Εικόνα: Αγγείο-κύπελλο σε σχήμα κεφαλής κριού και ερυθρόμορφη διακόσμηση με φύλλα κισσού στον λαιμό, ένα από τα πολλά ευρήματα υψίστης ιστορικής σημασίας, σε νεκροταφείο Αρχαϊκών και Κλασικών Χρόνων (6ου-4ου αι. π.Χ.) που έφερε στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη στην αρχαία Λυγκηστίδα της Aνω Μακεδονίας. Πρόκειται για μια ανέλπιστη σημαντική αποκάλυψη, καθώς, μέχρι πρόσφατα, λόγω έλλειψης δεδομένων, επικρατούσε η λανθασμένη αντίληψη ότι η περιοχή την περίοδο εκείνη ήταν κοινωνικά και πολιτισμικά απομονωμένη.

Αναζητούσαν αποδείξεις για την ύπαρξή της στην ακριτική Φλώρινα, έστω κι αν οι πηγές ήταν ελάχιστες. Τη βρήκαν θαμμένη κάτω από κοιτάσματα λιγνίτη στις πλούσιες κτερισμένες ταφές εκτενούς νεκροταφείου Αρχαϊκών και Κλασικών χρόνων (6ου-4ου αι. π.Χ.) που έφεραν στο φως τις πρώτες αδιάψευστες μαρτυρίες για την αρχαία Λυγκηστίδα της Άνω Μακεδονίας.

Τα νέα ευρήματα, υψίστης ιστορικής σημασίας, σκιαγραφούν την πολιτισμική ταυτότητα του ελληνισμού στο βασίλειο της Λύγκου, τον ενιαίο χαρακτήρα του ελληνικού πολιτισμού στην Aνω Μακεδονία και εμπλουτίζουν τον αρχαιολογικό χάρτη της σύγχρονης δυτικής Μακεδονίας (Καστοριά, Φλώρινα, Κοζάνη, Γρεβενά), στα γεωγραφικά όρια της οποίας κατοικούσαν οι Ορέστες, οι Λυγκηστές, οι Εορδοί, οι Τυμφαίοι και οι Ελιμιώτες.

Αποτελεί μία από τις ανέλπιστες σημαντικές αποκαλύψεις, καθώς, μέχρι πρόσφατα, λόγω έλλειψης δεδομένων, επικρατούσε η λανθασμένη αντίληψη ότι η περιοχή την περίοδο εκείνη ήταν κοινωνικά και πολιτισμικά απομονωμένη, διευκρινίζει η αρχαιολόγος της Εφορείας Αρχαιοτήτων Φλώρινας (ΕΑΦ), υπεύθυνη της ανασκαφής, Λιάνα Γκέλου. «Οι αναφορές των γραμματειακών πηγών στην αρχαία Λυγκηστίδα είναι ελάχιστες», εξηγεί. «Ελειπαν και τα αρχαιολογικά ευρήματα που θα συμπλήρωναν τις ιστορικές μας γνώσεις για την περιοχή, ιδιαίτερα κατά την περίοδο που προηγήθηκε της ενοποίησης του μακεδονικού κράτους από τον Φίλιππο Β΄».

Τις απαντήσεις έδωσε ιδιωτικό ορυχείο εξόρυξης λιγνίτη στην Αχλάδα (22 χλμ. από την πόλη της Φλώρινας), όπου το ταφικό σύνολο της αρχαίας Λύγκου που αποκάλυψε η αρχαιολογική έρευνα της ΕΑΦ (χρηματοδοτούμενη από τη Λιγνιτωρυχεία Αχλάδας Α.Ε.) αποδεικνύει ότι, παράλληλα με τους Μακεδόνες της Κάτω Μακεδονίας, τα βασίλεια της Ανω Μακεδονίας είχαν εύρωστη οικονομία με υψηλό βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο.

Περισσότερες από 170 ταφές πολεμιστών και γυναικών με όπλα, κοσμήματα και χρυσά ελάσματα, πήλινα και χάλκινα αγγεία, ειδώλια και σκεύη εικονογραφούν τα έθιμα ταφής (όμοια με τα νεκροταφεία της ίδιας περιόδου στη Μακεδονία, Σίνδο, Αιγές, Αρχοντικό Πέλλας, Αιανή), το φύλο των νεκρών, το κοινωνικό και υψηλό επίπεδο από τον 6ο μέχρι και τον 4ο αι. π.Χ. μιας οργανωμένης μακεδονικής κοινωνίας. Οι Λυγκηστές, εξηγεί η κ. Γκέλου, σύμφωνα με τον Στράβωνα, κατάγονται από τους Βακχιάδες, οι οποίοι εκδιώχθηκαν από την Κόρινθο στα μέσα του 7ου αι. π.Χ. Πρώτος βασιλιάς της Λυγκηστίδας (μέσα 5ου αι. π.Χ) είναι ο γιος του Βρομερού, Αρραβαίος Α’, εγγονή του οποίου θεωρείται η Ευρυδίκη, μητέρα του Φιλίππου Β΄».

Δόρατα, ακόντια, σιδερένια ξίφη και μαχαίρια –οπλισμός που υπαινίσσεται ανταγωνισμούς για την κυριαρχία και την κατοχύρωση εδαφικών κτήσεων– όπως δείχνουν οι ταφές, «οπλίζουν» τους πολεμιστές Λυγκηστές στο μεταθανάτιο ταξίδι. Δαχτυλίδια απλά ή με παραστάσεις στη σφενδόνη, σκουλαρίκια, βραχιόλια απλά ή πολύσπειρα, πόρπες και περόνες στα ενδύματα στολίζουν τις γυναίκες εις τα επέκεινα. Χρυσά επιστόμια, χρυσοί ρόδακες και δισκάρια συνδεδεμένα με την έννοια της αθανασίας και αγγεία παραπέμπουν σε δοξασίες για τη μετά θάνατον ζωή.

Επιρροές από τον Νότο

Εξαιρετικής τέχνης πήλινα και χάλκινα αγγεία από ντόπιους τεχνίτες που δέχθηκαν επιρροές από μεγάλα καλλιτεχνικά κέντρα του Νότου (Ιωνίας, Κορίνθου, Αθήνας), εισηγμένα προϊόντα κορινθιακού κεραμικού εργαστηρίου (6ος-5ος αι. π.Χ.) για αρωματικά έλαια και αττικά μελαμβαφή του 5ου και του 4ου αι. π.Χ μαρτυρούν στενές εμπορικές σχέσεις των Μακεδόνων με τα νότια κέντρα (Αθήνα, Κόρινθο), της ανατολικής Ελλάδας και των αποικιών τους. Η ύπαρξη αρχαίου οικισμού στην αριστερή όχθη του Γεροπόταμου ήταν γνωστή ως νεκροταφείο Ρωμαϊκών χρόνων. Οι ταφικές ενεπίγραφες στήλες του 2ου και του 3ου αι. μ.Χ. στο Αρχαιολογικό Μουσείο Φλώρινας και τα νέα αρχαϊκά ταφικά ευρήματα από το τοπικό βασίλειο της Λυγκηστίδας συμπληρώνουν τα κενά της Ιστορίας που έχουν ιδιαίτερη σημασία για την ακριτική Φλώρινα.

Οι μοναδικές αρχαιολογικές μαρτυρίες για τη Λύγκο των Αρχαϊκών και Κλασικών χρόνων θα παρουσιαστούν το πρωί (11.00) της Πέμπτης – πρώτη ημέρα του 30ού τριήμερου επιστημονικού συνεδρίου, με 90 ανακοινώσεις για το αρχαιολογικό έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη (9-11 Μαρτίου), στην αίθουσα τελετών του παλιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

kathimerini

Αιγύπτιοι και Γερμανοί αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένατεράστιο άγαλμα, ύψους οκτώ μέτρων, βυθισμένο σε υπόγεια ύδατα σε μια φτωχογειτονιά του Καΐρου, που πιθανότατα απεικονίζει τον φαραώ Ραμσή Β΄, ο οποίος κυβερνούσε την Αίγυπτο πριν από σχεδόν 3.000 χρόνια.

Το άγαλμα, που σύμφωνα με το υπουργείο Αρχαιοτήτων είναι ένα από τα σημαντικότερα ευρήματα όλων των εποχών, εντοπίστηκε κοντά στα ερείπια του ναού του Ραμσή Β΄, στην αρχαία Ηλιούπολη, στο ανατολικό τμήμα του σημερινού Καΐρου.

"Την περασμένη Τρίτη με κάλεσαν για να μου ανακοινώσουν τη μεγάλη ανακάλυψη του κολοσσού ενός βασιλιά, πιθανότατα του Ραμσή Β΄"είπε ο υπουργός Αρχαιοτήτων Χάλεντ αλ Ανάνι. Το άγαλμα, διευκρίνισε, είναι φτιαγμένο από χαλαζίτη.

Ο ισχυρότερος και γνωστότερος ηγέτης της αρχαίας Αιγύπτου, ο φαραώ Ραμσής Β΄ ή Ραμσής ο Μέγας, ήταν ο τρίτος της 19ης Δυναστείας και κυβέρνησε από το 1279 μέχρι το 1213 π.Χ. Ήταν εκείνος που επέκτεινε τα σύνορα της Αυτοκρατορίας, από τη Συρία στα ανατολικά μέχρι τη Νουβία στα νότια. Οι διάδοχοί του τον αποκαλούσαν "Μέγα Πρόγονο".

"Βρήκαμε το στήθος του αγάλματος και το κάτω μέρος του κεφαλιού. Τώρα απομακρύναμε το κεφάλι και βρήκαμε το στέμμα, το δεξί αυτί και ένα τμήμα από το δεξί μάτι", εξήγησε ο υπουργός.

Σήμερα, αρχαιολόγοι, αξιωματούχοι, κάτοικοι της περιοχής και πολλοί δημοσιογράφοι είχαν συγκεντρωθεί στο σημείο και παρακολουθούσαν την ανάσυρση της κεφαλής του αγάλματος από το νερό.

Η ίδια αρχαιολογική αποστολή βρήκε επίσης και το άνω μέρος ενός ασβεστολιθικού αγάλματος του φαραώ Σέτι Β΄, του εγγονού του Ραμσή Β΄. Το άγαλμα αυτό ήταν φυσικού μεγέθους αλλά το σωζόμενο τμήμα του είναι μόνο 80 πόντοι.

Ο ναός του Ήλιου στην Ηλιούπολη ιδρύθηκε από τον Ραμσή Β΄ και το γεγονός αυτό καθιστά ιδιαίτερα πιθανό ο κολοσσός να απεικονίζει τον φαραώ. Ήταν ένας από τους μεγαλύτερους ναούς στην αρχαία Αίγυπτο, σχεδόν διπλάσιος από εκείνον του Καρνάκ, αλλά καταστράφηκε κατά την ελληνορωμαϊκή περίοδο. Πολλοί οβελίσκοι του μεταφέρθηκαν στην Αλεξάνδρεια ή στην Ευρώπη ενώ οι ογκόλιθοι χρησιμοποιήθηκαν αργότερα στις οικοδομές, καθώς αναπτυσσόταν το Κάιρο.

Οι αρχαιολόγοι θα επιχειρήσουν να ανασύρουν και τα υπόλοιπα τμήματα των αγαλμάτων. Αν τα καταφέρουν και εφόσον αποδειχθεί ότι ο κολοσσός ανήκει στον Ραμσή Β΄, τότε θα μεταφερθεί στην είσοδο του Μεγάλου Αιγυπτιακού Μουσείου που πρόκειται να εγκαινιαστεί το 2018.

Μεγαλύτερη κατά 60 στρέμματα απ'ότι την εκτιμούσαν μέχρι τώρα ήταν η αρχαία πόλη των Αιγών (Βεργίνα), όπως προκύπτει από την ανασκαφή των τειχών της, που συνεχίζεται από το ΑΠΘ με επικεφαλής τον αναπληρωτή καθηγητή Κλασικής Αρχαιολογίας, Παναγιώτη Φάκλαρη.

Το τείχος της πόλης φέρει την υπογραφή του Μακεδόνα βασιλιά Κάσσανδρου, ο οποίος επένδυσε εκεί μέρος του αμύθητου βασιλικού θησαυροφυλακίου που του κληροδότησε η εκστρατεία του Μεγάλου Αλεξάνδρου στην Ασία.

Παρουσιάζοντας χθες, κατά την πρώτη μέρα των εργασιών της 30ής Επιστημονικής Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Εργο στη Μακεδονία και τη Θράκη, το έργο τις τελευταίες δεκαετίας στην πανεπιστημιακή ανασκαφή της ακρόπολης και των τειχών των Αιγών (Βεργίνα), ο κ. Φάκλαρης ανέφερε ότι «με την εξακρίβωση της πορείας του τείχους στην ανατολική πλευρά, η μέχρι σήμερα αντίληψή μας για την έκταση της αρχαίας πόλης άλλαξε, καθώς διαπιστώθηκε ότι ήταν μεγαλύτερη από όσο θεωρούσαμε, κατά 60 στρέμματα.

Έτσι η συνολική έκταση της αρχαίας πόλης υπολογίζεται στα 768 στρέμματα». Μέχρι στιγμής έχουν ερευνηθεί πέντε πύλες αξονικού και εφαπτόμενου στο τείχος τύπου και δεκαοκτώ πύργοι, ημικυκλικής και ορθογώνιας κάτοψης.

Οι θέσεις των πυλών δίνουν στοιχεία για την οργάνωση του εσωτερικού της πόλης, δεδομένου ότι από αυτές διέρχονταν δρόμοι που εξυπηρετούσαν τον οικισμό, για τους οποίους ωστόσο δεν είχαν εντοπιστεί μέχρι στιγμής άλλα στοιχεία.

Ο κ. Φάκλαρης και η συνεργάτιδά του, Βασιλική Σταματοπούλου, είπαν από το βήμα της επιστημονικής συνάντησης ότι το τείχος της αρχαίας πόλης είναι αναμφίβολα ένα σημαντικό οχυρωματικό έργο, του οποίου τα χαρακτηριστικά και τα ανασκαφικά στοιχεία δείχνουν ότι φέρει την υπογραφή του βασιλιά της Μακεδονίας Κασσάνδρου (315-297 π.Χ.).

Εντάσσεται ιστορικά στην εποχή που ο Κάσσανδρος επενδύει μέρος του θησαυρού από την εκστρατεία του Μ. Αλεξάνδρου «στην οργάνωση του βασιλείου για την κατοχύρωση των εδαφών του έναντι του Δημητρίου Πολιορκητή, που αποτελούσε τη σημαντικότερη απειλή για την εξουσία του Κασσάνδρου στο διάστημα 307-302 π.Χ., στο οποίο ακριβώς τοποθετούν τα ευρήματά μας την ανέγερση του συγκεκριμένου τείχους».

Από τα συνολικά 3,3 χιλιόμετρα της περιμέτρου του τείχους αυτού, η πανεπιστημιακή ανασκαφή έχει αποκαλύψει περισσότερα από 2,75 χιλιόμετρα με ανασκαφικές τάφρους που ξεπερνούν τα 5,5 χιλιόμετρα.

«Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό μνημείο, μεγάλο τμήμα του οποίου σώζεται σε εξαιρετική κατάσταση διατήρησης και παρουσιάζει πέρα από μεγάλο ερευνητικό ενδιαφέρον, άριστες δυνατότητες ανάδειξης και απόδοσής του στο κοινό», δήλωσε ο κ. Φάκλαρης.

Στο συνέδριο για το Αρχαιολογικό Εργο στη Μακεδονία και στη Θράκη θα παρουσιαστούν συνολικά 89 ανακοινώσεις, ενώ από τη σημερινή ημέρα ξεχωρίζει η παρουσίαση της αρχαιολόγου της Εφορείας Αρχαιοτήτων Κιλκίς, Θωμαής Σαββόπουλου, για την αρχαία πόλη της Ευρωπού, εκεί όπου βρέθηκε ο αρχαϊκός κούρος, κυκλαδίτικης τεχνοτροπίας, που χρονολογείται στα 650 π.Χ. και είναι το μοναδικό τέτοιο εύρημα στον βορειοελλαδικό χώρο. Μελετώντας 730 νομίσματα η κ. Σαββοπούλου επιβεβαιώνει ότι η κατοίκηση της πόλης καλύπτει έναν διευρυμένο χρονολογικό ορίζοντα, καθώς εκτείνεται από τον 4ο π.Χ. αιώνα μέχρι τον 6ο μ.Χ. αιώνα.

Οπως είπε η κ. Σαββοπούλου στο «Εθνος», «τα νομίσματα με την ποσοστιαία μεγαλύτερη συμμετοχή στη νομισματική κυκλοφορία της πόλης τοποθετούνται στο β΄μισό του 4ου μ.Χ. αιώνα και εξής», ενώ συμπλήρωσε ότι η αρχαία πόλη της Ευρωπού γνώρισε δύο φάσεις ακμής, μία στα χρόνια του Μεγάλου Αλεξάνδρου και μία στην περίοδο της ρωμαιοκρατίας.

ΜΑΡΙΑ ΡΙΤΖΑΛΕΟΥ, ethnos.gr

Τοίχοι, θεμελιώσεις κτηρίων, αμφορείς πελωρίων διαστάσεων και τμήματα πλακόστρωτων βρίσκονται βυθισμένα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας

Βουτήξτε στην καθηλωτική "Βυθισμένη Πολιτεία,"την "Ατλαντίδα"της Αργολίδας, η οποία βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από την ακτή της αρχαίας Επιδαύρου.

Τοίχοι, θεμελιώσεις κτηρίων, αμφορείς πελωρίων διαστάσεων και τμήματα πλακόστρωτων βρίσκονται βυθισμένα 1,5-2 μέτρα κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας, λίγα μέτρα από την ακτή.

Δείτε το βίντεο:

Το αρχαιότερο ελληνικό σύμβολο ο Μαίανδρος αποτελεί σύμβολο Νίκης και Ενότητας, σύμβολο του Άπειρου και της Αιώνιας Ζωής, αλλά και της αέναης πορείας μας μέσα στον κόσμο.

Εμπνευσμένος, κατά την άποψη κάποιων ακαδημαϊκών, από τις πολυάριθμες στροφές του ποταμού Μαιάνδρου, ο οποίος έχει συνολικό μήκος πάνω από 500 χιλιόμετρα, θα αποτελέσει ένα από τα ιστορικότερα σύμβολα του Ελληνικού Κόσμου και θα ονομαστεί και Ελληνικό Κλειδί, καθώς δηλώνει την ελληνική καταγωγή όλων των πραγμάτων που τον φέρουν πάνω τους.

Μπορεί σαν σύμβολο να χρησιμοποιήθηκε κυρίως στην διακόσμηση, ουσιαστικά όμως είναι σφραγίδα Ελληνική, καθώς τα περισσότερα αρχαία ελληνικά αντικείμενα φέρουν το σχέδιο του Μαιάνδρου. Σαν σχήμα δεν θα λείψει ούτε και από την Ακρόπολη.

Μπορεί να είναι γέννημα των προϊστορικών χρόνων, ωστόσο θα αναγεννηθεί και θα πάρει την κύρια, αλλά όχι και μοναδική μορφή του κατά τους Γεωμετρικούς Χρόνους. Σύμβολο όλων των Ελλήνων ο Μαίανδρος, καθώς θα χρησιμοποιηθεί σε αγγεία, ναούς, μνημεία, γλυπτά, αντικείμενα, πολεμικά όπλα και πανοπλίες, ενδύματα σε όλα τα μήκη και πλάτη του Ελληνικού Κόσμου.

Η αίσθηση του άπειρου, του ατελείωτου αφ΄ ενός, αλλά και της ακρίβειας και ολοκλήρωσης αφ΄ ετέρου, χαρακτηρίζουν τον Ελληνικό πολιτισμό.

Ήδη από την κλασσική αρχαιότητα ο μαίανδρος εκπροσώπησε την εικαστική έκφραση της πεμπτουσίας της αρχαίας ελληνικής σκέψης – αρμονική ταύτιση των αντιθέτων στον ανώτερο δυνατό βαθμό. Στην αρχαιότητα το σύμβολα αυτό απεικόνιζε την ατελείωτη ροή του χρόνου και το ολοκληρώσιμο των επαναλαμβανόμενων χρονικών κύκλων. Το νερό ως πηγή ζωής και ο αναπόφευκτος μαρασμός, ο θάνατος, που ταυτόχρονα αποτελεί και γέννημα μίας καινούριας αρχής.

Οι αινιγματικές και άγνωστες περιπέτειες της μοίρας και η κίνηση προς μια συγκεκριμένη κατεύθυνση, από το σημείο γέννησης και εκκίνησης προς τους ευρείς ορίζοντες του αγνώστου – παραλληλισμός με την πορεία του ελληνισμού σε ολόκληρο τον κόσμο.

Στην μυθική επιλογή του Ηρακλή, Μαιάνδριο σχήμα είχε ο δύσκολος δρόμος της Αρετής (σε αντίθεση με της Κακίας, που ήταν ευθεία), με τους μαιάνδρους να συμβολίζουν τις δομημένες δυσκολίες της ζωής, που καλείται να ξεπεράσει οξύνοντας το πνεύμα του ο άνθρωπος για να πλησιάσει το ιδανικό.Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι ο μαίανδρος αποτελεί ευρύτερα διαδεδομένο σύμβολο, τόσο από γεωγραφικής όσο και από χρονολογικής άποψης, που ανιχνεύεται όπου έχει εμφανιστεί ευρωπαϊκού τύπου Πολιτισμός.

Παρουσιάζεται στην πλειονότητα αρχαίων έργων τέχνης, σε αγγεία, οικοδομήματα, επιγραφές. Ο μαίανδρος (ή αλλιώς Ελληνικό κλειδί) ήταν και είναι το σύμβολο της αιώνιας ζωής και του αέναου περάσματός μας πάνω σε αυτό τον κόσμο. Η σημαντικότερη παρουσία του μαίανδρου είναι αυτή στο γενετικό υλικό (μαίανδρος-σπείρα).

Με το όρο μαίανδρος ή ελληνική κλείδα εννοείται στην αρχιτεκτονική και την αρχαιολογία η ταινιωτή διακόσμηση -σύνθεση ευθειών- που ενώνονται μεταξύ τους σε ορθές γωνίες ή τέμνονται διαγώνια. Το μαιανδρικό μοτίβο, σεδιάφορες παραλλαγές του, χρησιμοποιείτο συχνά κατά την αρχαιότητα για τη διακόσμηση της ζωφόρου των ναών. Παραλλαγή του είναι ο μαίανδρος που χρησιμοποιεί σπειροειδή επαναλαμβανόμενα μοτίβα και η βιτρούβια έλιξ (γλωσσίδα), ένα επαναλαμβανόμενο καμπυλόγραμμο κυματοειδές μοτίβο.

Τα αρχαιότερα μνημεία, πάνω στα οποία κατ’ αρχάς συναντάται αυτό το γραμμικό κόσμημα, είναι πολλοί τάφοι στην Μικρά Ασία και μάλιστα ο λεγόμενος τάφος του Μίδα στη Φρυγία, του οποίου η λίθινη πρόσοψη είναι πλήρως διακοσμημένη από μαιάνδρους.

Επίσης συναντάται πάνω σε αγγεία της γεωμετρικής εποχής, όπου φαίνεται ότι είναι εξέλιξη της συνεχόμενης σπείρας των μυκηναϊκών χρόνων. Χαρακτηριστικά δείγματα αυτού του θέματος κατά την εν λόγω εποχή παρέχουν τα λεγόμενα αγγεία του Διπύλου, που βρίσκονται εκτεθειμένα στο αρχαιολογικό μουσείο της Αθήνας.

Ο μαίανδρος, ο οποίος παρουσιάζεται πάνω σε αυτά τα αγγεία, αρχικά είχε τη μορφή απλής θλαστής γραμμής, της οποίας τα τμήματα διευθύνονται οριζοντίως και καθέτως εναλλάξ. Κατά την ελληνιστική περίοδο αυτός ο τύπος γίνεται πολυπλοκότερος, η θλαστή γραμμή διπλασιάστηκε και πληρώθηκαν τα σχηματιζόμενα τετράγωνα που σχηματίζονταν μεταξύ των γραμμών από στιγμές ή σταυρούς ή άλλα παρεμφερή θέματα. Η χρήση όμως αυτού του γραμμικού σχήματος γίνεται όχι μόνο για την διακόσμηση των αγγείων, αλλά και των ναών και των ενδυμάτων.

Στους ναούς κοσμούνταν από μαίανδρο, συνήθως έγχρωμο, τα επιστύλια, τα ακρωτήρια και τα φατνώματα της οροφής και οι κίονες, στα ενδύματα δε οι παρυφές. Ωραίο παράδειγμα μαιάνδρου πάνω σε ενδύματα παρέχουν οι κόρες της Ακροπόλεως.

Τα αρχαϊκά πώρινα και μαρμάρινα γυναικεία αγάλματα που βρίσκονται στο μουσείο της Ακροπόλεως. Ο πέπλος, τον οποίο φέρουν οι μορφές αυτές, διακοσμούνταν κατά τις παρυφές με άλλα χρωματιστά κοσμήματα (σταυρούς, ρόδακες, άνθη) και με μαιάνδρους.

Το γεωμετρικό αυτό σχήμα διατηρήθηκε και κατά την αλεξανδρινή εποχή και μεταδόθηκε και στην Ιταλία. Χαρακτηριστικό πρώϊμου μαίανδρου παρουσιάζουν πολλά αγγεία που βρέθηκαν στην Villanova, πάνω στα οποία ο μαίανδρος είναι ακόμα απλός και βαρύς, στερούμενος την ωραιότητα που χαρακτηρίζει τον διπλό μαίανδρο (γνωστό σήμερα ως σβάστικα) της ελληνικής τέχνης.

Η χειρώνειος ή μαιάνδριος λαβή

Ένας θνητός που νίκησε μια θεά και την παντρεύτηκε είναι ο βασιλιάς της Φθίας ο Πηλέας. Κάποτε στο φως του φεγγαριού είδε μια πανώρια θεά να χορεύει μαζί με τις κόρες των νερών (Νηριήδες: κατοπινές νεράιδες). Ήταν η θεά Θέτιδα που η προφητεία του Προμηθέα την ανάγκαζε να παντρευτεί θνητό, ώστε να μη γεννηθεί αυτός που θα ανέτρεπε τον παντοδύναμο Δία.

Ο Πηλέας τυρανιόταν απ’ τη θεϊκή ομορφιά, αλλά πως μπορούσε αυτός θνητός ν’ αποκτήσει τη Θέτιδα που ήταν μια θεά; Ρώτησε όμως γι’ αυτό τον σοφότατο Χείρωνα που κατοικούσε ψηλά στο Πήλιο. «Εκείνος τον ορμήνεψε στο ίδιο μέρος σαν τη δει, τη νύχτα να χορεύει, να την αρπάξει όσο γίνεται σφιχτά στην αγκαλιά του». Να μην αφήνει τη λαβή όσο εκείνη κι αν άλλαζε μορφές: «κι ας γίνει φίδι, λιοντάρι ή φωτιά, νερό για να ξεφύγει».

Ο Πηλέας στο πάθος του για τη θεά ξεπέρασε και νίκησε καρτερικά όλες τις θυμωμένες μεταμορφώσεις της, κρατώντας την με μια λαβή σφιχτά στην αγκαλιά του.Το υπέροχο αυτό θέμα απεικονίζεται έξοχα στο εσωτερικό ερυθρόμορφης κύλικας 101 του 500 π.Χ, που τώρα βρίσκεται στο μουσείο του Δυτικού Βερολίνου.

Η έξοχη αυτή απεικόνιση παρουσιάζει τον Πηλέα, να αψηφά τα φίδια της θεϊκής μεταμόρφωσης που τον δαγκώνουν παντού, καθώς και το λιοντάρι που ωρύεται γαντζωμένο στην πλάτη του. Ο Πηλέας νικά την πεντάμορφη θεά χρησιμοποιώντας τη “Χειρώνιο λαβή”, τον μαίανδρο, το διάσημο αρχαιοελληνικό σύμβολο. Η χειρώνειος λαβή έμεινε στην ιστορία και χρησιμοποιείται ακόμα στο άθλημα της πάλης για να δέσει ο ένας αντίπαλος τον άλλο.

Τα λεξικά πράγματι επιμένουν στη στερεότυπη άποψη, πως μαίανδρος είναι “το διακοσμητικό σχήμα που υπενθυμίζει τους ελιγμούς του ποταμού της Καρίας Μαίανδρου, όπου πρωτοευρέθη και εκ του οποίου έλαβε το όνομα”.

Μπορεί να πήρε το όνομα απ’ τον ποταμό πλησίον του οποίου πρωτοευρέθη, αλλά είναι ολότελα ανόητο να πιστεύουμε ότι τα απανταχού της γης ελληνοπρεπή αυτά ευρήματα απεικονίζουν με πάθος τις χάρες και τους “ελιγμούς” ενός άγνωστου εν πολλοίς ποταμού.

Απ’ το πλήθος των αρχαιοελληνικών αγγειογραφικών αναπαραστάσεων σαφώς διαφαίνεται ότι η λαβή αυτή, η χειρώνιος λαβή ή χειρώνιο πλέγμα ή όπως αλλιώς κι αν αποκαλείτο η συγκεκριμένη αυτή λαβή στο παρελθόν, αποτελούσε το ιδιαίτερο ίσως και ιεροπρεπές έμβλημα των θεομάχων Ελλήνων ηρώων.

Την “μαιάνδριο λαβή” όπως δικαίως πλέον θα την αποκαλούμε, τη χρησιμοποιεί κατ’ επανάληψη ο κατ’ εξοχήν θεομάχος Ηρακλής, όπως φαίνεται ξεκάθαρα απ’ την αριστουργηματική απεικόνιση της πάλης του Ηρακλή με τον Τρίτωνα σε αγγειογραφία του 550 Π.χ. όπου βλέπουμε τον Τρίτωνα να πασχίζει μάταια ν’ ανοίξει τα κλειδωμένα με την μαιάνδριο λαβή δάχτυλα του ανίκητου ήρωα, μπροστά από το στήθος του.

Την ολοφάνερη σχέση διακοσμητικού μαιάνδρου και μαιάνδριας λαβής μπορεί κανείς εύκολα να διαπιστώσει στο σύμπλεγμα Πηλέα και Θέτιδας όπου η αξία της εν λόγω λαβής στο κέντρο της παράστασης υπερτονίζεται στεφανωμένη ολόγυρα απ’ τον σχηματοποιημένο πλέον μαιάνδριο συμβολισμό. Επίσης δεν πρέπει να είναι τυχαίο ότι πλήθος αγγειογραφιών που υπαινίσσονται θεϊκή ήττα, στεφανώνονται συχνά από μαίανδρο.

Συμπεραίνουμε λοιπόν ότι δεν είναι καθόλου τυχαία η ευρύτατη διάδοση κατά την αρχαιότητα του παραπάνω μαιανδρικού συμβολισμού. Αποτελούσε ένα διαχρονικό δώρο των μυθολογικών χρόνων, στους κλασικούς και νεότερους χρόνους των μεσογειακών απογόνων του Έλληνα. Μια γραμμική παραγγελία των προγόνων μας, για μάχη ενάντια στο αδύνατο. Μια υπέροχη σχηματική υπενθύμιση ότι στα δύο σου χέρια κρατάς το μυστικό της νίκης κι αν μόνο τα δικά σου δεν επαρκούν, τότε ένωσέ τα με άλλους σ’ ένα αρμονικό αδιάσπαστο σύνολο ελληνοπρεπούς, νικηφόρας, μαιανδρικής αλυσίδας.  Πηγή

Γαμμάδιον ή τετραγάμμα (σβάστικα) Αποκάλυψη!! Το Ελληνικό σύμβολο παντού στον κόσμο!

Το Γαμμάδιον ή η σβάστιξ. Στις συνειδήσεις όλου του πλανήτη είναι συνδεδεμένο με την ναζιστική Γερμανία και με εκατόμβες νεκρών.   Και όμως

ΡΩΣΙΑ.

ΡΟΥΒΛΙ 1917

ΡΟΥΒΛΙ 1918

Στα Ρωσικά το όνομα σβάστικα – «:>;>2@0B»,  «Kolovrat», δηλαδή «Ηλιοστάσιο». Το Kolovrat συμβόλιζε τη νίκη του φωτός(ήλιος) πάνω από το σκοτάδι, τη ζωή – πέρα από το θάνατο …

Σβάστικα στην άμφια του διακόνου (XVI αι.). Μουσείο της Μονή Νοβοντέβιτσι.

Ρωσικό κέντημα

ΡΩΣΙΚΟΣ ΣΤΡΑΤΟΣ 1918

Το Γαμμάδιον ή η σβάστιξ καταργήθηκε στην Ρωσία  από τον  Λεφ Νταβίντοβιτς Μπρονστέιν ή Λέων Τρότσκι και αντικαταστάθηκε από το πεντάκτινο αστέρι

σταδιακά από το 1918 έως το 1923( όπου καταργήθηκε τελείως ) ένα χρόνο μετά, το 1924 υιοθετείται ως σύμβολο από τον Αδόλφο Χίτλερ…

Το δάπεδο στο  μουσείου Ερμιτάζ στην αγία Πετρούπολη διακοσμημένο με σβάστικες.

Ινδία, Κίνα, Ιαπωνία…

Το σύμβολο αυτό χρησιμοποιείται από αμνημονεύτων ετών από Βουδιστές της Ινδίας, της Κίνας και της Ιαπωνίας.

.

.

Πακιστάν

Δραχμή. Δυναστείες Paratov, praviteley επαρχίες Μπαλουχιστάν στο Πακιστάν, 125 – 300 π.Χ.

Ιράκ

Κορέα

Odeason Εθνικό Πάρκο. Νότια Κορέα.

Ελληνικό κράνος με σβάστικα, 350-325 χρόνια. π.Χ. από τον Τάραντα βρίσκεται στο Gerkulanume. Υπουργικό Συμβούλιο των μεταλλίων.Παρίσι.

Χάλκινο ομοίωμα στον τάφο του Επισκόπου Huyshe Wolcott Yeatman-Biggs, πρώτος επίσκοπος του Coventry Cathedral, Αγγλία

.

Φωτογραφία Jacqueline Bouvier, η μελλοντική σύζυγος του Προέδρου των ΗΠΑ John F. Kennedy, με παραδοσιακό ινδιάνικο φόρεμα με Γαμμάδιον ή τετραγάμμα …

Ελλάδα 5-6 π.Χ.

Πλανήτης γη, λίθος φωτός δηλαδή… ΕΛ ΛΑΣ.

pronews.gr

Η εμφάνιση του πρώτου νομίσματος έγινε στο βασίλειο της Λυδίας, στα δυτικά δηλαδή της σημερινής Τουρκίας, σε ένα πλούσιο και ακμάζον κράτος. Παρ’ όλο όμως που οι ιστορικοί αποδίδουν την επινόηση του νομίσματος στους Λύδιους, όλοι συμφωνούν ότι οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν εκείνοι που διέδωσαν την εφεύρεση, πιθανότατα γιατί το βασίλειο της Λυδίας εξαφανίστηκε από το 546 π.Χ., όταν καταλήφθηκε από τους Πέρσες.

Τα πρώτα νομίσματα

Κάποιοι επιστήμονες κάνουν λόγο για ένα πρώτο νόμισμα δεδομένου ότι τα κράτη και οι ναοί αρχίζουν να σφραγίζουν μεταλλικές πλάκες. Δεν πρόκειται απλώς για την χάραξη ενός μετάλλου που δηλώνει τον ιδιοκτήτη του ή για τον προσδιορισμό του βάρους, αλλά για να αποδοθεί ένα είδος νόμιμης αξίας στην πλάκα που επισφραγίζεται. Η αρχή εγγυάται για την ακρίβεια του βάρους, κυρίως όμως για τη γνησιότητα του μετάλλου ή του κράματος.

Λυδικά νομίσματα του 550 π.Χ.

Στα μέσα του 7ου αιώνα κάνει την εμφάνισή του αυτό το οποίο μπορούμε πραγματικά να θεωρήσουμε νόμισμα, τα μικρά σφαιρίδια, επισφραγισμένα στη μία πλευρά τους. Αρχικά η επιφάνειά τους ήταν λεία χωρίς κάποιο σημάδι και έβγαιναν σε σειρές με βάση την αξία τους. Στη συνέχεια, άρχισαν να εμφανίζονται αυλακώσεις και ένα κοίλωμα, στην μία κυρίως πλευρά, του οποίου η ταυτότητα είναι δύσκολο να να αναγνωριστεί, ενώ παράλληλα τα σφαιρίδια αρχίζουν να πλαταίνουν. Ενώ το σφαιρίδιο αρχίζει να παίρνει επίπεδη μορφή, εμφανίζονται τα αυθεντικά νομισματικά σύμβολα που απεικονίζουν βασιλιάδες της Λυδίας ή τις ελληνικές παράκτιες πόλεις με συμβολισμούς, όπως η φώκια για τη Φωκίδα, ένα λιοντάρι για τη Μίλητο κ.ο.κ.

Νόμισμα από ήλεκτρον, Λυδία, 650-600 π.Χ.

Οι πρώτες εκδόσεις γίνονται από φυσικό κράμα χρυσού και αργύρου, το ήλεκτρον, το οποίο βρίσκεται αυτούσια στη Μικρά Ασία. Οι εκδόσεις συμπεριλαμβάνουν μια σειρά από κέρματα του ίδιου βάρους, τα οποία κόβονται από το ίδιο μέταλλο. Αυτή η αντιστοιχία συνοδεύεται από την εγγύηση του κράτους. Τα μικρά κέρματα της ίδιας σειράς που χαράσσονται με τα πρόσωπα των βασιλιάδων της Λυδίας φημίζονται ότι έχουν το ίδιο βάρος και την ίδια αξία: η βασιλική ένδειξη είναι εγγύηση.

Η κρατική νοθεία

Το φυσικό κράμα χρυσού-αργύρου που περισυνέλλεγαν από τον Πακτωλό ποταμό υπερίσχυε σε χρυσό απ’ ότι σε άργυρο, σε μία αναλογία 20% περίπου. Αυτή την αναλογία συναντάμε στα νομίσματα του Κροίσου, γύρω στα μέσα του 6ου π.Χ. αιώνα. Η αναλογία όμως των παλαιότερων νομισμάτων που κυκλοφορούσαν υπό την ηγεμονία του προκατόχου του Κροίσου, του Αλυάττη, έχουν μία πολύ διαφορετική αναλογία σε χρυσό και ασήμι, που κυμαίνεται μεταξύ 52 και 55% χρυσού, έναντι 43 και 46% σε ασήμι, ενώ το υπόλοιποι αποτελείται από χαλκό ή άλλα μέταλλα.

Παρατηρούμε λοιπόν μία μεγάλη διαφορά από το φυσικό κράμα, γεγονός που μας οδηγεί στη σκέψη ότι οι τεχνίτες του βασιλιά θα πρέπει να το είχαν δημιουργήσει αποσκοπώντας σε ένα καινούρια κράμα, λιγότερο πλούσιο σε χρυσό, ενώ ήδη το ασήμι κόστιζε τουλάχιστον 10 φορές λιγότερο από τον χρυσό. Από εκεί πηγάζει και το συμπέρασμα του μεγάλου δασκάλου της Ελληνικής Νομισματολογίας, του Ζορζ Λε Ριντέρ, ότι η εφεύρεση του νομίσματος συνοδεύεται από την αρχή της δημιουργίας του, από την κρατική νοθεία. Ο βασιλιάς επέβαλε μία νόμιμη αξία σε κάθε ένα σφαιρίδιο ήλεκτρου, η οποία ήταν ανάλογη με το βάρους του, όχι όμως κι με τη σύνθεση του αυθεντικού κράματος.

Χρυσό νόμισμα του Κροίσου

Παλαιότερα, όταν κάποιος έπρεπε να εξοφλήσει ένα χρέος 14.30 γρ. ήλεκτρου, έδινε στον πιστωτή του 14,30 γρ. γνήσιου ήλεκτρου, το οποίο ζύγιζαν με τη μεγαλύτερη δυνατή ακρίβεια, όποια κι αν ήταν η μορφή του μετάλλου. Κατόπιν τούτου, ο βασιλιάς έδινε την εγγύηση του ότι κάθε νόμισμα που έφερε την σφραγίδα του ήταν γνωστό ότι ζύγιζε 14,30 γρ. Λίγο πριν αρχίσει όμως η κυκλοφορία του μετάλλου, αντικαθιστούσε ένα μέρος χρυσού με ένα μέρος αργύρου, δημιουργώντας έτσι ένα κράμα που του στοίχιζε φθηνότερα.

Με τη νοθεία αυτή, ο βασιλιάς κρατούσε για τον εαυτό του την διαφορά από την πραγματική αξία του μετάλλου και την αξία του νομίσματος. Παράλληλα όμως ο Αλυάττης, χωρίς να το ξέρει ή να το επιδιώκει, θεμελίωσε την ίδια την ιδέα του νομίσματος: τα κέρματα μπορεί να φθαρούν, το κράμα να ποικίλλει, τα νομίσματα όμως του εκάστοτε είδους θεωρούνται όλα ισοδύναμα, χωρίς να χρειάζεται να τα ζυγίσεις ή να τα αξιολογήσεις.

Πηγή: «ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ», ΜΩΡΙΣ ΣΑΡΤΡ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΕΝΑΛΙΟΣ

Άρπαζαν με τα νύχια τις ψυχές των ανθρώπων και παρέδιδαν τους παραβάτες του νόμου στις Ερινύες

Χρησιμοποιώντας ο Περσέας την ασπίδα του ως καθρέπτη, για να αποκεφαλίσει την Μέδουσα, μας έρχεται στο νου η παλαιά αντίληψη, σύμφωνα με την οποία κάθε αντικατοπτρισμός είναι ψυχή, την οποία αντικατοπτριζούσα ψυχή μπορεί να κλέψει όποιος νεκρός ή δαίμονας βρισκότανε εκεί κοντά.

Με τη δοξασία αυτή σχετίζονται και οι Αρπυίες, για τις οποίες πίστευαν πως είχαν τη δυνατότητα να αρπάζουν τις ψυχές. Απεικόνιση αυτού του ρόλου τους έχουμε στη ζωφόρο ενός ναού στην περιοχή της Λυκίας, όπου οι Αρπυιες έχουν στην αγκαλιά τους μωρά, με τα μωρά να παριστάνουν τις ψυχές.

Κατά την μυθολογία οι Αρπυίεςήτανε κόρες του Θαύμαντα και της Ωκεανίδας Ηλέκτρας και απεικονίζονταν ως φτερωτά όντα με ανθρώπινο πρόσωπο και χέρια αλλά πόδια και νύχια πουλιών.

Μορφή και Δύναμη των Πλασμάτων

Εντούτοις ως προς αυτήν την περιγραφή ο Βιργίλιος αναφέρει πως τα χέρια τους δεν ήταν όπως του ανθρώπου αλλά είχαν σχήμα αρπάγης. Ως προς τον πατέρα του, τώρα, αυτός ήτανε γιος του Πόντου και της Γαίας και το όνομά του σημαίνει αυτόν που τον θαυμάζεις μην μπορώντας να τον εξηγήσεις, ενώ η μητέρα τους ήτανε κόρη του Ωκεανού.

Εκτός από τις Αρπυίες είχαν και κόρη την Ίριδα, την αγγελιοφόρο των θεών. Στην θεογονία του ο Ησίοδος αναφέρεται σε δύο ‘Αρπυιες, στην Αελλώ ή Αελλόπους (γρήγορη σαν καταιγίδα) και στην Ωκύπετη ή Ωκύποδη (γρήγορη στα πόδια), σ’ αντίθεση με τον Όμηρο που αναφέρει μόνο την Ποδάγρη, που το όνομά της σημαίνει γρήγορη στα πόδια και ταυτίζεται με την Ωκύποδη.

Γίνεται, λοιπόν, αντιληπτό πως οι Αρπυίες είναι η καταστροφική δύναμη των καταιγίδων και των θυελλών και θα μπορούσαμε να πούμε πως όταν έχουμε αναφορά σε θύελλες ή μαύρες θύελλες τότε υπονοούνται οι ‘Αρπυιες. Έτσι τις ‘Αρπυιες επικαλείται και η Πηνελόπη όταν ζητά να την πάρουνε οι θύελλες, δηλαδή να πεθάνει.

Πιθανότατα η δοξασία που θέλει τις Αρπυίες να αρπάζουν τις ψυχές θα πρέπει να έχει τις ρίζες της σε μια απώτερη περίοδο, όπου ο πρωτόγονος άνθρωπος ήταν ανήμπορος να αντιδράσει στα τρομερά στοιχεία της φύσεως, και οι τρομερές θύελλες, που άγγιζαν τα όρια των θεομηνιών, ήταν αιτία για την απώλεια ανθρωπίνων ζωών.

Αρπάχτρες Ψυχών και Αγγελιοφόροι Τιμωριών

Έχουμε λοιπόν κατά πρώτον πως οι Αρπυίες είναι οι θύελλες και οι καταιγίδες ενώ από το γεγονός πως θεωρούνται αρπάχτρες των ψυχών, συμπεραίνουμε πως θεωρούνται δαίμονες που ως στόχο έχουνε την αρπαγή των ψυχών αλλά εξαιτίας τις παρουσίας τους εκδηλώνονται οι καταιγίδες. Δηλαδή η καταστροφική δύναμη των καταιγίδων και των θυελλών είναι το σήμα κατατεθέν της παρουσίας των Αρπυίων σε έναν τόπο.

Λόγο της καταστροφικής τους δύναμης στα μεταγενέστερα χρόνια πίστευαν πως πατέρας τους ήτανε ο Τυφώνας,ο οποίος μάλιστα όταν οι Βορεάδες προσπαθούσαν να τις σκοτώσουνε βγήκε από τον Βεζούβιο για να τους εμποδίσει.

Εδώ ο Τυφώνας σχετίζεται με την καταστροφική δράση του Βεζούβιου και πιθανότατα ο Βαλέριος Φλάκκος, που μας διασώζει αυτήν την εκδοχή, περιγράφει κάποια έκρηξή του.

Οι Αρπυιες είναι πιο γνωστές από την περιπέτεια του Φινέα, που σύμφωνα με τον Απολλόδωρο ήτανε γιος του Ποσειδώνα, ενώ κατά άλλους γιος του Αγήνορα ή του Φοίνικα. Σχετικά με την τύφλωσή του και το μαρτύριό του από τις φτερωτές Αρπυιες, υπάρχουνε διάφορες παραλλαγές.

Η παλαιότερη εκδοχή θέλει τον Φινέα (δυνατός νους) να έχει τυφλωθεί επειδή έδειξε τον δρόμο προς την Κολχίδα στον Φρίξο, με αποτέλεσμα να επικαλεσθεί ο Αιήτης τον πατέρα του Ήλιο και αυτός με την σειρά του να τυφλώσει τον Φινέα.

Κατά τον Οπιαννό, τον Φινέα τον τύφλωσε ο Φαέθων, γιος του Ήλιου, επειδή ξεπερνούσε σε μαντική δύναμη τον Απόλλωνα/Ήλιο. Αλλά και άλλη παραδιδόμενη εκδοχή θέλει τον Φινέα να έχει τυφλωθεί από τον Δία, επειδή χρησιμοποιούσε την τέχνη της μαντείας για να αποκαλύπτει τις βουλές των θεών στο ανθρώπινο γένος.

Ως προς την τιμωρία που του επιβλήθηκε από τους θεούς, ο Σοφοκλής αναφέρει πως ο Φινέας μετά τον θάνατο της πρώτης γυναίκας του, Κλεοπάτρας, παντρεύεται την Ειδοθέα, η οποία μισεί τους γιους του Φινέα, για αυτό αφού πρώτα τους τύφλωσε μετά τους έριξε σε μία υπόγεια φυλακή.

Η αδιαφορία όμως του Φινέα για αυτήν την αποτρόπαια πράξη της γυναίκας του, εξόργισε τον Δία, που αποφάσισε να του θέσει ένα δίλημμα, ή να πεθάνει αμέσως ή να ζήσει χωρίς να ξαναδεί το φως του ήλιου.

Μπροστά στο δίλημμα αυτό, ο Φινέας διάλεξε τη δεύτερη επιλογή, η οποία όμως πρόσβαλλε τον θεό Ήλιο, που για να τον τιμωρήσει τους έστειλε τις Αρπυιες για να του αρπάζουν και να του βρομίζουν το φαΐ.

Συγκεκριμένα κάθε φορά που ο Φινέας προσπαθούσε να φάει, ευθύς αμέσως οι τερατόμορφες Αρπυιες του άρπαζαν το φαΐ από τα χέρια και το στόμα, ενώ το λίγο φαΐ που του απόμενε το βρόμιζαν με μία μυρωδιά που απέτρεπε σε οποιονδήποτε να πλησιάσει στο σημείο που ήτανε ο Φινέας.

Αρχικά ο Φινέας ήταν ήρωας του αρκαδικού κύκλου και αργότερα ενσωματώθηκε στον αργοναυτικό, μετατοπίζοντας τον έτσι από την δύση προς την ανατολή. Για τον λόγο αυτό και πολλά τοπωνύμια του Βοσπόρου και του Πόντου επινοήθηκαν ως μέρη διαμονής του, ενώ και ο Ησίοδος λέει πως οι Αρπυιες άρπαξαν τον Φινέα και τον πήγαν στην χώρα τον Σκύθων.

Η πληροφορία του Ησιόδου σε πρώτο βαθμό ερμηνείας, μας λέει πως οι δυνατοί άνεμοι των καταιγίδων άρπαξαν τον Φινέα και τον πήγαν στους Σκύθες, παραπέμποντας έτσι στο παραμύθι «ο μάγος του Όζ», όπου οι δυνατοί άνεμοι άρπαξαν την Ντόροθη και την οδήγησαν εκεί πέρα.

Σε δεύτερο όμως βαθμό μήπως υπονοείται πως η ψυχή του Φινέα αρπάχτηκε από αυτές και οδηγήθηκε στους Σκύθες, στην χώρα των οποίων υπήρχε μία Έχιδνα, η οποία θεωρείται μητέρα των Σκύθων από την ένωσή της με τον Ηρακλή;

Οι Αργοναύτες και οι Αρπυίες

Προς την ανατολή όμως έχει μετακινηθεί και όλος ο αργοναυτικός μύθος από έναν Μιλήσιο ποιητή. Κατά την αρχαιότερη εκδοχή, η Κολχίδα και η πρωτεύουσα της Αία βρίσκονταν στην Δύση κοντά στην χώρα των Εσπερίδων.

Σύμφωνα με τον αργοναυτικό μύθο, όταν οι αργοναύτες έφτασαν στον τόπο τιμωρίας του Φινέα, αυτός δέχτηκε να τους δώσει τις πληροφορίες που θέλουνε σχετικά με την Κολχίδα με την προϋπόθεση πως αυτοί θα τον απαλλάξουνε από τις ‘Αρπυιες. Έτσι οι δύο Βορεάδες (γιοι του ανέμου Βοριά) δέχονται να σκοτώσουν τις Αρπυιες.

Ξεκινάνε λοιπόν οι αργοναύτες να στήνουνε το σκηνικό της παγίδας, ετοιμάζοντας μπόλικο φαγητό και περιμένοντας να κάνουν την εμφάνισή τους οι ‘Αρπυιες. Κάτι που δεν θα αργήσει να συμβεί, αφού καθώς ο Φινέας ετοιμάζεται να φάει, αυτές γρήγορα γρήγορα του αρπάζουνε το φαγητό δίνοντας έτσι το σύνθημα στους Βορεάδες να αρχίσουνε να τις κυνηγάνε με τα σπαθιά τους.

Τελικά οι Βορεάδες δεν σκοτώνουνε τις ‘Αρπυιες και αυτό διότι την κρίσιμη στιγμή παρενέβη η Ίριδα εμποδίζοντάς τους. Τότε οι ‘Αρπυιες υπόσχονται να μην ξαναπειράξουν τον Φινέα και έτσι αυτός γλιτώνει από το μαρτύριό του.

Επίσης σύμφωνα με μία εκδοχή οι αργοναύτες είχαν μαζί τους τον Ασκληπιό, ο οποίος του ξαναέδωσε το φως του. Πάντως με την ίαση έχει σχέση και ο Ιάσονας, αφού το όνομά του παράγεται από το ρήμα ιάω=θεραπεύω, ανατράφηκε από τον κένταυρο Χείρωνα, όπως και ο Ασκληπιός, ενώ λεξαριθμικά το όνομά του ταυτίζεται με του Απόλλωνα, πατέρα του Ασκληπιού. (ΙΑΣΩΝ=1061=ΑΠΟΛΛΩΝ).

Όπως είπαμε οι δυο Βορεάδες είναι οι γιοι του Βορέα, για τους οποίους τα ορφικά κείμενα λένε πως ήτανε το ίδιο γρήγοροι με τις ‘Αρπυιες. Ως γιοι του Βοριά οι Βορεάδες είναι ψυχροί και βίαιοι άνεμοι, οι οποίοι σε συνδυασμό με τις ‘Αρπυιες παραπέμπουν σε δαιμονιώδη θύελλα με τρομερούς βόρειους ανέμους.

Το ότι οι Βορεάδες δεν σκότωσαν τελικά τις Αρπυιες, οφείλεται στην Ίριδα, αγγελιοφόρο των θεών, η οποία έφερνε το νερό της Στύγας, στο οποίο έδιναν οι θεοί το βαρύτερο όρκο.

Επομένως η παρουσία της Ίριδας όταν οι ‘Αρπυιες έδωσαν την υπόσχεσή τους, παραπέμπει σε όρκο στα ιερά μαύρα ύδατα της Στυγός. Στην αρχαιοελληνική τέχνη η Ίριδα απεικονίζεται να κρατάει το Κηρύκειο, γεγονός που την σχετίζει με τον Έρμη.

Έτσι ο Ησίοδος όταν λέει πως τους Βορεάδες δεν τους σταμάτησε η Ίριδα αλλά ο Ερμής δεν κάνει λάθος. Γενικά η Ίριδα είναι τα επτά χρώματα του λευκού φωτός και το ουράνιο τόξο, επομένως χαρακτηρίζει το τέλος των καταιγίδων.

Βλέπουμε λοιπόν πως από το γένος του Θαύμαντα προέρχονται οι μαύρες θύελλες και το ουράνιο τόξο, επομένως ο Θαύμαντας είναι αυτός που τα γεννάει, δηλαδή η αιτία των καταιγίδων.
Γνωρίζοντας, λοιπόν, πως η Ίριδα είναι κόρη του Θαύμαντος και της Ηλέκτρας μπορούμε να πούμε πως η Ηλέκτρα συμβολίζει τις σταγόνες της βροχής που αναλύουν το ηλιακό φως, δημιουργώντας το ουράνιο τόξο.

Απ’ την άλλη ο Θαύμας, ως γενεσιουργός αιτίας των καταιγίδων, στα μετέπειτα χρόνια έδωσε την θέση του στην Αιγίδα του Δία, την οποία του την είχε κάνει δώρο ο Ήφαιστος. Έτσι έχουμε ενσωμάτωση του Θαύμαντος μέσα στην Ολύμπια λατρεία και την κόρη του Ίριδα να γίνεται η αγγελιοφόρος των θεών.

Αρπυίες και Vampire

Από την ιδιότητα των ‘Aρπυιων να αρπάζουν τις ψυχές των ζωντανών έχει προέλθει και ο μύθος των βαμπίρ. Το βαμπίρ είναι προϊόν συσσώρευσης, η συνισταμένη των σκοτεινότερων ανθρώπινων φόβων και των βαθύτερων πεποιθήσεων και το οποίο “ζει” πέρα από το φυσικό θάνατο, ενώ οι μύθοι, οι σχετικοί με την προέλευσή του, υποδεικνύουν την πολύ ισχυρή σύνδεσή του με το σύμβολο του φιδιού.

Το βαμπίρ επανέρχεται στο κόσμο των ζωντανών επειδή βρίσκει ανέπαφο το σώμα του και για να μπορέσει να επιβιώσει παίρνει τις ψυχές των ζωντανών. Για αυτό και πάρα πολλοί λαοί κομμάτιαζαν τα νεκρά σώματα πριν τα θάψουν.

Ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του (2, 178 κ.ε.) περιγράφει τις Άρπυιες ως τιμωρούς του Φινέα στη Βιθυνία της Θράκης. Ο μάντης Φινέας είχε τυφλωθεί από τον Δία επειδή απεκάλυπτε τις προθέσεις του στους ανθρώπους, και επιπλέον ο Δίας του έστειλε τις Άρπυιες, που του άρπαζαν την τροφή ή τη λέρωναν με τις κουτσουλιές τους, ώστε ο Φινέας να είναι πάντα πεινασμένος.

Από αυτό το βάσανο τον απάλλαξαν οι Αργοναύτες όταν πέρασαν από εκεί και σταμάτησαν για να τον συμβουλευθούν. Ο μάντης τους παρακάλεσε να τον ελευθερώσουν από τις Άρπυιες. Μόλις λοιπόν φάνηκαν τα ανθρωπόμορφα πουλιά, σηκώθηκαν μέσα από την ομάδα των Αργοναυτών ο Κάλαϊς και ο Ζήτης, οι φτερωτοί γιοι του Βορέα, τράβηξαν τα σπαθιά τους από τα θηκάρια και άρχισαν να τα καταδιώκουν στον αέρα.

Το πεπρωμένο των δύο ηρώων απαιτούσε να πιάσουν οπωσδήποτε τις Άρπυιες, γιατί αλλιώς όφειλαν να πεθάνουν, και αντιστρόφως οι Άρπυιες θα πέθαιναν μόνο αν πιάνονταν από τον Κάλαϊ και τον Ζήτη. Τελικά έγινε κάποιο είδος συμβιβασμού: Μια εκδοχή αναφέρει ότι οι Άρπυιες κυνηγήθηκαν από τους δυο ήρωες μέχρι τις Στροφάδες.

Εκεί, με τη μεσολάβηση της Ίριδας ως απεσταλμένης της θεάς Ήρας, γλίτωσαν τη ζωή τους αλλά υποσχέθηκαν να επιστρέψουν στη σπηλιά τους στη Δίκτυ της Κρήτης και να μην ενοχλήσουν ποτέ πια τον Φινέα.

Μια άλλη παράδοση ισχυρίζεται ότι αυτή την υπόσχεση έδωσε στις Στροφάδες μόνο η Ωκυπέτη, ενώ η Αελλόπους συνέχισε την πτήση της ως την Πελοπόννησο, όπου πνίγηκε σε κάποιο ποταμό Τίγρη, που από τότε ονομάσθηκε «Άρπυς».

Άραγε αυτό γιατί δεν μας τα διδάξαν στο σχολείο;

"..Διαβάστε το! Αρκούν 2 λεπτά. Αλλά μπορεί να το σκέπτεστε για πολύ περισσότερο...

Άραγε μας τα διδάξαν στο σχολείο;;; μάλλον όχι γιατί ...πρόσεχα την ώρα των αρχαίων..

Είναι πολύ σημαντικό... αυτές τις κρίσιμες ώρες, να ρίξουμε μια ματιά στην βίβλο των Ελλήνων, δηλαδή στα ΟΜΗΡΙΚΑ ΕΠΗ και να διδαχτούμε, έστω και την τελευταία στιγμή, από το πνεύμα του Οδυσσέα.

ΔΗΛΑΔΗ: Να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας, να ελέγξουμε την παρόρμηση να έχουμε τις αισθήσεις μας και τις αντένες μας ΑΝΟΙΧΤΕΣ και να μην παρασυρθούμε από την οργή και το μένος που μας διακατέχει, ώστε να γίνουμε βορρά, στους σύγχρονους "μνηστήρες".

Όταν ο Οδυσσέας φτάνει στην Ιθάκη, η μεγίστη επιθυμία του είναι ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΠΙΣΩ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΟΥ, τον κόσμο που του έκλεψαν.

Παρά την μεγάλη του λαχτάρα, διατηρεί την ανωνυμία του και μεταμορφωμένος σε ζητιάνο από την ΘΕΑ ΑΘΗΝΑ, πηγαίνει στο παλάτι ώστε να ελέγξει την κατάσταση και να πάρει τις πληροφορίες που θέλει, υπομένοντας καρτερικά τις προσβολές και την χλεύη των μνηστήρων.

ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΤΟΝ ΕΝΔΙΑΦΕΡΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΕΠΙΤΕΥΞΗ ΤΟΥ ΣΤΟΧΟΥ ΚΑΙ ΟΧΙ Η ΣΤΕΙΡΑ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗ.

Γι αυτό τον λόγο και είναι ο αγαπημένος της Θεάς ΑΘΗΝΑΣ, της Θεάς που αντιπροσωπεύει την ΝΟΗΣΗ ΤΟΥ ΔΙΟΣ, την ΣΟΦΙΑ, την ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ ΤΗΣ ΣΚΕΨΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ.Της Θεάς που μελετά τον εχθρό και τον πολεμά με τα ίδια του τα όπλα.

Όταν όμως έρχεται η ώρα, όταν τους έχει στριμώξει όλους άοπλους σε ένα δωμάτιο, όταν φανερώνεται πάνοπλος, ΤΟΤΕ ΕΚΦΡΑΖΕΙ ΤΗΝ ΟΡΓΗ ΤΟΥ.

ΚΑΙ ΔΕΝ ΔΕΙΧΝΕΙ ΟΙΚΤΟ, ΓΙΑΤΙ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΒΙΟΣ ΤΟΥ, που δημιούργησε με τον δικό του ιδρώτα, ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΤΡΙΔΑ ΤΟΥ που οι μνηστήρες καταχράστηκαν και καπηλεύτηκαν μαζί με την φιλοξενία του οίκου του που τιμησε τον ΞΕΝΙΟ ΔΙΑ.

Ο ισχυρότερος αντίπαλός του είναι ο ΑΝΤΙΝΟΟΣ.

Η λέξη μιλά απο μόνη της.

Είναι η ΑΝΤΙ-ΝΟΗΣΗ, είναι αυτό που μας κάνουν ΤΩΡΑ, είναι ο τρόπος με τον οποίο θολώνουν τις καταστάσεις και την πραγματικότητα ώστε ΝΑ ΜΗΝ ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΚΑΘΑΡΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΑΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ.

Είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την καθυπόταξη και δουλεία του ανθρώπου.

Ο επόμενος είναι ο ΕΥΡΥ-ΜΑΧΟΣ.

Αυτός που μάχεται με κάθε τρόπο, με εύρος, ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟΝ, ο δεινός και αδίστακτος μαχητής.

Ο ΑΜΦΙ-ΝΟΜΟΣ! Αυτός που διαστρεβλώνει τον ΝΟΜΟ και την τάξη των πραγμάτων, ο επικίνδυνος γιατί είναι ΕΤΣΙ και ΑΛΛΙΩΣ!

Ο ΑΓΕ-ΛΑΟΣ! Αυτός που άγει τον λαό, που τον παρασύρει με την βοήθεια του ΑΝΤΙ-ΝΟΟΥ.

Που τον μετατρέπει σε ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΗ ΑΓΕΛΗ!

Κανένα όνομα στα Ομηρικά έπη δεν είναι δοσμένο στην τύχη!

Κρύβουν βαθύτατα νοήματα και στο χέρι μας είναι να τα αποκρυπτογραφήσουμε και να διδαχτούμε, ή καλύτερα να συνετιστούμε.

Οι πρόγονοί μας μιλούν, ΟΙ ΠΡΟΓΟΝΟΙ ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ, μας λένε ΠΩΣ ΝΑ ΠΟΛΕΜΗΣΟΥΜΕ, μας λένε πως να τινάξουμε τον ζυγό.

ΑΡΚΕΙ, ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ!

Και ο Αντίνοος, ο στόχος της πρώτης φονικής βολής του Οδυσσέα. Είναι αυτός ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ να πεθάνει πρώτος.

Γι'αυτό, μακριά από την προπαγάνδα των ΜΜΕ.

Και τον σκοτώνει ρίχνοντας του το βέλος στον ΛΑΙΜΟ, το ΟΡΓΑΝΟ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ δηλαδή της επικοινωνίας που την χρησιμοποιεί ενάντια στην νόηση των ανθρώπων! .."

Τεράστια από ότι φαίνεται αποδεικνύεται η εμμονή της ΓΓ του υπουργείου Πολιτισμού Μαρίας Βλαζάκη, η οποία υποστηρίζει πως το αρχαίο μνημείο στον τύμβο Κάστα δεν είναι δημιούργημα των αρχαίων Μακεδόνων αλλά των Ρωμαίων.

Η... δεινή υποστηρίκτρια της ρωμαϊκής δημιουργίας του Μακεδονικού μνημείου στον Κάστα (που την άποψη της θέλησε να περάσει ως "σφραγίδα"και στην νυν διοίκηση του ΥΠ.ΠΟ) για μια ακόμη φορά φανερώνει σε όλους ότι οι διαθέσεις της και κατ΄ επέκταση τις ενέργειες της όχι μόνο φιλικές δεν είναι απέναντι στην μεγάλη ανακάλυψη της Αμφίπολης αλλά αντιθέτως στρέφεται εναντίον της, προκειμένου να εξυπηρετήσει... ποιον και τί;

Οι αναφορές σε ονόματα μπορεί να ήταν απαγορευτικές, ωστόσο σύμφωνα μ΄ένα απο τα σενάρια που μελετούσε το ΥΠ.ΠΟ τα ευρήματα φωτογράφιζαν Ολυμπιάδα , Ηφαιστίωνα και τους δυο γιούς του Κάσσανδρου.

Οι απεγνωσμένες προσπάθειες λοιπόν, της Γ.Γ του ΥΠ.ΠΟ να περάσει την άποψη της αποφέρουν και τεράστιες ευθύνες όπως και στο Υπουργείο Πολιτισμού σε ότι αφορά την ανάλυση των οστών του τάφου της Αμφίπολης.

Από το 2015 η κυρία Βλαζάκη είχε στη διάθεση της μια προγραμματική σύμβαση ύψους 236.697 ευρώ για την ανάλυση 300 σκελετών της Αμφίπολης μεταξύ αυτών και του Κάστα που χρονολογούνται από το 1000.π.Χ. έως το 200 π.Χ. και όχι μόνο την έβαλε επιδεικτικά στο συρτάρι αλλά κωφεύει συστηματικά τόσο η ίδια όσο και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι όπως αποκαλύπτει το thesecretrealtruth.blogspot.com

Ο αξιόπιστος δημοσιογράφος κύριος Γιώργος Ροδάκογλου συγκεκριμένα επισημαίνει πως η προγραμματική σύμβαση του συγκεκριμένου ερευνητικού προγράμματος έφερε ήδη την υπογραφή της Γενικής Διευθύντριας Αρχαιοτήτων ΄Ελενας Κόρκα και του Γενικού Διευθυντή Οικονομικών Γιώργου Λιόντα, απόδειξη ότι τα χρήματα είχαν εξασφαλιστεί για την περαιτέρω μελέτη και έρευνα από την προηγούμενη διοίκηση επί υπουργίας Κωσταντίνου Τασούλα.

Να σημειωθεί ότι, η σύμβαση υπεγράφη στις 13 01 2015 και όταν στο τιμόνι της Γ. Γ του ΥΠΠΟ ήταν ακόμη η Λίνα Μενδώνη ενώ η έρευνα ήταν διάρκειας δυο ετών. Ωστόσο φτάνουμε στη λήξη της στις 30 Ιουνίου του 2017 χωρίς να έχει γίνει το παραμικρό!

Ο πρώην Υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης όταν επισκέφτηκε την Αμφίπολη το 2015 είχε κάνει αναφορά στην έναρξη του ερευνητικού προγράμματος αλλά οι δηλώσεις του τελικά δεν διαδέχτηκαν καμιά επιπλέον ενέργεια. Τον κύριο Ξυδάκη διαδέχθηκε ο κύριος Αριστείδης Μπαλτάς και τώρα στην ίδια πολιτική θέση η καλλιτέχνης Λυδία Κονιόρδου. Για το συγκεκριμένο ζήτημα όμως όλοι τους τήρησαν και εξακολουθούν να τηρούν "σιγή ιχθύος"...

Στόχος του προγράμματος ήταν η παρουσίαση αλλά και η σε βάθος διερεύνηση των βιολογικών παραμέτρων που μπορούν να παρατηρηθούν στα σκελετικά και οδοντικά κατάλοιπα σε σχέση με τα αρχαιολογικά δεδομένα, όπως αυτά αντανακλώνται στο τελετουργικό της ταφής.

Η επιστημονική έρευνα θα τεκμηριωνόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα μέσα από μια συνδυαστική εφαρμογή καινοτόμων αναλυτικών μεθόδων σε ένα ευρύ δείγμα πληθυσμού των ιστορικών χρόνων και τα αποτελέσματα της έρευνας θα προσέθεταν πολλά και χρήσιμα στοιχεία στους σκελετούς του τάφου της Αμφίπολης αλλά θα βοηθούσαν και τους αρχαιολόγους να έχουν μια καλύτερη εικόνα για τις ταφές.

Η έρευνα ανατέθηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με επιστημονικά υπεύθυνη την επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας Σεβαστή Τριανταφύλλου και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο με επιστημονικά υπεύθυνη την επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας - Εθνολογίας Χριστίνα Παπαγεωργοπούλου.

Κατόπιν επικοινωνίας με τις επιτροπές ερευνών και των δυο πανεπιστημίων επιβεβαιώνεται ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ξεκίνησε ποτέ, παρότι ήταν διασφαλισμένα τα χρήματα!

Όπως είναι αναμενόμενο, πολλά είναι τα ερωτήματα για τα κίνητρα που ωθούν την κυρία Βλαζάκη να κρατά μία τέτοια στάση. Πώς είναι δυνατόν, να βρισκόμαστε μπροστά σε μία τόσο σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη που θα προάγει ακόμη περισσότερο τον ελληνικό πολιτισμό διεθνώς και το ίδιο το υπουργείο, να ακυρώνει μελέτες που θα το αποδείκνυαν ;

Στη διαδρομή προς την "ήτα"μαζί με την κυρία Βλαζάκη συμπαρασύρονται οι αρχαιολόγοι Αγγελική Κοταρίδη και Τζένη Βελένη που υπέγραψαν το σχετικό "ρωμαϊκό"πόρισμα το 2015 όπως και ο σπηλαιολόγος Ευάγγελος Καμπούρογλου, που υποστηρίζει ότι το μνημείο ανήκει ως κατασκευή στον 1ο πχ αιώνα και όχι στο τελευταίο τέταρτο του 4ου πχ.

Δυνατό χαρτί για την ανασκαφική ενδεχομένως να αποτελεί η παρουσίαση της στρωματογραφίας των οστών, όπως αυτά εντοπίσθηκαν μέσα στον τάφο καθώς και οι αρχιτεκτονικές φάσεις κατασκευής του τάφου, του περιβόλου, η παρουσίαση του πρόπυλου με τα γλυπτά και των λίθων που αφαιρέθηκαν από τα τείχη της Αμφίπολης.

Το ενδιαφέρον εστιάζεται επίσης στην παρουσίαση των μαρμάρινων γλυπτών που αποτελούν μέρος της ζωφόρου του βάθρου του λέοντος, στοιχεία που μελέτησε και ερεύνησε με όλες τους τις λεπτομέρειες ο αρχιτέκτονας Μιχάλης Λεφαντζής.

Καθοριστικής σημασίας, θεωρείται η ομιλία του γεωλόγου Γρηγόρη Τσόκα , η οποία θα περιλαμβάνει μια δεκαετή αναδρομή μελετών και ερευνών που πραγματοποίησε με τους συνεργάτες τους σε σχέση με αρχαιολογικές ανασκαφές.

Οι πολέμιοι της Αμφίπολης θα προσπαθήσουν -για μια ακόμη φορά- να επιχειρηματολογήσουν υπέρ του ρωμαικού πορίσματος με τη βοήθεια των αυτόκλητων και ανώνυμων "υπερασπιστών"του μνημείου, που δια μέσω του διαδικτύου εξυπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα.

Η προσπάθεια τους να διαχέουν εδώ και τρία χρόνια ανάλογες απόψεις έως και απειλές εναντίον των επιστημόνων της ανασκαφής, όπως και να εμφανίζονται ως πόλος ενημέρωσης στο εξωτερικό θα καταρεύσει, ενώ ο ρόλος τους θα αποκαλυφθεί μέσα στο ΑΕΜΘ.

Σε περίπτωση που παρουσιάσει ολοκληρωμένα τα αποτελέσματα των ηλεκτρικών τομογραφιών του τύμβου Καστά τότε τα αποτελέσματα αυτά δεν αποκλείεται να έχουν την μορφή "ρεκουκέτας"προς όσους εξακολουθούν να αρνούνται τη συνέχιση των ανασκαφών στην Αμφίπολη.

Τέλος, να σημειωθεί ότι χωρίς αστυνομική φρούρηση βρίσκεται για αρκετό χρονικό διάστημα ο αρχαιολογικός χώρος της Ελλάδας που έδωσε τη μεγαλύτερη ίσως ιστορική ανακάλυψη των τελευταίων σαράντα χρόνων.

Μπορεί ο χώρος του ταφικού συγκροτήματος να κινηματογραφείται από κλειστό κύκλωμα τηλεόρασης, αλλά ωστόσο το σύστημα παρακολούθησης στα χέρια ενός επιτήδειου χάκερ μπορεί να παρουσιάσει σημαντικές αδυναμίες και να τεθεί εκτός λειτουργίας. Αν λάβουμε δε, υπ όψιν μας και το γεγονός ότι οι φύλακες δεν έχουν δικαίωμα οπλοφορίας, τότε στην περίπτωση ενός απρόσμενου και αιφνιδιαστικού περιστατικού, θα είναι πολύ αργά...

Τρισδιάστατη απεικόνιση του μεγαλείου της Αμφίπολης:

Τύμβος Καστά: Το μαγευτικό ταξίδι της ανασκαφής!

Kαι όμως υπάρχουν ακόμα δύο θάλαμοι προς εξερεύνηση σύμφωνα με τον Ιταλό αρχαιολόγο Α.Κόρσο, ενώ καταγγέλλει ότι κάποιοι δεν θέλουν τη συνέχιση της ανασκαφής, λόγω πολιτικών ιδεοληψιών και η ΕΕ για να μην καταστραφεί το μύθευμά της ότι όλα ξεκινούν από τον ρωμαϊκό πολιτισμό!

Η καταγγελία του Ιταλού αρχαιολόγυ είναι σοκαριστική: Οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να «ανυψώνεται» η ελληνική Ιστορία, αυτός ίσως εξηγεί και την υποτίμηση του μετέπειτα μεσαιωνικού Ελληνισμού του Βυζαντίου,που αν και αποτελούσε την μόνη αχτίδα φωτός στις εποχές της βάρβαρης Ευρώπης και έκανε έναν κύκλο χιλίων ετών, δεν υπάρχει ούτε ένα κινηματογραφικό φιλμ με θέμα την μεσαιωνική ελληνική χιλιόχρονη Αυτοκρατορία.

Ούτε μια αναφορά για την μεαταλαμπάδευση του Φωτός από τους Έλληνες λόγιους μετά την Αλωση τη Πόλης που χάρη σε αυτούς δημιουργήθηκε η Αναγέννηση και η Ευρώπη ξέφυγε από την ημιβάρβαρη κατάσταση στην οποία είχε περιέλθει αυτομάτως με την πτώση της Δυτική Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.

Οι Βυζαντινοί έτρωγαν με μαχαιροπήρουνα όταν οι τότε Ευρωπαίοι πέταγαν μωρά για τροφή στα σκυλιά. Έφτιαχναν Αγία Σοφία και υδραγωγεία όταν στην Ευρώπη ζούσαν σε παράγκες. Είχαν ολοκληρωμένο σύστημα υγείας όταν στην Ευρώπη θεωρούνταν τύχη να φτάσουν τα σαράντα χρόνια βίου.

Τώρα φαίνεται πως το ευρωπαϊκό ψυχολογικό σύμπλεγμα φτάνει μέχρι και τον αρχαίο κλασσικό πολιτισμό, ο οποίος και ΜΟΝΟ αυτός δημιούργησε τον Ορθό Λόγο. Ο Λόγος ο οποίος αργότερα ως σπερματικός έδωσε το ερμηνευτικό όχημα στις Αλήθειες της Ορθοδοξίας.

Όλα ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ακόμα και η φιλοτουρκική πολιτική της Γερμανίας στο Αιγαίο και το γεγονός ότι θέλουν να μας πιέσουν να κρατήσουμε στην χώρα μας περισσότερους λαθρομετανάστες και πρόσφυγες με αντάλλαγμα μια μελλοντική ελάφρυνση χρέους, ώστε να διαρραγεί εντελώς ο εθνικός και ο κοινωνικός ιστός.

Θέλουν τον αφελληνισμό του Έθνους, και την μετέπειτα εξαφάνισή του από τον ρου της Ιστορίας, γιατί; Ίσως γιατί ο Ελληνισμός και η Ελληνορθοδοξία αποτελούν μέγιστο πνευματικό εμπόδιο στην υποταγή συνειδήσεων και στην επίτευξη δημιουργίας ενός παγκόσμιου ολοκληρωτικού καθεστώτος που σχεδιάζουν νεοταξίτικα κέντρα εξουσίας στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα.

Έδωσε συνέντευξη και σχολιάζει στο xronometro.com και στον Αν. Σπανέλη.

Παρακολουθεί από κοντά την ανασκαφή, μελετάει τα ευρήματα και έχει ασχοληθεί πάρα πολύ με την διασταύρωση των στοιχείων και την ταύτιση των γλυπτών με άλλα της ίδιας περιόδου και τεχνοτροπίας, ο Antonio Corso, ο οποίος με την ιδιότητα του αρχαιολόγου και του μελετητή της αρχαίας γλυπτικής (μάλιστα έχει γράψει και ένα βιβλίο για την τέχνη του Πραξιτέλη) σχολιάζει στο xronometro.com τα τελευταία δεδομένα που είδαν το φως της δημοσιότητας και αποκαλύπτει ότι υπάρχουν δύο ακόμη θάλαμοι πιο βαθιά στο λόφο Καστά, οι οποίοι όταν εξερευνηθούν θα μας δώσουν απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα που υπάρχουν.

Για το μνημείο που ήδη έχει ανασκαφεί ο κ. Corso ξεκαθαρίσει ότι είναι Ηρώο του Ηφαιστίωνα χωρίς καμία αμφιβολία, θεωρεί λήξαν το θέμα της χρονολόγησης καθώς όλα τα στοιχεία «δείχνουν» το τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα και επιπλέον ερμηνεύει «θεολογικά» τα σύμβολα του οικοδομήματος και καταλήγει στο συμπέρασμα ότι είναι «δελφγικής ταυτότητας» με συνύπαρξη των Θεών Απόλλωνα και Διονύσου. Τέλος ο κ. Corso ξεκαθαρίζει ότι η πολεμική μερίδας αρχαιολόγων εναντίον του μνημείου δεν έχει μόνο προσωπικά κίνητρα αλλά και πολιτικά, αφού κάποιοι δεν θέλουν την συνέχιση της ανασκαφής!!!

Πόσο σοφότεροι γίναμε από τις ανακοινώσεις της 30ης Σεπτεμβρίου στο ΑΠΘ, σε σχέση με το μυστήριο της Αμφίπολης;

«Ναι, νομίζω ότι έχουμε πλησιάσει πολύ στις απαντήσεις. Θεωρώ ότι με το επιγραφικό υλικό που βρέθηκε αποδεικνύεται ότι το μνημείο είναι το Ηρώο του Ηφαιστίωνα».

Αυτό σημαίνει ότι είναι και ο τάφος του Ηφαιστίωνα, οπότε του ανήκει μέρος των οστών που έχουν βρεθεί;

«Αυτό δεν το ξέρω, δεν μπορώ να γνωρίζω σε ποιους ανήκουν τα οστά. Για μένα αυτό δεν έχει σημασία, αφού κατασκευάστηκαν διάφορα ηρώα του Ηφαιστίωνα και κανείς δεν γνωρίζει σε ποιο από αυτά θάφτηκαν τα οστά του. Μπορεί και να ήταν απλώς κενοτάφια».

Για το συγκεκριμένο ηρώο γιατί επιλέχθηκε η Αμφίπολη;

«Από την Αμφίπολη ξεκίνησε η εκστρατεία εναντίον των Περσών, αλλά και για άλλους λόγους. Η Αμφίπολη ήταν πάρα πολύ σημαντική γιατί υπήρχε ένα ιερό της Φυλλίδας και αυτό μπορεί να είναι στο ίδιο σημείο που έγινε του Ηφαιστίωνα»

Γιατί αποκλείετε στο συγκεκριμένο σημείο να προϋπήρχε το ιερό του Ρήσου, ο οποίος λατρεύονταν στην περιοχή και ήταν ένας πολεμιστής βασιλιάς των Θρακών;

«Έχετε δίκιο, αυτή είναι μια ακόμη δυνατότητα. Όμως ο Αντίπατρος ο Θεσσαλονικεύς λέει σε επίγραμμα ότι υπήρχαν δύο ιερά που δεν ήταν ερείπια, της Φυλλίδας και της Αρτέμιδος της Βραυρώνας».

Υπάρχουν άλλα στοιχεία που να συνδέουν το χώρο με τη Φυλλίδα;

«Όπως είναι γνωστό στον τάφος της επάνω υπήρχε μια αμυγδαλιά. Και αυτό πιστεύω ότι μπορεί να είναι της Φυλλίδας. Είναι απλά μια ιδέα μου».

Στην ομιλία του στο ΑΠΘ ο αρχιτέκτονας κ. Λεφαντζής άφησε να εννοηθεί ότι υπάρχουν και άλλες επιγραφές, γνωρίζετε κάτι περισσότερο;

«Δεν ξέρω κάτι περισσότερο αλλά είδα ένα απόσπασμα σε μια φωτογραφία, όπου είναι ένας μακεδόνας πολεμιστής που με την χαρακτηριστική μακεδονική ασπίδα, με σάριζα και άλογο και αυτό δηλώνει στρατιωτικό μνημείο, χωρίς καμία αμφιβολία. Αυτή η εικόνα είναι από τον θριγκό στην βάση του λιονταριού. Αυτό δηλώνει αφιέρωση σε μια πολεμική νίκη».

Δεν συμφωνώ με τον «Δυισμό»

Σε σχέση με την άποψη της κ. Περιστέρη περί δυισμού μέσα στο μνημείο το οποίο σημαίνει την παρουσία δύο νεκρών του Ηφαιστίωνα και του Μεγάλου Αλεξάνδρου, θέση με την οποία μάλλον διαφωνεί ο κ. Λεφαντζής. Εσείς τι πιστεύετε;

«Ούτε εγώ την δέχομαι αυτή την άποψη, είναι απλά θέμα συμμετρίας. Το γνωρίζετε ότι την εποχή του Μεγάλου Αλεξάνδρου έδιναν πολύ μεγάλη σημασία στο θέμα της συμμετρίας. Αυτό το μεταφέρει ο Πλίνιος όπου μας λέει για το πόσο μεγάλη αξία έδινε στην συμμετρία ο Λύσιππος και αυτό το είχαν υιοθετήσει στην αυλή του Μεγάλο Αλεξάνδρου».

Η κ. Περιστέρη, απ’ όσο καταλαβαίνω χρησιμοποιεί το θέμα του δυϊσμού για να συνδέσει το μνημείο με το Μέγα Αλέξανδρο. Εσείς πιστεύετε ότι συνδέετε με κάποιο τρόπο;

«Ως γνωστό οι πηγές λένε ότι ο τάφος ήταν στην Αλεξάνδρεια, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν έγινε έτσι. Θα συμφωνήσω με την κ. Περιστέρη στο θέμα της χρονολόγησης του μνημείου, 100% είναι του τελευταίου τετάρτου του 4ου αιώνα, του 320 π.Χ.

Αυτό προκύπτει και από τα σανδάλια που φέρουν οι Κόρες, είναι του τέλους 4ου αιώνα και δεν υπάρχουν αργότερα τον 2ο αιώνα π.Χ.! Επίσης η δομή που έχουν οι Κόρες κάτω από το στήθος είναι της ίδιας περιόδου».

Πέρσι όταν βρέθηκε το κεφάλι της σφίγγας, ειπώθηκε ότι είναι από το χέρι διαφορετικού καλλιτέχνη απ’ αυτό που κατασκεύασε τις Κόρες. Τι άποψη έχετε;

«Νομίζω ότι και οι Κόρες και οι Σφίγγες είναι από το ίδιο, θασίτικο εργαστήριο, απ’ όπου προέρχεται και το μάρμαρο. Μέχρι τώρα δεν είχα δει τα γλυπτά από κοντά αλλά την 1η Οκτωβρίου επισκέφτηκα το μνημείο και εκ του σύνεγγυς έβγαλα πιο ασφαλή συμπεράσματα. Για παράδειγμα είδα στο κεφάλι της σφίγγας να έχει, ένα δάκτυλο της Αφροδίτης στο λαιμό που είναι πάρα πολύ κοντά στο αντίστοιχο της Κνιδίας Αφροδίτης του Πραξιτέλη. Αυτό επιβεβαιώνει ότι τα γλυπτά του λόφου Καστά είναι του 4ου αιώνα και μάλιστα από τα καλύτερα δείγματα. Επίσης οι Κόρες έχουν μια υπερηφάνεια που είναι χαρακτηριστικό του 4ου αιώνα».

Το μάρμαρο από τη Θάσο και το εργαστήριο από το ίδιο νησί. Υπάρχει περίπτωση να είναι έργο του περίφημου γλύπτη Σκόπα ή του εργαστηρίου του;

«Όπως είπε και η κ. Περιστέρη το κεφάλι της σφίγγας μοιάζει πάρα πολύ με το κεφάλι του Διονύσου, από τη Θάσο. Ο Σκόπας πέθανε πριν το 320 π.Χ. αλλά υπάρχει μια κοινή τεχνοτροπιά αυτή την εποχή από όλους τους μεγάλους καλλιτέχνες, ο Λύσιππος, ο Πραξιτέλης, ο Σκόπας, όλοι πάνε μαζί σε ένα εκλεπτυσμό. Το κεφάλι του Διονύσου από την Θάσο είναι το πιο κοντινό στο κεφάλι της σφίγγας και αυτό είναι σημαντικό για την ταυτότητα του εργαστηρίου».

Όλες οι απαντήσεις στους δύο θαλάμους που είναι θαμμένοι

Μετά την παρουσίαση της 30ης Σεπτεμβρίου νομίζω ότι το θέμα της χρονολόγησης έχει κλείσει για τους πολλούς, εκείνο που μένει ανοιχτό είναι το θέμα της ταυτότητας του μνημείου. Πέρα από ηρώο χρησιμοποιήθηκε και ως τάφος, μπορείτε να προσδιορίσετε από ποια εποχή και μετά άρχισαν να γίνονται οι ταφές; Ποιοι είναι οι πιθανοί νεκροί;

«Δεν ξέρω. Η έρευνα είναι ακόμη στην αρχή. Οι γεωλόγοι βρήκανε δύο μεγάλες αίθουσες πιο μέσα και πρέπει να φτάσουμε εκεί για να καταλάβουμε τι έγινε. Όσο για τα οστά δεν μπορώ να αποκλείσω κάποιοι επιφανείς να θέλησαν να ταφούν στο Ηρώο του Ηφαιστίωνα, ποιο πριν ή ποίο μετά, αυτό ήταν κάτι τιμητικό, όπως έγινε με το Μαυσωλείο του Αυγούστου, καθώς έχουν ταφεί και άλλα μέλη της οικογένειάς»!!!

Λέτε ότι υπάρχουν άλλες δύο αίθουσες σύμφωνα με τις διαπιστώσεις των γεωλόγων. Περιμένετε εντυπωσιακά ευρήματα όταν θα φτάσει εκεί η αρχαιολογική σκαπάνη;

«Αυτό φάνηκε από τις μετρήσεις της γεωσκόπησης και υπάρχει μια καμπύλη που δείχνει την ύπαρξη δύο μεγάλων αιθουσών».

Δηλαδή πιστεύετε και εσείς αυτό που υποστηρίζουν πολλοί ότι σε ένα μνημείο με περίμετρο κοντά 500 μέτρα, δεν μπορεί να υπάρχει μόνο ένα μνημείο;

«Το πιστεύω και εγώ και νομίζω ότι θα πάρουμε ολοκληρωμένες απαντήσεις για την ταυτότητα του μνημείου και το τι έχει γίνει όταν θα φτάσουμε σε αυτές τις δύο αίθουσες.

Προς το παρόν η μοναδική βεβαιότητα που υπάρχει είναι από τις επιγραφές που μας λένε για Ηρώο του Ηφαιστίωνα και φυσικά το θέμα της χρονολόγησης του μνημείου».

Πιστεύετε ότι το μνημείο έχει στοιχεία διονυσιακής λατρείας;

«Ναι στην ζωφόρο υπάρχουν τέτοια στοιχεία που δηλώνουν ότι υπήρχε λατρεία, του Διονύσου του Ζαγρέα, υπάρχει όμως και οι τρίποδες που δηλώνουν ότι το Ηρώο του Ηφαιστίωνα ήταν συνδεδεμένο με τον δελφικό Απόλλωνα. Συνυπάρχουν ο Απόλλωνας και ο Διόνυσος.

Για τον Μέγα Αλέξανδρο ο μεγαλύτερος θεός ήταν ο Διόνυσος, καθώς είναι γνωστό ότι ο ίδιος ήταν ο «νέος Διόνυσος». Γι’ αυτό και δεν είναι παράξενο που ο Διόνυσος είναι πάρα πολύ δυνατός εκεί.

Όσο για τις λεγόμενες «Καρυάτιδες» είναι Κόρες, σαν τις Κόρες του μνημείο των Σιφνίων στους Δελφούς, τυπικές του ιωνικού ρυθμού. Μπορεί να είναι μαινάδες, αλλά τα χαρακτηριστικά κάτω από το στήθος οδηγούν σε Κόρες».

Ποιοι εμποδίζουν την ανασκαφή

Όλοι ευχόμαστε να προχωρήσει η ανασκαφή και να αποκαλυφθούν όλα τα μυστικά του λόφου Καστά, ωστόσο η κ. Περιστέρη και όλη η ομάδα δέχεται μια συνεχή επίθεση που δεν ξέρω κατά πόσο διευκολύνει το έργο της ανασκαφής. Η επίθεση αυτή έχει προσωπικά χαρακτηριστικά ή κάποιοι έχουν λόγους να μην θέλουν να προχωρήσει η ανασκαφή;

«Υπάρχουν δυστυχώς πολλές αιτιολογίες. Μια από αυτές είναι και αυτή η διάσταση. Το αρχαιολογικό περιβάλλον, αν δει ότι βρίσκεις κάτι σημαντικό, αν δει ότι δεν έχεις πολιτική δύναμη, αν είσαι ήσυχος και καλός, νομίζει ότι είσαι πολύ τρελός και πολλοί καταφέρονται εναντίον σου. Δυστυχώς αυτό συμβαίνει σε αυτό το περιβάλλον. Υπάρχει και κάτι άλλο. Υπάρχουν πολιτικές απόψεις που δεν επιτρέπουν να προχωρούν τέτοιου είδους ανασκαφές. Επίσης υπάρχουν απόψεις στον δυτικό κόσμο, όπως αυτές που εξέφρασε η κ. Παλαγγιά, που πιστεύουν ότι όλα ξεκινούν από τον ρωμαϊκό πολιτισμό και αυτό είναι το θεμέλιο της Δύσης, οπότε δεν θέλουν σημαντικές ανασκαφές που

Πηγή: epsilonellas.gr

Σε μια αποκάλυψη που προβληματίζει προχώρησε η γνωστή αρχαιολόγος Κ.Περιστέρη καθώς δήλωσε ότι το λαμπρό μνημείο της Αμφίπολης έχει αφεθεί στην τύχη του από το 2016 και «οι Καρυάτιδες έχουν αρχίσει να χάνουν τα εξαιρετικά χρώματά τους!

Η παραδοχή αυτή έρχεται αμέσως μετά την αποκάλυψηότι έχει ακυρωθεί η έρευνα ανάλυσης των οστών των σκελετών της Αμφίπολης!

Δημιουργείται η εικόνα ότι το μνημείου αυτό «ενοχλεί» για ιστορικούς και ίσως και για πολιτικούς λόγους.

Η Κ.Περιστέρη στην εισήγηση της για το εύρημα της Αμφίπολης που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο της 30ης επετειακής επιστημονικής συνάντησης για το αρχαιολογικό έργο της δεκαετίας στη Μακεδονία και τη Θράκη είπε

«Από το 2016 το μνημείο της Αμφίπολης αφέθηκε στην τύχη του.

Η υγρασία έχει προχωρήσει πολύ. Οι Καρυάτιδες άρχισαν να χάνουν τα εξαιρετικά χρώματα τους- το κυανό μετά βίας φαίνεται.

Είναι καθήκον της πολιτείας να προστατεύσει το μνημείο αυτό από τη φθορά του χρόνου.

Κουράγιο μας δίνει μόνο η εξασφάλιση των κονδυλίων των ΕΣΠΑ χάρη στον περιφερειάρχη Κ. Μακεδονίας και με τη συνεργασία βεβαίως του υπουργείου Πολιτισμού - ώστε να προχωρήσουν σύντομα οι εργασίες καθαρισμού, συντήρησης και αποκατάστασης».

Ακόμα περισσότερο προβλημάτισε όμως η απάντηση από τον συνεργάτη της -ομιλητή της κοινής τους εισήγησης- τον αρχιτέκτονα Μιχάλη Λεφαντζή, σύμφωνα με τον οποίο «το μικρότερο πρόβλημα που έχει το μνημείο, είναι αυτό της υγρασίας.

Το επόμενο διάστημα αρχίζουν οι εργασίες συντήρησης και περαιτέρω συζητήσεις για το θέμα είναι άστοχες- αν όχι άσχετες»!

Η κ. Περιστέρη, στην εισήγηση της με θέμα «Ανασκαφική έρευνα τύμβου Καστά Αμφίπολης (2010-2015): από την αρχαϊκή νεκρόπολη στον μνημειακό μακεδονικό τάφο με τον πλούσιο γλυπτό διάκοσμο», παρουσίασε την ιστορία των ανασκαφών στην περιοχή ξεκινώντας απ΄ τον αρχαιολόγο Γ. Λαζαρίδη στη δεκαετία του 50, συνέχισε με τις δοκιμαστικές εξωτερικές και εσωτερικές τομές στον τύμβο Καστά στην περιοχή της νεκρόπολης το 2004-2012, τα πρώτα εντυπωσιακά ευρήματα των πλούσια κτερισμένων τάφων, τον εντοπισμό των ορίων του τύμβου, και -το καλοκαίρι του 2014- του μεγαλειώδους σύνθετου τάφου με λατρευτική χρήση, για τον οποίο επανέλαβε τη χρονολόγηση στο τελευταίο τέταρτο του 4ου π.Χ αιώνα.

Συμπλήρωσε ότι ο τάφος σφραγίστηκε στο τέλος του 2ου π.Χ αιώνα από τους τελευταίους Μακεδόνες προκειμένου να προστατευθεί απ΄ τις επερχόμενες βαρβαρικές επιδρομές, κι αυτές των Ρωμαίων που ακολούθησαν.

Επανέλαβε δε, παρουσιάζοντας τα ήδη γνωστά παγκοσμίως ευρήματα, τις θεματικές και τεχνοτροπικές ομοιότητες τους με άλλα των ιδίων περιόδων (Σφίγγες, μ΄αυτή των Δελφών - βοτσαλωτό δάπεδο, μ΄ αυτό της Πέλλας και της Βεργίνας κ.ά).

Ακολούθησαν οι εισηγήσεις του αρχιτέκτονα κ. Λεφαντζή, και των γεωλόγων Ε. Καμπούρογλου και Γ. Τσόκα για τις έρευνες 1964-2016 και τη γεωφυσική διασκόπηση αρχαιολογικών χώρων στη Μακεδονία και τη Θράκη στη δεκαετία 2007-2016

Οι ερωταπαντήσεις αφορούσαν σε αρχιτεκτονικά, γεωλογικά και στατικά δεδομένα, η συζήτηση που ακολούθησε πήρε άλλη τροπή (με παρεμβάσεις κατοίκων, ενδιαφερομένων κ.ά. που έκαναν εκκλήσεις στους αρχαιολόγους του συνεδρίου να ... ολοκληρωθεί το έργο για την αναβάθμιση της περιοχής και της Μακεδονίας κ.ά.) και ήταν τόσο χειμαρρώδεις με αποτέλεσμα ο πρόεδρος του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής σχολής του ΑΠΘ Π. Νίγδελης να προτείνει τη μελλοντική διοργάνωση συνεδρίου αποκλειστικά για το θέμα της Αμφίπολης με τη συμμετοχή επιστημόνων όλων των εμπλεκομένων ειδικοτήτων.

Η 30η/επετειακή επιστημονική συνάντηση για το αρχαιολογικό έργο της δεκαετίας στη Μακεδονία και τη Θράκη ολοκληρώνεται σήμερα (Σάββατο 11 Μαρτίου) στην αίθουσα τελετών του παλιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

Γενικώς υπάρχει μια τάση «παγώματος» της μεγάλης αυτής αρχαιολογικής ανακάλυψης που ακόμα προκαλεί το ενδιαφέρον όλων των Ελλήνων.

Προβληματίζει η εμμονή της ΓΓ του υπουργείου Πολιτισμού Μαρίας Βλαζάκη, η οποία υποστηρίζει πως το αρχαίο μνημείο στον τύμβο Κάστα δεν είναι δημιούργημα των αρχαίων Μακεδόνων αλλά των Ρωμαίων. Κάτι το οποίο δεν προκύπτει από κανένα αρχαιολογικό εύρημα. Άλλωστε η καθύλην αρμόδια, η Κ.Περιστέρη έχει δηλώσει ότι πρόκειται περί αρχαίου ελληνικού μακεδονικού μνημείου. Επίσης έχει προκαλέσει διεθνείς αντιδράσεις.

Για ποιο λόγο να ακυρωθεί η έρευνα ανάλυσης των οστών; Σύμφωνα με ένα απο τα σενάρια που μελετούσε το ΥΠ.ΠΟ τα ευρήματα φωτογράφιζαν Ολυμπιάδα , Ηφαιστίωνα και τους δυο γιούς του Κάσσανδρου.
 
Από το 2015 η κυρία Βλαζάκη σύμφωνα με το δημοσιογράφο Γιώργο Ροδάκογλου είχε στη διάθεση της μια προγραμματική σύμβαση ύψους 236.697 ευρώ για την ανάλυση 300 σκελετών της Αμφίπολης μεταξύ αυτών και του Κάστα που χρονολογούνται από το 1000.πΧ έως το 200 πΧ και όχι μόνο την έβαλε στο συρτάρι (όπως λέει ο δημοσιογράφος) αλλά κωφεύει συστηματικά τόσο η ίδια όσο και οι πολιτικοί της προϊστάμενοι
 
Ο αξιόπιστος δημοσιογράφος επισημαίνει πως η προγραμματική σύμβαση του συγκεκριμένου ερευνητικού προγράμματος έφερε ήδη την υπογραφή της Γενικής Διευθύντριας Αρχαιοτήτων ΄Ελενας Κόρκα και του Γενικού Διευθυντή Οικονομικών Γιώργου Λιόντα, απόδειξη ότι τα χρήματα είχαν εξασφαλιστεί για την περαιτέρω μελέτη και έρευνα από την προηγούμενη διοίκηση επί υπουργίας Κωσταντίνου Τασούλα.
 
Να σημειωθεί ότι, η σύμβαση υπεγράφη στις 13 01 2015 και όταν στο τιμόνι της Γ. Γ του ΥΠΠΟ ήταν ακόμη η Λίνα Μενδώνη ενώ η έρευνα ήταν διάρκειας δυο ετών. Ωστόσο φτάνουμε στη λήξη της στις 30 Ιουνίου του 2017 χωρίς να έχει γίνει το παραμικρό!
 
Ο πρώην Υπουργός Πολιτισμού Νίκος Ξυδάκης όταν επισκέφτηκε την Αμφίπολη το 2015 είχε κάνει αναφορά στην έναρξη του ερευνητικού προγράμματος αλλά οι δηλώσεις του τελικά δεν διαδέχτηκαν καμιά επιπλέον ενέργεια. Τον κύριο Ξυδάκη διαδέχθηκε ο κύριος Αριστείδης Μπαλτάς και τώρα στην ίδια πολιτική θέση η καλλιτέχνης Λυδία Κονιόρδου. Για το συγκεκριμένο ζήτημα όμως όλοι τους τήρησαν και εξακολουθούν να τηρούν "σιγή ιχθύος"...
 
Στόχος του προγράμματος ήταν η παρουσίαση αλλά και η σε βάθος διερεύνηση των βιολογικών παραμέτρων που μπορούν να παρατηρηθούν στα σκελετικά και οδοντικά κατάλοιπα σε σχέση με τα αρχαιολογικά δεδομένα, όπως αυτά αντανακλώνται στο τελετουργικό της ταφής.
 
Η επιστημονική έρευνα θα τεκμηριωνόταν για πρώτη φορά στην Ελλάδα μέσα από μια συνδυαστική εφαρμογή καινοτόμων αναλυτικών μεθόδων σε ένα ευρύ δείγμα πληθυσμού των ιστορικών χρόνων και τα αποτελέσματα της έρευνας θα προσέθεταν πολλά και χρήσιμα στοιχεία στους σκελετούς του τάφου της Αμφίπολης αλλά θα βοηθούσαν και τους αρχαιολόγους να έχουν μια καλύτερη εικόνα για τις ταφές.
 
Η έρευνα ανατέθηκε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης με επιστημονικά υπεύθυνη την επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας – Αρχαιολογίας Σεβαστή Τριανταφύλλου και στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο με επιστημονικά υπεύθυνη την επίκουρη καθηγήτρια του τμήματος Ιστορίας - Εθνολογίας Χριστίνα Παπαγεωργοπούλου.
 
Κατόπιν επικοινωνίας με τις επιτροπές ερευνών και των δυο πανεπιστημίων επιβεβαιώνεται ότι το συγκεκριμένο πρόγραμμα δεν ξεκίνησε ποτέ, παρότι ήταν διασφαλισμένα τα χρήματα!
 
Όπως είναι αναμενόμενο, πολλά είναι τα ερωτήματα για τα κίνητρα που ωθούν την κυρία Βλαζάκη να κρατά μία τέτοια στάση. Πώς είναι δυνατόν, να βρισκόμαστε μπροστά σε μία τόσο σπουδαία αρχαιολογική ανακάλυψη που θα προάγει ακόμη περισσότερο τον ελληνικό πολιτισμό διεθνώς και το ίδιο το υπουργείο, να ακυρώνει μελέτες που θα το αποδείκνυαν ;
 
Έχουμε λοιπόν ένα μείζον θέμα. Ακόμα και ρωμαϊκό να ήταν το μνημείο δεν πρέπει να αναδειχθει; Εαν πάλι μέσα εκεί είχαν θαφτεί μεγάλες ιστορικές προσωπικότητες όπως ο Ηφαιστίωνας , η Ολυμπιάδα ή οι γιοι του Κάσσανδρου δεν πρέπει να το μάθουμε; Κι αν ήταν κάποιος ακόμα σημαντικότερος; Λέμε τώρα... αν.

Η Παλλάς του Βελλετρίουείναι αριστουργηματικό έργο γλυπτικής τέχνης της αρχαίας Ελλάδας. Ονομάζεται έτσι, επειδή το μόνο πλήρες αντίγραφο που σώζεται σήμερα βρέθηκε στο Βελλέτριο της Ιταλίας και εκτίθεται στο Λούβρο.

Το αρχικό καλλιτέχνημα ήταν κατασκευασμένο από χαλκό. Σήμερα διασώζεται ένα καλοδιατηρημένο πλήρες αντίγραφο από μάρμαρο, καθώς και πολλά μαρμάρινα αντίγραφα της κεφαλής.

Το άγαλμα παριστάνει την θεά Αθηνά σε μεγαλοπρεπή πόζα. Στηρίζεται στο αριστερό πόδι, με το δεξί πόδι να αναπαύεται στο πλάι. Ο δεξιός βραχίονας είναι υπερυψωμένος και κρατάει το κοντάρι του δόρυτος που με το άλλο άκρο του ακουμπάει στην γη. Το δεξί χέρι λείπει από τον αγκώνα και κάτω και έχει αντικατασταθεί. Ο αριστερός βραχίονας είναι ενωμένος με τον κορμό του σώματος. Το δεξί χέρι λείπει επίσης από τον καρπό και κάτω. Υπάρχει ένα χάλκινο νόμισμα της Αθήνας, που έχει την ίδια αναπαράσταση, και γι'αυτό ξέρουμε ότι το άγαλμα αυτό της Αθηνάς κρατούσε στην ανοιχτή δεξιά παλάμη ένα αργυρό ομοίωμα της Νίκης.

Φοράει δωρικό μάλλινο πέπλο με περίτεχνες πτυχές, ενώ είναι οπλισμένη με ένα φίδι ζωντανό που την προφυλάγει. Στο στήθος φοράει την αιγίδα με φίδια. Η κεφαλή καλύπτεται από κράνος κορινθιακού τύπου.
Το άγαλμα παρουσιάζει την Αθηνά με μεγαλοπρέπεια. Χωρίς να τονίζει ιδιαίτερα την πολεμική υπεροχή, δίνει έμφαση στην σοφία.

Η στάση του αγάλματος αυτού έγινε πρότυπο για πολλούς ανδριάντες αυτοκρατόρων της Ρωμαϊκής εποχής, ενώ η κεφαλή του αγάλματος έχει πολλές ομοιότητες με την περίφημη προτομή του Περικλή.

Το καλλιτεχνικό στυλ και τα χαρακτηριστικά της κεφαλής και του πέπλου κάνουν σαφώς τον προσδιορισμό του καλλιτέχνη. Το άγαλμα είναι της εποχής του Περικλή λίγο πριν της έκρηξης του Πελοποννησιακού πολέμου. Από το Αθηναϊκό νόμισμα που την απεικονίζει συμπεραίνουμε ότι στόλιζε την Αθήνα.

Ο καλλιτέχνης όμως μάλλον δεν προέρχεται από την σχολή του Φειδία, αλλά ίσως είναι ο Κρεσίλας που έκανε και την προτομή του Περικλή. Το άγαλμα ίσως να ήταν η περίφημη Αθηνά Σωτήρα που στόλιζε το ιερό του Δία Σωτήρα στον Πειραιά.

Ο Πυθαγόρας, “ο οποίος θα διαφέρει των άλλων ανθρώπων κατά το κάλλος και τη σοφία και θα γίνει ωφέλιμος εις το ανθρώπινο γένος” – κατά το χρησμό της Πυθίας, είναι ο μέγιστος Έλληνας μαθηματικός, φιλόσοφος και αρχηγέτης μεγάλου θρησκευτικοπολιτικού κινήματος, μίλησε για την ουσία των όντων, τους αριθμούς.

Το Σύμπαν προήλθε από το υπάρχον χάος μέσα από τη μορφή, δηλαδή το μέτρο και την αρμονία. Πρώτος ο Πυθαγόρας το ονόμασε Κόσμο, δηλαδή Τάξις, εξ αιτίας της αρμονίας που επικρατούσε σε αυτό.

Στην σχολή του, που στην είσοδό της υπήρχε ένα άγαλμα του Ερμή του Λογίου, με την επιγραφή “Εκάς βέβηλοι”, δίδασκε τους αριθμούς κατά βάση και πολλά άλλα επιστημονικής ή εσωτερικής φύσης θέματα. Οι αριθμοί, η γεωμετρία και η μουσική οδηγούν στην κατανόηση των κοσμικών φαινομένων.

Οι βασικές γραμμές διδασκαλίας του για τους αριθμούς, ειδικά για τους πρώτους δέκα από αυτούς, είναι:

•Η Μονάδα αντιστοιχούσε με το πνεύμα, τον αιθέρα, την ενέργεια, τη δύναμη από τη οποία γίνεται το παν.

•Η δυάδα είναι η ύλη που αποτελείται από νερό και γη.

•Η τριάδα είναι ο Χρόνος σαν θεότητα, δηλαδή το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον.

•Η τετράδα είναι ο Χώρος, η τάξη του Κόσμου. Εδώ βρίσκεται η περίφημη Τετρακτύς, πάνω στην οποία δομήθηκε το λεγόμενο «Δέντρο της Ζωής».

Τι είναι όμως η Τετρακτύς; Δέκα συμβολικές στιγμές (τελείες).

Τη θεωρία της τετρακτύος προώθησε ο Πυθαγόρας, η οποία συνέδεσε την ύπαρξη των δέκα σωμάτων του δικού μας Ηλιακού Συστήματος. Η επιστήμη γνώριζε μόνο επτά τέτοια σώματα, αλλά η πρόσφατη αστρονόμοι έχουν ανακαλύψει άλλα τρία σώματα: τον Ουρανό, τον Ποσειδώνας και τον Πλούτωνα.

Αυτό το σχήμα όπως το χρησιμοποιούσαν οι Πυθαγόρειοι, αποτελείται από δέκα στιγμές τακτοποιημένες σε ένα τριγωνικό πρότυπο, όπως ακριβώς εδώ. Συνδέοντας τις στιγμές με διαφορετικούς τρόπους, προκύπτουν πολλά τρίγωνα και ορθογώνια σχήματα, όλα φιλικά συνδυασμένα με το Πυθαγόρειο μαθηματικό σύστημα με νοήματα και όρους μέσω των οποίων εξηγούσε το πως αντιλαμβανόταν και κατανοούσε τις αλήθειες της Παγκοσμιότητας.

Η Τετρακτύς είναι η πηγή της Δημιουργίας. Σε αυτήν ορκιζόταν οι Πυθαγόρειοι. Είναι το άθροισμα των αριθμών 1, 2, 3, 4.

Η τετράδα σημειώνει ακόμα τα “κοσμικά σώματα” των τεσσάρων στοιχείων από τα οποία συντάχθηκε το Κοσμικό Σύμπαν, το τετράεδρο, το οκτάεδρο, το εικοσάεδρο και τον κύβο.

Η πεντάδα συμβολίζει τα πέντε στοιχεία από τα οποία σύγκειται ο Κόσμος, δηλαδή τη γη, το νερό, τον αέρα, τη φωτιά και τον αιθέρα. Τα πέντε αντίστοιχα πολύεδρα που συμβολίζουν τα παραπάνω στοιχεία είναι κύβος, εικοσάεδρο, οκτάεδρο, τετράεδρο, δωδεκάεδρο.

Οι αριθμοί 3, 4, 5 είναι ιεροί αριθμοί και λαμβάνονται σαν Τριάδα. Το άθροισμα των τετραγώνων των δύο πρώτων αριθμών δίνει το τετράγωνο του τρίτου αριθμού. Το άθροισμα των αριθμών υψωμένων στον κύβο δίνει τον αριθμό 216, που παριστά το ψυχογονικό κύβο με πλευρά τον αριθμό 6. Αυτοί οι αριθμοί ή πιο συγκεκριμένα ο αριθμός 216 συνδέονται με τα τρία εδάφια της Εξόδου, όπου καθένα έχει 72 γράμματα.

Η εξάδα συμβολίζει τα έξι είδη εμψύχων όντων. Τους θεούς, τους δαίμονες, τους ήρωες, τους ανθρώπους, τα ζώα και τα φυτά. Είναι Ιερός αριθμός και ονομάζεται Γάμος γιατί εκτός του ότι συνδέεται με τις μετεμψυχώσεις (είναι η πλευρά του ψυχογονικού κύβου), είναι τέλειος αριθμός, δηλαδή το άθροισμα των μερών του δίνει πάλι το 6. 6/6=1, 6/3=2, 6/2=3, 1+3+2=6. Είναι το εμβαδόν ορθογωνίου τριγώνου με πλευρά την Ιερή Τριάδα, 3,4,5.

Η επτάδα παριστάνει τους επτά πλανήτες του Ηλιακού συστήματός μας και το νόμο εξέλιξης. Είναι Ιερός αριθμός και σημειώνει τις φάσεις της Σελήνης. Θεωρείται παρθένος, αμήτορας, ηγεμόνας, άρχοντας όλων, ένα θεό, “αεί όντα”, επτάφωτο, επτάψυχο, επτάπατο (πολύ εχέμυθο). Τον αφιέρωσαν στην έκφραση εκείνη του Ενός που αποκαλείται “Η Θεά Αθηνά” της οποίας κύριος αριθμός είναι το 92, που σημειώνει τα 92 στοιχεία της ύλης.

Η οκτάδα υποδηλώνει τις οκτώ ουράνιες και τους οκτώ φθόγγους της μουσικής κλίμακας, δηλαδή την Αρμονία του Κόσμου.

Η εννεάδα δείχνει του εννέα κοσμικούς χώρους του Στερεώματος.

Η δεκάδα είναι αυτό καθ’ εαυτό το Σύμπαν.

Η τετρακτύς η οποία αποτελείται από 10 σημεία, μεταφέρεται και γίνεται η βάση του «Δέντρου της Ζωής». Ονομάζονται τα σημεία αυτά Σεφιρότ, πληθυντικός της λέξης σεφίρα. Κατά πάσα πιθανότητα τα 72 Ονόματα του Θεού ανήκουν στην τέταρτη ή στην έκτη σεφίρα αλλά υπάρχουν υπόνοιες ότι πιθανά να έχουν σχέση με την πρώτη, έκτη, ένατη και δέκατη σεφίρα. Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι συσχετίζονται με την πρώτη σεφίρα.

Οι πηγές της παράδοσης, λένε ότι αυτός ήταν που περιόρισε μαζεύοντας τον Ουρανό και μετασχημάτισε μέσα του έναν άγγελο από φωτιά, με 36 ζευγάρια από φτερά, για να συνεχίσει τις ημέρες του αν ένας ουράνιος γραμματέας, ένας ουράνιος νομοδιδάσκαλος.

Επιστρέφοντας στην Ιερή Τετρακτύ, θα αναλύσω κάποια στοιχεία της: Στο σχέδιο δίπλα, παρατηρούμε ότι μέσα στο ισόπλευρο τρίγωνο που παράγεται αν ενώσουμε τις 10 στιγμές, υπάρχει εγγεγραμμένο ένα κανονικό εξάγωνο.

Οι αριθμοί που εισέρχονται στο ισόπλευρο τρίγωνο δίπλα, δίνουν το πρώτο μαγικό τετράγωνο, αυτό του Κρόνου με 9 αριθμούς. Ένα κανονικό εξάγωνο είναι εγγεγραμμένο μέσα σε ένα ισόπλευρο τρίγωνο.

Το 3 και το 6 έχουν βασική σημασία. Η πλευρά του εξαγώνου στα μαγικά τετράγωνα έχει αριθμό 111 και το τελικό άθροισμα είναι 666, 111*6=666, ενώ του τριγώνου η πλευρά είναι 15 και το τελικό άθροισμα 45 15*3=45. Όμως αν αφαιρέσουμε το 45 από το 666 προκύπτει ο αριθμός 621, που είναι 3*207, υπενθυμίζω ότι 207 είναι το Αίν Σοφ. Η Θεότητα του Χρόνου, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον. Οι ερευνητές ίσως εδώ αναγνωρίσουν τις κυριότητες του Σαββάτου και της Κυριακής.

Έχοντας σαν κέντρο τη μεσαία στιγμή της τρίτης σειράς φέρουμε ευθείες γραμμές που να ενώνουν τις κορυφές του τριγώνου – οι ευθείες γραμμές αυτές είναι και ταυτόχρονα τα ύψη του τριγώνου- και περιγράφουμε έξι κύκλους που να εφάπτονται του σημείου τμήσης του ύψους με την βάση.

Συνεχίζοντας την χάραξη ακόμα έξι κύκλων που να εφάπτονται των έξι προηγούμενων και έχουν σαν κέντρο τους τις προηγούμενες ευθείες γραμμές, σχηματίζεται τελικά το σχέδιο που βλέπετε δίπλα, το οποίο είναι ο ψυχογονικός κύβος του Πυθαγόρα.

Σε μια ελεύθερη σκιαγράφηση του κύβου αυτού, λαμβάνεται αυτό το σχέδιο που βλέπετε δίπλα, το οποίο παριστά με γλαφυρό τρόπο την παραγωγή των 72 ονομάτων από την Ιερά Τετρακτύ.

Το σχέδιο αυτό ονομάζεται “λουλούδι της ζωής” και κάθε πέταλο δείχνει από ένα όνομα του Θεού.

Τα “παιχνίδια της Γεωμετρίας” στην τελική τους μορφή μήπως δεν είναι καθόλου παιχνίδια;

Ένα είδος... μπίρας που παρασκεύαζαν από σπόρους κριθαριού και σιταριού φαίνεται πως κατανάλωναν οι κάτοικοι του Αρχοντικού Πέλλας στην εποχή του Χαλκού (3300 π.Χ.-1100 π.Χ.).

Οι αρχαιολόγοι βρήκαν σπόρους κριθαριού και σιτηρών στη διάρκεια των ανασκαφών και η αρχαιοβοτανολόγος, καθηγήτρια στο ΑΠΘ, Τάνια Βαλαμώτη, που μελέτησε το υλικό, κατέληξε στο συμπέρασμα ότι υπάρχουν ενδείξεις προετοιμασίας παρασκευής ποτού, τύπου μπίρας.

Την ανακοίνωση έκανε για πρώτη φορά στην Ελλάδα η κ. Βαλαμώτη, σήμερα στη Θεσσαλονίκη, και με αυτήν ολοκληρώθηκαν οι εργασίες της 30ής Επιστημονικής Συνάντησης για το Αρχαιολογικό Έργο στη Μακεδονία και τη Θράκη.

Όπως είπε στο «Έθνος» η κ. Βαλαμώτη, στο Αρχοντικό Πέλλας βρέθηκαν σπόροι κριθαριού, σιταριού και άλλων σιτηρών και η μελέτη τους έδειξε ότι κάποιοι από αυτούς είχαν υποστεί επεξεργασία για την παρασκευή ποτού, τύπου μπίρας. Οι ερευνητές βρίσκονται τώρα στο στάδιο της ανασύνθεσης αυτής της διαδικασίας, για να δουν ποια ακριβώς ήταν η συνταγή και τι απέδιδε.

Η έρευνα γίνεται στο Κέντρο Διεπιστημονικής Έρευνας και Καινοτομίας του ΑΠΘ (ΚΕΔΕΚ) και διεξάγεται στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος PLANTCULT (ERC Consolidator Grant, GA 682529), σύμφωνα με το οποίο για κάθε στάδιό της ενημερώνεται η ΕΕ, ενώ χρηματοδοτείται από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ερευνας (ERC).

Η έρευνα

Η αρχαιοβοτανική έρευνα γίνεται εδώ και 15 χρόνια στο τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του ΑΠΘ και έχει δώσει πολύ σπουδαία συμπεράσματα για τη διατροφή των αρχαίων Ελλήνων. Η ποικιλία των τροφίμων περιελάμβανε αλεσμένα δημητριακά, πιθανόν «άρτο», υπολείμματα οινοποίησης, αποφλοιωμένα όσπρια, αποθηκευμένα βελανίδια, αποξηραμένα σύκα και άγρια αχλάδια και η μελέτη τους αποκάλυψε πολλές και ενδιαφέρουσες προϊστορικές συνταγές.

Όπως μας είπε η κ. Βαλαμώτη, η ελιά εμφανίστηκε στη Μακεδονία στη διάρκεια των αρχαϊκών χρόνων (9ος-8ος π.Χ. αιώνας) και ήρθε με τον αποικισμό από τη Νότια Ελλάδα, ενώ η διατροφή των αρχαίων Μακεδόνων ήταν πλούσια σε δημητριακά, όσπρια όπως αρακά, λαθούρι, κοκκορεβιθιά και φάβα από ρόβι, το οποίο είναι ένα κτηνοτροφικό φυτό που καλλιεργούνταν για τα ζώα που χρησιμοποιούνταν στο όργωμα, καθώς αύξανε τη μυϊκή τους δύναμη. Σπόροι από ρόβι έχουν βρεθεί στον Αγιο Αθανάσιο Θεσσαλονίκης, ενώ είναι φυτό που τελεί υπό εξαφάνιση.

Βελανίδια, βατόμουρα, κράνα, σύκα, σταφύλια, άγρια αχλάδια καταναλώνονταν είτε φρέσκα, είτε αποξηραίνονταν, καθώς ήταν πηγή πλούσια σε βιταμίνες, υδατάνθρακες και ιχνοστοιχεία.

Από τον μακρινό Καύκασο ήρθε την εποχή του Χαλκού στη Μακεδονία η λαλεμάνσια, ένα ελαιοδοτικό φυτό που καταναλωνόταν, αλλά χρησιμοποιούνταν επίσης και ως φαρμακευτικό προϊόν, ενώ φοιτητές από το Ιράν που έχουν παρακολουθήσει το πρόγραμμα αρχαιοβοτανολογίας του ΑΠΘ είπαν ότι το γνωρίζουν και ακόμη και σήμερα καταναλώνουν σπόρους λαλεμάνσια όταν έχουν κοιλιακά προβλήματα. Σπόροι από λαλεμάνσια έχουν βρεθεί στο Μάνδαλο και στο Αρχοντικό Πέλλας, καθώς και στην Ασσηρο Θεσσαλονίκης.

Την εποχή του Χαλκού εμφανίζεται επίσης το σιτάρι σπέλτα (ντυμένο), η καλλιέργεια του οποίου ξεκίνησε από χώρες της Κεντρικής Ευρώπης και πωλείται σήμερα στη Γερμανία ως Dinkel (ώριμος καρπός), ενώ μαγειρεύεται ως σούπα, ο γνωστός «χιδίας» του Αριστοφάνη.

Πηγή: Μ. Ριτζαλέου, Έθνος

Η δύναμη της στρατιάς του Αλεξάνδρου είναι ένα από τα πολλά σημεία, για τα οποία υπάρχουν ελλιπείς πληροφορίες. Ούτε καν για την αρχική δύναμη, που ξεκίνησε από την Μακεδονία, δεν υπάρχουν ακριβείς πληροφορίες και το μόνο βέβαιο είναι ότι ο Αλέξανδρος διεξήγαγε την Ευρωπαϊκή εκστρατεία επικεφαλής των δυνάμεων του Κοινού Συνεδρίου των Ελλήνων.

Αυτό είναι σαφές διότι:

-Ο Φίλιππος δολοφονήθηκε λίγους μήνες πριν επιτεθεί στην Περσία, άρα οι συμμαχικές δυνάμεις πρέπει να είχαν ήδη συγκεντρωθεί και να έκαναν τις τελευταίες προετοιμασίες.

-Η στρατιά του Αλεξάνδρου μπροστά στα τείχη της Θήβας αριθμούσε περισσότερους από 30.000 πεζούς και 3.000 ιππείς, δηλαδή το σύνολο σχεδόν της δύναμης, με την οποία επιτέθηκε στην Περσία.

-Η ολοσχερής καταστροφή της Θήβας αποφασίσθηκε από τους Έλληνες συμμάχους του Αλεξάνδρου. Στους λίγους μήνες, που μεσολάβησαν ανάμεσα στην καταστροφή της Θήβας και την εισβολή στην Ασία, δηλαδή το χειμώνα του 335 – 334 π.Χ. ούτε αναφέρεται ούτε ήταν εφικτό να συγκεντρωθούν όλες οι συμμαχικές δυνάμεις και τα αναγκαία για την εκστρατεία εφόδια

Είναι επίσης βέβαιο ότι οι Θρακικοί λαοί προσέφεραν στρατό στον Αλέξανδρο μετά την εναντίον τους εκστρατεία του και την πλήρη υποταγή τους.

Σύνθεση και αριθμητική δύναμη

Η συνολική δύναμη της αρχικής στρατιάς αποτελεί ένα από τα πολλά σημεία ασυμφωνίας των αρχαίων συγγραφέων, που παραδίδουν από 30.000 έως 43.000πεζούς και από 4.000 έως 5.500 ιππείς, όπως αναλυτικά εμφανίζεται στον παρακάτω πίνακα.

Ο Αρριανός, που είναι ο αναλυτικότερος ιστορικός στην περιγραφή των μαχών, μας δίνει μόνο κατά προσέγγιση σύνολα, ίσως διότι καμία από τις πηγές του δεν τον ικανοποιούσε. Αντίθετα, ο Διόδωρος, που είναι συνοπτικότερος και μικρότερης αξιοπιστίας, μας παραδίδει τον μοναδικό, κάπως αναλυτικό κατάλογο της αρχικής δύναμης της στρατιάς του Αλεξάνδρου. Ωστόσο, σε καμία περίπτωση δεν επιτρέπεται να αποδώσουμε στον εν λόγω κατάλογο ιδιαίτερη αξία για τους παρακάτω λόγους:

Ο Αρριανός στη μάχη του Γρανικού, στη διάβαση της Κιλικίας και στη μάχη της Ισσού αναφέρει τμήματα, που δεν προκύπτει να προσκολλήθηκαν κατά την προέλαση της στρατιάς, άρα ανήκαν στην αρχική της δύναμη, κι όμως δεν περιλαμβάνονται στον κατάλογο του Διόδωρου. Αλλά κι ο ίδιος ο Διόδωρος περιορίζει την αξία του καταλόγου του.

Συγκεκριμένα, δεν προσδιορίζει την ειδικότητα τωνΒαλκανικών λαών (Οδρυσών, Τριβαλλών και Ιλλυριών) που αναφέρει. Επίσης αναφέρει τον Παιονικό λαό των Αγριάνων ως τοξότες, ενώ από τον Αρριανό προκύπτει ότι ήσαν ακοντιστές. Πάντως αμφότεροι φαίνεται να συμφωνούν ότι οι Αγριάνες ήταν περίπου 1.000. Σε άλλο σημείο μας πληροφορεί ότι στους 600 ιππείς από τα συμμαχικά κράτη της νότιας Ελλάδος περιλαμβάνονταν Πελοποννήσιοι και Αχαιοί, δίνοντας την εντύπωση ότι η Αχαΐα δεν βρίσκεται στην Πελοπόννησο. Η αλήθεια είναι ότι αυτά δεν συνιστούν σοβαρά παραπτώματα, διότι όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς χρησιμοποιούσαν ανάλογες διατυπώσεις. Το σημαντικότερο πρόβλημα είναι ότι απαριθμεί 5.100 ιππείς, αλλά τους αθροίζει σε 4.500!

Η αρχική στρατιά, με την οποία ο Αλέξανδρος επιτέθηκε εναντίον της Αχαιμενιδικής αυτοκρατορίας, ήταν περίπου τα ¾ της συνολικής στρατιωτικής δύναμης, που είχε συγκεντρωθεί. Το υπόλοιπο ¼, 12.000 πεζοί και 1.500 ιππείς, παρέμεινε επί Ευρωπαϊκού εδάφους υπό τον Αντίπατρο, για να διατηρήσει τη Μακεδονική Ηγεμονία στην Ελλάδα και την υποταγή των Θρακικών λαών. Στη δύναμη αυτή πρέπει να προσθέσουμε και τους 10.000 Μακεδόνες, που επιχειρούσαν στην Μ. Ασία ήδη επί ένα έτος, αν και δεν έχουμε πληροφορίες για τη δράση τους μετά τη δολοφονία του Φιλίππου. Μετά από κάθε νίκη και όσο η στρατιά προήλαυνε στην Ασία, προσκολλώντο και άλλες δυνάμεις από τα τοπικά στρατεύματα των υποτασσομένων χωρών. Έτσι, κατά την εισβολή στην Ινδία και παρά τις φρουρές, που είχε αφήσει πίσω της σε όλη την Ασία, η στρατιά παραδίδεται ότι αριθμούσε 120.000 μάχιμους.

Μωσαϊκό που απεικονίζει Μακεδόνες στρατιώτες τύμβος Αγ. Αθανασίου Θεσσαλονίκη 4ος αιώνας π.Χ.

Τακτική

Η φύση της πολεμικής σύγκρουσης, που προετοίμασε ο Φίλιππος και πραγματοποίησε ο Αλέξανδρος, απαιτούσε κινητοποίηση μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών και μεγάλης κλίμακας μάχες. Παρά ταύτα δεν έλειψαν οι ανορθόδοξες τακτικές, που παραδοσιακά χρησιμοποιούσαν οι ελληνικοί στρατοί, για να νικήσουν με τις μικρότερες δυνατές απώλειες σε χρόνο, προσωπικό και πόρους. Χαρακτηριστικότερα παραδείγματα ανά κατηγορία είναι τα ακόλουθα.

Στην Μύνδο ο Αλέξανδρος ήλθε σε συναλλαγή με μερίδα των κατοίκων, οι οποίοι προτιμούσαν την παράδοση, αλλά τελικά εξουδετερώθηκαν από εκείνους, που προτιμούσαν την αντίσταση. Ως κορυφαία περίπτωση συναλλαγής πρέπει να θεωρήσουμε την παραμονή στα αξιώματά τους, αξιωματούχων του Περσικού κράτους, που παραδίδονταν. Αν και δεν καταγράφεται άμεσα από τις αρχαίες πηγές, όλες οι σχετικές περιπτώσεις πρέπει να θεωρούνται ως αποτέλεσμα προηγηθείσης συμφωνίας, διότι τέτοιες συμφωνίες ήταν αμοιβαία επωφελείς και εξασφάλιζαν στον μεν Αλέξανδρο μεγάλη ταχύτητα προέλασης και πρόσθετους πόρους, στους δε συναλλασσόμενους αξιωματούχους προνόμια ανάλογα, ή ίδια με όσα ήδη κατείχαν.

Νυχτερινές επιχειρήσεις καταγράφονται μόνο δύο και είναι αμυντικές, η πρώτη στην Αλικαρνασσό και η δεύτερη στη χώρα των Ασπασίων. Ο λόγος που δεν τις επέλεξε ο Αλέξανδρος είναι ότι διεξάγονται επιτυχώς από μικρές δυνάμεις εναντίον μεγάλων, ενώ οι δικές του δυνάμεις ήταν ήδη μεγάλες και θα αντιμετώπιζαν δυσκολία στο συντονισμό τους. Στα Γαυγάμηλα γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο απέρριψε την πρόταση για νυχτερινή επίθεση και πιθανόν αυτή είναι η αιτία που κατέρρευσε το εκτεταμένο Περσικό μέτωπο.

Στη Σογδιανή Πέτρα καταγράφεται η μόνη πραγματική και εντυπωσιακή από τεχνικής άποψης καταδρομική επιχείρηση, η οποία ωστόσο σχεδιάσθηκε για να φέρει ψυχολογικό και όχι τακτικό αποτέλεσμα. Στον Υδάσπηκαταγράφεται χρήση παραπλανητικών πληροφοριών και ενεργειών. Ο Αλέξανδρος διέδιδε ότι δεν σκόπευε να περάσει τον ποταμό πριν πέσει η στάθμη του και τις νύχτες μετακινούσε άσκοπα διάφορα τμήματα, ώστε να πείσει τον Πώρο για τις διαδιδόμενες προθέσεις του. Τελικά κατάφερε να αιφνιδιάσει τον Πώρο και να αποβιβάσει τις δυνάμεις του στην ανατολική όχθη του Υδάσπη, χωρίς να γίνει έγκαιρα αντιληπτός. Λόγω της απόκρυψης των πλωτών μέσων και των καιρικών συνθηκών, υπό τις οποίες πραγματοποιήθηκε η απόβαση, μπορούμε να την θεωρήσουμε και ως καταδρομική επιχείρηση.

Μία τελευταία παρατήρηση είναι ότι σε όλες τις συγκρούσεις ο Αλέξανδρος απέφευγε να χρησιμοποιήσει ως δύναμη κρούσης τους υποταγμένους βαρβάρους της Ασίας, δηλαδή δεν έκανε το λάθος, που έκανε ο Δαρείος στη μάχη της Ισσού με τους Κάρδακκες (Κούρδους). Χρησιμοποιούσε πάντοτε το αρχικό τμήμα της στρατιάς, που ξεκίνησε από την Ελλάδα και μόνο σε συγκεκριμένες περιπτώσεις χρησιμοποίησε εξειδικευμένα τμήματα Ασιατών, όπως ήταν οι ιπποτοξότες.

theancientwebgreece

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείουποδέχεται την Ομότιμη Καθηγήτρια Ιστορίας της Τέχνης και Διευθύντρια της Εθνικής Πινακοθήκης-Μουσείου Αλέξανδρου Σούτζου κυρία Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα.

Η κ. Πλάκα θα δώσει μια διάλεξη Δευτέρα 13 Μαρτίου, ώρα 18:30, στο αμφιθέατρο του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου με θέμα τη συνομιλία της γλυπτικής του Rodin με την τέχνη της αρχαίας Ελλάδας.

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο φιλοξενεί από το καλοκαίρι του 2016 έργα του Auguste Rodin στους μόνιμους εκθεσιακούς του χώρους, τα οποία στάλθηκαν ως «δώρα» με τη μορφή δανεισμού για την επέτειο των 150 χρόνων του Μουσείου από το National Museum of Western Art του Τόκιο, την Εθνική Πινακοθήκη και το Κοινωφελές Ίδρυμα Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης.

Ο «Σκεπτόμενος» του A. Rodin. Από τη Συλλογή Matsukata του Εθνικού Μουσείου Δυτικής Τέχνης του Τόκιο, Ιαπωνία. Στην παρακείμενη προθήκη ο «στοχαστής» του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου, εύρημα της Νεολιθικής περιόδου (Αίθουσα 4)

«Ο Σκεπτόμενος», «Ο άσωτος υιός» και «Το φιλί» συνδιαλέγονται με εκθέματα από διαφορετικές εποχές της αρχαίας τέχνης, αναδεικνύοντας μέσα από τα μορφολογικά τους χαρακτηριστικά όψεις της ανθρωποκεντρικής παράδοσης στη γλυπτική, η οποία έφτασε σε κορυφαίες εκφάνσεις της στην αρχαία Ελλάδα και αποτέλεσε έμπνευση για μεταγενέστερες μορφοπλαστικές αναζητήσεις.

Το «Φιλί» του A. Rodin, δάνειο του Κοινωφελούς Ιδρύματος Αλέξανδρος Σ. Ωνάσης, και ο «Άσωτος Υιός», δάνειο της Εθνικής Πινακοθήκης, σε συνομιλία με τον Γαλάτη πολεμιστή του ΕΑΜ από την ύστερη ελληνιστική περίοδο (Αίθουσα 30)

Τα έργα θα παραμείνουν στο μουσείο έως τις 3 Απριλίου.

Η διάλεξη θα συνδυαστεί με περιήγηση στις αίθουσες όπου εκτίθενται τα τρία έργα του Rodin.

Είσοδος ελεύθερη από την οδό Τοσίτσα 1.

Δελτία προτεραιότητας θα δίνονται από τις 18:00.

Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Πατησίων 44, Αθήνα, Τηλ: 213214 4891

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα 13:00-20:00, Τρίτη-Κυριακή 09:00-16:00

Την αμφιλεγόμενη θεωρία του Γιάκομπ Φίλιπ Φαλμεράυερ σχετικά με τη φυλετική καταγωγή των Νεοελλήνων καταρρίπτει νέα έρευνα διεθνούς επιστημονικής ομάδας (στην οποία πρωτοστάτησαν Έλληνες ερευνητές), πάνω στο DNA και την καταγωγή των Ελλήνων της Πελοποννήσου.

Ο Αυστριακός δημοσιογράφος, πολιτικός και ιστορικός, στα βιβλία του «Ιστορία της χερσονήσου της Πελοποννήσου κατά τους Μεσαιωνικούς Χρόνους» και «Περί της καταγωγής των σημερινών Ελλήνων», τη δεκαετία του 1830, διατύπωνε την άποψη ότι οι σύγχρονοι Έλληνες δεν έχουν καμία σχέση, από φυλετικής άποψης, με τους αρχαίους Έλληνες, αλλά αντ'αυτού προέρχονται από Σλάβους που εισέβαλαν στον Ελλαδικό χώρο κατά τον Μεσαίωνα και Αλβανούς που αναμείχθηκαν με Ελληνόφωνους μεν, όχι Έλληνες στο γένος, Βυζαντινούς πρόσφυγες από Μικρά Ασία, Βόσπορο και αλλού. Η θεωρία του, που υποστηρίζει την ελληνική φυλετική ασυνέχεια και την πρακτική εξαφάνιση της φυλής των αρχαίων Ελλήνων (πλην κάποιων δυσπρόσιτων περιοχών), προκάλεσε έντονες αντιδράσεις, δεχόμενη έντονα πυρά από Έλληνες λόγιους- κάτι που συνεχίζεται μέχρι σήμερα, με πολλούς να τη χαρακτηρίζουν ανιστόρητη. Αξίζει να σημειωθεί πως κατά την περίοδο της Κατοχής οι απόψεις του φέρονται να ήταν δημοφιλείς μεταξύ ναζιστικών κύκλων, ως «άλλοθι» για τις φρικαλεότητες που διεπράχθησαν από γερμανικά στρατεύματα.

Τη θεωρία αυτή καταρρίπτει νέα έρευνα διεθνούς ομάδας επιστημόνων (με ερευνητές από ιδρύματα σε ΗΠΑ, Ελλάδα και Λίβανο), με τίτλο «Genetics of the peloponnesean populations and the theory of extinction of the medieval peloponnesean Greeks» (Η γενετική των πελοποννησιακών πληθυσμών και η θεωρία της εξαφάνισης των μεσαιωνικών Πελοποννήσιων Ελλήνων), η οποία βασίστηκε σε μελέτες DNA.

Η έρευνα (η οποία δημοσιεύτηκε στο European Journal of human Genetics), όπως φαίνεται και από τον τίτλο της, επικεντρώνει στην Πελοπόννησο, «ένα από τα λίκνα του κλασικού Ευρωπαϊκού πολιτισμού και σημαντικό παράγοντα της αρχαίας ευρωπαϊκής ιστορίας». Αναλυτικότερα, αναφέρεται πως, βάσει της θεωρίας του Φαλμεράυερ, οι μεσαιωνικοί Πελοποννήσιοι εξαλείφθηκαν πλήρως από Σλάβους και Άβαρους εισβολείς, και αντικαταστάθηκαν από Σλάβους εποίκους κατά τον 6ο μΧ αιώνα. «Ο Φαλμεράυερ υποστήριξε πως κατά τον 6ο μΧ αιώνα, μεγάλοι στρατοί Αβάρων και Σλάβων σάρωσαν τα Βαλκάνια και εξόντωσαν τους πληθυσμούς των Ελλήνων, που μέχρι τότε είχαν επιτυχώς αντέξει στις στις επιθέσεις βαρβάρων και την θρησκευτική καταστολή των Βυζαντινών. Οι Πελοποννήσιοι Έλληνες, πέρα από κάποια απομεινάρια που ήταν κλεισμένα σε παραθαλάσσια κάστρα, κατασφάχτηκαν ή αναγκάστηκαν να φύγουν, και οι Πελοπόννησος κατοικήθηκε από σλαβικές φυλές. Οι Σλάβοι κράτησαν την ταυτότητά τους για μερικούς αιώνες, αλλά εν τέλει εξελληνίστηκαν υπό την επιρροή της Ορθόδοξης Εκκλησίας και τις αλληλεπιδράσεις με τους εξελληνισμένους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας που εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο από τους Βυζαντινούς. Από τότε που δημοσιοποιήθηκε η θεωρία του Φαλμεράυερ, είναι σε εξέλιξη μια έντονη διαφωνία σχετικά με την καταγωγή των Πελοποννήσιων μεταξύ των ιστορικών» αναφέρεται στην έρευνα, όπου παρουσιάζεται το επίμαχο σημείο της θεωρίας του Αυστριακού.

Στο πλαίσιο της νέας έρευνας, χρησιμοποιήθηκαν 2,5 εκατομμύρια μονονουκλεοτιδικοί πολυμορφισμοί για τη διερεύνηση της γενετικής δομής των πελοποννησιακών πληθυσμών σε ένα δείγμα 241 ατόμων που προέρχονταν από ολόκληρη την Πελοπόννησο, προκειμένου να εξεταστεί η υπόθεση της αντικατάστασης των μεσαιωνικών Ελλήνων Πελοποννήσιων από Σλάβους.

«Διαπιστώσαμε σημαντική ανομοιογένεια των πελοποννησιακών πληθυσμών που υποδεικνύεται από γενετικά ξεχωριστά υποσύνολα πληθυσμών και από ρεύματα ροής γονιδίων στην Πελοπόννησο. Μέσω PCA (principal component analysis – ανάλυση κύριων συνιστωσών) και ανάλυση μείγματος/ επιμειξίας (admixture), οι Πελοποννήσιοι διαφέρουν ξεκάθαρα από τους πληθυσμούς της “πατρίδας” των Σλάβων και μοιάζουν πολύ με τους Σικελούς και τους Ιταλούς. Χρησιμοποιώντας μια νέα μέθοδο....διαπιστώσαμε ότι η σλαβική καταγωγή πελοποννησιακών πληθυσμιακών υποσυνόλων κυμαίνεται από 0,2% μέχρι 14,4%. Τα πληθυσμιακά υποσύνολα που ο Φαλμεράυερ θεωρούσε ότι είναι σλαβικής ή μεσανατολικής προέλευσης δεν έχουν τέτοιες καταγωγές. Η έρευνα αυτή απορρίπτει τη θεωρία της εξαφάνισης των μεσαιωνικών Πελοποννήσιων και επιδεικνύει πώς η γενετική μπορεί να ξεκαθαρίσει σημαντικές πλευρές της ιστορίας ενός ανθρώπινου πληθυσμού» αναφέρεται σχετικά,ενώ σημειώνεται πως από την έρευνα εξαιρέθηκαν οι Μανιάτες και οι Τσάκωνες, τους οποίους ο Φαλμεράυερ θεωρούσε «επιζώντες» που άντεξαν στη συγκεκριμένη «σλαβική εισβολή» (αν και για τους Τσάκωνες υποστήριζε επίσης πως, αν και μιλούσαν μια δωρική διάλεκτο, δεν είχαν δωρικές καταβολές, αλλά ήταν και αυτοί Σλάβοι, απλά από μια φυλή που είχε μεταναστεύσει νωρίτερα- θεωρία που επίσης εμφανίζεται αβάσιμη, καθώς, σύμφωνα με τη νέα έρευνα, οι διαφορές με τους υπόλοιπους Πελοποννήσιους οφείλονται στην απομόνωσή τους).

Όσον αφορά σε ένα από τα ιδιαίτερα ενδιαφέροντα στοιχεία της έρευνας, αυτό των γενετικών ομοιοτήτων με τους Σικελούς και τους Ιταλούς, φαίνεται πως οι Ιταλοί και οι Σικελοί λειτουργούν ως συνδετική «γέφυρα» μεταξύ των Πελοποννήσιων και άλλων Ευρωπαϊκών πληθυσμών (Βάσκοι, Ανδαλουσιανοί και Γάλλοι). Επίσης, αξίζει να υπενθυμίσουμε πως η Σικελία και η Κάτω Ιταλία αποτελούσαν την επικράτεια που έμεινε στην ιστορία ως «Μεγάλη Ελλάδα» (Magna Grecia), δηλαδή τις πανάρχαιες ελληνικές αποικίες στη Σικελία και τη νότια Ιταλία, με ιστορία αιώνων.

Στην Ελληνική μυθολογία η Ορσηίδα (Ορσηίς) ήταν η νύμφη που έμελλε να γίνει η μητέρα όλων των Ελλήνων. Η νύμφη Ορσηίδα παντρεύτηκε το γιο του Δευκαλίωνα και της Πύρρας, Έλλην...

Ο συγγραφέας Μιχάλης Καλόπουλος (www.greatlie.com) μας διηγείται την παρακάτω ιστορία:

"Αν ρωτήσετε οποιονδήποτε Έλληνα, οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου, οπουδήποτε στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, ποια είναι η Σάρρα;... αναμφίβολα θα πάρετε έναν τεράστιο αριθμό ικανοποιητικών απαντήσεων. Αν όμως ρωτήσετε εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, του πλέον υψηλού μορφωτικού επιπέδου, από δασκάλους μέχρι ακαδημαϊκούς, ποια είναι η Ορσηίδα; (η έρευνα αυτή έγινε τα τελευταία δυο χρόνια από μένα τον ίδιο, σε εκτεταμένο δείγμα)... θα πάρετε όλες της απίθανες απαντήσεις -εκτός απ την πραγματική- ότι η Ορσηίδα ... είναι η Προμήτηρα των Ελλήνων!

Αυτή η θλιβερή, καθολική άγνοια των προγόνων μας, είναι και η καλύτερη απόδειξη της απόλυτης ιστορικής αφασίας των ελλήνων! Όχι μόνο δεν ξέρουν ότι έχουν προπάτορά τους τον Έλληνα, τον γιο του Δευκαλίωνα, αλλά ούτε και οι πλέον μορφωμένοι Έλληνες δεν γνωρίζουν, ότι η σύζυγός του Ορσηίδα, είναι η ιστορική μητέρα των Ελλήνων!

Μάλιστα για τις ανάγκες αυτού του άρθρου, μάταια προσπάθησα να βρω στο διαδίκτυο έστω και μια εικόνα της μυθικής αυτής μητέρας των Ελλήνων! Αναγκάστηκα λοιπόν, να επισκευθώ το μόνο μέρος που (ξεναγούμενος μόλις προ καιρού συνειδητοποίησα και ο ίδιος την μεγάλη αυτή έλλειψη), τον "Ναό των Ελλήνων"στο Ωραιόκαστρο Θεσσαλονίκης, κατασκευασμένο (προ δεκαετίας) από τον υπεραθλητή (παγκοσμίου αναγνώρισης) μαραθωνοδρόμο Αριστοτέλη Κακογεωργίου.

Στο προαύλιο αυτού του "Ναού των Ελλήνων", υπάρχει το μοναδικό πανελλαδικά μαρμάρινο σύμπλεγμα (ανδριάντας) της ολότελα άγνωστης μητέρας των Ελλήνων, που στην ιερή αγκαλιά της, κρατά τρυφερά τα παιδιά της Δώρο, Ξούθο, Αίολο, απ'τους οποίους προήλθαν οι βασικές φυλές των Ελλήνων!"

Σύμφωνα με τον μύθο ( "Κατακλυσμό του Δευκαλίωνα"), μετά τον κατακλυσμό, ο Δευκαλίωνας και η Πύρρα πήγαν στους Δελφούς και στο ιερό της Θέμιδας για να εκφράσουν και σ αυτή την ίδια επιθυμία.

Η θεά τους άκουσε και τους απάντησε με τον παρακάτω χρησμό: Αν ήθελαν να φέρουν στη ζωή νέους ανθρώπους θα έπρεπε να καλύψουν τα πρόσωπά τους και να ρίχνουν πίσω από την πλάτη τους τα οστά της μητέρας τους.Εκείνοι κατάλαβαν την ερμηνεία του χρησμού και αφού έκαναν ότι τους έλεγε ο χρησμός άρχισαν να πετάνε πέτρες πίσω από την πλάτη τους, αφού αυτές προέρχονταν από τα σπλάχνα της μάνας Γης.

Οι πέτρες που πετούσε ο Δευκαλίωνας μεταμορφώνονταν σε άνδρες και αυτές που πετούσε η Πύρρα μεταμορφώνονταν σε γυναίκες. Από την πρώτη δε πέτρα που πέταξε ο Δευκαλίωνας προήλθε ο Έλληνας, γενάρχης των Ελλήνων.

Ο γενάρχης των Ελλήνων ο Έλλην γέννησε με την Ορσηίδα τρεις γιους, τον Δώρο τον Ξούθο και τον Αίολο τους πρώτους αρχηγούς των Ελλήνων.

Ο Ξούθος βασίλεψε στη Πελοπόννησο και έκανε δύο γιους, τον Αχαιό και τον Ίωνα από τους οποίους οι Αχαιοί και οι Ίωνες πήραν τα ονόματά τους. Ο Αίολος βασίλεψε στη Θεσσαλία και οι κάτοικοι ονομάσθηκαν Αιολείς απ'αυτόν.

Ο Δώρος και οι άνθρωποι του που ονομάστηκαν Δωριείς εγκαταστάθηκαν στις περιοχές ανατολικά του Παρνασσού.

Για την κατασκευή της ασπίδας του Αχιλλέαεπιστράτευσαν και ο Ήφαιστος και ο Όμηρος όλη τους την τέχνη. Η ασπίδα του Αχιλλέα είναι ένας ύμνος στην τεχνολογία, μια ποιητική παρουσίαση του πλέον περίφημου σε τέχνη έργου της ομηρικής εποχής.

Ο Όμηρος αφιερώνει στην ασπίδα του Αχιλλέα τουλάχιστον 134 στίχους στην Ιλιάδα, το απόσπασμα της οποίας είχαν ονομάσει οι αρχαίοι «οπλοποιία».

Στο έπος, ο Αχιλλέας έχει χάσει την πανοπλία του, μετά το δανεισμό της στον σύντροφό του, τον Πάτροκλο. Ο Πάτροκλος έχει σκοτωθεί στη μάχη από τον Έκτορα ο οποίος πήρε τα όπλα του ως λάφυρα.

Η μητέρα του Αχιλλέα, η Θέτις ζητάει από το θεό Ήφαιστο να σφυρηλατήσει μια καινούργια πανοπλία για τον γιό της.

Το απόσπασμα που περιγράφει την ασπίδα είναι ένα πρώιμο παράδειγμα της «έκφρασης» (μια λογοτεχνική περιγραφή ενός έργου της οπτικής τέχνης) και επηρέασε πολλά μεταγενέστερα ποιήματα, συμπεριλαμβανομένης της Ασπίδα του Ηρακλή, που αποδόθηκε στον Ησίοδο.

Η περιγραφή του Βιργίλιου της ασπίδας του Αινεία σαφώς εμπνέεται από τον Όμηρο. Το ποίημα (Η ασπίδα του Αχιλλέα)(1952) από τον W. Η. Auden απεικονίζει την περιγραφή του Ομήρου σε όρους του 20ου αιώνα.

Η μεγάλη προσφορά του Γαλάτη που μύησε πολλούς στη Φιλική Εταιρεία - Η αλαζονική και αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά του - Η μύηση του Π. Μαυρομιχάλη στη Φιλική Εταιρεία από τον Καμαρηνό - Η δολοφονία του στον Δούναβη

Η Φιλόμουσος Εταιρεία ήταν ελληνική εκπολιτιστική οργάνωση, που ιδρύθηκε το 1813 στην Αθήνα με την ενθάρρυνση κυρίως Άγγλων λόγιων και αρχαιολόγων και πρωτοβουλίες μορφωμένων Ελλήνων, κυρίως απόδημων, για την ανύψωση του πνευματικού επιπέδου του ελληνικού λαού. Ιδρυτές της Εταιρείας ήταν ο Ιωάννης Μαρμαροτούρης, ο Πέτρος Ρεβελάκης, ο Αλέξανδρος Χωματιανός, ο Ιωάννης Τατλίκαρος και ο Γεώργιος Σοφιανός. Όταν έγιναν μέλη της (14/10/1814), ο Άνθιμος Γαζής, ο Μητροπολίτης Ουγγροβλαχίας Ιγνάτιος και κυρίως ο Υπουργός Εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννης Καποδίστριας, η Εταιρεία αναβαθμίστηκε σημαντικά. Μάλιστα ο Καποδίστριας με συναίνεση του τσάρου της Ρωσίας Αλέξανδρου Α'ίδρυσε στη Βιέννη παράρτημά της. Θα λέγαμε έτσι ότι η Φιλόμουσος Εταιρεία της Βιέννης και ανάλογες οργανώσεις Ελλήνων του εξωτερικού (π.χ. η "Ελληνική Εταιρεία"του Παρισιού) αποτέλεσαν τη βάση για την ίδρυση της Φιλικής Εταιρείας.

Η Φιλική Εταιρεία - Η δομή της - Σύντομο ιστορικό

Η Φιλική Εταιρεία ιδρύθηκε στις 14 Σεπτεμβρίου 1814 στην Οδησσό από τον Εμμανουήλ Ξάνθο (με καταγωγή από την Πάτμο), τον Νικόλαο Σκουφά (από την Άρτα) και τον Αθανάσιο Τσακάλωφ (από τα Γιάννενα), εμπόρους στο επάγγελμα.
Οι ζυμώσεις για την ίδρυσή της είχαν ξεκινήσει από τον Απρίλιο του 1814. Αρχικά δημιουργήθηκαν οι βαθμοί των μελών της Εταιρείας: Βλάμηδες ή Αδελφοποιτοί (για τους χωρικούς), Συστημένοι (για τους ομογενείς μικροεμπόρους), Ιερείς και Ποιμένες (για τους μορφωμένους) και Αρχιποιμένες (για τους λίγους και εκλεκτούς). Καθιερώθηκαν επίσης και δύο στρατιωτικοί βαθμοί: οι Αφιερωμένοι και οι Αρχηγοί των Αφιερωμένων. Η θέση της γενικής εποπτείας και αρχηγίας της Εταιρείας, η Αρχή, περιβλήθηκε από άκρα μυστικότητα και θρύλους και αρχικά δεν καλύφθηκε από κανένα. Το 1818 προτάθηκε στον Ιωάννη Καποδίστρια, ο οποίος δεν την δέχθηκε και στη συνέχεια στον Αλέξανδρο Υψηλάντη, ο οποίος στις 12/4/1820 ανέλαβε την αρχηγία της Φιλικής Εταιρείας και την προετοιμασία της Επανάστασης του 1821.

Νικόλαος Γαλάτης: Ικανός, αλαζόνας και απρόβλεπτος

Ο Νικόλαος Γαλάτης γεννήθηκε στην Ιθάκη το 1792. Καταγόταν από εύπορη αρχοντική οικογένεια. Συστηνόταν μάλιστα ως κόμης και ξάδελφος του Καποδίστρια. Φοίτησε στη Σχολή των Κυδωνιών. Γνώριζε γαλλικά και ιταλικά. Το 1816, από την Κωνσταντινούπολη πήγε στην Οδησσό, όπου μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία. Προβάλλοντας τον ισχυρισμό του ότι είναι συγγενής του Καποδίστρια, ζήτησε να πάει στην Πετρούπολη να τον μυήσει και να του προσφέρει την ηγεσία της Εταιρείας. Περνώντας από τη Μόσχα ο Γαλάτης μύησε τον Αλέξανδρο Μαυροκορδάτο τον Φιραρή (1754-1819) (όχι τον γνωστό μας κι από τη μάχη του Πέτα Μαυροκορδάτο), καθώς και άλλους επιφανείς Έλληνες.

Αν σκεφτούμε ότι σε δύο χρόνια στη Φιλική Εταιρεία είχαν γίνει μόνο τρεις (!) μυήσεις, η προσφορά του Γαλάτη ήταν σημαντική, γιατί έφερνε στους κόλπους της Εταιρείας ανθρώπους με επιρροή και οικονομική επιφάνεια. Στην Πετρούπολη δεν είχε ανάλογη επιτυχία, γιατί οι φλογεροί επαναστατικοί του λόγοι φαίνεται ότι ανησύχησαν τον Καποδίστρια. Μετά από εντολή του τσάρου, συνελήφθη και ανακρίθηκε από τις ρωσικές αρχές. Σώθηκε χάρη στην επέμβαση του Καποδίστρια και του Έλληνα αρχηγού της Αστυνομίας, στρατηγού Γοργόλη (ρωσικά Γκοργκόλιν). Οδηγήθηκε στο Ιάσιο της Μολδαβίας, όπου έμεινε υπό την επιτήρηση του Ρώσου πρόξενου Πίνι. Την επιτήρηση του πρόξενου ο πανέξυπνος Γαλάτης την παρουσίασε ως προστασία. Κατάφερε έτσι να μυήσει τον γραμματέα του εκεί ρωσικού προξενείου Γεώργιο Λεβέντη.

Άρχισε να αλληλογραφεί χρησιμοποιώντας τα ψευδώνυμα Αλεξιανός και Αλέξανδρος Δημητρίου, ενώ ταυτόχρονα πραγματοποιούσε εράνους με φορτικό τρόπο. Ξεπέρασε όμως κάθε όριο, όταν στον γάμο του ανιψιού του μητροπολίτη Μολδαβίας Βασιλίτζα διέλυσε τη νυφική πομπή, χτυπώντας με μαστίγιο ακόμα και τη νύφη (!). Αυτό οδήγησε στην απέλασή του από το Ιάσιο. Το αρχείο του κατασχέθηκε και αν δεν καιγόταν έγκαιρα, το μυστικό της Φιλικής Εταιρείας θα είχε προδοθεί. Στη συνέχεια πήγε στο Βουκουρέστι, όπου συνέχισε να μυεί νέα μέλη στη Φιλική Εταιρεία, αλλά παράλληλα να προκαλεί έντονη δυσαρέσκεια. "Μισογενές τέρας"τον αποκαλούσε ο μυημένος απ'αυτόν στη Φιλική Εταιρεία Θεόδωρος Νέγρης.

Το 1818 ο ετοιμοθάνατος Νικόλαος Σκουφάς κάλεσε τον Γαλάτη στην Κωνσταντινούπολη κι εκείνος πήγε ελπίζοντας να γίνει αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας, φιλοδοξία που ποτέ δεν έκρυψε. Όταν όμως έφτασε εκεί, ο Σκουφάς είχε πεθάνει και είχαν συντελεστεί αλλαγές στην "κορυφή"της Εταιρείας. Έγινε όμως δεκτός με ευμένεια από τον Παναγιώτη Σέκερη και τους άλλους αρχηγούς της Εταιρείας. Ο Γαλάτης πικράθηκε πολύ και σκέφτηκε να προδώσει τα μυστικά της Εταιρείας στον Χαλέτ Εφέντη. Ένας Ιθακήσιος πλοίαρχος, που συνάντησε στον δρόμο του, κατόρθωσε να τον μεταπείσει. Ο Γαλάτης επέστρεψε στον χώρο συζητήσεων των άλλων αρχηγών και τους είπε τι πήγε να κάνει, γεγονός που επιβεβαίωσε και ο Ιθακήσιος πλοίαρχος. Τότε αποφασίστηκε η καταδίκη του σε θάνατο.

Του ανατέθηκε λοιπόν η μύηση νέων μελών στη Μάνη. Στο ταξίδι του τον ακολούθησαν ο υπηρέτης του, ο Αθανάσιος Τσακάλωφ και ο φιλικός Παναγιώτης Δημητρόπουλος. Στην πορεία τους προς τις Σπέτσες αποβιβάστηκαν στην Ερμιονίδα για να επισκεφθούν κάποιο πύργο. Στα παράλια της Ερμιόνης ο Δημητρόπουλος πυροβόλησε τον Γαλάτη, που τραυματίστηκε και επιτέθηκε εναντίον του με το σπαθί του. Τότε ο Δημητρόπουλος του έριξε και δεύτερη σφαίρα. Πεθαίνοντας ο Γαλάτης του είπε: "Αχ! Μ'εφάγατε! Τι σας έκαμα;". Κλαίγοντας ο Δημητρόπουλος του είπε: "Δεν ήθελα να το κάνω αυτό, αλλά δεν υπήρχε άλλος τρόπος διά να γλιτώσομεν από την ανοικονόμητόν σου κακίαν."Επίσης σκοτώθηκε κι ο υπηρέτης του Γαλάτη. Ο Τσακάλωφ με τον Δημητρόπουλο φιλοξενήθηκαν αρχικά από τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη και στη συνέχεια κατέφυγαν στην Πίζα της Ιταλίας. Η δολοφονία του Γαλάτη έγινε το 1819. Η ακριβής ημερομηνία της δεν είναι γνωστή.

Κυριάκος Καμαρηνός: Το δεύτερο θύμα

Ο Κυριάκος Καμαρηνός γεννήθηκε στην Καμάρα της Μεσσηνίας το 1781. Ο πατέρας του λεγόταν Κωνσταντίνος Κυριακός, γι'αυτό ο Κυριάκος ονομάστηκε Καμαρηνός, για να ξεχωρίζει από τους άλλους Κυριακούς. Ήταν έμπορος στην Κωνσταντινούπολη και τη Μολδαβία. Μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Παπαφλέσσα στην Κωνσταντινούπολη στις 15 Ιουλίου 1818. Λίγο αργότερα, ονομάστηκε απόστολος της Εταιρείας, με ειδική αποστολή τη μύηση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, η οποία έγινε στις 2/8/1818. Αργότερα, ο Καμαρηνός επέστρεψε στην Κωνσταντινούπολη. Το 1820,ο Μαυρομιχάλης με γράμμα του ζήτησε να πάει στον Καποδίστρια για να εξασφαλίσει οικονομική βοήθεια για τον Αγώνα.

Αν και δεν είχε εξουσιοδότηση από την Αρχή της Εταιρείας και στην Οδησσό οι μεγαλέμποροι και Φιλικοί Ηλίας Μάνεσης και Γιάννης Αμβροσίου προσπάθησαν να τον εμποδίσουν, ο Καμαρηνός έφτασε στην Πετρούπολη. Ο Καποδίστριας, τον οποίο συνάντησε, δεν τον βοήθησε και έπειτα ο Καμαρηνός πήγε στη Βεσαραβία, όπου συνάντησε τον Αλέξανδρο Υψηλάντη. Από αυτόν ζήτησε 2.000.000 γρόσια για την εξέγερση της Μάνης. Το ποσό αυτό όμως δεν μπορούσε να διατεθεί. Ο Καμαρηνός άρχισε να συκοφαντεί τον Υψηλάντη και να απειλεί ότι θα διαδώσει στον Μοριά τις αδυναμίες της Εταιρείας και ότι ο Καποδίστριας αποδοκίμαζε τον ένοπλο αγώνα. Κάτι τέτοιο θα ματαίωνε την Επανάσταση στην Πελοπόννησο. Έτσι, οι άλλοι Φιλικοί αποφάσισαν τη δολοφονία του. Στα τέλη του 1820, λοιπόν, καθώς ο Καμαρηνός περνούσε με ένα ποταμόπλοιο τον Δούναβη, δολοφονήθηκε από τους Ευμορφόπουλο, Σφαέλλο, Καραβιά κ.ά.

Δυστυχώς φωτογραφικό υλικό για τον Καμαρηνό δεν μπορέσαμε να βρούμε.

Κλείνοντας, να γράψουμε ότι δεν έχει αποδειχθεί ως σήμερα προδοσία του Γαλάτη ή του Καμαρηνού.

Οι κίνδυνοι όμως που αυτοί δημιουργούσαν με τη συμπεριφορά τους και η ανάγκη να προστατευθούν με κάθε τρόπο τα μυστικά της Φιλικής Εταιρείας οδήγησε τα ηγετικά της στελέχη στην απόφαση της δολοφονίας τους,παρά τις αναμφισβήτητες ικανότητές τους.