Επιστήμονες από την Ιταλία ανακάλυψαν ένα είδος φιδιούπου χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Έλληνεςγια να εξοντώσουν τους εχθρούς τους και να προκαλέσουν κλίμα πανικού και σύγχυσης κατά τη διάρκεια των ναυμαχιών.

Το φίδι «Javelin Sand Boa» κοινώς γνωστό και ως «Eryx Jaculus» ή «Τόπακας» δεν είχε εντοπιστεί επίσημα εδώ και 80 χρόνια, ωστόσο οι ειδικοί ισχυρίζονταν ότι το είδος του επιβιώνει στη Σικελία.

Σύμφωνα με τα όσα υποστηρίζουν, το φίδι είναι πολύ πιθανό να μεταφέρθηκε στη Σικελία στα αρχαία χρόνια, όταν το νησί αποτελούσε αποικία των Ελλήνων.

«Τα φίδια μεταφέρονταν σε άλλα μέρη από τους αρχαίους Έλληνες για τη διεξαγωγή θρησκευτικών και πολεμικών τελετουργικών», λένε οι επιστήμονες.

Η επανανακάλυψη του είδους δημοσιοποιήθηκε στο επιστημονικό περιοδικό «Acta Herpetologica», πριν λίγες μέρες.

Οι επιστήμονες βρήκαν 6 ερπετά αυτού του είδους κατά τη διάρκεια της έρευνας, 3 από αυτά ζωντανά και 3 νεκρά.

Να σημειωθεί πως το συγκεκριμένο είδος φιδιού ζει ακόμα και σήμερα στην Ελλάδα καθώς και στη Νότια Αφρική, στα νότια Βαλκάνια και στη Μέση Ανατολή, ενώ το μήκος του δε ξεπερνά το μισό μέτρο.

Ο Ιερός Λόχος των Θηβών

Η Θήβα αποτέλεσε μια από τις τρεις πόλεις που μοιράστηκαν την ηγεμονία των Ελλήνων, πριν από την επικράτηση του Φιλίππου της Μακεδονίας. Η ηγεμονία της Θήβας, αν και συντομότερη από αυτή της Σπάρτης και της Αθήνας, γνώρισε μεγάλη δόξα, η οποία συνοδεύτηκε από την άνοδο και την λάμψη δυο εξαιρετικά ικανών ανδρών, οι οποίοι αποτέλεσαν δυο από τις πιο σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής ιστορίας, του Πελοπίδα και του Επαμεινώνδα.

Ωστόσο, στο απόγειο της θηβαϊκής ισχύος, η κυριότερη έκφραση της δύναμης και του μεγαλείου της Βοιωτικής πόλης ήταν ο περίφημος Ιερός Λόχος.

Οργάνωση, τακτική και δράση

Αποτελούσε μια εκ των πιο κορυφαίων πολεμικών μονάδων που έδρασαν στην Αρχαία Ελλάδα, και σύμφωνα με τον Πλούταρχο, η ίδρυση του αποδίδεται στον Γοργίδα το 379 π.Χ., την εποχή που η Θήβα αποτίναξε την σπαρτιατική κυριαρχία.

Ωστόσο, ο Διόδωρος ο Σικελιώτης μας πληροφορεί για την ύπαρξη της συγκεκριμένης μονάδας ήδη από το 424 π.Χ, κατά την μάχη του Δηλίου, αλλά οι δυο αυτές διαφορετικές εκδοχές ίσως να οφείλονται στο γεγονός ότι ο Γοργίδας απλώς αναδιοργάνωσε το σώμα, έπειτα από την απελευθέρωση της Θήβας. Η οριστική, όμως, ανασύνταξη και αναδιοργάνωση της μονάδας πραγματοποιήθηκε υπό τον Πελοπίδα, αποκτώντας μεγάλη φήμη.

Απαρτιζόταν από τριακόσιους άνδρες, τους πιο εξέχοντες νέους, όλοι καταγόμενοι από αριστοκρατική οικογένεια, οι οποίοι είχαν διακριθεί ιδιαιτέρως στο πεδίο της άθλησης και ειδικότερα στην πάλη.

Ήταν επιλεγμένοι σε εκατόν πενήντα ζεύγη ιερολοχιτών, των οποίων η ενότητα και η συνοχή ως σώμα διασφαλιζόταν με αδιάρρηκτους δεσμούς φιλίας και συντροφικότητας, μειώνοντας έτσι κάθε πιθανότητα εγκατάλειψης την ώρα της μάχης. Βρίσκονταν συνεχώς κάτω από εντατική εκπαίδευση και μονίμως υπό τα όπλα, με δημοσία δαπάνη, αποτελώντας ξακουστό φόβητρο για τους εχθρούς.

Αποτελούσαν σχηματισμό πεζικού πυκνής τάξης, ενώ ο οπλισμός τους ήταν ανώτερος από αυτόν των υπόλοιπων Θηβαίων στρατιωτών. Στο σημείο αυτό αξίζει να σημειωθεί ότι για τη δημιουργία του Ιερού Λόχου, αυτής της επίλεκτης μονάδας άρτια εκπαιδευμένων στρατιωτών, προφανέστατα υπήρξε πηγή έμπνευσης η οργάνωση του σπαρτιατικού στρατού, καθώς και το επιτυχημένο σπαρτιατικό δόγμα ότι «ο πόλεμος είναι τέχνη, η οποία αποκτάται με την εκπαίδευση».

Πριν από τις αλλαγές στη δομή και την οργάνωση από τον Πελοπίδα, ο Ιερός Λόχος χρησιμοποιούνταν αποκλειστικά και μόνο στην πρώτη γραμμή της θηβαϊκής φάλαγγας. Εντούτοις, το συχνό φαινόμενο της διασποράς των ανδρών κατά τη διάρκεια της μάχης αποτελούσε ένα από τα βασικά του μειονεκτήματα, κάτι το οποίο άλλαξε ο Πελοπίδας, μετατρέποντας τον σε μια αδιάσπαστη δύναμη. Επίσης, όσον αφορά στην τοποθέτηση των τριακοσίων αυτών άκρως εκπαιδευμένων στρατιωτών στο πεδίο της μάχης, η επικρατέστερη άποψη αναφέρει ότι βρίσκονταν στην πρώτη γραμμή της πτέρυγας του Επαμεινώνδα, καλύπτοντας την ολόκληρη ή εν μέρει, με κύριο σκοπό πρώτα την εξόντωση των αντίπαλων βασιλιάδων και στρατηγών.

Ανάμεσα στα πολεμικά επιτεύγματα των ιερολοχιτών, ιδιαίτερα σημαντική ήταν η συμβολή τους στην μάχη της Τεγύρας, ανακόπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της σπαρτιατικής δύναμης. Ωστόσο, καθοριστικός υπήρξε ο ρόλος τους στην μάχη των Λεύκτρων το 371 π.Χ., όπου επέφεραν κρίσιμη διατάραξη στην επιχειρούμενη κυκλωτική κίνηση των Σπαρτιατών. Οι Σπαρτιάτες νικήθηκαν ξανά, αλλά αυτή τη φορά οι τριακόσιοι επίλεκτοι άνδρες βρίσκονταν υπό την αρχηγία του Επαμεινώνδα.

Αν και η Θηβαϊκή δύναμη ήταν και πάλι μικρότερη σε σύγκριση με τους Λακεδαιμόνιους, ο Επαμεινώνδας με την ιδιοφυή του τακτική, αλλά και με την άρτια εκπαίδευση των ανδρών του, νίκησε σε πλήρη μάχη τον αήττητο, μέχρι πρότινος, σπαρτιατικό στρατό. Σύνταξε τους καλύτερους άνδρες του στρατού του, πενήντα άνδρες σε βάθος, απέναντι στην δεξιά πτέρυγα του αντιπάλου, την οποία κατείχαν οι Σπαρτιάτες, με μόνο δώδεκα άνδρες βάθος, αφήνοντας το κέντρο και την αριστερή πτέρυγα ασθενή, δίνοντας τη διαταγή να παραμείνουν για λίγο άπρακτοι. Η μάχη ξεκίνησε με την εμπλοκή του σπαρτιατικού και θηβαϊκού ιππικού, η οποία έληξε γρήγορα, με την ήττα των Σπαρτιατών.

Ο Πελοπίδας διατάζει την άμεση επίθεση του Ιερού Λόχου, ο οποίος προσκρούει με ακαταμάχητη δύναμη πάνω στον σπαρτιατικό σχηματισμό. Ωστόσο, οι Σπαρτιάτες επέδειξαν γενναία αντίσταση, και στιγμιαία φάνηκαν να υπερτερούν. Όταν, όμως, έπεσαν οι στρατηγοί τους, οι σπαρτιατικές γραμμές δέχτηκαν μεγάλη πίεση, με αποτέλεσμα την αναπόφευκτη διάσπαση τους, παρασύροντας τον υπόλοιπο στρατό πίσω στο σημείο που είχαν στρατοπεδεύσει. Ήδη είχαν σκοτωθεί ο βασιλιάς Κλεόμβροτος, καθώς και άλλοι ανδρείοι αξιωματικοί, ενώ σε σοβαρή συμπλοκή είχαν έρθει μόνο εφτακόσιοι Σπαρτιάτες, από τους οποίους επέζησαν μόνο οι τριακόσιοι.

Ο Ιερός Λόχος παρέμεινε αήττητος για τριάντα πέντε συναπτά έτη, μέχρι την ολοκληρωτική του καταστροφή στη μάχη της Χαιρώνειας το 338 π.Χ., από το Μακεδονικό Ιππικό του Φίλιππου, το οποίο βρισκόταν υπό τη διοίκηση του Μεγάλου Αλεξάνδρου. Στην περιοχή που έπεσαν νεκροί οι γενναίοι άνδρες του, ανεγέρθηκε προς τιμήν τους ο περίφημος «Λέων της Χαιρώνειας».

Όσο μελετά κανείς την οργάνωση και τον τρόπο λειτουργίας της κοινωνίας των Μινωιτών τόσο περισσότερο μένει έκθαμβος από τη σοφία, την αποτελεσματικότητα  αλλά και το μυστικισμό που τη διακρίνει.

Με αφορμή την αλλαγή του χρόνου που περιμένουμε, σε λίγες ώρες, αξίζει να δούμε πως λειτουργούσε ο μινωικός χρόνος, βασιζόμενοι σε στοιχεία που συνέλεξε και παρουσίασε στο Συνέδριο της Ένωσης Ξεναγών Κρήτης τον περασμένο Φεβρουάριο ο Αμερικανός συγγραφέας και ερευνητής Δρ Jack Dempsey.

Ο κ Dempsey ζει τα τελευταία χρόνια στην Κρήτη και μιλώντας μαζί του είναι εύκολο να διακρίνεις το θαυμασμό του για τους Μινωίτες και τα όσα εκπληκτικά είχαν καταφέρει. Αποτέλεσμα αυτού του θαυμασμού είναι το βιβλίο του Calendar House: Clues to Minoan Time from Knossos Labyrinth στοιχεία για το οποίο μπορείτε να βρείτε στην ιστοσελίδα του http://ancientlights.org/

Σύμφωνα με τον Αμερικανό συγγραφέα, παρά τα 100 χρόνια που μελετάμε τους Μινωίτες, υπάρχουν ακόμα 2 μεγάλα άλυτα μυστήρια: ως προς κεντρικό σύστημα μέτρησης του χρόνου τους και ως προς το πώς λειτουργούσε το πολιτικό σύστημα οργάνωσης και εξουσίας τους, έτσι ώστε να κρατά ενωμένες τόσες πολλές και ανεξάρτητες μεταξύ τους κοινότητες και περιοχές.

Ο κ Dempsey αναφέρει πως ο «Μίνωας», στη γλώσσα και στην παράδοση, συνδέεται με τον ήλιο, τη σελήνη και τα αστέρια. Ο Μινωίτης Βασιλιάς, παρότι αποκαλούνταν βασιλιάς κυβερνούσε 8-9 χρόνια και όχι ισόβια, όπως για παράδειγμα ο Φαράω.

Στον αυθεντικό θρόνο του στην Κνωσό υπάρχουν ευδιάκριτα κάποια στοιχεία. Οι αρχαιολόγοι συμφωνούν ότι υπάρχει ένας δίσκος, που μπορεί να είναι ήλιος ή κάποιο άστρο. Κάτω από το δίσκο υπάρχει μια απεικόνιση σε σχήμα μηνίσκου, πιθανότατα η νέα σελήνη. Και κάτω από το δίσκο και το μηνίσκο της νέας σελήνης, ένα σχέδιο σαν βουνό, με ένα ζευγάρι κέρατα.

Είναι εντυπωσιακή η ανακάλυψη που έκανε το 2002, η Βρετανίδα αρχαιολόγος Lucy Goodison αναφορικά με το τι συμβαίνει με τον ήλιο σε κάθε Χειμερινό Ηλιοστάσιο μέσα στην αίθουσα του θρόνου στην Κνωσό. Κατά το Χειμερινό Ηλιοστάσιο, μέσα  στο καταχείμωνο, ο ήλιος «πεθαίνει» στο πιο αδύναμο σημείο του κύκλου του, και κατόπιν αρχίζει ξανά την καινούρια πορεία του. Εκείνη την ημέρα, λοιπόν το φως του ήλιου εισέρχεται από τη νότια εξώθυρα, περνά μέσα από τη βόρεια εσώθυρα και αγγίζει το θρόνο της Κνωσού.

Οι Μινωίτες προκύπτει πως τοποθέτησαν το θρόνο και τις πόρτες μέσα στο χώρο σε συμφωνία με το χρόνο κι αυτή  είναι η καλύτερη απόδειξη που μπορούσαν να μας δώσουν σχετικά με την πρωτοχρονιά τους.

Αυτός είναι ο κεντρικός άξονας τους για τη μέτρηση ημερών, μηνών, ετών και χρονικών κύκλων: το κεντρικό, συμβολικό σημείο όπου η Μινωική κοινωνία συνδέεται με τους κύκλους της φύσης και τη μεγάλη της δύναμη για αναγέννηση.

Η φάση της σελήνης που περισσότερο ταιριάζει με το νεαρό, καινούριο ήλιο του καταχείμωνου είναι αυτή που υπάρχει πάνω στο θρόνο του Μίνωα.

Ας δούμε όμως τι συμβαίνει έξι μήνες αργότερα, την ημέρα του Θερινού Ηλιοστασίου: Ο ήλιος στο ζενίθ της ισχύος του, εισέρχεται και πάλι στο δωμάτιο, από την απέναντι βορινή εξώθυρα και περνά μέσα από τη νότια εσώθυρα. Από αυτή την θερινή του κορυφή βουτά κάτω, μέσα στις σκιές και στο σκοτάδι του υπόγειου λάκκου της «λεκάνης καθαρμών», που βρίσκεται απέναντι ακριβώς από το θρόνο.

Πέρα από τον ήλιο και τη σελήνη στο θρόνο βλέπουμε ένα κερασφόρο βουνό. Τα  κέρατα, ενός βουνού ή ενός ταύρου αποτελούσαν σημαντικά και κεντρικά σύμβολα για τους Μινωίτες. Ο κ Dempsey τονίζει πως η αρχαιολόγος Sandy MacGillivray έδειξε ότι οι Μινωίτες πιθανόν δανείστηκαν ορισμένες σημασίες για το κερασφόρο βουνό από τους Αιγύπτιους. Η φιγούρα τους, που ονομάζεται “djew” απεικόνιζε τα ταφικά βουνά των οικογενειών και των προγόνων στις δυο πλευρές της κοιλάδας του Νείλου.

Η  Αυστραλή  αρχαιολόγος Louise Hitchcock είχε καταδείξει πως  αυτά τα «κέρατα του καθαγιασμού» σηματοδοτούσαν την είσοδο σε χώρους ιερούς. Από τη μεριά του ο Jeffrey Soles και άλλοι απέδειξαν πως οι Μινωίτες φρόντιζαν με μεγάλη προσοχή τους χώρους ταφής της οικογένειάς τους για πολλές γενιές.

Η Goodison ανακάλυψε πως οι δύο μεσαίες θύρες της αίθουσας του θρόνου συμπίπτουν με τις ετήσιες «ημέρες των νεκρών», πράγμα που φανερώνει έναν λαό πολύ συντηρητικό, με μακρόχρονη μνήμη. Όπως και οι Αιγύπτιοι, έτσι και οι Μινωίτες, ως άτομα, προέρχονταν από τους προγόνους τους και σε αυτούς επέστρεφαν. Η εναρμόνιση με τις αρχαιότερες μεθόδους και τις αξίες της οικογένειάς τους ήταν ο τρόπος να διατηρούν την ευημερία και την ευταξία, σε αυτή τη ζωή και επιπλέον σήμαινε την υπόσχεση μιας αναγέννησης και νέας ζωής στην επόμενη.

Είναι γνωστό πως η  Μινωική θρησκεία ξεκίνησε στα βουνά, πάνω στις κορυφές και τις σπηλιές και  η Κνωσός εμπεριέχει χαρακτηριστικά των βουνών, των κορυφών και των σπηλαίων σε όλη της την έκταση. Η αρχαιολογία μάς λέει ότι η Κνωσός δεν χτίστηκε από έναν βασιλιά ή μια βασιλική οικογένεια αλλά  χτίστηκε και αποτέλεσε το κοινό τελετουργικό κέντρο, όχι σύμφωνα με ταξικές κοινωνικές διαβαθμίσεις, αλλά μέσω των σχέσεων ανάμεσα στις Μινωικές οικογένειες.

Αν παρατηρήσει κανείς το θρόνο στο μινωικό ανάκτορο της Κνωσου , σε αντίθεση με τους περισσότερους θρόνους γνωστών βασιλιάδων και Φαραώ, αυτός βρίσκεται απέναντι και περιβάλλεται από πολλά καθίσματα για άλλους ανθρώπους. Δε μοιάζει να  είναι χώρος όπου ένα άτομο αποφασίζει τα πάντα μόνο του

Στο σημείο αυτό ο κ Dempsey μας βάζει σ ένα άλλο ζήτημα, όχι όμως άσχετο με τα προηγούμενα, διερωτώμενος γιατί  οι Μινωίτες ύφαιναν το σχήμα της Λάβρυς, του διπλού πέλεκυ, στα ρούχα τους και γιατί οι κοινοί Μινωίτες, αλλά και η ελίτ τους, ήθελαν το ταξίδι προς την άλλη ζωή να φωλιάζει μέσα στο σχήμα το διπλού πέλεκυ;

Όπως δείχνει ο Σουηδός αστρονόμος Goran Henriksson, οι Μινωίτες πιθανόν έβλεπαν το διπλό πέλεκυ ακόμα και στον αστερισμό του Ωρίωνα.

Είναι περίεργο που κάθε  χρόνο, η ακτίνα του ήλιου του Χειμερινού Ηλιοστασίου διασταυρώνεται με τον ήλιο του Θερινού Ηλιοστασίου ακριβώς στο κέντρο της αίθουσας του θρόνου στην Κνωσό σχηματίζοντας ένα αόρατο Χ. Το Χ είναι ένα σχήμα που πλησιάζει πολύ το διπλό πέλεκυ.

Το 2012, ο Peter Warren, ένας από τους μεγαλύτερους αρχαιολόγους για τη Μινωική Κρήτη, εξέδωσε μια κριτική σύνοψη των 25 ετών της Μινωικής έρευνας.Ο Warren βρήκε 2 βασικά χαρακτηριστικά στον κόσμο τους.Το ένα ήταν η «ετεραρχία», μια συνεχής “μεταβαλλόμενη αστάθεια” ανάμεσα σε πολύ ανεξάρτητες κοινότητες.Το άλλο ήταν κάποιου είδους οργανωτική εξουσία, πιθανόν στην Κνωσό ,που χρησιμοποιούσε παραδοσιακές πρακτικές, όπως δημόσιους εορτασμούς και φεστιβάλ, ώστε να κρατήσει ενωμένη αυτή την ποικιλόμορφη κοινωνία για πολλούς αιώνες ειρήνης.

Αν η αρχαιολογία δεν είναι σε θέση να μας δείξει κάποιον Μινωικό δικτάτορα ή παντοδύναμο βασιλιά, τότε μένουμε με την Κνωσό στη θέση του πλέον εξελιγμένου τηρητή του χρόνου και του πλέον αποτελεσματικού οργανωτή ολόκληρου του έργου των Μινωιτών.

Η «Πολιτεία», μετά τους «Νόμους, είναι το πληρέστερο έργο του Πλάτωνα.

Ο φιλόσοφος αναλαμβάνει την έρευνα περί δικαιοσύνης, εκθέτοντας τον τύπο της τέλειας πολιτείας και εκ παραλλήλου του τέλειου ανθρώπου ως προτύπου εκείνης, για να καταδείξει την ηθική ανάγκη τόσο του κράτους όσο και του ατόμου να διάγουν πάντα με γνώμονα τη δικαιοσύνη, αρετή εφικτή μόνο αν είναι καρπός ενός γενικού συστήματος εκπαίδευσης και μόρφωσης.

Η δικαιοσύνη είναι η ίδια η ύψιστη Ιδέα του αγαθού, η πηγή της απόλυτης ευδαιμονίας, που συμπίπτει με τον θεό, το απόλυτο ον, η αρχή της τελειότητας, όλης της γνώσης και ο δημιουργός του κόσμου. Σε αυτή την ιδανική πολιτεία αποκλείεται η ποίηση –από τη μυθολογία εμπνεόμενη– ως κακή επιρροή για τα παιδιά και τους νέους, διότι ο Πλάτωνας τη θεωρεί μίμηση, ψεύδος και όχι αλήθεια.

Ο φιλόσοφος εξαπολύει σφοδρή πολεμική εναντίον της επικής ποίησης των μεγάλων δασκάλων, Ομήρου και Ησιόδου, και θεωρεί ότι διαγράφουν το θρησκευτικό συναίσθημα και τις κοινωνικές αρχές των πολιτών με ψευδείς παραστάσεις για τη ζωή και το ήθος των θεών και των ηρώων, εξηγώντας ότι ο θεός είναι απλός και αληθινός στα έργα και στα λόγια, και δεν μεταμορφώνεται (σαν τον Δία και τους άλλους θεούς) για να εξαπατήσει τους ανθρώπους (368a-383c).

Η «Πολιτεία» αποτελείται από δέκα βιβλία και σε αυτά περιέχονται δύο μύθοι: στο βιβλίο Ζ’ ο Μύθος του Σπηλαίου και στο Ι’ περιγράφεται ο Μύθος του Ηρόςκαι μάλιστα έτσι τελειώνει και η «Πολιτεία». Είναι από τους πιο συναρπαστικούς και πολύ αναλυτικούς μύθους γεμάτος από πλούσιες παραστατικές εικόνες.

Αξίζει να διαβάσει κανείς αυτόν τον μύθο και ας είναι εκτεταμένος – παρά την προσπάθεια για μία κατά το δυνατόν συνοπτική παράθεσή του.Αναφέρεται στη μεταθανάτια κρίση των ψυχών. Στον καθορισμό και στην περιγραφή των αμοιβών του δικαίου μετά θάνατον η διαλεκτική παραχωρεί τον λόγο στον μύθο, όπως πολλές φορές καταφεύγει ο Πλάτωνας για τη συμπλήρωση των φιλοσοφικών του θεωριών.

Ως γνωστόν ο Πλάτωνας ήταν μυημένος στη φιλοσοφία των Πυθαγορείων και όσον αφορά τη μεταφυσική βάση του φιλοσοφικού δόγματός του, πίστευε στην αθανασία της ψυχής, αποδεικνύοντας ότι είναι το επακόλουθο μιας θεμελιώδους Θεωρίας (των Ιδεών) που φαίνεται να προσφέρει το λογικό νήμα για τη δομή του Σύμπαντος. Η ψυχή μετέχει σε πολλές διαδοχικές ζωές (μετεμψύχωση).

Κάθε εξέλιξη στη φύση είναι εν γένει κυκλική άρα η ίδια κυκλική πορεία ισχύει και στην περίπτωση του θανάτου και του ερχομού στη ζωή. Αυτό που ονομάζουν οι άνθρωποι «μάθηση» είναι στην πραγματικότητα ανάμνηση, που σημαίνει ότι η ψυχή είναι ανεξάρτητη από το σώμα και αθάνατος.

Η ώρα της κρίσεως – ποιοτική κατάταξη της ψυχής

Και η αφήγηση του Μύθου του Ηρός γίνεται πάλι διά στόματος Σωκράτη.

Ο Σωκράτης, αρχίζει, λέγοντας ότι δεν θα πει την ιστορία του Αλκίνου (ο Αλκίνοος είναι βασιλιάς των Φαιάκων από την Οδύσσεια, και ο μέγας ιδεολόγος κάνει εδώ μια παρονομασία, προφανώς ειρωνευόμενος) αλλά ενός ανδρός αλκίμου (γενναίου), του Ηρός, γιου του Αρμενίου, που σκοτώθηκε σε μάχη. Όταν ύστερα από δέκα ημέρες πήραν τα πτώματα των άλλων πολεμιστών που βρίσκονταν σε αποσύνθεση από το πεδίο της μάχης, το δικό του σώμα παρέμενε ανέπαφο.

Με την παρέλευση δώδεκα ημερών, αφού τον είχαν μεταφέρει στην πατρίδα του για να τον θάψουν, τη στιγμή που τον είχαν πάνω στη νεκρική πυρά ο ήρωας αναστήθηκε και διηγήθηκε αυτά που είχε δει η ψυχή του.Είπε λοιπόν ο Ηρ ότι, όταν βγήκε η ψυχή του από το σώμα πορεύτηκε μαζί με άλλες ψυχές σε έναν τόπο δαιμονικό (ευδαίμονα).

Εκεί υπήρχαν δύο χάσματα πάνω στη γη, το ένα δίπλα στο άλλο και άλλα δύο αντικριστά πάνω στον ουρανό. Ανάμεσά τους κάθονταν δικαστές, που εξέδιδαν την απόφασή τους, και πρόσταζαν τους δίκαιους να προχωρήσουν δεξιά και προς τα επάνω, μέσω της ουράνιας οδού, αφού πρώτα τους κρεμούσαν μια πινακίδα μπροστά με την απόφαση, και τους άδικους αριστερά και κάτω με την πινακίδα από πίσω τους να γράφει τα κακά που είχαν διαπράξει.

Όταν ήρθε η σειρά του Ηρός να δικαστεί, τον συμβούλευσαν να ακούει και να βλέπει προσεκτικά ό,τι συνέβαινε, για να γίνει κατόπιν αγγελιαφόρος στους ανθρώπους για τα συμβαίνοντα σε αυτόν τον τόπο.

Έβλεπε εκεί τις ψυχές μόλις τελείωνε η δίκη τους να προχωρούν προς τα δύο χάσματα, και άλλες ψυχές , από την άλλη, να ανέρχονται από τη γη ή να κατέρχονται από τον ουρανό. Όσες ανέβαιναν από τη γη ήταν κατασκονισμένες και βρώμικες, ενώ όσες κατέβαιναν από τον ουρανό ήταν ωραίες και καθαρές.

Όλες οι ψυχές φαίνονταν ότι είχαν διανύσει μεγάλη πορεία και προχωρούσαν μετά με ευχαρίστηση προς ένα λιβάδι για να κατασκηνώσουν εκεί σαν να ήταν σε πανηγύρι, αφού χαιρετιούνταν όσες γνωρίζονταν και όλες αντάλλασσαν πληροφορίες οι μεν με τις δε για τα χθόνια και τα ουράνια.

Όσες έρχονταν από τη γη έκλαιγαν και οδύρονταν για όσα είχαν υποστεί στην πορεία τους εκεί – μια πορεία που κρατάει χίλια χρόνια. Όσες έρχονταν από τον ουρανό διηγούνταν όλες τις μεγάλες απολαύσεις και το άφατο κάλλος που είχαν αντικρίσει.

Ο καθένας για τις αδικίες που είχε διαπράξει και όσους ανθρώπους είχε βλάψει, για καθεμία ξεχωριστά η ψυχή του τιμωρείτο δέκα φορές, η κάθε φορά είχε διάρκεια εκατό χρόνια, όσο η ανθρώπινη ζωή, για να πληρώσουν δεκαπλάσια ποινή το κάθε αδίκημά τους.

Επίσης με την ίδια αναλογία, δεκαπλάσιες ήταν και οι ανταμοιβές για όσες ψυχές είχαν φανεί δίκαιες και ενάρετες εν ζωή. Ακόμη μεγαλύτερες ήταν οι ποινές για όσους είχαν ασεβήσει προς τους θεούς ή τους γονείς καθώς και για ιδιόχειρο φόνο.

Ειδικά, τους χείριστους των ανθρώπων, όπως κάποιοι τύραννοι ή αυτοί που είχαν υποπέσει σε μεγάλα κακουργήματα, όταν προσπαθούσαν να ανέβουν ακουγόταν ένα μουγκρητό και άγριοι άνδρες με κόκκινη όψη τούς έριχναν ξανά από το στόμιο για να τους πετάξουν στα Τάρταρα.

Όπως είδαμε περιγράφεται με ζωντάνια μια πυθαγόρεια αντίληψη, η χιλιετής περίοδος των ψυχών, δικαίων και αδίκων, όταν εγκαταλείψουν το φθαρτό σώμα. Στον αέναο κύκλο της η ψυχή κάνει το ταξίδι είτε από τη γη είτε από τον ουρανό για να ενσαρκωθεί διασχίζοντας το αντίστοιχο χάσμα, με το δεξί πάντα να είναι το ευώνυμο επειδή εκεί βρίσκεται η Ανατολή και συνάμα η κατεύθυνση των φωτεινών αστέρων.

Στον τόπο της κρίσεως τους περιμένουν οι αυστηροί δικαστές, γνωρίζουμε τα ονόματά τους, είναι ο Μίνωας, ο Ραδάμανθυς και ο Αιακός, οι οποίοι αποφασίζουν με δικαιοσύνη για την τύχη τους.

Οι ψυχές που ανεβαίνουν από τη γη ξεχωρίζουν γιατί είναι γεμάτες ακαθαρσία και σκόνη, επειδή όσο είναι ενσαρκωμένες ασθενούν και χρέος τους επί της γης είναι η έρευνα και η μάθηση, και επιβάλλεται να εκτίσουν τις ποινές που τους έχουν υποβληθεί, να πληρώσουν για τα ανομήματά τους και τα κακουργήματά τους χίλια χρόνια.

Η εικόνα που μας δίνεται είναι όμοια με τη χριστιανική κόλαση με τους «κολάζοντες αγγέλους» της αποκαλύψεως. Οι ψυχές κατατάσσονται ποιοτικά, και ο ενάρετος βίος οφελεί την ψυχή και της δίνει το δικαίωμα επιστροφής στους αστέρες.

Θέαση του Σύμπαντος

Συνεχίζοντας ο Ηρ, λέει ότι ύστερα από επτά ημέρες παραμονής των ψυχών στο λιβάδι, την όγδοη σηκώθηκαν και ήταν υποχρεωμένες να βαδίσουν πάλι, και τέσσερεις ημέρες μετά έφθασαν σε έναν τόπο από όπου μπορούσαν να δουν ένα τεντωμένο ευθύ φως, σαν κίονας, που διαπερνούσε ουρανό και γη και έμοιαζε με την ίριδα, αλλά πολύ λαμπρότερο και καθαρότερο.

Εκεί, ύστερα από μιας ημέρας δρόμο, είδαν να είναι τεντωμένες από τον ουρανό οι άκρες των δεσμών που το συγκρατούν. Το φως αυτό ήταν ο σύνδεσμος του ουρανού που συγκρατούσε την ουράνια περιφορά. Από τις άκρες των δεσμών του ήταν σφιχτά στερεωμένο το αδράχτι της Ανάγκης. Το αδράχτι είχε άξονα και αγκίστρι που ήταν κατασκευασμένα από χάλυβα και το σφοντύλι από ανάμεικτα μέταλλα. Το αδράχτι γύριζε πάνω στο γόνατο της Ανάγκης.

Το σφοντύλι είναι περίπου σαν αυτό που ξέρουμε στη γη, αλλά φαντάσου το σαν ένα μεγάλο σφοντύλι, κοίλο, σκαμμένο εσωτερικά, ένα άλλο μικρότερο προσαρμοσμένο, κατόπιν ένα τρίτο, ένα τέταρτο και άλλα τέσσερα. Οκτώ στο σύνολο, το ένα καλά ταιριασμένο στο άλλο.

Ο κύκλος του μεγαλύτερου και εξωτερικού σφοντυλιού ήταν καταστόλιστος. Το αδράχτι ολόκληρο περιστρεφόταν προς την ίδια κατεύθυνση ενώ οι επτά εσωτερικοί κύκλοι έκαναν μια ήρεμη περιστροφή αντίθετη προς τη διεύθυνση του συνόλου.

Επάνω στον καθένα από τους κύκλους ήταν καθισμένες και περιστρέφονταν Σειρήνες, μια πάνω σε κάθε κύκλο. Κάθε Σειρήνα έψαλλε με φωνή πάνω στον ίδιο τόνο και όλες μαζί σχημάτιζαν ένα αρμονικό ταίριασμα από νότες, μια συμφωνία.

Την κυκλική κίνηση των σφοντύλων παρακολουθούσαν καθισμένες πάνω σε θρόνους οι τρεις Μοίρες, η Λάχεσις, η Κλωθώ και η Άτροπος, φορούσαν λευκά φορέματα, είχαν στέμματα στο κεφάλι και συνόδευαν με το άσμα τους την αρμονία των Σειρήνων. Η Λάχεσις τραγουδούσε τα παρελθόντα, η Κλωθώ τα παρόντα και η Άτροπος τα μέλλοντα.

Εδώ ο Πλάτωνας ξεκινάει την αστρονομική περιγραφή του Σύμπαντος, τη μεγάλη θέαση. Η ανθρώπινη ψυχή και η ανθρώπινη πολιτεία πρέπει να προσαρμοσθούν στο εναρμόνιο σύστημα της πολιτείας του Σύμπαντος, όπως λέει και στον «Τίμαιο».

Οι ψυχές φθάνουν μετά τον λειμώνα στο υπέρλαμπρο φως με τις δέσμες από τις οποίες κρεμόταν το αδράχτι, δηλαδή ο άξονας περιστροφής των ουρανίων σωμάτων, της Ανάγκης με το στέρεο γόνατο, δηλαδή της απόλυτης αρχής, της πρωταρχικής αιτίας της συμπαντικής τάξεως (Ο ρόλος της Ανάγκης καταδεικνύεται και στο «Ανάγκα και θεοί πείθονται»).

Οι οκτώ κύκλοι εξηγούνται ως οι αστέρες: 1. Απλανείς, 2. Κρόνος, 3. Ζευς, 4. Άρης, 5. Ερμής, 6. Αφροδίτη, 7. Ήλιος και 8. Σελήνη. Τα σφοντύλια είναι οι πλανητικές τροχιές.

Η σφαίρα των απλανών έχει την ίδια πάντα κίνηση από Ανατολάς προς Δυσμάς και οι άλλες σφαίρες έχουν τις δικές τους κινήσεις, αλλάζοντας έτσι θέση στο ουράνιο διάστημα.

Η μουσική των Σειρηνών και των Μοιρών (Κλωθώ είναι ο ουρανός και η Άτροπος οι πλανήτες), που μοιράζουν τα μερίδια, ταυτίζεται με την πυθαγόρεια αντίληψη ότι η κίνηση όλων μαζί των πλανητών έδινε τους τόνους του επτάχορδου.

Είναι η αρμονία των ουρανίων σφαιρών, η παγκόσμια μουσική. Ήρθε η επιστήμη και απέδειξε ότι όντως υπάρχει παλμική κίνηση των ουρανίων σωμάτων.

Οι ψυχές επιλέγουν – Το νερό της λήθης

Φθάνοντας εκεί οι ψυχές, αφηγείται ο Ηρ, ήταν αναγκασμένες να διαλέξουν το είδος της ζωής που ήθελαν να ζήσουν κατά την επόμενη ενσάρκωσή τους. Ένας προφήτης έπειτα έπαιρνε από τα γόνατα της Λάχεσης πολλά παραδείγματα βίου, τα τοποθετούσε μπροστά στις ψυχές και ανεβαίνοντας σε ένα βήμα ψηλό έλεγε:

«Σας μιλεί η παρθένος Λάχεση, ψυχές εφήμερες, μέλλει να αρχίσετε άλλη περίοδο ζωής, σε σώμα θνητό. Δεν θα κληρωθείτε αλλά εσείς θα επιλέξετε την τύχη σας. Εκείνου που ο κλήρος θα βγει πρώτος, θα διαλέξει τον βίο που θα ακολουθήσει.

Η Αρετή δεν είναι κτήμα αδέσποτο, αναλόγως αν θα την εκτιμήσετε ή θα την περιφρονήσετε, θα είναι και το μερίδιό σας. Ο καθένας ευθύνεται για την επιλογή του, ο θεός δεν έχει καμία ευθύνη».

Έπειτα έβγαλε άπειρα παραδείγματα βίου, περισσότερα από τους παρόντες γιατί ήταν και όλων των ζώων και των ανθρώπων ανεξαιρέτως, και κάθε λογής, ανακατεμένα, τυραννίες, εξορίες, ζητιανιές, ομορφιά, δύναμη, αγωνιστικότητα, καταγωγή, πλούτος.

Ο καθένας έτσι έπρεπε ανάλογα με τη σειρά που προσδιόριζε ο κλήρος του, να επιλέξει ένα ορισμένο είδος ζωής. Σε αυτό το σημείο ο Σωκράτης παρεμβαίνοντας ο ίδιος επισημαίνει, εκτεταμένα, πόσο δύσκολο είναι αυτό, και πόσο σημαντική είναι η παιδεία σε έναν άνθρωπο στη διάρκεια της επίγειας ζωής του, αλλά και στη μέλλουσα ζωή του, ώστε να λάβει τις γνώσεις για να μπορεί να ξεχωρίσει τον καλό από τον κακό τρόπο ζωής, γιατί μόνο κατ’ αυτόν τον τρόπο γίνεται ευδαιμονέστερος και με πορεία προς τα επάνω.

Οι χωρίς υγιή φιλοσοφία ψυχές έσπευσαν να επιλέξουν βίους ένδοξους, χωρίς να υπολογίσουν πόση δυστυχία κρύβουν μέσα τους τα αξιώματα και τα μεγαλεία. Σε τέτοια λάθη έπεφταν περισσότερο οι ουρανοφερμένες ψυχές, που επειδή είχαν ζήσει σε μια κοινωνία συντεταγμένη και είχαν αποκτήσει την αρετή από συνήθεια και όχι από φιλοσοφική μόρφωση, δεν ήξεραν τα κακά της επίγειας ζωής. Όσες όμως ψυχές είχαν δοκιμαστεί σκληρά στην προηγούμενη ζωή τους, τώρα πρόσεχαν και δεν έκαναν την εκλογή τους με βιασύνη.

Ο Ηρός είδε μαζί με άλλες ψυχές (Ορφέα, Αγαμέμνονα, Αίαντα κ.ά.) και την ψυχή του Οδυσσέα, που είχε τον τελευταίο κλήρο, ο οποίος εξαιτίας της ανάμνησης των δεινών του επί της γης, επέλεξε την ήσυχη ζωή ενός απλού ανθρώπου, που άλλοι την είχαν περιφρονήσει ενώ εκείνος όταν την είδε αναφώνησε ότι και τον πρώτο κλήρο να είχε πάλι την ίδια εκλογή θα έκανε. Επίσης είδε πολλές ψυχές ανθρώπων να επιλέγουν ζωές ζώων και πολλών ζώων να επιλέγουν ζωές ανθρώπων.

Μετά την επιλογή της κάθε ψυχή πήγαινε μπροστά στη Λάχεση και εκείνη έδινε στην καθεμιά τον δαίμονα που η ψυχή είχε επιλέξει για να τη συνοδεύσει μαζί με τον βίο που είχε διαλέξει. Ο δαίμονας πήγαινε πρώτα την ψυχή στην Κλωθώ για να επικυρώσει αυτή την επιλογή της μοίρας τής κάθε ψυχής και μετά την πήγαινε στην Άτροπο, η οποία έκανε αμετάστροφη την επικύρωση της Κλωθώς.

Έπειτα όλες οι ψυχές, χωρίς να κοιτάζουν πίσω, περνούσαν κάτω από τον θρόνο της Ανάγκης και έβγαιναν από την άλλη μεριά, προχωρούσαν προς το πεδίο της Λήθης, γυμνό από δέντρα, όπου επικρατούσε φοβερός και αποπνικτικός καύσωνας.

Όταν έφθασε το βράδυ, οι ψυχές κατασκήνωσαν όλες κοντά στον Αμέλητα ποταμό, που δεν μπορούσε το νερό του να το κρατήσει κανένα αγγείο. Κάθε ψυχή ήταν αναγκασμένη να πιεί με μέτρο το νερό, αλλά οι άφρονες που δεν κατάφερναν να συγκρατηθούν και έπιναν περισσότερο από ότι έπρεπε, λησμονούσαν τα πάντα.

Αφού κοιμήθηκαν, και ήρθαν τα μεσάνυχτα, ακούσθηκε δυνατή βροντή και έγινε σεισμός, και ξαφνικά εκσφενδονίσθηκαν άλλος από εδώ άλλος από εκεί, σαν διάττοντες αστέρες, όπου έμελλε να αρχίσει η νέα τους γένεση. Τον ΄Ηρα μόνο δεν τον άφησαν να πιει νερό από τον Αμέλητα ποταμό. Το πώς ξαναγύρισε στο σώμα του δεν το ήξερε. Ξαφνικά, ανοίγοντας τα μάτια του, απλώς ήταν πρωί και είδε τον εαυτό του ξαπλωμένο πάνω στην πυρά.

Της ψυχής της προσφέρονται όλες οι ευκαιρίες των επιλογών της για την επόμενη ενσάρκωσή της. Οι ψυχές που έχουν προηγούμενη εμπειρία και αυτές που έχουν αποκτήσει φιλοσοφική παιδεία επιλέγουν προσεκτικά. Σε αντίθεση οι αγνές ψυχές του ουρανού, όντας ακατέργαστες, κατέβαιναν χωρίς ανάμνηση για ενσάρκωση και βάπτιση με τη ζωή, με τον μεγαλύτερο κίνδυνο να κάνουν μια λαθεμένη επιλογή.

Ο προφήτης τους λέει: «Δεν θα σας εκλέξει ο δαίμονάς σας, αλλά εσείς θα τον εκλέξετε». Είναι αυτός ο δαίμονας-προστάτης που πίστευαν στην αρχαιότητα ότι βρισκόταν με τον άνθρωπο μαζί από τη γέννηση ως τον θάνατό του, είναι το θεϊκό στοιχείο της ψυχής (όπως το δαιμόνιο του Σωκράτη).

Είναι ο «φύλακας άγγελος» της χριστιανικής αντίληψης. Η Αρετή είναι ελεύθερη, συνεχίζει, δεν μπορεί να μπει στην κλήρωση. Την κατακτά όποιος είναι άξιος γι’ αυτήν. «Αιτία ελομένου• θεός αναίτιος», γράφει κατά λέξη ο Πλάτωνας, δηλαδή αυτός που διαλέγει έχει την ευθύνη, ο θεός δεν έχει καμία συμμετοχή.

Ο Πλάτωνας επιπλέον μας δείχνει ότι πιστεύει στη μετεμψύχωση αφού και τα παραδείγματα τρόπου ζωής είναι και ζώων και επιπλέον παρουσιάζει ψυχές που θέλουν να γίνουν ζώα και τανάπαλιν. Το ζωικό βασίλειο αντιμετωπίζεται το ίδιο με το ανθρώπινο.

Στο τέλος οι ψυχές θα περάσουν την τελευταία δοκιμασία πηγαίνοντας στο πεδίο της Λήθης, όπου θα σβήσουν οι αναμνήσεις της ψυχής, αλλά πρέπει να πιουν νερό από τον Αμέλητα ποταμό με μέτρο ώστε οι εκπαιδευμένες στη φιλοσοφία να μη λησμονήσουν τα πάντα.

Συνάγεται το συμπέρασμα ότι η ψυχή διανύοντας τροχούς γεννήσεων κατά τον Πλάτωνα κατατάσσεται σε επίπεδα, ερχόμενη από το Σύμπαν και επιστρέφοντας εξαγνισμένη και τελειοποιημένη σε αυτό.

Ο εσχατολογικός αυτός μύθος, μαζί με τους άλλους του Πλάτωνα, που όλοι εμπλέκονται και έχουν συνοχή, υποκρύπτει ένα μεγάλο φιλοσοφικό σύστημα αξιών, δίνοντας ένα διαφορετικό νόημα ζωής, αλλάζοντας το νοητικό πεδίο, με γνώμονα διάκρισης την παιδεία και πάντα την απόκτηση της Αρετής με βάση τη δικαιοσύνη, και απώτερο σκοπό την αφύπνιση της ψυχής και τον φωτισμό της.

Ιδανικά κείμενα που προσφέρουν το ερέθισμα για έναν εσωτερικό και βαθύ διαλογισμό.

Σύμφωνα με την ανακοίνωση για την ξενάγηση στις 15 Νοεμβρίου 2016 του Προέδρου των ΗΠΑ, Μπάρακ Ομπάμα, στο Μουσείο της Ακρόπολης που δημοσιεύθηκε στα ΜΜΕ, ο διευθυντής του μουσείου, κ. Παντερμαλής, τον συνάντησε «…στα γλυπτά του μικρού ιωνικού ναού της Αθηνάς Νίκης, τον οποίο είχε μόλις επισκεφθεί στον ιερό βράχο» και ο Ομπάμα, «σταμάτησε μπροστά στη ζωφόρο της μάχης του Μαραθώνα». Το πρώτο έργο που θαύμασε ο ξένος ηγέτης στο Μουσείο της Ακρόπολης ήταν τμήματα της νότιας ζωφόρου της Αθηνάς Νίκης, του μικρού ναού ιωνικού ρυθμού που βλέπει ο επισκέπτης στην Ακρόπολη πάνω σε προμαχώνα στα δεξιά, όπως ανεβαίνει τα Προπύλαια.

Ο ναός αποτελούσε μέρος του οικοδομικού προγράμματος του Περικλή για την Ακρόπολη και ανεγέρθη στα πρώτα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου μεταξύ 427/424 π.Χ. Όπως τα υπόλοιπα μνημεία της Ακρόπολης, υπέστη μεγάλες καταστροφές στη νεότερη εποχή. Μάλιστα, οι Οθωμανοί το κατεδάφισαν και χρησιμοποίησαν το οικοδομικό του υλικό στην κατασκευή προμαχώνα στην Ακρόπολη.

Αυτό δεν εμπόδισε τον Έλγιν, στις αρχές του 19ου αιώνα, όταν έκλεβε τα μάρμαρα του Παρθενώνα και μία Καρυάτιδα από το Ερέχθειο, να αρπάξει από τον προμαχώνα και τις μισές πλάκες της νότιας ζωφόρου του ναού της Αθηνάς Νίκης. Έτσι αυτές βρίσκονται σήμερα στο Βρετανικό Μουσείο, ενώ οι άλλες μισές πλάκες, μαζί με τα θωράκια του ναού και άλλα διακοσμητικά στοιχεία, εκτίθενται στο Μουσείο Ακρόπολης. Μετά την ίδρυση του ελληνικού κράτους, ο ναός αναστηλώθηκε με όσα κομμάτια είχαν διασωθεί.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα
Ο ναός είναι μικρός, ιωνικού ρυθμού, αμφιπρόστυλος, με μία σειρά από τέσσερις μονολιθικούς κίονες σε κάθε στενή πλευρά. Στη ζωφόρο του συναντάμε για πρώτη φορά στην ελληνική ναοδομία απεικόνιση αμιγώς ιστορικών θεμάτων σε αρχιτεκτονικά γλυπτά.

Ο ναός είναι μικρός, ιωνικού ρυθμού, αμφιπρόστυλος, με μία σειρά από τέσσερις μονολιθικούς κίονες σε κάθε στενή πλευρά. Στη ζωφόρο του συναντάμε για πρώτη φορά στην ελληνική ναοδομία απεικόνιση αμιγώς ιστορικών θεμάτων σε αρχιτεκτονικά γλυπτά.

Μάχη μεταξύ Ελλήνων και Περσών

Ο ναός της Αθηνάς Νίκης είναι ένα από τα πιο διάσημα μνημεία της κλασικής εποχής, αλλά η νότια ζωφόρος του είναι σχετικά άγνωστη στο ευρύ κοινό. Η θεματογραφία της είναι μία μάχη μεταξύ Ελλήνων και Περσών, όπου οι πρώτοι είναι αποκλειστικά πεζοί, ενώ από τους δεύτερους κάποιοι είναι έφιπποι. Σήμερα, η συντριπτική πλειοψηφία των ειδικών θεωρούν ότι η παράσταση έχει σχέση με τη μάχη του Μαραθώνα (490 π.Χ.). Εξ’ ού και η αναφορά στη «ζωφόρο της μάχης του Μαραθώνα», όπως καταγράφηκε στην περιγραφή της επίσκεψης του Προέδρου των ΗΠΑ στο Μουσείο Ακρόπολης.

Ήταν η Μάχη των Πλαταιών;

Υπάρχουν και ελάχιστοι μελετητές που ισχυρίζονται ότι η νότια ζωφόρος της Αθηνάς Νίκης έχει ως πηγή έμπνευσης τη μάχη των Πλαταιών (479 π.Χ.) και όχι του Μαραθώνα. Το βασικό επιχείρημά τους είναι ότι στις σκηνές των συγκρούσεων στη ζωφόρο περιλαμβάνονται στοιχεία που απουσιάζουν από την αφήγηση του Ηροδότου, τη βασική φιλολογική πηγή της μάχης του Μαραθώνα, όπως για παράδειγμα η δράση του περσικού ιππικού.

Όμως, η σύνδεση της θεματογραφίας της νότιας ζωφόρου της Αθηνάς Νίκης με τη μάχη των Πλαταιών θα πρέπει να αποκλειστεί εξαιτίας των χαρακτηριστικών του ναού, καθώς ανεγέρθη στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, για να τιμήσει τις παλαιότερες στρατιωτικές νίκες των Αθηναίων.

Θα ήταν παράδοξο, λοιπόν, να υπήρχε στον διάκοσμό του αναφορά στη μάχη των Πλαταιών, η οποία στη συνείδηση όλων των Ελλήνων είχε καθιερωθεί πρωτίστως ως νίκη της Σπάρτης.

Έτσι, ο Ηρόδοτος (9.71) καταγράφει ότι απ’ όλους τους Έλληνες, κυρίως οι Σπαρτιάτες διακρίθηκαν στη μάχη των Πλαταιών. Το ίδιο αποδέχεται ο Σιμωνίδης ο Κείος στο επίγραμμά του για τη μάχη των Πλαταιών, όπου αναφέρει το «δωρικό δόρυ», και ο Αισχύλος (Πέρσαι, στίχος 817) όπου αναφέρεται στην καταστροφή των Περσών στη μάχη των Πλαταιών από τη «δωρική λόγχη».

Δεν είναι, επίσης, πιθανόν ότι οι Αθηναίοι μεσούντος του Πελοποννησιακού πολέμου, θα απεικόνιζαν στη ζωφόρο της Αθηνάς Νίκης κάποια φάση της μάχης των Πλαταιών, προκειμένου να τιμήσουν μια νίκη που είχαν κερδίσει υπό τις διαταγές των Σπαρτιατών, αφού ο ανώτατος διοικητής του ελληνικού στρατεύματος ήταν ο Σπαρτιάτης αντιβασιλιάς και στρατηγός, Παυσανίας.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα
Πάνω από το επιστύλιο ο ναός φέρει ζωφόρο, που φιλοτεχνήθηκε από τον Αγοράκριτο. Στις τρεις πλευρές της απεικονίζονται σκηνές από μάχες Ελλήνων με Πέρσες και Ελλήνων οπλιτών με άλλους οπλίτες και στην ανατολική πλευρά παρουσιάζονται οι θεοί του Ολύμπου να παρακολουθούν τις μάχες αυτές.

Πάνω από το επιστύλιο ο ναός φέρει ζωφόρο, που φιλοτεχνήθηκε από τον Αγοράκριτο. Στις τρεις πλευρές της απεικονίζονται σκηνές από μάχες Ελλήνων με Πέρσες και Ελλήνων οπλιτών με άλλους οπλίτες και στην ανατολική πλευρά παρουσιάζονται οι θεοί του Ολύμπου να παρακολουθούν τις μάχες αυτές.

Αντίθετα με τις Πλαταιές, οι Αθηναίοι θεωρούσαν τη μάχη του Μαραθώνα ως την πλέον σημαντική στην ιστορία τους και η νίκη τους εκεί «τούς γέμιζε με τη μεγαλύτερη υπερηφάνια» (Παυσανίας, 1.14.5). Γνωρίζουμε, μάλιστα, ότι την παραμονή της μάχης των Πλαταιών, οι Αθηναίοι δήλωναν υπερήφανα στους Σπαρτιάτες συμμάχους τους ότι στον Μαραθώνα νίκησαν τους Πέρσες μόνοι τους (Ηρόδοτος, 9.27.5). Επίσης, σε πολλές αναφορές της αρχαίας γραμματείας, η νίκη των Αθηναίων στον Μαραθώνα καταγράφεται ως απαρχή του μεγαλείου τους και «ηθική» βάση της ηγεμονίας τους πάνω στους άλλους Έλληνες. Στο πλαίσιο αυτό, η μάχη του Μαραθώνα θα ήταν βέβαια η πλέον κατάλληλη για να μνημονευθεί στη ζωφόρο ενός ναού που τιμούσε τις στρατιωτικές τους νίκες.

Δεν λείπουν και ορισμένοι μελετητές, που ενώ αποδέχονται ότι στις σκηνές μάχης της νότιας ζωφόρου έχει απεικονιστεί η ήττα/καταστροφή του περσικού ιππικού στη μάχη του Μαραθώνα, πιστεύουν ότι αυτές δεν αντανακλούν πραγματικά συμβάντα. Οι συγκεκριμένοι μελετητές ισχυρίζονται ότι το περσικό ιππικό δεν πολέμησε στη μάχη και έτσι η απεικόνισή της (μάχης) στη ζωφόρο έγινε με ιδεαλιστικό τρόπο ώστε να εξυψωθεί ο ηρωισμός των Μαραθωνομάχων.

Το πρόβλημα με την άποψη αυτή είναι ότι ο ναός της Αθηνάς Νίκης ανεγέρθη λίγες μόλις δεκαετίες μετά τη μάχη του Μαραθώνα, όταν ζούσαν βετεράνοι της, η ανάμνηση των περιστατικών της μάχης ήταν ακόμη πολύ ζωντανή στο μυαλό των Αθηναίων και δεν είχαν αρχίσει να υπεισέρχονται στην αφήγηση της μάχης φανταστικά στοιχεία και υπερβολές. Επιπλέον, τρεις δεκαετίες πριν -το 460 π.Χ. περίπου- στην Ποικίλη Στοά, ίσως το πιο πολυσύχναστο κτίριο της Αγοράς της Αθήνας, εκτέθηκε σε δημόσια θέα μία τοιχογραφία με θέμα τη μάχη του Μαραθώνα. Επρόκειτο για ένα από τα διασημότερα έργα μεγάλης ζωγραφικής της κλασικής εποχής, που αν και είναι σήμερα χαμένο, φιλολογικές πηγές δείχνουν ότι απεικόνιζε με ρεαλισμό διάφορες φάσεις της μάχης. Φαίνεται, λοιπόν, ότι και η νότια ζωφόρος του ναού της Αθηνάς Νίκης αντιγράφει στοιχεία για τη μάχη του Μαραθώνα από την προγενέστερη διάσημη τοιχογραφία στην Ποικίλη Στοά.  

Η αιτία καταστροφής των Περσών

Η Αμερικανίδα αρχαιολόγος και ιστορικός τέχνης, Evellyn Harrison, που έχει δημοσιεύσει την πιο αναλυτική και εμπεριστατωμένη μελέτη της νότιας ζωφόρου του ναού της Αθηνάς Νίκης θεωρεί ότι η παράστασή της αποκαλύπτει τον τρόπο που διεξήχθη η μάχη του Μαραθώνα, και ιδιαίτερα πως οι Αθηναίοι εξουδετέρωσαν το περσικό ιππικό. Φαίνεται ότι στις σκηνές έχουν απαθανατιστεί με ρεαλιστικό τρόπο συγκεκριμένες παράμετροι της μάχης του Μαραθώνα.

Η Harrison θεωρεί πως η σύγκρουση που απεικονίζεται στη νότια ζωφόρο, ξεκινά από τα δεξιά, με την κατά μέτωπο επίθεση των Περσών ιππέων πάνω στους Αθηναίους πεζούς. Μάλιστα, επισημαίνει ότι σε ορισμένες σκηνές οι Πέρσες ιππείς καταδίωκαν λίγο πριν κάποιους από αυτούς τους Αθηναίους πεζούς στρατιώτες. Πιθανότατα, λοιπόν, η σύγκρουση των Περσών με τους Έλληνες ξεκινά στην παράσταση αυτή με την καταδίωξη των ανδρών του ελληνικού κέντρου από το περσικό ιππικό. Ενώ, όμως, οι ιππείς εφορμούσαν κατά των Ελλήνων, αντιμετώπισαν ένα σοβαρό πρόβλημα, εξαιτίας του οποίου όχι μόνον δεν κατάφεραν να ολοκληρώσουν την επίθεσή τους, αλλά, όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά η Harrison, υπήρξε και η αιτία της καταστροφής τους.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα

Αυτό αφηγούνται οι πραγματικά εντυπωσιακές σκηνές της νότιας ζωφόρου, που εικονίζουν τους Πέρσες ιππείς να ανατρέπονται με δραματικό τρόπο από τα άλογά τους. Ένας από αυτούς πέφτει, καθώς το άτυχο ζώο έχει γονατίσει στα μπροστινά του πόδια, ενώ ένας Έλληνας πεζός επιταχύνει την πτώση του τραβώντας τον από το χέρι. Ένας άλλος Πέρσης ιππέας εκσφενδονίζεται στον αέρα από το άλογό του, ενώ το πανικόβλητο ζώο έχει σηκωθεί στα πίσω του πόδια.

Στις ιδιαίτερα δραματικές αυτές σκηνές γίνεται ξεκάθαρο ότι οι Πέρσες ιππείς βρέθηκαν εγκλωβισμένοι σε μια κατάσταση την οποία ούτε είχαν προβλέψει, ούτε βέβαια σχεδιάσει. Αντίθετα, είναι φανερό ότι βρίσκονται σε εξαιρετικά μειονεκτική θέση, αφού έχουν παγιδευτεί με κάποιον τρόπο, έχοντας όχι μόνο χάσει όλα τα πλεονεκτήματα που τούς έδινε η δύναμη και ταχύτητα του όπλου τους, αλλά και αποδεκατίζονται μαζικά από τους Έλληνες στρατιώτες.

Στο έδαφος έχουν απεικονιστεί τέσσερις νεκροί στρατιώτες, όλοι τους Πέρσες.

Σε κάποιες σκηνές της νότιας ζωφόρου διακρίνονται Πέρσες ιππείς, που κατόρθωσαν να διατηρήσουν τον έλεγχο των αλόγων τους, να προσπαθούν να επιστρέψουν πίσω στην αρχική τους γραμμή.

Σύμφωνα με την Harrison, ορισμένοι από τους έφιππους Πέρσες επιχειρούν να υποχωρήσουν προς το στρατόπεδό τους, αφού έχουν κατεύθυνση από τα αριστερά προς τα δεξιά, δηλαδή αντίθετη από την αρχική τους επίθεση. Έλληνες οπλίτες, όμως, εμποδίζουν τη διαφυγή αυτών των Περσών, βάζοντας μπροστά τα σώματά τους.

Μάλιστα, το άλογο ενός ιππέα, στην προσπάθειά του να διαφύγει, ποδοπατά έναν Πέρση που βρίσκεται πεσμένος στο έδαφος, ενώ ένας άλλος Πέρσης που είναι όρθιος δέχεται χτυπήματα από τα μπροστινά πόδια ενός άλλου αλόγου. Μέσα στον πανικό τους, οι Πέρσες ιππείς ποδοπατούν ακόμη και τους δικούς τους άνδρες, που βρίσκονται χτυπημένοι στο έδαφος ή είναι ακόμη όρθιοι και μπορούν να πολεμήσουν.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα

Με βάση την ανάλυση επιμέρους λεπτομερειών του έργου, η Harrison θεωρεί πως η αιτία που δεν επέτρεψε στους Πέρσες ιππείς να συνεχίσουν την εφόρμησή τους πάνω στους Έλληνες, δεν ήταν η αντίσταση που προέβαλαν οι αντίπαλοί τους, αλλά τα χαρακτηριστικά του φυσικού περιβάλλοντος. Προκειμένου να φωτίσει περαιτέρω την παράμετρο που προκάλεσε το ανυπέρβλητο αυτό πρόβλημα στους Πέρσες ιππείς, η Harrison επισημαίνει ιδιαίτερα τη στάση ενός αλόγου, που απεικονίζεται να διπλώνει τα μπροστινά του πόδια και να ρίχνει κάτω τον αναβάτη του.

Συγκρίνοντας τη στάση του σώματος του συγκεκριμένου αλόγου με εκείνη αλόγων που απεικονίζονται σε άλλα έργα τέχνης της αρχαιότητας, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το άτυχο ζώο αντέδρασε με τον τρόπο αυτό, διότι έπεσε μέσα σ’ ένα έλος, με αποτέλεσμα να χτυπήσει στα μπροστινά του πόδια.

Φαίνεται ότι το άλογο όχι απλώς χτύπησε στα μπροστινά του πόδια, μέσα σε κάποιο έλος, όπως αναφέρει η Harrison, αλλά τα έσπασε. Ο ώμος του αλόγου βρίσκεται σε χαμηλότερο επίπεδο από τους ώμους του Έλληνα οπλίτη που απεικονίζεται μπροστά του. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί μόνον εάν το άλογο αυτό είχε σπάσει τα δύο μπροστινά του πόδια.

Η Harrison εκτιμά ότι η σκηνή αυτή της νότιας ζωφόρου του ναού της Αθηνάς Νίκης ταυτίζεται με τη φάση της σύγκρουσης στο έλος, που απεικονίστηκε στην τοιχογραφία της μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά, όπως σημειώνει ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας, 1.15.3: «τὸ δὲ ἔσω τῆς μάχης φεύγοντές εἰσιν οἱ βάρβαροι καὶ ἐς τὸ ἕλος ὠθοῦντες ἀλλήλους». Πράγματι, η επισήμανση του αρχαίου περιηγητή ότι οι Πέρσες είχαν απεικονιστεί να σπρώχνουν ο ένας τον άλλον προκειμένου να διαφύγουν από το έλος, ταιριάζει απόλυτα με τη σκηνή της νότιας ζωφόρου.

Η Harrison δεν κάνει διάκριση μεταξύ των οπλιτών και των ελαφρά οπλισμένων Αθηναίων στρατιωτών, που απεικονίζονται στις σκηνές της νότιας ζωφόρου του ναού της Αθηνάς Νίκης. Είναι, όμως, ξεκάθαρο ότι ο διαχωρισμός αυτός υφίσταται: Οι οπλίτες ξεχωρίζουν από την ασπίδα που βαστούν και την περικεφαλαία που φέρουν, ενώ οι ελαφρά οπλισμένοι στρατιώτες κρατούν μπροστά τους, για την προστασία τους, μόνο χλαμύδες, αντί για ασπίδες, ενώ δεν φέρουν περικεφαλαία, ή κάποιο άλλο εξάρτημα οπλισμού.

Στην ανάλυσή της η Harrison καταγράφει την παρουσία ενός τέτοιου Αθηναίου στρατιώτη, ο οποίος δεν φέρει ασπίδα και προσπαθεί να προστατευθεί, αλλά και να προστατεύσει έναν τραυματισμένο συμπολεμιστή του από τα περσικά βέλη, κρατώντας μπροστά του μια χλαμύδα. Η χρήση από ένα στρατιώτη μιας χλαμύδας αντί για ασπίδα για να προστατευθεί από τα εχθρικά βλήματα είναι χαρακτηριστικό των ελαφρά οπλισμένων ανδρών, όπως φαίνεται και από παραστάσεις σε αττικά αγγεία του 5ου αι. π.Χ.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα

Ο τραυματισμένος συμπολεμιστής του από τα περσικά βέλη, κρατώντας μπροστά του μια χλαμύδα.

Έτσι, στη βασική σκηνή της σύγκρουσης μέσα στο έλος, στη νότια ζωφόρο του ναού της Αθηνάς Νίκης, διακρίνονται οπλίτες και ελαφρά οπλισμένοι στρατιώτες να πολεμούν μαζί τους Πέρσες. Κυρίως, όμως, είναι οι ελαφρά οπλισμένοι Αθηναίοι που απαθανατίστηκαν να πολεμούν σκληρά με τους Πέρσες ιππείς που είχαν πέσει από τα άλογά τους. Η δράση μάλιστα κορυφώνεται τη στιγμή που δύο ελαφρά οπλισμένοι Αθηναίοι πιάνουν από τα μαλλιά δύο γονατιστούς Πέρσες και είναι έτοιμοι να τούς φονεύσουν. Οι Αθηναίοι οπλίτες απεικονίζονται να συγκρούονται με τους Πέρσες ιππείς που είναι ακόμη έφιπποι. Με τον τρόπο αυτόν, τούς αποδίδεται συμβολικά ακόμη μεγαλύτερη δόξα. Παράλληλα, φαίνεται πως η απεικόνιση της σύγκρουσης σώμα με σώμα έγινε με ρεαλιστικό τρόπο, αφού ένας βαριά οπλισμένος πεζός έχει μεγαλύτερες πιθανότητες να αντιμετωπίσει με επιτυχία έναν ιππέα που βρίσκεται ακόμη πάνω σ’ ένα ακινητοποιημένο άλογο και αντιστέκεται, απ’ ό,τι ένας ελαφρά οπλισμένος άνδρας.

Οι μάχες σώμα με σώμα και η συντριβή του ιππικού των Περσών από τους Αθηναίους οπλίτες μέσα στο μικρό έλος του Μαραθώνα

Δύο ελαφρά οπλισμένοι Αθηναίοι πιάνουν από τα μαλλιά δύο γονατιστούς Πέρσες και είναι έτοιμοι να τούς φονεύσουν.

Στην απεικόνιση της νότιας ζωφόρου διακρίνονται και δύο πεζοί Πέρσες στρατιώτες, οι οποίοι κρατούν ασπίδες, στοιχείο που αποκλείει την περίπτωση να ήταν ιππείς που έπεσαν από τα άλογά τους. Σ’ έναν από αυτούς επιτίθεται ένας Έλληνας οπλίτης. Αυτοί οι Πέρσες πεζοί μάλλον σηματοδοτούν την πρώτη γραμμή των πεζών στρατιωτών που απάρτιζαν το κέντρο της περσικής παράταξης.

Οι σκηνές της σύγκρουσης που απεικονίζονται στη νότια ζωφόρο του ναού της Αθηνάς Νίκης, δεν δίνουν στον σημερινό θεατή ξεκάθαρη εικόνα και μια λογική αλληλουχία για τον τρόπο με τον οποίο εξελίχθηκε η μάχη του Μαραθώνα. Εκ πρώτης όψης, στη νότια ζωφόρο του ναού της Αθηνάς Νίκης παρουσιάζεται μια σειρά μπερδεμένων συγκρούσεων, στις οποίες πολεμούν Πέρσες ως ιππείς πάνω στα άλογά τους ή ως πεζοί ενάντια σε Αθηναίους οπλίτες, αλλά και σε ελαφρά οπλισμένους στρατιώτες.  Δεν ξεχωρίζουν, επίσης, με σαφήνεια οι παρατάξεις των δύο αντιπάλων, ούτε και οι ρόλοι τους, παρά μόνον περιγράφεται μια σκληρή και χαώδης σύγκρουση. Παρά ταύτα, η αναπαράσταση της μάχης του Μαραθώνα στο βιβλίο των Κ. Λαγού και Φ. Καρυανού, Μάχη του Μαραθώνα η Ανατροπή, Εκδόσεις «Μένανδρος», Αθήνα, 2015, περιλαμβάνει πολλά κοινά σημεία με την ανάλυση της Evellyn Harrison για τις σκηνές μάχης που απεικονίζονται στη νότια ζωφόρο του ναού της Αθηνάς Νίκης.

Παράλληλα, όμως, παρέχει το κλειδί για την ορθή ανάγνωσή τους, δίνοντας σε αυτές την αιτιώδη σχέση που μέχρι τώρα έλειπε. Οι σκηνές που απαθανατίζονται στη ζωφόρο του ναού, όχι μόνον είναι ρεαλιστικές, απηχώντας τα πραγματικά συμβάντα της μάχης του Μαραθώνα, αλλά ταιριάζουν απόλυτα με το χάος των σκληρών συγκρούσεων μέσα στο Μικρό Έλος: Οι Πέρσες ιππείς έπεσαν σ’ ένα έλος ενώ επιτίθονταν στους Αθηναίους και όχι καθώς υποχωρούσαν προς τα πλοία τους. Η επισήμανση αυτή από μόνη της αποτελεί μια ισχυρή ένδειξη ότι η φάση της μάχης που έγινε μέσα σ’ ένα έλος, διεξήχθη στο Μικρό Έλος και όχι στο Μεγάλο Έλος (κοντά στο Σχοινιά), που εξάλλου την εποχή της μάχης ήταν λιμνοθάλασσα.

Η πιο ρεαλιστική πρόταση για τον χώρο στον οποίο παρατάχθηκαν οι Έλληνες πριν από τη μάχη του Μαραθώνα, αφορά την έκταση που βρίσκεται μπροστά στην είσοδο της Μπρεξίζας, δηλαδή μπροστά στο Μικρό Έλος, στο χώρο της πρώην αμερικανικής βάσης στη Νέα Μάκρη. Με βάση αυτή την αναπαράσταση, η επίθεση του περσικού ιππικού στο κέντρο της ελληνικής παράταξης στο ξεκίνημα της μάχης είχε κατεύθυνση προς το Μικρό Έλος, όπου όμως το περίμενε η παγίδευση και η καταστροφή από τους Έλληνες.

Αντλήθηκαν πληροφορίες από το βιβλίο της Harrison  «The South Frieze of the Nike Temple and the Marathon Painting in the Painted Stoa» και από το βιβλίο «Μάχη του Μαραθώνα η Ανατροπή» Κ. Λαγός και Φ. Καρυανός, , Εκδόσεις «Μένανδρος», Αθήνα, 2015.

Πηγή: Κ. Λαγός, Η Μηχανή του Χρόνου, anaskafi.blogspot.gr

ΠΛΑΤΩΝΟΣ, ΜΕΝΩΝ

Επειδή λοιπόν η ψυχή είναι αθάνατος, και έχει γεννηθεί επανειλημμένως, και έχει ιδεί όλα τα πράγματα, και εδώ και εις τον Άδην, δεν υπάρχει τίποτε που να μη το έχει μάθει· ώστε δεν πρέπει ν'απορήσωμεν εάν της είναι δυνατόν να ενθυμηθή και ως προς την αρετήν, και ως προς άλλα πράγματα, αυτά που εγνώριζε και από πριν.

Διότι επειδή όλα τα πράγματα συγγενεύουν μεταξύ των, και αφού η ψυχή τα έχει μάθει κάποτε όλα, τίποτε δεν εμποδίζει τον άνθρωπον, μόλις ενθυμηθή το ένα, πράγμα που οι άνθρωποι ονομάζουν μόλις το μάθη, να επανεύρη πάλιν όλα τα άλλα, εάν έχη κανείς θάρρος και δεν κουράζεται με την αναζήτησιν· διότι και η αναζήτησις και η εύρεσις είναι όλα μαζί μία ανάμνησις.

Ο Πλάτωνας στο βιβλίο του «ΜΕΝΩΝ» αναλύει επακριβώς την άποψή του για την ΑΘΑΝΑΣΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ, αλλά και για το άμεσο συμπέρασμα που προκύπτει από αυτό καθεαυτό το γεγονός της αθανασίας.

Υποστηρίζει δηλαδή, ότι η Ψυχή μας, λόγω της αιώνιας και άφθαρτης φύσης της, είναι σε θέση να γνωρίζει τα πάντα, αφού κατά την διάρκεια των προηγουμένων ενσαρκώσεών της, έχει ζήσει πάρα πολλές και διαφορετικές καταστάσεις, τις οποίες όμως δυστυχώς δεν μπορεί να θυμάται, όσο βρίσκεται σε ένσαρκη κατάσταση.

Σε αυτήν την λογική βασίζεται η περίφημη άποψη του Πλάτωνα ως προς το θεμελιώδες θέμα της ανάμνησης, υποστηρίζοντας ξεκάθαρα ότι «Η ΓΝΩΣΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΜΝΗΣΗ».

Ας δούμε όμως αναλυτικά, το σχετικό απόσπασμα του διαλόγου μεταξύ του Σωκράτη και του Μένωνα, σε ό,τι αφορά στο θέμα της ΑΝΑΜΝΗΣΗΣ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ ΜΑΣ.

Διάλογος Σωκράτης - Μένων

Σωκράτης: Βεβαίως, έχω ακούσει πολλούς σοφούς άνδρες και γυναίκες, που ανέπτυξαν θεολογικές συζητήσεις.

Μένων: Ποια επιχειρήματα πιστεύεις ότι χρησιμοποιούσαν;

Σωκράτης: Πιστεύω ότι ο τρόπος που ανέπτυσσαν τα θέματά τους, βασιζόταν στην αλήθεια και γι αυτό παρουσίασαν ωραίες ιδέες.

Μένων: Ποια είναι αυτά τα λόγια και ποιοι ήταν αυτοί οι σοφοί άνθρωποι που τα ανέπτυσσαν;

Σωκράτης: Άλλοι μεν από τους ομιλητές ανήκαν στην τάξη των ιερέων ή και των ιερειών, εφόσον αυτοί είχαν το ενδιαφέρον να αναπτύξουν τέτοιου είδους θεολογικά θέματα, κάτι που βεβαίως θεωρούμε δεδομένο. Το αναφέρει μάλιστα και ο Πίνδαρος, όπως και πολλοί άλλοι ποιητές που ασχολούνται με θεολογικά θέματα και είναι θεόπνευστοι, για τα οποία ισχυρίζονται ότι όσα λένε είναι αλήθεια. Αλλά προσπάθησε να διερευνήσεις αν πράγματι τα όσα λένε ανταποκρίνονται στην αλήθεια.

Αυτοί οι σοφοί, ισχυρίζονται λοιπόν ότι η ψυχή του ανθρώπου είναι αθάνατη, και αυτό που ΟΝΟΜΑΖΟΥΝ ΘΑΝΑΤΟ θεωρείται ένα προσωρινό τέλος που συμβαίνει κάποια δεδομένη στιγμή, ενώ κάποια άλλη στιγμή αργότερα, Η ΨΥΧΗ ΕΠΑΝΕΡΧΕΤΑΙ ΣΕ ΝΕΟ ΣΩΜΑ, με αποτέλεσμα, Η ΨΥΧΗ ΠΟΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΕΦΕΤΑΙ.

Για τον λόγο αυτόν, θα έπρεπε κάθε άνθρωπος να διάγει τον βίο του με ΟΣΟ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΕΝΤΙΜΟΤΕΡΟ ΤΡΟΠΟ. Αυτοί οι σοφοί, θα πρέπει να γνωρίζουν το εξής ποίημα (του Πινδάρου) «Η Περσεφόνη υποδέχεται την Ψυχή του νεκρού, (στον κάτω κόσμο του Πλούτωνα) και της επιβάλλει την ποινή που αναλογεί στις αμαρτίες του προηγούμενου ένσαρκου βίου της, για να τιμωρηθεί όταν επανενσαρκωθεί, μετά την πάροδο εννέα ετών (στον επάνω κόσμο της θάλασσας του Ποσειδώνα) που ζούνε οι ένσαρκες Ψυχές.»

Μέσα από αυτήν την διαδικασία της επανενσάρκωσης, επανέρχονται στη ζωή ακόμα και οι βασιλικές ψυχές, με ισχυρό σθένος και με σοφία, ώστε να εξελιχθούν σε ανθρώπους μέγιστης σημασίας. Αυτές τις ενσαρκωμένες ψυχές οι άνθρωποι τις αποκαλούν ήρωες και τις λατρεύουν αιωνίως.

Εφόσον λοιπόν αυτή η Ψυχή έχει ενσαρκωθεί πολλές φορές ΚΑΘΟΤΙ ΕΧΕΙ ΥΠΑΡΞΕΙ ΠΑΝΤΟΤΕ ΑΘΑΝΑΤΗ, και έχει δει πάρα πολλά, τόσο τα ΟΡΑΤΑ που συμβαίνουν στον κόσμο των ζωντανών, όσο και τα ΑΟΡΑΤΑ που συμβαίνουν στον κόσμο του Άδη, και με τον τρόπο αυτόν, έχει γνωρίσει όλα αυτά που κάποια στιγμή θα της χρησιμεύσουν, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟ ΝΑ ΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ, ΟΤΙ Η ΨΥΧΗ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΔΙΔΑΧΘΕΙ ΤΑ ΠΑΝΤΑ! Ώστε δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση ούτε και θαυμασμό, το γεγονός ότι η Ψυχή έχει την δυνατότητα να επαναφέρει στην μνήμη της όλα αυτά για τα οποία έχει αποκτήσει γνώσεις στις προηγούμενες ενσαρκώσεις της, τόσο όσον αφορά το θέμα της αρετής όσο και όλα τα άλλα θέματα.

Επειδή λοιπόν ο,τιδήποτε που βρίσκεται μέσα στη φύση, συγγενεύσει με το σύνολό της, και εφόσον Η ΨΥΧΗ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ, δεν υπάρχει κανένα εμπόδιο, η Ψυχή να μπορέσει να επαναφέρει στην μνήμη της ένα γεγονός, το οποίο οι άνθρωποι ονομάζουν διδασκαλία. Κατόπιν η Ψυχή θα έχει την δυνατότητα να θυμηθεί όλα τα υπόλοιπα γεγονότα που έχει βιώσει στις προηγούμενες ζωές της, όπως επίσης και όλες τις γνώσεις που είχε αποκτήσει.

Όλα αυτά θα συμβούν υπό την προϋπόθεση ότι διαθέτει κάποιος την απαιτούμενη ανδρεία, (ώστε να μπορεί να αντιμετωπίσει ακόμα και τις δύσκολες καταστάσεις που βίωσε η ψυχή στις προηγούμενες ζωές) και να μην παραιτηθεί με την δικαιολογία της εξάντλησης από αυτήν την προσπάθεια.

Σαν τελικό συμπέρασμα καταλήγουμε ότι κάθε έρευνα αλλά και κάθε διδασκαλία πρέπει να έχει σαν στόχο ΝΑ ΠΡΟΚΑΛΕΣΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΜΝΗΣΗ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΚΑΙ ΓΝΩΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΕΣ ΖΩΕΣ ΜΑΣ.

platonakademy.blogspot.gr

Ο περίφημος γεωδαιτικός τριγωνισμός της αρχαίας Ελλάδας είναι άλλο ένα θαυμαστό μυστήριο των προγόνων μας, καθώς η χωροθεσία των ναών και των ιερών τους σχηματίζει νοητούς γεωμετρικούς σχηματισμούς που αψηφούν λογικές ερμηνείες και καλοβαλμένα πλαίσια εγγραφής.

Το γιατί έχτιζαν οι αρχαίοι Έλληνες τους χώρους λατρείας τους κατά τρόπο που να δημιουργούν στον χάρτη ισόπλευρα και ισοσκελή τρίγωνα ή να επαληθεύουν περίπλοκες μαθηματικές σχέσεις παραμένει το μεγάλο ζητούμενο, με τα ερωτήματα που ανακύπτουν να είναι πολλά και ποικίλα: τι εξυπηρετούσε η ιερή αυτή χωροθεσία αλλά και πώς υπολόγιζαν τις τεράστιες αποστάσεις (πόσο μάλλον όταν παρεμβαλλόταν ανάμεσά τους η θάλασσα);

Και βέβαια μπορεί δύο ισοσκελή τρίγωνα να έχουν κλέψει όλη τη δόξα, εγείροντας συνωμοσιολογικές θεωρίες για ενεργειακά μαγνητικά πεδία και άλλα πολλά, ο τριγωνισμός φαίνεται πάντως πως ήταν γενικευμένη πρακτική της ελληνικής ζωής.

Το ισοσκελές τρίγωνο που δημιουργούν ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο, ο Ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα και ο Ναός του Ηφαίστου στο Θησείο της Αθήνας αλλά και το δεύτερο που περνά από τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς, τον Παρθενώνα και τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα έχουν τεθεί συχνά στο στόχαστρο της σύγχρονης επιστήμης, καθώς ο θείος κανόνας που φαίνεται να υπάρχει στην αναπάντεχη αυτή συμμετρία συνεχίζει να πονοκεφαλιάζει τους ερευνητές.

Τόσο ο Αριστοτέλης όσο και ο Στράβωνας παραδέχονται ότι η ίδρυση των ιερών δεν γινόταν συμπτωματικά αλλά ακολουθούσε έναν εσωτερικό κανονισμό με τη δική του απόκρυφη μεθοδολογία, αν και αμφότεροι εμφανίζονται διστακτικοί να αποκαλύψουν τις λεπτομέρειες της θείας αυτής αναλογίας.

Ήταν κοινή σε όλους γνώση και δεν χρειαζόταν περισσότερη ανάλυση ή μήπως επρόκειτο για απόκρυφες ιερατικές διδασκαλίες που μόνο οι μυημένοι έπρεπε να κατέχουν; Η αρμονική σχέση των ναών, μαντείων, τύμβων και ιερών φτάνει σε μας σήμερα μόνο ως εικόνα, μια εικόνα κολοσσιαίας σύλληψης φυσικά που προκαλεί ρίγη συγκίνησης, αν και το καλά κρυμμένο μυστικό αρνείται πεισματικά να αποκαλύψει τα ίχνη του.

Λένε συχνά ότι τη σοφία των αρχαίων Ελλήνων πολλοί λαοί ζήλεψαν και μιμήθηκαν (όπως οι Ρωμαίοι), την αποκρυφιστική διασύνδεση των χώρων λατρείας τους φαίνεται ωστόσο να μην την έμαθε κανείς. Το πράγμα είναι σαφώς αδιανόητο τόσο στη σύλληψη όσο και τη μαθηματική του ακρίβεια, μιας και ο τέλειος υπολογισμός των θέσεων πόλεων και ναών μόνο με τη βοήθεια των σύγχρονων ανθρώπινων δορυφόρων και της GPS τεχνολογίας γίνεται σχετικά εύκολος.

Ποιος ανθρώπινος νους θα μπορούσε να κάνει τέτοιες θείες μετρήσεις και ποιο ανθρώπινο χέρι θα μπορούσε να τις βάλει επί χάρτου, υπακούοντας ευλαβικά στον καθολικό και προαιώνιο όπως φαίνεται νόμο της αρμονίας. Και κυρίως, τι εξυπηρετούσε η ερμητική αυτή γεωμετρία που μπορεί κάλλιστα να λογιστεί ως ένα από τα πλέον εκπληκτικά -αν και σχετικά άγνωστα- επιτεύγματα των αρχαίων προγόνων μας;

Ελληνικός μυστικισμός και μαθηματική σκέψη

Οι αριθμοί ήταν για τους αρχαίους Έλληνες (και ειδικά τους Πυθαγόρειους) μεταφυσικές οντότητες με θεία χάρη, φορείς αλήθειας δηλαδή που μπορούσαν να καθορίσουν την θνητή μοίρα των ανθρώπων. Από τους μυστικιστικούς αυτούς πειραματισμούς με τους αριθμούς προέκυψε εξάλλου η γεωμετρία, το θείο σχέδιο του κόσμου, η οποία μετατράπηκε σε κινητήριο μοχλό των ελληνικών μαθηματικών.

Αριθμοί, γεωμετρία και η πανταχού παρούσα αστρονομία επιστρατεύτηκαν λοιπόν για να φέρουν τη συζήτηση στην οντολογία και να αποκαλύψουν την ίδια τη Δημιουργία, καθώς το θείο σχέδιο ήταν συμμετρικό και αρμονικό, ένας κύκλος ίσως ή ένα τρίγωνο.

Δεν αποκλείεται λοιπόν το σημείο επαφής των επιστημών αυτών να αποτυπώθηκε πάνω στη γη των αρχαίων Ελλήνων τόσο συμβολικά όσο και υλικά, μετατρέποντας τον ελληνικό χάρτη σε πρότυπο (ή αντανάκλαση) του ουρανού και των δικών του άβατων μυστικών.

Βωμοί, ιερά, μαντεία, ναοί, ακόμα και πόλεις ολάκερες φαίνεται να υπακούουν στον εσωτερικό αυτό κανονισμό των τέλειων γεωμετρικών σχέσεων ή των μαθηματικών τύπων, απηχώντας λες την ουράνια αρμονία των σφαιρών και τους νόμους του σύμπαντος…

Πώς ανακαλύφθηκαν όλα

Παρά το γεγονός ότι σε αρχαία κείμενα συναντούμε διάσπαρτες αναφορές για τον γεωμετρικό τριγωνισμό και η ύπαρξη των αρμονικών αυτών σχέσεων δεν ήταν κατά κανέναν τρόπο μυστική, το πράγμα φαίνεται ότι πέρασε στα ψιλά της αρχαιοελληνικής εποποιίας, καθώς ο πλανήτης είχε άλλα και εξίσου σπουδαία επιτεύγματα για να μαγεύεται διαχρονικά από τους προγόνους μας.

Η αρμονία και το κάλλος της νοητής διασύνδεσης των αρχαιοελληνικών ιερών μπήκε στο στόχαστρο του γάλλου ερευνητή Ζαν Ρισσέν το 1967, κάνοντας ρητή αναφορά στον «Αρχαίο Γεωμετρικό Τριγωνισμό» και προσπαθώντας να διακριβώσει στην πράξη αν πράγματι οι αρχαίοι αρέσκονταν σε μαθηματικά παιχνίδια πάνω στον χάρτη. Το γάντι της πρόκλησης σήκωσε αργότερα ο Θεοφάνης Μανιάς («Άγνωστα Μεγαλουργήματα των Αρχαίων Ελλήνων») και λίγο μετά ο Α. Αλεξίου, οι οποίοι από τις αρχές της δεκαετίας του 1970 άρχισαν να μελετούν την εσωτερική μαθηματική και αστρονομική αρμονία των αρχαιοελληνικών μνημείων.

Η απόδειξη θα ερχόταν βέβαια μόνο όταν θα γενικευόταν η χρήση του GPS και του γεωγραφικού στίγματος, που απλοποίησε τους υπολογισμούς που γίνονταν πρωτύτερα με κανόνα και διαβήτη πάνω στον ελλαδικό χάρτη. Οι εκατοντάδες επιτόπιες θεσιακές μετρήσεις σε ναούς και ιερά της Ελλάδας του καθηγητή Κοσμά Μαρκάτου αποκάλυψαν ότι το ισοσκελές τρίγωνο ήταν πιθανότατα η μονάδα του γεωδαιτικού τριγωνισμού, αν και έχουν χρησιμοποιηθεί κι άλλα πρότυπα, όπως η αρχή των ίσων αποστάσεων μεταξύ των αρχαιολογικών χώρων, το ορθογώνιο, το ισόπλευρο και το χρυσό τρίγωνο, ο κύκλος, ο ευθυγραμμισμός κ.ά.

Ο Μαρκάτος επιβεβαίωσε ορισμένες συμμετρίες που καταδεικνύουν την ύπαρξη τριγωνισμού στον αρχαίο ελληνικό χώρο. Η ετυμηγορία του GPS έδειξε ότι ο ισοσκελισμός των πλευρών των νοητών τριγώνων ήταν σχεδόν τέλειος, καθώς οι αποκλίσεις κυμαίνονται από μερικά εκατοστά ως και μερικές δεκάδες μέτρα! Η ύπαρξη των τόσων γεωμετρικών συσχετίσεων απορρίπτει αβίαστα κάθε επιφύλαξη για τυχαιότητα τέτοιων νοητικών σχημάτων, καθώς το φαινόμενο είναι τόσο κοινό και αρμονικό που δεν μπορεί να είναι εκεί συμπτωματικά. Το λένε εξάλλου και οι ίδιοι οι αρχαίοι, όπως ο Ήρων ο Αλεξανδρεύς, που δεν αφήνει περιθώριο παρερμηνείας όταν διατείνεται πως «Η γεωδαισία ποιείται τας διαιρέσεις ου μόνον εις ισότητας αλλά και κατά λόγους και αναλογίας».

Αλλά και ο Αριστοτέλης μάς κλείνει το μάτι όταν μας λέει στα «Πολιτικά» του (VII, 1331a) πως «Οι καθιερωμένοι οίκοι για τη λατρεία των θεών πρέπει να βρίσκονται όχι μόνο στην κατάλληλη θέση αλλά και στην ίδια, εκτός από εκείνους τη θέση των οποίων ορίζει ξεχωριστά ο Νόμος ή κάποιο μαντείο υπό την αιγίδα του μαντείου των Δελφών». Ο Ίππαρχος συναινεί στον ισχυρισμό όταν αναφέρει ότι χρησιμοποιούσε γεωδαιτικές μεθόδους προσδιορισμού οποιουδήποτε σημείου πάνω στη Γη.

Ο Στράβων πάλι λέει: «Όσοι ασχολούνται με τις θέσεις των διάφορων τόπων λαμβάνουν υπόψη τα δεδομένα των αστρονόμων και των γεωμετρών σχετικά με τα σχήματα, τα μεγέθη και τις αποστάσεις», ενώ ο Παυσανίας μάς παρέδωσε ότι: «Ο δήμος του Μαραθώνα απέχει ίση απόσταση από την Αθήνα με την απόσταση της Καρύστου, που βρίσκεται στην Εύβοια, από την Αθήνα» («Αττικά» 32:3), αναφορές που δεν αφήνουν σκοτεινά σημεία για το κατά πόσο οι γεωμετρικοί συσχετισμοί ήταν επιμελώς προσχεδιασμένοι και ολότελα ηθελημένοι.

Όσο για τους ίδιους τους συσχετισμούς, ως μονάδα μέτρησης χρησιμοποιείται φυσικά το στάδιο (184,454 μέτρα), ο αριθμός π (3,14), ο αριθμός της χρυσής τομής φ (1,618), αλλά και διάφορες γνωστές στους αρχαίους γεωμετρικές αναλογίες τύπου 1:1, 3:2, 4:3, 9:8, 256:243, 8:3, 4:1, 9:2 κ.λπ.

Τα δύο περίφημα ισοσκελή τρίγωνα

Η γνωστότερη και πιο μελετημένη περίπτωση γεωδαιτικού τριγωνισμού είναι το ισοσκελές τρίγωνο που σχηματίζουν ο Ναός του Ηφαίστου στην Αθήνα, ο Ναός του Ποσειδώνα στο Σούνιο και ο Ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα, με απόσταση 242 στάδια (και κεφαλή του τριγώνου το Σούνιο). Την ίδια ώρα, 23 ακόμα ζεύγη αρχαίων πόλεων στην ευρύτερη περιοχή Αττικής και Βοιωτίας απέχουν μεταξύ τους κατά… 242 στάδια!

Η έρευνα του καθηγητή Μαρκάτου έδειξε ότι, πρώτον, «το τρίγωνο Σούνιον-Αθήναι (Θησείον - Ναός Ηφαίστου)-Αίγινα είναι ισοσκελές με τις αποστάσεις Σούνιο-Αθήνα (Θησείον) και Σούνιο-Αίγινα σχεδόν ίσες» και, δεύτερον, «το τρίγωνο Δελφοί (Ομφαλός)-Αθήναι (Παρθενών)-Αίγινα (Ν. Αφαίας) είναι πρακτικώς ισοσκελές».

Το GPS απέδειξε λοιπόν με τη βοήθεια της σύγχρονης δορυφορικής τεχνολογίας αυτό που οι αρχαίοι πρόγονοί μας φαίνεται να ήξεραν σχεδόν διαισθητικά: πώς να χτίζουν αρμονικά τις πόλεις και τα ιερά τους!

Το ισοσκελές τρίγωνο με κορυφή τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο (γ.π. 37,6502 και γ.μ. 24,0245) και πλευρές τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα (γ.π. 37,7544 και γ.μ. 23,5329) και τον Ναό του Ηφαίστου στο Θησείο (γ.π. 37,9755 και γ.μ. 23,7216) έχει πλευρές μήκους 44,82 χιλιομέτρων (από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο ως τον Ναός της Αφαίας Αθηνάς στην Αίγινα) και 44,96 χιλιομέτρων (από τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο ως τον Ναό του Ηφαίστου στο Θησείο).

Όσο για το δεύτερο και εξίσου περιβόητο ισοσκελές τρίγωνο, έχει κορυφή τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς (γ.π. 38,4823 και γ.μ. 22,5012) και πλευρές τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα (γ.π. 37,7543 και γ.μ. 23,5332) και τον Παρθενώνα (γ.π. 37,9715 και γ.μ. 23,7266). Για την απόκλιση του μήκους των δύο πλευρών, το GPS μας λέει πως το ισοσκελές τρίγωνο έχει πλευρές μήκους 121,39 χιλιομέτρων (από τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς ως τον Ναό της Αφαίας στην Αίγινα) και 121,31 χιλιομέτρων (από τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς ως τον Παρθενώνα)! Μερικές δεκάδες μέτρα απόκλιση σε αποστάσεις δεκάδων χιλιομέτρων τις λες και αμελητέες.

Παρά το γεγονός ότι ο διπλός αυτός γεωδαιτικός τριγωνισμός έχει μαγνητίσει όλα τα βλέμματα, δεν είναι παρά σταγόνα στον ωκεανό των αρχαιοελληνικών γεωμετρικών εικόνων, οι οποίες εκτείνονται πάνω από τον χάρτη της Ελλάδας και όχι μόνο, καθώς συμπεριλαμβάνουν και τα ιερά των ελληνικών κτήσεων αλλά και των πόλεων-κρατών της ελληνικής σφαίρας επιρροής.

Από την Ακρόπολη των Αθηνών, τις Αιγές, την αρχαία Ολυμπία, τους Λέοντες της ιερής Δήλου, τον Ναό του Απόλλωνα στους Δελφούς και την αρχαία Θήβα μέχρι το Δίον, τον Ναό του Απόλλωνα στην Κόρινθο, τον Ναό του Ποσειδώνα στα Ίσθμια, τον Ναό του Ποσειδώνα στο Σούνιο, τον Λέοντα της Χαιρώνειας και τον Ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο, η ελληνική τοπογραφία δονείται από πλούσιες γεωμετρικές σχέσεις για τις οποίες αγνοούμε ωστόσο ακόμα και το παραμικρό.

Ήταν μια προσπάθεια αναπαράστασης πάνω στη γη των περίλαμπρων αστερισμών του ουρανού; Ήθελαν αντιθέτως να απεικονίσουν στον ελλαδικό χάρτη όλο τον ζωδιακό κύκλο, κάνοντας το Κοινό των Ελλήνων την τέλεια αντανάκλαση της προαιώνιας ουράνιας αρμονίας πάνω στη γη; Ή μήπως έκαναν χρήση των γεωενεργειακών ρευστών, των φυσικών ενεργειακών ρευμάτων της γήινης επιφάνειας δηλαδή, κατευθύνοντας την ενέργεια στις πόλεις και τα ιερά τους;

Η έρευνα πρέπει να συνεχιστεί για να αποκαλυφθεί η ζηλευτή γνώση που φαίνεται να κατείχαν οι πρόγονοί μας και διαφεύγει ακόμα και της σύγχρονης επιστήμης, η οποία εμφανίζεται απρόθυμη να ασχοληθεί με ένα από τα πλέον κολοσσιαία χαρακτηριστικά του αρχαιοελληνικού κόσμου. Πέρα από τα φυσικά και μεταφυσικά «γιατί», είναι αυτό το ακανθώδες «πώς» που οφείλει να εντυπωσιάσει επιτέλους τη μοντέρνα σκέψη: πώς κατάφεραν δηλαδή οι αρχαίοι Έλληνες τον τιτάνιο άθλο της γεωμετρικής διασύνδεσης των ιερών τους τόπων;

Μια πειστική απάντηση εδώ θα φωτίσει σαφώς διαφορετικά όλα όσα ξέρουμε για την επιστημοσύνη αλλά και τη μυστικιστική γνώση ενός από τους λαμπρότερους πολιτισμούς που εμφανίστηκαν ποτέ στον πλανήτη Γη…

newsbeast.gr

Η Αθήνα είναι η πρωτεύουσα και Μεγαλύτερη πόλη της Ελλάδας. Είναι από τις παλαιότερες πόλεις του κόσμου, με την καταγεγραμμένη ιστορία της να φθάνει ως το 3.200 π.Χ…

Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτικήκαι το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά τον Ακταίο.

Το δεύτερο της όνομα ήταν Κεκροπία και οφειλόταν στο βασιλιά Κέκροπα ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, καθώς παντρεύτηκε την κόρη του. Επί βασιλείας του Κέκροπα πήρε το όνομα Αθήνα.

Σύμφωνα με το μύθο, όλοι οι άνδρες της πόλης ψήφισαν υπέρ του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες υπέρ της Αθηνάς. Οι γυναίκες υπερτερούσαν κατά μία ψήφο.

Το αρχαιότερο Ελληνικό σύμβολο ο Μαίανδροςαποτελεί σύμβολο Νίκης και Ενότητας, σύμβολο του Άπειρου και της Αιώνιας Ζωής, αλλά και της αέναης πορείας μας μέσα στον κόσμο. Εμπνευσμένος, κατά την άποψη κάποιων ακαδημαϊκών, από τις πολυάριθμες στροφές του ποταμού Μαιάνδρου, ο οποίος έχει συνολικό μήκος πάνω από 500 χιλιόμετρα, θα αποτελέσει ένα από τα ιστορικότερα σύμβολα του Ελληνικού Κόσμου και θα ονομαστεί και Ελληνικό Κλειδί, καθώς δηλώνει την ελληνική καταγωγή όλων των πραγμάτων που τον φέρουν πάνω τους!

Μπορεί σαν σύμβολο να χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην διακόσμηση, ουσιαστικά όμως είναι σφραγίδα Ελληνική, καθώς τα περισσότερα αρχαία ελληνικά αντικείμενα φέρουν το σχέδιο του Μαιάνδρου. Σαν σχήμα δεν θα λείψει ούτε και από την Ακρόπολη. Μπορεί να είναι γέννημα των προϊστορικών χρόνων, ωστόσο θα αναγεννηθεί και θα πάρει την κύρια, αλλά όχι και μοναδική μορφή του κατά τους Γεωμετρικούς Χρόνους.

Σύμβολο όλων των Ελλήνων ο Μαίανδρος, καθώς θα χρησιμοποιηθεί σε αγγεία, ναούς, μνημεία, γλυπτά, αντικείμενα, πολεμικά όπλα και πανοπλίες, ενδύματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνικού Κόσμου. Το ίδιο σχήμα υπάρχει και στην περίφημη ασπίδα του Φιλίππου του Β’. Μέσω της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας εμφανίζεται και στον Βυζαντινό Πολιτισμό. Αποτελεί λοιπόν ο Μαίανδρος ένα από τα κορυφαία Ελληνικά σύμβολα, το οποίο χρησιμοποιήθηκε στις σπουδαιότερες περιόδους της ελληνικής ιστορίας!
 
Η αίσθηση του άπειρου, του ατελείωτου αφ΄ ενός, αλλά και της ακρίβειας και ολοκλήρωσης αφ΄ ετέρου, χαρακτηρίζουν τον ελληνικό πολιτισμό. Ήδη από την κλασσική αρχαιότητα ο μαίανδρος εκπροσώπησε την εικαστική έκφραση της πεμπτουσίας της αρχαίας ελληνικής σκέψης – αρμονική ταύτιση των αντιθέτων στον ανώτερο δυνατό βαθμό.

Στην αρχαιότητα το σύμβολα αυτό απεικόνιζε την ατελείωτη ροή του χρόνου και το ολοκληρώσιμο των επαναλαμβανόμενων χρονικών κύκλων. Το νερό ως πηγή ζωής (εκ του ποταμού Μαιάνδρου, σημερινή τουρκική ονομασία Menderes) και ο αναπόφευκτος μαρασμός, ο θάνατος, που ταυτόχρονα αποτελεί και γέννημα μίας καινούριας αρχής.

Οι αινιγματικές και άγνωστες περιπέτειες της μοίρας και η κίνηση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, από το σημείο γέννησης και εκκίνησης προς τους ευρείς ορίζοντες του αγνώστου – παραλληλισμός με την πορεία του ελληνισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην μυθική επιλογή του Ηρακλή, μαιάνδριο σχήμα είχε ο δύσκολος δρόμος της Αρετής (σε αντίθεση με της Κακίας, που ήταν ευθεία), με τους μαιάνδρους να συμβολίζουν τις δομημένες δυσκολίες της ζωής, που καλείται να ξεπεράσει οξύνοντας το πνεύμα του ο άνθρωπος για να πλησιάσει το ιδανικό.

Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο μαίανδρος αποτελεί ευρύτερα διαδεδομένο σύμβολο, τόσο από γεωγραφικής όσο και από χρονολογικής άποψης, που ανιχνεύεται όπου έχει εμφανιστεί ευρωπαϊκού τύπου Πολιτισμός.

Παρουσιάζεται στην πλειονότητα αρχαίων έργων τέχνης, σε αγγεία, οικοδομήματα, επιγραφές. Ο μαίανδρος (ή αλλιώς Ελληνικό κλειδί) ήταν και είναι το σύμβολο της αιώνιας ζωής και του αέναου περάσματός μας πάνω σε αυτό τον κόσμο. Η σημαντικότερη παρουσία του μαίανδρου είναι αυτή στο γενετικό υλικό (μαίανδρος-σπείρα).

Με το όρο μαίανδρος ή ελληνική κλείδα εννοείται στην αρχιτεκτονική και την αρχαιολογία η ταινιωτή διακόσμηση -σύνθεση ευθειών- που ενώνονται μεταξύ τους σε ορθές γωνίες ή τέμνονται διαγώνια. Το μαιανδρικό μοτίβο, σεδιάφορες παραλλαγές του, χρησιμοποιείτο συχνά κατά την αρχαιότητα για τη διακόσμηση της ζωφόρου των ναών. Παραλλαγή του είναι ο μαίανδρος που χρησιμοποιεί σπειροειδή επαναλαμβανόμενα μοτίβα (5) και η βιτρούβια έλιξ (γλωσσίδα), ένα επαναλαμβανόμενο καμπυλόγραμμο κυματοειδές μοτίβο.

Τα αρχαιότερα μνημεία, πάνω στα οποία κατ’ αρχάς συναντάται αυτό το γραμμικό κόσμημα, είναι πολλοί τάφοι στην Μικρά Ασία και μάλιστα ο λεγόμενος τάφος του Μίδα στη Φρυγία, του οποίου η λίθινη πρόσοψη είναι πλήρως διακοσμημένη από μαιάνδρους. Επίσης συναντάται πάνω σε αγγεία της γεωμετρικής εποχής, όπου φαίνεται ότι είναι εξέλιξη της συνεχόμενης σπείρας των μυκηναϊκών χρόνων. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτού του θέματος κατά την εν λόγω εποχή παρέχουν τα λεγόμενα αγγεία του Διπύλου, που βρίσκονται εκτεθειμένα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας.

Ο μαίανδρος, ο οποίος παρουσιάζεται πάνω σε αυτά τα αγγεία, αρχικά είχε τη μορφή απλής θλαστής γραμμής, της οποίας τα τμήματα διευθύνονται οριζοντίως και καθέτως εναλλάξ. Κατά την ελληνιστική περίοδο αυτός ο τύπος γίνεται πολυπλοκότερος, η θλαστή γραμμή διπλασιάστηκε και πληρώθηκαν τα σχηματιζόμενα τετράγωνα που σχηματίζονταν μεταξύ των γραμμών από στιγμές ή σταυρούς ή άλλα παρεμφερή θέματα. Η χρήση όμως αυτού του γραμμικού σχήματος γίνεται όχι μόνο για την διακόσμηση των αγγείων, αλλά και των ναών και των ενδυμάτων.

Στους ναούς κοσμούνταν από μαίανδρο, συνήθως έγχρωμο, τα επιστύλια, τα ακρωτήρια και τα φατνώματα της οροφής και οι κίονες, στα ενδύματα δε οι παρυφές. Ωραίο παράδειγμα μαιάνδρου πάνω σε ενδύματα παρέχουν οι κόρες της Ακροπόλεως. Τα αρχαϊκά πώρινα και μαρμάρινα γυναικεία αγάλματα που βρίσκονται στο μουσείο της Ακροπόλεως.

Ο πέπλος, τον οποίο φέρουν οι μορφές αυτές, διακοσμούνταν κατά τις παρυφές με άλλα χρωματιστά κοσμήματα (σταυρούς, ρόδακες, άνθη) και με μαιάνδρους. Το γεωμετρικό αυτό σχήμα διατηρήθηκε και κατά την αλεξανδρινή εποχή και μεταδόθηκε και στην Ιταλία. Χαρακτηριστικό πρώϊμου μαίανδρου παρουσιάζουν πολλά αγγεία που βρέθηκαν στην Villanova, πάνω στα οποία ο μαίανδρος είναι ακόμα απλός και βαρύς, στερούμενος την ωραιότητα που χαρακτηρίζει τον διπλό μαίανδρο (γνωστό σήμερα ως σβάστικα) της ελληνικής τέχνης.

Η χειρώνειος ή μαιάνδριος λαβή

Ένας θνητός που νίκησε μια θεά και την παντρεύτηκε είναι ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας. Κάποτε στο φως του φεγγαριού είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών (Νηριήδες: κατοπινές νεράιδες). Ήταν η θεά Θέτιδα που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία.

Ο Πηλέας τυρανιόταν απ’ τη θεϊκή ομορφιά, αλλά πως μπορούσε αυτός θνητός ν’ αποκτήσει τη Θέτιδα που ήταν μια θεά; Ρώτησε όμως γι’ αυτό τον σοφότατο Χείρωνα που κατοικούσε ψηλά στο Πήλιο. «Εκείνος τον ορμήνεψε στο ίδιο μέρος σαν τη δει, τη νύχτα να χορεύει, να την αρπάξει όσο γίνεται σφιχτά στην αγκαλιά του». Να μην αφήνει τη λαβή όσο εκείνη κι αν άλλαζε μορφές: «κι ας γίνει φίδι, λιοντάρι ή φωτιά, νερό για να ξεφύγει».

Ο Πηλέας στο πάθος του για τη θεά ξεπέρασε και νίκησε καρτερικά όλες τις θυμωμένες μεταμορφώσεις της, κρατώντας την με μια λαβή σφιχτά στην αγκαλιά του.

Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας 101 του 500 π.Χ, που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου. Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά την πεντάμορφη θεά χρησιμοποιώντας τη “Χειρώνιο λαβή”, τον μαίανδρο, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο. Η χειρώνειος λαβή έμεινε στην ιστορία και χρησιμοποιείται ακόμα στο άθλημα της πάλης για να δέσει ο ένας αντίπαλος τον άλλο.

Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στη στερεότυπη άποψη, πως μαίανδρος είναι “το διακοσμητικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα”.

Μπορεί να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα, απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους “ελιγμούς” ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού.

Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφικών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλείτο η συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων!

Την “μαιάνδριο λαβή” όπως δικαίως πλέον θα την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται ξεκάθαρα απ’ την αριστουργηματική απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα σε αγγειογραφία του 550 Π.χ. (Μουσείο Ταρκυνίας. που όμως μπορεί να θαυμάσει κανείς και στον 30 τόμο Ελλ. Μυθο του Ρ. Γκρείβς σελ. 217) όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή δάχτυλα του ανίκητου ήρωα, μπροστά από το στήθος του!

Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Επίσης δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, στεφανώνονται συχνά από μαίανδρο!

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Μια γραμμική παραγγελία των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο!

Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου χέρια κρατάς το μυστικό της νίκης κι αν μόνο τα δικά σου δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αρμονικό αδιάσπαστο σύνολο ελληνοπρεπούς, νικηφόρας, μαιανδρικής αλυσίδας.

Ελληνικός αποικισμός

Η ναυτική τέχνη των Ελλήνων τους οδήγησε σύντομα σε όλο και πιο ενδιαφέροντες τόπους όπου δεν δίστασαν να εγκατασταθούν και να ιδρύσουν αποικίες. Σχετικά σύντομα Ελληνικές πόλεις δημιουργήθηκαν σε όλα τα μεσογειακά παράλια. Κάποιες όμως αναφορές δείχνουν ότι οι Έλληνες είχαν καταφέρει να φτάσουν σε εντυπωσιακά μακρινότερα σημεία. Κάποια από αυτά δείχνουν σήμερα να έρχονται από τον κόσμο του μύθου διαφόρων λαών.

Σπαρτιάτες στην Χιλή

Ο καθηγητής Lonko Kilapan από την Χιλή έχει πολλά στοιχεία που δείχνουν σημαντικότατη πολιτισμική συγγένεια των Αρακουανών της Χιλής με τους Αρχαίους Σπαρτιάτες! Αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο μιας και οι Σπαρτιάτες των ιστορικών τουλάχιστον χρόνων δεν φημιζόταν ιδιαίτερα για τις ναυτικές τους προτιμήσεις, αλλά οι Αρακουάνοι και οι αποδείξεις τους παραμένουν!

Έχουν διατηρήσει σε μεγάλο ποσοστό το λευκό τους χρώμα διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη Αμερικανική φυλή, το μεγαλύτερο ανάστημα, αρκετές θρησκευτικές παραδόσεις, γλώσσα που έχει ομοιότητες πολλών λέξεων αλλά κυρίως κοινή γραμματική με την αρχαία ελληνική και πολυπλοκότητα που ελάχιστες γλώσσες διαθέτουν μέχρι σήμερα (Ελληνική, Γερμανική, Ρωσική και Λατινική).

Η πολεμική τους οργάνωση ήταν τέτοια που εντυπωσίασε και τελικά απέτρεψε τους Ισπανούς απ'την κατάκτησή τους. Όχι μόνο απέκρουαν τις επιθέσεις των Ισπανών αλλά σύντομα μπόρεσαν να προσαρμοστούν στις Ισπανικές πολεμικές τακτικές αποκτώντας ακόμη αποτελεσματικότερη άμυνα, όσο και εντυπωσιακή επίθεση!

Ιδιαίτερη εντύπωση προκάλεσε η λογοτεχνική τους έφεση και η ρητορική τους άνεση που ήταν τμήμα της παιδείας τους και της ευρύτερης κουλτούρας τους. Αυτή η φυλή στην Χιλή, στο χείλος της οροσειράς των Άνδεων επέλεξε γεωγραφικό πλάτος αντίστοιχο με της Ελλάδας. Η πολιτισμική τους ιδιαιτερότητα στον χώρο αξίζει σίγουρα μία προσεκτική μελέτη. Οι ίδιοι υποστηρίζουν ότι έφτασαν εκεί ταξιδεύοντας μέσα απ'την Ασία στην οποία και σκόρπισαν Ελληνικά ονόματα, όπως Λάος, Ινδονησία, Μελανησία, Πολυνησία και αρκετά άλλα. Τα ονόματα παρέμειναν αλλά η προέλευση πια ξεχάστηκε...

Για περισσότερα: «Η Ελληνική καταγωγή των Αραουκανών της Χιλής» του Λόνκο Κιλαπάν από τις εκδόσεις Ηλιοδρόμιον, «Οι Σπαρτιάτες της Χιλής» από τις εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις

Γιουνάν στην Νότια Κίνα

Στην Νότιο Ανατολική Κίνα υπάρχει η επαρχία Γιουνάν η οποία έχει διατηρήσει κάποιες διαφορές απ'τα υπόλοιπα τμήματα παρ'όλες τις επιμειξίες αιώνων. Το όνομα Γιουνάν χρησιμοποιείται σαν προσδιορισμός για τους Έλληνες από όλο σχεδόν τον Αραβικό κόσμο. Αν σας φαίνεται άσχετο σαν όνομα ή δεν σας λέει τίποτε θυμηθείτε ότι η ρίζα του παραφθαρμένου «Γιουνάν» είναι η Ελληνική λέξη «Ίωνας»! Ωνάσης στην Τουρκική γλώσσα εξακολουθεί να σημαίνει Ίωνας, Μικράσιατης, ο κάτοικος των Ιωνικών παραλίων.

Στην Νότια Κίνα βρέθηκαν κάποιες μούμιες των οποίων τα χαρακτηριστικά είναι μάλλον Ευρωπαϊκά. Ξανθό μαλλί, μεγάλο ύψος κλπ. Κανείς δεν γνωρίζει πώς βρέθηκαν εκεί.

Αϊνού στην Ιαπωνία

Οι αρχαίοι κάτοικοι της Ιαπωνίας, πριν την επικράτηση της σύγχρονης Ιαπωνικής φυλής πάνω στην παλιά, ονομαζόταν Αϊνού. Η προφορική και γραπτή γλώσσα που φαίνεται να χρησιμοποιούσαν είναι η συλλαβικής δομής «κατακάνα» μια μορφή της γιαπωνέζικης γραφής που χρησιμοποιείται λόγω της ακρίβειας και ευελιξίας της για περιγραφή επιστημονικών όρων μέχρι και σήμερα. Πριν το 600 μ.Χ. θεωρούταν η γλώσσα κάποιου μικρού κύκλου λογίων και αργότερα βρήκε ευρύτερη εφαρμογή παράλληλα με την κινεζικής προέλευσης γραφή «κάνζι».

Οι Αϊνού λοιπόν σύμφωνα με τους ανθρωπολόγους δεν είναι Ιάπωνες αλλά μάλλον Καυκάσιοι. Η γραφή «κατακάνα» έχει πολύ ενδιαφέρουσες ομοιότητες με την αρχαία Κρητική συλλαβική γραφή. Η γλώσσα τους και τα έθιμά τους έχουν πάρα πολλές ομοιότητες με τα αντίστοιχα της αρχαίας Ελλάδας, και το όνομά τους θυμίζει και πάλι παραφθορά του «Ίωνας»!

Ινδία

Ξέρουμε ότι μέχρι σήμερα κάποιες φυλές στα Ιμαλάια όπως οι Καλάς, έχουν διατηρήσει πολλά στοιχεία στην γλώσσα στα ήθη και έθιμά τους από την αρχαιοελληνική επιρροή στην Ινδία μετά την κατάκτησή της από τον Μ.Αλέξανδρο. Οι Καλάς υποστηρίζουν ότι είναι απόγονοι των στρατιωτών του Μ.Αλεξάνδρου. Αυτό δεν προκαλεί τόσο μεγάλη εντύπωση βέβαια μιας και η ελληνιστική περίοδος στην Ινδία είναι επαρκώς ιστορικά τεκμηριωμένη.

Εντυπωσιακό όμως είναι ότι όταν ο Μ.Αλέξανδρός έφτασε στην Ινδία, οι Ινδοί τον πήγαν να συναντήσει κάποιες Ελληνικές φυλές που βρισκόταν εγκατεστημένες ήδη εκεί άγνωστο από πόσα χρόνια πριν!

Σήμερα παρ'όλες τις διαρκείς εκκλήσεις καμία κρατική βοήθεια δεν δίνεται ούτε στους ''Καλάς''τους Έλληνες των Ιμαλαΐων, ούτε και στους Έλληνες των Σοβιετικών δημοκρατιών που προσπαθούν να λειτουργήσουν εκεί ελληνικά σχολεία.

Ελληνικά στοιχεία στους Μάγια

Οι «γιοι του ήλιου», όπως αυτοαποκαλούταν οι Μάγια, έχουν τόσες λέξεις αρκαδικής, αιολικής και δωρικής διαλέκτου στην γλώσσα τους αλλά και τόσα πολιτισμικά στοιχεία που μοιάζουν Ελληνικά, ώστε να αναρωτιόμαστε αν όχι για την καταγωγή τους, τουλάχιστον για τον τρόπο που απέκτησαν όλα αυτά τα στοιχεία. Ίσως βέβαια οι όχι και τόσο κοντινοί γείτονές τους οι Αρακουάνοι της Χιλής να έχουν το κλειδί του μυστηρίου.
Ο Γάλλος καθηγητής αρχαιολογίας Λε Πλονζόν ερευνώντας το λεξιλόγιο των Μάγιας βρήκε αρχαιοελληνικές αντιστοιχίες στο 1/3 των λέξεων. Αναφέρει ότι αν και αρχικά οι Μάγιας χρησιμοποιούσαν φωνητικό αλφάβητο, αργότερα εισήγαγαν στην γραφή του 13 ιερογλυφικά στοιχεία που έχουν εντυπωσιακή ομοιότητα με αρχαία Αιγυπτιακά.

για περισσότερα: «Οι Ίνκα μιλούσαν Ελληνικά» από τις εκδόσεις Ελεύθερη Σκέψις

Ίνκας και μυκηναϊκή γλώσσα

Ο καθηγητής V.F.Lopez στα τέλη του 19ου αιώνα, μελετώντας την επίσημη 'βασιλική'γλώσσα των Ίνκας διαπίστωσε εντυπωσιακές ομοιότητες με την Μυκηναϊκή γλώσσα. Στο έργο του 'Les Races Aryenes du Perou'Αναφέρεται λεπτομερώς στα στοιχεία που συγκέντρωσε.
κεντρική Αμερική

Στην κεντρική Αμερική κοντά στο Μπίμινι αλλά και αλλού έχουν βρεθεί αγγεία που έχουν ολόιδιο σχήμα αλλά και παραστάσεις με αντίστοιχα Κρητικά της ίδιας ηλικίας. Το ίδιο συμβαίνει και με σύμβολα όπως ο διπλός πέλεκυς. Ακόμα και κάποια αρχαιοελληνικά νομίσματα βρίσκονται κατά καιρούς διάσπαρτα στην Αμερική. Τι δοσοληψίες του αρχαίου κόσμου συνεχίζουμε να αγνοούμε άραγε;

Η επίσημη αρχαιολογική άποψη είναι ότι κάποιος σύγχρονος απρόσεκτος συλλέκτης έχασε κάποια αρχαιοελληνικά νομίσματα σε αυτές τις περιοχές...

Βάσκοι

Η Ελληνική καταγωγή των Βάσκων είναι κοινώς παραδεκτή τόσο από τους ίδιους όσο και από τους σχετικούς μελετητές. Η διατήρηση γλωσσικών και πολιτισμικών στοιχείων παραμένει κι εδώ σε ιδιαίτερα υψηλά επίπεδα, σχεδόν στον ίδιο βαθμό με τα ελληνόφωνα χωριά της Νότιας Ιταλίας.

Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέαεπιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής.

Ο Όμηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία».

Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα.

Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιο της.

Το απόσπασμα που περιγράφει την ασπίδα είναι ένα πρώιμο παράδειγμα της «έκφρασης» (μια λογοτεχνική περιγραφή ενός έργου της οπτικής τέχνης) και επηρέασε πολλά μεταγενέστερα ποιήματα, συμπεριλαμβανομένης της Ασπίδας του Ηρακλή, που αποδόθηκε στον Ησίοδο.

Η περιγραφή του Βιργίλιου της ασπίδας του Αινεία σαφώς εμπνέεται από τον Όμηρο. Το ποίημα (Η ασπίδα του Αχιλλέα)(1952) από τον W. Η. Auden απεικονίζει την περιγραφή του Ομήρου σε όρους του 20ου αιώνα.

Το λεξιλόγιοτων ανθρώπων ασφαλώς αλλάζει και εμπλουτίζεται ή φτωχαίνει στο πέρασμα του χρόνου. Όμως, οι επιστήμονες ανακάλυψαν για πρώτη φορά και κάτι ακόμα: ότι οι λέξεις που χρησιμοποιούμε, εμφανίζουν μυστηριώδεις κύκλους δημοφιλίας, διάρκειας περίπου 14 ετών.

Σε διαδοχικούς τέτοιους κύκλους, ορισμένες λέξεις γίνονται αρχικά πιο δημοφιλείς και μετά φεύγουν από τη μόδα, για να επανέλθουν στο προσκήνιο αργότερα. Κανείς δεν γνωρίζει γιατί μπορεί να υπάρχει μια τέτοια περιοδικότητα της τάξης των 14 ετών κατά προσέγγιση.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Μαρτσέλο Μοντεμούρο του Πανεπιστημίου του Μάντσεστερ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Palgrave Communications», σύμφωνα με το «New Scientist», εστίασαν σε 5.630 συχνά χρησιμοποιούμενες λέξεις (μόνο ουσιαστικά) και ανέλυσαν πώς εξελίχθηκε η δημοφιλία τους κατά τα τελευταία 300 χρόνια.

Για τον σκοπό αυτό, ανέλυσαν τη Google Ngram, μια βάση δεδομένων με λέξεις που χρησιμοποιήθηκαν σε σχεδόν πέντε εκατομμύρια ψηφιοποιημένα βιβλία διαφόρων εποχών. Στη συνέχεια, εξέτασαν με ποιο τρόπο μεταβλήθηκε η δημοφιλία των 5.630 λέξεων από το 1700 μέχρι σήμερα.

Η ανάλυση έφερε στο φως μια ανεξήγητη αυξομείωση δημοφιλίας των λέξεων σε κύκλους των 14 ετών. Η περιοδικότητα αυτή καταγράφηκε όχι μόνο στις αγγλικές λέξεις, αλλά επίσης στις γαλλικές, γερμανικές, ιταλικές, ισπανικές και ρωσικές, πράγμα που σημαίνει ότι υπάρχει κάποια διεθνής τάση.

Μερικοί κύκλοι -αλλά όχι όλοι- φαίνεται να συμπίπτουν με ιστορικά συμβάντα, π.χ. πολλές λέξεις έπαψαν από κοινού να είναι δημοφιλείς στη διάρκεια των δύο παγκοσμίων πολέμων.

Προηγούμενες μελέτες έχουν δώσει ενδείξεις ότι η γλώσσα εξελίσσεται με βάση κάποια πρότυπα και με τρόπους που θυμίζουν τη μετάδοση των γονιδίων από τους γονείς στα παιδιά τους.

Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι πολιτισμικοί παράγοντες βρίσκονται πίσω από αυτά τα «μοτίβα» και τους «κύκλους» της γλώσσας, αλλά δεν έχουν πειστεί όλοι ότι δεν πρόκειται απλώς για στατιστική αυταπάτη ή για σκέτη τύχη.

Όμως, σύμφωνα με τον Μοντεμούρο, «είναι πολύ δύσκολο να φανταστεί κάποιος ένα τυχαίο φαινόμενο, που θα έδινε τέτοια περιοδικότητα». Γι'αυτό, όπως λέει, το ζήτημα πρέπει να μελετηθεί περαιτέρω, για να φωτίσει πιο βαθιά την ανθρώπινη συμπεριφορά και τις τάσεις της μόδας.

Οι θετικές λέξεις λιγοστεύουν

Μια άλλη επιστημονική μελέτη επιβεβαίωσε ότι οι άνθρωποι σχεδόν σε όλους τους πολιτισμούς και σε όλες τις γλώσσες τείνουν να χρησιμοποιούν περισσότερες θετικές λέξεις παρά αρνητικές. Η προτίμηση όμως αυτή επηρεάζεται από τις συνθήκες και την ψυχική διάθεση που διαπνέει μια χώρα. Έτσι, το θετικό λεξιλόγιο μειώνεται αισθητά σε δύσκολες εποχές, όπως πολέμου, οικονομικής κρίσης και φτώχειας.

Οι ερευνητές των πανεπιστημίων του Μίσιγκαν και της Νότιας Καλιφόρνια, με επικεφαλής τον Ρόμπερτ 'Αξελροντ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), σύμφωνα με τους «Τάιμς της Νέας Υόρκης», ανέλυσαν δεδομένα από το Google Books και από το αρχείο δύο αιώνων της ιστορικής αμερικανικής εφημερίδας.

Οι επιστήμονες δημιούργησαν ένα κατάλογο 400 θετικών λέξεων και ένα κατάλογο 500 αρνητικών λέξεων. Στη συνέχεια, έψαξαν να δουν πόσες φορές κάθε λέξη εμφανιζόταν κάθε χρόνο σε 1,3 εκατομμύρια βιβλία της βάσης Google Books και σε 14,9 εκατομμύρια άρθρα των «Τάιμς της Νέας Υόρκης». Διαπιστώθηκε ότι, καθώς επιδεινώνονται οι αντικειμενικές συνθήκες (πληθωρισμός, ανεργία, πόλεμος κ.α.), μειώνεται η χρήση των θετικών λέξεων.

Και ασφαλώς κάτι σημαίνει για την -αντικειμενική και υποκειμενική- πραγματικότητα των σύγχρονων κοινωνιών, το γεγονός ότι κατά τα τελευταία 200 χρόνια η τάση είναι σταδιακά πτωτική για το θετικό λεξιλόγιο, καθώς με το πέρασμα του χρόνου καταγράφεται μείωση των χρησιμοποιούμενων θετικών λέξεων.

«Εμένα δε με ενδιαφέρει ο θάνατος. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι να μη διαπράξω κάτι άδικο κι ανόσιο». [1]σελ.67

«Δεν υπάρχει για τον καλό άνθρωπο κανένα κακό, ούτε όταν ζει ούτε όταν πεθάνει.»[1]σελ.91

Ο Σωκράτης ίσως έγινε πιο γνωστός για αυτά που έκανε, παρά για αυτά που έλεγε. Η θανάτωσή του συχνά θεωρείται σαν ένα μεγάλο έγκλημα των Αθηναίων κατά της ελευθερίας του λόγου και μία από τις μεγαλύτερες ειρωνείες της Ιστορίας. Γιατί ακόμα και να εντάξουμε την δίκη και την εκτέλεσή του στο ιστορικό πλαίσιο μιας δημοκρατίας που προσπαθούσε να επανακαθοριστεί, έχοντας μόλις βγει από την άκρως απολυταρχική κυριαρχία των Τριάντα Τυράννων, και που γι’ αυτό ήθελε να εξαφανίσει κάθε ίχνος του τραγικού πρόσφατου παρελθόντος της με την εξόντωση κάθε ύποπτου για αντι-δημοκρατικά πιστεύω πνευματικού ανθρώπου (ο Σωκράτης είχε κακές παρέες), πώς μπορούμε να δικαιολογήσουμε ένα τόσο αχρείαστο θάνατο, ενός φιλοσόφου που θα κατέληγε να θεωρείται ο πατέρας της δυτικής φιλοσοφίας;

Η εκτέλεσή του σημάδεψε τους μαθητές του, και πιο σημαντικά, τον Πλάτωνα, στο έργο του οποίου η παρουσία του δασκάλου του κυριαρχεί. Η κύρια πηγή που έχουμε για το τι ειπώθηκε στη δίκη είναι η Απολογία Σωκράτους που έγραψε ο Πλάτωνας. Το έργο γράφτηκε λίγα χρόνια μετά τη δίκη, και φυσικά δεν είναι μια ακριβής λέξη προς λέξη περιγραφή της ομιλίας του Σωκράτη, αλλά επειδή κατά τη συγγραφή του το θέμα ήταν νωπό στη μνήμη των Αθηναίων και πολλοί από τους παρόντες στη δίκη σίγουρα είχαν πρόσβαση στο Πλατωνικό κείμενο, θεωρείται αξιόπιστη πηγή, όσον αφορά τα κεντρικά σημεία υπεράσπισης και το πνεύμα των περιστατικών που εξελίχτηκαν.

Giambettino Cignaroli - The Death of Socrates (18ος αιώνας)

Μεγάλο ρόλο στην επιρροή που είχαν τα τελευταία γεγονότα της ζωής του φιλοσόφου έπαιξε η στάση του απέναντι στον θάνατο που ήξερε ότι ερχόταν. Ο Σωκράτης είχε πολλές ευκαιρίες να γλιτώσει. Θα μπορούσε να φύγει από την πόλη με το που έμαθε την κατηγορία εναντίον του, αφού σίγουρα ήξερε ότι δεν είχε πολλές ελπίδες ενάντια σε ένα καθεστώς που δεν ενδιαφερόταν τόσο για την αλήθεια όσο για το πώς θα βρει τρόπο να εξωραΐσει τα δικά του εγκλήματα και να καλύψει την εκδικητικότητά του με την πρόφαση της κατηγορίας του αθεϊσμού. Η φυγή ήταν συνηθισμένη ενέργεια όταν η αθώωση ήταν αμφίβολη˙ αυτήν επέλεξε και ο Αριστοτέλης αργότερα, όταν κατηγορήθηκε από τον Ευρυμέδων τον Ιεροφάντη για ασέβεια προς τους θεούς αμέσως μετά τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, και έφυγε για την Χαλκίδα.

Ο Σωκράτης λοιπόν εμφανίστηκε στη δίκη του για να αντιμετωπίσει το κατηγορητήριο αλλά και αυτό που παρουσιάζει ο ίδιος σαν την πραγματική αιτία της θανάτωσής του, την κακοφημία και τις συκοφαντίες που λέγονταν εις βάρος του, που προέρχονταν από μίσος επειδή έδειχνε, για αυτούς που παρίσταναν τους σοφούς, ότι δεν ήξεραν τίποτα. Στην απολογία του (όπως μας την αφηγούνται ο Πλάτωνας αλλά και ο Ξενοφώντας), έδειξε προκλητική και ειρωνική στάση απέναντι στους κατήγορούς του και στους δικαστές, αλλά και περηφάνια και θάρρος.

Δικαιολόγησε τον βίο του λέγοντας πως ο θεός τον πρόσταζε να έχει τη στάση ζωής που είχε, και πάντα έκανε ό,τι αυτός όριζε, κατά τη δική του πάντα αντίληψη, όπως του φανερώνονταν «με χρησμούς και με όνειρα και με κάθε τρόπο, με τον οποίο κάθε θεϊκή ύπαρξη ορίζει οτιδήποτε στους ανθρώπους να πράττουν»[1]σελ.69, είτε όταν ζούσε φιλοσοφώντας και εξετάζοντας τον εαυτό του και τους άλλους είτε κατά τη δίκη του. «Υπάρχει μέσα μου κάτι θεϊκό και δαιμόνιο… Πάντοτε με αποτρέπει από κάτι που πρόκειται να κάνω, και ποτέ δεν με προτρέπει σε τίποτα.»[1]σελ.65. «Εκείνοι ονομάζουν αυτούς που προλέγουν το μέλλον με σημεία ‘πουλιά’, ‘μύθους’, οιωνούς’ και ‘μάντεις’, ενώ εγώ το ονομάζω ‘δαιμόνιο’»[3]σελ.135. Το δαιμόνιό του πάντα τον εμπόδιζε αν ήταν να κάνει κάτι που δεν ήταν σωστό, αλλά δεν τον σταμάτησε ούτε όταν ξεκίνησε από το σπίτι του για να πάει στη δίκη, ούτε κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ενώ πολλές φορές ενώ μιλούσε τον ανάγκαζε να σωπαίνει. Γι’ αυτό και δεν ετοίμασε λόγο από πριν για να τον εκφωνήσει μπροστά στους δικαστές. «Δυο φορές κιόλας, που προσπάθησα να σκεφτώ την απολογία μου, το δαιμόνιο με απέτρεψε»[3]σελ.131. Γιατί να προετοιμαστεί εξάλλου αφού, όπως λέει, μιλάει στους δικαστές όπως μιλάει στην αγορά, με λόγια απλά και λέγοντας ειλικρινά αυτά που σκέφτεται; «Δε σου φαίνομαι ότι έχω περάσει τη ζωή μου μελετώντας την απολογία μου;…Επειδή έχω ζήσει χωρίς να κάνω ποτέ κάτι άδικο»[3]σελ.129. «Σωστά λοιπόν, οι θεοί με απέτρεψαν τότε να σκεφτώ τον λόγο μου»[3]σελ.133.

Σύμφωνα με αυτόν, ό,τι του συμβαίνει, είναι για το καλό του (και θέλημα θεού), κι ας θεωρείται από άλλους κακό. Και όπως θα ήταν λάθος να εγκαταλείψει τη θέση του στον πόλεμο (είχε πολεμήσει στην Ποτίδαια, στην Αμφίπολη και στο Δήλιο) αφού του το είχε ορίσει ο θεός αλλά και οι εκλεγμένοι από τους Αθηναίους άρχοντες, έτσι και τώρα θα έκανε πολύ άσχημα να ξεφύγει από τη δίκη του. Η συνεχείς αναφορές του στον θεό, φυσικά δεν είναι τυχαία, αφού ήθελε να διαψεύσει το κατηγορητήριο, που μιλούσε για αθεΐα.

Ο Σωκράτης σε τοιχογραφία (Μουσείο Εφέσου, Τουρκία, 1ος-5ος αιώνας)

Όσο για τον φόβο του θανάτου, αυτός δεν αρμόζει στην φιλοσοφική ζωή, αφού υποδηλώνει ότι ο θάνατος είναι το χειρότερο κακό, κάτι που ένας φιλόσοφος δεν μπορεί να νομίζει ότι γνωρίζει. Το να φοβάσαι τον θάνατο λοιπόν είναι σαν να παριστάνεις ότι ξέρεις κάτι που δεν ξέρεις («Και δεν είναι αμάθεια αυτό επονείδιστη, το να νομίζει κανείς ότι γνωρίζει εκείνα που δεν γνωρίζει;»[1]σελ.57). Γιατί ένα από τα δύο είναι ο θάνατος: Είτε δεν είναι τίποτα και απλά όποιος πεθαίνει δεν έχει καμία συναίσθηση του γεγονότος, είτε συμβαίνει κάποια «μεταβολή και μετοίκηση της ψυχής από τον εδώ τόπο σε έναν άλλο». Είτε δηλαδή είναι σαν ύπνος χωρίς όνειρα, και η αιωνιότητα έτσι φαντάζει σαν μία μόνο νύχτα, είτε η αναχώρηση σε άλλο τόπο θα τον πάει εκεί που είναι όλοι οι νεκροί και όπου θα έβρισκε την παρέα του Ομήρου, του Ορφέα και του Ησίοδου. «Εγώ πάντως, πολλές φορές θα ήθελα να πεθάνω αν όλα αυτά αληθεύουν»[1]σελ.89. Αυτό δε σημαίνει ότι ο Σωκράτης αδιαφορούσε για τη ζωή ή ότι δεν την χαιρόταν, αντιθέτως έλεγε πως έζησε την καλύτερη δυνατή ζωή και μάλιστα χάρη στους νόμους και τους πολίτες της Αθήνας (και την αυτοκτονία τη θεωρούσε ανεπίτρεπτη). Καλωσόριζε όμως τον θάνατο επειδή ήταν η κλιμάκωση της ζωής του, μένοντας συνεπής στην φιλοσοφία του και σε αυτά που έκρινε ότι ο θεός απαιτούσε από αυτόν. «Για μένα είναι φυσικό ένας άνθρωπος που αφιέρωσε πραγματικά τη ζωή του στη φιλοσοφία να μη λιποψυχεί την ώρα που πρόκειται να πεθάνει και να ευελπιστεί πως, όταν πεθάνει, θα έχει εκεί τα μεγαλύτερα αγαθά»[4]σελ.81.

Αυτό που θέλει είναι, όσο μπορεί, να ωφελήσει τους συμπολίτες του χωρίς να υπολογίζει τον κίνδυνο αν θα ζήσει ή θα πεθάνει. Και το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι αν η συμπεριφορά του είναι του καλού ή του κακού ανθρώπου˙ όχι η γνώμη του κόσμου. «Δεν υποχωρώ σε τίποτα που να είναι αντίθετο στο δίκαιο από το φόβο του θανάτου»[1]σελ.65.

«Αν με θανατώσετε, και είμαι πράγματι αυτός που λέω εγώ, δεν θα με βλάψετε τόσο όσο θα βλάψετε τους εαυτούς σας. Γιατί εμένα σε τίποτα δεν θα μπορούσαν να με βλάψουν ούτε ο Μέλητος ούτε ο Άνυτος [κατήγοροί του]. Δεν θα είχαν τη δυνατότητα, γιατί πιστεύω ότι δεν γίνεται ο χειρότερος άνθρωπος να βλάψει έναν καλύτερο. Θα μπορούσε βέβαια να με σκοτώσει ίσως ή να με εξορίσει ή και να μου στερήσει τα πολιτικά μου δικαιώματα. Αυτά τα πράγματα ίσως αυτός ή και κάποιος άλλος να τα θεωρεί μεγάλα κακά. Όχι όμως εγώ. Θεωρώ πολύ χειρότερο να κάνει κανείς ό,τι κάνει αυτός τώρα, προσπαθώντας να σκοτώσει άδικα έναν άνθρωπο. Τώρα λοιπόν, άνδρες Αθηναίοι, δεν απολογούμαι καθόλου για χάρη του εαυτού μου, όπως θα νόμιζε κανείς, αλλά για χάρη σας, για να μην αμαρτήσετε, καταδικάζοντάς με, προς τον θεό, περιφρονώντας αυτό που σας έδωσε»[1]σελ.63.

Λίγο πριν κλείσει την υπεράσπισή του, και αφού έχει επιχειρηματολογήσει εναντίον των κατηγοριών, εκφράζει την περιφρόνησή του για τα παρακάλια που συνηθίζεται να κάνουν οι κατηγορούμενοι σε αυτό το σημείο. Κάποιος άλλος, λέει, και ίσως και οι ίδιοι αυτοί στους οποίους απευθύνεται, μπορεί να φανταστεί τον εαυτό του, για να γλιτώσει τις κατηγορίες, ότι «θα παρακαλούσε και θα ικέτευε τους δικαστές με πολλά δάκρυα, φέρνοντας στο βήμα και τα παιδιά του, για να τον λυπηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο, και άλλους πολλούς συγγενείς και φίλους ενώ εγώ δεν θα κάνω τίποτα από όλα αυτά, παρόλο που διατρέχω, όπως φαίνεται, τον μεγαλύτερο κίνδυνο. Ίσως λοιπόν κανείς, αν αναλογιστεί αυτά τα πράγματα, να γίνει πιο σκληρός απέναντί μου και να οργιστεί γι’ αυτά και να δώσει με οργή την ψήφο του»[1]σελ.71. Ξέρει πολύ καλά λοιπόν ότι τα λεγόμενά του μπορεί να εξοργίσουν το ακροατήριό του και να είναι εις βάρος του. Αναφέρει ότι έχει τρεις γιους, «αλλά όμως κανέναν απ’ αυτούς δεν ανέβασα στο βήμα για να σας παρακαλέσω να με αθωώσετε. Γιατί λοιπόν δεν κάνω τίποτα απ’ αυτά; Όχι από υπεροψία, άνδρες Αθηναίοι, ούτε για να σας ντροπιάσω. Αν αντιμετωπίζω τον θάνατο θαρραλέα είναι άλλη υπόθεση. Για τη φήμη όμως, και τη δική μου και την δική σας και ολόκληρης της πόλης, δεν νομίζω ότι είναι πρέπον να κάνω τέτοια πράγματα. Δεν είναι πρέπον στην ηλικία μου αλλά και στο όνομα που έχω αποκτήσει, αληθινό ή ψεύτικο. Γιατί, υπάρχει η γνώμη ότι ο Σωκράτης σε κάτι διαφέρει από το πλήθος των ανθρώπων…Πολλές φορές έχω δει ανθρώπους, που όταν δικάζονται, ενώ πριν φαίνονταν σπουδαίοι, κάνουν πράγματα ανάρμοστα, σα να θεωρούν ότι θα πάθουν κάτι φοβερό αν πεθάνουν, ως εάν επρόκειτο να είναι αθάνατοι αν δεν τους σκοτώνατε εσείς. Τέτοιοι άνθρωποι μου φαίνεται πως ντροπιάζουν την πόλη»[1]σελ.73.

«Εκτός από το θέμα της φήμης, άνδρες, δεν μου φαίνεται ότι είναι δίκαιο να παρακαλεί κανείς τον δικαστή, ούτε παρακαλώντας τον να αθωώνεται, αλλά εξηγώντας του και πείθοντάς τον»[1]σελ.75. Γιατί ο δικαστής δεν βρίσκεται στη θέση που κατέχει για να απονείμει δικαιοσύνη κάνοντας χάρες, αλλά για να κρίνει και να εφαρμόζει τους νόμους. «Αν σας έπειθα παρακαλώντας σας, θα σας έκανα να παραβείτε τον όρκο σας, και θα ήταν σα να σας δίδασκα να μην πιστεύετε ότι υπάρχουν θεοί»[1]σελ.75. Ούτε στην ηλικία του αρμόζουν τα παρακάλια. Αν καταδικαστεί τώρα, το τέλος του θα είναι πιο εύκολο και ανώδυνο για αυτόν και τους φίλους του. Γιατί αν δεν πεθάνει τώρα, 70 χρόνων, τα γηρατειά θα τον κάνουν να ξεχνάει ό,τι έχει μάθει και να μαθαίνει δυσκολότερα, και θα τον βρουν οι αρρώστιες. Και αφού μέχρι τώρα έχει ζήσει ενάρετα και όπως αυτός ήθελε, και δεν θα αφήσει τίποτα δυσάρεστο ή άσχημο πίσω του, οι φίλοι του δεν θα έχουν κάτι για να λυπηθούν για το χαμό του. Προτιμάει το θάνατο από το να συνεχίσει να ζει ανελεύθερος, ή να ζητιανέψει για να κερδίσει χειρότερη ζωή από τον θάνατο[3]σελ.133.

Έχοντας λοιπόν ολοκληρώσει την απολογία του, έχει δείξει ανωτερότητα σε ένα δικαστήριο που έχει συνηθίσει να δέχεται παρακάλια (κάτι που ίσως φάνηκε υπεροπτικό και άρα προσβλητικό), έχει αντιμετωπίσει τον κατήγορό του Μέλητο με περιφρόνηση και ειρωνεία στην σύντομη ανάκρισή του (σε μια επιχειρηματολογία που μπορεί οι δικαστές να εξέλαβαν ως ρητορική επιδεξιότητα ενός ενόχου που θέλει να αποπροσανατολίσει το ακροατήριό του) και έχει κατηγορήσει τη δημοκρατικότητα του τότε πολιτεύματος και άρα, έμμεσα, και την αξίωση των δικαστών του να αποφασίσουν σωστά για τη μοίρα του (και είδαμε ότι στο φόντο της δίκης υπήρχε η υποψία σύμπλευσης του Σωκράτη με τους Τυράννους και με τον προδότη Αλκιβιάδη).

Η ψηφοφορία των 500 δικαστών έρχεται εις βάρος του με μόνο 30 ψήφους διαφορά, οπότε αποφασίζεται η ενοχή του Σωκράτη. Τώρα, απευθύνεται άλλη μια φορά στους ίδιους δικαστές για να προτείνει την ποινή που πιστεύει ότι του αξίζει, προσπαθώντας να τους πείσει να του την αποδώσουν (ο νόμος δεν όριζε ποινή για το αδίκημά του). Όμως αυτό δεν μπορεί να το κάνει, γιατί η πρόταση οποιασδήποτε ποινής θα ισοδυναμούσε με παραδοχή της ενοχής του.

Και τι εναλλακτική ποινή θα μπορούσε να προτείνει άλλωστε; Φυλάκιση; Αυτό θα σήμαινε να ζει σαν δούλος εκείνων που θα ορίζονταν φύλακές του. Χρηματική ποινή; Λεφτά ο ίδιος δεν είχε, άρα μέχρι να βρει θα έπρεπε να μείνει φυλακισμένος, που σημαίνει ότι θα έμενε στη φυλακή σαν δούλος μέχρι να πεθάνει. Εξορία; Όπου και να πήγαινε θα συναντούσε την ίδια αντιμετώπιση, και μάλιστα σε λιγότερο ευνομούμενη πόλη της Ελλάδας. Δεν θα μπορούσε να φύγει από την Αθήνα και «να ζήσει κάπου ήσυχα σωπαίνοντας», γιατί αυτό θα σήμαινε ότι παρακούει τον θεό «και για το λόγο αυτόν είναι αδύνατο να ζω ήσυχος.»[1]σελ.81. Ακόμα και αθώο να τον κρίνανε, και να τον αφήνανε ελεύθερο χωρίς ποινή, αλλά με την προϋπόθεση ότι δεν θα ξαναενοχλήσει κανέναν με τις ερωτήσεις του, πάλι δε θα σταματούσε να γυρίζει τους δρόμους και να εξετάζει τον εαυτό του και τους Αθηναίους. «Εγώ δεν πρόκειται να αλλάξω σ’ ό,τι κάνω, ακόμα κι αν πρόκειται να πεθάνω πολλές φορές»[1]σελ.61.

Και για να δείξει ότι δεν αλλάζει γνώμη για τη στάση ζωής του ούτε έχει την διάθεση να αναγνωρίσει την ενοχή του μετά την απόφαση των δικαστών, προτείνει σαν αντίτιμο των ενεργειών του, αντί για κάποια ποινή, την δωρεάν ισόβια σίτισή του στο Πρυτανείο. Αυτό όχι μόνο δεν μπορεί να ιδωθεί σαν τιμωρία, αλλά ήταν μια μεγάλη τιμή που οι Αθηναίοι επιφύλασσαν στους νικητές των Ολυμπιακών αγώνων και στους ευεργέτες της πόλης. Οι δικαστές σίγουρα αυτό το πήραν σαν μεγάλη προσβολή και πρόκληση, αλλά και ένδειξη υπεροψίας και εγωισμού, αφού ο Σωκράτης τους έδειχνε ότι δεν αναγνώριζε την ενοχή του ακόμα κι όταν είχε ήδη αποφασιστεί από το αρμόδιο δημοκρατικό δικαστικό όργανο.

Για να μην φανεί όμως ότι δεν τον ενδιαφέρει η ζωή ή ότι επιθυμεί τον θάνατο, λέει πως αν είχε χρήματα θα πρότεινε ένα χρηματικό ποσό που θα μπορούσε να πληρώσει, και έτσι προτείνει το πολύ μικρό ποσό της μίας ασημένιας «μνας», που μπορούσε να διαθέσει. Ξέροντας ότι το ποσό θα φανεί ανεπαρκές (και άρα πρόκληση όπως το αίτημά του για δωρεάν σίτιση στο Πρυτανείο), και ότι οι φίλοι του θα εγγυηθούν για αυτόν, προτείνει στο τέλος 30 μνες.

Σωκράτης, αντίγραφο από έργο μάλλον του Λύσιππου (1ος αιώνας) - Λούβρο

Μάλλον ήταν πολύ αργά για μια ειλικρινή πρόταση εναλλακτικής ποινής ων μετά από όλα όσα είπε κατά την απολογία του και την ειρωνική του στάση, που φαίνεται ότι δεν άρεσε στους δικαστές. Ο Ξενοφώντας μας δίνει τη γνώμη του για την καταδίκη: «Εκθειάζοντας τον εαυτό του στο δικαστήριο, προκάλεσε φθόνο κι έκανε επομένως τους δικαστές να τον καταδικάσουν σε θάνατο»[3]σελ.145. Το αίτημά του για αποπληρωμή της ενοχής του δεν έγινε δεκτό (πόσο μάλλον το αίτημα για δωρεάν σίτιση), και η νέα ετυμηγορία ζητούσε τον θάνατο του φιλοσόφου, και μάλιστα με πολύ μεγαλύτερη διαφορά στις ψήφους αυτήν την φορά. Έχει τώρα μια τελευταία δυνατότητα να μιλήσει στους παρευρισκόμενους, πριν μεταφερθεί στο κελί του. Βρίσκει την ευκαιρία να επιπλήξει τους δικαστές και να τους αποδώσει ενοχές για την άδικη καταδίκη, να εξηγήσει τη στάση του στη δίκη και στη διάρκεια της ζωής του, αλλά και να μιλήσει ξανά για την σωστή αντιμετώπιση ενός επικείμενου θανάτου.

Αν περίμεναν, λέει στους δικαστές, λίγο ακόμα και δεν τον θανατώνανε, λίγο καιρό μετά αυτό θα είχε γίνει από μόνο του (ήτανε πια 70 χρονών). Κάνανε κακό στους εαυτούς τουςγιατί τώρα οι εχθροί τους, για να τους κακολογήσουν και μόνο, θα πουν ότι «ο Σωκράτης είναι σοφός» και ότι τον αδικήσανε, σκοτώνοντας έναν μεγάλο Αθηναίο. Και να μην νομίζουν, λέει, ότι ο λόγος της καταδίκης του ήταν η αποτυχία του να τους πείσει, λέγοντάς τους ό,τι θα ήθελαν να ακούσουν και κάνοντας τα πάντα για να γλιτώσει το θάνατο. «Καταδικάστηκα…επειδή δεν μπόρεσα να φανώ θρασύς και αναιδής, και επειδή δεν θέλησα να σας πω πράγματα που θα ακούγατε πολύ ευχαρίστως, να κλαίω και να οδύρομαι, να πράττω και να λέω πολλά άλλα, κατά τη γνώμη μου ανάξιά μου, σαν αυτά που έχετε συνηθίσει να ακούτε από άλλους»[1]σελ.83.

«Ούτε σε δίκη ούτε σε πόλεμο ούτε σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση πρέπει εγώ ή άλλος κανένας να μηχανεύεται πώς, με κάθε μέσο, θα αποφύγει το θάνατο…γιατί μπορεί κανείς να αποφύγει το θάνατο εγκαταλείποντας τα όπλα του και ικετεύοντας τους εχθρούς» Υπάρχουν πολλοί τρόποι να γλιτώσει κανείς το θάνατο, αν έχει το θράσος να πει και να πράξει οτιδήποτε. Είναι πολύ δυσκολότερο να αποφύγει την κακή ζωή. «Γιατί το κακό τρέχει γρηγορότερα από τον θάνατο. Εμένα τώρα, αργό και γέροντα, με έχει προφτάσει το πιο αργό από τα δύο˙ τους κατήγορούς μου όμως, που είναι φοβεροί και γρήγοροι, το χειρότερο, η κακία…Εγώ θα υπομείνω την ποινή μου, το ίδιο κι εκείνοι»[1]σελ.85. Αναφερόμενος στον Άνυτο λέει «να ένας άνδρας πολύ περήφανος, λες κι έχει κάνει κάποιο μεγάλο και λαμπρό κατόρθωμα…δεν ξέρει ότι όποιος από τους δυο μας έχει κάνει, κάτω από το βλέμμα της αιωνιότητας, τα πιο ωφέλιμα και τα πιο όμορφα πράγματα, αυτός είναι και ο νικητής»[3]σελ.145. Τον χαρακτήρισε ασθενική ψυχή με δουλοπρεπή ενασχόληση, και προφήτευσε την κακή τύχη του γιου του, αφού αυτός θα έχει μόνο κακές συμβουλές να του δώσει. «Δεν κρατάω καμιά κακία…αλλά επειδή πίστευαν [οι κατήγοροι] ότι έτσι θα με έβλαπταν, γι’ αυτό τον λόγο είναι αξιοκατάκριτοι»[1]σελ.91.

Όταν κατάλαβε ότι οι φίλοι του ήταν δακρυσμένοι, τους ρώτησε: «αλήθεια δακρύζετε τώρα; Δεν ξέρατε από παλιά πως αφότου γεννήθηκα ήμουν από τη φύση καταδικασμένος σε θάνατο; Αν, βέβαια, πέθαινα πριν την ώρα μου, τη στιγμή που τα αγαθά έρρεαν προς το μέρος μου, τότε είναι φανερό πως εγώ και οι φίλοι μου θα έπρεπε να λυπόμαστε. Αν όμως τελειώνω τη ζωή μου, τη στιγμή που δεν προσδοκώ πια παρά δυσκολίες, τότε νομίζω πως όλοι μας πρέπει να χαιρόμαστε για την καλή μου τύχη»[3]σελ.143. Ο Απολλόδωρος του είπε «Αυτό που με στενοχωρεί τρομερά, Σωκράτη, είναι που σε βλέπω να πεθαίνεις άδικα» -«Αγαπημένε μου Απολλόδωρε, θα προτιμούσες λοιπόν να με δεις να πεθαίνω δίκαια;»[3]σελ.143

Η Γνώση δίνει το σύμβολο της νίκης στον Σωκράτη (λεπτομέρεια από μωσαϊκό του Bernardino di Betto στον καθεδρικό της Σιένα, 1504)

Απέχοντας από το να παραδεχτεί δικό του φταίξιμο ακόμα και τώρα που το τέλος ήταν σίγουρο, είπε στους παρόντες Αθηναίους: «τους γιους μου, όταν γίνουν έφηβοι, να τους τιμωρήσετε» ενοχλώντας τους όπως και ο ίδιος αυτούς, και αν οι γιοι του νομίζουν ότι είναι κάτι ενώ δεν είναι, να τους επικρίνουν. Δεν έδειξε κανένα ίχνος μετάνοιας, και επιδοκίμασε το φιλοσοφικό του έργο, λέγοντας πως ό,τι έκανε αυτός, αυτό ευχόταν να κάνουν άλλοι και στα παιδιά του, για να γίνουν καλύτεροι.

Τα τελευταία λόγια του στη δίκη, ίσως με μία διάθεση υστεροφημίας, ήταν: «Αλλά τώρα πια είναι ώρα να φύγουμε, εγώ για να πεθάνω, κι εσείς για να ζήσετε. Ποιοι από μας πηγαίνουν σε καλύτερο πράγμα, είναι άγνωστο σε όλους εκτός από τον θεό»[1]σελ.93.

Σχεδόν ένα μήνα μετά, όταν ο Κρίτων πηγαίνει να επισκεφτεί τον φίλο του μια μέρα πριν εκτελεστεί, τον βρίσκει να κοιμάται ήρεμα και εκπλήσσεται «με πόση ευκολία και πραότητα» υπομένει την καταδίκη που του αποδώσανε άδικα οι Αθηναίοι. «Και άλλοι Σωκράτη, σε μεγάλη ηλικία πέφτουν σε τέτοιες συμφορές, αλλά η ηλικία δεν τους κάνει να μην αγανακτούν με την κακή τους τύχη.» «Έχεις δίκιο», του απαντάει, αλλά «θα ήταν ανόητο να αγανακτώ στην ηλικία μου, επειδή πρέπει πια να πεθάνω»σελ.111. Πιστεύει ότι δεν έχει πραγματικό λόγο να ανησυχεί. Είδε ένα όνειρο με «κάποια γυναίκα με ωραίο σώμα και όμορφο πρόσωπο, ντυμένη στα άσπρα, που ήλθε κοντά μου, με φώναξε και μου είπε: Σωκράτη, σε τρεις μέρες θα φτάσεις στην εύφορη Φθία»σελ.113. Πρόκειται για Ομηρική αναφορά, όπου ο Αχιλλέας στην Ιλιάδα (Ι:363) μιλάει για επιστροφή σε τρεις μέρες «στη Φθία την πλούσια», η οποία θεωρείται μια ονειρική γη, μια ιδεατή, εύφορη χώρα, καλλιγύναικος και ευτυχισμένη.

Όταν ο Κρίτων του λέει πως θα ήταν εύκολο να δραπετεύσει με τη βοήθεια των φίλων του, δεν τους ακολούθησε «ρωτώντας τους σε ποιο μέρος εκτός της Αττικής, δεν θα τον έβρισκε ο θάνατος»[3]σελ.141. Εξάλλου, αν πήγαινε στη Θεσσαλία όπου ο Κρίτων είχε φίλους, «εκεί είναι γνωστό ότι επικρατεί πολύ μεγάλη αταξία και ακολασία»[2]σελ.145και οι ντόπιοι ίσως να διασκέδαζαν και να τον περιγελούσαν ακούγοντας με ποιο γελοίο τρόπο απέδρασε μεταμφιεσμένος, φορώντας δέρμα ζώου όπως συνηθίζουν να μεταμφιέζονται όσοι δραπετεύουν. Η ντροπή του θα μεγάλωνε από το γεγονός ότι ήταν μεγάλος σε ηλικία, και τόλμησε να εξευτελιστεί με τέτοιο τρόπο ενώ του είχαν μείνει λίγα χρόνια ζωής έτσι κι αλλιώς. Για να αποφύγει τέτοια σχόλια λοιπόν, θα κατέφευγε σε κολακείες, με το να γίνεται ευχάριστος σε όλους, καταντώντας να ζει δουλικά. Κανένας πουθενά δεν θα του έδειχνε εμπιστοσύνη, αφού θα τον θεωρούσαν εχθρό που περιφρόνησε την πρώτη του πατρίδα, άρα ίσως περιφρονήσει και τη δεύτερη.

Και όταν ο Φαίδων τον είδε την τελευταία μέρα της ζωής του, αναφέρει: «Δε με κατέλαβε οίκτος. Μου έδινε, βλέπεις, την εντύπωση ανθρώπου ευτυχισμένου»[4]σελ.65. Αφού ήπιε το κώνειο και το σώμα του άρχισε να παγώνει, είπε τα τελευταία του λόγια: «Χρωστάμε, Κρίτωνα, έναν κόκορα στον Ασκληπιό. Να του τον δώσετε, μην το αμελήσετε»[4]σελ.267. Ο Ασκληπιός ήταν ο θεός της Ιατρικής, και ο Σωκράτης εδώ μάλλον εννοεί πως χρωστάει ευγνωμοσύνη στον θεό για την θεραπεία από την ασθένεια του σώματος, τώρα που απαλλάσσεται η ψυχή του από αυτό.

Ο Ξενοφώντας κλείνει την αφήγησή του με το εξής: «Και εύκολο θάνατο πέτυχε και το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής απέφυγε. Μπροστά στον θάνατο δεν αποχαυνώθηκε, αλλά καλοδιάθετος τον δέχτηκε και τον αντιμετώπισε»[3]σελ.145.

Πηγές:

[1] Απολογία Σωκράτους (εκδ. Κάκτος, 1992)

[2] Πλάτων – Κρίτων (ή περί του πρακτέου) (Κάκτος, 1994)

[3] Ξενοφών – Απολογία Σωκράτους (εκδ. Κάκτος, 1993)

[4] Φαίδων (ή περί ψυχής) (εκδ. Κάκτος, 1993)

Η Δημοκρατίακαι η κορυφαία έκφρασή της, οι εκλογές, αποτελούν Ελληνική έμπνευση. Καθιερώθηκαν το 508 π.Χ. με εισήγηση του Κλεισθένη, όμως, η ζύμωση είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα.

Ο σοφός Σόλων, από το 594 π.Χ., είχε ήδη επιβάλει την αρχή της λαϊκής κυριαρχίας και μάλιστα σε μια εποχή κατά την οποία σε Ασία και Αφρική οι απόλυτοι μονάρχες ούτε καν διανοούνταν να ρωτήσουν κάποιον, πέρα από τους επαγγελματίες συμβούλους τους.

Ανάμεσα στα άλλα, ο Σόλων επέβαλε και την Εκκλησία του Δήμου, μια αναβίωση των συνελεύσεων της ομηρικής εποχής αλλά με καθορισμένα και καταλυτικά καθήκοντα. Τους νόμους πια τους ψήφιζε η Βουλή των 400 (εκατό από κάθε φυλή) αλλά κι αυτής οι αποφάσεις υπόκειντο στην έγκριση της Εκκλησίας του Δήμου, όπου δικαίωμα συμμετοχής είχαν όλοι οι ελεύθεροι πολίτες, ανεξάρτητα από το μέγεθος της περιουσίας τους.

Μεσολάβησε, βέβαια, η «τυραννίδα» του Πεισίστρατου, αλλά αφότου το 514 π.Χ. οι τυραννοκτόνοι Αρμόδιος και Αριστογείτων κατάφεραν να σκοτώσουν τον αδερφό του Ίππαρχο, ο Ιππίας, γιος και διάδοχος του τυράννου έγινε ακόμα πιο καταπιεστικός.

Ξεγελώντας τους Θεούς

Αντιμέτωπος με τα δεινά της τυραννίας ο Αλκμεωνίδης Κλεισθένης κατέφυγε στην παλιά τέχνη των Αθηναίων: τη δωροδοκία. Είχε αναλάβει να κατασκευάσει καινούριο ναό του θεού Απόλλωνα στους Δελφούς. Το συμβόλαιο προέβλεπε να χτιστεί ο ναός με πωρόλιθο. Ο Κλεισθένης, όμως, ναύλωσε πλοία και τα έστειλε στην Πάρο να φορτώσουν από το φημισμένο της μάρμαρο. Όταν τα πλοία έφτασαν στο λιμάνι κι άρχισαν να ξεφορτώνουν το πολύτιμο φορτίο, οι προϊστάμενοι της Πυθίας τον ρώτησαν για πού προορίζεται.

Ο Κλεισθένης απάντησε: «Σκέφτηκα πως η κατοικία του θεού Απόλλωνα δεν μπορεί να είναι φτιαγμένη από ασήμαντο πωρόλιθο. Του πρέπει μαρμάρινη και μάλιστα από το πιο φημισμένο υλικό. Δεν θα σας κοστίσει ούτε μια μνα παραπάνω. Όμως, όποτε έρχονται εδώ Σπαρτιάτες για να ζητήσουν χρησμό, κάποιος να προσθέτει στα λόγια της Πυθίαςμια φρασούλα: Η Σπάρτη να βοηθήσει τους Αθηναίους να διώξουν τον Ιππία». Συμφώνησαν.

Ο Κλεισθένης μπορούσε να υπερηφανεύεται ότι ήταν ο πρώτος Αθηναίος που κατάφερε να δωροδοκήσει έναν θεό. Τον Απόλλωνα! Με το «πες, πες», λοιπόν, στη Λακωνία άρχισε να δημιουργείται ρεύμα κατά του Ιππία, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν «κολλητός» με τους εκεί βασιλιάδες. Οργανώθηκε ένα εκστρατευτικό σώμα με αρχηγό τον Αγχίμολο, επιβιβάστηκε στα πλοία και κατευθύνθηκε στο Φάληρο.

Λαϊκή κυριαρχία στην αρχαία Αθήνα

Την ίδια στιγμή, ο Ιππίας ειδοποίησε τους φίλους στη Θεσσαλία με πρώτο να καταφτάνει τον ταγό Κινέα με χίλιους καβαλάρηδες. Όταν οι Σπαρτιάτες αποβιβάστηκαν, το θεσσαλικό ιππικό έπεσε πάνω τους και τους τσάκισε. Ο Αγχίμολος σκοτώθηκε στη μάχη και όσοι σώθηκαν, γύρισαν με τα πλοία στη Σπάρτη. Εκεί, ο λαός ζητούσε εκδίκηση.

Ο βασιλιάς Κλεομένης μπήκε επικεφαλής του στρατού και στη μάχη που έγινε στην Αττική οι Θεσσαλοί κατατροπώθηκαν. Ο Κινέας το έσκασε στην πατρίδα του και ο Ιππίας με τους μισθοφόρους του οχυρώθηκαν στην ακρόπολη όπου Σπαρτιάτες κι αθηναϊκός λαός τους πολιόρκησαν. Ο Ιππίας θέλησε να φυγαδεύσει την οικογένειά του αλλά τελικά τον συνέλαβαν και τον υποχρέωσαν να δεχτεί συμφωνία.

Αφού ο τύραννος έφυγε, οι φυγάδες και οι εξόριστοι ξαναγύρισαν στην Αθήνα. Μαζί τους και οι Αλκμεωνίδες με αρχηγό τον Κλεισθένη. Τρεις νόμοι πέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες: Διαγραφή από τους καταλόγους πολιτών όλων εκείνων που είχαν γίνει Αθηναίοι παράνομα, στέρηση των πολιτικών δικαιωμάτων όλων εκείνων που είχαν στηρίξει τη δικτατορία και απαγόρευση των βασανιστηρίων. Όμως, στις εκλογές για την ανάδειξη νέου επώνυμου άρχοντα, ο Κλεισθένης έχασε. Τις κέρδισε ο επικεφαλής των αριστοκρατών Ισαγόρας.

Ο Κλεισθένης δεν πτοήθηκε. Ως απλός πολίτης, εισηγήθηκε στην Εκκλησία του Δήμου σειρά μέτρων που καταργούσαν την οργάνωση του κράτους με βάση τις φατρίες κι αναδείκνυαν τον πολίτη ενεργό κύτταρο της πόλης, ενώ παράλληλα πρότεινε τη δημιουργία της Βουλής των 500, που θα εκλέγονταν και ουσιαστικά θα κυβερνούσαν. Οι προτάσεις του εγκρίθηκαν κι έγιναν νόμοι του κράτους. Ήταν το 508 π.Χ. κι έτσι γεννήθηκε στην Αθήνα η Δημοκρατία πριν από 2.515 χρόνια.

Το καλό το παλικάρι…

Ο Ισαγόρας γρήγορα κατάλαβε ότι βρέθηκε με έναν τίτλο χωρίς αντίκρισμα αφού η εξουσία είχε περάσει στη Βουλή και στην Εκκλησία του Δήμου, έτσι, κατέφυγε κι αυτός στη δωροδοκία. Η σύζυγος του βασιλιά της Σπάρτης, Κλεομένη, ανήκε στην κατηγορία των γυναικών που δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να τις πει όμορφες. Αντίθετα, η σύζυγος του Ισαγόρα ήταν ονομαστή για τα κάλλη της. Ο Κλεομένης εντυπωσιάστηκε όταν την είδε και ο Ισαγόρας δεν είχε κανένα ενδοιασμό. Σ ελάχιστο χρονικό διάστημα, το «παράνομο ζευγάρι» ήταν γεγονός και ο Ισαγόρας πήρε την εξουσία της Αθήνας με τα όπλα του Σπαρτιάτη βασιλιά.

Αρχικά, εξόρισε την οικογένεια των Αλκμεωνίδων και τον αρχηγό της, μαζί με ακόμη 700 οικογένειες αντιπάλων του. Μετά, θέλησε να καταργήσει την εκλεγμένη Βουλή και να διορίσει τριακόσιους δικούς του. Όμως, η νεαρή Δημοκρατία δεν κατέθεσε τα όπλα. Βουλευτές και λαός ξεσηκώθηκαν και πολιόρκησαν τους δύο βασιλείς και τους δικούς τους που οχυρώθηκαν στην ακρόπολη.

Ο Κλεομένης σκέφτηκε το ζήτημα. Καλή η κυρία του Ισαγόρα αλλά αυτός είχε μπλέξει άσχημα και καμία όρεξη δεν είχε να βλέπει τους άνδρες του να σκοτώνονται για το ποιος θα έχει το πάνω χέρι στην εξουσία της Αθήνας. Δυο μέρες μετά το κλείσιμό του στον ιερό βράχο,ήρθε σε επαφή με τους πολιορκητές οι οποίοι δέχτηκαν να τον αφήσουν να επιστρέψει με τον στρατό του στη Σπάρτη.Μέσα στη σύγχυση, ο Ισαγόρας βρήκε ευκαιρία να το σκάσει αλλά οι οπαδοί του πέρασαν από δίκη και καταδικάστηκαν σε θάνατο. ΟΚλεισθένης ξαναγύρισε θριαμβευτής. Με τις εισηγήσεις του που ψηφίστηκαν χωρίς τροπολογίες, το νέο πολίτευμα, η Δημοκρατία, ολοκληρώθηκε και παγιώθηκε, δίχως όμως αυτό να σημαίνει ότι ξεπέρασε και τους κινδύνους.

Στη Σπάρτη, ο Κλεομένης δεν μπορούσε να χωνέψει ότι ουσιαστικά έγινε υποχείριο των Αθηναίων που τον χρησιμοποίησαν για να απαλλαγούν από τον φίλο του, Ιππία. Συνεννοήθηκε με τους Βοιωτούς και τους Χαλκιδείς να χτυπήσουν από τα βόρεια, ενώ ο ίδιος με τους Πελοποννήσιους πέρασε τον Ισθμό. Η αθηναϊκή Δημοκρατία για ακόμη μια φορά αποδείχτηκε ατσάλινη. Ο Κλεομένης γύρισε στη Σπάρτη και ξεκάθαρα, ανακοίνωσε την πρόθεσή του να παλινορθώσει τον Ιππία.

Ο εκπρόσωπος των Κορινθίων, Σωσικλής, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους λέγοντας: «Αν σας αρέσει τόσο πολύ η τυραννίδα, εφαρμόστε την πρώτα στη Σπάρτη και μετά προσπαθήστε να την επιβάλετε και αλλού». Το συνέδριο διαλύθηκε. Ήταν το 506 π.Χ. Ο Κλεισθένης έζησε τιμημένος την υπόλοιπη ζωή του. Η εγγονή του,Αγαρίστη, παντρεύτηκε τον Ξάνθιππο. Στα 490 π.Χ. το ζευγάρι ευτύχησε να αποκτήσει ένα γιο. Ήταν ο Περικλής, ο άνθρωπος που οδήγησε την Αθηναϊκή Δημοκρατία στον χρυσό της αιώνα.

Όμως, στη δεύτερη δεκαετία του 5ου αιώνα, πριν ακόμα να γίνει χρυσός, δυο κόμματα ανταγωνίζονταν για την εξουσία στην εκκλησία του δήμου.Το δημοκρατικό με αρχηγό τον Θεμιστοκλή και το αριστοκρατικό με τον Αριστείδη. Οι καβγάδες τους θυμίζουν σύγχρονη ελληνική Βουλή σε συζήτηση σε επίπεδο αρχηγών πριν από την ημερήσια διάταξη. Κι όταν ο Θεμιστοκλής έλεγχε την εξουσία, το ρουσφέτι πήγαινε σύννεφο. Σε μια συνέλευση της εκκλησίας του δήμου, ο Αριστείδης τον κατηγόρησε ανοιχτά ότι χαρίζεται στους δικούς του. «Μα, αν δεν βολέψω τους φίλους μου τώρα που είμαι στα πράγματα, πότε θα τους βολέψω;», απάντησε αφοπλιστικά εκείνος.

Σε άλλη περίπτωση, ο Θεμιστοκλής εισηγήθηκε έναν νόμο. Ο Αριστείδης θύμωσε, επειδή δεν το είχε σκεφτεί εκείνος. Σηκώθηκε κι άρχισε να ρητορεύει εναντίον της εισήγησης του Θεμιστοκλή. Η εκκλησία πείστηκε και τον απέρριψε. Μετά τη συνεδρίαση, ο Αριστείδης είχε τύψεις. Το απόγευμα, τον άκουσαν να φωνάζει:«Αθηναίοι, ένας μόνον τρόπος υπάρχει να γλιτώσετε. Να πάρετε και τον Θεμιστοκλή κι εμένα και να μας φουντάρετε στη θάλασσα».

Οι αρχαίοι ημών πρόγονοι εφηύραν το λάδωμα, εφηύραν τα κόμματα και το ρουσφέτι αλλά εφηύραν και την ειλικρίνεια.

Τις διατροφικές συνήθειες των προϊστορικών ανθρώπων στην Ευρώπηπριν από 1,2 εκατ. χρόνια κατέδειξε η ανάλυση που έγινε σε απολιθωμένο δόντιπου ανακαλύφθηκε στην οροσειρά Σιέρα δε Αταπουέρκα στην Ισπανία όπου έχουν βρεθεί μερικά από τα ποιο παλιά απολιθώματα. Η ανάλυση στα κομμάτια που βρέθηκαν στο δόντι δείχνουν ότι οι άνθρωποι εκείνης της περιοχής, κατανάλωναν ωμό κρέας και λαχανικά ενώ βρέθηκαν και κομμάτια από έντομα.

Η έρευνα πραγματοποιήθηκε από την ομάδα της Karen Hardy στο αυτόνομο Πανεπιστήμιο της Βαρκελώνης, η οποία ανέφερε ότι πριν από 1,2 εκατ. χρόνια οι άνθρωποι σε εκείνη την περιοχή έτρωγαν όλα τα φαγητά ωμά, ενώ δεν υπάρχουν αποδείξεις ότι επεξεργάζονταν το άμυλο αφού οι κόκκοι βρέθηκαν ανέπαφοι.

Αν και αυτά τα ευρήματα βοηθάνε τους επιστήμονες να καταλάβουν πως ζούσαν οι προϊστορικοί άνθρωποι, ένα από τα συμπεράσματα που έβγαλαν οι επιστήμονες είναι ότι δεν χρησιμοποιούσαν την φωτιά. Αυτή η ανακάλυψη έρχεται να ταράξει ακόμη περισσότερο την επιστημονική κοινότητα, καθώς υπήρχε έντονη διαμάχη για το πότε ξεκίνησε η χρήση της φωτιάς για θέρμανση ή για ψήσιμο του φαγητού, με κάποιους να λένε ότι υπήρξε χρήση της φωτιάς για αυτούς τους σκοπούς ακόμη και 1,8 εκατ. χρόνια πριν.

Η πιο πρόσφατη χρήση της φωτιάς, είτε για θέρμανση είτε για το μαγείρεμα του φαγητού, που έχουν ανακαλύψει οι αρχαιολόγοι είναι πριν από 800.000 χρόνια.
Σύμφωνα με τα νέα αυτά στοιχεία η ανακάλυψη της φωτιάς πρέπει να έγινε είτε πριν από 1,2 εκατ. χρόνια είτε πριν από 800.000 χρόνια.

Επίσης, η ομάδα που πραγματοποίησε την έρευνα αναφέρει ότι αφού δεν υπήρχε οδοντόβουρτσα πιθανόν να χρησιμοποιούσαν ξύλα ή μικρά κλαδιά σαν οδοντογλυφίδα, με τις ποιο πρόσφατες αποδείξεις να συνέβαινε αυτό πριν από 49.000 χρόνια.

Η χρονιά που μας άφησε μόλις ήταν μια μάλλον κακή χρονιά διεθνώς.

Αγαπημένες προσωπικότητες και διασημότητες μάς άφησαν χρόνους, η τρομοκρατία βύθισε στο πένθος και τον όλεθρο την Ευρώπη, το Χαλέπι καταστράφηκε, η Υεμένη μετατράπηκε σε κόλαση και η Αγγλία αποφάσισε να φύγει από την ευρωπαϊκή γειτονιά.

Τα νέα φαίνεται μάλιστα πως θα είναι ακόμα χειρότερα για το 2017, αν πιστέψουμε τουλάχιστον τους καταστροφολόγους, που εγγυώνται ότι και η νέα χρονιά θα ακολουθήσει την πεπατημένη του 2016 σε μαύρους όρους οικονομικής κρίσης, τρομοκρατίας, ακόμα και γενικευμένων συρράξεων…

Το τραπεζικό σύστημα της Ιταλίας καταποντίζεται

Η χρηματοπιστωτική κρίση που μαστίζει την Ιταλία θα γενικευτεί το 2017, μας λένε οι διεθνείς αναλυτές, που προβλέπουν τη φημολογούμενη κατάρρευση του τραπεζικού τομέα αυτή τη χρονιά. Μέσα στις δέκα μεγαλύτερες οικονομίες του πλανήτη και σταθερό μέλος της Ευρωζώνης, μια τραπεζική κρίση στην Ιταλία μπορεί να απειλήσει ολάκερο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.

Οι διεθνολόγοι κάνουν λόγο για πραγματική βόμβα στα θεμέλια της ευρωπαϊκής οικονομίας που αν σκάσει, τότε οι συνέπειές της θα ακουστούν στα πέρατα του κόσμου. Αν θα επιβεβαιωθούν οι προβλέψεις για κατάρρευση του τραπεζικού τομέα της Ιταλίας μέσα στη χρονιά, μένει να φανεί…

ΗΠΑ, Κίνα και ο οικονομικός πόλεμος μεγατόνων

Ο νεοεκλεγείς πρόεδρος της Αμερικής, Ντόναλντ Τραμπ, δεν έκρυψε καθόλου τα σχέδιά του αναφορικά με τον ασιατικό Δράκο καθ’ όλη την προεκλογική του εκστρατεία: θέλει να επιβάλει υψηλότερους δασμούς στις κινεζικές εισαγωγές και να πατήσει κυριολεκτικά το Πεκίνο στον λαιμό, κρίνοντας ως «κακές συμφωνίες» το εμπορικό πλαίσιο που έχουν υπογράψει ΗΠΑ και Κίνα.

Ο εμπορικός πόλεμος ΗΠΑ και Κίνας καλά κρατεί, αν και τα πράγματα μπορεί να μην πάνε όπως ακριβώς υπολογίζει ο Τραμπ και οι δυο χώρες να επιδοθούν σε έναν επίπονο αγώνα που θα τις επηρεάσει αμφότερες. Οι εμπορικές συναλλαγές Κίνας και ΗΠΑ αγγίζουν τα 600 δισ. δολάρια, κι ενώ η Κίνα εισάγει περισσότερα από την Αμερική, είναι τα κινεζικά αγαθά που φτάνουν στις ΗΠΑ δυσκολότερο να τα προμηθευτούν από αλλού.

Κι αν οι προβλέψεις θέλουν την Κίνα να επηρεάζεται περισσότερο από τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Ντόναλντ Τραμπ, οι φόροι που θέλει να επιβάλει εκείνος στις κινεζικές εισαγωγές ηλεκτρονικών προϊόντων μπορεί να ανατρέψουν το ισοζύγιο.

Την ίδια ώρα, η Κίνα εισάγει, συναρμολογεί και κατόπιν εξάγει προϊόντα σε όλη την Ασία και μια ανατροπή της εύθραυστης εμπορικής ισορροπίας θα επηρεάσει αναμφίβολα την Ιαπωνία, τη Νότια Κορέα και την Ταϊβάν, με το τοπίο να παραμένει θολό για περαιτέρω προβλέψεις των συνεπειών-ντόμινο…

Οι ταλιμπάν ξαναπαίρνουν το Αφγανιστάν

Θυμάστε τους ταλιμπάν; Σαν τον κακό των κόμικς, η εξτρεμιστική ισλαμική οργάνωση έχει επιστρέψει με ακόμα μεγαλύτερο προϋπολογισμό και αναμφίβολα πιο ρεβανσιστικές διαθέσεις. Οι αναφορές τούς θέλουν πανέτοιμους να ανακαταλάβουν το Αφγανιστάν και να επαναφέρουν στις μνήμες μας τη ζοφερότητα στην οποία είχαν βυθίσει τη χώρα.

Ακόμα και σήμερα, κάπου 150 από τις 400 επαρχίες του Αφγανιστάν ελέγχονται μερικώς ή ολικώς από τους ταλιμπάν, την ίδια ώρα που οι μάχες μαίνονται σε καμιά πενηνταριά από αυτές. Οι αριθμοί είναι μάλιστα οι μεγαλύτεροι από το 2001, καθώς οι ταλιμπάν γνωρίζουν νέες δόξες με την εισροή αφγανών παραστρατιωτικών στις ακραίες τάξεις τους.

Κι αν έχουν φύγει από τη δημόσια σφαίρα, καθώς πλέον το Ισλαμικό Κράτος κλέβει όλη τη δυτική προσοχή, μόνο παροπλισμένοι και αποδυναμωμένοι δεν είναι, μας λένε οι ειδικοί. Συνεχίζουν τις επιχειρήσεις τους, αποκτούν ολοένα και περισσότερο στρατιωτικό εξοπλισμό και αρχίζουν να βρυχώνται και πάλι, κάτω από τις μύτες λες των 10.000 αμερικανών στρατιωτών που συνεχίζουν να παραμένουν στο Αφγανιστάν. Αν πιστέψουμε τους πιο απαισιόδοξους μελετητές, το 2017 θα είναι η χρονιά που θα ξανακούσουμε δυναμικά για τους ταλιμπάν του Αφγανιστάν…

Η Μαρίν Λε Πεν σκαρφαλώνει στην ηγεσία της Γαλλίας

Το Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λε Πεν είναι πρώτο πια στις δημοσκοπήσεις για τις εκλογές της Γαλλίας το 2017 και τα νέα μόνα ευοίωνα δεν είναι για τις δημοκρατικές φωνές της Ευρώπης. Γιατί μπορεί η ίδια να προσπάθησε πολύ να αλλάξει τη φυσιογνωμία του απομακρύνοντάς το από τις ακραίες ακροδεξιές θέσεις του πατέρα της, ως γνήσιος εκφραστής όμως της πατριωτικής λαϊκής Δεξιάς το Εθνικό Μέτωπο συνεχίζει τη διχαστική πεπατημένη του ναζιστή πατέρα της Ζαν-Μαρί Λε Πεν.

Αν εκλεγεί η πρόεδρος του φασιστικού μορφώματος στο τιμόνι της Γαλλίας, τότε το Brexit θα μοιάζει με υποσημείωση της Ιστορίας, διατείνονται οι διεθνολόγοι. Φανταστείτε, μας λένε, μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα με δημοκρατική παράδοση να κυριαρχείται από νεοναζί που θέλουν να αποτραβήξουν τη Γαλλία από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αν συμβεί, τότε θα μιλάμε πιθανότατα για την ταφόπλακα του ευρωπαϊκού οράματος αλλά και για ένα κατακλυσμιαίο οικονομικό γεγονός που θα στείλει ρίγη ανατριχίλας στη χρηματοπιστωτική ραχοκοκαλιά της Δύσης…

Η Βόρεια Κορέα γίνεται πυρηνική δύναμη

Η Βόρεια Κορέα έμοιαζε μέχρι σήμερα σαν καρικατούρα κακού των κόμικς, με τον ηγέτη της να εκτοξεύει συνεχώς κενές περιεχομένου απειλές κατά της Δύσης. Το 2017 μπορεί ωστόσο να σηματοδοτήσει το πέρασμά της από πυρηνικό κλαυσίγελο σε πραγματική πυρηνική απειλή και τότε κανείς δεν θα συνεχίσει να γελά.

Ήδη το 2016, η Πιονγκγιάνγκ έκανε δύο πυρηνικές δομικές, στέλνοντας τον συνολικό αριθμό των ατομικών δοκιμαστικών της στα πέντε. Κι ενώ φαίνεται πως οι πέντε αυτές φορές δεν της έφτασαν για να αναπτύξει λειτουργικούς διηπειρωτικούς βαλλιστικούς πυραύλους, ο Κιμ μετέτρεψε σε άμεση εθνική προτεραιότητα το πυρηνικό οπλοστάσιο και κάποια στιγμή θα τα καταφέρει.

Οι πιο συντηρητικές εξάλλου προβλέψεις τοποθετούν την ανάπτυξη των πυρηνικών κεφαλών της Κορέας μέχρι τα μέσα του 2018, αν και δεν αποκλείεται καθόλου να το καταφέρουν αρκετά πιο νωρίς. Και για έναν ηγέτη με τόσο εύθραυστο εγωισμό, σαν τον Κιμ, το να μπει στο ιδιωτικό κλαμπ των πυρηνικών δυνάμεων του πλανήτη, όλα τα ενδεχόμενα είναι ανοιχτά. Και αρκούντως απειλητικά…

Το Ισλαμικό Κράτος σπέρνει τον όλεθρο στην Ευρώπη

Στους 13 μήνες μεταξύ Νοεμβρίου 2015 και τελών του 2016, το ISIS και τα συνεργαζόμενα εξτρεμιστικά παρακλάδια του έχουν σκοτώσει περισσότερους από 260 ανθρώπους στη Γηραιά Ήπειρο, ένας αριθμός που μεγαλώνει πολύ αν συμπεριλάβουμε και τα αθώα θύματα των τρομοκρατικών επιθέσεων στην Τουρκία. Κι αν αυτό από μόνο του είναι τρομακτικότατο και τραγικό, μπορεί να είναι μια πρώτη γεύση αυτού που θα ακολουθήσει το 2017, ισχυρίζονται πολλοί αναλυτές.

Γιατί την ώρα που τα ισχυρά προπύργια του Ισλαμικού Κράτους σε Ιράκ και Συρία καταποντίζονται, το αυτοανακηρυγμένο χαλιφάτο συνεχίζει να στέλνει τους δυτικούς τζιχαντιστές πίσω στα ευρωπαϊκά σπίτια τους κατά κοπάδια. Με έναν φυσικά σκοπό: να επιφέρουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερες απώλειες σε ευρωπαίους πολίτες.

Σύμφωνα με τη Europol, αυτοί οι φανατικοί μαχητές που γυρίζουν στην Ευρώπη είναι ειδικά εκπαιδευμένοι σε τέτοιες επιχειρήσεις και το ίδιο το Ισλαμικό Κράτος δεν κρύβει καθόλου ότι οι αγαπημένοι του στόχοι είναι η Γαλλία, η Γερμανία και η Αγγλία. Οι ειδικοί φοβούνται ακόμα και επιθέσεις με όπλα μαζικής καταστροφής, όπως σαρίν και άνθρακα.

Ένας μεγάλος πόλεμος προ των πυλών;

Ήταν άραγε το 2016 το νέο 1913; Μπορεί και να ήταν, μας λέει μερίδα διεθνολόγων, που θεωρεί ότι αν ο κόσμος δεν αλλάξει άμεσα πορεία, ενδέχεται να ζήσουμε μια μεγάλη σύγκρουση με ευρύτερες συνέπειες και μαζική εμπλοκή δυνάμεων. Και όταν λέμε μεγάλη σύγκρουση, εννοούμε από πόλεμο με περιφερειακές συνέπειες μέχρι και τον Γ’ Παγκόσμιο!

Η Κίνα είναι εδώ ο Νο 1 ύποπτος, καθώς τις τελευταίες εβδομάδες του 2016 δεν έλειψαν τα θερμά επεισόδια με τις ΗΠΑ στη Νότια Σινική Θάλασσα και την Ταϊβάν. Κι ενώ οι διεθνολόγοι δεν βλέπουν άμεση εμπλοκή Κίνας και ΗΠΑ σε πόλεμο, θεωρούν πιθανή μια μικροεμπλοκή με κάποιο έθνος-δορυφόρο της Αμερικής που θα μπορούσε να πυροδοτήσει ευρύτερες συνέπειες, σαν αυτόν τον μεσήλικα αρχιδούκα της Αυστρίας που δολοφονήθηκε τον Ιούνιο του 1914 και πυροδότησε το ξέσπασμα του Α’ Παγκοσμίου έναν μήνα αργότερα.

Από την άλλη, υπάρχει πάντα η Ρωσία, η οποία όπως προέβλεψε πρόσφατα ο πρώην υπαρχηγός του ΝΑΤΟ, θα προσαρτήσει τις βαλτικές χώρες μέσα στο 2017, αφήνοντας Ευρωπαϊκή Ένωση και ΝΑΤΟ να πονοκεφαλιάζουν για τις δικές τους αντιδράσεις. Ιδιαίτερη βαρύτητα δίνουν οι αναλυτές και στην πρόσφατη δολοφονία του ρώσου διπλωμάτη στην Άγκυρα και τις επιπτώσεις της στις σχέσεις των δύο χωρών.

Ένα θερμό επεισόδιο εκεί θα εμπλέξει πολλούς συμμάχους των δύο πλευρών σε μια κοκορομαχία με ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα…

Σε μια πόλη της Σουηδίας, το μεσημέρι έρχεται με μια δυνατή έκρηξη του μοναδικού ηλιακού κανονιού στον κόσμο!

Το κανόνι αυτό, που είναι σε καθημερινή λειτουργία, βρίσκεται την πόλη Ατβίνταμπεργκ (Åtvidaberg), περίπου 50 χιλιόμετρα από τη Βαλτική Θάλασσα.

Είναι μια μικρή βιομηχανική πόλη, με εξόρυξη και επεξεργασία χαλκού, ενώ σήμερα είναι περισσότερο γνωστή για τρία πράγματα: την αλιεία, το φανατισμό για το ποδόσφαιρο και το ηλιακό κανόνι.

Το κανόνι αυτό λειτουργεί κάθε μέρα από τις αρχές Μαΐου μέχρι το τέλος του Αυγούστου και ουσιαστικά είναι ένα είδος ρολογιού, που λέει… εκρηκτικά την ώρα, μόνο στη 1 το μεσημέρι! Αυτός ήταν και ο λόγος που κατασκευάστηκε το 1853, για να ειδοποιεί τους εργαζόμενους στα χωράφια, ότι ήρθε η ώρα για φαγητό!

Το κανόνι στεγάζεται σε ένα μικρό πύργο σε ένα λόφο, για να ακούγεται σε όλη την πόλη από εκεί ψηλά. Την άνοιξη και το καλοκαίρι, ο ήλιος φτάνει στο υψηλότερο σημείο του στη 1 το μεσημέρι. Ένας φακός εστιάζει το ηλιακό φως σε μια μικρή γόμωση μαύρης πυρίτιδας και γίνεται το μπουμ!

Ο φακός είναι συνδεδεμένος με κινητό βραχίονα, έτσι ώστε να μπορεί να προσαρμόζεται σε διαφορετικό γεωγραφικό πλάτος του ήλιου. Για τις συννεφιασμένες ημέρες, ένας στρατιώτης επιφορτίζεται να ανάψει με το χέρι το φιτίλι ώστε να γίνει έκρηξη στη 1 το μεσημέρι.

Έτσι, μοιραία, το μεσημέρι δεν περνά ποτέ απαρατήρητο το μεσημέρι στο Åtvidaberg…

Από τους προγόνους μας δεν κληρονομήσαμε μόνο αυτή την πανέμορφη χώρα που σήμερα την εκχωρούμε στους ξένους γοητευμένοι από τα λαμπυρίζοντα ευρώ που μας δείχνουν…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια γλώσσα με αναρίθμητες αρετές, μητέρα ουσιαστικά όλων των σύγχρονων γλωσσών της δύσης, την οποία κακοποιούμε βάναυσα και συστηματικά με εντολές του υπουργείου «παιδείας»…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο μια απέραντη ιστορία ηρωισμών που σήμερα συκοφαντούμε και αποδομούμε μετά μανίας, ώστε να μας μείνουν στο τέλος οι φανταστικοί ήρωες της δύσης που συνήθως είναι μπάτσοι, πράκτορες μυστικών υπηρεσιών που διαφημίζουν αυτοκίνητα και ρολόγια ή μπρατσάτοι εξολοθρευτές τρομοκρατών οι οποίοι απειλούν το ωραίο μας σύστημα…

Δεν κληρονομήσαμε μόνο το «κοπυράιτ» της φιλοσοφίας, της δημοκρατίας, της δικαιοσύνης, της επιστήμης, της τέχνης από γιγαντιαίες προσωπικότητες όπως ο Αριστοτέλης, ο Πλάτωνας, ο Περικλής, ο Σόλων, ο Δημόκριτος, ο Ιπποκράτης, ο Όμηρος, ο Ευριπίδης και τόσοι άλλοι, το έργο των οποίων το 95% από εμάς το αγνοεί πλήρως, αθωώνοντας την άγνοιά του με ένα βολικό «έλα μωρέ, τα έκφυλα γεροντάκια τώρα»…

Κληρονομήσαμε επίσης και την ισχυρή προσωπικότητα. Χαρακτηριστικό γνώρισμα των προγόνων μας που δικαιολογεί εν πολλοίς τον αλληλοσπαραγμό των πόλεων αλλά και τον αλληλοσπαραγμό εντός των πόλεων…

Σήμερα λέμε πως στους δέκα Έλληνες υπάρχουν τουλάχιστον έντεκα απόψεις. Χαριτολόγημα μεν άλλα με ισχυρή βάση αλήθειας. Παράδειγμα η σημερινή πολιτική κατάσταση στη χώρα μας:

Μετά από σχεδόν έξι χρόνια κατρακύλας της χώρας στα τάρταρα της υπανάπτυξης, της φτώχειας, της ταπείνωσης και του εξευτελισμού, όλοι έχουμε πια συνειδητοποιήσει πώς το δίλημμα («διακύβευμα» θα το έλεγε ο Βενιζέλος, μια λέξη εφεύρημα που δεν σημαίνει απολύτως τίποτα, όπως άλλωστε και κάθε πομφόλυγα που ακούγεται σήμερα στα τοκ-σόου και στην αίθουσα των τριακοσίων) είναι ένα και σαφές:

Υποτέλεια ή ανεξαρτησία; Τόσο απλά, τόσο επιγραμματικά.

Στην πρώτη περίπτωση αφήνουμε άλλους να αποφασίζουν για το παρόν και το μέλλον μας, με την παραδοχή ότι είμαστε παντελώς άχρηστοι, ανίκανοι να αυτοδιοικηθούμε, τεμπέληδες του κερατά, γεννημένοι επαίτες κ.λπ. αλλά και με την ελπίδα παράλληλα ότι οι «άλλοι», οι φίλοι, οι σύμμαχοι, οι εταίροι, οι συγκάτοικοι στο κοινό σπίτι (πόσο τρυφερό!) θα μας δουν με συμπάθεια, κατανόηση, αλληλεγγύη, ανθρωπιά και ως καλοί δάσκαλοι θα κάνουν τη χώρα μας καλύτερη κι από τη δική τους. Δεν θα κοιτάξουν δηλαδή το δικό τους συμφέρον ή την ικανοποίηση του ένστικτου της κατασπάραξης, διαψεύδοντας πανηγυρικά τον Πλαύτο που έλεγε ότι ο άνθρωπος είναι λύκος για τον άνθρωπο. Κι αν αυτό δεν γίνει φέτος ή του χρόνου, έχουμε τον Τσίπρα που θα τους αλλάξει μια μέρα. Ζωή να ‘χουμε (θα ‘χουμε;).

Στη δεύτερη περίπτωση συμπεριφερόμαστε σαν Έλληνες (This is Sparta!), τους στέλνομε στο διάολο, ζητάμε από τους εχθρούς τους να εγγυηθούν τα σύνορά μας με αντάλλαγμα στρατιωτικές διευκολύνσεις, κάνουμε μια καινούργια αρχή με εθνοσυνέλευση, έχουμε δικό μας νόμισμα όπως και οι άλλες 180 χώρες από τις περίπου 195 του πλανήτη, ανοίγουμε ξανά τα εργοστάσια που μας έκλεισαν και τα πολυκαταστήματα που μας έκαψαν, εκμεταλλευόμαστε πλήρως την πλούσια γη, το πλούσιο υπέδαφος, την πλούσια θάλασσα, την ενέργεια από τις πλούσιες ανανεώσιμες πηγές που διαθέτουμε, τον τουρισμό, τη ναυτιλία, την παιδεία στη χώρα που γεννήθηκε... Μετά από δεκαετίες προσκόλλησης στη δύση που μονίμως μας λοιδορεί και μας λεηλατεί, γινόμαστε ξανά Έλληνες.

Ένα κι ένα κάνουν δύο λοιπόν.

…Όμως οι απόψεις είναι όσες και τα κεφάλια σε αυτή τη χώρα. Και οι μεν οπαδοί της υποτέλειας είναι στην ουσία ενωμένοι ως εξουσία, κι ας εμφανίζονται με πολλούς σχηματισμούς, πράγμα χρήσιμο για να είναι πολυσυλλεκτικοί, οι δε νοσταλγοί της ανεξαρτησίας είναι κόκκοι άμμου σε παραλία.

Προσωπικές φιλοδοξίες, διαφωνίες σε δευτερεύοντα, τριτεύοντα και τεταρτεύοντα ζητήματα έχουν σαν αποτέλεσμα να υπάρχουν δεκάδες μικρομάγαζα, οχυρωμένα το καθένα στο δικό του δίκιο, που όμως δεν εμπνέουν τον κόσμο και που τροφοδοτούν την αποχή και την παραίτηση. Αποτέλεσμα είναι να έχουμε μια Βουλή που αποτελείται κατά 90% από ανδρείκελα στην υπηρεσία ξένων τοκογλύφων και αρπακτικών, πράγμα που σε καμιά περίπτωση δεν αντιπροσωπεύει τον ελληνικό λαό.

Σε ξέγνοιαστες εποχές είναι ωραίες, ενδιαφέρουσες και χρήσιμες οι διαφωνίες. Αυτές γεννούσαν την ανάγκη για τις κουβέντες στα ταβερνεία, στα συμπόσια και στην Πνύκα και από αυτές προέκυψαν οι σπουδαίες ιδέες.

Όμως εδώ τώρα το να αναλισκόμαστε σε απέραντες βυζαντινολογίες για το από πού εκπορεύεται το άγιο πνεύμα ενώ οι Τούρκοι είναι απ’ έξω, είναι εγκληματικό.

Αν όντως μετά από το στραπάτσο των μνημονίων και εν όψει του εφιαλτικού μέλλοντος που έρχεται με καλπασμό, συνειδητοποιήσαμε οι περισσότεροι το δίλημμα υποτέλεια ή ανεξαρτησία, αυτό που επιβάλλεται να συνειδητοποιήσουμε τώρα είναι πως απέναντί μας βρίσκεται ένας εξωτερικός εχθρός.

Κληρονομήσαμε το «κουσούρι»(;) των προγόνων μας, να μην συμπεριφερόμαστε αγεληδόν. Να είμαστε προσωπικότητες με άποψη. Να διαφωνούμε ακόμα και με τον εαυτό μας. Ας ελπίσουμε όμως πως κληρονομήσαμε και το άλλο: Μπροστά στον εξωτερικό εχθρό τα παραμερίζανε όλα. Γίνονταν μια γροθιά και ο αντίπαλος δεν είχε τύχη. (Αν οι Έλληνες ενωθούν αλοίμονό μας, έλεγε ο Τσόρτσιλ που κάτι κατάλαβε).

Έτσι και τώρα. Σημασία δεν έχει αν το καράβι μας θα το βάψουμε μπλε, πράσινο, κόκκινο, πορτοκαλί ή βυσσινί. Προέχει να σώσουμε το καράβι που το πάνε στα βράχια. Μετά συζητάμε για το χρώμα.

O αγώνας του Σισύφουπου περιφρονεί τους θεούς, αγαπά τη ζωή και μισεί το θάνατο γίνεται το σύμβολο της ανθρώπινης μοίρας.

Οι θεοί είχαν καταδικάσει τον Σίσυφο να κυλάει αδιάκοπα ένα βράχο ως την κορυφή ενός βουνού απ’ όπου η πέτρα, με το βάρος της, ξανάπεφτε. Είχαν σκεφτεί, κάπως δικαιολογημένα, πως δεν υπάρχει πιο φοβερή τιμωρία απ’ τη χωρίς όφελος κι ελπίδα εργασία. Εάν πιστέψουμε τον Όμηρο, ο Σίσυφος ήταν ο πιο ήσυχος κι ο συνετότερος των θνητών.

Μια άλλη, όμως, παράδοση τον παρουσιάζει σαν ληστή. Δε βλέπω εδώ καμιά διαφορά. Οι γνώμες διαφέρουν πάνω στα αίτια που τον ανάγκασαν να γίνει ο χωρίς κέρδος εργάτης του Άδη. Κατ’ αρχάς του καταλογίζουν κάποια αστοχασιά με τους θεούς. Αποκάλυψε τα μυστικά τους. Η Αίγινα, κόρη του Ασωπού, αρπάχτηκε από τον Δία. Ο πατέρας ταράχτηκε απ’ την απαγωγή και απευθύνθηκε στον Σίσυφο.

Αυτός, που ήξερε για την αρπαγή, υποσχέθηκε στον Ασωπό να τον βοηθήσει, με τον όρο πως θα έδινε νερό στον Ακροκόρινθο. Για τους ουράνιους κεραυνούς, θα δεχτεί την ευλογία του νερού. Τιμωρήθηκε στον Άδη. Ο Όμηρος μας διηγείται επίσης ότι ο Σίσυφος αλυσόδεσε το Θάνατο. Ο Πλούτων δεν μπόρεσε να ανεχτεί το θέαμα της έρημης και σιωπηλής αυτοκρατορίας του. Έσπευσε να στείλει το θεό του πολέμου που ελευθέρωσε το Θάνατο από τα χέρια του νικητού του.

Λένε ακόμα πως όταν ο Σίσυφος ήταν ετοιμοθάνατος θέλησε να δοκιμάσει ανόητα την αγάπη της γυναίκας του. Τη διέταξε ν’ αφήσει άταφο το πτώμα του στη μέση της δημόσιας πλατείας. Ο Σίσυφος ξαναβρέθηκε στον Άδη.

Κι εκεί, θυμωμένος εξ αιτίας μιας υπακοής τόσο αντίθετης στην ανθρώπινη αγάπη, πήρε την άδεια από τον Πλούτωνα να επιστρέψει στη γη για να τιμωρήσει τη γυναίκα του. Μα όταν ξανάδε την όψη αυτού του κόσμου, γεύτηκε το νερό και τον ήλιο, τις ζεστές πέτρες και τη θάλασσα, δεν ήθελε να γυρίσει στην καταχθόνια σκιά.

Οι προσκλήσεις, οι θυμοί κι οι συμβουλές δεν απέδωσαν τίποτα. Για πολλά χρόνια αφέθηκε στην καμπύλη του κόλπου, στη λάμψη της θάλασσας και στα χαμόγελα της γης. Χρειαζόταν η επέμβαση των θεών. Ο Ερμής ήρθε να πιάσει τον θρασύ από το σβέρκο και, αποσπώντας τον απ’ τις χαρές του, τον ξανάφερε με τη βία στον Άδη όπου ο βράχος του ήταν έτοιμος.

Έχουμε ήδη καταλάβει πως ο Σίσυφος είναι ο παράλογος ήρωας. Τα πάθη του τον συνιστούν περισσότερο απ’ το μαρτύριό του. Η περιφρόνησή του για τους θεούς, το μίσος του για το θάνατο και το πάθος του για τη ζωή του στοίχισαν αυτό το ανείπωτο μαρτύριο, να δίνει όλο του το είναι χωρίς ανταμοιβή. Είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσει για τα γήινα πάθη. Δε μας αφηγούνται τίποτα για τον Σίσυφο στον Άδη. Οι μύθοι φτιάχνονται για να τους ζωογονεί η φαντασία.

Σ’ αυτόν βλέπουμε μόνο όλη την προσπάθεια ενός τεντωμένου κορμιού ν’ ανασηκώσει την πελώρια πέτρα, να τη γυρίσει και να την κάνει ν’ αναρριχηθεί σε μια πλαγιά που έχει ανεβοκατέβει εκατό φορές. Βλέπουμε το συσπασμένο πρόσωπο, το κολλημένο πάνω στην πέτρα μάγουλο, τον ώμο που δέχεται το λασπωμένο όγκο, το πόδι που τον στηρίζει, τη διαστολή των μυώνων, την ανθρώπινη σιγουριά δυο χεριών γεμάτων γη.

Στο έπακρο αυτής της τρομερής προσπάθειας, της μετρημένης με το χωρίς ουρανό διάστημα και το χωρίς βάθος χρόνο, ο σκοπός εκπληρώνεται. Ο Σίσυφος τότε, κοιτάζει την πέτρα να κατηφορίζει σε μερικές στιγμές προς αυτόν το χαμηλό κόσμο απ’ όπου θα πρέπει να την ανεβάσει πάλι στην κορυφή. Ξανακατεβαίνει στην πεδιάδα.

Δεν ανακαλύπτει κανείς το παράλογο αν δεν επιχειρήσει να γράψει κάποιο εγχειρίδιο ευτυχίας. “Ε, πώς, από τόσο στενούς δρόμους…;” Όμως, ένας κόσμος υπάρχει. Η ευτυχία και το παράλογο είναι δυο παιδιά της ίδιας γης. Είναι αχώριστα. Θα ήταν σφάλμα να πει κανείς πως η ευτυχία γεννιέται αναγκαστικά από την ανακάλυψη του παράλογου. Συμβαίνει το ίδιο συχνά, το συναίσθημα του παράλογου να γεννιέται από την ευτυχία.

“Κρίνω πως όλα είναι καλά”, λέει ο Οιδίπους, κι αυτή η φράση είναι ιερή. Αντηχεί στο βάρβαρο και περιορισμένο από τον ανθρώπινο κόσμο. Δείχνει πως τίποτα δεν είναι, δεν ήταν εξαντλημένο. Διώχνει απ’ αυτό τον κόσμο ένα θεό που μπήκε μ’ απληστία και με τη γεύση των ανώφελων πόνων. Από το πεπρωμένο δημιουργεί μια ανθρώπινη υπόθεση που πρέπει οπωσδήποτε να ρυθμιστεί ανάμεσα στους ανθρώπους.

Όλη η βουβή χαρά του Σίσυφου βρίσκεται εκεί. Το πεπρωμένο του του ανήκει. Ο βράχος είναι η πραγματικότητά του. Όμοια, ο παράλογος άνθρωπος όταν μελετάει το μαρτύριό του, κάνει όλα τα είδωλα να βουβαθούν. Στο ξαφνικά παραδομένο στη σιωπή του σύμπαν, υψώνονται οι χιλιάδες μικρές έκθαμβες φωνές της γης.

Ασυνείδητες και μυστικές επικλήσεις, προσκλήσεις προς όλα τα πρόσωπα, αποτελούν την αναγκαία επιστροφή και το τίμημα της νίκης. Δεν υπάρχει ήλιος χωρίς σκιά και πρέπει να γνωρίσουμε τη νύχτα. Ο παράλογος άνθρωπος λέει ναι και ο αγώνας του θα είναι πια αδιάκοπος.

Εάν υπάρχει ένα προσωπικό πεπρωμένο, δεν υπάρχει ούτε μια στιγμή εξαιρετικής τύχης ή το πολύ να υπάρχει μια, εκείνη που κρίνεται σα μοιραία κι αξιοκαταφρόνητη. Όσο για τις υπόλοιπες, ο άνθρωπος ξέρει πως είναι κύριος της ζωής του.

Σ’ αυτή την κρίσιμη στιγμή που ο άνθρωπος ξαναγυρίζει στη ζωή του, ο Σίσυφος– πηγαίνοντας πάλι προς το βράχο του – μελετάει αυτή την ασύνδετη σειρά των πράξεων που γίνεται πεπρωμένο του, φτιαγμένο από τον ίδιο, απλό κάτω απ’ το βλέμμα της μνήμης και σφραγισμένο σε λίγο με το θάνατό του. Έτσι, πεισμένος για την εντελώς ανθρώπινη προέλευση όλων των ανθρώπινων, τυφλός που ποθεί να δει και ξέρει πως η νύχτα είναι ατέλειωτη, βρίσκεται πάντα σε πορεία. Ο βράχος γυρίζει ακόμα.

Αφήνω τον Σίσυφο στους πρόποδες του βουνού. Πάντα ξαναβρίσκει κανείς το φορτίο του. Ο Σίσυφος όμως, συμβολίζει την ανώτερη πίστη που αρνιέται στους θεούς κι ανυψώνει τους βράχους. Κι εκείνος κρίνει πως όλα είναι καλά. Αυτό το σύμπαν, αδέσποτο στο εξής, δεν του φαίνεται άκαρπο ούτε μάταιο.

Ο κάθε κόκκος της πέτρας, η κάθε λάμψη αυτού του γεμάτου νύχτα βουνού πλάθει, μονάχα γι’ αυτόν, τη μορφή ενός κόσμου. Ακόμα κι ο ίδιος ο αγώνας προς την κορυφή φτάνει για να γεμίσει μια ανθρώπινη καρδιά. Πρέπει να φανταστούμε τον Σίσυφο ευτυχισμένο.

Η σφαίρα του Αρχιμήδη ήταν ένας μηχανισμός που έδειχνε τους πλανήτες να περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο

Ένας πρώην επιμελητής του Μουσείου Επιστήμης του Λονδίνου δημιούργησε το πρώτο αντίγραφο της περίφημης σφαίρας του Αρχιμήδη, ενός μηχανισμού που έδειχνε τους πλανήτες να περιφέρονται γύρω από τον Ήλιο.

Κανείς όμως δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το σχέδιο της θρυλικής μηχανής, ούτε καν για το εάν κατασκευάστηκε όντως από τον μεγάλο μαθηματικό της αρχαιότητας.

Το μοντέλο

Το μηχανικό μοντέλο της σφαίρας, το οποίο δημιούργησε στο Λονδίνο ο μηχανολόγος και ιστορικός της επιστήμης Μάικλ Ράιτ, εκτίθεται από τις 27 Σεπτεμβρίου σε μουσείο της Βασιλείας στην Ελβετία.

Παρόλο που το σχέδιο βασίστηκε σε πολλές υποθέσεις, ο Αρχιμήδης σίγουρα είχε τις ικανότητες να δημιουργήσει μια τέτοια μηχανή, υποστηρίζει ο Ράιτ στο δικτυακό τόπο του Nature, το οποίο παρουσιάζει και το παρακάτω βίντεο.

Αναφορές για διάφορα μηχανικά μοντέλα του ουρανού εμφανίζονται στα γραπτά αρκετών αρχαίων συγγραφέων και ποιητών, και συνήθως αποδίδονται στον Αρχιμήδη, ενός από τους μεγαλύτερους μαθηματικούς όλων των εποχών, ο οποίος έζησε στη Σικελία από το 287 έως το 212 π.Χ. Για πολύ καιρό, αυτές οι αναφορές για περίπλοκες μηχανές που αναπαρήγαγαν την κίνηση των ουράνιων σωμάτων φαίνονταν υπερβολικές.

Αυτό όμως άλλαξε με τη μελέτη του Μηχανισμού των Αντικυθήρων, ενός κουτιού με γρανάζια που λειτουργούσε ως ουράνιο ημερολόγιο και προέβλεπε ακόμα και τις ηλιακές και σεληνιακές εκλείψεις -είναι αναμφισβήτητα η πιο προηγμένη γνωστή μηχανή της αρχαιότητας.

Ο Μηχανισμός των Αντικυθήρων θεωρείται λίγο μεταγενέστερος του Αρχιμήδη, σίγουρα όμως η τεχνολογία στην οποία βασίστηκε δεν μπορεί να ξεπήδησε σε μια μέρα.

Οι αναφορές

Η αρχαιότερη και πιο περιγραφική αναφορά για ένα μηχανικό μοντέλο του ουρανού προέρχεται από κείμενο του Μάρκου Τύλλιου Κικέρωνα τον πρώτο αιώνα π.Χ.

Ένας από τους χαρακτήρες του Κικέρωνα, ο Φίλους, περιγράφει πώς ο στρατηγός Μάρκος Κλαύδιος Μάρκελλος κατέλαβε το 2012 την πόλη των Συρακουσών και έκλεψε τη σφαίρα του Αρχιμήδη. Ο ίδιος ο Αρχιμήδης σκοτώθηκε στην επίθεση παρά τις διαταγές που είχαν οι στρατιώτες να τον συλλάβουν ζωντανό προκειμένου να αποκαλύψει τα μυστικά των εφευρέσεών του.

Ο Φίλους αναφέρει πως παρακολούθησε μια επίδειξη της μηχανής και θαύμασε την ιδιοφυΐα του Αρχιμήδη. Σε αντίθεση με άλλες σφαίρες εκείνης της εποχής, που έδειχναν μόνο τις θέσεις των αστερισμών, η σφαίρα του Αρχιμήδη περιλάμβανε τον Ήλιο στο κέντρο της και αναπαρήγαγε τις κινήσεις της Σελήνης και των πέντε γνωστών πλανητών.

Σύμφωνα με τον Κικέρωνα, όταν η σφαίρα περιστρεφόταν με το χέρι, «η Σελήνη ήταν πάντα τόσες περιφορές πίσω από τον Ήλιο πάνω στον μπρούτζινο μηχανισμό όσες θα συμφωνούσαν με τον αριθμό των ημερών που βρισκόταν πίσω του στον ουρανό». Η φράση αυτή, λέει ο Μαρκ Ράιτ, υποδηλώνει ότι το μηχανικό μοντέλο ήταν πράγματι μια σφαίρα που κινούνταν χειροκίνητα κατά μία περιφορά την ημέρα.

Ο Ράιτ τοποθέτησε τη σφαίρα πάνω σε ένα ξύλινο πλαίσιο, το οποίο κρύβει το κομμάτι του ουρανού που παραμένει ανά πάσα στιγμή κρυμμένο κάτω από τον ορίζοντα. Μέσα στη σφαίρα των 20 εκατοστών, 24 γρανάζια κινούν δείκτες που σημειώνουν τις θέσεις των ουράνιων σωμάτων. Ο Ήλιος και η Σελήνη κινούνται με σταθερή ταχύτητα, ενώ οι πλανήτες αλλάζουν περιστασιακά κατεύθυνση κίνησης όπως πράγματι συμβαίνει στον ουρανό.

Πιθανότατα είναι και θα παραμείνει αδύνατο να αποδείξει κανείς ότι ο Αρχιμήδης είχε δημιουργήσει έναν τέτοιο μηχανισμό. Ο Ράιτ έχει πάντως εμπειρία με την αναδημιουργία αρχαίων μηχανών και έχει στο ενεργητικό του δύο λειτουργικά μοντέλα του Μηχανισμού των Αντικυθήρων.

Για όσους θέλουν να πάρουν μια ιδέα για μια θρυλική εφεύρεση που μπορεί και να υπήρξε στην πραγματικότητα, η σφαίρα του Ράιτ παρουσιάζεται στο Μουσείο Αρχαίας Τέχνης και Συλλογή Λούντβιγκ στη Βασιλεία της Ελβετίας, στο πλαίσιο έκθεσης για το ναυάγιο των Αντικυθήρων.

Πηγή: Το Βήμα science