Quantcast
Channel: Αρχαία Ελληνικά
Viewing all 7763 articles
Browse latest View live

Τι σήμαινε το όνομα της πόλης Άργος στην Αρχαία Ελληνική

$
0
0

Πόλεις με το όνομα «Άργος» υπήρχαν πολλές στην αρχαιότητα (βλ. λ.χ. Στέφ. Βυζ. s.v., ο οποίος σημειώνει 11 τέτοιες πόλεις).

Οι περισσότερες απ’ αυτές είχαν μύθους ίδρυσης που τις συνέδεαν με το πελοποννησιακό Άργος. Έτσι λ.χ. το Άργος τὸ ἐν τῷ Ἰονίῳ υποτίθεται ότι είχε ιδρυθεί από το Διομήδη (Αππ., Συρ. 333) όπως και το Ίππιον Άργος στην Απουλία (Στράβων 5.1.9), το Άργος Ορεστικό από τον Ορέστη (Στράβων 7.7.8), το Αμφιλοχικό Άργος, το οποίο είχε μάλιστα τον δικό του ποταμό Ίναχο (Στράβων 6.2.4), από τον Αμφίλοχο, γιο του Αμφιάραου (Θουκ. 2.68.4, Στράβων 6.2.4).

Στην πραγματικότητα όλα αυτά τα Άργη δε θα μπορούσαν να αποτελούν αποικίες του πελοποννησιακού Άργους, ενώ τέτοιου είδους συνδέσεις υιοθετήθηκαν και αξιοποιήθηκαν από πόλεις και βασιλικούς οίκους στο πλαίσιο τοπικών ανταγωνισμών για κύρος και ανωτερότητα στην ιεραρχία.

Στην πραγματικότητα η πληθώρα τόσων πόλεων με το όνομα «Άργος» υποδεικνύει ότι η λέξη ἄργος ήταν αρχικά κοινό ουσιαστικό, το οποίο πρέπει να σήμαινε «πεδιάδα». Βλ. Στεφ. Βυζ. (λήμμα Άργος): Ἄργος δὲ σχεδὸν πᾶν πεδίον κατὰ θάλασσαν. Σύμφωνα με το Στράβωνα (8.6.9) ἄργος δὲ καὶ τὸ πεδίον λέγεται παρὰ τοῖς νεωτέροις͵ παρ΄ Ὁμήρῳ δ΄ οὐδ΄ ἅπαξ· μάλιστα δ΄ οἴονται Μακεδονικὸν καὶ Θετταλικὸν εἶναι («Άργος λέγεται και η πεδιάδα στους νεότερους συγγραφείς, αλλά στον Όμηρο ούτε μια φορά.

Μάλιστα θεωρούν ότι είναι μακεδονική και θεσσαλική λέξη»). Το γεγονός ότι η λέξη με την αρχική της σημασία διατηρήθηκε στην περιφέρεια του ελληνικού κόσμου τής προσέδωσε το καθεστώς γλώσσας (=σπάνιας λέξης), γεγονός που εξηγεί την αναγεννημένη χρήση της από τους νεωτέρους που αναφέρει ο Στράβων. H σημασία «πεδιάδα» ταιριάζει σε όλα εκείνα τα επίθετα που αποδίδει ο Όμηρος στο Άργος (ιππόβοτο = που θρέφει άλογα, πολύπυρο = με τα πολλά σιτηρά, οὖθαρ ἀρούρης = μαστός της γης, πολυδίψιο = πολύ διψασμένο).

Η έννοια του «πεδίου» μπορεί να ερμηνεύσει επίσης και το γεγονός ότι χρησιμοποιείται στον Όμηρο για να δηλώσει, με μια επέκταση της σημασίας, διάφορες περιοχές της Ελλάδας, την Αργολίδα, την Πελοπόννησο, ακόμη και τη Θεσσαλία (Πελασγικόν Άργος). Πβ. Στράβων 8.6.5. Είναι ενδεικτικό ότι ο επώνυμος ήρωας Άργος δίνει το όνομά του στη χώρα του Άργους και όχι στην πόλη (Παυσ. 2.16.1).

Σε μια δευτερογενή εξέλιξη η λέξη «Άργος» έγινε κύριο όνομα (Άργος) για την πόλη που δέσποζε σε κάθε πεδιάδα (άργος). Έτσι εξηγούνται και τα πολλαπλά Άργη που αναφέρθηκαν παραπάνω. Ειδικά στην περίπτωση του πελοποννησιακού Άργους, όταν η λέξη περνά ως κύριο όνομα στη πόλη, η πεδιάδα παίρνει το όνομα «Αργολίς» (ενν. χώρα).

Βιβλιογραφία

-C. Brillante, “Genealogie Argive: dall’ asty phoronikon alla città di Perseus”, στο Bernardini 2004, 35-56.

-J. M. Hall, “How Argive Was the Argive Heraion? The Political and Cultic Geography of the Argive Plain, 900-400 B.C.”, AJA 99 1995, 577-613.

-P. Wathelet, “Argos et l’ Argolide dans l’ épopée, spécialement dans le Catalogue des Vaisseaux”, στο Piérart 1992, 99-116.

Πηγές: heterophoton, ellaniapili


Αυτές είναι οι 10 μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας | Βίντεο

$
0
0

Κατά τη διάρκεια της ιστορίας του ανθρώπου, ορισμένοι πολιτισμοί απέκτησαν τεράστια πλεονεκτήματα έναντι των αντιπάλων τους.

Μέσα στην πορεία αυτών των 5.000 χρόνων μπορείτε εύκολα να διαπιστώσετε ότι όλες μα όλες οι αυτοκρατορίεςέχουν αρχή, μέση και τέλος.

Δείτε το βίντεο με τις δέκα μεγαλύτερες αυτοκρατορίες της ιστορίας:

Οι Παρθενώνες που χάθηκαν

$
0
0

ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΠΛΟΥΣΙΟΥ ΠΑΡΕΛΘΟΝΤΟΣ

Οι περισσότεροι γνωρίζουν έναν. Στην πραγματικότητα οι αρχαίοι ναοί της Αθηνάς στον Ιερό Βράχοήταν τρεις, ωστόσο μόνο μικρά κομμάτια τους διασώζονται ως σήμερα.

Υπήρξε ο αρχαιότερος σημαντικός ναός στην Ακρόπολη. Ήταν δωρικός, περίπτερος και αν οι μεγάλοι καλλιτέχνες της εποχής δεν είχαν αρχίσει ακόμη να χρησιμοποιούν για τα έργα τους καθολικά το μάρμαρο, τα γλυπτά τους από πωρόλιθο που κοσμούσαν τα αετώματά του- ένα μέρος τους έχει διασωθεί ως σήμερα- έχουν κρατήσει ανέπαφα τα αρχαία χρώματα μεταφέροντάς μας έτσι στον βαθύ κόσμο των μύθων και των τεράτων που γεννούσε η πλούσια φαντασία των ανθρώπων.

Είναι ένας άγνωστος Παρθενώναςαυτός, χαμένος εδώ και δυόμισι χιλιετίες από προσώπου Γης, ο Εκατόμπεδος νεώς όπως λεγόταν- επειδή είχε μήκος 100 ποδών-, ονομασία γνωστή από επιγραφή που αναφέρεται στη διαρρύθμιση του ιερού. Αλλά δεν είναι ο μόνος.

Ο επισκέπτης που ανεβαίνει σήμερα στην Ακρόπολη για να θαυμάσει το αριστούργημα του Ικτίνου, του Καλλικράτη και του Φειδία, ακροθιγώς μόνον, ή συνηθέστερα καθόλου, γνωρίζει ότι πριν από αυτόν υπήρχαν και ένας και δύο και τρεις άλλοι Παρθενώνες! Μικρό μέρος του γλυπτού διάκοσμου από τους δύο, κυρίως, πρόδρομους του Παρθενώνα, τον Εκατόμπεδο και τον αρχαίο ναό, εκτίθεται στο Μουσείο Ακρόπολης.

Όλος ο βράχος όμως είναι διάσπαρτος από θραύσματά τους, αρχιτεκτονικά μέλη που έμειναν επί αιώνες στον αρχαιολογικό χώρο και άλλα που ενσωματώθηκαν στα τείχη, εμφανή τα περισσότερα για τους ειδήμονες. «Θα μπορούσαμε να αναστηλώσουμε ένα μεγάλο μέρος του αρχαίου ναού της Αθηνάς με αυτά τα κομμάτια» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου διευθύντρια της Υπηρεσίας Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως. Είναι δυνατόν όμως να ανασυντεθεί η μορφή ενός οικοδομήματος που έχει εξαφανιστεί;

Η μελέτη των μνημείων της Ακρόπολης βασισμένη σε υπάρχοντα στοιχεία οδήγησε τον καθηγητή κ. Μανόλη Κορρέ στη σχεδιαστική αναπαράσταση του Εκατόμπεδου (περί το 570 π.Χ.), τον οποίο παρουσιάζει με λεπτομέρεια. Βασικό «υλικό» του τα θραύσματα αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών από πωρόλιθο, που αποκαλύφθηκαν στα νότια και ανατολικά του Παρθενώνα από τα οποία προκύπτει ο ρυθμός του ναού και άλλα χαρακτηριστικά του.

«Το κτίριο αυτό πρέπει να το φανταστούμε ως έναν δωρικό ναό με έξι κίονες στις προσόψεις, με αέτωμα και με δώδεκα κίονες στις μακριές πλευρές, ενώ έστεκε μεταξύ Ερεχθείου και Παρθενώνα, προτού υπάρξει το Ερέχθειο» λέει ο κ. Κορρές.

Πού βρίσκονταν όμως αυτά τα πώρινα αρχιτεκτονικά μέλη; Διάσπαρτα- όπως είναι και ο όρος που χρησιμοποιείται γι΄ αυτά- σε όλη την Ακρόπολη: Στα δυτικά του Παρθενώνα και ως τον ναό της Αθηνάς Νίκηςβρέθηκαν τα μεγάλα κιονόκρανακαι οι σπόνδυλοι του αρχαίου ναού, κοντά στο Ερέχθειο τα κιονόκρανα και τα γείσα του ενώ στην περιοχή του Αρρηφορίου υπάρχουν λίθοι από τα θεμέλιά του. Νοτιοανατολικά του Παρθενώνα εξάλλου εντοπίστηκαν τα θραύσματα από τα κιονόκρανα του Εκατόμπεδου.

Οπως λέει η αρχαιολόγος κυρία Ελίζα Σιουμπάρα, υπεύθυνη καταγραφής διάσπαρτων μελών της Ακρόπολης, «περισσότεροι από 20.000 διάσπαρτοι λίθοι με αρχαία επεξεργασίαέχουν εντοπισθεί στην Ακρόπολη, ενώ υπάρχουν άλλα 10.000 άμορφα κομμάτια που δεν διασώζουν κάποια χαρακτηριστικά ώστε να αποσαφηνισθεί από πού προέρχονται».

Από αυτά, σύμφωνα με την ίδια, 91 λίθοι έχουν αποδοθεί στον Προπαρθενώνα (τον πρώτο ναό), 30 στον Εκατόμπεδο της Αρχαϊκής εποχής και 500 στον Αρχαίο Νεώ, ενώ πολλά ακόμη έχουν αποδοθεί στα άλλα γνωστά μνημεία της Ακρόπολης. «Η παραμονή τους στο ύπαιθρο όμως ήταν καταστροφική καθώς ήταν εκτεθειμένα στις καιρικές συνθήκες» λέει η κυρία Μαίρη Ιωαννίδου, συμπληρώνοντας ότι «χρώματα δεν διασώζονται, ει μη μόνον ελάχιστα, καθώς έχει προκληθεί μεγάλη φθορά στις επιφάνειές τους». (Σήμερα πάντως έχουν μεταφερθεί στην αποθήκη Βelvedere όπου κατασκευάστηκαν ειδικά ράφια.)

Ωστόσο, καταπληκτικά κομμάτια, που διατηρούν χρώματα και φέρουν διακοσμητικό μοτίβο πλοχμού έχουν ταυτισθεί ήδη από το συνεργείο διασπάρτων- περί τις 35 ταυτίσεις, συγκεκριμένα- και φυλάσσονται στην υπόγεια αποθήκη του παλαιού Μουσείου. «Είναι φανερό ότι θα ήταν δυνατόν η έκθεση του αετώματος Αρχαϊκού Ναού στο Μουσείο Ακρόπολης να συμπληρωθεί με τμήμα του θριγκού» καταλήγει η κυρία Ιωαννίδου.

Ήρωες και μυθολογικά τέρατα

Αφιερωμένος στην πολεμική υπόσταση της θεάς,στην πρόμαχο της πόλης Αθηνά Παρθένο,ήταν ο πρώτος αρχαϊκός ναός στην Ακρόπολη,ο Εκατόμπεδος,με έξι κίονες στις στενές πλευρές του και δώδεκα στις μακριές,στέγη που είχε μήκος 18 μ.,τριγωνικά αετώματα και μαρμάρινες μετόπες. Σε αυτόν αποδίδεται το μεγάλο τριγωνικό αέτωμα από πωρόλιθο με τα λιοντάρια που κατασπαράζουν έναν ταύρο,ενώ εκατέρωθεν της παράστασης ο Ηρακλής παλεύει με τον θαλάσσιο δαίμονα Τρίτωνα στη μία πλευρά και στην άλλη με τον λεγόμενο Τρισώματο δαίμονα,που κρατά στα χέρια του τα σύμβολα των τριών στοιχείων της φύσης: νερό,φωτιά, αέρας.

Στην κορυφή της σκάλας για την είσοδο στην Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης αυτός ο γλυπτός διάκοσμος με τον ήρωα και μυθολογικά τέρατα αποτελεί μια εντυπωσιακή εισαγωγή στον κόσμο της Αρχαϊκής εποχής. Θαμμένα επιμελώς μέσα στο χώμα από τους Αθηναίους, όταν θέλησαν να κατασκευάσουν νέο μεγαλύτερο ναό, βρέθηκαν αυτά τα γλυπτά το 1888. Αλλά οι λίθοι από τους τοίχους, τους κίονες και τα επιστήλια χρησιμοποιήθηκαν για την ανοικοδόμηση του νότιου τείχους της Ακρόπολης.

Κατ΄ αντιστοιχία το ίδιο έπραξαν και όταν οι Πέρσες κατέστρεψαν τον επόμενο Αρχαίο Ναό της Αθηνάς Πολιάδος (525-500 π.Χ.),που κτίστηκε από μάρμαρο και με διακόσμηση,από την οποία διασώθηκαν τα επιβλητικά γλυπτά της Γιγαντομαχίας σε υπερφυσικό μέγεθος λαξευμένα σε παριανό μάρμαρο (Αίθουσα Αρχαϊκών του Μουσείου Ακρόπολης). Πολλά αρχιτεκτονικά μέλη του εντοιχίστηκαν στο βόρειο τμήμα του τείχους και καθώς είναι ορατά από την Αρχαία Αγορά θεωρείται ότι οι Αθηναίοι τα τοποθέτησαν επίτηδες εκεί ως υπόμνηση του χρέους απέναντι στην πατρίδα.

[Πηγή: Μ.Θερμού, Το Βήμα]

Ο χρόνος όπως περιγράφεται από τους προγόνους μας!

$
0
0

Πρώτος ο Φερεκύδης ανέφερε τον Χρόνο ως θεότητα. Οι Ορφικοί παραδέχονταν τον Χρόνο σαν αρχή του κόσμου. Η θεοποίηση του Χρόνου παρατηρείται και στους ποιητές των κλασικών χρόνων, που τον αποκαλούν «Πατέρα πάντων». Ο Ευριπίδης αναφέρει τον Χρόνο σαν πατέρα της Δίκης και του Αιώνα. Επειδή στην αιωνιότητα του Χρόνου εξαφανίζονταν τα δημιουργήματα του κόσμου, τον ταύτισαν με τον Κρόνο, που καταβρόχθισε τα παιδιά του. Οι γλωσσολόγοι απορρίπτουν αυτή την ταύτιση, αλλά μια επιγραφή του 5ου αιώνα π.Χ., που βρέθηκε στην Ελάτεια, αναφέρει τον Ποσειδώνα ως «Χρόνου υιόν» κι αυτό μας δείχνει πως μια τέτοια ταύτιση είναι πολύ πιθανή.

ΩΣ ΓΝΩΣΤΟΝ, ο Χρόνος, κατά την αρχαία ελληνική μυθολογία, ήταν θεότητα που προσωποποιούσε την αιωνιότητα. Πρώτος ο Φερεκύδης ανέφερε τον Xρόνο ως θεότητα. Οι Ορφικοί παραδέχονταν τον X. ως αρχή του κόσμου. Η θεοποίηση του Xρόνου παρατηρείται και στους ποιητές των κλασικών χρόνων, που τον αποκαλούσαν Πατέρα πάντων.

Οποιαδήποτε ελληνική εγκυκλοπαίδεια και αν διαβάσουμε, θα δούμε ότι κατά την ελληνική μυθολογία, ο Χρόνος ήταν θεότητα που προσωποποιούσε την αιωνιότητα. Πρώτος ο Φερεκύδης ανέφερε τον Χρόνο ως θεότητα. Οι Ορφικοί παραδέχονταν τον Χρόνο σαν αρχή του κόσμου. Η θεοποίηση του Χρόνου παρατηρείται και στους ποιητές των κλασικών χρόνων, που τον αποκαλούν «Πατέρα πάντων». Ο Ευριπίδης αναφέρει τον Χρόνο σαν πατέρα της Δίκης και του Αιώνα. Επειδή στην αιωνιότητα του Χρόνου εξαφανίζονταν τα δημιουργήματα του κόσμου, τον ταύτισαν με τον Κρόνο, που καταβρόχθισε τα παιδιά του. Οι γλωσσολόγοι απορρίπτουν αυτή την ταύτιση, αλλά μια επιγραφή του 5ου αιώνα π.Χ., που βρέθηκε στην Ελάτεια, αναφέρει τον Ποσειδώνα ως «Χρόνου υιόν» κι αυτό μας δείχνει πως μια τέτοια ταύτιση είναι πολύ πιθανή.

Η ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ. Χωρίς αμφιβολία, η έννοια του χρόνου αντικατοπτρίζει την ακολουθία των γεγονότων.Στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, χρόνος αντίδρασης είναι εκείνος που παρεμβάλλεται ανάμεσα σ’ ένα ερέθισμα (για παράδειγμα οπτικό ή ακουστικό) και στην αντίδραση από το άτομο που εξετάζεται. Ας δούμε, όμως, πώς βλέπουν τον Χρόνο η Αστρονομία, η Φυσική και η Φιλοσοφία:

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΑΣΤΡΟΝΟΜΙΑ. Για την Αστρονομία, κλίμακα χρόνων είναι μια αδιάκοπη ακολουθία φαινομένων, που επιτρέπει την απόδοση ημερομηνίας σε άλλα γεγονότα. Ενότητα χρόνου είναι η διάρκεια της διακοπής του χρόνου, που χωρίζει δυο επιλεγμένα φαινόμενα κατά την κλίμακα των χρόνων. Για πολλούς αιώνες, τέτοια φαινόμενα ήταν τα αστρονομικά, που συνδέονται με την εναλλαγή και την περιστροφή της γης.

Η ενότητα χρόνου (χρόνος, ημέρα, δευτερόλεπτο κτλ.) προέρχεται από τον έλεγχο αναρίθμητων παρατηρήσεων. Με τη χρήση δειγματοληπτικών συχνοτήτων σήμερα έχουμε μια κλίμακα χρόνων, που ονομάζεται ατομικός χρόνος, και εξαιρείται από τα αστρονομικά φαινόμενα που υπολογίζονται για τον υπολογισμό του χρόνου.

Ο ατομικός διεθνής χρόνος (ΤΑΙ) χρησιμοποιεί σαν μονάδα μέτρησης το δευτερόλεπτο του Διεθνούς συστήματος (SI), γνωστό για την ακρίβεια του 10-13. Κλίμακες χρόνου συμβατικές, που ακόμα χρησιμοποιούνται και βασίζονται σε αστρονομικά φαινόμενα είναι εκείνες που βασίζονται στον αστρικό χρόνο και στον ηλιακό χρόνο. Το πρώτο έχει μονάδα την ηλιακή ημέρα και το δεύτερο την αστρική ημέρα. Και οι δύο είναι χρόνοι τοπικοί, αφού η αξία τους εξαρτάται από τη θέση του παρατηρητή πάνω στη γη, και από την ανάλογη συγχώνευση του ωραρίου. Ο παγκόσμιος χρόνος (TU) είναι ο τοπικός χρόνος, ο μέσος ηλιακός, του μεσημβρινού που περνάει από το Γκρήνουϊτς.

ΤΙ ΛΕΕΙ Η ΦΥΣΙΚΗ. Σύμφωνα με την αντίληψη της κλασσικής μηχανικής, ο χρόνος θεωρείται τρέχων, ανεξάρτητος από οποιοδήποτε φαινόμενο που συμβαίνει στη φύση και από το σύστημα αναφοράς που χρησιμοποιείται.

Πράγματι για τον Νιούτον ο αληθινός χρόνος, απόλυτος και μαθηματικός, για τον εαυτό του και για τη φύση του, τρέχει ομαλά, χωρίς αναφορά σε κάτι έξω από αυτόν. Η κριτική του σχετικισμού υποκατέστησε τον απόλυτο χρόνο με την ιδέα του χρόνου σε σχέση με τον παρατηρητή, φέρνοντας στο φως το φαινόμενο που έχει το όνομα διαστολή χρόνων, έτσι όπως τουλάχιστον διαβάζουμε στις ελληνικές εγκυκλοπαίδειες.

Επειδή το θέμα παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον ας μας επιτραπεί να επανέλθουμε!..

Με σεβασμό και τιμή

ΑΓΓΕΛΟΣ ΠΑΝ. ΣΑΚΚΕΤΟΣ

Η Τροία των Σλήμαν στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο

$
0
0

Έχει το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο εκθέματα από την Τροία; Βεβαίως και έχει και τα παρουσιάζει τον Ιούνιο και τον Ιούλιο σε προβεβλημένη θέση.

Το «Αθέατο Μουσείο», είναι αφιερωμένο στην «Τρωική συλλογή της Σοφίας Σλήμαν» και παρουσιάζει πήλινα αγγεία, εργαλεία, μικροευρήματα και μαρμάρινα ειδώλια, που βρέθηκαν στις ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στην Τροία τη δεκαετία του 1870 και δωρήθηκαν μετά το θάνατό του από τη Σοφία Σλήμαν, στο ΕΑΜ.

Η Ελλάδα θα μπορούσε να έχει πολλά περισσότερα, και ιδίως τον περίφημο «Θησαυρό του Πριάμου» -που αποτελεί σήμερα αντικείμενο διαμάχης ανάμεσα στη Γερμανία και τη Ρωσία. Ο Ερρίκος  Σλήμαν είχε προσφερθεί να κατασκευάσει με έξοδά του μουσείο, στο οποίο να είναι ισοβίως διευθυντής και μετά τον θάνατό του να περιέλθει αυτό και η συλλογή στο ελληνικό κράτος.

Η τότε κυβέρνηση Δ. Βούλγαρη, μέσω του υπουργού εκκλησιαστικών και δημοσίας εκπαιδεύσεως, απάντησε:

«Ο κ. Σλήμαν, να πάρει τα τσουκαλάκια του και να μας αφήσει ησύχους». Κι έτσι, ο Σλήμαν τα πούλησε στη Γερμανία, από την οποία τελικά τα πήρε ο κόκκινος στρατός κατά τον πόλεμο και τα πήγε στη Ρωσία, όπου έμεναν κρυμμένα επί δεκαετίες. Σήμερα εκτίθενται στο Μουσείο Καλώς Τεχνών Πούσκιν της Μόσχας, αλλά η Γερμανία τα ζητά πίσω. Κανονικά, θα έπρεπε να επιστραφούν στην Τουρκία, από όπου βγήκαν παράνομα τον 19ο αιώνα…

Άποψη του λόφου Hissarlik στην Τρωάδα.

Το Αθέατο Μουσείο είναι η επιτυχημένη δράση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου που προβάλλει επιλεγμένες αρχαιότητες από τον κόσμο των αποθηκών. Κάθε δύο μήνες ένα αντικείμενο παρουσιάζεται στους επισκέπτες για πρώτη φορά και ξεδιπλώνει την αφήγηση της άγνωστης ιστορίας του.

Από τη Δευτέρα το  Αθέατο Μουσείο υποδέχθηκε  «την Τρωική Συλλογή της Σοφίας Σλήμαν». Πρόκειται για Η «Τρωική Συλλογή της Σοφίας Σλήμαν» που εκτίθεται στην «αίθουσα του βωμού»  ως την Κυριακή 30 Ιουλίου 2017.

Στις 9 και 11 Ιουνίου και στις 14, 16 και 23 Ιουλίου, ώρα 13.00, αρχαιολόγοι του Μουσείου υποδέχονται τους επισκέπτες στο χώρο της έκθεσης και συνομιλούν μαζί τους για την ανακάλυψη της Τροίας, τον «θησαυρό του Πριάμου» και τις περιπέτειες της Τρωικής Συλλογής του Ερρίκου και της Σοφίας Σλήμαν, που βρίσκεται μοιρασμένη σε μεγάλα Μουσεία του κόσμου.

Ο πολυτελής τόμος του Ερρίκου Σλήμαν για τις ανασκαφές της Τροίας, άλλες εκδόσεις και αντίγραφα αρχαιοτήτων του 19ου αι., σε μία από τις προθήκες που σχεδιάστηκαν για την πρώτη έκθεση των Προϊστορικών Αρχαιοτήτων του Μουσείου.

Η διευθύντρια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου Μαρία Λαγογιάννη, μάς λέει πως στην κεντρική είσοδο, έχει τοποθετηθεί μια βιτρίνα όπως εκείνες που χρησιμοποιούνταν πριν από 150 χρόνια. Υπάρχουν εκεί, βιβλία του Ερρίκου Σλήμαν για τις ανασκαφές του στις Μυκήνες και την Τροία. Ο επισκέπτης θα κατευθύνεται κατόπιν στην αίθουσα του βωμού, όπου και η βιτρίνα του Αθέατου Μουσείου και σε άλλη αίθουσα, των νεολιθικών, όπου επίσης υπάρχουν εκθέματα από την τρωική συλλογή. «Το κοινό δεν γνωρίζει ότι έχουμε αντικείμενα από την Τροία» σημειώνει η κα Λαγογιάννη, «αλλά εμείς, και μέσω των ξεναγήσεων, θα δείξουμε ό,τι έχουμε. Επίσης, στις ξεναγήσεις θα έχουμε κάθε φορά ποικιλία, διότι οι γεμάτοι όρεξη αρχαιολόγοι του Μουσείου, θα λένε πολλές ιστορίες και κάθε ξενάγηση θα ποικίλει».

Η συλλογή του ΕΑΜ από τις ανασκαφές του Ερρίκου Σλήμαν στην Τροία, η οποία δωρήθηκε από την ελληνίδα σύζυγό του Σοφία Εγκαστρωμένου μετά τον θάνατό του, είναι μικρή αλλά αξιόλογη και αντιπροσωπευτική. Περιλαμβάνει αγγεία, ειδώλια, κοσμήματα, οστέινα και χάλκινα εργαλεία και μικροαντικείμενα. Ανάμεσά τους υπάρχουν δύο  ζεύγη χρυσών ενωτίων από την πρώιμη εποχή του χαλκού (Τροία 2500- 2300 π.Χ,) και εκτίθεται στην αίθουσα 5 μαζί με  1761 ψήφους διαφόρων τύπων (δακτυλιόσχημες, δισκόμορφες, τετράπλευρες, σωληνωτές και σχήματος οδοντωτού τροχού), από τις οποίες έχουν συγκροτηθεί έξι περιδέραια σύμφωνα με το σχήμα τους. Ανήκουν σε ομάδες πλούσιων ευρημάτων, τους λεγόμενους ''θησαυρούς'', οι περισσότεροι από τους οποίους ανακαλύφθηκαν στο τελευταίο στρώμα της δεύτερης πόλης (Τροία IIg). Ένα από τα ζεύγη των ενωτίων, αναφέρεται σε δημοσίευση του 1902 μεταξύ των ευρημάτων του «Θησαυρού του Πριάμου».

Για τη συμμετοχή στην ξενάγηση απαιτείται εισιτήριο εισόδου στο Μουσείο.

Πηγή: Α. Καρατάσου, Liberal, ΥΠΠΟ

Η Κλειώ γίνεται ψηφιακή εφαρμογή για βόλτες πολιτισμού

$
0
0

«Η γέννηση της δημοκρατίας» αποκαλύπτει μνημεία και ανθρώπους της αρχαίας Αθήνας.

«Ο εκδότης της εφημερίδας σημείωνε με κόκκινο μολύβι τα κομμάτια από τις αγγλικές και τις γαλλικές εφημερίδες που ήθελε να μεταφραστούν. Δυστυχώς για τον μεταφραστή, η επιλογή των τελικών κειμένων προς δημοσίευση γινόταν μετά τη μετάφραση, με αποτέλεσμα συχνά ο κόπος του Παπαδιαμάντη να πηγαίνει, στο μεγαλύτερο μέρος του, χαμένος. (...) Εφευγε από το γραφείο μόνο όταν τέλειωνε την εργασία του και πήγαινε κατευθείαν στου Καχριμάνη ή στην ταβέρνα του Καλαμιώτη για τηγανητές μαρίδες και κρασί».

Το παραπάνω απόσπασμα είναι μία από τις ενδιαφέρουσες ιστορίες που συνοδεύουν την «Αθήνα του Παπαδιαμάντη» της «Clio Muse» και οδηγεί τους χρήστες στο σχολείο του πεζογράφου στη Βαρβάκειο, στο σπίτι του στου Ψυρρή μέχρι και στην εφημερίδα «Ακρόπολη», όπου δούλευε ως μεταφραστής.

Παρόμοιες ιστορίες «αφηγείται» η πρωτοποριακή εφαρμογή «Clio Muse» στις πολιτιστικές διαδρομές που έχει αναπτύξει για κινητές συσκευές μια ομάδα τριών νέων επιχειρηματιών ορμώμενοι από την αγάπη τους για τον πολιτισμό και την τεχνολογία. «Στα μουσεία, οι ενδιαφέρουσες ιστορίες πολλές φορές χάνονται και ο κόσμος συχνά δεν καταλαβαίνει τις τεχνικές πληροφορίες και κουράζεται», μας λέει ο συντηρητής έργων τέχνης και συνιδρυτής της «Clio» Ανδρέας Φατούρος, ενώ η ομάδα ετοιμάζει μια διαδρομή για τον Καζανόβα στην Ιταλία.

Ο χρήστης κατεβάζει την εφαρμογή δωρεάν στο κινητό του και αμέσως βλέπει τις κοντινότερες διαδρομές, ενώ ένας χάρτης τον οδηγεί στα σημεία των ιστοριών. Το περιεχόμενο είναι «freemium», δηλαδή παρέχεται κατά βάση δωρεάν, εκτός από ορισμένες υπηρεσίες που προσφέρονται επί πληρωμή.

Η «Clio Muse», που έλκει το όνομά της από τη μούσα της Ιστορίας, έχει συνεργαστεί με πολιτιστικούς φορείς από την Ελλάδα και το εξωτερικό, όπως το ΜΙΕΤ ή το Αρχαιολογικό Μουσείο του Λάιντεν στην Ολλανδία, ενώ για την Αθήνα είναι διαθέσιμες 18 διαδρομές.

Νεχώ Β': Έκαναν οι Φοίνικες για λογαριασμό του Αιγύπτιου Βασιλιά τον πρώτο περίπλου της Αφρικής;

$
0
0

Ο Ηρόδοτος, μας φέρνει στο φως ένα ταξίδι των Αιγυπτίων το οποίο όμως ο ίδιος αμφισβητεί.

Πρόκειται για ένα ταξίδι που έγινε στα τέλη του 7ου αιώνα π.Χ., στο όνομα του Αιγύπτιου Βασιλιά Νεχώ του Δευτέρουτο οποίο έχει να κάνει με τον πρώτο περίπλου της Αφρικής. Κατάφερε ο στόλος του Νεχώ να περιπλεύσει την Αφρική δύο χιλιάδες χρόνια πριν τον Βάσκο ντα Γκάμα; Ποιες ήταν οι αμφιβολίες του Ηροδότου; Κατά πόσο ήταν δικαιολογημένες τότε και κατά πόσο μπορούν να ξεπεραστούν σήμερα;

Ο Νεχώ, είχε επανδρώσει έναν - άγνωστο μέχρι σήμερα - αριθμό πλοίων με έμπειρους και υποταγμένους σε αυτόν ναυτικούς από την Φοινίκη, με σκοπό να εξερευνήσουν τις άγνωστες ακτές της Αφρικής και να την περιπλεύσουν, επιστρέφοντας στην Αίγυπτο από την Μεσόγειο Θάλασσα.

Τότε, επικρατούσε η αντίληψη πως η Αφρική εκτείνεται μέχρι την έρημο Σαχάρα όπου εκεί ήταν και το νότιο τέλος του κόσμου. Αυτό που παρακίνησε τον Νεχώ ώστε να στείλει τα πλοία να κάνουν αυτό το ταξίδι, ήταν οι γεμάτες από βλάστηση ανατολικές ακτές της Αφρικής που είχαν ανακαλύψει οι Αιγύπτιοι νότια της ερήμου.

Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, οι Φοίνικες του Νεχώ, ταξίδευαν για τρία χρόνια περιπλέοντας την Αφρική. Κατά την περίοδο του χειμώνα, σταματούσαν σε κάποια εύφορη γη, την καλλιεργούσαν με σιτάρι, και όταν ερχόταν το καλοκαίρι το θέριζαν και συνέχιζαν το ταξίδι τους. Μέχρι που πέρασαν τον πορθμό του Γιβραλτάρ και έφτασαν στις Μεσογειακές ακτές της Αιγύπτου.

Αυτό που κάνει τον Ηρόδοτο να αμφισβητεί το ταξίδι αυτό, ήταν οι αναφορές των Φοινίκων που έλεγαν πως κατά την διάρκεια του περίπλου της Αφρικής, είχαν τον ήλιο πάντα δεξιά τους. Αν και αυτό φάνταζε αδύνατο για τον Πατέρα της Ιστορίας - και όχι άδικα - είναι το πιο σημαντικό στοιχείο για όσους πιστεύουν πως το ταξίδι αυτό ήταν γεγονός. Για κάποιον που ταξιδεύει στην Μεσόγειο, η μόνη περίπτωση που μπορεί να έχει τον ήλιο συνεχώς στα δεξιά του, είναι να κατευθύνεται ανατολικά.

Οι Φοίνικες όμως, μέχρι να φτάσουν από την Ερυθρά θάλασσα στις βορειοδυτικές ακτές της Αφρικής, έπλεαν κατά βάση, δυτικά. Υπάρχει όμως εξήγηση. Ως γνωστόν, οι κλίσεις του Ήλιου κυμαίνονται μεταξύ των γεωγραφικών πλατών των 23ων μοιρών και 27 πρώτων βόρεια και νότια όπου ορίζονται και οι τροπικοί κύκλοι της Γης (Τροπικός του Καρκίνου και ο Τροπικός του Αιγόκερου αντίστοιχα). Ο Τροπικός του Καρκίνου διέρχεται πάνω από την Αίγυπτο, περίπου στο γεωγραφικό πλάτος που βρίσκεται η πόλη Ασουάν.

Αν πάρουμε ως δεδομένο το ότι οι εξερευνητικές αποστολές πάντα ξεκινούσαν μετά το τέλος του χειμώνα όταν οι καιροί ήταν ευνοϊκότεροι, ο στόλος του Νεχώ βγήκε από την Ερυθρά θάλασσα και έφτασε στις ακτές της Σομαλίας όταν ο Ήλιος βρισκόταν σε βορειότερα πλάτη. Από το Κέρας της Αφρικής (Σομαλία) μέχρι και το Ακρωτήριο Αγκούλιας (Νότια Αφρική) το οποίο είναι το νοτιότερο της ηπείρου και από εκεί μέχρι τις ακτές της Σενεγάλης, οι πορείες, κατά βάση είναι δυτικές. Άρα, λογικό είναι, ο στόλος του Νεχώ να είχε τον ήλιο κατά το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, στα δεξιά του. Το ίδιο εξακολουθούσε να γίνεται και μετά τις ακτές της Σενεγάλης, όταν οι πορείες προς την Αίγυπτο άρχισαν να γίνονται ανατολικές. Ο Ήλιος όμως βρισκόταν πλέον σε νοτιότερες κλίσεις καθώς ο στόλος είχε περάσει βόρεια του Τροπικού του Καρκίνου.

Το ταξίδι αυτό θα μπορούσε να είναι ο πρώτος περίπλους της Αφρικήςπου καταγράφεται ιστορικά. Το διάστημα των τριών ετών είναι λογικό για έναν ένα τέτοιο ταξίδι με τα μέσα που είχαν οι Αιγύπτιοι, ακόμα και με τις στάσεις που έκαναν τα πλοία για να ξεχειμωνιάσουν. Βέβαια, ο χειμώνας της Αφρικής και ιδιαίτερα στις τροπικές ζώνες δεν είναι κρύος ούτε βαρύς όπως στην Ευρώπη. Οι τροπικές καταιγίδες όμως και η αποθαλασσιά του ωκεανού, σίγουρα θα καθιστούσε αδύνατη την ναυσιπλοΐα για τα Αιγυπτιακά πλοία της εποχής και τους Φοίνικες ναυτικούς.

Ενώ, κατά το πέρασμα του Ακρωτηρίου της Καλής Ελπίδας, όπου ενδεχομένως δεν θα έπεσαν σε κάποια καταιγίδα του (διαφορετικά δεν θα επιβίωναν), θα είχαν μαζί τους τα ρεύματα και τους ανέμους της περιοχής που κινούνται από τον Ινδικό προς τον Ατλαντικό Ωκεανό. Δυστυχώς, δεν έχει διασωθεί κάποια άλλη αναφορά για αυτό το ταξίδι εκτός εκείνης του Ηροδότου.

Πηγές: greatnavigators.blogspot.gr, kastamonitis

Το άγνωστο μαντείο τη Αττικής, που χτίστηκε προς τιμήν Αμφιάραου αγαπημένου πολεμιστή του Δία | Βίντεο

$
0
0

Μέσα σε ένα καταπράσινο περιβάλλον στο πευκόφυτο δάσος υπάρχει  ένας αρχαιολογικός χώρος σπάνιας ομορφιάς, σε μια μικρή κοιλάδα. Το Αμφιάρειοβρίσκεται βορειοανατολικά της Αττικής, στην περιοχή του Ωρωπού, κοντά στον οικισμό Κάλαμος.

Ιδρύθηκε στα τέλη του 5ου αιώνα π. Χ. όταν ο Ωρωπός ήταν στην επιρροή των Αθηναίων. Η περίοδος της μεγαλύτερης ακμής του ήταν ο 3ος αιώνας π. Χ. και το πρώτο μισό του 2ου αιώνα π.Χ.

Σε έναν λόγο του ο Λυσίας, μας πληροφορεί ότι ο Αθηναίος Πολύστρατος ήταν διοικητής του Ωρωπού πριν από το 411 π. Χ.

Ο Αμφιάραοςκαταγόταν από το Άργος και ήταν αρχηγός της τοπικής βασιλικής οικογένειας. Διακρινόταν για τις επιδόσεις του στο άλμα και τη μαντική τέχνη.

Παντρεύτηκε την Εριφύλη, κόρη του Άδραστου και έλαβε μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία, το κυνήγι του Καλυδώνιου Κάπρου και την εκστρατεία των Επτά επί Θήβας.

Ο Δίας όμως, που τον αγαπούσε ιδιαίτερα, πριν τον σκοτώσει ο αντίπαλός του, έσκισε τη γη και δέχτηκε τον Αμφιάραο και το άρμα του. Έτσι, λατρεύτηκε ως θεός θαυματουργός και μάντης που θεραπεύει σώμα και ψυχή.

Λατρευόταν στο πιο σημαντικό ιερό του σε μια από τις παλαιότερες πόλεις της αρχαίας Ελλάδας, στον Ωρωπό. Το ιερό ανθεί και κατά τον 1ο αιώνα π. Χ. χάρη στην ευεργεσία του Ρωμαίου στρατηγού Σύλλα. Η λατρεία του Αμφιαράου έσβησε με την επικράτηση του Χριστιανισμού.

Στο Ιερό κατέφθαναν πλήθη από όλα τα μέρη του ελληνικού κόσμου και πολλοί επισκέπτες το ευεργέτησαν με χρηματικές δωρεές. Επειδή στο Αμφιάρειο συγκεντρωνόταν πολύς κόσμος, οι Ωρώπιοι δημοσίευαν σε αυτό τις σημαντικές αποφάσεις, τις συνθήκες, τα γενικού ενδιαφέροντος δημόσια έγγραφα, τα ψηφίσματα με τα οποία τιμούσαν κάποιον, τις προκηρύξεις, όλα χαραγμένα πάνω στα βάθρα των αγαλμάτων και σε στήλες.

Το 414 π.Χ., κατά τη διάρκεια του Πελοποννησιακού πολέμου, οι Βοιωτοί με τη συνεργασία Ερετριέων απέσπασαν τον Ωρωπό από τους Αθηναίους μέχρι το 367 π.Χ. οπότε ο Ωρωπός απέκτησε πλήρη ελευθερία. Μετά τη μάχη της Χαιρώνειας, το 338 π.Χ., ο Φίλιππος παραχώρησε τον Ωρωπό ξανά στους Αθηναίους.

Παρακολουθείστε το βίντεο – drone του συνεργάτη μας Up Drones, επάνω από το Αμφιάρειο, το άγνωστο μαντείο της Αττικής:


Αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα που προσφέρουν γέλιο και προβληματίζουν!

$
0
0

Τα αρχαία Ελληνικά ανέκδοτα, εκφράζουν το αρχαίο Ελληνικό πνεύμα και προσφέρουν εκτός από γέλιο, γνώση και προβληματισμό.

Παραθέτουμε μερικά από αυτά:

#1. Ο Μ. Αλέξανδρος έστειλε στο Φωκίωνα 100 τάλαντα. Ο Αθηναίος πολιτικός ρώτησε τους ανθρώπους που του έφεραν το μεγάλο αυτό ποσό: “Γιατί ο Αλέξανδρος διάλεξε εμένα απ’ όλους τους Αθηναίους για να μου χαρίσει 100 τάλαντα; “

Οι απεσταλμένοι απάντησαν: «Γιατί μόνο εσένα θεωρεί έντιμο άνθρωπο».

Ο Φωκίωνας αρνήθηκε το δώρο λέγοντας: «Ας μ’ αφήσει λοιπόν και να είμαι και να φαίνομαι έντιμος».

#2. Είπε κάποιος στον Αρίστιππο ότι η Λαΐδα δεν τον αγαπά, αλλά προσποιείται ότι τον αγαπά. Ο Αρίστιππος απάντησε: «Ούτε το κρασί ή το ψάρι με αγαπούν, εγώ όμως τα απολαμβάνω».

#3. Ένας άντρας είπε στην ερωτομανή γυναίκα του: «Τι θέλεις να κάνουμε, να φάμε ή να κάνουμε έρωτα». Εκείνη του είπε: «Ό,τι θέλεις, ψωμί πάντως δεν έχουμε».

#4. Είπε κάποιος στον Διογένη: «Οι συμπολίτες σου σε καταδίκασαν σε εξορία». ο φιλόσοφος απάντησε: «Κι εγώ τους καταδίκασα να μένουν στον τόπο τους».

#5. Ο Διδύμων, οφθαλμίατρος της εποχής εξετάζει το μάτι μιας κοπέλας. Ο  Διογένης τον βλέπει. Ξέρει ο Διογένης ότι ο Διδύμων είναι τύπος ερωτίλος, κοινώς γυναικάς. Και του λέγει «Πρόσεξε Διδύμωνα, μήπως εξετάζοντας τον οφθαλμό, φθείρεις την κόρην».

#6. Επαινούσαν μερικοί μπροστά στον Άγη τους Ηλείους, γιατί ήταν πολύ  δίκαιοι κριτές στους Ολυμπιακούς αγώνες. Ο Άγης ρώτησε με απορία:

«Και είναι τόσο σπουδαίο το ότι οι Ηλείοι μια φορά στα τέσσερα χρόνια γίνονται δίκαιοι;»

#7. Ένας πατέρας ζήτησε από τον Αρίστιππο να διδάξει τον γιο του. Ο φιλόσοφος ζήτησε αμοιβή 500 δραχμές. Ο πατέρας θεώρησε υπερβολικό το ποσό. «Με τόσα χρήματα», είπε, «θα μπορούσα να αγοράσω ένα ζώο». «Αγόρασε», είπε ο Αρίστιππος, «κι έτσι θα έχεις δύο».

#8. Ο Διογένης ζητούσε ελεημοσύνη από ένα άγαλμα. Όταν τον ρώτησαν γιατί κάνει κάτι τέτοιο απάντησε: «Εξασκούμαι στο να μην απογοητεύομαι από την αναισθησία των ανθρώπων».

#9. Επέστρεφε ο Διογένης από τους Ολυμπιακούς αγώνες και ένας τον ρώτησε, αν ήταν εκεί πολύς κόσμος. Ο Διογένης αποκρίθηκε: «Κόσμος υπήρχε πολύς, άνθρωποι όμως λίγοι».

#10. Παρακινούσαν τον Φίλιππο τον Μακεδόνα να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε: «Δεν είστε καλά!! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ’ άλλα μέρη;»

#11. Ένας φαλακρός έβριζε τον Διογένη. Ο φιλόσοφος γύρισε και του είπε: «Δεν σου ανταποδίδω τις βρισιές, αλλά θα ήθελα να πω ένα «μπράβο» στις  τρίχες σου, γιατί απαλλάχτηκαν από ένα κακορίζικο κεφάλι».

#12. Ρώτησε κάποιος τον Αντισθένη τι είδους γυναίκα θα ήταν κατάλληλη για γάμο. Ο φιλόσοφος του είπε: «Το πράγμα είναι δύσκολο. Αν παντρευτείς ωραία, θα την έχεις με άλλους κοινή, αν άσχημη, θα είναι σαν να σου επέβαλαν ποινή».

#13. Πληροφορήθηκε ο Αριστοτέλης από κάποιον ότι μερικοί τον έβριζαν. Ο φιλόσοφος απάντησε: «Καθόλου δεν με νοιάζει. Όταν είμαι απών, δέχομαι  ακόμα και να με μαστιγώνουν».

#14. Ο Διογένης βλέποντας κάποιον να δείχνει ερωτευμένος με μια πλούσια γριά, είπε: «Σ’ αυτήν δεν κάρφωσε τα μάτια του, αλλά τα δόντια του».

#15. Ο φιλόσοφος Αντισθένης συμβούλευε τους Αθηναίους να ανακηρύξουν με την ψήφο τους τα γαϊδούρια σε άλογα. Και όταν του είπαν ότι κάτι τέτοιο είναι έξω από κάθε λογική, ο Αντισθένης παρατήρησε: «Μήπως και στρατηγούς δεν αναδεικνύετε άντρες απλώς με την ψήφο σας και χωρίς να έχουν πάρει καμία απολύτως εκπαίδευση;»

#16. Ένας μοχθηρός άνθρωπος ήθελε να φυλάξει το σπίτι του από κάθε κακό. Έβαλε στην πόρτα μια επιγραφή που έλεγε: “Κανένα κακό να μη μπει στο σπίτι αυτό”.

Ο Διογένης διάβασε την επιγραφή και απόρησε: «Μα ο ιδιοκτήτης του σπιτιού από που θα μπει;»

#17. Παρακινούσαν το Φίλιππο της Μακεδονίας να εξορίσει κάποιον που τον κακολογούσε. Ο Φίλιππος απάντησε:

«Δεν είστε καλά! Θέλετε να τον στείλω να με κατηγορεί και σ’ άλλα μέρη;»

#18. Είπαν στον Σωκράτη ότι κάποιος έλεγε άσχημα λόγια γι’ αυτόν. Ο Σωκράτης απάντησε:

«Καθόλου παράδοξο. Ποτέ του δεν έμαθε να λέει καλά λόγια».

#19. Σε κάποιον που έλεγε ότι η ζωή είναι άσχημη, ο Διογένης ο Κυνικός είπε:
«Άσχημη δεν είναι η ζωή. Άσχημη είναι η άσχημη ζωή»

#20. Ρώτησαν τον φιλόσοφο Στίλπωνα, αν υπάρχει κάτι πιο ψυχρό από ένα άγαλμα.

«Ναι» είπε, «ένας αναίσθητος άνθρωπος».

#21. Ένα φίδι τυλίχθηκε γύρω από το κλειδί μιας πόρτας. Οι μάντεις χαρακτήρισαν το γεγονός θαύμα. Ο Λεωτυχίδης όμως, βασιλιάς της Σπάρτης, θεώρησε αδικαιολόγητο τον χαρακτηρισμό.

«Για μένα θαύμα θα ήταν”, είπε “αν τυλιγόταν το κλειδί γύρω από το φίδι και όχι το φίδι γύρω από το κλειδί».

#22. Κάποτε ο Διογένης είδε μια γυναίκα να σκύβει πάρα πολύ μπροστά στα αγάλματα των θεών. Θέλοντας να την απαλλάξει από τη θρησκοληψία, την πλησίασε και της είπε:

«Μη σκύβεις τόσο πολύ κυρά μου, γιατί κάποτε ο θεός θα σταθεί πίσω σου και θα δει άσχημα πράγματα».

#23. Ο φιλόσοφος Στίλπωνας κλήθηκε στον Άρειο Πάγο για να βεβαιώσει αν πραγματικά είπε ότι η Αθηνά δεν είναι θεός..

«Και βέβαια δεν είναι θεός, θεά είναι, αφού είναι γυναίκα», είπε.

Όταν το άκουσε ο Θεόδωρος, ο λεγόμενος “άθεος”, τον ειρωνεύτηκε λέγοντας:

«Από πού το γνώριζε ο Στίλπωνας; Ή μήπως σήκωσε τον χιτώνα της Αθηνάς και είδε τον κήπο της;»

#24. Έδειξαν στον Διαγόρα τον «άθεο» τα πολλά αφιερώματα ανθρώπων που είχαν σωθεί από ναυάγια με τη βοήθεια των θεών. Ο Διαγόρας απάντησε:

«Αν οι θεοί φρόντιζαν να σώσουν και όσους πνίγηκαν, τότε θα βλέπατε πολύ περισσότερα αφιερώματα».

#25. Όταν ο Διογένης είδε έναν νεαρό να φιλοσοφεί του είπε:

«Σου αξίζει έπαινος νεαρέ, γιατί στρέφεις το ενδιαφέρον των εραστών από την ομορφιά του σώματος στην ομορφιά της ψυχής σου».

#26. Ένας φτωχός πλησίασε τον Σωκράτη και του είπε:

«Θέλω να γίνω μαθητής σου, αλλά δεν έχω τίποτε, το μόνο που μπορώ να σου προσφέρω είναι ο εαυτός μου».

Ο Σωκράτης του απαντά: «Δεν καταλαβαίνεις λοιπόν ότι μου δίνεις το πιο σπουδαίο πράγμα;»

#27. Προσπαθούσε ο Ζήνων ο Ελεάτης να αποδείξει στον Αντισθένη με περίπλοκα και σοφιστικά επιχειρήματα ότι δεν υπάρχει κίνηση. Ο Αντισθένης άρχισε να βαδίζει, ενώ συγχρόνως ρωτούσε τον Ζήνωνα: «Δεν νομίζεις ότι τα γεγονότα είναι πιο ισχυρά από τα επιχειρήματά σου;»

#28. Υπερηφανευόταν κάποιος σε μια παρέα και έλεγε ότι είχε πάρει μέρος σε πολλούς αγώνες σε διάφορες πόλεις της Ελλάδας και είχε πραγματοποιήσει εξαιρετικές αθλητικές επιδόσεις. Στη Ρόδο μάλιστα είχε κάνει ένα μεγάλο άλμα που κανένας Ολυμπιονίκης δεν είχε κάνει ως τότε. Ένας από την παρέα του είπε:

«Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα» (Κι εδώ Ρόδος είναι. Γιατί δεν κάνεις το άλμα σου;)

#29. Ένας Αθηναίος ταξίδευε με πλοίο με πολλούς άλλους. Ξέσπασε όμως δυνατή τρικυμία και το πλοίο ανατράπηκε. Όλοι προσπαθούσαν να σωθούν κολυμπώντας, ο Αθηναίος όμως έχανε τον καιρό του καλώντας τη θεά Αθηνά σε βοήθεια. Ένας από τους ναυαγούς, που κολυμπούσε κοντά του, του είπε:

«Συν Αθηνά και χείρα κίνει» (Φώναζε την Αθηνά, μα κούνα και τα χέρια σου).

#30. Όταν είδε ο Διογένης κρατικούς ταμίες να έχουν πιάσει κάποιον που είχε κλέψει ένα μπουκάλι, παρατήρησε: «Οι μεγάλοι κλέφτες έχουν συλλάβει το μικρό κλέφτη».

#31. Ρώτησε κάποιος το Διογένη ποιας πόλης είναι πολίτης κι αυτός απάντησε: «Είμαι πολίτης του κόσμου».

#32. Η Ξανθίππη λέει στο Σωκράτη: «Άδικα σε καταδίκασαν σε θάνατο».

Κι ο Σωκράτης:

«Αλίμονο κι αν η καταδίκη μου ήταν δίκαιη».

#33. Ο Πλάτωνας επέπληξε κάποιον γιατί έπαιζε κύβους. Εκείνος δικαιολογήθηκε: «Τα ποσά που παίζω στο παιχνίδι είναι ασήμαντα».

Ο Πλάτωνας του παρατήρησε: «Η συνήθεια όμως να παίζεις δεν είναι καθόλου κάτι ασήμαντο».

#34. Ρώτησαν τον Διογένη: «Γιατί οι αθλητές είναι αναίσθητοι;»

Ο Διογένης τους έδωσε την εξήγηση: «Γιατί τα σώματά τους ξαναφτιάχνονται με κρέατα χοιρινά και βοδινά».

#35. Μια μέρα η Ξανθίππη έβαλε τις φωνές στο Σωκράτη και στη συνέχεια άδειασε πάνω του μια λεκάνη νερό. Ο Σωκράτης ατάραχος είπε:

«Η Ξανθίππη κάνει ό,τι και ο Δίας: πρώτα βροντά και ύστερα βρέχει».

#36. Ένας φλύαρος κουρέας, ρώτησε τον βασιλιά της Μακεδονίας, Αρχέλαο:
«Πως θες να σε κουρέψω;»
Ο Αρχέλαος απάντησε:
«Σιωπηλός»

#37. Κάποιος ρώτησε τον Θεμιστοκλή:
«Τι θα ήθελες να ήσουν; Αχιλλέας ή Όμηρος;»
Ο Θεμιστοκλής ρωτά κι αυτός:
«Εσύ τι θα ήθελες να ήσουν; Νικητής στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ή αυτός που αναγγέλλει τα ονόματα των νικητών;»

#38. Κάποτε, ο Κράτης, ο κυνικός φιλόσοφος, δεν απάντησε σε μια ερώτηση του φιλόσοφου Στίλπωνα, αλλά άφησε μια πορδή, εκφράζοντας έτσι την περιφρόνησή του. Ο Στίλπωνας αντιμετώπισε αυτή τη στάση, με την παρατήρηση:
«Γνώριζα ότι η απάντησή σου θα ήταν εντελώς άσχετη προς την ερώτησή μου»

#39. Ο Δημοσθένης έπιασε έναν να τον κλέβει. Ο κλέφτης προσπάθησε να δικαιολογηθεί:
«Δεν ήξερα ότι αυτό που έκλεβα είναι δικό σου…»
Κι ο Δημοσθένης του είπε:
«Γνώριζες ωστόσο πολύ καλά, ότι δεν ήταν δικό σου»

#40. Ο Πύρρος, ο βασιλιάς της Ηπείρου, νίκησε δυο φορές τους Ρωμαίους, αλλά έχασε πολλούς στρατιώτες και αξιωματικούς. Τότε είπε:
«Αν πετύχουμε άλλη μια νίκη σαν και αυτές, καταστραφήκαμε»

Πηγή: tilestwra.gr

Τα ιερά ποτάμια στην αρχαία Ελλάδα

$
0
0

Σύμφωνα με τη Θεογονία του Ησιόδου τα παιδιά της Γης και του Ουρανού, ο Ωκεανός και η Τηθύς, γέννησαν 3000 κόρες (τις Ωκεανίδες) και ισάριθμους γιούς (τους Ποταμούς) Στην Αθήνα υπήρχαν τρεις ποταμοί, ο Κηφισός, ο lλισσός και ο Ηριδανός.

Ο Κηφισόςείναι ο κυριότερος ποταμός της Αττικής (στην αρχαιότητα θεωρούνταν ως τοπική θεότητα). Πηγάζει από το Πεντελικό, κοντά στην Κηφισιά. Παλιά, βρισκόταν δυτικά και σε αρκετή απόσταση από την πόλη. Σήμερα, το τελευταίο αυτό ποτάμι του λεκανοπεδίου διατηρεί ακόμη μέρος από την ομορφιά του.

O Ιλισσόςήταν ονομαστός ποταμός των αρχαίων που πήγαζε από τη ΒΔ πλευρά του Υμηττού. Ένας βραχίονάς του περνούσε από την περιοχή του εγκαταλελειμμένου μοναστηριού του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου.

Κυλούσε μπροστά από το Στάδιο και από το νοτιοανατολικό τείχος της Αθήνας κατευθυνόταν προς τον Κηφισό, ανάμεσα από τους λόφους του Φιλοπάππου και της Σικελίας.

Σύμφωνα με μαρτυρία του Στράβωνα, ο Ιλισσός ήταν «χειμαρρώδης, το πλέον θέρος δε μειούται τελείως» (το μεγαλύτερο μέρος του καλοκαιριού), ενώ ο Πλάτων τον αποκαλεί «υδάτιον» (ρεματάκι).

Η περιοχή του Ιλισσού ήταν ο αγαπημένος τόπος για μελέτη και περισυλλογή των αρχαίων Αθηναίων. Στο «Φαίδρο» του Πλάτωνα υπάρχουν στοιχεία για τη φύση και το τοπίο του Ιλισσού. Ο Σωκράτης, αφού περνούσε ξυπόλυτος μέσα από την κοίτη του ποταμού, που είχε λίγα αλλά «χαρίεντα και διαφανή» νερά, γιατί ήταν καλοκαίρι, καθόταν στον ίσκιο ενός μεγάλου πλατανιού με συντροφιά το αδιάκοπο τραγούδι των τζιτζικιών και το θρόισμα των φύλλων από τη δροσερή πνοή του ανέμου.

Στο τοπίο του «Φαίδρου» με την «αμφιλαφή και υψηλήν πλάτανον» υπήρχε και μικρή αλλά «χαριεστάτη πηγή μόλα ψυχρού ύδατος» και μεγάλη και σύσκια λυγαριά, που με τα άνθη της ευωδίαζε τον αέρα. Το ποτάμι, εδώ και χρόνια, έχει καλυφθεί.

Ένας από τους Θεούς-ποταμούς ήταν ο Ηριδανός.

Σύμφωνα με τον Στράβωνα, οι πηγές του Ηριδανού ποταμού βρίσκονταν κοντά στους νότιους πρόποδες του Λυκαβηττού, απέναντι από τις πύλες του Διοχάρους, όπου βρίσκεται και η Πάνοπος κρήνη.

Ο Παυσανίας στα Αττικά του πιστοποιεί την παρουσία του Ηριδανού στην Αθήνα και μάλιστα αναφέρει ότι τα νερά του κατέληγαν στον Ιλισσό ποταμό.

Σήμερα ο Ηριδανός, με εμφανή τα φυσικά χαρακτηριστικά ενός ποταμού (κοίτη, φυσικά και τεχνητά αναχώματα), είναι ορατός μόνο στον αρχαιολογικό χώρο των ανασκαφών του Κεραμεικού.

Στην αρχαιότητα, που οι πηγές και τα ποτάμια ήταν ιερά, οι Αθηναίοι θεωρούσαν το νερό ύψιστο αγαθό και αναπόσπαστο μέρος του πολιτισμού τους αλλά και της καθημερινότητάς τους γενικότερα.

Σύμφωνα με τον Όμηρο ο ποταμός είναι : ιερός, δίος, λάβρος, ωκύρροος, δινήεις, αργυροδίνης, βαθυδίνης και κελάδων.

Το νερό, πολύτιμη πηγή ζωής και αναπόσπαστο μέρος του φυσικού πλούτου, φαίνεται πως ήταν απαραίτητο όχι μόνο για τους ζωντανούς, αλλά και για τους νεκρούς. Κάτω από τον ίσκιο των δέντρων και τη δροσιά των νερών οι αποθανόντες «απολάμβαναν» την αιώνια γαλήνη και «εξασφάλιζαν» την ανάπαυση των ψυχών τους.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι πιο περιποιημένοι κήποι ήταν εκείνοι που περιέβαλαν νεκροταφεία!

Το υγρό στοιχείο σε συνδυασμό με την πλούσια βλάστηση έδινε τη δυνατότητα στους ανθρώπους για ηρεμία πνεύματος και ψυχής καθώς και περισυλλογής.

Έτσι λοιπόν, προϋπόθεση για την καλή λειτουργία των φιλοσοφικών σχολών ήταν ένα φυσικό περιβάλλον απότελούμενο από ολάνθιστους κήπους και τρεχούμενα νερά.

Ένα σχόλιο στον Πίνδαρο (Πύθια,4,145) αναφέρει ότι οι αρχαίοι έκοβαν τις παιδικές τους μπούκλες και τις αφιέρωνανα στους ποταμούς, που «..άντρες αντρώνουν (κουρίζουσι)..», επειδή πίστευαν ότι το νερό συμβάλλει στην αύξηση των πάντων.
Στην Αρκαδία, τα νεαρά αγόρια και κορίτσια μαζεύονταν κάθε χρόνο, μια επίσημη μέρα, στις όχθες της Νέδας, για να κόψουν εκεί τα μαλλιά τους, που τα αφιέρωναν στον ποταμό. Αυτή η συνήθεια ανάγεται στους πρώτους χρόνους της Ελλάδας. Βρίσκουμε μια περίεργη μαρτυρία γι’ αυτή στην 23η ραψωδία της Ιλιάδας (Ψ144-151).

Ο Αχιλλέας απευθυνόμενος στον Σπερχειό ποταμό, λέει: « Σπερχειέ, του κάκου αλήθεια σου’ταξεν ο κύρης μου ο Πηλέας στην ποθητή πατρίδα αν γύριζα κει πέρα, τα μαλλιά μου στη χάρη σου να κόψω, κάνοντας τρανή θυσία από πάνω : πενήντα κριάρια πλάι στους όχτους σου βαρβάτα να σου σφάξω, πα στις πηγές, όπου’ναι το άλσος σου κι ο ευωδιαστός βωμός σου. Τέτοιαν ευκή είχε κάμει ο γέροντας, μα εσύ το ναι δεν το’πες!

Τώρα που πίσω πια δεν έρχομαι στη γη την πατρική μου, ας πάρει τα μαλλιά μου ο Πάτροκλος ο αντρόκαρδος μαζί του.» (Μετάφραση : Ν.Καζαντζάκη-Ι.Θ.Κακριδή) Αυτή η συγκινητική προσφορά δείχνει καλά ποιες θρησκευτικές ιδέες οι ποταμοί ξυπνούσανε στις ψυχές των Ελλήνων, που έφταναν και ως τη θυσία των μαλλιών τους προς αυτούς, των μαλλιών τους που ήταν αναγκαίο στόλισμα εκείνης της φυσικής τους ομορφιάς, για την οποία ήταν τόσο περήφανοι.

Πίστευαν επίσης πως βρίσκανε στα νερά τους μια δύναμη κάθαρσης, ανάλογη με εκείνη που αναζητούσαν στα ιερά του Απόλλωνα. «Ποτέ των αείρροων ποταμιών τ’ομορφοκύλιστο νερό να μήν περνάς με τα πόδια, προτού να προσευχηθείς κοιτάζοντας την όμορφη ροή, νίβοντας τα χέρια στο πολυαγάπητο νερό. Όποιος περάσει ποτάμι με το κακό μέσα του και μ’άνιφτα χέρια, μ’αυτόν οι θεοί οργίζονται και βάσανα του δίνουν μετά».(Ησίοδος : Έργα και Ημέραι,737-741)

Σύμφωνα με τον Πλάτωνα (Κριτίας,V105-118) πριν το μεγάλο κατακλυσμό του Δευκαλίωνα, η Ακρόπολη ήταν τόσο μεγάλη, που έφτανε ως τον Ηριδανό και τον Ιλισσό και έπαιρνε μέσα και την Πνύκα και είχε σύνορό της το Λυκαβηττό.

Ήταν δε όλη σκεπασμένη με χώμα και είχε νερά μπόλικα και εξόν από λίγα μέρη ήταν στο πάνω μέρος ίσιωμα. Ο καιρός ήταν κάθε εποχή καλός. Κάποτε έπεσε πάρα πολύ βροχή και ξέγδαρε όλο το γύρω από αυτή χώμα και την έκανε γυμνή. Από την αρχαιότητα το «λεπτόγειον» και οι περιορισμένες βροχές έκαναν το πρόβλημα της λειψυδρίας μεγάλο για την Αθήνα. (βρίσκεται στον 38ο παράλληλο του βορείου ημισφαιρίου σε γεωγραφικό πλάτος 37΄΄58΄18΄68΄΄ και γεωγραφικό μήκος 23΄43΄, μέση θερμοκρασία 17,7ο και μέση θερμοκρασία Ιουλίου-Αυγούστου 32,4ο και 98 ημέρες του χρόνου βροχή, με ύψος νερού 393 χιλιοστόμετρα) Οι Αθηναίοι φρόντιζαν για την υδροδότηση ανοίγοντας πηγάδια, κατασκευάζοντας δεξαμενές για τη συλλογή βρόχινου νερού, κρήνες και υδραγωγεία. Κάποτε το λεκανοπέδιο Αττικής διασχιζόταν από μερικές εκατοντάδες ρέματα.

Ο Κηφισός, ο Ιλισός και ο Ηριδανός, μαζί με δύο μικρούς παραπόταμους, τον Κυκλοβόρο και το Σκίρωνα, άρδευαν την πεδιάδα των Αθηνών.

Ξέρετε ποια παιχνίδια παίζουμε από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα;

$
0
0

Παίζουμε τα ίδια παιχνίδιααπό την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, αξίζει να δείτε ποια είναι και τα παράξενα ονόματά τους

Όσο και αν η τεχνολογία προχωρήσει και τα ενδιαφέροντα των παιδιών αλλάξουν δε θα σταματήσουν ποτέ να παίζουν τα ίδια παιχνίδια, στη φύση ή στο δρόμο. Παιδί και παιχνίδι, δυο λέξεις που συνεπάγεται η μια την άλλη και γιαυτό εδώ και χιλιάδες χρόνια με κάποιους ίδιους τρόπους τα παιδιά ψυχαγωγούνται, αυτοδιαπαιδαγωγούνται, δημιουργούν προσωπικότητα, κοινωνικοποιούνται, ασκούν το σώμα και το πνεύμα τους με τα παιχνίδια. «Το παιγνίδι είναι έκφραση του υποσυνείδητου και της φαντασίας του παιδιού», είπε ο Φρόιντ.

Από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα με τα ίδια παιχνίδια

Οι αρχαίοι Έλληνες έδιναν μεγάλη σημασία στο παιχνίδι και στο ρόλο του. Αφιέρωναν μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου τους σε ομαδικά παιγνίδια και σε αγώνες, στους δρόμους, τις αυλές των σπιτιών και είχαν πάντα σαν στόχο να υπάρχουν κανόνες και να τηρούνται.  Ο Πλάτωνας τόνιζε την ανάγκη να αφήνουν τα παιδιά να παίζουν ως τα έξη τους χρόνια, με όποια παιγνίδια ήθελαν και όπως ήθελαν, ενώ ο Αριστοτέλης συμβούλευε τους γονείς να δίνουν όσο γίνεται πιο πρωτότυπα παιγνίδια, για να αφοσιώνονται σ’ αυτά και να ενοχλούν λιγότερο και ταυτόχρονα να αναπτύσσουν δημιουργική φαντασία.

Στον Ιπποκράτη συναντάμε τη συμβουλή να παίζουν με το στεφάνι και οι μεγάλοι, τότε ονομαζόταν κρίκος σε εμάς τσέρκι ή ρόδα.Τα αγόρια έπαιζαν διαφορετικά παιχνίδια από τα κορίτσια αλλά όχι πολύ διαφορετικά από τα σημερινά, κυνηγητό, κρυφτό, τόπι, στεφάνι, κότσια, σβούρα. Τα κορίτσια παίζανε με πήλινες ή κέρινες «πλαγγόνες» (κούκλες),που τις έντυναν με ρούχα. Ακόμα έπαιζαν με τόπια, στεφάνια, μικροσκοπικά είδη νοικοκυριού.  

Στους βυζαντινούς χρόνους συνέχισαν με κάποια ίδια παιχνίδια, κρυφτό,  κυνηγητό,  τσιλίκι, γουρούνα, τυφλόμυγα, αλώνι,  μήλο και άλλα, και τα κορίτσια με τις κούκλες στο σπίτι. Το ίδιο και στην Τουρκοκρατία Μερικά από τα παιγνίδια που έπαιζαν ήταν το κλέφτικο (το κρυφτό ), ο πετροπόλεμος, η ξιφομαχία, το κυνηγητό. Υπήρχαν υπαίθρια παιγνίδια και για τα κορίτσια όπως η μέλισσα, το κουτσό  το μήλο, η πινακωτή η τυφλόμυγα το τσιλίκι.Οι μεταπολεμικές αλάνες φιλοξένησαν τα παιχνίδια των παιδιών μετά τον Β’ παγκόσμιο Πόλεμο. Ήταν σχεδόν τα ίδια με των προηγούμενων χρόνων.

Μικρό λεξικό με παιχνίδια της αρχαιότητας που αγαπάμε και σήμερα

Μπορεί οι ονομασίες τους να είναι διαφορετικές, αυτά όμως τα παιχνίδια τα αγαπούν τα παιδιά και σήμερα και ας μην έχουν ονομασίες που μας φαίνονται παράξενες.

Αιώρα,η γνωστή κούνια ή κρεμάστρα

Ακινητίνδα,στα νεώτερα χρόνια το παίζονταν με την ονομασία τ΄ Αγκούτς. Παραλλαγή του παιγνιδιού είναι τα σημερινά  στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα, αγέλαστα  και τα αγαλματάκια.

Αμπάριζα ,κυνηγητό, σήμερα το συναντάμε με το ίδιο όνομα και σαν σκλαβάκια.

Ασκωλιασμός , παιγνίδι ισορροπίας,  σήμερα το βρίσκουμε ως ασκί και με παραλλαγές ,στον τρόπο παιξίματος, σαν :κουτσαλωνάκι, προζύμι, κουτσοκαλόγερος, άντζης, κουτσό-κουτσό.

Αστραγαλισμός , τυχερό παιγνίδι,(ζάρια), παίζονταν με πεσσούς-κύβους (ζάρια) και κόττα (αστραγάλους-κότσια) .στους νεώτερους χρόνους έχουμε κάποιες παραλλαγές στον τρόπο παιξίματος, χρησιμοποιώντας όμως τα κότσια, αλλά και αμύγδαλα, ποντιακά καρύδια (μικρά στο μέγεθος) και μεταλλικά νομίσματα.

Βασιλίνδα, όμοιο με το κλέφτες και αστυνόμοι

Διελκυστίνδα, το σημερινό τράβηγμα του σχοινιού, το τραβηχτό

Εφεδρισμός,το συναντάμε σαν πλακίτσες, λούμπαρδα, τσουνιά , κά.

Ιμαντελισμό,  το συναντάμε σήμερα σαν λουρί

Κολλαβισμός , το γνωστό μπιζ ή βζζ.

Κρικηλασία,παιγνίδι με κρίκο, τροχό, το σημερινό στεφάνι, το τσέρκι.

Κρυπτίνδα ή αποδιδρασκίνδα ή μυίνδα, το γνωστό κρυφτό

Κυνδαλισμός,παίζεται το ίδιο και σήμερα, με άλλες ονομασίες: παλούκια, αλαμάνα, μπηχτιές, καζίκια, καρφιά.

Κώνος, ή στρόμβος,στρόβιλος, ρόμβος, βόμβυκας, η γνωστή σβούρα.

Πέταυρον,η τραμπάλα με διάφορες ονομασίες σήμερα: τράμπα, ξυλογαϊδάρα, νταντζαλαβίτσα , κά.

Πεντέλιθα,  τα  πεντόβολα, επίσης  ονομάζεται: πετράδια, πενταπέτρια, πεντεκούκια, πεντεγούλια, στα βυζαντινά χρόνια το ονόμαζαν καλαλάτζια ή καλολαλάκια.

Πετροπόλεμος,επικίνδυνο παιγνίδι παίζεται και σήμερα αλλά όχι τόσο έντονα όπως παλιά.

Στρεπτίνδα,σήμερα το βρίσκουμε σαν γυριστάρι, πετράδι, βωλάκι, γκαζές

Σφαίρα, η  μπάλα, το τόπι. Όπως και σήμερα παίζονταν πολλά παιγνίδια με την μπάλα. Κάποια που τα ονόμαζαν ουράνια σφαίρα και ήταν το πέταγμα της στον αέρα, απόρραξις που ήταν το χτύπημα της στον τοίχο ή στο έδαφος, επίσης άλλοι τρόποι παιξίματος ήταν: το χτύπημα της με κάποιο αντικείμενο (ξύλο ή ρακέτα),  το να σημαδέψει κάτι μ΄ αυτήν ή να την ρίξει μέσα σ΄ ένα αγγείο ή μια τρύπα . Όλες αυτές οι χρήσεις της μπάλας τις βρίσκουμε σε πολλά σημερινά παιγνίδια.

Σοινάκι,  το γνωστό μας σχοινάκι που παίζεται από ένα η περισσότερα άτομα.

Σχοινοφιλίνδα,παίζεται το ίδιο και σήμερα αλλάζει ονομασία ,όπως μαντιλάκι, λουρί, λουριδίτσα, πετρούλα, χτυπητό, βαρετό, βαλμάς.

Φωτιά,  το συναντάμε σαν αγιώργηδες, τζίφο, καστροπαρσιά, κάστρο κτλ. 

Χυτρίνδα,παίζεται και σήμερα με τον ίδιο τρόπο. Το βρίσκουμε σαν γύρω γύρω  το ψητό, παπαδίτσα, φεσάς, μυζηθρούλα, μπλαγόμεσο, χύτρα κ.τ.λ.

Χαλκή μυία ή ψηλαφίνδα,  η τυφλόμυγα γνωστό παιγνίδι και σήμερα. Το συναντάμε σαν: τυφλοπάννι, τυφλοπαννιάρα, τυφλοπάννα, τυφλός, ζουρλοπαννιάρα, γούσταρ-πάτσα, μπούφος

Περίεργα ρεκόρ της αρχαιότητας

$
0
0

Ο πιο παχύς άνθρωπος στην αρχαιότητα κάλεσε γιατρούς που έβαζαν βελόνες στο λίπος. Ο πιο ψηλός πλησίαζε τα τρία μέτρα και ο πιο κοντός τα 60 εκατοστά.

Τον 5ο αιώνα π.Χ. ζούσε στην Αθήνα ένας ασυνήθιστα όμορφος νέος. Ήταν ο Αλκιβιάδης, στενός φίλος του Σωκράτη.

Ο Αλκιβιάδης έγινε ξακουστός για την ομορφιά του.

Ο Πλούταρχος, 500 χρόνια αργότερα, αναφέρει για εκείνον ότι χρόνο με το χρόνο γινόταν όλο και πιο ρωμαλέος και πιο όμορφος. Ακόμα και το ψεύδισμά του, το έβρισκαν όλοι γοητευτικό.

Ο πιο παχύς άνθρωπος της αρχαιότητας ήταν ο Διονύσιος, ο γιος του τυράννου της Ηράκλειας, ο οποίος έζησε στη Μαύρη Θάλασσα, στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ.

Όταν πάχυνε τόσο πολύ, ώστε με δυσκολία μπορούσε να ανασάνει, ο Διονύσιος συνειδητοποίησε τις συνέπειες της λαιμαργίας του. Κάλεσε γιατρούς που άρχιζαν τη θεραπεία μόλις τον έπαιρνε ο ύπνος.

Κάρφωναν μακριές λεπτές βελόνες μέσα στο λίπος που ήταν, σύμφωνα με την άποψή τους, αναίσθητο και κατά κάποιον τρόπο ανεξάρτητο από το υπόλοιπο σώμα.

Το έκαναν αυτό μέχρι να φτάσουν στα σημεία του σώματος που ήταν υγιή. Μόλις οι βελόνες έφταναν αρκετά βαθιά, ο καημένος ο Διονύσιος ξύπναγε ουρλιάζοντας.

Για να κρύβει τα παραπανίσια κιλά του όταν είχε καλεσμένους, κρυβόταν πίσω από ένα μεγάλο κιβώτιο ή μέσα σε κάποιο έπιπλο, ώστε να φαίνεται μόνο το κεφάλι του.

Ο πιο ψηλός και ο πιο κοντός

Σύμφωνα με τον Αύλο Γέλλιο, ο Αλέξανδρος ο Πολυΐστωρ, που «γνώριζε πολλά», θεωρούσε ως πιο ψηλό άνθρωπο τον Βάρρωνα, με ύψος 2 μέτρα και 7 εκατοστά.

Ωστόσο, ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος αναφέρει ένα ακόμα πιο εντυπωσιακό ρεκόρ. Επί αυτοκρατορίας Κλαυδίου έδειχναν στη Ρώμη ως αξιοθέατο έναν Άραβα με το όνομα Γάββαρα, ο οποίος είχε ύψος 2 μέτρα και 88 εκατοστά.

Στη Ρώμη επίσης, αλλά επί αυτοκρατορίας Αυγούστου, ζούσαν δύο γίγαντες , 14 εκατοστά ψηλότεροι από τον Γάββαρα: ο Πούσιος και ο Σεκούντιλα.

Προς τιμήν τους ανεγέρθη μνημείο στους κήπους του Σαλούστιου. Ο πιο κοντός άνθρωπος εμφανιζόταν σε θέατρο της Ρώμης, επί αυτοκρατορίας Αυγούστου.

Επρόκειτο για έναν νέο Ρωμαίο πολεμιστή που λεγόταν Λύκιος. Σύμφωνα με τον Σουητώνιο, είχε ύψος 60 εκατοστά και ζύγιζε μόλις 5,6 κιλά.

Ωστόσο, ο Πλίνιος αποδίδει αυτό το ρεκόρ στα νάνο Κώνωπα, ο οποίος είχε ύψος 70 εκατοστά και διασκέδαζε με τα παιχνίδια του την εγγονή του Αυγούστου, Ιουλία...

mixanitouxronou.gr

Μυθολογία των Ελλήνων: Ο θεός Απόλλωνας η συμβολή του στην αρχαιότητα

$
0
0

Επεισόδιο της γαλλικής σειράς "Les grands mythes"αφιερωμένης στην ελληνική μυθολογία και συγκεκριμένα στον Θεό Απόλλωνα.

Δείτε στο βίντεο:

Το πρώτο Ηλιακό ημερολόγιο είναι Μινωικό

$
0
0

Το 538 π.Χ ο Βαβυλώνιος αστρονόμος Ναμπού-ριμανού είχε προσδιορίσει με μεγάλη ακρίβεια τη διάρκεια του ηλιακού έτους ίση με 365 6Ω 15min 55 sec. Η παρατήρηση αυτή θεωρείται η πρώτη αρχαιότερη προσέγγιση μέχρι σήμερα. Πολύ κοντά στο αποτέλεσμα αυτό θεωρείται η προσέγγιση που δίνει το Μινωικό σφράγισμα του 2200 π.Χ από το Φουρνί Αρχανών.

Είδη ημερολογίων

Η περιοδική μελέτη των ουράνιων και των γήινων φαινομένων (εποχές), μετά από μακροχρόνιες καταγραφές, γέννησαν την έννοια του Ημερολογίου. Οι Μινωίτες όπως και οι άλλοι λαοί την Εποχή του Χαλκού μετρούσαν τον χρόνο με βάση την περιοδικότητα συγκεκριμένων αστρονομικών φαινομένων.

Τα κυριότερα ημερολογιακά συστήματα που χρησιμοποιήθηκαν από την 3η χιλιετία είναι τα Σεληνιακά, τα Σεληνοηλιακά και τα Ηλιακά. Και τα τρία ημερολόγια, βασίζονταν στις περιοδικές κινήσεις του Ηλίου και της Σελήνης.

Τα Σεληνιακά ημερολόγια την Εποχή του Χαλκού είχαν 12 συνοδικούς μήνες. Χρησιμοποιήθηκαν από του Σουμέριους, τους Βαβυλώνιους, τους Αιγυπτίους και τους Μινωίτες. Ως βασική τους μονάδα έχουν τον συνοδικό σεληνιακό μήνα(ίσο με 29,5 μέρες), που είναι το χρονικό διάστημα μεταξύ δύο διαδοχικών επανόδων της Σελήνης στην ίδια φάση. Το σεληνιακό έτος διαρκούσε 354,36 μέρες με αποτέλεσμα η ίδια ημερομηνία να μην αντιστοιχεί στην ίδια κλιματολογική εποχή του έτους.

Το Σεληνοηλιακό ημερολόγιοδημιουργήθηκε ώστε να διορθώσει κατά περιόδους την αντιστοιχία των ημερομηνιών με τις εποχές του έτους. Η εναρμόνιση έγινε εφικτή με την περιοδική παρεμβολή, σε κάποιο σεληνιακό έτος, ενός εμβόλιμου 13ου συνοδικού μήνα.
 
Τα Ηλιακά ημερολόγιαέχουν ως βάση τους το τροπικό έτος των 365,2422 ημερών, δηλαδή την φαινόμενη ετήσια κίνηση του Ηλιου πάνω στην εκλειπτική.

Ηλιακό Ημερολόγιο (2200 π.Χ.)

Από τα μινωικά ιερά κορυφής οι Μινωίτες θα έπρεπε να παρατηρούσαν, μετά από τη φάση της Πανσελήνου, κάθε μέρα να μειώνεται ο δίσκος της Σελήνης, μέχρι να γίνει ο μισός. Τότε είχαν περάσει 7 ημέρες και 9 ώρες. Ο δίσκος εξακολουθούσε συνεχώς να μειώνεται παίρνοντας την μορφή δρεπανοειδούς μηνίσκου ώσπου κάποια μέρα εξαφανιζόταν.
Συνολικά είχαν τότε περάσει από την Πανσέληνο 14 ημέρες και 18 ώρες. Το ίδιο φαινόμενο παρατηρούσαν όταν η νέα Σελήνη μεγάλωνε το δρεπανοειδή μηνίσκο της, μέχρι τη νέα Πανσέληνο· και είχαν περάσει άλλες 14 ημέρες και 18 ώρες. Συνολικά από την πρώτη Πανσέληνο μέχρι την εμφάνιση της επομένης είχαν περάσει 28 ημέρες και 36 ώρες. Έτσι, ο χρόνος που παρατηρεί ο Μινωίτης ανάμεσα σε δύο διαδοχικές επανόδους της Σελήνης σε Πανσέληνο (δηλαδή ανάμεσα σε δύο διαδοχικές φάσεις) είναι ίσος με 29,53 ημέρες και ονομάζεται συνοδικός μήνας.
 
Το παρατιθέμενο σφραγιστικό εύρημα του 2200 π.Χ. από το Φουρνί των Αρχανών, ταφικό Κτήριο 18 δωμάτιο 3· είναι κυλινδρικό, κατασκευασμένο από δόντι ιπποπόταμου. Ο ανασκαφέας Γ. Σακελαράκης περιγράφει ότι: “έχει ένα ασυνήθιστο σφραγιστικό θέμα κοιλοτήτων.”
 
Μέσα από προσεκτική παρατήρηση και μεγέθυνση, διαπιστώνουμε ότι η σφραγίδα εμφανίζει 12 μηνίσκους, που συνιστούν γνωστό τρόπο συμβολισμού της Σελήνης, όπως παρατηρούμε στα χρυσά δαχτυλίδια CMS Ι αριθ. 17 και 179, από τις Μυκήνες και την Τίρυνθα. Επιπλέον στο άνω μέρος παρατηρούμε μια γραμμή χαραγμένη κάτω από 4 μηνίσκους. Στη γραμμή αυτή διακρίνουμε 11 χαράξεις που φέρουν και μια κουκίδα.
 
Αν συνδέσουμε τις ανωτέρω επισημάνσεις και θεωρήσουμε ότι η κάθε Σελήνη αναφέρεται σε συνοδικό μήνα και ότι η κάθε χάραξη αντιπροσωπεύει παρεμβαλλόμενες μέρες, τότε το σφραγιστικό αυτό αποτύπωμα εκφράζει ένα πλήρες, ακριβέστατο ηλιακό ημερολόγιο με βάση τη Σελήνη. Αυτό επιβεβαιώνεται με τις παρακάτω πράξεις:
Συνοδικός μήνας Χ 12 +11 γραμμές = 29,53Χ12=354,36 + 11 μέρες ευρίσκουμε 365,36.

Ο προσδιορισμός αυτής της ακρίβειας για το ηλιακό ημερολόγιο με βάση τη Σελήνη πιστεύουμε ότι θα μπορούσε να προσδιοριστεί πολύ απλά με τον εξής τρόπο: Παρατηρώντας οι Μινωίτες στο χειμερινό ηλιοστάσιο τη φάση της Σελήνης και καταγράφοντας κάθε μέρα που περνούσε, μετά από 365,3 μέρες θα διαπίστωναν ότι ο Ήλιος είχε την ίδια ακριβή θέση στην ανατολή του σταματώντας την πορεία μετατόπισής του στον ουρανό.

Μετατοπίζοντας, τώρα, το ενδιαφέρον μας στο κέντρο της απεικόνισης, το εκεί υπάρχον σχήμα θυμίζει, με μια απλή ματιά, αυτό της Κρήτης. Το σφράγισμα, τότε, θα μπορούσε να αποτυπώνει το νησί των Μινωιτών στο κέντρο και το πλήθος των ημερών –το χρόνο που περνά γύρω τους.

Πολλοί ειδικοί ίσως να θεωρήσουν την εν λόγω ερμηνεία λίγο “τραβηγμένη”. Πιστεύουμε, ωστόσο ότι οι αριθμητικές πράξεις που οδηγούν στις 365,3 ημέρες σε συνδυασμό με το μικρογραφικό σχέδιο στο κέντρο, που παραπέμπει στην Κρήτη την καθιστούν όχι απίθανη ούτε αβάσιμη.

Το εύρημα αυτό είναι μοναδικό και με βάση την ερμηνεία που δόθηκε αποδεικνύει ότι η Μινωίτες είχαν από την Παλαιοανακτορική περίοδο ένα σύγχρονο ηλιακό ημερολόγιο, το οποίο προηγήθηκε των Βαβυλωνίων 19 αιώνες.

Παρόμοιο ημερολόγιο 354 ημερών φαίνεται ότι χρησιμοποίησαν και οι Αιγύπτιοι όπως διασώζει ο πάπυρος Ιλλαχού από το 2780 π.Χ., με τη χρήση σεληνιακού ημερολογίου των 12 μηνών διαρκείας 29 ή 30 ημερών έκαστος. Στην πορεία του χρόνου οι Αιγύπτιοι ιερείς φαίνεται ότι ακολούθησαν ηλιακό ημερολόγιο 365 ημερών από το 1321 π.Χ. Έτσι το Αιγυπτιακό έτος αποτελείτο από 12 μήνες των 30 ημερών με 5 συμπληρωματικές αφιερωμένες στη θεά του ουρανού Νούτ. Οι 5 συμπληρωματικές μέρες ήταν αφιερωμένες στις γεννήσεις των θεών Όσιρι, Όρου, Νέφθιδας, Σέτ και της Ίσιδας στο τέλος των 360 ημερών.
 
Τα προαναφερθέντα στοιχεία με αναφορές στις αστρονομικές γνώσεις των Μινωιτών αντλήθηκαν από το νεο-εκδοθέν βιβλίο με τίτλο «Αστρονομία Κρητομυκηναϊκού Πολιτισμού- Μηνολόγιο Εορτολόγιο».

Του Μηνά Τσικριτσή, Δρ. ΑΠΘ, ερευνητή αιγαιακών γραφών

Ελληνική γλώσσα: Η ανώτερη μορφή γλώσσας που έχει επινοήσει ποτέ το ανθρώπινο πνεύμα

$
0
0

Η Αγγλική γλώσσα έχει 490.000 λέξεις από τις οποίες 41.615 λέξεις είναι από την Ελληνική γλώσσα.. (βιβλίο Γκίνες)

Η Ελληνική με την μαθηματική δομή της είναι η γλώσσα της πληροφορικής και της νέας γενιάς των εξελιγμένων υπολογιστών, διότι μόνο σ” αυτήν δεν υπάρχουν όρια.

(Μπιλ Γκέιτς, Microsoft)

Η Ελληνική και η Κινέζικη, είναι οι μόνες γλώσσες με συνεχή ζώσα παρουσία από τους ίδιους λαούς και…..στον ίδιο χώρο εδώ και 4.000 έτη. Όλες οι γλώσσες θεωρούνται κρυφοελληνικές, με πλούσια δάνεια από τη μητέρα των γλωσσών, την Ελληνική.

(Francisco Adrados, γλωσσολόγος).

Η Ελληνική γλώσσα έχει λέξεις για έννοιες οι οποίες παραμένουν χωρίς απόδοση στις υπόλοιπες γλώσσες, όπως άμιλλα, θαλπωρή και φιλότιμο Μόνον η Ελληνική γλώσσα ξεχωρίζει τη ζωή από το βίο, την αγάπη από τον έρωτα. Μόνον αυτή διαχωρίζει, διατηρώντας το ίδιο ριζικό θέμα, το ατύχημα από το δυστύχημα, το συμφέρον από το ενδιαφέρον.

Το εκπληκτικό είναι ότι η ίδια η Ελληνική γλώσσα μας διδάσκει συνεχώς πώς να γράφουμε σωστά. Μέσω της ετυμολογίας, μπορούμε να καταλάβουμε ποιός είναι ο σωστός τρόπος γραφής ακόμα και λέξεων που ποτέ δεν έχουμε δει ή γράψει.

Το «πειρούνι» για παράδειγμα, για κάποιον που έχει βασικές γνώσεις Αρχαίων Ελληνικών, είναι προφανές ότι γράφεται με «ει» και όχι με «ι» όπως πολύ άστοχα το γράφουμε σήμερα. Ο λόγος είναι πολύ απλός, το «πειρούνι» προέρχεται από το ρήμα «πείρω» που σημαίνει τρυπώ-διαπερνώ, ακριβώς επειδή τρυπάμε με αυτό το φαγητό για να το πιάσουμε.

Επίσης η λέξη «συγκεκριμένος» φυσικά και δεν μπορεί να γραφτεί «συγκεκρυμμένος», καθώς προέρχεται από το «κριμένος» (αυτός που έχει δηλαδή κριθεί) και όχι βέβαια από το «κρυμμένος» (αυτός που έχει κρυφτεί). Άρα το να υπάρχουν πολλά γράμματα για τον ίδιο ήχο (π.χ. η, ι, υ, ει, οι κτλ) όχι μόνο δεν θα έπρεπε να μας δυσκολεύει, αλλά αντιθέτως να μας βοηθάει στο να γράφουμε πιο σωστά, εφόσον βέβαια έχουμε μια βασική κατανόηση της γλώσσας μας.

Επιπλέον η ορθογραφία με την σειρά της μας βοηθάει αντίστροφα στην ετυμολογία αλλά και στην ανίχνευση της ιστορική πορείας της κάθε μίας λέξης. Και αυτό που μπορεί να μας βοηθήσει να κατανοήσουμε την καθημερινή μας νεοελληνική γλώσσα περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, είναι η γνώση των Αρχαίων Ελληνικών.

Είναι πραγματικά συγκλονιστικό συναίσθημα να μιλάς και ταυτόχρονα να συνειδητοποιείς τι ακριβώς λές, ενώ μιλάς και εκστομίζεις την κάθε λέξη ταυτόχρονα να σκέφτεσαι την σημασία της.

Είναι πραγματικά μεγάλο κρίμα να διδάσκονται τα Αρχαία με τέτοιο φρικτό τρόπο στο σχολείο ώστε να σε κάνουν να αντιπαθείς κάτι το τόσο όμορφο και συναρπαστικό.

Η ΣΟΦΙΑ

Στη γλώσσα έχουμε το σημαίνον (την λέξη) και το σημαινόμενο (την έννοια). Στην Ελληνική γλώσσα αυτά τα δύο έχουν πρωτογενή σχέση, καθώς αντίθετα με τις άλλες γλώσσες το σημαίνον δεν είναι μια τυχαία σειρά από γράμματα. Σε μια συνηθισμένη γλώσσα όπως τα Αγγλικά μπορούμε να συμφωνήσουμε όλοι να λέμε το σύννεφο car και το αυτοκίνητο cloud, και από την στιγμή που το συμφωνήσουμε να ισχύει. Στα Ελληνικά κάτι τέτοιο είναι αδύνατον. Γι” αυτό το λόγο πολλοί διαχωρίζουν τα Ελληνικά σαν «εννοιολογική» γλώσσα από τις υπόλοιπες «σημειολογικές» γλώσσες.

Μάλιστα ο μεγάλος φιλόσοφος και μαθηματικός Βένερ Χάιζενμπεργκ είχε παρατηρήσει αυτή την σημαντική ιδιότητα για την οποία είχε πει «Η θητεία μου στην αρχαία Ελληνική γλώσσα υπήρξε η σπουδαιότερη πνευματική μου άσκηση. Στην γλώσσα αυτή υπάρχει η πληρέστερη αντιστοιχία ανάμεσα στην λέξη και στο εννοιολογικό της περιεχόμενο».

Όπως μας έλεγε και ο Αντισθένης, «Αρχή σοφίας, η των ονομάτων επίσκεψις». Για παράδειγμα ο «άρχων» είναι αυτός που έχει δική του γη (άρα=γή + έχων). Και πραγματικά, ακόμα και στις μέρες μας είναι πολύ σημαντικό να έχει κανείς δική του γη / δικό του σπίτι.

Ο «βοηθός» σημαίνει αυτός που στο κάλεσμα τρέχει. Βοή=φωνή + θέω=τρέχω. Ο Αστήρ είναι το αστέρι, αλλά η ίδια η λέξη μας λέει ότι κινείται, δεν μένει ακίνητο στον ουρανό (α + στήρ από το ίστημι που σημαίνει στέκομαι).

Αυτό που είναι πραγματικά ενδιαφέρον, είναι ότι πολλές φορές η λέξη περιγράφει ιδιότητες της έννοιας την οποίαν εκφράζει, αλλά με τέτοιο τρόπο που εντυπωσιάζει και δίνει τροφή για τη σκέψη.

Για παράδειγμα ο «φθόνος» ετυμολογείται από το ρήμα «φθίνω» που σημαίνει μειώνομαι. Και πραγματικά ο φθόνος σαν συναίσθημα, σιγά-σιγά μας φθίνει και μας καταστρέφει. Μας «φθίνει» – ελαττώνει ως ανθρώπους – και μας φθίνει μέχρι και την υγεία μας. Και, βέβαια, όταν αναφερόμαστε σε κάτι που είναι τόσο πολύ ώστε να μην τελειώνει, πως το λέμε; Μα, φυσικά, «άφθονο».

Έχουμε τη λέξη «ωραίος» που προέρχεται από την «ώρα». Διότι για να είναι κάτι ωραίο, πρέπει να έλθει και στην ώρα του. Ωραίο δεν είναι το φρούτο όταν είναι άγουρο ή σαπισμένο και ωραία γυναίκα δεν είναι κάποια ούτε στα 70 της άλλα ούτε φυσικά και στα 10 της. Ούτε το καλύτερο φαγητό είναι ωραίο όταν είμαστε χορτάτοι, επειδή, σε αυτή την περίπτωση, δεν μπορούμε να το απολαύσουμε.

Ακόμα έχουμε την λέξη «ελευθερία» για την οποία το «Ετυμολογικόν Μέγα» διατείνεται «παρά το ελεύθειν όπου ερά» = το να πηγαίνει κανείς όπου αγαπά .. Άρα βάσει της ίδιας της λέξης, ελεύθερος είσαι όταν έχεις τη δυνατότητα να πάς όπου αγαπάς. Πόσο ενδιαφέρουσα ερμηνεία!!!

Το άγαλμα ετυμολογείται από το αγάλλομαι (ευχαριστιέμαι) επειδή όταν βλέπουμε (σε αρχική φάση οι Θεοί) ένα όμορφο αρχαιοελληνικό άγαλμα η ψυχή μας ευχαριστείται, αγάλλεται. Και από το θέαμα αυτό επέρχεται η αγαλλίαση. Αν κάνουμε όμως την ανάλυση της λέξης αυτής θα δούμε ότι είναι σύνθετη από αγάλλομαι + ίαση(=γιατρειά). Άρα, για να συνοψίσουμε, όταν βλέπουμε ένα όμορφο άγαλμα (ή οτιδήποτε όμορφο), η ψυχή μας αγάλλεται και γιατρευόμαστε. Και πραγματικά, γνωρίζουμε όλοι ότι η ψυχική μας κατάσταση συνδέεται άμεσα με τη σωματική μας υγεία.

Παρένθεση: και μια και το έφερε η «κουβέντα», η Ελληνική γλώσσα μας λέει και τι είναι άσχημο. Από το στερητικό «α» και την λέξη σχήμα μπορούμε εύκολα να καταλάβουμε τι. Για σκεφτείτε το λίγο.

Σε αυτό το σημείο, δεν μπορούμε παρά να σταθούμε στην αντίστοιχη Λατινική λέξη για το άγαλμα (που μόνο Λατινική δεν είναι). Οι Λατίνοι ονόμασαν το άγαλμα, statua από το Ελληνικό «ίστημι» που ήδη αναφέραμε, και το ονόμασαν έτσι επειδή στέκει ακίνητο. Προσέξτε την τεράστια διαφορά σε φιλοσοφία μεταξύ των δύο γλωσσών, αυτό που σημαίνει στα Ελληνικά κάτι τόσο βαθύ εννοιολογικά, για τους Λατίνους είναι απλά ένα ακίνητο πράγμα.

Είναι προφανής η σχέση που έχει η γλώσσα με τη σκέψη του ανθρώπου. Όπως λέει και ο George Orwell στο αθάνατο έργο του «1984», απλή γλώσσα σημαίνει και απλή σκέψη. Εκεί το καθεστώς προσπαθούσε να περιορίσει την γλώσσα για να περιορίσει την σκέψη των ανθρώπων, καταργώντας συνεχώς λέξεις.

«Η γλώσσα και οι κανόνες αυτής αναπτύσσουν την κρίση», έγραφε ο Μιχάι Εμινέσκου, εθνικός ποιητής των Ρουμάνων.

Μια πολύπλοκη γλώσσα αποτελεί μαρτυρία ενός προηγμένου πνευματικά πολιτισμού. Το να μπορείς να μιλάς σωστά σημαίνει ότι ήδη είσαι σε θέση να σκέφτεσαι σωστά, να γεννάς διαρκώς λόγο και όχι να παπαγαλίζεις λέξεις και φράσεις.

Η ΜΟΥΣΙΚΟΤΗΤΑ

Η Ελληνική φωνή κατά την αρχαιότητα ονομαζόταν «αυδή». Η λέξη αυτή δεν είναι τυχαία αφού προέρχεται από το ρήμα «άδω» που σημαίνει τραγουδώ.

Όπως γράφει και ο μεγάλος ποιητής και ακαδημαϊκός Νικηφόρος Βρεττάκος:

«Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φώς θα ελιχθώ προς τα πάνω, όπως ένα ποταμάκι που μουρμουρίζει. Κι αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω Ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε Μεταξύ τους με μουσική».

Ο γνωστός Γάλλος συγγραφεύς Ζακ Λακαρριέρ επίσης μας περιγράφει την κάτωθι εμπειρία από το ταξίδι του στην Ελλάδα:

«Άκουγα αυτούς τους ανθρώπους να συζητούν σε μια γλώσσα που ήταν για μένα αρμονική αλλά και ακατάληπτα μουσική. Αυτό το ταξίδι προς την πατρίδα – μητέρα των εννοιών μας – μου απεκάλυπτε ένα άγνωστο πρόγονο, που μιλούσε μια γλώσσα τόσο μακρινή στο παρελθόν, μα οικεία και μόνο από τους ήχους της. Αισθάνθηκα να τα έχω χαμένα, όπως αν μου είχαν πει ένα βράδυ ότι ο αληθινός μου πατέρας ή η αληθινή μου μάνα δεν ήσαν αυτοί που με είχαν αναστήσει».

Ο διάσημος Έλληνας και διεθνούς φήμης μουσικός Ιάνης Ξενάκης, είχε πολλές φορές τονίσει ότι η μουσικότητα της Ελληνικής είναι εφάμιλλη της συμπαντικής.

Αλλά και ο Γίββων μίλησε για μουσικότατη και γονιμότατη γλώσσα, που δίνει κορμί στις φιλοσοφικές αφαιρέσεις και ψυχή στα αντικείμενα των αισθήσεων. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αρχαίοι Έλληνες δεν χρησιμοποιούσαν ξεχωριστά σύμβολα για νότες, χρησιμοποιούσαν τα ίδια τα γράμματα του αλφαβήτου.

«Οι τόνοι της Ελληνικής γλώσσας είναι μουσικά σημεία που μαζί με τους κανόνες προφυλάττουν από την παραφωνία μια γλώσσα κατ” εξοχήν μουσική, όπως κάνει η αντίστιξη που διδάσκεται στα ωδεία, ή οι διέσεις και υφέσεις που διορθώνουν τις κακόηχες συγχορδίες», όπως σημειώνει η φιλόλογος και συγγραφεύς Α. Τζιροπούλου-Ευσταθίου.

Είναι γνωστό εξάλλου πως όταν οι Ρωμαίοι πολίτες πρωτάκουσαν στην Ρώμη Έλληνες ρήτορες, συνέρρεαν να θαυμάσουν, ακόμη και όσοι δεν γνώριζαν Ελληνικά, τους ανθρώπους που «ελάλουν ώς αηδόνες».

Δυστυχώς κάπου στην πορεία της Ελληνικής φυλής, η μουσικότητα αυτή (την οποία οι Ιταλοί κατάφεραν και κράτησαν) χάθηκε, προφανώς στα μαύρα χρόνια της Τουρκοκρατίας.

Να τονίσουμε εδώ ότι οι άνθρωποι της επαρχίας, του οποίους συχνά κοροϊδεύουμε για την προφορά τους, είναι πιο κοντά στην Αρχαιοελληνική προφορά από ό,τι εμείς οι άνθρωποι της πόλεως.

Η Ελληνική γλώσσα επιβλήθηκε αβίαστα (στους Λατίνους) και χάρη στην μουσικότητά της.

Όπως γράφει και ο Ρωμαίος Οράτιος «Η Ελληνική φυλή γεννήθηκε ευνοημένη με μία γλώσσα εύηχη, γεμάτη μουσικότητα».

kalimeraellada.gr


Τα δέκα θρυλικότερα πλάσματα της Ελληνικής μυθολογίας | Βίντεο

$
0
0

Η Ελληνική μυθολογίακαλύπτει το σύνολο των μύθων που σχετίζονται με την Ελληνική παράδοση, έτσι όπως παρουσιάζονται στα κείμενα της αρχαίας Ελληνικής γραμματείας.

Ως Ελληνική μυθολογίαορίζεται συγκεκριμένα η αφήγηση των μυθικών ιστορημάτων που δημιουργήθηκαν από τους αρχαίους Έλληνες και αφορούσαν τους θεούς και τους ήρωες τους, τη φύση του κόσμου και τις τελετουργικές πρακτικές της λατρείας τους.

Επίσης, στην Ελληνική μυθολογίαδεν έλειπαν τα μυθικά πλάσματατα οποία συνήθως χαρακτηρίζονταν συνήθως από μίξεις ζώων και ανθρώπων ενίοτε σε εξωπραγματικές διαστάσεις με σκοπό να  δίνουν επιπλέον δράση και φαντασία στην εκάστοτε ιστορία.

Αυτά είναι τα δέκα θρυλικότερα πλάσματα της Ελληνικής μυθολογίας:

Ποια είναι η ωραιότερη λέξη της Ελληνικής Γλώσσας;

$
0
0

«Απαντούν»:Κωστής Παλαμάς, Γρηγόριος Ξενόπουλος, Κωνσταντίνος Παρθένης, Ζαχαρίας Παπαντωνίου, Παντελής Χορν και Σπύρος Μελάς και άλλοι διανοούμενοι

Ποια είναι η ωραιοτέρα λέξις της Ελληνικής γλώσσης;» αναρωτιόταν ο Πέτρος Χάρης (Ιωάννης Μαρμαριάδης 1902-1998) πριν από περίπου 80 χρόνια και ξεκινούσε ένα όμορφο δημοσιογραφικό παιχνίδι, δημοσιεύοντας τις απόψεις των σπουδαιότερων λογοτεχνών, δημοσιογράφων αλλά και πολιτικών της εποχής· μιας εποχής κατά την οποία κυρίως ο κόσμος των Τεχνών και των Γραμμάτων ερωτοτροπούσε με τη γλώσσα μας, επηρεασμένος σαφώς από την εθνική πολιτική και τον αστικό εκσυγχρονισμό της σχολικής γνώσης που διαμόρφωνε τη νέα ελληνική γλώσσα.

Nομοσχέδια και γλωσσο-εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις από το 1913 και εντεύθεν, καθώς και το νεοφιλελληνικό γλωσσικό κίνημα που αναπτύχθηκε στο εξωτερικό –κυρίως στη Γαλλία με αιχμή την ίδρυση του Ινστιτούτου της Σορβόνης (1920) από τον Hubert Pernot (1870-1946)– έδιναν νέες διαστάσεις στην ευρεία κατανόηση και διάδοση του ελληνικού πνεύματος τόσο στο εσωτερικό όσο και στην Ευρώπη.

Στην Ελλάδα ο Π. Χάρης, εκμεταλλευόμενος το γεγονός ότι στον τόπο μας ακόμη και η καθημερινή γλώσσα χώριζε τους ανθρώπους σε στρατόπεδα, καλούσε τους διανοούμενους να απαντήσουν.

Έτσι, ο Κωστής Παλαμάς απάντησε ότι η ωραιότερη λέξη είναι ο «δημοτικισμός», ο Γρηγόρης Ξενόπουλος έβρισκε γοητεία στη λέξη «αισιοδοξία», ο Σπύρος Μελάς χωρίς δισταγμό έβρισκε πιο ελκυστική τη λέξη «ελευθερία» και ο στιλίστας Ζαχαρίας Παπαντωνίου εξήρε την ομορφιά της λέξης «μοναξιά». Ο ζωγράφος και καθηγητής της Σχολής Καλών Τεχνών Ουμβέρτος Αργυρός επέλεγε τη λέξη «χάρμα» διότι, όπως υποστήριζε, δεν υπάρχει σε καμία άλλη γλώσσα και στα πέντε γράμματά της κλείνει ό,τι χίλιες άλλες λέξεις μαζί.

Ο Σωτήρης Σκίπης ανέσυρε τη λέξη «απέθαντος» από τα βυζαντινά κείμενα, διαχωρίζοντάς την από τη λέξη «αθάνατος», και ο Παντελής Χορν δήλωσε παντοτινή προτίμηση στη λέξη«νειάτα».

Ο αλησμόνητος Αθηναιογράφος Δημήτριος Γρ. Καμπούρογλους, παρά τα χρόνια του, προτιμούσε τη λέξη «ιμερτή», δηλαδή την αγαπητή, την ποθητή.

Ο θεατράνθρωπος Νικόλαος Λάσκαρις τη «ζάχαρη», ο ιστορικός Διονύσιος Κόκκινος τη λέξη«χίμαιρα», ο ζωγράφος Παύλος Μαθιόπουλος το «φως» και ο γλύπτης Μιχαήλ Τόμπρος τη λέξη «ουσία».

Ο Παύλος Νιρβάνας (Πέτρος Κ. Αποστολίδης), προφανώς επηρεασμένος από τον τόπο του (Σκόπελο), αγαπούσε τη λέξη «θάλασσα».

Οι ζωγράφοι αποκάλυπταν τις ευαισθησίες τους: Ο Δημήτριος Γερανιώτης ήθελε την«αρμονία», ο Κωνσταντίνος Παρθένης την «καλημέρα» και ο Δημήτριος Μπισκίνης το «όνειρο».

Ως προς τις γυναίκες που κυριαρχούσαν στην πνευματική ζωή η λαογράφος Αγγελική Χατζημιχάλη ήθελε «πίστη», ενώ η 25χρονη ηθοποιός Ελένη Παπαδάκη, η οποία έμελλε να δολοφονηθεί άδικα στα Δεκεμβριανά του 1944, δήλωνε πως «η λέξις που περικλείει τα περισσότερα πράγματα, τα πάντα θα έλεγα, είναι η λέξις» «ΖΩΗ»!

Η γιατρός και συγγραφέας Άννα Κατσίγρα ήθελε «χαρά» και η καθηγήτρια του Ελληνικού Ωδείου Αύρα Θεοδωροπούλου αναζητούσε την «καλοσύνη».

Ενδιαφέρουσες όμως ήταν και οι απαντήσεις των πολιτικών του 1933:

Ο στρατιωτικός και Πρόεδρος της Γερουσίας Στυλιανός Γονατάς προτιμούσε το «εμπρός», ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου τη λέξη «μάννα» και ο πρόεδρος της Βουλής Θεμιστοκλής Σοφούλης τη λέξη «φιλότιμο» διότι εκφράζει έναν ολόκληρο ηθικό κόσμο και δεν υπάρχει σε άλλη γλώσσα του κόσμου.

Ο αρχηγός του Αγροτικού Κόμματος Ελλάδος Ιωάννης Σοφιανόπουλος πρότασσε την«ανατολή» και ο ιδρυτής του ίδιου κόμματος Αλέξανδρος Μυλωνάς τη λέξη «πόνος».

Αισιοδοξία, ελευθερία, μοναξιά, νειάτα, ιμερτή, θάλασσα, αρμονία, καλημέρα, όνειρο, πίστη και ζωή είναι λέξεις με τις οποίες πορευόταν η Ελλάδα πριν από ογδόντα χρόνια. Ατένιζε την έξοδο από την οικονομική κρίση, έπαιζε με τη ζωντανή ελληνική γλώσσα και επέτρεπε στην παγκόσμια κοινότητα να βαφτίζεται στα νάματά της.

Άρθρο του Ελευθέριου Σκιαδά από το kikiri-kou.blogspot, apocalypsejohn

Το προϊστορικό υπόγειο ιερό στην Μάλτα με τα παράξενα επιμήκη κρανία | Βίντεο

$
0
0

Το μόνο γνωστό προϊστορικό υπόγειο ιερό σε όλο τον κόσμο βρίσκεται στη Μάλτα. Το Hypogeum («υπόγεια» στα Ελληνικά) χρονολογείται από το 5.000 π.Χ.,και είναι μια υπόγεια κατασκευή, η οποία αποτελείται από τη διασύνδεση θαλάμων σε τρία επίπεδα.

Ανακαλύφθηκε το 1902 από εργαζόμενους στις κατασκευές, ενώ εργάζονταν στα θεμέλια ενός κτιρίου.

Ο ιερέας Manuel Magri, ένας Ιησουίτης ιερέας, ήταν ο υπεύθυνος σχετικά με την ανασκαφή, αλλά πέθανε το 1907 πριν προλάβει να δημοσιοποιήσει την έκθεση του. Ο Μαλτέζος αρχαιολόγος Sir Θεμιστοκλής Temi Zammit ( Τέμι Ζαμίτ ) ανέλαβε την συνέχεια της ανασκαφής, οπού και αποκάλυψε έναν πλούτο κειμηλίων, όπως η αγγειοπλαστική, ξυλόγλυπτες φιγούρες, στολίδια και φυλαχτά, καθώς και ανθρώπινα σκελετικά υπολείμματα!

Περισσότεροι από 7.000 σκελετοί βρέθηκαν στους θαλάμους κοντά στην είσοδο. Οι φωτογραφίες του Δρ Anton Mifsud και του συνάδελφού του του Δρ Charles Savona Ventura μαρτυρούν την ύπαρξή τους.

Μέχρι το 1985, μια σειρά από αυτά τα παράξενα, επιμήκη κρανίαείχαν εκτεθεί στο Αρχαιολογικό Μουσείο στη Βαλέτα. Σήμερα, υπάρχουν μόνο 7 κρανία. Τα υπόλοιποι έχουν εξαφανιστεί, μαζί με τους 7.000 σκελετούς από το Hypogeum και δεν έχουν ανακτηθεί από τότε.

Το Hypogeum άνοιξε για πρώτη φορά στους επισκέπτες το 1908 και έχει συμπεριληφθεί στη λίστα της Παγκόσμιας Πολιτιστικής Κληρονομιάς της UNESCO από το 1980.

Ραμνούντα: Η Ελληνική πόλη όπου λάτρευαν τη Θεία Δίκη | Βίντεο

$
0
0

Απολαύστε μια πτήση πάνω από την αρχαία Ελληνική πόλη όπου λάτρευαν τη θεά της εκδίκησης, τη Νέμεση. Αυτή είναι η Ραμνούντα Αττικής.

Ραμνός στα αρχαία Ελληνικά σημαίνει θάμνος από όπου και πήρε το όνομα της αυτή η περιοχή της Αττικής, όπου οι προγονοί μας λάτρευαν τις θεές (Νέμεση- Θέμιδα). Η θεά μοιάζει πολύ με την Άρτεμη και ίσως να αντιπροσώπευε μια τοπική της μορφή. Έχουν βρεθεί κομμάτια από λουτροφόρους που ξέρουμε ότι είχαν νεκρική χρήση, χθόνια σημασία, όπως χθόνια ήταν η φύση της θεάς. Η λατρεία της Νεμέσεως συνδεόταν αρχικά τόσο με την φύση όσο και με τους νεκρούς.

Στον Όμηρο η Νέμεσιςδεν αναφέρεται ως θεά, αλλά ως εθιμική ανάγκη τιμωρίας των ασεβών. Στον Ησίοδο παρουσιάζεται ως κόρη του Ωκεανού και της Νυχτός, τη σύντροφο της Αιδούς και της Θέμιδος.

Σύμφωνα με τον μύθο, κυνηγημένη από τον Δία, η Νέμεσις μεταμορφώνεται σε κύκνο. Ο Δίας θα πάρει και αυτός τη μορφή κύκνου και θα ενωθεί μαζί της στον Ραμνούντα. Από το αυγό που γέννησε η Νέμεσις βγήκε η Ελένη. Αυτός ο ιδρυτικός μύθος του ιερού ενισχύεται από την ανάγλυφη παράσταση στη βάση του αγάλματος της θεάς. Η Λήδα, θετή μητέρα της Ελένης, εμφανίζεται να την οδηγεί στην πραγματική της μητέρα, τη Νέμεση.

Το όνομα της (από το «νέμειν») δηλώνει αυτήν που παρέχει δώρα στους λατρευτές της. Σημαίνει όμως και τη δίκαιη θεϊκή οργή που στρέφεται σε όποιους θνητούς καταπατήσουν την τάξη της φύσης και διέπραξαν ύβρη. Όταν η Θέμις (δηλαδή η κοσμική τάξη) περιφρονείται, τότε επέρχεται η Νέμεσις (δηλαδή η τιμωρία των αλαζόνων).

Η «Αλλεργία» της Ελληνικής υπεροχής - Όταν ανάξιοι και φθονεροί διαχειρίζονται τα θέματα της Επιστήμης

$
0
0

Του Αντωνίου Α. Αντωνάκου, καθηγητού – κλασσικού φιλολόγου, ιστορικού – συγγραφέως

Αν οποιαδήποτε άλλη χώρα συμπεριελάμβανε στις τάξεις της έναν επιστήμονα του βεληνεκούς τού Άρη Πουλιανού και ένα εύρημα της αξίας τού κρανίου τού Αρχανθρώπου των Πετραλώνων, θα υπερηφανεύετο και θα είχε προβάλλει διεθνώς και τον Επιστήμονα και το Εύρημα. Λέω όμως «άλλη χώρα», εννοώντας πλην της Ελλάδος, δηλαδή πλην των πολιτικών μαριονετών που διαχειρίζονται τις τύχες της. Πράγματι, την Ελλάδα, μεταπολιτευτικά, την κυβέρνησαν ανίκανοι και ουτιδανής αξίας πολιτικοί, συνεπικουρούμενοι από έναν κομματικό συρφετό επίσης ανικάνων πρασινοφρουρών, των οποίων η αξία πιστοποιείτο όχι από τις επιστημονικές περγαμηνές αλλά από την προοδευτική οσφυοκαμψία. Τέτοιοι άνθρωποι, λόγω της ασημαντότητάς τους μπροστά στο κολοσιαίο έργο του Άρη και του Νίκου Πουλιανού προσπάθησαν και προσπαθούν να τους «κουράσουν» και να τους αποτρέψουν από το να αναδείξουν την Ελλάδα ως γενέτειρα του Αρχανθρώπου!

Δυστυχώς, κάποιοι μοχθηροί υπουργοί πολιτισμού αρνούνται πεισματικά να εφαρμόσουν τον νόμο, ο οποίος έχει δικαιώσει τον Πουλιανό για το Μουσείο αλλά και να προωθήσει τις επιστημονικές αδιάσειστες αποδείξεις του Άρη και του Νίκου Πουλιανού, αρχίζοντας από τα σχολικά βιβλία. Τα ελληνικά σχολικά βιβλία αποτελούν κλασσικό παράδειγμα προχειρότητος, διότι γράφουν ότι θέλουν χωρίς να έχουν όχι μόνο ενιαία επιστημονική άποψη αλλά ούτε κοινή αναφορά. Για παράδειγμα, ξεφυλλίζοντας την προηγούμενη «Ιστορία των αρχαίων χρόνων» της Α΄ Γυμνασίου, των Λάμπρου Τσακτσίρα και Μιχάλη Τιβέριου, διαβάζουμε στην σελίδα 10: "Σήμερα πιστεύουμε ότι τα παλιότερα κατάλοιπα ανθρώπινης παρουσίας στον Ελληνικό χώρο χρονολογούνται γύρω στα 100.000 χρόνια π.Χ. Από την εποχή αυτή μας σώθηκαν τα παλιότερα εργαλεία, αλλά και το παλιότερο λείψανο ενός ανθρώπινου σκελετού. Πρόκειται για ένα κρανίο που βρέθηκε πριν μερικά χρόνια μέσα σε ένα σπήλαιο της Χαλκιδικής κοντά στο χωριό Πετράλωνα... Η κύρια δράση του ανθρώπου αυτού τοποθετείται από το 120.000 π.Χ. ως το 40.000 π.Χ. περίπου".

Το παράξενο είναι πως σε βιβλίο Γεωγραφίας τής Β΄ Γυμνασίου του ΟΕΔΒ των Ηλ. Μαριολάκου και Χρ. Σιδέρη, διαβάζουμε στην σελίδα 20, για το πρόσφατο γεωλογικό παρελθόν τού Ελλαδικού χώρου ότι «σε μία σπηλιά στην Χαλκιδική βρέθηκε ανάμεσα σε άλλα ένα απολιθωμένο κρανίο, που ανήκει στον άνθρωπο του Νεάτερνταλ, δηλαδή στον πρόγονο του σημερινού ανθρώπου. Η ηλικία του πολύ σημαντικού αυτού ευρήματος υπολογίζεται σε ... 250.000 χρόνια»!!!

Δηλαδή τα δύο αυτά βιβλία τού ΟΕΔΒ, με διαφορά μιας μόνο τάξης (από Α΄ σε Β΄ Γυμνασίου) έχουν για το ίδιο αντικείμενο χρονολόγηση αποκλίσεως 150.000 ετών!!!

Τι να πιστέψουν τα δύστυχα τα παιδιά!!! Ειδικά αν δεν βρεθεί κάποιος καθηγητής, γνώστης του θέματος να τους πη πως ο άνθρωπος που μελέτησε τον Αρχάνθρωπο των Πετραλώνων, δηλαδή ο κ. Άρης Πουλιανός, χρονολόγησε μαζί με άλλους σπουδαίους επιστήμονες, καθηγητές ξένων πανεπιστημίων, με πολλές διαφορετικές μεθόδους και όπως αναφέρει στο βιβλίο του «Το σπήλαιο των Πετραλώνων» (1982): «Με τις απόλυτες μεθόδους ραδιοχρονολογήσεων ο σταλαγμίτης που βρίσκεται πάνω από τον αρχάνθρωπο δίνει ηλικία λίγο μικρότερη από 700.000 (670.0000 για το δέκατο στρώμα). Πάντως πρέπει να παίρνουμε υπ'όψιν μας και την χρονολόγηση με την πανίδα, καθώς και το γεγονός ότι ο αρχάνθρωπος βρέθηκε στο ενδέκατο στρώμα. Γι’ αυτό για την ώρα λέμε πως ο αρχάνθρωπος έζησε περισσότερο από 700.000 χρόνια πριν (σελ. 39)».

Ενώ λοιπόν στους ελλαδίτες επιστήμονες και στο υπουργείο υπάρχει «η αλλεργία της χρονολόγησης», η διεθνής επιστημονική κοινότητα τους εγκαλεί, εξευτελίζοντάς τους. Πριν λίγους μήνες, από 3 έως 6 Σεπτεμβρίου 2012 πραγματοποιήθηκε στην Άγκυρα το 18ο Συνέδριο της Πανευρωπαϊκής Ανθρωπολογικής Ένωσης, στο οποίο παράλληλα συνεδρίασε τρεις φορές το Διοικητικό της Συμβούλιο. Ανάμεσα σε άλλα ζητήματα εξετάσθηκαν κι εκείνα που σχετίζονται με το σπήλαιο Πετραλώνων Χαλκιδικής, το κρανίο τού Αρχανθρώπου και την ακατανόητη απομάκρυνση του Άρη Πουλιανού από το Ανθρωπολογικό Μουσείο, το οποίο δημιούργησε ο ίδιος δίπλα στο σπήλαιο με δικά του έξοδα και μόχθο μισού αιώνα, πρακτικά χωρίς κρατική βοήθεια.

Οι αποφάσεις τών παραπάνω Συμβουλίων αποτελούν ουσιαστικά συνέχεια προηγουμένων αποφάσεων της Ένωσης που είχαν ληφθεί στα Πετράλωνα Χαλκιδικής το 1982, την Φλωρεντία το 1984 ή το Πόζναν της Πολωνίας το 2010. Οι αποφάσεις τής Πανευρωπαϊκής Ανθρωπολογικής Ένωσης για τα Πετράλωνα συνοψίσθηκαν σε μια επιστολή προς το ΥΠ.ΠΑΙ.Θ.Π.Α. της 5-9-2012, που υπογράφει ο Πρόεδρος, καθηγητής στο Παν/μιο του Κέιμπριτζ, Νίκολας Μάτσι-Ταίυλορ (που έλαβε τον αριθμό 99299/ 28-9-2012 στο γενικό πρωτόκολλο της Δ/νσης Διοικητικού, με προορισμό τη ΔΙΠΚΑ 26315/ 5698 και το Τμήμα ελληνικών και ξένων επιστημονικών ιδρυμάτων 1050). Η επιστολή είναι καταπέλτης για την ανάξια, μέχρι σήμερα, του ονόματός της, Γενική Γραμματεία Πολιτισμού. Βεβαίως τα αναξιοπρεπή ΜΜΕ, ακολουθώντας την σοφιστική μέθοδο του «φονεύειν διά της σιωπής», δεν πληροφόρησαν, ως όφειλαν, θεωρώντας σημαντικώτερη την υποτελειακή ενημέρωση, τα τουρκικά σήριαλ και τις πράξεις των επω(κοπρο)νύμων «αστέρων» από την ιστορία της Ελλάδος! Έγραφε δε η επιστολή τα εξής:

«Πανεπιστήμιο του Κέιμπριτζ, Προϊστάμενος του Τμήματος Αρχαιολογίας και Ανθρωπολογίας

Προς: Το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, Πολιτισμού και Αθλητισμού

Αξιότιμε κύριε,

Σας γράφω εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ανθρωπολογικής Ένωσης (που είναι η επαγγελματική και ακαδημαϊκή «στέγη» υπό την οποία συνενώνονται όλες οι εθνικές - ευρωπαϊκές εταιρείες βιολογικής ανθρωπολογίας), με σκοπό να εκφρασθούν οι ανησυχίες μας σχετικά με την διατήρηση του Σπηλαίου και του Κρανίου των Πετραλώνων, την παραπληροφόρηση για την χρονολόγηση του Κρανίου, όπως επίσης τους χειρισμούς τού προσωπικού φύλαξης του Σπηλαίου.

Οι βάσεις των ανησυχιών μας εστιάζονται στο γεγονός ότι το Κρανίο έχει υποστεί πολλές φθορές από διάφορες χαρακιές, καθώς και το ότι η κορώνα ενός δοντιού (του 1ου δεξιού γομφίου) έχει αφαιρεθεί. Σύμφωνα με την Ανθρωπολογική Εταιρεία Ελλάδος αυτό που απαιτείται είναι μία λεπτομερής περιγραφή τής παρούσας κατάστασης διατήρησης του Κρανίου, έτσι ώστε κανείς στο μέλλον να μη μπορεί αυθαίρετα να προκαλέσει κάποια περαιτέρω καταστροφή. Αναφύεται επίσης το πρόβλημα της χρονολόγησης, η οποία έχει επιστημονικώς προσδιορισθεί περίπου στα 700.000 χρόνια πριν και όχι 300.000 όπως αποδίδεται σε αναρτημένο πίνακα (σήμερα μπροστά στο Σπήλαιο). Παρά την λεπτομερή καταγραφή ανασκαφών και ευρημάτων, τα οποία όμως χρήζουν περαιτέρω δημόσιας παρουσίασης, δεν μπορεί να προληφθεί οιαδήποτε απώλεια δειγμάτων (απολιθωμάτων κλπ), καθότι ουδέποτε έχουν καταλογογραφηθεί (όπως θα άρμοζε σε επίσημο κρατικό φορέα).

Είναι πολύ ατυχές το ότι η ελληνική Αρχαιολογική Υπηρεσία σταμάτησε τον Δρα Άρη Πουλιανό από παραπέρα εργασίες στο Σπήλαιο, χωρίς οποιαδήποτε εξήγηση. Είναι επίσης πολύ ανησυχητικό το γεγονός ότι κατά το τρέχον έτος ο Δρ Πουλιανός και η σύζυγός του δέχθηκαν σωματική επίθεση με τραυματισμό μέσα στο σπίτι τους, και οι ένοχοι δεν έχουν εντοπισθεί. Επίσης (ο Δρ Πουλιανός) προκλήθηκε φραστικά ενόσω προσπαθούσε να ομιλήσει σε εκπαιδευτικούς και μαθητές, μετά από σχετική πρόσκλησή τους.

Αναγνωρισμένοι ανθρωπολόγοι και γεωλόγοι κατ’ επανάληψη έχουν εμποδισθεί κατά την πρόσβαση στο Σπήλαιο και τα ευρήματά του για περαιτέρω έρευνες, ουσιαστικά χωρίς κανένα λόγο. Εξ άλλου, νωρίτερα αυτή την χρονιά υπήρξε παραπληροφόρηση του Ελληνικού Κοινοβουλίου αναφορικά με οικονομικά θέματα του Σπηλαίου.

Προσβλέποντας σε απαντήσεις στα παραπάνω ζητήματα.

Υμέτερος, Καθηγητής Νίκολας Μάτσι-Ταίυλορ».

Οι αρχαίοι μας πρόγονοι έλεγαν «χαλεπόν εστιν άρχεσθαι υπό χείρονος». Κι αυτό, δυστυχώς, υπέστημεν όλοι οι Έλληνες στην πολιτική και οι Άρης και Νίκος Πουλιανός στην επιστήμη, της οποίας αποτελούν ολύμπιες κορυφές! Αλλά όταν τον τεράστιο πολιτισμό των προγόνων μας τον διαχειρίζονται μικροκομματικά και μακροοικονομικά, άτομα τα οποία δεν εμφορούνται από επιστημονικά αλλά και πατριωτικά ιδεώδη τα αποτελέσματα θα είναι ανάλογα των χαλεπών πράξεών τους!
Σε πείσμα, όμως, όλων αυτών «ουδέν έρπει ψεύδος εις γήρας χρόνου», όπως έλεγε ο Σοφοκλής. Θυμάμαι τον αείμνηστο καθηγητή μου στο ΑΠΘ Μανώλη Ανδρόνικο να λέει πιστεύοντας σε αυτό που ανεκάλυψε: «ό,τι κι αν γίνει, ό,τι κι αν κάνουν, η αρχαιολογική σκαπάνη θα φέρει την ελληνική αλήθεια στο φως». Αυτό έκανε και στην περίπτωση του Πουλιανού. Έφερε και την ελληνική αλλά και την επιστημονική αλήθεια στο φως! Κι αν κάποιοι σήμερα θέλουν να την μειώσουν λασπολογώντας εναντίον του, τους προειδοποιούμε ότι θα είμαστε δίπλα στον Άρη και τον Νίκο Πουλιανό, τον οποίο προτρέπουμε να συνεχίσει να κτίζει το ελληνικό έργο του χρησιμοποιώντας ακόμη και την λάσπη που του πετούν!

Viewing all 7763 articles
Browse latest View live