Σύμφωνα με  δημοσίευμα, υπάρχουν ενδείξεις ότι υπάρχει κρύπτη μέσα στην οποία βρίσκονται παντός είδους αντικείμενα. Κάτι τέτοιο όπως είναι φυσικό δίνει νέα διάσταση στις ανασκαφικές έρευνες καθώς τα αντικείμενα αυτά μπορεί να συνδέουν τον χαρακτήρα του μνημείου με την ταυτότητα του νεκρού ή των νεκρών.

Όλα δείχνουν ότι υπάρχουν σημεία με αποκρύψεις, κεκαλυμμένες εσοχές, οι οποίες επενδύθηκαν από τους κατασκευαστές με Λίθους ή μάρμαρο προκειμένου να μην είναι διακριτές.

Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, οι ενδείξεις ότι στο εσωτερικό του μνημείου υπάρχουν κοιλώματα μη εμφανή ολοένα και πληθαίνουν, ενώ δεν αποκλείεται πίσω από

Ο εντοπισμός «κενών» ή κούφιων τμημάτων σε τοίχους δίνει το λάκτισμα για διερεύνηση που μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις.

Πάντως το γεγονός ότι από την ανασκαφή του μνημείου δεν έχουν προκύψει, ούτε πολλά ούτε εντυπωσιακά κινητά ευρήματα είχε προβληματίσει τους αρμόδιους ακόμα και αν θεωρείται δεδομένο ότι το μνημείο έχει συληθεί.

Ο Μιχάλης Λεφάντζης,, ο υπεύθυνος αρχιτέκτονας για την ανασκαφή, από την έρευνά του διαπίστωσε ότι κάτω από το επιστύλιο στο οποίο βρίσκονται οι Σφίγγες υπήρχαν αρχικώς μαρμάρινοι στύλοι.  Στην συνέχεια οι στύλοι ενσωματώθηκαν σε έναν τοίχο με επίχρισμα που μιμείται τους ορθοστάτες. Πρόκειται δηλαδή για ένα ψευδότοιχο.

Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι ολοκληρώθηκε η γεωφυσική διασκόπηση σε όλον τον τυμβοποιημένο Λόφο Καστά όπου μέσω ηλεκτρικών τομογραφιών εντοπίστηκαν κάτω από το έδαφος περισσότερες των τριών δομές, οι οποίες πιθανόν να αφορούν σε θαμμένες αρχαίες κατασκευές. Σημειώνεται ότι παράλληλα έγινα και μετρήσεις εκτός Τύμβου και συγκεκριμένα στη νότια πλευρά του μνημείου.

Ραντάρ για σκανάρισμα στο εσωτερικό του μνημείου

«Κλειδί» για τις εξελίξειςαποτελεί και η έρευνα των γεωφυσικών οι οποίοι συνεργάζονται με την επικεφαλής της ανασκαφής στον Τύμβο της Αμφίπολης Κατερίνα Περιστέρη και τον αρχιτέκτονα της ανασκαφής κ. Λεφαντζή.

Η επιστημονική ομάδα για τις γεωφυσικές έρευνες στον Λόφο Καστά με επικεφαλής των καθηγητή εφαρμοσμένης γεωφυσικής του ΑΠΘ Γρηγόρη Τσόκα έχει προχωρήσει σε ειδικό σκανάρισμα μέσα στο ταφικό κτίσμα.

Οι ειδικοί σάρωσαν με ραντάρ τους τοίχους στο εσωτερικό του μνημείου και τα στοιχεία που έχουν συλλέξει θα δώσουν απαντήσεις για το αν είναι ή όχι ισχυρές οι ενδείξεις, από τη μία για ύπαρξη κενών εντός των τοίχων και από την άλλη για ρωγματώσεις ο εντοπισμός των οποίων θα βοηθήσει στη λήψη μέτρων για την προστασία του μνημείου.

Στην περίπτωση που οι επιστήμονες υποδείξουν κάποιο σημείο σημαντικού ενδιαφέροντος θα πρέπει να καθοριστεί η διαδικασία για να γίνει επέμβαση διάνοιξης καθώς η αποκάλυψη «κάποιου κούφιου τοίχου» και του περιεχομένου του μπορεί να βοηθήσει την αρχαιολογική έρευνα.

Μεταξύ άλλων ο τρόπος κατασκευής του και στοιχεία για τον χρόνο που η «κρύπτη» εφόσον υπάρχει φτιάχτηκε (κατά το χρόνο κατασκευής του αρχικού συνόλου ή κατά το στάδιο μετασκευής του) θα δώσουν πιθανές απαντήσεις για το χαρακτήρα του μνημείου, τον ρόλο του και τη σύνδεση του με τον Τύμβο και τους νεκρούς του.

pronews.gr

Ως τομή στη διεθνή βιβλιογραφία έχει χαρακτηριστεί το βιβλίο «Η Μάχη του Μαραθώνα-Η ανατροπή» (εκδόσεις Μένανδρος), που έγραψαν ο Δρ. Κωνσταντίνος Λαγός, συμβασιούχος λέκτορας Ιστορίας στη Σχολή Ικάρων και ο Φώτης Καρυανός, πτυχιούχος του Ιστορικού και του Αρχαιολογικού Τμήματος του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Ο λόγος είναι ότι παρουσιάζονται σε αυτό, με πλήρη τεκμηρίωση και για πρώτη φορά, μεγάλες ανατροπές όσον αφορά στην ιστορία της Μάχης του 490 π. Χ., η οποία έχει θεωρηθεί ως «η ληξιαρχική πράξη γέννησης του δυτικού πολιτισμού».

Με αφορμή τη διάλεξη που θα δώσουν οι δυο συγγραφείς, την Κυριακή 12 Μαρτίου 2017, στο Αρχαιολογικό Μουσείο του Μαραθώνα, ώρα 11 το πρωί, ο κ. Λαγός μίλησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ για τα «μυστικά» της νίκης των Ελλήνων έναντι των Περσών, αλλά και γιατί «δίχως τη Μάχη του Μαραθώνα ο κλασικός πολιτισμός θα είχε σβήσει στο ξεκίνημά του και κατά συνέπεια είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπήρχε ο δυτικός πολιτισμός».

Ακολουθεί η συνέντευξη:

Ερ: Ποια ήταν τα «μυστικά» της επιτυχίας των Ελλήνων έναντι των Περσών στον Μαραθώνα;

Απ: Πολλοί είναι οι λόγοι για την ελληνική νίκη, αλλά μπορούν να συνοψιστούν σε δύο βασικούς: ο Μιλτιάδης και η ομόνοια των Αθηναίων. Ο Αθηναίος στρατηγός θεωρείται μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές ιδιοφυίες της παγκόσμιας ιστορίας, λόγω του σχεδιασμού της τακτικής της μάχης του Μαραθώνα.

Τα νέα δεδομένα που αποκαλύπτουμε στο βιβλίο μας φωτίζουν και άγνωστες λεπτομέρειες του σχεδίου μάχης που εκπόνησε ο Μιλτιάδης, όπως η ελληνική στρατοπέδευση πριν από τη μάχη στο πιο στρατηγικό σημείο του Μαραθώνα, κάτι που οδήγησε στον αποκλεισμό των Περσών μέσα στην πεδιάδα, και την επιλογή του έλους της Μπρεξίζας («Μικρό Έλος») ως το πεδίο της μάχης.

Τα περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά της περιοχής, δηλαδή ένα στενό πέρασμα όπου κυριαρχούσε ένα έλος, ευνοούσαν σαφώς τους Έλληνες, αφού εξουδετέρωναν τα πλεονεκτήματα του ισχυρότερου όπλου των Περσών που ήταν το ιππικό τους.

Με βάση το σχέδιο μάχης του Μιλτιάδη, οι επίλεκτες περσικές δυνάμεις πεζικού και ιππικού στο κέντρο της παράταξής τους παρασύρθηκαν σε μια φυσική παγίδα, όπου εγκλωβίστηκαν και εξουδετερώθηκαν από τους Έλληνες.

Αυτός ήταν ο λόγος που ο Μιλτιάδης αραίωσε το κέντρο της αθηναϊκής παράταξης, προκειμένου να παρασυρθούν οι Πέρσες στο έλος που βρισκόταν ακριβώς πίσω του και το οποίο πρόσφατες γεωλογικές μελέτες έχουν καταδείξει ότι είχε δημιουργηθεί πολλούς αιώνες πριν από τη μάχη.

Όμως, ο Μιλτιάδης δεν ήταν μόνον υπεύθυνος για την ελληνική νίκη λόγω του σχεδίου του της μάχης, αλλά και γιατί συμβούλευε τους Αθηναίους πώς να αντιμετωπίσουν τους Πέρσες πριν ακόμη εκείνοι φθάσουν στην Αττική.

Θα πρέπει να τονιστεί, ιδιαίτερα, η άψογη συνεργασία του Μιλτιάδη με τον Πολέμαρχο Καλλίμαχο, τον ανώτατο διοικητή του ελληνικού στρατεύματος στον Μαραθώνα.

Αν και ο Μιλτιάδης ήταν ένας από τους Δέκα Στρατηγούς και υφιστάμενός του, ο Καλλίμαχος ακολουθούσε τις συμβουλές του και τις έθετε σε άμεση εφαρμογή. Παρά τον τρόμο που είχε καταλάβει όλους τους Έλληνες στην είδηση ότι οι πανίσχυροι Πέρσες έστειλαν εναντίον τους μεγάλη στρατιωτική δύναμη, οι Αθηναίοι είχαν προετοιμαστεί έγκαιρα και είχαν λάβει τα απαραίτητα μέτρα για να το αντιμετωπίσουν όταν θα ερχόταν εκείνη η ώρα. Πολλά από τα μέτρα αυτά έφεραν τη «σφραγίδα» του Μιλτιάδη.

Επιπλέον, για την αντιμετώπιση των Περσών κινητοποιήθηκε το σύνολο σχεδόν του πληθυσμού της Αττικής, δηλαδή έγινε πανδημία -πανστρατιά και έτσι εκτός από οπλίτες, το αθηναϊκό στράτευμα διέθετε και πολλούς ελαφρά οπλισμένους άνδρες (ακοντιστές, τοξότες, λιθοβόλους κ.ά.), ακόμη και δούλους που είχαν απελευθερωθεί. Όλοι αυτοί οι άνδρες πολέμησαν τους εισβολείς στον Μαραθώνα το 490 π.Χ.

Ερ: Ποιες ήταν οι κυριότερες συνέπειες της Μάχης του Μαραθώνα;

Απ: Έχει ειπωθεί ότι η ελληνική νίκη στον Μαραθώνα ήταν η ληξιαρχική πράξη γέννησης του δυτικού πολιτισμού και αυτό δεν είναι υπερβολή: Δίχως τον Μαραθώνα ο κλασικός πολιτισμός θα είχε σβήσει στο ξεκίνημά του και κατά συνέπεια είναι πολύ αμφίβολο αν θα υπήρχε ο δυτικός πολιτισμός. Το 490 π.Χ. μερικές χιλιάδες Αθηναίοι με τη συνδρομή λίγων εκατοντάδων Πλαταιέων νίκησαν τους καλύτερους στρατιώτες της περσικής αυτοκρατορίας, της ισχυρότερης κρατικής οντότητας που είχε δει μέχρι τότε η ανθρωπότητα.

Το ότι οι Αθηναίοι, αντίθετα σε κάθε λογική, όχι μόνο δεν υποτάχθηκαν στον Μέγα Βασιλέα, αλλά νίκησαν το στρατό του, τούς γέμισε με μία πρωτόγνωρη αυτοπεποίθηση. Το βασικό μήνυμα από την νίκη τους στον Μαραθώνα το 490 π.Χ. ήταν ότι ο άνθρωπος μπορούσε να καταφέρει το «αδύνατο», φθάνει να προσπαθούσε.

Στην Αθήνα είχε αρχίσει λοιπόν να μετράει το άτομο, όταν στην περσική αυτοκρατορία υπήρχε μόνο η μάζα. Η αντίληψη αυτή αποτελεί τη βάση του κλασικού πολιτισμού και εκδηλώθηκε με την καινοτομία σε όλους τους τομείς της ζωής, την πολιτική, τις τέχνες και τα γράμματα.

Αν και τα πρώτα στοιχεία του κλασικού πολιτισμού είχαν ήδη κάνει την εμφάνισή τους πριν το 490 π.Χ., μόλις λίγα χρόνια αργότερα εδραιώνονται τα βασικά χαρακτηριστικά του: Η εμφάνιση και διάδοση νέων και πρωτοποριακών ιδεών με επίκεντρο τον άνθρωπο, η γέννηση της φιλοσοφίας και της επιστήμης, η κίνηση και ζωντάνια στα αγάλματα, η «ακραία» δημοκρατία κτλ. Ακόμη και η κωμωδία, που καθιερώνεται επίσημα ως θεατρικό είδος το 486 π.Χ. είναι εκδήλωση της αυτοπεποίθησης των Αθηναίων μετά τη νίκη τους στον Μαραθώνα τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Ερ: Τι θα γινόταν αν οι Αθηναίοι είχαν χάσει στον Μαραθώνα;

Απ: Αν οι Αθηναίοι είχαν χάσει στον Μαραθώνα οι Πέρσες θα καταργούσαν τη Δημοκρατία, η οποία είχε ζωή μόλις 18 χρόνων (508 π.Χ.) και θα επανέφεραν στην εξουσία τον γηραλέο τύραννο Ιππία που οι Αθηναίοι είχαν διώξει το 510 π.Χ. Αντίθετα, η νίκη τους στον Μαραθώνα, όχι μόνο παγίωσε τη Δημοκρατία αλλά την ενίσχυσε ακόμη περισσότερο. Ο Αριστοτέλης καταγράφει ότι, αμέσως μετά τη μάχη του Μαραθώνα, ο Δήμος των Αθηναίων απέκτησε αυτοπεποίθηση και άρχισε να επιδεικνύει τη δύναμή του σε βάρος των ανώτερων τάξεων.

Ο Δήμος ήταν κυρίως οι θήτες, οι Αθηναίοι πολίτες της κατώτερης τάξης που πριν από τη μάχη του Μαραθώνα είχαν μόνο δικαίωμα να ψηφίζουν στην Εκκλησία του Δήμου.

Όμως, αμέσως μετά το 490 π.Χ., οι θήτες κατέκτησαν σημαντική πολιτική δύναμη και με τον τρόπο αυτό το πολίτευμα της Αθήνας έγινε πιο δημοκρατικό. Αυτό επιτεύχθηκε με νέους θεσμούς και νόμους που χρονολογούνται λίγα χρόνια μετά τη μάχη του Μαραθώνα και με την εφαρμογή νόμων που προϋπήρχαν αλλά που δεν είχαν εφαρμοστεί μέχρι τότε.

Για παράδειγμα, ο «οστρακισμός» (προβλεπόταν στη νομοθεσία του Κλεισθένη το 508 π.Χ. αλλά μόλις το 488 π.Χ. άρχισε να εφαρμόζεται στην πράξη), η «εισαγγελία», η επιλογή των αρχόντων με κλήρωση, η ψήφιση των Δέκα Στρατηγών απ'όλες τις αθηναϊκές φυλές. Επίσης, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι το 489 π.Χ., η Εκκλησία του Δήμου άρχισε να δικάζει τους άρχοντες,κάτι που πριν έκανε μόνο ο 'Αρειος Πάγος, το κατεξοχήν αριστοκρατικό σώμα στην αθηναϊκή πολιτεία.

Ερ: Τι «ξεκαθάρισε» η έρευνά σας σε σχέση με τις προηγούμενες θεωρίες γύρω από τη Μάχη του Μαραθώνα;

Απ: Η μάχη του Μαραθώνα αποτελεί ένα από τα σπουδαιότερα γεγονότα της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας ιστορίας. Όμως, παρά τις σημαντικές αρχαιολογικές έρευνες και ανακαλύψεις που έχουν γίνει στον Μαραθώνα, από τα τέλη του 19ου αι. μέχρι και σήμερα, ελάχιστα στοιχεία έχουν αποκαλυφθεί όσον αφορά την ίδια τη μάχη.

Έτσι υπήρχαν πολλά μυστήρια γύρω από βασικές λεπτομέρειες της μάχης του Μαραθώνα, με αποτέλεσμα να έχει δημοσιευθεί ένας μεγάλος αριθμός θεωριών για τον τρόπο διεξαγωγής της. Πολλές από τις θεωρίες αυτές είχαν καταλήξει να γίνουν αναπόσπαστο μέρος της αναπαράστασης της μάχης σε πολλά δημοσιεύματα, παρ'όλο που δεν στηρίζονταν σε κανένα ρεαλιστικό στοιχείο και δεν είχαν υποστεί τη βάσανο της επιστημονικής εξέτασης και τεκμηρίωσης.

Για παράδειγμα, οι θεωρίες ότι στο ελληνικό στράτευμα στον Μαραθώνα συμμετείχαν αποκλειστικά οπλίτες και είχαν αποκλειστεί οι ελαφρά οπλισμένοι άνδρες, οι Πέρσες απέσυραν το ιππικό τους πριν από τη μάχη, οι Αθηναίοι και οι Πλαταιείς καταδίωξαν τους Πέρσες στις δύο πτέρυγες της παράταξής τους μέχρι τα πλοία τους κ.α. Η έρευνά μας κατέδειξε ότι το Μικρό Έλος υπήρξε καθοριστικός τοπογραφικός παράγοντας στην εξέλιξη της μάχης του Μαραθώνα. Μπροστά σε αυτό παρατάχθηκαν οι Έλληνες και μέσα σε αυτό διεξήχθη η πλέον αποφασιστική σύγκρουσή τους με τους Πέρσες.

Πρόκειται για τη λεγόμενη «φάση της μάχης στο έλος» που απεικονίστηκε στην τοιχογραφία της μάχης του Μαραθώνα στην Ποικίλη Στοά στην Αγορά της Αθήνας και που περιγράφει ο αρχαίος περιηγητής Παυσανίας.

Σύμφωνα με τη σύγχρονη επιστημονική έρευνα, η συγκεκριμένη φάση της μάχης έχει απαθανατιστεί και στη νότια ζωφόρο του ναού της Αθηνάς Νίκης στην Ακρόπολη. Στο πλαίσιο της έρευνάς μας εντοπίσαμε και τον χώρο όπου είχαν στρατοπεδεύσει οι Έλληνες πριν από τη μάχη.

Τα κατάλοιπα της ελληνικής στρατοπέδευσης -με πιο σημαντικό ένα οχυρό με περίμετρο 300 μέτρων- βρίσκονται σ'ένα αντέρεισμα του όρους Αγριελίκι, νοτίως της πεδιάδας του Μαραθώνα.

Τα αρχαία αυτά κατάλοιπα ήταν γνωστά στην επιστημονική κοινότητα και πριν την έκδοση του βιβλίου μας, αλλά είχαν λανθασμένα ταυτοποιηθεί από το 1926 ως «μυκηναϊκή ακρόπολη».

Οι Έλληνες είχαν στρατοπεδεύσει στο πιο στρατηγικό σημείο πάνω από το πέρασμα της Μπρεξίζας και ήταν σε θέση να επιτηρήσουν όλες τις κινήσεις των Περσών στην πεδιάδα του Μαραθώνα.

Όμως, το κυριότερο ήταν ότι με τη στρατοπέδευσή τους απέκλειαν τη μοναδική δίοδο που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν οι Πέρσες για να φθάσουν στην Αθήνα.

Πηγή: Real, με πληροφορίες από ΑΠΕ--ΜΠΕ, anaskafi

Η ηλικίας 25 χιλιάδων ετών «Αφροδίτη του Μπρασεμπουί» (Brassempouy), ίσως η αρχαιότερη ρεαλιστική απεικόνιση του ανθρώπινου προσώπου και ένα από τα πρώτα έργα γλυπτικής του ανθρώπινου πολιτισμού, σμιλεύτηκε από χαυλιόδοντα μαμούθ, πρόσφατα σκοτωμένου χωρίς αμφιβολία.

Στη βόρεια Ευρώπη του πρώιμου Μεσαίωνα το φίλντισι από θαλάσσιο ίππο ήταν το ευκολότερα προμηθεύσιμο από εμπόρους Βίκινγκ (την εποχή εκείνη θαλάσσιοι ίπποι βρίσκονταν πιθανώς πολύ νοτιότερα από σήμερα).

Εξάλλου, η γλυπτική σε οστά ζώων χρησιμοποιήθηκε από πολλούς πολιτισμούς που δεν είχαν πρόσβαση σε ελεφαντόδοντο ή ως ένα κατά πολύ φθηνότερο υποκατάστατο.

Το κεφάλι της είναι 3,65 εκατοστά ύψος, 2,2 εκατοστά βάθος και 1,9 cm πλάτος. Το πρόσωπο είναι τριγωνικό και φαίνεται ήρεμο. Ενώ το μέτωπο, η μύτη, τα φρύδια είναι ανάγλυφα, το στόμα είναι απών.

Οι λεπτομέρειες του θηλυκού προσώπου αποτελούν πραγματικά έκπληξη για το χρονικό διάστημα κατά το οποίο έγινε.

Η Αφροδίτη της Brassempouy βρίσκεται στο  Αρχαιολογικό Αιολογικό μουσείο Nationale κοντά στο Παρίσι και είναι συνήθως προσβάσιμη για το κοινό.

Αφροδίτη τού Brassempouy: τμήμα ειδωλίου από χαυλιόδοντα μαμούθ – η αρχαιότερη γνωστή απεικόνιση ανθρώπινου προσώπου (23.000 π.Χ.)

Αυτή η γυναίκα έχει πάνω της τις ρωγμές της ζωής. Στέκεται μπροστά σου μαρμάρινη, σιωπηλή και σχεδόν σε προκαλεί να προσέξεις τα σημάδια της δημιουργίας στο σώμα της. Το βλέμμα εστιάζει πάνω από το ηβικό τρίγωνο, στις οριζόντιες εγχαράξεις της κοιλιάς της, τις ραγάδες της λοχείας όπως τις λέμε σήμερα. Είναι ένα από τα πιο συγκινητικά ειδώλια που θαυμάζει ο επισκέπτης του Μουσείου Κυκλαδικής Τέχνης σαν φτάσει στη Νεοφύτου Δούκα 4 για την έκθεση «Κυκλαδική κοινωνία 5.000 χρόνια πριν».

Το μαύρο χρώμα στους τοίχους της αίθουσας περιοδικών εκθέσεων σε ξαφνιάζει όταν μπαίνεις. Πώς ταιριάζει σε μια έκθεση για τα επιτεύγματα του κυκλαδικού πολιτισμού, για τις αιτίες και τις συνθήκες που γέννησαν αυτή την τέχνη; Όμως το φως από τις προθήκες ξεχύνεται σαν να ’ναι ανοικτά παράθυρα στο Αιγαίο. Όλα τα μελέτησε ο καθηγητής Αρχαιολογίας Νίκος Σταμπολίδης, διευθυντής του μουσείου εδώ και 21 χρόνια πια. Άλλωστε, είναι γνωστό πως τίποτα δεν αφήνει στην τύχη του.

Ο χάρτης που βλέπεις ξεκινώντας την περιήγηση σε προετοιμάζει για το τι συνέβαινε την ίδια περίοδο από τη Μικρά Ασία μέχρι την Αίγυπτο, θυμίζοντας πως η πρώτη πυραμίδα χτίστηκε στην κορύφωση του Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού, το 2500 π.Χ. Επειτα είναι η βιτρίνα με τα ειδώλια που αναπαριστούν το αρσενικό και το θηλυκό και βέβαια την αναπαραγωγή. Τα στοιχεία εγκυμοσύνης πάνω στις μαρμάρινες γυναικείες μορφές δηλώνει η διογκωμένη κοιλιά. Από τα πιο όμορφα είναι ο κορμός ειδωλίου που κατασχέθηκε σε χέρια αρχαιοκαπήλων στη Νάξο και ήρθε από το Αρχαιολογικό Μουσείο της Σύρου για την έκθεση. «Μάλλον ήταν αγόρι το μωρό», αστειεύονται δύο κυρίες ενώ θαυμάζουν τα θηλυκά στοιχεία που τόνισε ο καλλιτέχνης στο ειδώλιο, κυρίως τη διογκωμένη κοιλιά και τους γλουτούς. Δίπλα της εκτίθεται η γυναικεία μορφή με τις ραγάδες στην κοιλιά κι ένα θραύσμα συμπλέγματος καθιστής μητέρας που κρατούσε όρθια τη μικρή της κόρη.

«Με πέτρα πάνω στην πέτρα σκάλιζαν τα μικρά ειδώλια, με ό,τι λιτό προσέφερε η γη του τόπου τους». Οι παρέες των επισκεπτών όταν αναγνωρίζουν τον Ν. Σταμπολίδη ησυχάζουν για να τον ακούσουν όσο μιλάει για τη μορφή της γης-γυναίκας, που είναι κυρίαρχη εδώ. Εξυψώνεται σε βαθμό θεϊκό, όπως γυμνός γεννιέται και πεθαίνει ο άνθρωπος. «Αλλωστε, για τους αρχαίους Κυκλαδίτες η γυμνότητα ήταν κάτι ηρωικό». Στον Κυκλαδίτικο πολιτισμό η φύση, ο θεός και ο άνθρωπος «είναι ένα». Και αυτό το νιώθεις σ’ αυτή την ανθρωποκεντρική, με εκπαιδευτικό χαρακτήρα έκθεση. Λιτή, με τα εκθέματα (περίπου 200) να αφηγούνται την ιστορία τους, χωρίς να σε μπουκώνουν με τον επιβλητικό όγκο και τον αριθμό τους, σε μια εποχή που αναζητούμε το συναίσθημα παρά τον εντυπωσιασμό.

Είναι πολλά αυτά που προσέχει ο επισκέπτης. Την πλάκα που απεικονίζει μάλλον σκηνή κυνηγιού η οποία βρέθηκε σε θέση που ανέσκαψε το 1962 ο αρχαιολόγος Χρίστος Ντούμας. Δείχνει ένα ζώο με κέρατα που μοιάζει με ελάφι και πίσω του ακολουθεί ανθρώπινη μορφή η οποία κρατάει κάποιο αντικείμενο στο χέρι. Είναι, όμως, και πολλά μικρά ζωόμορφα ειδώλια, πυξίδες και σκεύη που εντυπωσιάζουν. Ο καθιστός σκαντζόχοιρος με τις γραμμές στην κοιλιά και τη διχτυωτή διακόσμηση στην πλάτη, που μπροστά στα πόδια του κρατάει μια φιάλη. Τα ενωμένα πουλιά που στο κάτω μέρος της ουράς τους κρύβουν μια οπή. Οι λεπίδες οψιανού, επίσης το χαλαζιακό πέτρωμα με το οποίο έφτιαχναν πριονωτά εργαλεία. Ανάμεσα στα αντικείμενα κι ένα αγκίστρι 4.000 ετών, μια βελόνα που διακρίνεις την οπή της κεφαλής της, αγγεία με χρώμα, μπλε και ώχρα, τηγανόσχημα στα οποία εικονίζονται αστέρια και πλοία σε αφρισμένες θάλασσες που μαρτυρούν ότι υπήρχε τότε ναυσιπλοΐα και ναυπηγική.

Μια «συντροφιά» από μουσικούς, πότες, θεατές και χορευτές ξεσηκώνει τον θαυμασμό όλων. Τα ειδώλια μουσικών, ο «Αρπιστής» και ο «Αυλητής», είναι μέλη της παρέας όπως οι καθιστές γυναικείες μορφές και ο «Εγείρων πρόποσιν» που κρατάει κύπελλο στο δεξί χέρι. Ενα όμορφο σύμπλεγμα αγκαλιασμένων μορφών που σαν να σέρνουν τον χορό. Το εντυπωσιακό γυναικείο άγαλμα ύψους 1,40 μ. (ίσως από την Κέρο) που δεσπόζει στην αίθουσα αυτή, έχει στην πίσω πλευρά του, κάτω από τη μέση, ίχνη από βαθύ τραύμα. Είναι τα σημάδια που άφησε ένας αρχαιοκάπηλος στην προσπάθειά του να το κόψει στη μέση ίσως και σε περισσότερα κομμάτια, προκειμένου να το πουλήσει ακριβότερα. Οποιος αγόραζε ένα απ’ αυτά θα ήθελε πάση θυσία να αποκτήσει και τα υπόλοιπα.

Το μουσείο με αυτήν τη συγκινητική έκθεση γιορτάζει τα γενέθλια των 30 του χρόνων. Μια έκθεση-αφήγημα για τη ζωή στις Κυκλάδες 5.000 χρόνια πριν. Εχει σημασία, όμως, ότι μαζί θίγει και ένα μεγάλο ζήτημα: της αρχαιοκαπηλίας και της λεηλασίας του Πρωτοκυκλαδικού πολιτισμού. Το τι συνέβη με τα κυκλαδίτικα ειδώλια στις διεθνείς αγορές τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 είναι ένας επιπλέον λόγος για να μην τη χάσετε.

Πηγή: Καθημερινή

Περί το 325 π.Χ, κατά την διάρκεια της εκστρατείας στην Ινδία και συγκεκριμένα στην πολιορκία εναντίον των Μαλλών και Οξυδαρκών, όταν τα τμήματα υπό τον Αλέξανδροκαι τον Περδίκκα αντίστοιχα, ετοιμάζονταν να προσβάλουν τα τείχη, ο μάντης Δημοφών είπε στον Αλέξανδρο να εγκαταλείψει την πολιορκία, διότι οι οιωνοί προέβλεπαν σοβαρό τραυματισμό του.

Είναι βέβαιον ότι ο Αλέξανδρος είχε σοβαρούς λόγους να είναι οργισμένος με τους μάντεις της ακολουθίας του, οι οποίοι αντί να τον βοηθούν να χειραγωγεί τη στρατιά, του έφερναν εμπόδια. Όταν τον προκαλούσαν οι Σκύθες στον Ιαξάρτη, οΑρίστανδρος αρνήθηκε να παρερμηνεύσει τους δυσμενείς οιωνούς και όταν οι Μακεδόνες αρνήθηκαν να προχωρήσουν πέρα από τον Ύφασι, οι μάντεις και πάλι αρνήθηκαν να παρερμηνεύσουν τους δυσμενείς οιωνούς. Έτσι ο Αλέξανδρος επέπληξε ευθέως τον Δημοφώντα, διότι η μαντεία του υπονόμευε την μαχητικότητα των Μακεδόνων και προχώρησε στην πολιορκία.

Οι Ινδικές πόλεις δεν είχαν τις οχυρώσεις των Μεσογειακών ή Μεσοποτάμιων πόλεων, στην εκπόρθηση των οποίων οι Μακεδόνες είχαν αποκτήσει μεγάλη εμπειρία και τα συνήθως χωμάτινα Ινδικά τείχη δεν άντεχαν τις εφόδους. Έτσι η πόλη των Μαλλών έπεσε κι αυτή εύκολα, όμως η μεγάλη εμπειρία των Μακεδόνων και η σχετικά ασθενής οχύρωση της πόλης μετέτρεψαν την αυτοπεποίθησή τους σε υπεροψία, που τους οδήγησε σε μία σειρά από παιδαριώδη σφάλματα. Ίσως πάλι τα σφάλματα να προκλήθηκαν από ψυχική κόπωση και απροθυμία των Μακεδόνων για άλλους κινδύνους.

Οι περισσότεροι δεν πήραν μαζί τους πολιορκητικές κλίμακες και ενώ το τμήμα του Αλεξάνδρου παραβίασε μία μικρή πύλη και μπήκε εύκολα στην πόλη, το τμήμα του Περδίκκα καθυστέρησε πολύ να ανέβει στα τείχη. Το αποτέλεσμα ήταν να αποσυντονιστούν τα δύο τμήματα και να εκνευριστεί ο Αλέξανδρος.

Οι Ινδοί είχαν υποχωρήσει στην ακρόπολη αποφασισμένοι να την υπερασπιστούν, ο Περδίκκας αγωνιζόταν να καταλάβει τα τείχη και οι κλίμακες δεν είχαν έλθει ακόμη. Όταν εμφανίστηκαν οι πρώτοι Μακεδόνες, που έφερναν κλίμακες, ο Αλέξανδρος εκνευρισμένος από τα λάθη, που είχαν κάνει, άρπαξε μία και άρχισε να ανεβαίνει στα τείχη της ακρόπολης καλυπτόμενος κάτω από την ασπίδα του. Τον ακολουθούσαν ο υπασπιστής Πευκέστας με την ιερή ασπίδα από το ναό της Ιλιάδας Αθηνάς και οσωματοφύλακας Λεοννάτος, ενώ ο διμοιρίτης Αβρέαςανέβαινε από άλλη κλίμακα.

Φυσικά, ούτε σ’ αυτό το σημαντικό περιστατικό μπορούσαν να είναι απόλυτα σύμφωνοι όλοι οι αρχαίοι συγγραφείς και μόνο για τον Πευκέστα συμφωνούν. Κάποιοι μάλιστα είχαν γράψει ότι μαζί με τον Αλέξανδρο ήταν ο Πευκέστας και ο Πτολεμαίος του Λάγου. Ωστόσο ο ίδιος ο Πτολεμαίος έγραψε ότι δεν βρισκόταν καν σ’ εκείνη την πόλη, αλλά ήταν επικεφαλής άλλης δύναμης και πολεμούσε εναντίον άλλων Ινδών.

Κάποιοι άλλοι αρχαίοι συγγραφείς, προφανώς έκριναν ασθενή τη μνήμη του Πτολεμαίου και αποφάσισαν ότι εκείνος, που ήταν σωματοφύλακας και όχι ο απλός υπασπιστής Πευκέστας, έσωσε τον Αλέξανδρο και γι’ αυτό του απένειμαν τον τίτλο του Σωτήρος. Ο Πλούταρχος αναφέρει τον Πευκέστα και κάποιον Λιμναίο. Οι Διόδωρος, Κούρτιος και Ιουστίνος λένε ότι ο Πευκέστας ανέβηκε αργότερα, μαζί με τους άλλους υπασπιστές, και ότι μέχρι τότε ο Αλέξανδρος πολεμούσε μόνος του.

Μόλις ο Αλέξανδρος πάτησε τα τείχη, απώθησε τους Μαλλούς από εκείνο το σημείο, άλλους χτυπώντας τους με την ασπίδα του και άλλους σκοτώνοντάς τους με το ξίφος του. Γνωρίζουμε, ότι ο Αλέξανδρος έφερε κοπίδα, άρα εδώ είτε έχουμε ανακρίβεια των αρχαίων ιστορικών, είτε ο Αλέξανδρος πράγματι χρησιμοποίησε το δευτερεύον αγχέμαχο όπλο των πεζών, επειδή κι εκείνος μαχόταν πεζός.

Οι υπασπιστές βλέποντας το βασιλέα τους μόνο επάνω στα τείχη, ανάμεσα στους εχθρούς, τρομοκρατήθηκαν και ολοκλήρωσαν την αλληλουχία των λαθών. Από τη βιασύνη τους, ανέβηκαν πολλοί μαζί στις κλίμακες, που έσπασαν από το βάρος, αποκόπτοντας μόνους ανάμεσα στους Ινδούς τον Αλέξανδρο, τον Πευκέστα, τον Λεοννάτο και τον Αβρέα. Δεν είχαν άλλη επιλογή ο μεν Αλέξανδρος από το να επιδιώξει τον ηρωικό θάνατο, που αρμόζει σε ένα δοξασμένο βασιλιά, οι δε άλλοι τρεις από το να σκοτωθούν προστατεύοντας τον βασιλιά τους.

Από τη λαμπρότητα των όπλων και την μεγάλη του τόλμη, οι Μαλλοί κατάλαβαν ποιόν είχαν μπροστά τους και δίστασαν να του επιτεθούν. Επειδή από τους γύρω πύργους έβαλλαν εναντίον του, ο Αλέξανδρος από τις επάλξεις πήδηξε στο εσωτερικό της ακρόπολης και, για να προστατέψει τα νώτα του, ακούμπησε την πλάτη στο τείχος. Ο αρχηγός των Ινδών του επιτέθηκε, ο Αλέξανδρος τον σκότωσε και οι άλλοι παρέμειναν στις θέσεις τους. Ο Αλέξανδρος τους πετούσε πέτρες και χτυπούσε με το ξίφος του όποιον πλησίαζε περισσότερο. Οι Ινδοί δεν τόλμησαν να πλησιάσουν περισσότερο, αλλά τον περικύκλωσαν και του έριχναν ό,τι εύρισκαν.

Μόλις έφτασαν δίπλα του και οι άλλοι τρεις Μακεδόνες, ο Αβρέας χτυπήθηκε από βέλος στο πρόσωπο και σκοτώθηκε, ενώ ένα άλλο βέλος χτύπησε τον Αλέξανδρο στο στήθος. Διαπέρασε τον λινοθώρακα και καρφώθηκε στα πλευρά πάνω από τον αριστερό μαστό. Παρά τον σοβαρό τραυματισμό του συνέχισε να μάχεται για λίγο, αλλά μετά λιποθύμησε από την αιμορραγία.

Ο Πευκέστας με την ιερή ασπίδα και ο Λεοννάτος στάθηκαν από πάνω του, για να τον προστατέψουν από τις βολές. Με εξαίρεση τον Αρριανό, που δίνει την παραπάνω περιγραφή, οι υπόλοιποι αρχαίοι ιστορικοί προβάλλουν υπερβολικά την μαχητική ικανότητα του βαριά τραυματισμένου Αλεξάνδρου και πριν χάσει τις αισθήσεις του τον θέλουν να σκοτώνει τον Ινδό, που τόλμησε να τον τραυματίσει. Μάλιστα, ο Ιουστίνοςθέλει τον Αλέξανδρο «να κατακόπτει ή να απωθεί ολομόναχος πολλές χιλιάδες» εχθρών.

Στο μεταξύ οι υπασπιστές που κατάφεραν να καταστρέψουν τις κλίμακες και να καθηλωθούν έξω από τα τείχη, αναζητούσαν τρόπους να αναρριχηθούν. Έμπηγαν πασσάλους στο χωμάτινο τείχος και σκαρφάλωναν με δυσκολία. Ανεβαίνοντας στο τείχος είδαν τον Αλέξανδρο λιπόθυμο και έτρεξαν να βοηθήσουν τον Πευκέστα και τον Λεοννάτο, που αντιστέκονταν σθεναρά. Κάποιοι απ’ αυτούς έσπασαν τον μοχλό, που ασφάλιζε την πύλη του μεταπυργίου και οι υπόλοιποι, έξω από τα τείχη, χτυπούσαν με ορμή τους ώμους τους πάνω της, ώσπου την παραβίασαν και εισέβαλαν στην ακρόπολη. Αναστατωμένοι από τα λάθη τους και έξαλλοι από τον τραυματισμό του βασιλιά τους, ο οποίος δεν ήξεραν αν ζούσε ή όχι, οι Μακεδόνες έσφαξαν όλους τους Μαλλούς, ακόμη και τα γυναικόπαιδα.

Οι εταίροι χρησιμοποιώντας την ασπίδα του Αλεξάνδρου ως φορείο, τον μετέφεραν στο στρατόπεδο σε πολύ άσχημη κατάσταση. Σύμφωνα με τον Πτολεμαίο, από την πληγή εκτός από αίμα έβγαινε και αέρας, κάτι που σημαίνει ότι το βέλος είχε τρυπήσει και τους πνεύμονες. Το βέλος των Μαλλών είχε σφηνωθεί στα οστά του θώρακα, στο ύψος του μαστού, μπροστά από την καρδιά και δεν έβγαινε. Έτσι δεν μπορούσαν να του αφαιρέσουν τον λινοθώρακα και φοβόντουσαν μήπως οι κραδασμοί απ’ το πριόνισμα του στελέχους σπάσουν τα πλευρά και προκληθεί εσωτερική αιμορραγία.

Τελικά τους παρότρυνε ο ίδιος να το πριονίσουν. Με μεγάλη δυσκολία και κόπο πριόνισαν το ξύλινο βέλος, για να μπορέσουν να του βγάλουν το λινοθώρακα, και μετά προσπάθησαν να βγάλουν την ακίδα. Η πληγή είχε μήκος 4 δακτύλους (περίπου 7,4 εκ) και πλάτος 3 (περίπου 5,5 εκ). Μόλις έβγαλαν την ακίδα, προκλήθηκε μεγάλη αιμορραγία και ο Αλέξανδρος ξανάχασε τις αισθήσεις του. Αυτός που αφαίρεσε το βέλος, ήταν ο ιατρός Κριτόδημος από την Κω και του γένους των Ασκληπιαδών.

Σύμφωνα όμως με τον Πλούταρχο και άλλους μη σωζόμενους ιστορικούς δεν υπήρχε γιατρός εκεί κοντά και ο Αλέξανδρος διέταξε τον Περδίκκα να σκίσει την πληγή με το ξίφος του και να βγάλει το βέλος. Ωστόσο γνωρίζουμε ότι η στρατιά του Αλεξάνδρου διέθετε όχι μόνο γιατρούς, αλλά ολόκληρη υγειονομική υπηρεσία. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από την ταχεία προέλαση του εταιρικού ιππικού και να συμπεράνουμε ότι επρόκειτο για μία καταδρομική επιχείρηση, στην οποία ασφαλώς δεν έχουν θέση οι γιατροί. Κατά την προέλαση εναντίον των Μαλλών, τα τμήματα της στρατιάς παραδίδεται ότι ενεπλάκησαν κατά σειρά, όπως ακριβώς είναι αναμενόμενο από τη σχετική ταχύτητα κίνησής τους: ιππείς – ψιλοί – οπλίτες – μηχανές.

Οι μηχανές μεταφέρονταν αποσυναρμολογημένες μεσκευοφόρα και εφόσον ούτως ή άλλως υπήρχαν σκευοφόρα και μάλιστα με πολύ βαρύ φορτίο, ήταν απόλυτα λογικό να προστεθούν μερικά ακόμη για τους γιατρούς και το φαρμακευτικό υλικό. Επιπλέον, αν δεν υπήρχαν γιατροί και σκευοφόρα του Υγειονομικού Σώματος, θα ήταν αδύνατη η περίθαλψη και διακομιδή των τραυματιών, που είναι εκ των ων ουκ άνευ σε τακτικές επιχειρήσεις τακτικών στρατιωτικών τμημάτων. Τέλος, το σοβαρότατο τραύμα του Αλεξάνδρου, οι ευθύνες και οι συνέπειες από τυχόν μοιραία κατάληξη, δεν επέτρεπαν την αντιμετώπιση της κατάστασης επί τόπου, αλλά επέβαλλαν τη μεταφορά του στο στρατόπεδο, το οποίο άλλωστε ήταν μπροστά από τα τείχη. Το μόνο λογικό λοιπόν είναι να δεχθούμε ότι η εγχείρηση και η αντιμετώπιση της αιμορραγίας έγιναν από γιατρό και όχι από στρατιωτικό.

Ο βαρύς τραυματισμός του Αλεξάνδρου κατά την άλωση της ειρωνικά ανώνυμης πόλης των Μαλλών μετετράπη σε φήμη ότι σκοτώθηκε και – όπως συμβαίνει πάντοτε σε τέτοιες περιπτώσεις – μεταδόθηκε αστραπιαία σε όλη την στρατιά, μέχρι το κεντρικό στρατόπεδο στη συμβολή του Υδραώτη με τον Ακεσίνη, αλλά και στα μετόπισθεν. Τρόμος κατέλαβε τους Μακεδόνες και πολλά ερωτηματικά τους βασάνιζαν. Ποιός από τους πολλούς καταξιωμένους στρατηγούς θα τον αντικαθιστούσε; Πόσο ομαλή θα ήταν η διαδοχή; Τι θα γινόταν με τους υποταγμένους λαούς, που ευκαιρία περίμεναν να επαναστατήσουν; Τι θα γινόταν με τους βαρβάρους της στρατιάς, κάποιοι από τους οποίους ήταν ήδη ύποπτοι λιποταξίας; Η στρατιά βρισκόταν στην πιο άγνωστη περιοχή της Ασίας, οι λαοί εκεί ήταν οι πιο γενναίοι και πιο αξιόμαχοι και η απόσταση, που μεσολαβούσε ως τις ασφαλείς περιοχές, ήταν τεράστια. Ο θάνατος του Αλεξάνδρου εκείνη τη στιγμή ταυτιζόταν με τον δικό τους αφανισμό.

Όπως ήταν επόμενο, την βεβαιότητα για τον θάνατο του Αλεξάνδρου, που είχε δημιουργήσει η φημολογία της εβδομάδας από την ημέρα του τραυματισμού, δεν μπορούσε να την διαλύσει ούτε η ανακοίνωση ότι ζει, ούτε η επιστολή του ότι επέστρεφε στο κεντρικό στρατόπεδο. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι την είχαν πλαστογραφήσει οι σωματοφύλακες και οι στρατηγοί, για να ηρεμήσουν τα πνεύματα. Όταν το πλοίο, που τον μετέφερε, πλησίασε στο στρατόπεδο, ο Αλέξανδρος διέταξε να αφαιρέσουν τη σκηνή από την πρύμνη, ώστε να τον δει όλο το στρατόπεδο πάνω στο φορείο. Όμως η απελπισία, που είχε καταλάβει τους Μακεδόνες ήταν τέτοια, ώστε πίστεψαν ότι τον έβλεπαν νεκρό. Κάποια στιγμή εκείνος σήκωσε το χέρι του και χαιρέτισε τη στρατιά, που επιτέλους πείστηκε ότι ήταν ζωντανός.

Τότε όλοι αναβόησαν ανακουφισμένοι και κάποιοι έκλαιγαν από τη χαρά τους. Επειδή η ψυχολογία της στρατιάς είχε κλονιστεί σοβαρά, όταν το πλοίο σταμάτησε στην όχθη, ο Αλέξανδρος δεν δέχθηκε να ανεβεί σε φορείο, αλλά πήγε έφιππος ως τη σκηνή του, όπου αφίππευσε και περπάτησε, για να πεισθούν όλοι ότι δεν είχε πάθει κάποια ανεπανόρθωτη βλάβη. Από το πλοίο ως τη σκηνή του η στρατιά τον επευφημούσε, τον χειροκροτούσε και τον έραινε με ταινίες και λουλούδια. Υπήρξαν όμως και οι δύσπιστοι, που χρειάστηκε να τον αγγίξουν ή να τον δουν από πολύ κοντά, για να πεισθούν τελείως. Κάποιοι απ’ τους εταίρους βρήκαν την ευκαιρία και του καταλόγισαν ότι διακινδυνεύει στη μάχη όχι ως στρατηγός αλλά ως στρατιώτης. Είχαν απόλυτο δίκιο κι ο ίδιος ασφαλώς το γνώριζε, αλλά η παρορμητική του φύση αυτό ακριβώς υπαγόρευε.

Η αντίδραση των Μακεδόνων στον τραυματισμό του Αλεξάνδρου δείχνει τη βαθιά εκτίμησή τους προς το πρόσωπό του. Μία εκτίμηση, που δεν είχε κλονισθεί ούτε από τη δολοφονία του Παρμενίωνα, ούτε από το φόνο του Κλείτου, ούτε από τη σύλληψη του Καλλισθένη, ούτε από τις βαρβαρικές συνήθειες που είχε υιοθετήσει, ούτε από την προσκύνηση που απαιτούσε. Όσο κι αν τους εξόργιζε, όσα κι αν του καταμαρτυρούσαν, ο Αλέξανδρος παρέμενε ο βασιλιάς που τους οδήγησε στη δόξα, ο στρατηγός που εμπιστεύονταν να τους οδηγήσει με ασφάλεια έξω από τις επικίνδυνες βαρβαρικές χώρες.

Στο μεταξύ η φήμη ότι ο Αλέξανδρος είχε σκοτωθεί έφτασε πολύ μακρυά. Οι Έλληνες, τους οποίους είχε εποικίσει στη Βακτρία και τη Σογδιανή παρά τη θέλησή τους, δεν μπορούσαν να αντέξουν την ζωή ανάμεσα στους βαρβάρους και θεώρησαν ότι με το θάνατό του, άνοιγε ο δρόμος της επιστροφής τους. Όπως είχε προειδοποιήσει οΚοίνος, συγκεντρώθηκαν περί τους 3.000, όλοι εμπειροπόλεμοι και αποφασισμένοι να επιστρέψουν στην Ελλάδα. Ξεκίνησαν μία μακρά, δύσκολη και κοπιαστική πορεία και μετά το θάνατο του Αλεξάνδρου ο Περδίκκας επρόκειτο να στείλει εναντίον τους τον Πείθωνα.

Πάντως στις χώρες της Ινδίας η φήμη του θανάτου διαψεύστηκε γρήγορα. Όσοι Μαλλοί δεν είχαν υποταχθεί ακόμη, αποκαρδιωμένοι από τις αποτυχίες και τις συμφορές των προηγουμένων και φοβούμενοι το μένος των Μακεδόνων μετά τον τραυματισμό του Αλεξάνδρου, έστειλαν πρέσβεις και παραδόθηκαν. Το ίδιο έκαναν και οι σύμμαχοί τους, οι Οξυδράκες, που έστειλαν μία πολυπληθέστατη πρεσβεία, αποτελούμενη από τους διοικητές των πόλεων, τους νομάρχες και άλλους 150 επιφανείς πολίτες. Αυτοί, θέλοντας να διατηρήσουν στοιχειωδώς τα προσχήματα, του είπαν ότι περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο ήθελαν την ελευθερία τους, αλλά, αφού ο Αλέξανδρος είχε θεϊκή καταγωγή, δέχονταν να του δώσουν ομήρους, να υπαχθούν στη σατραπεία του Φιλίππου και να πληρώνουν τους φόρους, που θα τους όριζε.

Ο προηγούμενος τραυματισμός ήταν ο σοβαρότερος που υπέστη ο Μέγας Αλέξανδρος, πλην όμως υπήρξαν και άλλοι οι οποίοι ήσαν λιγότερο σοβαροί και προκλήθηκαν στο πεδίο της μάχης…..αγαπημένη τοποθεσία του στρατηλάτη:

– 335 π.Χ. Χτύπημα στο κεφάλι από πέτρα, ενώ μαχόταν κατά των Ιλλυριών.

– 335 π.Χ. Χτύπημα στο λαιμό από σιδερένιο ρόπαλο, ενώ πολεμούσε τους Ιλλυριούς.

– 334 π.Χ. τραύμα στο κεφάλι από ξίφος στην μάχη του Γρανικού

– 333 π.Χ. τραύμα στο μηρό από σπαθί» στην μάχη της Ισσού.

– 332 π.Χ. τραύμα στον αστράγαλο από βέλος» κατά την πολιορκία της Γάζας.

– ……………Εξάρθρωση ώμου κατόπιν πτώσης από το άλογό του.

– 329 π.Χ. τραυματισμός στην κνήμη από βέλος κατά την πολιορκία της Μαρακάνδας (αρχαία ονομασία της Σαμαρκάνδης).

– 327 π.Χ. τραυματισμός από βέλος Ασπασιανού (Ασπασιανή= πόλη στα σύνορα της Ινδίας).

– ……………τραυματισμός στον μηρό.

– 326 π.Χ. τραυματισμός στο στήθος από βέλος που εκτόξευσαν Μαλλοί.

– 325 π.Χ. χτύπημα στο λαιμό, πολεμώντας κατά των Μαλλών.

Ο Μέγας Αλέξανδρος ακολουθώντας το αρχαιοελληνικό πρότυπο διοίκησης πολεμούσε πάντα στην πρώτη γραμμή, διοικώντας δια του παραδείγματος. Οι στρατιώτες του ουδέποτε αισθάνθηκαν μόνοι, αλλά αντιθέτως εμπνέονταν από τον μέγα στρατηλάτη, επιδιώκοντας να φανούν αντάξιοι της εμπιστοσύνης του.

theancientwebgreece.wordpress.com

Οι χρήστες του διαδικτύου μπορούν πλέον να κάνουν μία εντυπωσιακή, σύντομη και τρισδιάστατη ξενάγηση μέσω ενός βίντεο που απεικονίζει το παλάτι της Κνωσού στα χρόνια της ακμής του Μίνωα.

Οι χρήστες μπορούν να δουν το παλάτι της Κνωσού έτσι όπως ήταν 10.000 χρόνια πριν και να θαυμάσουν τις μεγαλοπρεπείς τοιχογραφίες και τα επιβλητικά πολυόροφα κτίσματα.

Πέραν του βίντεο, το θέμα της ένταξης του Μινωικού πολιτισμού και της Σπιναλόγκα στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO τέθηκε στο πλαίσιο διεθνούς συνάντησης της επικουρικής επιτροπής σύμβασης της UNESCO που πραγματοποιείται στην Κρήτη, με τη συμμετοχή 35 συνέδρων από 18 χώρες από την Ασία, Ευρώπη, Αφρική, τη Βόρεια και Νότια Αμερική.

Η συνεδρίαση της επιτροπής έγινε το Σάββατο στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου στο Ηράκλειο υπό την προεδρία της γ.γ του υπουργείου Πολιτισμού Μαρίας Βλαζάκη και με τη συμμετοχή εκπροσώπων της Ελληνικής Εθνικής Επιτροπής για την UNESCO με επικεφαλής την πρόεδρο Μαρία-Αικατερίνη Τζιτζικώστα.

Τα ερείπια της Κνωσσού σήμερα:

Το θέμα συζήτησης της επιτροπής ήταν η προστασία των πολιτιστικών αγαθών από την παράνομη διακίνηση-αρχαιοκαπηλία, ενώ τα μέλη της επιτροπής ξεναγήθηκαν νωρίτερα στο Αρχαιολογικό Μουσείο Ηρακλείου και παρακολούθησαν ενημερωτικό βίντεο τοπικών αρχαιολόγων για τα προτεινόμενα προς ένταξη στην UNESCO Μινωικά Ανάκτορα, όπως: Κνωσού, Φαιστού, Ζάκρου, Μαλίων, Κυδωνίας, Ζωμίνθου, αλλά και βίντεο για τη Σπιναλόγκα.

Κατά τη συνεδρίαση ο περιφερειάρχης Κρήτης Σταύρος Αρναουτάκης και ο πρόεδρος της ΠΕΔ, δήμαρχος Ηρακλείου Βασίλης Λαμπρινός ζήτησαν την ένταξη του Μινωικού Πολιτισμού και της Σπιναλόγκα στον κατάλογο των μνημείων παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της UNESCO.

Οι επικρατέστερες απόψεις είναι τέσσερις.

Η πρώτη άποψη λοιπόν είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Αφρική και πιο συγκεκριμένα στην ευρύτερη περιοχή του Νείλου απ’ όπου κι ακολούθησε την ροή του έτσι ώστε να φτάσει να εξαπλωθεί σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.

Η δεύτερη εκδοχή είναι ότι ο άνθρωπος κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην Ευρώπη, αφορμή γι’ αυτήν εδώ την εκδοχή μας δίνουν τα ευρήματα του σκελετού του Νεάντερνταλ ηλικίας 100.000 ετών περίπου.

Η τρίτη άποψη- εκδοχή είναι αυτή των Ινδοευρωπαίων που έφτασαν στην Ευρώπη, κατά τους τιμητές αυτής της άποψης, από τα βάθη της Κεντρικής Ασίας και το Παμίρ καθώς επίσης και από τις στέπες της Ρωσίας γύρω στο 3.000 π.Χ., εκ των οποίων ένα μέρος αυτών έφτασε στην Ελλάδα περί τα 2.000 π.Χ.

Η τέταρτη εκδοχή είναι ότι στην Ελλάδα κατοικούσαν οι Προέλληνες, οι οποίοι εν μέρει εξοντώθηκαν από τους Έλληνες που ήρθαν έξωθεν και κατά το υπόλοιπο αφομοιώθηκαν με αυτούς τους Αυτόχθονες. Στηριζόμενοι δε στον ήδη υπάρχοντα πολιτισμό των Αυτοχθόνων Προελλήνων ανέπτυξαν τον δικό τους πολιτισμό. Αλλά όμως όπως θα δούμε πιο κάτω στο βιβλίο, όλοι οι Έλληνες είναι Αυτόχθονες και καμία μα καμία εντελώς είσοδος άλλων φύλων δεν έγινε, αντιθέτως εδώ υπήρξε μόνον μια Παλιννόστηση και τίποτε άλλο.

Ας ρίξουμε λοιπόν μια καλύτερη ματιά στα προαναφερθέντα.

Α) Ο ισχυρισμός ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε, όπως ισχυρίζονται διάφοροι δήθεν επιστημονικοί κύκλοι, στην Αφρική, βασίζεται στο ότι εκεί κατά μερικούς θεωρούμενα παλαιότερα υπολείμματα και υπέθεσαν ότι ο πρόγονος του ανθρώπου δεν μπορεί να είναι παρά άλλος από τον Αυστραλοπίθηκο τον Αφρικανό, ο οποίος και πρωτοεμφανίζεται στην ευρύτερη περιοχή του Ισημερινού πριν από 6 εκατομμύρια χρόνια. Όμως στην Ελλάδα αγαπητοί αναγνώστες έχουμε την εμφάνιση του Πεντελικού Μεσοπιθήκου, ηλικίας άνω των 10 εκατομμυρίων ετών.

α. Στην Βόρεια Ελλάδα έχουμε το ανθρωποειδές, ηλικίας 9-11 εκατομμυρίων ετών.

β. Στο Πικέρμι τον ανθρωπόμορφο πίθηκο ηλικίας πέραν των 13 εκατομμυρίων ετών.

γ. Στα Λιόσια Αττικής τον Γραιγοπίθηκο, ηλικίας άνω των 90 εκατομμυρίων ετών.

δ. Στο Αλιβέρι Ευβοίας ο Ελλαδοπίθηκος homo-erectus βάδιζε στα δυο (ημιόρθιος), ηλικίας 9-10 εκατομμυρίων ετών ο οποίος και θεωρήθηκε ως ο πλησιέστερος προς τον σημερινό άνθρωπο.

ε. Στην αρχαία αγορά της Αθήνας που ξεκινάει στην Νεολιθική Εποχή, βρέθηκαν 7.500 επιγραφές περίπου (νόμοι, τιμητικά ψηφίσματα, συνθήκες, κατάλογοι ιερών σκευών, αγάλματα, νομίσματα κ.α.).

στ. Στην Σητεία της Κρήτης βρέθηκαν οστά ελέφαντα ηλικίας 7-9 εκατομμυρίων ετών. Στο Ηράκλειο της Κρήτης επίσης βρέθηκε θηλαστικό 12 εκατομμυρίων ετών.

Από τον Αφρικανοπίθηκο λέγεται ότι προήρθε ο επιδέξιος άνθρωπος (homo habilis) πριν από 3,7 εκατομμύρια χρόνια, κι αυτόν ακολούθησε ο όρθιος άνθρωπος (homo erectus) ηλικίας 1,5 εκατομμυρίων ετών και στην συνέχεια αυτού εμφανίζεται ο Ροδεσιανός και ο άνθρωπος του Μπόσκοτ (Ν. Αφρική) από τον οποίον τελικά προέκυψε ο σύγχρονος εχέφρων άνθρωπος (homo sapiens), πριν από περίπου 100.000 χρόνια, πλην όμως στην Ελλάδα έχουμε ευρήματα εχέφρονος ανθρώπου που η ηλικία του υπερβαίνει τα 11 εκατομμύρια χρόνια.

Αξίζει εδώ να αναφέρω ότι ο Leacky (1903-1972) βρήκε στην Τανζανία λείψανα κάποιου ανθρωποειδούς που έζησε πριν από 1,5-2 εκατομμύρια έτη. Την Lucy που την θεώρησε ως τον πρώτο άνθρωπο, μέχρι και πέλεκεις ηλικίας 1 εκατομμυρίου ετών.

Ας σημειωθεί εδώ ότι ο Αυστραλοπίθηκος ο Αφρικανός δεν είναι άνθρωπος αλλά ανθρωποειδής πίθηκος κι ως εκ τούτου τίποτα δεν αποδεικνύει ότι αυτός ήταν ο πρόγονος του ανθρώπου. Άλλωστε την ίδια ηλικία με τον Αυστραλοπίθηκο έχουν και οι λεγόμενοι αρχάνθρωποι της Ασίας και που αμφισβητείται από πάρα πολλούς επιστήμονες ότι αυτοί αποτέλεσαν ένα ιδιαίτερο γένος. Επίσης την ίδια ηλικία με τα εργαλεία που βρέθηκαν στην Αφρική έχουν και τα εργαλεία του σπηλαίου Βαλλόνε της Γαλλίας.

Μια ομάδα Αμερικανών και Αιθιόπων επιστημόνων του πανεπιστημίου της Καλιφορνίας τον Δεκέμβρη του 1997 ανακάλυψαν έναν σκελετό χιμπατζή ύψος 1,22 και ηλικίας 5,2-5,8 εκατομμυρίων ετών, πάρα πολύ κοντά στην εποχή εκείνη όπου οι άνθρωποι και οι χιμπατζήδες ανέπτυξαν τους χωριστούς-διαφορετικούς δρόμους της εξέλιξής των. Πιθανολογήθηκε δε πως λόγω της μεγάλης όξυνσης των κυνοδόντων καθώς επίσης και το μεγαλύτερο μέγεθος των οπισθίων οδόντων, ότι ανήκουν στα ανθρωποειδή και τους έδωσαν την ονομασία Ardipithecus Ramidus Kadabba, αποφασίζοντας να τον ταξινομήσουν ως πρόγονο του ανθρώπου και ποικιλία του Ardipithecus Ramidus που έζησε πριν από 4,4 εκατομμύρια χρόνια και βρέθηκε στο 1990.

Πιθανολόγησαν επίσης και όρθια στάση από το μεγαλύτερο μέγεθος των δακτύλων των ποδών και την προς τα κάτω κάμψη τους (κύρτωση) μιας και πάντα πιέζεται το μπροστινό μέρος του ποδιού για να σηκωθεί η φτέρνα όταν σηκωνόμαστε στην όρθια στάση. Ας μην ξεχνάμε βέβαια πως και οι πρώτοι άνθρωποι ζούσαν στα δάση επίσης και όχι στα λιβάδια για να δικαιολογούνται οι χαρακτήρες των ποδιών καθώς επίσης και η ορθή στάση.

Στα δυο πόδια βέβαια έρχεται να μας τονίσει ο καθηγητής του πανεπιστημίου George Washington, o Bernard Wood στηρίζονται και περπατούν και τα πτηνά, και όπως απέδειξε εκτενέστερη μελέτη-έρευνα το μέγεθος του εγκεφάλου καθώς επίσης και οι αναλογίες των βραχιόνων και των άκρων είναι παρόμοια με εκείνα των χιμπατζήδων.

Μια άλλη ομάδα επίσης Γαλλοκενυατών ερευνητών,οι Brigite Senat και Martin Picford, τον Δεκέμβρη του 2.000 ανακάλυψαν σκελετό ηλικίας 6 εκατομμυρίων ετών και τον ονόμασαν Orrorin Tugenensis, τον οποίο θεωρούν και αυτοί πραγματικό πρόγονο του ανθρώπου, καθ’ ότι τα δόντια του μοιάζουν περισσότερο με αυτά του ανθρώπου παρά με του πιθήκου.

Παρ’ αυτά ο καθηγητής Stringer, επικεφαλής του τμήματος Ανθρώπινης Προέλευσης του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Λονδίνου καθώς επίσης και ο καθηγητής κ. Κοτταρίδης συνιστούν να μην προτρέχουμε διότι είναι πάρα πολλά ακόμη που χρίζουν επισταμένη μελέτη κι έρευνα, καθ’ ότι και το DNA της Lucy που θεωρήθηκε ως η Εύα του ανθρωπίνου γένους αποδείχτηκε κατά πολύ διαφορετικότερο από εκείνο του ανθρωπίνου γένους ως σήμερα γνωρίζουμε. Αλλά ανάλογα αρκετά ευρήματα εκτός από αυτά της Αφρικής βρέθηκαν και στην Ασία, Ευρώπη, Ελλάδα, Αμερική, Μεξικό και πολύ μεγαλύτερης ηλικίας κ.τ.λ. και δεν πρόκειται περί ανθρώπων και το DNA των είναι επίσης διαφορετικότερο από αυτό του ανθρώπου.

Αλλά και στην Ελλάδα βρέθηκαν εργαλεία στην περιοχή Περδίκα της Πτολεμαΐδας 2,7-3,6 εκατομμυρίων ετών και είναι τα αρχαιότερα που έχουν βρεθεί σε όλη την γη μέχρι σήμερα.

Το 1996 ο Klark Howell βρήκε στην Αιθιοπία υπολείμματα εχέφρονος ανθρώπου (homo sapiens) ηλικίας 2 εκατομμυρίων ετών. Άρα αυτός προϋπήρξε του όρθιου ανθρώπου και του Ροδεσιανού και του Μπόσκοτ και δεν είναι μετεξέλιξης του.

Ο άνθρωπος της Ελλάδας (σπήλαιο Πετραλώνων) του Άρη Πουλιανού έχει ηλικία 750.000 ετών. Υπολογίζεται δε ότι η πρώτη φωτιά από άνθρωπο συνέβηκε πριν από περίπου 1 εκατομμύριο χρόνια στην Αιγαιΐτιδα, και πιο συγκεκριμένα στο σπήλαιο των Πετραλώνων όπου βρέθηκαν ίχνη φωτιάς ηλικίας πέραν του 1 εκατομμυρίου ετών, η αρχαιότερη στον κόσμο. Επιπλέον βρέθηκαν εργαλεία καθώς και κρανίο ανθρώπου (pro-homo sapiens) ηλικίας 550.000-700.000 ετών, κι απ’ ότι δείχνουν οι έρευνες αυτός ο άνθρωπος χρησιμοποιούσε εργαλεία, μαχαίρια από βωξίτη, ξέστρα, πριόνια, όπλα από βωξίτη, χαλαζία, σταλαγμίτη κ.τ.λ.

Στο ίδιο σπήλαιο αποκαλύφθηκαν δυο ανθρώπινοι σκελετοί 800.000 ετών. Τον άνθρωπο των Πετραλώνων βάφτισε ο Πουλιανός ως Αρχαιάνθρωπο και μάλιστα πρόκειται για τον αρχαιότερο άνθρωπο που έχει βρεθεί ποτέ. Στην Ευρώπη έχουν καταγραφή παλαιάνθρωποι, όπως αυτοί της Αιδελβέργης ηλικίας 200-250.000 ετών.

Ο Αρχαιάνθρωπος του Πουλιανού έχει ηλικία άνω των 750.000 ετών και καμία σχέση δεν έχει με τον Ροδεσιανό, είναι Αυτόχθονας. Στον Αρχαιάνθρωπο βρέθηκαν ίχνη φωτιάς 1 εκατομμυρίου ετών και βεβαίως πρόκειται για την αρχαιότερη φωτιά που άναψε ποτέ ο άνθρωπος, δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι μόνο οι Έλληνες έχουν προϊστορία με την ανακάλυψη της φωτιάς, βλέπε (Προμηθέας Δεσμώτης). Προκύπτει λοιπόν από τα προ-αναφερθέντα ότι ο άνθρωπος της Αιγαιίδος κατασκεύαζε και χρησιμοποιούσε εργαλεία, και συνεπώς γνώριζε την φωτιά. Στην Περδίκα βρέθηκε σκελετός ελέφαντα ηλικίας 2,7-3 εκατομμυρίων ετών και δίπλα του τα εργαλεία με τα οποία τον διαμέλισαν.

Όλα τα άνωθεν λοιπόν ανατρέπουν περίτρανα την υπόθεση-φαντασία ότι ο άνθρωπος πρωτοεμφανίστηκε στην Αφρική καθ’ ότι ο άνθρωπος των Πετραλώνων θεωρείται εχέφρων (homo sapiens archaic) και είναι ηλικίας 750.000 ετών, ανάλογο ηλικιακά εύρημα δεν εντοπίστηκε ποτέ στην Αφρική. Στην κοιλάδα του ποταμού Αξιού το 1989 βρέθηκε κρανίο εξελιγμένου πιθήκου ο οποίος ονομάστηκε Ουρανοπίθηκος ο Μακεδονικός, ηλικίας 9-10 εκατομμυρίων ετών και δεν είναι λίγοι αυτοί (παλαιοντολόγοι: Γ. Κουφός κι ο Γάλλος Λουί Μπονίς)133 που έθεσαν το ερώτημα, γιατί ο άνθρωπος να μην προήρθε από τον Ουρανοπίθηκο; Και βεβαίως θα αναρωτηθεί κανείς πως ο πιθηκάνθρωπος από τις εκβολές του Νείλου πέρασε στην Ευρώπη αφού ούτε ναυσιπλοΐα και πολύ περισσότερο μήτε ναυπηγική γνώριζε και βεβαίως πουθενά δεν έχουν βρεθεί πολιτιστικά του υπολείμματα στο ελάχιστο.

Ο Μπερνάλ εξέφρασε την άποψη ότι η Αίγυπτος προηγήθηκε του Αιγαίου και μάλιστα πιθανολογεί επιδρομή των Αιγυπτίων στην Ελλάδα γύρω στο 6.000 π.Χ. και ότι η Μαύρη Αθηνά αντιστοιχεί στην Μαύρη Αιγύπτια θεά Ναΐθ. Μόνο που το όνομα Ναΐθ (Αθυνόη ή Αθόνη, αντιστοιχεί στο όνομα της ελληνίδας θεάς Αθηνάς σ’ ανάστροφη γραφή 144-145, 161). Η συγγραφέας Μ. Λέφκοβιτς στο βιβλίο της «Μαύρη Μυθική Πραγματικότητα» έρχεται να απορρίψει παντελώς την άποψη του Μπερνάλ όπως ακριβώς το ομολογεί και αυτός ο ίδιος ο Αιγύπτιος ιερέας της Ελληνικής πόλης Σαΐδος, Σόγρις κατά τον Σόλωνα, ότι ο ελληνικός λαός είναι κατά πολύ αρχαιότερος του αιγυπτιακού, τουλάχιστον κατά 9.000 χρόνια, και οι Έλληνες λάτρευαν τους Θεούς που περιγράφονται στην Θεογονία αρκετά πριν την εμφάνιση των κειμένων της Ανατολής.

Την χαριστική βολή έρχονται να δώσουν τα καταπληκτικά ευρήματα των 40 και πλέον ετών έρευνας του Άρη Πουλιανού που δείχνουν αδιάσειστα την ύπαρξη πολιτισμού στην Ελλάδα ηλικίας 12 εκατομμυρίων ετών όπου παντελώς ανατρέπουν όχι απλά την άποψη του Αφροκεντρισμού, αλλά επιπλέον εντοπίζουν και την πρωτοεμφάνιση του ανθρώπου στη Γη, στο Αιγαίο. Ο άνθρωπος κινήθηκε και λειτούργησε στο Β. Αιγαίο πριν από 11-12 εκατομμύρια χρόνια, όπως ακριβώς επιβεβαιώνουν τα πλέον πρόσφατα ευρήματα της Χαλκιδικής-Καλαύρου και Τρίγλιας όπου βρέθηκαν οστά ορθίου ανθρώπου, κνήμη, ωλένη, κερκίδα, εργαλεία λίθινα, οστέινα, οστά ζώων και σκελετοί φυτών και δέντρων που δηλώνουν ξεκάθαρα ότι ο εχέφρων άνθρωπος έχει ηλικία μεγαλύτερη του 1 εκατομμυρίου ετών και άρα στο Αιγαίο πρωτοεμφανίστηκε ο αρχαιότερος πολιτισμός. Εδώ ακριβώς βρίσκονται οι ρίζες του λαού μας και από αυτό εδώ το σημείο ο πολιτισμός επεκτάθηκε κι εξαπλώθηκε στην Μ. Ανατολή-Αίγυπτο-Ινδία-Κίνα κ.τ.λ. Η Αίγυπτος όσο κι αν δεν βρίσκει πολλούς σύμφωνους ή δεν αρέσει υπήρξε αποικία Ελλήνων, των Αττιδών από το Άργος (σας λέει κάτι η Πυραμίδα στην Αργολίδα; 150-200 χρόνια παλαιότερη αυτών της Αιγύπτου), και των Μινύων από τον Ορχομενό. Τα αντίστοιχα, αν θέλετε, ευρήματα της Αφρικής έχουν ηλικία 500.000 ετών.

Από τα ευρήματά μας έρχεται έμμεσα κι αποδεικνύεται ότι υπήρχε έναρθρος λόγος, καθώς βλέπουμε πως υπήρξε δεξιοχειρία από το είδος των εργαλείων που κατασκεύασαν και χρησιμοποίησαν.

Στο νησί της Χίου βρέθηκε απολιθωμένος σκορπιός ηλικίας 200 εκατομμυρίων ετών.

Και τέλος θα έπρεπε όλος ο κόσμος να είναι Μαύροι. Ο ίδιος ο παλαιοντολόγος Leacky, που ανακάλυψε την Lucy, υποστηρίζει ότι η Ελλάδα υπήρξε κοιτίδα ανθρωπογενέσεως.

Αλλά αν υποθέσουμε χάριν ιστορίας ότι έγινε μετάλλαξη των γονιδίων τους και άρχισαν να γεννιούνται και λευκοί, αυτό έπρεπε όμως να συνεχίζεται. Άρα η Αφρικανική προέλευση του ανθρώπου απορρίπτεται παντελώς και ισχύει η παλιγένεση, δηλαδή ότι οι άνθρωποι γεννήθηκαν κατά πάσαν πιθανότητα σε 5 διαφορετικά σημεία της γης, όσες είναι και οι ανθρώπινες φυλές όταν οι κλιματολογικές συνθήκες των διαφόρων τόπων-περιοχών το επέτρεψαν. Άρα η Αφροκεντρική άποψη της Μαύρης Αθηνάς επίσης απορρίπτεται. Άλλωστε μην ξεχνάμε πως είναι διαφορετικό και το DNA.

B) Τώρα όσον αφορά την πρωτοεμφάνιση του ανθρώπου στην Ευρώπη,1-3 είναι τρομερά δύσκολο να εμφανιστεί πρωταρχικά στον βορρά, κι αυτό διότι ήταν πλήρως καλυμμένος από παγετώνες, εκτός από μέρος των νοτίων τμημάτων του, επομένως όποιος πληθυσμός και αν υπήρχε θα βρισκόταν σε μια κατάσταση αντίστοιχη ή ανάλογη αυτής των σημερινών Εσκιμώων.

Η διεργασία της τήξης των πάγων άρχισε περίπου 25.000 χρόνια πριν και διήρκησε αρκετές χιλιετίες. Οι παγετώνες πιθανόν να είναι και η κύρια αιτία της απότομης εξαφάνισης του Νεάντερνταλ που έζησε πριν από 100.000 χρόνια, και που φυσικά δεν έχει καμία σχέση με τον σημερινό άνθρωπο όπως απέδειξαν και οι μελέτες του DNA (Stringer, 20-7-1997).

Ελβετοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Ζυρίχης με ηλεκτρονικό υπολογιστή ανέπλασαν, οικοδόμησαν το πρόσωπο παιδιού του Νεάντερνταλ από απολιθωμένο κρανίο και έκαναν σύγκριση αυτού του προσώπου με πρόσωπο σημερινού ανθρώπινου παιδιού. Το συμπέρασμα ήταν ότι ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ είναι αδελφό είδος και μάλιστα ότι δεν υπήρξαν αναμεταξύ τους διασταυρώσεις, με διαφορετικό DNA κι ότι αποτελεί παρακλάδι της εξέλιξης του ανθρώπου. Ο άνθρωπος του Νεάντερνταλ ζούσε πριν από 100.000 χρόνια στην Ευρώπη, Μ. Ασία, Κεντρική Ασία, και ξαφνικά προ 30.000 χρόνια μυστηριωδώς εξαφανίστηκε.

Τους πάγους στην Ευρώπη διαδέχτηκαν στην συνέχεια τεράστιου μεγέθους έλη, λίμνες, ποτάμια, πυκνή βλάστηση, πυκνά δάση και ζωή, οπότε ο άνθρωπος άρχισε να ανακτά την ήπειρο ορμώμενος από τα νότια τμήματά της γιατί μόνο εκεί ήταν εφικτό να υπάρχουν αξιόλογες ανθρώπινες κοινότητες που να μπορούσαν να αναπτυχθούν πολιτιστικά εξ αιτίας των κατάλληλων κλιματολογικών συνθηκών που επικρατούσαν.

Στην Ευρώπη βρέθηκαν προϊστορικά ίχνη πολιτισμών όπως ο Ωρινάκιος (320.000 χρόνια), ο Σολουτράϊος (20.000 χρόνια), ο Μαγδαλινάϊος (16.000 χρόνια) και ο Αζιλάϊος (12.000 χρόνια) π.Χ. Στην Ευρώπη και στην Αμερική το κλίμα πήρε την σημερινή του μορφή γύρω στα 11.000-4.000 π.Χ. όπου έγινε θερμότερο και μεγάλες εκτάσεις που ήταν καλυμμένες με πάγους άρχισαν να απελευθερώνονται για φυτά, ζώα και ανθρώπους. Αντίθετα την ίδια εποχή σε μεγάλα γεωγραφικά τμήματα της Ασίας το κλίμα επιδεινώθηκε τραγικά.

Γύρω στο 9.500 π.Χ. το Παμίρ πάγωσε, πιθανότατα από μια απότομη άνοδο του φλοιού της Γης που ίσως να συνδέεται με τον καταποντισμό της Ατλαντίδας, πράγμα που εξηγεί και την αιφνίδια εξαφάνιση των μαμούθ και άλλων μεγάλων θηρίων στην Σιβηρία και άρα η ανάκτηση της Ευρώπης από τον άνθρωπο έγινε από τα νότια τμήματά της καθότι ήταν παγωμένη.

Ως προς την εξαφάνιση των Μαμούθ – Δεινοσαύρων και λοιπόν μεγαθηρίων ευλόγως ενοχοποιείται και η πρόσκρουση ενός υπερμεγέθους αστεροειδούς πάνω στην Γη σε πιθανή χρονολογία περί των 65 εκατομμυρίων ετών. Κάπως έτσι εξηγείται και ο καταποντισμός και αφανισμός της Ατλαντίδας.

Αυστραλοί ερευνητές του Πανεπιστημίου Τεχνολογίας Πέρο, ανάλυσαν τους πυρήνες ιζημάτων που συνέλεξαν από τις ακτές της Αυστραλίας και της Κίνας και διαπίστωσαν ότι ο Ωκεανός είχε περιορισμένη συγκέντρωση οξυγόνου, ενώ είχε δυσανάλογα μεγάλο αριθμό βακτηριδίων που προσελκύονται από το θείο και καταλήγουν βάση της μελέτης τους αυτής ότι η ατμόσφαιρα αναλόγως της εποχής είχε έλλειψη οξυγόνου ακριβώς επειδή είχε δηλητηριαστεί από τις θερμές εκπομπές θείου, από αέρια προερχόμενα από εκρήξεις ηφαιστείων. Αυτό έγινε περί τα 250 εκατομμύρια χρόνια πριν (Μέγας Θάνατος) ο οποίος και εξάλειψε το 90% περίπου των έμβιων όντων της θάλασσας καθώς επίσης και το 75% των φυτών και ζώων της στεριάς. Επίσης η ερευνητική ομάδα του Πανεπιστημίου της Ουάσινγκτον μελέτησε εκτενώς απολιθώματα που βρέθηκαν κυρίως στην Ν. Αφρική (126 απολιθώματα κρανίων από αμφίβια και ερπετά) για να καταλήξουν στο συμπέρασμα και να διαπιστώσουν ότι ο αφανισμός των ειδών ήταν σταδιακός από την εποχή της Τριασίου Περιόδου πριν από 250 εκατομμύρια χρόνια. Το περιβάλλον ήταν υπερβολικά θερμό και το οξυγόνο εξ’ ίσου λίγο (Science, 22-1-2000).

Υπολογίζεται ότι αστεροειδής με διάμετρο μεγαλύτερη των 200 μέτρων θα έχει μάζα 6 τρισεκατομμυρίων τόνων περίπου και η σύγκρουσή του εύκολα θα μπορούσε να εξοντώσει το ¼ του παγκόσμιου πολιτισμού σε μόλις 1΄από την εξαέρωση της μάζας του όταν πλησιάζει την Γη λόγω υπερθέρμανσης. Προ 65 εκατομμύρια χρόνια ένας μετεωρίτης διαμέτρου 9,5 χιλιομέτρων που έπεσε στον κόλπο του Μεξικού, εξαφάνισε το 70% της έμβιας ζωής στον πλανήτη.

Επιστήμονες από το πανεπιστήμιο του Νέου Μεξικού και της Αριζόνας υπολόγισαν ότι ο μετεωρίτης 2001 VB5 με διάμετρο 300 μέτρα ο οποίος υπήρξε έντονος φόβος να πλήξει την γη στις 7-1-2002, αν έπεφτε στην Αγγλία, τότε, Βρετανία, Γαλλία και Ολλανδία θα εξαφανίζονταν από το πρόσωπο της Γης.

Πάντως διαπιστώνουμε πως υπάρχουν αρκετά νεώτεροι πολιτισμοί στην Ευρώπη που δεν έχουν ίχνος ναυπηγικής και ναυσιπλοΐας και το κυριότερο χωρίς τα χαρακτηριστικά του Μεσογειακού τύπου, ενώ αντιθέτως οι ντόπιοι της Αιγαιΐδος χρονολογούνται πολλών χιλιάδων ετών νωρίτερα.

Τέλος αν η Ανθρωπογένεση γινόταν μόνο στην Ευρώπη, τότε όλοι οι πληθυσμοί της Γης θα ήταν λευκοί και δεν θα υπήρχαν άλλες φυλές.

Γ) ΙΝΔΟΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΑΠΟΨΗ (ΙΕ)

Το παραμύθι και το φάντασμα της ΙΕ εκδοχής, ο μύθος ότι εκεί πρωτοεμφανίστηκε ο άνθρωπος και ότι οι Έλληνες είναι απόγονοί τους, δημιουργήθηκε κατ’ εξοχήν από τους Δυτικούς που ζούσαν στις αποικίες ως ιεραπόστολοι, έμποροι, δικαστικοί και υπάλληλοι που πολύ θα ήθελαν να δικαιώσουν την παρουσία τους εκεί, χωρίς να έχουν την ελάχιστη ιστορική, αρχαιολογική και ανθρωπολογική γνώση-κατάρτιση, αλλά απλά στηριζόμενοι σε γλωσσολογικές ομοιότητες, κατ’ αρχήν με την Ιταλική (Filippo Sasseti), την Γαλλική (Couedouso), την Αγγλική (Hehed 1978), την Λατινική και Ελληνική (W. Jones1786) και ακόμη την Γερμανική-Ινδογερμανική γλώσσα (F. Bopp 1850).

Το 1813 ο Άγγλος ιατρός Τ. Young προτείνει την όρο «Ινδοευρωπαϊκές Γλώσσες» ως φιλοφρόνηση σ’ έναν αξιωματούχο.

Ξεκινώντας από τα προαναφερθέντα, διάφοροι γλωσσολόγοι διατύπωσαν την υπόθεση ότι η αρχική μητρική γλώσσα ήταν η Ινδοευρωπαϊκή (W. Jones). Οι Ινδοευρωπαίοι κατέβηκαν στην Ελλάδα το 2.000 π.Χ. κατά τους Ινδοευρωπαϊστές και για πρώτη φορά αντικρίζουν θάλασσα το 1.800 π.Χ. (Kitto).10 Φτάνουν δε στο απίστευτο σημείο οι Ινδοευρωπαίοι να αμφισβητήσουν τον τεράστιο και μοναδικό στο είδος του Μινωϊκοκυκλαδικό Πολιτισμό καθώς επίσης και τον Μυκηναϊκό και τον Τρωικό, αφού κατά τις αντιλήψεις τους ούτε Αγαμέμνονας, ούτε Αχιλλέας, ούτε Οδυσσέας και κατ’ επέκταση κι ο Όμηρος ως Προδωριείς υπήρξαν Έλληνες και θα αναρωτηθεί κανείς έστω και στοιχειωδώς πως όλα αυτά τα ανωτέρω εκτεθέντα βρίσκονται μόνο στην ελληνική γραφή.

Φτάνουν επίσης στο ακραίο σημείο αυτοί ας μου επιτραπεί ο όρος, οι μισέλληνες να αγνοούν παντελώς τα ήθη κι έθιμα, τις παραδόσεις, την γλώσσα, την θρησκεία, τα ανθρωπολογικά ευρήματα γενικότερα και το ότι οι Έλληνες ζούσαν στην Ελλάδα πολλές χιλιάδες χρόνια πρίν από την δήθεν φανταστική κάθοδο των Ινδοευρωπαίων.

Ούτε μια πηγή, συγγραφή, παράδοση ή μυθολογία υπάρχει που να βεβαιώνει ή έστω και να συνηγορεί για την κάθοδό τους στην Ελλάδα, αντιθέτως μάλιστα γίνεται ευρύτατος λόγος με απολύτως θετικές αποδείξεις, με αρχαιολογικά και ανθρωπολογικά ευρήματα για εκστρατείες, αποικισμούς Ελλήνων από τον Αιγαιακό χώρο προς την Ινδία, τον Καύκασο, την Λιβύη, την Αίγυπτο, την Ιταλία, το Γιβραλτάρ (Ηράκλειες στήλες), την Βόρειο και Νότιο Αμερική, την Καραϊβική, την Αφρική κ.τ.λ.. Πάρα πολλά δε ονόματα πόλεων στις προαναφερθέντες χώρες είναι αμιγώς Ελληνικά από Έλληνες μετανάστες, χιλιάδες χρόνια πριν από την δήθεν κάθοδο των Ινδοευρωπαίων.

Στο νεότερο εγκυκλοπαιδικό λεξικό του Ήλιου, και συγκεκριμένα στο τόμο «Λαοί της Ανατολής», τονίζεται ότι στης πανάρχαιες τους παραδόσεις δεν γίνεται καμία εντελώς αναφορά-μνεία σχετική με την Ινδοευρωπαϊκή φυλή.

Ο Ινδός αρχαιολόγος Chattery δέχεται ότι τα πολιτιστικά στοιχεία του Μοχάντζο Ντόρο (3η χιλιετία π.Χ.) προήρθαν από το Αιγαίο. Ο σοφός Κινέζος Λάο στο 17ο κεφάλαιο του αρχαίου Κινέζικου κειμένου «Τάο-τε-κινγκ» γράφει ότι οι Θεοί και ο πολιτισμός ήρθαν από την Δύση με επικεφαλής τον Λάο ο οποίος ταξίδεψε σε ολόκληρη την οικουμένη όντας τέλειος δάσκαλος. (Ermatica Walters Scott p. 84).

Ας σημειωθεί εδώ ότι οι δήθεν πρόγονοι των Ινδοευρωπαίων οι Δραβίδες ή Δράβας όπως τους αποκαλούν, ο ίδιος ο Ινδός αρχαιολόγος και ανατολιστής Chattery τονίζει στο έργο του «History Culture of Indian People» είναι το όνομα Δραβίδες που προήρθε από τους Έλληνες της Μ. Ασίας, ενώ οι Έλληνες της ηπειρωτικής χώρας τους αποκαλούσαν Τερμίλες.

Ο Ηρόδοτος δε στο έργο του (Α. Κλειώ, 173) αναφέρει ότι οι Δραβίδες ή Τερμίλες ήταν Κρήτες που εγκαταστάθηκαν στην Μιλιάδα της Μ. Ασίας και οι οποίοι αργότερα ονομάστηκαν Λύκιοι επειδή η Μιλιάδα μετονομάστηκε Λυκία και βασιλιάς τους ήταν ο Έλληνας Βελλεροφόντης. Επίσης ο βασιλιάς του Άργους Δαναός τυγχάνει να είναι δίδυμος βασιλιάς της Αιγύπτου. Τον Οκτώβρη του 2000 δόθηκε ομιλία στα Τρίκαλα με θέμα «Δραβίδες, οι προέλληνες του Αιγαίου».

Ο Demisel μας λέει πως δεν υπάρχει ούτε μια λέξη, ούτε ένα όνομα κοινού Θεού ή κοινής θυσίας ή έστω κάποια ιεροτελεστία, όλα τα ανθρωπολογικά ευρήματα του Αίμου είναι καθαρά Μεσογειακού φύλου από το 5.000 π.Χ. και πλέον. Ο ίδιος τονίζει κι επισημάνει πως «δεν νοείται Εθνολογία χωρίς ανθρωπολογία, αυτό είναι αδιανόητο».

Στους τάφους της εποχής της υποτιθέμενης αφίξεως των βορείων δεν βρέθηκαν ανθρωπολογικά τους ευρήματα, αντιθέτως όλα τα οστεολυτικά χαρακτηριστικά είναι του μεσογειακού τύπου. Ο καθηγητής της ανθρωπολογίας Ι. Κούμαρης τονίζει πως οι κρανιολογικές έρευνες δεν έδειξαν Βορείους αλλά Έλληνες.

Ο παγκοσμίου φήμης Αμερικανός ανθρωπολόγος Angel κατόπιν ενδελεχούς μελέτης σκελετών της αρχαίας Ελλάδας, των Αχαιών, της Μινωικής εποχής, της Κλασσικής και Βυζαντινής κατέληξε στο αδιάσειστο συμπέρασμα ότι πρόκειται πάντα για τον ίδιο σταθερό μεσογειακό αναλλοίωτο τύπο στο πέρασμα των αιώνων. Ο Άγγλος ανθρωπολόγος G. Huxley, απέδειξε με αδιαφιλονίκητα στοιχεία ότι η ύπαρξη των Ινδοευρωπαίων αποτελεί αποκύημα της φαντασίας και είναι εντελώς αντίθετος προς την επιστήμη της ανθρωπολογίας.

Ο William Durant στο έργο του «Παγκόσμια Ιστορία του Πολιτισμού» καθώς επίσης και ο Γερμανός Κίρχοφ στο έργο του «Μελέτη της Ιστορίας του Ελληνικού Αλφάβητου», τονίζουν ότι η ελληνική γραφή είναι αυτόχθων. Οι πρώτοι Φοίνικες ήταν Έλληνες προερχόμενοι από την Κρήτη (Κρητοφοίνικες), είναι ο Σαρπηδόνας ο αδελφός του Μίνωα που μετά την αποτυχία της ανταρσίας του για την εξουσία, κατέφυγε με τους ομοϊδεάτες του στην Τύρο του Λιβάνου από την πολίχνη των Σφακιών της Κρήτης, την Φοινίκη απ’ όπου προέρχεται το όνομα Φοινίκη και Φοίνικες (6η χιλιετία π.Χ.). Γύρω στο 1.100 π.Χ. ήρθαν στον Λίβανο οι Σημιτοφοίνικες Εβραίοι μετά την έκρηξη του ηφαιστείου της Θήρας το 1.450 π.Χ.

Τα χαρακτηριζόμενα ως Ινδοευρωπαϊκά γλωσσικά στοιχεία υπήρχαν στην Ελλάδα πολύ πριν από την υποτιθέμενη άφιξη των Ινδοευρωπαίων, είναι Πελασγικά. Στην αποκρυπτογράφηση της Μυκηνομινωϊκής Γραμμικής Γραφής Β, από τον Άγγλο αρχιτέκτονα Βέντρις και τον γλωσσολόγο Τσάντγουϊκ, αποδείχτηκε η ύπαρξη Δωρισμών στην προ-ομηρική Ελληνική αιώνες πριν από την κάθοδο των Δωριέων που δηλώνει τον επαναπατρισμό τους.

Λέγεται δε ότι η κάθοδος των Δωριέων είναι η σύγκρουση Ρουμελιωτών και Πελοποννησίων.

Ο φιλόλογος Γεωργούντζος, πρόεδρος των Ελλήνων φιλολόγων, μας πληροφορεί ότι στην Ιθάκη 1.600 χρόνια πριν τον Οδυσσέα οι κάτοικοι μιλούσαν Ελληνικά.

Ο διάσημος καθηγητής του πανεπιστημίου του Κέμπριτζ, Renfrew, τονίζει ότι οι αρχαίοι έλληνες ήταν Αυτόχθονες. Το Αλφάβητο – η γραφή των Ελλήνων που βρέθηκε στην βυθισμένη υποβρύχια πόλη των Ινδιών Gambay 9.500 ετών, δίνει ένα ισχυρό χτύπημα σε αυτούς που ψεύδονται.

Το 1925 στο Γκλοζέλ της Γαλλίας βρέθηκαν εκατοντάδες αγάλματα και πινακίδες με ποικίλες παραστάσεις ηλικίας πέραν των 7.000 ετών, στις οποίες διαφαίνονται ξεκάθαρα πολλά γράμματα του Ελληνικού Αλφάβητου όπως π.χ. Γ-Η-Κ-Μ-Χ κ.τ.λ. Αλλά και στις επιγραφές του Γκρατίβ-Κρηκ στην Δ. Βιρτζίνια των Η.Π.Α. φαίνονται καθαρά τα γράμματα Κ-Λ-Τ-Χ κ.α. Το ίδιο συμβαίνει στην Β. Ινδία όπου η γραφή Χαράπα περιλαμβάνει ελληνικά σύμβολα ηλικίας άνω των 5.500 ετών. Στον Ελλαδικό χώρο υπάρχει γραφή χιλιάδες χρόνια πριν της δήθεν άφιξης των Ινδοευρωπαίων (1.800-2.000 π.Χ.). Όπως στο: α) Δισπηλιό Καστοριάς, γραφή του 5.200 π.Χ., β) Γιαννιτσά, λίθινη επιγραφή του 7.000 π.Χ., γ) σπήλαιο Κυκλώπων στα Γιούρα, του 4.000 π.Χ., δ) Κρήτη, του 5.230 π.Χ., ε) Ελάτεια Κεραμικού, του 6.400 π.Χ., στ) Μακεδονία, βραχογραφίες του 4.500 π.Χ., ζ) Φαιστός, Δίσκος, ηλικίας άνω των 1.700 ετών π.Χ., η) Πύλος, το ανάκτορο του Νέστορα, γραφή άνω των 3.000 ετών π.Χ., θ) Πηλικάτα, Ιθάκης, ενεπίγραφα όστρακα του 2.600-3.000 π.Χ.,

Ο Πιτθέας, ο εγγονός του Τάνταλου και παππούς του Θησέα, γνώριζε και δίδασκε γραφή προ 45.000 χρόνων περίπου. («Ενταύθα Πιτθέα δίδαξτι λόγον, τέχνην φασί, και τι βιβλίον Πιτθέως δη σύγγραμμα υπό ανδρός εκδοθέν επιδαυρίου και αυτός επελεξάμην»), έτσι ο Πιτθέας δίδαξε την τέχνη του λόγου και βιβλίο συνέγραψε.

Αλλά και πολλά ακόμη ερωτήματα μένουν αναπάντητα όπως για παράδειγμα:

Ποια είναι η πρώτη κοιτίδα των Ινδοευρωπαίων; Τίποτε δεν μας το αποσαφηνίζει αυτό.

Πότε και γιατί εγκατέλειψαν την γή τους; Αδιευκρίνιστο και αυτό.

Ποια πορεία ακολούθησαν αφού κάθε Ινδοευρωπαϊστής υποδεικνύει και διαφορετική οδό;

Πως αποδεικνύεται ότι εγκαταστάθηκαν στην Ουγγαρία και γιατί να εγκαταλείψουν τις εύφορες κοιλάδες και να εγκατασταθούν σε ορεινές άγονες περιοχές; Κι εδώ κανένα ίχνος.

Που ακριβώς βρίσκονται τα πολιτιστικά, ανθρωπολογικά και παλαιοντολογικά ευρήματά τους αφού όπως ανέφερε ο Ούγγρος συγγραφέας-μελετητής Kiszely ο πολιτισμός του Κερέζ (Ουγγαρία) έφτασε εκεί από την Μεσόγειο;
Πως τελικά να είναι δυνατόν να έφτασαν οι Έλληνες στην Ελλάδα το 2.000 π.Χ., αφού προϋπήρχαν σ’ αυτήν χιλιάδες χρόνια πριν1-2,5,11,16-17,21,28-31 και είχαν ήδη διαπλεύσει τους ωκεανούς και είχαν γνωρίσει την οικουμένη ως φαίνεται πιο κάτω από την παλαιολιθική ήδη εποχή;

Σαφέστατα τονίζει ο Γκρότι και προσφάτως ο Άγγλος Wace ότι ο Ελληνικός πολιτισμός είναι απόλυτα Αυτόχθων. Ο Ελληνιστής John Linton τονίζει με έμφαση και βεβαιότητα ότι η κοιτίδα των Ελλήνων είναι το Αρχιπέλαγος (ΑΙΓΑΙΟΝ).

Ο Curtious λέει ότι καμία παράδοση, μύθος ή ανάμνηση δεν αναφέρει μετανάστευση λαών προς τις περιοχές κατοικίες ελληνικών φύλων, όπως οι Ίωνες, Δωριείς κ.α. Κανείς αρχαίος συγγραφέας δεν μίλησε για κάθοδο λαών στον Περιαιγαιακό χώρο, ούτε Ελλήνων από τον Βορρά (Θουκυδίδης, Σόλων, Ηρόδοτος, Πλάτωνας, Αριστοτέλης, Διόδωρος)1-3,10,12,47 και θεωρούν τους Έλληνες αυτόχθονες και για την πολυθρύλητη κάθοδο των Δωριέων δεν ήταν παρά μια οικειοθελής παλιννόστηση.

Ο Ησίοδος, ο Ηρόδοτος και ο Ισοκράτης τονίζουν ότι οι Έλληνες είναι αυτόχθονες πολιτιστικά από εδώ και 3.500 χρόνια π.Χ. «Είναι φασί τας αυτόχθονας κλεινάς Αθήνας ου επείσεκτον γένος» (Ευριπίδης, Ίων.).
Ο Ισοκράτης στον Πανηγυρικό του λόγο τονίζει:

«Είμεθα γνήσιοι, ευγενές γένος αυτής της γης, που μας εγέννησεν από τα σπλάχνα της και εις αυτήν εξακολουθώμεν άνευ διακοπής να κατοικώμεν διότι είμεθα Αυτόχθονες».

Οι Αρκάδες θεωρούσαν τους εαυτούς τους «ΠΡΟΣΕΛΗΝΟΥΣ», ότι υπήρξαν πριν να υπάρξει η Σελήνη και ο Όμηρος τονίζει ότι οι Έλληνες κατάγονται από τρανή γενιά.

Ο Περικλής στον Επιτάφιό του μιλάει για το αυτόχθονο των Ελλήνων: «Άρξομαι δε από των προγόνων πρώτον δίκαιον γαρ αυτοίς και πρέπον δε άμα εν των τοιώδες την τιμήν ταύτην της μνήμης δίδοσθαι. Την γαρ χώραν οι αυτοί αεί οικούντες διαδοχήν των επιγιγνωμένων μέχρι τούδε ελευθέραν δι’ αρετήν παρέδωσαν».

Ο Στράβων στα «Γεωγραφικά» (τ. Α΄) αναφέρει: «Οι Πελασγοί ήτο αρχαίο φύλο πάσαν επιπολάσαν… παρά τοις Αιολώσι και κατά Θετταλίαν και της Κρήτης έποικοι γεγόνασιν… και Πελασγικόν Άργος ή Θετταλία λέγεται, πολλοί δε και τα Ηπειρωτικά Έθνη Πελασγικά ειρήκασι…τον δε Δία τον Δωδωναίον αυτός ο ποιητής Όμηρος ονομάζει Πελασγικόν».

Ο Θουκυδίδης (Α΄) λέει: «Την γουν Αττικήν… άνθρωποι ώκουν οι αυτοί».

Η αποκρυπτογράφηση της Γραμμικής Γραφής Β΄ έδωσε την δυνατότητα ανάγνωσης, ερμηνείας, των αρχείων της Πύλου, Μυκόνου, Κρήτης, των προϊστορικών οικισμών Διμήνι, Σέσκλου, Τσαγκλί, Φθία, Λιανοκλάδι, Φράγχθι κ.α. και να αποδείξει την ύπαρξη οργανωμένων οικισμών εκατοντάδων χιλιάδων ετών.

Μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα (9.700 π.Χ.) και καταβύθιση της Αιγηίδος οι Πελασγοί φαίνεται να είναι οι μόνοι επιζήσαντες στον ελλαδικό χώρο. Πελασγοί είναι και οι Αιολείς, Δωριείς και Ίωνες. Ο Αισχύλος στις Ικέτιδες παραθέτει: «Του γηγενούς γαρ ειμί παλαίχθων ίνις Πελασγός, της δε γης Αρχηγέτης». Ο γενάρχης του Πελασγικού φύλου είναι ο γιός του Δία και της Νιόβης. Σύμφωνα με την λακωνική παράδοση ο γηγενής και αυτόχθων γενάρχης και πρώτος βασιλιάς των Λακώνων, ήταν ο Λέλεξ, απ’ όπου και οι κάτοικοι της περιοχής πήραν το όνομά τους, Λέλεγες, «ως δε αυτοί Λακεδαιμόνιοι λέγουσι, Λέλεξ αυτόχθων ων εβασίλευσε πρώτος εν τη γη ταύτη και από τούτου Λέλεγες ωνομάσθησαν», (Παυσανίας). Τελικά Λέλεγες, Κάρες, Λύκιοι, Πελασγοί και Δόλοπες, όλοι ανήκουν στον προϊστορικό πλαίσιο της Αιγηΐδος.

Ο Ι. Κορδάτος τονίζει ότι οι μετακινήσεις δεν έγιναν από πάνω προς τα κάτω αλλά αντιστρόφως, από κάτω προς τα πάνω. Οι ανθρωπολόγοι Rotteck-Linton-Muckie κ.α. έρχονται να επιβεβαιώσουν το αυτόχθονο των Ελλήνων και ότι η Ελληνική γλώσσα ομιλείτο πριν από το 1.700 π.Χ.

Ο καθηγητής Bayer, ιδρυτής της συγκριτικής γλωσσολογίας στην Πετρούπολη, επιμένει ότι οι γλωσσικές ομοιότητες έχουν προέλευση Ελληνική.

Ο Γιουγκοσλάβος Gavela Branco υπογραμμίζει ότι η Ινδοευρωπαϊκή φυλή είναι μια άκρως φανταστική εθνότητα.

Ο Σέλλεϋ και ο Χίτλερ θεωρούν προγόνους τους τούς Έλληνες. Ο προαναφερθείς καθηγητής του Cambridge, o C. Renfrew τονίζει ότι η μεταναστευτική θεωρία για την προέλευση του Αιγαιακού πολιτισμού είναι αστήρικτη και ότι οι Μεσογειακοί έφτασαν στα Βρετανικά νησιά γύρω στο 4.000 π.Χ. Στο μεγαλιθικό κτίσμα στο Stonehenge στην Αγγλία (2.500 π.Χ.) υπάρχει απεικόνιση Μινωικού Εγχειριδίου, ο δε Γάλλος αρχαιολόγος J. Capitan τονίζει ότι όλα τα διάσπαρτα μεγαλιθικά κτίσματα στην Ευρώπη είναι Αιγαιϊκά, όπως το σπήλαιο Menga στην επαρχία Malaga της Ισπανίας – το Καρνάκ στην Βρετάνη της Γαλλίας με περισσότερους από 1.000 μονήρεις γιγαντιαίους ογκόλιθους – το Τρίλιθον του Stonehenge στο Salisbury της Αγγλίας που φέρει χαραγμένους μινωικούς διπλούς πέλεκεις καθώς επίσης και μυκηναϊκά ξίφη. Το συγκεκριμένο μνημείο ήταν χώρος τελετών των Δρυΐδων (Druids), παιδιά-απόγονοι της Δρυός, του ιερού δένδρου του Δία. Οι Δρυΐδες ήταν οι κυβερνήτες της Ευρώπης ως και την εποχή του Ιουλίου Καίσαρα όπως μας αναφέρει στο έργο του ο De Bello Gallico και μάλιστα κατέγραφαν τα απόρρητα και δημόσια έγγραφα στα Ελληνικά – τα Μενίρ της Ισπανίας περίπου 30 σήμερα σώζονται στο νησί Μινόρκα (Ελαχίστη) σε σχήμα Ταύλων δηλ, Τραπεζιών, και είναι απόλυτα ελληνικής αρχιτεκτονικής –τα Dolmen Steintisch, λίθινα τραπέζια στην Βαρκελώνη, στην Σκανδιναβία, στην Β. Αφρική, είναι όλα ελληνικής δόμησης και τεχνοτροπίας, στην Μάλτα, στην Σικελία, στην Σαρδηνία κ.τ.λ.

Ο Διόδωρος ο Σικελιώτης προσθέτει ότι στην Βρετανία υπήρχε ένα τεράστιο μεγαλοπρεπές τέμενος προς τιμή του Θεού Απόλλωνα. Ο V. Miloijcic επισημάνει ότι η Ινδοευρωπαϊκή φυλή γεννήθηκε από μια υπόθεση αμύητων γλωσσολόγων στην αρχαιολογία και την ανθρωπολογία, αξίζει δε να σημειωθεί ότι η ομοιογλωσσία των Αρίων Λαών μητρική γλώσσα έχουν την Πρωτοελληνική.

Επιτρέψτε μου ανεπιφύλακτα να πιστεύω ότι οι λεγόμενοι Ινδοευρωπαίοι δεν είναι τίποτε άλλο από το συνονθύλευμα των Ελληνικών Φυλών.

Πιστεύω ακράδαντα ότι δεν πρέπει καν να γίνεται μνεία από την στιγμή που έχουμε τόσο στην ηπειρωτική όσο και στην νησιωτική Ελλάδα πολλές δεκάδες χιλιάδες μέχρι τώρα ελληνικούς οικισμούς από την παλαιολιθική εποχή και μετέπειτα. Επίσης ας ληφθεί σοβαρά υπόψη ότι έχουμε ελληνική γραφή χιλιάδων ετών προ της φανταστικής αφίξεως των Ινδοευρωπαίων που η δήθεν άφιξή τους κατ’ αυτούς είναι το 2.000 π.Χ. όπως παρακάτω θα γίνει αναφορά.

Απόσπασμα από το βιβλίο του Νίκου Παναγιωτάρα, καθηγητή Πανεπιστημίου με τίτλο “ΣΤΑ ΙΧΝΗ ΤΩΝ ΑΡΧΑΙΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ”

Πηγή: mcnews.gr

Ενδείξεις ότι μέσα στα τοιχώματα του λατρευτικού/ταφικού κτίσματος μπορεί να έχουν κρύψει οι αρχαίοι αντικείμενα και από μέταλλο, που να συνδέονται με την ταυτότητα του νεκρού ή των νεκρών.

Στα ίχνη μιας σημαντικής ανακάλυψης για την αποκρυπτογράφηση των μυστικών που ακόμα κρύβει ο Τύμβος της Αμφίπολης βρίσκονται οι ανασκαφείς του. Νέα διάσταση δίνουν στην ανασκαφική έρευνα ενδείξεις ότι μέσα σε κρύπτη μπορεί να βρίσκονται παντός είδους αντικείμενα, κτερίσματα ή κάποιο υλικό που να συνδέεται με τον χαρακτήρα του μνημείου και την ταυτότητα του νεκρού ή των νεκρών! Όλα δείχνουν ότι υπάρχουν σημεία με αποκρύψεις, εν είδει κεκαλυμμένων εσοχών, οι οποίες επενδύθηκαν από τους αρχαίους κατασκευαστές με λίθους ή μάρμαρο ώστε να μην είναι διακριτές.

Σύμφωνα με πληροφορίες, πυκνώνουν οι ενδείξεις ότι στο εσωτερικό του μνημείου κοιλώματα μη εμφανή, πίσω από αρχιτεκτονικά μέλη, μπορεί να περιέχουν ακόμα και αντικείμενα από μέταλλο! Ο εντοπισμός «κενών» ή κούφιων τμημάτων σε τοίχους δίνει το λάκτισμα για διερεύνηση που μπορεί να επιφυλάσσει εκπλήξεις. Το γεγονός ότι από την ανασκαφή του μνημείου δεν έχουν προκύψει ούτε πολλά ούτε ιδιαιτέρως εντυπωσιακά κινητά ευρήματα είχε προβληματίσει, ακόμα και αν θεωρείται δεδομένο ότι το μνημείο έχει συληθεί. Έτσι, αποκτά πρόσθετο ενδιαφέρον η προοπτική ανεύρεσης κρυμμένων.

Ύστερα από τη συστηματική μελέτη των αρχαιολογικών και αρχιτεκτονικών δεδομένων, η ανασκαφική ομάδα δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα σε στοιχεία που προέκυψαν στον πρώτο θάλαμο του μνημείου. Από την έρευνά του, ο υπεύθυνος για την ανασκαφή αρχιτέκτονας κ. Μιχάλης Λεφαντζής διαπίστωσε ότι κάτω από το επιστύλιο στο οποίο βρίσκονται οι σφίγγες υπήρχαν αρχικώς στύλοι (πεσσοί) μαρμάρινοι. Στη συνέχεια οι στύλοι ενσωματώθηκαν σε έναν τοίχο με επίχρισμα, που μιμείται τους ορθοστάτες. Ουσιαστικά πρόκειται για έναν ψευδότοιχο.

Ιδιαίτερη σημασία έχει ότι ολοκληρώθηκε η γεωφυσική διασκόπηση σε όλο τον τυμβοποιημένο Λόφο Καστά όπου μέσω ηλεκτρικών τομογραφιών εντοπίστηκαν κάτω από το έδαφος περισσότερες των τριών δομές, οι οποίες πιθανόν να αφορούν σε θαμμένες αρχαίες κατασκευές. Παράλληλα έγιναν μετρήσεις και εκτός Τύμβου, στη νότια πλευρά του μνημείου.

Ραντάρ για σκανάρισμα στο εσωτερικό του μνημείου

«Κλειδί» για τις εξελίξεις αποτελεί και η έρευνα των γεωφυσικών οι οποίοι συνεργάζονται με την επικεφαλής της ανασκαφής στον Τύμβο της Αμφίπολης κυρία Κατερίνα Περιστέρη και τον αρχιτέκτονα της ανασκαφής κ. Λεφαντζή. Είναι ιδιαιτέρως ενδιαφέρον ότι η επιστημονική ομάδα για τις γεωφυσικές έρευνες στον τυμβοποιημένο Λόφο Καστά, με επικεφαλής τον καθηγητή Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής του ΑΠΘ κ. Γρηγόρη Τσόκα, έχει προχωρήσει σε ειδικό σκανάρισμα μέσα στο ταφικό/λατρευτικό κτίσμα.

Οι ειδικοί σάρωσαν με ραντάρ τους τοίχους στο εσωτερικό του μνημείου. Τα στοιχεία που έχουν συλλέξει θα δώσουν απαντήσεις για το αν είναι ή όχι ισχυρές οι ενδείξεις, από τη μια για ύπαρξη κενών εντός των τοίχων και από την άλλη για ρωγματώσεις ο εντοπισμός των οποίων θα βοηθήσει στη λήψη μέτρων για την προστασία του μνημείου και τη σωστότερη στήριξή του.

Όταν «Το Βήμα» ρώτησε τον κ. Τσόκα αν έχει καταλήξει σε απαντήσεις αναφορικά με «κενά» μέσα σε  τοίχο, απάντησε: «Προς το παρόν επεξεργαζόμαστε τα στοιχεία. Χρειάζεται ανάλυση των δεδομένων για να πούμε οτιδήποτε».

Όπως μας εξήγησε: «Χρησιμοποιήσαμε την κλασική μέθοδο του ραντάρ, την οποία εξελίσσουμε, για να εντοπίσουμε μέσα στους τοίχους τυχόν κενά ή και ρωγματώσεις. Βρισκόμαστε στο στάδιο της επεξεργασίας». Δεν έδωσε περισσότερες πληροφορίες όταν επίμονα τον ρωτήσαμε για κάποιο στοιχείο που να συνηγορεί, έστω ως ένδειξη, για κενούς χώρους πίσω από τοίχους ή και με περιεχόμενο. «Έχουμε τις μετρήσεις. Θέλουμε να κάνουμε περαιτέρω επεξεργασία. Δεν ξέρω ακόμα». Πρόσθεσε δε χαριτολογώντας: «Ξέρετε τα στοιχεία είναι... ατίθασα. Δεν μπορείς να πεις κάτι προτού ολοκληρωθεί η επεξεργασία τους» σημείωσε ο κ. Τσόκας.

Πάντως, στην περίπτωση που οι επιστήμονες υποδείξουν κάποιο σημείο σημαντικού ενδιαφέροντος θα πρέπει να καθορισθεί η διαδικασία για να γίνει επέμβαση διάνοιξης από ειδικούς καθώς η αποκάλυψη κάποιου «κούφιου τοίχου» και του περιεχομένου του μπορεί να βοηθήσει την αρχαιολογική έρευνα. Μεταξύ άλλων ο τρόπος κατασκευής του και στοιχεία για τον χρόνο που η «κρύπτη», εφόσον υπάρχει, φτιάχτηκε (κατά τον χρόνο κατασκευής του αρχικού συνόλου ή κατά το στάδιο μετασκευής του) θα δώσουν πιθανόν απαντήσεις για το χαρακτήρα του μνημείου, τον ρόλο του και τη σύνδεσή του με τον τύμβο και τους νεκρούς του.

Αναφορικά με τη μέθοδο του ραντάρ που χρησιμοποιήθηκε για τη διερεύνηση στο εσωτερικό  του μνημείου και στους τοίχους του, ο κ. Τσόκας επεσήμανε στο «Βήμα» ότι «την ίδια μέθοδο χρησιμοποιήσαμε για τους τοίχους στο Επταπύργιο και τους τοίχους της Παναγίας των Χαλκέων στη Θεσσαλονίκη». Αξίζει να σημειώσουμε ότι το Εργαστήριο Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής Έρευνας του ΑΠΘ, στο οποίο προΐσταται ο κ. Τσόκας, έχει υλοποιήσει ανάλογη έρευνα στο Ευπαλίνειο Όρυγμα, το περίφημο υδραγωγείο της αρχαίας πόλης Σάμου και ένα  από τα μεγαλύτερα τεχνικά έργα της αρχαιότητας (σήραγγα μήκους 1.036 μ.). Εκεί εντοπίστηκαν ρωγματώσεις, τμήματα με αυξημένη υγρασία, ενώ επετεύχθη και η μέτρηση του πάχους της επένδυσης της σήραγγας.

Μια είδηση με σημασία είναι ότι η ομάδα Τσόκα ολοκλήρωσε τη γεωφυσική διασκόπηση στον τυμβοποιημένο Λόφο Καστά, ώστε να διερευνηθούν τυχόν ανθρωπογενείς κατασκευές κάτω από το έδαφος. Τον κάλυψε πλήρως με τη μέθοδο της ηλεκτρικής τομογραφίας, που διαμορφώθηκε με καινοτομίες λόγω του μεγέθους του τύμβου από το Εργαστήριο Γεωφυσικής του ΑΠΘ. Παράλληλα, όμως, πραγματοποίησε μετρήσεις και σε μεγάλο μέρος της νότιας πλευράς του, εκτός του τύμβου. «Ψάχνουμε να δούμε τι άλλα κτίσματα συνοδά υπήρχαν, με δεδομένο ότι το μνημείο που έχει ήδη ανασκαφεί δεν θα μπορούσε να είναι μόνο του εκεί, χωρίς άλλα που να το συνοδεύουν» παρατηρεί ο κ. Τσόκας.

Νέα στοιχεία για άλλα μνημεία εντός και εκτός τύμβου

Είναι γνωστό, με  βάση τις επιστημονικές ανακοινώσεις που έχει κάνει ο κ. Τσόκας μέχρι το τέλος του 2016, ότι έχουν εντοπιστεί δύο σημεία ενδιαφέροντος επάνω στον τύμβο, με πιθανή εκεί την ύπαρξη ανθρωπογενών κατασκευών, ένα δυτικά και ένα βορειοανατολικά. Στα δύο αυτά σημεία, επί του τύμβου, τα οποία ανέδειξαν οι γεωφυσικές έρευνες το 2015 πρέπει να γίνει ανασκαφή για να δώσει απαντήσεις η σκαπάνη περί τίνος πρόκειται.

Όμως τώρα προκύπτουν και νέα στοιχεία καθώς, όπως λέει στο «Βήμα» ο κ. Τσόκας: «Η γεωφυσική έρευνα έχει εντοπίσει κι άλλα σημεία, όπου πιθανόν να υπάρχουν μνημεία, επάνω στον τύμβο, βόρεια και ανατολικά από το ανασκαφέν μνημείο». Επίσης, εκτός τύμβου, σε χωράφι με αμυγδαλιές έχουν εντοπισθεί ενδιαφέροντα σημεία εξηγεί. Η γεωφυσική έρευνα, εκτός τύμβου έγινε στον χώρο που εκτείνεται μπροστά από την είσοδο του ήδη ανασκαφέντος μνημείου, στο χωράφι που βλέπει κάποιος όταν έχει την πλάτη στη θόλο και κοιτά προς την Αμφίπολη...

Είναι αξιοσημείωτο ότι ο κ. Τσόκας ασχολείται 35 χρόνια με γεωφυσικές έρευνες, χρησιμοποιώντας καινοτόμες τομογραφικές τεχνικές, για εντοπισμό και χαρτογράφηση θαμμένων αρχαιοτήτων, όπως μνημείων μέσα σε τύμβους, ή άλλων αρχαιολογικών λειψάνων κάτω από το έδαφος κ.ά.

Είναι χαρακτηριστικό ότι στο αρχαιολογικό συνέδριο στη Θεσσαλονίκη (9-11 Μαρτίου 2017) η επιστημονική ομάδα του τομέα Εφαρμοσμένης Γεωφυσικής στο ΑΠΘ που αποτελείται από τους καθηγητές κ.κ. Γρηγόρη Τσόκα και Παναγιώτη Τσούρλο και τον αναπληρωτή καθηγητή κ. Γεώργιο Βαργεμέζη είχε προγραμματισμένη ανακοίνωση σχετικά με  τη μεθοδολογία των πολυετών ερευνών της στη Βόρεια Ελλάδα. Ο τίτλος της είναι «Γεωφυσική διασκόπηση αρχαιολογικών χώρων στη Μακεδονία και τη Θράκη στη δεκαετία 2007-2016: βασική έρευνα και εφαρμογές».

Ο μακεδόνας στρατηγός, οι χρησμοί και η ιέρεια

Τα ευρήματα της αρχαιολογικής σκαπάνης, τα αρχιτεκτονικά δεδομένα και η μελέτη τους δείχνουν ότι το μνημείο λειτούργησε αρχικά ως λατρευτικός χώρος, ηρώο προς τιμήν ενός υψηλά ισταμένου αξιωματούχου της Μακεδονίας. Είχε ρόλο χρηστηρίου, με κομβική την παρουσία σημαντικής ιέρειας η οποία ήταν η τελετάρχης. Αρχικώς το μνημείο διέθετε δευτερογενείς τελετουργικές ταφές με σκοπό τη χρησμοδοσία. Στην κιβωτιόσχημη θήκη υπήρχαν δυο θέσεις - μια για τεφροδόχο και χώρος για ταφή όπου βρέθηκαν οστά άνδρα, ηλικίας 30-40 ετών. Επάνω από τη θήκη βρέθηκαν μεταξύ άλλων οστά άνδρα περίπου της ίδιας ηλικίας και πάνω πάνω ο μόνος ολόκληρος σκελετός, μιας ηλικιωμένης γυναίκας. Ολα κατατείνουν, κατά την ανασκαφική ομάδα, στο ότι μετά την τοποθέτηση του σώματος της 60χρονης, κυριάρχησε η ταφική χρήση στον τελευταίο χώρο (νεκρικό). Εγινε επίχωση στη στάθμη του δαπέδου και σφράγιση του νεκρικού θαλάμου με τη μαρμάρινη θύρα. Οι λατρευτικές δραστηριότητες του τελευταίου χώρου μεταφέρθηκαν πιο μπροστά, στους άλλους θαλάμους και είναι εμφανείς, κατά τον αρχιτέκτονα, οι οικοδομικές επεμβάσεις που έγιναν.

Η χρονολόγηση στο τελευταίο τέταρτο του 4ου αιώνα αφορά στην αρχική κατασκευή του μνημείου/ηρώου με την κιβωτιόσχημη θήκη και στον περίβολο του τύμβου. Στην ίδια εποχή, αλλά μετανεγενέστερα τοποθετείται, κατά τους ανασκαφείς, η μετασκευή του ταφικού μνημείου και η επίχωση στο επίπεδο της στάθμης του δαπέδου στον τελευταίο θάλαμο, η οποία πραγματοποιήθηκε μετά την απόρριψη του σκελετού της γυναίκας. Η κατάχωση του μνημείου έγινε, σύμφωνα με εκτιμήσεις, είτε την εποχή των τελευταίων μακεδόνων βασιλέων είτε στα ρωμαϊκά χρόνια, οπότε υπήρξαν και οι καταστροφές στον περίβολο και στον τύμβο.

Τι ανακοινώθηκε στο συνέδριο της Θεσσαλονίκης

Στο 30ό Συνέδριο «Το Αρχαιολογικό Εργο στη Μακεδονία και Θράκη», από τις 89 ανακοινώσεις σχετικές με την αρχαιολογική έρευνα που διεξάγεται στον βορειοελλαδικό χώρο, πέντε αφορούν την Αμφίπολη. Το βράδυ της Παρασκευής, στην αίθουσα τελετών του παλαιού κτιρίου της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, παρουσιάστηκε, εκτός από αυτήν της ομάδας Τσόκα, ανακοίνωση από την κυρία Κατερίνα Περιστέρη που αποτελεί απολογισμό της ανασκαφικής έρευνας στον τύμβο Καστά από το 2010 ως το 2015 - «από την αρχαϊκή νεκρόπολη στον μνημειακό μακεδονικό τάφο με τον πλούσιο γλυπτό διάκοσμο».

Ο κ. Λεφαντζής παρουσίασε στοιχεία για τις οικοδομικές φάσεις του ταφικού μνημείου, στο πλαίσιο της ανακοίνωσης για το ανασκαφικό έργο από το 2014-2016. Εστίασε μεταξύ άλλων στις επεμβάσεις που υπήρξαν, κατά την αρχαιότητα, στην πρόσοψη του μνημείου, με το εξωτερικό κέλυφος του πρώτου χώρου του τάφου (με τις Σφίγγες και τη μνημειώδη σκάλα) και την είσοδο του μνημείου όπου υπήρχε πρόπυλο (δίστυλο εν παραστάσι). Μάλιστα, προχώρησε σε ταύτιση μαρμάρινων γλυπτών.

Ποιοι και γιατί διαφώνησαν

Η ανακοίνωση με θέμα «Λόφος Καστά Αμφίπολης - Ταφικό μνημείο / διαχρονικές έρευνες 1964-2016» είχε την υπογραφή του γεωλόγου και πρώην συνεργάτη της κυρίας Περιστέρη κ. Ευάγγελου Καμπούρογλου, του επίκουρου καθηγητή του τομέα Οικονομικής Γεωλογίας και Γεωχημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ιωάννη Μήτση και της γεωλόγου-σπηλαιολόγου κυρίας Ευδοκίας Καμπούρογλου. Στην ανακοίνωση δόθηκε έμφαση στις έρευνες που είχε κάνει στον λόφο Καστά ο αείμνηστος αρχαιολόγος Δημήτρης Λαζαρίδης. Υπήρξαν διαφωνίες με την ανασκαφική ομάδα, μεταξύ άλλων σχετικά με τη στρωματογραφία και τα δεδομένα των γεωφυσικών ερευνών, εμμένοντας στην άποψη ότι ο λόφος Καστά είναι φυσικός, σε αντίθεση με τους ανασκαφείς που μιλούν για γήλοφο που τυμβοποιήθηκε.

Πηγή: Το Βήμα

Σύμφωνα με την μυθολογία, ο Μίνωας ήταν το παιδί της πριγκίπισσας της Φοινίκης, Ευρώπης, που είχε απαχθεί από τον Δία με τη μορφή ενός ταύρου.

Ο Μίνωας είχε το ως βασιλιάς νομοθετεί από τον θεϊκό πατέρα του Δία, τον οποίο συμβουλευόταν κάθε εννέα χρόνια. Ο Μίνωας ήταν παντρεμένος με την Πασιφάη.

Όταν κάποτε ο λαός της Κρήτης αψήφησε το δικαίωμα του στο θρόνο, ο Μίνωας είχε απαντήσει ότι ήταν απόφαση των οι θεών να είναι αυτός ο Βασιλιάς.

Ως ένδειξη για αυτή την εύνοια των Θεών, ο Ποσειδώνας έστειλε ένα ταύρο για να θυσιάσει ο Μίνωας, αλλά ο ταύρος ήταν τόσο όμορφος που ο Μίνωας αποφάσισε να τον κρατήσει, θυσιάζοντας έναν από του δικούς του ταύρους.

Αυτό εξόργισε τον θεό της θάλασσας και έκανε την Πασιφάη να ερωτευτεί το θεϊκό ταύρο. Το αποτέλεσμα αυτού του παρά φύσει δεσμού έφερε στη ζωή ένα παιδί, το Μινώταυρο.

Τότε κατ εντολή του Μίνωα, ο διάσημος αρχιτέκτονας και εφευρέτης Δαίδαλος κατασκεύασε ένα λαβύρινθο στον οποίο ο Μίνωας έκλεισε μέσα τον Μινώταυρο.

Λίγα χρόνια αργότερα ο γιος του Μίνωα Ανδρόγεως είχε πάει στην Αθήνα για να αγωνιστεί στους εκεί αγώνες κέρδισε, αλλά ο βασιλιάς της Αθήνας για να τον ανταμείψει έστειλε έθεσε ως όρο στον νεαρό πρίγκιπα να σκοτώσει ένα ταύρο στο Μαραθώνα. Ο ταύρος όμως σκότωσε τον Ανδρόγεω και όταν το έμαθε ο Μίνωας κήρυξε πόλεμο κατά της Αθήνας. Ο Μινωικός στόλος κατέστρεψε την πόλη, και ο βασιλιάς της αναγκάστηκε να ζητήσει συνθηκολόγηση με όποιους όρους του ζητούσε ο Μίνωας.

Ο Μίνωας τότε ζήτησε από τον βασιλιά της Αθήνας επτά νέα κορίτσια και επτά νεαρά αγόρια να στέλνονται στην Κρήτη για να θυσιαστούν στο Μινώταυρο κάθε εννέα χρόνια. Αυτό συνεχίστηκε μέχρι που ο ήρωας Θησέας στάθηκε ως ένας από τους νέους που έπρεπε να θυσιαστούν. Όταν ο Θησέας ήρθε στην Κρήτη η κόρη του Μίνωα,η Αριάδνη τον ερωτεύτηκε και μαζί με τον Δαίδαλο τον βοήθησαν να νικήσει και να σκοτώσει τον Μινώταυρο.

Αυτή είναι η μυθολογία, αυτό που δημιούργησε η φαντασία των ανθρώπων. Πώς τώρα αυτή η μυθολογία μπορεί να αποκτήσει επιστημονική υπόσταση φάνηκε από μια περίεργη ανακάλυψη στα ερείπια της Κνωσού.

Το 1979, σε μια αρχαιολογική αποστολή στην Κνωσό, στην Κρήτη, ο καθηγητής αρχαιολογίας Peter Warren ανακάλυψε στο παλάτι της Κνωσού ένα σύμπλεγμα σπιτιών όπου μέσα σε αυτά βρέθηκαν μερικά σπιτικά αντικείμενα όπως και ένα μεγάλο βάζο που περιείχε κατάλοιπα από τροφές, καμένη γη και οστά ανθρώπου με σημάδια από κοψίματα.

Ερευνώντας περισσότερο στο διπλανό δωμάτιο, ο Peter Warren με την ομάδα του ανακάλυψαν 251 οστά από ζώα (πρόβατα, γουρούνια, σκύλους, κ.λ.π.) μαζί με 371 ανθρώπινα κόκαλα και θραύσματα από κόκαλα, όλα όμως ήταν κόκαλα παιδιών.

Όλα αυτά τα κόκαλα είχαν σημάδια από κοψίματα.

Ο Warren συμπέρανε πως επρόκειτο για κάποιο είδος κανιβαλισμού, μιας και τα σημάδια των οστών έμοιαζαν με εκείνα που παρουσιάζονται όταν κάποιος προσπαθεί να αφαιρέσει το κρέας από αυτά. Κάποιο μακάβριο είδος λατρείας, με τον θάνατο και το φάγωμα των παιδιών για θρησκευτικούς σκοπούς,έδινε υπόσταση στο μύθο του ανθρωποφάγου Μινώταυρου.

Αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τα ταυροκαθάψια όπου οι Μινωίτες συμμετείχαν σε ταυρομαχίες για θρησκευτικούς σκοπούς κατά τις οποίες ακροβάτες προσπαθούσαν να πηδήξουν πάνω από τους επιτιθέμενους ταύρους χωρίς να κτυπήσουν στα κέρατά τους και το σύμπλεγμα του παλατιού της Κνωσού με τα αλληλοσυνδεόμενα προαύλια και διαμερίσματα θα μπορούσε να είχε εμπνεύσει την δημιουργική φαντασία των Ελλήνων για τον μύθο του Μινώταυρου.

(Για το άρθρο χρησιμοποιήθηκαν πληροφορίες από το: Ancient Mysteries των Peter James and Nick Thorpe).

Θεωρείται ένα από τα πιο σημαντικά, αινιγματικά και όμορφα, λόγω τοποθεσίας, μνημεία της χώρας. Το ιερό των Αμυκλών, περίπου 5 χλμ. νοτιοδυτικά της Σπάρτης, δεσπόζει στον λόφο της Αγίας Κυριακής, κοντά στον ομώνυμο οικισμό, μέσα σε ένα τοπίο που κόβει την ανάσα.

Στα δυτικά ο επιβλητικός όγκος του Ταΰγετου και ολόγυρα η πανοραμική άποψη της πεδιάδας του, προτείνουν με εύγλωττο τρόπο κάποιους από τους λόγους που η τοποθεσία επιλέχθηκε ήδη από την πρωτοελλαδική εποχή (περίπου 2200 π. Χ.) για οικισμό και μετά τον 12ο αι. π. Χ. για την ίδρυση του πιο σημαντικού λακωνικού ιερού της αρχαιότητας. Σημασία που, όπως δείχνουν οι νεότερες έρευνες, διατήρησε και την ύστερη αρχαιότητα.

«Με τα νέα δεδομένα των ερευνών, αποκαλύπτεται ότι τον 4ο αι. μ.Χ. το ιερό όχι μόνο υπήρχε αλλά άκμαζε. Αποκαλύψαμε όλη τη δυτική πλευρά του, που ήταν άγνωστη ως σήμερα, καθώς όλοι θεωρούσαν ότι η πλευρά αυτή ήταν απλώς ένα ανοιχτό πέρασμα προς το ιερό. Εκεί εντοπίστηκε η συνέχεια του περιβόλου και εντός του οικοδομήματα» αναφέρει ο αρχαιολόγος Δρ. Σταύρος Βλίζος, επίκουρος καθηγητής στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο και συνυπεύθυνος, μαζί με τον καθηγητή Άγγελο Δεληβορριά, του ερευνητικού προγράμματος Αμυκλών που λαμβάνει χώρα στην περιοχή από το 2005.

Όμως τι είδους οικοδομήματα; «Οικοδομήματα όπως υπάρχουν σε όλα τα ιερά, κυρίως κατά τη ρωμαϊκή εποχή», απαντά ο καθηγητής, συμπληρώνοντας ότι «όλα αυτά αναδεικνύουν ακόμα περισσότερο τη μνημειακότητα του χώρου κατά τα ρωμαϊκά και υστερορωμαϊκά χρόνια, την οποία επιβεβαιώνουν και οι αρχαίες πηγές. Όπως για παράδειγμα ο Ημέριος, ο οποίος τον 4ο αι. μ.Χ. αναφέρει ότι θέλει να επισκεφτεί τη Σπάρτη, που είχε οικοδομηθεί με λαμπρά κτίρια, και να προσκυνήσει τον θεό στο Αμύκλαιο.

Τα οικοδομήματα αυτά της ύστερης αρχαιότητας, που ανακαλύφθηκαν τη διετία 2015-2016 και βέβαια πατάνε πάνω στην αρχαϊκή εποχή, αποδεικνύουν ότι, ως το τέλος της αρχαιότητας, η ζωή στην περιοχή ήταν σε ακμάζουσα μορφή, κάτι που προϋποθέτει και μια ευημερία γενικότερα της Σπάρτης και της Λακωνίας» τονίζει ο κ. Βλίζος.

Με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Σε υψόμετρο 1.200 μέτρων (ίσως στην υψηλότερη στην Ελλάδα αρχαιολογική ανασκαφή) στην Πίνδο, οι αρχαιολόγοι βρέθηκαν «αντιμέτωποι» με τα ερείπια μιας άγνωστης πόλης του 4ου π.Χ. Αιώνα.

Ύστερα από 17 και πλέον χρόνια ανασκαφών μιας μικρής ομάδας αρχαιολόγων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (ΑΠΘ) με ιδιαίτερα περιορισμένα τα κονδύλια, που δεν αφορούσαν σε μια «ηχηρή» και εντυπωσιακή αποκάλυψη, οι επιστήμονες κατόρθωσαν να αποφέρουν σημαντικά αποτελέσματα και ευρήματα- όχι όμως και την ταύτισή της με συγκεκριμένη αρχαία πόλη…

Τα σπαράγματα επιγραφών με τα γράμματα «ΙΕΡ…», «ΙΕΡΟ…» που εντοπίστηκαν στο Καστρί –οχυρωμένη ακρόπολη μιας αρχαίας πόλης της χώρας των Τυμφαίων, τμήματος του βασιλείου της Μακεδονίας, του 4ου π.Χ. αιώνα κάνουν τους αρχαιολόγους να εικάζουν πως πρόκειται για μια ιδιαίτερα σημαντική θέση των αρχαίων Μακεδόνων με ναούς και λατρευτικούς χώρους, το ακριβές όνομα όμως των οποίων παραμένουν άγνωστοι…

«Αν και τα ευρήματα είναι πολλά και σημαντικά, εξακολουθούν πεισματικά να μένουν κρυμμένα το όνομα του θεού που λατρεύεται στον ναό και το όνομα της πόλης. Ωστόσο, όλα τα στοιχεία, η γεωγραφική θέση, τα ευρήματα ακόμη και τα χρόνια της ακμής της ακρόπολης στο τέλος του 4ου αι. π. Χ., προδίδουν τη σημασία της μέσα στο ιστορικό πλαίσιο του βασιλείου της αρχαίας Μακεδονίας» τονίζει -μεταξύ άλλων- στην εισήγησή της η επικεφαλής της ανασκαφικής ομάδας – ομότιμη πλέον καθηγήτρια του ΑΠΘ Στέλλα Δρούγου.

«Ο αρχαιολογικός χώρος στο Καστρί (υψ. 1200 μ.) του Δήμου Γρεβενών, στις ανατολικές πλαγιές της Πίνδου, ανάμεσα στα χωριά Πολυνέρι και Αλατόπετρα αποτελεί από δεκαπενταετίας (1998 – 2015) και πλέον το αντικείμενο της ανασκαφικής έρευνας μιας μικρής ομάδας αρχαιολόγων του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου.

Στους χρόνους αυτούς η ανασκαφή με μικρές χρονικές περιόδους και ακόμη μικρότερες οικονομικές δυνάμεις, που προήλθαν κυρίως από την Τοπική Αυτοδιοίκηση Γρεβενών και το πρώην Υπουργείο Μακεδονίας-Θράκης, με τη συμπαράσταση του υπουργείου Πολιτισμού και κάτω από την ομπρέλα του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου, κατόρθωσε να αποφέρει σημαντικά αποτελέσματα και ευρήματα. Γρήγορα αποδείχτηκε ότι στο Καστρί υπήρξε η οχυρωμένη ακρόπολη μιας αρχαίας πόλης της χώρας των Τυμφαίων, τμήματος του βασιλείου της Μακεδονίας.

Στον ευρύ χώρο του τείχους της ακρόπολης, στη δυτική πλευρά της, αναγνωρίστηκαν τα λείψανα και τα θεμέλια ενός αξιόλογου κτηριακού συγκροτήματος που χρονολογείται στα τελευταία χρόνια του 4ου αι. π. Χ.: Στο μεγάλο πλάτωμα του υψώματος ο πετρόχτιστος ναός, η δωρική στοά και ένα μεγάλο ακόμη κτήριο συγκεντρώνονται γύρω από μία τετράπλευρη “πλατεία” και σε άμεση επαφή με την μεγάλη δυτική πύλη του οχυρωματικού περιβόλου που προστάτευε την ακρόπολη.

Τα αρχαιολογικά ευρήματα

Τα αρχαιολογικά ευρήματα έδειξαν ότι η ακρόπολη “ζει” έως τα χρόνια της επικράτησης των Ρωμαίων στα βασίλειο της Μακεδονίας, περίπου έως το 150 π. Χ. οπότε και καταστρέφεται. Διαγράφονται πλέον καθαρά τα σχήματα των οικοδομημάτων, τα κινητά ευρήματα αποδεικνύουν την σημασία της θέσης και το σύνολο των αρχαίων καταλοίπων υπόσχονται πολλά περισσότερα για το μέλλον” τονίζεται στην εισήγηση που θα δοθεί αύριο (Τετάρτη) στις 11.30 στο ΚΕ.Δ.Ε.Α. του ΑΠΘ με αφορμή την ολοκλήρωση του χρόνου χρηματοδότησης μέσω ΕΣΠΑ (η παράταση του προγράμματος των ΕΣΠΑ 2009-2015).

Η πανεπιστημιακή ανασκαφή στη θέση Καστρί, στο Πολυνέρι των Γρεβενών, χρηματοδοτήθηκε αρχικά (την πρώτη δεκαετία της ανασκαφής από το 1998-2009) από τη Νομαρχία Γρεβενών και το υπουργείο Μακεδονίας – Θράκης, ακολούθησε διακοπή της την πενταετία 2009-2014 και τέλος η ένταξή της στα προγράμματα ΕΣΠΑ.

Σε αλλεπάλληλες αναφορές τους (με αφορμή τα νέα στοιχεία που έφερνε κατά καιρούς στο φως η αρχαιολογική σκαπάνη) καθώς και σε εισηγήσεις τους στα επιστημονικά συνέδρια για το αρχαιολογικό έργο στη Βόρεια Ελλάδα, οι ανασκαφείς με επικεφαλής την κ. Δρούγου επεσήμαναν κυρίως -πέραν των ευρημάτων- την ανάγκη δημιουργίας συνείδησης προστασίας των μνημείων για τους ντόπιους, κατοίκους και φορείς, αλλά και εκείνη της οργάνωσης σοβαρής και συστηματικής φύλαξης των μνημείων.

Οι αρχικές εικασίες των αρχαιολόγων

Η συστηματική ανασκαφική έρευνα στο Καστρί έφερε στο φως μεγάλα τμήματα της οχυρωμένης ακρόπολης της αρχαίας πόλης, η οποία, όπως αποδεικνύουν τα ευρήματα, έχει θρησκευτικό χαρακτήρα. Παρά την εκτεταμένη καταστροφή που σημειώνεται στα λείψανα της ακρόπολης, τα νομίσματα, η χαρακτηριστική εισαγμένη και εγχώρια κεραμική, τα ποικίλα μετάλλινα αντικείμενα, φανερώνουν μια οργανωμένη οικονομία και κατά συνέπεια οργανωμένη ζωή της πόλης.

Οι ανασκαφικές ενδείξεις και τα ευρήματα, τα αρχιτεκτονικά μέλη και τα νομίσματα χρονολογούν την αποκαλυφθείσα εγκατάσταση στο τέλος του 4ου/αρχές 3ου αι. π.Χ., ενώ η καταστροφή της ακρόπολης που πρέπει να υπήρξε βίαιη, τοποθετείται στα μέσα του 2ου αι. π.Χ. Το πλήθος των χάλκινων βελών και τα εκτεταμένα ίχνη φωτιάς δηλώνουν ως αίτιο την πολεμική σύρραξη.

Οι αρχικές εικασίες των αρχαιολόγων περί της ταύτισης της πόλης με το αρχαίο «Αιγίνιον» δεν έγινε δυνατό –προς το παρόν τουλάχιστον και με βάση τα μέχρι σήμερα μελετηθέντα ευρήματα- να διαπιστωθούν.

«Όλα αυτά τα δεδομένα ακριβώς διαγράφουν τον επόμενο στόχο της ανασκαφής αυτής στις ανατολικές πλαγιές της Πίνδου με τη βεβαιότητα ότι στο μέλλον μπορεί να διαμορφωθεί εκεί ένας πολύ ενδιαφέρων και ξεχωριστός αρχαιολογικός χώρος» καταλήγει η κ. Δρούγου.

Στην αυριανή παρουσίαση του αρχαιολογικού έργου στο Καστρί του Δήμου Γρεβενών, στο Κέντρο Διάδοσης Ερευνητικών Αποτελεσμάτων (ΚΕ.Δ.Ε.Α) του ΑΠΘ με ομιλίες τους – πλην της ανασκαφέως κ. Δρούγου- μετέχουν και ο ομότιμος καθηγητής Νεότερης Τέχνης του ΑΠΘ Μ. Παπανικολάου («Το Καστρί στους Αγ. Θεοδώρους») και ο επίκουρος καθηγητής Αρχαίας Ιστορίας Α.Π.Θ Ι. Ξυδόπουλος («Η χώρα των Τυμφαίων»).

(Με πληροφορίες από ΑΠΕ – ΜΠΕ, huffingtonpost.gr)

Κατά την πρόσφατη πολύ ενδιαφέρουσα παρουσίαση της ανασκαφής στον Τύμβο Καστάστο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, ο κ.Λεφαντζής παρουσίασε το πρόπυλο το οποίο υπήρχε μπροστά από το ταφικό μνημείο.

Σύμφωνα με την πολύ σημαντική ανταπόκριση της κας Αριάδνης Παπαφωτίου που παρευρέθη στην παρουσίαση, νομίζω ότι αξίζουν προσοχής τα παρακάτω σημεία από την ομιλία του κ. Λεφαντζή

1) Υπήρχε πρόπυλο που εδραζόταν πάνω στον περίβολο και μέσω των σκαλοπατιών που βρέθηκαν πίσω του, οδηγούσε στην είσοδο με τις Σφίγγες.

2) Στο πρόπυλο, η προσέγγιση γινόταν τελετουργικά, με ξύλινες σκάλες που ετηρίζοντο στον περίβολο.

3)  Στο αέτωμα του πρόπυλου υπήρχε παράσταση του Δία, της Περσεφόνης και του Διόνυσου Ζαγρέα ως βρέφος (τα τμήματα φυλάσσονται στο Λούβρο και στο μουσείο Καβάλας, με προέλευση Αμφίπολη), ενώ στη ζωφόρο του η Άρτεμις στέφεται από Νίκη, με αφηρωισμένο νεκρό στο πλάι (τα κομμάτια υπάρχουν στο μουσείο της Κωνσταντινούπολης, στη γλυπτοθήκη της Κοπεγχάγης και στο μουσείο της Καβάλας).

Ενώ στην ανταπόκριση του κ.Ροδάκογλου  (http://www.thousandnews.gr/el/newsroom/item/232192-peristeri-moyxliasan-oi-karyatides-tis-amfipolis-foto) υπάρχει η σημαντική πληροφορία ότι : «Λίγο πιο κάτω την ανάγλυφη ζώνη διακοσμούν οι Διόσκουροι».

Σε σχετική ερώτηση στην ομάδα ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΤΥΜΒΟΥ ΚΑΣΤΑ-Η ΕΡΕΥΝΑ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ ο κ.Λεφαντζής ερωτηθείς ανέφερε ότι το πρόπυλο  έγινε κατά την πρώτη φάση κατασκευής, δηλαδή κατά την κατασκευή που αφορά τους δύο νεκρούς άνδρες. Σημειωτέον ότι στον ταφικό θάλαμο έχουν βρεθεί δύο θέσεις, μια για νεκρική κλίνη και μια για τεφροδόχο.

Αν λοιπόν το πρόπυλο εντάσσεται στην πρώτη φάση κατασκευής, μπορούμε να συνάγουμε ότι οι παραστάσεις του προπύλου έχουν σχέση με τους δύο νεκρούς για τους οποίους είχε κατασκευασθεί αρχικά ο τάφος. Η παρουσία δε του Διονύσου Ζαγρέα ενισχύει  την θειότητα του ενός (ή και των δύο) νεκρών.

Εις επίρρωσιν αυτού, είναι και η ύπαρξη των Διοσκούρων, οι οποίοι κατά την μυθολογία ήταν δίδυμοι υιοί του Διός, ο Κάστωρ και ο Πολυδεύκης, που όμως ο ένας  (Πολυδεύκης) έγινε αθάνατος από τον ίδιο τον Δία, όταν δε ο σκοτώθηκε ο Κάστωρ, ο Πολυδεύκης παρακάλεσε τον Δία να μοιραστεί την  αθανασία με τον αδελφό του, πράγμα που έγινε.

Η πολύ στένη σχέση του Αχιλλέα και του Πατρόκλου παρομοιάζετο συχνά  με τους διδύμους Κάστωρα και Πολυδεύκη. Όπως δε είναι γνωστό ο Αλέξανδρος θεωρούσε ότι η σχέση του με τον Ηφαιστίωνα  ήταν παρόμοια με την σχέση του Αχιλλέα και του Πατρόκλου.

Η ύπαρξη των Διοσκούρων συνεπώς στο πρόπυλο του ταφικού μνημείου παραπέμπει άμεσα στους δύο νεκρούς  και τους προσδίδει ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαμε να ερμηνεύσουμε  ως εξής :

Από τους δύο Διόσκουρους ο ένας (Πολυδεύκης)  έγινε αθάνατος από τον Δία (~ ο Αλέξανδρος  αναγορεύτηκε παις Διός στο μαντείο του Άμμωνα) και όταν πέθανε ο  Κάστωρ (Ηφαιστίων ) ο Πολυδεύκης (Αλέξανδρος) ζήτησε από τον Δία να μοιραστεί την αθανασία μαζί του (~ ο Αλέξανδρος ερώτησε το μαντείο του Άμμωνα αν μπορούσε ο Ηφαιστείων να λατρεύεται ως θεός).

Έτσι η παράσταση των διδύμων Διοσκούρων στο πρότυλο παραπέμπει άμεσα στον Αλέξανδρο και στον Ηφαιστίωνα, οι οποίοι άλλωστε εθεωρούντο ο ένας ίδιος με τον άλλο. Χαρακτηριστικό είναι το σημείο όπου η γυναίκα του Δαρείου προσεκύνησε τον Ηφαιστίωνα θεωρώντας ότι ήταν ο Αλέξανδρος, αλλά όταν  αντελήφθη το λάθος της ζήτησε συγγνωμη από τον Αλέξανδρο, ο οποίος όμως της απάντησε «και αυτός Αλέξανδρος είναι».

Ακόμα και η σειρά αθανασίας των δύο ανδρών αντιστοιχεί με την σειρά των δύο Διοσκούρων στον μύθο. Πρώτα γίνεται αθάνατος ο ένας (Αλέξανδρος) και μετά πεθαίνει ως θνητός  ο άλλος (Ηφαιστίων) τον οποίο ο πρώτος επιθυμεί να είναι μαζί του μαζί με τους αθανάτους, όπως σίγουρα το επιθυμούσε ο Αλέξανδρος για τον Ηαφιαστίωνα.

Σε αυτό το ιστολόγιο έχουν παρατεθεί πολλαπλά σημεία που δείχνουν  την παρουσία του Αλεξάνδρου στο μνημείο, μετά  δε την ανακοίνωση για την σχέση του μνημείου με τον Ηφαιστίωνα και την παρουσία δύο νεκρών, ενισχύεται η  υπόθεση ότι το μνημείο ήταν κοινός τάφος του Αλεξάνδρου και του Ηφαστίωνα. (ενδεικτικά : Ο ΤΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΠΟΛΗΣ-ΚΟΙΝΟ ΤΑΦΙΚΟ ΜΝΗΜΕΙΟ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ ΚΑΙ ΗΦΑΙΣΤΙΩΝΑ).

Αν λοιπόν ο παραπάνω συλλογισμός είναι σωστός, τότε αναμένεται με πολύ ενδιαφέρον η συνέχεια της ανασκαφικής έρευνας που, που από ό, τι φαίνεται  ίσως οδηγήσει σε πολύ σημαντικές ανακαλύψεις.

Επίμετρον :

Μια πρόσθετη αναφορά του κ.Λεφαντζή  που καταγράφει το «ΒΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» (http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26513&subid=2&pubid=114550393)) και που αναφέρεται και στην αταπόκριση της κας Παπαφωτίου), είναι ότι οι τοίχοι που βρίσκονται κάτω από τις σφίγγες  είναι ψευδοτοίχοι που καλύπτουν τους πεσσούς που στηρίζουν τις σφίγγες.

Αυτό σημαίνει ότι αν η κάλυψη των πεσσών με ψευδοτοίχους δεν έχει γίνει για καθαρά στατικούς ή κατασκευαστικούς λόγους που συνδέονται με την αλλαγή χρήσης του μνημείου (πιθανότητα που αναφέρει  ο κ.Λεφαντζής), τότε υπάρχει η πιθανότητα να αποτελούν κρύπτες στις οποίες ίσως κρύβονται   πράγματα που αρχαιολογικά να έχουν μεγάλη αξία. Άλλωστε, όπως αναφέρεται στο άρθρο, έχει σαρωθεί γεωφυσικά από τον κ.Τσόκα και αναμένονται τα αποτελέσματα.
Αυτό το γεγονός μας θυμίζει την  παράδοση των Αιγυπτίων να κρύβουν μέσα στους στήλους  των ναών τους ιερά κείμενα, οπότε αν ακολουθήθηκε η ίδια πρακτική και εδώ, αναμένονται ευχάριστες εκπλήξεις.

Σε κάθε περίπτωση πάντως οι νέες ανακοινώσεις, αν και φειδωλές, δίνουν μια πολύ ενδιαφέρουσα προοπτική στην συνέχεια μελέτης των ευρημάτων και  εντείνουν την ανάγκη να συνεχιστεί η ανασκαφή, ώστε ο Τύμβος Καστά να αποκαλύψει τελικά τα μυστικά του.

Διευκρινίσεις για το δημοσίευμα της βρετανικής εφημερίδας Independent που αφορά τα Γλυπτά του Παρθενώνα έδωσε το υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.

Η βρετανική εφημερίδα αναφέρει ότι η Ελλάδα προσφέρει με τη μορφή δανεισμού, αρχαιολογικά αριστουργήματα σε αντάλλαγμα για τα Μάρμαρα του Παρθενώνα.

Στο θέμα αναφέρεται ότι τα Μουσεία της Ελλάδας φιλοξενούν εκπληκτικά αριστουργήματα, όπως το χρυσό προσωπείο του Αγαμέμνονα ή το άγαλμα του Δία/Ποσειδώνα και η άφιξή τους στη Βρετανία θα προκαλούσε το ίδιο ενδιαφέρον που είχε προκαλέσει η πρώτη άφιξη του Πήλινου Στρατού από την Κίνα, στη δεκαετία του 1980.

Σε ανακοίνωσή του, το υπουργείο κάνει λόγο για «ανακρίβειες» στο δημοσίευμα, τονίζοντας ότι η ελληνική πλευρά εξετάζει το ενδεχόμενο συνεργασίας με το Βρετανικό Μουσείο η οποία σήμερα δεν συντελείται.
«Έως τώρα, δεν έχει γίνει από τη σημερινή πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟΑ καμία σχετική επίσημη ή ανεπίσημη πρόταση για τη συγκεκριμένη διαδικασία» σημειώνει η ανακοίνωση, προσθέτοντας:

«Γίνεται όμως μία συστηματική προσπάθεια για την επανεκκίνηση του διάλογου για την επανένωση των γλυπτών, με νέα στρατηγική, η οποία δεν στηρίζεται στην δικαστική διεκδίκηση».

Ο καθηγητής Λουί Γκοντάρ, πρόεδρος του Παγκόσμιου Συνδέσμου για την Επανένωση των Γλυπτών του Παρθενώνα IARPS (International Association for the Reunification of the Parthenon Marbles), είπε -σύμφωνα με το υπουργείο- για το δημοσίευμα:

«Ως πρόεδρος του IARPS δεν μίλησα με κανέναν δημοσιογράφο και δεν γνώριζα τίποτα για το σχετικό άρθρο. Επιπλέον η αναφορά σε συγκεκριμένα έργα είναι προϊόν καθαρής επινόησης από την πλευρά του δημοσιογράφου που υπογράφει το άρθρο ή κάποιου άλλου που μίλησε εξ ονόματός μου χωρίς να έχει καμία σχετική άδεια. Άρθρα τέτοιου τύπου μπορούν να υπονομεύσουν σοβαρά την υπόθεση για την οποία αγωνιζόμαστε. Πιστεύω ότι σήμερα, περισσότερο από ποτέ, μια σοβαρή συζήτηση μεταξύ του Βρετανικού κράτους, του Βρετανικού Μουσείου και του Ελληνικού κράτους μπορεί να έχει ουσιαστικά αποτελέσματα προς την κατεύθυνση της επιστροφής των Γλυπτών του Παρθενώνα».

Επιστήμονες ανακάλυψαν στο σπήλαιο Αροέϊρα της κεντρικής Πορτογαλίας ένα προανθρώπινο κρανίο, το οποίο εκτιμάται ότι είναι ηλικίας 400.000 ετώνκαι έχει αρκετά ανατομικά χαρακτηριστικά των Νεάντερταλ.

Η χρονολόγηση του κρανίου από τη Μέση Πλειστόκαινο εποχή συμπίπτει με την εμφάνιση των προγόνων των Νεάντερταλ στο αρχείο των απολιθωμάτων, καθώς και με την ανάδυση των λίθινων εργαλείων της λεγόμενης Αχελαίας περιόδου. Στο ίδιο σπήλαιο, μαζί με το κρανίο, βρέθηκαν λίθινοι χειροπελέκεις και απομεινάρια ζώων.

Η εξελικτική ιστορία των προγόνων των σύγχρονων ανθρώπων στην Ευρώπη παραμένει θέμα επιστημονικής διαμάχης, κυρίως λόγω της εύρεσης πολύ λίγων τόσο παλαιών απολιθωμάτων, αλλά και των αβεβαιοτήτων σχετικά με την ακριβή ηλικία τους. Πριν περίπου μισό εκατομμύριο χρόνια, αρκετά μέλη του γένους Homo είχαν εξαπλωθεί στην Ευρώπη και στην Ασία, μερικά από τα οποία τελικά εξελίχθηκαν στα «ξαδέρφια» μας, τους Νεάντερταλ. Ποιοι ακριβώς όμως ήταν οι πρόγονοι των Νεάντερταλ, παραμένει ζήτημα προς συζήτηση (και διαφωνία).

Οι ερευνητές από διάφορες χώρες, με επικεφαλής τον Πορτογάλο αρχαιολόγο Ζοάο Ζιλχάο του Πανεπιστημίου της Λισαβόνας, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό της Εθνικής Ακαδημίας Επιστημών των ΗΠΑ (PNAS), χρονολόγησαν με τη μέθοδο του ουρανίου το γεωλογικό στρώμα όπου βρέθηκε το κρανίο και κατέληξαν σε μια ηλικία 400.000 ετών κατά προσέγγιση.

Πρόκειται για το αρχαιότερο κρανίο που έχει βρεθεί στην Πορτογαλία και ένα από τα αρχαιότερα στη Δυτική Ευρώπη, το οποίο ρίχνει φως στην εξέλιξη των Νεάντερταλ στην Ιβηρική χερσόνησο. Το κρανίο θα αποτελέσει το κεντρικό έκθεμα σε μια έκθεση για την ανθρώπινη εξέλιξη, που θα οργανωθεί τον Οκτώβριο στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο της Λισαβόνας.

Πηγή: LiFO

Πρόσφατο άρθρο του ειδησεογραφικού πρακτορείου Associated Press, με αφορμή τις ανακαλύψεις της ανασκαφής του τάφου της Αμφίπολης, αναφέρεται στον πολιτισμό των αρχαίων Μακεδόνων, κάνοντας ιδιαίτερη μνεία στο γεγονός ότι οι Μακεδόνες αναρριχήθηκαν στο ψηλότερο βάθρο της παγκόσμιας ιστορίας μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα.

Όπως χαρακτηριστικά αναφέρει το δημοσίευμα, οι αρχαίοι Μακεδόνεςυπήρξαν οι απόλυτοι “πολιτικοί αναρριχητές” της αρχαιότητας, καθώς μέσα σε μια γενιά αναδύθηκαν από το περιθώριο της αρχαίας ιστορίας, και από τις βόρειες εσχατιές της Ελληνικής χερσονήσου κατάφεραν να εξουσιάσουν το μεγαλύτερο μέρος του τότε γνωστού κόσμου.

Κατά την αναρρίχηση τους στην παγκόσμια εξουσία, οι Μακεδόνες, ιδίως μετά το λουτρό αίματος που ακολούθησε τον θάνατο του Μεγάλου Αλεξάνδρου, έθεσαν το όριο και το πλαίσιο εντός του οποίου θα εκδηλώνονταν ιστορικά οι εξουσιαστικές φιλοδοξίες και η ίντριγκα του πολιτικού παρασκηνίου, με μια υπερβολή που μόνο η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία θα ξεπερνούσε.

Όπως τονίζει το δημοσίευμα, οι πρόσφατες ανακαλύψεις στο ταφικό συγκρότημα της Αμφίπολης έχουν αναζωπυρώσει το διεθνές ενδιαφέρον για τους Μακεδόνες και οι εικασίες σχετικά με τη ταυτότητα του νεκρού του τάφου δίνουν και παίρνουν ανάμεσα σε ιστορικούς και αρχαιολόγους.

Ανάμεσα σε άλλες υποθέσεις έχουν αναφερθεί τα ονόματα της Ολυμπίας, μητέρας του Μεγάλου Αλεξάνδρου, της γυναίκας του Ρωξάνης, και του Νεάρχου, Μακεδόνα στρατηγού γηγενή της Αμφίπολης και στενού συνεργάτη του Αλέξανδρου. Το άρθρο αναφέρεται επίσης στις ανακαλύψεις του τάφου του πατέρα του Αλεξάνδρου, Φιλίππου στην Βεργίνα και στο ανάκτορο του.

Το άρθρο καταλήγει ότι τα στρατιωτικά και πολιτικά επιτεύγματα του νεαρού Αλέξανδρου δεν οφείλονται μόνο στην πρωτοποριακή για την εποχή στρατιωτική διάταξη της Μακεδονικής Φάλαγγας, ούτε στο μεγάλο ταλέντο του Μακεδόνα στρατηλάτη να διαλέγει αυτός τα πεδία των μαχών, αλλά στο χάρισμα του Αλέξανδρου να διατηρεί την συνοχή των κατακτήσεων του μέσω μια χαρισματικής και ανεχτικής προσέγγισης των λαών, που τον υποδέχονταν σαν απελευθερωτή από τον βαρύ Περσικό ζυγό.

Πολλοί υποστηρίζουν ότι όσοι περνούν το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους στη θάλασσα γίνονται προληπτικοί ή ότι η ίδια η θάλασσα κάνει όσους ανθρώπους βρίσκονται δίπλα της παράλογους. Τις ημέρες που δεν υπήρχαν μέσα πλοήγησης, πυξίδα ή δελτία θυελλωδών ανέμων η θάλασσα ήταν κάτι το απρόβλεπτο και το επικίνδυνο ακόμα και σήμερα με όλη τη διαθέσιμη τεχνολογία των σόναρ και των δορυφόρων.

Ξεχωριστή θέση στις ζωές των ναυτικών στην αρχαιότητα, αλλά και σήμερα είναι η παρουσία δελφινιών στις θάλασσες που πολύ συχνά τα θεωρούσαν θεόσταλτα με σκοπό με μεταφέρουν ένα μήνυμα σε όσους ταξίδευαν. Είναι εκείνοι οι ναυτικοί οι οποίοι μας έδωσαν και τους πρώτους μύθους που αφορούν το δελφίνι.

Οι αρχαίοι Έλληνεςείναι ένας από τους πρώτους θαλασσοπόρους λαούς αδιαμφισβήτητα. Δεν είναι τυχαίο ότι ήδη από τη Μινωϊκή εποχή το δελφίνι κυριαρχεί στην εικονογραφία και αργότερα σαν θέμα στην κλασσική μυθολογία. Όσοι έχουν επισκεφτεί το παλάτι στην Κνωσό της Κρήτης ίσως να θυμούνται την καταπληκτική τοιχογραφία από λεγόμενο δωμάτιο της βασίλισσας που απεικονίζει σκηνή βυθού στην οποία κυριαρχούν τα δελφίνια. Εκτός από την τέχνη σαν κύρια πηγή πληροφοριών για το δελφίνι στην αρχαιότητα αντλούμε από τους Έλληνες ποιητές και την Ελληνική μυθολογία.

Μία από τις πρωιμότερες ιστορίες σχετικά με το δελφίνι τη διαβάζουμε στον «Ύμνο του Απόλλωνα» στον Όμηρο όπου και περιγράφεται ο τρόπος που ο θεός ίδρυσε το ναό του στους Δελφούς μετά το ταξίδι του σε όλη την Ελλάδα, προς αναζήτηση του πιο κατάλληλου μέρους για να χτίσει το ναό του. Τελικά, επέλεξε μία μοναχική σπηλιά στους πρόποδες του Παρνασσού που φυλούσε ένας δράκοντας, ο Πύθων τον οποίο και σκότωσε με ένα βέλος από το ασημένιο του τόξο. Μετά από το περιστατικό αυτό, ο Απόλλωνας ξεκίνησε για να καταλάβει ένα Κρητικό εμπορικό πλοίο αφού πρώτα είχε μεταμορφωθεί ο ίδιος σε δελφίνι.

Παρουσιάζοντας τον εαυτό του μπροστά από το πλοίο με τη μορφή δελφινιού έκανε το πλήρωμα του πλοίου να τρομοκρατηθεί και να κρυφτεί στα αμπάρια του. Στο διάστημα αυτό, ο Απόλλωνας άλλαξε τους ανέμους έτσι ώστε το πλοίο να αλλάξει πορεία και να δέσει κοντά στους Δελφούς. Τότε, σύμφωνα με τον Ομητικό ύμνο, ο Απόλλωνας χάρισε τη ζωή στο πλήρωμα και τους πρόσταξε από εδώ και στο εξής να ζουν στο νέο του ναό και να τον υπηρετούν σαν ιερείς του, λέγοντας: «Και ενώ για πρώτη φορά, στον ομιχλώδη θάλασσα, ξεπήδησα πάνω στο πλοίο γρήγορα με τη μορφή ενός δελφινιού, από εδώ και στο εξής να προσεύχεστε σε μένα σαν Δέλφιο Απόλλωνα.»

Όπως όλοι οι μύθοι και αυτή η ιστορία έχει κωδικοποιημένα μηνύματα.Ίσως να πρόκειται για την αντικατάσταση ενός πολιτισμού, μίας λατρείας κτλ. από μία άλλη, δηλ. το πέρασμα από τη φοβερή και χθόνια θεότητα του Πύθωνα ή του Δέλφειου στο θεό του φωτός Απόλλωνα. Η εναλλαγή μίας μυστηριώδους, περίπλοκης θηλυκής θεότητας με το καθαρό, φωτεινό και κυρίως αρσενικό πνεύμα του ήλιου. Ωραία όλα αυτά, αλλά γιατί ο Απόλλωνας να μεταμορφωθεί σε δελφίνι;

Μία εξήγηση ενδεχομένως να συνδέεται με ξεχασμένες μνήμες. Την εποχή που καταγράφθηκε αυτή η ιστορία η περιοχή των Δελφών και ιδιαίτερα το μαντείο είχε ήδη γίνει μία αρκετά προσοδοφόρα επιχείρηση. Η λεγόμενη μάντις Πυθία ήταν ένα αξιοσέβαστο πρόσωπο και αρκετός κόσμος εντός και εκτός Ελληνικού χώρου το επισκεπτόταν για να το συμβουλευτεί. Όσοι έφθαναν στις πύλες του μαντείου μετέφεραν μαζί τους αρκετά πλούσια δώρα και χρήματα.

Ίσως το όνομα Δελφίς που ανήκε στην προηγούμενη από τον Απόλλωνα θεότητα στην περιοχή να είχε όχι και τόσο αναμνήσεις. Η λέξη «δελφίς» υπάρχει για να περιγράψει τόσο το ζώο της θάλασσας, όσο και τη μήτρα (δελφύς). Έτσι λοιπόν αν κάθε αναφορά στην προηγούμενη θεότητα του τόπου και κατ'επέκταση της αντίστοιχης λατρείας φαινόταν στο μυαλό των σύγχρονων τότε Ελλήνων σαν κάτι το απόκοσμοίσως και ξεχασμένοτι άλλο καλύτερο από το να παρουσιαστεί ένα δελφίνι στην ιστορία με τον Απόλλωνα που θα δικαιολογούσε με τον καλύτερο τρόπο την ονοματοδοσία, τόσο του τόπου όσο και του επιθέτου.

Παρόλο αυτά, ανάλογες επεξηγήσεις που αφορούν αυτό το κομμάτι της πρώιμης Ελληνικής ιστορίας πρέπει να είναι αρκετά προσεκτικές χωρίς να αποκλείουν την ύπαρξη και άλλων επεξηγήσεων. Η παρουσία των δελφινιών σε εκτεταμένη χρήση στην μινωϊκή τέχνη, αλλά και γενικότερα στο χώρο του Αιγαίου μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το ζώο αυτό της θάλασσα ήδη είχε μία εξέχουσα θέση σε μία ενδεχομένως προφορική παράδοση, που όμως οι μεταγενέστερες γενεές δεν γνώρισαν ποτέ, παρά μόνο μέσω της εικονογραφίας.

Το δελφίνι συνέχισε να παρουσιάζεται σαν εικονογραφικό στοιχείο τόσο στην τέχνη όσο και στην γλυπτική της Ελλάδας και της Εγγύς Ανατολής, αλλά και αργότερα στην αυτοκρατορία της Ρώμης. Ακόμα και στην πόλη της Πέτρα στην Ιορδανία μέσα στην έρημο υπάρχει σε γλυπτό η αναπαράσταση ενός δελφινιού.

Έτσι χωρίς μία λεπτομερή και γραπτή παράδοση είναι αρκετά δύσκολο να κατανοήσουμε τη σημασία του δελφινιού από τους Έλληνες. Ο γλυπτός διάκοσμος, τα ψηφιδωτά και οι άλλες απεικονίσεις του δελφινιού δείχνουν μεν τη σημασία που είχε το ζώο για τους Έλληνες αλλά δεν δίνει περισσότερα στοιχεία σχετικά με το ποιος ήταν ο λόγος. Ωστόσο υπάρχουν ορισμένα στοιχεία.

Σε πολλά γλυπτά από την Ανατολή, το δελφίνι συνδέεται με τη μητέρα θεά Αταγάρτη, τη θεά της βλάστησης, εκείνη που δίνει τη ζωή και δέχεται τους νεκρούς που θα αναγεννηθούν (εικονογραφικά θυμίζει αρκετά αυτό που ονομάζουμε σήμερα γοργόνα). Σε υστερότερους μύθους, ιδιαίτερα στη Ρωμαϊκή λογοτεχνία και πάλι σε παραδείγματα από την τέχνη το δελφίνι είναι αυτό που κουβαλάει της ψυχές στα Νησιά των Μακάρων.

Στην περιοχή γύρω από τη Νεκρά Θάλασσα βρίσκουμε το δελφίνι εικονογραφικά να απεικονίζεται στα χέρια των νεκρών, πιθανόν για να δηλώσει το ασφαλές πέρασμα στον άλλο κόσμο. Αν συγκεντρώσουμε αυτές τις αναφορές παρατηρούμε ότι υπάρχει ένας βαθύτερος σύνδεσμος μεταξύ των σταδίων της ζωής, του θανάτου και της αναγέννησης και της ικανότητας που έχει το δελφίνι να μετακινείται ενδιάμεσα από τον κόσμο των ανθρώπων που αναπνέουν αέρα με τα πνευμόνια τους στον κόσμο κάτω από τα κύμματα της θάλασσας, ο οποίος για τους αρχαίους Έλληνες μπορούσε εύκολα να είναι συνώνυμο του κόσμου των νεκρών.

Οποιοσδήποτε και αν είναι ο συμβολισμός είναι ξεκάθαρο ότι το δελφίνι είναι στενά συνδεδεμένο με τα βασικά στάδια της ανθρώπινης ύπαρξης.

Εφόσον, λοιπόν το δελφίνι συνδέεται με κάποιο τρόπο με τη διαβατήρια οδό μεταξύ αυτού του κόσμου και του επόμενου δεν αποτελεί μεγάλη έκπληξη ότι και ο θεός Διόνυσος έχει σχέση με αυτό, αφού και αυτός πεθαίνει και αναγεννάται σαν θεότητα της βλάστησης και επίσης και ο ίδιος λατρευόταν στους Δελφούς.

Αν και πολλοί Έλληνες συγγραφείς αναφέρονται στους Δελφούς απλά σαν τον ναό του Απόλλωνα, ο Πλούταρχος υπογραμμίζει ότι η λατρεία του Διονύσου ήταν εξίσου σημαντική στο χώρο. Ο ίδιος ο Διόνυσος αναφέρει ότι ήταν ιερέας του Απόλλωνα για πολλά χρόνια στους Δελφούς.

Δυστυχώς, εδώ τα πράγματα περιπλέκονται ακόμα περισσότερο αν κάποιος θέλει να ξεδιαλύνει το ρόλο του δελφινιού στους κλασσικούς μύθους που αναφέρουν το Διόνυσο μια και πρόκειται για έναν από τους πιο αινιγματικούς θεούς της αρχαίας Ελληνικής θρησκείας. Καρπός της ένωσης του Δία και της Περσεφόνης, το μωρό Διόνυσος σκοτώθηκε από τους Τιτάνες που τον καταβρόχθισαν ολόκληρο εκτός από την καρδιά του. Ανακαλύπτοντας τη δολοφονία ο Δίας σκότωσε τους Τιτάνες με τον κεραυνό του, κατάπιε την καρδιά και γέννησε τον γιο του, τον Διόνυσο.

Είναι πολύ πιθανόν να γινόταν αναπαράσταση αυτού του μύθου με ανάλογες τελετές που αφορούσαν τη σφαγή ζώων και σεξουαλικά δρώμενα, αν και ποτέ δεν θα είμαστε σίγουροι τόσο για τον ακριβή συμβολισμό όσο και για τι γινόταν στα συγκεκριμένα δρώμενα, αλλά και για τη σημασία της εικονογραφίας του δελφινιού. Ίσως να ήταν εκείνο το ζώο που μετέφερε τον Διόνυσο στον άλλο κόσμο, ίσως να έχει να κάνει σχέση με το γεγονός που είχαν παρατηρήσει πολύ συγγραφείς ότι τα δελφίνια εξαφανίζονταν κατά τους χειμερινούς μήνες, ίσως να σχετίζεται με το γεγονός ότι ο αστερισμός με το όνομα Δελφίνος δεν είναι ορατός από την Ελλάδα στο διάστημα μεταξύ Νοέμβρη και Μάη.

Η ιστορία που σώζεται και συνδέει τον Διόνυσο με τα δελφίνια δεν δίνει αρκετές πληροφορίες σχετικά με τη σημασία τους, αν και τα συνδέει πάλι με τη μετάβαση από τη ζωή προς το θάνατο. Ο Διόνυσος ταξιδεύει μεταμφιεσμένος πάνω σε ένα πειρατικό πλοίο όταν οι ναύτες αποφασίζουν πως αντί να μεταφέρουν τον επιβάτη τους με ασφάλεια στον προορισμό του να τον πουλήσουν για δούλο σε κάποιο άλλο λιμάνι. Ο Διόνυσος τους εκδικείται τρελαίνοντας τους ναύτες με παραισθήσεις οι οποίες τους οδηγούν να πέσουν στη θάλασσα. Σώζονται από βέβαιο πνιγμό μόνο αφού πάρουν πίσω το κακόβουλο σχέδιό τους και μετά ο Διόνυσος για να τους εκδικηθεί τους μεταμορφώνει σε δελφίνια.

Ο μύθος αυτός αναφέρεται συχνά από τους Έλληνες σε περιπτώσεις που αφορούν το θάνατο ενός δελφινιού, σαν μία αποτροπιαστική πράξη, εφόσον τα δελφίνι ήταν κάποτε άνθρωποι και διατηρούν ακόμα τα ανθρώπινα χαρακτηριστικά τους, όπως η ιδιαίτερη φροντίδα που δείχνουν για τα μικρά τους. Σύμφωνα με τους αρχαίους Έλληνες το κυνήγι των δελφινιών ήταν κάτι ανήθικο και όποιος κατάστρωνε σχέδια για την εξόντωσή τους εξαπέλυε εναντίον του την οργή των θεών και δεν μπορούσε ούτε να προσφέρει θυσία στους θεούς, αλλά ούτε και εκείνοι που μοιράζονταν τον ίδιο χώρο μαζί του.

Μετά την ίδρυση του μαντείου των Δελφών, πολλά από τα χαρακτηριστικά του Απόλλωνα δόθηκαν και στα δελφίνια. Σαν ο θεός που προστάτευε τους βοσκούς που έπαιζαν τη φλογέρα ή τον αυλό στο κοπάδι τους συνέδεσε το όνομά του με τη μουσική και από αυτό το δελφίνι στον Ελληνικό μύθο απέκτησε τη φήμη του ζώου που αγαπάει τη μουσική. Σύμφωνα με το έργο του Πλίνιου, «το δελφίνι μπορεί να γοητευθεί από την μουσική και την αρμονία.»

Μέσα στο ίδιο πλαίσιο ο Ηρόδοτος αναφέρει την ιστορία του Αρίωνα που έπαιζε λύρα και τον οποίο κάλεσε στην αυλή του ο Περίανδρος, το τύραννος της Κορίνθου. Ο Αρίωνας ήταν ένας ταλαντούχος και πρωτοπόρος μουσικός του οποίου οι μουσικές παραστάσεις που έδινε σε ολόκληρη τη Μεσόγειο τον έκαναν αρκετά πλούσιο. Επιστρέφοντας στην πατρίδα του την Κόρινθο μετά από ένα ταξίδι στην Ιταλία, το πλήρωμα στο πλοίο στράφηκε εναντίον του και τον απείλησε να τον ληστέψει και αν τον ρίξει στη θάλασσα.

Ο Αρίωνας προσπαθεί να διαπραγματευθεί για τη ζωή του, αλλά το πλήρωμα δεν του δίνει κανένα περιθώριο: είτε θα πέσει μόνος του είτε θα τον ρίξουν στη θάλασσα. Ο Αρίων για κάποιους λόγους που δεν αναφέρει ο Ηρόδοτος ζητάει την άδεια να τραγουδήσει ένα τελευταίο τραγούδι. Το πλήρωμα συμφωνεί και μετά από αυτό ο Αρίωνας πέφτει στη θάλασσα.

Το πλοίο συνεχίζει, αλλά ο Αρίων αντί να πνιγεί σώζεται από ένα κοπάδι δελφινιών που είχαν μαγευτεί από τη μουσική του και τον μεταφέρουν στην κοντινή ακτή. Επιστρέφει στην Κόρινθο και λέει το επεισόδιο στον Περίανδρο ο οποίος δεν τον πιστεύει. Τελικά ο ίδιος επιβεβαιώνεται όταν το πλοίο φθάνει και το πλήρωμα παραδέχεται ότι είχαν αφήσει τον Αρίωνα σώο και αβλαβή στην Ιταλία.

Εικόνες με δελφίνια να σώζουν ναυτικούς ή να μεταφέρουν ανθρώπους που σώζουν από πνιγμό είναι πολύ κοινές στην προφορική παράδοση και το μύθο. Σύμφωνα με τον Πλούταρχο, για παράδειγμα κάποιος από το νησί της Πάρου ανακάλυψε ότι κάποιοι αιχμαλώτιζαν δελφίνια και θα τα σκότωναν και διαπραγματεύθηκε την απελευθέρωσή τους. Κάποιο καιρό μετά και ενώ ταξίδευε μεταξύ Πάρου και Νάξου το πλοίο του αναποδογύρισε σε μία καταιγίδα. Από όλο το πλήρωμα σώθηκε μόνο ο ίδιος από ένα δελφίνι που τον μετέφερε στην ακτή.

Σε μία άλλη ιστορία που αναφέρει ο Αιλιανός ένα δελφίνι ερωτεύθηκε ένα όμορφο αγόρι και προσπάθησε να τον παρασύρει ώστε να τον κάνει φίλο. Κάθε μέρα το δελφίνι περίμενε το αγόρι να τελειώσει το μάθημά του και οι δύο μαζί ξεκινούσαν να φύγουν με το δελφίνι να μεταφέρει το αγόρι στην πλάτη του μέσα στη θάλασσα. Κάποιες φορές κολυμπούσαν πλάι πλάι, κάποιες φορές συναγωνίζονταν και το δελφίνι άφηνε το αγόρι να κερδίζει.

Κάποιες άλλες το δελφίνι άφηνε το αγόρι να το καβαλικεύει στην πλάτη του και τότε ήταν που ήρθε η καταστροφή. Το αγόρι γλιστράει και πέφτει κατά λάθος πάνω στο ρύγχος του δελφινιού με αποτέλεσμα να τραυματιστεί θανάσιμα. Όταν το δελφίνι αντιλήφθηκε τι είχε συμβεί κολύμπησε πίσω στην ακτή και σύρθηκε έξω φέρνοντας μαζί το σώμα του νεκρού φίλου του. Ο κόσμος συγκινημένος από την αγάπη του δελφινιού έθαψε το δελφίνι δίπλα στο αγόρι.

Αυτή η ιστορία προσθέτει μία επιπλέον διάσταση στα μυθολογικά χαρακτηριστικά του δελφινιού καθώς εμφανίζεται ανώτερο από όλα τα ζώα έχοντας επίσης μία αίσθηση ηθικής και τιμής.

Αργότερα ο χριστιανισμός όπως έκανε και με άλλα θέματα υιοθέτησε πολλούς Ελληνικούς μύθους και τους έφερε στα μέτρα του. Αρκετοί άγιοι των πρώτων χριστιανικών αιώνων σώθηκαν από πνιγμό με τη βοήθεια δελφινιών θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό τις αντίστοιχες ιστορίες από τον Ελληνικό μύθο.

Μέχρι το τέλος του 2ου αιώνα π.Χ είχαν καταγραφεί από τους γεωγράφους της αρχαιότητας πάνω από 1500 Ελληνικές πόλεις και αποικίες στις περιοχές της Μεσογείου, Ελληνικής Χερσονήσου ( Βαλκάνια), Ευξείνου Πόντου, και Βόρειας Αφρικής!

Μάλιστα οι πιο μετριοπαθείς εκτιμήσεις αναφέρουν ότι οι αρχαίοι Έλληνες είχαν φτάσει συνολικά τον 3ο αιώνα π.Χ κοντά στα 20.000.000! Η Αθήνα στο απόγειό της είχε πληθυσμό κοντά στις 500.000 κατοίκους ενώ μόνο η Σικελία έφτασε μέχρι και τους 1.000.000 Έλληνες! Γι αυτό άλλωστε και εκείνη η περιοχή ονομαζόταν ''Μεγάλη Ελλάδα'', επειδή έφτασε να έχει πληθυσμό Ελλήνων μεγαλύτερο από την κυρίως Ελλάδα!

Μπορεί σήμερα η Ελλάδα να έχει περιοριστεί στα σημερινά της σύνορα, όμως η αρχαία κλασσική Ελλάδα αδιαμφισβήτητα ήταν η κοσμοκράτειρα δύναμη του τότε κόσμου.

Οι θαλασσοπόροι και ποντοπόροι Έλληνες είχαν καταφέρει να αποικίσουν σε παρθένες τότε περιοχές περισσότερες από 1500 πόλεις σε κάθε γωνία του τότε γνωστού κόσμου!

Ποτέ δεν επέλεγαν τυχαία τα σημεία οπού θα έκτιζαν τις νέες αποικίες...Πάντοτε είχαν συγκεκριμένες οδηγίες από τα ιερατεία των μητροπολιτικών πόλεων για το πού και πως θα κτίσουν τη νέα πόλη.

Κάθε καινούρια Ελληνική πόλη έπρεπε οπωσδήποτε να είχε τείχη, στρατώνες, ναό στον πολιούχο θεό, αγορά, σχολεία ή ακαδημίες,  θέατρα, ωδεία,  γυμνάσια, αποθήκες, εργαστήρια, υδραγωγεία, λουτρά, αποχετευτικό σύστημα αλλά και να είναι οπωσδήποτε χτισμένη με καλαισθησία και αρμονια με το περιβάλλον!

Αυτοί ήταν οι αρχαίοι Έλληνες!  Ανήσυχα πνεύματα, δημιουργικοί, εφευρετικοί, λεπτολόγοι με υψηλό το αίσθημα της φιλοπατρίας,και φυσικά πραγματικά προοδευτικοί!

Από αυτούς σήμερα πρέπει να αποκτήσει όραμα και η νέα γενιά για να ξαναποκτήσει και πάλι η Ελλάδα την θέση που της αξίζει στο παγκόσμιο στερέωμα!

Κλικ για μεγέθυνση

Μια απ’ τις πιο μεγαλοφυείς πολιτιστικές επινοήσεις του ανθρώπου είναι το Αλφάβητο και η Γραφή.

Η συμβολήτης είναι τεράστια στην ταχύτερη ροή του πολιτισμού, αλλά και στην καταπληκτική του εξέλιξη, ιδίως κατά τους τελευταίους αιώνες οπότε συμπληρώθηκε η γραφή με την τυπογραφία. Απ’ τον 19º αιώνα το βιβλίο και το έντυπο έγινε κτήμα όλων των ανθρώπων.

Κι όμως οι αρχαίοι Αιγύπτιοι γνώριζαν τη γραφή από την Ε’ π.Χ. χιλιετία· λίγο μετά οι Σίνοι (Κίτρινη φυλή της ανατ. Ασίας). Οι κάτοικοι γύρω απ’ τον Ινδό ποταμό και γύρω απ’ τον Τίγρη και Ευφράτη (Μεσοποταμία) απ’ τις αρχές της Δ’ π.Χ. χιλιετίας· από την ίδια αυτή εποχή και οι λαοί γύρω απ’ την Ανατολική Μεσόγειο και οι Κρήτες και οι Αιγαίοι και οι Μυκηναίοι.

Παρ’ όλα αυτά φυλαγόταν απόρρητη απ’ τους λίγους, ιερείς, βασιλείς, ανώτατους άρχοντες και μυημένους επί χιλιάδες χρόνια. Λειτουργούσαν κατά τους αιώνες εκείνους μυστηριακές οργανώσεις, ως ιδρύματα με το όνομα: Μυστήρια, Μαντεία, (43 λειτουργούσαν στον ελληνικό χώρο), Ασκληπιεία και κοινά ιερά. Αυτά επί χιλιάδες χρόνια λειτουργούσαν ως κέντρα πνευματικής και ηθικής διαπαιδαγώγησης αλλά και επιστημονικής έρευνας. Από κει προέρχονται οι πρώτες πηγές του ανθρώπινου πολιτισμού.

Τον άθλο της αναζωπύρωσης της ροής του πολιτισμού με τη μεταφορά της μάθησης και της γραφής έξω απ’ τα άδυτα, τον ανέλαβαν πρώτοι και μόνοι οι Έλληνες περί το 1000 π.Χ.

Η ελληνική φυλή προικισμένη από εξαίρετα σωματικά, πνευματικά και ψυχικά χαρίσματα, μετέτρεψε τη μακρά μυσταγωγική της αγωγή σε δυναμισμό, σε δραστηριότητα και κυρίως σε απέραντη αγάπη στον άνθρωπο και τη φύση που τον περιβάλλει.

Εισχώρησαν οι ευφυέστεροι απ’ τους Έλληνες, οι Μύστες στα άδυτα του ανθρώπινου εγώ και αποκάλυψαν πολλές πτυχές του και τις αποτύπωσαν στα απαράμιλλα ποιητικά δημιουργήματα και στα αιώνια πρότυπα του πεζού λόγου· απ’ αυτούς έγινε ιεράρχηση των Αξιών πάνω στις οποίες έπρεπε να βασίζεται και να οργανώνεται η ζωή των ανθρώπων: Ελευθερία, Δικαιοσύνη, Ευσέβεια, Πατρίδα, Οικογένεια, Πολιτεία, Νόμοι. . .).

Χάρισαν οι Έλληνες στην ανθρωπότητα τη βασίλισσα των επιστημών, τη Φιλοσοφία αφού ίδρυσαν και κόσμησαν το θρόνο της με τα εκλεκτότερα πνευματικά επινοήματα.

Στράφηκε έπειτα η ευαίσθητη ελληνική ψυχή προς το περιβάλλον τη φύση. Τη θαύμασε· ενθουσιάστηκε· αποτύπωσε τον ένθεο ενθουσιασμό της στα αριστουργήματα της τέχνης· τους περίφημους αυτούς κανόνες αρμονίας, συμμετρίας, ρυθμού, μέτρου. Μελέτησαν οι Έλληνες τη διφυή φύση των όντων, την Αισθητή και Νοητή και άνοιξαν το δρόμο προς την επιστημονική έρευνα.

Το ψυχικό όμως μεγαλείο των Ελλήνων και η ζώσα αγάπη στον άνθρωπο εκδηλώθηκε με το να μη κρατούν απόρρητα, όπως λ.χ. οι Αιγύπτιοι, τα πνευματικά επιτεύγματα, τα ηθικά βιώματα και τα καλλιτεχνικά αριστουργήματά τους αλλά να τα προσφέρουν, να τα διαδίδουν, να τα επιβάλλουν ως κτήμα όλων, αδιακρίτως όλων, αυτών που μπορούν να τα δεχτούν, να τα κατανοήσουν και να συγκινηθούν.

Έχει επικρατήσει να χαρακτηρίζεται, η χρονική περίοδος από του 1000 ή 1100 και μέχρι περίπου του 700 π.Χ. από τους ειδικούς, (αρχαιολόγους, ιστορικούς, φιλόλογους) Έλληνες και ξένους, ως “Μεσαίωνας” της αρχαιότητας “Σκοτεινοί Χρόνοι” και με άλλους βαριούς χαρακτηρισμούς.

Όπως, από όσα εκθέτουμε παρακάτω καταδεικνύεται, πρόκειται για πλάνη· για ιστορική ανακρίβεια. Η περίοδος αυτή ανήκει σε μια απ’ τις πιο σημαντικές, τις περισσότερο παραγωγικές, όχι μόνο της ελληνικής ιστορίας αλλά και της ανθρωπότητας.

Είναι περίοδος προπαρασκευής, καλλιέργειας, σποράς, αναμονής βλάστησης του γιγαντόκορμου δέντρου με την πλούσια άνθηση και τους χυμώδεις καρπούς “του Χρυσού Αιώνα του Περικλή”. Γιατί όσο πιο άφθονη η παραγωγή, τόσο μικρότερη η προετοιμασία· κανένα θαύμα· φυσικό ξεχείλισμα πολιτισμού μέχρι και τον Πλάτωνα από το 700 π.Χ. περίπου, με ισόχρονη περίοδο που προηγήθηκε, αναγκαία για τη συρροή των όσων παραγόντων απαιτούντο.

Το κέντρο της ύψιστης ακμής το κατέχει ο Πλάτων, ο οποίος χαρακτηρίζεται επιγραμματικά από το μαθητή του Αριστοτέλη ως “προτέρημα φύσεως” (= γεννημένη μεγαλοφυΐα), ο οποίος ευτύχισε να γεννηθεί και να ενηλικιωθεί κατά το τελευταίο τέταρτο του Ε’ και να δράσει κατά το πρώτο μισό του Δ’ π.Χ. αιώνα.

Περί το 1000 ή 1100 π.Χ. χρονολογία – ορόσημο της Ελληνικής και πανανθρώπινης ιστορίας – άρχισε η προετοιμασία για την έκτακτης δημιουργικότητας πολιτιστική άνθιση κατά τους ΣΤ’ Ε’ και Δ’ π.Χ. αιώνες.

Αξιοθαύμαστο γεγονός και ανεξήγητο φαινόμενο, κυρίως για τους Ανατολικοασιάτες, παρουσιάζεται “ο Χρυσούς αιών του Περικλέους” όπως αποκαλείται η παραπάνω περίοδος. Να ένα παράδειγμα:

Ο διάσημος Ιάπωνας καθηγητής Hide ki Yukawa (του πανεπιστημίου του Κιότο, βραβείο Νόμπελ 1949, μέλος της Ακαδημίας της Ιαπωνίας από το 1946), μιλώντας από την Πνύκα κατά τη συνάντηση των Αθηνών (των σοφών) την 5η Ιουνίου 1964, είπε στην αρχή:

“Ως φυσικός έχω πλήρη συναίσθηση του χρέους μου προς τους Έλληνες, οι οποίοι εγκαινίασαν τον μεγάλο σκοπό να αποκαλύψουν την αλήθεια, που είναι κρυμμένη βαθιά μέσα στη Φύση”, (στη γλώσσα των Σίνων η αντίστοιχη λέξη “Φύση” σημαίνει: “αυτό το οποίο είναι έτσι από τον εαυτό του, όπως είναι). Αφού τόνισε έπειτα ότι, από πέντε ετών ο παππούς του κι ο πατέρας του (καθηγητής κι εκείνος του πανεπιστημίου του Κιότο), άρχισαν να του διδάσκουν τα κλασικά κινέζικα κείμενα των μαθητών του Κομφούκιου (551 – 479 π.Χ.). Δέκα τριών ετών πήρε απ’ τη βιβλιοθήκη του πατέρα του και διάβασε βιβλία περί Ταοϊσμού του Λάο Τσε και του Τσουάγκ Τσε (365 – 290 π.Χ.) και συνεχίζει: “βαθιά ήταν η εντύπωση που δέχτηκα απ’ τη φιλοσοφία τους για την αρχαία Ελλάδα”. Τον Δ’ π.Χ. αιώνα, βεβαιώνει ο Ιάπωνας καθηγητής ήταν γνωστή στην Κίνα η ελληνική φιλοσοφία. Ο Τσουάγκ Τσε, νεότερος απ’ τον Πλάτωνα, 65 περίπου χρόνια, σε ακμή ηλικίας όταν ο Μ. Αλέξανδρος έφτασε στον Ινδό ποταμό. “Με τέτοιο υπόβαθρο, λέει ο Ιάπωνας, μπήκα στον κόσμο της σύγχρονης επιστήμης, η οποία βασιζόταν στην κληρονομιά των αρχαίων Ελλήνων. Από τότε και από καιρό σε καιρό με καταδίωκε ένα ερώτημα το οποίο με καταδιώκει ακόμη. Το ερώτημα είναι: “γιατί η επιστήμη έφτασε στο υψηλό της επίπεδο αρχίζοντας μόνο από την Ελλάδα και όχι από πουθενά αλλού;”. . . “από κάποια αιτία, η αρχαία Κίνα δεν μπόρεσε να παρουσιάσει έναν τέτοιο τύπο μεγαλοφυΐας όπως ο Πυθαγόρας και ο Δημόκριτος. . . ο Πυθαγόρας ο οποίος συνέλαβε τους φυσικούς νόμους ως απλές και ορισμένες σχέσεις μεταξύ αριθμών και ο Δημόκριτος, ο οποίος σκέφθηκε την ύπαρξη των αόρατων μικρών ατόμων μαζί με την αφηρημένη έννοια του κενού”.

Δεν γνωρίζουμε αν ο Ιάπωνας σοφός, Yukawa, πήρε ικανοποιητική απάντηση εδώ στην πόλη των φώτων, την Αθήνα, απ’ τους Έλληνες σοφούς συναδέλφους του. Για μας τους Έλληνες δεν υπάρχει ερώτημα, υπάρχει κανονική ροή πολιτιστικής εξέλιξης· η ροή έχει συνοπτικότατα ως εξής:

Περί το 1000 π.Χ. κατά το μέσο μιας απ’ τις μεγαλύτερες αποικιακές μετακινήσεις των Ελλήνων, (δεν είναι η πρώτη, προηγήθηκαν πολλές άλλες) άρχισαν να συντελούνται πνευματικές, πολιτικές, κοινωνικές, συναισθηματικές, οικονομικές αλλαγές τέτοιας και τόσης σημασίας ώστε να δοθεί νέα κατεύθυνση στη ροή όχι μόνο του ελληνικού, αλλά και του πανανθρώπινου πολιτισμού. Δεν αρχίζει “μεσαίωνας” αλλά προπαρασκευή.

Γιατί από το 1000 π.Χ. περίπου άρχισε η διάδοση της γραφής για πρώτη φορά. Αν και χιλιάδες χρόνια πριν επινοήθηκε, παρέμενε ως αυστηρά απόρρητη στα Μυστήρια και στα Ανάκτορα.

Από το 1000 περίπου πρώτοι οι Έλληνες, την έθεσαν σε κοινή χρήση. Το φως του νου, η εκπαίδευση βγαίνουν από τα άδυτα· μια ευφυέστατη επινόηση μπαίνει στην υπηρεσία των ανθρώπων, των πολιτών και όχι των νομιζόμενων εκλεκτών και μόνο, για την απροσμέτρητη ωφέλεια της ανθρωπότητας. Η πείρα, οι γνώσεις, η σοφία, οι επινοήσεις, τα παραδείγματα, κάθε πνευματικό και ηθικό αγαθό δεν χάνεται αλλά διατηρείται πηγαίο και διαιωνίζεται από γενιά σε γενιά.

Με τη γραφή συσσωρεύονται γνώσεις· καλλιεργείται η σκέψη· οξύνεται ο νους· αφυπνίζεται η φιλομάθεια· προκαλείται η φιλοσοφική διάθεση· η παρατήρηση, η έρευνα, η μελέτη, η διείσδυση στα άδυτα της αλήθειας αξιοποιούνται· ανοίγει ο δρόμος συστηματικής άμιλλας για επιστημονική εργασία σε μεγάλο πλήθος ταυτόχρονα, ευφυών φιλομαθών ερευνητών της αλήθειας.

Η θεοκρατική βασιλεία καταργείται· διατηρήθηκε στη χώρα του Ήλιου, του Yukawa· στην Κίνα μέχρι τον προηγούμενο αιώνα. Καταργείται η θεοκρατική βασιλεία, η μονολιθική, η αυταρχική, η συγκεντρωτική, η θεοποιημένη: ως εξουσία, ως νόμος, ως αρετή, ως πηγή γνώσης, ως παράδειγμα, ως ζωή και εκθρονίζεται από το νομιζόμενο απροσπέλαστο θρόνο πρώτα απ’ τους Έλληνες. Αντικαθίσταται από άρχοντες πλησιέστερους στο πλήθος για να καταλήξει στους εκλεγμένους απ’ το ίδιο το πλήθος.

Η πολιτειακή αυτή αλλαγή οδήγησε σε πολύ ευεργετικά αποτελέσματα· άνοιξε νέους ευρύτατους ορίζοντες στην ανθρώπινη δράση· καταργεί θεσμούς παμπάλαιους οι οποίοι καταδυνάστευαν το σώμα και το πνεύμα των ανθρώπων. Αφήνεται ελευθερία στις σκέψεις, στους λόγους, στη δράση· σφυρηλατούνται νέοι θεσμοί, αρχές, αξιώματα, μέθοδοι, κατ’ εξοχήν ανθρωπιστικές προσφορές και κατάλληλες για την καθιέρωση προοδευτικών εκπολιτιστικών στοιχείων.

Στην πολιτειακή και κοινωνική αυτή αλλαγή συντέλεσαν οι γνωστοί απ’ τον Όμηρο και Ησίοδο μέχρι τον Πλάτωνα, μεγάλοι Έλληνες νομοθέτες, σοφοί, ποιητές, ιστορικοί, καλλιτέχνες.

Διευρύνεται ο ελληνικός χώρος σ’ όλα τα παράλια της Μεσογείου, Μικράς Ασίας, Ευξείνου, Θράκης, Μακεδονίας, Κάτω Ιταλίας και Σικελίας (Μεγάλη Ελλάς), Μασσαλίας (Γαλλίας), Β. Αφρικής. Η εμπορική και ναυτιλιακή κυριαρχία και θαλασσοκρατία των Ελλήνων κατά την εποχή αυτή στη Μεσόγειο συσσώρευσαν στην ελληνική φυλή πλούτη, υλικά αλλά και πείρα και μάθηση και συναίσθηση της υπεροχής τους και ορμή για εξαίρετη δημιουργική δράση.

Η πνευματική ακινησία, η δουλοπρέπεια, η δεισιδαιμονία, η άγνοια και η αμάθεια, η τυπολατρία, η λατρεία του θεού στο πρόσωπο του βασιλιά έπαψαν. Πήραν τη θέση τους και μπήκαν στην υπηρεσία του εγώ, το φως του νου για την έρευνα και την αποθησαύριση της γνώσης, η ελευθερία, η λατρεία της θεότητας όχι δι’ αντιπροσώπου δηλ. του βασιλιά, σπανιότατα στο “μέγαρο ανδρών” όπως πριν το 1000 π.Χ. περίπου, αλλά σε μεγαλοπρεπείς ναούς με τη συμμετοχή όλων “ελευθέρα βουλήσει και εν ισότητηι”· ο νόμος δεν είναι δώρο και συγκατάθεση και κρίση του ενός, αλλά θέληση και διασφάλιση και συμφέρον και προστασία του συνόλου.

Η αλλαγή αυτή, την οποία σε λίγες γραμμές εκθέσαμε, συντελέστηκε στην αρχή με βραδύτητα, έπειτα εκ των άνω σαν ξεχείλισμα, σαν συνέπεια μακράς προπαρασκευής και απ’ τη μάθηση και πείρα που συσσωρεύτηκαν κρίθηκε αναγκαία η διοχέτευση απ’ τα περισσεύματα, τρόπον τινά και στους πολλούς.

Ο μυθικός θάνατος του τελευταίου βασιλιά της Αθήνας, του Κόδρου (χρονικά τοποθετείται λίγο πριν το 1000 π.Χ.), που αυτοθυσιάστηκε υπέρ της προόδου, υπέρ των νέων θεσμών, τούτο έχουμε τη γνώμη, ότι σημαίνει· ότι η Αθήνα ανοίγει το δρόμο νέας εποχής και πρόκειται να αποβεί το πνευματικό κέντρο της Ελλάδας και της ανθρωπότητας.

Η αλλαγή έγινε απ’ τα απόρρητα, απ’ τα μυστήρια αφέθηκαν ακτίνες πνευματικού και ηθικού φωτός· ήσαν ικανές να ερεθίσουν ευαίσθητο έδαφος και βλάστησαν εκεί, στο νου των Ελλήνων στοχαστών και άνθησε θεσπέσιο άνθος το οποίο έκοψε ο Πλάτωνας και το μετουσίωσε στο θείο δώρο, τη φιλοσοφία, το ευγενές, το πιο λεπτό και το πιο καλό επίτευγμα της ανθρώπινης διάνοιας.

Μέχρι τον μεγαλοφυή φιλόσοφο αλλά και επιστήμονα Πλάτωνα υπολογίζονται περίπου τετρακόσιοι οι μεγάλοι Έλληνες διανοητές. Πλουσιότατη η ηθική και κυρίως η πνευματική και η καλλιτεχνική παραγωγή τους· και συνεχίζεται η παραγωγή αυτή και κατά τους μετέπειτα αιώνες με τον μεγάλο αρχηγέτη της επιστημονικής έρευνας, τον μαθητή του Πλάτωνα, Αριστοτέλη.

Το πλέον σημαντικό, ίσως, από τα ευρήματα των ανασκαφών για το μετρό Θεσσαλονίκης ανασκάπτεται τον τελευταίο καιρό στις εισόδους του σταθμού «Αγία Σοφία».

Πρόκειται για μεγάλη, μαρμαρόστρωτη ωοειδή πλατεία, η οποία κατασκευάστηκε κατά πάσα πιθανότητα κατά τη ρωμαϊκή εποχή στην περιοχή που ήταν το κέντρο της ρωμαϊκής Θεσσαλονίκης. Μέρος της διατηρήθηκε και κατά τον 6ο έως 9ο, ίσως και 10ο αιώνα, αλλά άλλο μέρος της μετατράπηκε σε αγορά. Εκεί εντοπίζονται ημικυκλικές στοές και καταστήματα.

Το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο κατά τη χθεσινή του συνεδρίαση ενημερώθηκε για το σπουδαιότατο αυτό εύρημα και αποφάσισε να πραγματοποιήσει αυτοψία μέχρι το τέλος της εβδομάδας, πριν γνωμοδοτήσει για την τύχη του.

Στις αρμόδιες διευθύνσεις αρχαιοτήτων δεν είχε κατατεθεί ούτε η πρόταση της σχετικής Eφορείας αλλά ούτε και η μελέτη της Αττικό Μετρό για τη διαμόρφωση των δύο εισόδων άλλωστε.

Η γενική διευθύντρια αρχαιοτήτων Ελενα Κόρκα, η οποία επισκέφθηκε προχθές τον χώρο των ανασκαφών, έκθαμβη περιέγραψε μερικά από τα ευρήματα και στάθηκε στη μεγάλη σπουδαιότητά τους. Oπως είπε, πρώτη φορά βλέπουμε τέτοια ευρήματα από τη βυζαντινή Θεσσαλονίκη. Ανάλογά τους δεν έχουν εντοπισθεί πουθενά αλλού.

Στη νότια είσοδο του σταθμού, η πλατεία εκτείνεται σε χώρο περίπου 300 τετραγωνικών μέτρων, από τα οποία τα 180 είναι σε καλή κατάσταση διατήρησης. Πρόκειται για πλατεία και στοές που κατασκευάστηκαν από πολυτελή υλικά. Εκεί υπήρχαν και επιτοίχια ψηφιδωτά εξαιρετικής τέχνης, από τον 4ο αιώνα μ.Χ.

Ανατολικό τμήμα σκάμματος.

Πιθανώς ανήκουν στην εποχή της Τετραρχίας, τότε που ο Γαλεριανός πλούτισε τη Θεσσαλονίκη με σημαντικά κτίρια. Φαίνεται πως τα ευρήματα συνδέονταν, εκτός των άλλων, και με ρωμαϊκό βαλανείο που έχει εντοπισθεί στην Αχειροποίητο. Σε κάποιο σημείο βρέθηκαν κατά χώραν, αλλά πεσμένοι, δύο αράβδωτοι κίονες από πράσινο θεσσαλικό μάρμαρο.

Στη βόρεια είσοδο η πλατεία συνεχίζεται, και πάλι με κάποιες καταστροφές τμημάτων λόγω μεταγενέστερων επεμβάσεων αλλά και βοηθητικών έργων του μετρό (διαφραγματικοί τοίχοι, πάσσαλοι αντιστηρίξεων κ.ά.). Σε εκείνο το τμήμα υπάρχει και ναΐδριο των υστεροβυζαντινών χρόνων. Φαίνεται πως όλο συνδέεται με τη Βασιλική της Αχειροποιήτου και της Αγίας Σοφίας. Εκεί κατά τα βυζαντινά χρόνια είχε δημιουργηθεί αγορά με καταστήματα έργων μικροτεχνίας, κυρίως κοσμημάτων.

Η ανασκαφή έχει επίσης αποκαλύψει ένα οικοδόμημα που ίσως ήταν κρηναίο και διάφορα τοξωτά και άλλα ανοίγματα. Το οικοδόμημα πιθανώς να συνδεόταν με δεξαμενή, η οποία είχε δάπεδα από λίθους.

Τμήμα ημικυκλικής στοάς μπροστά από την οποία ανοίγεται η πλατεία

Γενικά, πρόκειται για μια περιοχή η οποία κατά τη ρωμαϊκή όπως και κατά τη βυζαντινή εποχή έσφυζε από ζωή. Η πλατεία «έβλεπε» στον κεντρικό δρόμο, τον decumanus maximus και γειτόνευε με το μεσοβυζαντινό σταυροδρόμι στον σταθμό «Βενιζέλου» του μετρό.

Και τα δύο αποτελούσαν κατά την αρχαιότητα τοπόσημα για τις κεντρικές περιοχές της πόλης και έχουν υποστεί αλλεπάλληλες επεξεργασίες-κατεδαφίσεις, ακόμα και σε ολικά στρώματα καταστροφής, ανοικοδομήσεις και μεταλλάξεις χαρακτήρα. Πρόκειται για έναν αρχαιολογικό χώρο ύψιστης σημασίας.

Αγγελική Κώττη, ethnos.gr

Στην νοτιοανατολική πλευρά του λεκανοπεδίου των Ιωαννίνων βρίσκεται ο λόφος της Καστρίτσας. Εκεί στην κορυφή του λόφου οι εργασίες της Εφορείας Κλασσικών και Προϊστορικών Αρχαιοτήτων έφεραν στο φως τα ίχνη μια παλιάς οχυρωμένης πόλης των Ηπειρωτών.

Κατά πολλούς η πόλη αυτή ταυτίζεται με την αρχαία Ηπειρώτικη πόλη «Τέκμον» την οποία ο Στράβων αναφέρει ως μια από τις πολλές Ηπειρώτικες πόλεις που οι Ρωμαίοι κατέστρεψαν όταν κατέλαβαν την περιοχή. Ο Έλληνας γεωγράφος-ιστορικός τοποθετεί την πόλη αυτή νότια και κοντά στην τότε πρωτεύουσα των Μολοσσών την Πασσαρώνα, θέση που αντιστοιχεί με την τοποθεσία στην οποία βρίσκεται κτισμένη η αρχαία ακρόπολη του λόφου της Καστρίτσας.

Η περίμετρος των τειχών που περικλείουν την αρχαία πολιτεία φτάνει τα 3000 μέτρα και η είσοδος στην ακρόπολη γινόταν από 5 εισόδους. Από αυτές, η πύλη που βρίσκεται στην νοτιοανατολική πλευρά του λόφου εντυπωσιάζει τον επισκέπτη, εξαιτίας του ασυνήθιστου σχήμα της μιας της πλευράς, που θυμίζει πρώρα καραβιού.

Εντός της ακρόπολης έχουν έρθει στο φως τα ίχνη των θεμελίων πολλών αρχαίων οικοδομικών συγκροτημάτων αλλά και τοιχοποιίες κτηρίων καθώς και οχυρωματικές θέσεις από μεταγενέστερες περιόδους, κυρίως από τους χρόνους της Οθωμανικής κυριαρχίας στην περιοχή. Σημαντική επίσης ανακάλυψη θεωρείται και η εύρεση της δεξαμενής της ακροπόλεως,που έγινε από τον αρχαιολόγο καθηγητή Σωτήρη Δάκαρη αρκετές δεκαετίες πιο πριν, και που σήμερα για την προφύλαξη της, βρίσκεται καλυμμένη κάτω από σκέπαστρο.

Στον χώρο της ακροπόλεως γίνονται συνεχώς εργασίες για τον καθαρισμό και την ανάδειξη της. Ένα δίκτυο μονοπατιών κατασκευάζεται ώστε οι επισκέπτες να μπορούν να περπατήσουν στους χώρους της αρχαίας αυτής Ηπειρώτικης πόλης ενώ παράλληλα διαμορφώνονται και ειδικοί χώροι από τους οποίους θα δίνεται η ευκαιρία να απολαύσει κανείς τόσο τον αρχαιολογικό αυτόν χώρο αλλά και την όμορφη θέα προς την γύρω περιοχή.

Και από εκεί μπορεί κανείς να διαπιστώσει τον σημαντικό ρόλο που έπαιζε ο λόφος αυτός στην περιοχή του λεκανοπεδίου των Ιωαννίνων και γι’ αυτό τα στοιχεία που έρχονται συνεχώς στο φως μας δείχνουν ότι κατοικούνταν από την προϊστορική ακόμη περίοδο.