τέσσερα αγόρια, ο Οινέας, ο Άγριος, ο Αλκάθοος, ο Μέλανας και ο Λευκωπέας και μια κόρη η Στερόπη, που έκαμε με τον Αχελώο, τις Σειρήνες.

Πηγές: antikleidi, ellaniapili

Μοναδικής ομορφιάς είναι οι εικόνες από την πτήση drone πάνω από το κάστρο της «Κυράς των Θερμοπυλών» στη ΜενδενίτσαΦθιώτιδας, σε ένα νέο βίντεο- παραγωγή του haanity στο YouTube.

Η Μενδενίτσα, γνωστή κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα ως Βοδονίτσα, είναι ένα χωριό της Φθιώτιδας με μεγάλη ιστορία. Αποτέλεσε άλλωστε επισκοπική έδρα κατά την διάρκεια του Μεσαίωνα ενώ είναι επίσης, καταχωρημένη από την Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία ως τιμητική επισκοπή.

Κατά της διάρκεια του Ύστερου Μεσαίωνα, αποτέλεσε πρωτεύουσα του Λατινικού Σταυροφορικού Κράτους του Μαρκιζάτου της Βοδονίτσας.

Το Φραγκικό Κάστρο, το οποίο διατηρείται έως σήμερα, ανεγέρθηκε από τον Μαρκήσιο της Βοδονίτσας, τον Λομβαρδό ιππότη Guido Pallavicini στα πρώτα χρόνια της Φραγκοκρατίας και συγκεκριμένα το 1204.

Η ανέγερση του έγινε επάνω στα ερείπια αρχαίας πόλης, η οποία στις περισσότερες των περιπτώσεων ταυτοποιείται με την πόλη Φάρυγγαι, η οποία με την σειρά της σε ορισμένες περιπτώσεις ταυτοποιείται με την Ομηρική Τάρφη.

Ο haanity που μας έχει συνηθίσει σε υπέροχες drone πτήσεις, πέταξε αυτή τη φορά πάνω από το Κάστρο της Ιταλίδας "Κυράς των Θερμοπυλών":

Αξίζει να σημειωθεί ότι η Μενδενίτσα υπήρξε από τα πιο σταθερά και ανθεκτικά φράγκικα κρατίδια στην Ελλάδα. Ήταν μια από τις ελάχιστες περιοχές του Βασιλείου της Θεσσαλονίκης που παρέμεινε στους Φράγκους μετά την κατάλυση του Βασιλείου το 1224 από τους Βυζαντινούς του Δεσποτάτου της Ηπείρου. Παρέμεινε σαν ένα ουσιαστικά αυτόνομο κρατίδιο, αν και βαθμιαία αναγκάστηκε να δεχθεί την επικυριαρχία του Πριγκιπάτου της Αχαΐας.

Η ιστορία του Κάστρου αναλυτικά

Όταν το 1311 οι Καταλανοί έγιναν αφέντες του Δουκάτου των Αθηνών και της Στερεάς Ελλάδας, το κρατίδιο της Μενδενίτσας επιβίωσε και προσαρμόστηκε στη νέα κατάσταση αναγνωρίζοντας τη εξουσία της Καταλανικής Εταιρείας.

Το 1335, μετά από μια επεισοδιακή διαμάχη για τη διαδοχή, άρχοντας της Μενδενίτσας έγινε ο Ενετός Niccolo I Zorzi, ο οποίος είχε παντρευτεί την τελευταία απόγονο των Pallavicini, την Guglielma, την "Κυρά των Θερμοπυλών". Από αυτή πήρε και το προσωνύμιο του το Κάστρο.

Σε ένα έγγραφο του 1381 αναφέρεται ότι από τα 18 φέουδα του Δουκάτου των Αθηνών, ο άρχοντας της Βοδονίτσας είναι ο τρίτος στην ιεραρχία μετά τον κόμη των Σαλώνων και τον κόμη της Θεσσαλίας.

Το 1410, το κάστρο κατελήφθη για πρώτη φορά από τους Τούρκους μετά από πολύμηνη πολιορκία. Την περίοδο εκείνη οι Οθωμανοί ενδιαφέρονταν περισσότερο για ληστρικές επιδρομές παρά για μόνιμες κατακτήσεις και έτσι αποσύρθηκαν αφού συμφωνήθηκε να τους καταβληθεί φόρος υποτελείας. Μάλιστα είχαν κρατήσει για λίγο τον νεαρό μαρκήσιο Niccolo IΙ ως όμηρο στην Αδριανούπολη. Τον απελευθέρωσαν μετά από παρέμβαση της Βενετίας.

Η Μενδενίτσακατακτήθηκε οριστικά από τους Οθωμανούς στις 20 Ιουνίου του 1414.

Στις αρχές της Ελληνικής επανάστασης, το 1821, το κάστρο πολιορκήθηκε από τον οπλαρχηγό Δυοβουνιώτη (Γιάννης Ξύκης) και μετά από λίγες μέρες παραδόθηκε στους Έλληνες. Ακολούθησε σφαγή όλων των Τούρκων.

Πηγή: The Huffington Post

Ποια οργάνωση οικιστική, πολιτική, εμπορική μετέφεραν οι Ελληνικές αποικίες στις βορειοδυτικές ακτές του Αιγαίου πριν από 2.700 χρόνια; Ποια γλώσσα επικράτησε από τη συνύπαρξη αποίκων με τον ντόπιο θρακικό πληθυσμό και πώς ήταν οι σχέσεις της αποικίας με τον υπόλοιπο ελληνικό κόσμο;

Ένα τέταρτο του αιώνα συμπληρώνει η ελληνοκαναδική ανασκαφή στην αρχαία Άργιλο, την παλαιότερη από τις τέσσερις αποικίες (Σάνη, Άκανθος, Στάγειρα) που ίδρυσε η Άνδρος το 655 π.Χ. στη Μακεδονία, και οι ερευνητές της με επικεφαλής τους Ζήση Μπόνια και Jacques Perreault έχουν «γράψει» το πρώτο της ιστορικό αφήγημα για τον σταδιακό εξελληνισμό της, την εμπορική και καλλιτεχνική δραστηριότητα, την ακμή της κατά τον 5ο και 6ο αιώνα και την παρακμή της στα τέλη του 3ου αι. π.Χ. με την ίδρυση της Αμφίπολης από τους Αθηναίους (437 π.Χ.) σε απόσταση μόλις 6 χιλιομέτρων.

Η εικόνα της είναι γνωστή: σπίτια αιγαιοπελαγίτικης αρχιτεκτονικής, δρόμοι που θυμίζουν στενά νησιών, εμπορικό κέντρο τύπου σημερινού mall, οργανωμένη αποχέτευση των ομβρίων υδάτων, τριώροφο αρχοντικό που διασώζει το καλύτερα διατηρημένο στην Ελλάδα λιοτριβειό της κλασικής εποχής. Νεότερα στοιχεία ωστόσο αποκαλύπτουν τα ενεπίγραφα κεραμικά αντικείμενα με λέξεις που παραπέμπουν στην ιωνική διάλεκτο αλλά και σε μια γλωσσική/διαλεκτική ποικιλία.

Η γραφή

Χαράγματα, σύμβολα και επιγραφές σε επιφάνειες πήλινων αντικειμένων εμπορικής, οικιακής και συμποτικής χρήσης όχι μόνο ταυτοποιούν το όνομα της πόλης, αλλά μαρτυρούν την εξέλιξη της γραφής στον βορειοελλαδικό χώρο και πτυχές της ζωής από το δεύτερο μισό του 7ου μέχρι και τις αρχές του 3ου π.Χ. αιώνα. Λιγοστές είναι οι σωζόμενες λέξεις σε εμπορικά ή άλλα σύμβολα: ένα ιδιωτικό ημερολόγιο με ποσότητες ή πληρωμές, ένα αγγείο με μονάδα μέτρησης, αναθήματα, ονόματα, μια μη ελληνική επιγραφή, μια ιδιωτική –μάλλον ερωτική– δήλωση που χαρακτηρίζει τον Αστυάγη «άσχημο» και τον Επιγένη «όμορφο».

Η ανάγνωσή τους από τον καθηγητή στο ΑΠΘ Γιάννη Τζιφόπουλο, που διδάσκει Αρχαία Ελληνική Φιλοσοφία και Επιγραφική, παραπέμπει στην ιωνική διάλεκτο αλλά και σε μια γλωσσική και διαλεκτική ποικιλία. Το όνομα με τη δωρική (θεσσαλική ή μακεδονική) κατάληξη Σωίδας ή η μη ελληνική επιγραφή δείχνουν ότι οι πρώτοι άποικοι από την Άνδρο προφανώς χρησιμοποίησαν στην Άργιλο το αλφάβητο της μητρόπολης, χωρίς να είναι βέβαιο ότι είχε επικρατήσει ως επίσημο στην αποικία, εξηγεί ο κ. Τζιφόπουλος.

«Τα διαφορετικά σχήματα των γραμμάτων αν δεν αποδεικνύουν, τουλάχιστον αφήνουν ανοικτό το ενδεχόμενο μιας πολύγλωσσης και μάλλον και πολυδιαλεκτικής αποικίας». Από τις επιγραφές, η λέξη ΑΡΚΙΛΙΟΣταυτοποιεί τη θέση. «Είτε είναι το όνομα κατοίκου είτε το εθνικό του, πάντως ταυτίζει το όνομα της πόλης που ήταν γνωστό από τον Ηρόδοτο και τον Θουκυδίδη». Τα διαφορετικά σχήματα γραμμάτων φέρνουν στο μυαλό τη σημερινή χρήση του λατινικού αλφάβητου στα ελληνικά, κοινώς, «greeklish».

Στρατηγική θέση

Τα ερείπια της αρχαίας Αργίλου, έκτασης 150 στρεμμάτων, δεσπόζουν στον λόφο «Παλαιόκαστρο» στις εκβολές του Στρυμόνα – θέση στρατηγικής σημασίας για την εκμετάλλευση της πλούσιας θρακικής ενδοχώρας, ειδικά σε μεταλλεύματα χρυσού και αργύρου. Τον έλεγχό της διεκδίκησαν οι Θάσιοι, οι Πέρσες, και μόνον οι Αθηναίοι, όπως επισημαίνουν οι αρχαιολόγοι, κατόρθωσαν να «βάλουν πόδι στην περιοχή».

Η Άργιλος στην ακμή της διαθέτει εμπορικό κέντρο όπου διακινούνται καλλιτεχνικά τεχνουργήματα, συμμετέχει στο ταμείο της Αθηναϊκής Συμμαχίας, αλλά η δύναμή της άρχισε να απειλείται από την εξέλιξη της Αμφίπολης με διαθέσεις απόλυτης κυριαρχίας. Σταδιακά παρακμάζει και ως τα τέλη του 3ου αιώνα π.Χ. ερημώνει. Η εύρωστη πόλη δεν ανοικοδομήθηκε ούτε μετά την καταστροφή από τον Φίλιππο Β΄ (357 π.Χ.) παρά μόνον στην Ακρόπολη. Το «Αρχοντικό», στην κορυφή του λόφου εταίρου του Μακεδόνα βασιλιά, αποτελεί σπουδαίο αρχιτεκτονικό κατάλοιπο των ελληνιστικών χρόνων. Από το λιοτριβειό στο ισόγειο σώζεται το τροπείο (μύλος που άλεθε τον καρπό), λίθινες μυλόπετρες και πλάκες συμπίεσης. Αντίγραφό του κατασκεύασε το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Τράπεζας Πειραιώς για το Μουσείο Ελιάς και Λαδιού στη Σπάρτη.

Τριάντα πέντε ερευνητές περιγράφουν την Άργιλο στο τριήμερο διεθνές συνέδριο «Άργιλος, 25 χρόνια έρευνας. Οργάνωση πόλης και χώρας στις αποικίες του βορείου Αιγαίου 8ος-3ος αι. π.Χ.» (ολοκληρώνεται αύριο στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης) βάσει των ευρημάτων που έχουν δώσει έναν σπουδαίο αρχαιολογικό χώρο, 50 μονογραφίες, άρθρα και εκπαιδευτικά προγράμματα για δεκάδες πτυχιακούς και μεταπτυχιακούς φοιτητές ξένων πανεπιστημίων.

Σε ένα χρόνο σχεδόν θα παρουσιαστούν στην ίδια έκθεση στο Λος Αντζελες των ΗΠΑ αρχαία αγάλματα από την Ελλάδα, τη Ρώμη και την Αίγυπτο

Έκθεση για τον αιγυπτιακό πολιτισμό και τις επιρροές του στον ελληνικό και ρωμαϊκό, που εχει προγραμματιστεί για τις 27 Μαρτίου και θα διαρκέσει έως τις 9 Σεπτεμβρίου 2018, στο Κέντρο Γκετί (Getty Center).

Τα μεγαλύτερα μουσεία του κόσμου θα δανείσουν περίπου 200 έργα για την έκθεση «Αίγυπτος - Ελλάδα - Ρώμη: Εφαπτόμενοι πολιτισμοί» («Egypt-Greece-Rome: Cultures in Contact»), η οποία αφορά τις σχέσεις που αναπτύχθηκαν μεταξύ των τριών αυτών πολιτισμών, από την Ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π. Χ) ως τα υστερορωμαϊκά χρόνια, με κέντρο βάρους την Αίγυπτο.

Κεφαλή της Αθηνάς

Από την Ελλάδα ζητήθηκαν 25 αρχαιότητες, οι οποίες επιλέχθηκαν από τους διοργανωτές, με βάση κυρίως την αιγυπτιακή καταγωγή τους ή τις επιδράσεις τους από αιγυπτιακά έργα, με τα περισσότερα να προέρχονται από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και το Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου και τα υπόλοιπα από τα μουσεία Δίου, Μυκηνών, Ναυπλίου, Ρόδου και Βαθέως Σάμου.

Κυκλαδικό ειδώλιο

Κορμός χάλκινου αγαλματίου ανδρικής μορφής, 6ος αι. π.Χ., από το Αρχαιολογικό Μουσείο Βαθέως Σάμου, φωτογραφία: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Ο προσωρινός δανεισμός τους συζητήθηκε, χτες, στο Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο (ΚΑΣ), τα μέλη του οποίου έδωσαν το «πράσινο φως» για τα 20 από αυτά.

Τα πέντε που δεν θα σταλούν στις ΗΠΑ είναι ευπαθή ή εμβληματικά έργα, όπως το μαρμάρινο άγαλμα Αντίνοου από τον Μαραθώνα (150-170 μ.Χ.), που ανήκει στην Αιγυπτιακή Συλλογή του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου ή την Αττική ερυθρόμορφη πελίκη (τύπος αγγείου), έργο του ζωγράφου Πανός, με απεικόνιση της πάλης Ηρακλέους και Βουσίριδος (α΄ μισό 5ου αι. π.Χ.) από το ίδιο μουσείο, για τα οποία έγιναν αντιπροτάσεις.

Στη συνεδρίαση συζητήθηκε, επίσης, η περίπτωση ενός αρχαίου έργου που βρίσκεται σήμερα στο Μητροπολιτικό Μουσείο της Νέας Υόρκης και το οποίο προτάθηκε από τους διοργανωτές να συμμετάσχει στην έκθεση.

Πρόκειται για ένα μαρμάρινο λιοντάρι επιτιθέμενο σε ταύρο (περίπου 525 - 500 π.Χ.), προερχόμενο πιθανότατα από τύμπανο αετώματος.

Όπως διαπιστώθηκε από τη Διεύθυνση Διαχείρισης Εθνικού Αρχείου Μνημείων, Τεκμηρίωσης και Προστασίας Πολιτιστικών Αγαθών, το έργο συν-ανήκει με ένα άλλο που βρίσκεται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, γεγονός που δίνει τη δυνατότητα στην ελληνική πλευρά να το διεκδικήσει.

Μάλιστα, είναι πιθανόν τα δυο τμήματα να προέρχονται από τον Ναό του Διονύσου στη Νότια Κλιτύ της Ακρόπολης.

Αιγυπτιακές αρχαιότητες

Η έκθεση στο Κέντρο Γκετί είναι αποτέλεσμα του μνημονίου συνεργασίας σε θέματα πολιτισμού που υπογράφτηκε μεταξύ του Getty και του ΥΠΠΟΑ το 2011.

«Αίγυπτος - Ελλάδα - Ρώμη: Εφαπτόμενοι πολιτισμοί»

Στο πλαίσιο αυτού, το αμερικανικό μουσείο θα κατασκευάσει ειδικές βάσεις αντισεισμικής στήριξης σε έργα που φιλοξενούνται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο παρέχοντας τη σχετική τεχνογνωσία σε Έλληνες ειδικούς, ενώ το υπουργείο Πολιτισμού θα συμμετάσχει με δανεισμό στη διεθνούς εμβέλειας έκθεση «Αίγυπτος - Ελλάδα - Ρώμη: Εφαπτόμενοι πολιτισμοί».

Από τον κύκλο αποσυμβολισμού της αρχαίας Ελληνικής μυθολογίας

«Ο άνθρωπος με τη σκέψη επεμβαίνει στην ύλη, ενώ με το νου υπερβαίνει την ύλη».(Σωκράτης)

Σύμφωνα με τον μύθο, η σύζυγος του Μίνωα Πασιφάη ερωτεύτηκε τον ταύρο τον οποίο είχε κάνει δώρο ο Θεός Ποσειδώνας στον Μίνωα.  Ο Ποσειδώνας ζήτησε από το Μίνωα να του θυσιάσει αυτόν τον ταύρο. Ο Μίνωας όμως αντί για αυτόν θυσίασε έναν άλλο ταύρο, ελπίζοντας ότι ο θεός δε θα το προσέξει. Ο Ποσειδώνας όμως κατάλαβε τι είχε γίνει, εξοργίστηκε, και έκανε τη γυναίκα του Μίνωα Πασιφάη να ερωτευτεί τον ταύρο. Η Πασιφάη δεν μπορούσε να ικανοποιήσει το πάθος της και ζήτησε βοήθεια από το μηχανικό Δαίδαλο. Αυτός κατασκεύασε ένα κενό ομοίωμα αγελάδας, η Πασιφάη μπήκε μέσα σε αυτό και ο ταύρος ξεγελάστηκε και ζευγάρωσε μαζί της. Από την ένωση αυτή γεννήθηκε ο Μινώταυρος.

Ο Μινώταυρος όπως και όλα τα τερατόμορφα όντα στην μυθολογία εκπροσωπούν τα ζωώδη πάθη, τις ψυχικές αδυναμίες, ελαττώματα, διαστροφές και φοβίες, που διαλύονται όταν έρθουν στο φως του Ήλιου, όταν δηλαδή φωτιστούν τα αίτια τους από την εσωτερική γνώση (Ήλιος - Απόλλωνας ), την μύηση δηλαδή, «το πνευματικό φώς», το οποίο περιγράφεται ως ήλιος του μεσονυκτίου.

Ο Θησέας κατερχόμενος στον λαβύρινθο της Κρήτης, σκότωσε τον φοβερό Μινώταυρο, στον οποίο θυσίαζαν κάθε χρόνο επτά νέες κι επτά νέους Αθηναίους. Η κατάβαση του Θησέα στον λαβύρινθο, και ο φόνος του Μινώταυρου, αφορά μία συμβολική «μυητική διαδικασία», μέσα από την οποία μπορεί ο άνθρωπος να βγει νικητής από τον σκοτεινό κόσμο του ανεξερεύνητου «λαβύρινθου του εγκεφάλου». Ο Λαβύρινθος είναι οι άγνωστες πτυχές του εγκεφάλου μας (συγκρίνετε το σχήμα του εγκεφάλου και του λαβύρινθου), ο «Μινώταυρος», είναι το υποσυνείδητο, τα πάθη, οι φοβίες, οι εξαρτήσεις που μπορούν να μας καθηλώσουν, να μας καθυποτάξουν.

Ο εγκέφαλος δεν είναι απλά, ένα ακόμη όργανο του σώματος μας. Ο εγκέφαλος μας έχει την ικανότητα να αναπτύσσεται μόνος του, να μαθαίνει καινούρια πράγματα και να προσαρμόζεται στις αλλαγές της ζωή μας. Οι περισσότερες δυνατότητες του εγκεφάλου είναι ανεξερεύνητες και άγνωστες ακόμα και σήμερα, στον επιστημονικό κόσμο μιας και είναι πολύ δύσκολο να μελετηθούν και να καταγραφούν.Έως πρόσφατα πιστεύαμε πως χρησιμοποιούμε μόνον το 10% των δυνατοτήτων του. Οι σύγχρονοι ερευνητές υποστηρίζουν ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Τα τμήματα του εγκεφάλου – σημειώνουν – λειτουργούν και αυτά ως σύνολο και δεν είναι δυνατό κάποια από αυτά να είναι ανενεργά. Μάλιστα, πρόσφατες έρευνες αποκάλυψαν ότι τα εγκεφαλικά κύτταρα μπορούν να συνεχίσουν να σχηματίζονται και ότι κάθε νέα μάθηση πιθανώς συνεισφέρει στη μακροζωία τους…

Ο Θησέας στον μύθο που εξετάζουμε αντιπροσωπεύει την αυτεπίγνωση, τον συνειδητό ανώτερο άνθρωπο, ο οποίος θυσιάζει το εγώ για το εμείς. Φτάνοντας ο Θησέας στην Κρήτη, γνωρίζει την κόρη του Μίνωα, την Αριάδνη. Ο Θησέας υπόσχεται στην Αριάδνη αιώνια πίστη, και εκείνη τον συμβουλεύει πως να εξέλθει του λαβύρινθου. Την λύση της προσφέρει ο αρχιτέκτονας του Λαβύρινθου Δαίδαλος. Δίνει λοιπόν, η Αριάδνη στον Θησέα ένα κουβάρι για να το δέσει στην είσοδο του Λαβύρινθου, με την συμβουλή να το ξετυλίγει καθώς θα προχωρά. Αν τα κατάφερνε να απαλλαγεί από τον Μινώταυρο, δεν είχε παρά να τυλίγει πάλι το κουβάρι περπατώντας πίσω, ώσπου να ξαναβγεί. Αυτεπίγνωση..!

Ο Θησέας βγαίνοντας νικητής από τον σκοτεινό λαβύρινθο, επιβεβαίωσε τον χαρακτηρισμό του ήρωα, κερδίζοντας ταυτόχρονα ένα βασίλειο, αυτό της ανώτερης φύσης του.Ζούμε στον Λαβύρινθο της υποκειμενικής αντίληψης του προγραμματισμένου νου μας, σε ένα κόσμο φαινομένων, του «φαίνεσθαι», και όχι του πραγματικού «είναι», μίας πραγματικότητας την οποία έχουν διαμορφώσει οι ατελής πέντε αισθήσεις μας.

Η Αριάδνη όπως υποδεικνύει ι το όνομα της, άρια+αγνή = πολύ αγνή,  είναι η ανώτερη φύση μας που στέκει αρωγός, σε όλες τις ανώτερες δράσεις. Ο «Μίτος της Αριάδνης», συμβολίζει το ιερό εκείνο Θεϊκό κομμάτι της ύπαρξης μας, το οποίο βρίσκεται βαθιά μέσα στην ύπαρξη μας, και το οποίο μοιραζόμαστε με το σύμπαν . Δεν είναι ίσως τυχαίο, πως ο «μίτος» έχει κοινή ρίζα με το μιτοχόνδριο και το D.N.A.

Το καινούργιο μήνυμα της Νέας Φυσικής αναφέρει ο καθηγητής Μάνος Δανέζης, είναι η ενότητα, είναι η άρνηση της ατομικότητας, η άρνηση του απομονωτισμού, η άρνηση ότι ο κάθε άνθρωπος είναι κάτι το ξεχωριστό. Στη νέα εποχή που επαγγέλλεται αυτή η σύγχρονη Φυσική δεν υπάρχει Εγώ, υπάρχει το Εμείς. Δεν υπάρχει το Έχω, αλλά το Είμαι…
…Κάποιος που έχει μια πολύ ελεύθερη σκέψη, που αγκαλιάζει ολόκληρο το Σύμπαν, δεν έχει τη δυνατότητα να ενσωματωθεί σε μικρά πράγματα. Από τη στιγμή που ανακαλύπτεις το μυστικό ενός ολόκληρου σύμπαντος τι σημασία έχει η Γη; Στην πραγματικότητα είναι πάρα πολύ μικρή!...

…Η γνώση δεν είναι πάντοτε ευτυχία! Η γνώση τις περισσότερες φορές είναι πόνος. Η γνώση είναι μοναξιά. Είναι απομόνωση. Είναι η ανάγκη της μοναξιάς όντας μέσα σε πολύ κόσμο. Να είσαι μέσα σ’ ένα άγριο πλήθος και να νιώθεις μόνος. Είναι η εσωτερική μοναξιά. Όχι με την κακή έννοια –μια εποικοδομητική μοναξιά...

Σκοπός του ανθρώπου η αυτογνωσία, η επανασύνδεση με την Θεϊκή του υπόσταση ως υιός Θεού, και η αναγνώριση της αδιάρρηκτης σχέσης του με το σύμπαν. Ο Carl Jung, αναφέρει, πως οι περισσότεροι συγχέουν την «αυτογνωσία», με τη γνώση της συνειδητής προσωπικότητας. Όποιος έχει συνείδηση του εγώ, θεωρεί δεδομένο ότι γνωρίζει τον εαυτό του. Το εγώ όμως, γνωρίζει μόνο τα δικά του στοιχεία, και όχι το ασυνείδητο και τα περιεχόμενά του. Οι άνθρωποι υπολογίζουν την αυτογνωσία τους με βάση το τι γνωρίζει για τον εαυτό του το μέσο άτομο του κοινωνικού τους περιβάλλοντος και όχι με μέτρο τα πραγματικά ψυχικά συμβάντα που στο μεγαλύτερο μέρος τους είναι κρυμμένα...

«Άνθρωπε γνώρισε τον εαυτό σου και θα γνωρίσεις το Σύμπαν και τους Θεούς» (Πυθαγόρεια διδαχή)

Ο Αριστοτέληςθεωρείται από τις πιο σημαντικές μορφές της φιλοσοφικής σκέψης του αρχαίου κόσμου και από τους μεγαλύτερους φιλοσόφους όλων των εποχών. Φυσιοδίφης, φιλόσοφος, δημιουργός της λογικής.

“Ο Αριστοτέληςυπήρξε ο πρώτος γνήσιος επιστήμονας στην ιστορία… και κάθε κατοπινός επιστήμονας του οφείλει κάτι” γράφει η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα για εκείνον.

Η διδασκαλία του διαπερνούσε τη δυτική φιλοσοφική και επιστημονική σκέψη μέχρι και την Επιστημονική Επανάσταση του 17ου αιώνα. Στα 17 του χρόνια εισέρχεται στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στην Αθήνα, όπου παραμένει για 20 χρόνια.

Εκεί συνδέεται τόσο με τον Πλάτωνα, τον Εύδοξο, τον Ξενοκράτη και άλλους στοχαστές.Τα έργα του αναφέρονται σε πολλές επιστήμες. Ανάμεσά τους φυσική, βιολογία, ζωολογία, μεταφυσική, λογική, ηθική, ποίηση, θέατρο, μουσική, ρητορική, πολιτική. Η περίοδος της ωριμότητας αρχίζει με τις βιολογικές έρευνες και τα συμπεράσματά του είναι η πρώτη συστηματοποίηση των βιολογικών φαινομένων στην Ευρώπη. Η σκέψη και οι διδασκαλίες του Αριστοτέλη, έχουν μεγάλη επιρροή στη φιλοσοφική, θεολογική και επιστημονική σκέψη έως και μετά τον Μεσαίωνα.

Μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, φεύγει από την Αθήνα και  αναλαμβάνει το 343 π.Χ./42 τη διδασκαλία του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ως διδάσκαλος του Μεγάλου Αλεξάνδρου, ο Αριστοτέλης, αποκτά διάφορες ευκαιρίες και αφθονία προμηθειών. Ιδρύει  μια βιβλιοθήκη στο Λύκειο, η οποία γίνεται αρωγός στην παραγωγή εκατοντάδων έργων του. Το γεγονός ότι υπήρξε μαθητής του Πλάτωνα, τον οδηγεί στις απόψεις του πλατωνισμού. Ωστόσο, μετά τον θάνατο του Πλάτωνα, οδηγείται περισσότερο, σε εμπειρικές μελέτες και μετατοπίζεται από τον πλατωνισμό στον εμπειρισμό. Θεωρεί ότι οι ιδέες και οι γνώσεις όλων των λαών βασίζονται στην αντίληψη.

Το έργο του είναι τεράστιο (400 βιβλία, κυρίως σε μορφή διαλόγων). Από αυτά έχουν σωθεί 47 βιβλία και μερικά αποσπάσματα από τα άλλα.

Σας παραθέτω κάποιες από τις σπουδαίες ρήσεις του…

“Η φτώχεια είναι έλλειψη πολλών πραγμάτων και η απληστία όλων.”
“Το Ελληνικό γένος ζει ελεύθερα και διοικείται άριστα και θα μπορούσε να κυριαρχήσει, αν ήταν πολιτικά ενωμένο.”
“Αυτό που πέτυχα με τη φιλοσοφία, ήταν να κάνω με τη θέλησή μου αυτά που οι άλλοι τα κάνουν επειδή φοβούνται τους νόμους.”
“Περισσότερο αγαπούν οι ευεργέτες τους ευεργετούμενους παρά οι ευεργετούμενοι τους ευεργέτες.”
Όταν άκουσε ότι κάποιος τον κορόιδευε, “όταν λείπω, μπορούν και να με μαστιγώσουν”, είπε
“Δεν υπάρχει τίποτε πιο άνισο από την ίση μεταχείριση των ανίσων.”
“Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα.”
“Οι μητέρες αγαπούν τα παιδιά τους πιο πολύ από τους πατεράδες. Κι αυτό, διότι πρώτον ο τοκετός είναι οδυνηρός, και δεύτερο, είναι σίγουρες ότι τα παιδιά που γέννησαν είναι δικά τους.”
“Ο άνθρωπος είναι ον φύσει κοινωνικό και πολιτικό. Αυτός που μπορεί να ζήσει μακριά απ’ τις ανθρώπινες κοινωνίες είναι είτε θηρίο είτε θεός.
“Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος.”
“Είναι χαρακτηριστικό του μεγαλόψυχου ανθρώπου να μη ζητάει χάρες, αλλά να είναι έτοιμος να κάνει το καλό στους άλλους.”
“Συνήθως, την ισχυρότερη μνήμη την έχουν εκείνοι που είναι αργοί στην αντίληψη.”
“Είμαστε όλοι φίλοι των ευτυχούντων, ενώ των δυστυχούντων δεν είναι φίλος ούτε ο πατέρας.”
“Άμιλλα είναι η τάση να φτάσει κανένας τον άλλον, που τον θαυμάζει, ή και να τον ξεπεράσει, χωρίς να αισθάνεται φθόνο, αν ο άλλος τον ξεπερνάει.”
“Κάθε εργασία επί πληρωμή αποσπά και φθείρει το μυαλό.”
“Το κύριο γνώρισμα του πολίτη είναι η συμμετοχή στην απονομή δικαιοσύνης και στην άσκηση εξουσίας.”
“Οι βάρβαροι είναι εκ φύσεως πιο δουλοπρεπείς από τους Έλληνες.”
“H κακία είναι μία ανοησία για εκείνους που δεν έχουν καταλάβει ότι δεν ζούμε για πάντα.”
“Η ομορφιά είναι η καλύτερη συστατική επιστολή.”
“Τίποτα απ’ όσα είναι δοσμένα από τη φύση δεν είναι χωρίς τάξη.”
“Τα περισσότερα από αυτά που θα γίνουν στο μέλλον είναι ίδια μ’ αυτά που έχουν γίνει.”
“Ξεχώρισε από παλιά το Ελληνικό έθνος από τους βαρβάρους όντας πιο ικανό και περισσότερο απαλλαγμένο από την ηλιθιότητα.”
“Η μοχθηρία και η αδικία υπάρχουν από πρόθεση και όχι τυχαία ή κατά λάθος.”
“Είναι χαρακτηριστικό του καλλιεργημένου μυαλού να μπορεί να απολαύσει μια ιδέα χωρίς να την αποδεχθεί.”
“Η φτώχεια είναι ο γονιός της επανάστασης και του εγκλήματος.”
“Τα πράγματα που πρέπει να κάνεις, τα μαθαίνεις κάνοντάς τα.”
“Είναι χαρακτηριστικό του μεγαλόψυχου ανθρώπου να μη ζητάει χάρες, αλλά να είναι έτοιμος να κάνει το καλό στους άλλους.”
“Συνήθως, την ισχυρότερη μνήμη την έχουν εκείνοι που είναι αργοί στην αντίληψη.”
“Όλες οι ανθρώπινες πράξεις έχουν ως αίτιο ένα από τα εξής επτά: τύχη, φύση, παρόρμηση, συνήθεια, λογική, πάθος, πόθο.”
“Τις περιουσίες οι μικρές δαπάνες τις εξαφανίζουν.”
“Ανδρείος είναι αυτός που δεν φοβάται τον τιμημένο θάνατο.”
“Κάλλιο τρελός με όλους παρά συνετός και μόνος.”
“Το όλον είναι μεγαλύτερο από το άθροισμα των μερών του.”
“Η οικογένεια είναι η ένωση που καθιερώθηκε από τη φύση για την εξυπηρέτηση των καθημερινών αναγκών του ανθρώπου.”

Οι «πολύχρυσες Μυκήνες», το βασίλειο του μυθικού Αγαμέμνονα, που πρώτος ύμνησε ο Όμηρος στα έπη του, είναι το πιο σημαντικό και πιο πλούσιο ανακτορικό συγκρότημα της ύστερης Εποχής του Χαλκού στην Ελλάδα.

Σύμβολο της ηρωικής Ελλάδας, οι Μυκήνες, ένας από τους πιο σπουδαίους αρχαιολογικούς χώρους, παγκόσμια γνωστός, περιβάλλονται με το μαγικό πέπλο του μύθου των Ατρειδών, που τις περιπέτειές τους ιστορούν οι αρχαίοι τραγικοί.

Το όνομά τους δόθηκε σ’ έναν από τους πιο λαμπρούς πολιτισμούς της ελληνικής προϊστορίας, το μυκηναϊκό και οι μύθοι που συνδέονται με την ιστορία τους διαπέρασαν τους αιώνες, με τα ομηρικά έπη και τις μεγάλες τραγωδίες της κλασικής εποχής, ενώ ενέπνευσαν και συνεχίζουν να εμπνέουν παγκόσμια την πνευματική δημιουργία και την τέχνη.

Ως πόλη της Αργολίδας, απέναντι απ’ τον Αργολικό κόλπο, στο ΒΑ μυχό της πεδιάδας του Άργους, σε στρατηγικό σημείο, δέσποζε σε πολλές οδικές αρτηρίες. Σήμερα, στη θέση αυτή υπάρχει το μικρό χωριό Μυκήνες (Χαρβάτι, επί τουρκοκρατίας) και τα ερείπια της Ακρόπολης, που θυμίζουν πάντα τις μακρινές και ένδοξες εποχές.

Μυθολογία

Η μυθική παράδοση αναφέρει ότι τις Μυκήνες ίδρυσε ο Περσέας, γιος του Δία και της Δανάης, εγγονός του βασιλιά του Άργους Ακρισίου, απόγονου του Δαναού. Ο Ακρίσιος χώρισε τη χώρα του σε διάφορα βασίλεια κι έδωσε το Ηραίο στον αδελφό του Προίτο, τη Μιδέα και την Τίρυνθα και ο Περσέας, που ήταν γιος του Δία και της Δανάης, έφυγε για τη χώρα της Λυκίας. Επιστρέφοντας από εκεί, σκότωσε, χωρίς να θέλει, τον παππού του και έδωσε στο Μεγαπένθη το βασίλειό του, το Άργος, ενώ πήρε από εκείνον το βασίλειο της Τίρυνθας.

Στην Τίρυνθα, ο Περσέας έκτισε τις Μυκήνες και έδωσε στη νέα αυτή πόλη το όνομα αυτό, είτε επειδή εκεί (κατά τον Παυσανία) έπεσε ο μύκης (θήκη) του ξίφους του, είτε επειδή εκεί ανάβλυζε μία πηγή με άφθονο νερό, η Περσεία πηγή (υπάρχει και σήμερα), στη ρίζα ενός μύκητα (μανιταριού). Άλλοι παράγουν τη λέξη από την ηρωίδα Μυκήνη, κόρη του Ίναχου, μερικοί μάλιστα γλωσσολόγοι τη συσχετίζουν με τα τοπωνύμια «Μυκαλησσός» και «Μυκάλη» που θεωρούνται προελληνικά.

Σύμφωνα με το μύθο, από τον Περσέα ιδρύθηκε η δυναστεία των Περσειδών, που βασίλεψε στις Μυκήνες για τρεις γενιές, στην οποία ανήκουν μικροί τετράγωνοι τάφοι. Απόγονοί του ήταν ο Ηλεκτρύονας, ο Σθέναλος κι ο Ευρυσθέας, ο τελευταίος γόνος της δυναστείας, που σκοτώθηκε από τους Ηρακλείδες, χωρίς να αφήσει απογόνους. Έτσι οι κάτοικοι των Μυκηνών επέλεξαν ως βασιλιά τους τον Ατρέα, γιο του Πέλοπα και πατέρα των ομηρικών ηρώων Αγαμέμνονα και του Μενέλαου.

Από τη δυναστεία των Πελοπιδών προήλθαν οι Ατρείδες. Οι Πελοπίδες κατασκεύασαν την Πύλη των Λεόντων και δραστήριοι, όπως ήταν, κυριάρχησαν σε όλη την Πελοπόννησο και τα γύρω νησιά, απέκτησαν δύναμη και κύρος, ώστε όλοι οι βασιλιάδες εκείνων των χρόνων θεώρησαν ως αρχηγό τους στην εκστρατεία κατά της Τροίας τον Αγαμέμνονα. Σ’ αυτούς ανήκουν τα οχυρά της Ακρόπολης, οι θολωτοί τάφοι, όπως ο περίφημος τάφος του Ατρέα, ένα θαυμάσιο έργο των αρχαίων Ελλήνων κι ακόμα πολλοί άλλοι μικρότεροι τάφοι, που βρέθηκαν ανοιχτοί και λεηλατημένοι για πολλά χρόνια, όπως αναφέρει ο Παυσανίας κι ο Σοφοκλής. Οι Πελοπίδες κυβέρνησαν τρεις και πλέον αιώνες (1400-1050 π.Χ.).

Μυκηναϊκός πολιτισμός

Έτσι ονομάστηκε ο πολιτισμός που αναπτύχθηκε με κέντρο τις Μυκήνες. Πρόκειται για τη λεγόμενη «μυκηναϊκή» η «υστεροελλαδική» περίοδο της αρχαίας ιστορίας. H περίοδος αυτή χωρίζεται στην πρώιμη υστεροελλαδική Ι (1600-1500 π.Χ.), στη μέση υστεροελλαδική ΙΙ (1500-1400 π.Χ.) και στη νεώτερη υστεροελλαδική ΙΙΙ (1400-1100 π.Χ.). Τα ευρήματα των ανασκαφών μας βοηθούν να γνωρίσουμε τους ανθρώπους που έζησαν στην περιοχή αυτή. Οι πελώριοι λίθοι που χρησιμοποιήθηκαν για την Πύλη των Λεόντων, μας μιλούν για τη δύναμη εκείνων των ανθρώπων, που προκαλούσαν κατάπληξη στους πολίτες των άλλων πόλεων, ώστε τα ονόμαζαν «Κυκλώπεια τείχη». Τα ανάκτορα, που είχαν για πυρήνα ένα ορθογώνιο κτίριο με πολλά διαμερίσματα γύρω, στολίζονταν με πολύχρωμες τοιχογραφίες.

Τα διάφορα κοσμήματα, όπλα, δαχτυλίδια, ειδώλια (αγάλματα) μικρά και άλλα αντικείμενα, αλλά και τα εκτεταμένα οικιστικά κατάλοιπα, εντός και εκτός της ακρόπολης των Μυκηνών, μας αποκαλύπτουν τον τρόπο ζωής των Μυκηναίων. Ο μυκηναϊκός πολιτισμός άφησε κατάλοιπα σε όλο σχεδόν τον ελληνικό χώρο και δημιούργησε αποικίες στη Ρόδο και στη Κύπρο. Οι Μυκηναίοι, που ήταν Έλληνες, ήρθαν σε στενή επαφή με τους Κρητικούς και, όπως ήταν επόμενο, επηρεάστηκαν από το μινωικό πολιτισμό για τη δημιουργία τού δικού τους πολιτισμού. Ο πολιτισμός τους είναι κυρίως γνωστός από τις Μυκήνες, αν και ανάκτορά τους έχουν ανασκαφεί και στην Τίρυνθα και στην Πύλο.

Η τοποθεσία

Οι Μυκήνες θεμελιώθηκαν ανάμεσα σε δύο ψηλούς κωνικούς λόφους, τον Προφήτη Ηλία (805 μ.) και τη Σάρα (660 μ.), πάνω σε χαμηλό ύψωμα από το οποίο ήταν δυνατή η εποπτεία της αργολικής πεδιάδας και ο έλεγχος των οδικών και θαλάσσιων επικοινωνιών. Σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία η παλαιότερη ανθρώπινη δραστηριότητα στο χώρο τεκμηριώνεται από ελάχιστα κατάλοιπα λόγω των μεταγενέστερων οικοδομικών φάσεων και χρονολογείται στην 7η χιλιετία π.Χ., κατά τη νεολιθική εποχή, ενώ από τα ευρήματα των αρχαιολόγων προκύπτει ότι οι ηγεμόνες των Μυκηνών ήταν ισχυροί και συμμετείχαν σ’ ένα πολύπλοκο δίκτυο εμπορικών συναλλαγών με τις χώρες της Μεσογείου. Μολονότι η κατοίκηση στις Μυκήνες συνεχίστηκε αδιάκοπα ως τους ιστορικούς χρόνους, τα περισσότερα μνημεία που μπορεί να δει κανείς σήμερα, όπως τα Κυκλώπεια Τείχη, η Πόλη των Λεόντων και ο Τάφος του Ατρέως, ανήκουν στην εποχή της ακμής τους, την ύστερη εποχή του Χαλκού μεταξύ του 1350 π.Χ. και του 1200 π.Χ.

Οικισμός και τάφοι

Στις αρχές της 2ης χιλιετίας υπήρχε ένας μικρός οικισμός πάνω στο λόφο, καθώς και ένα νεκροταφείο στη ΝΔ πλευρά του, με απλές ταφές σε λάκκους. Γύρω στο 1700 π.Χ. εμφανίσθηκαν ηγεμονικές και αριστοκρατικές οικογένειες, όπως διαπιστώνεται από τη χρήση μνημειωδών τάφων, με πλούσια κτερίσματα, που περικλείονται σε λίθινο περίβολο, που ονομάσθηκε Ταφικός Κύκλος Β. Η εξέλιξη αυτή συνεχίσθηκε στην αρχή της μυκηναϊκής περιόδου, γύρω στο 1600 π.Χ., οπότε οικοδομήθηκε ένα μεγάλο κεντρικό κτήριο στην κορυφή του λόφου, ένας δεύτερος λίθινος περίβολος, ο Ταφικός Κύκλος Α, καθώς και οι πρώτοι θολωτοί τάφοι. Όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα, οι ηγεμόνες των Μυκηνών ήταν ισχυροί και συμμετείχαν σε ένα πολύπλοκο δίκτυο εμπορικών συναλλαγών με τις χώρες της Μεσογείου.

Τα ανάκτορα

Η οικοδόμηση των ανακτόρων ή μάλλον η ανοικοδόμηση, καθώς υπήρχαν προγενέστερα κτίσματα των ανακτόρων που βλέπουμε σήμερα, άρχισε γύρω στο 1350 π.Χ., στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΑ2 περίοδο. Τότε ξεκίνησε και η οχύρωση της ακρόπολης, έργο που ολοκληρώθηκε σε τρεις φάσεις: Ο πρώτος περίβολος κτίσθηκε με το κυκλώπειο σύστημα επάνω στο βράχο. Εκατό χρόνια αργότερα, στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ1 περίοδο, η οχύρωση επεκτάθηκε προς τα δυτικά και νότια και κτίσθηκε η Πύλη των Λεόντων, η πασίγνωστη μνημειακή είσοδος με τον προμαχώνα της. Στον τειχισμένο χώρο εντάχθηκαν το θρησκευτικό κέντρο και ο Ταφικός Κύκλος Α, που διαμορφώθηκε σε χώρο προγονολατρείας, με την ανύψωση του αρχικού επιπέδου του. Τότε πιθανότατα οικοδομήθηκε κι ο θολωτός τάφος, γνωστός ως «θησαυρός του Ατρέα», με τα τεράστια υπέρθυρα και την ψηλή κυψελοειδή θόλο. Γύρω στο 1200 π.Χ., στην Υστεροελλαδική ΙΙΙΒ-Γ περίοδο, μετά από εκτεταμένη καταστροφή, πιθανόν από σεισμό, επεκτάθηκαν τα τείχη προς τα ΒΑ του λόφου ώστε να ενταχθεί στον τειχισμένο χώρο και η υπόγεια κρήνη.

Η παρακμή

Από το 12ο αιώνα π.Χ., άρχισε η παρακμή των Μυκηνών. Η καταστροφή του κράτους των Χετταίων που ήταν και οι μοναδικοί φορείς, ήδη από το 17ο αιώνα, της τεχνικής επεξεργασίας του σιδήρου και η απώλεια των αιγυπτιακών αγορών άρχισαν να κλονίζουν τις Μυκήνες. Η καταστροφή αυτή συμπληρώθηκε από τους νέους κατακτητές της Πελοποννήσου, τους Δωριείς, που δεν δυσκολεύτηκαν να υποδουλώσουν τη χώρα. Τα στοιχεία δείχνουν ότι περί το 1100 π.Χ., μετά την κατάρρευση του ανακτορικού συστήματος και τη διάλυση της «Μυκηναϊκής Κοινής», πολλές φυσικές καταστροφές οδήγησαν στην εγκατάλειψη των Μυκηνών και ο λόφος παρέμεινε ελάχιστα κατοικημένος ως την κλασική περίοδο.

Στο διάστημα αυτό αναπτύχθηκαν στην περιοχή τοπικές ηρωικές λατρείες, που οφείλουν κατά πάσα πιθανότητα την ύπαρξή τους στη φήμη της πόλης των Ατρειδών, που τα ομηρικά έπη διέδιδαν σε όλο τον ελληνικό κόσμο, ενώ στην κορυφή του λόφου ιδρύθηκε ένας αρχαϊκός ναός αφιερωμένος στην Ήρα ή στην Αθηνά. Κατά τους Περσικούς πολέμους, λίγοι μόνο πολεμιστές από τις Μυκήνες πήραν μέρος στις μάχες των Θερμοπυλών και των Πλαταιών. Το 468 π.Χ., οι Αργείοι κατέκτησαν την πόλη, κατεδάφισαν τμήματα της οχύρωσής της και μοίρασαν την περιοχή στους φτωχούς πολίτες του Άργους. Οι παλιοί κάτοικοι των Μυκηνών σκορπίστηκαν σε όλη σχεδόν την Ελλάδα φτάνοντας μέχρι τη Μακεδονία. Αργότερα, κατά την ελληνιστική περίοδο, οι Αργίτες ίδρυσαν στο λόφο μία «κώμη», επισκευάζοντας τα προϊστορικά τείχη και τον αρχαϊκό ναό και κτίζοντας ένα μικρό θέατρο πάνω από το δρόμο του θολωτού τάφου της Κλυταιμνήστρας. Βέβαια υπήρχαν ακόμα στην παλιά πόλη μερικοί κάτοικοι, ωστόσο τους επόμενους αιώνες η κωμόπολη παρέμεινε σχεδόν εγκαταλελειμμένη και φαίνεται ότι ήταν ήδη ερειπωμένη, όταν την επισκέφθηκε ο Παυσανίας, τον 2ο αιώνα μ.Χ.

Οι ανασκαφές

Τα κυκλώπεια τείχη της μυκηναϊκής ακρόπολης παρέμεναν ορατά στο πέρασμα των αιώνων και αποτέλεσαν πόλο έλξης πολλών περιηγητών και αρχαιόφιλων, που δεν δίστασαν να λεηλατήσουν το χώρο κατά το 18ο και 19ο αιώνα, επωφελούμενοι από την αδιαφορία και τη φιλαργυρία των Τούρκων. Το 1837, μετά την απελευθέρωση της χώρας, οι Μυκήνες τέθηκαν υπό την αιγίδα της Αρχαιολογικής Εταιρείας και το 1941 ο αντιπρόσωπός της, Κ. Πιττάκης, καθάρισε την Πύλη των Λεόντων και το 1876 ο Ερρίκος Σλήμαν, ύστερα από μικρές δοκιμαστικές τομές το 1874, ξεκίνησε τη μεγάλη του ανασκαφή, που αποκάλυψε τους πέντε κάθετους λακκοειδείς τάφους του Ταφικού Κύκλου Α και διάφορα αγγεία σπάνιας τέχνης, υπό την επίβλεψη του Π. Σταματάκη, ο οποίος συνέχισε τις εργασίες το διάστημα 1876-1877, αποκαλύπτοντας και τον έκτο τάφο.

Το έργο του Σλήμαν συνέχισε επάξια ο Χ. Τσούντας (1884-1902), η συστηματική σκαπάνη του οποίου, σχεδόν επί εικοσαετία, έφερε στο φως το ανάκτορο στην κορυφή της ακρόπολης, καθώς και πλήθος θολωτών τάφων στην ευρύτερη περιοχή. Στη συνέχεια, ανασκαφές στα ανάκτορα και στα νεκροταφεία πραγματοποίησαν οι Δ. Ευαγγελίδης (1909), (1911), Α. Κεραμόπουλος (1917) καιA.J.B. Wace, διευθυντής της Βρετανικής Αρχαιολογικής Σχολής, που από τα 1920 έως τα 1957, συστηματοποίησε τα έως τότε δεδομένα, εμπλούτισε την έρευνα, τα ευρήματα και τη γνώση του χώρου και του πολιτιστικού του ιδιώματος. Άξιοι συνεχιστές της επιστημονικής έρευνας των προηγουμένων, ο Γουίλιαμ Τέιλορ (Lord William Taylour), η έρευνα του οποίου έφερε στο φως το Θρησκευτικό Κέντρο στην κάτω δυτική πλαγιά του τειχισμένου λόφου, ο Ι. Παπαδημητρίου, που έφερε στο φως τον Ταφικό Κύκλο Β και ο Γ. Μυλωνάς, που, ως διευθυντής ανασκαφών της Αρχαιολογικής Εταιρείας, για 30 περίπου χρόνια διεκπεραίωσε το πιο σημαντικό ανασκαφικό έργο στην ακρόπολη των Μυκηνών, αποκαλύπτοντας εκτεταμένα οικιστικά συγκροτήματα, όπως οι βόρειες αποθήκες, η βορειοδυτική και νοτιοδυτική συνοικία, συμβάλλοντας στην κατανόηση της οργάνωσης και χρήσης του χώρου σ’ ένα μοναδικό ανακτορικό συγκρότημα, όπως αυτό των Μυκηνών.

Αναστηλωτικές εργασίες έγιναν το 1950-1955 από τον Α. Ορλάνδο και τον Ε. Στίκα στο θολωτό τάφο, γνωστού ως της Κλυταιμνήστρας, στο ανάκτορο, στο χώρο γύρω από την Πύλη των Λεόντων και στον Ταφικό Κύκλο Β. Επιπλέον, η συμβολή του Σπ. Ιακωβίδη, αλλά και της Φρεντς (E. French), την τελευταία τριακονταετία, κεφαλαιοποιεί τη σχεδόν επί έναν αιώνα συναρπαστική και ατέρμονη ανάγνωση του Μυκηναϊκού πολιτισμού. Από το 1998 βρίσκεται σε εξέλιξη το έργο «Συντήρηση-Στερέωση-Ανάδειξη των Μνημείων της Ακροπόλεως Μυκηνών και του Ευρύτερου Περιβάλλοντος Χώρου», το οποίο ανέλαβε αρχικά η Ομάδα Εργασίας Συντήρησης Μνημείων Επιδαύρου και στη συνέχεια η Επιτροπή Μυκηνών, που δημιουργήθηκε το 1999 από το Υπουργείο Πολιτισμού. Το έργο της συντήρησης, στερέωσης και ανάδειξης της ακρόπολης και των μνημείων του ευρύτερου περιβάλλοντος χώρου των Μυκηνών συνεχίζεται έως και σήμερα, με στοχευμένες επεμβάσεις που αποσκοπούν στη διάσωση του μοναδικού αυτού μνημείου της παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς.

Ο αρχαιολογικός χώρος

Από τα σωζόμενα σήμερα ερείπια σπουδαιότερα είναι οι δυο ταφικοί βασιλικοί περίβολοι Α και Β, που αποτελούσαν τμήμα του εκτεταμένου προϊστορικού νεκροταφείου στα δυτικά του λόφου του ανακτόρου, από την ανασκαφή των οποίων (λακκοειδείς τάφοι) προέρχεται ο μεγαλύτερος όγκος των εκπληκτικών ευρημάτων (τα περισσότερα είναι χρυσά και χαρακτηρίζονται για τη θαυμάσια τέχνη τους), ο θησαυρός του Ατρέα (θολωτός τάφος), ο θολωτός τάφος της Κλυταιμνήστρας, η Πύλη των Λεόντων, το Βασιλικό ανάκτορο, ο ναός, η Βόρεια Πύλη καθώς και η Υπόγεια δεξαμενή κ.ά. Τα περισσότερα και πιο αξιόλογα ευρήματα των Μυκηνών, που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη, εκτίθενται στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, όπως η χρυσή μάσκα Ταφικού Κύκλου Α, που αποδόθηκε στον Αγαμέμνονα από τον Σλήμαν, η τοιχογραφία με παράσταση γυναικείας μορφής, χρυσό διαδήματα, καθώς και στο νέο, σύγχρονο, Μουσείο Μυκηνών στη βόρεια κλιτύ της Ακρόπολης, προκαλώντας το θαυμασμό σε εκατομμύρια επισκέπτες από όλες τις γωνιές της γης. Λείψανα ενός πολιτισμού λαμπρού και υπερήφανου, που μας άφησε για ανάμνηση ανάκτορα θαυμαστό για την αρχιτεκτονική τους, ταφικά μνημεία και έναν πλούτο αντικειμένων.

Η Πύλη των Λεόντων

Είναι η είσοδος της μυκηναϊκής ακρόπολης, η οποία φέρει το αρχαιότερο δείγμα μνημειακής γλυπτικής στην Ευρώπη, στο τρίγωνο πάνω από το υπέρθυρο. Είναι κατασκευασμένη πάνω σε ισχυρό τείχος του τέλους του 13ου π.Χ. αιώνα, που λόγω του μεγέθους του και της κατασκευής του ονομάζεται κυκλώπειο και περιβάλλει την ακρόπολη. Μέσα στο χώρο της ακρόπολης υπάρχουν δεξιά από την Πύλη, η σιταποθήκη και σ’ έναν κυκλικό περίβολο, 6 βασιλικοί τάφοι που ανάσκαψε ο Σλήμαν, το 1876, ο λεγόμενος Ταφικός Κύκλος Α, απ’ όπου ήρθαν στο φως πλούσια ευρήματα, ανάμεσά τους οι περίφημες χρυσές προσωπίδες, τα πολυποίκιλα ξίφη, τα χρυσά κοσμήματα κ.ά. Αμέσως μετά διακρίνονται τα θεμέλια μυκηναϊκών σπιτιών (κτίριο του Κρατήρα των πολεμιστών, κτίριο Τσουν κ.ά.) και εκείνα του θρησκευτικού κέντρου.

Το Ανακτορικό συγκρότημα

Βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο και είναι χτισμένο σε διάφορα επίπεδα. Σ’ αυτό οδηγεί ανηφορικός δρόμος, και η είσοδός του, το πρόπυλο, βρίσκεται στη ΒΔ πλευρά. Το μέγαρο, με στοά, πρόδομο και δόμο, βρίσκεται στα δυτικά μεγάλης αυλής που ήταν διακοσμημένη με πολύχρωμα θέματα. Σε μερικά σημεία της είναι φανερά τα ίχνη από τη φωτιά που προκάλεσε την καταστροφή της ακρόπολης. Στη βόρεια πλευρά του ανακτόρου διακρίνονται θεμέλια ναού Αρχαϊκών και Ελληνιστικών Χρόνων και οικοδομημάτων (εργαστήριο καλλιτεχνών και τεχνιτών, κτίριο Κιόνων κ.ά.). Στα αξιοθέατα της ακρόπολης περιλαμβάνεται και μια υπόγεια δεξαμενή που κατασκευάστηκε το 13ο π.Χ. αιώνα και στην οποία οδηγεί στενό πέρασμα.

Οι θολωτοί τάφοι-Ηραίο

Στο χώρο έξω από την ακρόπολη υπάρχει μια σειρά από θολωτούς τάφους που ο Παυσανίας ονόμασε «θησαυρούς», με σημαντικότερους τον τάφο των Λεόντων, του Αίγισθου και της Κλυταιμνήστρας. Πρόκειται για μικρά ταφικά κτίρια που διατηρούνται σε καλή κατάσταση, ενώ στα δυτικά τους ανασκάφηκαν οι 14 βασιλικοί λακκοειδείς τάφοι του Ταφικού Κύκλου Β. Στα νότια του Ταφικού Κύκλου Β βρέθηκαν λείψανα από ιδιωτικές κατοικίες 13ου αιώνα π.Χ. (οικία των Ασπίδων, οικία του Λαδέμπορου κ.ά.). Σε απόσταση 50 μέτρων από την ακρόπολη δεσπόζει ο πιο πολυτελής μυκηναϊκός τάφος, ο λεγόμενος θησαυρός του Ατρέα ή τάφος του Αγαμέμνονα. Σύγχρονος της Πύλης των Λεόντων, ο θολωτός αυτός τάφος αποτελείται από δρόμο μήκους 36 μέτρων και από μια μεγάλη θόλο, η οποία πρέπει να έφερε πλούσια εσωτερική διακόσμηση. Διακοσμημένη ήταν και η πρόσοψη του τάφου, από την οποία διακρίνονται τμήματα. Η περιοχή του Ηραίου, αποτέλεσε πανελλήνιο λατρευτικό κέντρο της θεάς Ήρας. Το ιερό, που χτίστηκε στη θέση της μυκηναϊκής Πρόσυμνας, βρισκόταν σε ακμή από τον 5ο αιώνα π.Χ. μέχρι τα Ρωμαϊκά Χρόνια.

Ποιοι από τους ονομαστούς για τη σύνεση και τη μόρφωση τους Έλληνες επισκέφτηκαν την Αίγυπτο την αρχαία εποχή για να γνωρίσουν τα έθιμα και τον πολιτισμό της.

Οι ιερείς των Αιγυπτίων ιστορούν από τις καταγραφές στα ιερά τους βιβλία ότι τους επισκέφτηκαν τα παλαιά χρόνια ο Ορφέας, ο Μουσαίος, ο Μελάμπουςκαι ο Δαίδαλος, καθώς και ο ποιητής Όμηροςκαι ο Λυκούργοςο Σπαρτιάτης, ο Σόλωνο Αθηναίος και ο φιλόσοφος Πλάτων, ήλθε επίσης ο Πυθαγόραςο Σάμιος και ο μαθηματικός Εύδοξος, καθώς επίσης ο Δημόκριτοςο Αβδηρίτης και ο Οινοπίδηςο Χίος.

Τεκμήρια της επίσκεψης όλων ετούτων δείχνουν για άλλους τα αγάλματα τους και για άλλους τοποθεσίες ή κτίρια που φέρουν τ’ όνομα τους, και φέρνουν αποδείξεις από τον τομέα της γνώσης που υπηρέτησε ο καθένας τους, βγάζοντας το συμπέρασμα πως από την Αίγυπτο πήραν όλες τις γνώσεις για τις οποίες θαυμάστηκαν από τους Έλληνες. Ο Ορφέας, για παράδειγμα, πήρε από την Αίγυπτο τις περισσότερες από τις μυστικές τελετουργίες, τις οργιαστικές τελετές που συνοδεύουν τις περιπλανήσεις του και τη μυθική παράδοση για τις εμπειρίες του στον Άδη. Γιατί η λατρεία του Όσιρι είναι ίδια μ’ εκείνη του Διονύσου, ενώ της Ίσιδος είναι πανομοιότυπη με την αντίστοιχη της Δήμητρας και μόνο τα ονόματα έχουν αλλάξει.

Όσο για την τιμωρία των ασεβών στον Άδη και τους  «λειμώνες» των ευσεβών και τις φανταστικές αντιλήψεις που κυκλοφορούν ανάμεσα στους πολλούς, που δεν είναι παρά πλάσματα της φαντασίας, τα εισήγαγε ο Ορφέας κατ’ απομίμηση των αιγυπτιακών ταφικών εθίμων. Για παράδειγμα, ο ψυχοπομπός Ερμής, σύμφωνα με το αρχαίο αιγυπτιακό έθιμο, ανεβάζει το σώμα του Άπι μέχρι ένα σημείο και το παραδίδει σε κάποιον που φοράει τη μάσκα του Κέρβερου. Ο Ορφέας εισήγαγε τούτο το στοιχείο στους Έλληνες και σύμφωνα μ’ αυτό λέει ο Όμηρος.

Ο Ερμής ο Κυλλήνιος καλούσε τις ψυχές των μνηστήρων, κρατώντας στα χέρια ραβδί.

Και πάλι λίγο παρακάτω

Πέρασαν από τα ρεύματα του Ωκεανού και το Λευκό κι από τις πύλες του Ήλιου και της χώρας των ονείρων περνούσαν και γρήγορα έφτασαν στο λιβάδι με τους ασφόδελους, όπου οι ψυχές κατοικούν, φαντάσματα των πεθαμένων

Ονομάζει, λοιπόν, τον ποταμό Ωκεανό, γιατί οι Αιγύπτιοι στη γλώσσα τους Ωκεανό λένε τον Νείλο, οι πύλες του Ήλιου είναι η Ηλιούπολις, ενώ «λειμώνα» ονομάζει τη μυθική κατοικία των νεκρών, τον τόπο κοντά στη λίμνη που ονομάζεται Αχερουσία και βρίσκεται κοντά στη Μέμφιδα, γύρω από την οποία υπάρχουν όντως πανέμορφα λιβάδια, έλος, λωτοί και καλαμιές. Το ίδιο λέγεται και για τη δοξασία ότι σ’ εκείνο τον τόπο κατοικούν οι νεκροί, επειδή οι περισσότεροι και μεγαλύτεροι τάφοι των Αιγυπτίων βρίσκονται εκεί, αφού περάσουν οι νεκροί από  σώματα τους στις εκεί κρύπτες.

Αλλά και οι υπόλοιποι μύθοι των Ελλήνων οι σχετικοί με τον Άδη συμφωνούν με τα έθιμα που ακολουθούνται ακόμη και σήμερα στην Αίγυπτο” γιατί το πλοίο που διακομίζει τα σώματα λέγεται «βάρις», ενώ δίνεται ναύλο [ένα νόμισμα οβολού] στον πορθμέα που στη γλώσσα της χώρας ονομάζεται «χάρων». Λένε επίσης πως κοντά σ’ εκείνους τους τόπους υπάρχει ιερό της «σκοτίας» Εκάτης και πύλες του Κωκυτού και της Λήθης σφαλισμένες με χάλκινες αμπάρες. Υπάρχουν επίσης κι άλλες πύλες, της Αλήθειας, και κοντά τους στέκει άγαλμα ακέφαλο της Δίκης.

Υπάρχουν και πολλά άλλα πράγματα που έχουν μυθοποιηθεί και παραμένουν στους Αιγυπτίους, των οποίων έχει διατηρηθεί η ονομασία αλλά και τα τηρούμενα έθιμα περί αυτών. Στην πόλη των Ακανθών, για παράδειγμα, πέρα από τον Νείλο προς τη Λιβύη, που απέχει εκατόν είκοσι στάδια από τη Μέμφιδα, υπάρχει ένα τρύπιο πιθάρι στο οποίο φέρνουν κάθε μέρα τριακόσιοι εξήντα ιερείς νερό από τον Νείλο εκεί κοντά αναπαρίσταται και ο μύθος του Όκνου στη διάρκεια ενός πανηγυριού, όπου ένας άνθρωπος πλέκει απ’ τη μια άκρη ένα μακρύ σκοινί, ενώ πίσω του πολλοί άνθρωποι το ξεπλέκουν από την άλλη.

Λένε επίσης πως και ο Μελάμπους πήρε από την Αίγυπτο τις τελετές που κάνουν οι Έλληνες προς τιμήν του Διονύσου, καθώς και τους μύθους για τον Κρόνο, για τις Τιτανομαχίες και όλες γενικά τις ιστορίες για τα πάθη των θεών. Όσο για τον Δαίδαλο, λένε πως μιμήθηκε την πολυπλοκότητα του λαβύρινθου, που σώζεται μέχρι σήμερα, τον οποίο έχτισε, άλλοι λένε, ο Μένιδης, κι άλλοι, ο βασιλιάς Μάρρος, πολλά χρόνια πριν τη βασιλεία του Μίνωα.

Ο ρυθμός των αρχαίων ανδριάντων της Αιγύπτου είναι ίδιος με τον ρυθμό των αγαλμάτων που κατασκεύασε ο Δαίδαλος στους Έλληνες. Όσο για το ωραιότατο πρόπυλο του ναού του Ηφαίστου στη Μέμφιδα λένε πως χτίστηκε επίσης από τον Δαίδαλο, που επειδή θαυμάστηκε πολύ, τιμήθηκε με ξύλινο άγαλμα που σκάλισε με τα ίδια του τα χέρια και στήθηκε στον εν λόγω ναό, και πέρα απ’ αυτά απέκτησε μεγάλη δόξα για την ευφυΐα του και τιμήθηκε σαν θεός για τις πολλές του ανακαλύψεις· γιατί σ’ ένα νησί προς τη Μέμφιδα υπάρχει ακόμη ιερό του Δαιδάλου που τιμούν οι κάτοικοι της περιοχής.

Για την παρουσία του Ομήρου στην Αίγυπτο φέρνουν διάφορες αποδείξεις, κυρίως όμως το φάρμακο που έδωσε η Ελένη στον Τηλέμαχο στο σπίτι του Μενέλαου που σε κάνει να ξεχνάς τις περασμένες συμφορές. Διότι το «νηπενθές», που λέει ο ποιητής ότι πήρε η Ελένη από την Πολύδαμνα τη σύζυγο του Θώνη στις Θήβες, φαίνεται πως το γνώριζε ο ίδιος πολύ καλά- γιατί, λένε, ακόμη και σήμερα οι γυναίκες στην προαναφερθείσα πόλη χρησιμοποιούν τη δύναμη του και πως μόνο οι γυναίκες της Διόσπολης είχαν βρει από τα παλαιά χρόνια φάρμακο της οργής και της λύπης” αλλά οι Θήβες και η Διόσπολις, προσθέτουν, είναι μία και η αυτή πόλη.

Η Αφροδίτη, πάλι, προσαγορεύεται «χρυσή» από τους ντόπιους σύμφωνα με πολύ παλιά παράδοση, ενώ κοντά στην πόλη που ονομάζεται Μώμεμφις υπάρχει η πεδιάδα «της χρυσής Αφροδίτης», όπως λέγεται. Ομοίως, και τους μύθους που αναφέρονται στα ζευγαρώματα του Δία και της Ήρας και στο ταξίδι τους στην Αιθιοπία κι αυτούς τους πήρε από την Αίγυπτο” γιατί κάθε χρόνο οι Αιγύπτιοι μεταφέρουν μέσα από το ποτάμι τον βωμό του Δία στη Λιβύη και μετά από μερικές μέρες τον φέρνουν πίσω, σαν να εμφανίζεται ο θεός από την Αιθιοπία- όσο για το ζευγάρωμα τούτων των θεών, οι ιερείς μεταφέρουν στη γιορτή τους τους βωμούς των δυο θεών σ’ ένα ύψωμα που έχουν στρώσει με κάθε λογής λουλούδια Αλλά και για τον Λυκούργο και για τον Πλάτωνα καθώς και για τον Σόλωνα λένε πως ενσωμάτωσαν στη νομοθεσία τους πολλά από τα αιγυπτιακά έθιμα.

Ο Πυθαγόρας έμαθε από τους Αιγυπτίους τις ιερές διδασκαλίες, τα θεωρήματα της γεωμετρίας και τη θεωρία των αριθμών, καθώς και για τη μετάβαση της ψυχής σε κάθε ζωντανό πλάσμα. Επίσης βεβαιώνουν πως και ο Δημόκριτος έμεινε κοντά τους πέντε χρόνια και διδάχτηκε πολλά για την αστρολογία. Το ίδιο και ο Οινοπίδης, που έμεινε κοντά στους ιερείς και τους αστρολόγους κι έμαθε, μεταξύ άλλων, για την λοξή τροχιά του ήλιου και για την κίνηση του που έχει αντίθετη φορά από τα άλλα άστρα.

Από τους αρχαίους αγαλματοποιούς επίσης οι πιο ξακουστοί έμειναν ένα διάστημα κοντά τους, όπως ο Τηλεκλής και ο Θεόδωρος, οι γιοι του Ροίκου, που κατασκεύασαν για τους Σαμίους το ξόανο του Πύθιου Απόλλωνα. Γιατί το ένα ήμισυ του αγάλματος έγινε από τον Τηλεκλή στη Σάμο, ενώ το άλλο ήμισυ ολοκληρώθηκε στην Έφεσο από τον αδελφό του, Θεόδωρο· όταν συντέθηκαν μεταξύ τους τα δυο μισά ταίριαξαν τόσο άψογα που νόμιζες πως ολόκληρο το άγαλμα ήταν δουλειά ενός ανθρώπου. Τούτο όμως το είδος της εργασίας δεν γίνεται πουθενά στην Ελλάδα, ενώ οι Αιγύπτιοι το κάνουν κατά κανόνα.

Γιατί εκείνοι δεν κρίνουν τη συμμετρία των αγαλμάτων με το μάτι, όπως οι Έλληνες, αλλά μόλις ξαπλώσουν την πέτρα και τη χωρίσουν για να την κατεργαστούν, τότε παίρνουν τις αναλογίες, από τη μικρότερη μέχρι τη μεγαλύτερη λεπτομέρεια” γιατί, διαιρώντας την κατασκευή ολόκληρου του σώματος σε είκοσι ένα μέρη κι ένα τέταρτο, αποδίδουν συνολικά τη συμμετρία του αγάλματος.

Κατά συνέπεια, αμέσως μόλις συμφωνήσουν οι τεχνίτες μεταξύ τους για το μέγεθος του αγάλματος, χωρίζονται και κατασκευάζουν τα μεγέθη των μερών που έχουν αναλάβει έτσι ώστε να συμφωνούν με τόση ακρίβεια μεταξύ τους ώστε να προκαλεί κατάπληξη η ιδιομορφία της μεθόδου εργασίας τους. Το ξόανο, λοιπόν, της Σάμου, είναι κομμένο, σύμφωνα με τη μέθοδο των Αιγυπτίων, στα δυο, από την κορυφή μέχρι τα γεννητικά όργανα, το άγαλμα είναι χωρισμένο στη μέση και το κάθε μέρος εφαρμόζει ακριβώς με το άλλο’ και λένε πως ως επί το πλείστον τούτο το άγαλμα είναι παρεμφερές με τα αιγυπτιακά, γιατί έχει τα χέρια τεντωμένα ίσα κάτω στα πλευρά και τα πόδια χωρισμένα σε βήμα.

Για τα όσα λοιπόν ιστορούνται για την Αίγυπτο και αξίζει να τα θυμηθούμε αρκούν τα όσα ειπώθηκαν τώρα, σύμφωνα με την πρόθεση μας στην αρχή του βιβλίου τούτου…

****

Διόδωρος Σικελιώτης – Άπαντα Τόμος 01

Ο Διόδωρος Σικελιώτηςήταν αρχαίος Έλληνας ιστορικός και συγγραφέας. Γεννήθηκε στον Αγύριο (Agira) της Σικελίας γύρω στο 80 π.Χ. και πέθανε γύρω στο 20 π.Χ. Οι περισσότερες πληροφορίες που έχουμε γι’ αυτόν προέρχονται από το ίδιο το έργο του, την Ιστορική Βιβλιοθήκη, το οποίο έγραψε κατόπιν παραγγελίας των Ρωμαίων

Αντικλείδι, http://antikleidi.com

Χρονολογείται στην τρίτη χιλιετία πΧ και είχε διώροφα σπίτια και προηγμένο πολεοδομικό και αποχετευτικό δίκτυο...

Σε έναν λόφο που περιβάλλεται από μια εύφορη κοιλάδα, δεσπόζει ο μεγαλύτερος γνωστός πρωτοκυκλαδικός οικισμός.

Βρίσκεται στη δυτική πλευρά της Ίου, σε κοντινή απόσταση με το λιμάνι του νησιού. Καλύπτει το πλάτωμα του λόφου και σε χαμηλότερο επίπεδο υπάρχουν αλλεπάλληλες ξερολιθιές. Χρονολογείται από τα μέσα της πρώιμης εποχής του χαλκού και είναι παλαιότερος κατά μια χιλιετία από το Ακρωτήρι της Σαντορίνης.

Στην αρχαιότητα αποτελούσε ένα από τα σημαντικότερα κέντρα του Αιγαίου, καθώς από το ύψος του οι κάτοικοι είχαν πανοραμική θέα στους εμπορικούς δρόμους και μπορούσαν να επιβλέπουν τον κάμπο και το λιμάνι. Από τα ευρήματα που ανακαλύφτηκαν, φαίνεται πως ο οικισμός, την περίοδο ακμής του, είχε εμπορικές σχέσεις με τη Μήλο, τη Σαντορίνη αλλά και την Ηπειρωτική Ελλάδα.

Αποτελούνταν από οργανωμένο πολεοδομικό σύστημα με πλατείες και τείχη, που έφταναν σε ύψος τα τρία μέτρα ενώ οι δρόμοι είχαν πλάτος δύο μέτρα.

Τα κτίρια ήταν διώροφα και είχαν πλακόστρωτα δάπεδα, λιθόκτιστες κλίμακες και περιφραγμένες αυλές. Οι κάτοικοι ασχολούνταν κυρίως με τη γεωργία και τη βοσκή αιγοπροβάτων. Από τα οστά τους έφτιαχναν εργαλεία, βελόνες και οπείς, ενώ χρησιμοποιούσαν το μαλλί τους για να φτιάξουν υφάσματα.

Η έκτασή το οικισμού ήταν μεγάλη και υπολογίζεται στα έντεκα στρέμματα. Μεταξύ άλλων, διέθετε και σύστημα απορροής των ομβρίων υδάτων. Φωτογραφία: Υπουργείο Πολιτισμού.

Οι αρχαιολόγοι έφτασαν στην περιοχή πρώτη φορά το 1896, ενώ μέχρι σήμερα συνεχίζονται οι ανασκαφές. Η αρχαιολόγος κ. Μαρθάρη έκανε ανασκαφές το 1985, και αργότερα πραγματοποίησε συστηματικές ανασκαφές, οι οποίες διήρκεσαν έως το 1997. Όπως ανέφερε, ο οικισμός βοήθησε τους αρχαιολόγους να καλύψουν ένα κενό γνώσης που υπήρχε σχετικά με τις δομές των κοινωνιών που δημιουργήθηκαν στο Αιγαίο τους προϊστορικούς χρόνους.

Μέχρι τότε είχαν αποσπασματικές γνώσεις, κυρίως από τα νεκροταφεία που ανακαλύφτηκαν συλημένα και τα ευρήματα, εκ των οποίων πολλά εξαφανίστηκαν λόγω της αρχαιοκαπηλίας. Στον οικισμό του Σκάρκου ανακαλύφτηκαν πήλινα σκεύη ύψους 1,30 μ., μαρμάρινα αγγεία και ειδώλια σε διάφορα σχήματα. Ανάμεσα στα ευρήματα υπήρχαν σφραγίδες και εγχάρακτα σύμβολα, που υποδηλώνουν ότι οι κάτοικοι τα χρησιμοποιούσαν για να δηλώσουν την ατομική τους ταυτότητα.

Πολλά από τα κινητά ευρήματα στεγάζονται στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Χώρας. Μέχρι σήμερα ο οικισμός διατηρείται σε καλή κατάσταση. Το 2009 βραβεύτηκε με το βραβείο πολιτιστικής κληρονομιάς από την Ευρωπαϊκή Ένωση για την αξιοσημείωτη ποιότητα διαμόρφωσης του χώρου και για τις ελάχιστες παρεμβάσεις που δεν αλλοίωσαν το τοπίο.

Δείτε βίντεο του συνεργάτη μας fabdroneπου πέταξε με drone πάνω από την Ίο και διακρίνεται και ο οικισμός του Σκάρκου από ψηλά:

Η συνεισφορά των αρχαίων Ελλήνωνήταν μεγάλη στον τομέα των μαθηματικών, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τους βασικούς κανόνες της γεωμετρίας, τις ανακαλύψεις στη θεωρία των αριθμών, στη μαθηματική ανάλυση και στα εφαρμοσμένα μαθηματικά.

Οι ανακαλύψεις αρκετών Ελλήνων μαθηματικών, όπως του Πυθαγόρα, του Ευκλείδη και του Αρχιμήδη, χρησιμοποιούνται στη διδασκαλία των μαθηματικών μέχρι και σήμερα.

Οι Έλληνες ανέπτυξαν την αστρονομία, την οποία αντιμετώπισαν ως κλάδο των μαθηματικών.

Τα πρώτα γεωμετρικά, τρισδιάστατα μοντέλα που εξηγούσαν την κίνηση των πλανητών αναπτύχθηκαν κατά τον τον 4ο αιώνα π.Χ. από τον Εύδοξο από την Κνίδο και τον Κάλλιπο από την Κύζικο.

Ο Ηρακλείδης ο Ποντικός διατύπωσε την άποψη ότι η γη κινείται γύρω από τον άξονά της, κατά τον 3ο αιώνα π.Χ.

Ο Αρίσταρχος ο Σάμιος ήταν ο πρώτος που έκανε αναφορά στο ηλιοκεντρικό σύστημα.

Ο Αρχιμήδης στην πραγματεία του ''Ψαμμίτης''αναβιώνει την υπόθεση του Αρίσταρχου ότι ''τα αστέρια και ο Ήλιος παραμένουν ακίνητα, ενώ η Γη περιστρέφεται γύρω από τον Ήλιο σε κυκλική τροχιά''.

Ο Ερατοσθένης υπολόγισε την τροχιά της Γης με μεγάλη ακρίβεια.

Απολαύστε ένα ενδιαφέρον βίντεο με δέκα πράγματα που ξεκίνησαν από την Αρχαία Ελλάδα:

Όντας προφανές από την αρχαιότητα ότι το στενό κομμάτι γης που χώριζε στα δυο τον Κορινθιακό Κόλπο εμπόδιζε την καταλυτική εξοικονόμηση χρόνου και κόστους, αλλά και την εξασφάλιση από τους προφανείς κινδύνους που είχε ο περίπλους της Πελοποννήσου, επινοήθηκαν λύσεις που παραμένουν εντυπωσιακές ακόμη και σήμερα.

Η Αρχαία Κόρινθοςδιέθετε δύο επίνεια: Το Λέχαιο στα βόρεια, στις ακτές του Κορινθιακού Κόλπου και τις Κεγχρεές στα ανατολικά, στις ακτές του Σαρωνικού.

Οι αρχαίοι Κορίνθιοι χρησιμοποιούσαν αυτά τα δύο λιμάνια για να μεταφέρουν από την μία πλευρά στην άλλη, όχι μόνο τα μεταφερόμενα εμπορεύματα, αλλά ακόμη και τα ίδια τα πλοία. Τα οποία τα έβγαζαν στην στεριά και με μηχανικά μέσα τα μετέφεραν από την άλλη πλευρά. Παράλληλα, τα εμπορεύματα, η μεταφορά των οποίων ήταν ταχύτερη, φορτώνονταν σε άλλα πλοία ανάλογα με την κατεύθυνση και συνέχιζαν προς τον τελικό προορισμό τους.

Η χερσαία ρυμούλκηση των πλοίων γινόταν μέσω του πλακόστρωτου δρόμου που ονομαζόταν Δίολκος.

Στο βίντεο, διακρίνεται ο εσωτερικός λιμένας στο λιμάνι του Λεχαίου και η Βασιλική του Αγίου Λεωνίδη (5ος αι. μ.Χ), που είναι η μεγαλύτερη των Βαλκανίων και καταστράφηκε από σεισμό.

Στο λιμάνι των Κεγχρεών διακρίνονται οι δύο βυθισμένοι τεχνητοί λιμενοβραχίονες με ερείπια κτισμάτων. Στο λιμάνι αυτό κατέπλευσε ο Απόστολος Παύλος όταν επισκέφθηκε την Κόρινθο.

Η Δίολκοςκατασκευάστηκε προς το τέλος του 7ου αιώνα π.Χ., από τον Περίανδρο, τον τύραννο της Κορίνθου. Ήταν στην ουσία ένας πλακόστρωτος δρόμος με βαθιές αυλακώσεις που είχαν ξύλινη επένδυση την οποία άλειφαν με λίπος, ώστε να υποβοηθείται η ρυμούλκηση.

Ο ισθμός θα μετατρεπόταν σε διώρυγα πάρα πολύ αργότερα, το 1893.

Ό Ηρακλήςταξίδεψε τόσο προς την Ανατολή όσο και προς την Δύση, εξημερώνοντας ήθη, εκπολιτίζοντας, («κατέλυσε παρανομίας και γενοκτονίας», Διόδ. Σικελ. 19), αλλά και εκτελώντας και τεχνικούς άθλους, κυριότερος εκ των όποιων ή διάνοιξης τού πορθμού των Ηράκλειων στηλών (Γιβραλτάρ).

Οι στήλες αυτές ήσαν τόσο παλαιές ώστε ονομάζονταν και «στύλαι Κρόνου».

Από τα ονόματα των υιών που απέκτησε στην Ευρώπη, ονομάστηκαν οι «Ίβηρες, οι Κέλτες, οι Γαλάτες…».

Περνώντας πρώτος τι ς Άλπεις ό Ηρακλής, στρατοπεδεύεστε εκεί όπου κάποτε, εις το μέλλον, θα κτιζόταν Ρώμη: ( Διόδ. 19 162).

Ο Ηρακλής διευθέτησε και την «κοίτην τού Τύμβριδος» (Τιβέρης), δίδαξε την ελληνική ιερουργία, τα γράμματα και άλλα πολλά, ώστε αργότερα ό μεγαλύτερος και ιερότερος όρκος των Ρωμαίων να είναι «per Hercullem» (Μα τον ‘Ηρακλη ), και χαιρετισμός προς τον Ηρακλή «Hercules salve».

Ό Ηρακλής χρησιμοποιώντας το ρόπαλο ως ιστό, την λεοντή ως ιστίο και το τόξο ως κουπί, διαπέρασε τον Ωκεανό..

Κάντε κλικ στην εικόνα για μεγέθυνση:

Πηγές: xletsos-basilhs, diadrastika, Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά

Για τον Πλωτίνοκαι τον Νεοπλατωνισμό υφίσταται μία κυκλική κίνηση της πραγματικότητας, καθώς όλα τα όντα παράγονται δια της αυτομάτου υπερχειλίσεως του Εν -ός, στο οποίο και επιστρέφουν τελικά.

Κάτω από την υπέρτατη πραγματικότητα του Εν -ός ή Αγαθού ξεδιπλώνονται οι λοιπές υποστάσεις, με κυρίαρχες τις εξής τρεις: EN –NOΥΣ - ΨΥΧΗ.

Ο Νους, εμπεριέχει τις λογικές αρχές κατά το πρότυπο των οποίων θα προκύψει η δημιουργία του κόσμου. Με τη μεσολάβηση της υπόστασης της Ψυχής, κάτω από το Νου, τα υλικά όντα θα αποκτήσουν μορφή και ύπαρξη. Εδώ αναλαμβάνει το ρόλο της και η Φύσις, ως ένας ακόμη ενδιάμεσος κρίκος που συνδέει τις ανώτερες υποστάσεις με την ύλη.

Ο σχηματισμός των υλικών πραγμάτων και η ζωογόνηση των έμψυχων οργανισμών, συνεπώς και του ανθρώπου, προϋποθέτει ακριβώς αυτή την ακολουθία των επιπέδων.

Αντίστροφη αυτής της κίνησης απορροής από το Εν, είναι η επιστροφή όλων στην πηγή και αιτία του "Είναι"τους. Κατά τον ίδιο τρόπο οι ατομικές ψυχές επιστρέφουν σε αυτό που τις γέννησε.

Μέσα σε όλη αυτή την κίνηση απορροής, επιστροφής και μονής η ψυχήβρίσκει τον εαυτό της. Διότι πέφτοντας στον κόσμο των σωμάτων δεν λησμόνησε εντελώς τον υπερουράνιο τόπο καταγωγής της.

Η επίτευξη της "μέθεξης", ως στάσης πλήρους ευδαιμονίας εντός του Εν- ός, συνιστά το αποκορύφωμα της Νεοπλατωνικής μυστικής ενώσεως ...!

Τί πιο χαριτωμένη εγώ ζωή δεν ξέρω κι’ άλλη, παρ’ όταν όλος ο λαός τριγύρω αναγαλλιάζη, και στα παλάτια οι σύδειπνοι αράδα καθισμένοι ακούνε τον τραγουδιστή, με τα τραπέζια ομπρός τους, γεμάτα κρέας και ψωμί, κι ο κεραστής σαν παίρνη απ’ το κροντήρι το κρασί και χύνη στα ποτήρια. Στον κόσμο τ’ ομορφότερο λογιάζω αυτό πως είναι.

Ομήρου Οδύσσεια (Μετάφραση Αργ. Εφταλιώτη)
«Αρχή και ρίζα παντός αγαθού η της γαστρός ηδονή» (Επίκουρος 341-270 π.Χ.)

Τίποτα σε σχέση με τη διατροφή και το τελετουργικό της στην αρχαία Ελλάδα δεν είναι τυχαίο, όλα έκρυβαν μια λογική αιτία, μια μικρή σοφία… Το φαγητό δεν ήταν μια γρήγορη στιγμή μέσα στην ημέρα, μια υποχρέωση, αλλά τμήμα του ίδιου του πολιτισμού με όλες τις διαφοροποιήσεις που μπορεί να έχει αυτό.

Ήταν τμήμα της θρησκείας, της λατρείας, της επικοινωνίας, της φιλοσοφίας, της ιατρικής, της θεραπείας και άλλων εκφάνσεων της ανθρώπινης συνείδησης, ακόμα και αυτού του ίδιου του ανθρώπινου πνεύματος.

Αν και το φαγητό άλλαζε από τόπο σε τόπο, από χρονική περίοδο σε χρονική περίοδο και ήταν διαφορετικό από μια κοινωνική τάξη σε μια άλλη (ναι υπήρχαν και τότε τέτοιες) η τελετουργία στο φαγητό, οι συνήθειες και η πνευματικότητα που πολλές φορές υπήρχε ακόμα και σε αυτήν την ευτελή ανάγκη, κάνουν τη μελέτη της αρχαίας ελληνικής διατροφής μια ευχάριστη και χρήσιμη περιπέτεια.

Αν και η φτώχεια ήταν πολλές φορές συχνός σύντροφος στις αρχαίες ελληνικές πόλεις, η αρχαία ελληνική γαστρονομία είναι εξαιρετικά πλούσια. Πλούσια σε υλικά, σε τρόπους μαγειρέματος, σε συνδυασμό υλικών, αλλά κυρίως πλούσια σε πολιτισμό. Πολλές διατροφικές συνήθειες έχουν «ξεμείνει» και υπάρχουν ακόμα και σήμερα στην ελληνική επικράτεια, προκαλώντας ιδιαίτερη συγκίνηση σε όποιον το ανακαλύπτει.

Διατροφικές συνήθειες

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι ήταν λιτοί στη διατροφή τους όπως και σε όλα. Εκτός από τις εξαιρετικές περιπτώσεις ή τους πολύ πλούσιους, η λιτότητα ήταν εκείνη που χαρακτήριζε τη διατροφή τους. Στη βάση αυτής της διατροφής συναντάμε την τριάδα: λάδι, σιτάρι, κρασί.

Παραδοσιακά σχεδόν σε όλη την αρχαιότητα, τα φαγητά τα μαγείρευαν οι γυναίκες με τη βοήθεια των δούλων σε ειδικούς χώρους, αποκλειστικά στις αυλές και στον κήπο και ποτέ μέσα στο σπίτι (σε πολλά μέρη της Ελλάδα μέχρι πρόσφατα ο χώρος της κουζίνας βρισκόταν έξω από το κύριο κτίσμα του σπιτιού).

Τα ψώνια στην αγορά αντίθετα τα αναλάμβαναν αποκλειστικά οι άντρες. Η αγορά κατά την κλασική εποχή ήταν και τόπος συνάντησης, επικοινωνίας και διάδοσης των νέων.

Στην κλασσική Ελλάδα, οι Έλληνες έτρωγαν δυο γεύματα την ημέρα σε αντίθεση με την προκλασσική όπου έτρωγαν τρία. Γύρω στον 4ο π.Χ. αιώνα εμφανίστηκαν και οι πρώτοι επαγγελματίες μάγειροι και ζαχαροπλάστες, πολλοί από τους οποίους έγιναν διάσημοι για τις αποδόσεις τους.

Στην Αθήνα της κλασσικής εποχής, όταν κάποιος πολίτης ήθελε να διοργανώσει μια γιορτή ή ένα συμπόσιο έβρισκε στην αγορά τους μαγείρους. Συχνά και οι ίδιοι οι μάγειροι περνούσαν έξω από τα πλούσια σπίτια διαλαλώντας την τέχνη τους, έτοιμοι να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους.

Οι γυναίκες (εκτός από τις εταίρες, τις αυλητρίδες, τις χορεύτριες κ.α.) δεν εμφανίζονταν στα συμπόσια, όπως και γενικά δεν παρουσιάζονταν ποτέ μπροστά στους ξένους επισκέπτες.

Ο ανδρών ήταν η τραπεζαρία, ένας χώρος με ανάκλιντρα και τραπέζια όπου οι άντρες έτρωγαν, συνομιλούσαν και φιλοσοφούσαν, χώρος όπου οι γυναίκες δεν επιτρεπόταν να βρίσκονταν όταν ήταν οι άντρες εκεί. Κατά πάσα πιθανότητα και στις οικογενειακές γιορτές άντρες και γυναίκες έτρωγαν ξεχωριστά. Μάλλον οι άντρες πρώτα και οι γυναίκες κατόπιν. Οι αρχαίοι Έλληνες έτρωγαν καθιστοί (κυρίως στους ομηρικούς χρόνους) ή ημιξαπλωμένοι στα ανάκλιντρα.

Δεν χρησιμοποιούσαν πιρούνια και σπάνια χρησιμοποιούσαν μαχαίρια. Έτρωγαν κυρίως με τα χέρια ή με ένα κομμάτι από την κόρα του ψωμιού. Όταν χρειαζόταν χρησιμοποιούσαν κουτάλι, τη μόστρα ή γλώσσα.

Η λιτότητα που χαρακτήριζε τον τρόπο ζωής και σκέψης των αρχαίων δεν θα μπορούσε να λείπει από τη διατροφή τους. Δεν γνώριζαν το ρύζι, τη ζάχαρη, τις ντομάτες, το καλαμπόκι, τον καφέ, τα πορτοκάλια, τα λεμόνια, ακόμα και το ούζο (αγνοούσαν τον τρόπο της απόσταξης).

Τα γεύματα

Ο Ρομπέρ Φλασελιέρ στο «Ο δημόσιος και ο ιδιωτικός βίος των αρχαίων Ελλήνων» μας περιγράφει μια τυπική μέρα της ζωής ενός πολίτη της αρχαίας Αθήνας.
Η περιγραφή αρχίζει με την ανατολή του ήλιου όπου ο Αθηναίος πολίτης, πριν βγει από το σπίτι του, έτρωγε κάτι λιτό. Αυτό ήταν το ακράτισμα και συνήθως αποτελείτο από λίγο κριθαρένιο ψωμί («μάζα» από κριθάρι για το λαό, «άρτο» από σιτάρι για τους πλούσιους) βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί (άκρατος οίνος).

Άλλες συνηθισμένες πρωινές τροφές ήταν τα ξερά σύκα, τα αμύγδαλα, τα καρύδια και άλλοι ξηροί καρποί. Καμιά φορά το πρώτο γεύμα της ημέρας συμπληρωνόταν με μια κούπα από κυκεώνα, το διάσημο αρχαίο ελληνικό ποτό, που ήταν φτιαγμένο κυρίως από νερό, κριθάρι και βότανα. Ο κυκεώνας χρησιμοποιούνταν και στα Ελευσίνια μυστήρια και ήταν αγαπημένο ποτό των Ελλήνων αγροτών. Οι αριστοκράτες της εποχής τον απέφευγαν.

Κατά το μεσημέρι ή προς το απόγευμα, ο Αθηναίος της μεσαίας τάξης έπαιρνε ένα απλό γεύμα, στα γρήγορα, το άριστον.

Κάποιοι ξαναέτρωγαν κάτι το βράδυ, το εσπέρισμα, αλλά το κυρίως και μεγαλύτερο γεύμα ήταν το δείπνο και το έπαιρναν κανονικά στο τέλος της ημέρας μόλις νύχτωνε.
Το δείπνο ή συμπόσιο, τελείωνε με τραγήματα (επιδόρπια), φρούτα νωπά ή ξηρά, ως επί το πλείστον σύκα, καρύδια και σταφύλια ή γλυκά με μέλι.
Οι αρχαίοι Έλληνες δεν έτρωγαν ποτέ μόνοι τους. Κάτι τέτοιο, τόσο κοινό στην εποχή μας, το θεωρούσαν δυστυχία.

Πίστευαν ότι έτσι δεν γευμάτιζαν, αλλά ότι απλώς γέμιζαν το στομάχι τους. Το φαγητό με παρέα είναι μια από τις πιο ενδιαφέρουσες παραμέτρους στις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων και σπουδαίου δείγμα του πολιτισμού τους.

Δείπνα και Συμπόσια

Συμπόσιο σημαίνει κατανάλωση κρασιού με παρέα. Το συμπόσιο αποτελούνταν από δυο μέρη, τον δείπνον και τον πότον.
Αρχικά, όλοι έπιναν το πρόπωμα που ήταν κρασί με μέλι και ανθόνερο. Στη συνέχεια, το δείπνο συνόδευαν σπονδές προς τιμήν κυρίως του Διόνυσου. Αυτή ήταν η φάση του φαγητού, που όμως συνήθως δεν διαρκούσε πολύ.

Στο δείπνο, οι συνδαιτυμόνες έτρωγαν ψάρια, πουλερικά, κυνήγι, χορταρικά κ.α. Το κρασί σε αυτή τη φάση ήταν ανέρωτο.

Συνήθως οι συμμετέχοντες ήταν ξαπλωμένοι σε αναπαυτικά ντιβάνια ανά δύο ή τρεις. Μπορούσαν όμως να τρώνε και καθιστοί.

Μετά το δείπνο, οι συνδαιτυμόνες έπλεναν τα χέρια τους ή όλο τους το σώμα και ακολουθούσε το κυρίως συμπόσιο.

Το πέρασμα από το δείπνο στο κυρίως συμπόσιο συνοδευόταν από μια σπονδή και έναν παιάνα.

Ανάλογα με το σπίτι και τη συντροφιά, υπήρχαν και λιβανωτά που έκαιγαν στο χώρο. Οι συνδαιτυμόνες στέφονταν με στεφάνια από φύλλα ή λουλούδια και αλείφονταν με μύρα. Ο κανόνας ήταν οι συμμετέχοντες να μην είναι πολλοί, ώστε να μπορεί ο οικοδεσπότης να μιλάει με όλους. Ο σκοπός των συμποσίων δεν ήταν το φαγητό, αλλά η κατανάλωση κρασιού, η συναναστροφή, η διασκέδαση, η φιλοσοφία μεταξύ των αντρών.

Το φαγητό δεν ήταν το κεντρικό θέμα των συμποσίων, αλλά μάλλον το ευχάριστο και απαραίτητο φόντο. Πολλές φορές οι τροφές ήταν σε μεγάλη αφθονία, ανάλογα με την κοινωνική τάξη του οικοδεσπότη.

Σε αυτό το δεύτερο και κύριο μέρος του συμποσίου το κρασί ήταν νερωμένο (κράμα). Οι τροφές ήταν τα τραγήματα ή τρωγάλια κάτι σαν τα σημερινά επιδόρπια που συνόδευαν τις ώρες της οινοποσίας, της φιλοσοφίας και της διασκέδασης.

Τα τραγήματα αποτελούνταν συνήθως από νωπούς ξηρούς καρπούς, αλατισμένα αμύγδαλα, τυρί, σκόρδα, κρεμμύδια και γλυκές και αλμυρές πίτες, τις οποίες έφτιαχναν με μέλι, τυρί και λάδι. Επίσης, ένα πολύ αγαπητό επιδόρπιο ήταν ομυττωτός, μια πίτα με τυρί, μέλι και σκόρδα («Η χρυσή διατροφή των αρχαίων Ολυμπιονικών», Λένα Τερκεσίδου).

Τα συμπόσια πολλές φορές συνόδευαν μουσικοί, αυλητές, κιθαριστές, χορεύτριες και άλλοι. Απαγγέλλονταν στίχοι ή σκόλια (τραγούδια του κρασιού), οι άντρες επιδίδονταν σε αγώνες, έπαιζαν παιχνίδια κτλ. Το κρασί έφερνε τη χαλάρωση των αναστολών και οι ερωτικές περιπτύξεις πολλές φορές δεν έλειπαν.

Παρόλα αυτά τα συμπόσια είχαν τους δικούς τους νόμους και κανόνες και η μέθη κατά κύριο λόγο δεν ήταν αποδεκτή. Κάθε καλεσμένος μπορούσε να φέρει στο συμπόσιο όποιον ήθελε. Υπήρχαν και κάποιοι που πήγαιναν στα συμπόσια ακάλεστοι, ήταν οι λεγόμενοι παράσιτοι των συμποσίων. Αυτοί συνήθως ήταν δεινοί κόλακες, αλλά και διασκεδαστές της παρέας. Το συμπόσιο μπορούσε να διαρκέσει έως τις πρώτες πρωινές ώρες.

Τα συμπόσια δεν ήταν όλα ίδια, διέφεραν ανάλογα με την κοινωνική τάξη, αλλά και το πνευματικό επίπεδο των συμμετεχόντων και του οικοδεσπότη. Ο Πλάτων είχε τις ενστάσεις του γενικά σε σχέση με τα συμπόσια και θεωρούσε ότι οι πνευματικοί άνθρωποι δεν χρειαζόντουσαν σε αυτά χορεύτριες, αυλητρίδες και κιθαριστές.
Αυτά πίστευε ότι είναι για τα ακαλλιέργητα άτομα που δεν μπορούν να κρατήσουν το ενδιαφέρον των συμποτών τους με πιο σοβαρές ενασχολήσεις. Αν και αυτή έχει θεωρηθεί μια ελιτίστικη άποψη της εποχής, αποτελεί ένα στοιχείο που αποδεικνύει το πόσο διέφεραν τα συμπόσια μεταξύ τους.

Τα εδώδιμα υλικά των θυσιών

Με τις θυσίες οι άνθρωποι εξευμενίζουν τους θεούς, ζητούν «χάρες» από αυτούς, τους ευχαριστούν για την ευλογία τους και προσπαθούν να διατηρήσουν μια αρμονική σχέση μαζί τους. Οι θυσίες στους θεούς ήταν πολύ σημαντικές για τους αρχαίους Έλληνες, όπως και για όλους τους αρχαίους λαούς.

Η θυσία μπορεί να είναι αιματηρή, αλλά και αναίμακτη και να περιλαμβάνει προσφορές βρώσιμων ή άλλων αγαθών. Οι σπονδές περιλάμβαναν νερό, κρασί, γάλα μέλι, φυτικά ή ζωικά έλαια. Κάποιες φορές χρησιμοποιούνται λουλούδια, χόρτα, σπόροι και καρποί. Στις ζωοθυσίες αναφέρεται η προσφορά οικιακών ζώων, όπως κόκορας, αρνί, κατσίκι, κριάρι, αλλά και άλογο. Ο Γ. Α. Ρηγάτος αναφέρει στο «Η διατροφική παράδοση στην Ελλάδα» ότι στη Δήμητρα π.χ. θυσιαζόταν μια έγκυος γουρούνα, στην Εκάτη σκύλος κτλ. Συνήθως επέλεγαν προς θυσία ζώα με μαύρο χρώμα για τις χθόνιες θεότητες.

Ιδιαίτερος τύπος θυσίας είναι η εκατόμβη. Κυριολεκτικά σημαίνει σφαγή εκατό βοδιών. Αναφέρεται ότι τέτοια θυσία έκανε ο Κόνων όταν τέλειωσε την ανοικοδόμηση των τειχών της Αθήνας. Οι θυσίες είχαν τα τελετουργικά τους που κάποιες φορές διαφέρουν από θεό σε θεό.

Οι αρχαίοι θυσίαζαν ένα κομμάτι του ζώου στο θεό και το υπόλοιπο έτρωγαν αυτοί και οι οικείοι τους. Πολλές φορές το κρέας των θυσιών μοιραζόταν όλη η πόλη. Η λέξη εστιατόριο στην αρχαιότητα ήταν το δωμάτιο κοντά στο βωμό, όπου έτρωγαν όσοι είχαν τελέσει τη θυσία.

Πολλές φορές ήταν μια ευκαιρία για τους κατοίκους των πόλεων να εξασφαλίσουν γεύματα πλούσια με κρέατα άριστης ποιότητας, σε εποχές που αυτά δεν ήταν εξασφαλισμένα για τα πλατιά στρώματα του πληθυσμού μιας πόλης.

Τα μέρη που έμεναν μετά τη θυσία ήταν τα περιβόητα ειδωλόθυτα (Γ. Α. Ρηγάτος, «Η διατροφική παράδοση στην Ελλάδα»). Οι θυσίες των φτωχών ήταν περισσότερο αναίμακτες για ευνόητους λόγους.

Και ταξικές διαφορές στη διατροφή

Στο «Σειρήνια Δείπνα», ο Andrew Dalby μας λέει ότι η δίαιτα των φτωχών, αλλά όχι εντελώς άπορων Ελλήνων συνίστατο κυρίως από δημητριακά συνοδεύομενα από κάποια εδέσματα, ακριβώς όπως και των πλουσιότερων. Στην περίπτωση των φτωχών υπήρχε μία μόνο διαφορά, ότι τα εδέσματα αυτά ήταν αρκετά περιορισμένα: συνήθως επρόκειτω για πράσινα λαχανικά και ρίζες. Η μετακίνηση από το όριο της φτώχιας, μας λέει ο Dalby, στην ένδεια σημαδεύεται από δύο ορόσημα. Το ένα είναι η αδυναμία να αγοράσει κανείς δημητριακά και το δεύτερο η απόλυτη εξάρτησή του από την τροφή που συλλέγεται σε άγρια μορφή.

Από την άλλη πλευρά όσο αυξανόταν ο πλούτος τόσο αυξανόταν και η κατανάλωση κρέατος. Το ψάρι ήταν μια πιο προσιτή πολυτέλεια στα ευρύτερα στρώματα των περισσότερων ελληνικών πόλεων. Από τη μια έχουμε περιγραφές για πολυτελή γεύματα και συμπόσια, όπου πλεόναζαν τα αρνιά, τα μοσχάρια, τα γουρουνόπουλα, τα χέλια, τα ψάρια, τα γλυκίσματα, οι πίτες και από την άλλη περιγραφές για εντελώς λιτές διατροφές που περιοριζόντουσαν στα λαχανικά, τα όσπρια και το ψωμί.

Σπαρτιατική διατροφή

Η διατροφή των αρχαίων Σπαρτιατών διέφερε από αυτή των Αθηναίων. Η λιτότητα και η αυστηρότητα της διατροφής τους ήταν εντυπωσιακή. Ο Σπαρτιάτης με διογκωμένο στομάχι ήταν ανυπόληπτος. Οι άνδρες Σπαρτιάτες (όπως και οι Κρήτες) έτρωγαν πάντα σε ομαδικά γεύματα, τα συσσίτια, που θεσμοθέτησε ο Λυκούργος. Οι γυναίκες δειπνούσαν στα σπίτια τους. Στα συσσίτια έτρωγαν λαγάνες, χοιρινό βραστό κρέας ως προσφάι και φυσικά μέλανα ζωμό. Η μέθη απαγορευόταν. Στο τέλος προσφέρονταν τα έπακλα, δηλαδή φάσσες, χήνες, τρυγόνια, κοτσύφια, τσίχλες, λαγοί, αρνιά, κατσίκια, τα οποία πρόσφεραν διακεκριμένοι πολίτες. Τα ονόματά τους ανακοινώνονταν μετά το γεύμα από τους μάγειρες.

Ο μέλανας ζωμός ήταν ένα είδος ραγού, που παρασκευαζόταν από χοιρινό κρέας, αίμα, ξίδι και αλάτι. Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι δεν μπορούσε ο καθένας πιει μέλανα ζωμό. Ο Διόνυσος, τύραννος των Συρακουσών όταν προσπάθησε να τον δοκιμάσει τον έφτυσε στην πρώτη γουλιά. Ο Σπαρτιάτης μάγειράς του τότε του είπε: «Βασιλιά μου, για να δοκιμάσεις αυτό το φαγητό πρέπει να κάνεις σπαρτιάτικη γυμναστική και να κολυμπήσεις στον Ευρώτα» («Η χρυσή διατροφή των αρχαίων Ολυμπιονικών», Λένα Τερκεσίδου).

Ο Ιπποκράτης και η διατροφή

Είναι δύσκολο να μιλήσεις για την αρχαία ελληνική διατροφή και να μην αναφερθείς στον Ιπποκράτη. Ο συσχετισμός τροφής, υγείας και ασθένειας είναι βασικός στον πατέρα της ιατρικής που έγινε ιδιαίτερα δημοφιλής με τη διάσημη φράση: «το φάρμακό σου η τροφή σου και η τροφή σου το φάρμακό σου».

Ο γιατρός Ιπποκράτης ήταν ένας μελετητής της φύσης, θεωρούσε ότι η φύση που δημιούργησε την αρρώστια, η ίδια μπορεί να θεραπεύσει και έδινε μεγάλη σημασία στην αυτοθεραπεία. Σε ορισμένες παθήσεις ο Ιπποκράτης συστήνει δίαιτα και σε άλλες τέλεια αποχή από την τροφή.

Ο γιατρός είναι ουσιαστικά ένας βοηθός της φύσης για τον Ιπποκράτη. Επίσης, ενδεχομένως είναι δική του η άποψη ότι αν το σώμα δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα στην αφομοίωση των τροφών, δεν υπάρχει κίνδυνος να προκληθεί κάποια ασθένεια.

Η τροφή και η δίαιτα (η διατροφή) είναι ουσιώδης για την καλή υγεία, αλλά και τη θεραπεία και αυτό είναι κάτι που διαπνέει το έργο του Ιπποκράτη και όλη την ιπποκρατική σχολή. Επίσης, ο μεγάλος αυτός γιατρός θεωρούσε ότι όποιος μπορεί να δημιουργεί στον οργανισμό του ανθρώπου τα αντίθετα ξηρό και υγρό ή ψυχρό και θερμό με τη σωστή διατροφή, αυτός θα μπορούσε να θεραπεύσει και αυτή την αρρώστια, αρκεί να διακρίνει την κατάλληλη στιγμή που κάτι ωφελεί (Δαμιανός Τσεκουράκης, «Η δίαιτα στον Ιπποκράτη»).

Οι μάγειρες θα πρέπει να έχουν τις απαραίτητες γνώσεις, να είναι και λίγο «γιατροί» δηλαδή. Φυσικά, ο Ιπποκράτης δεν είναι ο μόνος γιατρός της αρχαιότητας που σύνδεσε την υγεία με τη διατροφή.

Ο Πολύβος (της Ιπποκρατικής σχολής και αυτός) αναφέρει ότι όλες οι αρρώστιες προκαλούνται άλλες από τις τροφές και άλλες από τον αέρα που αναπνέουμε για να ζήσουμε. Όλες οι ασθένειες προέρχονται από το έντερο. Ιπποκράτης (460-370 π.Χ.)

Αρχαιοελληνικό τραπέζι

Η κατανάλωση κρέατος και θαλασσινών σχετιζόταν με την οικονομική κατάσταση της οικογένειας, αλλά και με το αν κατοικούσε στην πόλη, στην ύπαιθρο ή κοντά στη θάλασσα. Οι Έλληνες κατανάλωναν ιδιαιτέρως και τα γαλακτοκομικά και κυρίως το τυρί. Αν και το βούτυρο ήταν γνωστό, έχανε σε προτιμήσεις σε σχέση με το ελαιόλαδο.

Το φαγητό συνόδευε κρασί αναμεμειγμένο με νερό. Πληροφορίες για τις διατροφικές συνήθειες των αρχαίων Ελλήνων παρέχουν τόσο οι γραπτές μαρτυρίες όσο και διάφορες καλλιτεχνικές απεικονίσεις. Ο Όμηρος, οι κωμωδίες του Αριστοφάνη, το έργο του γραμματικού Αθήναιου, (με το διάσημο έργο «Δειπνοσοφιστές») κ.α. από τη μία πλευρά και οι απεικονίσεις στα κεραμικά αγγεία, στα αγαλματίδια κτλ. μας δίνουν αρκετές πληροφορίες για τις συνήθεις και τα είδη φαγητού που κατανάλωναν οι πρόγονοί μας.

Δημητριακά – Ψωμί

Τα δημητριακά αποτελούσαν τη βάση της διατροφής για τους αρχαίους. Τα κυριότερα ήταν το σιτάρι (πύρος) και το κριθάρι. Η Αττική είχε μικρή όμως παραγωγή τόσο σε σιτάρι όσο και σε κριθάρι. Οι Αθηναίοι ήταν πολύ συχνά αναγκασμένοι να εισάγουν σιτάρι όσο και κριθάρι. Το κριθάρι αποτελούσε τη βάση της διατροφής για τους Αθηναίους με χαμηλά εισοδήματα και τους δούλους.

Οι αρχαίοι Έλληνες λάτρευαν το ψωμί και γι αυτό είχαν πολλά είδη. Το πιο διαδεδομένο και φθηνό είδος ψωμιού ήταν η μάζα. Το παρασκεύαζαν, ζυμώνοντας κριθαρένιο αλεύρι με νερό ή υδρόμελι ή ακόμα με νερό και κρασί, με λάδι και οξύμελι. Το ψωμί από σιτάρι προοριζόταν για τους πιο εύπορους και είχε στρογγυλό σχήμα. Στο ψωμί έμπαιναν και καρυκεύματα, όπως μάραθος, δυόσμος, μέντα κ.α.

Ανάλογα με το καρύκευμα έπαιρνε και διαφορετικά ονόματα. Επίσης, πρόσθεταν και τυρί και έφτιαχναν τον τυρώντα. Άλλα ψωμιά ήταν ο ζυμίτης άρτος, ο χονδρίτης, ο συγκομιστός, εντίτης ή λευκιθίτης.

Ανάλογα με τον τρόπο ψησίματος ή το σχήμα άλλαζε και η ονομασία του ψωμιού. Το φουρνιστό ψωμί ήταν ο ιπνίτης, το ψωμί φόρμας που ψηνόταν σε πήλινα σκεύη λεγόταν κλιβανίτης. Το ψωμί που ψηνόταν στη χόβολη ονομαζόταν σποδίτης, ενώ τα ψωμάκια και οι τηγανίτες ονομάζονταν εσχαρίται και τηγανίται («Σειρήνεια δείπνα», Andrew Dalby).

Η κάθε οικογένεια έψηνε το ψωμί της στο σπίτι. Υπήρχαν φούρνοι που μπορούσες να αγοράσεις ψωμί και γλυκά, αλλά αυτοί ήταν για τους εύπορους.

ΠλακούντεςΠολύ διαδεδομένοι στην αρχαία Ελλάδα ήταν και οι πλακούντες, ένα είδος πίτας. Τους παρασκεύαζαν όπως το ψωμί προσθέτοντας γάλα, τυρί, αυγά, λάδι, βούτυρο, άνηθο, μάραθο, κύμινο, σινάπι, πιπέρι, μέλι, φουντούκια, αμύγδαλα, σταφίδες. Μετά το ψήσιμο οι πλακούντες μπορεί να περιχύνονται με μέλι, συνήθεια που έχει διατηρηθεί μέχρι και στις μέρες μας σε διάφορα γλυκίσματα. Η Αθήνα ήταν ιδιαίτερα φημισμένη για τους πλακούντες της.

Κυκεώνας

Ο κυκεώνας ήταν ένα μείγμα κριθαριού με νερό και διάφορα αρωματικά φυτά όπως φλισκούνι, μέντα, θυμάρι. Πολλές φορές ο κυκεώνας ήταν κριθάλευρο με νερό, κρασί ή γάλα. Σε αυτό πρόσθεταν μέλι, τριμμένο τυρί, αλάτι ή χόρτα. Σε κάποιες περιπτώσεις, κυρίως στις χαμηλές κοινωνικές τάξεις μπορούσε να αντικαταστήσει το φαγητό.

Ελιά και ΕλαιόλαδοΗ κατανάλωση ελιάς και ελαιολάδου ήταν ιδιαίτερα διαδεδομένη στην αρχαία Ελλάδα, συνυφασμένη με τα ήθη και τα έθιμα σε όλη την επικράτεια. Στην Αθήνα, η ελιά ήταν ιερό δέντρο, με νόμους που αυστηρά προάσπιζαν την προστασία του. Μάλιστα, η Αττική ήταν αυτάρκης και εξαγωγέας ελιάς και ελαιόλαδου.

Οι ψευδόστομοι αμφορείς χρησίμευαν για την αποθήκευση λαδιού. Οι θεραπευτικές ιδιότητες του ελαιόλαδου ήταν γνωστές ήδη από την αρχαιότητα. Ο Ιπποκράτης αναφέρει 60 φαρμακευτικές χρήσεις του. Χρησιμοποιήθηκε αρχικά όχι ως τρόφιμο, αλλά για άλλες εξωτερικές χρήσεις: για το φωτισμό και τον καλλωπισμό, στο λουτρό, για την επάλειψη αθλητών και νεογέννητων.

Στα Παναθήναια οι νικητές λάμβαναν αγγεία γεμάτα λάδι ως έπαθλο. Κατά την κλασσική εποχή χρησιμοποιήθηκε ευρύτατα σχεδόν με όλες τις τροφές. Καλύτερο ήταν το αγουρέλαιο (το ωμοτριβές ή ομφάκινον), κάτι σαν το σημερινό έξτρα παρθένο, δεύτερο σε ποιότητα ήταν το δευτερεύον γεύματος και τελευταίο ήταν το χυδαίον έλαιον που ήταν το κατώτερης ποιότητας λάδι από υπερώριμες ή χτυπημένες ελιές.

Λαχανικά

Τα λαχανικά είχαν επίσης μεγάλη ζήτηση στην αρχαία Ελλάδα, αφού αποτελούσαν την κύρια τροφή των φτωχών και των αγροτών. Στην Αθήνα δεν υπήρχαν σε αφθονία και έπρεπε να γίνονται εισαγωγές. Οι αρχαίοι έτρωγαν λάχανο, αγγούρι, βολβούς, ραπάνια, μανιτάρια, αγκινάρες, μαρούλια, βλίτα, σέλινο, καρότο, τεύτλα.
Κάποια από τα σπίτια των Αθηναίων είχαν μικρούς κήπους, στους οποίους καλλιεργούσαν σκόρδα, κρεμμύδια, κουκιά, φασόλια*, μπιζέλια, λούπινα, βολβούς, μαρούλια, αρακά, αγκινάρες, βλίτα, ρεβίθια και φακές.

Τα μανιτάρια, τα μάραθα, τα σπαράγγια και διάφορα άλλα χορταρικά, τ’ αναζητούσαν στις ακροποταμιές, στα χωράφια και στις άκρες των δρόμων. Φαγώσιμες ήταν και οι τρυφερές τσουκνίδες. Τα σκόρδα, ακόμη, ήταν απαραίτητα για τους αρχαίους. Όπως επίσης και τα κρεμμύδια. Το σκόρδο έτρωγαν ως προσφάι ή άρτυμα στα διάφορα εδέσματα και στις σαλάτες τους. Έτρωγαν επίσης βολβούς, τους οποίους τους θεωρούσαν και αφροδισιακούς.

Ο Πλάτων ακολουθούσε την «Πυθαγόρειο δίαιτα», δηλαδή ήταν χορτοφάγος και ήταν πολύ ευχαριστημένος τρώγοντας λαχανικά. Πίστευε πως η δίαιτα, είναι η πηγή της υγείας και των καλών ηθών.

* «Τροφή»: Αναφορικά με τα φασόλια που αναφέρονται να ξεκαθαρίσω πως δεν αφορούν τα φασόλια όπως τα ξέρουμε σήμερα, καθώς αυτά μας ήρθαν πολύ μεταγενέστερα, τότε είχαμε «φασίολους», το οποίο μάλλον ήταν είδος λούπινου…

Όσπρια

Πρόχειρη, εύκολη και το κυριότερο φθηνή τροφή, τα όσπρια είχαν την τιμητική τους στην αρχαία Ελλάδα. Τρωγόντουσαν ψημένα, με τη μορφή χυλού ή πουρέ που ονομαζόντουσαν έτνος (κυρίως τα φασόλια και ο αρακάς). Όμως αν ήταν φρέσκα και τρυφερά τα έτρωγαν και ωμά. Τα πιο διαδεδομένα όσπρια ήταν οι φακές. Οι φακές ήταν το φαγητό των φτωχών και δεν θα το έβλεπες σχεδόν ποτέ σε κάποιο πλούσιο σπίτι. Ιδανικό πιάτο παρόλα αυτά σύμφωνα με τους κυνικούς φιλόσοφους. Διαδεδομένα ήταν επίσης τα φασόλια, τα ρεβίθια, τα λούπινα, ο αρακάς (ζωμός από μπιζέλια ήταν το αγαπημένο φαγητό του Ηρακλή) και τα κουκιά (αν και ο Πυθαγόρας τα απεχθανόταν μετά μανίας).

ΦρούταΜεγάλη αγάπη και για τα φρούτα είχαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Τα μήλα, τα κίτρα (Μήλα των Εσπερίδων), τα κυδώνια, τα κεράσια, τα κούμαρα, τα ρόδια, τα ροδάκινα, τα πεπόνια, τα δαμάσκηνα, τα σύκα και τα σταφύλια ήταν αγαπημένα τρόφιμα. Η μεγάλη αδυναμία όμως των αρχαίων Ελλήνων ήταν τα σύκα. Τα σύκα της Αττικής ήταν τα πιο φημισμένα και ίσως τα καλύτερα. Μάλιστα, η εξαγωγή τους δεν επιτρεπόταν. Η λέξη συκοφάντης λέγεται ότι χρησιμοποιήθηκε για να χαρακτηρίσει αυτούς που παράνομα έκαναν εξαγωγές σύκων. Τα σύκα τα έτρωγαν φρέσκα, ξερά ή ψημένα. Αναφέρονται πολύ συχνά στον Όμηρο και σε άλλους συγγραφείς που με διθυράμβους και επαίνους ανάγουν τα σύκα ως τα πιο πολύτιμα από τα φρούτα.

Μέλι & Νωγαλεύματα

Κύριο γλυκαντικό των αρχαίων Ελλήνων, αφού δεν υπήρχε ζάχαρη, ήταν το μέλι. Χρησιμοποιήθηκε τόσο στη μαγειρική όσο και στη ζαχαροπλαστική. Η κύρια τροφή των Πυθαγορείων ήταν ψωμί με μέλι. Πολλές φορές οι σπονδές στους θεούς περιλάμβαναν μέλι με κρασί και γάλα. Ένα από τα πιο εξαιρετικά μέλια ήταν το θυμαρίσιο μέλι Αττικής.

Τα νωγαλεύματα ήταν τα γλυκά φαγητά και οι λιχουδιές. Τα γλυκά στην αρχαία Ελλάδα είχαν ως βάση υλικά του ψωμιού και το μέλι. Το ίτριο ήταν γλύκισμα φτιαγμένο από σουσάμι και μέλι, δηλαδή όπως το σημερινό παστέλι. Επίσης, το μέλι με ξηρούς καρπούς ή γιαούρτι ήταν πολύ συνηθισμένο, όπως και σήμερα. Οι μελόπιτες, που τις έλεγαν μελιτούττα ήταν ένα επίσης συνηθισμένο γλύκισμα. Οι πλακούντες, οι πίτες με ζυμάρι, μέλι, σουσάμι και καρυκεύματα ήταν πολύ αγαπητοί. Είδος πλακούντα ήταν και κάτι σαν το σημερινό σκαλτσούνι με μέλι. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι επίσης έτρωγαν γαλατόπιτες, μελόπιτες, τηγανίτες, σουσαμόπιτες (Η χρυσή διατροφή των αρχαίων Ολυμπιονικών, Λένα Τερκεσίδου).

Από μέλι επίσης παρασκεύαζαν: Μηλόμελο: Μήλα διατηρημένα σε μέλι καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Το μέλι αποκτούσε τη χαρακτηριστική οσμή των μήλων. Την ίδια συνταγή έκαναν και με άλλα φρούτα. Μελίκρατο: Μέλι με γάλα. Τροφή των παιδιών. Οξύμελο: Μέλι με ξύδι. Για τον πυρετό. Υδρόμελο: Ηδύποτο που προκύπτει από αλκοολική ζύμωση του μελιού. Παρασκευάζεται και σήμερα. Οινόμελο: Μέλι με κρασί. Αναφέρεται ότι ο Δημόκριτος έζησε μέχρι τα βαθιά γεράματα, γιατί κατανάλωνε οινόμελο με άρτο.

Κρέας

Οι αρχαίοι Έλληνες, όπως οι περισσότεροι αρχαίοι λαοί, θυσίαζαν ζώα στους θεούς τους. Έσφαζαν και πρόσφεραν θυσία κριάρια, βόδια, γουρούνια, αγελάδες, πρόβατα, τράγους, κατσίκες κ.α. Αφού άφηναν να καεί ένα κομμάτι κρέας προς τιμήν του θεού, έκοβαν το υπόλοιπο και το μοίραζαν στους ιερείς και τους πιστούς.

Οι φτωχοί σπάνια έτρωγαν κρέας. Η συχνή κρεατοφαγία ήταν προνόμιο των πιο πλούσιων. Στην Αττική το κρέας ήταν ακριβό, γιατί δεν ήταν αναπτυγμένη η κτηνοτροφία. Το χοιρινό ήταν το πιο διαδεδομένο κρέας γιατί ήταν και φθηνό και νόστιμο. Τα αρνιά τρωγόντουσαν σπάνια (όπως και σήμερα) και σε εκλεκτές περιπτώσεις, κυρίως σε οικογενειακά δείπνα και θρησκευτικές τελετές. Η Λένα Τερκεσίδου στο «Η χρυσή διατροφή των αρχαίων Ολυμπιονικών» αναφέρει ότι οι αρχαίοι μας πρόγονοι είχαν μεγάλη αδυναμία στα άκρα των ζώων, αλλά και στα εντόσθιά τους. Τα κρέατα διατηρούνταν σε κρασί, ξίδι ή αλάτι.

Όπως μέχρι και σήμερα στην επαρχιακή Ελλάδα, οι αρχαίοι έτρεφαν στα σπίτια τους κοτόπουλα και σπανιότερα χήνες και πάπιες. Επίσης, έτρωγαν κοτσύφια, πέρδικες, περιστέρια, τρυγόνια, φασιανούς, ορτύκια. Εντύπωση μας προκαλεί σήμερα η κατανάλωση τζιτζικιών, τα οποία μάλιστα άνοιγαν την όρεξη. Οι εύποροι επιδίδονταν και στο κυνήγι. Κυνηγούσαν κυρίως αγριόχοιρους, λαγούς, ελάφια, πέρδικες, ορτύκια, κορυδαλλούς, τσίχλες κ.α. Τα πουλιά ήταν για τους αρχαίους ορεκτικό και τα κατανάλωναν με διάφορες σάλτσες και αρτύματα. Τέλος, έτρωγαν αυγά βραστά ή ψητά. Τα τηγανητά τα θεωρούσαν ανθυγιεινή τροφή, ενώ πολύ θρεπτικά ήταν γι’ αυτούς ήταν τα ρουφηχτά, ωμά αυγά.

Κρασί

Το κρασί και το αμπέλι είναι πολύ σημαντικά στη διατροφή και την κουλτούρα των αρχαίων Ελλήνων. Οι Έλληνες είχαν άλλωστε και θεό του κρασιού. Ο τρύγος ήταν ορόσημο του θρησκευτικού και αγροτικού ημερολογίου και το κρασί λατρεύτηκε εδώ όσο πουθενά. Με τη λέξη κράμα εννοούσαν τον οίνο.
Κράμα είναι το νερωμένο κρασί και σπάνια έπιναν ανέρωτο κρασί (άκρατος οίνος), καθώς το θεωρούσαν βάρβαρη συνήθεια. Θεωρούσαν ότι το κρασί μαλακώνει τους χαρακτήρες (όπως ο Διόνυσος) και ότι συμβάλλει στην επικοινωνία και τη συντροφικότητα. Δεν κατανάλωναν ζύθο, αλλά εκτός από το κρασί έπιναν και οινόμελο, δηλαδή κρασί με μέλι και ανθόνερο.

Η ημέρα ενός μέσου Αθηναίου ξεκινούσε συχνά με πρόγευμα που ήταν λίγο ψωμί βουτηγμένο σε ανέρωτο κρασί. Στα συμπόσια το κρασί έρεε άφθονο, αλλά η μέθη δεν ήταν αποδεκτή. Οι μεθυσμένοι ήταν κακά παραδείγματα, ακόμα κι αν τα πράγματα «ξέφευγαν» κάποιες φορές από συνηθισμένα όρια. Ο κάθε τόπος στην αρχαία Ελλάδα είχε και το δικό του τρόπο παρασκευής του κρασιού. Η μακρόχρονη αποθήκευση μεγάλων ποσοτήτων κρασιού αποτελούσε, ιδιαίτερα κατά τους ομηρικούς χρόνους, δείγμα πλούτου και δύναμης.

Μπαχαρικά, βότανα & αρτύματαΟι αρχαίοι Έλληνες χρησιμοποιούσαν ξίδι, πιπέρι και αλάτι. Τα πήγαιναν πολύ καλά και με τα καρυκεύματα, τα μπαχαρικά και τα μυρωδικά και φυσικά τα βότανα. Το αλάτι (άλας) ήταν το βασικό καρύκευμα στα φαγητά των αρχαίων Ελλήνων. Ήταν δώρο του Ποσειδώνα. Σε αυτό συντηρούσαν και διάφορα τρόφιμα. Το ξίδι αποτελούσε βασικό και αναγκαίο άρτυμα των αρχαίων και το αποκαλούσαν «άριστο των ηδυσμάτων».

Το ονόμαζαν όξος και ήδος. Όπου δεν υπήρχαν αμπέλια, το ξίδι έπαιρναν από φρούτα (χουρμάδες, ροδάκινα, αχλάδια και κυρίως σύκα). Οι Έλληνες επίσης χρησιμοποιούσαν ρίγανη (ορίγανο), θυμάρι (θύμον), σουσάμι (σύσαμο), σταφίδες, κάππαρη, κάρδαμο, κουκουνάρια, κύμινο, σίλφιο (φυτό από τη Λιβύη), κρόκο (σαφράν), άνηθο, δυόσμο κ.α. στο φαγητό τους. Τα βότανα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της αρχαίας ελληνικής διατροφής, αλλά και της ιατρικής, αφού είναι ουσιαστικά τα αρχαία φάρμακα.

Η σύγχρονη επιστήμη (και φυσικά η λεγόμενη εναλλακτική ιατρική) έχει ρίξει ξανά σήμερα το εξεταστικό της βλέμμα επάνω στα αρχαία αυτά φάρμακα, προσπαθώντας να εξερευνήσει το σωστό τρόπο χρήσης τους για κάθε πάθηση, ενόχληση του ανθρώπινου οργανισμού. Ο κόσμος των βοτάνων είναι ατελείωτος, όπως και ατελείωτα είναι τα μυστικά της θεραπείας που κρύβουν για τον ανθρώπινο οργανισμό.

Γαλακτοκομικά

Οι πρόγονοί μας είχαν μεγάλη αγάπη και για τα τυριά και τα γάλατα. Στο πρωινό τους πρόσθεταν κάποιες φορές και κατσικίσιο γάλα. Από το γάλα έφτιαχναν τις περίφημες γαλατόπιτές τους. Το τυρί δεν έλειπε από τα ελληνικά σπίτια, όπως και σήμερα. Το κατανάλωναν τόσο στα οικογενειακά γεύματα όσο και στα επίσημα δείπνα. Τα είδη τυριών ήταν πολλά και η κάθε περιοχή είχε τα δικά της. Την τέχνη της τυροκομίας σύμφωνα με το μύθο έμαθαν οι Έλληνες από τον Αρισταίο, από τον οποίο έμαθαν και τη μελισσοκομία, την καλλιέργεια του αμπελιού, της ελιάς κ.α.

Ψάρι

Μάλλον οι αρχαίοι μας πρόγονοι έτρωγαν πιο πολύ ψάρι παρά κρέας. Η λέξη όψον στην αρχή σήμαινε οτιδήποτε τρώγεται μαζί με το ψωμί.

Τελικά, κατέληξε να σημαίνει ψάρι, γιατί το ψωμί μαζί με το ψάρι ήταν η βασική τροφή του μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού.

Ψάρευαν με αγκίστρι, δίχτυα, πετονιά, καμάκι και άλλους τρόπους που μοιάζουν με τους σημερινούς.

Ιδιαίτερη αδυναμία είχαν στα χέλια που θεωρούσαν εκλεκτό μεζέ, κάτι σαν γκουρμέ λιχουδιά, μεζέ που όμως δεν θα έβρισκες ποτέ στα τραπέζια των φτωχών.
Έτρωγαν επίσης και θαλασσινά, όπως οστρακοειδή, αστακούς, γαρίδες, καβούρια, χταπόδια, σουπιές, καλαμάρια κ.α.

Οι τσιπούρες και τα μπαρμπούνια στόλιζαν συχνά τα τραπέζια των πλουσίων, ενώ οι σαρδέλες του Φαλήρου ήταν το συνηθισμένο πιάτο των φτωχότερων των Αθηνών. Η τιμή της σαρδέλας, μάλιστα, λειτουργούσε ως βαρόμετρο για την αγορά τροφίμων της Αθήνας. Αν και οι αρχαίοι είχαν ιδιαίτερη εκτίμηση στο ψάρι, δεν ισχύει το ίδιο και για τους ιχθυέμπορους, τους οποίους θεωρούσαν αυθάδεις και εκμεταλλευτές.

Η αρχαία ελληνική κουζίνα και γαστρονομία, που θεωρείται ο πρόδρομος και η βάση της ελληνικής παραδοσιακής κουζίνας, έχει γίνει αντικείμενο μελέτης και σημείο αναφοράς για τον υγιεινό της χαρακτήρα, τον πλούτο της και τη συμμετοχή της στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, έναν πολιτισμό που θαύμασε όλη η ανθρωπότητα.
Ίσως είναι αδύνατον να επιστρέψουμε εκεί, αλλά είναι σίγουρα δυνατόν να διδαχθούμε παίρνοντας μια «γεύση», σε μια εποχή που αναζητούμε τόσο τη χαμένη μας υγεία όσο και τη χαμένη μας έμπνευση και όχι άλλο ένα εφήμερο γαστρονομικό trend.

Της Ειρήνης Κάρου – bionews.gr, ellaniapili