Ένα μοναδικό βίντεο που δείχνει τις «Περιπέτειες των Γλυπτών του Παρθενώνα» ανέβασε στην ιστοσελίδα της στο Facebook το «Greece High Definition» και παρουσίαζει την ιστορία των γλυπτών.

Στο βίντεο, διάρκειας 50 δευτερολέπτων παρουσιάζεται η ιστορία των γλυπτών από την βίαιη απομάκρυνσή τους από τον Παρθενώνα και δεν έχει αφήσει ασυγκίνητους χιλιάδες χρήστες των μέσων κοινωνικής δικτύωσης.

Εντωμεταξύ, το Σαββατοκύριακο, διοργανώνεται στο Μουσείο της Ακρόπολης, διεθνές επιστημονικό συνέδριο  με θέμα «Τα γλυπτά του Παρθενώνος: 200 χρόνια από την ιδιοποίησή τους από το Βρετανικό Μουσείο».

Στο συνέδριο, το οποίο τίθεται υπό την αιγίδα του Προέδρου της Δημοκρατίας, Πρ. Παυλόπουλου, θα συμμετάσχουν διακεκριμένοι Έλληνες και ξένοι αρχαιολόγοι, αναστηλωτές - μηχανικοί και έγκριτοι νομικοί, οι οποίοι θα παρουσιάσουν τα αποτελέσματα των νεώτερων ερευνών και των τελευταίων εξελίξεων που αφορούν τα γλυπτά του Παρθενώνα.

Στο συνέδριο θα παραστούν εκπρόσωποι από 14 Εθνικές Επιτροπές χωρών που υποστηρίζουν την επιστροφή των γλυπτών την Ελλάδα. Στις επιστημονικές παρουσιάσεις συγκαταλέγονται στοιχεία από τα αρχεία του Έλγιν, για το ναυάγιο του Μέντορα και από τα Οθωμανικά Αρχεία της Κωνσταντινουπόλεως.

Πού οφείλονταν τα κατορθώματα των Αθηναίων στους Περσικούς πολέμους: η αιδώς απέναντι στο νόμο περιόριζε την απόλυτη ελευθερία.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Και λοιπόν το θέμα των Περσών, ότι δηλαδή σήμερα δεν κυβερνούνται σωστά, ένεκα της υπερβολικής δουλείας και της απολυταρχίας, ας θεωρηθεί τελειωμένο.

ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Μάλιστα.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Σχετικά τώρα με το αττικό πολίτευμα, είναι ανάγκη να το εξετάσουμε με όμοιο τρόπο, για να δούμε ότι η απόλυτη και χωρίς κανένα περιορισμό ελευθερία είναι πολύ χειρότερη από μια μετριοπαθή εξουσία, που ασκούν αιρετοί άρχοντες. Είναι αλήθεια πως σ’ εμάς την εποχή που έγινε η επίθεση των Περσών εναντίον των Ελλήνων, και ίσως εναντίον όλων σχεδόν των κατοίκων της Ευρώπης, υπήρχε ένα παλαιό πολίτευμα και την εξουσία ασκούσαν τέσσερις φορολογούμενες τάξεις. Βασίλευε ακόμη και η αιδώς προς τους τότε νόμους, που για χάρη της ήμασταν πρόθυμοι να ζούμε σαν υπηρέτες των νόμων.

Μαζί με τα παραπάνω ο κολοσσιαίος όγκος του στρατεύματος που μας επιτέθηκε και από τη ξηρά και από τη θάλασσα επειδή μας προκάλεσε απέραντο φόβο, μας έκαμε να πειθαρχούμε ακόμη περισσότερο στους άρχοντες και τους νόμους σαν πιστοί υπηρέτες, και να αναπτυχθεί εξ αιτίας όλων αυτών απόλυτη φιλία ανάμεσά μας.

Όπως είναι γνωστό, δέκα σχεδόν χρόνια πριν από τη ναυμαχία στη Σαλαμίνα είχε έρθει ο Δάτις επικεφαλής Περσικού στρατού, εναντίον των Αθηναίων και των Ερετριέων με την ρητή εντολή να τους υποδουλώσει και να τους φέρει πίσω σιδεροδέσμιους, με την απειλή θανατώσεως αν δε το κατόρθωνε. Και ο Δάτις μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα ενίκησε κατά κράτος τους Ερετριείς με πολλές μυριάδες στρατού και άφησε να διαδοθεί στην πόλη μας η φοβερή φήμη ότι δε μπόρεσε να γλυτώσει κανένας από τους Ερετριείς. Ένωσαν τάχα οι στρατιώτες του Δάτιδος τα χέρια κι έπιασαν σαν μέσα σε δίχτυ όλη τη περιοχή.

Η διάδοση, λοιπόν, αυτή είτε αληθινή είτε πλασμένη από κάποιους, και τους άλλους Έλληνες, περισσότερο όμως τους Αθηναίους, ετρομοκράτησε. Όταν όμως αυτοί έστελναν παντού πρεσβευτές για να ζητήσουν βοήθεια κανένας δεν έδειξε προθυμία εκτός από τους Σπαρτιάτες. Αλλά κι αυτοί απασχολημένοι με τον πόλεμο που είχαν τότε εναντίον των Μεσσηνίων ή για κάποιον άλλον λόγο, δεν ξέρουμε ποιον ακριβώς, έφτασαν μια μέρα αργότερα μετά τη μάχη στο Μαραθώνα. Κατόπιν όμως άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες για μεγάλες προετοιμασίες κι έφθαναν συχνές απειλές από μέρος του βασιλιά των Περσών.

Όταν πέρασαν μερικά χρόνια, έγινε γνωστό πως πέθανε ο Δαρείος και πως ο γυιός του που είχε καταλάβει την εξουσία, νέος και ορμητικός, δεν είχε καθόλου την πρόθεση να παρατήσει τα σχέδια του πατέρα του.

Οι Αθηναίοι, φυσικά, καταλάβαιναν ότι όλες αυτές οι προετοιμασίες είχαν για στόχο την πόλη τους γι’ αυτό που είχε γίνει στο Μαραθώνα και, επειδή πληροφορήθηκαν ότι ο Άθως διανοίγεται για να σχηματισθεί πέρασμα κι ο Ελλήσποντος ενώθηκε με γέφυρα, καθώς και πόσο μεγάλος ήταν ο στόλος, ενόμισαν πως δεν υπάρχει γι’ αυτούς σωτηρία, ούτε από την ξηρά, ούτε από τη θάλασσα. Γιατί δεν επρόκειτο να τους βοηθήσει κανείς ― επειδή δεν είχαν ξεχάσει, ότι, όταν είχαν έρθει οι Πέρσες για πρώτη φορά και κατάστρεψαν την Ερέτρια, αυτούς τουλάχιστον κανένας δεν τους είχε βοηθήσει τότε, ούτε θέλησε να διατρέξει κινδύνους πολεμώντας πλάι τους.

Επομένως το ίδιο περίμεναν ότι θα συνέβαινε πάλι από τη ξηρά σίγουρα αλλά κι από τη θάλασσα δεν έβλεπαν ούτε αποκεί καμιά ελπίδα σωτηρίας αφού ερχόνταν εναντίον τους χίλια και περισσότερα πλοία. Σκέφτηκαν, λοιπόν, ότι τους απέμεινε μια ελπίδα σωτηρίας, απίθανη και απελπιστική, αλλά και μοναδική, αφού έλαβαν υπ’ όψη τους το προηγούμενο γεγονός, ότι δηλαδή και τότε ενίκησαν, καθώς φαίνεται, πολεμώντας χωρίς καμιά ελπίδα. Στηριζόμενοι σ’ αυτή την ελπίδα εύρισκαν ότι καταφύγιο για τον εαυτό τους ήταν οι ίδιοι και οι θεοί.

Όλ’ αυτά ήταν φυσικό να τους εμπνεύσουν φιλία μεταξύ τους, δηλαδή ο φόβος που προκάλεσε ο Ξέρξης και ο φόβος εκείνος που πολλές φορές στη συζήτησή μας ονομάσαμε αιδώ. Στην αιδώ είπαμε ότι πρέπει να πειθαρχούν τυφλά εκείνοι που επιθυμούν να γίνουν ενάρετοι άνθρωποι και όποιος την φοβάται είναι ελεύθερος και άφοβος. Γιατί εκείνος που δεν ένιωσε τότε αυτόν τον φόβο, δε θα ήταν δυνατό να συνασπισθεί με τους άλλους και να αμυνθεί, ούτε να υπερασπίσει τα ιερά και τους τάφους και την πατρίδα και συγχρόνως όλους τους άλλους δικούς του και φίλους, όπως τους εβοήθησε τότε, αλλά θα χωριζόμασταν τότε όλοι μας σε μικρά τμήματα και θα σκορπιζόμασταν άλλος εδώ κι άλλος εκεί.

Η Ναυμαχία στη Σαλαμίνα (Die Seeschlacht bei Salamis), του Γερμανού Βίλχελμ φον Κάουλμπαχ

ΜΕΓΙΛΛΟΣ: Πολύ σωστά μίλησες, φίλε μου, και όπως ταιριάζει σε σένα και την πατρίδα σου.

ΑΘΗΝΑΙΟΣ: Αυτή είναι η πραγματικότητα, Μέγιλλε. Κι είναι, βέβαια, δίκαιο να πω σε σένα όσα έγιναν εκείνο τον καιρό, γιατί αισθάνεσαι εξ αιτίας φυσικά των προγόνων σου φιλία για την Αθήνα. Πρόσεξε όμως τώρα και συ κι ο Κλεινίας αν λέμε πράγματα που έχουν σχέση με τη νομοθεσία. Γιατί βέβαια δεν μιλώ για να εξιστορώ μύθους αλλά για το ζήτημα που σας είπα. Και προσέξτε για να δείτε. Επειδή το ίδιο πάθημα κατά κάποιον τρόπο συνέβη και σε μας και στους Πέρσες ― σ’ εκείνους επειδή επιβάλανε στο λαό τους απόλυτη δουλεία, σ’ εμάς πάλι επειδή αφήσαμε απόλυτη ελευθερία στα πλήθη ― αν κατορθώσουμε να πούμε πως έγινε αυτό και αν μπορέσουμε να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα, τότε η προηγούμενη συζήτησή μας έχει κάποια αξία

Έδωσαν το όνομά τους στον πρώτο μεγάλο Ελληνικό πολιτισμό που αναπτύχθηκε στην ηπειρωτική Ελλάδα κατά την ύστερη Εποχή του Χαλκού (1600-1100 π.Χ.).

Ο μυκηναϊκός πολιτισμόςεπινοήθηκε ως όρος από τους αρχαιολόγους, που τον εμπνεύστηκαν από το σημαντικότερο κέντρο της εποχής, τις πολύχρυσες Μυκήνες, όπως τις παραδίδει ο Ομηρος, μιλώντας για την ηγεμονική δύναμη ανάμεσα σε όλους τους Ελληνες. Μόνο που, αν και εφόσον ο Τρωικός Πόλεμος έγινε όντως, και αν και εφόσον έγινε περί το 1150 π.Χ. όπως υπολογίζουν οι επιστήμονες, όχι μόνο οι Μυκήνες αλλά και όλα τα μυκηναϊκά βασίλεια είχαν ήδη παρακμάσει και καταστραφεί.

Δεν είναι το μόνο μυστήριο που καλείται να λύσει η αρχαιολογία με επιστημονικό τρόπο. Οι Μυκήνες αποτελούν από μόνες τους μυστήριο. Κανείς δεν ξέρει από πού ήρθαν στην Αργολίδα οι πρώτοι κάτοικοι, οι οποίοι, πάντως, ανήκαν σε ελληνικά φύλα. Ξέρουμε όμως μέχρι πού έφτασαν: μέχρι την κεντρική και βόρεια Ευρώπη (παραδουνάβιες περιοχές, Βαλτική, Καρπάθια) και μέχρι τη Σαρδηνία και την Κάτω Ιταλία, αλλά και την Αίγυπτο, τη μικρασιατική ακτή, τη Μεσοποταμία σε αναζήτηση πρώτων υλών και αγορών. Μάλιστα, αυτοί οι δεινοί έμποροι είχαν συναλλαγές μέχρι τη νότια Αγγλία, όπως διαπιστώνεται και πάλι από τα ευρήματα. Κάποιος υπήρξε ο μετακομιστής εμπορευμάτων τους, μας λέει η έφορος αρχαιοτήτων Αργολίδας, Αλκηστις Παπαδημητρίου.

Αφορμή για τη συζήτηση μαζί της υπήρξε η έκδοση του τόμου «Μυκήνες» από το Κοινωφελές Ιδρυμα Ιωάννη Σ. Λάτση στη σειρά «Ο κύκλος των μουσείων». Ενα έργο γραμμένο με επιστημοσύνη και αγάπη, το οποίο έρχεται να προστεθεί σε άλλους 16 τόμους που υπάρχουν με μορφή δωρεάν e-book στην ιστοσελίδα του Ιδρύματος. Ταυτοχρόνως, ο φροντισμένος τόμος, με εξαιρετικές φωτογραφίες του Σωκράτη Μαυρομμάτη, και τη βοήθεια των εκδόσεων «Ολκός», προσφέρεται σε περιορισμένα αντίτυπα σε φορείς, σχολεία, πανεπιστήμια και επιστήμονες.

Οι Μυκήνες πριν γίνουν πολύχρυσες ήταν ένας μικρός νεολιθικός οικισμός, (7η έως 4η χιλιετία) από τον οποίο βρέθηκαν λίγα κεραμεικά. Πρώτα αρχιτεκτονικά ίχνη κατοίκησης έχουμε από το 2200 έως το 1900 π.Χ. Από το 1650 έως το 1600 δημιουργήθηκαν οι ταφικοί κύκλοι Β’ και Α’ (όπως ονομάστηκαν από τους πρώτους ανασκαφείς). Ο οικισμός, με στρατηγική θέση ώστε να ελέγχει τα περάσματα, τη γεωργία και την κτηνοτροφία στην Αργολίδα, αναπτύσσεται σιγά σιγά. Το νεκροταφείο της μεσοελλαδικής περιόδου (1900 – 1600 π.Χ.) δείχνει βαθμιαία αύξηση πληθυσμού και δημιουργία ηγεμονικής δύναμης. «Τέλη του 17ου αιώνα π.Χ., η δύναμη αυτή θα αναλάβει την εξουσία και τον έλεγχο όλης της περιοχής, αφήνοντας σε δεύτερη μοίρα το Αργος, το σημαντικότερο κέντρο της Αργολίδας κατά τη μεσοελλαδική εποχή» σύμφωνα με τη δρα Παπαδημητρίου. Οι Μυκήνες μετατρέπονται σιγά σιγά σε τεράστιο κέντρο στον ελλαδικό χώρο.

Ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες

Αεροφωτογραφία της ακρόπολης των Μυκηνών. Αποψη από νοτιοδυτικά.

«Ποιοι ήταν όμως αυτοί οι ρωμαλέοι ηγεμόνες;» αναρωτιέται στο βιβλίο. «Και πώς απέκτησαν τον υπέρογκο πλούτο που τους επέτρεψε να αποσύρουν από την κυκλοφορία και να πάρουν μαζί τους στο ταξίδι για τον άλλο κόσμο, ανάμεσα σε άλλα τιμαλφή, πάνω από 14 κιλά χρυσού με τη μορφή εκπληκτικών έργων τέχνης, πολλά από τα οποία κατασκευάστηκαν πιθανώς από Μινωίτες τεχνίτες σύμφωνα με βασιλικές παραγγελίες, για να εκφράσουν την ιδεολογία της ανερχόμενης νέας τάξης; Η φυσιογνωμία τους, που διαφαίνεται μέσα από τα αρχαιολογικά ευρήματα, έχει πολεμικά χαρακτηριστικά, όπως μαρτυρεί ο λαμπρός οπλισμός που βρέθηκε στους τάφους τους.

Γνωρίζουμε όμως πως ήταν ριψοκίνδυνοι ταξιδιώτες, που αναζήτησαν ευγενή και πολύτιμα μέταλλα στην κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Επίσης, για να προωθήσουν τα πλούσια αγαθά που προέρχονταν από τη γεωργία και την κτηνοτροφία, όπως το κρασί, το λάδι και ενδεχομένως τα υφαντά, συνδέθηκαν στενά με τους Μινωίτες. Αυτοί πάλι γνώριζαν καλά τους θαλασσινούς δρόμους προς την Αίγυπτο και είναι πιθανό να τους οδήγησαν προς το ακμαίο Μέσο Βασίλειο. Ισως εκεί λοιπόν να πλούτισαν οι πρώιμοι Μυκηναίοι, θέτοντας τις πολεμικές τους αρετές στην υπηρεσία της ξενόφερτης στην Αίγυπτο δυναστείας των Υκσώς που κατέλαβε την εξουσία στα μέσα του 17ου αιώνα π.Χ. Και επειδή τίποτε στην ανθρώπινη Ιστορία δεν είναι τυχαίο ή ξαφνικό, θα πρέπει να δεχτούμε πως οι Μυκηναίοι απέκτησαν σιωπηλά αλλά συστηματικά στη διάρκεια των τριών αιώνων της Μέσης Χαλκοκρατίας τη δύναμη που αντανακλούν τα κτερίσματα των βασιλικών ταφικών περιβόλων. Εξασφάλισαν έτσι για τα γένη τους την πρωτεύουσα θέση, όχι μόνο στην Αργολίδα αλλά και σε ολόκληρη την Πελοπόννησο και έδωσαν το όνομά τους σε ολόκληρο τον σπουδαίο πολιτισμό της Υστερης Εποχής του Χαλκού».

Εχοντας εκτιμήσει τη σημασία της Κρήτης, με την ύφεση που παρουσιάζεται στο νησί, εγκαθιστούν μυκηναϊκή δυναστεία στην Κνωσό, ελέγχοντας στην ουσία ολόκληρη τη μεγαλόνησο, όπως και την ηπειρωτική χώρα. Στους Ανακτορικούς χρόνους (14ος – 13ος αι. π.Χ.) κατασκευάζονται στις Μυκήνες τα κυκλώπεια τείχη «με τη βοήθεια των γνώσεων των βασιλικών εταίρων από την αυτοκρατορία των Χετταίων» και ιδρύεται το μεγαλοπρεπές ανάκτορο με όλα του τα παραρτήματα. Ο μύθος που παρουσιάζει ο Στράβων για τους προϊστορικούς Κύκλωπες τους θέλει να έρχονται από τη Λυκία, όπου και το βασίλειο των Χετταίων.

Μέσα στα τείχη ανεγείρεται ανάκτορο, με χώρους άσκησης εξουσίας, κατοίκησης, εργαστήρια, αποθήκες, και επίσης ένα θρησκευτικό κέντρο. «Η άρχουσα τάξη» αναφέρει η κ. Παπαδημητρίου, «εξακολουθεί να ενταφιάζεται με πλούσια κτερίσματα σε θαλαμωτούς ή εντυπωσιακούς μνημειώδεις θολωτούς τάφους». Οι Μυκηναίοι έμποροι «κατακλύζουν με τα προϊόντα τους τις αγορές της Μεσογείου, ενώ οι ηγεμόνες εξακολουθούν να επιδεικνύονται μέσω αντικειμένων, ακραιφνούς μυκηναϊκού ύφους πλέον, από πολύτιμα ή εξωτικά υλικά, τα οποία αναδεικνύουν οι εξειδικευμένοι τεχνίτες των ανακτορικών εργαστηρίων». Η πλούσια παραγωγή απαιτεί οργάνωση, γραφειοκρατία και διαχειριστικό έλεγχο. Λογιστικά στοιχεία καταγράφονται σε πήλινες πινακίδες της πρώιμης ελληνικής Γραμμικής Β΄γραφής.

Χρυσή νεκρική προσωπίδα, γνωστή ως η μάσκα του Αγαμέμνονα.

Η ακμή αυτών των δύο αιώνων, η εξέχουσα θέση που κατείχαν οι ηγεμόνες των Μυκηνών στο σύνολο του μυκηναϊκού κόσμου, «θα προσωποποιηθεί στην ιστορική μνήμη με τον αρχιστράτηγο των Ελλήνων στον Τρωικό πόλεμο, τον μυθικό βασιλιά Αγαμέμνονα» υπογραμμίζει η συγγραφέας. «Ο μύθος, που κρύβει πάντοτε μια ιστορική αλήθεια, θα επιλέξει αυτόν τον ατρόμητο άνακτα για αρχηγό».

Γύρω στα τέλη του 13ου αιώνα και στις αρχές του επόμενου ξέσπασαν μεμονωμένες και όχι κατ’ ανάγκη ταυτόχρονες πυρκαγιές, που ακολουθήθηκαν από επισκευές του ανακτόρου και των κτιρίων διοίκησης. Kατά τη διάρκεια του 12ου αι. π.X. οι περισσότερες εγκαταστάσεις, ανακτορικές και μη, εξακολούθησαν να λειτουργούν. Oι αναταραχές όμως του 1200 π.X. στη Mικρά Aσία και στην Aνατολική Mεσόγειο και η καταστροφή των εμπορίων τους από επιδρομείς απέκοψαν τις επαφές των Mυκηναίων ανάκτων με τα κυριότερα κέντρα συναλλαγών τους. O 12ος και ο 11ος αι. π.X. είναι για τις Mυκήνες περίοδος οικονομικής συρρίκνωσης και πολιτικής παρακμής, χωρίς όμως γενικές ή, έστω, εκτεταμένες καταστροφές. H ακρόπολη δεν είχε βίαιο τέλος.

Στους αιώνες που θα ακολουθήσουν, οι Μυκήνες έχουν φθίνουσα πορεία και θα καταλήξουν, τον 7ο αιώνα π.Χ., προσάρτημα του Αργους. Οι Αργείοι τις καταλαμβάνουν το 468 π.Χ., καταστρέφουν καίρια τμήματα της οχύρωσης και εξανδραποδίζουν τους κατοίκους. Μέχρι τον 2ο αιώνα μ.Χ., οπότε τις επισκέπτεται ο Παυσανίας, είναι ορατά μονάχα μέρη της οχύρωσης και η Πύλη των Λεόντων. Αυτό το μεγαλειώδες έμβλημα βασιλικής δύναμης και επιβολής θα είναι το αδιαμφισβήτητο τοπόσημο της ένδοξης πόλης που δεν υπήρχε πια, μέχρι τον 19ο αιώνα, οπότε ο Ερρίκος Σλήμαν θα ξεκινήσει τις ανασκαφές. Ακέφαλοι οι λέοντες και η πόλη λεηλατημένη από χέρια ντόπιων, κατακτητών, αλλά και περιηγητών, θα επιβεβαιώνουν το λατινικό απόφθεγμα: sic transit gloria mundi. Ετσι παρέρχεται η δόξα του κόσμου.

Οι πρωταγωνιστές της μάχης – Το τέλος της ιδέας για ενότητα του κράτους του Μέγα Αλέξανδρου

Είναι γνωστό, ότι σχεδόν αμέσως μετά τον θάνατο του Μέγα Αλέξανδρου (323 π.Χ.), άρχισε το μοίρασμα της αυτοκρατορίας του σε βασίλεια. Το πρώτο μοίρασμα έγινε το 323 π.Χ. με τη συμφωνία της Βαβυλώνας και ακολούθησε νέα διανομή με τη συμφωνία του Τριπαράδεισου στη Συρία (321 π.Χ.). Στη συνέχεια όμως, άρχισαν οι διαμάχες.

Τα επόμενα χρόνια, έφυγαν από τη ζωή, είτε από φυσικά αίτια, είτε σε πολέμους, είτε ακόμα και δολοφονημένοι, ο Περδίκκας, ο Κρατερός, ο Λεοννάτος, ο σπουδαίος Αντίγονος, ο Ευμένης, ίσως ο ικανότερος στρατιωτικός απ'όλους, ο ετεροθαλής αδερφός του Αλέξανδρου Φίλιππος Αριδαίος, διανοητικά καθυστερημένος σύμφωνα με όλες τις πηγές η σύζυγος του Μακεδόνα στρατηλάτη Ρωξάνη, ο γιος του Αλέξανδρος Δ', που γεννήθηκε λίγο μετά τον θάνατο του πατέρα του κ.ά.

Φτάνουμε έτσι στο τέλος του 4ου π.Χ. αιώνα, όπου είχαν ήδη διαμορφωθεί τα περισσότερα βασίλεια των διαδόχων του Μέγα Αλέξανδρου. Ο Πτολεμαίος Α', είχε την Αίγυπτο, ο Στέλευκος Α'τη χώρα από τη Μεσοποταμία ως την Ινδική, ο Αντίγονος τη Μικρά Ασία, τη Συρία, τη Φοινίκη και την Κύπρο, ο Κάσσανδρος τη Μακεδονία και ο Λυσίμαχος, τη Θράκη.

Το 306 π.Χ., ο Αντίγονος (ο επονομαζόμενος Μονόφθαλμος ή Κύκλωψ, καθώς στην πολιορκία της Περίνθου, πόλης της Θράκης το 340 π.Χ. είχε χάσει το αριστερό του μάτι), έχοντας αποκτήσει σημαντική δύναμη, αναγόρευσε τον εαυτό του βασιλιά, με απώτερο  στόχο να ενώσει ξανά το κράτος του Μέγα Αλέξανδρου. Αναγνωρίστηκε βασιλιάς ο ίδιος καθώς  κι ο γιος του Δημήτριος, ο επονομαζόμενος Πολιορκητής , από πολλές πόλεις της Κεντρικής Ελλάδας και το Κοινό των Νησιωτών.

Να πούμε δυο λόγια για τον Δημήτριο (337 π.Χ. – 283 π.Χ.). Ήταν γιος του Αντίγονου και της Στρατονίκης. Εξαιρετικός στρατιωτικός, θεωρείται ότι χρησιμοποιούσε τακτικές που ήταν πολύ μπροστά από την εποχή του, ενώ το προσωνύμιο Πολιορκητής, προκύπτει από τις πολιορκητικές μηχανές, που χρησιμοποιούσε, κυρίως, κατά την εκστρατεία της Ρόδου (305 π.Χ.- 304 π.Χ.) : βαλλίστρες, καταπέλτες και πολιορκητικοί πύργοι, που σύμφωνα με τον Διόδωρο, ξεπερνούσαν σε ύψος τα τείχη της πόλης. Ανάμεσα στα πολιορκητικά μέσα, ξεχώριζε αναμφίβολα η ελέπολι (s), δημιούργημα του αρχιτέκτονα Επίμαχου, όπου τοποθετήθηκαν οι καταπέλτες.

Ο Δημήτριος, ήταν φημισμένος και για τις ερωτικές του περιπέτειες. Είχε, τουλάχιστον, 5 (!) νόμιμες συζύγους και αμέτρητες ερωμένες. Ο πατέρας του, Αντίγονος έβλεπε με σχετική κατανόηση τις ατέλειωτες αυτές «ιστορίες» του γιου του, καθώς θεωρούσε ότι ήταν ένα μεγάλο παιδί!

Από την άλλη πλευρά όμως και οι άλλοι διάδοχοι, αναγόρευσαν τους εαυτούς τους βασιλείς και έκαναν συνασπισμό εναντίον του Αντίγονου.

Πριν τη μάχη της Ιψού, έλαβαν χώρα δύο σημαντικά γεγονότα που έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην τελική έκβασή της.O Σέλευκος, το 305 π.Χ., τερμάτισε τον πόλεμο με τον Ινδό βασιλιά Σανδόκροττο, αφού του παραχώρησε τις επαρχίες κατά μήκος του Ινδού ποταμού, ενώ ο Ινδός μονάρχης, έδωσε στον Σέλευκο 500 πολεμικούς ελέφαντες που, όπως θα δούμε, είχαν καταλυτική συμμετοχή στη μάχη της Ιψού.

Το φθινόπωρο του 302 π.Χ., ο Σέλευκος βρισκόταν στην Καππαδοκία και για να τον αναγκάσει να αποσυρθεί, ο Αντίγονος, έστειλε τμήμα του στρατού του στη Βαβυλώνα, για να τον χτυπήσει στα νώτα. Οι δυνάμεις αυτές όμως, δεν ήταν επαρκείς. Οι νεότεροι ιστορικοί, συμφωνούν ότι αν τότε ο Αντίγονος είχε συντρίψει τις δυνάμεις του Σέλευκου, η μάχη της Ιψού θα είχε διαφορετική έκβαση.

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ ΙΨΟΥ – ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ

Η Ιψός, ήταν περιοχή της Φρυγίας κοντά στο σημερινό χωριό της Τουρκίας  Σίπσιν. Η περίφημη μάχη, έγινε εκεί τον Αύγουστο του 301 π.Χ. Αντίπαλοι ήταν, από τη μία πλευρά ο Αντίγονος 80 χρονών πλέον τότε ( να θυμίσουμε ότι ήταν στρατηγός του Φίλιππου και του Μέγα Αλέξανδρου) και ο γιος του Δημήτριος και από την άλλη ο Σέλευκος (Α'Νικάτωρ), ο Λυσίμαχος, ο Αντίοχος(Α΄ Σωτήρ) και ο Κάσσανδρος. Ο Αντίγονος με τον Δημήτριο, διέθεταν 70.000 πεζούς, 10.000 ιππείς και 75 πολεμικούς ελέφαντες. Ο στρατός των αντιπάλων του, διέθετε 64.000 πεζούς, 10.500 ιππείς, 120 άρματα και 480 πολεμικούς ελέφαντες.

Πρώτος, ξεκίνησε την επίθεση ο Δημήτριος με το βαρύ ιππικό του, εναντίον του συμμαχικού ιππικού που βρισκόταν απέναντί του, υπό τις διαταγές του Αντίοχου, γιου του Σέλευκου και το έτρεψε σε φυγή. Όμως, παρασύρθηκε στην καταδίωξη και άφησε ακάλυπτη τη φάλαγγα του Αντίγονου. Οι αντίπαλοι τους, με τους πολεμικούς ελέφαντες, απέκλεισαν κάθε οδό επιστροφής.

Ωστόσο, οι 70.000 πεζοί του Αντίγονου, αποτελούσαν φόβητρο, γι'αυτό οι σύμμαχοι αρκούνταν σε εκφοβιστικές επιθέσεις του ιππικού τους εναντίον τους. Η τακτική αυτή, έκαμψε το φρόνημα των οπλιτών του Αντίγονου, μεγάλο μέρος από τους οποίους αποσκίρτησε και προσχώρησε στους συμμάχους. Βλέποντας ο Αντίγονος ότι ο Δημήτριος δεν θα μπορέσει να τον βοηθήσει, ρίχτηκε στη μάχη, όπου και σκοτώθηκε.Αυτό ήταν ουσιαστικά το τέλος της μάχης της Ιψού.

ΜΕΤΑ ΤΗ ΜΑΧΗ – ΟΙ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ

Με την ήττα και τον θάνατο του Αντίγονου στην Ιψό, έπαυσε οριστικά κάθε ιδέα για ενότητα του κράτους του Μέγα Αλέξανδρου, αφού οι δυνάμεις που την επιδίωξαν, έπαθαν πανωλεθρία. Τα εδάφη που κατείχε ο Αντίγονος μοιράστηκαν : ο Λυσίμαχος, πήρε το μεγαλύτερο  μέρος της δυτικής Μικράς Ασίας, ως το όρος Ταύρος. Ο αδελφός του Κάσσανδρου Πλείσταρχος, πήρε την Κιλικία. Ο βασικός συντελεστής της νίκης Σέλευκος, πήρε τις μικρασιατικές επαρχίες ανατολικά του Ταύρου και το βόρειο τμήμα της Συρίας. Τέλος, ο Πτολεμαίος, αν και δεν πρόσφερε σχεδόν τίποτα στη μάχη της Ιψού, πήρε τμήματα της Λυκίας, της Παμφυλίας, της Πισιδίας και τη νότια Συρία. Ο διακανονισμός όμως αυτός, άφησε πολλά σοβαρά προβλήματα άλυτα και οι συγκρούσεις μεταξύ των Διαδόχων δεν σταμάτησαν.

Ο Δημήτριος, μετά την ήττα στην Ιψόμε 5.000 πεζούς και 4.000 ιππείς κατέφυγε στην Έφεσο και από εκεί στον Πειραιά. Τελικά, αναγεννημένος από τις στάχτες του θα λέγαμε, έπαιξε καθοριστικό ρόλο στις εξελίξεις στην Ελλάδα, κυρίως μετά τον θάνατο του Κάσσανδρου, τον Μάιο του 297 π.Χ.

Στις μέρες μας οποιαδήποτε αναφορά σε προφητείες θυμίζει επικίνδυνα συνωμοσιολογικές πένες και μεταφυσικά μυαλά, αν και στην αρχαιότητα οι πρόγονοί μας δεν έπαιρναν αψήφιστα τις βουλές των θεών και τα αποκαλυπτικά μηνύματά τους.

Η πρωθιέρεια του Απόλλωνα στο Μαντείο των Δελφών, η εκάστοτε Πυθία, έπεφτε σε έκσταση και μετέφερε τη χρησμοδότηση του θεού προς τον ενδιαφερόμενο, καθώς όλοι έψαχναν να μάθουν τις θεϊκές διαθέσεις για τα σχέδιά τους.

Λακωνικοί, δυσνόητοι, αινιγματικοί και διφορούμενοι, οι χρησμοί της Πυθίας δεν ήταν παίξε γέλασε και η σωστή αποκωδικοποίησή τους ήταν υψίστης σημασίας για τα μελλούμενα του αρχαίου κόσμου, καθώς η απόκοσμη λαλιά της έδινε μορφή και υπόσταση σε εκστρατείες και πολιτικά γεγονότα που άλλαζαν τον τότε γνωστό πλανήτη…

Ο Ιουλιανός ο Παραβάτης, ο χριστιανισμός και η ειδωλολατρία

Ο ρωμαίος αυτοκράτορας της πρωτοβυζαντινής περιόδου Φλάβιος Κλαύδιος Ιουλιανός, περισσότερο γνωστός ως Ιουλιανός ο Παραβάτης ή Ιουλιανός ο Αποστάτης, ανέβηκε στο τιμόνι της Ρώμης το 361 μ.Χ., σε μια εποχή που ο χριστιανισμός κέρδιζε ολοένα και περισσότερο έδαφος στα εδάφη της αυτοκρατορίας. Παρά ταύτα, ο νέος καίσαρας όχι μόνο αποκήρυξε τη νέα πίστη αλλά έκανε και ό,τι περνούσε από το χέρι του για να την υπονομεύσει, καθώς ήταν ο μόνος παγανιστής αυτοκράτορας μετά τον Μέγα Κωνσταντίνο.

Έχοντας λάβει ευρύτατη κλασική παιδεία, ο ειδωλολάτρης Ιουλιανός δεν έβλεπε με καλό μάτι την εξάπλωση του χριστιανισμού, τον οποίο θεωρούσε ασύμβατο με τον ελληνικό τρόπο ζωής. Ήθελε διακαώς την επιστροφή της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας στην εθνική θρησκεία και προσπάθησε όχι μόνο να αναβιώσει τα ειδωλολατρικά ήθη και έθιμα αλλά και να περιστείλει δραστικά την απήχηση του χριστιανισμού στα λαϊκά στρώματα.

Αφού αποκατέστησε λοιπόν επισήμως την εθνική θρησκεία το 362 μ.Χ. και απαγόρευσε σε χριστιανούς να διδάσκουν την κλασική παιδεία, στράφηκε κατόπιν στο Μαντείο των Δελφών θέλοντας να αναβιώσει την παλιά του δόξα. Αφού εκχώρησε στο μαντείο πλήθος προνομίων αλλά και τακτές εισφορές, έστειλε έναν έμπιστό του γιατρό, τον Ορειβάσιο, να συναντήσει την Πυθία και να τη συμβουλευτεί για τον καλύτερο δυνατό τρόπο αναβίωσης της αίγλης του μαντείου.

Παρά τις προσπάθειες του Ιουλιανού να επαναφέρει τα ήθη και τα έθιμα των αρχαίων Ελλήνων και να ξαναζωντανέψει το μαντείο, η απάντηση της Πυθίας (στον τελευταίο ποτέ χρησμό που έδωσε) θα σήμανε το τέλος του ιερού, το οποίο και εγκαταλείφθηκε τελικά. Όπως μας παραδίδει ο χριστιανός ιστορικός Φιλοστόργιος, η Πυθία αποφάνθηκε: «Είπατε τω βασιλήι , χαμαί πέσε δαίδαλος αυλά, Ουκέτι Φοίβος έχει καλύβαν ου μαντίδα δάφνην, ου παγάν λαλεούσαν, απέσβετο και λάλον ύδωρ» («πέστε του βασιλιά: γκρεμίστηκαν οι πλουμιστές αυλές εχάθη, δεν έχει ο Φοίβος πια καλύβι, ούτε προφητικιά έχει δάφνη μήτε πηγή που να λαλά και το μελητικό νερό βουβάθη» - μετάφραση Ν. Καζαντζάκη).

Η Πυθία προφήτευσε όχι μόνο το δικό της τέλος αλλά και την πτώση όλων των παλιών θεών. Όσο για τον Ιουλιανό, σε λιγότερο από 20 μήνες αργότερα θα ήταν κι αυτός παρελθόν, καθώς σε εχθροπραξία με τους Πέρσες το 363 μ.Χ. θα τρυπιόταν πισώπλατα από το δόρυ στρατιώτη και θα άφηνε την τελευταία του πνοή στη σκηνή του. Μαζί του πέθανε και ο παλιός κόσμος…

Ο Φίλιππος της Μακεδονίας και ο έλεγχος της Δελφικής Αμφικτιονίας

Ο πανίσχυρος μακεδόνας βασιλιάς Φίλιππος Β’ ένωσε υπό την ηγεμονία του τα υπόλοιπα ελληνικά βασίλεια της εποχής, θέτοντας ουσιαστικά τις βάσεις για την κατοπινή αλεξάνδρεια εκστρατεία. Και βέβαια από τη στιγμή που εδραιώθηκε στον θρόνο της Μακεδονίας και ενοποίησε το βασίλειό του, δεν ήταν δυνατόν να αγνοήσει την πανελλήνια αίγλη του Μαντείου των Δελφών, θέλοντας τώρα να αποσπάσει την εύνοια του Απόλλωνα αλλά και του σημαντικότερου θρησκευτικού κέντρου του κοινού των Ελλήνων.

Η ευκαιρία που τόσο έψαχνε του παρουσιάστηκε με τον Γ’ Ιερό Πόλεμο, όταν οι Φωκείς άρπαξαν τα χρήματα του μαντείου και ο Φίλιππος θέλησε να επαναφέρει τη νομιμότητα οδηγώντας τα στρατεύματά του κατά των ιερόσυλων Φωκέων. Ο ευσεβής Φίλιππος κατέφτασε με τους δαφνοστεφανωμένους οπλίτες του στο Μαντείο των Δελφών ως ελευθερωτής, έχοντας σκοπό να αποκτήσει τον έλεγχο της Δελφικής Αμφικτιονίας. Την απέκτησε σε τέτοιο βαθμό ώστε ο Δημοσθένης να κατηγορεί τώρα την Πυθία ως «φιλιππίζουσα» (όπως μας λέει ο Πλούταρχος)!

Η Πυθία τον αντάμειψε με έξι χρησμούς για τα μελλούμενα, αν και εδώ μας ενδιαφέρει αυτός που απέσπασε το 359 π.Χ., όταν η πρωθιέρεια του παρήγγειλε: «Αργυρέαις λόγχαισι μάχου και πάντα κρατήσεις». Ο Φίλιππος κατάλαβε σωστά πως η Πυθία δεν αναφερόταν στις λόγχες των στρατιωτών του αλλά στα ασημένια νομίσματα που είχε μόλις κόψει, καλώντας τον ουσιαστικά να αποκτήσει οικονομική δύναμη παρά στρατιωτική υπεροχή.

Τα ορυχεία ασημιού και χρυσού των γειτονικών βασιλείων (όπως των Θασίων) μπήκαν έτσι στο στόχαστρό του και σύντομα τα απέκτησε, επιστρατεύοντας πια τον πλούτο του για πολιτικές δωροδοκίες, οι οποίες μετατράπηκαν στον ακρογωνιαίο λίθο της φιλίππειας διπλωματίας. Τα πλούσια κοιτάσματα του Παγγαίου σε χρυσό και άργυρο του έδωσαν την υπεροχή που τον εκτίναξε στον ρόλο του ρυθμιστή των ελληνικών πραγμάτων, συμβάλλοντας όσο τίποτε άλλο στην κοσμοκρατορία των Μακεδόνων…

Ο Γρίνος και η ίδρυση της Κυρήνης

Η αποικία της Θήρας στη Βόρεια Αφρική ήταν ένα από τα σημαντικότερα πολιτιστικά, εμπορικά και θρησκευτικά κέντρα του ελληνικού κόσμου ήδη από την ίδρυσή της κατά το 630 π.Χ. Και μάλιστα όλα έγιναν όπως τα παρήγγειλε το Μαντείο των Δελφών, καθώς το αρχικό «όχι» του βασιλιά Γρίνου θα έφερνε πολλές αναποδιές στο βασίλειό του!

Ο χρησμός του Απόλλωνα το 639 π.Χ. προς τον βασιλιά της Θήρας Γρίνο (αναφέρεται τόσο στον Ηρόδοτο όσο και τον ρωμαίο ιστορικό Ιουστίνο), όταν ο τελευταίος απευθύνθηκε στο Μαντείο των Δελφών για τα δεινά που έπλητταν το νησί του, τον κάλεσε να αποικήσει τη Λιβύη. Ο βασιλιάς αρνήθηκε όμως λέγοντας πως είναι πολύ γέρος για τέτοιες περιπέτειες, την ίδια ώρα που δεν γνώριζε καν πού είναι η Λιβύη!

Κι έτσι αμέλησε τον χρησμό, αν και η θεϊκή μήνη θα έπεφτε σύντομα στη Θήρα μαστίζοντάς τη με εφτά χρόνια ξηρασίας. Όταν ο Γρίνος απευθύνθηκε ξανά στους Δελφούς, η Πυθία του θύμισε με νόημα τον παλιότερο χρησμό, πείθοντας έτσι τον Γρίνο να επιδοθεί στην εκστρατεία τόσο για την ανεύρεση της Λιβύης όσο και την κατάκτησή της!

Σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ο δεύτερος αυτός χρησμός δόθηκε απευθείας στον Βάττο Α’, τον ιδρυτή της Κυρήνης και πρώτο έλληνα βασιλιά της Αφρικής, που είχε πάει στους Δελφούς ως φέρελπις νέος της Θήρας. Ο νεαρός έψαχνε να βρει θεραπεία για τα προβλήματα που είχε στον λόγο του και το μαντείο τον συμβούλευσε να εκστρατεύσει στη Λιβύη για να βρει τη λαλιά του! Όπως μας λέει ο Ηρόδοτος, ο Βάττος δυσανασχέτησε με τη χρησμοδότηση, λέγοντας εξοργισμένος ότι ήθελε να λύσει το προσωπικό του πρόβλημα και η Πυθία του έδινε εντολή να κάνει ανέτοιμος μια πολεμική εκστρατεία και μάλιστα σε ένα μέρος που κανένας δεν γνώριζε!

Ο Βάττος έφυγε με δυο καράβια όλα κι όλα, αποίκησε την Κυρήνη και βρήκε τελικά τη μιλιά του, αφού σύμφωνα με τον Παυσανία είδε ένα λιοντάρι «και τρόμαξε τόσο πολύ που λύθηκε η γλώσσα του»…

Ο Ονομάκριτος και οι πλαστογραφίες του

Ο αρχαίος κόσμος διαμορφώθηκε στο γενικό του περίγραμμα από τις ξακουστές εκστρατείες των Περσών και των Ελλήνων, καθώς στρατηλάτες όπως ο Ξέρξης και ο Μέγας Αλέξανδρος συνέβαλαν με τις κατακτήσεις τους τα μέγιστα στην επαφή ετερόκλητων λαών, πυροδοτώντας πολιτισμικά δάνεια, την ανάπτυξη του εμπορίου και την προαγωγή της γνώσης. Κι αν δεν ήταν μάλιστα οι τουλάχιστον ύποπτες προφητείες του χρησμολόγου Ονομάκριτου, ο κόσμος ενδέχεται να ήταν τελείως διαφορετικός!

Για τον αθηναίο ποιητή του 6ου αιώνα π.Χ., ο Ηρόδοτος μας λέει ότι απασχολούνταν στην αυλή του τυράννου Πεισίστρατου σκαρώνοντας στιχάκια που θα έμεναν τελικά γνωστά ως «Ορφικά» (πολλοί ιστορικοί αποδίδουν πράγματι στον Ονομάκριτο την ιερή γραμματεία του Ορφισμού!), αλλά και καταγράφοντας για πρώτη φορά τα ομηρικά έπη. Το μόνο πρόβλημα; Ότι οι σύγχρονοί του τον κατηγορούσαν ότι συμπεριλάμβανε και δικούς του χρησμούς στη συλλογή του ποιητή και χρησμοθέτη Μουσαίου (που λεγόταν πως ήταν μαθητής του ίδιου του μυθικού Ορφέα)!

Ο Ονομάκριτος επιμελήθηκε τη συλλογή των χρησμών του Μουσαίου κατά τη διακυβέρνηση του Ίππαρχου και πρέπει να προσέθεσε πολλά δικά του στοιχεία (όπως αναφέρει και ο Παυσανίας), καθώς για την υπόθεση αυτή εκτοπίστηκε από την Αθήνα. Δεν ξέχασε όμως ποτέ τον εξοστρακισμό του και όταν βρήκε τελικά άσυλο στην Περσία, έπεισε τον Ξέρξη με ένα νέο σώμα πλαστών χρησμών να εκστρατεύσει εναντίον της Ελλάδας!

Ο Ονομάκριτος, που παρουσιάστηκε στον πέρση βασιλιά ως κάτοχος όλης της ελληνικής γνώσης, προφήτευσε βολικά την εμφατική νίκη των Περσών έναντι των Ελλήνων, καθώς έτσι έλεγαν τα σημάδια (του!). Ο Ξέρξης πείστηκε για το νικηφόρο της εκστρατείας του, την οποία βάσισε λίγο πολύ σε ένα ψέμα! Την ίδια ώρα, οι πλαστοί ορφικοί ύμνοι του Ονομάκριτου έχουν φέρει τα πάνω κάτω στη φιλολογία, καθώς δεν είναι δυνατόν πια να διακριθούν τα αυθεντικά θρησκευτικά άσματα από τις παραχαράξεις του αθηναίου ποιητή…

Ο Λυκούργος και το σπαρτιατικό πολίτευμα

Το αν ο βασιλιάς της Σπάρτης και μεγάλος νομοθέτης ήταν πράγματι ιστορικό πρόσωπο ή μυθολογική μορφή είναι κάτι που συνεχίζει να προκαλεί τριγμούς στην Ιστορία, καθώς αγνοούμε ακόμα και την εποχή που υποτίθεται ότι έζησε και έδρασε. Ο Αριστοτέλης τον τοποθετεί στα χρόνια του Ιφίτου, περί το 884 π.Χ. δηλαδή, ενώ ο Ξενοφών τον θέλει να ζει περισσότερα από 200 χρόνια νωρίτερα, κατά την περίοδο των Ηρακλειδών.

Παρά τις ιστοριογραφικές περιπέτειες, ο βασιλιάς της Σπάρτης ήταν υπεύθυνος για το μεγαλύτερο μέρος της πολιτείας των Λακεδαιμονίων θέτοντας τις θεμελιώδεις αρχές του σπαρτιατικού πολιτεύματος, αν και ό,τι έκανε, το έκανε κάτω από την καθοδήγηση του Μαντείου των Δελφών. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, ο Λυκούργος κατέληξε στη νέα του νομοθεσία («Ρήτρα») υπό την άμεση επίβλεψη της Πυθίας, εγκαθιδρύοντας τελικά ένα καθεστώς πολιτικής και κοινωνικής ευνομίας.

Όταν γέρασε μάλιστα και ένιωθε πως είχε φτάσει στα τελευταία του, επικαλέστηκε και πάλι το Μαντείο των Δελφών για να δεσμεύσει τους εφόρους και τον λαό του στη νομοθεσία του. Τους ζήτησε να του ορκιστούν πως αν δεν τους έφερνε αυτοπροσώπως νέο χρησμό από τους Δελφούς, τότε θα ίσχυε για πάντα το πολίτευμα που τους είχε παραδώσει. Εννοείται ότι έφυγε από τη Σπάρτη και δεν επέστρεψε ποτέ, κάνοντας τη λυκούργεια «Ρήτρα» να ζήσει για περισσότερα από 500 χρόνια…

Το ίδιο έκανε εξάλλου και ο Σόλων ο Αθηναίος για να εγκαθιδρύσει νομοθετικά τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία και να ανατρέψει τους ανηλεείς Δρακόντειους Νόμους: επικαλέστηκε χρησμό του Μαντείου των Δελφών για να φέρει τις σαρωτικότερες αλλαγές που είχε δει ποτέ δημοκρατική μεταρρύθμιση!

Σπουδαίο ρόλο στη ζωή των αρχαίων Ελλήνων κατείχε η άγρια πανίδα, η προστασία της οποίας ήταν κύριο μέλημα στους αρχαίους χρόνους, γεγονός που αποτυπώνεται τόσο στο χαρακτήρα της θεάς Αρτέμιδος όσο και στις ρυθμίσεις της θήρας μέσω θρησκευτικών κανονισμών.

Τα παραπάνω στοιχεία καταγράφονται σε έρευνα των Χρήστου Σώκου, ερευνητή και διαχειριστή σε θέματα άγριας πανίδας στη Διεύθυνση Έρευνας και Τεκμηρίωσης της Κυνηγετικής Ομοσπονδίας Μακεδονίας & Θράκης και Περικλή Μπίρτσα, επίκουρου καθηγητή Βιολογίας Άγριας Πανίδας στο Τμήμα Δασοπονίας & Διαχείρισης Φυσικού Περιβάλλοντος/ ΤΕΙ Λάρισας.

Όπως αναφέρεται σε σχετική μελέτη με τίτλο «Προσεγγίσεις των αρχαίων Ελλήνων στη διατήρηση της πανίδας και στη δραστηριότητα της θήρας», οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τη θήρα ωφέλιμη και αξιέπαινη δραστηριότητα για τον άνθρωπο, καθώς αποτελεί μέσο διαπαιδαγώγησης, δοκιμής ικανοτήτων και σύμβολο ελευθερίας.

Ο Ξενοφώντας (430-354 π.Χ.), όπως εξηγεί στο ΑΜΠΕ ο κ. Μπίρτσας, στο έργο του «Κυνηγετικός» αναδεικνύει τη θήρα σε άριστο μέσο διαπαιδαγώγησης των νέων. Θεωρεί τη θήρα απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία ώριμου και ολοκληρωμένου πολίτη, καθώς είναι ωφέλιμη για το άτομο επειδή σκληραγωγεί το σώμα και οξύνει τις αισθήσεις και το πνεύμα.

Οι κυνηγοί κάθε εποχής, υιοθετώντας μια ολιστική προσέγγιση, η οποία ορίζεται από τις παραπάνω τρεις διαστάσεις της θήρας, αναμένεται να αποκομίζουν περισσότερα οφέλη από τη δραστηριότητά τους, σημειώνουν οι δύο ερευνητές.

Δεχόμενοι τη διαχρονικότητα των παραπάνω αξιών, οι σύγχρονοι διαχειριστές θήρας θα πρέπει να τις λαμβάνουν υπ’ όψιν τους, ώστε μέσω αυτών να εξετάζουν την ορθότητα των επιλογών τους, τονίζουν.

Οι αρχαίοι Έλληνες, σύμφωνα με τους ίδιους, δεν δίνουν έμφαση στην επεξήγηση του νοήματος της θήρας, καθώς δεν εντοπίστηκε κάποια ιδιαίτερη προσπάθεια ερμηνείας των πτυχών και των διαστάσεών της. Ίσως, επειδή για την αρχαία κοινωνία η θήρα ήταν κάτι το αυτονόητο, το απτό και το κοινό, σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στη σύγχρονη κοινωνία.

Γι’ αυτό το λόγο, στη σχετική μελέτη έγινε η προσπάθεια να αποκαλυφθεί ο τρόπος σκέψης των αρχαίων για την πανίδα και τη θήρα, έμμεσα, από τους μύθους, τη θρησκεία, τη φιλοσοφία και την τέχνη.

Αποδείχθηκε, λοιπόν, ότι σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες, η θήρα βοηθά τους ανθρώπους να βελτιώσουν και να δοκιμάσουν τις σωματικές και τις πνευματικές τους ικανότητες. Τα οφέλη του κυνηγιού συνοδεύουν τους κυνηγούς και στους άλλους τομείς της ζωής τους και τους βοηθούν να διατηρούνται εύρωστοι, να γίνονται σοφότεροι, έμπιστοι, ετοιμοπόλεμοι και να καλλιεργούν αισθήματα συνεργασίας και αλληλεγγύης.

Η θήρα για τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείς και καλλιτέχνες

Η δραστηριότητα της θήρας παρουσιάζεται συχνά στη Μινωική και Μυκηναϊκή τέχνη από το 2000 π.Χ. και αργότερα αποτελεί μια εξέχουσα πτυχή της ελληνικής γραμματείας, από την εποχή του Ομήρου, το 800 π.Χ.. Αυτή η ενασχόληση με τη θήρα αντικατοπτρίζει το ενδιαφέρον και τον ενθουσιασμό όλων των τάξεων της αρχαίας ελληνικής κοινωνίας για την άγρια πανίδα και τη θήρα.

Ο Ξενοφώντας αναφέρει χαρακτηριστικά: «Προτρέπω τους νέους να μην περιφρονούν τα κυνήγια και την υπόλοιπη εκπαίδευση, γιατί από αυτά γίνονται καλοί στα πολεμικά και στα άλλα ζητήματα, από τα οποία είναι απαραίτητο να προέρχεται σωστή σκέψη, λόγος και πράξη».

Ο συσχετισμός της θήρας με τον ηρωισμό καταδεικνύει τον ηρωικό χαρακτήρα της θηρευτικής πράξης και τη δυνατότητά της να εξυψώσει την ανθρώπινη φύση. Σύμφωνα με τον Ξενοφώντα, το κυνήγι είναι επικίνδυνο, αλλά και συναρπαστικό.

Δεν είναι τυχαίο ότι μυθικοί ήρωες, όπως ο Οδυσσέας και ο Θησέας, απέκτησαν μεγάλη υπεροχή, μαθητεύοντας σχετικά με τη θήρα και την υπόλοιπη παιδεία κοντά στον Κένταυρο Χείρωνα, το δάσκαλο των κυνηγών.

Την ίδια εποχή, ο Πλάτωνας (428-348 π.Χ.) αποδοκιμάζει στους «Νόμους» κάθε εύκολο και δόλιο τρόπο σύλληψης των ζώων, όπως τα δίχτυα και οι παγίδες. Τέτοιες μέθοδοι δεν συμβάλλουν στην εξάσκηση του σώματος. Πέρα από αυτό, δεν έχουν καμία παιδαγωγική επιρροή στους κυνηγούς, επειδή έτσι δεν εκτιμούν την κυνηγετική τους επιτυχία, ούτε το θήραμα (μόνο η δυσκολία δίνει αξία στο κυνήγι): "…ο νομοθέτης, για τη θέσπιση νόμων για το κυνήγι… θα πρέπει να επαινέσει το κυνήγι με σκοπό την άσκηση των νέων…".

Μια τρίτη πηγή πληροφοριών είναι το βιβλίο "Ονομαστικόν"του Πολυδεύκη, γραμμένο προς το τέλος του 2 αιώναου μ.Χ.. Πέντε αιώνες μετά τον Ξενοφώντα και τον Πλάτωνα, ο Πολυδεύκης τόνισε εκ νέου ότι οι ψυχικές και σωματικές ικανότητες δοκιμάζονται και ενισχύονται μέσα από τη θήρα.

Σύμφωνα με τον Αθήναιο (2ος-3ος αιώνας μ.Χ.), οι Μακεδόνες δεν επέτρεπαν σε ορισμένους άντρες να ξαπλώσουν κατά τη διάρκεια συμποσίου εφόσον δεν είχαν θηρεύσει κάπρο (αρσενικό αγριόχοιρο) χωρίς δίχτυ. Το δίχτυ περιόριζε το ζώο και η θανάτωσή του ήταν ευκολότερη και ασφαλέστερη για τον κυνηγό. Στη Σπάρτη, τα αγόρια δεν μπορούσαν να συμμετέχουν στο συμπόσιο προς τιμήν της Αρτέμιδος, εάν δεν είχαν συμμετάσχει σε κυνηγετικές εξόδους.

Εκτός από τα γραπτά κείμενα, μια δεύτερη πηγή πληροφόρησης είναι τα δημιουργήματα των καλλιτεχνών. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι αρχαίοι Έλληνες κυνηγοί ποτέ δεν απεικονίζονται να θηρεύουν από άρματα, όπως συμβαίνει στην Ανατολή από τους Ασσύριους, Πέρσες και Αιγύπτιους. Οι Έλληνες θηρεύουν ως ιππείς ή συχνότερα πεζοί, ενώ για τους βασιλείς, συνήθως, δεν υπάρχει βασιλική συνοδεία κατά το κυνήγι.

Το πνευματικό αποτέλεσμα της θήρας έχει αναγνωριστεί από τον Ξενοφώντα μέχρι και σύγχρονους διανοούμενους, όπως τον Ρούσβελτ, τον Ορτέγκα και τον Λέοπολντ, επισημαίνουν οι δύο ερευνητές και σημειώνουν πως η θήρα, ως αρχέγονη δραστηριότητα, είναι από τις πρώτες που οφείλουν να αντισταθούν στην αλλοτρίωση της σχέσης του ανθρώπου με τη φύση και στην αλόγιστη είσοδο και αδιάκριτη αποδοχή των προτύπων της τεχνολογικής εξέλιξης.

Η μελέτη των αρχαιολόγων έχει δείξει ότι στην αρχαία Ελλάδα δεν γιορταζόταν η Πρωτοχρονιάκαθώς τότε μεγαλύτερη σημασία είχε η αρχή κάθε μήνα, η οποία ονομαζόταν νουμηνία.

Μια επιγραφική μαρτυρία μας ενημερώνει ότι στην Αθήνα γινότανμια θρησκευτική τελετή στην αρχή του νέου έτους ή σωστότερα την τελευταία ημέρα του απερχομένου, αφορούσε όμως περιορισμένο αριθμό ατόμων. Επρόκειτο για μια θυσίατων απερχόμενων αξιωματούχων στον Δία Σωτήρα και την Αθηνά Σωτείρα και απέβλεπε στην εξασφάλιση της εύνοιας των θεών αυτών για τη νέα χρονιά.

Μόλις στα ρωμαϊκά χρόνια και κάτω από την επίδραση της ίδιας της Ρώμης άρχισε ο εορτασμός της Πρωτοχρονιάς, ο οποίος επεκτάθηκε σε όλη την επικράτεια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας, επομένως και στον ελληνικό χώρο.

Ήταν ο Ιούλιος Καίσαραςπου το 46 π.Χ. καθιέρωσε την 1η Ιανουαρίου ως αρχή του έτους, κάτι που έκτοτε γνώρισε ευρεία διάδοση στη Δύση με λιγοστές και περιορισμένες τοπικά και χρονικά εξαιρέσεις, όπως π.χ. στην εποχή του Καρόλου του Μεγάλου (ο τελευταίος επειδή συνέβη να ανεβεί στον θρόνο τα Χριστούγεννα του 800 μ.Χ. όρισε για την επικράτειά του ως αρχή του χρόνου τις 25 Δεκεμβρίου).

Στον Ιούλιο Καίσαρα και στις γνώσεις του περίφημου αστρονόμου από την Αλεξάνδρεια, Σωσιγένη, τη συνδρομή του οποίου είχε ζητήσει, οφείλουμε και την προσαρμογή του έτους στη διάρκεια της περιστροφής της Γης γύρω από τον Ήλιο. Η σειρά των μηνών που ισχύουν σήμερα, η διάρκεια και οι ονομασίες τους οφείλονται εν πολλοίς στη διορατικότητα του ρωμαίου στρατηλάτη και πολιτικού.

Στην αρχαία Ελλάδα το έτος το αποτελούσαν δώδεκα σεληνιακοί μήνες, οι οποίοι είχαν συνήθως 29 και 30 ημέρες εναλλάξ (πρόκειται για τους «κοίλους» και «πλήρεις» μήνες, αντίστοιχα, των Αρχαίων).

Τα όρια κάθε μήνα τα σηματοδοτούσε η εμφάνιση δύο νέων φεγγαριών, επομένως η διάρκειά του ήταν περίπου 29 ½ ημέρες. Ωστόσο η καθιέρωση ενός έτους 354 ημερών δημιουργούσε πρόβλημα και, αν δεν λαμβάνονταν μέτρα, συνεχώς θα διογκωνόταν, αφού ένα ηλιακό έτος έχει 365 ημέρες.

Για να εκμηδενίσουν τη διαφορά αυτή πρόσθεταν κατά διαστήματα, συνήθως ανά διετία, έναν εμβόλιμο μήνα διάρκειας περίπου 22-23 ημερών. Πιθανότατα οι Έλληνες χρησιμοποίησαν ημερολογιακό έτος 12 μηνών περίπου τον 8ο αι. π.Χ., αφού μνεία της ύπαρξής του εντοπίζεται στον Ησίοδο, αν και ορισμένοι αμφισβητούν την αξία της μαρτυρίας αυτής.

Η σχέση ανάμεσα στο ημερολογιακό έτος και στις γιορτές, ήταν για τους Έλληνες στενή, όπως αποδεικνύεται από το ότι τα ονόματα των περισσοτέρων μηνών τους προέρχονταν από ονομασίες γιορτών που τελούνταν κατά τους μήνες αυτούς.

Οι γιορτές αυτές σπάνια σχετίζονται με επεισόδια από τη ζωή των ίδιων των θεών (παράδειγμα ο μήνας Γαμηλιώνας -Ιανουάριος-, κατά τον οποίο γιορταζόταν ο ιερός γάμος του Δία και της Ήρας, οι ανθρώπινοι γάμοι θεωρούνταν επανάληψη του γάμου αυτού) και συνήθως έχουν να κάνουν με τις αγροτικές ασχολίες που ελάμβαναν χώρα κατά το αντίστοιχο χρονικό διάστημα και με τις οποίες ο άνθρωπος εξασφάλιζε τη σοδειά του συνεπώς και την ύπαρξη και διαιώνισή του.

Το ότι σε αρκετά μέρη του αρχαίου ελληνικού κόσμουτα ονόματα των μηνών δεν σχετίζονται με τις γιορτές των σημαντικότερων θεών τους αλλά συνήθως με αυτές του Απόλλωνα σημαίνει ότι στην καθιέρωσή τους πρέπει να έχει συμβάλει αποφασιστικά ένα ιερό του θεού αυτού με πανελλήνια αποδοχή, όπως αποδεδειγμένα ήταν αυτό στους Δελφούς.

Στην αρχαιότητα οι Έλληνες, αποφάσισαν να υποτάξουν το κοσμικό θαύμα με την νόηση.Από αυτούς για πρώτη φορά στην Ιστορία πρόβαλε η απαίτηση να εξηγήσει ο άνθρωπος τον κόσμο και να συσχετίσει τη ζωή του με το λογικό. Στον θριαμβευτικό δρόμο που ακολούθησε η ελληνική φιλοσοφία πέρασε πολλούς σταθμούς, διήλθε από πολλές φάσεις και για περισσότερο από μία χιλιετία αυτός ο θαυμάσιος λαός, αντλώντας από την πλούσια φύση του, παρουσίασε πλήθος συστημάτων, επιτευγμάτων και λύσεων σε πλείστα όσα ζητήματα και προβλήματα αντίστοιχα.

Οι αρχαίοι Έλληνεςέφεραν την χαραυγή στην φιλοσοφία, διότι παρόλο που και άλλοι λαοί είχαν ωφέλιμες γνώσεις – αντιλήψεις, αυτές παρέμειναν διάσπαρτες και προσκολλημένες στην τέχνη που εξυπηρετούσε τις ανάγκες της καθημερινής ζωής. Οι έμποροι ήξεραν να λογαριάζουν και οι χτίστες και οι ξυλουργοί να χαράζουν τετράγωνα και κύκλους. Όμως δεν κατάφεραν να «διαχωρίσουν» τους αριθμούς – σχήματα από τα αντικείμενα και να τα μελετήσουν ξεχωριστά. Η κοσμοθεωρία τους δούλευε μέσα από την φαντασία και τον πόθο παραμένοντας ως το τέλος μυθική – θρησκευτική και μέσα από την ποίησή τους φανταστική και συμβολική.

Στην Ελλάδα πρώτη φορά «ξαστέρωσε» ο νους του ανθρώπου. Περί τον 6ο ή 7ο π.Χ. αιώνα στις πόλεις της Ιωνίας, με την πλούσια και τολμηρή αστική τάξη, ο άνθρωπος απεγκλωβίζεται από τις μυθικές κοσμοθεωρίες και προσπαθεί για πρώτη φορά να εξηγήσει τα φαινόμενα λογικά και βάσει των φυσικών αιτίων. Θέλει να εξηγήσει το “είναι” και το “γίγνεσθαι”. Να βρει μια “αρχή” την πρώτη ουσία, που με την αλλαγή της έκανε να γεννηθούν όσα βλέπουμε στον κόσμο.

Την αρχή έκαναν οι Ιωνικές πόλεις της Μ. Ασίας, αρχής γενομένης από τη Μίλητο, τη μητρόπολη με τις πολυάριθμες αποικίες και με την πλατιά επικοινωνία στην οποία έζησαν οι πρώτοι φιλόσοφοι, ο Θαλής, ο Αναξίμανδρος, ο Αναξιμένης και ακολουθεί η Έφεσος με τον Ηράκλειτο και πολλές άλλες. Γρήγορα όμως εξαπλώθηκε σε όλο τον κόσμο των ελληνικών αποικιών, στις Θρακικές πόλεις, στα Άβδηρα με τον Πρωταγόρα και τον Δημόκριτο και στην Μεγάλη Ελλάδα με πολλές φιλοσοφικές Σχολές (Πυθαγόρειοι, Ελεάτες, Εμπεδοκλής).

Ενώ λαμβάνουν χώρα αυτές οι διεργασίες, στην Ιωνία γεννιέται η έννοια και η λέξη φιλοσοφία για να φανερώσει την ορμή του Ίωνα ανθρώπου να ψάξει για να μάθει, να υψωθεί ως προσωπικότητα και να κυριαρχήσει στη φύση.

Στον Όμηρο και στον Ησίοδο βρίσκουμε τον σοφό και την σοφία, στοιχεία που καθορίζουν την ικανότητα στο επάγγελμα. Ο καλός τεχνίτης και ο ικανός ναυτικός είναι σοφοί. Το ίδιο και αυτός που καταλαβαίνει τους νόμους και ξέρει να κυβερνά, δηλαδή ο σοφός και σοφιστής (οι επτά σοφοί).

Την λέξη φιλοσοφία την συναντούμε πρώτη φορά σε απόσπασμα του Ηράκλειτου. Συγκεκριμένα αναφέρει ότι πρέπει να γνωρίζουν πολλά οι φιλόσοφοι – “χρή γάρ εύ μάλα πολλών ίστορας φιλόσοφους άνδρας είναι”.

Στον Ηρόδοτο και στο Θουκυδίδη σημαίνει την αγάπη για σοφία που χαρακτηρίζει τον Έλληνα, με συμπληρωματική έννοια να ζητάει κανείς την γνώση για την γνώση χωρίς κάποια πρακτική ωφέλεια. Στον Ηρόδοτο ο Κροίσος λέει στον Σόλωνα “ως φιλοσοφέων γήν πολλήν θεωρίης είνεκεν επελήλυθας”: Ξένε, άκουσα πως από αγάπη για την επιστήμη (φιλοσοφέων) έκανες πολλά ταξίδια για να παρατηρήσεις και να μελετήσεις (θεωρίης είνεκεν). Έτσι ορίζεται και η πρώτη γενική έννοια της φιλοσοφίας – θεωρία, θεωρητική ανάγκη. Σε τεχνικό όρο για μια ορισμένη πνευματική ασχολία υψώθηκε αργότερα στη σωκρατική σχολή.

Η καινούργια αντίληψη του κόσμου και της ζωής, η αμυθολόγητη κοσμοερμηνεία, γεννήθηκε από τις νέες οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες. Οι Ίωνες φιλόσοφοι από την κοινωνική τους θέση είναι δημοκρατικοί και νοιώθουν ως αποστολή τους να καταρρίψουν τις καταχνιές των μύθων και προσπαθούν να εξηγήσουν το κοσμικό πρόβλημα, να βρουν την αρχή και την ουσία του κόσμου με την λογική και μέσα από την νατουραλιστική αντίληψη τους να φωτίσουν το λαό και να τον κάνουν να πάρει ο ίδιος στα χέρια την τύχη του. Είναι κοινωνικοί παράγοντες που πήραν μέρος στην πολιτική ζωή του καιρού τους και το έργο τους το νιώθουν σαν λειτούργημα για την πολιτεία.

Ο αρχαίος Έλληνας αγαπούσε τη ζωή και διαμέσου της ανάδειξης του δήμου και της αισιόδοξης αντίληψης, στρέφεται προς στα εγκόσμια αγαθά όπως η ευδαιμονία που βρίσκεται στη γαλήνη και την ευχάριστη διάθεση, την “ευθυμία”. Χαρακτηριστικά όπως η ουσιαστική δημοκρατία, ο ορθολογισμός και η αγάπη για την ουσιώδη επίγεια ζωή αποτελούν βασικά στοιχεία του γνήσιου ελληνικού πνεύματος που ανέδειξε τη φιλοσοφία, καθώς και αρετές όπως η ανδρεία, η γενναιότητα, η αυτοθυσία, η ευθυκρισία, η τόλμη, η δημιουργία και υπεράνω όλων η ΣΟΦΙΑ.

Η μικρή αυτή ιστορική αναδρομή στη χαραυγή της φιλοσοφίας, μας υπενθυμίζει ότι μπορούμε να οδηγηθούμε, μέσω της σκέψης, στην βαθύτερη κατανόηση των σημερινών προβλημάτων μας. Η επιστήμη της φιλοσοφίας δεν μας δίνει οριστικές και αποκλειστικές λύσεις, αλλά παρέχει τις κατευθύνσεις για να τις αναζητήσουμε  με την διεύρυνση του τρόπου σκέψης και αντίληψης του σύγχρονου κόσμου.

Έτσι μπορούμε να αντιπαραταχθούμε στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση, αναδεικνύοντας το άτομο  ως πρόσωπο και παράλληλα ως μονάδα του συνόλου, βασική αρχή της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.

Πηγή: Χ. Θεοδωρίδη, Εισαγωγή στη Φιλοσοφία, Αθήνα 1955.

Με καταγωγή πάντα από την Αίγυπτο, η γάταβρέθηκε στην Ευρώπη μέσω Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, εξημερώθηκε και έγινε οικόσιτη

Οι σκελετοί τριών αιλουροειδών σε ανασκαφές στη Δανία δίνουν μια πληρέστερη εικόνα για το πώς η γάτα βρέθηκε εξημερωμένη στην ανθρώπινη αγκαλιά.

Επιστημονικές έρευνες ετών αποδεικνύουν το μακρύ συντροφικό ταξίδι του σκύλου με τον άνθρωπο, όμως, πλέον η αρχαιολογική σκαπάνη αποδεικνύει ότι και οι γάτες δεν πάνε πίσω. Πριν από λίγο καιρό Δανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν οστά τριών αρχαίων οικόσιτων αιλουροειδών στο Άαλμποργκ της βόρειας Γιουτλάνδης και τα ευρήματα έχουν πολλά να αφηγηθούν για την παρέα που τα πανέξυπνα τετράποδα έκαναν με τους ανθρώπους μιας εποχής 2000 χρόνια μακριά από το σήμερα.   

Τα σκελετικά υπολείμματα ανακαλύφθηκαν κατά τη διάρκεια ερευνών στην περιοχή και πριν την ανέγερση πανεπιστημιακού νοσοκομείου στο σημείο. Σύμφωνα με τα όσα έγιναν γνωστά, τα οστά των δύο από τις τρεις αρχαίες γάτες φτάνουν στο σήμερα από τον μακρινό 1ο. Η περιοχή, κατά τη διάρκεια της Εποχής του Σιδήρου, ήταν αμιγώς γεωργική με πλούσια κτηνοτροφική δραστηριότητα, γεγονός που δικαιολογεί την ύπαρξη οικόσιτων ζώων.

Οι αρχαιολογικές ανασκαφές εκεί ξεκίνησαν κατά τη διάρκεια του 2014 και ολοκληρώθηκαν προς το τέλος του 2015, ωστόσο, το υλικό που συνέλεξαν οι αρχαιολόγοι -από καλοδιατηρημένα δάπεδα και επιτοίχιες εικόνες, μέχρι -και κυρίως- οστά ζώων ήταν τόσο ετερόκλητο, που χρειάστηκαν περίπου έναν χρόνο για την ταξινόμηση του και την εξαγωγή συμπερασμάτων. Βρέθηκαν επίσης οστά αιγοπροβάτων, καθώς και απομεινάρια γεωργικών εργαλείων, ωστόσο μέχρι στιγμής, το πιο εντυπωσιακό εύρημα είναι τα οστά των γάτων, ακριβώς λόγω της παλαιότητας τους.

Απομεινάρια από τους σκελετούς των τριών αιλουροειδών που ήδη βρίσκονται στο Μουσείο Ιστορίας του Άλμποργκ

Οι πρώτες εικασίες αρχαιολόγων και επιστημόνων ήταν ότι οι γάτες βρέθηκαν στο συγκεκριμένο σημείο αυτού που γνωρίζουμε σήμερα ως Ευρώπη, μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ενώ σύμφωνα με γενετική μελέτη που δημοσιεύθηκε στην επιστημονική επιθεώρηση Nature νωρίτερα τον Σεπτέμβρη, υπάρχει μια ενδιαφέρουσα θεωρία για την εξάπλωση του είδους στην Ευρώπη. Βάσει αυτής, οι γάτες βρέθηκαν στην ευρωπαϊκή ήπειρο σε δύο φάσεις: θεωρώντας ως δεδομένο ότι όλες προέρχονται από την Αίγυπτο, και εν συνεχεία πέρασαν στη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία, στην πρώτη φάση πέρασαν στην Ευρώπη και ειδικά στη Δανία, ως ζώα - βοηθοί των ψαράδων και των ναυτικών, με αποκορύφωμα την εποχή των Βίκινγκ.   

Στη δεύτερη φάση εξάπλωσης του είδους, οι άγριες γάτες της Μέσης Ανατολής, είδος συγκεκριμένης μιτοχονδριακής γενεαλογίας, επεκτάθηκαν στην ανατολική Μεσόγειο, όπου και φιλοξενήθηκαν -και τελικώς εξημερώθηκαν- από ναυτικές και αγροτικές οικογένειες. Κατά τη μελέτη, οι φυτείες με σιτηρά προσέλκυαν τρωκτικά, τα τρωκτικά προσέλκυαν γάτες και πολύ σύντομα ο άνθρωπος αντιλήφθηκε το μέσο εξολόθρευσης των εισβολέων στις σοδειές του.

Χιλιάδες χρόνια αργότερα, το είδος κατεβαίνει και κυκλώνει Ευρασία και Αφρική. Η μιτοχονδριακή ομοιότητα των γάτων της Αιγύπτου -μουμιοποιημένων και γι'αυτό σε άριστη κατάσταση, προκειμένου να μελετηθούν χρόνια πίσω από τους επιστήμονες- συναντάται τόσες σε γάτες του 4ου αιώνα π.Χ, όσο και σε μεταγενέστερες γάτες στη Βουλγαρία, στην Τουρκία και την υποσαχάρια Αφρική. Από τις ίδιες έλκει καταγωγή και το DNA γάτων του 8ου και του 11ου αιώνα, που εντοπίστηκαν σε ανασκαφές της Βόρειας Γερμανίας.   

Σε κάθε περίπτωση, οι σκελετοί των τριών αιλουροειδών θεωρούνται ήδη σπουδαίο εύρημα, όχι μόνο αναφορικά με την εξέλιξη του είδους και το μακρύ ταξίδι του ανά τον κόσμο, αλλά και για τον τρόπο που αναμένεται να φωτίσει συνήθειες των αγροτικών πληθυσμών πριν από 2000 χρόνια.

Πηγή: LiFO

«Πάντων χρημάτων μέτρον άνθρωπος» κατά τον Πρωταγόρα. Το 2016 έφερε τους αρχαιολόγους σε αυτό ακριβώς το σημείο: να μελετήσουν, μέσα από τάφους και νεκροταφεία που ανακάλυψαν, όχι όσα ο άνθρωπος άφησε πίσω του, έργα χεριών και πνεύματος δηλαδή, αλλά τον ίδιο. Διάφοροι σκελετοί που αποκαλύφθηκαν σε ανασκαφές, μελετώνται ήδη και αναμένεται να δώσουν τις πρώτες πληροφορίες την ερχόμενη χρονιά.

Ανάμεσα σε όσα ανάλογα ευρήματα τα οποία αναμένουμε να «φωτίσουν» τους αρχαίους είναι οι νεκροί δεσμώτες στο αρχαίο νεκροταφείο Φαλήρου, ο σκελετός ανδρός στο ναυάγιο των Αντικυθήρων, ο νεκρός που ίσως υπήρξε θύμα ανθρωποθυσίας στον Ναό του Λυκαίου Διός και ο νεκρός πολεμιστής της Πύλου με την πολύχρυση ταφή.

«Ήρθε ο καιρός να θυμηθούμε ξανά πως ο άνθρωπος είναι το κέντρο των πάντων» λέει στο «Εθνος της Κυριακής» η Στέλλα Χρυσουλάκη, διευθύντρια της Εφορείας Αρχαιοτήτων Δυτικής Αττικής Πειραιώς και Νήσων. Η δρ Χρυσουλάκη διενεργεί την ανασκαφή του ομαδικού τάφου με τους δεσμώτες, στον χώρο της Εσπλανάδας στο Κέντρο Πολιτισμού Σταύρος Νιάρχος. Η ανασκαφή χαρακτηρίστηκε μία από τις δέκα εντυπωσιακότερες της χρονιάς, κατά το έγκριτο περιοδικό «Archaeology». «Μέχρι τώρα, ερευνούσαμε τα τέχνεργα, ότι έμεινε πίσω» συνεχίζει. «Αυτό μας απασχολούσε και στις ανασκαφές νεκροταφείων. Φτάσαμε, όμως, σε εκείνο το σημείο, που ο νεκρός μας ?μιλά? για την προηγούμενη ζωή του. Ο άνθρωπος είναι ότι πολυτιμότερο και πιο ενδιαφέρον. Και είναι σημαντικό ότι ερευνούμε ταφές ανωνύμων και όχι επωνύμων. Επειδή έτσι, μπορούμε να μιλήσουμε γενικά, για όλους».

Το πολυάνδριο της αρχαϊκής εποχής άρχισε να έρχεται στο φως τον περασμένο Μάρτιο στον χώρο της Εσπλανάδας του Ιδρύματος Πολιτισμού «Σταύρος Νιάρχος».

Οι νεκροί είναι όλοι άνδρες και πολλοί έχουν σιδερένια δεσμά στα χέρια. Όμως, δεν ήταν κοινοί κατάδικοι. Είναι τοποθετημένοι κατά παράταξη, και έχουν δύο οινοχόες, από σπονδές. Δύο μικρά αγγεία, πολύτιμα όμως αφού χάρη σε αυτά, ο τάφος χρονολογείται περί το 632 π.Χ. Τότε που ξεκινά η ιστορία του Κύλωνα την οποία ακολούθησαν εμφύλιες διαμάχες μεταξύ αριστοκρατών της αρχαίας Αθήνας και μεταξύ οπαδών τους. Στην αρχαία Αθήνα του 636 ή 632 π.Χ. Ο ευπατρίδης, ολυμπιονίκης και γαμπρός του τυράννου των Μεγάρων Θεαγένη, ο Κύλων, κατέλαβε με στρατό την Ακρόπολη. Στόχο είχε να πάρει τη θέση του τυράννου των Αθηνών Μεγακλέους αλλά απέτυχε. Οι οπαδοί του Κύλωνα κατέφυγαν ως ικέτες στον Παρθενώνα και οι Αλκμεωνίδες με κάποιο τέχνασμα, τους έβγαλαν από εκεί ώστε να μπορέσουν να τους σκοτώσουν. Το έγκλημα κατά των ικετών προκάλεσε τη φρίκη των Αθηναίων και τη γενική κατακραυγή και εκτός της Αθήνας, και οι Αλκμεωνίδες θεωρήθηκαν «εναγείς», ενώ ακολούθησαν δεινά και θεομηνίες, όπως και διαμάχες μεταξύ των αριστοκρατών για την εξουσία.

Σε αυτή την ταραγμένη περίοδο ανήκει το εύρημα του Φαλήρου. Ανθρωπολόγοι έχουν αναλάβει να διερευνήσουν τα γενετικά στοιχεία των δεσμωτών. Ήδη γνωρίζουμε πως ήταν νέοι, μερικοί και 12χρονοι, και θανατώθηκαν με χτύπημα στο κεφάλι. Η έρευνα συνεχίζεται και αναμένεται να δείξει αν ήταν αυτόχθονες, σε ποιες κοινωνικές τάξεις ανήκαν (από τη διατροφή, τα δόντια, τα οστά τους ) κ.ά.

Το διάσημο ναυάγιο των Αντικυθήρων (περί το 65 π.Χ.) είναι το μεγαλύτερο και πλουσιότερο του αρχαίου κόσμου. Το περασμένο καλοκαίρι εντοπίσθηκαν στον βυθό τμήματα ανθρώπινου σκελετού, τα οποία εκτίθενται τις μέρες αυτές στο Ιδρυμα Λασκαρίδη, στον Πειραιά. Τα ευρήματα περιλαμβάνουν τμήματα κρανίου, σιαγόνα, δόντια, πλευρά και μακρά οστά χεριών και ποδιών, νεαρού άνδρα. Ο Μπρένταν Φόλεϊ, επικεφαλής του Ωκεανογραφικού Ινστιτούτου Woods Hole, πιστεύει ότι μάλλον ο νεκρός θα πρέπει να παρασύρθηκε με το σκάφος στον βυθό και το καλοκαίρι θα συνεχίσει τις έρευνες για τα τμήματα του σκελετού που λείπουν. Ο κ. Φόλεϊ αναμένει να βρει οστά και άλλων ανθρώπων στην ανασκαφή, η οποία διεξάγεται από την Εφορεία Εναλίων Αρχαιοτήτων σε συνεργασία με το Ινστιτούτο. Και αυτή η ανασκαφή συγκαταλέχθηκε στις καλύτερες 10 του 2017 από το αμερικανικό περιοδικό.

Oι ανασκαφές στο Λύκαιον Ορος που «δείχνουν» ανθρωποθυσία.

Αποτρόπαιο έθιμο Θύμα ανθρωποθυσίας υποπτεύονται οι αρχαιολόγοι ότι εντόπισαν στο Λύκαιον Ορος της Αρκαδίας, όπου ήταν και ο ναός του Διός. Μια ανδρική ταφή του 11ου αιώνα π.Χ. που βρέθηκε σε προβεβλημένη θέση στο μέσον του βωμού, σε συνδυασμό με αρχαίες πηγές που ανέφεραν ότι εκεί ίσχυε το αποτρόπαιο έθιμο, οδηγεί τους ανασκαφείς να σκεφτούν και αυτή την εκδοχή. Ακόμα βεβαίως είναι εξαιρετικά νωρίς για τελικά συμπεράσματα και απαιτείται μελέτη. Παρόλα αυτά, πρόκειται για ένα σημαντικό εύρημα. «Τα πάντα είναι ανοιχτά» λέει η έφορος αρχαιοτήτων Αρκαδίας Αννα-Βασιλική Καραπαναγιώτου, επισημαίνοντας πως ακολουθεί εξέταση του σκελετού από ειδικούς επιστήμονες, ειδική μελέτη με βάση όλα τα ευρήματα του τάφου και τις αρχαίες πηγές, καθώς και από την ανασκαφή του βωμού συνολικά. Μόνο όταν υπάρξουν ασφαλή συμπεράσματα, θα γίνουν και οι επόμενες ανακοινώσεις.

Σύμφωνα με την προκαταρκτική μελέτη, ο σκελετός ανήκει σε άτομο -πιθανόν άνδρα- εφηβικής ηλικίας, η δε κεραμική που προέκυψε από την ανασκαφή χρονολογείται κυρίως στο τέλος της μυκηναϊκής εποχής, υποδεικνύοντας ότι η ταφή ανήκει πιθανότατα στον 11ο αιώνα π.Χ. Η Αννα-Βασιλική Καραπαναγιώτου και ο Ντέιβιντ Γκίλμαν-Ρομάνο θεωρούν πως ίσως πρόκειται για ανθρωποθυσία. Το εύρημα μελετά ειδικό εργαστήριο της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών.
Ο αρχοντικός νέος Νεαρός, με μαύρα κατσαρά μακριά μαλλιά, καστανά μάτια και φρύδια, όμορφος, αρχοντικός, ήταν ο «Γρύπας Πολεμιστής», που βρέθηκε πέρυσι σε τάφο του 1.500 π.Χ. στον Ανω Εγκλιανό της Πύλου, δίπλα από το μυκηναϊκό ανάκτορο του Νέστορος.

Το πρόσωπό του, που ανασυστάθηκε από τα οστά του κρανίου του, παρουσιάστηκε φέτος στην Αμερικανική Σχολή Κλασικών Σπουδών, όπου παρουσιάστηκαν από τους αρχαιολόγους Τζακ Ντέιβις και Σάρον Στόκερ του Πανεπιστημίου του Σινσινάτι. Οι δύο είναι οι ανασκαφείς που το καλοκαίρι του 2015 βρήκαν κάτι μοναδικό: έναν ασύλητο, λακκοειδή τάφο με τον σκελετό άνδρα, ηλικίας 30 με 35 ετών, καθώς και περισσότερα από 1.400 μοναδικά αντικείμενα ως κτερίσματα για τη μετά θάνατο ζωή του.

‘Κλειδί’ το DNA

Στο ναυάγιο των Αντικυθήρων έχουν εντοπισθεί παλαιότερα κατάλοιπα τουλάχιστον άλλων τεσσάρων ατόμων αλλά δεν υπήρχε ανάλυση DNA. Το φετινό εύρημα θα αναλυθεί με αυτή την τεχνική, κάτι που θα συμβεί για πρώτη φορά σε οστά που έχουν εντοπισθεί υπό τη θάλασσα.

ΑΜΦΙΠΟΛΗ Δύο χρόνια στον... πάγο το μνημείο του τύμβου Καστά

Στις αποθήκες του Μουσείου της Αμφίπολης παραμένουν τα σκελετικά κατάλοιπα, που αντιστοιχούν σε τρεις σκελετούς και συνολικά 550 οστά και βρέθηκαν άλλα θρυμματισμένα και άλλα ακέραια, στο ταφικό μνημείο του τύμβου Καστά. Δύο χρόνια τώρα κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί για περαιτέρω έρευνα, ούτε και στάλθηκε μέρος του υλικού σε βρετανικό εργαστήριο, όπως είχε ανακοινωθεί και όλα όσα γνωρίζουμε αφορούν τη μακροσκοπική έρευνα που έκανε η ομάδα των ανθρωπολόγων από το ΑΠΘ και το Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης.

Οι επιστήμονες διαπίστωσαν ότι στον τύμβο Καστά είχαν ενταφιαστεί μία γυναίκα ηλικίας άνω των 60 χρόνων, δύο άντρες 35 έως 45 χρόνων και ένα βρέφος, ενώ όπως έλεγαν στο «Εθνος της Κυριακής», μέλη της ερευνητικής ομάδας, είχε κατατεθεί πρόταση για πιο λεπτομερή έρευνα. Συγκεκριμένα, όπως τόνιζαν, οι αναλυτικές μέθοδοι θα έδιναν πλήθος στοιχείων, όπως τη χρονολόγηση της ταφής, διατροφικές συνήθειες των νεκρών, παθολογικές αλλοιώσεις, θα προσδιόριζαν επίσης τον τόπο καταγωγής τους ή και συγγένειες και άλλα, διευκρίνιζαν ωστόσο ότι «δεν θα καταλήγαμε στην ταυτότητα των νεκρών, για την οποία έχει γίνει τόσος θόρυβος». «Υπάρχει εμπεριστατωμένη πρόταση με τις αναλυτικές μεθόδους που θα χρησιμοποιούν, όπως είναι η ακτινο-λογική μελέτη, ιστολογικές και μικροσκοπικές τεχνικές, αναλύσεις στροντίου, μελέτη του αρχαίου DNA, αλλά ουδέποτε αυτή χρηματο-δοτήθηκε. Μάλιστα η πρόταση αφορά σε έναν μεγάλο αριθμό σκελετών από τα νεκροταφεία του ευρύτερου αρχαιολογικού χώρου της Αμφίπολης», μας είπε μέλος της ομάδας.

ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ Αγγελική Κώττη aggeliki1957@yahoo.gr

Η Πανάκειαήταν ανθρωπόμορφη δευτερεύουσα θεότητα της Ελληνικής μυθολογίας, συνυφασμένη με την έννοια της θεραπείας (ή βοτανοθεραπείας) επί πάσας νόσου. Φέρεται ως κόρη του Ασκληπιού και της Ηπιόνης αδελφή της θεάς Υγιείας, της Ιασούς, του Μαχάωνα και του Ποδαλείριου, Ιατρών του Τρωικού Πολέμου κατά τον Όμηρο. Λατρευόταν κυρίως στον Ωρωπό Αττικής, στην Κάλυμνο, στην Κω κ.α.. Η μορφή της παρίσταται και στο Ασκληπιείο Αθηνών. Επειδή θεωρείτο ως θεά ικανή να θεραπεύει κάθε νόσο, το όνομά της διαδόθηκε γρήγορα σε όλες τις ελληνικές πόλεις, ειδικότερα σε φάρμακα ικανά να θεραπεύουν αν όχι όλες τις νόσους τουλάχιστον τις περισσότερες από αυτές.

Ακόμη και σήμερα, κάθε ιδεατό φάρμακο, για το οποίο επικρατεί η αντίληψη ότι θεραπεύει κάθε νόσο σωματική, οργανική ή ψυχική, ονομάζεται πανάκεια. Η πίστη στην ύπαρξη τέτοιων φαρμάκων οφείλεται στην πανάρχαια ανθρώπινη έφεση της αναζήτησης ενός μόνου φαρμάκου που να θεραπεύει τα πάντα. Η αντίληψη αυτή συνεχίζει να εφαρμόζεται από πρακτικούς γιατρούς, όπου μέσω της υποβολής δημιουργεί επί το πλείστον ψευδείς εντυπώσεις, ακόμη και θύματα. Μέχρι σήμερα ούτε η εμπειρία ούτε η επιστήμη έχει φθάσει στο επίτευγμα της πανάκειας. Ως πανάκειες δεν πρέπει να νοούνται κάποια γενικά φάρμακα όπως τα συμπτωματικά (πχ η ασπιρίνη) ή τα αντιβιοτικά ευρέος φάσματος.

Συνεκδοχικά πανάκεια καλείται και κάθε προσωρινή λύση ή λήψη μέτρων επί πολλαπλών προβλημάτων.

Επίσης πανάκεια ονομάζεται είδος βοτάνου. Κατά τον λεξικογράφο Ησύχιο «την πόα ταύτην και πάνακα και πανάκην προσαγορεύουσι», ενώ με το όνομα πάνακες φέρονται διάφορα βότανα όντως θεραπευτικά μεταξύ των οποίων ο οποπάναξ για επούλωση πληγών και ως αντιϊοβολικό (κατά δηγμάτων φιδιών) καθώς και τέσσερα που αριθμεί ο αριστοτελικός Θεόφραστος: το ασκληπιείο, το ηράκλειο (οποπάναξ ο ανατολικός), ο οποπάναξ ο συριακός και το χειρώνιο (γνωστό ως ηλιάνθεμο). - el.wikipedia

Ο “νηών κατάλογος” (ο κατάλογος των πλοίων) είναι από τα πιο πολυσυζητημένα εδάφια της Ιλιάδας.

Είναι κατά τον Όμηρο ο κατάλογος των πλοίων και των στρατευμάτων ανά Ελληνική πόλη, που παίρνουν μέρος στον τρωικό πόλεμο (γύρω στο 1250 π.Χ.), με ιδιαίτερη αναφορά στα ονόματα των αρχηγών των στρατευμάτων ανά πόλη. Πολλοί υποστηρίζουν ότι βασίζεται σε προγενέστερο ποίημα της μυκηναϊκής εποχής που ο Όμηρος χρησιμοποίησε αυτούσιο ενσωματώνοντάς το στο έπος. Άλλοι υποστηρίζουν ότι ο Όμηρος περιγράφει στον κατάλογο τις μεγάλες πόλεις της εποχής του (8ος αι. π.Χ.) και τις τοποθετεί αναχρονιστικά πίσω στη μυκηναϊκή εποχή.

Είτε πρόκειται για έναν κατάλογο των ελληνικών πόλεων του 13ου αι. είτε του 8ου αι. π.Χ., η σημασία του είναι ανεκτίμητη. Ο κατάλογος είναι μέρος της Β ραψωδίας της Ιλιάδας και ακολουθείται από έναν κατάλογο της δύναμης των Τρώων και των συμμάχων τους, ο οποίος είναι αρκετά μικρότερος σε έκταση. Στον κατάλογο αναφέρονται 29 βασίλεια και ο συνολικός τους στόλος φτάνει το 1.186 πλοία. Τα περισσότερα τοπωνύμια έχουν εξακριβωθεί ότι πράγματι ήταν οικισμοί της εποχής εκείνης.

Στον κατάλογο αναφέρονται 29 βασίλεια και ο συνολικός τους στόλος φτάνει το 1.186 πλοία. Τα περισσότερα τοπωνύμια έχουν εξακριβωθεί ότι πράγματι ήταν οικισμοί της εποχής εκείνης.

Ιστορική βάση Έχει υποστηριχθεί από ερευνητές η άποψη ότι ο συγκεκριμένος κατάλογος αποτελούσε αρχικά ξεχωριστό κομμάτι, το οποίο εντάχθηκε αργότερα στο σώμα της Ιλιάδας. Αυτή η προσέγγιση υποστηρίζει πως ο πυρήνας του καταλόγου των πλοίων διασώθηκε από τα μυκηναϊκά χρόνια, την υποτιθέμενη εποχή δηλαδή που διεξήχθη ο Τρωικός πόλεμος (13ος-12ος αιώνας π.Χ.) και δια μέσου της προφορικής παράδοσης έγινε γνωστή στον Όμηρο (9ος-8ος αι. π.Χ.).

Αν ληφθεί υπόψη ότι αποτελεί μια αξιόπιστη πηγή μυκηναϊκής ή υπο-μυκηναϊκής εποχής, τότε ο κατάλογος μας προσφέρει με μοναδική λεπτομέρεια την πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στον ελληνικό κόσμο κατά τον 13ο-12ο αιώνα π.Χ.. Το ότι αναφέρονται τοποθεσίες που την εποχή του τρωικού πολέμου υπήρξαν σπουδαία πολιτικά και πολιτιστικά κέντρα, αλλά την εποχή του Ομήρου είτε ήταν στην αφάνεια ή είχαν καταστραφεί ολοσχερώς (όπως η Πύλος στην Μεσσηνία), είναι μια ισχυρή απόδειξη ότι ο συγκεκριμένος κατάλογος δεν χρησιμοποίησε αναχρονιστικά στοιχεία. Γενικά απεικονίζει τον ελληνικό κόσμο σε μια εποχή αρκετά πιο παλαιότερη από αυτή του Ομήρου. Περιοχές όπως οι Μακεδονία, η Ήπειρος και μέρος της Θεσσαλίας δεν φαίνονται να συμμετείχαν στον τρωικό πόλεμο, προφανώς αυτές οι περιοχές βρίσκονταν υπό των έλεγχο των Δωριέων, οι οποίοι θα πραγματοποιούσαν την κάθοδό τους προς την Πελοπόννησο ορισμένες δεκαετίες αργότερα.

Όμως ο «νεών κατάλογος», με τα επίθετα με τα οποία διανθίζει τα πρόσωπα και τα τοπωνύμια και γενικά με τον τρόπο που έχει ενταχθεί στο έπος αποτελεί ένα συμβατό κομμάτι στο όλο έργο. Έχει υποστηριχθεί ακόμη και η άποψη πως ο κατάλογος αποτελεί μείγμα πολλών μικρότερων καταλόγων που χρησιμοποιούσαν ποιητές (ραψωδοί) με σκοπό να εντυπωσιάσουν το κοινό τους με τις ιστορικές τους γνώσεις.

Ένα ακόμη ιστορικό στοιχείο που μας προσφέρεται είναι ότι τα βασίλεια των Αχαιών (τουλάχιστον εκείνη την εποχή) αποτελούσαν ένα σύνολο συνομοσπονδίας και όχι ανατολικού τύπου Αυτοκρατορίας, που υπάγονται στον άνακτα των Μυκηνών. Επίσης, οι Αχαιοί (αναφέρονται στην Ιλιάδα ως Δαναοί, Αργείτες αλλά και ‘Έλληνες (Ραψωδία β’ στ.529 και 683)) απουσίαζαν από τις ακτές τις Μικράς Ασίας.

Το ερώτημα που γεννάται είναι κατά πόσο ο συγκεκριμένος κατάλογος απεικονίζει την πραγματική ιστορική κατάσταση της εποχής του χαλκού στην Ελλάδα.

Πηγή: defencenet.gr

«λέγουσι γούν καί τών ιατρών οι χαρίεντες ότι δεί σφόδρα προσέχειν τοίς ενυπνίοις»

Αριστοτέλης, Περί της καθ’ ύπνον μαντικής, Κεφ. Α

«τεχνικώτατος δ΄ εστί κριτής ενυπνίων όστις δύναται τας ομοιότητας θεωρείν»
Αριστοτέλης, Περί της καθ’ ύπνον μαντικής, Κεφ. Β’

«Ύπνος άναξ πάντων τε θεών πάντων τ’ ανθρώπων»

Όμηρος, Ιλιάδα, Ξ 224-291

«Και γαρ τ’ όναρ εκ Διός εστίν»

Όμηρος, Ιλιάδα, Α 63

Ο Θεός Ύπνοςσύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες είναι γιος της Νύχτας και του Ερέβους. Τον φαντάζονταν νέο, ωραίο, με φτερά στους ώμους, να αποκοιμίζει τους κουρασμένους καθώς τους ραντίζει με ένα κλαδί μουσκεμένο από τη δροσιά της λήθης ή καθώς τους ποτίζει από ένα κέρας υπνωτικούς χυμούς ή απλά κουνώντας τα φτερά του.

Η δύναμη του θεού Ύπνου είναι πολύ μεγάλη. Μπορεί να κοιμίσει όλους τους θεούς και όλους τους ανθρώπους. Μάλιστα κοίμισε ακόμα και τον αρχηγό των θεών, τον Δία, παρά τη θέλησή του, ύστερα από πιέσεις της θεάς Ήρας η οποία ήθελε να επηρεάσει την εξέλιξη του Τρωικού Πολέμου. Η Ήρα επισκέπτεται τον Ύπνο στη Λήμνο πού κατοικούσε. Τον προσφωνεί «άνακτα» (άρχοντα, βασιλιά) όλων των θεών και των ανθρώπων, για να τον πείσει, αλλά ο Ύπνος το σκέφτεται να τα βάλει με τον Δία, διότι είχαν προηγούμενα από το παρελθόν. Πείθεται να το κάνει, αφού όμως πρώτα η Ήρα του ορκίστηκε να τον παντρέψει με μία από τις νεότερες Χάριτες, την γλυκιά Πασιθέη, πού τόσο επιθυμούσε. Ο Ύπνος με την Ήρα αναχωρούν μαζί για να βρουν το Δία. Η Ήρα σκορπάει στην καρδιά του Δία «γλυκιά αγάπη και επιθυμία» και ο Ύπνος μεταμορφωμένος σε πουλί, τον αποκοιμίζει.

Να σημειώσουμε ότι η Πασιθέη είναι η θεά της χαλάρωσης και της ξεκούρασης, και έτσι καταλαβαίνουμε γιατί είναι τόσο πολύ επιθυμητή στον θεό Ύπνο !

Ο Ύπνος με την αγαπημένη του Πασιθέη, έκαναν παιδιά τους Όνειρους, που φυσικά ακολούθησαν την οικογενειακή επιχείρηση! Τα αδέρφια οι Όνειροι είναι: ο Μορφεύς, ο Ίκελος, ο Φοβήτωρ και ο Φάντασος. Όλοι μαζί ονομάζονται «Όνειροι» και είναι οι θεοί των ονείρων. Κατοικούσαν στις ακτές του ωκεανού, στη Δύση, σε ένα σπήλαιο κοντά στα σύνορα του Άδη. Οι όνειροι, έστελναν τα όνειρα στους θνητούς, μέσα από δύο πύλες που βρίσκονταν εκεί. Η μία πύλη ήταν φτιαγμένη από Κέρατο, και με αυτή έστελναν τα αληθινά όνειρα (προμηνύματα), ενώ με τη δεύτερη που ήταν φτιαγμένη από Ελεφαντόδοντο, έστελναν τα ψεύτικα όνειρα.

Η Πηνελόπη λέει χαρακτηριστικά (Ομήρου Οδύσσεια, Τ 559-566):

έχουμε, ώ ξένε, ονείρατα ζαβά, με κούφια λόγια,
κι απ’ όσα ονειρευόμαστε, σωστά δε βγαίνουν όλα.
Δυό θύρες τ’ αλαφροΐσκιωτα τα όνειρα έχουν πάντα
με κέρατο φτιαστή τη μιά, με φίλντισι την άλλη
όσα όνειρα απ’ το φίλντισι το πριονιστό διαβαίνουν,
χαμένα είναι κι ανώφελα, και τους θνητούς γελάνε.
πάλε όσα απ’ τα καλόξεστα τα κέρατα περάσουν,
αληθινά του βγαίνουνε του ανθρώπου που τα βλέπει

Αναλυτικά τα παιδιά του θεού Ύπνου είναι οι εξής:

Μορφέας : Το όνομα, βγήκε από τη λέξη «Μορφή» και σχετίζεται με την ικανότητά του να παίρνει οποιαδήποτε ανθρώπινη μορφή και να εμφανίζεται στα όνειρα. Έχει την ιδιότητα να στέλνει εικόνες στα όνειρα ή στα οράματα των ανθρώπων, να τα διαμορφώνει, και να μορφοποιεί τα όντα που κατοικούν σε αυτά. Η δράση του Μορφέα είναι πρωταγωνιστική, αλλά όχι αποκλειστική. Ο Μορφέας είναι ο πιο ισχυρός από τους υπόλοιπους, για αυτό και είναι ο μοναδικός θεός που μπορεί να επέμβει στα όνειρα των βασιλιάδων και των ηρώων, ενώ όπως λένε μετέφερε τα μηνύματα των θεών στους θνητούς, με τη μορφή ονείρων.

Φοβήτωρ : Κάνει τα όνειρα τρομακτικά. Είναι η προσωποποίηση του εφιάλτη, και παίρνει μορφή τεράτων ή τρομακτικών ζώων.

Φάντασος : Παράγει τα δυσνόητα και πλασματικά όνειρα, ενώ εμφανίζεται χωρίς ζωτική μορφή. Είναι η προσωποποίηση της φαντασίας.

Ίκελος : Βοηθάει τις πτυχές των ονείρων που απεικονίζουν τη πραγματικότητα, κάνοντάς τα ρεαλιστικά.

Χριστούγεννα του 1809 ο Μπάιρον έφτασε στην Αθήνα. Ο εκ των κορυφαίων βιογράφων του, Αντρέ Μωρουά, γράφει για την άφιξή του στην πόλη της Παλλάδας: «Στις 24 Δεκεμβρίου 1809, αφού περιφέρθηκαν με τα άλογα ένα ολόκληρο πρωινό μέσα σε πεύκα και λιόδεντρα, ένας από τους οδηγούς φώναξε: Αφέντη! Αφέντη! Το χωριό!». Ήταν η Αθήνα. Έβλεπες την πεδιάδα, σε αρκετή απόσταση, μια πόλη συσπειρωμένη γύρω από έναν ψηλό βράχο και, πέρα από την πόλη, τη θάλασσα.

Ο οδηγός δεν είχε άδικο. Η Αθήνα ήταν τότε ένα μεγάλο χωριό. Οι Τούρκοι είχαν καταλάβει την πόλη και, περισσότερο κατακτητές παρά διοικητές, την είχαν εγκαταλείψει στην τύχη τους. Στο μεγάλο καφενείο, κοντά στο Παζάρι, έβλεπες του αγάδες καθισμένους σταυροπόδι να καπνίζουν το ναργιλέ τους και να γελούν. Μια τουρκική φρουρά ήταν εγκατεστημένη στην Ακρόπολη.

Ο Μπάυρον και ο Χόμπχαουζ ανέβηκαν εκεί, και πρόσφεραν δώρα στον οθωμανό Διοικητή, ζάχαρη και τσάι. Έγιναν καλοδεχούμενοι από εκείνο τον αξιωματούχο που λιμοκτονούσε, μιας κι από το μισθό του των εκατόν πενήντα πιάστρων έπρεπε να πληρώνει και τους άντρες του. Τους οδήγησε ανάμεσα στα λευκά ερείπια των ναών.

«Αχ! Λόρδε μου», είπε ο υπηρέτης Φλέτσερ, «πόσα τζάκια θα μπορούσαμε να φτιάξουμε με όλο αυτό το μάρμαρο!» Ο Μπάυρον έδειξε να ενδιαφέρεται περισσότερο για τις αναμνήσεις του Περικλή παρά για την ομορφιά του Παρθενώνα.

«Ε λοιπόν», είπε ο Χόμπχαουζ, «να κάτι πραγματικά μεγαλειώδες», «Μοιάζει πολύ με το Μάνσον Χάουζ», αποκρίθηκε ο Μπάυρον με ψυχρότητα». Στην Αθήνα, ο Μπάιρον και η συνοδεία του κατέλυσαν στο σπίτι του υποπρόξενου της Αγγλίας, Προκόπη Μακρή, στο οποίο διέμεναν η χήρα Μακρή και οι τρεις κόρες του. Το σπίτι βρισκόταν στη σημερινή οδό Αγίας Θέκλας, κοντά στην πλατεία Ηρώων στου Ψυρή.

Το πώς ένιωσε ο Λόρδος Βύρων στην Αθήνα, συναντώντας τους υπόδουλους Έλληνες, αποδίδεται σε μία σκηνή του θεατρικού έργου «Μπάυρον» του σπουδαίου συγγραφέα Αλέκου Πολίτη, με τη Μαίρη Μανωλίδου στο ρόλο της Κόρης των Αθηνών, την Κατίνα Παξινού στο ρόλο της Αυγούστας Λη και άλλους μετέπειτα μεγάλους ηθοποιούς.

Η πρώτη πράξη του έργου είχε ως δεύτερη εικόνα την επίσκεψη του Λόρδου Βύρωνα στο Παζάρι της Αθήνας, δηλαδή στο Μοναστηράκι, με τον υπηρέτη του Φλέτσερ και τον φίλο του Χόμπχαουζ.

Συμπεριλαμβάνονται οι ακόλουθοι διάλογοι:

«Ένας αγάς (προς Μπάυρον): Έμαθες, αφέντη, πως βρέθηκε το πτώμα ενός ραγιά στην παραλία της Καστέλλας (γελούν).

Μπάυρον: Μα είναι τόσο αστείο για να γελάτε;

Μπάυρον (προς Νικόλα Σαρρή): Άκουσες για τι πράγμα γελούσαν οι αγάδες;

Σαρρής: Τάκουσα Μπάυρον: Και τραβάς τον δρόμο σου; Σκύβεις το κεφάλι; Έλα, στάσου όρθιος. Στάσου σαν άντρας. Ξύπνα! Πως σας πήρε έτσι η κατρακύλα;

Σαρρής: Μας τσάκισε, Μυλόρδε, η σκλαβιά. Άκουσε, Μυλόρδε, αν κάποιος από εμάς σηκώσει το χέρι σε Τούρκο, δεν είναι αυτός μονάχα που θα χαθεί. Θα πάθουνε κι άλλοι αθώοι… θα πληρώσουνε και φίλοι που δεν έκαναν τίποτε. Κάθε φορά που σκοτώνεται ένας χριστιανός, οι Τούρκοι μας κοροϊδεύουν και λένε πως τον έφαγε η Λάμια. Μα σου το ορκίζομαι, Μυλόρδε, πως η Λάμια θ’ αρχίσει να τρώει και Τούρκους μεθαύριο.

Μπάυρον: Και όμως έχουν ψυχή!

Χόμπαουζ: Έχουνε ψυχή και «θα μπορούσαν να σπάσουν τις αλυσίδες τους». Κατά την περίοδο διαμονής του στην Αθήνα, ο Μπάιρον γνώρισε έναν από τους μεγαλύτερους έρωτες της ζωής του στο πρόσωπο της 14χρονης Τερέζας Μακρή, για την οποία έγραψε ένα από τα πιο γνωστά του ποιήματά του με τίτλο «Κόρη των Αθηνών».

Η Κατάρα της Αθηνάς. Το ποίημα με το οποίο καταράστηκε τον Έλγιν

Η σχέση του Μπάιρον με την Αθήνα προϋπήρξε της επίσκεψής του στην πόλη της Παλλάδας, του Περικλή και του Παρθενώνα. Την είχε γνωρίσει μέσω της κλασικής του παιδείας στο Κολέγιο Τρίνιτι του Πανεπιστημίου του Κέμπριτζ. Ανεβαίνοντας στην Ακρόπολη, δεν είδε μόνο τον λεηλατημένο από τον Έλγιν ναό της Αθηνάς, έστρεψε τα μάτια και στον περίγυρο της τότε μικρής σε μέγεθος πόλης.

Όπως σ’ όλα τα ποιήματά του, έτσι και στο υπό τον τίτλο «Η Κατάρα της Αθηνάς» αρχίζει με την εικόνα ενός δειλινού στην Αθήνα (απόδοση Πάνος Καραγιώργος): «Μεγαλόπρεπα κι αγάλια ο ήλιος ανεβαίνει Πάνω στου Μοριά τους λόφους με θωριά χαριτωμένη Όχι σαν εκεί στις χώρες του βορρά, σκοτεινιασμένος Αλλά αστραφτερός σαν φλόγα, ζωντανός, φωτολουσμένος Στα βαθιά νερά μια ρίχνει απαλή χρυσή αχτίδα Και το πράσινο χρυσώνει το ρυτιδωμένο κύμα Και στις Αίγινας το βράχο το αρχαίο και την Ύδρα Ο θεός του κάλλους βάζει του φιλιού του τη σφραγίδα».

Λίγοι συμπατριώτες μας γνωρίζουν ότι πρώτος ο Λόρδος Βύρων ύψωσε τη φωνή του κατά της λεηλασίας του Παρθενώνα από τον Λόρδο Έλγιν. Δύο αιώνες αργότερα, ο αμερικάνος συγγραφέας Kurt Vonnegut τάχθηκε υπέρ του Βύρωνα και απάντησε με τον εξής τρόπο στην έκκληση του Συνδέσμου «Μπάιρον»:

«Βελούχι μου περήφανο, κι Οξιά ζωγραφισμένη, λιώσε τα χιόνια γλήγορα να χορταριάσει ο τόπος» λέει το δημοτικό τραγούδι, και ο χαρακτηρισμός «περήφανο» για το βουνό αυτό της Στερεάς Ελλάδας είναι πολύ σωστός. Με υψόμετρο 2.315 μέτρα το Βελούχι ή Τυμφρηστός δεσπόζει στους νομούς Ευρυτανίας και Φθιώτιδας.

Στις πλαγιές του είναι χτισμένο το Καρπενήσι ενώ «προστατεύεται» από άλλα βουνά, τα Άγραφα στα βόρεια, τα Βαρδούσια και την Καλιακούδα στα Νότια. Από το βουνό αυτό πηγάζουν δύο ποταμοί, ο Σπερχειός και ο Καρπενησιώτης και κοντά στις κορυφές του σχηματίζεται αλπική λίμνη.

Στην αρχαιότητα το βουνό ονομαζόταν Τυμφρηστός ή Τεφραστός, όνομα που αποδίδεται κατά μία εκδοχή σε κάποιο μυθικό πρόσωπο που λεγόταν έτσι και κατά μία άλλη στο χρώμα της τέφρας που έχουν τα «γυμνά» σημεία του βουνού.

Το Βελούχι είναι σταθερός προορισμός όσων αγαπούν τα χειμερινά αθλήματα καθώς σε υψόμετρο 1840 μέτρων λειτουργεί χιονοδρομικό κέντρο με καταφύγιο. Σε κοντινή απόσταση βρίσκεται και η αλπική λίμνη με σταθερή στάθμη στα νερά της όλες τις εποχές του χρόνου. Αυτό αποδίδεται τόσο στο λιώσιμο των χιονιών όσο και σε υπόγειες πηγές.

Στην περιοχή γύρω του, πολλά μικρά και μεγάλα χωριά περιμένουν τους ταξιδιώτες που είτε θα καταλύσουν εκεί είτε θα τα χρησιμοποιήσουν ως «ορμητήρια» για να εξερευνήσουν το πανέμορφο βουνό.

Αν κοιτάξουμε το βράδυ προς το Βορρά, θα βρούμε εύκολα τον αστερισμό της Μεγάλης Άρκτου. Αποτελείται συνολικά από 138 άστρα. Τη Μεγάλη Άρκτοθα την αναγνωρίσουμε εύκολα από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, που αν τα ενώσουμε με νοητές γραμμές σχηματίζουν ένα σχήμα σαν κατσαρόλα. Από τα 7 λαμπρότερα άστρα της, τα 4 σχηματίζουν ένα τετράπλευρο, το σώμα της Άρκτου, και τα υπόλοιπα 3 την ουρά της.

O αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου είναι ο σπουδαιότερος αστερισμός τον βόρειου ημισφαιρίού, γνωστός από την αρχαιότητα. Πολλοί λαοί την ονομάζουν Άμαξα, γιατί τα 4 άστρα της αποτελούν το αμάξι και τους τροχούς τον, ενώ τα άλλα τρία το τιμόνι ή τα άλογα. Τη Μεγάλη Άρκτο ο Όμηρος την ονομάζει και Ελίκη, λόγω της συνεχούς περιστροφής της γύρω από το Βορρά, ενώ οι Ρωμαίοι την ονόμαζαν Άροτρο, και τα 7 άστρα που την αποτελούν Επτά Βόες.

Από αυτούς πήρε και το όνομά τον ο γειτονικός αστερισμός τον Βοώτη (ο βοσκός των βοδιών). Ακόμα, από τη λατινική τους μετάφραση «σέπτεμ τριόνες» (επτά βόδια) προήλθε η λατινική ονομασία τον Βορρά, μια και βρίσκονται κοντά σ'αυτόν.

Μυθολογία

Η πλούσια σε φαντασία Ελληνική μυθολογίασυνδέει τη Μεγάλη Άρκτομε την ερωτική δραστηριότητα τον σκανταλιάρη Δία. Ο Δίας, λοιπόν, έβαλε στο μάτι την πανέμορφη Νύμφη Καλλιστώ, τη μονάκριβη κόρη τον Λυκάονα, βασιλιά της Αρκαδίας με τους 50 γιους. Η Καλλιστώ από την ερωτική της σχέση με το Δία γέννησε τον ήρωα Αρκάδα, γενάρχη των Αρκάδων.

Η παράνομη αυτή σχέση προκάλεσε, όπως ήταν επόμενο, τη ζήλια και την οργή της Θεάς Ήρας. 'Ετσι, για να εκδικηθεί, μεταμόρφωσε την πεντάμορφη Καλλιστώ σε αρκούδα. Η κακομοίρα η Καλλιστώ, μεταμορφωμένη σε αρκούδα, περιπλανιόταν χρόνια μέσα στα πυκνά δάση της Αρκαδίας, ώσπου κάποτε συνάντησε, παλικάρι πια, το γιο της τον Αρκάδα, που κυνηγούσε άγρια ζώα στο δάσος. Η Καλλιστώ επηρεασμένη από τη μητρική της αγάπη, ξεχνώντας ότι ήταν αρκούδα, έτρεξε να τον αγκαλιάσει.

Ο Αρκάδας όμως, όπως ήταν επόμενο, δεν αναγνώρισε τη μάνα τον. Βλέποντας μια αρκούδα να τον επιτίθεται, σήκωσε το δόρύ τον να τη σκοτώσει. Ο πανταχού παρών, όμως, Δίας, για να προλάβει τη μητροκτονία, μεταμόρφωσε και τον Αρκάδα σε 'Αρκτο. Μόνο τότε το μικρό αρκουδάκι αναγνώρισε τη μάνα του και έτρεξε χαρούμενο να κυλιστεί στα πόδια της.

Ο παντοδύναμος Δίας, για να τους γλιτώσει μια και καλή από την οργή της Ήρας, έστειλε και τους δύο στον ουρανό και τους έκανε αστερισμούς, για να χαίρονται εκεί αιώνια τις νύχτες ο ένας κοντά στον άλλο. Η μητέρα έγινε ο αστερισμός της Μεγάλης Άρκτου, η κορωνίδα τον βόρειού ημισφαιρίού τον ουρανού, και γιος της, ο Αρκάδας, ο αστερισμός της Μικρής 'Αρκτου.Η ζήλια, όμως, της 'Ηρας δε σταμάτησε εδώ.

Αφού έκανε μια ζωηρή σκηνή ζηλοτυπίας στον πονηρούλη Δία, θυμωμένη πολύ από τη μεγάλη τιμή που έκανε στη φίλη του και το γιο τους, έστειλε τη Θέτιδα να διατάξει τον Ωκεανό, που αντιπροσώπευε τον ουρανό, να μην επιτρέψει ποτέ στους αστερισμούς αυτούς να βρουν ξεκούραση στους κόλπους του. Απαγόρευσε , λοιπόν, στους δύο εχθρούς της να ανατέλλουν και να δύουν, για να μη λούζονται ποτέ στα υγρά βασίλεια του ωκεανού και να ξεκουράζονται. Έγιναν, δηλαδή, αειφανείς αστερισμοί.

Έτσι, οι δύο Άρκτοι από τότε ουδέποτε ξεκουράζονται, ενώ τους καταδιώκει συνεχώς ο Αρκτούρος, ο επικεφαλής των Θηρευτικών Κυνών. H ονομασία της Μεγάλης Άρκτου συνδέεται με έναν αρχαϊκό αρκαδικό μύθο. Στη Μαντινεία της Αρκαδίας υπάρχει η εξής παράδοση: «Στους αρχαϊκούς χρόνους ο ουρανός ήταν κολλημένος με τη Γη, γυάλινος αλλά μεριές μεριές μαλακός. Κάποιοι κυνηγοί σκότωσαν σε ένα κυνήγι μιαν αρκούδα και κάρφωσαν το αρκουδοτόμαρο στον ουρανό. Έτσι, σχηματίστηκε η Μεγάλη Άρκτος, και τα καρφιά έγιναν τα άστρα της».

ΕΑΝ ΜΙΛΑΝΕ ΟΙ ΘΕΟΙ ΣΙΓΟΥΡΑ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΓΛΩΣΣΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΟΥΝ.

Είναι γνωστό πως η χρήση των ονομάτων στις ανθρώπινες, στις διακρατικές αλλά και τις διεθνείς σχέσεις παίζει πολύ σημαντικό ρόλο.

Παράδειγμα η προσπάθεια ιδιοποιήσεως του ιστορικού ονόματος τηςΜακεδονίαςμας, από τους Σκοπιανούς που λίγο έλειψε να προκαλέσει ακόμη και πολεμική σύρραξη μαζί τους.

Επίσης είναι κοινή η διαπίστωση πως οι άνθρωποι πάντοτε επιδιώκουν να χρησιμοποιούν ονόματα της γλώσσας των χωρών τους ή να τα μετατρέπουν στη γλωσσική τους προφορά όταν κυριεύουν κάποια άλλη χώρα ή όταν προσπαθούν να επιβάλουν τις διεκδικήσεις τους σε μία άλλη γειτονική τους, π.χ. η Τουρκία την Άγκυραονόμασε Ancara, την Πάνορμο Bandirma, το Παλαιόκαστρο Balikeser, το Ικόνιο konya, την Άμιδα Diyarbakir, την πανάρχαια Ορρόη (μεταγενέστερη Έδεσσα) σε Urfa και γενικά τις πόλεις της Μ. Ασίας (που σχεδόν στο σύνολό τους είναι Ελληνικές) στην τουρκική, ενώ πρόσφατα τις νησίδες Ίμια (ή Λιμιά) αποκαλεί Καρντάκ.

Αυτή η τακτική, που είναι επιστημονικά μελετημένη, εφαρμόζεται από τον επιτιθέμενο για να πετύχει την ψυχολογική προετοιμασία του αμυνόμενου να δεχθεί πιο εύκολα μία εις βάρος του κατάσταση. Βασικό στοιχείο που διαμορφώνει το αποτέλεσμα είναι συνήθως η επιμονήτων αντιπαραβαλλόμενων στις θέσεις τους που πολλές φορές φθάνει στο επίπεδο του «σπασίματος των νεύρων» και δεν είναι λίγες οι φορές που η πείσμων αντίδρασηέχει φέρει ανέλπιστα αποτελέσματα. Υπάρχουν πάμπολλα απλά παραδείγματα που συνάδελφοι με την επιμονή τους ανάγκασαν νατοϊκούς συναδέλφους μας να αλλάξουν, να διορθώσουν και να υιοθετήσουν την ονομασία FYROM για το γειτονικό μας κρατίδιο όταν το όνομα Μακεδονία μονοπωλούσε στις επίσημες και ανεπίσημες συνομιλίες τους (συμπεριφορά που πρέπει να συνεχίζουμε όλοι μας ακόμα και αν μείνουμε μόνοι στον κόσμο).

Ακόμη και η αναφορά σε λέξεις της καθημερινής ομιλίας, όταν τονίζεται η προέλευσή τους, πολλές φορές λειτουργεί επικουρικά σε άλλο κύριο σκοπό μας και δε θα πρέπει να αποφεύγεται ο τονισμός της προέλευσής τους σε τρίτο κοινό, γιατί δημιουργεί εντυπωσιασμό που επηρεάζει τους ανθρώπους έκδηλο ή άδηλο.

Πχ πρέπει σε ανύποπτο χρόνο να τονίζονται λέξεις που πήραν από εμάς οι γείτονες και προσπαθούν σήμερα να αποκρύπτουν, όπως είναι το τεφτέρι (εκ του διφθέρα), ο μπακλαβάς (εκ του βάκλα), το καλντερίμι (εκ τουκαλλιδρόμειον),το φλιτζάνι (εκ του φιαλίδιον), το τσιμπούσι (εκ του συμπόσιο), το δράμι (εκ του δραχμή), το αγάς (εκ του αγός), το αχούρι (εκ του άχυρο, αχυρών), το μπούζι (εκ του πάγος), το μπαρούτι (εκ του πυρίτις), το μπουντρούμι (εκ του ιπποδρόμιον), το μπουλούκι (εκ του πλεός, πλήρης), το χατήρι (εκ του ήτορ,ηγήτωρ,[αγάτωρδωριστί]), αφέντης (εκ του αυθέντης), ο αχαΐρευτος ([χαΐρι] εκ του χάρις).

Ακόμη υπάρχουν και άλλες λέξεις του λεξιλογίου των γειτόνων μας που θεωρούνται τουρκικές πλην όμως αποτελούν κακόηχη μεταποίηση ελληνικών όπως είναι: belah = ενόχληση (εκ του βέλιον = ατυχές), turun = εγγονός (εκ του θορός = σπέρμα), jok = όχι (εκ του ουχί, όσκε), jale = όχθη (εκ του αιγιαλός), arsez = αυθάδης (εκ του άρσεν), bir = πηγάδι (εκ του φρέαρ), dzivi = καρφί (εκ του ζιβήνη = λόγχη), hali (χαλί) = τάπης, τάπητας (εκ του χήλιον = πλεκτό).

Γενικά μεγάλο ποσοστό των λέξεων του τουρκικού λεξιλογίου προέρχεται από την ελληνική, (Ανδρέα Δενιόζου «Ελληνικό Λεξιλόγιο στην Τουρκική Γλώσσα») ενώ όσες τουρκικές λέξεις έχουν περαστεί στην καθημερινή γλώσσα των νεοελλήνων είτε αποτελούν αντιδάνεια είτε διαστρέβλωση της έννοιας που προσαρμόστηκε στα τουρκικά δεδομένα.

Π.χ το αρχαίο μουσικό όργανο των Ελλήνων, η πανδουρίς (ή θαμπούρα ή ταμπούρα ή ταμπουράς) ονομάστηκε μπουζούκιστην νεοελληνική (από την τουρκική λέξη μπουζούκ = ξεκούρδιστο), επειδή έτσι το αποκάλεσαν οι γείτονες που στερούντο παντός είδους μουσική παιδεία και ικανότητα περί την χόρδιση (κούρντισμα) του οργάνου.

Ακούγοντας το γεγονός αυτό κάποιος τρίτος, τότε αυτός είτε το δείξει είτε όχι επηρεάζεται θετικά υπέρ ημών. Ακόμη συνέβη σε συνάδελφο να προκαλέσει το θαυμασμό τρίτων συσπουδαστών του σε νατοϊκό σχολείο, όταν σε μία πολιτισμένη συζήτηση-αντιπαράθεσή του με Τούρκο Αξ/κό για την ονομασία της Πόλης, (ΚωνσταντινούποληήΙστανμπούλ), παρέθεσε στο ακροατήριο ως ορθή (όπως πράγματι είναι) και την τουρκική άποψη ως προερχόμενη από την έκφραση των Ελλήνων «εις την Πόλη».

Είναι λοιπόν πολύ σημαντικό να γνωρίζουμε την ετυμολογία των λέξεων και να χρησιμοποιούμε κατά προτεραιότητα την Ελληνική μας γλώσσα όπου μπορούμε, αποφεύγοντας τη χρήση ξενικών όρων, που δυστυχώς βρίθουν στην καθημερινή μας ομιλία. Έτσι λειτουργούσε από νεαρός και ο Ξενοφών Ζολώταςπου έφθασε στο σημείο με δύο ομιλίες του να προκαλέσει τον παγκόσμιο θαυμασμό για τις γνώσεις του, και για την πατρίδα μας.

Είναι όμως σχήμα οξύμωρο να κάνουμε αυτή την προσπάθεια και να παρουσιάζεται το λυπηρό φαινόμενο στις φόρμες των ιπταμένων (χειριστών και μηχανικών) να αναγράφονται ονοματεπώνυμο και βαθμός στην αγγλική γλώσσα ή με λατινικά στοιχεία. Το αιτιολογικό ότι θα πρέπει να είναι δυνατή η ανάγνωσή του από νατοϊκούς συναδέλφους, κυρίως στο εξωτερικό, θα ευσταθούσε αν το ίδιο έκαναν και αυτοί όταν επισκέπτονταν εμάς. Όπως όμως είναι αδιανόητο για έναν Ιταλό, Ισπανό, Γερμανό ή Γάλλο να γράφει σε άλλη γλώσσα πλην της δικής του ότι έχει πιο προσωπικό, το όνομά του, σε όποιο μέρος του κόσμου και να μεταβεί, έτσι θα πρέπει και εμείς, όπως είπε οΟδυσσέας Ελύτης να «…Μη ξεχνάτε την Πατρίδα και προπαντός μη ξεχνάτε τη γλώσσα μας. Πρέπει νάσαστε περήφανοι, νάμαστε όλοι περήφανοι, εμείς και τα παιδιά μας για τη γλώσσα μας».(Από ομιλία του, προς τους Έλληνες της Σουηδίας μετά την απονομή του βραβείου Νόμπελ το 1979).

Πέραν της τουρκικής και το λεξιλόγιο των πέντε κυριοτέρων Ευρωπαϊκών γλωσσών (Αγγλική, Γαλλική, Ισπανική,Ιταλικήκαι Γερμανική), καθώς και των Λατινικών προέρχεται από το αντίστοιχο Ελληνικό, σε ποσοστό 80%, όπως απέδειξε με το δίτομο έργο της «Πως η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο» (Εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ), η φιλόλογος Άννα Τζιροπούλου Ευσταθίου. Το δε Αγγλικό αλφάβητο των 26 γραμμάτων είναι Ελληνική επινόηση που χρησιμοποιείτο από τους Χαλκιδείς κατοίκους της Κύμης, (Κυμαϊκόαλφάβητο). Γιατί όπως σήμερα έχει γίνει γνωστό και είναι παραδεκτό από τους εγκυρότερους ανά τον κόσμο γλωσσολόγους και εγκυκλοπαίδειες:

«Οι αλφαβητικοί κατάλογοι που βρέθηκαν στην Τοσκάνη (και απετέλεσαν την βάση της Λατινικής γλώσσας) δεν είναι ετρουσκικοί, αλλά ελληνικοί… που καταστρώθηκαν αρχικά στην Κύμη και επομένως το ετρουσκικό αλφάβητο προήλθε από το Κυμαίο (Κύμη της Τυρρηνίας, στη Δ. Ιταλία, αποικία του Θ΄ αι. Πχ των Κυμαίων της Εύβοιας)».
UNESCO (Ιστορία της Ανθρωπότητας 1963).

Έχοντας γνώση όλων των παραπάνω, ο καθηγητής της Ιατρικής του Πανεπιστημίου Αθηνών, ενδοκρινολόγοςΜενέλαος Μπατρίνος, δημιούργησε μία μέθοδο εκμαθήσεως της Ελληνικής Γλώσσας για αγγλομαθείς σε ένα τόμο. Το «MathemodernGreek» (Εκδ. Πασχαλίδης) ήταν προϊόν μετά από μία πολύχρονη προσπάθεια του εν λόγω καθηγητή σε Διεθνή Ιατρικά Συνέδρια, να πείθει τους συναδέλφους του ότι μιλούσαν Ελληνικά χωρίς να το καταλαβαίνουν. Σε αυτό βοήθησε και η επιστήμη της Ιατρικής που εξελίσσεται με αποκλειστικά ελληνικούς όρους. Η παρουσίαση του βιβλίου προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού μεταξύ των ξένων κυρίως, σε σημείο που του ζητήθηκε να δημιουργήσει μία αντίστοιχη μέθοδο για γερμανομαθείς. (Την όλη φιλοσοφία της μεθόδου του εξηγεί στο περιοδικό ΔΑΥΛΟΣ τεύχος 195 Μαρτίου ’98).

Μέσα στον όλο προβληματισμό που μπορεί να φέρει το παρόν, πρέπει να προσθέσουμε και έναν (από τους πάρα πολλούς) μεγάλο Ελληνιστή που πρόσφατα απεβίωσε (15Νοε 98), τον πρύτανη της «Βασιλικής Ακαδημίας των Βάσκων» (DECANO DE LA REAL ACADEMIA BASKA) και ιδρυτή της «Ελληνικής Ακαδημίας της Βασκωνίας», (την «Καλιά της Γνώσεως» όπως την ονόμασαν) τον γλωσσολόγο FEDERICO KRUTWIG SAGREDO που γνώριζε 20 γλώσσες, και εν τούτοις υπέγραφε και αλληλογραφούσε με το ελληνικό όνομα Αρίστων Άμμων. Υπήρξε ο εμπνευστής και πρωτεργάτης της ιδέας για καθιέρωση της αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας ως μόνης επίσημης γλώσσας της Ε.Ε θεωρώντας ότι με «…τη μορφολογία και το πλούσιο λεξιλόγιό της είναι η μόνη που μπορεί να συνεισφέρει τα μέγιστα στην διανοητική εξέλιξη του ανθρώπινου εγκεφάλου».

Βλέπουμε λοιπόν πως γνωστοί και άγνωστοι άνθρωποι γύρω μας καταβάλουν μία μεγάλη προσπάθεια να προαγάγουν το κύρος της πατρίδος μας στο εσωτερικό και το εξωτερικό και το πετυχαίνουν πολύ καλά. Εμείς θα τους βοηθήσουμε ή θα δολιοφθείρουμε (σαμποτάρουμε) αυτή τους την προσπάθεια; Θα είναι προς όφελος ή προς ζημία μας;

«Για τη μητέρα γλώσσα μας τα λάβαρα κρατείστε ». Κωστής Παλαμάς

Τη γλώσσα (και το αλφάβητο) επειδή ακριβώς είναι το ύψιστο μνημείο πολιτισμού, χωρίς το οποίο θα ήταν αδύνατη κάθε εξέλιξη στις υπόλοιπες πολιτιστικές, πνευματικές και τεχνικές δραστηριότητες του ανθρώπου, κάθε λαός καταβάλλει προσπάθεια να τη προστατεύσει από την πρόσμιξη ξένων λέξεων. Π.χ. στη Γαλλία ψηφίστηκε ο νόμος ΤΟΥΜΠΟΝ το 1994, (όπως διαβάζουμε στην εφ. ΒΗΜΑ 4/2/96), βάσει του οποίου απαγορεύεται η χρήση της παραμικρής μη Γαλλικής λέξεως, όχι μόνο στο ραδιόφωνο και την τηλεόραση αλλά και στην συσκευασία οποιουδήποτε προϊόντος με πρόστιμα που μπορούν να φθάσουν τα 25000 φράγκα (2,5 εκατ. δρχ). Η πρώτη ποινή για παράβαση του νόμου έπεσε στη γνωστή εταιρεία καλλυντικών Body Shopγιατί σε ορισμένες συσκευασίες της, είχε λέξεις που δεν ήταν μεταφρασμένες στη γλώσσα του Μολιέρου.

Αν λοιπόν δίδεται τόση σημασία στην προστασία της γλώσσας, από άλλους λαούς, τι πρέπει να κάνουμε εμείς που έχουμε την ΓΛΩΣΣΑ για την οποία ο Λατίνος Κικέρων είπε «Ει θεοί διαλέγονται τη των Ελλήνων γλώττη χρώνται».Δηλ. εάν μιλάνε οι Θεοί σίγουρα την Ελληνική γλώσσα χρησιμοποιούν.

Ο τρόπος προστασίας της γλώσσας μας είναι απλός, θέλει όμως προσοχή και επιμονή στην προσπάθεια.

α. Πρέπει να εντοπίζουμε τις ξένες ονομασίες και να επαναφέρουμε τις πρώτες, τις αρχαίες Ελληνικές. Π.χ. είναι απαράδεκτο την Δεκέλειανα ονομάζουμε Τατόϊ, τα ΑιγόσθεναΠόρτο Γερμενό, τις ΑφίδνεςΚιούρκα, το όροςΒόρραΚαϊμακτσαλάν κ.λ.π.

β. Το αυτό πρέπει να εφαρμοσθεί και για όλα τα ανά τον κόσμο τοπωνύμια. Είμαστε ελεύθερο κράτος και ελεύθεροι άνθρωποι για να εκφραζόμαστε ελεύθερα και να προστατεύουμε, όπως έχουμε υποχρέωση, την τεράστια πολιτιστική κληρονομιά που μας άφησαν εκείνοι που μας γέννησαν. Γιατί Ακχισάρ και όχι ΑξάριονήΘυάτειρα; Γιατί Ισπάρτα και όχι Σπάρτη; Γιατί Ούρφα και όχι Ορρόηή Έδεσσα; Παράδειγμα πρέπει να μας γίνει η χρήση ονομασίας Καρντάκαντί Ίμια, που με πείσμα προσπαθούν να περάσουν στην διεθνή κοινή γνώμη οι γείτονές μας.

γ. Η καθημερινή μας ομιλία επίσης πρέπει να καθαρισθεί από ξένους όρους που είναι δυσνόητοι στο πλατύ κοινό. Όχι λοιπόν P/C αλλά ηλεκτρονικός υπολογιστής (Η/Υη συντετμημένη γραφή του). Όχι σκάνερ αλλά σαρωτής. Τηλεομοιότυπος, όχι φαξ. Στάθμευση, όχι παρκάρισμα. Ακόμη υπερκατάστημα (ή παντοπωλείο)όχι σούπερ μάρκετ (σούπερ είναι η ελληνική δασεινόμενη λέξη υπέρ με την προφορά της δασείας).Ακόμη οι κακόηχες λέ-ξεις σάντουιτς και φαστ φουντ που κυριάρχησαν στη ζωή μας είναι οι αμφί-ψωμοκαι ταχυφαγείο. Δυστυχώς στην καθημερινή επαγγελματική ή ιδιωτική συνομιλία μας χρησιμοποιούμε, χωρίς κανείς να μας το επιβάλει, τόσους ξενικούς όρους, που σε λίγο για να μας καταλαβαίνουν οι γονείς μας θα χρειάζονται λεξικό.(Και δεν είμαστε οι μόνοι, το ίδιο συμβαίνει πχ με τους γιατρούς κ.α. ) Δε χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια να αναφέρουμε το loop – ανακύκλωση, το briefing – ενημέρωση κλπ. και δε πάνε πολλά χρόνια που λεγόταν το γκολ, τέρμα, το κόρνερ, γωνιακό λάκτισμα, ενώ ευτυχώς πολλοί ακόμα εκφωνητές αναφέρουν το μπάσκετ, καλαθόσφαιρα, χωρίς να είναι δυσνόητοι. (Βέβαια ακόμα η διευκόλυνσηλέγεται assist, η διαδοχή follow, το παράπτωμα foul, το παιγνίδι game, ο ρυθμιστής, συντονιστής play-maker, η ανάπαυλα time out, το αποτέλεσμα, η έκβαση score, ο προφύλακαςguard, και τόσοι ακόμα εύηχοι και κατανοητοί ελληνικοί όροι αναφέρονται με ξενική ορολογία).

Πολλοί νομίζοντας ότι θα θεωρηθούν μορφωμένοι αναφέρουν πλήθος λέξεων κυρίως στην αγγλική όπως practice αντί εξάσκηση, coffee αντί για καφέ (εκ του Κηφέως), drink αντί για ποτό και τόσα άλλα που δείχνουν την έλλειψη ικανότητας στην χρήση καθαρής Ελληνικής γλώσσας και ένα χαμηλό μορφωτικό επίπεδο που από πολλούς πολίτες είναι παρεξηγήσιμο. Διότι οι πραγματικά μορφωμένοι δεν θεωρούν ως όμοιό τους έναν που γνωρίζει πέντε γλώσσες και μιλώντας την μία χρησιμοποιεί λέξεις και των άλλων, άλλά εκείνον που γνωρίζει δύο και κάθε μία από αυτές την ομιλεί καθαρή, με τους δικούς της όρους. Έτσι γίνεται πλήρως κατανοητός από όλους ενώ ο άλλος της πρώτης περιπτώσεως δυσνόητος στην καλύτερη περίπτωση (ή και τελείως ακατανόητος), σχεδόν απ’ όλους.

δ. Καθαρισμός των ξένων λέξεων πρέπει να γίνει και στους χώρους εργασίας και διαβίωσης. Στις λέσχες και στα θέρετρα η Reception να γίνει υποδοχή, το menu, εδέσματα, το briefing, ενημέρωση (ή αίθουσα ενημερώσεως). Για τα ονόματα στις φόρμες των ιπταμένων που αναφερθήκαμε προηγουμένως, θα πρέπει να προσθέσουμε και την Ελληνική Σημαία στο αριστερό μπράτσο που θα πρέπει να αναγράφει ΕΛΛΑΣ και όχι HELLAS ή GREECE, και εκείνο το «please hold a line» στα τηλεφωνικά μας κέντρα αν γίνει «παρακαλώ αναμείνατε στο ακουστικό σας» όχι μόνο θα προσθέσει ελληνικό χρώμα στη Μονάδα αλλά και θα είναι κατανοητό από τους στη συντριπτική πλειοψηφία Έλληνες καλούντες το κέντρο που δε γνωρίζουν την αγγλική, όπως είναι γονείς στρατευμένων και άλλοι.

ε. Ακόμη οι επίσημες ομιλίες από τους Αξ/κούς που μεταβαίνουν με τις ανταλλαγές Μοιρών ή άλλες αποστολές στο εξωτερικό, θα πρέπει να προετοιμάζονται και να εκφωνούνται στην ελληνική, όσο καλά και αν είναι γνωστή η γλώσσα του φιλοξενούντος κράτους από τον ομιλητή. Βέβαια πρέπει να υπάρχει και ο ανάλογος μεταφραστής. Όταν αυτό εφαρμόστηκε από κάποιον Δ/κτή Μοίρας στη Βρετανία, πολλοί Άγγλοι συνάδελφοι εκπλάγηκαν με την (μοναδική στον κόσμο) μουσικότητα της γλώσσης μας, γεγονός που και ο κράτιστος ποιητής και διανοητής Ι. ΓΚΑΙΤΕείχε διαπιστώσει:

«Άκουσα στον Άγιο Πέτρο της Ρώμης το ευαγγέλιο σε όλες τις γλώσσες. Η ελληνική αντήχησε, ως άστρο λαμπερό μέσα στη νύκτα»
και ο Νικ. Βρεττάκος συμπλήρωσε: « Όταν κάποτε φύγω από τούτο το φως θα ελιχθώ προς τα πάνω όπως ένα ρυάκι που μουρμουρίζει. Και αν τυχόν κάπου ανάμεσα στους γαλάζιους διαδρόμους συναντήσω αγγέλους, θα τους μιλήσω ελληνικά, επειδή δεν ξέρουνε γλώσσες. Μιλάνε μεταξύ τους με μουσική ».

στ. Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στα ονόματα, τα δικά μας και των παιδιών μας. Όταν τον Αθανάσιο τον κάνουμε Θανάση (ή ακόμα χειρότερα Σάκη) θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι του δίνουμε «επί τα χείρω» άλλο όνομακαι τον κάνουμε θνητό από αθάνατο. Αθανασία λοιπόν και όχι Νάνση. Βασίλης και Αποστόλης όχι όμως Λάκης. Δημοσθένης και όχι Ντένις. Διονυσία και όχι Ντενίζ. Αγησίλαος και όχι Άκης και τόσα πολλά ακόμη ονόματα που η έλλειψη προσοχής και η ξενομανία, μας κάνουν να τροποποιούμε και να δίνουμε στα παιδιά μας, νομίζοντας ότι έτσι θα ανέβει το κοινωνικό μας «prestige» και η «κουλτούρα» (που μας ενοχλεί να τα αναφέρουμε ως «προβολή» και «καλλιέργεια»). Και είναι η ίδια αμάθεια αυτή που μας οδηγεί για αγορές ρούχων στις «Μπουτίκ» και δεν μας άφησε να μάθουμε ότι η λέξη αυτή προέρχεται από την ελληνικότατη λέξη αποθήκη.

ζ. Τέλος ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δοθεί στην σημασία των λέξεων που χρησιμοποιούμε και οι οποίες μπορεί να είναι προσβλητικές ή να θίγουν καταστάσεις, άτομα, ή ομάδες ατόμων. Μία τέτοια είναι η λέξη αποστρατεία (= η κατάσταση του απομακρυσμένου Αξκού), αποστράτευση (= απόλυση εφεδρειών, αντίθετο = επιστράτευση),αποστρατεύω (= απομακρύνω Αξιωματικό από την στρατιωτική υπηρεσία για λόγους ηλικίας, ανικανότητας,…., υπηρεσιακών αναγκών), απόστρατοςκλπ. (Ελληνικό λεξικό Τεγόπουλου-Φυτράκη 1993). Έχει παρατηρηθεί ότι πολλούς συναδέλφους τους ενοχλεί αυτή η λέξη και άλλοι θεωρούν ότι τους προσβάλλει. Θα πρέπει λοιπόν άμεσα να αντικατασταθεί η λέξη απόστρατοςαπό τη λέξη έφεδρος (= ο έτοιμος να χρησιμοποιηθεί σε ώρα ανάγκης, κατά το ίδιο λεξικό), για να ξεχωρίζουν και τα αρχικά Ε.Ε. αντί του Ε.Α. (που μπορεί κάποιος να συγχύσει με τον Ελεγκτή Αεραμύνης).

Για την υποστήριξη όλων που προαναφέρθηκαν θα μπορούσαν να παρατεθούν δεκάδες αποφθέγματα προσωπικοτήτων από Ελλάδα και εξωτερικό. Αντ’ αυτών όμως θα παρατεθεί ο γλωσσικός άθλος του Ξενοφώντος Ζολώτα, οι δύο ομιλίες στις 26/9/57 και 2/10/57 στη συνέλευση του Νομισματικού Ταμείου στην Ουάσιγκτον όπου χρησιμοποίησε λέξεις με ελληνική ρίζα που έχουν πολιτογραφηθεί στην αγγλική γλώσσα. Όλες οι λέξεις είναι ελληνικές εκτός από τα άρθρα και τις προθέσεις. (Ελήφθησαν από το δίτομο έργο της φιλολόγου Άννας Τζιροπούλου Ευσταθίου «Πως η Ελληνική γονιμοποίησε τον Ευρωπαϊκό λόγο»Εκδ. ΝΕΑ ΘΕΣΙΣ, του οποίου αποτελούν Παράρτημα). Επίσης στη 10η Διεθνή Συνάντηση Καρδιολογίας (27-29/4/95) ίδια ομιλία έκανε ο καθηγητής Ν.Γ.Κούνη αποδεικνύοντας ότι όπου υπάρχει θέληση και γνώσεις δεν υπάρχουν εμπόδια στη προβολή του μεγαλείου της πατρίδας.

ΕΙΣ ΕΛΛΗΝ ΑΞΙΩΜΑΤΙΚΟΣ Π. Α.

Οι Δρυίδεςδεν ήταν απλά ιερείς, βάρβαροι ιερείς (αν και οι αρχαίοι συνήθιζαν να τους αποκαλούν «φιλοσόφους») ενός απομακρυσμένου λαού, δεν ήταν απλά μια κλειστή ομάδα ανθρώπων που μοιράζονταν μυστικά και κρυφές γνώσεις μεταξύ τους, αλλά μια ομάδα ανθρώπων διαφόρων επαγγελματικών και κοινωνικών τάξεων που έχουν μια συγκεκριμένη πρακτική και στάση ζωής. Οι πηγές μας γι’ αυτούς προέρχονται από Έλληνες και Ρωμαίους.

Μύθοι και ηρωικές ιστορίες, παραμυθένιες περιπλανήσεις στον κόσμο του φανταστικού μα και της ιστορίας, εδώ συναντάμε “ιερατικές” μορφές με ιδιαίτερα φυσιολατρικά “πιστεύω” και αντιμετώπιση του κόσμου και όλα αυτά σε έναν κόσμο που είτε βρίσκεται στην αρχαία Γαλατία (νυν Γαλλία), είτε στις Βρετανικές νήσους, είτε στην αρχαία Ιέρνη (νυν Ιρλανδία)… Ποιοι όμως ήταν οι Δρυίδες; Η ετυμολογία έχει να μας πει πολλά, όχι όμως όλα! Η λέξη Δρυίδης (Druid) προέρχεται από την ελληνική δρυς (=βελανιδιά).

Η ίδια λέξη υπάρχει και σε άλλες αρχαίες γλώσσες, όπως πχ. στη σανσκριτική druma = βελανιδιά (δρυς), το ιερότερο δέντρο των Δρυίδων. Στη Γαλλική γλώσσα η ομόρριζη λέξη druiah σημαίνει “σοφός άνθρωπος”. Στην δε Περσική το πνεύμα της νύχτας ή του σκότους ονομάζεται Druh. Στα Ουαλικά, drud σημαίνει “αυτός που εξαγνίζει”. Γενικά, θα μπορούσε να πει κανείς ότι Δρυίδης σύμφωνα με την κελτική παράδοση σήμαινε “ο σοφός των δέντρων” ή και “σοφός της Βελανιδιάς”. Άρα, η λέξη έχει να κάνει πάντως με την σοφία και έχει ως κεντρικό σημείο αναφοράς την (ιερή) βελανιδιά.

Η φιλοσοφία του Δρυιδισμού

Οι Δρυίδες, όπως προείπαμε, δεν είναι μια κλειστή ομάδα ανθρώπων απλά, αλλά μια πρακτική, είναι τρόπος ζωής, πνευματικό μονοπάτι και φιλοσοφία. Ανάγεται στις ρίζες της Κέλτικης Θρησκείας και παραδόσεις, μα η ίδια ουδεμία σχέση έχει με,θρησκεία, καθώς δεν εμπεριέχει ή εξαρτάται από κάποιο δόγμα. Οι διδασκαλίες του Δρυιδισμού δεν μένουν μέσα στο χρόνο πάντα ίδιες, αλλά εξελίσσονται και μέσα από αυτές τις διδασκαλίες μπορούμε να βρούμε έναν ενδότερο τρόπο κατανόησης της ίδιας μας της ζωής σε σχέση με τον Κόσμο, και με την Ροή της Ζωής που κυλάει και δίνει πνοή σε ό,τι υπάρχει.

Οι Δρυίδες στην αρχαιότητα

Λίγες είναι οι γνώσεις μας για τις ρίζες του Δρυιδισμού πέρα από το ότι υπήρξε μια απόκρυφη -μυστικιστική κάστα ιερατικού χαρακτήρα της ευρύτερης κέλτικης θρησκείας. Οι Κέλτες υπηρετούσαν ως δικαστές, δάσκαλοι, θεραπευτές και μάντεις. Τα λίγα στοιχεία που ξέρουμε σχετικά με αυτούς προέρχονται από Έλληνες αρχαίους συγγραφείς (Διογένης Λαέρτιος, Στράβων, Διόδωρος Σικελός κ.ά.) και Ρωμαίους (Καίσαρας, Λουκανός κ.ά.), από αρχαία γραπτά χρονολογημένα μεταξύ 2ου αιώνα π.Χ. και 4ου αιώνα μ.Χ. Αν παρατηρήσει κανείς το κελτικό πάνθεο από κοντά δε θα παραβλέψει να δει τις ομοιότητες με το ελληνικό.

Οι ομοιότητες αυτές οφείλονται είτε στο ότι υπήρξαν μέρος της ινδοευρωπαϊκής ομοεθνίας είτε στην επαφή που είχαν σε πανάρχαια χρόνια οι Έλληνες μαζί τους Ένας πολύ σημαντικός Θεός ήταν ο Λούγκ, με το όνομα Σαμιλνταχάν («αυτός που κατέχει πολλά μέσα και τρόπους») επόπτευε τις τέχνες, προστάτευε τους ταξιδιώτες/τισες εν ζωήι και θανάτωι μπορεί εύκολα να παραλληλιστεί με τον Θεό Ερμή. Ο Κέλτης Ήφαιστος ήταν ο Γκοϊβνιου στην Ιρλανδία. Κυβερνήτη των θαλασσών βρίσκουμε τον Λιρ, με τα χαρακτηριστικά του δικού μας Ποσειδώνα.

Στην θέση του πολεμοχαρή Θεού Άρη βρίσκουμε τον Όγκμα, ενώ στην θέση της Αθηνάς την Μόριγκαν. Προστάτιδα της οικογένειας και της εστίας μεταξύ άλλων ήταν η Μπρίγκιτ, σαν την αντίστοιχη ελληνική Θεά Εστία. Η ύπαρξη, όπως προαναφέρθηκε, επαφών με ανθρώπους του Αιγαίου δεν μπορεί να αποκλειστεί, καθότι σάγκες κελτικές αναφέρουν ιστορίες αποικισμού από ανθρώπους του Αιγαιακού κόσμου (Κρήτες, Μυκηναίοι). Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι ο Δρυιδισμός δεν άφησε την δική του ξεχωριστή «σφραγίδα» ή ότι δεν αποτέλεσε (και αποτελεί ακόμα) μια αξιολάτρευτη φιλοσοφία και κουλτούρα. Οι Δρυίδες άφησαν το στίγμα τους στην ιστορία ως ένα τάγμα σοφών ανθρώπων και αξιοσέβαστων ιερέων. Ένα λαμπερό παράδειγμα αυτού, βλέπουμε στον θρύλο του Αρθούρου, όπου ο μάγος Μέρλιν είναι πάρα πολύ πιθανό να υπήρξε Δρυίδης.

Οι Πρακτικές των Δρυίδων κατά τα αρχαία χρόνια

Ολίγα είναι τα στοιχεία, όπως επισημάνθηκε, σχετικά με τις πρακτικές του δρυιδισμού. Η εσωτερική – μυστικιστική χροιά της φιλοσοφίας τους ήταν φανερή και από το ότι τα ενδότερα μυστικά του δόγματος γίνονταν γνωστά μονάχα στους μυημένους οι οποίοι λάμβαναν το χρίσμα μετά από είκοσι χρόνια εκπαίδευσης και μελέτης. Πριν καλά – καλά αρχίσουν την εκπαίδευσή τους, ορκίζονταν να σιωπούν (βλέπε παρόμοιες πρακτικές στους πυθαγορείους) και όσα εγνώριζαν θα μεταφέρονταν προφορικά από στόμα Δρυίδη σε αυτί Δρυίδη. Οι γραπτές μαρτυρίες που μας σώθηκαν δεν προέρχονται από Δρυίδες, αφού απαγορεύονταν η γραπτή καταγραφή της γνώσης, αλλά από μελετητές και από ανθρώπους που απλά συνεκέντρωναν τα λέγονταν γι αυτούς.

Λέγεται μάλιστα – όπως μας πληροφορεί ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρ – ότι προσπαθούσαν να αποστηθίσουν μεγάλα μέρη από ποιήματα και πως θεωρούσαν απρέπεια να μεταφέρουν σε γραπτό λόγο όσα σπούδαζαν προφορικά, αν και χρησιμοποιούσαν το ελληνικό αλφάβητο για να γράψουν. Οι δε ιρλανδοί Δρυίδες χρησιμοποιούσαν ένα δικό τους αλφάβητο, το Όγκαμ. Όλες οι τελετές ετελούντο στα δάση όπου οι Δρυίδες λέγονταν ότι εξασκούσαν τις μαγικές τους δυνάμεις: αλλαγή του καιρού (πβ. Τελχίνες), θηριομορφισμό, ικανότητα να γίνονται αόρατοι, μαντική τέχνη. Επίσης, λέγεται γι’ αυτούς ότι χρησιμοποιώντας το «αυγό του ερπετού», δηλαδή μια σφαίρα από κρύσταλλο, μπορούσαν να εξορκίζουν θανατηφόρες κατάρες.

Ίσως, αν εξαλείψουμε τις κάποιες υπερβολές στις λαϊκές δοξασίες, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι οι Δρυίδες υπήρξαν θεραπευτές (όπως άλλωστε όλοι οι ιερατικές τάξεις της αρχαιότητας, όλων των θρησκειών γνώριζαν τα θεραπευτικά μυστικά της φύσης), ότι μπορούσαν να κινούνται αθόρυβα και απαρατήρητοι χρησιμοποιώντας το φυσικό περιβάλλον για κάλυψη και ότι γνώριζαν την τέχνη παρατήρησης των φυσικών φαινομένων ώστε να μπορούν να προβλέψουν τον καιρό. Εκτός του ότι είχαν αξιοθαύμαστες και σπάνιες γνώσεις για την φύση, για τα καιρικά φαινόμενα, για τα ουράνια κοκ είχαν και άριστες γνώστες των απόκρυφων (μαντικές ικανότητες, θηριομορφισμός, πιθανότατα γνώση ενεργειακής προβολής και εκμετάλλευσης αυτής κλπ).

Για την ψυχή πίστευαν πως ήταν άφθαρτη, όπως επίσης και το σύμπαν, αλλά κάποια στιγμή το νερό και η φωτιά θα επικρατήσουν. Είχαν έντονο, όπως φαίνεται, το αίσθημα του δικαίου και θεωρούντο «οι δικαιότεροι των ανθρώπων» (Στράβων). Έτσι δικαιολογείται και η φήμη ότι αποτελούσαν ένα διεθνές δικαστήριο («διεθνείς δικαστές» τους αποκαλεί ο Διόδωρος ο Σικελιώτης) που εκδίκαζε νομικές υποθέσεις ιδιωτικού και δημοσίου δικαίου μεταξύ των διαφόρων κελτικών φύλων της Γαλατίας. Η θέση, γενικά, ενός Δρυίδη ήταν πολύ ανεβασμένη και υπήρξε και ανώτερη ακόμα και του ίδιου του βασιλιά.

Μια άλλη καταγραφή που έχουμε για τα τελετουργικά δρώμενα των Δρυίδων προέρχεται από τον Ρωμαίο συγγραφέα Πλίνιο ο Πρεσβύτερος (23/24 – 79 μ.Χ.) που κατέγραψε την Δρυιδική τελετή θερισμού γκυ της Βελανιδιάς (ιερό δέντρο των Δρυίδων). Αναφέρεται ότι την έκτη μέρα της νέας Σελήνης, ένας ιερέας ντυμένος στα λευκά σκαρφάλωνε στην Βελανιδιά και έκοβε γκυ χρησιμοποιώντας ένα χρυσό δρεπάνι. Το γκυ δεν έπρεπε να αγγίξει την γη και χρησίμευε σε τελετή γονιμότητας. Ακόμα και σήμερα επιβιώνει σε όλες τις αγγλόφωνες χώρες η πρακτική αυτή, όπου κατά την διάρκεια των Χριστουγέννων υπάρχει το έθιμο να φιλιούνται τα ζευγάρια κάτω από ένα κρεμασμένο γκυ, για να εξασφαλίσουν την γονιμότητα.

Άλλη καταγραφή αναφέρει την Δρυιδική εορτή για το καλωσόρισμα του νέου έτους. Τα δρώμενα αυτής παραμένουν ζωντανά μέχρι σήμερα μέσω της Γουικανής αντίστοιχης εορτής Σαμέιν. Κατά την ημέρα αυτήν πιστεύεται ότι τα πνεύματα και οι ψυχές των νεκρών ζωντανεύουν στην γη. Η πασίγνωστη σύγχρονη εορτή των αγγλόφωνων λαών Halloween είναι σίγουρα απόηχος του Δρυιδικού Σαμέιν. Ένα άλλο στοιχείο που θρυλείται για τους Δρυίδες ήταν ότι προέβαιναν σε ανθρωποθυσίες.

Αυτό μάλλον αποτελεί ισχυρισμός των Ρωμαίων παρά ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα. Οι Ρωμαίοι έβλεπαν ανθρωποθυσίες εκεί που δεν υπήρχαν, ιδίως αν αυτοκράτορες ήταν κανένας Νέρων ή κανένας Καλιγούλας. Οι ίδιοι, προκειμένου να αποκτήσουν πιθανότατα ερείσματα για τον επεκτατισμό τους και την δική τους εγκληματική δράση (ο αρχηγός της κελτικής αντίστασης κατά της Ρώμης Vercigetorix αλυσοδεμένος εσύρθη και στραγγαλίστηκε τελετουργικά στο Τουλιάνουμ, στη βάση του Καπιτωλίου, όπως και πολλοί άλλοι), ευαισθητοποιούντο σχεδόν για τελετουργικές ανθρωποθυσίες.

Γιατί χάθηκε η γνώση;

Πραγματικά οι γνώσεις μας για την δρυιδική σοφία είναι χαμένες, ωστόσο, όμως, παραμένει ζει μέχρι σήμερα. Το ερώτημα που τίθεται είναι: Πως χάθηκαν οι γνώσεις αυτές αφού δεν υπήρξε κάποια διακοπή στη συνέχεια;

Για την απώλεια των βαθύτερων απόκρυφων γνώσεων του Δρυιδισμού ευθύνονται κατά κύριο λόγο οι Ρωμαίοι. Αυτήν τουλάχιστον την απορία εξέφρασε ο Πλίνιος Πρεσβύτερος. Όταν οι Ρωμαϊκές λεγεώνες κατέκτησαν το θρησκευτικό κέντρο των Δρυίδων στο κέλτικο νησί-κάστρο Μόνα (το σημερινό Άνγκλεσεϋ, έξω από την Ουαλία), κατέσφαξαν όλους τους Δρυίδες ιερείς που βρήκαν εκεί και κατέστρεψαν εκ θεμελίων το κάστρο, μαζί με τις ελάχιστες καταγραφές της γνώσης. Οι μόνοι επιβιώσαντες εκ των Δρυίδων ήταν εκείνοι που απλά δεν βρίσκονταν εκεί εκείνη τη στιγμή, οι οποίοι και ήταν οι γνώστες της χαμένης για μας σήμερα σοφίας.

Με αυτόν τον βίαιο τρόπο εξαφανίστηκε η «καρδιά» της θρησκείας. Όσοι εναπέμειναν προσπάθησαν να συνεχίσουν την παράδοση διδάσκοντας στους απογόνους τους όλα όσα τους είχαν παραδοθεί από τους προγόνους, όπως επίσης επεχείρησαν και να αποκαταστήσουν την χαμένη γνώση μελετώντας και αναζητώντας. Βαρύτατο πλήγμα για τον Δρυιδισμό – αλλά κι όχι μόνο – ήλθε αρκετά μεταγενέστερα με το λεγόμενο «κυνήγι των Μαγισσών» κατά τον Μεσαίωνα. Έτσι κλονίστηκε περισσότερο η ήδη κλονισμένη διαιώνιση της Δρυιδικής παράδοσης. Ελάχιστοι κατάφεραν να μεταφέρουν την παράδοση στους νεότερους και -όπως ήταν φυσικό- η γνώση εκφυλίστηκε και «συρρικνώθηκε» σημαντικά.

Ο Δρυιδισμός στη σύγχρονη εποχή

Ο Δρυιδισμός υπήρξε παράδοση που ως αξίες της είχε τον σεβασμό και την λατρεία της Φύσης. Οι σύγχρονοι Δρυίδες απέχουν πολύ από τους αρχαίους Κέλτες Δρυίδες λόγο έλλειψης της αρχαίας γνώσης. Οπότε δικαιούμαστε να μιλάμε όχι πια Δρυιδισμό αλλά για νεο-δρυδισμό. Καθώς η αυθεντική παράδοση έχει κατά πολύ χαθεί, ο νεο-Δρυιδισμός καλύπτει όλα αυτά τα κενά σημεία με τελετουργικά άλλων Παγανιστικών θρησκειών, κυρίως της ελληνικής και λιγότερο της σαμανικής, που όμως τα συνταιριάζει με τέτοιο τρόπο που να φαίνονται σαν να ανήκουν στην αυθεντική Δρυδική φιλοσοφία. Ωστόσο ο νεο-Δρυιδισμός είναι μία παράδοση που ζει ακόμα και ενεργοποιείται παγκοσμίως, κυρίως δε στις αγγλόφωνες χώρες. Μεγάλος αντιπρόσωπος του κινήματος αποτελεί το Δρυιδικό Τάγμα Order of Bards Ovates and Druids (OBOD).

Η σχέση των Δρυΐδων με τους Έλληνες

Με τον όρο Δρυΐδες (Druids) αναφέρεται η ευγενής ιερατική τάξη των αρχαίων Κελτικών κοινωνιών, οι οποίες έζησαν στην Δυτική Ευρώπη, βόρεια και εντεύθεν των Άλπεων και αργότερα στα Βρετανικά Νησιά. Τα έθιμα των Δρυΐδων αποτελούσαν τμήμα του πολιτισμού όλων των φυλετικών ομάδων που ονομάζονταν ‘Κέλτοι’ και ‘Γαλάται’ από τους Έλληνες και ‘Celtae’ and ‘Galli’ από τους Ρωμαίους, ονομασίες οι οποίες εξελίχθηκαν σήμερα σε ‘Celtic’ και ‘Gaulish’. Οι Δρυΐδες πήραν το όνομα τους από την Βελανιδιά (Δρυς) και ήταν ιερείς και φιλόσοφοι ενώ νομοθετούσαν και απένεμαν δικαιοσύνη.

Η βελανιδιά υπήρξε επίσης το «ιερό» δέντρο των ελληνικών βασιλικών οίκων της Μακεδονίας, πράγμα που είναι ιστορικά και αρχαιολογικά αποδεδειγμένο με το πλήθος ευρημάτων τα οποία βρέθηκαν στους βασιλικούς μακεδονικούς τάφους με τα περίφημα βασιλικά διαδήματα.
Δεν είναι ίσως τυχαίο που οι Δρυίδες πήραν το όνομα τους από το δέντρο δρυς, (βελανιδιά), μια που το δέντρο αυτό ήταν ιερό για τους Έλληνες από τα βάθη της αρχαιότητας. Ας μην ξεχνάμε την προφητική ιερή βελανιδιά στο μαντείο της Δωδώνης, το αρχαιότερο μαντείο στον κόσμο, το ιερό δέντρο της Γαίας και αργότερα του Δία.

Οι σημαντικότερες αναφορές στους Δρυΐδες περιγράφονται σε αρχαία έγγραφα, κυρίως της λατινικής γλώσσας. Τα σπουδαιότερα βιβλία, λόγω και του προσωπικού κύρους του συγγραφέως αλλά και της πρόσβασης του τελευταίου στη γνώση καθώς και στην ιδία αντίληψη των γεγονότων, είναι τα συγγράματα του Ιουλίου Καίσαρος που έχουν ως τίτλο «De Bello Gallico». Μία σειρά βιβλίων στα οποία γράφει για την γεωγραφία και την κοινωνία των γαλατών ή κελτών, ο ίδιος ο αυτοκράτωρ της Ρώμης. (Gaius Julius Caesar, 13 Ιουλίου 100 π.Χ. – 15 Μαρτίου 44 π.Χ.)

Οι δρυΐδες έχουν γίνει αρκετά γνωστοί στο ευρύ κοινό μέσα από το κόμικς Αστερίξ των Γκοσινί και Ουντερζό, στο οποίο ένας από τους κύριους χαρακτήρες είναι ο δρυΐδης Πανοραμίξ.

Το απόσπασμα κειμένου σε μορφή εικόνας προέρχεται από το βιβλίο «De Bello Gallico, Liber VI, εδαφιο XIII και XIV», του Ιουλίου Καίσαρα όταν αυτός ως στρατηγός της Ρώμης στην περιοχή της σημερινής Γαλλίας, περιέγραφε:

Μετάφραση απο την λατινική: «Υπάρχουν σε όλη την Γαλατία δύο τάξεις προσώπων καθορισμένης σπουδαιότητας και τιμής. Σ΄αυτές τις τάξεις, η μία αποτελείται από τους Δρυΐδες, η άλλη από τους Ιππότες.»

Και συνεχίζει.. «Αναφέρεται ότι στα σχολεία των Δρυϊδών, διδασκεται από στήθους μεγάλος αριθμός στίχων. Γι΄ αυτό μερικοί μένουν για είκοσι χρόνια υπό εκπαίδευση (πειθαρχία). Και δεν θεωρούν πρέπον να καταγράψουν αυτές τις ομιλίες, αν και σχεδόν για όλες τις υποθέσεις και στις δημόσιες και μυστικές εκθέσεις αυτοί χρησιμοποιούν την Ελληνική γλώσσα (ελληνικά γράμματα)».

Στο ίδιο βιβλίο αναφέρει: «το βασικο σημείο της ιδεολογίας τους είναι ότι η ψυχή δεν πεθαίνει και ότι μετά το θάνατο περνάει από το ένα σώμα στο άλλο» (μεταμόρφωσις).

Αυτή η παρατήρηση του οδήγησε πολλούς αρχαίους συγγραφείς στο συμπέρασμα ότι οι Δρυϊδες ίσως είχαν επιρρεαστεί από τις διδασκαλίες του Πυθαγόρα. Ο Καίσαρας επίσης σημειώνει τη δρυϊδική έννοια του πνεύματος φύλακα της φυλής, την οποία μεταφράζει ως Dispater (Δισπατερ-> Δίας – Πατέρας).

Η Ελληνική καταγωγή των Δρυΐδων

Στο βιβλίο μυθιστορίας Lebor Gabála Érenn [Book of Invasions-Βιβλίο των Εισβολών] διαβάζουμε για τον Έλληνα Παρθολώνα ο οποίος ήρθε στην Ιρλανδία μετά τον κατακλυσμό. Λέγεται ότι ξεκίνησε από τη Μακεδονία ή Μέση Ελλάδα, με τη γυναίκα του, τους τρεις γιους του με τις γυναίκες τους και τρεις Δρυίδες, αδέλφια μεταξύ τους, τους Φίο, Αίολο και Φομόρη, (Fios, Eólas, Fochmarc), ονόματα που ετυμολογικά σημαίνουν, «Νόηση, Γνώση και Έρευνα». Κάτοχοι αυτής της σοφίας ήταν οι Δρυίδες, Έλληνες μύστες όπως συμπεραίνουμε από τα αρχαία κείμενα.

Στο ίδιο βιβλίο διαβάζουμε πως ο Παρθολών ήταν Έλληνας πρίγκηπας ο οποίος σκότωσε τους γονείς του ελπίζοντας να κληρονομήσει το βασίλειο. Το επεισόδιο αυτό του κοστίζει το ένα του μάτι και τον σημαδεύει με κακή τύχη. Ήταν παρόλα αυτά κύριος κάθε τέχνης. Απέκτησε συνολικά 7 γιους. Μετά από 30 χρόνια παραμονής στην Ιρλανδία πέθανε κοντά στην πόλη που σήμερα ονομάζεται Tallaght, όπου 120 χρόνια μετά οι απόγονοι του χάθηκαν από πανώλη.

Το 480 π.Χ., οι Πέρσες με επικεφαλής τον Βασιλιά Ξέρξη προετοιμάζονταν για την καθοριστική αναμέτρηση με τους Έλληνες. Ο Ελληνικός στόλος περίμενε τους Πέρσες στη Σαλαμίνα. Η περιοχή δεν επιλέχθηκε τυχαία.

Οι προηγούμενες μάχες με τους Πέρσες έδειξαν ότι ο μόνος τρόπος που οι Έλληνες μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τον τεράστιο αριθμό των Περσών ήταν σε στενά περάσματα, όπου οι Πέρσες αναγκάζονταν να επιτίθενται σε μικρές ομάδες. Οι Έλληνες ήλπιζαν ότι οι αντίπαλοι θα έπεφταν στην παγίδα και θα ναυμαχούσαν στο στενό θαλάσσιο χώρο της Σαλαμίνας.

Ο Ξέρξης συγκάλεσε συμβούλιο με όλους τους στρατηγούς του, όπου τους ανακοίνωσε την απόφασή του να συναντήσουν τους Έλληνες στη Σαλαμίνα. Κανείς δεν τόλμησε να φέρει αντίρρηση στον Βασιλιά, εκτός από τη μοναδική γυναίκα ναύαρχο.

Ήταν η Αρτεμισία, η βασίλισσα της Αλικαρνασσού, που κυβερνούσε μετά τον θάνατο του συζύγου της. Το βασίλειο της Αλικαρνασσού ήταν υποτελές στους Πέρσες και την ιστορία της Αρτεμισίας κατέγραψε ο Ηρόδοτος. Ήταν επικεφαλής πέντε πλοίων του περσικού ναυτικού και είχε κερδίσει την εκτίμηση του Ξέρξη.

Συμβούλευσε τον Πέρση Βασιλιά να μην δώσει μάχη στη θάλασσα: «Οι άνδρες των Ελλήνων είναι ανώτεροι από τους δικούς μας στην θάλασσα, όπως οι άνδρες είναι ανώτεροι των γυναικών. Ποιο λόγο έχεις να αντιμετωπίσεις τους Έλληνες στη θάλασσα, όπου η νίκη σου δεν είναι σίγουρη; Δεν κατέλαβες την Αθήνα, η οποία ήταν στόχος της εκστρατείας; Δεν κατέλαβες την υπόλοιπη Ελλάδα; Κανένας δεν σε εμποδίζει»….

Έκλεισε την ομιλία της με τα εξής λόγια: «Οι καλοί άνδρες έχουν συνήθως κακούς δούλους, ενώ οι κακοί άνδρες έχουν καλούς δούλους. Εσύ, ως ο πιο άριστος άνδρας στον κόσμο έχεις κακούς δούλους. Κανένας από αυτούς που λένε ότι είναι σύμμαχοι, δεν θα μας ωφελήσει».

Ο Ξέρξης την άκουσε, αλλά επέλεξε τη ναυμαχία, στην οποία ο περσικός στόλος ηττήθηκε. Η Αρτεμισίαξεχώρισε στη μάχη και κατάφερε να επιβιώσει. Κάποια στιγμή κατά τη διάρκεια της μάχης, βρέθηκε αντιμέτωπη με μια αθηναϊκή τριήρη και περικυκλωμένη από συμμαχικά περσικά πλοία. Για να βγει απ’ τη δύσκολη θέση, πήρε μία αδίστακτη απόφαση. Κινήθηκε εναντίον των Περσών και τορπίλισε ένα δικό τους πλοίο….

Οι Αθηναίοι την είδαν, θεώρησαν ότι η Αρτεμισίαήταν με το μέρος τους και σταμάτησαν να την κυνηγούν. Όμως την είδε και ο Ξέρξης, που παρακολουθούσε τη ναυμαχία από το όρος Αιγάλεω. Για καλή της τύχη, ο Βασιλιάς νόμιζε ότι η Αρτεμισία επιτέθηκε σε ελληνικό πλοίο. Εντυπωσιάστηκε με το θάρρος της και είπε: «Οι άνδρες μου έγιναν γυναίκες και οι γυναίκες, άνδρες».

Δεν επέζησε κανείς από το πλοίο που τορπίλισε και ο Βασιλιάς δεν έμαθε ποτέ τι έγινε πραγματικά. Μετά τη συντριπτική ήττα των Περσών, την οποία προέβλεψε η Αρτεμισία, ο Ξέρξης έμαθε το μάθημά του και δεν αγνόησε ξανά τη συμβουλή της. Όταν ο αρχιστράτηγος των Περσών, Μαρδόνιος, πρότεινε να συνεχιστεί η εκστρατεία με 300 χιλιάδες άντρες, ο Βασιλιάς ζήτησε αμέσως να μάθει την άποψη της Αρτεμισίας….

Η Βασίλισσα της Αλικαρνασσού τον προέτρεψε να επιστρέψει στην Περσία, αφήνοντας τον Μαρδόνιο να αποτελειώσει τη δουλειά: «Αν ο Μαρδόνιος πετύχει αυτό που λέει ότι μπορεί να κάνει, τότε η νίκη θα θεωρείται δική σου. Αν χάσει, οι Έλληνες δεν θα πετύχουν πραγματική νίκη, γιατί θα έχουν νικήσει το δούλο σου, ενώ εσύ θα επιστρέψεις έχοντας κάψει την Αθήνα, το αντικείμενο της εκστρατείας σου».

Ο Ξέρξης υπάκουσε και για να τιμήσει την πολύτιμη βοήθειά της, εμπιστεύτηκε τους γιους του στην φύλαξή της και τους έστειλε στην Έφεσο. Ο θάνατος της Αρτεμισίας εξιστορείται από τον Πατριάρχη Φώτιο Α’. Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η Βασίλισσα ερωτεύτηκε έναν νεαρό από την Άβυδο, που την περιφρονούσε και η Αρτεμισία από την απόγνωσή της, πήδηξε στη θάλασσα και πνίγηκε.

Η μέτρηση του χρόνου έγινε πολύ σημαντική από την έναρξη της βιομηχανικής επανάστασης (στα τέλη του 18ου με αρχές του 19ου αιώνα). Κι αυτό ήταν επειδή η παραγωγή προϊόντων σε μεγάλη κλίμακα απαιτούσε ακριβείς μετρήσεις όχι μόνο στο μήκος και στο βάρος αλλά και στον χρόνο.

Ωστόσο, τα ρολόγια είχαν χρησιμοποιηθεί ήδη στην αγροτική κοινωνία, πολύ πριν από τη βιομηχανική επανάσταση. Η μέτρηση και η οπτική παρουσίαση του χρόνου ήταν σημαντική κυρίως για αστρονομικές παρατηρήσεις, αλλά και στην Εκκλησία για να υπενθυμίζει στους ανθρώπους την ώρα για τις διάφορες εκκλησιαστικές ενέργειες και λειτουργίες.

Το παλιότερολοιπόν ρολόιβρίσκεται στον καθεδρικό ναό του Salisbury, που κατασκευάστηκε γύρω στο 1386 μετά την ανάθεση από τον επίσκοπο Erghum.

Το ρολόι δεν έχει την μορφή ενός κανονικού ρολογιού, απλώς διαθέτει ένα εκκρεμές που χτυπούσε μόνο στην ώρα και δεν έδειχνε λεπτά ή δευτερόλεπτα. Ο μηχανισμός του ρολογιού εξακολουθεί να λειτουργεί πολύ καλά, αλλά έχει απενεργοποιηθεί για να αποφευχθεί η άσκοπη φθορά. Ο ήχος της καμπάνας μπορεί ακόμη να ακουστεί και ο μηχανισμός ενεργοποιείται για ειδικές περιπτώσεις.