Υπάρχει εκτεταμένη έρευνα για τον τριγωνισμό των αρχαίων Ελληνικών ναών, αρχικά το 1967 ο Γάλλος ερευνητής Ζαν Ρισσέν προσπάθησε να αποδείξει ότι η Ελλάδα είναι ο χάρτης του νοητού σύμπαντος χάρη στους ναούς, τα ιερά και τις πόλεις της.

Αρκετά χρόνια αργότερα, υπήρξε η μαθηματική και αστρονομική ερμηνεία των αρχαίων μνημείων από τους Έλληνες, Θ. Μανιά το 1971, από τον Α. Αλεξίου το 1974 και τον Κοσμά Μαρκάτου το 2000 με χρήση GPS.

Κατά τον Γεωμετρικό Γεωδαιτικό Τριγωνισμό, οι γεωγραφικές θέσεις των αρχαίων ιερών, πόλεων και μνημείων, συνδεόμενες με νοητές αιτίες, σχηματίζουν ένα γεωδαιτικό τριγωνικό δίκτυο, γεωμετρικού χαρακτήρα.

Για τον τριγωνισμό εκκλησιών τώρα, είναι ευρύτερα γνωστό πως δίπλα ή κάτω από μία εκκλησία υπάρχουν τα ερείπια κάποιου αρχαίου ελληνικού ναού.

Σε αρκετές, μάλιστα περιπτώσεις, οι ίδιοι οι αρχαίοι ναοί έχουν μετατραπεί σε χριστιανικές εκκλησίες. Στο βίντεο βλέπουμε μια ανάλογη έρευνα τριγωνισμού αρχαίων ναών αλλα αυτή τη φορά με εκκλησίες και σε μικρή κλίμακα.

Βαρυμπόμπη. Περιοχή «Μεγάλη Βρύση» ή «Παναγίτσα». Ανατολικά του δρόμου που οδηγεί στη Δεκέλεια βρίσκεται ο τύμβος του Σοφοκλή. Ενός εκ των τριών τραγικών ποιητών που όρισαν και καθόρισαν την έννοια του δράματος. Ο Σοφοκλής, ο Αισχύλος και ο Ευριπίδης χάραξαν τις γραμμές πάνω στις οποίες αρχιτεκτονήθηκε η μεταφορά των ανθρωπίνων παθών και των θείων παρεμβάσεων στη μαγική τέχνη του θεάτρου - και συνακόλουθα στον κινηματογράφο και στην τηλεόραση.

Σε οποιαδήποτε άλλη χώρα της υδρογείου αυτός ο τύμβος θα ήταν τόπος απόδοσης τιμής και προσκυνήματος σ'έναν από τους τρεις πατέρες της ψυχαγωγίας - με την κυριολεκτική και αρχαιοελληνική έννοια του όρου. Όμως, το Ελληνικό κράτος, με την παραδοσιακή αδιαφορία που διέπει τη χωλή του ιστορία, βεβηλώνει τη μνήμη του γιου του Σοφίλου.

Για να φτάσει κάποιος στον τύμβο του Σοφοκλή πρέπει εκ των προτέρων να γνωρίζει επακριβώς πού βρίσκεται. Δεν υπάρχει σήμανση ή πινακίδα που θα μπορούσε να καθοδηγήσει τον επισκέπτη στο σημείο όπου βρίσκεται ο τύμβος. Τις περισσότερες ώρες της ημέρας, δεν υπάρχουν και διαβάτες για να ρωτήσεις. Λίγες οι οικίες στην κατάφυτη περιοχή, που από τύχη γλίτωσε μέχρι τώρα τις θερινές τελετουργικές πυρές της ελληνικής φύσης. Μόνον αν προσεγγίσεις σε απόσταση αναπνοής τον χώρο και φανείς τυχερός θα αντικρίσεις μια τσαλακωμένη ταμπέλα με ξεθωριασμένα γράμματα που γράφει «Οδός Τύμβου Σοφοκλή».

Εγκατάλειψη

Βαδίζοντας την οδό Τύμβου Σοφοκλή ανακαλύπτεις έναν χώρο περιφραγμένο με κοτετσόσυρμα. Η φύλαξη, ανύπαρκτη. Η πύλη που οδηγεί σ'ένα από τα άγνωστα ιερά της ανθρωπότητας, κλειδωμένη μ'ένα οικτρό λουκέτο που χρωματίστηκε φαιό από τη σκουριά. Το χρώμα της κοινωνίας μας. Η υπερπήδηση των κρατικών εμποδίων, δηλαδή του φράκτη, πανεύκολη. Οποιοσδήποτε μπορεί να εισχωρήσει στον τύμβο για να κάνει οτιδήποτε.

Κι ήταν τόσο όμορφες οι διαβεβαιώσεις του υπουργείου Πολιτισμού προς τον Τύπο - δύο ημέρες έπειτα από την 14η Νοεμβρίου 2006, όταν αποφάσισε να κηρύξει αρχαιολογικό χώρο τον τύμβο του Σοφοκλέους. Στόχος του ΥΠΠΟ λέγεται ότι ήταν να «αναδείξει την περιοχή με σκοπό να κάνει επισκέψιμο το μνημείο από σχολεία στο πλαίσιο εκπαιδευτικών προγραμμάτων» (Καθημερινή 16/11/2006).

Τρία χρόνια πέρασαν, εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ «παρέλασαν» από τα ταμεία του υπουργείου Πολιτισμού με αποδέκτες καλλιτέχνες, θιασάρχες και επικεφαλής Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, αλλά για τον τύμβο του Σοφοκλή δεν περίσσεψε ούτε ένα ευρώ.

Ανασκάφτηκε το '58

Για την ακρίβεια, τα ελάχιστα που περίσσεψαν κάλυψαν το κόστος για το κοτετσόσυρμα της περίφραξης και για μία πινακίδα με το χρονικό της ανακάλυψης του τύμβου. Αν κι αυτή είναι φθαρμένη από τον χρόνο και ελαφρώς σκουριασμένη, το κείμενό της παραμένει ευανάγνωστο: «Ανασκάφτηκε το 1958 από τις τότε πριγκίπισσες της Ελλάδας Σοφία και Ειρήνη και την αρχαιολόγο δασκάλα τους Θεοφανώ Αρβανιτοπούλου. Πρόκειται για έναν μεγάλο οικογενειακό ταφικό περίβολο, κλασικών χρόνων, που περικλείεται από τεχνητό τύμβο. Ο τύμβος είχε αρχικά 13 μ. ύψος. Περιείχε τέσσερις μαρμάρινες σαρκοφάγους με αετωματικό κάλυμμα, τρεις στο κέντρο του και μία μακρύτερα προς τα νότια». Η εικόνα που επικρατεί μέσα στον περιφραγμένο χώρο είναι αντιστρόφως ανάλογη της σημασίας του. Οι φωτογραφίες αποτελούν αδιάψευστο μάρτυρα της κατάστασης.

Ιστορία στη λάσπη

Σήμερα είναι ορατές μόνο δύο σαρκοφάγοι - εκ των τεσσάρων που ανακαλύφθηκαν. Ανοιχτές και γεμάτες λασπόνερα. Πλάκες σπασμένες τριγύρω. Στα χείλη του τύμβου αφημένο ένα πήλινο δοχείο που περιείχε σπόρους - σπονδή από άγνωστο Ελληνα προσκυνητή. Η εγκατάλειψη κραυγαλέα. Οι βροχές αποσαθρώνουν τον τύμβο. Πού βρίσκονται, άραγε, οι άλλες δύο σαρκοφάγοι; Πού βρίσκεται το ροζιασμένο ξύλινο ραβδί που ανακαλύφθηκε στην ανασκαφή και το οποίο, σύμφωνα με την πινακίδα του ΥΠΠΟ, εικάζεται ότι ανήκε στον Σοφοκλή; Πού βρίσκονται τα υπόλοιπα κτερίσματα; Τι απέγιναν οι κρατικές υποσχέσεις περί «αξιοποίησης»;

Σχετικές με τις απορίες οι ερωτήσεις που υποβλήθηκαν από την «Espresso της Κυριακής» στις αρμόδιες υπηρεσίες του υπουργείου Πολιτισμού, το οποίο δεν έχει απαντήσει ακόμα.

Τραγική η κατάληξη του τραγικού ποιητή στο κωμικό κράτος μας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΛΙΑΚΟΣ

Όλα τα παραπάνω το 27/11/2009. Ας δούμε τι έχουμε ως τους πρώτους μήνες του 2015:

Αυτοψία του Γιώργου Λεκάκη στον τάφο του Σοφοκλέους που βρίσκεται 200 μέτρα από τήν πλατεία της Βαρυμπόμπης, παρουσιάζουν ο Κρατερός Κατσούλης και η Κατερίνα Καραβάτου στην εκπομπή τους «Στα Καλά Καθούμενα» που μεταδόθηκε από το κανάλι Ε στις 18-4-2015

Δείτε και μερικά ακόμα:

Ποια Ελληνικά Μουσείαπρέπει να επισκεφτεί κανείς πριν…πεθάνει; Το Μουσείο Ακρόπολης και το Μουσείο Μπενάκηστο Κολωνάκι, αναφέρει ο ιστότοπος της εφημερίδας Telegraph, που τα συγκαταλέγει μεταξύ των 41 πιο εντυπωσιακών Μουσείων στον κόσμο.

Το ξεχωριστό Μουσείο Ακρόπολης, που εγκαινιάστηκε τον Ιούνιο 2009 και σχεδιάστηκε από τον Ελβετό αρχιτέκτονα Μπερνάρ Τσουμί, εκθέτει ευρήματα αρχαϊκής και κλασικής περιόδου από την Ακρόπολη, όπως περήφανα αρχαία αγάλματα και μαρμάρινα ανάγλυφα ζώων που μοιάζουν με αληθινά.

Η ιστοσελίδα κάνει, επίσης, αναφορά στην αίθουσα του Παρθενώνα, στη μαρμάρινη ζωφόρο και στα γλυπτά που αφαιρέθηκαν από τον Λόρδο Έλγιν το 1801, ενημερώνοντας, παράλληλα, για το πάγιο αίτημα της Ελλάδας σχετικά με την επιστροφή τους.

«Οι Έλληνες τα θέλουν πίσω εδώ και δεκαετίες και ελπίζουν ότι αυτή η κραυγαλέα παρουσίαση θα πείσει τελικά τους Βρετανούς να τα επιστρέψουν» λέει - όχι και τόσο κολακευτικά - το δημοσίευμα.

Το Μουσείο Μπενάκη, που στεγάζεται σε ένα νεοκλασικό κτήριο με ένα υπέροχο καφέ στην ταράτσα του, «ανιχνεύει» την ελληνική τέχνη έως τον 20ό αιώνα. Γλυπτά, κεραμικά, κοσμήματα, πίνακες, έπιπλα και κοστούμια είναι μεταξύ των εκθεμάτων του, από τα οποία ξεχωρίζουν, σύμφωνα με την Telegraph, ο Θησαυρός της Θεσσαλίας (χρυσά κοσμήματα του 2ου αιώνα π.Χ.), δυο πρώιμα έργα του Ελ Γκρέκο και η ανακατασκευή δυο ξυλόγλυπτων κοζανίτικων δωματίων του 18ου αιώνα.

Μεταξύ των άλλων Μουσείων που αξίζει να επισκεφτεί κανείς όσο ζει, σύμφωνα με την αγγλική εφημερίδα, είναι το Μουσείο Μοντέρνας Τέχνης, το Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης και το Μουσείο Γκούγκενχαϊμ στη Νέα Υόρκη, το Λούβρο και το Μουσείο Ροντέν στο Παρίσι, τα Μουσεία Βατικανού στη Ρώμη, το Πράντο στη Μαδρίτη, το Μουσείο Σχεδίου και το Μουσείο Βικτώρια και Άλμπερτ στο Λονδίνο, το Rijksmuseum και το Μουσείο Βαν Γκογκ στο Άμστερνταμ, το Ερμιτάζ στην Αγία Πετρούπολη, το Μουσείο Διαλυμένων Σχέσεων στο Ζάγκρεμπ, το Μουσείο της Σαγκάης και πολλά ακόμα.

Στα βόρεια παράλια του Ευξείνου Πόντου, υπάρχει η ιστορική όσο και στρατηγική χερσόνησος της Κριμαίας. Οι αρχαίοι Έλληνες την ονόμαζαν Ταυρική Χερσόνησο ή Χερσόνησο των Ταύρων και την χώρα Ταυρίδα.

Αυτή η σημαντική γεωπολιτική της θέση, την οποία είχαν από πολύ ενωρίς εκτιμήσει οι αρχαίοι Έλληνες, κατέστησε την χερσόνησο κέντρο αποικιακής δραστηριότητος όλων των Ελλήνων. Σ’ αυτήν ιδρύθηκαν πολλές ελληνικές πόλεις: Η Συμφερόπολις (Ζολοτόι), το Νυμφαίον (Κεκουβάτσκ) και η Ερμώνασσα (Τμουταρακάν και της Μετρίγκα / Ματρίγα, στα Ν. του κόλπου του Ταμάν). Στην Αζοφική Θάλασσα (Μαιώτιδα Λίμνη) ιδρύθηκε η Ταναΐς (στο Ροστώφ), η Τυριτάκη, το Μυρμήκιον, η Κερκίνη, η Φαναγορεία (αποικία Τηίων), οι Κήποι, η Γοργιππία, κ.ά.

Προσφάτως, λοιπόν, εντοπίσθηκαν τα ίχνη της αρχαίας ελληνικής Ερμώνασσας ή Ερμώνειας, που ήταν πόλη, λιμάνι και νησί - αποικία περίπου του 6ου αι. π.Χ., εκεί που οι Έλληνες αργότερα δημιούργησαν το Βασίλειο του Βοσπόρου, στην σημερινή περιοχή του Κρασνοντάρ. Η Ερμώνασσα ήταν μία από τις σημαντικότερες ελληνικές αποικίες στην χερσόνησο του Ταμάν. Η χερσόνησος αυτή Κοροκονδάμας / Κοροκονδάμης (νυν «του Ταμάν»), στην περιοχή που οι αρχαίοι Έλληνες γεωγράφοι έλεγαν (Ασιατική) Σαρματία - ευρίσκεται στην Α. παραλία στην ασιατική πλευρά του Κιμμερείου Βοσπόρου, προς Ν. της Φαναγορείας. Στα Β. ορίζεται από την Μαιώτιδα (Θάλασσα του Αζώφ), Ν. από την Μαύρη Θάλασσα, και Δ. από τα Στενά του Κερτς! Μια σημαντικότατη θέση, λοιπόν, αφού ελέγχει το πέρασμα από την Μαύρη Θάλασσα προς την Μαιώτιδα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το εμπόριο. Ταμάν και Κριμαία είχαν τις βορειότερες ελληνικές αποικίες, απ’ αυτές που είχαν διάρκεια.

Η Ερμώνασσα ήταν η μοναδική αιολική αποικία της Β. Μαύρης Θάλασσας! Κτίσμα Μυτιληναίων και Μιλησίων μαζί. Μάλιστα, οι πρωτοικιστές της Μυτιληνιοί της έδωσαν το όνομα, της γυναικός του επί κεφαλής τους, Σημάνδρου του Μυτιληναίου. Για να την ξεχωρίσουν από την ομώνυμή της πόλη του Νοτίου Πόντου, οι ιστορικοί την είπαν Ερμώνασσα του Βοσπόρου, σε αντιδιαστολή με την νότια Ερμώνασσα του Πόντου. Στην πόλη με την ωραία αρχιτεκτονική λατρευόταν η θεά της γεωργίας Δήμητρα.

Και ήταν λογικό, αφού η πόλη είναι κτισμένη εν μέσω εύφορης γης, που επέτρεψε την τεράστια ανάπτυξη της γεωργίας. Η πόλη είχε μακροχρόνια παράδοση στην οινοπαραγωγή. Δύο οινοποιεία (του 3ου αι. μ.Χ.) ανασκάφηκαν στα περίχωρά της. Την λατρεία της Δήμητρος την γνωρίζαμε από γραπτές πηγές, αλλά ευρέθησαν και κατάλοιπα ναού της, που ήταν, ίσως, τμήμα συμπλέγματος ιερών, υπέρ του θεού Απόλλωνος (επιγραφή με τ’ όνομά του). Βάσει πολλών επιγραφών αποδεικνύεται πως στην ευρύτερη περιοχή ήταν καθιερωμένες οι λατρείες του Ιατρού Απόλλωνος και του Δελφινίου Απόλλωνος.

Η λατρεία του Απόλλωνος και της αδελφής του, Αρτέμιδος, ήταν τεράστια στην περιοχή αυτή. Στην Ερμώνασσα λατρευόταν επίσης και η κόρη της, Δήμητρος, Περσεφόνη. Τον 3ο αι. π.Χ. συγκατοίκησαν σε αυτήν και Ίωνες εκ της Φαναγορείας. Τότε έγινε η σύνδεση όλων των ιωνικών πόλεων του Κιμμερείου Βοσπόρου, με κέντρο το ιερόν της Αφροδίτης στο Παντικάπαιον. Η Ερμώνασσα του Βοσπόρου έζησε μια μεγάλη οικονομική ανάπτυξη. Ανέπτυξε εμπορική δραστηριότητα, τόσο με την ενδοχώρα (της Ρωσίας), όσο και με περιοχές του Αιγαίου και της ευρύτερης Μεσογείου. Ευρήματα (6ου-5ου αι. π.Χ.), όπως πλήθος κορινθιακής κεραμικής, αμφορείς κρασιού από την Χίο, πιστοποιούν του παραπάνω λόγου το αληθές.

Οι επαφές και οι εμπορικές σχέσεις της Ερμώνασσας με τις Κυκλάδες και το Β. Αιγαίο ισχυροποιούνται από τον 5ο αι. π.Χ. Η πόλη και το λιμάνι της Ερμωνάσσης συνέχιζαν να ακμάζουν έως και τα βυζαντινά χρόνια. Μάλιστα το γυναικείο όνομα Ερμώνασσα εξακολουθούμε να το βρίσκουμε στο Βυζάντιο. Αναφέρεται με αυτό μια διάσημη μιμάς-ορχηστρίς της βυζαντινής εποχής. Η ακμή της πόλεως σταματά όταν ήλθαν οι Ούννοι και οι Γότθοι!

Οι αρχαίοι Έλληνεςτην είπαν Ταυρική χερσόνησο, γιατί, σύμφωνα με τον Ηρόδοτο, την όργωσε ο Ηρακλής με ένα γιγάντιο ταύρο. Και εκεί, στο ιερό της Αρτέμιδας, εξόρισαν οι Μυκηναίοι την πριγκίπισσα τους, την Ιφιγένεια, για να τη σώσουν από το πατρικό μαχαίρι, που την έβαλε ανθρωποθυσία στο βωμό για να ξεκινήσουν τα καράβια των Αχαιών έναν ακόμα μυθικό εποικισμό, αυτόν της Μικρασιατικής χερσονήσου, αυτόν που τον είπαν Τρωικό Πόλεμο. Μάρτιος 2014: Η Ουκρανία είναι πλέον στα πρόθυρα γενικευμένης εμφύλιας σύρραξης, στη χερσόνησο της Κριμαίας οι αντίπαλοι στόλοι Ουκρανών και Ρώσων ελλιμενίζονται ετοιμοπόλεμοι μέσα σε αρχαία ελληνικά λιμάνια, ενώ τα βλέμματα όλων στον πλανήτη είναι στραμμένα στα στενά του Κερτς, αυτά που είχαν αποικίσει και οχυρώσει στρατηγικά οι Μιλήσιοι ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα.

Οι σχέσεις των αρχαίων Ελλήνων τόσο με την περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, αλλά και της Κριμαίας ειδικότερα, ήταν εξαιρετικά στενές και παραγωγικές και συνεχίστηκαν αδιάκοπα και συστηματικά μέσω των αιώνων: αρχαιοελληνικοί αποικισμοί, βυζαντινή αυτοκρατορία, τουρκοκρατία, Ελληνική Επανάσταση, 20ός αιώνας. Οι μύθοι της αρχαιότητας είναι εύλογοι και μας αποκαλύπτουν με λεπτομέρειες την πορεία των Ελλήνων προς τον ελκυστικό βορρά.

Οι Αργοναύτες με τη βοήθεια της θεάς Αθηνάς κατάφεραν να περάσουν από τις Συμπληγάδες, και για τους ποντοπόρους Έλληνες ανοίχτηκε ένας νέος κόσμος προς τους αχανείς ορίζοντες της Ρωσίας και της Βλαχίας: πλούσιοι σιτοβολώνες και άφθονα βοσκοτόπια, αλιεία αλλά και πολύτιμες πρώτες ύλες, γούνες και καστόρια, ξυλεία και μέταλλα. Δεν ήταν όμως, μόνο τα αγαθά. Όπως αναφέρει η ιστορικός Μαριάννα Κορομηλά, αυτές οι απέραντες στέπες αποτελούν τον «μοιραίο διάδρομο», τον μοναδικό δρόμο που οδηγεί από την κεντρική Ασία στη Ευρώπη. Και στη μέση η χερσόνησος της Κριμαίας να κρέμεται από μια στενή λωρίδα γης από την Ουκρανία, με εξαιρετικά πλεονεκτική γεωγραφικά θέση, βρίσκεται στο σημείο όπου διασταυρώνονταν οι παραδοσιακοί θαλάσσιοι οδοί του Εύξεινου Πόντου και η μεταφορά των πολύτιμων αγαθών.

Και οι αρχαίοι Έλληνες όχι μόνο έφτασαν ως εκεί και «έζωσαν» περιμετρικά τη σπουδαία αυτή χερσόνησο με παραθαλάσσιες αποικίες ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα μερικές από τις οποίες εξελίχθηκαν σε σπουδαία κέντρα της αρχαιότητας, αλλά συνομίλησαν με τους γηγενείς και τους γειτονικούς λαούς και άφησαν ορατά τα ίχνη τους μέχρι και σήμερα: πλούσια αρχαιολογικά κατάλοιπα, πλήθος από τοπωνύμια, μύθοι, θρύλοι και παραδόσεις μαρτυρούν την μακραίωνη ελληνική παρουσία στην περιοχή.

Εκεί, στα νοτιοδυτικά της Κριμαίας, οι Έλληνες ίδρυσαν ήδη από τον 5ο αι. π.Χ. το μοναδικό λιμάνι που θα μπορούσε να ελέγχει τους πλόες που συνέδεαν τις βορινές με τις νότιες ακτές του Εύξεινου Πόντου: τη δωρική αποικία Χερσόνησο, στα όρια της σημερινής Σεβαστούπολης. Στην πόλη προσαρτήθηκαν και οι δύο ιωνικές αποικίες που βρίσκονταν βορειότερα, η Κερκινίτις και ο Καλός Λιμήν, με αποτέλεσμα στα τέλη του 4ου π.Χ. αιώνα η Χερσόνησος να ελέγχει όχι μόνο τα δυτικά παράλια της Κριμαίας, αλλά να αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ελληνιστικά κράτη στα βόρεια της Μαύρης Θάλασσας.

Στα εκτεταμένα παραθαλάσσια αρχαιολογικά κατάλοιπα της πόλης, δεσπόζει και το μοναδικό αρχαιοελληνικό θέατρο που έχει ανακαλυφθεί σε ελληνική αποικία της Μαύρης Θάλασσας, πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε μεταγενέστερη σταυρόσχημη βυζαντινή εκκλησία. Η εξαιρετική γεωγραφική σημασία της πόλης, έχει θέσει τη σημερινή διάδοχό της, τη Σεβαστοπόλ, υπό ειδικό καθεστώς μετά της κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, καθώς αποτελεί  τη βάση τόσο για τον ουκρανικό όσο και για τον ρωσικό στόλο της Μαύρης Θάλασσας. Τα αντίπαλα, πλέον, πλοία ελλιμενίζονται υπό το βλέμμα της θηλυκής Ταυρικής θεότητας, της Αθηνάς Παρθένου αλλά και του Ηρακλή, κύριων θεοτήτων στο πάνθεον της αρχαίας Χερσονήσου.

Στα ανατολικά παράλια της Κριμαίας, στα στενά που σχηματίζονται ανάμεσα στη χερσόνησο και την απόληξη του Καυκάσου, σε αυτά τα στενά με την τεράστια στρατηγική και οικολογική σημασία καθώς αποτελούν και ένα από τα μεγαλύτερα περάσματα μεταναστευτικών ψαριών εκεί, που πριν από λίγες ημέρες, στις αρχές Μαρτίου 2014 ο ρωσικός στόλος βούλιαξε ένα πλοίο για να εμποδίσει την έξοδο του Ουκρανικού ναυτικού, στα στενά του Κερτς Κιμμέριου Βοσπόρου, στα στενά που οδηγούν στη θάλασσα του Αζόφ ή τη Μαιώτιδα λίμνη των αρχαίων Ελλήνων, οι αρχαίοι Έλληνες αντιλαμβανόμενοι τη σπουδαιότητά τους ίδρυσαν ένα πλήθος από ιωνικές αποικίες, με προεξάρχουσα το Παντικάπαιον, το σημερινό Κερτς.

Το Παντικάπαιον, που ιδρύθηκε από Μιλήσιους τον 6ο π.Χ. αι. δεν σταμάτησε ποτέ, από την ίδρυσή του μέχρι και σήμερα, να αποτελεί μια πόλη κλειδί για την περιοχή. Κύριος προστάτης της πόλης ήταν ο Απόλλων Ιατρός, στον οποίο ήταν αφιερωμένος και ο κεντρικός ναός της πόλης. Στην απέναντι από το Παντικάπαιον ακτή μια ακόμα ιωνική αποικία, η Φαναγορεία, ολοκλήρωνε τον έλεγχο των στενών. Κάτω η καστροπολιτεία της Θεοδοσίας, ο γενοβέζικος Κάφφας (Φεοντόσιγια). Αλλά οι Μιλήσιοι έμποροι δεν περιορίστηκαν εκεί. Προχώρησαν ως το πιο απομακρυσμένο και σημαντικό σημείο της Μαιώτιδος λίμνης, της μητέρας του Πόντου (Αζοφική θάλασσα), στις εκβολές του πλωτού ποταμού Δον και ίδρυσαν την αποικία Τάναϊ αλλά και μια σειρά από μικρά παράλια εμπορεία, για να ελέγξουν τη διακίνηση των πολύτιμων προϊόντων της περιοχής και της ενδοχώρας.

Εκεί, στα αρχαία βοσκοτόπια και στις προστατεμένες παραθαλάσσιες πόλεις της Κριμαίας, στη χώρα των Ταύρων και των Σκύθων με τους ανθρωποφάγους λαούς και τα άγρια τελετουργικά, έφτασε ο Ορέστης με τον σύντροφο του Πυλάδη, κυνηγημένος από τις Ερινύες μετά τον φόνο της μητέρας του Κλυταιμνήστρας και του εραστή της. Εκεί συνάντησε ως ιέρεια της θεάς Αρτέμιδος την αδελφή του Ιφιγένεια, που η θεά είχε σώσει από τον βωμό της θυσίας στην Αυλίδα, βάζοντας στη θέση της ένα ελάφι. Με μεγάλο κίνδυνο και κατατρεγμένος από τον μυθικό βασιλιά της Ταυρίδας Θόα, ο Ορέστης κατάφερε να πάρει την αδελφή του μαζί με το ξόανο της θεάς, να τους φέρει στην Αττική και να ιδρύσει στη Βραυρώνα ιδιαίτερη λατρεία για την Αρτέμιδα Ταυροπόλο. Οι Έλληνες είχαν νικήσει τα υπεράνθρωπα εμπόδια που συνάντησαν στις άγνωστες αυτές θάλασσες.

Τα αγαθά των αποικιών ταξίδευαν πίσω στις  ελληνικές μητροπόλεις. Δίπλα στην Κριμαία, κοντά στους Γεωργιανούς χαλκουργούς και σιδηρουργούς, μαθήτευσε ο Προμηθέας. Και στο σημείο αυτό τιμωρήθηκε από τον Δία σύμφωνα με τον μύθο, δεμένος σε έναν πάσαλο στον Καύκασο με τον αετό να του τρώει καθημερινά το συκώτι, μέχρι που πέρασε από την περιοχή ο Ηρακλής, σκότωσε με το τόξο του τον σαρκοβόρο αετό και απελευθέρωσε τον Προμηθέα.

Ο αρχέγονος πυρφόρος Προμηθέας λειτουργεί σαν σημείο προσανατολισμού για τα μέταλλα αλλά και το ανατολικό άκρο στις αποικίες των αρχαίων Ελλήνω. Από το πανοραμικό σημείο της τιμωρίας του ο βασανισμένος θεός θα αντίκριζε, άραγε, το αυτάρεσκο ναυτικό των Ρώσων να περιπολεί περήφανο μπρος τους εξεγερμένους Ουκρανούς, περιμένοντας το καθοριστικό δημοψήφισμα της επόμενης Κυριακής; Λίγο ψηλότερα από τη Κριμαία, στη σημερινή Ουκρανία και στις  όχθες των πλωτών ποταμών Δνείπερου και Μπαγκ ίδρυσαν οι Μιλήσιοι μια ακόμα αποικία, την Ολβία.

Το όνομά της καθαρά ελληνικό, από τη λέξη όλβος, που σημαίνει πλούτος, ευτυχία, χαρά και εκφράζει την ευδαιμονία των πολιτών της. Ο κόλπος που καταλήγουν τα δύο πλωτά ποτάμια, και τα εμπορεύματά τους, είναι εξαιρετικά πλούσιος σε χλωρίδα, πανίδα και φυσικές αλυκές, αλλά και εξαιρετικής γεωγραφικής σημασίας. Στη νησίδα Μπεζεράν στην είσοδο του κόλπου, την Βορυσθενίτιδα, είχαν εγκατασταθεί Χιώτες και Ροδίτες έμποροι πριν ακόμα την ίδρυση της αποικίας. Βορυσθένη ονόμασαν και τον Δνείπερο,  όπου ήδη από τον 5ο π.Χ. αι. ο Ηρόδοτος χαρακτήρισε ως «τον πιο ωφέλιμο από όλους τους ποταμούς, μετά τον Νείλο». Και διέπλευσαν τον Δνείπερο για να βγουν στη Βαλτική, για να βρουν το κεχριμπάρι που τόσο αγαπούσαν οι Μυκηναίοι. Σύμφωνα με τον μύθο, αυτόν τον ίδιο δρόμο ακολουθούσε ο Απόλλωνας κάθε χρόνο για να περάσει τους ψυχρούς χειμερινούς μήνες στη μυθική Υπερβορεία, μια ιδανική πολιτεία, όπου ο ήλιος έλαμπε συνεχώς και οι σοφοί κάτοικοί της ζούσαν απρόσβλητοι από το κρύο και τις ασθένειες.

Οι Υπερβόρειοι έστελναν κάθε χρόνο τους πρώτους καρπούς τους και άλλες προσφορές ως δώρα στο μαντείο του Απόλλωνα στη Δήλο, με τη συνοδεία δύο νεαρών παρθένων και πέντε ανδρών. Οι αποικίες υπήρξαν γενναιόδωρες προς τις μητροπόλεις της αρχαίας Ελλάδας. Στην επιστροφή του προς την Ελλάδα φέτος την άνοιξη ο Απόλλωνας έκπληκτος θα συναντούσε αναταραχές και έναν λαό να έχει βγει στους δρόμους. Διαδηλωτές, οπλισμένοι πολίτες, νεκροί, συγκρούσεις και αντεκδικήσεις για το τσαρικό ή το σταλινικό καθεστώς. Και τα διεθνή ΜΜΕ παρόντα, να αναλύουν τις σύγχρονες σφαίρες επιρροής.

Αρχαία ελληνική αποικία στη Ουκρανία, στην ανατολική όχθη του Δνείστερου (αρχ. Τύρας), κοντά στην Οδησσό. Σύμφωνα με το Στράβωνα, η πόλη βρισκόταν σε απόσταση 140 σταδίων από την ακτή. Aναφέρεται ως Νικόνιον, Νικόνεον ή Νικωνία. Η κατεστημένη αντίληψη θέλει το Νικώνιον αποικία της Μιλήτου. Στη νεότερη βιβλιογραφία η Ίστρος. Το Νικώνιον είχε ιδρυθεί στo δεύτερο μισό του 6ου αι. π.Χ., σε άμεση σχέση με τη σημαντικότερη πόλη Τύρας, στο δυτικό άκρο του κόλπου όπου εκβάλλει ο Δνείστερος. Ήταν οι μοναδικές ελληνικές πόλεις στην περιοχή. Οι κάτοικοι της περιοχής αποκαλούνταν Τυρίται. Το Νικώνιον έχει ταυτιστεί με τον αρχαιολογικό χώρο κοντά στο χωριό Roksolanskoye gorodischche, στην περιοχή Οβινιαπόλ, που βρίσκεται στην αριστερή όχθη, πολύ κοντά στο μυχό του κόλπου όπου εξέβαλλε ο Τύρας.

Ή πόλη ιδρύθηκε σε έδαφος όπου δεν υπήρχε προηγούμενη κατοίκηση. Η πόλη έλεγχε έναν από τους σημαντικούς εμπορικούς άξονες της περιοχής: μέσω του Δνείστερου ποταμού μεταφέρονταν δούλοι, μέταλλα, γουναρικά και δέρματα, τα οποία αποκτούσαν οι έμποροι από τον Τύρα και το Νικώνιον και τα μεταπωλούσαν.

Στα μέσα περίπου του 5ου αι. π.Χ., η πόλη βρισκόταν υπό τον έλεγχο του Σκύθη βασιλιά Σκύλη, όπως συνάγεται από νομίσματα της εποχής. Αργότερα εντάχθηκε στην Α΄ Αθηναϊκή Συμμαχία, αναφέρεται στους καταλόγους των εισφορών της συμμαχίας για το έτος 425/424 π.Χ. Tον 4ο αι. π.Χ. η πόλη διατηρούσε την ανεξαρτησία της. Αρκετά από τα πολίσματα που περιβάλλουν το Νικώνιον, όπως το Nadlimanskoe III και IV, ή το Nikolaevska, είναι κτήσεις προσαρτημένες στην πόλη από την Αρχαϊκή έως την Ύστερη Κλασική περίοδο. To 331 π.Χ., το Νικώνιον καταστράφηκε από το Ζωπυρίωνα, το στρατηγό του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., επανιδρύθηκε από τον Τύρα, με την ενεργό συμμετοχή και υποστήριξη της Ίστρου, όπως μαρτυρούν οι νομισματικές πηγές. Αναφέρεται από τον Αρριανό το 2ο αιώνα ως «χωρίον». Η πόλη εγκαταλείφθηκε τον 3ο αιώνα για άγνωστη αιτία. Η πόλη ήταν τειχισμένη: Το τείχος, όπως έχει ανασκαφεί και ερευνηθεί στο βορειοδυτικό τμήμα του πλατώματος, χρονολογείται στην περίοδο 475-450 π.Χ. Τα σπίτια ήταν υπόσκαφα, στον χαρακτηριστικό τύπο της περιοχής: τα μεγαλύτερα αποτελούνταν από δύο δωμάτια, συνήθως όμως έχουμε να κάνουμε με μονόχωρες οικίες.

Το εμβαδόν τους κυμαινόταν από 11 έως 40 τ.μ. Ένα οικοδόμημα αποτελούμενο από δύο δωμάτια έχει χαρακτηριστεί ως χώρος λατρείας. Το πάνθεον της πόλης: λατρεύονταν η Δήμητρα και η Κόρη, ο Διόνυσος, η Αφροδίτη, η Κυβέλη, η Άρτεμη, ο Δίας και οι Ήρωες. Η λατρεία του Δία ήταν η σημαντικότερη: αρκετά ακιδογραφήματα του 5ου και του 4ου αι. π.Χ. αναφέρουν το θεό. Μία φορά ο Δίας αναφέρεται ως βασιλεύς: τη λατρεία αυτή τη βρίσκουμε και στην Ολβία. Ευρήματα ειδωλίων περιλαμβάνουν τύπους της Αφροδίτης, της Άρτεμης, ένθρονες θεότητες, σατύρους και γυναικείες κεφαλές. Την αρχαϊκή και πρώιμη κλασική πόλη διαδέχεται η κλασική πόλη, που καταστράφηκε στο 331 π.Χ. από το Ζωπυρίωνα. Η θέση εγκαταλείπεται, στις αρχές του 3ου αι. π.Χ., έπειτα από μια καταστροφή, και οι κάτοικοι καταφεύγουν στην ισχυρή γειτονική πόλη, τον Τύρα.

Όμως, με τη βοήθεια του Αυτοκλή, γιου του Οινιάδος, και ενός Τυρίτη, οι κάτοικοι επέστρεψαν και επανίδρυσαν με επιτυχία την πόλη. Τα αρχαιολογικά κατάλοιπα μαρτυρούν αδιάσπαστη συνέχεια και ευημερία της πόλης από τα μέσα του 5ου έως τον ύστερο 4ο αι. π.Χ. Στα ανατολικά του αρχαιολογικού χώρου ανασκάφηκε το 1972 το νεκροταφείο του Ύστερης Κλασικής και Πρώιμης Ελληνιστικής περιόδου. Το νεκροταφείο του οικισμού της Ρωμαϊκής περιόδου βρίσκεται πλησίον. Περιλαμβάνει και ταφές σκυθικού τύπου. Στις αρχές του 1ου αι. μ.Χ. η πόλη τειχίζεται εκ νέου και διατηρείται ως ένα μέτριου μεγέθους πόλισμα έως τον 3ο αιώνα, οπότε και εγκαταλείπεται. Η ρωμαϊκή πόλη ακμάζει: τα ευρήματα περιλαμβάνουν νομίσματα, αμφορείς και ερυθροβαφήκεραμική.

Η νομισματοκοπία του Νικωνίου είναι επαρκώς γνωστή. Η πόλη έκοψε χάλκινο νόμισμα το δεύτερο τέταρτο του 5ου αι. π.Χ., με μια γλαύκα στον εμπροσθότυπο και την επιγραφή ΣΚ, ΣΚΥ ή ΣΚΥΛ. Τον οπισθότυπο κοσμούσε τετράκτινος τροχός, δελφίνι ή αιχμή βέλους. Οι νομισματικοί αυτοί τύποι μιμούνται τους τύπους της Ολβίας και της Ίστρου, ενώ αποτελούν μαρτυρία για το γεγονός ότι ο Σκύθης βασιλιάς Σκύλης είχε επιβάλει την κυριαρχία του στην πόλη επί ένα διάστημα. Την ίδια εποχή συναντά στην πόλη και πληθώρα επείσακτων νομισμάτων από την Ίστρο, που αποδεικνύει τους ισχυρούς δεσμούς μεταξύ των δύο πόλεων. Την Ελληνιστική περίοδο στην περιοχή κυκλοφορούν και μακεδονικά νομίσματα.

Η Διοσκουριάς (Διοσκωρίας ή Διοσκουρίς) σχετίζεται με την πόλη Σοχούμ της Αμπχαζίας της Γεωργίας. Στα περίχωρα της σύγχρονης πόλης βρέθηκε ελληνικός οικισμός που πιστοποιείται από την ανεύρεση μιας ελληνικής επιτύμβιας στήλης και καύσεων νεκρών της Κλασικής και Ελληνιστικής περιόδου. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι η Διοσκουριάς ταυτίζεται με το Σοχούμ, άλλοι ότι βρίσκεται στο λιμάνι του και άλλοι ότι έχει καταβυθιστεί. Βρισκόταν στις εκβολές του ποταμού Ανθέμου, βόρεια της Κολχίδας, βορειοδυτικά του ποταμού Φάσιδος. Στην Aρχαιότητα, θεωρoύνταν ένα από τα ανατολικότερα σημεία του Εύξεινου Πόντου. Η πόλη συνδέεται με τους Αργοναύτες, αφού φαίνεται ότι πήρε την ονομασία της από τους Διόσκουρους, που έλαβαν μέρος στην Αργοναυτική Εκστρατεία. Ενδέχεται να υπήρχε τοπική λατρεία των θεών. Έχει επίσης προταθεί, χωρίς πειστικά τεκμήρια, ότι οι γλωσσικές ρίζες της ονομασίας βρίσκονται σε ανάλογη τοπική λέξη, που δεν ήταν ελληνική. Η Διοσκουριάς ιδρύθηκε από τους Μιλήσιους (περίπου 540 π.Χ.) και υπήρξε σημαντικός εμπορικός κόμβος έως τον 3ο αιώνα μ.Χ. Κατά τη Ρωμαϊκή και Βυζαντινή περίοδο, φαίνεται ότι ταυτίζεται με τη ΣεβαστούποληΗ Διοσκουριάς ήταν αρχαία ελληνική αποικία, αλλά πιθανόν στην ίδια θέση υπήρχε ελληνικός εμπορικός σταθμός πολύ νωρίτερα. Την μεγαλύτερη ανάπτυξή της παρουσιάζει η πόλη τον 3ο αι. π.Χ., οπότε και παρατηρείται σύγκρουση μεταξύ γηγενών και του ελληνικού πληθυσμού. Στις αρχές του 1ου αι. π.Χ., ήταν μέρος του Βασιλείου του Πόντου και ο Μιθριδάτης Στ΄ τη χρησιμοποίησε για καταφύγιο στην προσπάθειά του να ξεφύγει από τους Ρωμαίους (66-65 π.Χ.), δεδομένου ότι η Διοσκουριάς είχε ταχθεί στο πλευρό του Μιθριδάτη κατά τον πόλεμο. Αυτός είναι και ο λόγος που απόκτησε την αυτονομία της, η οποία εκφράστηκε κυρίως στην κοπή ίδιων νομισμάτων. Με την πτώση του Μιθριδατικού Βασιλείου, οι Ρωμαίοι παραχώρησαν τη Διοσκουριάδα και την ευρύτερη περιοχή της Κολχίδας σε ντόπιους ηγεμόνες.

Οι βασιλείς Πολέμων Α΄ και Πολέμων Β΄, καθώς και η βασίλισσα Πυθοδωρίς, φαίνεται ότι είχαν υπό την κατοχή τους την περιοχή περίπου έως το 79 μ.Χ. Στις αρχές του 2ου αιώνα μ.Χ., βρισκόταν στην κυριαρχία των Ρωμαίων, οπότε και η πόλη μετονομαστηκε σε Σεβαστόπολη προς τιμήν του αυτοκράτορα Οκταβιανού. Πιθανόν ο έλεγχος του Ρωμαίου κυβερνήτη της Καππαδοκίας, του Αππιανού, να εκτεινόταν έως τη Διοσκουριάδα, η οποία είχε τείχος με τάφρο, τουλάχιστον την εποχή του αυτοκράτορα Αδριανού(117-138). Η εξουσία της Ρώμης εκτεινόταν και στις γύρω ημιάγριες και ημιαυτόνομες φυλές.

Η Διοσκουριάς ήταν ιδρυμένη στη γη της κολχικής φυλής των Σανίγων, οι βασιλείς των οποίων αντλούσαν την εξουσία τους από το Ρωμαίο αυτοκράτορα. Η πόλη υπήρχε και τη Βυζαντινή περίοδο.Ανασκαφές σε οικισμούς γύρω από το Σοχούμ έφεραν στο φως μεγάλο αριθμό κεραμικών, χρηστικών αντικειμένων, γεωργικών εργαλείων και όπλων. Ορισμένα είχαν κατασκευαστεί σε τοπικά εργαστήρια. Πολλοί αμφορείς φέρουν στις λαβές τους τη σφραγίδα ΔΙΟΣ-ΚΟΥ, μια συντομογραφία του «Διοσκουριάς» (μέσα 3ου αι. π.Χ.). Οι αμφορείς έχουν εμφανείς επιρροές από τη Σινώπη και την Ηράκλεια και θεωρείται ότι η παραγωγή τους ήταν αποτέλεσμα της ελληνικής επιρροής στην οικονομία και την τέχνη του ανατολικού Εύξεινου Πόντου. Κάποια άλλα από τα αρχαιολογικά ευρήματα ήταν εισαγόμενα προϊόντα από την Αθήνα, τη Θάσο (5ος-4ος αι. π.Χ.) και τη Χίο. Τα ελληνικά αντικείμενα καθώς και νομισματικά ευρήματα υποδηλώνουν την ύπαρξη στενών σχέσεων μεταξύ της πόλης και του ελλαδικού χώρου.

Οι περιοχές του Αιγαίου επί αιώνες προμηθεύονταν από τον Εύξεινο Πόντο τρόφιμα και σκλάβους καθώς και ορισμένα ανατολίτικα προϊόντα που έρχονταν με καραβάνια από την Ασία στον Εύξεινο Πόντο. Ο δρόμος του Καυκάσου από την ενδοχώρα τελείωνε στις πόλεις Φάσις και Διοσκουριάς. Παράλληλα, όμως, ήταν και ένα σημαντικό εμπορικό κέντρο για τις γειτονικές φυλές του Καυκάσου. Ενδεικτικό της σημασίας της πόλης ως εμπορικού κέντρου για πολλές εθνότητες ήταν οι εβδομήντα κατ’ άλλους τριακόσιες ή εκατόν τριάντα διαφορετικές γλώσσες που ακούγονταν στην αγορά της.

Η σύσταση της ψυχήςχωρίζεται σε λογική, θυμικό και επιθυμητικό. Η λογική κυβερνάει τη γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνάει τα συναισθήματα της ψυχής.

Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια πράξη, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε η ψυχή φθάνει σε ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται κακία και δυσαρμονία.

Η αρετή συνεπώς περιέχει τρία στοιχεία: γνώση, δύναμη και προαίρεση.

Η αρετή της λογικής ικανότητας της ψυχής είναι η σοφία, η οποία είναι μια συνήθεια θεώρησης και κρίσης.

Η αρετή του θυμικού μέρους είναι το θάρρος, δηλαδή η συνήθεια να υπομένουμε τα τρομερά πράγματα και να αντιστεκόμα­στε σ’ αυτά.

Η αρετή του επιθυμητικού μέρους είναι η εγκράτεια, δηλαδή η μετριοπάθεια και ο περιορισμός των ηδονών που προέρχονται από το σώμα.

Η αρετή της όλης ψυχής είναι η δικαιοσύνη, γιατί οι άνθρωποι πράγματι γίνονται κακοί είτε μέσω αχρειότητας είτε μέσω ακολασίας είτε μέσω φυσικής αγριότητας. Βλάπτονται μεταξύ τους εξαιτίας της κερδοσκοπίας, της ηδονής ή της φιλοδοξίας.

Η αχρειότητα επομένως ανήκει πιο σωστά στο λογικό μέρος της ψυχής. Ενώ η σύνεση είναι παρόμοια με την καλή τέχνη, η αχρειότητα με την κακή τέχνη που επινοεί τεχνάσματα για να δράσει άδικα.

Η ακολασία ανήκει στο επιθυμητικό μέρος της ψυχής, αφού η εγκράτεια συνίσταται στην καθυπόταξη και η ακολασία στην αποτυχία καθυπόταξης των ηδονών.

Η αγριότητα ανήκει στο θυμικό μέρος της ψυχής, γιατί όταν κάποιος παρακινείται από κακές επιθυμίες, ικανοποιείται όχι όπως αρμόζει σε άνθρωπο αλλά σε ζώο, και αυτό ονομάζεται αγριότητα.

Τα αποτελέσματα αυτών των διαθέσεων προκύπτουν επίσης από τα πράγματα χάρη των οποίων γίνονται.

Η αχρειότητα, προερχόμενη από το λογικό μέρος της ψυχής, καταλήγει σε απληστία.

Το λάθος του θυμικού μέρους είναι η φιλοδοξία, η οποία καταλήγει σε αγριότητα και καθώς το επιθυμητικό μέρος καταλήγει σε ηδονή, αυτό προκαλεί ακολασία.

Όπως οι άδικες πράξεις είναι αποτέλεσμα πολλών αιτιών, το ίδιο και οι δίκαιες πράξεις· γιατί η αρετή είναι από τη φύ­ση της ευεργετική και επικερδής, ενώ η κακία είναι κακοποιός και επιβλαβής.

Αφού όμως ένα μέρος της ψυχής οδηγεί, ενώ το άλλο ακολουθεί και αφού οι αρετές και οι κακίες συνυπάρχουν σε αυτά, είναι φανερό ότι και όσον αφορά τις αρετές, επίσης μερικές ηγούνται και άλλες ακολουθούν, ενώ άλλες είναι σύνθετες.

Εκείνες που ηγούνται, είναι αρετές τέτοιες, ό­πως η σοφία· εκείνες που ακολουθούν είναι αρετές τέ­τοιες, όπως το θάρρος και η εγκράτεια· και στις σύνθετες περιλαμβάνεται η δικαιοσύνη.

Οι αρετές λοιπόν συνυπάρχουν στα πάθη, έτσι ώστε μπορούμε να αποκαλέσουμε αυτά τα τελευταία ύλη των πρώτων.

Από τα πάθη το μεν ένα είναι εκούσιο και το άλλο ακούσιο·  η ηδονή είναι εκούσια και ο πόνος ακούσιος.

Οι άνθρωποι που διαθέτουν πολιτικές αρετές αυξάνουν και μειώνουν αυτά, οργανώνοντας τα άλλα μέρη της ψυχής σύμφωνα με εκείνο που κατέχει λογική. Το επιθυμητό σημείο αυτής της προσαρμογής είναι ότι η διάνοια δεν θα πρέπει να εμποδίζεται στην εκτέλεση του κατάλληλου έργου της, ούτε από έλλειψη ούτε από υπερβολή.

Προσαρμόζουμε το λιγότερο αγαθό σε εκείνο που είναι περισσότερο αγαθό και στον κόσμο κάθε μέρος που είναι πάντα παθητικό, υφίσταται χάριν εκείνου το οποίο πάντα κινείται.

Στην ένωση των όντων το θηλυκό υφίσταται χάριν του αρσενικού, γιατί αυτό το τελευταίο σπέρνει, γεννώντας μια ψυχή, ενώ το πρώτο μεταβιβάζει επίσης ύλη σε εκείνο το οποίο γεννιέται.

Στην ψυχή το άλογο υφίσταται χάριν του λογικού μέρους.

Η οργή και η επιθυμία οργανώνονται σε σχέση με το πρώτο μέρος της ψυχής· η πρώτη σαν ένας δορυφόρος και φύλακας του σώματος, η δεύτερη σαν ένας παρασκευαστής και χορηγός κάθε αναγκαίου.

Η διάνοια, όντας εδραιωμένη στην ανώτερη κορυφή του σώματος και έχοντας μια θέα εκείνου που είναι από όλες τις μεριές λαμπερό και διαφανές, διερευνά τη σοφία των αληθινών όντων. Αυτή είναι πράγματι η φυσική λειτουργία της, να διερευνά και να κατέχει την αλήθεια και να ακολουθεί εκείνα τα όντα που είναι πιο έξοχα και σεβαστά από την ίδια. Γιατί η γνώση των θείων και πιο σεβαστών πραγμάτων είναι η αρχή, η αιτία και ο κανόνας της ανθρώπινης ευδαιμονίας.

Οι αρχές όλων των αρετών είναι τρεις: γνώση, δύναμη και προαίρεση.

Η γνώση πράγματι είναι εκείνη μέσω της οποίας συλλογιζόμαστε και διαμορφώνουμε μια κρίση των πραγμάτων η δύναμη είναι μια ορισμένη φυσική ρώμη από την οποία αντλούμε την υπόσταση μας και η οποία χαρίζει σταθερότητα στις πράξεις μας· και η προαίρεση είναι, θα λέγαμε, το χέρι της ψυχής το οποίο μας ωθεί να προσεγγίσουμε και να οικειοποιηθούμε τα πράγματα.

Η ψυχή χωρίζεται στη λογική, το θυμικό και το επιθυμητικό.

Η λογική ικανότητα κυβερνά τη γνώση, το θυμικό σχετίζεται με την παρόρμηση και το επιθυμητικό κυβερνά θαρραλέα τα συναισθήματα της ψυχής.

Όταν αυτά τα τρία μέρη ενώνονται σε μια δράση, εκδηλώνοντας μια σύνθετη ενέργεια, τότε προκύπτει στην ψυχή ομολογία και αρετή. Όταν ο στασιασμός τα χωρίζει, τότε εμφανίζεται δυσαρμονία και κακία.

Όταν η λογική ικανότητα επικρατεί του άλογου μέρους της ψυχής, τότε προκύπτει καρτερία και εγκράτεια· καρτερία, όταν κατεχόμεθα από πόνους και  εγκράτεια, όταν κατεχόμεθα από ηδονές.

Αλλά όταν τα άλογα μέρη της ψυχής επικρα­τούν του λογικού μέρους, τότε προκαλείται μαλθακότητα και ακράτεια· μαλθακότητα, γιατί αποφεύγουμε το μόχθο και α­κράτεια, γιατί μας υπερνικούν οι ηδονές.

Όταν όμως επικρα­τεί το καλύτερο μέρος της ψυχής, το κατώτερο ελέγχεται· το πρώτο οδηγεί και το δεύτερο ακολουθεί, ενώ και τα δυο συναινούν και συνομολογούν και τότε σε ολόκληρη την ψυχή γεννιέται η αρετή και η τέλεια αγαθότητα.

Επίσης, όταν το επιθυμητικό μέρος της ψυχής ακολουθεί τη λογική, τότε γεν­νιέται η σωφροσύνη όταν αυτό συμβαίνει με το θυμικό, τότε γεννιέται η ανδρεία και όταν λαμβάνει χώρα σε όλα τα μέρη της ψυχής, τότε προκύπτει η δικαιοσύνη.

Η δικαιοσύνη είναι εκείνη η οποία χωρίζει όλες τις κακίες και όλες τις αρετές της ψυχής μεταξύ τους. Η δικαιοσύνη είναι σαν ένα σύστημα και οργάνωση των μερών της ψυχής και τέλεια και υπέρτατη αρετή· σε αυτήν περιέχεται το καθετί, ενώ τα άλλα αγαθά της ψυχής δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς αυτήν. Γι’ αυτό και η δικαιοσύνη κατέχει μεγάλη δύναμη τόσο μεταξύ των θεών, όσο και μεταξύ των ανθρώπων. Περιέχει το δεσμό μέσω του οποίου συνδέεται ολόκληρο το σύμπαν και επίσης εκεί­νον μέσω του οποίου συνδέονται οι θεοί και οι άνθρωποι. Μεταξύ των ουράνιων θεών ονομάζεται θέμις και μεταξύ των χθονίων ονομάζεται Δίκη, ενώ μεταξύ των ανθρώπων ονομάζεται Νόμος. Αυτά δεν είναι παρά σύμβολα και σημεία που υποδηλώνουν ότι η δικαιοσύνη είναι η υπέρτατη αρετή.

Αλλά η αλήθεια διαπιστώνεται και από τα ονόματα:

όταν η λογική της ψυχής μειονεκτεί αυτή η διάθεση ονομάζεται αφροσύνη

όταν μειονεκτεί το θυμικό, ονομάζεται θρασύτη­τα ή δειλία· όταν μειονεκτεί το επιθυμητικό, ακράτεια.

Όταν πάλι αμβλύνεται η λογική, το ονομάζουμε αφροσύνη· όταν οξύνεται, θράσος·

όταν αμβλύνεται το επιθυμητικό, το ονο­μάζουμε φιληδονία· όταν οξύνεται, ακολασία και συνολικά ο συνδυασμός όλων, όταν δεν γίνεται με ορθολογισμό, ονομά­ζεται κακία.

Αν αυτή η κακία προκαλείται από κάτι συγκεκρι­μένο, αποκαλείται ανοησία· αν προκαλείται από φόβο, δειλία· αν από ηδονές, ακολασία· αν από κερδοσκοπία, αδικία.

Συνεπώς η αρετή, όταν συνίσταται στο συλλογισμό και την κρίση, ονομάζεται φρόνηση·

όταν συνίσταται στην αντοχή φοβερών πραγμάτων, ονομάζεται θάρρος·

όταν συνίσταται στην καταστολή των ηδονών, ονομάζεται εγκράτεια·

και ό­ταν σχετίζεται με την αποφυγή της βλάβης των άλλων, ονο­μάζεται δικαιοσύνη.

Η υπακοή συνεπώς στην αρετή, σύμφω­να με την ορθή λογική, και η παρέκκλιση από αυτήν, αντίθετα προς την ορθή λογική, τείνουν η μεν προς την κοσμιότητα, η δε προς το αντίθετο της. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι. Δεν απαιτεί ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση, όντας ό­πως θα έπρεπε να είναι.

Το μη δέον είναι δυο ειδών: η υπερ­βολή και η έλλειψη.

Η υπερβολή είναι η περίσσεια του δέο­ντος και η έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος.

Η αρετή όμως είναι η κατοχή του δέοντος. Έτσι είναι ταυτόχρονα α­κρότητα και μεσότητα. Είναι μεσότητα, επειδή βρίσκεται α­νάμεσα στην υπερβολή και την έλλειψη· είναι ακρότητα, ε­πειδή δεν δέχεται ούτε αύξηση ούτε μείωση, όντας ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι.

Αφού όμως η αρετή του ήθους έχει σχέση με τα πάθη, από τα οποία υπέρτατα είναι η ηδονή και η λύπη, είναι φανερό ότι η αρετή δεν συνίσταται στην εκρίζωση των παθών της ψυχής, της ηδονής και της λύπης, αλλά στην εναρμόνιση τους. Γιατί ούτε η υγεία, που είναι ένας καλός συγκερασμός των σωμα­τικών δυνάμεων, έγκειται στην αφαίρεση του ψυχρού και του θερμού, του υγρού και του ξηρού, αλλά στον κατάλληλο και συμμετρικό συγκερασμό τους. Γιατί η υγεία είναι μια συμμε­τρία όλων αυτών. Παρόμοια στη μουσική η αρμονία δεν βρί­σκεται στην εξαίρεση του υψηλού και του χαμηλού τόνου, αλλά στον κατάλληλο συνδυασμό τους. Γιατί όταν αυτοί οι ήχοι συνταιριάζονται, τότε προκύπτει συμφωνία και η παρα­φωνία αποκλείεται. Επίσης το αρμονικό συνταίριασμα του θερμού και του ψυχρού, του υγρού και του ξηρού, προκαλεί υγεία και καταστρέφει την ασθένεια. Έτσι και στην ψυχή όταν συνταιριάζεται το θυμικό και το επιθυμητικό, τότε οι κακίες και τα άλλα πάθη εξαφανίζονται και δημιουργούνται οι αρε­τές και τα καλά ήθη.

Το σπουδαιότερο χαρακτηριστικό της ηθικής αρετής είναι η προαίρεση στα καλά. Γιατί η λογική και η δύναμη είναι δυνατόν να χρησιμοποιηθούν και χωρίς την αρετή, η προαίρεση όμως είναι αδύνατον. Γιατί η προαί­ρεση δείχνει την ποιότητα του ήθους.

Όταν η λογική επιβάλλεται πάνω στην παρόρμηση και στο συναίσθημα, τότε δημιουργεί εγκράτεια και καρτερία. Όταν όμως η λογική εκθρονίζεται από το άλογο μέρος της ψυχής, τότε προκαλείται ακράτεια και μαλθακότητα. Αυτές οι διαθέ­σεις της ψυχής είναι ημιτελείς αρετές και ημιτελείς κακίες. Γιατί είναι μεν υγιής η λογική, νοσεί όμως το άλογο μέρος της ψυχής. Και όσο η παρόρμηση και το συναίσθημα ελέγχο­νται και καθοδηγούνται από το λογικό μέρος της ψυχής, προ­κύπτουν οι αρετές, η εγκράτεια και η καρτερία. Όμως όταν αυτό επιτυγχάνεται με τη βία και όχι εκούσια, τότε προκα­λούνται κακίες.

Γιατί η αρετή πρέπει να κάνει τα δέοντα όχι με λύπη αλλά με ευχαρίστηση.

Όταν πάλι η παρόρμηση και το συναίσθημα υπερτερούν της λογικής, προκαλούν μαλθακότητα και ακράτεια και προκύπτουν κακίες. Όταν τα πάθη υποχωρούν με λύπη και έχοντας επίγνωση της αμαρτίας, γιατί το μάτι της ψυχής είναι υγιές, τότε δεν έχουμε κακία. Είναι συνεπώς φανερό ότι η αρετή πρέπει εκούσια να εκτελεί τα δέοντα, γιατί το ακούσιο συνοδεύεται από τη λύπη και το φόβο, ενώ το εκούσιο δεν γίνεται χωρίς ευχαρίστηση και φιλοφροσύνη.

Αυτά λοιπόν επιβεβαιώνονται και από την αιτία της διαίρεσης. Η γνώση και η αντίληψη των πραγμάτων είναι στοιχεία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η δύναμη ανήκει στο άλογο μέρος, του οποίου στοιχείο είναι το να μην μπορείς να υπομένεις τους μόχθους ή να εξουσιάζεις τις ηδονές. Ενώ η προαίρεση υπάρχει και στα δυο, δηλαδή στο λογικό και στο άλογο μέρος της ψυχής, γιατί συστατικά της είναι η διάνοια και η όρεξη (κλίση,πόθος) και η διάνοια είναι λειτουργία του λογικού μέρους της ψυχής, ενώ η όρεξη του αλόγου. Συνε­πώς κάθε αρετή έγκειται στην αμοιβαία προσαρμογή των με­ρών της ψυχής, ενώ το εκούσιο και το προαιρετικό είναι οπωσδήποτε στοιχεία της αρετής.

Γενικά επομένως η αρετή είναι κάποια αρμονική συνένωση των άλογων μερών της ψυχής με το λογικό.

Και η συνένωση αυτή επιτυγχάνεται μέσω της αποδοχής του ορίου του δέο­ντος στην ηδονή και στη λύπη.

Γιατί η αληθινή αρετή δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η συνήθεια του δέοντος. Το δέον είναι αυτό που πρέπει να είναι και το μη δέον αυτό που δεν πρέπει να είναι. Το μη δέον όμως έχει δυο είδη· την υπερβολή και την έλλειψη. Υπερβολή είναι το περισσότερο του δέοντος και έλλειψη είναι το λιγότερο του δέοντος. Αφού όμως το δέον είναι αυτό ακριβώς που πρέπει να είναι, μπορεί να βρί­σκεται στο άκρο και στο μέσον. Βρίσκεται στο άκρο, γιατί δεν χρειάζεται ούτε προσθήκη ούτε αφαίρεση ενώ στο μέσον βρίσκεται, επειδή είναι μεταξύ της υπερβολής και της έλλειψης.

Το δέον και το μη δέον έχουν μεταξύ τους την ίδια σχέ­ση που έχει το ίσο με το άνισο, το συντεταγμένο με το άτακτο και τα δυο αυτά είναι το πεπερασμένο και το άπειρο. Έτσι τα μέρη του ανίσου έχουν ένα λόγο προς το μέσον και όχι μεταξύ τους. Για παράδειγμα, αμβλεία γωνία λέμε τη γωνία που είναι μεγαλύτερη από την ορθή, ενώ οξεία λέμε εκείνη που είναι μικρότερη από την ορθή. (Σε έναν κύκλο) μεγαλύτερη είναι η ευθεία από τις ακτίνες που σύρονται από το κέντρο. Και μακρότερη ημέρα είναι εκείνη που είναι μεγαλύτερη από την ημέρα της ισημερίας. Επίσης, η υπερβολική θερμότητα ή ψυχρότητα προκαλεί ασθένειες. Το θερμότερο είναι το περισσότερο του κανονικού και το ψυχρότερο είναι το λιγότερο του κανονικού.

Η ίδια αναλογία ισχύει και σχετικά με την ψυχή και τη διάθεση της. Η θρασύτητα, για παράδειγμα, είναι μια υπερβολή του δέοντος στην αντιμετώπιση των δυσκολιών, ενώ η δειλία είναι η έλλειψη του δέοντος. Ασωτία πάλι είναι η υπερβολή του δέοντος στις χρηματικές δαπάνες, ενώ φιλαργυρία είναι η έλλειψη του. Οργή είναι η υπερβολή του δέοντος στην ορμή του θυμού, ενώ αναισθησία είναι η αντίστοιχη έλλειψη. Η ίδια αναλογία υπάρχει και στις άλλες διαθέσεις της ψυχής.

Αφού λοιπόν η αρετή είναι η συνήθεια του δέοντος, πρέπει να είναι και η μεσότητα των παθών, δηλαδή να μην είναι ούτε χωρίς πάθη, ούτε με έντονα πάθη. Γιατί η απόλυτη έλλειψη πάθους κάνει την ψυχή χωρίς παρόρμηση και ενθουσιασμό για το καλό, ενώ τα έντονα πάθη την κάνουν ακαταλόγιστη. Το πάθος λοιπόν πρέπει να ακολουθεί την αρετή, όπως η σκιά και το περίγραμμα των εικόνων στη ζωγραφική. Γιατί η ζωντάνια και η λεπτότητα και η μίμηση του φυσικού πετυχαίνονται κυρίως με τις σκιάσεις και τον κατάλληλο συνδυασμό των χρωμάτων. Τα πάθη της ψυχής είναι κάτι ζωντανό και ενυπάρχουν στην παρόρμηση και στον ενθουσιασμό της φυσικής αρετής.

Γιατί η αρετή γεννιέται με τα πάθη και αναπτύσσεται μαζί με αυτά, όπως η ωραία αρμονία παράγεται από τον οξύ και το βαρύ ήχο, και το εύκρατο παράγεται από το θερμό και το ψυχρό και το ισόρροπο από το βαρύ και το ελαφρύ. Δεν πρέπει επομένως να αφαιρέσουμε τα πά­θη της ψυχής και κάτι τέτοιο δεν είναι ωφέλιμο, αλλά πρέπει να τα συνταιριάξουμε με τη λογική σύμφωνα με τις απαιτήσεις του δέοντος και του μετρίου.

Στη συλλογή του «Ηθικά» ο Πλούταρχοςαναζητά την εφαρμογή της αρετής στην πρακτική πλευρά της ζωής.

Στους «Περί σαρκοφαγίας» λόγους του μάλιστα προβληματίζεται έντονα. Προφανώς απαυδημένος από τα ελληνορωμαϊκά συμπόσια αναρωτιέται πώς γίνεται – έχοντας στη διάθεσή μας τέτοια νόστιμη ποικιλία από φρούτα, λαχανικά και καρπούς – να θέλουμε με το ζόρι να νοστιμίσουμε τη ματωμένη σάρκα ενός ζώου «σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα τη γεύση του αίματος» για να μπορέσουμε να τη φάμε.

Οι απόψεις του για την κρεατοφαγία είναι... ωμές και σοκαριστικές...

Τι ονομάζουμε λιχουδιά;

«...εγώ απορώ τι έπαθε και τι ένιωθε ο πρώτος άνθρωπος και ακούμπησε το στόμα του σε αίμα σκοτωμένου πλάσματος, πλησίασε τα χείλη του σε σάρκα πεθαμένου ζώου και, παραθέτοντας σε τραπέζι μπαγιατεμένα πτώματα, ονόμασε λιχουδιές και νοστιμιές τα μέρη που λίγο πριν βρυχούνταν, μιλούσαν, κινούνταν και έβλεπαν. Πώς τα μάτια του άντεξαν να δουν αίμα πλασμάτων που σφάζονταν, γδέρνονταν, διαμελίζονταν, πώς η όσφρησή του άντεξε την αποφορά, πώς η σκέψη του μιάσματος δεν απέτρεψε τη γλώσσα να αγγίζει ξένα έλκη και να απολαμβάνει τους χυμούς και τα υγρά θανάσιμων τραυμάτων».

Πού είναι τα κοφτερά δόντια σου;

«Το ότι δεν είναι στη φύση του ανθρώπου να τρώει κρέας φαίνεται κατ'αρχάς από την κατασκευή του σώματος. Πράγματι το ανθρώπινο σώμα δε μοιάζει με κανενός ζώου από όσα έχουν φτιαχτεί για να τρώνε κρέας: Δεν υπάρχουν προτεταμένα χείλη, μυτερά νύχια, κοφτερά δόντια, γερό στομάχι και θερμή πνοή ικανή να μετατρέψει και να επεξεργαστεί τα βαριά συστατικά του κρέατος. Έτσι η φύση με τα λεία δόντια, το μικρό στόμα, τη μαλακή γλώσσα και την αδυναμία της πνοής για πέψη αποκλείει τη σαρκοφαγία».

Σκότωσε ο ίδιος αυτό που θέλεις να φας...

«Αν υποστηρίζεις ότι είσαι φτιαγμένος για τέτοιου είδους τροφή, πρώτα σκότωσε ο ίδιος αυτό που θέλεις να φας, από μόνος σου, χωρίς να χρησιμοποιήσεις κοπίδι, ρόπαλο ή πελέκι. Αντίθετα, όπως οι λύκοι, οι αρκούδες και τα λιοντάρια σκοτώνουν μόνα τους τα ζώα που τρώνε, σκότωσε με δάγκωμα βόδι ή με το στόμα γουρούνι, ξέσκισε αρνί ή λαγό και πέσε πάνω του να το φας όσο είναι ακόμα ζωντανό, όπως κάνουν εκείνα».

Εξαπατημένη γεύση

«Αν περιμένεις να βρεθεί νεκρό αυτό που τρως (και η παρουσία ψυχής σε κάνει να ντρέπεσαι στο να φας τη σάρκα), τότε γιατί τρως το άψυχο πηγαίνοντας ενάντια στη φύση; Ωστόσο ούτε άψυχο και νεκρό το τρώνε όπως είναι, αλλά το βράζουν, το ψήνουν, το μεταβάλλουν με φωτιά και χημικές ουσίες αλλοιώνοντας, μετατρέποντας και σβήνοντας με μύρια καρυκεύματα τη γεύση του αίματος, ώστε το γευστικό όργανο (σ.σ. η γλώσσα, ο ουρανίσκος) να εξαπατηθεί και να δεχτεί ό,τι του είναι ξένο».

Με μέλι και μυρωδικά

«Εμείς όμως είμαστε τόσο λεπτεπίλεπτοι (μολονότι μολύνουμε τα χέρια μας με αίμα), ώστε αποκαλούμε το κρέας προσφάγι κι έπειτα χρειαζόμαστε άλλα συμπληρώματα για το ίδιο το κρέας, ανακατεύοντας λάδι, κρασί, μέλι, ψαρόζουμο, ξίδι μαζί με μυρωδικά από τη Συρία και την Αραβία, σαν να ενταφιάζουμε πράγματι νεκρό».

Μελετώντας την πορεία της Φιλοσοφίας στον Ελληνικό κόσμο, συναντάμε μεγάλες προσωπικότητες που με τη σκέψη και το έργο τους χάραξαν βαθιά την Ιστορία του Πολιτισμού και επέδρασαν στη διαμόρφωσή του χιλιάδες χρόνια μετά την εποχή τους.

Ανάμεσα σ'αυτούς συγκαταλέγονται ο Πλάτωνας και ο Αριστοτέλης, δύο πραγματικοί γίγαντες της διανόησης και του πνεύματος, που συνδέθηκαν στενά μεταξύ τους, δίδαξαν μεγάλες αλήθειες, αναγνωρίστηκαν και τιμήθηκαν από τις μεταγενέστερες γενιές μέχρι και σήμερα για την προσφορά τους.

Στα έργα τους συναντάμε πολλά κοινά σημεία στις απόψεις τους για τη ζωή, τον άνθρωπο, την ηθική, κάτι που άλλωστε είναι φυσικό εφόσον συνδέθηκαν μεταξύ τους ως Δάσκαλος και Μαθητής. Συναντάμε όμως και κάποιες διαφορές στην αντίληψή τους για τον Κόσμο, την πολιτική και τη θέση της γυναίκας στην κοινωνία.

Οι διαφορές μεταξύ των δύο φιλοσόφων

Ο Πλάτωνας γεννήθηκε το 428 π.Χ. στην Αθήνα. Οι γονείς του κατάγονταν από αριστοκρατική γενιά. Έτσι η μόρφωσή του ήταν προσεγμένη. Από τα νεανικά του χρόνια εκδήλωσε το ενδιαφέρον για την πολιτική και τα όσα συνέβαιναν στην Αθήνα. Όταν ήταν 20 ετών, γνώρισε το μετέπειτα δάσκαλό του, Σωκράτη, κοντά στον οποίο έμεινε για 8 χρόνια, μέχρι και το θάνατό του.

Με τον Σωκράτη ανέπτυξε μία ιδιαίτερη σχέση ως μαθητής του, καθώς η διδασκαλία του επηρέασε με αποφασιστικό τρόπο τη διαμόρφωση του εσωτερικού κόσμου του Πλάτωνα. Ο Πλάτωνας φρόντισε, μετά το θάνατο του δασκάλου του, να διασώσει και να μεταδώσει τις διδασκαλίες και τη μεγαλειώδη φυσιογνωμία του, γράφοντας τους γνωστούς σωκρατικούς διαλόγους.

Όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, μετά από πολλά ταξίδια, ίδρυσε το 387 π.Χ. στην Αθήνα μία φιλοσοφική Σχολή κοινοβιακού χαρακτήρα, την οποία ονόμασε Ακαδημία προς τιμή του ήρωα Ακάδημου.

Εκεί δίδαξε για 40 ολόκληρα χρόνια, ως το θάνατό του, σύμφωνα με τα ιδανικά του και με το σωκρατικό πνεύμα.Η Ακαδημία αναδείχθηκε στον ελλαδικό χώρο σε έναν καταλυτικό φορέα γνώσης και διαμόρφωσης σημαντικών προσωπικοτήτων της εποχής και ανέδειξε πολλά μεγάλα ονόματα στον τομέα της φιλοσοφίας και επιστήμης. Ένα από αυτά ήταν ο Αριστοτέλης.

Ο Αριστοτέλης γεννήθηκε στα Στάγειρα της Χαλκιδικής το 384 π.Χ.Ο πατέρας του ήταν φημισμένος γιατρός, γεγονός που πιθανόν επηρέασε το ενδιαφέρον του γιού του για τη βιολογία και τη φυσική.
Στην Ακαδημία του Πλάτωνα μπήκε σε ηλικία 18 ετών και έμεινε σ'αυτήν 19 χρόνια, μέχρι και το θάνατο του δασκάλου του. Ανέπτυξε μαζί του στενή σχέση και σεβασμό προς το πρόσωπό του, αλλά διαφώνησε και διαφοροποιήθηκε σε μεγάλο βαθμό πάνω σε ορισμένες ιδέες και θέσεις του.

Γι'αυτό και λέγεται ότι ο Πλάτωνας τον αποκαλούσε "πόλο", δηλαδή πουλάρι που κλωτσάει τη μητέρα του στην κοιλιά μόλις γεννηθεί.Οι διαφωνίες των δύο μεγάλων φιλοσόφων είναι ένα θέμα που αξίζει να μελετήσει κανείς. Ας δούμε όμως πιο συγκεκριμένα τα σημεία στα οποία είχαν διαφορετική θεώρηση.

Σημείο πρώτο: Η Θεωρία των Ιδεών

Το πρώτο κύριο και βασικό σημείο διαφωνίας τους ήταν η αντίληψή τους για τον Κόσμο. Ο Πλάτωνας πίστευε ότι πίσω από τον κόσμο των αισθήσεων και της Ύλης υπήρχε μία άλλη πραγματικότητα, την οποία ονόμαζε "Κόσμο των Ιδεών". Σ'αυτόν τον κόσμο υπάρχουν και βρίσκονται τα καλούπια, οι αιτίες, τα πρότυπα όλων των πραγμάτων και φαινομένων που αντιλαμβανόμαστε μέσω των αισθήσεων γύρω μας.

Όλα είναι φτιαγμένα με βάση μία διαχρονική μορφή, που παραμένει αιώνια και σταθερή παρά τις μεταβολές που ο χρόνος επιφέρει στα πάντα. Αυτές οι διαχρονικές μορφές μοιάζουν να είναι τα πρωταρχικά στοιχεία της φύσης, κάτι σαν διανοητικά και αφηρημένα σχήματα που διαμορφώνουν τα φυσικά φαινόμενα και που ο αριθμός τους είναι συγκεκριμένος.

Ο Αριστοτέλης από τη μεριά του είχε εντελώς αντίθετη άποψη. Γι'αυτόν ο Πλάτωνας είχε αναποδογυρίσει την πραγματικότητα. Συμφωνούσε στο ότι ο φυσικός κόσμος διέπεται από μεταβλητότητα, παροδικότητα και φθορά. Αλλά οι «ιδέες» του Πλάτωνα γι'αυτόν δεν είναι οι αρχικές μορφές των πραγμάτων, αλλά είναι ένα κατασκεύασμα της λογικής του ανθρώπου, που δημιουργείται μέσα από την εμπειρία. Δηλαδή η ιδέα μας για το άλογο σχηματίζεται από τη λογική μας, αφού έχουμε δει και συγκρίνει μέσα στη φύση ένα μεγάλο αριθμό αλόγων και έχουμε καταλήξει σ'εκείνα τα χαρακτηριστικά που είναι κοινά σε όλα, πέρα από τις διαφορές τους.

Αυτό το σύνολο κοινών χαρακτηριστικών είναι η ιδέα ή «μορφή», όπως την αποκαλούσε ο Αριστοτέλης, η οποία δεν προϋπάρχει σε κάποιον ειδικό κόσμο, αλλά συναντάται μέσα στο καθετί.Για τον Πλάτωνα η ύψιστη πραγματικότητα βρίσκεται στον Κόσμο των Ιδεών και των Αρχετύπων.

Για τον Αριστοτέλη η ύψιστη πραγματικότητα βρίσκεται σ'αυτό που αντιλαμβανόμαστε με τις αισθήσεις μας. Για τον Πλάτωνα όλα όσα βλέπουμε γύρω μας είναι αντανακλάσεις άλλων πραγμάτων, που υπάρχουν στον Κόσμο των Ιδεών-κι επομένως και μέσα στην ψυχή του ανθρώπου. Για τον Αριστοτέλη όσα υπάρχουν μέσα στην ψυχή του ανθρώπου είναι αντανακλάσεις των πραγμάτων και των αντικειμένων του φυσικού κόσμου.

Σημείο δεύτερο: Η Πολιτική

Ένα άλλο σημαντικό σημείο διαφωνίας μεταξύ των δύο φιλοσόφων είναι η θεώρησή τους για το ποιός είναι ο καλύτερος τρόπος (πολίτευμα) διακυβέρνησης ενός κράτους. Στο έργο του Αριστοτέλη «Πολιτικά» και στο έργο του Πλάτωνα «Πολιτεία» εκφράζονται οι πολιτικές τους θέσεις με αρκετές κοινές, αλλά και διαφορετικές αντιλήψεις.

Ο Πλάτωνας μιλάει για την ιδανική Πολιτεία, που είναι ιδανική επειδή κυβερνάται με το πολίτευμα της «αριστοκρατίας», δηλαδή κυβερνάται από ένα σύνολο ανθρώπων που ξεχωρίζουν για τη σοφία, τη γνώση, την αρετή, τη δικαιοσύνη και την ικανότητα διακυβέρνησης των πολιτών.Ο κάθε πολίτης μέσα σ'αυτήν έχει μία σημαντική θέση, που είναι σύμφωνη με τη φύση, τις ικανότητες και το έργο που έχει αναλάβει να προσφέρει ανάλογα με τις κλίσεις του.

Έτσι μπορεί να ανήκει στην τάξη των αρχόντων (κυβερνήτες), στην τάξη των φυλάκων - πολεμιστών (υπερασπιστές της ασφάλειας της πόλης από επιθέσεις) και στην τάξη των γεωργών, εμπόρων, τεχνιτών (αυτοί που διασφαλίζουν τα μέσα που χρειάζεται η πόλη για να διατηρηθεί ζωντανή και να επιβιώσει).

Οι τάξεις αυτές είναι συμβολικές περισσότερο παρά πραγματικές, και δεν σχηματίζονται με βάση κοινωνικο/οικονομικά ή επαγγελματικά κριτήρια. Σχετίζονται με τα τέσσερα στοιχεία της Φύσης (γη, νερό, αέρας, φωτιά), που αντιστοιχούν σε χαρακτηριστικά της ανθρώπινης φύσης. Οπότε, ο κάθε πολίτης ανήκε σε μία από αυτές τις τάξεις σύμφωνα με τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του και ανάλογα με την εκπαίδευση που χρειαζόταν να πάρει, προκειμένου να καλλιεργήσει τον χαρακτήρα, το πνεύμα και γενικά τον εσωτερικό του κόσμο.

Κατά τον Αριστοτέλη, οι πολίτες χωρίζονται με βάση οικονομικά κριτήρια σε τάξεις γεωργών, τεχνιτών και εμπόρων, ενώ κοινωνικά χωρίζονται σε φτωχούς, πλούσιους και μεσαίους. Από τη σχέση που έχουν μεταξύ τους οι φτωχοί και οι πλούσιοι θα διαμορφωθεί η μορφή του πολιτεύματος.

Οι φτωχοί συνήθως είναι περισσότεροι από τους πλούσιους. Ανάλογα με το πώς είναι μοιρασμένη η δύναμη και με το πού αυτή συγκεντρώνεται, καθορίζεται και το είδος του πολιτεύματος, που μπορεί να έχει τρεις μορφές: μοναρχία ή βασιλεία (ένας κυβερνά), αριστοκρατία (λίγοι κυβερνούν) ή δημοκρατία (πολλοί κυβερνούν).

Για να μην ξεπέσουν και αλλοιωθούν αυτές οι πολιτειακές μορφές σε τυραννία, ολιγαρχία και οχλοκρατία αντίστοιχα, θα πρέπει σκοπός των αρχόμενων να είναι το κοινό καλό και όχι το συμφέρον του ενός ή των λίγων. Η προτίμηση του Αριστοτέλη στρέφεται στη «Μέση Πολιτεία», δηλαδή σ'αυτό που σήμερα κατανοούμε ως δημοκρατικό πολίτευμα, όπου η μεσαία τάξη εξασφαλίζει την ισορροπία ανάμεσα στους φτωχούς και τους πλούσιους και κρατά το κέντρο βάρους στη μέση στις μεταξύ τους συγκρούσεις.

Σημείο τρίτο: Η εικόνα της γυναίκας

Ένα άλλο σημείο διαφοροποίησης των δύο γιγάντων είναι οι απόψεις τους για τη γυναίκα. Η θέση που ο Πλάτωνας δίνει σ'αυτήν μέσα στην Πολιτεία του είναι ισάξια με αυτήν του άντρα. Πίστευε ότι οι γυναίκες μπορούν να κυβερνήσουν εξίσου καλά με τους άντρες, επειδή η σωφροσύνη, η λογική, η ανδρεία, η αρετή δεν είναι θέμα φύλου, αλλά ψυχής, εκπαίδευσης και μόρφωσης.

Τόνιζε ότι μία πολιτεία που δεν δίνει παιδεία στις γυναίκες της, «μοιάζει με τον άνθρωπο που δεν εξασκεί και δε γυμνάζει παρά μονάχα το δεξί του χέρι» (Ο Κόσμος της Σοφίας, J. Gaarder).Αντίθετα ο Αριστοτέλης θεωρεί τη γυναίκα υποδεέστερη του άντρα, καθώς πιστεύει ότι σε σχέση μ'αυτόν κάτι της λείπει και ότι είναι ένας «ατελής άντρας».

Κατά τη διαδικασία της αναπαραγωγής, επειδή η γυναίκα έχει έναν παθητικό ρόλο (δέχεται) και ο άντρας έναν ενεργητικό (δίνει), το παιδί κληρονομεί μόνο τις ιδιότητες του άντρα (κάτι που όπως γνωρίζουμε σήμερα δεν ισχύει).Η εικόνα και θεώρηση του Αριστοτέλη για τις γυναίκες υιοθετήθηκε στον Μεσαίωνα, όπου η γυναίκα υποβαθμίστηκε, θεωρήθηκε πηγή του κακού και του πονηρού και περιορίστηκε στον αναπαραγωγικό της ρόλο μόνο.

Παρά τις διαφωνίες που υπάρχουν ανάμεσα στον Πλάτωνα και τον Αριστοτέλη, είναι σημαντικό να τονιστεί ότι συναντάμε και «συμφωνίες», δηλαδή κοινά σημεία. Και οι δύο μιλούν για την ψυχή και τη σημασία της για τον άνθρωπο, και οι δύο τονίζουν πως η ευτυχία είναι συνώνυμο της αρετής και των υψηλών αξιών και ιδανικών, και οι δύο μας υπενθυμίζουν ότι σκοπός ενός Κράτους θα πρέπει να είναι το καλό και η καλλιέργεια όλων των πολιτών του.

Σίγουρα όμως διαπιστώνουμε ότι τόσο ο σοφός Πλάτων όσο και ο λογικός Αριστοτέλης δίνουν πολλές χρήσιμες και σημαντικές απαντήσεις σε ερωτήματα και προβληματισμούς της σημερινής εποχής, γι'αυτό και μπορούν να είναι ταυτόχρονα σύγχρονοι αλλά και διαχρονικοί.

Η σειρά «ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΡΕΙΑ ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ» παρουσιάζει το επεισόδιο «ΣΑΜΟΣ ΕΝΑ ΝΗΣΙ ΓΕΜΑΤΟ ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ», ξυπνώντας μνήμες αλλοτινών καιρών και ένα παρελθόν γεμάτο μύθους και ιστορίες. Ένα νησί γνωστό για το κρασί και τις προσωπικότητες που παρείχε στην ελληνική ιστορία, όπως τον Πυθαγόρα και τον Αίσωπο.

Πραγματοποιεί περιήγηση στα Αρχαία ερείπια και μνημεία δοξασμένου παρελθόντος. Επίσης, παραθέτει πληροφορίες για το Ευπαλίνειο όρυγματο οποίο αποτελεί ένα μηχανικό έργο αξεπέραστο στην ιστορία της μηχανικής τεχνολογίας και τεκμήριο του υψηλού επίπεδου τεχνογνωσίας των Ελλήνων μηχανικών του 6ου π. Χ. αιώνα και αφορά τη διάνοιξη του αγωγού ύδρευσης διαμέσου του όρους ΑΜΠΕΛΟΣ, για την υδροδότηση της πρωτεύουσας της Σάμου.

Η ξενάγηση ολοκληρώνεται προβάλλοντας το γραφικό λιμάνι, το οποίο διαθέτει τη μόνη μαρίνα του νησιού, και έχει διατηρήσει τα παραδοσιακά του σπίτια και αρχοντικά. Η εκπομπή πλαισιώνεται με αναφορά σε ιστορικές φιγούρες και μυθικά πρόσωπα, προβάλλοντας την ιστορία του νησιού που παραμένει ζωντανή μέσα στους αιώνες.

ΕΛΕΥΣΙΝΙΑ ΜΥΣΤΗΡΙΑ, ΙΠΤΑΜΕΝΑ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΑ

Ελευσίνια μυστήρια, Αισχύλος, ιπτάμενα αντικείμενα και άλλες αναφορές... Για να δούμε καταρχάς τι μας λέει ο μύθος του Τριπτόλεμου με την θεά Δήμητρα. Πρόκειται για έναν μύθο των Ελευσινίων Μυστηρίων, σύμφωνα με τον οποίο η θεά Δήμητρα μετά από μία περιπλάνηση με το ιπτάμενο πύρινο άρμα της, που εσύρετο από φτερωτούς δράκοντες, προσγειώθηκε στην "αγέλαστο πέτρα"στην Ελευσίνα.

Ύστερα παρέδωσε το ίδιο αυτό φτερωτό άρμασε έναν από τους τέσσερις βασιλείς της Ελευσίνας, τον Τριπτόλεμο, ο οποίος έφυγε πετώντας, και απουσίασε γα πολλά χρόνια με σκοπό να διδάξει και σε άλλους λαούς την τέχνη της σποράς, του σίτου και του θερίσματος των χωραφιών.

Είναι σκανδαλιστικά παρόμοια η τοπωνυμία της περιοχής (Ελευσίς) με την λέξη "έλευσις", που θα μπορούσε κάλλιστα να υποδηλώνει την έλευση της θεάς Δήμητρας με το ιπτάμενο άρμα της. Επιπλέον το εκπολιτιστικό έργο το οποίο ανέλαβε να φέρει σε πέρας ο Τριπτόλεμος με τα μέσα που του παρείχε η θεά, καταγράφεται και σε μυθολογίες άλλων λαών.

Μεταφέρουμε χαρακτηριστικά από το βιβλίο του Γουίλ Ντιράν (Wil Durant) "Η ιστορία και ο πολιτισμός της Κίνας"την μαρτυρία της Κινεζικής παράδοσης: "... Πριν έρθουν οι ουράνιοι Βασιλείς, οι άνθρωποι στην Κίνα ζούσαν σαν τα ζώα. Σκεπάζονταν με δέρματα ζώων, τρέφονταν με ωμό κρέας και δεν ήξεραν τον πατέρα τους... Όταν ήρθε ο Φου Χι, με την βοήθεια μιας πολύ μορφωμένης βασίλισσας, έμαθε στον λαό τον γάμο, την μουσική, τα γράμματα, και την ζωγραφική.

Τους έμαθε επίσης να ψαρεύουν με δίκτυα και να καλλιεργούν τον μεταξοσκώληκα...Μετά τον θάνατο του Φου Χι, το έργο του το συνέχισε ο Σενγκ Μουγκ. Αυτός βρήκε το αλέτρι, τη γεωργία, το εμπόριο, την Ιατρική επιστήμη, και το πως να θεραπεύονται οι άνθρωποι με τα βότανα..."

Παραστάσεις του άρματος με τους φτερωτούς δράκοντεςέχουμε σε ένα πλήθος από αρχαία αγγεία. Ένα τέτοιο άρμα συναντάμε και στην τραγωδία του Ευριπίδη "Μήδεια", πάνω στο οποίο αποχωρεί στο τέλος του έργου η τραγική παιδοκτόνος. Αυτού του είδους οι σκηνοθετικές παρεμβάσεις προξενούν την περιέργεια, αφού η θεατρική τους απόδοση ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για την εποχή και σίγουρα θα προξενούσε πολλά προβλήματα.

Η εμμονή των δημιουργών και ιδιαίτερα του Αισχύλου στην χρήση (στο θέατρο) φτερωτών αρμάτων, ιπταμένων ανθρώπων και ζώων, αλλά και περιέργων ενδυμάτων με χαρακτηριστικούς τους περίφημους κοθόρνους (μεγάλες μπότες που θυμίζουν έντονα αυτές των σημερινών αστροναυτών), υποδηλώνει την επιθυμία των τραγωδών να γίνει πιστή καταγραφή των μύθων ή τουλάχιστον την προσπάθεια να περάσουν εμμέσως στο κοινό κάποιες κρυφές αλήθειες (χωρίς η μία περίπτωση να αναιρεί την άλλη).

Στην τραγωδία του Αισχύλου "Προμηθέας Δεσμώτης"βλέπουμε τον Ωκεανό και τις κόρες του να έρχονται στον Προμηθέα οδηγώντας "με την θέληση, χωρίς χαλινούς"ένα "τετράσκελο πουλί".

Στα αποσπάσματα που σώθηκαν από την τραγωδία "Σφίγγα"τον βλέπουμε να μιλάει για ένα "πουλί πού 'χει νυχάτο χέρι, το πολεμικό, με το κοντάρι", ενώ στον "Αγαμέμνονα"είναι χαρακτηριστική η εντολή: "τα σκυλιά, τα τολμηρά, όπου πετάνε στον αγέρα άφησε".

Η πιθανή εμμονή του Αισχύλου να αποκαλύψει με συμβολισμούς στους θεατές κάποια μυστικά, ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΞΗΓΗΣΕΙ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΕΡΑΤΕΙΟ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΤΗΓΟΡΙΑ ΟΤΙ ΑΝΕΒΑΖΕΙ ΕΠΙ ΣΚΗΝΗΣ ΤΑ ΜΥΣΤΙΚΑ ΤΩΝ ΕΛΕΥΣΙΝΙΩΝ ΜΥΣΤΗΡΙΩΝ, ΚΑΙ ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΕΞΙΧΝΙΑΣΤΗ ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ ΤΟΥ.

Είναι πολλές οι αναφορές των μύθων για τα ηλιακά άρματα με τα οποία ταξίδευαν διάφοροι ήρωες, με χαρακτηριστικότερο τον μύθο του ταξιδιού του Φαέθωνος.

Ακόμη οι αναφορές σε αστρονομικά θέματα, διαφόρων μυημένων στα μυστήρια φιλοσόφων, ξεπερνούν τα όρια των γνώσεων, που κατά την συμβατική ιστορία θα έπρεπε να έχουν. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του Σωκράτη στον "Φαίδωνα"του Πλάτωνα, όπου μιλάει για την σφαιροειδή μορφή της Γης, την περιγράφει πώς φαίνεται από ψηλά, και λέει ότι αυτό που εμείς βλέπουμε για ουρανό δεν είναι ο πραγματικός, αλλά όταν βγούμε έξω από αυτόν (έξω από την ατμόσφαιρα) βλέπουμε την πραγματική του εικόνα.

Οι πληροφορίες περί καρκίνουυπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα».

Το αξιόλογο βιβλίο του Καθηγητού-Ακαδημαϊκού Αριστ. Κούζη, (1872-1961), Ο καρκίνος παρά τοις αρχαίοις Έλλησιν ιατροίς, Αθήνα 2004, το οποίο είχε κυκλοφορήσει πριν από εκατό και πλέον χρόνια, πρόσφατα το επανεκδώσαμε, ώστε να γίνει προσιτό σε εκείνους που θα ήθελαν να γνωρίσουν τις γνώσεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρών: Ιπποκράτους, Γαληνού, Αρεταίου, Ρούφου του Εφεσίου, Διοσκουρίδου, Αρχιγένους, Φιλόξενου, ΄Αντύλλου, Ορειβασίου, Παλλαδίου, Αετίου, Παύλου Αιγινήτου, Θεοφάνους Νόννου, Μιχαήλ Ψελλού, Συμεώνος Σήθη και Ιωάννου Ακτουαρίου. Στο πλαίσιο της ενημέρωσης αυτής στη συνέχεια θα παρατεθούν συνοπτικά μερικά στοιχεία που επιλέχθηκαν και τα οποία θα είναι δυνατόν να δώσουν στον αναγνώστη μία γεύση του πλούτου των γνώσεων τους.

Οι πληροφορίες περί καρκίνου υπάρχουν από τότε που έχουμε ιατρικά κείμενα, δηλ. από τη εποχή του Ιπποκράτους και μετά, αν και παλαιότερα είχαν γραφεί ιατρικά κείμενα όπως μας πληροφορεί ο Σωκράτης «πολλά γαρ των ιατρών έστι συγγράμματα», (Ξενοφώντος, Απομνημονεύματα Δ, β, 10).

Ενδιαφέρον έχει να αναφέρουμε σχετικά με την ονοματολογία ότι οι αρχαίοι ιατροί έδωσαν στη νεοπλασία το όνομα «καρκίνος» από την εξωτερική του μορφή. Συγκεκριμένα ο Γαληνός (΄Εκδ. G.C. Kuehn, Γαληνού ΄Απαντα, Λειψία, 1826, τόμ. ΧΙ, σελ. 140) σημειώνει ότι όπως στο ζώο καρκίνο (κάβουρα) τα πόδια του είναι εκατέρωθεν του σώματός του, κατά τον ίδιο τρόπο στον μαστό της γυναικός από τον παρά φύσιν όγκο οι φλέβες είναι διογκωμένες και καταφανείς, που παρομοιάζονταν με τα πόδια του καβουριού. Και έκτοτε ο όρος αυτός γενικεύθηκε για όλες τις νεοπλασίες του σώματος και χρησιμοποιείται από όλους τους αρχαίους ΄Ελληνες ιατρούς, ενώ παράλληλα απαντάται και ο όρος καρκίνωμα. Οι όροι αυτοί έφθασαν μέχρι τις ημέρες μας και καθιερώθηκαν στην διεθνή ιατρική ορολογία.

Σχετικά με τα είδη του καρκίνου, σημειώνεται ότι διακρίνονται με διαφορετικές ορολογίες: στον κρυπτό και τον επιφανειακό, τον «εν τω βάθει» και τον «επιπολής», τον «ανέλκωτο» και τον «ηλκωμένο», τον «σύμφυτον» και «μη σύμφυτον» καρκίνον, δηλ. τον επίκτητο.

Όσον αφορά την αιτιολογία του καρκίνουαυτή ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις της εποχής περί χυμών, που πρέσβευαν. Συγκεκριμένα υποστήριζανοι αρχαίοι Ελληνες ιατροί ότι ο καρκίνος προέρχονταν από τη «μέλαινα χολή» και το «μελαγχολικό χυμό». Εάν η κάθαρση του περιττώματος αυτού, που γίνονταν στον σπλήνα, δεν ήταν καλή τότε η περίσσεια αυτού του χυμού ήταν δυνατόν να δημιουργήσει καρκίνο. Και ανάλογα με την δριμύτητα του «μελαγχολικού χυμού» θα δημιουργούνταν ο ανέλκωτος ή ο μεθ'έλκους καρκίνος. Επί πλέον παράγοντες στη δημιουργία του καρκίνου αναφέρονται η «κακοχυμία», η «δυσκρασία», και η δίαιτα.

Ο καρκίνος κατά τους αρχαίους Έλληνες συγγραφείςείχε διάφορο μέγεθος, «από οφθαλμού ιχθύων μέχρι πέπονος», όπως σημειώνεται από τον Ορειβάσιο ( έκδ. Daremberg, τόμ. IV, σελ. 18), με επιφάνεια ανώμαλη και οχθώδη και σκληρή κατά κανόνα σύσταση και με χροιά μελανώτερη από τα φλεγμαίνοντα μέρη, όπως χαρακτηριστικά σημειώνει ο Γαληνός (G.C. Kuehn, τόμ. VII, σελ. 720).

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον παρουσιάζει το γεγονός ότι οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί είχαν παρατηρήσει την μεγάλη ανάπτυξη του αγγειακού συστήματος στους όγκους, οι οποίοι «και κεκιρσωμένας έχων τας πέριξ φλέβας»,όπως χαρακτηριστικά σημειώνει εκτός των άλλων ιατρών και ο Αέτιος στον 16ο Λόγο του, (έκδ. Σκεύου Ζερβού, σελ. 60).

Ο εντοπισμός του καρκίνου σημειώνουν ότι είναι δυνατόν να γίνει σε κάθε μέρος του σώματος, αλλά όμως τονίζουν ότι ο συχνότερος εντοπισμός είναι στο γυναικείο μαστό και στη μήτρα. Ο Γαληνός σχετικά γράφει: «Οι καρκινώδεις όγκοι εν άπασι τοις μορίοις γίνονται. Μάλιστα δε τοις τιτθοίς (μαστοίς) των γυναικών», (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧV, σελ. 331).

Για την συμπτωματολογία του καρκίνουενδιαφέροντα είναι αυτά που έχουν γράψει στα κείμενά τους οι αρχαίοι ιατροί. Είναι δυνατόν η έναρξη του καρκίνου να είναι λανθάνουσα, να προκαλεί αβλυχρά και ήπια συμπτώματα, αλλά επίσης και μεγάλα, ισχυρά και σαφή, όπως σημειώνει ο Γαληνός. (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. Χ, σελ. 976). Μάλιστα ο Ιπποκράτης είχε παρατηρήσει ότι κατά την έναρξη του καρκίνου οι ασθενείς αισθάνονται μία πικρία στο στόμα, «καρκίνου γενομένου το στόμα πικραίνεται» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΙΙΙ, σελ. 466) και συνοδεύεται από ανορεξία.

Κατά την εξέταση του ασθενούς είχαν παρατηρήσει ότι ο καρκινωματώδης όγκος όταν ήταν ψηλαφητός ήταν σκληρός στην αφή, ανώμαλος στο σχήμα, προσφυόμενος στους περιβάλλοντας ιστούς με διεύρυνση των φλεβών και όχι θερμός και μερικές φορές με έλκη. Προκαλεί διόγκωση και σκλήρυνση των παρακειμένων λεμφαδένων και δεν συνοδεύεται από πυρετό. Άλλο σύμπτωμα χαρακτηριστικό του καρκίνου κατά τους αρχαίους ιατρούς ήταν ο πόνος, όπως ιδιαίτερα τονίζει ο Παύλος ο Αιγινήτης «καρκίνος εστίν όγκος επώδυνος» (έκδ. Briau, σελ. 210) και η αιμορραγία.

Επισημαίνουμε ότι ο Αριστ. Κούζης στη σημαντική αυτή μελέτη του για τις αντιλήψεις περί καρκίνου των αρχαίων Ελλήνων ιατρώνκάνει και μία ιδιαίτερη διάκριση του όρου «σκίρρος», που απαντάται στα αρχαία ιατρικά κείμενα, με τον σύγχρονο όρο «σκίρρος», τονίζοντας ότι οι παλαιοί ιατροί με τον όρο σκίρρο θεωρούσαν τις χρόνιες φλεγμονές με σκλήρυνση των ιστών, τις κιρρώσεις των σπλάχνων και τους καλοήθεις όγκους.

Η πρόγνωση του καρκίνου κατά του αρχαίους ήταν χειρίστη. «Ολέθρια τα καρκινώδεα» τονίζει ο Αρεταίος όπως επίσης και ο Αέτιος ότι ο καρκίνος είναι «δυσίατος ή ανίατος» με τελική έκβαση το θάνατο.

Όσον αφορά τη θεραπευτική αγωγή την οποία ακολουθούσαν οι αρχαίοι ΄Ελληνες ιατροί στον καρκίνο, παρατηρούμε ότι στα πρώτα στάδια αναπτύξεώς του εφάρμοζαν θεραπεία με διάφορα βοηθήματα και φάρμακα και σε περίπτωση αποτυχίας επακολουθούσαν τη χειρουργική θεραπεία.

Τα βοηθήματα που εφάρμοζαν ήταν σύμφωνα με τις αντιλήψεις περί αιτίου του καρκίνου, τον μελαγχολικό χυμό του αίματος, που δημιουργούσε τον καρκίνο και γι'αυτό ακολουθούσαν πρακτικές ώστε να μειωθεί ο πλεονάζον αυτός αιτιοπαθολογικός χυμός με την κάθαρση, τη φλεβοτομία και τα φάρμακα.

Όπως σημειώνουν οι συγγραφείς τα θεραπευτικά αυτά μέσα είχαν αποτέλεσμα ιδιαίτερα κατά τα πρώτα στάδια του καρκίνου. Χαρακτηριστικά σημειώνει ο Ορειβάσιος ότι «δυνατόν μην τους αρχομένους καρκίνους κωλύειν αύξεσθαι καθαίροντας τον μελαγχολικόν χυμόν πριν εν τω πεπονθότι μορίω στηριχθήναι», (έκδ. Bassemaker-Daremberg, τόμ. V, σελ. 346).

Πολλές ήταν οι φαρμακευτικές ουσίες, σκευασίες και τα θεραπευτικά σχήματα, που χρησιμοποιούνταν για τον καρκίνο, δηλωτικό και αυτό του ανιάτου του καρκίνου. Ας μνημονευθούν μερικές από αυτές που χρησιμοποιούσαν, όπως τα βότανα ασκληπιάς, ακαλύφη ή κνίδη, αριστολοχία, δρακοντία, ερύσιμον, ερέβινθος, ελλέβορος, ερίκης καρπός, ελατήριον ή σίκυς άγριος στρύχνου χυλός και επίθυμον. Επίσης ως αντικαρκινικά φάρμακα χρησιμοποιούνταν οι ποτάμιοι καρκίνοι, η καδμεία, ο λιθάργυρος, ο μόλυβδος και η χαλκίτις.

Στις περιπτώσεις που αποτύγχανε η θεραπεία με τις φαρμακευτικές ουσίες και τα βοηθήματα τότε οι αρχαίοι Έλληνες ιατροί κατέφευγαν στη χειρουργική θεραπεία του καρκίνου. Βέβαια για τους «κρυπτούς», δηλ. τους εν τω βάθει καρκίνους ακολουθούσαν την προτροπή του Ιπποκράτους ο οποίος στους «Αφορισμούς», Τμήμα ΄Εκτο, 38, τονίζει ότι είναι καλλίτερο να μην θεραπεύονται διότι με την αρχή της θεραπείας οι άρρωστοι πεθαίνουν γρήγορα.

Ο Γαληνός συνιστούσε την χειρουργική θεραπεία μόνον για τους επιπολής καρκίνους και μάλιστα κατορθώνοντας να τους εκτέμνει με τις ρίζες τους μέχρι τους υγιείες ιστούς, «πάσης μεν χειρουργίας εκκοπτούσης όγκον παρά φύσιν ο σκοπός εστιν εν κύκλω πάντα όγκον περικόψαι, καθ ά τω κατά φύσιν έχοντι πλησιάζει» (έκδ. G. C. Kuehn, τόμ. ΧVΙΙΙ, Α, σελ. 60 και ΧΙ, σελ. 141).

Πριν από την χειρουργική θεραπεία χορηγούνταν τα κατάλληλα φάρμακα για την κάθαρση του μελαγχολικού χυμού και στη συνέχεια αφαιρούνταν ο όγκος «ξυραφίοις πεπυρωμένοις ομού τέμνουσι και διακαίουσιν», ένα είδος δηλ. θερμοκαυτήρος, ώστε να αποφεύγεται η αιμορραγία από τα αγγεία.Ακολουθούσε μετά μία υγιεινή τονωτική διατροφή, γυμναστική και αναληπτική αγωγή για την ευχυμία του σώματος.

Συμπερασματικά μπορούμε να ισχυρισθούμε ότι οι αρχαίοι Έλληνες Ιατροί όχι μόνο έδωσαν το όνομα «καρκίνος» στη νοσολογική αυτή οντότητα της νεοπλασματικής κακαοηθείας, αλλά επί πλέον διέκριναν την αιτιολογία και καθόρισαν την συμπτωματολογία, τον εντοπισμό, τη μορφολογία, τις εκδηλώσεις, την πρόγνωση και τη θεραπευτική αγωγή, φαρμακευτική και χειρουργική του καρκίνου.

Ήταν μέσο για τον εξευτελισμό των γυναικών που μιλούσαν πολύ και την χρησιμοποιούσαν οι σύζυγοι για την γκρίνια. Το κουτσομπολιό, είναι μια συνήθεια που έχει ξεχωριστή ιστορία. Δεν ξέρουμε πώς ξεκίνησε, ούτε αν «θεραπεύεται».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι κάνει μεγάλο κακό και μπορεί να καταστρέψει τις ανθρώπινες σχέσεις με μια μόνο φράση!

Μπορεί στη σημερινή εποχή, να μένει ατιμώρητο, δεν ισχύει όμως το ίδιο και για την εποχή του Μεσαίωνα, που είχαν εφεύρει ακόμα και ειδική «συσκευή εξευτελισμού» για τις κυρίες με τη μακριά γλώσσα!

Το ονόμασαν το «χαλινάρι του κουτσομπολιού». Ήταν ένα μέσο για τον δημόσιο εξευτελισμό της εκάστοτε κουτσομπόλας και όχι μόνο. Στον Μεσαίωνα, τιμωρούσαν ακόμα και τις γυναίκες που μιλούσαν πολύ δυνατά και ακατάπαυστα. Η χρήση του όμως, με το πέρασμα των χρόνων, εξυπηρέτησε και στην τιμωρία των λεγομένων μαγισσών. Σε εκείνη την περίπτωση όμως, η συσκευή παρέμενε ισοβίως στο κεφάλι της γυναίκας.

Το «χαλινάρι του κουτσομπολιού» ήταν μια σιδερένια κατασκευή, που την φορούσαν στο κεφάλι της γυναίκας. Ήταν έτσι φτιαγμένη που πίεζε την άκρη της γλώσσας προς τα κάτω. Με τον τρόπο αυτό γινόταν δύσκολη έως αδύνατη, όχι μόνο η ομιλία, αλλά και η διαδικασία του φαγητού. Το καμπανάκι στην κορυφή του, είχε σκοπό να γίνεται αντιληπτή με την παραμικρή κίνηση η ύπαρξη της… κουτσομπόλας!

Το χαλινάρι χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στη Σκωτία του 1500, ενώ την ίδια εποχή ξεκίνησαν να το χρησιμοποιούν και στην Αγγλία. Στη Σκωτία, η χρήση της συσκευής γινόταν με την παραμικρή αφορμή, ακόμα και από τους συζύγους. Όταν μια κυρία, είχε αδυναμία στην γκρίνια και τον καυγά, ο αγανακτισμένος σύζυγος είχε το δικαίωμα να την καταγγείλει και να την «συνετίσει» με το «χαλινάρι του κουτσομπολιού».

Λιθογραφία του 1885, που απεικονίζει μια «κουτσομπόλα» ή μια «γκρινιάρα σύζυγο», να φοράει το «χαλινάρι του κουτσομπολιού»!Σε σπάνιες περιπτώσεις, είχε χρησιμοποιηθεί και στους άντρες.

Ένας νταής ή ένας συκοφάντης τιμωρούνταν με τον συγκεκριμένο τρόπο. Στην πιο εξελιγμένη μορφή της αυτή η συσκευή, είχε και και μια ακίδα στο σημείο όπου εφάρμοζε η γλώσσα. Έτσι, σε περίπτωση που προσπαθούσε, λίγο παραπάνω να μιλήσει η γλώσσα αποκτούσε μια τρύπα με επώδυνο τρόπο.

Οι Σκοτσέζοι όμως προτίμησαν, αντί για ακίδα, να τοποθετήσουν μια αιχμηρή άκρη. Με τον τρόπο αυτό, η γλώσσα δεν τραυματιζόταν απλά – αλλά κοβόταν στην άκρη. Η μεγάλη έξαρση ήταν τον 16ο και 17ο αιώνα.

«Το χαλινάρι του κουτσομπολιού», στο μουσείο της Σκωτίας. Αίθουσα Kelvingrove Art Gallery, στη Γλασκόβη.

Κατά τη διάρκεια του 1500, την ίδια συσκευή δημιούργησαν και οι Γερμανοί. Στη Σκοτία όμως ανήκουν τα πρωτεία, όχι μόνο στην χρήση αλλά και στον τρόπο που διαπόμπευαν τους… υπερβολικά φλύαρους! Αφού φορούσαν το χαλινάρι, έπρεπε να περάσουν από τα πιο κεντρικά σημεία, για να δουν όλοι το πρόσωπο αλλά και το λόγο όπου υπέστη την τιμωρία. Όπως γινόταν περίπου με τα τέντι μποϋς, στην Αθήνα του ’60.

Χρησιμοποιούταν συχνά στα πτωχοκομεία. Σε γυναίκες που φώναζαν ή μάλωναν πολύ η μια με την άλλη, για το ποια θα φάει λίγο παραπάνω. Ενώ, το 1800 έπαψε η χρήση του οριστικά. Παρόλα αυτά το κουτσομπολιό επέζησε…

Πηγή: xorisorianews.gr

Ο ορείχαλκος, το μυθικό μέταλλο που σύμφωνα με τον Πλάτωνα, προέρχεται από τη θρυλική πόλη της Ατλαντίδας, ανακτήθηκε με τη βοήθεια των επιστημόνων από το πλοίο που ναυάγησε ανοικτά της Σικελίας, πριν από 2.600 χρόνια.

Μέχρι στιγμής έχουν ανασυρθεί 47 ράβδοι του μετάλλου και είναι η πρώτη φορά που εντοπίζεται σε τόσο μεγάλη ποσότητα, ενώ η σύνθεσή του αποκαλύφθηκε μετά από αναλύσεις X-ray.

Στο ναυάγιο ανακαλύφθηκαν επίσης δύο κορινθιακές περικεφαλαίες, που εκτιμάται πως χρησιμοποιήθηκαν από τα μέλη του πλοίου ως αμυντική προστασία σε ενδεχόμενες επιθέσεις των πειρατών. Ένα δεύτερο σενάριο, αναφέρει ότι οι περικεφαλαίες αυτές επρόκειτο να δοθούν ως προσφορά στους Θεούς, σημειώνει ο Σεμπαστιάνο Τούσα, ένας αρχαιολόγος που συμμετέχει στις έρευνες.

Το πλοίο φέρεται να ναυάγησε στο ταξίδι από την Ελλάδα προς την Τζέλα της Σικελίας, μία πλούσια και καλλιτεχνική πόλη της αρχαιότητας.

«Προφανώς χτυπήθηκε από μία ξαφνική καταιγίδα και ναυάγησε ενώ ήταν έτοιμο να δέσει στο λιμάνι», δήλωσε ο Τούσα.

Στις 4 Μαρτίου 1827 ο Γεώργιος Καραϊσκάκηςαποκρούει επίθεση του Κιουταχή στο Κερατσίνι, περιοχή βόρεια του Πειραιά, και του προξενεί βαρύτατες απώλειες. Η μάχη αυτή υπήρξε μία από τις λαμπρότερες νίκες του «γιου της καλογριάς».

Κατά τη διάρκεια της πολιορκίας της Ακρόπολης από τους Τούρκους το 1827, ο Καραϊσκάκης, από την Ελευσίνα όπου βρισκόταν, θεώρησε αναγκαίο να καταλάβει το Κερατσίνι κι από ‘κει να ανοίξει δρόμο προς την Ακρόπολη διαμέσου του ελαιώνα της Αθήνας για να ενισχύσει τους πολιορκημένους.

Πίστευε ότι η διαδρομή αυτή θα του εξασφάλιζε την προστασία του στρατού του από το εχθρικό ιππικό, ενώ έχοντας ως ορμητήριο το παραθαλάσσιο Κερατσίνι θα μπορούσε να εφοδιάζονται ευκολότερα οι δυνάμεις του από τα πλοία.

Στις 3 Μαρτίου 1827 έφθασε με τον στρατό του εκεί και οργάνωσε το σχέδιό του. Ο επικεφαλής της πολιορκίας της Ακρόπολης, Κιουταχής, μόλις πληροφορήθηκε την άφιξη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι, έσπευσε με 800 άνδρες του να κατασκοπεύσει τις κινήσεις τους. Κατέλαβε ένα λόφο στο νότιο ύψωμα του Κορυδαλλού, που τότε οι Αθηναίοι ονόμαζαν λόφο του Σαρδελά, κι έστησε δύο κανόνια. Την ίδια ημέρα ενεπλάκη σε αψιμαχίες με τους άνδρες του Καραϊσκάκη, χωρίς κάποιο αποτέλεσμα.

Την επομένη, 4 Μαρτίου, επανέλαβε την επίθεση με πολύ ισχυρότερη δύναμη, που την αποτελούσαν, σύμφωνα με ορισμένους απομνημονευματογράφους, 3.000 πεζοί και 400 ιππείς (άλλες πηγές αναφέρουν μεγαλύτερο αριθμό: 4.000 πεζούς και 2.000 ιππείς). Αρχικά στράφηκε σ’ ένα οχυρωμένο μετόχι, που το υπερασπίζονταν ο Τούσας Μπότσαρης, ο Γαρδικιώτης Γρίβας και ο Νικόλαος Κασομούλης, με τους λιγοστούς άνδρες τους. Αφού το κανονιοβόλησε, ετοιμάστηκε γύρω στο μεσημέρι για την τελική έφοδο.

Βλέποντας ο Καραϊσκάκης την κρισιμότητα της κατάστασης, επιχείρησε αντιπερισπασμό, τον οποίο όμως αντιλήφθηκε ο Κιουταχής και χώρισε τις δυνάμεις του στα δύο.

Η ηρωική αντίσταση των υπερασπιστών του μετοχίου καθήλωσε τους Τούρκους, οι οποίοι αργότερα αναγκάστηκαν να τραπούν σε φυγή, όταν εμφανίστηκε το ιππικό του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, που τους προξένησε βαρύτατες απώλειες.

Λίγο αργότερα έφθασαν ενισχύσεις από την Καστέλα, ολοκληρώνοντας την ήττα του Κιουταχή.

Οι απώλειες των Τούρκων ήταν σημαντικές για τη δύναμη που παρέταξαν. Οι νεκροί ανήλθαν σε 300 και οι τραυματίες σε 500 άνδρες. Οι Έλληνες έχασαν 3 άνδρες, ενώ τραυματίστηκαν περί τους 25.

Ο Μακρυγιάννης αναφέρει στα «Απομνημονεύματά» του ότι οι υπερασπιστές της Ακρόπολης, βλέποντας από μακριά την εξέλιξη της μάχης, βγήκαν και χτυπήθηκαν με τους πολιορκητές. Η πληροφορία αυτή, σύμφωνα με τους ιστορικούς, φαίνεται υπερβολική, γιατί οι Αθηναίοι δεν ήταν δυνατό να έχουν ακριβή αντίληψη της μάχης στο Κερατσίνι. Ωστόσο, η αναφορά του Μακρυγιάννη απηχεί το κλίμα γενικής ευφορίας και του αναπτερωμένου ηθικού των Ελλήνων, μετά τη μεγάλη νίκη του Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι.

Πηγή: sansimera.gr

Ποιοι ήθελαν τον Καραϊσκάκη νεκρό; - Τα τελευταία λόγια του – Ο ύποπτος ρόλος των Τσορτς και Κόχραν – Η καταστροφική μάχη του Ανάλατου

Ένα από τα σκοτεινότερα και τραγικότερα γεγονότα της Επανάστασης του 1821 είναι αναμφίβολα ο -τουλάχιστον περίεργος και ανεξήγητος κατά πολλούς – θάνατος του Γεώργιου Καραϊσκάκη, του θρυλικού «γιου της καλόγριας».

ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΠΡΙΝ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Η πτώση του Μεσολογγίου (Απρίλιος 1826) αποτέλεσε μεγάλο πλήγμα για την Επανάσταση στη Δυτική Στερεά. Ο Κιουταχής, αρχηγός των τουρκικών δυνάμεων, στις αρχές Αυγούστου 1826 κατέλαβε την Αθήνα, η φρουρά της οποίας αποσύρθηκε στην Ακρόπολη. Στις κρίσιμες αυτές στιγμές, η ελληνική κυβέρνηση αναγόρευσε τον Γ. Καραϊσκάκη γενικό αρχηγό της Στερεάς Ελλάδας. Με απανωτές νίκες, ο μεγάλος Ρουμελιώτης οπλαρχηγός περιόρισε τους Τούρκους στη Βόνιτσα, τη Ναύπακτο και το Μεσολόγγι.

Στην Αττική όμως, τα πράγματα ήταν άσχημα. Ο Κιουταχής επέμενε να καταλάβει την Ακρόπολη, η φρουρά της οποίας, λόγω των συνεχών βομβαρδισμών και των επιδημικών ασθενειών, βρισκόταν σε δυσχερή θέση.

Η κυβέρνηση, θεωρώντας ότι μόνο ο Καραϊσκάκης μπορούσε να αναστρέψει την κατάσταση, του έδωσε εντολή να μεταβεί στην Αττική. Ο Καραϊσκάκης, αφού άφησε φρουρές στη Ρούμελη, έφτασε στην Ελευσίνα στις 28/2/1827, προερχόμενος από το Δίστομο. Είχε μαζί του 1.000 – 1.500 «νηστικούς και ανυπόδητους πολεμιστές» (Νίκος Γιαννόπουλος : 1821 – ΟΙ Μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία).

Σύντομα, όμως, οι άνδρες του ενισχύθηκαν σημαντικά. Παράλληλα, η δράση του ατμόπλοιου «Καρτερία», του Φραγκίσκου Άστιγξ, οι αποστολές χρημάτων κι εφοδίων από τους φιλελληνικούς κύκλους Ευρώπης και Η.Π.Α. και η άφιξη πολλών φιλελλήνων, τόνωσαν το ηθικό των Ελλήνων.

Στην Ελευσίνα συγκεντρώθηκαν περίπου 1.500 άνδρες από τη νότια Ελλάδα, ενώ οι υπόλοιποι προέρχονταν από Μικρά Ασία, Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρο, Κρήτη και Επτάνησα. Μόνο ένας οπλαρχηγός του διαμετρήματος του Καραϊσκάκη μπορούσε να επιβάλει πειθαρχία στο στράτευμα αυτό, κάτι που έγινε.

Στη μάχη του Κερατσινίου (4/3/1827), οι Τούρκοι έπαθαν πανωλεθρία. Είχαν 300 νεκρούς και 500 τραυματίες, ενώ οι Έλληνες μόνο 3 νεκρούς και γύρω στους 25 τραυματίες.

Στις 21 Μαρτίου έγινε μία αμφίρροπη μάχη στο Δαφνί, στην οποία σκοτώθηκαν, μεταξύ άλλων, ο Σουλιώτης Β. Δαγκλής και τρεις υπασπιστές του Γενναίου Κολοκοτρώνη. Στη μάχη αυτή διακρίθηκε ο Βούλγαρος Καραγεώργης, που εξόντωσε μόνος του πολλούς ιππείς.

Εν τω μεταξύ, από τις αρχές Μαρτίου βρίσκονταν στην Ελλάδα οι Βρετανοί Τσορτς και Κόχραν, μετά από πρόσκληση της κυβέρνησης και ανέλαβαν ο πρώτος αρχιστράτηγος και ο δεύτερος «πρώτος Στόλαρχος πασών των Ναυτικών Δυνάμεων της Ελλάδος». Ο Καραϊσκάκης, αν και αυτό μάλλον δεν ήταν αναμενόμενο λόγω του εκρηκτικού χαρακτήρα του, δέχθηκε τους διορισμούς αυτούς.

Οι Βρετανοί έγιναν δεκτοί με ενθουσιασμό. Έφεραν μαζί τους 20.000 λίρες ως βοήθεια και κατάφεραν να κατασιγάσουν τα οξυμένα κομματικά πάθη. Ο μεν Τσορτς, παλιός γνώριμος και φίλος πολλών αγωνιστών του ’21 (από τα ελληνικά τάγματα της Επτανήσου, που είχε οργανώσει το 1814), είχε καλές προθέσεις, αλλά δεν είχε τη στόφα ηγέτη που εμπνέει. Ο Φίνλεϊ γράφει ότι «ξεσήκωσε οργή και δυσαρέσκεια». Ο Κόχραν, από την άλλη, με περγαμηνές από τους αγώνες για ανεξαρτησία λατινοαμερικάνικων χωρών, ήταν παρορμητικός αλλά ακατάλληλος για τις κρίσιμες αυτές περιστάσεις.

Στις 6 Απριλίου έφτασαν στη Σαλαμίνα και την επόμενη μέρα, συναντήθηκαν μα τον Καραϊσκάκη στο Κερατσίνι, όπου είχε μεταφέρει το στρατόπεδό του. Πρότειναν γενική επίθεση κατά του Κιουταχή και ελευθέρωση των πολιορκημένων στην Ακρόπολη. Ο Καραϊσκάκης αντέδρασε και αντιπρότεινε να ενταθεί ο αποκλεισμός των δυνάμεων του Κιουταχή από ξηρά και θάλασσα. Οι Βρετανοί επέμειναν στο σχέδιό τους, ο Καραϊσκάκης πικράθηκε, αλλά η αγάπη του για την πατρίδα υπερίσχυσε. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο Τσορτς σκεφτόταν να σταλούν στρατεύματα και πλοία στα παράλια της Αλβανίας (!), για να αναγκάσει έτσι τους Αλβανούς που συμμετείχαν στην πολιορκία της Ακρόπολης, να επιστρέψουν στην πατρίδα τους προκειμένου να την υπερασπιστούν. Ο δε Κόχραν, όταν ορκίστηκε μπροστά στους πληρεξούσιους της Τροιζήνας, έδωσε προκήρυξη σύμφωνα με την οποία «θα ανορθωνόταν πάλι η βυζαντινή αυτοκρατορία και ότι η ελληνική σημαία θα υψωνόταν στην Αγιά Σοφιά» (!)

Ερχόμενος στην Αθήνα, μοιράζοντας χρήματα και εφόδια, κατάφερε να συγκεντρώσει στρατό από 10.000 άνδρες (πραγματικά εντυπωσιακό αριθμό). Ανάμεσά τους ήταν 1.000 Υδραίοι και Σπετσιώτες που τέθηκαν υπό τις διαταγές του ανιψιού του Κόχραν ταγματάρχη Έρκχαρτ, 200 Κρητικοί πρεορχόμενοι από τη Νάξο, τους οποίους στρατολόγησε ο Καλλέργης, 2.500 Πελοποννήσιοι, υπό τους Γενναίο Κολοκοτρώνη και Χρύσανθο Σισίνη κ.α. Υπήρχαν επίσης 26 Φιλέλληνες, ενώ τις ίλες ιππικού διοικούσαν ο Ηπειρώτης (από το Δελβινάκι Πωγωνίου) Χατζημιχάλης Νταλιάνης (1775-1828), γνωστός από τους περίφημους Δροσουλίτες της Κρήτης  και ο Πορτογάλος Αντόνιο Φιγκέιρα Αλμέιντα (1781-1847), ο οποίος παρέμεινε στη χώρα μας και μετά την Επανάσταση και το 1839 παντρεύτηκε την ανιψιά του Α. Μαυροκορδάτου, Ζωή.

Ο Κόχραν, συνεχίζοντας τις μεγαλοστομίες, έβγαλε λόγο στους Έλληνες (μέσω διερμηνέα βέβαια) και, σε μία κίνηση εντυπωσιασμού, έμπηξε στο έδαφος μια ελληνική σημαία λέγοντας : «Στρατιώτες, όποιος από σας στήσει πάνω στην Ακρόπολη αυτή τη σημαία, θα βραβευτεί με 1.000 δίστηλα και το σώμα που θα συνοδεύει το σημαιοφόρο με 10.000 δίστηλα» (Τα δίστηλα ήταν νομίσματα, γνωστά και ως κολονάτα και είχαν αξία 6 δραχμών το καθένα).

Μια σημαντική επιτυχία τις επόμενες ημέρες προκάλεσε ενθουσιασμό στις τάξεις των Ελλήνων. Ο Καραϊσκάκης στόχευε στην κατάληψη της μονής του Αγίου Σπυρίδωνα στον Πειραιά, για να ενωθούν τα στρατόπεδα του Κερατσινίου και της Καστέλλας – που είχε εν τω μεταξύ δημιουργηθεί- και να αποκλειστεί ο Κιουταχής. Στις 13 Απριλίου, ελληνικές δυνάμεις με την παρουσία του παρορμητικού Κόχραν (η ιδιοσυγκρασία του οποίου παραπέμπει μάλλον σε Νοτιοευρωπαίο και όχι σε ψυχρό Βρετανό...) κατέλαβαν 9 οχυρώματα των Τούρκων, προκαλώντας βαριές απώλειες στους εχθρούς. Ο Κόχραν πρότεινε, συνεπαρμένος, γενική επίθεση εναντίον της Ακρόπολης την επόμενη ημέρα! Ευτυχώς, η πρότασή του δεν εισακούστηκε. Στις 14 Απριλίου οι ελληνικές δυνάμεις ήρθαν πιο κοντά στη μονή του Αγίου Σπυρίδωνα, της οποίας η φρουρά είχε περιοριστεί σε 300 άνδρες, ενώ η φρεγάτα «Ελλάς» του Κόχραν, μεταφέρθηκε στον Πειραιά. 800 κανονιές ρίχτηκαν προς το μοναστήρι, οι υπερασπιστές του οποίου αμύνονταν γενναία. Στη διάρκεια μιας ανακωχής, 30 χριστιανοί από τη Χιμάρα έφυγαν από το μοναστήρι και αυτομόλησαν στο ελληνικό στρατόπεδο. Όμως η φρουρά της μονής, με δύο αποτρόπαιες ενέργειες, προκάλεσε οργή στους Έλληνες.

Σκότωσαν τον απεσταλμένο του Έρκχαρτ, ο οποίος με λευκή σημαία μετέφερε προτάσεις συμβιβασμού και πυροβόλησαν τον γραμματέα του Κόχραν, ταγματάρχη Ούρκουαρτ. Έξαλλος ο Βρετανός, απαιτούσε άμεση έφοδο εναντίον της μονής. Επειδή όμως δεν εισακούστηκε, άρχισε να βρίζει και να κατηγορεί τους στρατιώτες ως άνανδρους. Ο Καραϊσκάκης, στρεφόμενος στους άλλους οπλαρχηγούς, είπε : « Βλέπω ότι κακά θα τα πάμε με τούτους τους Φράγκους, φοβούμαι πως θα μας χάσουν με την αβασταγιά (ανυπομονησία) τους αλλά θα πρέπει να τους οικονομήσωμεν (να προσπαθήσουμε να τους λογικέψουμε)».

Την επόμενη μέρα, μετά από νέους κανονιοβολισμούς από τη φρεγάτα, οι Τουρκαλβανοί στον Άγιο Σπυρίδωνα, ζήτησαν ανακωχή. Επικεφαλής της επιχείρησης ανέλαβε ο Τσορτς, που ήξερε καλύτερα τη νοοτροπία των Ελλήνων και ήταν πιο μετριοπαθής. Έτσι, έδωσε άδεια στον Καραϊσκάκη να διαπραγματευτεί τον συμβιβασμό. Αυτός επιτεύχθηκε και στις 16 Απριλίου οι υπερασπιστές της μονής συνθηκολόγησαν με τον όρο να φύγουν ανενόχλητοι υπό την προστασία του Καραϊσκάκη και Σουλιωτών, με τους οποίους οι Αλβανοί γνωρίζονταν από παλιούς, κοινούς αγώνες.

Η μη εύρεση λαφύρων όμως από τους Έλληνες, οδήγησε σε νέα μάχη, κατά την οποία σκοτώθηκαν οι περισσότεροι Τουρκαλβανοί αλλά και πολλοί Έλληνες.

Λόγω της βδελυρής αυτής ενέργειας, ο Καραϊσκάκης αρρώστησε, ο Τσορτς, ο Κόχραν, ο Γκόρντον και άλλοι φιλέλληνες παραιτήθηκαν, έγιναν ανακρίσεις και τελικά φυλακίστηκε ο εντελώς αθώος Ιωάννης Νοταράς, καθώς κάποιοι στρατιώτες του θεωρήθηκε ότι υποκίνησαν τους άλλους. Ο Κόχραν αρνιόταν οποιαδήποτε ευθύνη των στρατιωτών του, τους οποίους, κυρίως τους νησιώτες, διέφθειρε μοιράζοντας χρήμαρα, ενώ ο Τσορτς, φοβούμενος ανάλογα γενονότα στο μέλλον, ήθελε να προφυλάξει την υπόληψή του.

Τελικά, μετά από παρέμβαση της κυβέρνησης και μπροστά στον στόχο, που φάνταζε εφικτός και ήταν η κατάληψη της Ακρόπολης, επικράτησε ομοψυχία και διάθεση για συνεννόηση.

Στις 17 Απριλίου, σε συνάντηση των Ελλήνων οπλαρχηγών και των Βρετανών, επικράτησε τελικά η άποψη των δεύτερων για κατά μέτωπο επίθεση προς την Ακρόπολη, παρά την αντίθετη άποψη του Καραϊσκάκη.

«Αλλά ποιος ήκουεν την γνώμην του Καραϊσκάκη, όπου ο Κόχραν επέμεινεν εμπρός, ειδέ φεύγει», έγραφε χαρακτηριστικά ο Γενναίος Κολοκοτρώνης.

Ο Καραϊσκάκης σκέφθηκε να ανοίξει διάδρομο από τη Γαργαρέτα (συνοικία του Κουκακίου) για την Ακρόπολη, πλευροκοπώντας την κύρια τουρκική δύναμη του λόφου του Φιλοπάππου, χτυπώντας την από δύο πλευρές. Για να επιτευχθεί όμως αυτό, έπρεπε να γίνει νυχτερινή απόβαση στους Τρεις Πύργους (Φαληρικό Δέλτα). Από εκεί και μέχρι τον Ανάλατο (σειρά γηλόφων ΝΑ του σημερινού Αγίου Σώστη προς τη Νέα Σμύρνη), έπρεπε να δημιουργηθεί σειρά οχυρωμάτων (ταμπουριών). Όπως έλεγε ο γνώστης των πραγμάτων Παπατσώνης, «οι Έλληνες εκλείνοντο εις ταμπούρια και τότε επολεμούσαν καλώς». Η επιχείρηση ορίστηκε για το βράδυ της 22ας προς 23η Απριλίου. Θα την ενίσχυαν από τη θάλασσα όλα τα πλοία, ενώ ο Κόχραν και ο Τσορτς θα παρακολουθούσαν την εξέλιξή της από τη φρεγάτα «Ελλάς».

Ο Καραϊσκάκης είχε δώσει εντολή στις 22 Απριλίου «τα στρατεύματα να μη πυροβολήσωσι αλλά να ησυχάσωσι δι’ όλης της ημέρας», προκειμένου να είναι έτοιμοι για τη νυχτερινή επίθεση, ενώ ο Κόχραν είπε : «Θα γευματίσουμε λοιπόν στις 23 στην Ακρόπολη».

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΤΟΥ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ

Το μεσημέρι όμως της 22ας Απριλίου, κάποιοι Έλληνες άρχισαν να ακροβολίζονται κατά μήκος της τουρκικής γραμμής στο Νέο Φάληρο. Παρά την προσπάθεια μερικών οπλαρχηγών, μεταξύ των οποίων κι ο Νικηταράς, να δώσουν τέλος στη συμπλοκή, ακολούθησε μάχη «ης ήρξαντο ανωφελώς μέθυσοι τινές Κρήτες και Υδραίοι εν τη εκβολή του Ιλισού», όπως γράφει ο Γκούσταβ Φρίντριχ Χέρτσβεργκ στην «Ιστορία της Ελληνικής Επαναστάσεως». Λέγεται ότι το κρασί με το οποίο μέθυσαν, τους είχε σταλεί από τον Τσορτς και τον Κόχραν!

Ο Καραϊσκάκης, που ήταν φιλάσθενος, κοιμόταν όταν άρχισε η μάχη. Ξύπνησε από τους πυροβολισμούς και τον θόρυβο, ανέβηκε στο άλογό του κι έτρεξε στο πεδίο της μάχης, συνοδευόμενος από πολλούς έφιππους αξιωματικούς και το άτακτο ιππικό. Πηγαινοερχόταν σε διάφορα σημεία και μετά από 3 ώρες περίπου η κατάσταση έδειχνε να ομαλοποιείται. Το ισχυρότερο από τα οχυρώματα των Τούρκων ήταν μια μάντρα σε πεδινό έδαφος. Καθώς ο Καραϊσκάκης πήγαινε προς τη μάντρα, δέχτηκε μια σφαίρα στο υπογάστριο. Αν και κατάλαβε ότι η πληγή του ήταν σοβαρή, συνέχισε έφιππος να «μαζεύει» τους στρατιώτες και τελικά γύρισε στη σκηνή του.

Εκείνη τη μέρα, το ελληνικό ιππικό αντιμετώπισε με επιτυχία μια εχθρική ίλη που συνάντησε. Στη σύγκρουση αυτή σκοτώθηκαν ή τραυματίστηκαν 17 Έλληνες. Μεταξύ των πληγωμένων ήταν ο Νικηταράς και ο Άγγλος Χουίτκομ. Ο υπασπιστής του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, Παναγιώτης Χρυσανθόπουλος ή Κακλαμάνος, έχασε το δεξί του χέρι.

Επιστρέφουμε όμως στον βαριά λαβωμένο Καραϊσκάκη. Όταν έφτασε στη σκηνή, οι στρατιώτες τον κατέβασαν από το άλογο και τον μετέφεραν στον γιατρό, που διαπίστωσε ότι είχε τραυματιστεί θανάσιμα στη βουβωνική χώρα. Τότε τον πήγαν στο πλοίο των Βρετανών στο Φάληρο, έστρωσαν ένα χαλί στην καμπίνα του Τσορτς και τον τοποθέτησαν εκεί.

Ο Καραϊσκάκης κατάλαβε ότι η πληγή του ήταν θανάσιμη. Κάλεσε αμέσως  ιερέα, εξομολογήθηκε, μετάλαβε, ζήτησε συγχώρεση απ’ όλους τους παρόντες και ζήτησε να τον θάψουν στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου της Σαλαμίνας. Αστειεύτηκε με τους συναγωνιστές του, τους συμβούλευσε να παραμείνουν ενωμένοι για το καλό της οατρίδας και τουλάχιστον ως τις 3 π.μ. της 23ης Απριλίου, είχε πλήρη διαύγεια. Κατά τον Σπυρίδωνα Τρικούπη («Ιστορία της Ελληνικής Επανάστασης»), πέθανε γύρως τις 4 π.μ. «Εν μέσω δριμύτατων πόνων» κατά τον Λάμπρο Κουτσονίκα, ενώ σύμφωνα με άλλες πηγές στις 8 π.μ. Ο θάνατός του προκάλεσε θύελλα ενθουσιασμού στους αντιπάλους. Ο Κασομούλης αναφέρει πως ήδη από το βράδυ της 22ας Απριλίου οι Τουρκαλβανοί φώναζαν στους φρουρούς των ελληνικών θέσεων: «Ωρέ ο Καραϊσκάκης ο γιος της καλόγριας πέθανε. Όλοι να βάλετε μαύρα γιατί άλλον σαν κι αυτόν δεν έχετε». Πραγματικά, κανένας άλλος Έλληνας δεν είχε τις αρχηγικές του ικανότητες. Η σορός του μεταφέρθηκε στο ναό του Αγίου Δημητρίου της Σαλαμίνας.

ΠΟΙΟΣ ΣΚΟΤΩΣΕ ΤΟΝ ΚΑΡΑΪΣΚΑΚΗ;

To ερώτημα του τίτλου είναι σίγουρα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια της Επανάστασης του 1821. Να αναφερθούμε σε δύο δεδομένα. Ο Καραϊσκάκης πυροβολήθηκε ενώ ήταν έφιππος, ενώ η μοιραία σφαίρα είχε φορά από πάνω προς τα κάτω. Αυτός που σκότωσε δηλαδή τον Καραϊσκάκη ήταν καβαλάρης που ανασηκώθηκε από τη σέλα του αλόγου του και πυροβόλησε τον Ρουμελιώτη οπλαρχηγό.

Αναφέρουμε τις εκδοχές, όπως τις παραθέτει στο έξοχο βιβλίο του «1821 : Οι Μάχες των Ελλήνων για την Ελευθερία», ο Νίκος Γιαννόπουλος.

Ο γραμματέας του Καραϊσκάκη, Δημήτριος Αινιάν, αναφέρει σε βιβλίο που τύπωσε το 1833 ότι, λίγο πριν ξεψυχήσει, ο γιος της καλόγριας είπε στους Χριστόδουλο Χατζηπέτρο και Γαρδικιώτη Γρίβα ότι «επληγώθη από το μέρος των Ελλήνων, ότι εγνώριζεν τον αίτιον και ότι αν ήθελε ζήσει, ήθελε τον κάμει γνωστόν και εις το στρατόπεδον».

Ο Ιωάννης Ζαμπέλιος, στην τραγωδία «Γεώργιος Καραϊσκάκης»,αναφέρει ότι ο Καραϊσκάκης είπε προς τους Χατζηπέτρο και Γρίβα : «Αύριο αν είμαι ζωντανός ακόμη, ελάτε να σας πω ένα μυστικόν». Στη συνέχεια όμως τονίζει ότι το μυστικό δεν ήταν η δολοφονία του Καραϊσκάκη από Έλληνες. Ο Κ. Μαργαρίτης γράφει για το μοιραίο βόλι «...το οποίον είναι άδηλον πόθεν ερρίφθη, πολλοί φρονούσι ότι ερρίφθη από τους αντιζήλους του».

Ο Λάμπρος Κουτσονίκος και ο Χρήστος Βυζάντιος αναφέρουν ότι πυροβολήθηκε από το τουρκικό οχύρωμα.

Ο Κασομούλης επιβεβαιώνει τη στιχομυθία Καραϊσκάκη, Χατζηπέτρου και Γαρδικιώτη και αναφέρει ότι ένας Χιμαριώτης, ο Κώστας Στράτης, πιστός του Κίτσου Τζαβέλα, λίγο πριν πεθάνει εξομολογήθηκε και είπε ότι στη διάρκεια της συμπλοκής, καθώς έκανε περιστροφή με το άλογό του για να πάρει καλύτερη θέση, άθελά του πυροβόλησε τον Καραϊσκάκη. Φαίνεται όμως ότι όλοι οι άνδρες του Τζαβέλα πολεμούσαν πεζοί. Ο Δημήτρης Φωτιάδης, στο έργο του «Καραϊσκάκης», αναφέρει ότι από τα γραφόμενα του Κασομούλη προκύπτουν τα εξής :

Η υποψία ότι ο δολοφόνος ήταν Έλληνας ήταν διάχυτη στους συντρόφους του Καραϊσκάκη. Αν και περιστοιχιζόταν από ιππείς που τον λάτρευαν, κάποιος ίσως δωροδοκήθηκε για να τον σκοτώσει. Εξάλλου, ανάμεσα στους ιππείς υπήρχαν και φιλέλληνες. Η εξομολόγηση του Κώστα Στράτη αποδεικνύει το πόσο πιθανή ήταν η άποψη για τη δολοφονία του Καραϊσκάκη από Έλληνα. Υπάρχει μια πιθανότητα κάποιοι Τούρκοι ιππείς να είχαν παραμείνει ανάμεσα στους Έλληνες και, αναγνωρίζοντας τον Καραϊσκάκη, να τον σκότωσαν. Τέλος, ο Κασομούλης αναφέρει ότι η φλόγωση της πληγής του Καραϊσκάκη τον έκανε να μιλά για πυροβολισμό από ελληνικό χέρι.

Ο Γενναίος Κολοκοτρώνης γράφει ότι δύο Τούρκοι που βρίσκονταν στην μάντρα-οχύρωμα, αναγνώρισαν τον Καραϊσκάκη και τον πυροβόλησαν στην κοιλιά. Ανάλογη είναι και η άποψη του Χρήστου Βυζάντιου, όμως και οι δύο αυτές γνώμες χωλαίνουν στο ότι δεν δικαιολογείται με τις θεωρίες τους η φορά της σφαίρας. Ο Μακρυγιάννης, σε μεταγενέστερα κείμενά του, θεωρεί ηθικό αυτουργό της δολοφονίας του Καραϊσκάκη τον Μαυροκορδάτο.

Ο Χριστόφορος Περραιβός θεωρεί ότι τον Καραϊσκάκη πυροβόλησε Τούρκος καβαλάρης που αφίππευσε (πράγμα πολύ δύσκολο μέσα στη συμπλοκή). Έτσι όμως δεν διακιολογείται η φορά της σφαίρας.

Ο φιλέλληνας συνταγματάρχης Έιδεκ παρουσιάζει μιαν άλλη εκδοχή. Είδε το τραύμα του Καραϊσκάκη και κάνει λόγο για «δύο σφαιρών διατρυπηθέντων εντοσθίων αυτού...».

Το 1982, η Ελένη Αγγελομάτη – Τσουγκαράκη δημοσίευσε ένα νέο χειρόγραφο του Κύπριου αγωνιστή Ιωάννη Σταριανού που πήρε μέρος στις μάχες της Αττικής. Περιληπτικά, ο Σταυριανός αναφέρει ότι βρισκόταν πολύ κοντά στο σημείο όπου πυροβολήθηκε ο Καραϊσκάκης και είδε «εκπυρσοκρότησιν όπλου από τον ημέτερον στρατόν και ευθύς ο πυροβολήσας ανεμείχθη εις τον στρατόν. Αυτός ήτο ο επικατάρατος δολοφόνος του Καραϊσκου. Ο Σταυριανός αναφέρει επίσης ότι Τούρκος σε κοντινή απόσταση δεν υπήρχε σε καμία περίπτωση. Το χειρόγραφο όμως συνεχίζει και ο Σταυριανός γράφει ότι δύο χρόνια αργότερα ήταν φρουρός στον Ακροκόρινθο και συνομιλούσε με έναν ιερέα, ο οποίος του είπε ότι εξομολογώντας έναν στρατιώτη που είχε μείνει παράλυτος, την τελευταία μέρα της ζωής του, του αποκάλυψε ότι του έδωσαν 70... Εκεί το χειρόγραφο σταματά! Η Ελένη Αγγελομάτη – Τσουγκαράκη θεωρεί ότι ο ετοιμοθάνατος ήταν Σουλιώτης που δωροδοκήθηκε για να δολοφονήσει τον Καραϊσκάκη. Ο Δημήτρης Σταμέλος γράφει ότι, κατά την μεταφορά του, ο Καραϊσκάκης είχε δίπλα του τον Κίτσο Τζαβέλα, στον οποίο έλεγε συνεχώς : «Κίτζιο μπιρ (γιε μου Κίτσο) να μου ζήσεις». Αν γνώριζε όντως τον δολοφόνο του ο Καραϊσκάκης και ήξερε ότι αυτός ήταν Σουλιώτης, θα μιλούσε έτσι στον Τζαβέλα ;

O Σταμέλος θεωρεί ότι η δολοφονία του Καραϊσκάκη οργανώθηκε από τους Μαυροκορδάτο, Τσορτς και Κόχραν, καθώς η αγγλική κυβέρνηση δεν ήθελε να απελευθερωθεί η Στερεά Ελλάδα. Το ίδιο πιστεύουν και οι Σπυρομήλιος και Φωτιάδης. Αν και οι Τσορτς και Κόχραν ευθύνονται για τη συντριβή στη μάχη του Ανάλατου, δεν υπάρχουν αδιάσειστα στοιχεία για εμπλοκή τους στη δολοφονία του Καραϊσκάκη.

Φυσικά δεν γνωρίζουμε τον δολοφόνο του Καραϊσκάκη, αλλά η γενικότερη στάση των Τσορτς και Κόχραν ήταν ύποπτη. Η αλήθεια είναι ότι ο Καραϊσκάκης ήταν ριψοκίνδυνος. Σε μάχη στο Κομπότι της Άρτας τον Μάιο του 1821, ακάλυπτος ειρωνευόταν τους εχθρούς που υποχωρούσαν. Δέχτηκε μία σφαίρα στα γεννητικά όργανα, αλλά ευτυχώς ανάρρωσε. Σε επιστολή που του έστειλε ο Κολοκοτρώνης και τον βρήκε ετοιμοθάνατο, του εξηγούσε ότι ο ρόλος του στρατηγού είναι να διοικεί και να εκπονεί σχέδια και όχι να πολεμά στην πρώτη γραμμή...

Η ΜΑΧΗ ΤΟΥ ΑΝΑΛΑΤΟΥ

Τελικά, την επόμενη μέρα, μέσα σε κλίμα θλίψης και κατήφειας και μετά από επιμονή, ιδίως του Κόχραν, με την ψυχολογία των Ελλήνων στο ναδίρ, έγινε η επίθεση που είχε σχεδιαστεί εναντίον του Κιουταχή. Η μάχη κατέληξε σε πανωλεθρία των Ελλήνων, ίσως μεγαλύτερη κι από εκείνη στο Πέτα. 1.000 – 1.500 άνδρες σκοτώθηκαν σε λιγότερο από μία ώρα και 240 αιχμαλωτίστηκαν, οι οποίοι σύντομα αποκεφαλίστηκαν ή βασανίστηκαν μέχρι θανάτου.

Δύο χαρακτηριστικά γεγονότα από τη μάχη αυτή (24 Απριλίου 1827), γνωστή ως «Μάχη του Ανάλατου» : Η περίεργη αδράνεια του Κίτσου Τζαβέλα με 7.000 άνδρες, που δεν πήραν μέρος στη μάχη και το τέλος του ξάδελφου τού Μάρκου, Τούσια Μπότσαρη, που βρισκόταν ανάμεσα σε όσους είχαν διασωθεί. Βλέποντας την πλήρη καταστροφή, είπε στους γύρω του : «Δεν θέλω να σωθώ μαζί σας, αλλά να χαθώ με τους δικούς μου». Όρμησε με το άλογό του σ’ ένα εχθρικό σώμα και σκοτώθηκε.

Από τους αιχμαλώτους γλίτωσε μόνο ο Δ. Καλλέργης, καθώς ο αδελφός του κατέβαλε ως λύτρα 45.000 πιάστρα κι ένα άλογο. Πριν τον αφήσουν ελεύθερο, οι Τούρκοι του έκοψαν το ένα αφτί! Ένας άλλος επιφανής αιχμάλωτος, ο Γ. Δράκος, εκτελέστηκε 40 μέρες μετά τη σύλληψή του.

Και φυσικά, δεν έλειψε το γνωστό «γαϊτανάκι» καταλογισμού ευθυνών. Κατηγορήθηκε ο Μακρυγιάννης επειδή στήριξε τον Κόχραν. Ο υπασπιστής του Τσορτς, Καρλ ο’ Φάλον, ρίχνει κι αυτός τις ευθύνες στον Κόχραν, τον οποίου όμως δικαιολογεί εν μέρει καθώς πιεζόταν από τον επικεφαλής της φρουράς της Ακρόπολης, Φαβιέρο, που αν και είχε εφόδια για 10 μήνες, πίεζε για άμεση επέμβαση. Ο Βυζάντιος αναφέρει όμως ότι δεν ευθύνεται ο Φαβιέρος για τις εκκλήσεις, αλλά οι Αθηναίοι δημογέροντες (!), οι οποίοι δεν είχαν εμπιστοσύνη στους άντρες του Γκούρα που φοβόταν ότι θα εγκαταλείψουν τον Ιερό Βράχο! Δυστυχώς, 190 χρόνια μετά, φαίνεται...σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε...

Ιστορίες για το διαρκές ταξίδι στις θάλασσες του Ελληνισμού θα «αφηγούνται» από τον Μάρτιο, στο Περιστύλιο του Μεγάρου της Βουλής των Ελλήνων, οι «Μικρές Οδύσσειες».

Η έκθεση, ο πλήρης τίτλος της οποίας είναι «Μικρές Οδύσσειες: εικόνες του ταξιδιού στις ελληνικές θάλασσες από την προϊστορική αρχαιότητα στους νεώτερους χρόνους», θα περιλαμβάνει εκθέματα από τους δυο φορείς που τη διοργανώνουν, το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο και τη Βιβλιοθήκη της Βουλής των Ελλήνων.

Συγκεκριμένα, θα παρουσιαστούν 35 επιλεγμένες αρχαιότητες του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, που φυλάσσονται στις αποθήκες του και έρχονται για πρώτη φορά στο φως, καθώς και 21 ζωγραφικοί πίνακες και 21 χάρτες από τη Συλλογή Έργων Τέχνης και τη Χαρτοθήκη της Βιβλιοθήκης της Βουλής. Η έκθεση είναι «συνοδοιπόρος» της περιοδικής έκθεσης «Οδύσσειες», που εγκαινιάστηκε στο Μουσείο στις 3 Οκτωβρίου του 2016 και που αποτελεί την κεντρική εκδήλωση εορτασμού των 150 χρόνων από τη θεμελίωσή του.

«Είναι η οδυσσειακή παρακαταθήκη σε μια διαφορετική παραλλαγή», δήλωσε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Μαρία Λαγογιάννη, διευθύντρια του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, αναφερόμενη στις «Μικρές Οδύσσειες» που προέκυψαν ως ανταπόδοση στην προηγούμενη περιοδική έκθεση «Ένα όνειρο ανάμεσα σε υπέροχα ερείπια? Περίπατος στην Αθήνα των περιηγητών, 17ος-19ος αι.».

Η έκθεση αυτή, που παρουσιάστηκε στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο από τον Σεπτέμβριο 2015 έως τα τέλη Ιουλίου 2016, αποτέλεσε συνδιοργάνωση με τη Βιβλιοθήκη της Βουλής, η οποία και δάνεισε για την πραγματοποίησή της 14 πρωτότυπα έργα τέχνης και 22 εικονογραφημένες εκδόσεις από τις συλλογές της.

Πηγή: The TOC

Η «Ιλιάδα» ξεκινάει με τη λέξη «οργή». Ο Αιγέας από την άλλη, πέφτει συντετριμμένος από το Σούνιο, όταν αντικρίζει τα μαύρα πανιά στο πλοίο που φέρνει τον Θησέα από την Κρήτη. Η Αντιγόνη φωνάζει ότι δεν γεννήθηκε για να μισεί, αλλά για να αγαπά μαζί με άλλους, ενώ η Ιοκάστη ρωτάει τον Οιδίποδα: «Ποιος άντρας δεν ονειρεύτηκε να κοιμηθεί με τη μητέρα του;». Αν ο αρχαίος κόσμος είναι ο κόσμος της λογικής και του μέτρου της νόησης, είναι παράλληλα και ο κόσμος των συναισθημάτων. Από τις 9 Μαρτίου, το Ωνάσειο Πολιτιστικό Κέντρο της Νέας Υόρκης φωτίζει αυτό το εν πολλοίς αθέατο σύμπαν παρουσιάζοντας την πρωτοποριακή έκθεση: «Ένας Κόσμος Συναισθημάτων: Αρχαία Ελλάδα, 700 π.Χ. – 200 μ.Χ.».

Υδρία που απεικονίζει τον Αχιλλέα να σκοτώνει τον Τρωίλο, κεραμική, μελανόμορφη, ca.510-500 π.Χ., από το Βούλτσι. Βρετανικό Μουσείο, 1837,0609.69 ©Trustees of the British Museum

Η έκθεση δεν αποτελεί μόνο μια σπάνια και αναστοχαστική θεματική συλλογή από όμορφα και συναρπαστικά αντικείμενα του αρχαίου κόσμου, αλλά κάτι παραπάνω: αποτελεί συμβολή στη βαθύτερη κατανόηση της καθημερινής μας πραγματικότητας. Είμαστε βαθιά ευγνώμονες στους διακεκριμένους επιμελητές για αυτήν τη σημαντική έκθεση και τον αποκαλυπτικό της κατάλογο», επισημαίνει ο πρόεδρος του Ιδρύματος Ωνάση Δρ Αντώνης Παπαδημητρίου.

Η έκθεση, που θα έχει ελεύθερη είσοδο και θα λειτουργεί μέχρι τις 24 Ιουνίου 2017, συγκεντρώνει περισσότερα από 130 εκθέματα από τα σπουδαιότερα μουσεία του κόσμου.  Στόχος της είναι να διερευνήσει τις ιδέες και τις συμπεριφορές των ανθρώπων της κλασικής αρχαιότητας σχετικά με τα συναισθήματα, καθώς και τους τρόπους αποτύπωσής τους.

Επιτύμβια στήλη, μάρμαρο, αρχές 3ου αιώνα π.Χ., από το Νεκροταφείο της Αρχαίας Θήρας. Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας, 321, © Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού-Ταμείο Αρχαιολογικών Πόρων. Φωτογραφία Κώστας Ξενικάκης

130 αριστουργήματα από τα σημαντικότερα μουσεία του κόσμου συγκεντρώνονται στη νέα έκθεση του Ωνάσειου Πολιτιστικού Κέντρου Νέας Υόρκης, θέτοντας παράλληλα ερωτήματα σχετικά με τους τρόπους που εκφράζουμε, ελέγχουμε, διαχειριζόμαστε ή μιμούμαστε συναισθήματα στις σύγχρονες κοινωνίες. Διαμορφωμένη από μια ομάδα διακεκριμένων επιμελητών, περιλαμβάνει αγγεία, γλυπτά (από αγάλματα φυσικού μεγέθους από την Ακρόπολη μέχρι ταφικά ανάγλυφα), θεατρικές μάσκες, φυλακτά, νομίσματα και αναθήματα, καθώς και άλλα έργα τέχνης, η δημιουργία των οποίων εκτείνεται από τις αρχές του 7ου αιώνα π.Χ. (ο γενικά αποδεκτός χρονικός προσδιορισμός της «Ιλιάδας») μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Πολλά από τα εκθέματα παρουσιάζονται για πρώτη φορά στις Η.Π.Α. και κάποια από αυτά ταξιδεύουν για πρώτη φορά εκτός ελληνικών συνόρων. Στο σύνολο τους, τα εκθέματα προσφέρουν την ευκαιρία να συλλογιστούμε ξανά τον ρόλο των συναισθημάτων στην προσωπική, κοινωνική και πολιτική ζωή, ενώ παράλληλα συνδράμουν στην προώθηση του σχετικά νέου τομέα της ιστορίας των συναισθημάτων.

«Προφανώς δεν έχουμε τη δυνατότητα να μελετήσουμε με άμεσο τρόπο τις νευροβιολογικές διεργασίες των ανθρώπων στην αρχαία Ελλάδα. Μπορούμε εντούτοις να παρακολουθήσουμε τον τρόπο με τον οποίο οι κοινωνικές νόρμες, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις, η φιλοσοφία και η παιδεία καθόρισαν τις εκδηλώσεις των συναισθημάτων, όπως και τους τρόπους με τους οποίους τα συναισθήματα επανακαθόρισαν με τη σειρά τους κοινωνικές αλληλεπιδράσεις, πολιτικές συμπεριφορές και θρησκευτικές πρακτικές», τονίζει μεταξύ άλλων μέσα από τον κατάλογο ο διακεκριμένος ιστορικός Άγγελος Χανιώτης.

Κεφαλή της Πενθεσίλειας, μάρμαρο, ρωμαϊκό αντίγραφο ελληνιστικού πρωτοτύπου – ©Antikenmuseum Basel und Sammlung Ludwig

Τα εκθέματα της έκθεσης προέρχονται από τους παρακάτω φορείς/μουσεία:

Αρχαιολογική Συλλογή Αχαρνών (Εφορία Αρχαιοτήτων Ανατολικής Αττικής), Μουσείο Ακρόπολης, Αρχαιολογικό Μουσείο Κεραμικού, Επιγραφικό και Νομισματικό Μουσείο, Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς, Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Αρχαιολογικό Μουσείο Δήλου, Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου, Αρχαιολογικό Μουσείο Ιωαννίνων, Διαχρονικό Μουσείο Λάρισας, Αρχαιολογικό Μουσείο Μαραθώνα, Αρχαιολογικό Μουσείο Πειραιά, Αρχαιολογικό Μουσείο Πέλλας, Αρχαιολογικό Μουσείο Πυθαγορείου στη Σάμο, Αρχαιολογικό Μουσείο Βαθιού στη Σάμο, Αρχαιολογικό Μουσείο Θήρας, Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογικό Μουσείο Θήβας, Αρχαιολογικό Μουσείο Βέροιας, Αρχαιολογικό Μουσείο Βραυρώνας, Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης -Ίδρυμα Νικολάου Π. Γουλανδρή,  Συλλογή Γεωργίου Τσολοζίδη, Musée du Louvre, Τμήμα Ελληνικών, Ετρουσκικών και Ρωμαϊκών Αρχαιοτήτων, Παρίσι, Staatlichen Antikensammlungen und Glyptothek, Μόναχο, Museo Archeologico Nazionale -Νάπολη, Musei Capitolini, Centrale Montemartini -Ρώμη, Antikenmuseum Basel und Sammlung Ludwig -Βασιλεία, Βρετανικό Μουσείο -Λονδίνο, Μουσείο Καλών Τεχνών -Βοστόνη, Μητροπολιτικό Μουσείο Τέχνης -Νέα Υόρκη, Musei Vaticani -Πόλη του Βατικανού.

Προσδιορίστηκε τελικά το σημείο όπου θα εκτεθούν σε κοινή θέα τα αντίγραφα των Μαγεμένων που φυλάσσονται αυτή τη στιγμή σε χώρο της ΔΕΘ. Η προσωρινή αυτή λύση θεωρήθηκε η πλέον αποδεκτή από όλους τους φορείς ώστε να μην χρονίσει ο εγκλεισμός τους και να ικανοποιηθεί το κοινόν αίσθημα που επιθυμεί την δημόσια προβολή τους. Αν τελικά θα μετακομίσουν κάποια στιγμή στο απώτερο μέλλον θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες.

Να θυμίσουμε ότι οι Las Incantadas (Οι Μαγεμένες), στη διάλεκτο των Ισπανόφωνων Εβραίων της Θεσσαλονίκης, είναι τέσσερις λίθινοι πεσσοί της ύστερης αρχαιότητας (3oς-5oς αι.) με ανάγλυφες μορφές φυσικού μεγέθους, που βρέθηκαν στην αρχαία αγορά της Θεσσαλονίκης. Η εικόνα τους και ο θρύλος τους αποτελούν ένα από τα σύμβολα της πόλης. Το μνημείο είναι γνωστό μόνο από μια γκραβούρα που φιλοτέχνησε το 1762 ο βρετανός περιηγητής Τζέιμς Στιούαρτ.

Ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης διεκδίκησε τα αντίγραφα των Las Incantadas (Οι Μαγεμένες) ή θεσσαλονικιώτικων Καρυάτιδων για να εκτεθούν στην πόλη, ενόψει του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωση της πόλης, το 2012. Το σχέδιο είχε “κολλήσει” αφού τελικά δεν είχε βρεθεί χρηματοδότηση για την κατασκευή και μεταφορά τους αλλά τελικά οι  “Μαγεμένες” επέστρεψαν μετά από 151 χρόνια έστω και ως ρέπλικες. H πρωτοβουλία ανήκε στη ΔΕΘ-Helexpo (με αρωγούς το υπουργείο Πολιτισμού, τον Δήμο Θεσσαλονίκης, τον Οργανισμό Λιμένα Θεσσαλονίκης και την ΕΥΑΘ), στο πλαίσιο των επετειακών εκδηλώσεων για τη συμπλήρωση 80 χρόνων από την ίδρυση της και το κόστος της κατασκευής τους ήταν 150.000 ευρώ.

Να σημειωθεί ότι τα αντίγραφα κατασκευάστηκαν με ειδικές ρητίνες ώστε να μπορούν να εκτεθούν και σε εξωτερικό χώρο, γι΄αυτό και το κόστος ήταν ιδιαιτέρως ακριβό. Από τις 5 Οκτωβρίου έως και τις 5 Ιανουαρίου του 2016, οι «Μαγεμένες» εκτέθηκαν στο Περίπτερο 3 της ΔΕΘ. Στη συνέχεια σύμφωνα με ανακοίνωση της Δημοτικής Αρχής θα τοποθετούνταν σε εξωτερικό χώρο, ει δυνατόν στο σημείο όπου ήταν τοποθετημένες πριν εγκαταλείψουν την πόλη και τη χώρα.

Η προσπάθεια επιστροφής των αληθινών Μαγεμένων χρονολογείται εδώ και περισσότερα από 20 χρόνια. Η πρώτη είχε γίνει στη διάρκεια της διοργάνωσης της Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, το 1997. Συγχρόνως το 1995 η Εφορεία Αρχαιοτήτων είχε εισηγηθεί μια σημειακή ανασκαφή στην Πλατεία Αρχαίας Αγοράς στο σημείο που είχε ταυτοποιηθεί ως τόπος των Μαγεμένων. Η κ. Πολυξένη Βελένη, διευθύντρια του Αρχαιολογικού Μουσείου μας πληροφόρησε ότι ο αρχιτέκτονας Δημήτρης Σιμώνης κατά την τοποθέτηση του πλακόστρωτου της Πλατείας, σύμφωνα με σχέδια της πολεοδομίας που περιέγραφαν τα οικόπεδα της περιοχής, είχε τοποθετήσει το σημείο της εβραϊκής κατοικίας, που απεικονίζεται στην γνωστή γκραβούρα στο σημείο που είναι τώρα η Παιδική Χαρά.

“Η εφορία Αρχαιοτήτων είχε αιτηθεί τότε για την χρηματοδότηση μιας σημειακής ανασκαφής η οποία είχε εγκριθεί από το ΚΑΣ, αλλά ποτέ δεν βρήκε την χρηματοδότηση των 30 εκ. δραχμών που είχε κοστολογήσει η Υπηρεσία για να ξεκινήσει. Η επιλογή της τοποθέτησης στο σημείο μιας Παιδικής Χαράς έγινε έχοντας κατά νου μια πιθανή επανεκκίνηση του θέματος της Ανασκαφής, ως η πιο βολική λύση σε περίπτωση εκκσκαφής. Το θέμα της ανασκαφής εγκαταλείφθηκε και λόγω της γενικότερης οικονομικής δυσχέρειας θεωρείται αρκετά φιλόδοξο για να βγει ξανά στο τραπέζι, ώστε να μετακινηθούν τα αντίγραφα των Μαγεμένων για να αποτελέσουν έκθεμα ενός μελλοντικού αρχαιολογικού χώρου”, επισημαίνει η κ. Βελένη.

Γιατί όμως καθυστέρησε η τοποθέτηση των Μαγεμένων σε σημείο της πόλης και εξακολουθούν να βρίσκονται “κοιμώμενες” στα κιβώτιά τους με τα οποία ταξίδεψαν από το Παρίσι; Η κ. Βελένη μας πληροφόρησε ότι το Αρχαιολογικό Μουσείο δέχτηκε να φιλοξενήσει στον εξωτερικό του χώρο τις Μαγεμένες, αφού η Εφορεία Νεώτερων μνημείων είχε τις αντιρρήσεις της για την τοποθέτησή τους πίσω από το Άγαλμα του Βενιζέλου στην Πλατεία, αφού θωρήθηκε ότι θα διαταραχθεί το αστικό τοπίο και η αισθητική της Πλατείας. Έτσι αναζητήθηκε μια άλλη λύση στη διάρκεια αυτού του χρόνου με επικρατέστερη αυτήν του Αρχαιολογικού Μουσείου.

Ο Δήμαρχος, ο Προϊστάμενος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Πόλης Θεσσαλονίκης, κ. Ιωάννης Κανονίδης και η διευθύντρια του ΑΜΘ συμφώνησαν και η κυρία Βελένη πρότεινε να τοποθετηθούν στη στοά, μπροστά στην είσοδο του μουσείου, αφού ο όγκος τους είναι απαγορευτικός για το εσωτερικό του Μουσείου, που ήδη αντιμετωπίζει πρόβλημα χώρου. Εξάλλου η κατασκευή των εκμαγείων έγινε με υλικό που επιτρέπει την τοποθέτησή τους σε εξωτερικό χώρο. Η μελέτη της τοποθέτησής τους έγινε από τον Αρχιτέκτονα του ΑΜΘ, κ. Γιώργο Τσεκμέ και έχει ήδη κατατεθεί προς έγκριση στο Τοπικό Συμβούλιο Κεντρικής Μακεδονίας που θα συζητήσει στις 23 Μαρτίου. Σύμφωνα με την κ. Βελένη η θετική κατάληξη είναι δεδομένη οπότε αμέσως μετά θα γίνει η τοποθέτηση των αγαλμάτων στον εξωτερικό χώρο του ΑΜΘ, με την απαραίτητη σήμανση.

Μέσα στον Απρίλιο λοιπόν η περιπέτεια των αγαλμάτων τελειώνει και όλοι οι Θεσσαλονικείς θα μπορούν να θαυμάζουν τις Μαγεμένες (έστω και ως αντίγραφα), άλλο ένα κομμάτι της μεγάλης ιστορίας αυτής της πόλης.

Η γκραβούρα που φιλοτέχνησε το 1762 ο βρετανός περιηγητής Τζέιμς Στιούαρτ.

To μνημείο και ο θρύλος

Στην Αρχαία αγορά υπήρχε, λοιπόν, μια διπλή συστοιχία κιόνων. Στον επάνω όροφο της συστοιχίας οι πεσσοί ήτανκαι τετράγωνοι και ο καθένας είχε σκαλισμένα από δυο ειδώλια, σύνολο οκτώ. Η Στοά των ειδώλων, όπως αποκαλούνταν επίσης, βρισκόταν πίσω από το Μπέη Χαμάμ, σε σημείο μεταξύ του Ναού του Αγίου Νικολάου του Τρανού (ο ναός κάηκε στην πυρκαγιά του 1890) και του παρακείμενου Χαμάμ. Με το ίδιο συγκρότημα ίσως σχετίζεται και η κρήνη που βρίσκεται σε χαμηλό βάθος ακριβώς μπροστά απ΄το Μπέη Χαμάμ στην άκρη της Εγνατίας.

Οι Έλληνες τις έλεγαν Είδωλα, οι Εβραίοι τις αποκάλεσαν Οι Μαγεμένες (las incantadas στα ισπανοεβραϊκά-σεφαραδίτικα) και οι Τούρκοι Suret Maleh (φιγούρες αγγέλων). Τα αγάλματα αυτά ήταν της Μαινάδας, του Διονύσου, της Αριάδνης, της Λήδας και του Γανυμήδη, του Διόσκουρου, της Αύρας και της Νίκης.

Μετά την δημιουργία της συνοικίας εβραϊκής συνοικίας Ρόγκος, οι Μαγεμένες βρέθηκαν ενσωματωμένες στο σπίτι ενός πλουσίου Εβραίου υφασματέμπορα, του Λιάτσι Αρδίτη. Υπάρχει και ένας λαϊκός μύθος που τοποθετείται στον χώρο κοντά στα σημερινά ερείπια της αρχαίας αγοράς της Θεσσαλονίκης. Ο μύθος περιγράφει τις προσπάθειες της της γυναίκας του βασιλιά της Θράκης να αποπλανήσει τον Μ.Αλεξάνδρο που φιλοξενούνταν στο παλάτι που υπήρχε εκεί. Ο Θράκας βασιλιάς αντιλαμβάνεται το γεγονός και βάζει να κάνουν μάγια στον Αλέξανδρο.Ο Αλέξανδρος το πληροφορείται, και εκείνο το βράδυ δεν βγαίνει από το δωμάτιο του. Έτσι η βασίλισσα αποφασίζει να τον επισκεφθεί αυτή .Τα μάγια όμως την χτυπούν, και αυτή και την συνοδεία της, με αποτέλεσμα να «μαρμαρώσουν» και να μεταμορφωθούν στις Las Incantadas.

Οι Μαγεμένες μεταφέρθηκαν στο μουσείο του Λούβρου το 1864 από τον Γάλλο παλαιογράφο Εμμανουέλ Μιλέρ, που τα αγόρασε από την τουρκική κυβέρνηση λες και ήταν ιδιωτική περιουσία. Ήταν 12 Νοεμβρίου του 1864, όταν ο Μιλέρ διέλυσε το μνημείο και μετέφερε τα μέλη του στο πλοίο “La muette”. To 1869 με διαταγή του αυτοκράτορα Ναπολέοντα Γ’ οι 4 “Καρυάτιδες” και τα 5 κιονόκρανα και τμήματα του διαζώματος μεταφέρθηκαν στο Μουσείο του Λούβρου, όπου γίνονται γνωστά ως τα Ελγίνεια της Θεσσαλονίκης.

ΣΗΜ. Στο Μουσείο της Αρχαίας Αγοράς υπάρχει ένα ειδικό τμήμα που αφορά στην ιστορία τους. Οι“Μαγεμένες” εκτέθηκαν στο Λούβρο στο πλαίσιο της Έκθεσης “Η Αρχαία Μακεδονία και το βασίλειο του Μεγάλου Αλεξάνδρου” ( 2011-2012), που αποτέλεσε και αφορμή για τη συντήρηση των αγαλμάτων και την προβολή τους σε κεντρική θέση στο Μουσείο του Λούβρου.

Τα εγκαίνια συνδυάστηκαν με τους εορτασμούς για την εικοσιπενταετία της βασιλείας του Γεωργίου Α΄.

Αριστερά διακρίνεται το καμπαναριό της Ρώσικης εκκλησίας και αμέσως μπροστά του, με τη μεγάλη σημαία στο μπαλκόνι, η οικία του Στέφανου Δραγούμη επί της Λ. Αμαλίας.

Αναρωτιέμαι τι να ήταν αυτή η κατασκευή, που θυμίζει roller coaster, στο δεξιό άκρο του πλάνου... Κάποια γεφύρωση του μικρού ρέματος για σύνδεση με το γυμναστήριο του Φωκιανού, που πρωτολειτούργησε εκείνες τις ημέρες;

Η φωτογραφία αποδίδεται στους αδελφούς Ρωμαΐδη.

Τι ήταν τα περίφημα ιερά όπλαπού υπήρχαν μέσα στο άδυτο του ναού του Απόλλωνος, και τα οποία με θαυμαστό τρόπο βρέθηκαν μπροστά από τον ναό όταν έφθαναν στο τέμενος του θεού οι βάρβαροι Πέρσες για να το συλήσουν;

Μια ιδέα για το τί μπορεί να ήταν κάποιο από τα ιερά αυτά όπλα μας δίνει ό θρύλος του Άβαντος, πού αναφέρεται στην θαυματουργή ασπίδα του «Άβαντεία ασπίς» οι περιπέτειες της οποίας έχουν ως έξης:

Κάποτε κάποιος έφηβος έτρεψε σε φυγή ολόκληρο στράτευμα με την μαγική δύναμη της άσπίδος του, ή οποία αργότερα περιήλθε στον Δαναό, πού την ανήρτησε, αφιερώνοντας την στο Ηραίον του Αργούς.

Ό Λυγκεύς έτόλμησε να ξεκρεμάσει το αφιέρωμα και να το προσφέρει στον γιό του Άβαντα, ό όποιος μόνον με αυτή καθυπέταξε τους αντιπάλους του, διότι ή παρουσία της άσπίδος έτρεπε σε φυγή τους εχθρούς.

Με την παράδοση αυτή συνδεόταν και το πανάρχαιο έθιμο σύμφωνα με το όποιο οι νικητές των αγώνων του Αργούς ελάμβαναν εκτός από τον στέφανο και για έπαθλο μια ασπίδα.

Αυτή την παράδοση περί Άβαντείας άσπίδος χρησιμοποίησε εντέχνως ό Βιργίλιος, για να κολακεύσει τον αυτοκράτορα Αύγουστο, πού ένίκησε τόν Αντώνιο στο Ακτιο (31 π.Χ.).

Οι θεοί ετάχθησαν τάχα υπέρ του Οκταβιανού Αυγούστου και τον έκαναν ικανό να παραλαβή την θαυματουργή ασπίδα, την οποία ό Αινείας φεύγοντας από την Τροία κρέμασε στην πύλη του ναού τού Απόλλωνος στο Ακτιο.

Αλλά δεν ήταν συνηθισμένες ασπίδες και εκείνες του Ηρακλέους και του Αχιλλέως.

Ή Ασπίς Ηρακλέους είναι ένα από τα πιο περίεργα αρχαιοελληνικά κείμενα και αναφέρεται στην περίφημη ασπίδα τού μεγίστου θρυλικού ήρωος του Ελληνισμού.

Ό θείος ποιητής Ησίοδος περιγράφει αυτήν ως ουράνια: «Χερσί γε μήν σάκος είλε παναίολον, ουδέ τις αυτό ούτ'έρρηξε βαλών ούτ'έθλασε θαύμα ίδέσθαι πάν μέν γάρ κύκλω τιτάνω λευκώ τ'έλέφαντι ήλέκτρω θ'ύπολαμπές έην χρυσω τε φαεινω λαμπόμενον, κυάνου δέ διά πτύχες ήλήλαντο...» (στ. 139-143).

Πήρε λοιπόν στα χέρια του την ασπίδα πού ήταν σαν πανάλαφρο μπαλόνι (σάκος παναίολον), πού κανένας ποτέ δεν την έσχισε ή την έσπασε χτυπώντας την, και ήταν θαυμάσιο να την κοιτάζεις. Γιατί ολόκληρη ή κυκλική της επιφάνεια λαμποκοπούσε από τιτάνιο,και από λευκό ελεφαντόδοντο κι από κεχριμπάρι κι άστραφτε από το χρυσάφι το λαμπερό, την διαπερνούσαν δε πολλές βαθυγάλαζες ταινίες...

Από την συνέχεια του κειμένου φαίνεται ότι στην μέση της άσπίδος βρισκόταν ένας δράκος, του όποιου τα μάτια έλαμπαν σαν την φωτιά και πού είχε μια σειρά λευκά δόντια, τρομερά και απλησίαστα.

Ιδιαίτερη προσοχή πρέπει να δώσει κανείς στην αναφορά του Ησιόδου, ότι πάνω στο φρικτό του μέτωπο (τού δράκοντα) πετούσε ή Εριδα ή τρομερή πού ξεσηκώνει ταραχές ανάμεσα στους άνδρες, ή καταραμένη πού συνηθίζει να παίρνει τον νουν και τον λογισμό των ανδρών, εκείνων πού με έχθρα πολεμούν τον γιό τού Διός.

Μήπως ευρισκόμεθα ενώπιον ενός άγνωστου όπλου πού προκαλούσε μανία και πανικό στους εχθρούς; (Αυτό είναι το ερώτημα πού ανακύπτει από το προαναφερθέν σημείο της περιγραφής τού θεϊκού ποιητή Ησιόδου).

Προβληματισμό προκαλούν οι αμέσως ακολουθούντες στίχοι: «τών καί ψυχαί μέν χθόνα δύνουσ'Άϊδος εϊσω αυτών, όστέα δέ σφι περί ρινοΐο σαπείσης Σειρίου άζαλέοιο μελαίνη πύθεται αϊη» (στίχοι 151-153).

Το απόσπασμα αυτό μεταφράζεται ως εξής:
«Οι ψυχές εκείνων μπαίνοντας στην γη χώνονται βαθειά στον Άδη, και τα κόκκαλα τους, μόλις οι σάρκες, πού τα περιβάλλουν, λειώσουν από το κάμα τού Σειρίου, σαπίζουν μέσα στην μαύρη γη».

Στους στίχους αυτούς, όπως υποστηρίζει ό Θεόδωρος Άξιώτης στην «ΑΡΓΩ», τονίζεται ότι ο κυριότερος ρόλος της άσπίδος ήταν εκείνος των ουρανίων ταξιδιών!

Η Ιστορία δεν μνημονεύει πάντα αυτούς που κινούν τα νήματα. Πολλές φορές λησμονεί , ξεχνάει και αφήνει για πάντα στην λήθη λεπτομέρειες, που όμως στην εποχή τους ήταν αυτές που μπορεί να άλλαξαν τον ρου ολόκληρης της Ιστορίας.

Ενώ το εντυπωσιακό μνημείο της Αμφίποληςαρχίζει σιγά – σιγά και σπάει την σιωπή του φανερώνοντας τα καλά κρυμμένα μυστικά του, δεν συμβαίνει το ίδιο και την Ιστορία της εποχής.

Οι σχεδόν ανύπαρκτες πηγές μας αφήνουν στο σκοτάδι για το τι μπορεί να ακολούθησε του θανάτου του Μεγάλου Αλεξάνδρου, μία περίοδο που ταυτίζεται χρονολογικά με το μνημείο, καθώς είμαστε γύρω στο 320 π. Χ. Οι διαμάχες και οι κόντρες μεταξύ των διαδόχων πήραν ανεξέλεγκτες διαστάσεις, μετά τον θάνατο του στρατηλάτη, που η παρουσία του αποτελούσε εγγύηση ενότητας στο αχανές βασίλειο του.

Στο σημείο αυτό αξίζει μία επισήμανση: O Μέγας Αλέξανδρος για τους περισσότερους διαδόχους δεν ήταν παρά το «λάφυρο» για την δική τους εξουσία. Ο νεκρός όσο σημαντικός και αν είναι δεν παύει να είναι νεκρός. Πάνω στα δικά του κατορθώματα, άλλοι ήθελαν να χτίσουν την δική τους μικρή δόξα και άλλοι απλά επεδίωκαν να περάσει όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στην λήθη, καθώς τα όσα είχε καταφέρει θα επισκίαζαν κάθε νέα προσπάθεια που θα γινόταν στο εξής, αφού οι κατακτήσεις του είχαν ήδη αρχίσει να ντύνονται με το πέπλο του μύθου.

Η μόνη πραγματικά τραγική φιγούρα σε αυτό το σκηνικό, ήταν η μητέρα του Ολυμπιάδα. Η μόνη που πενθούσε πραγματικά τον θάνατο του Αλεξάνδρου και το μόνο που την ενδιέφερε είναι να επιστρέψει στην Μακεδονία ο γιος της. Και προφανώς θα έκανε τα πάντα για να επιστρέψει.

ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ:

Εκείνη την περίοδο λαμβάνουν χώρα πολλά πολιτικά γεγονότα με την μορφή καταιγίδας. Για έναν περίεργο λόγο οι πηγές της εποχής, κόβονται, χάνονται και είναι συγκεχυμένες και αλληλοαντικρουόμενες μεταξύ τους. Σαν κάποιος να ήθελε να «ελέγξει την πληροφορία» της εποχής και οι μεταγενέστεροι να ψάχνουν να βρουν την σειρά των γεγονότων.  Δεν είναι τυχαίο ότι το θέμα της ταφής του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτελεί μέχρι σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια παγκοσμίως, αφού πρόκειται για τον πρώτο «κοσμοκράτορα».

Ας κάνουμε μια βουτιά στον χρόνο προσπαθώντας να συνθέσουμε κάποια κομμάτια του παζλ με τα όσα λιγοστά μας λένε οι πηγές.

Ο Πτολεμαίος ο επονομαζόμενος Σωτήρ, κλέβει την σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, προφανώς θέλοντας να κερδίσει χρόνο εναντίον του Περδίκκα, ο οποίος είχε την «επίσημη» εξουσία. Ο λόγος που το έκανε αυτό ήταν ίσως για να προλάβει να γεννήσει η Ρωξάννη και να γίνει διάδοχος του θρόνου ο Αλέξανδρος ο Δ’, γιος του Μεγάλου Αλεξάνδρου.

Ο Περδίκκας αξίζει να σημειωθεί ότι ήταν ο επίσημος επιμελητής της αυτοκρατορίας και είχε αναδειχτεί σε πρωταγωνιστή της πρώτης φάσης του ανταγωνισμού των διαδόχων. Κάτι το οποίο δεν άρεσε καθόλου στον Αντίπατρο (πατέρα του Κασσάνδρου) που έβλεπε να χάνει το «τρένο» της διαδοχής. Για αυτό και συντάσσεται με τον «αντάρτη» Πτολεμαίο τον Σωτήρα, ο οποίος κατείχε την σορό. Αξίζει ακόμα να σημειώσουμε πως ο Αντίπατρος ήταν έμπιστος του Φιλίππου του Β’ , ο οποίος συνήθιζε να λέει ότι «κοιμάμαι ήσυχα, γιατί είναι ξάγρυπνος ο Αντίπατρος», ενώ ο Αλέξανδρος όταν ξεκίνησε την εκστρατεία , του ανέθεσε την αντιβασιλεία του Βασιλείου της Μακεδονίας και καθήκοντα επιμελητή του κράτους «τά κατά Μακεδονίαν τε καί τούς Έλληνας Αντιπάτρω επιτρέψας». Σε αυτή τη θέση, ο Αντίπατρος παρέμεινε σε όλη τη διάρκεια της μεγάλης εκστρατείας του Αλεξάνδρου στην Ασία. Αυτά για να καταλάβουμε τις συμμαχίες της εποχής, οι οποίες ωστόσο δεν είχαν τίποτα άλλο ως κίνητρο, παρά μόνο την εξουσία που άφησε πίσω του ο Μέγας Αλέξανδρος.

ΑΡΙΣΤΟΝΟΥΣ: ΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ - ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ

Η εκστρατεία του Περδίκκα εναντίον του Πτολεμαίου με σκοπό να ανακτήσει την σορό του Μεγάλου Αλεξάνδρου, αποτυγχάνει παταγωδώς. Ο ίδιος ο Περδίκκας δολοφονείται από τους αξιωματικούς του , οι οποίοι αυτομολούν στο πλευρό του Πτολεμαίου. Και οι αξιωματικοί όμως του Περδίκκα δεν έχουν καλύτερη τύχη και θανατώνονται.

Διασώζεται όμως ένας. Το όνομα του άγνωστο στην Ιστορία. Πρόκειται για τον Αριστόνοα τον Πελλαίο . Ελάχιστες πληροφορίες έχουμε για αυτόν, αλλά γνωρίζουμε ίσως το πιο σημαντικό. Ότι ο Αριστόνους ο Πελλαίος ΔΙΟΡΙΣΤΗΚΕ ΔΙΟΙΚΗΤΗΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ το 321 π. Χ. , ενώ διατηρούσε άριστες σχέσεις με την μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου , την Ολυμπιάδα, η οποία του είχε αναθέσει όλες τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Κασσάνδρου.

Από τις ελάχιστες αναφορές που φτάνουν μέχρι εμάς για τον Αριστόνοα είναι από τον Αρριανό (6 βιβλίο, 28 κεφάλαιο, 4 παράγραφος) και από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη (19 βιβλίο, 50 κεφάλαιο) . Σχετικά μας ενημερώνει πως ο "ο Αριστόνους, ένας από τους σωματοφύλακες του Έλληνα στρατηλάτη, πήρε υπό τον έλεγχο του την Αμφίπολη. Η μητέρα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, Ολυμπιάδα, του είχε αναθέσει τις πολεμικές επιχειρήσεις εναντίον του Κασσάνδρου. Ο τελευταίος έστειλε τον στρατό του εναντίον της Αμφίπολης υπό την ηγεσία του στρατηγού Κρατεύα. Ο Μακεδόνας στρατηγός εισέβαλε στην Βισαλτία. Ο Αριστόνους, έμπειρος στρατηγός, αρχικά απώθησε τα στρατεύματα του Κασσάνδρου και στην τελική μάχη που δόθηκε στην Βεδυνδία της Βισαλτίας, ο στρατός του Κρατεύα διαλύθηκε. Ο ίδιος ο Κρατεύας έπεσε στην μάχη»

Η πληροφορία είναι πολύ σημαντική: Μαθαίνουμε πως σε μία περίοδο που είναι πολύ πιθανόν, σύμφωνα με τους ανασκαφείς να έχει φτιαχτεί ο τύμβος της Αμφίπολης, δηλαδή το 321 π. Χ , παίρνει τα ηνία της πόλης ένας πρώην σωματοφύλακας του Μεγάλου Αλεξάνδρου και άνθρωπος εμπιστοσύνης της μητέρας του Ολυμπιάδας, ο οποίος ήταν σε ανοιχτή κόντρα με τον Κάσσανδρο. Οι πηγές αναφέρουν μάλιστα τον Αριστόνοα, ως αριστοκρατικής καταγωγής και πιστό στα Μακεδονικά ήθη και έθιμα. Αυτός ήταν πιθανότατα και ο λόγος που είχε πάει με τον πλευρό του Περδίκκα και όχι του Πτολεμαίου, καθώς ο τελευταίος ήταν ο «αντάρτης» με σημερινούς όρους.

Η ΠΛΕΚΤΑΝΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ

Η τοποθέτηση του Αριστόνοα ως διοικητή της Αμφίπολης δεν πρέπει να είναι καθόλου τυχαία και είναι πιθανόν να έχει την σφραγίδα της Ολυμπιάδας.Πότε όμως μπορεί να πάρθηκε αυτή η απόφαση και για ποιο λόγο;

Μετά την λήξη των «εχροπραξιών» μεταξύ Περδίκκα – Πτολεμαίου, γίνεται η σύσκεψη στον Τριπαράδεισο, εκείνη την εποχή, για την οποία δεν γνωρίζουμε καθόλου τι αποφασίστηκε, αφού λείπουν οι αρχαίες πηγές. Εκεί προφανώς έγινε κάποια συμφωνία για να «πέσουν οι τόνοι», μοιράστηκε σε κομμάτια η αυτοκρατορία και στα ελάχιστα που μας έχουν σωθεί από τον Διόδωρο τον Σικελιώτη, ξέρουμε ότι αποφασίστηκε η επιστροφή των βασιλιάδων στην Μακεδονία. Τα γεγονότα πάντως έχουν μία αλληλουχία και μία χρονική σύνδεση μεταξύ τους που μας επιτρέπει να κάνουμε την εξής εικασία:

Στην σύσκεψη τέθηκε και το βασικό αίτημα της Ολυμπιάδας για επιστροφή του νεκρού Αλέξανδρου στην Μακεδονία. Για την εκτέλεση του συγκεκριμένου σχεδίου ορίστηκε διοικητής ο Αριστόνοας, ο οποίος είχε στενή σχέση με την μητέρα του Αλεξάνδρου. Στην ίδια σύσκεψη αποφασίστηκε η κατασκευή του τύμβου της Αμφίπολης με «εκτελεστή» τον Πτολεμαίο και σχεδιαστή τον Δεινοκράτη. Αν μεταφέρθηκε τελικά ο Αλεξανδρος στην Αμφίπολη δεν το ξέρουμε. Είναι πάντως πολύ πιθανόν η δημιουργία του τύμβου να έγινε για αυτόν.

ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ Ο ΤΥΜΒΟΣ ΣΤΗΝ ΑΜΦΙΠΟΛΗ ΚΑΙ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΑΙΓΕΣ;

Η υπόθεση μπορεί να έχει μεγάλη βάση αν σκεφτεί κανείς την τοποθέτηση του Αριστόνοα , ως διοικητή της Αμφίπολης και την επιθυμία της Ολυμπιάδας να επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία, κάτι που το είχε ως αυτοσκοπό μέχρι να πεθάνει.

Το ερώτημα που προκύπτει όμως είναι γιατί στην Αμφίπολη και όχι στις Αιγες;

Και εδώ μπορούμε εύκολα να απαντήσουμε αν λάβουμε υπ’ οψιν μας τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εξελίξεις της εποχής.

Η Μακεδονία εκείνη την περίοδο δεν ήταν ενιαία και ταλανιζόταν από μεγάλες έχθρες. Το βασίλειο των Αιγών το ήλεγχε ο Φίλιππος ο Αριδαίος ο οποίος είχε έρθει σε συμφωνία με τον Κάσσανδρο (η συμφωνία έγινε με την σύζυγο του Ευριδίκη, καθώς ο Φίλιππος ο Αριδαίος ήταν τύποις βασιλιάς καθότι πνευματικά καθυστερημένος) και έγινε αντιβασιλιάς.

Για να καταλάβουμε ακόμα καλύτερα τις πολιτικές ισορροπίες της εποχής, τόσο ο Φίλιππος ο Αριδαίος όσο και η σύζυγος του φονεύτηκαν με εντολή της Ολυμπιάδας το 317 π.Χ, η οποία είχε καταφύγει μέχρι εκείνη την περίοδο στο βασίλειο των Μολοσσών της Ηπείρου και είχε πάρει υπό την προστασία της τόσο την Ρωξάννη όσο και τον εγγονό της Αλέξανδρο τον Δ’.

Άρα οι Αιγές ήταν εντελώς ξένες πλέον για την Ολυμπιάδα, που εάν τυχόν ο Αλέξανδρος επέστρεφε στην Μακεδονία θα έπρεπε να βρεθεί ένα άλλο μέρος για να γίνει η ταφή του. Για αυτό εκείνη όρισε διοικητή έναν έμπιστο δικό της άνθρωπο, τον Αριστόνοα, που είχε τιμηθεί και από τον γιο της με το υψηλό αξίωμα του σωματοφύλακα, ώστε να εκτελέσει το μυστικό σχέδιο της ταφής του Αλεξάνδρου.

Η Αμφίπολη εξυπηρετούσε και έναν ακόμη σκοπό: Ήταν λιμάνι και δεν θα γινόταν αντιληπτή η μεταφορά του υψηλού νεκρού και δεν θα προκαλούσε νέα πάθη,  καθώς δεν θα περνούσε καθόλου κάποια νεκρική πομπή από στεριά.

Όποιος έχει επισκεφτεί την Αμφίπολη σήμερα, θα έχει διαπιστώσει πως το λιμάνι της δεν απέχει παρά ελάχιστα από το σημείο που έχει φτιαχτεί ο τύμβος.

Σε όλα αυτά θα πρέπει να συνυπολογίσουμε ένα ακόμα στοιχείο: H Ολυμπιάδα, ήταν μία γυναίκα που πετύχαινε πάντα αυτό που ήθελε. Έτσι περιγράφεται από τις ιστορικές πηγές και έχει συνδεθεί με ουκ ολίγες δολοπλοκίες, όπως η δολοφονία του συζύγου της, η δηλητηρίαση του Φίλιππου του Αριδαίου, που του άφησε και την πνευματική αναπηρία, ενώ ήταν ιέρεια στα Καβείρια μυστήρια για τα οποία ελάχιστα πράγματα γνωρίζουμε , καθώς καλύπτονται από έντονο μυστήριο. Προφανώς για να επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία θα έκανε τα πάντα, ακόμα και μια τόσο υψηλού επιπέδου συνωμοσία.

ΓΙΑΤΙ ΜΥΣΤΙΚΑ Η ΤΑΦΗ;

Η Ολυμπιάδα γνώριζε ότι ο γιος της είχε πάρει ήδη τεράστια φήμη σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο. Προφανώς την ενδιέφερε περισσότερο να επιστρέψει στην Μακεδονία και να ταφεί όπως εκείνη ήθελε, παρά το τάφος του να γίνει προσκύνημα ανά τους αιώνες. Εξάλλου το αντάλλαγμα για να γίνει η μεταφορά στην Αμφίπολη, πιθανόν να ήταν κρατηθεί μυστικό καθώς αυτό βόλευε και τους διαδόχους τόσο στην Μακεδονία όσο και στην Αίγυπτο. Μην ξεχνάμε ότι ο Πτολεμαίος ο Σωτήρ είχε τον γιο του Πτολεμαίο τον Φιλάδελφο, ο οποίος ισχυριζόταν ότι κυβερνούσε την Αίγυπτο με την δύναμη που του έδινε η σορός του Μεγάλου Αλεξάνδρου , που ήταν θαμμένη στην Αλεξάνδρεια, σύμφωνα με τα θρυλούμενα. ’ρα μιλάμε για μία τέλεια συνωμοσία , τέλεια εκτελεσμένη από την Ολυμπιάδα με έναν μόνο στόχο: Να επιστρέψει ο Αλέξανδρος στην Μακεδονία. Μια επισήμανση που αξίζει: Όταν λέμε μυστική ταφή εννοούμε, να μην γίνει γνωστή στις πηγές, οι οποίες προφανώς έπεσαν σε "λογοκρισία" . Δεν εξηγείται αλλιώς ότι καμία πηγή δεν αναφέρεται στην κατασκευή του τύμβου. Η μυστική ταφή δεν περιλαμβάνει την επιχωμάτωση καθώς προφανώς σε πρώτη φάση η Ολυμπιάδα θα ήθελε να μπορεί το μνημείο να είναι επισκέψιμο, τουλάχιστον από την ίδια. Άλλο ένα στοιχείο που δένει απόλυτα με τις εικασίες της ανασκαφικής ομάδας. Ότι το μνημείο δεν επιχωματώθηκε εξ αρχής και η άμμος είναι μεταγενέστερη. Οι ημερομηνίες πάντως συμπίπτουν για μία ακόμη φορά. Καθώς η Ολυμπιάδα χωρίς κανένα προφανή λόγο επιστρέφει ξαφνικά το 317 π. Χ στην Μακεδονία. Πάμε να δούμε τα γεγονότα της επιστροφής της

Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΤΗΣ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑΣ ΣΤΗΝ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ

Το συγκεκριμένο σενάριο, ενισχύεται από ένα ακόμα γεγονός. Η Ολυμπιάδα είχε επιστρέψει στην Μακεδονία, το 317 π. Χ μετά από 13 χρόνια στο βασίλειο των Μολοσσών, το οποίο μάλιστα είχε αναδιοργανώσει πλήρως.

Γιατί επέστρεψε στην Μακεδονία το 317 π.Χ και σε ποια πόλη πήγε , αφού οι Αιγές ήταν αδύνατο να την «φιλοξενήσουνν» . Προφανώς επέστρεψε γιατί είχε ολοκληρωθεί ο τύμβος της Αμφίπολης , που θα υποδεχόταν τον νεκρό γιο της και εκείνη φυσικά πήγε στην Αμφίπολη, η οποία ήταν φιλική προς αυτήν, αφού είχε διοικητή τον Αριστόνοα.

Η άφιξη της Ολυμπιάδας στην Μακεδονία εξάπτει ξανά τα πολιτικά πάθη και αναλαμβάνει ενεργό δράση ο Κάσσανδρος, ο οποίος φοβάται ότι θα χάσει οριστικά το τρένο της εξουσίας (μην ξεχνάμε ότι ήταν γιος του Αντίπατρου, του "απόλυτου αντιβασιλιά"της Μακεδονίας κατά την διάρκεια της εκστρατείας του Μεγάλου Αλεξάνδρου), άρα εθισμένος στην εξουσία. Οι ιστορικές πηγές μας διαφωτίζουν ευτυχώς σε αυτό το σημείο, επιβεβαιώνοντας την θεωρία.

Ο Κάσσανδρος επιστρέφει δυναμικά στο προσκήνιο. Κάνει συμφωνία με τον Αριστόνοα να του παραδόσει την Αμφίπολη και παρά το γεγονός ότι είχε έρθει σε συμφωνία μαζί του και του είχε εγγυηθεί την ασφάλεια του με αντάλλαγμα (Διοδ. 19.50.8), τον ξεγέλασε. Ο Αριστόνους παρέδωσε την πόλη, αλλά τελικά ο Κάσσανδρος αθέτησε την συμφωνία και τον σκότωσε το 315 π.Χ.,μειώνοντας τους κινδύνους για την εξουσία του. Το σχετικό απόσπασμα αναφέρει:

Το 315 π.Χ. και με την συνδρομή μελών της οικογένειας του Κρατεύα, δολοφονείται και ο Αριστόνους και η Αμφίπολη περνάει επιτέλους κάτω από τον έλεγχο του Κασσάνδρου.

Eίχε προηγηθεί η δολοφονία της Ολυμπιάδας που ήταν και ο μεγαλύτερος κίνδυνος η άφιξη της στην Μακεδονία για κάποια συνωμοσία.Ο Κάσσανδρος την κυνηγάει (προφανώς από την Αμφίπολη ) και αυτή καταφεύγει στην Πύδνα. Εκεί πεθαίνει δια λιθοβολισμού το 316 π.Χ.

Μένει η Ρωξάννη με τον Αλέξανδρο τον Δ’. Ο Κάσσανδρος τους φυλάκισε στην Αμφίπολη (Διοδ. 19.52.4) όπου παρέμειναν, μέχρι και την δολοφονία τους από τον Γλαυκία (Διοδ. 19.105.1-2, Παυσ. 9.7.2) το 313 π.Χ.

Αποκλείεται με βάση τις ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ εξελίξεις και το μίσος μεταξύ Κάσσανδρου και Ολυμπιάδας, Ρωξάννης και Αλέξανδρου του Δ’ ο τύμβος να φτιάχτηκε προς τιμήν τους επί βασιλείας Κάσσανδρου.

Ο τυμβος της Αμφίπολης είχε ΗΔΗ ΦΤΙΑΧΤΕΙ ΜΕΤΑΞΥ 321 π. Χ και 317 π.Χ , επί Αριστόνοα, μέχρι να αναλάβει δράση ο Κάσσανδρος, ο οποίος αφού τελείωσε διαδοχικά με ολόκληρη την οικογένεια του Μεγάλου Αλεξάνδρου, πήρε οριστικά την εξουσία στα χέρια του.

Δεν αποκλείεται ωστόσο ο Κάσσανδρος να έθαψε μέσα στον τύμβο που προοριζόταν για τον Μέγα Αλέξανδρο και την Ολυμπιάδα και την Ρωξάννη και τον γιο του ή κάποια από αυτά τα μέλη της βασιλικής οικογένειας. Αφού τοποθετήθηκαν μέσα όλοι οι νεκροί, ο τύμβος επιχωματώθηκε περίπου 10 χρόνια μετά την κατασκευή του για να περάσει οριστικά στην λήθη και ο Κάσσανδρος να εξουσιάσει την Μακεδονία ,μακρυά από τον ενοχλητικό μύθο του Μεγάλου Αλεξάνδρου και της οικογένειας του.

ΣΥΝΔΕΣΗ ΜΕ ΙΣΤΟΡΙΑΣ - ΑΡΧΑΙΟΛΟΓΙΑΣ:

Η συγκεκριμένη θεωρία που βασίζεται σε έναν συνδυασμό λίγων ιστορικών πηγών και λογικής αλληλουχίας γεγονότων, φαίνεται να συμπίπτει και με τις αρχαιολογικές ανακοινώσεις του υπουργείου. Η μεγάλη μαρμάρινη πόρτα φαίνεται να έχει ανοίξει πολλές φορές. Αυτό μπορεί να έγινε είτε για να τοποθετηθούν παραπάνω νεκροί, είτε για να εισέλθει στο εσωτερικό του  τάφου η Ολυμπιάδα για να δει τον νεκρό γιο της. Επίσης η επιχωμάτωση φαίνεται να είναι μεταγενέστερη, κάτι που μπορεί να δικαιολογηθεί από την επιθυμία του Κάσσανδρου να απαλλαγεί άπαξ δια παντός από το "ενοχλητικό"μνημείο και μαζί του και από τον βασιλιά για τον οποίο φτιάχτηκε: τον Αλέξανδρο τον Γ'του Φλίππου.