Η δράση “Οδύσσεια 24” περιλαμβάνει συμμετοχική δημόσια ανάγνωση της Οδύσσειας σε 40 διαφορετικές γλώσσες.

Το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο σε συνεργασία με την Ελληνογαλλική Σχολή Ευγένιος Ντελακρουά συμμετέχουν στη δράση “Οδύσσεια 24” που διοργανώνεται από το Ευρωπαϊκό Φεστιβάλ Αρχαίων Ελληνικών και Λατινικών (http://festival-latingrec.eu/), με έδρα τη Λυών της Γαλλίας.

Η δράση “Οδύσσεια 24” περιλαμβάνει συμμετοχική δημόσια ανάγνωση της Οδύσσειας σε 40 διαφορετικές γλώσσες. Την Παρασκευή 24 Μαρτίου και ώρα 11 θα ξεκινήσει η δημόσια ανάγνωση των ραψωδιών, στην οποία λαμβάνουν μέρος 157 ομάδες που συντονίζουν εκπαιδευτικοί και πολιτιστικοί οργανισμοί από 24 χώρες και πάνω από 150 πόλεις.

Ο αρχαιοελληνικός πολιτισμός γίνεται έτσι το όχημα που ενώνει χώρες, θεσμούς και ανθρώπους όλων των ηλικιών. Όπως αναφέρουν οι διοργανωτές του φεστιβάλ, χάρη στο κείμενο του Ομήρου αναδεικνύεται η δύναμη και η ομορφιά των λέξεων, οι παραξενιές ενός κόσμου που δεν σταματά να μας γοητεύει και όπου ο καθένας μπορεί να βρει τον εαυτό του…

Στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, σε ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα της Συλλογής Γλυπτών, τριάντα μαθητές του ελληνικού και γαλλικού τμήματος της Ελληνογαλλικής Σχολής Ευγένιος Ντελακρουά θα διαβάσουν στα αρχαία και τα νέα ελληνικά την ραψωδία α της Οδύσσειας (μετάφραση Ζ. Σίδερης, εκδ. Δαίδαλος-Ζαχαρόπουλος), ανοίγοντας τη δημόσια ανάγνωση σε όλο τον κόσμο υπό τη συνοδεία ήχων αρχαίας ανακατασκευασμένης λύρας, από τον μουσικό, ειδικό στην αρχαία ελληνική μουσική, Δρ Νίκο Ξανθούλη.

Αν και η εκδήλωση δεν είναι ανοιχτή στους επισκέπτες, το κοινό μπορεί να παρακολουθήσει ζωντανά την ανάγνωση των ραψωδιών σε όλο τον κόσμο από τη σελίδα του Φεστιβάλ στο Facebook  https://www.facebook.com/Odyssee24/. Όσοι τυχεροί βρεθούν στη Λυών εκείνη την ημέρα, μπορούν να παρακολουθήσουν επίσης στις 14:00, στο αρχαίο θέατρο της Λυών, βίντεο με τμήματα των πρωινών αναγνώσεων σε όλο τον κόσμο, καθώς και θεατρική παράσταση εμπνευσμένη από την Οδύσσεια.

Στοιχεία επικοινωνίας:

Διεύθυνση: Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο, Πατησίων 44, Αθήνα 106 82

Τηλ: 213214 4891 Email: eam@culture.gr,  www.namuseum.gr

Ώρες λειτουργίας: Δευτέρα 13:00-20:00, Τρίτη-Κυριακή 09:00-16:00

thetoc.gr

Οι Κύκλωπεςήταν τερατόμορφες θεότητες και είχαν τεράστια δύναμη. Υπάρχουν πολλές ερμηνείες για την καταγωγή τους. Σύμφωνα με το επικό ποίημα του Ησίοδου «Θεογονία», ήταν τα τρία παιδιά του Ουρανού και της Γαίας: ο Στερόπης, ο Βρόντης και ο Άργης.

Όταν ο Ουρανός φοβήθηκε ότι απειλείται η εξουσία του, τους φυλάκισε στα Τάρταρα. Ωστόσο, οι Τιτάνες θέλοντας να ανατρέψουν τον Ουρανό, τους απελευθέρωσαν. Οι Κύκλωπες, όντας δυσαρεστημένοι με τον πατέρα τους, δέχτηκαν να βοηθήσουν στην πτώση του. Όταν όμως οι Τιτάνες ήρθαν στην εξουσία, τους έριξαν πάλι στα Τάρταρα.

Τιτανομαχία από το έργο Clash Of The Titans

Κατά τη διάρκεια της Τιτανομαχίας, ο Δίας και οι Ολύμπιοι θεοί τους απελευθέρωσαν ξανά

Οι Κύκλωπες για να τους ευχαριστήσουν, τους βοήθησαν στη μάχη, προσφέροντας τους παράλληλα τον κεραυνό, τη βροντή και την αστραπή, όπλα τα οποία είχαν κατασκευάσει στην Αίτνα, υπό την επίβλεψη του Ηφαίστου. Όταν ο Δίας επικράτησε των Τιτάνων, ανέθεσε στους Κύκλωπες τη φύλαξη των ηττημένων στα Τάρταρα. Ως ανταπόδοση, εκείνοι από την πλευρά τους του χάρισαν τον κεραυνό και τη βροντή, εφόδια τα οποία αποτέλεσαν και το σύμβολο του βασιλιά των θεών.

Στη θεά Άρτεμη λέγεται ότι χάρισαν το κυνηγετικό τόξο. Σύμφωνα με τη λαϊκή παράδοση, ο Απόλλωνας σκότωσε τους Κύκλωπες προκειμένου να εκδικηθεί το Δία για το θάνατο του γιου του Ασκληπιού, αφού όταν ο Δίας αντιλήφθηκε πως ο Ασκληπιός μπορούσε να επαναφέρει στη ζωή τους νεκρούς, τον κεραυνοβόλησε.

Οι Κύκλωπες στην Οδύσσεια

Στην Οδύσσεια του Ομήρου, οι Κύκλωπες ήταν τερατόμορφοι άνθρωποι, γιοι του θεού της θάλασσας Ποσειδώνα και της νύμφης Θοώσης. Ήταν γίγαντες και είχαν ένα και μοναδικό μάτι στο κέντρο του μετώπου τους. Τόπος κατοικίας τους ήταν πιθανόν η Σικελία. Χαρακτηρίζονταν ως απολίτιστοι και κοινωνικά ανοργάνωτοι. Έμεναν σε σπηλιές μαζί με τα πρόβατά τους, ενώ σκότωναν και καταβρόχθιζαν όλους όσους τους πλησίαζαν ή τους απειλούσαν....

Το τέχνασμα του Οδυσσέα

Σύμφωνα με το μύθο, ο πολυμήχανος Οδυσσέας και οι πολεμιστές του βρέθηκαν  στο νησί των Κυκλώπων και εγκλωβίστηκαν στην σπηλιά του Πολύφημου, ο οποίος θεωρείτο ο αγριότερος και ισχυρότερος όλων. Άρχισε να τρώει τον έναν άνδρα μετά τον άλλον, ώσπου ο Οδυσσέας τον τύφλωσε με πυρωμένο παλούκι. Ο Πολύφημος δεν μπορούσε πλέον να εντοπίσει εκείνον και τους συντρόφους που είχαν απομείνει ζωντανοί. Τελικά, οι άνδρες κατάφεραν να ξεφύγουν, αφού κρεμάστηκαν  από τις κοιλιές των προβάτων του. Την τύφλωση του γιου του εκδικήθηκε ο Ποσειδώνας, προκαλώντας τρικυμίες στις θάλασσες στις οποίες περιπλανιόταν ο Οδυσσέας και οι σύντροφοι του.

Τα Κυκλώπεια Τείχη

Κατά τη μυκηναϊκή περίοδο, Κύκλωπες θεωρούντο οι γίγαντες, στους οποίους οι Έλληνες απέδιδαν το κτίσιμο των γιγαντιαίων τειχών της κλασσικής περιόδου. Ο Στράβων αναφέρει στα κείμενα του, ότι οι Κύκλωπες ήταν εκείνοι που δημιούργησαν στην Τίρυνθα και στις Μυκήνες τις προϊστορικές ακροπόλεις, τις οποίες ονόμασαν Κυκλώπεια Τείχη.

Στο έργο του «Φυσική Ιστορία» του 1ου αιώνα μ.Χ., ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος πλέκει το εγκώμιο σε ένα άγαλμα που ήταν τοποθετημένο στο παλάτι του ρωμαίου αυτοκράτορα Τίτου.

Το αποκαλεί «Σύμπλεγμα του Λαοκόοντος» και το χαρακτηρίζει ως το έργο που προτιμούσαν οι ρωμαίοι πολίτες περισσότερο από κάθε άλλο έργο γλυπτικής ή ζωγραφικής του καιρού.

Το άγαλμα, που ο Πλίνιος υποστηρίζει ότι είχε σκαλιστεί από μονοκόμματο μάρμαρο (αν και κατά την ανεύρεσή του ήταν φανερό ότι αποτελούνταν από εφτά ευδιάκριτα τμήματα), αναπαριστά τον ιερέα των Τρώων, Λαοκόοντα, και τους γιους του, Αντιφάντη και Θυμβραίο, να στραγγαλίζονται από φίδια.

Ο Λαοκόων θανατώθηκε, όπως μας λέει η μυθολογία αλλά και συγγραφείς από τον Σοφοκλή ως και τον Βιργίλιο, όταν θέλησε να προειδοποιήσει τους Τρώες για τον Δούρειο Ίππο. Πριν προλάβει να αποκαλύψει το δαιμόνιο τέχνασμα των Ελλήνων, η θεά Αθηνά έστειλε τα φίδια της να πνίξουν αυτόν και τους γιους του ώστε να βρουν τρόπο οι πολιορκητές να βρεθούν εντός των τειχών της Τροίας.

Για πάμπολλους αιώνες οι περιγραφές του Πλινίου ήταν το μόνο που είχαμε από το ξακουστό αριστούργημα της αρχαιότητας. Μέχρι το 1506 μ.Χ. τουλάχιστον, όταν ένας αγρότης το βρήκε αναπάντεχα στους αμπελώνες του. Μόλις έμαθε τα χαρμόσυνα νέα, ο Πάπας Ιούλιος Β’ το αγόρασε και το τοποθέτησε στον Κήπο Μπελβεντέρε του Βατικανού, καλώντας ακόμα και τον Μιχαήλ Άγγελο να το εξετάσει.

Όλοι αποφάνθηκαν πως ήταν το περιβόητο σύμπλεγμα που περιέγραφε ο Πλίνιος, μόνο που έλειπε το δεξί χέρι του Λαοκόοντος. Και τότε έγινε κακός χαμός! Οι μεγαλύτεροι καλλιτέχνες της Ιταλίας, από τον Μιχαήλ Άγγελο μέχρι τον Ραφαήλ, είχαν τώρα τις δικές τους εκδοχές για τη στάση του χαμένου χεριού: κάποιοι έλεγαν πως το χέρι λύγιζε προς τα πίσω (μαζί τους και ο Μιχαήλ Άγγελος), ενώ κάποιοι άλλοι το ήθελαν να εκτείνεται ηρωικά προς τα έξω (υπέρμαχος αυτής της άποψης και ο Ραφαήλ).

Ο Πάπας αναγκάστηκε να κηρύξει διαγωνισμό γλυπτικής το 1510 για την αποκατάσταση του χαμένου χεριού και ξέρουμε πως ο τελικός κριτής ήταν ο ίδιος ο Ραφαήλ. Η επιτροπή έκρινε τελικά πως η εκδοχή της έκτασης του χεριού προς τα έξω ήταν η σωστή, κι έτσι ακριβώς αποκαταστάθηκε το κατεστραμμένο τμήμα.

Το έργο της αποκατάστασης ανατέθηκε στον έμπιστο του Ραφαήλ, γλύπτη Γιάκοπο Σανσοβίνο, ο οποίος χάρισε στον Λαοκόοντα ένα χέρι που εκτεινόταν προς τα έξω. Για λόγους πάντως που μας διαφεύγουν ιστορικά, αυτό το χέρι δεν προσαρμόστηκε στο άγαλμα. Μια ακόμα πιο ευθεία εκδοχή του χεριού φιλοτεχνήθηκε το 1532 από τον πρώην μαθητή του Μιχαήλ Αγγέλου, Τζιοβάνι Μοντορσόλι, η οποία κολλήθηκε στο άγαλμα κι έτσι πέρασε το σύμπλεγμα στους αιώνες που ακολούθησαν.

Όλα αυτά μέχρι το 1906, όταν ένας αρχαιολόγος ονόματι Λούντβιχ Πόλακ ανακάλυψε το πραγματικό χέρι του Λαοκόοντος στην αυλή ενός λιθοξόου. Θεωρώντας πως ήταν το χαμένο μέλος του αγάλματος, το οποίο μετά τη βόλτα του στο Λούβρο από τον Μέγα Ναπολέοντα είχε επιστρέψει ξανά στο Βατικανό, ο Πόλακ το πήρε παραμάσχαλα και το πήγε στην έδρα του ρωμαιοκαθολικισμού.

Ο αρχαιολόγος είχε δίκιο, καθώς το χέρι ταίριαζε γάντι με το σύμπλεγμα. Και φυσικά το χέρι λύγιζε προς τα πίσω, όπως ακριβώς είχε υποθέσει δηλαδή ο Μιχαήλ Άγγελος. Κάτι που σήμαινε τώρα πως η εκδοχή του Ραφαήλ και το χέρι του Μοντορσόλι ήταν ολότελα λάθος. Ένα λάθος για την αποκατάσταση του οποίου θα έπρεπε να περιμένει η ιστορία της τέχνης κοντά 400 χρόνια!

Μετά την αποκατάσταση βέβαια του αρχικού συμπλέγματος, οι τεχνοκρίτες ήρθαν αντιμέτωποι με ένα νέο πρόβλημα: ο Λαοκόων είχε αντιγραφεί μαζικά και πάμπολλα αντίγραφά του κοσμούσαν μουσεία και συλλογές τέχνης στα μήκη και τα πλάτη της οικουμένης. Και όλα τους είχαν φυσικά το λάθος χέρι του τρώα ιερέα. Όπως ακριβώς το προτιμούσε ο Ραφαήλ…

pronews.gr

Ο κλέφτης που αναγκάστηκε ο Αλή Πασάς να κάνει αρματολό ενώ αυτός πολεμούσε για το έθνος ήδη από τα Ορλοφικά!

Η επανάσταση στη Στερεά Ελλάδα ξεκινά τον Μάρτιο του 1821 και στις αρχές Απριλίου οι επαναστατημένοι έχουν στα χέρια τους το κάστρο των Σαλώνων, στην πρώτη μεγάλη στρατιωτική επιτυχία του υπόδουλου έθνους.

Η ισχυρή τουρκική θέση που κατέλαβαν οι εξεγερμένοι Έλληνες ήταν έργο του κλέφτη που έγινε αρματολός για να ξαναγίνει κλέφτης Πανουργιά, του φοβερού οπλαρχηγού που στάθηκε δίπλα στον Αθανάσιο Διάκο στην Αλαμάνα και στον Οδυσσέα Ανδρούτσο στο Χάνι της Γραβιάς ως ίσος μεταξύ ίσων.

Η έκρηξη της Ελληνικής Επανάστασης βρήκε τον γερο-Πανουργιά πρώτο ανάμεσα στους πρώτους να μάχεται για τη λευτεριά του λαού του. Και πώς θα μπορούσε εξάλλου να ήταν διαφορετικά για το παλικάρι που πολεμούσε τους Τούρκους ήδη από τα 16 του χρόνια; Τον άνθρωπο που πήρε μέρος στα Ορλοφικά, μυήθηκε νωρίς νωρίς στη Φιλική Εταιρεία και πολέμησε σαν σκυλί στην Άμφισσα, τη Γραβιά και τα Βασιλικά;

Γενναίος, ακούραστος και αγνός πατριώτης, ο Δημήτριος Ξηρός που θα έμενε γνωστός ως Πανουργιάςαπό το κωμικοτραγικό λάθος του νονού του δεν ήταν απλώς άλλος ένας ξακουστός οπλαρχηγός που διακρίθηκε το 1821 και ηγήθηκε του αγώνα στις πρώτες και δύσκολες αυτές φάσεις της εγκαθίδρυσης της Ελληνικής Επανάστασης.

Ήταν ταυτοχρόνως ο πάντα ενωτικός ρόλος που διαδραμάτιζε στην έξαρση των παθών, προσπαθώντας να συμφιλιώσει τις αντιμαχόμενες πλευρές και να καταλαγιάσει τα μίση. Κι αυτό γιατί για τον Πανουργιά δεν υπήρχε άλλος αγώνας από το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Ελλήνων, ένας σκοπός που ήταν έτοιμος να δώσει και τη ζωή του ακόμα.

Ο παθιασμένος αυτός αγωνιστής αποσύρθηκε μάλιστα από τις μάχες μόνο λόγω προχωρημένου γήρατος, φροντίζοντας βεβαίως να αφήσει τον γιο του στο τιμόνι του σώματός του. Μετά το αίσιο τέλος της επανάστασης, ο άδολος Πανουργιάς αποσύρθηκε στην Άμφισσα χωρίς να διεκδικήσει από το νεοσύστατο κράτος τίποτα, παρά τα τόσα που είχε δώσει για την πατρίδα.

Γι’ αυτό και πέθανε ως ένας από τους πρώτους και πλέον αξιοσέβαστους ήρωες του 1821, καθώς τον αγαπούσαν και τον σέβονταν όλοι, ακόμα και αυτοί που θα βύθιζαν την εθνεγερσία στην εμφύλια σύρραξη και μάλιστα δύο φορές. Για τον κλεφταρματολό από τη Φωκίδα δεν υπήρχε όμως ούτε πολιτική ούτε διπλωματία, παρά ο ανόθευτος και πατριωτικός αγώνας για το έθνος. Κι έτσι συντάχθηκε αναγκαστικά με τους στρατιωτικούς στην περίοδο των εμφυλίων, καθώς ο πόλεμος μαινόταν και καιρός για πολιτικά χασομέρια δεν υπήρχε. Λειτουργώντας ωστόσο ως δίαυλος επικοινωνίας των παρατάξεων αλλά και ενωτική γέφυρα για το καλό της πατρίδας.

Ίσως γιατί όταν ξεπετάχτηκε η σπίθα της εθνεγερσίας ήταν πια μεγάλος ηλικιακά και είχε γνωρίσει εδώ και δεκαετίες τις φρικαλεότητες του πολέμου. Πολεμούσε ήδη από πιτσιρίκος, ενταγμένος στο ανταρτικό σώμα του Καπετάν Ανδρούτσου, και είχε καταλάβει πως η πολυπόθητη ανεξαρτησία θα έρθει μόνο με ίδια μέσα, καθώς στις ξένες δυνάμεις δεν μπορούσες να βασιστείς.

Κλέφτης τρομερός, ανάγκασε τον Αλή Πασά να τον κάνει αρματολό των Σαλώνων το 1813. Ο Πανουργιάς ωστόσο κατάλαβε γρήγορα πως αυτή η ζωή δεν ήταν γι’ αυτόν και επέστρεψε γοργά στην παλιά κλέφτικη ασχολία του. Αφού μάτωσε για το έθνος και μετατράπηκε σε ηγέτη του αγώνα της Στερεάς Ελλάδας, συνειδητοποίησε ότι είχε γεράσει πια και μάλιστα πολύ.

Αν και δεν είχε πει ακόμα την τελευταία του λέξη…

Πρώτα χρόνια

Ο Δημήτριος «Πανουργιάς» Ξηρός γεννιέται κάπου μεταξύ 1759-1767 (πιθανότερο το 1759) στη Δρέμισα της Άμφισσας (Σάλωνα) ως γιος του τσοπάνη Ξηροδημήτρη και προεστού του χωριού. Κατά την βάπτιση του Δημήτρη όμως ο νονός του, απλός και αγράμματος άνθρωπος, νόμισε ότι βαφτίζει κορίτσι κι έτσι του έδωσε το όνομα Πανουργιά (Πανωραία)! Ο θεοσεβούμενος πατέρας του θεωρούσε γρουσουζιά να αλλάξει το όνομα του γιου του, μετατρέποντάς το απλώς στο αρσενικό Πανουργιάς.

Πέρα από τη σπαρταριστή αυτή εκδοχή με τη σύγχυση του νονού, υπάρχει και μια δεύτερη εκδοχή που υποστηρίζει πως η βάφτιση έγινε κατά την ώρα επίθεσης των Τούρκων και μέσα στον πανικό ο παπάς παράκουσε το όνομα. Όλοι πάντως συμφωνούν πως ήταν ο πατέρας αυτός που διατήρησε το όνομα, το οποίο αγάπησε ο Πανουργιάς μεγαλώνοντας και το κράτησε τόσο ως όνομα όσο και ως επίθετο, υπογράφοντας συνήθως ως Πανουργιάς Δημ. Πανουργιάς.

Αυτό δεν θα ήταν βέβαια παρά ένα αμελητέο πρόβλημα για τον Πανουργιά, ο οποίος καταδικάζεται νωρίς νωρίς σε θάνατο! Ήταν σε ένα πανηγύρι που ερωτεύτηκε παράφορα μια κοπέλα, έπεσε όμως πάνω στον τούρκο αντίζηλό του, που ήταν μπέης. Ο Πανουργιάς τον σκοτώνει, πέφτει ωστόσο στα χέρια των Τούρκων και καταδικάζεται σε απαγχονισμό. Τον σώζει τελικά ένας σημαίνοντας Οθωμανός της περιοχής, ο Δελή Αχμέτ αγάς, ο οποίος τον παίρνει υπό την προστασία του. Ο Δελή Αχμέτ έγινε σύντομα κλέφτης και ο ίδιος και τώρα είχε τον νεαρό Έλληνα πρωτοπαλίκαρό του.

Όταν σκοτώθηκε μάλιστα ο τούρκος κλέφτης, ο Πανουργιάς τον διαδέχτηκε στην αρχηγία και συνεργαζόταν τώρα με τον αρχικλέφτη Ανδρέα Ανδρούτσο (Ανδρέα Βερούση), διαβόητο αρβανίτη πειρατή και πατέρα του κατοπινού ήρωα Οδυσσέα. Ο Καπετάν Ανδρούτσος ακολούθησε την εκστρατεία του έλληνα συνταγματάρχη του Ρωσικού Στρατού, Λάμπρου Κατσώνη, καθ’ όλη την περίοδο 1770-1792, η οποία χαρακτηρίστηκε από τον Ρωσο-Τουρκικό Πόλεμο και τα Ορλοφικά, την αποτυχημένη επανάσταση των Ελλήνων κατά του οθωμανικού ζυγού το 1770 που υποδαύλισαν οι Ρώσοι δηλαδή.

Εκεί ανδρώθηκε πολεμικά και διακρίθηκε για τη γενναιότητά του ο Πανουργιάς και η φήμη του είχε φτάσει μέχρι και την αυλή του Αλή Πασά. Ο οποίος μην ξέροντας τι άλλο να κάνει για να απαλλαγεί από τον κλέφτικο βραχνά του Πανουργιά τον χρίζει το 1813 αρματολό των Σαλώνων!

Ο κλέφτης δεν θα στέριωνε στην άλλη πλευρά του νόμου και ο Αλή Πασάς τον αντικαθιστά τάχιστα με έναν Σουλιώτη. Ο Πανουργιάς παίρνει και πάλι τα βουνά για να ζήσει ως κλέφτης, βλέπει όμως τον γιο του παλιού του συντρόφου, τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, να τον κυνηγά για να τον συλλάβει για λογαριασμό του Αλή Πασά! Ο Ανδρούτσος δεν βρίσκει ούτε τον Πανουργιά ούτε τον γιο του, βρίσκει όμως τη γυναίκα και τις κόρες του, τις οποίες παρουσιάζει αλυσοδεμένες μπροστά στον πασά των Ιωαννίνων.

Για να σώσει τη φαμίλια του, παραδίδεται τελικά στον Αλή Πασά και ζει πλέον στα Γιάννενα (1817-1820), ώστε να είναι σε στενή επιτήρηση. Η γυναίκα του πέθανε όμως από τις κακουχίες και ενταφιάστηκε στα Γιάννενα. Όταν ο Αλή Πασάς στρέψει την προσοχή του στον πόλεμο με τον σουλτάνο, του εμπιστεύεται ξανά το αρματολίκι των Σαλώνων (Άμφισσας), κρατώντας τον ωστόσο κοντά του, γιατί δεν τον εμπιστεύεται καθόλου.

Και καλά κάνει…

Η Επανάσταση του 1821

Με τα στρατεύματα του σουλτάνου να πολιορκούν τα Ιωάννινα, ο Πανουργιάς βρίσκει την ευκαιρία να δραπετεύσει μια σκοτεινή νύχτα κολυμπώντας τη λίμνη Παμβώτιδα. Επιστρέφει μετά κόπων και βασάνων στα λημέρια του στη Φωκίδα. Οι προύχοντες των Σαλώνων, που είχαν ήδη μυηθεί στη Φιλική Εταιρεία, αποδέχονται τον διορισμό του ως αρματολό και τον εντάσσουν στις τάξεις των Φιλικών.

Στο σύντομο διάστημα που θα μεσολαβούσε μέχρι το ξέσπασμα της επανάστασης, ο Πανουργιάς οργάνωσε με επιμέλεια και φρόνηση τον αγώνα στη Στερεά Ελλάδα. Ήταν ήδη μεγάλος ηλικιακά, δεν λογάριαζε όμως από χρόνια.

Κι έτσι όταν άκουσε για την έναρξη του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα στον Μοριά, ο Πανουργιάς μεταβαίνει τάχιστα στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία στην Παρνασσίδα και στις 24 Μαρτίου 1821 υψώνει το λάβαρο της επανάστασης με τον παθιασμένο για λευτεριά επίσκοπο Άμφισσας, Ησαΐα.

Οι πρόκριτοι και οι δημογέροντες διστάζουν όμως να συμφωνήσουν σε κάτι που μοιάζει αποκοτιά, κι έτσι ο πολυμήχανος Πανουργιάς καταστρώνει σχέδιο: σκαρφίζεται ένα σενάριο όπου οι ξένες δυνάμεις θέλουν να βοηθήσουν και βάζει έναν έμπιστό του να καταφτάσει στο μοναστήρι ασθμαίνοντας μεταφέροντας τα καλά νέα για τη ρωσική αρμάδα που είχε καταφτάσει στο Γαλαξίδι!

Με τις ευλογίες όλων, ξεκινά την ίδια μέρα την πολιορκία των Σαλώνων, του ισχυρού κάστρου των Οθωμανών. Τα Σάλωνα αποτελούσαν θέση-κλειδί όχι μόνο λόγω της προνομιούχας θέσης τους, αλλά και για το καλά οχυρωμένο κάστρο τους, το οποίο αν παρέμενε στα χέρια του εχθρού θα διακυβευόταν όλος ο αγώνας της Πελοποννήσου.

Ο Πανουργιάς ηγήθηκε της πολιορκίας των Σαλώνων, έστειλε τα πρωτοπαλίκαρά του να στρατολογήσουν κόσμο και πολεμοφόδια και είδε τους κατοίκους του Γαλαξιδίου να προστρέχουν στη μάχη με τα 40 καράβια τους. Το τέχνασμα του οπλαρχηγού με τον ρωσικό στόλο είχε αποδώσει καρπούς, καθώς επαναστάτες κατέφταναν από κάθε γωνιά της Φωκίδας και στις 26 Μαρτίου οι υπόδουλοι ραγιάδες πολιορκούσαν τα Σάλωνα.

Οι Τούρκοι αρνούνταν να παραδοθούν, ελπίζοντας σε ενισχύσεις από Εύβοια και Λαμία. Ο Πανουργιάς κάλεσε τους οπλαρχηγούς σε συμβούλιο, συνέχισαν την πολιορκία και, έχοντας εγγυηθεί την ασφάλεια των πολιορκημένων, είδε τους Τούρκους να παραδίδονται στις 10 Απριλίου, ανήμερα της Λαμπρής, στον ίδιο, που είχε στρογγυλοκαθίσει μπροστά στην πύλη του κάστρου. Ήταν το πρώτο ελεύθερο Πάσχα των Ελλήνων έπειτα από τέσσερις αιώνες σκλαβιάς! Τους Τούρκους δεν κατάφερε βέβαια να τους σώσει ο Πανουργιάς, καθώς περίμενε επίθεση από τη Λαμία και δεν ήθελε να έχει και πίσω του εχθρούς.

Η κήρυξη της επανάστασης στα Σάλωνα και το πάρσιμο του κάστρου τους διαδραμάτισαν αποφασιστικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη του αγώνα. Τα παλικάρια του Πανουργιά εξοπλίστηκαν με 600 όπλα και ανάλογα πολεμοφόδια, λάφυρα από τους εγκλείστους, και η σπίθα της επανάστασης μεταφέρθηκε αμέσως στα γύρω πασαλίκια και αρματολίκια.

Μετά την άλωση των Σαλώνων, ο Πανουργιάς πέρασε τη Γραβιά και απελευθέρωσε πολλά χωριά της περιοχής. Η μεγαλύτερη από τις πρώιμες αυτές επιτυχίες θα έρθει στις 26 Αυγούστου 1821, όταν ο Πανουργιάς, επικουρούμενος από τον Δυοβουνιώτη και τον Γκούρα, θριαμβεύει στα Βασιλικά συντρίβοντας δεκαπλάσιο οθωμανικό στρατό.

Αυτή η στρατηγικής σημασίας νίκη του έδωσε την ευκαιρία στους Πελοποννήσιους να συνεχίσουν τον αγώνα τους και την πολιορκία της Τριπολιτσάς. Ήταν όμως και το άλλο: τα Σάλωνα έμειναν ελεύθερα καθ’ όλη τη διάρκεια του πρώτου χρόνου της επανάστασης, λειτουργώντας ως ορόσημο του αγώνα αλλά και ως χαρμόσυνο μήνυμα ελπίδας για όλο τον υπόδουλο ελληνισμό.

Ο Πανουργιάς πήρε μέρος και στις τρεις μεγάλες μάχες της Ανατολικής Στερεάς: στην Αλαμάνα στις 23 Απριλίου, όπου οι Διάκος, Δυοβουνιώτης και Πανουργιάς ηττήθηκαν από μερικές χιλιάδες Τούρκους, στο Χάνι της Γραβιάς στις 8 Μαΐου, όπου αντιστάθηκε με επιτυχία στο πλευρό του Οδυσσέα Ανδρούτσου, και στον θρίαμβο όπως είπαμε των Βασιλικών στις 26-28 Αυγούστου, όπου οι οθωμανικές δυνάμεις εξολοθρεύτηκαν, δίνοντας τη δυνατότητα στους Έλληνες της νότιας Ελλάδας να καταλάβουν την Τρίπολη στις 23 Σεπτεμβρίου, εδραιώνοντας για τα καλά την επανάσταση.

Οι 600 του Πανουργιά έβλεπαν τον οπλαρχηγό τους να παίζει κορόνα-γράμματα τη ζωή του για να τους εμψυχώνει, καταστρώνοντας ταυτοχρόνως μια σειρά από τακτικές ανταρτοπόλεμου που επέφεραν συντριπτικά πλήγματα στον εχθρό. Πανουργιάς και Δυοβουνιώτης πρότειναν εξάλλου να οχυρωθούν οι Έλληνες στα Βασιλικά και είχαν εκ του αποτελέσματος δίκιο.

Στην εν λόγω μάχη μάλιστα ο γερο-Πανουργιάς πολέμησε πλάι-πλάι με τον γιο του, Νάκο, και μόνο όταν είδε τη γενναιότητα του παιδιού του πείστηκε πως είναι άξιος διάδοχός του. Σε κείνη τη μάχη αρρώστησε βαριά και αποσύρθηκε κάποια στιγμή από τις εχθροπραξίες για να αναρρώσει, δίνοντας την αρχηγία του σώματός του στον Νάκο…

Τελευταία χρόνια

Η Μάχη των Βασιλικών Φθιώτιδας δεν θα ήταν φυσικά η τελευταία μάχη για τον γηραλέο οπλαρχηγό, ο οποίος άφησε στο πόδι του τον Νάκο Πανουργιά να πολεμά στην Ανατολική Ελλάδα και αυτός έσπευσε στην Πελοπόννησο για να συμμετάσχει στις εργασίες της Α’ Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου ως αντιπρόσωπος των Σαλώνων.

Με το κύρος που απολάμβανε και στις δύο πλευρές, μεταβαίνει το 1822 στην Ακροκόρινθο για να διαπραγματευτεί τους όρους της παράδοσης των κατοίκων από την πολιορκία του Πλαπούτα. Με τον Πανουργιά παρόντα, οι ταμπουρωμένοι Αλβανοί άφησαν τα όπλα μια ώρα αρχύτερα.

Καθοριστική υπήρξε επίσης η συμβολή του Πανουργιά και στην ήττα του Δράμαλη στον Μοριά. Οι οπλαρχηγοί της Στερεάς Ελλάδας, μετά την κάθοδο του Δράμαλη στην Πελοπόννησο, σφράγισαν κυριολεκτικά την οδό ανεφοδιασμού του και δεν άφησαν να περάσει ούτε άμαξα ή μουλάρι για τον στρατό που φιλοδοξούσε να καταπνίξει την Ελληνική Επανάσταση.

Πριν καταστραφεί τελικά στα Δερβενάκια ο Δράμαλης, ο Πανουργιάς είχε εκπονήσει το σχέδιο καύσης των σιτηρών κατά την εκστρατεία του Οθωμανού και δεν άφησε μήτε σπιθαμή γης που να μην παραδώσει στην πυρά. Στο συμβούλιο των αρχηγών εισηγήθηκε χαρακτηριστικά να κάψουν όλα τα χωριά και τις καλύβες στον δρόμο του πασά. Να αποσύρουν σε απρόσιτα μέρη όλα τα ζώα και να μην αφήσουν ούτε τους καρπούς στα δέντρα προκειμένου να μην μπορεί να ανεφοδιαστεί ο Δράμαλης.

Ο Δράμαλης βρήκε πράγματι όλα τα χωριά και τα χωράφια στάχτη από το χέρι του Πανουργιά. Ο οποίος απέκλεισε ερμητικά πίσω του τις Θερμοπύλες και όλα τα λοιπά στενώματα, ώστε να μην μπορεί να δεχτεί βοήθεια. Τα στρατεύματα του Τούρκου έφτασαν στα Δερβενάκια εξαντλημένα και πεινασμένα και ηττήθηκαν ολοσχερώς.
Τώρα όμως ήταν ώρα να αποσυρθεί από την ένοπλη δράση, καθώς είχε γεράσει πια πολύ,μόνο που δεν θα τον άφηναν οι συνθήκες! Η Υψηλή Πύλη είχε ήδη δώσει εντολή για επόμενο κύμα επίθεσης, πέφτοντας ξανά πάνω στον Πανουργιά. Ο οποίος είχε στρατοπεδεύσει στην Άμπλιανη, την οποία οχύρωσε αποτελεσματικά και με τη βοήθεια των Σουλιωτών καρτερούσαν τώρα τον εχθρό. Ο Αμπάζ Πασάς κατέφτασε στις 14 Ιουλίου 1824, για να γνωρίσει νέα βαριά ήττα πριν τραπεί σε φυγή. Η ένδοξη αυτή στιγμή του αγώνα έφερε την αποκλειστική σφραγίδα του Πανουργιά.

Άδολος αγωνιστής και ταγμένος στον σκοπό της λευτεριάς, κρατήθηκε μακριά από τον εμφύλιο σπαραγμό του 1825 και προσπάθησε -ανεπιτυχώς- να σώσει τον Οδυσσέα Ανδρούτσο, διαφωνώντας ακόμα και με τον γιο του Νάκο, τον οποίο καθυβρίζει σε οργισμένο του μήνυμα.

Τώρα συμμετείχε απλώς στις πολιτικές ζυμώσεις της ελεύθερης Ελλάδας ως αντιπρόσωπος της Φωκίδας, τόσο επί Καποδίστρια όσο και επί Όθωνα. Το 1833 διορίστηκε μέλος μιας οκταμελούς επιτροπής που συστάθηκε στο Ναύπλιο για να εξετάσει τις υπηρεσίες που είχαν προσφέρει οι αγωνιστές κατά τη διάρκεια της Επανάστασης και επέστρεψε στην πατρίδα του μόλις τέλειωσαν οι εργασίες της επιτροπής.

Ο Νάκος Πανουργιάς διορίστηκε πεντακοσίαρχος στη χιλιαρχία του Δυοβουνιώτη και έγινε αργότερα υποστράτηγος και βουλευτής τελικά του νεοσύστατου κράτους. Όσο για τον γερο-Πανουργιά, πέθανε στις 4 Αυγούστου 1834 στην Άμφισσα ως ένας από τους πλέον σεβαστούς οπλαρχηγούς και μεγάλους ήρωες της εθνεγερσίας μας…

Στην άκρη της δυτικής Μεσσηνίας, απέναντι από τη Σφακτηρία, το ιστορικό Ναβαρίνο βρέχεται από τα νερά του Ιονίου. Με το Νεόκαστρο ή Νιόκαστρο να δεσπόζει από πάνω της, η γραφική πόλη της Πελοποννήσου με τη μεγάλη ιστορίατα έχει όλα. Όμορφο οικισμό, υπέροχη θάλασσα, τοποθεσία «τυχερή», μαρίνα, λιμάνι, κάστρο.

Όπως αφηγείται ο Όμηρος, η Πύλος ήταν το βασίλειο του Νέστορα. Η σημερινή πόλη αναπτύχθηκε γύρω από το κάστρο που έχτισαν Οθωμανοί το 1573 μ.Χ στον όρμο του Ναβαρίνου. Το κάστρο ονομάστηκε Νεόκαστρο, καθώς υπήρχε ήδη το Παλαιόκαστρο στη βόρεια είσοδο του όρμου, κι από αυτό πήρε το όνομά της και η πόλη. Το όνομα Πύλος αποδόθηκε στον σημερινό οικισμό μεταγενέστερα, μετά την απελευθέρωση της Ελλάδας.

Η κωμόπολη είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την περίφημη Ναυμαχία του Ναβαρίνου, το 1827, η οποία κατέληξε με πανωλεθρία του στόλου του Σουλτάνου. Περπατήστε στην Πύλο και κάντε μια στάση στο μουσείο, το σπίτι του Ολυμπιονίκη Κωστή Τσικλητήρα στον παραλιακό δρόμο αλλά και το Νιόκαστρο. Αφού ξεκουραστείτε στη φιλόξενη σκιά της πλατείας Τριών Ναυάρχων, με τους φοίνικες, απολαύστε τη θέα από το Παλαιόκαστρο και επισκεφθείτε τις Καμάρες, λίγο έξω από τον οικισμό, που αποτελούν τμήμα του παλιού υδραγωγείου.

Αφήστε το βλέμμα σας να περιπλανηθεί στο πιο σημαντικό αξιοθέατο της περιοχής, που δεν είναι άλλο από τη φυσική ομορφιά της. Μην χάσετε την εκθαμβωτική παραλία της Βοϊδοκοιλιάς και τη λιμνοθάλασσα-υγροβιότοπο της Γιάλοβας.

Χάλκινη λυχνία σε σχήμα Τριήρεως, η λεγόμενη "λυχνία του Ερεχθείου".

Σύμφωνα με τη χαραγμένη επιγραφή ιερόν της Αθηνάς αφιερώθηκε στην Αθηνά Πολιάδα που λατρευόταν στο ανατολικό τμήμα του Ερεχθείου.

Αρχαιολογικό μουσείο Ακροπόλεως, 5ος αιώνας π.Χ.

Ξύλινη εξαγωνική πυξίδα με χρυσά ελάσματα. Μυκήνες, Ταφικός Κύκλος Α, Τάφος V, 16ος αι. π.Χ.

Τα τοιχώματα της πυξίδας διακοσμούνται με επαναλαμβανόμενα θέματα: κυνήγι ελαφιού ή ζαρκαδιού από λιοντάρι μέσα σε τοπίο με φοινικόδεντρα, και σπείρες.

Η μορφή του βουκρανίου (κεφαλής ταύρου) με τα μεγάλα μάτια κυριαρχεί στην παράσταση.

Η πυξίδα είναι μοναδικό εύρημα, τόσο για τη φύση του υλικού (ξύλου), το οποίο σπανίως σώζεται από τη μυκηναϊκή εποχή, όσο και για τον εμβληματικό χαρακτήρα της παράστασης.

Να γίνεις σπουδαίος, να διαπρέψεις, να είσαι ο καλύτερος. Αυτή η ανταγωνιστική διάθεση ήταν η κινητήρια δύναμη της αρχαίας Ελλάδας σε όλους τους τομείς, αυτή είναι και στον σύγχρονο κόσμο, τουλάχιστον στις χώρες που έχουν να επιδείξουν σημαντικά επιτεύγματα. «Πάντα να αριστεύεις και να γίνεσαι καλύτερος απ’όλους» ήταν η πρώτη προτροπή προς τους νέους, από την εποχή του Ομήρου. Τίποτα δεν πρόσφερε μεγαλύτερη ικανοποίηση από την αριστεία!

Ποιος είναι ο άριστος

Άριστος ήταν ο Αχιλλέας. Αυτός ο οξύθυμος, κακομαθημένος βασιλιάς που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του. Ήταν όμως ανίκητος στη μάχη! Ήταν η εγγύηση της επιτυχίας για αυτούς που τον είχαν στο πλευρό τους.

Άριστος ήταν ο Οδυσσέας, ο πολυμήχανος και πονηρός Ιθακιώτης, ο οποίος, χωρίς να υστερεί σε γενναιότητα, κέρδιζε τις περισσότερες μάχες με τα λόγια και τις ιδέες του.

Άριστος ήταν ο Θαλής από τη Μίλητο, ένας από τους «φυσικούς φιλοσόφους», τους γεννήτορες της φιλοσοφικής σκέψης. Αρίστευσε στο πνεύμα, γιατί κατάφερε να το χρησιμοποιήσει μ’ έναν τρόπο πρωτόγνωρο για την εποχή του: αντί να παραμείνει προσκολλημένος στην εικόνα που έδιναν οι μυθολογικές αφηγήσεις για τον κόσμο, έψαξε μέσα στον κόσμο να βρει τις απαντήσεις.

Άριστος ήταν ο Θεμιστοκλής, ο καπάτσος και εύστροφος στρατηγός, που ήξερε να πείθει και τους πιο στενοκέφαλους. Η δική του ξεχωριστή ευφυία έσωσε όλον τον πληθυσμό της Αθήνας, τότε που μπήκαν οι Πέρσες και ρήμαξαν τα πάντα.

Άριστος ήταν ο Περικλής, ο ψυχρός κι απόμακρος στρατηγός, που χωρίς ποτέ να χαϊδέψει τ’ αυτιά κανενός, οι Αθηναίοι τον ψήφιζαν για 14 χρόνια. Γιατί ήταν ο καλύτερος ομιλητής, ο καλύτερος στη διαχείριση κρίσεων και τόσο ψύχραιμος που τον αποκαλούσαν Ολύμπιο. Άριστος και στην αντοχή, γιατί παρά το σφυροκόπημα που δέχτηκε από την αντιπολίτευση, εκείνος έπραξε αυτό που θεωρούσε σωστό για την πόλη του. Και από τα δημιουργήματα αυτού του άριστου άνδρα, αντλούμε ακόμα ηθικό και υλικό όφελος.

Άριστος ήταν και ο Αλέξανδρος, ο τόσο ξεχωριστός που ονομάστηκε Μέγας. Άριστος στη δύναμη ψυχής, στην αποφασιστικότητα, στη στρατηγική σκέψη, στην επίτευξη στόχων. Σε αυτόν τον σκληρό πεισματάρη οφείλει η Ελλάδα τη δόξα που μέχρι σήμερα συνοδεύει το όνομά της.

Άριστοι, ο καθένας στον τομέα του, ήταν πολλοί ακόμα, που είχαν την τύχη να ζήσουν σε ένα περιβάλλον που ενθάρρυνε την αριστεία και την επιβράβευε με τιμές εν ζωή και υστεροφημία κατόπιν. Γλύπτες, ποιητές, ρήτορες, φιλόσοφοι, στρατιωτικοί, πολιτικοί, επιστήμονες, αθλητές, άφησαν πίσω τους μια ανεκτίμητη περιουσία – από την οποία ακόμα τρεφόμαστε – επειδή ήθελαν και μπορούσαν να γίνουν άριστοι στο είδος τους. Μπορούσε βέβαια ν’ αριστεύσει κάποιος και στο εμπόριο, αν ενδιαφερόταν μόνο για οφέλη υλικά. Αλλά, οπουδήποτε και αν δοκίμαζε την τύχη του, ήξερε πως υπάρχουν όρια, τα οποία δεν επιτρεπόταν να ξεπεράσει.

Μέτρον άριστον

Οι αρχαίοι λάτρευαν την ισονομία, αλλά δεν έβλεπαν με καλό μάτι την εξίσωση. Αυτός που είχε ένα ιδιαίτερο ταλέντο, όχι μόνο μπορούσε, αλλά και όφειλε να το αναπτύξει και να γίνει σπουδαίος, τιμώντας έτσι τον εαυτό του, την οικογένειά του και την πατρίδα του. Ωστόσο, δεν ήταν αφελείς. Γνώριζαν ότι η ανθρώπινη φιλοδοξία εύκολα οδηγεί στην υπερβολή και τίποτα δεν απεχθάνονταν περισσότερο από την έλλειψη μέτρου. Ο ανταγωνισμός είχε όρια, τα οποία όλοι γνώριζαν από την ημέρα που γεννήθηκαν.

Μπορούμε να τα συνοψίσουμε σε πέντε δελφικά παραγγέλματα:

ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ, τίποτα σε υπερβολή. Ο καθένας οφείλει να συγκρατεί τον εαυτό του μέσα στα όρια που έχει θέσει η κοινωνία που τον ανέθρεψε.

ΥΒΡΙΝ ΜΙΣΕΙ. Η υπέρβαση των ανθρώπινων μέτρων, η υπέρμετρη αλαζονεία δεν μένει ατιμώρητη. Εκείνος που θα πιστέψει πως, επειδή είναι σπουδαίος στον τομέα του, μπορεί να περνιέται για θεός, σύντομα θα χάσει το μυαλό του και θα οδηγηθεί σε παράκρουση. Τότε επεμβαίνει η Νέμεσις, η ύψιστη τιμωρία.

ΥΦΟΡΩ ΜΗΔΕΝΑ, να μην υποβλέπεις κανέναν, όσο ψηλά κι αν φτάσεις. Ο σπουδαίος άνθρωπος οφείλει να είναι ευγενικός και ευπροσήγορος με όλους. Έτσι προστατεύει τον εαυτό του από την αλαζονεία και ωφελεί όλους τους άλλους γύρω του.

ΠΡΑΤΤΕ ΔΙΚΑΙΑ. Να δίνεις στον καθένα αυτό που του αξίζει, έτσι όρισε τη δικαιοσύνη ο Αριστοτέλης. Ούτε να χαρίζεσαι σε αυτόν που δεν αξίζει ούτε να στερείς από αυτόν που δεν αξίζει. Όσο ψηλά κι αν φτάσεις, ποτέ δεν φτάνεις ψηλότερα από τη δικαιοσύνη.

ΠΛΟΥΤΕΙ ΔΙΚΑΙΩΣ. Ο πλούτος δεν ήταν δαιμονοποιημένος στην αρχαία Ελλάδα. Ο άδικος πλούτος ήταν. Μπορούσε κανείς να κυνηγήσει το κέρδος, αν ήθελε, αλλά έπρεπε να το κάνει νόμιμα και να συνεισφέρει το μερίδιο που του αναλογούσε στην πολιτεία.

Γιατί να αριστεύει κάποιος;

Ο μόνος τρόπος με τον οποίο μπορεί κανείς να κατανοήσει τη ζωή στην ολότητά της και να τη ζήσει όσο το δυνατόν πληρέστερα, είναι η επιδίωξη της αριστείας. Έτσι γεννήθηκε ο πολιτισμός, επειδή ο κάθε άνθρωπος θέλει να γίνεται ικανότερος, να ξεχωρίζει από τους άλλους, να κάνει πράγματα για τα οποία θα τον θαυμάζουν, να ωφελήσει τον εαυτό του και τον κόσμο. Έτσι εξελίχθηκε η σκέψη, η επιστήμη, η τεχνολογία. Κάποιοι άριστοι έκαναν το μεγάλο βήμα και έλυσαν προβλήματα που απασχολούσαν και τους μη άριστους.

Σ’ έναν κόσμο που ο λιγότερο ικανός έχει τις ίδιες απολαβές με τον άριστο, τι θα κινητοποιεί την επιθυμία να γίνει κάποιος καλύτερος; Και τι νόημα έχει να προσπαθεί κανείς να κατακτήσει μια κορυφή, αν φτάνοντας κατάκοπος εκεί πάνω έχουν ήδη φτάσει εκεί οι μέτριοι με ελικόπτερο;

Η επιθυμία να ξεχωρίσουμε, να γίνουμε καλύτεροι και να κάνουμε τη διαφορά, είναι εγγενής. Η επιβράβευση είναι το κίνητρο. Αν δεν υπάρχει το κίνητρο, τότε η επιθυμία είτε θα μαραζώσει κι ένα μεγάλο ταλέντο θα αδρανοποιηθεί είτε θα στραφεί στο περιθώριο της κοινωνίας, αναζητώντας χώρο να εξελιχθεί και να επιβραβευτεί. Αν τον βρει, τότε ο ταλαντούχος άνθρωπος θα στραφεί εναντίον της κοινωνίας την οποία κανονικά θα είχε ωφελήσει.

Το υπόδουλο έθνος νίκησε τις στρατιές που έστειλε εναντίον του ο σουλτάνος, οργανώθηκε πολιτικά και έπνιξε τελικά τα μίση των δύο εμφυλίων πολέμων για χάρη της εθνικής ενότητας. Μετά ήρθε ο Ιμπραήμ με τις στρατιές του και περιόρισε τη φλόγα του αγώνα, την παρτίδα έσωσαν ωστόσο οι Μεγάλες Δυνάμεις, οι οποίες με την πολιτική και στρατιωτική πίεσή τους ανάγκασαν την Υψηλή Πύλη να αποσύρει τις δυνάμεις της από την Πελοπόννησο και τη Στερεά Ελλάδα.

Παρά τη δυσχερή θέση που βρέθηκαν οι επαναστατημένοι, η λύση ήρθε με την Ιουλιανή Συμφωνία του 1827, όταν Αγγλία, Γαλλία και Ρωσία αποφάσισαν να παρέμβουν ενεργά. Η κατοπινή Ναυμαχία του Ναυαρίνου άνοιξε ουσιαστικά τον δρόμο για τη δημιουργία ανεξάρτητου Ελληνικού κράτους.

Οι αγώνες των Ελλήνων δεν θα σταματούσαν βέβαια εδώ και θα είχαν ουσιαστικά μπροστά τους δεκαετίες ακόμα πολέμου. Παρά το γεγονός ότι το 1827 άλλαξε το κλίμα για την αυτοδιάθεση των Ελλήνων, η ελληνική ανεξαρτησία αναγνωρίστηκε επισήμως το 1830 με το Πρωτόκολλο του Λονδίνου.

Οι οπλαρχηγοί και οι καπεταναίοι είδαν έναν βαυαρό πρίγκιπα να καταφτάνει το 1833 ως βασιλιάς των Ελλήνων και έπρεπε τώρα να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες του νεοελληνικού κράτους. Κάποιοι δεν θα παρατούσαν τα όπλα, κάποιοι άλλοι είχαν ήδη δώσει τη ζωή τους για τον αγώνα της λευτεριάς και υπήρξαν βέβαια κι αυτοί που πρόλαβαν να γευτούν την ανεξαρτησία.

Ο μπαρουτοκαπνισμένος οπλαρχηγός Αναγνωσταράς, για παράδειγμα, είχε σκοτωθεί το 1825 υπερασπιζόμενος τη Σφακτηρία. Ο ξακουστός Οδυσσέας Ανδρούτσος φυλακίστηκε το 1825 στην Ακρόπολη των Αθηνών κατηγορούμενος για συνεργασία με τους Τούρκους, όπου και δολοφονήθηκε από τα τσιράκια του παλιού πρωτοπαλίκαρού του Γιάννη Γκούρα πριν προλάβει να περάσει από δίκη.

Ο αρχιστράτηγος Γεώργιος Καραϊσκάκης λαβώθηκε από βόλι το απόγευμα της 22ας Απριλίου 1927 στην καταστροφική για το έθνος Μάχη του Αναλάτου και πέθανε την επομένη στο στρατόπεδό του στο Κερατσίνι, κάνοντας τον Κολοκοτρώνη να κλάψει σαν παιδί. Ο Παπαφλέσσας σκοτώθηκε στο Μανιάκι τον Μάιο του 1825 και η Λασκαρίνα «Μπουμπουλίνα» Πινότση βρήκε τραγικό θάνατο στις Σπέτσες από χέρι Έλληνα και όχι Τούρκου: ο μικρότερος γιος της είχε κλεφτεί με μια αρχοντοπούλα του νησιού και οι εξαγριωμένοι συγγενείς της πυροβόλησαν τη μάνα του «δράστη» στο κεφάλι.

Ο πρωτεργάτης του εθνικού μας ξεσηκωμού Αθανάσιος Διάκος έφυγε νωρίς νωρίς και μαρτυρικά τον Απρίλιο του 1821 και ο Μάρκος Μπότσαρης σκοτώθηκε στη Μάχη του Κεφαλόβρυσου το 1823.

Τι απέγιναν όμως οι υπόλοιποι λεβέντες του εθνικοαπελευθερωτικού μας αγώνα, αυτές οι εξέχουσες φυσιογνωμίες από τα καπετανάτα, τα βιλαέτια και τα αρματολίκια που ζώστηκαν τα όπλα και ύψωσαν τα λάβαρα του πολέμου ως οπλαρχηγοί της Ελληνικής Επανάστασης;

Θεόδωρος Κολοκοτρώνης

Ο «Γέρος του Μοριά» συνέχισε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής. Ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Ιωάννη Καποδίστρια, διαφώνησε με τη βαυαρική αντιβασιλεία και ρίχτηκε ξανά στη φυλακή με κατηγορίες εσχάτης προδοσίας! Παρά το γεγονός ότι το 1834 καταδικάστηκε σε θάνατο, πλάι στον Πλαπούτα, την επόμενη χρονιά έλαβε βασιλική χάρη, τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού αλλά και με το αξίωμα του συμβούλου της επικρατείας.

Έτσι πέρασε τα στερνά του ο αρχιστράτηγος άλλοτε του αγώνα, ως υπασπιστής του Όθωνα, πριν φύγει από τον κόσμο τον Φεβρουάριο του 1843 χτυπημένος από εγκεφαλικό επεισόδιο. Είχε γυρίσει μόλις από γλεντοκόπι στα Ανάκτορα…

Κωνσταντίνος Κανάρης

Ο μπουρλοτιέρης από τα Ψαρά που ανατίναξε τη ναυαρχίδα του Καρά Αλή το 1822 και έγινε θρύλος τόσο εντός όσο και εκτός Ελλάδας ακολούθησε μετά ζηλευτή πολιτική καριέρα και διετέλεσε μάλιστα πέντε φορές πρωθυπουργός του νεοσύστατου κράτους (1844, 1848-49, 1864, 1864-65 και 1877). Μετά την απελευθέρωση και τις πολιτικές περιπέτειες με τη δολοφονία του Καποδίστρια, αποσύρθηκε για ένα διάστημα στη Σύρο, επανήλθε όμως στο προσκήνιο με την έλευση του Όθωνα και χρημάτισε υπουργός Ναυτικών στην κυβέρνηση Μεταξά και την κυβέρνηση Κωλέττη αργότερα.

Σφόδρα αντιμοναρχικός, πέρασε στην αντιπολίτευση, αναμείχθηκε ενεργά στον πολιτικό βίο, κυβέρνησε για λίγα διάσπαρτα χρόνια και αποσύρθηκε τελικά στο σπίτι του στην Κυψέλη, όντας ένας ζωντανός θρύλος της πρόσφατης ελληνικής ιστορίας, μέχρι τον Σεπτέμβριο του 1877 όλα αυτά που έφυγε από τον κόσμο…

Αλέξανδρος Υψηλάντης

Ο πρίγκιπας και αρχηγός της Φιλικής Εταιρείας που ύψωσε τη σημαία της επανάστασης στις παραδουνάβιες ηγεμονίες τον Φεβρουάριο του 1821 πολέμησε με νύχια και με δόντια στο Δραγατσάνι τον Ιούνιο της ίδιας χρονιάς, αναγκάστηκε ωστόσο να αποσυρθεί προς τα αυστριακά σύνορα. Ο πρωτεργάτης της εθνεγερσίας παραδόθηκε στους Αυστριακούς, φυλακίστηκε και δεν απελευθερώθηκε παρά τον Νοέμβριο του 1827.

Η υγεία του ήταν πια βαρύτατα κλονισμένη και δεν μπόρεσε να συνδράμει περαιτέρω τον αγώνα. Πέθανε στη Βιέννη τον Ιανουάριο του 1828 πάμφτωχος και πικραμένος, έστειλε ωστόσο την καρδιά του εκεί όπου πραγματικά ανήκε: στην ελεύθερη Ελλάδα…

Δημήτριος Υψηλάντης

Ο αδελφός του Αλέξανδρου Υψηλάντη που ανέλαβε τον Ιούνιο του 1821 την αρχιστρατηγία των επαναστατών πολέμησε σε πλήθος μαχών και πολιορκιών. Όταν ήρθε ο Καποδίστριας, διορίστηκε στρατάρχης του τακτικού στρατού και ανέλαβε την οργάνωσή του στα ευρωπαϊκά πρότυπα του καιρού.

Ο μετεπαναστατικός του βίος χαρακτηρίστηκε από τον έρωτά του για τη Μαντώ Μαυρογένους, η σχέση δεν θα κατέληγε όμως σε γάμο λόγω της κατασυκοφάντησης της αντάρτισσας από τον Κωλέττη. Ο Υψηλάντης πέθανε στο Ναύπλιο τον Αύγουστο του 1832…

Ανδρέας Μιαούλης

Ο καραβοκύρης που έγινε ναύαρχος του ελληνικού στόλου και διαδραμάτισε σημαίνοντα ρόλο στην Επανάσταση του 1821 μπλέχτηκε στη δίνη της πολιτικής αντιπαράθεσης και έφτασε μέχρι και να πυρπολήσει τον ελληνικό στόλο στον Πόρο! Ο Καποδίστριας του είχε εμπιστευτεί το έργο να πατάξει την πειρατεία, κάτι που έκανε αποτελεσματικά, τον Αύγουστο του 1831 ανατίναξε όμως τη φρεγάτα «Ελλάς» και την κορβέτα «Ύδρα» προκαλώντας τη γενική κατακραυγή όλων.

Με την έλευση του Όθωνα, έλαβε τιμητική σύνταξη και ένα κομμάτι γης, προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο και απόλαυσε προνόμια και τιμές ως ήρωας της Επανάστασης. Πέθανε το 1835 ως ζωντανός θρύλος του 1821…

Μαντώ Μαυρογένους

Η παθιασμένη επαναστάτισσα που έδωσε ό,τι είχε και δεν είχε για τον αγώνα του έθνους έζησε κι αυτή τις ίντριγκες του μικροπολιτικού κλίματος του καιρού, όταν την απέκλεισαν δηλαδή από τη δημόσια ζωή του νεοσύστατου κράτους. Ο Καποδίστριας την είχε κάνει επίτιμο αντιστράτηγο και της είχε δώσει ένα σπίτι να μένει στο Ναύπλιο, καθώς η Μαντώτα είχε ξοδέψει όλα για την Επανάσταση.

Διωκόμενη ανοιχτά πια από διάφορα κέντρα επιρροής μετά τη δολοφονία του κυβερνήτη, έβαλαν λόγια στον στρατηγό Υψηλάντη για τη «φραγκοντυμένη Μυκονιάτισσα» και η θυελλώδης σχέση τους γνωρίζει άδοξο τέλος. Κι έτσι επιστρέφει στη γενέτειρά της τη Μύκονο, όπου αποτραβήχτηκε οριστικά από τη δημόσια ζωή και πέθανε στην Πάρο το 1848 πάμφτωχη, ρακένδυτη και ξεχασμένη από όλους. Ήταν οι γείτονες αυτοί που της έφερναν ένα πιάτο φαΐ στα τελευταία 15 χρόνια της ζωής της, καθώς η λαμπρή αρχοντοπούλα που με την αυταπάρνησή της συγκλόνιζε άλλοτε όλο τον γνωστό κόσμο ήταν πια σκιά του ένδοξου εαυτού της…

Δημήτριος Παπανικολής

Ένας από τους πρωτεργάτες του αγώνα στη θάλασσα και περιβόητος πυρπολητής αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο το 1829, αγοράζοντας μερίδιο από ένα πλοίο και επιστρέφοντας στο εμπόριο. Ο Όθωνας αγόρασε το καράβι και ενέταξε τον κυβερνήτη του στον βασιλικό στόλο του Βασιλείου της Ελλάδος, όπου θα παραμείνει για ένα διάστημα ο περιβόητος ναυμάχος πριν τεθεί τελικά σε διαθεσιμότητα το 1836.

Στην ενεργό υπηρεσία ανακλήθηκε το 1841 ως κυβερνήτης της κορβέτας «Αμαλία» και τιμήθηκε μετά με θέσεις ευθύνης (πληρεξούσιος των Ψαρών). Όταν αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, χρημάτισε πρόεδρος του Ναυτοδικείου, ένα αξίωμα που διατήρησε ως τον θάνατό του το 1855.

Αντώνιος Κριεζής

Ο παθιασμένος αγωνιστής από την Ύδρα συμμετείχε σε όλες τις μεγάλες ναυμαχίες του έθνους και έζησε την απελευθέρωση. Ο Καποδίστριας του εμπιστεύτηκε το αξίωμα του μοίραρχου του στόλου το 1828 και επί Όθωνος προβιβάστηκε σε αντιναύαρχο. Αργότερα αναμείχθηκε με την πολιτική και διετέλεσε υπουργός Ναυτικών σε δύο κυβερνητικά σχήματα, πριν διαδεχθεί τον Κανάρη στην πρωθυπουργία (1849-1854) του έθνους.

Ο πρώτος ποτέ υποναύαρχος του νεοσύστατου κράτους πέθανε τον Απρίλιο του 1865 ως επίτιμος υπασπιστής του βασιλιά Γεωργίου Α’…

Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης

Ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, ο μεγάλος οπλαρχηγός του 1821, σήκωσε το λάβαρο το πολέμου στη Μάνη και μετατράπηκε σε έναν από τους ηγέτες της Ελληνικής Επανάστασης, διατηρώντας εξέχουσες θέσεις στις εθνοσυνελεύσεις και τα όργανά της. Μετά την απελευθέρωση όμως τα έβαλε με τον Καποδίστρια, εγκαινιάζοντας την κόντρα κυβερνήτη και Μαυρομιχαλαίων που θα κατέληγε στη δολοφονία του Καποδίστρια από τον γιο και τον αδελφό του Πετρόμπεη.

Παρά το γεγονός ότι φυλακίστηκε, όταν ήρθε ο Όθωνας απελευθερώθηκε και γνώρισε τιμές και προνόμια. Ονομάστηκε αντιστράτηγος, διετέλεσε αντιπρόεδρος του νεοσύστατου Συμβουλίου της Επικρατείας και έλαβε εθνική γη στο πλαίσιο της ευγνωμοσύνης του έθνους. Έφυγε από τον κόσμο τον Ιανουάριο του 1848 στην Αθήνα…

Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος

Η πιο αμφιλεγόμενη ενδεχομένως μορφή της Ελληνικής Επανάστασης ήταν ταυτοχρόνως και μια από τις πλέον εξέχουσες προσωπικότητες του αγώνα. Ο Μαυροκορδάτος ανήλθε ταχύτατα τα σκαλιά της επαναστατικής ιεραρχίας, διατήρησε θέσεις-κλειδιά στην εκστρατεία του 1821 και στις μετεπαναστατικές δεκαετίες ηγήθηκε του πολιτικού σκηνικού ως φλογερός αντίπαλος του Καποδίστρια.

Ο Μαυροκορδάτος διετέλεσε πολλές φορές υπουργός και τέσσερις φορές πρωθυπουργός του κράτους, πυροδότησε την πυρπόληση του ελληνικού στόλου στον ναύσταθμο του Πόρου και μετατράπηκε σε πρωταγωνιστή των δρώμενων του τόπου. Αποσύρθηκε από τον δημόσιο βίο το 1863 και πέθανε δυο χρόνια αργότερα στην Αίγινα έχοντας χάσει το φως του και τα τελευταία του χρήματα…

Ιωάννης Μακρυγιάννης

Ο μεγάλος αγωνιστής του έθνους έζησε πάμπολλες τραγικές περιπέτειες στα μετεπαναστατικά χρόνια, μια περίοδος που χαρακτηρίστηκε αρχικά από τη σταδιακή ρήξη του με τον Καποδίστρια. Μέσα στο ζοφερό κλίμα της εποχής, του απονέμεται τελικά ο βαθμός του χιλίαρχου, η αντικυβερνητική του ρητορεία θα τον φέρει όμως εκτός κρατικού μηχανισμού.

Μόνο όταν ήρθε ο Όθωνας καταλάγιασε ο Μακρυγιάννης από τις μεθοδεύσεις που εξύφαινε. Ο βασιλιάς τον έκανε ταγματάρχη, σύντομα όμως ο οπλαρχηγός θα εναντιωθεί και κατά της μοναρχίας, προσχωρώντας στις τάξεις των αντιφρονούντων. Όταν απέτυχε να εκλεγεί στην πρώτη Βουλή το 1844, μετατράπηκε σε επίκεντρο μιας συνωμοσίας για την ανατροπή του Όθωνα και το 1853 πέρασε από στρατοδικείο.

Καταδικάστηκε σε θάνατο, η ποινή του μετατράπηκε κατόπιν σε ισόβια και αποφυλακίστηκε τελικά τον επόμενο χρόνο. Τα στερνά του θα τα περάσει ήρεμα, καθώς το 1862 η προσωρινή κυβέρνηση αποκατέστησε το όνομά του και τον προβίβασε σε υποστράτηγο και αντιστράτηγο κατόπιν. Έτσι πέθανε τον Απρίλιο του 1864, ως προβεβλημένο μέλος του αγώνα της ανεξαρτησίας…

Νικηταράς

Ο φοβερός οπλαρχηγός Νικήτας Σταματελόπουλος που πολεμούσε από τα 16 του τους Τούρκους πέρασε στα μετεπαναστατικά χρόνια στο κόμμα των ρωσόφιλων, κάτι που θα προσυπέγραφε τις περιπέτειές του. Το 1839 φυλακίζεται εντελώς άδικα από την ελληνική κυβέρνηση για μια φανταστική συνωμοσία κατά του βαυαρού μονάρχη και περνά 1,5 χρόνο στη φυλακή, από την οποία βγαίνει ράκος λόγω των βασανιστηρίων.

Έχοντας χάσει μερικώς την όρασή του και πικραμένος από την αγνωμοσύνη του κράτους, έλαβε όχι μια τιμητική σύνταξη για τους άθλους του αλλά μια κατάπτυστη άδεια επαιτείας! Ένα πενιχρό βοήθημα θα πάρει το 1843, όταν ο Όθωνας αναγκάστηκε να του απονείμει τον βαθμό του υποστράτηγου. Έτσι πέθανε το 1849, παραγνωρισμένος και ταπεινωμένος. Εκείνος ζήτησε πάντως να ενταφιαστεί δίπλα στον Κολοκοτρώνη…

Κίτσος Τζαβέλας

O Κυριάκος «Κίτσος» Τζαβέλας, αφού έδωσε την ψυχή του για την ελευθερία του έθνους, διετέλεσε μετεπαναστατικά υπουργός και πρωθυπουργός τελικά του νεοσύστατου κράτους. Ο Κίτσος πολεμούσε μέχρι και τον θάνατο του Καποδίστρια ως χιλίαρχος του τακτικού στρατού με αποστολή την εκκαθάριση της Στερεάς Ελλάδας. Μετά αναμείχθηκε στο κλίμα της πόλωσης και φυλακίστηκε δίπλα στον Κολοκοτρώνη. Ο Όθωνας τον έκανε τελικά υποστράτηγο, αντιστράτηγο και υπασπιστή του αργότερα, ενώ από το 1844 αναρριχήθηκε σε υπουργικές θέσεις.

Χρημάτισε ακόμα και πρωθυπουργός το 1847-1848 και υπουργός μετά, αν και η άσβεστη δίψα του για την απελευθέρωση όλης της Ελλάδας δεν θα καταλάγιαζε. Κι έτσι όταν ξέσπασε το 1854 το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των αλύτρωτων περιοχών, ο Κίτσος ξανάπιασε τα όπλα στην Ήπειρο. Αποσύρθηκε οριστικά μετά την αποτυχία του κινήματος και πέθανε τον Μάρτιο του 1855 στο Μεσολόγγι…

Ανδρέας Ζαΐμης

Άλλος ένας αγωνιστής του 1821 που χρημάτισε πρωθυπουργός στα μεταπολεμικά χρόνια, ο Φιλικός Ζαΐμης πολεμούσε τόσο στα πεδία της μάχης όσο και τον στίβο της πολιτικής. Ο πληρεξούσιος της Α’ Εθνοσυνέλευσης της Επιδαύρου κράτησε θέσεις ευθύνης στον αγώνα και επί Καποδίστρια διορίστηκε μέλος του γνωμοδοτικού σώματος «Πανελληνίου».

Αργότερα διετέλεσε σύμβουλος επικρατείας, μια θέση που κράτησε μέχρι τον θάνατό του το 1840.

Δημήτρης Πλαπούτας

Ο ήρωας της Ελληνικής Επανάστασης που έλαβε μέρος στις περισσότερες επιχειρήσεις και διακρίθηκε για τη φρόνηση και την ανδρεία του διετέλεσε διοικητής χιλιαρχίας άτακτων στρατευμάτων μετά την απελευθέρωση και το 1832 έγινε στρατηγός. Μετά τον φόνο του Καποδίστρια, ήταν μέλος της Διοικητικής Επιτροπής της Ελλάδας, αν και διώχθηκε την περίοδο της αντιβασιλείας ως ρωσόφιλος κάνοντας φυλακή δίπλα στον Κολοκοτρώνη.

Καταδικάστηκε σε θάνατο το 1834, αμνηστεύτηκε ωστόσο το 1835, για να αναλάβει πλέον διοικητικές θέσεις στον βασιλικό στρατό. Το 1858 έγινε επίτιμος υπασπιστής του Όθωνα, έχοντας περάσει από πολιτικές θέσεις ευθύνης και διατελώντας μέλος της Εθνοσυνέλευσης, βουλευτής και γερουσιαστής κατόπιν (1847-1862). Πέθανε τον Ιούλιο του 1864 έχοντας μόλις ξαναπαντρευτεί και αποκτήσει τη μοναχοκόρη του.

Πανουργιάς

Αρματολός από τα 16 του χρόνια, ο Δημήτριος «Πανουργιάς» Ξηρός πολέμησε για το έθνος ήδη από τα Ορλοφικά. Γενναίος, ακούραστος και αγνός πατριώτης, έπαιξε πάντα ρόλο ενωτικό στην έξαρση των παθών και τα όπλα τα άφησε μόνο λόγω γήρατος. Μετά το αίσιο πέρας της Επανάστασης, ο άδολος Πανουργιάς αποσύρθηκε στην Άμφισσα, όπου και πέθανε το 1834 ως ένας από τους πλέον αξιοσέβαστους ήρωες του αγώνα…

newsbeast.gr

Τα χαστούκια που τον πείσμωσαν και η υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του

«Όταν αποφασίσαμε να κάμομε την Επανάσταση», ανακαλούσε ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης στην Πνύκα στις 7 Οκτωβρίου 1838, «δεν εσυλλογισθήκαμε ούτε πόσοι είμεθα ούτε πώς δεν έχομε άρματα ούτε ότι οι Τούρκοι εβαστούσαν τα κάστρα και τας πόλεις ούτε κανένας φρόνιμος μας είπε "πού πάτε εδώ να πολεμήσετε με σιταροκάραβα βατσέλα;", αλλά ως μία βροχή έπεσε εις όλους μας η επιθυμία της ελευθερίας μας, και όλοι, και ο κλήρος μας και οι προεστοί και οι καπεταναίοι και οι πεπαιδευμένοι και οι έμποροι, μικροί και μεγάλοι, όλοι, εσυμφωνήσαμε εις αυτό το σκοπό και εκάμαμε την Επανάσταση».

Η εξέχουσα στρατιωτική και πολιτική φυσιογνωμία του 1821, ο πιο αγαπητός αντάρτης, δεν αμφέβαλε ποτέ για τη νικηφόρα έκβαση του εθνικού ξεσηκωμού.

Ένα πράγμα φοβόταν μόνο: τους Έλληνες, τους «προσκυνημένους» όπως τους αποκαλούσε, οι οποίοι σε συνάρτηση και με την επέλαση του Ιμπραήμ έθεταν σε άμεσο κίνδυνο τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα: «Μόνον εις τον καιρόν του προσκυνήματος εφοβήθηκα διά την πατρίδα μου», έλεγε στα απομνημονεύματά του.

Η γέννηση του εθνικού μας ήρωα και η «προφητεία» του παππού του που δεν επιβεβαιώθηκε

Όταν απέτυχε η επανάσταση του 1770, τα λεγόμενα Ορλωφικά, οι Τούρκοι ανελέητα έσφαζαν στο πέρασμά τους τον άμαχο πληθυσμό. Ανάμεσα σε όσους έφευγαν για να γλιτώσουν από το μίσος του κατακτητή ήταν και η μάνα του Θόδωρου Κολοκοτρώνη. Αν και ετοιμόγεννη πήρε το δρόμο προς τη Μεσσηνία μαζί με το υπόλοιπο πλήθος και από εκεί προς το Ραμαβούνι, για να γλυτώσει και εκείνη αλλά και το παιδί που κουβαλούσε στην κοιλιά της.

Στις 3 Απριλίου 1770 την έπιασαν οι πόνοι. Ξάπλωσε κάτω από ένα δέντρο και έφερε στον κόσμο ένα υγιέστατο αγόρι, τον πρωτότοκο γιο του περίφημου αρματολού Κωνσταντή Κολοκοτρώνη, που είχε πρωτοστατήσει στην υποκινούμενη από τους Ρώσους ένοπλη εξέγερση της Πελοποννήσου το 1770.

Αυτό το αγόρι έμελλε να γίνει ο πιο διάσημος Έλληνας, ο πολέμαρχος Θόδωρος Κολοκοτρώνης. Κάτω από ένα δέντρο φτελιάς είδε για πρώτη φορά το φως του ήλιου και εκείνη ακριβώς τη στιγμή λες κι έκανε μια «μυστική συμφωνία» με το Θεό να «καθαρίσει» τον ελληνικό αέρα.

Ο παππούς του, όταν του έδιναν τα συχαρίκια για τον ερχομό του αρσενικού εγγονού, κουνούσε θλιβερά το κεφάλι του μονολογώντας: «Εάν τύχει και γλυτώσουμε τώρα από το τουρκικό μαχαίρι, αυτό το παιδί θα μεγαλώσει, θα παντρευτεί, θα κάνει παιδιά, αλλά ποτέ ούτε εκείνος ούτε εκείνα δεν θα δουν τη λευτεριά μας». Πόσο έξω έπεσε…

Το παιδί που γεννήθηκε την ώρα της φυγής και της μεγάλης σφαγής, έγινε στρατάρχης του ’21 και πολέμησε για το ύψιστο αγαθό που απολαμβάνουμε εμείς σήμερα: Την ελευθερία!

Γνώρισε νωρίς την ορφάνια. Σε ηλικία 10 ετών, έχασε τον πατέρα του όταν εκείνος σκοτώθηκε από τον κατακτητή, έπειτα από προδοσία τούρκου φίλου του. Μπορεί η μητέρα του, ο ίδιος και τα τέσσερα αδέλφια του να γλίτωσαν τη σφαγή και να κατέφυγαν στη Μάνη αλλά δεν ήταν λίγες οι φορές που αναγκάστηκαν να ξενιτευτούν για να γλυτώσουν από τους Τούρκους.

Τα χαστούκια που τον πείσμωσαν και η υπόσχεση που έδωσε στον εαυτό του

Μια μέρα που είχε βρέξει πολύ, έμπαινε με το γαϊδουράκι του φορτωμένο ξύλα στη Τρίπολη. Το ζώο γλίστρησε, παραπάτησε σε μια λακκούβα με νερά και πιτσίλισε τα ρούχα διερχόμενων Τούρκων. Ένας από αυτούς αγριεμένος του έδωσε δύο χαστούκια. Ο Κολοκοτρώνης, 13 ετών τότε, τον κοίταξε με βουρκωμένα μάτια και ορκίστηκε μέσα του: αυτό το χαστούκι θα το γυρνούσε. Στην Τρίπολη δεν θα γυρνούσε παρά το 1821, ως στρατηγός των Ελλήνων πια, πορθητής και εκδικητής.

Αν και σχεδόν αγράμματος γνώριζε αρκετά καλά την ιστορία του γένους του. Στα 15 του εισχώρησε στα σώματα των κλεφτών της Πελοποννήσου και λίγο αργότερα, το 1787, οι κάτοικοι του Ακόβου τον διόρισαν οπλαρχηγό της περιοχής.

Σε ηλικία 20 χρονών, παντρεύτηκε τη μικρότερη κόρη του προεστού του Ακόβου, Κατερίνα Καρούσου, και απέκτησε 6 παιδιά (3 γιους και 3 κόρες, ενώ αργότερα φέρεται να απέκτησε άλλον έναν γιο, καρπό της σχέσης του με μια Υδραία). Αγρότης, κτηνοτρόφος και μυλωνάς, ζούσε μία ήρεμη ζωή.

Διακρίθηκε για τη γενναιότητά του και έγινε πρωτοπαλίκαρο, πριν συγκροτήσει δικό του σώμα και αναπτύξει πλούσια δράση. Από το 1797, οι Τούρκοι τον βάζουν στο μάτι και τα επόμενα χρόνια επιδόθηκε σε σφοδρό ανταρτοπόλεμο με τα 60 παλικάρια του. Αποτέλεσμα; Το 1802 εκδόθηκε φιρμάνι από την Υψηλή Πύλη εναντίον του, να σκοτώσουν δηλαδή με κάθε τρόπο τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη!

Οι Τούρκοι τον καταδιώκουν και πάντα βρίσκονται καλοθελητές που τον προδίδουν.

Τον Απρίλιο του 1806 φτάνει τελικά στη Ζάκυνθο όπου θα περάσει 15 ολόκληρα χρόνια. Κατατάχθηκε στον αγγλικό στρατό κι έφθασε μέχρι το βαθμό του ταγματάρχη. Το 1818 μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία και το 1819 έχασε τη γυναίκα του. Επόμενος σταθμός ήταν η Μάνη.

Στις 23 Μαρτίου 1821 ύψωσε μαζί με τον Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη το λάβαρο της ελληνικής επανάστασης στην Καλαμάτα και τέθηκε επικεφαλής πολλών ακόμα αγωνιστών, απελευθερώνοντας την πόλη.

Αμέσως μετά έβαλε σκοπό να καταλάβει την Τριπολιτσά. Η νίκη των Ελλήνων στο Βαλτέτσι (13 Μαΐου 1821) και η άλωση της Τριπολιτσάς (23 Σεπτεμβρίου 1821), συμβάλλουν στην ανάδειξή του σε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων. Η Τριπολιτσά είναι και πάλι ελεύθερη, χάρη στις μάχες των Ελλήνων παλικαριών που στάθηκαν σαν δέντρα αγέρωχα μπροστά στον τούρκο εισβολέα.

Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά του Κολοκοτρώνη στα «Απομνημονεύματά» του για την κατάληψη της Τριπολιτσάς:

«Όταν έμβηκα εις την Τριπολιτσά, με έδειξαν τον Πλάτανο εις το παζάρι όπου εκρέμαγαν τους Έλληνας. Αναστέναξα και είπα: "Άιντε, πόσοι από το σόγι μου και από το έθνος μου εκρεμάσθηκαν εκεί", και διέταξα και το έκοψαν».

Στη μάχη των Δερβενακίων (26-28 Ιουλίου 1822), όπου καταστράφηκε ο στρατός του Δράμαλη, αναδείχθηκε η στρατηγική του ιδιοφυΐα. Η κυβέρνηση Κουντουριώτη τον διόρισε αρχιστράτηγο των επαναστατικών δυνάμεων.

Την ίδια στιγμή βέβαια που ο Κολοκοτρώνης και οι άλλοι αγωνιστές δοξάζονταν στα πεδία των μαχών, οι πολιτικοί άντρες θέλησαν να αμφισβητήσουν την εξουσία του. Κάπως έτσι ξεσπά η πρώτη εμφύλια διαμάχη μεταξύ στρατιωτικών και πολιτικών.

Στις 13 Νοεμβρίου 1824, οι πολιτικοί αντίπαλοι του Κολοκοτρώνη σκότωσαν τον γιο του Πάνο. Ο θάνατος του πρωτότοκου γιου του τον καταρράκωσε. Ο Κολοκοτρώνης παραδόθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου του 1824 για να τερματιστεί ο εμφύλιος. Στις 6 Φεβρουαρίου 1825 φυλακίστηκε στο μοναστήρι του Προφήτη Ηλία της Ύδρας, αν και τον αποφυλάκισαν άρον-άρον το 1825 καθώς ήταν ο μόνος που θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τον Ιμπραήμ.

Στο Ναύπλιο, μετά την αποφυλάκισή του, μίλησε ανεβασμένος σε μια πέτρα στο πλήθος που παραληρούσε: «Έλληνες! Πριν βγω στ’ Ανάπλι, έριξα στη θάλασσα τα πικρά τα περασμένα. Κάντε και σεις το ίδιο. Στο δρόμο που περνάγαμε για να ρθούμε στην εκκλησιά, είδα να σκάβουν κάποιοι άνθρωποι. Ρώτησα και μου είπαν πως σκάβουν να βρούνε κρυμμένο θησαυρό. Εκεί στο λάκκο μέσα ρίξτε και τα μίση τα δικά σας. Έτσι θα βρεθεί κι ο χαμένος θησαυρός».

Την ίδια στιγμή, εκτόξευε φοβέρες στον Ιμπραήμ: «Όχι τα κλαριά να μας κόψεις, όχι τα δένδρα, όχι τα σπίτια που μας έκαψες, μήτε πέτρα απάνω στην πέτρα να μη μείνει, εμείς δεν προσκυνάμε. Μόνο ένας Έλληνας να μείνει, πάντα θα πολεμούμε. Και μην ελπίζεις πως τη γη μας θα την κάνεις δική σου, βγάλ’ το από το νου σου».

«Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους»

Την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1827, η Πελοπόννησος εξακολουθούσε να υφίσταται λεηλασίες και καταστροφές από τα στρατεύματα του Ιμπραήμ. Οι Έλληνες κατέφευγαν πάντα σε ανταρτοπόλεμο, για τον οποίο παρατηρεί ο Κολοκοτρώνης στα «Απομνημονεύματά» του: «O Ιμπραΐμης μου επαράγγειλε μια φορά διατί δεν στέκω να πολεμήσωμεν (κατά μέτωπον). Εγώ του αποκρίθηκα, ας πάρη πεντακόσιους, χίλιους, και παίρνω και εγώ άλλους τόσους, και τότε πολεμούμε, ή αν θέλη ας έλθη και να μονομαχήσωμεν οι δύο. Αυτός δεν με αποκρίθηκε εις κανένα. Και αν ήθελε το δεχθή το έκαμνα με όλην την καρδιάν, διότι έλεγα αν χανόμουν, ας πήγαινα, αν τον χαλούσα, εγλύτωνα το έθνος μου».

Οι εξαντλημένοι Πελοποννήσιοι συνέχιζαν την αντίσταση όπως μπορούσαν και τότε ο Ιμπραήμ εφάρμοσε τη μέθοδο του μαζικού προσκυνήματος. «Προσκύνημα» ονομαζόταν στα χρόνια της Τουρκοκρατίας η δήλωση υποταγής μεμονωμένων ατόμων ή ολόκληρων ομάδων (ή ακόμα και περιοχών) προς τον κατακτητή, εναντίον του οποίου είχαν προηγουμένως εξεγερθεί. Η αποδοχή της υποταγής εκφραζόταν έμπρακτα από τους Τούρκους με χορήγηση στους προσκυνημένους ειδικού πιστοποιητικού, γνωστού ως «προσκυνοχάρτι». Έτσι οι επαναστατημένοι επανέρχονταν στην κατάσταση του νομιμόφρονα υπηκόου.

Σε αυτές τις αντίξοες συνθήκες, ο Κολοκοτρώνης με το σύνθημα «Φωτιά στα σπίτια και τσεκούρι στην περιουσία και το λαιμό εκείνων που κάνουν τα χατίρια των Τούρκων. Φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους!», εξαπέλυσε φόβο και τρόμο στους προσκυνημένους και αναζωπύρωσε τη σπίθα μίας επανάστασης που έδειχνε ετοιμοθάνατη.

Η δίκη και φυλάκιση

Ο Κολοκοτρώνης δεν σταμάτησε να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της εποχής έως και το τέλος της Επανάστασης.

Ένθερμος οπαδός της πολιτικής του Καποδίστρια, πρωτοστάτησε στα γεγονότα για την ενθρόνιση του Όθωνα αν και με την έλευση του τελευταίου, στις 30 Ιανουαρίου 1832, έγινε στόχος συκοφαντιών και ραδιουργιών εκ μέρους των πολιτικών του αντιπάλων.

Η σκευωρία που στήθηκε εναντίον του κατέληξε τελικά στο να κατηγορηθεί για εσχάτη προδοσία και να συλληφθεί στις 6 Σεπτεμβρίου 1833 από κοινού με τους Πλαπούτα, Τζαβέλα, Νικηταρά και άλλους στρατιωτικούς ηγέτες με την κατηγορία ότι προετοίμαζαν συνομωσία εναντίον του ανήλικου βασιλιά και της κυβέρνησής του.

Η διαβόητη δίκη άρχισε στο Ναύπλιο στις 30 Απριλίου 1834 και διήρκησε μέχρι τις 26 Μαΐου. Όσον αφορά στις βαρύτατες κατηγορίες επρόκειτο περισσότερο για αοριστίες που δεν θεμελίωναν νομικά την παραπομπή των Κολοκοτρώνη και Πλαπούτα, πόσο μάλιστα για εσχάτη προδοσία.

Η εμφάνιση του Κολοκοτρώνη στο εδώλιο του κατηγορουμένου συγκλόνισε το ακροατήριο. Ερωτηθείς ο Γέρος του Μοριά «τι επάγγελμα έχεις;», έδωσε την ιστορική απάντηση: «Στρατιωτικός. Κρατάω σαράντα εννιά χρόνους στο χέρι το ντουφέκι και πολεμώ για την πατρίδα». Το δέος απαθανατίστηκε ακόμα και στο πρόσωπο των εχθρών του οπλαρχηγού.

Ο Κολοκοτρώνης και ο Πλαπούτας καταδικάστηκαν σε θάνατο και φυλακίστηκαν στο Παλαμήδι. Ο Γέρος ήταν 64 ετών. Λίγο αργότερα η ποινή του μετατράπηκε σε εικοσαετή κάθειρξη από τον βασιλιά, με τον Κολοκοτρώνη να υποδέχεται τα νέα της μετατροπής της ποινής του ως εξής: «Θα γελάσω τον βασιλιά! Δεν θα ζήσω τόσους (χρόνους)!»…

Το τέλος ενός Μεγάλου άντρα

Τον Μάιο του 1835, μετά την ενηλικίωση του Όθωνα, ο Κολοκοτρώνης έλαβε βασιλική χάρη και αποφυλακίστηκε. Αποκαμωμένος και εξουθενωμένος από τις άθλιες συνθήκες κράτησης αλλά και την ταπείνωση κατέφυγε στην Αθήνα. Τιμήθηκε με τον βαθμό του στρατηγού, διορίστηκε σύμβουλος Επικρατείας, βραβεύτηκε με τον Μεγαλόσταυρο του Σωτήρος, ορίστηκε μέλος της επιτροπής για την ανέγερση του Πανεπιστημίου Αθηνών και στάθηκε πιστός σύμβουλος του Όθωνα.

Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης άφησε την τελευταία του πνοή στις 4 Φεβρουαρίου 1843, σε ηλικία 73 ετών από εγκεφαλικό επεισόδιο. Αφού στεφάνωσε τον γιο του και ευθύμησε στον γάμο του, πήγε στις 3 Φεβρουαρίου, στον βασιλικό χορό, φανερά ευδιάθετος, όπου και αστειεύτηκε με τους παλιούς του συντρόφους, συνομίλησε με τον Όθωνα και ήπιε άφθονο κρασί. Κάποια στιγμή παρακάλεσε τον βασιλιά να διατάξει τους μουσικούς να παίξουν ελληνικούς χορούς. Τα δημοτικά τραγούδια αντήχησαν στα σαλόνια του παλατιού. Γύρω στα μεσάνυχτα «επέστρεψεν χαίρων εις την οικίαν του, κατεκλίθη εις την στρώμνην του, όπου κοιμόμενον τον προσέβαλεν η αποπληξία» (εφημερίδα «Αιών»).

Ήταν ένας από τους λίγους Κολοκοτρωναίους που πέθανε στο κρεβάτι και όχι στη μάχη. Ίσως γιατί γεννήθηκε πάνω σε μάχη.

Πριν «φύγει» υπαγόρευσε τα απομνημονεύματά του στον Γεώργιο Τερτσέτη τα οποία εκδόθηκαν το 1846 με τον τίτλο «Διήγησις συμβάντων της ελληνικής φυλής από τα 1770 έως τα 1836» και είναι μια ανεκτίμητη πηγή της Εθνικής μας Ιστορίας, που φωτίζει γεγονότα της επανάστασης του 1821.

«Είδα τότε ότι, ό,τι κάμομε, θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμία από τους ξένους»

Ο Κολοκοτρώνης θεωρούσε πάντα πως οι Έλληνες έχουν χρέος να πολεμήσουν μόνοι τους για την ανεξαρτησία τους. Εξάλλου αντιμετώπιζε με δυσπιστία την ανάμειξη των ξένων δυνάμεων στις εσωτερικές υποθέσεις της Ελλάδας, πιστεύοντας πως αυτή γινόταν πρωτίστως για την εξυπηρέτηση των δικών τους συμφερόντων.

«Ότι κάμομε θα το κάμομε μοναχοί και δεν έχομε ελπίδα καμμία από τους ξένους» έλεγε και ξαναέλεγε κρατώντας έτσι υψηλό το σθένος και το φρόνημα των Ελλήνων. Για αυτό και πάντα τους αποκαλούσε Έλληνες, θέλοντας με αυτόν τον τρόπο να τους κάνει να συνειδητοποιήσουν την ιστορία τους αλλά και την υψηλή αποστολή που έχουν για τη σωτηρία ολόκληρου του ελληνικού έθνους.

Ποιος να φανταζόταν ότι η φράση του αυτή θα ακουγόταν τόσο -δραματικά- προφητική σήμερα…

Μια από τις χαρακτηριστικότερες εικόνες του τρόπου με τον οποίο στέναζε το σκλαβωμένο έθνος μας στην τουρκοκρατία ήταν το κρυφό σχολειό, που τόσο έξοχα έχει αποδώσει ο χρωστήρας του Νικολάου Γύζη.

Το «Κρυφό σχολειό» (1885-1886), ελαιογραφία σε ξύλο, αποκαλύπτει όλη την τραγικότητα του Έλληνα της εποχής που αναγκαζόταν να κρύβεται για να μάθει λίγη ανάγνωση και γραφή.

Η παιδεία των σκλαβωμένων Ελλήνων είχε σμπαραλιαστεί και οι λιγοστές εστίες μόρφωσης διατηρούνται άσβεστες στα πλαίσια της Εκκλησίας και των μοναστηριών, τα οποία λειτουργούν ως καταφύγια των γραμμάτων με δασκάλους καλόγερους.

Κάτι για το οποίο παραπονιέται άλλωστε και ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος ως παιδί στην Πελοπόννησο μαρτυρεί πως δεν υπήρχαν παρά κάποια ελάχιστα και εντελώς υποτυπώδη σχολεία: «Εις τον καιρό της νεότητος, όπου ημπορούσα να μάθω κάτι τι, σχολεία, ακαδημίαι δεν υπήρχαν. Μόλις ήσαν μερικά σχολεία, εις τα οποία εμάθαιναν να γράφουν και να διαβάζουν. Οι παλαιοί κοτσαμπάσιδες, όπου ήσαν οι πρώτιστοι του τόπου, μόλις ήξευραν να γράφουν το όνομά τους. Το μεγαλύτερο μέρος των αρχιερέων δεν ήξευρε παρά εκκλησιαστικά κατά πράξιν, κανένας όμως δεν είχε μάθησι», εξομολογείται ο Γέρος του Μοριά στη «Διήγησις Συμβάντων της Ελληνικής Φυλής από τα 1770 έως τα 1836» (1846).

Τα λεγόμενα του Κολοκοτρώνη επιβεβαιώνει και ο Κανέλλος Δεληγιάννης, ο οποίος μιλώντας για πατέρα του, τον πανίσχυρο πελοποννήσιο προεστό Ιωάννη Δεληγιάννη, μας λέει στα «Απομνημονεύματά» του πως ήταν «άνευ παιδείας, καθότι τότε δεν υπήρχον εις την Πελοπόννησον Ελληνικά Σχολεία».

Αν υπήρχαν όμως έστω και ελάχιστα σχολεία στην τουρκοκρατούμενη Ελλάδα, γιατί να καταφύγει το έθνος στην έκτακτη λύση της κρυφής παιδείας; Κι έτσι η συζήτηση για την ύπαρξη ή όχι του κρυφού σχολειού στρέφεται αναγκαστικά γύρω από το αν και κατά πόσο δίωκαν και απαγόρευαν οι Οθωμανοί τόσο την παιδεία όσο και τη θρησκευτική ελευθερία των υπόδουλων λαών.

Εύκολες και καλοβαλμένες απαντήσεις στο θέμα δεν χωρούν και αν θέλει να προσεγγίσει κανείς με τη δέουσα σοβαρότητα και την ευαισθησία που της πρέπει την κουβέντα για την ύπαρξη και λειτουργία του κρυφού σχολειού, οφείλει να στραφεί στην ελληνική βιβλιογραφία και τις πρωτογενείς πηγές…

Το κρυφό σχολειό ως εθνικός μύθος

Πλέον υπάρχει μια ολόκληρη σχολή ιστορικής σκέψης που αμφισβητεί την ύπαρξη του κρυφού σχολειού, μιλώντας ξεκάθαρα για μύθευμα που γέννησε η ανάγκη της εθνικής ταυτότητας και διαιώνισε η κυρίαρχη ελληνορθόδοξη παράδοση. Σύμφωνα με τους αναθεωρητές ιστορικούς, η άποψη πως «η οθωμανική αυτοκρατορία ήταν … “απολίτιστη” και συνεχώς βίαιη έναντι των Ελλήνων και άλλων χριστιανών» δεν είναι παρά ιστορική «ανακρίβεια», διατείνεται ο Αλέξης Ηρακλείδης (στο άρθρο του στα «Νέα»: «Τα βιβλία ιστορίας του σχολείου. Πέρα από την ανάγκη για ‘‘βαρβάρους’’»).

Άλλοι ιστορικοί θέλουν τον μύθο του κρυφού σχολειού να είναι απλό «στερεότυπο» του έθνους μας, υποστηρίζοντας πως η Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν πολύ πιο φιλελεύθερη από τα μελανά χρώματα που την αποτύπωσε το συλλογικό φαντασιακό του Νεοέλληνα. Ο καθηγητής Ηρακλείδης μας λέει στο βιβλίο του «Η Ελλάδα και ο ‘‘εξ Ανατολών Κίνδυνος’’» πως «η οθωμανική περίοδος ώς και το 1914 μπορεί να θεωρηθεί ως μία από τις πλέον ευνοϊκές συμβιώσεις κυρίαρχων μουσουλμάνων και υποτελών χριστιανών».

Οι αναθεωρητές θεωρούν πως ό,τι μάθαμε στο σχολείο για τους Τούρκους που απαγόρευαν τη διαπαιδαγώγηση των Ελλήνων είναι τουλάχιστον ανακριβές. Κι αυτό γιατί «η επιστημονική προσέγγιση, στηριγμένη στις μαρτυρίες των πηγών, έχει κατηγορηματικά αποκλείσει την απαγόρευση εκπαίδευσης των χριστιανών από την οθωμανική εξουσία: καμία διαταγή, καμία συγχρονική περιγραφή, καμία συγχρονική έκθεση, κανένα απομνημόνευμα δεν αναφέρεται σε απαγόρευση», υποστηρίζει η Μ. Πύλια στο άρθρο της στην «Αυγή»: «Κρυφό σχολειό: Μια ολοφάνερη πλάνη».

«Δεν υπάρχει καμιά ιστορική πηγή που να μαρτυρεί ότι οι τουρκικές αρχές απαγόρευαν τη λειτουργία σχολείων ή ότι έκλεισαν κάποιο σχολείο», ισχυρίζεται και ο Χ.Γ. Πατρινέλης στην «Εκπαίδευση κατά την Τουρκοκρατία» (στον τόμο «Ελλάς, Η Ιστορία και ο Πολιτισμός του Ελληνικού Έθνους από τις Απαρχές μέχρι Σήμερα»). «Καμιά απαγόρευση σχολείου δεν έχει επισημανθεί, κανένας, ούτε ο ελάχιστος υπαινιγμός δεν έχει εντοπισθεί στα χρόνια της τουρκοκρατίας», προσυπογράφει και ο Αλέξης Πολίτης στο «Μυθολογικό Κενό».

«Ούτε βρέθηκε κανένα φιρμάνι ή άλλη διαταγή του κυριάρχου που να απαγορεύει τη λειτουργία χριστιανικών σχολείων», συνεχίζει ο Χρήστος Λούκος στο άρθρο του στο «Βήμα»: «Απαλλαγή από τα στερεότυπα». «Οι αντίθετες πληροφορίες είναι πολύ μεταγενέστερες και πρέπει να συσχετισθούν με τον θρύλο του κρυφού σχολειού», διατείνεται ο Χ.Γ. Πατρινέλης στην «Κατάσταση της Παιδείας στις Υπόδουλες Ελληνικές Περιοχές», και συνεχίζει στο ίδιο μήκος κύματος: «Μόνο μετά την Επανάσταση του 1821 μερικοί λόγιοι της εποχής, διεκτραγωδώντας τα παθήματα του Ελληνισμού κατά την Τουρκοκρατία, υπαινίχθηκαν –χωρίς να αναφερθούν σε κανένα συγκεκριμένο παράδειγμα– ότι η παιδεία, όπως και η Εκκλησία, ήταν υπό διωγμόν» («Η Εκπαίδευση κατά την Τουρκοκρατία»).

Η ιστορική αλήθεια για τη μερίδα αυτή των μελετητών (μεταξύ αυτών ο Γιάννης Βλαχογιάννης και ο Άλκης Αγγέλου) λέει πως οι Οθωμανοί δεν απαγόρευσαν ποτέ στον υπόδουλο Έλληνα να μαθαίνει γράμματα «όχι βέβαια γιατί διαπνέονταν από φιλελεύθερες αρχές, αλλά γιατί αδιαφορούσαν εντελώς για τις εσωτερικές υποθέσεις των ραγιάδων» (Χ.Γ. Πατρινέλης - «Η Εκπαίδευση κατά την Τουρκοκρατία»).

Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε πολλές πηγές ακόμα που ακολουθούν απαρέγκλιτα το ίδιο μονοπάτι του αναθεωρητισμού. Οι συγκεκριμένοι ιστορικοί διατείνονται πως τα ελληνικά διδάσκονταν ελεύθερα επί τουρκοκρατίας, υπό τη σκέπη μάλιστα του Πατριαρχείου, και σημειώνουν με νόημα την έλλειψη μαρτυριών που να υποστηρίζουν την ύπαρξη κρυφών σχολειών.

«Όποιος ήθελε μπορούσε να μάθει ελληνικά, σερβικά, βουλγαρικά κ.ο.κ. χωρίς να παρενοχλείται από τους κατακτητές», λέει ο Ανδρέας Παπάς στο άρθρο του «Δέκα μικροί μύθοι για το 1821». «Η επιστημονική έρευνα διαθέτει πλήθος τεκμηρίων για τη λειτουργία σχολείων, διότι κατά την τουρκοκρατία […] και μεγάλος αριθμός κανονικών σχολείων λειτουργούσε και κανένας δεν εμπόδιζε τη λειτουργία τους», επιμένει και ο Βασίλης Κρεμμυδάς στο άρθρο του «Η εκκλησία στο Εικοσιένα. Μύθοι και ιδεολογήματα».

Οι αναθεωρητές επιμένουν πως γνωρίζουμε κατά καιρούς δεκάδες σχολεία -στοιχειώδη, μεσαία ή ανώτερα- σε όλο το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του ελλαδικού χώρου που λειτουργούσαν ανεμπόδιστα, εκτός της περίφημης Πατριαρχικής Ακαδημίας στο Φανάρι, καθώς και δεκάδες δασκάλων, μαθητών, χορηγών σχολείων και εγγράφων σχετικών με την εκπαίδευση. Τέτοια ιδρύματα ήταν η Μεγάλη του Γένους Σχολή στην Πόλη και η Πατμιάδα στην Πάτμο, για να αναφέρουμε μερικά μόνο, την ίδια ώρα που στο Πήλιο, τα Γιάννενα και τη Σμύρνη λειτουργούσαν εκκλησιαστικά σχολεία όπου τα νιάτα του έθνους μάθαιναν γραφή, ανάγνωση και ιστορία από ιερωμένους.

Οι αναθεωρητές αποφαίνονται λοιπόν αρνητικά στην ερώτηση για την ύπαρξη του κρυφού σχολειού και αποδίδουν την κακή κατάσταση της ελληνικής παιδείας και την έλλειψη σχολείων όχι σε οθωμανική απαγόρευση αλλά σε εσωτερικούς λόγους των ραγιάδων, όπως ο αγροτικός χαρακτήρας του υπόδουλου πληθυσμού και η έλλειψη πόρων και δασκάλων.

«Το επιχείρημα ότι η σπανιότητα των σχολείων στην πρώιμη οθωμανική περίοδο δεν μπορεί παρά να οφείλεται στην οθωμανική καταπίεση επίσης δεν ευσταθεί. Η συντριπτική πλειονότητα του πληθυσμού ήταν αγρότες που δεν χρειαζόταν να ξέρουν γράμματα … Η μόρφωση δεν είχε κοινωνική αξία … Η κοινωνία δεν χρειαζόταν τα γράμματα», λέει ο Παναγιώτης Στάθης στο άρθρο του «Κρυφό σχολειό: Τα ιστορικά δεδομένα για τον αβάσιμο ισχυρισμό».

Αποδέχονται όμως πως κάποιες φορές ο τουρκικός ζυγός γινόταν ανυπόφορος και η υλική και πνευματική παρακμή του γένους δεν είχε να κάνει μόνο με εσωτερικά αίτια, όπως η φυγή των λογίων στη Δύση και η έσχατη ένδεια του λαού. Μια φορά πάντως «σχολειό κρυφό δεν υπήρχε στη σκλαβιά» (Κώστας Γεωργουσόπουλος, «Ιστορία και Θρύλος», άρθρο στα «Νέα»), αφού από το γεγονός και μόνο ότι λειτουργούσαν φανερά εκατοντάδες ελληνικά σχολεία σε πόλεις και χωριά προκύπτει αβίαστα πως δεν υπήρχε κανένας λόγος ύπαρξης κρυφών εκπαιδευτηρίων.

Τέλος, οι ιστορικοί αυτοί δεν κρύβουν τα λόγια τους αποκαλώντας το κρυφό σχολειό «εντελώς ανυπόστατο εθνικό μύθο», «κατασκευασμένο μύθο», «χονδροειδή ιστορικό μύθο», «ανύπαρκτο ιστορικό γεγονός», «κατασκευασμένο ιστορικό γεγονός», «(εικαστική) φαντασίωση», «πρόδηλο ψέμα», «ιστορικό ψέμα» και «καθαρή ανοησία»…

Ιστορικές μαρτυρίες για την ανάγκη ύπαρξης του κρυφού σχολειού

Είναι όμως απολύτως αληθές πως δεν υπάρχει ούτε μία μαρτυρία που να επιβεβαιώνει την ύπαρξη του κρυφού σχολειού ή των απαγορεύσεων και καταπιέσεων που είχε επιβάλλει η Υψηλή Πύλη; Παρά το γεγονός δηλαδή ότι ο διαφωτιστής Στέφανος Κανέλλος το λέει ξεκάθαρα το 1822; Υπάρχουν πάντως και ακόμα παλιότερες πηγές που ιχνηλατούν την ύπαρξη του κρυφού σχολειού. Κατά πρώτον, ο φωτισμένος πατριάρχης Αλεξανδρείας, Μελέτιος Πηγάς, ο οποίος σε επιστολή που στέλνει στους χριστιανούς της Πολωνίας το 1598 τους εξομολογείται τον διωγμό και την απαγόρευση της ελληνικής γλώσσας από τους Τούρκους και το κάψιμο των ελληνικών βιβλίων.

Αλλά και ο οικουμενικός πατριάρχης Κύριλλος Λούκαρης, απαντώντας το 1620 στην κατηγορία των Λατίνων σχετικά με την έλλειψη σοφίας στους Έλληνες, έγραφε για τον μαρασμό της παιδείας στο γένος: «Πως η ανατολική εκκλησία και όλον το γένος των Ελλήνων είναι κακά καταστρεμμένον, τούτο δεν το αρνούμεθα … Όσον πως δεν έχομεν σοφίαν και μαθήματα, αλήθεια είναι … Αν είχε βασιλεύσει ο Τούρκος εις την Φραγγίαν δέκα χρόνους, χριστιανούς εκεί δεν θα εύρισκες. Και εις την Ελλάδα τώρα διακόσιους χρόνους ευρίσκεται».

Τα ίδια καταμαρτυρεί και ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, Μητροφάνης Κριτόπουλος, ο οποίος γράφει το 1627: «Ήταν λοιπόν κάποτε η γενιά των Ελλήνων τόσο σπουδαία, όπως την περιέγραψα σύντομα παραπάνω. Όμως, επιτράπηκε στον πονηρό να εκδηλώσει εναντίον μας την κακία του, βρίσκοντας και τα κατάλληλα όργανα για να μας κακοποιήσει. Πόσους λοιπόν διωγμούς, πόσους πολέμους, πόσες δόλιες επιθέσεις, πόσα αμέτρητα κακά ξεσήκωσε εναντίον μας, φανερά και κρυφά, με τα όργανά του, και χρόνο πολύ θέλει να τα αναφέρουμε και είναι άλλωστε γνωστά σε όλους».

Στο ίδιο μήκος κύματος κινείται και ο πατριάρχης Αλεξανδρείας, Γεράσιμος Α’ (1631), ο πατριάρχης Ιεροσολύμων, Νεκτάριος (1660), ο επίσκοπος Κερνίκης και Καλαβρύτων, Ηλίας Μηνιάτης (1688), ο μητροπολίτης Φιλαδελφείας, Γεώργιος Φατζέας (1760) αλλά και ξένοι λόγιοι και περιηγητές, όπως ο ιησουίτης ιερωμένος François Richard (1650), ο βρετανός διπλωμάτης Sir Paul Rycaut (1678) και ο διακεκριμένος θεολόγος της Βρετανίας, Thomas Smith (1680).

Ξεχωριστή σαφώς θέση κατέχει εδώ η μαρτυρία του Αδαμάντιου Κοραή, ο οποίος επιβεβαιώνει στην εποχή του όλα όσα είχαν αναφέρει κατά τους προηγούμενους αιώνες έλληνες και ξένοι μάρτυρες για την απαγόρευση της παιδείας και των σχολείων από τους Τούρκους. Γράφει ο Κοραής στο επαναστατικό του έργο «Σάλπισμα Πολεμιστήριον» (1801): «Οι Τούρκοι όχι μόνον δεν σέβονταν την ελευθερία των Ελλήνων στη θρησκεία και στην παιδεία, αλλά στερούσαν από τους Έλληνες τα αναγκαία μέσα για να ιδρύσουν σχολεία, ενώ μετέτρεπαν τους ναούς σε τζαμιά. Γι’ αυτό και ήταν οι μόνοι υπεύθυνοι που η Ελλάδα είχε βυθιστεί στο σκοτάδι της αμάθειας και της βαρβαρότητας. Και ήταν τόσο βαρύς και τυραννικός ο τουρκικός ζυγός, ώστε κάθε στιγμή οι Έλληνες να υφίστανται τους μεγαλύτερους εξευτελισμούς και ταπεινώσεις, ενώ κινδύνευε συνεχώς και η ίδια η ζωή τους».

Είναι δυνατόν, αναρωτιέται η μερίδα των ιστορικών που επιμένει στην ύπαρξη του κρυφού σχολειού, μέσα σε έναν τόσο βάρβαρο και τυραννικό ζυγό, μέσα στην καταπιεστική και ανελεύθερη αυτή συμπεριφορά, να επέτρεπαν στους Έλληνες την παιδεία και τα σχολεία; Αν αυτό είναι μια πραγματικότητα που καλύπτει χρονικά όλη τη διάρκεια της τουρκοκρατίας, τότε το πλαίσιο εγγραφής αλλάζει άρδην.

Η παιδεία, μας λέει αυτή η γραμμή σκέψης, ακόμα και ελεύθερη αν ήταν τυπικά, πιθανότατα καταπιεζόταν, όπως συνέβαινε εξάλλου και με τη θρησκευτική ελευθερία των χριστιανών, η οποία παρά το γεγονός ότι ήταν επίσημα κατοχυρωμένη από τους σουλτάνους με τα περίφημα προνόμια προς την Εκκλησία, δεν ήταν λίγες οι φορές, μας λένε οι πρωτογενείς πηγές, που οι χριστιανοί υπέστησαν ανελέητους διωγμούς σε διάφορες γωνιές της αυτοκρατορίας.

Οι τοπικοί τούρκοι διοικητές απαιτούσαν εξάλλου τεράστια χρηματικά ποσά όχι μόνο για να δώσουν άδεια ίδρυσης και λειτουργίας ενός σχολείου, αλλά ακόμη και για να επιτρέψουν στους Έλληνες να μαθαίνουν γράμματα στο σπίτι. Όπως αποδέχεται ο ίδιος ο σουλτάνος στο μετεπαναστατικό φιρμάνι του Χάττι Χουμαγιούν, όταν ομολογεί πως «η καταπίεση και οι αυθαιρεσίες» που ασκούσαν οι οθωμανοί αξιωματούχοι στους Έλληνες «δεν είχαν τελειωμό».

Η ιστορικότητα του κρυφού σχολείου φαίνεται να στηρίζεται και από τμήμα της διεθνούς βιβλιογραφίας. Οι Aliki Dragona και Carolyn Handa γράφουν χαρακτηριστικά: «Παράδειγμα τα ‘‘κρυφά σχολεία’’, που λειτουργούσαν κρυφά και ‘‘παράνομα’’ κατά την διάρκεια της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ελλάδα για σχεδόν 400 χρόνια, τα οποία δίδασκαν στα παιδιά τα βασικά στοιχεία της στοιχειώδους εκπαίδευσης, αλλά επίσης ενστάλαζαν σ’ αυτά και ένα ισχυρό ελληνικό ήθος» (A. Dragona & C. Handa, «Global Literacies and the World-Wide Web»)».

Σε παρόμοια συμπεράσματα καταλήγουν επίσης και οι Ch.M. Costantakos και J.N. Spiridakis: «Οι Έλληνες πάντοτε θεωρούσαν πως η ελληνική τους γλώσσα ήταν η συνεκτική δύναμη της εθνικής τους ταυτότητας. Αγωνίστηκαν για τη διάσωσή της κατά τη διάρκεια πολλών περιόδων ξένης κυριαρχίας, κάτι που επιβεβαιώθηκε από την αντοχή και τη διατήρηση της ελληνικής γλώσσας στα τετρακόσια χρόνια κατοχής από την οθωμανική αυτοκρατορία, κατά τη διάρκεια της οποίας η εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας ήταν απαγορευμένη. Τα κρυφά σχολειά λειτουργούσαν κρυφά, κάτω από την κάλυψη που προσέφερε το σκοτάδι, με στόχο τη διατήρηση της γλώσσας» (Ch.M. Costantakos & J.N. Spiridakis, «The Multilingual Apple: Languages in New York City»).

Αλλά και ο Γεννάδιος Σχολάριος, πρώτος οικουμενικός πατριάρχης μετά την άλωση της Πόλης, αναφέρεται στην τραγική κατάσταση που περιήλθε η ελληνική παιδεία μετά την υποδούλωση του έθνους: «Μνήσθητε, αδελφοί και πατέρες, πόσον τε και ποταπόν υπήρχε το γένος ημών. Ην γαρ σοφόν, ένδοξον, γενναίον, φρόνιμον, ανδρείον, πάσαν την οικουμένην υποτάξαν εις μοναρχία. Και μην, και τη κατ’ αρετήν σπουδή τε και αγιωσύνη … Αλλά νυν, φευ των κακών!, απώλετο παν … Πούτα παιδευτήρια της σοφίας; … Κατεπόθησαν υπό του Μωάμεθ».

Η περιγραφή του Σχολάριου για τη θηριώδη συμπεριφορά του κατακτητή επιβεβαιώνεται και από ανάλογες περιγραφές ξένων λογίων της εποχής της Άλωσης. Ειδικά όσον αφορά στη βαρβαρότητα που επέδειξαν οι Τούρκοι απέναντι στην παιδεία και τον βυζαντινό πολιτισμό.

Ο σπουδαίος γερμανός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Τυβίγγης (Τούμπιγκεν), Μαρτίνος Κρούσιος, κυκλοφόρησε το 1584 το μνημειώδες έργο του «Turcograecia», στο οποίο περιλαμβάνει τις επιστολές που αντάλλαζε με τον αρχιγραμματέα του Οικουμενικού Πατριαρχείου, Θεοδόσιο Ζυγομαλά. Ο οποίος του εξομολογείται ότι οι ελληνικές περιοχές και οι πόλεις ήταν άλλοτε «λόγων πηγαί», στην εποχή του όμως όλα ήταν «ηφανισμένα και λείψανον μολονότι φέροντα των πάλαι καλών και της τότε ευδαιμονίας». Κι αυτό γιατί τώρα πια «η καταπίεση και οι απαιτήσεις των τυράννων είναι φοβερές» (Μ. Crusius, «Turcograecia» 1584).

Ένα επιτακτικό ερώτημα που καλεί σε πειστική απάντηση ώστε να αποφανθεί η Ιστορία για την ύπαρξη ή όχι κρυφών σχολείων στρέφεται γύρω από τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε ο κατακτητής στα γράμματα του Γραικού…

Έκλεισαν σχολεία οι Τούρκοι;

Η πρώτη μαρτυρία για κλείσιμο σχολείου προέρχεται από κανέναν άλλον από τον Κωνσταντίνο Κούμα: «Δεκαετής έγινε χωρίς να ιδή ούτε εκκλησίαν (διότι την μόνην της Λαρίσσης είχαν κριμνήσει οι Τούρκοι), ούτε κοινόν σχολείον, διότι εφυλάττετο έγκλειστος, δια τον φόβον των γιανιτσάρων», μας λέει στο «Ιστορίαι των Ανθρωπίνων Πράξεων» (1832).

Κάτι ανάλογο καταθέτει και ο Κωνσταντίνος Οικονόμος ο εξ Οικονόμων στον λόγο του «Προτρεπτικός προς τους Έλληνας» (1 Οκτωβρίου 1821), περιγράφοντας τις συνέπειες της τουρκικής τυραννίας αναφορικά με την ίδρυση και τη λειτουργία των ελληνικών σχολείων: «[Οι Τούρκοι] πιστεύουν πως όλη των ανθρώπων η σοφία κατοικεί εις το Κοράνιον, και επομένως όλα τα άλλα βιβλία του κόσμου … πρέπει να καώσι. Κατά τούτο το δόγμα των Τούρκων ποίον σχολείον ηδύνατο να σταθεί εις την Ελλάδα; Χάρις εις την πλεονεξίαν των κατά τόπους κρατούντων και εις τας συνετάς οικονομίας των εν Κωνσταντινουπόλει προυχόντων του γένους … διατηρούντο τα πολυπαθή σχολεία μας … Και μεθ’ όλα ταύτα, ποσάκις εκινδύνευσαν! Το σχολείον της Κωνσταντινουπόλεως … ημελήθη διόλου … Το σχολείον των Κυδωνιατών ολίγον έλειψε να κατασκαφή εκ θεμελίων … Το σχολείον της Σμύρνης εδιώκετο, δια μόνον έν μεγάλον έγκλημα, ότι διδάσκει μαθηματικά και φιλοσοφία … Τοιουτοτρόπως η τουρκική δυναστεία προστάζεται από την θρησκείαν να μην θεωρεί τους υπηκόους Έλληνας άλλως πως, ή μη ως άπιστα ανδράποδα, χρεωστούντα να διάγωσιν αείποτε μωρά και τυφλά και αμαθή» («Λόγοι Εκκλησιαστικοί», 1833).

Κι αν το ελληνικό γένος διέθετε μια χούφτα σπουδαίων σχολείων κατά την ύστερη τουρκοκρατία, αυτά φαίνεται πως λειτουργούσαν μόνο χάρη στα παχυλά μπαχσίσια που έδιναν οι έλληνες προύχοντες στους τοπικούς πασάδες και μπέηδες. Δηλωτικό εδώ είναι το φιρμάνι του σουλτάνου το 1856, το περίφημο Χάττι Χουμαγιούν, το οποίο έψαχνε να βελτιώσει την κατάσταση της ελληνικής παιδείας στα υπόδουλα ακόμα σημεία του ελλαδικού χώρου.

Με ρητή πλέον πρόβλεψη, το Χάττι Χουμαγιούν εκχωρούσε πλέον στους χριστιανούς τη δυνατότητα να λειτουργούν και να φροντίζουν για τα σχολεία τους ελεύθερα, χωρίς κανείς να μπορεί πια να τους εμποδίσει. Κάτι που φαίνεται να λειτουργεί επιβεβαιωτικά για το κλίμα καταπίεσης που κυριαρχούσε μέχρι τότε στην Οθωμανική Αυτοκρατορία αναφορικά με τη μόρφωση των ραγιάδων. Το φιρμάνι εκδόθηκε εξάλλου έπειτα από τις πιέσεις των Μεγάλων Δυνάμεων, κάτι που έχει κι αυτό τη σημασία του.

Οι μαρτυρίες άλλωστε του Κούμα, του Οικονόμου και των άλλων πηγών για τα σχολεία της Λάρισας, της Κρήτης και αλλού που ισοπεδώθηκαν από τη μανία των τοπικών πασάδων παραμένουν χαρακτηριστικές του κλίματος. Αλλά και όσα σχολεία φαίνεται να λειτουργούν σχετικά ελεύθερα, δεν ήταν στο απυρόβλητο, γνωρίζοντας συχνά διωγμούς και προβλήματα λειτουργίας.

Ο διαφωτιστής Ευγένιος Βούλγαρης δημοσίευσε το 1771 ένα (ανώνυμο) φυλλάδιο που απευθύνεται στη Δύση («Ικετηρία του Γένους των Γραικών προς Πάσαν την Χριστιανικήν Ευρώπην»), στο οποίο περιγράφει αναλυτικά την άθλια κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει οι Έλληνες κάτω από τον τουρκικό ζυγό, μιλώντας ξεκάθαρα για θρησκευτική και εκπαιδευτική καταπίεση.

Αντίστοιχα πράγματα καταμαρτύρησαν αργότερα και ο καθηγητής της Θεολογικής Σχολής και αρχιεπίσκοπος αργότερα, Μισαήλ Αποστολίδης (1837), ο καθηγητή φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Φίλιππος Ιωάννου (1849), ο καθηγητής της Νομικής, Κωνσταντίνος Φρεαρίτης (1863) και ο μεγάλος λόγιος του 19ου αιώνα, Γεώργιος Χασιώτης (1881)…

Τελικά

Η ανασυγκρότηση της ιστορίας του κρυφού σχολειού μόνο εύκολη δεν είναι, καθώς στην ιστορική έρευνα εμπλέκεται συχνά τόσο η ιδεολογία του μελετητή όσο και πλήθος μεθοδολογικών ζητημάτων. Ειδικά στους δύο πρώτους αιώνες της σκλαβιάς, την εποχή του «παχυτάτου σκότους» δηλαδή, η μόνη μορφή σχολείου που φαινόταν να υπάρχει στον ελλαδικό χώρο ήταν η διδακτική μέθοδος που λάμβανε χώρα στο περιθώριο της τραγικής καθημερινότητας.

Το ερώτημα που θα πρέπει πρώτα να απαντήσουμε ως λαός, μακριά από εθνικούς μύθους και φανατισμούς, είναι το αν και κατά πόσο οι Οθωμανοί επέδειξαν ανοχή σε θέματα πίστης και εκπαίδευσης. Η τουρκοκρατία ήταν εξάλλου μια μακρά περίοδος που δεν φαίνεται να έχει συνέχεια, καθώς ήταν στη διακριτική ευχέρεια της εκάστοτε Υψηλής Πύλης να εκχωρεί προνόμια ή να τραβάει τα γκέμια.

Δεν μπορούμε συνεπώς να κάνουμε λόγο για μια κατάσταση που παρέμεινε ίδια στον χώρο και τον χρόνο. Κατά τους πρώτους δύο αιώνες, η μεταχείριση των υπόδουλων υπήρξε σαφώς καταπιεστικότατη με κύρια χαρακτηριστικά το παιδομάζωμα και τον βίαιο εξισλαμισμό. Στις αρχές του 16ου αιώνα γίνεται άλλωστε φανερή η αυξανόμενη επιρροή των σκληροπυρηνικών μουσουλμάνων ιερωμένων στην αυλή του σουλτάνου, γεγονός που επιδεινώνει την κατάσταση των χριστιανών.

Από τα μέσα του 17ου αιώνα όμως τα πράγματα φαίνεται να βελτιώνονται στον εκπαιδευτικό τομέα και οι ραγιάδες αρχίζουν να ιδρύουν, πάντα υπό την αιγίδα της Εκκλησίας και με τη γενναία οικονομική υποστήριξη του απόδημου ελληνισμού και των μεγάλων ευεργετών, σημαντικά εκπαιδευτικά ιδρύματα. Δεν πρέπει όμως να λησμονούμε ότι η εφαρμογή των σουλτανικών φιρμανιών έγκειτο στη διακριτική ευχέρεια των κατά τόπους πασάδων και συχνότατα η ίδρυση ενός σχολείου ήταν άμεσα εξαρτημένη από τα λογής συμφέροντα, τη διάθεση αλλά και τον χαρακτήρα του τοπικού οθωμανού ηγεμόνα.

Επίσης γνωστό είναι ότι μετά το αποτυχημένο κίνημα των Ορλοφικών το 1770 και τις επιδρομές των Τουρκαλβανών, ακόμα και ο Κοσμάς ο Αιτωλός διέκοψε τις προσπάθειες ίδρυσης σχολείων και κατέφυγε στο Άγιο Όρος. Μέχρι τότε βέβαια ο Πατροκοσμάς είχε ιδρύσει 200 σχολεία!

Το κρυφό σχολειό φαίνεται πως ήταν μια ιστορική αναγκαιότητα εκεί ακριβώς που το επέβαλε η τραγικότητα των καταστάσεων, όταν αυτή το επέβαλλε. Υπάρχει όμως και κάτι άλλο εδώ. Σε ένα πολύ καλό κομμάτι της τουρκοκρατίας δεν αναφέρονται παρά ελαχιστότατα σχολεία στα μήκη και τα πλάτη της ελληνικής επικράτειας, την ίδια ώρα που ξέρουμε για χιλιάδες εκκλησίες σε πόλεις και χωριά, που είχαν παπάδες που μπορούσαν να διαβάζουν, ψάλτες που γνώριζαν τους ψαλμούς και γραμματικούς που κρατούσαν τα αρχεία της κοινότητας.

Οι περισσότεροι ήξεραν, όπως ήταν επόμενο, έστω και στοιχειωδώς να διαβάζουν και να γράφουν. Πού έμαθαν λοιπόν αυτά τα λιγοστά ορνιθοσκαλίσματα; Μήπως σε σχολειά κρυφά, που ακριβώς επειδή ήταν κρυφά δεν μπορούσε να γίνει γνωστή η ύπαρξη και η λειτουργία τους; Κι έτσι διασώθηκαν μόνο στην προφορική παράδοση του τόπου μας;

Κλείνοντας, δεν είναι καθόλου σίγουρο πως την ιδέα του κρυφού σχολειού τη γέννησε η ελληνοχριστιανική ιδεολογία και η ανάγκη ύπαρξης εθνικών μύθων ως στοιχεία συγκρότησης ταυτότητας. Το πράγμα επαφίεται στη σοβαρή και απαλλαγμένη από αγκυλώσεις ιστορική έρευνα να μελετήσει ανόθευτα τις πηγές και να αποφανθεί. Για κάτι όμως τόσο ισχυρά εντυπωμένο στη συνείδηση του Έλληνα όσο το κρυφό σχολειό, δύσκολα θα σβηστεί από το φαντασιακό του έθνους μας, όποια κι αν είναι η ιστορική ετυμηγορία.

Ενός λαού που μεγάλωσε άλλωστε με το ποίημα του Πολέμη «Κρυφό σχολειό» (1899) και οι στίχοι του μοιάζουν συνυφασμένοι με την εθνική μας ταυτότητα: «Ἀπ᾿ ἔξω μαυροφόρ᾿ ἀπελπισιά / πικρῆς σκλαβιᾶς χειροπιαστὸ σκοτάδι / καὶ μέσα στὴ θολόκτιστη ἐκκλησιά / στὴν ἐκκλησιά, ποὺ παίρνει κάθε βράδυ τὴν ὄψη τοῦ σχολειοῦ / τὸ φοβισμένο φῶς τοῦ καντηλιοῦ τρεμάμενο τὰ ὀνείρατα ἀναδεύει / καὶ γύρω τὰ σκλαβόπουλα μαζεύει…».

Υποκλίνονται οι Ρώσοι

Γι’ αυτό ο Πούτιν ανέφερε πως η Κριμαία πρέπει να αποκαλείται με το Ελληνικό της όνομα «Ταυρίδα».

Μία γιγαντιαία Ελληνική προτομήανακαλύφθηκε από το Κέντρο Πληροφοριών της Κριμαίας.

Ο επικεφαλής της υποβρύχιας μονάδας της Ρωσικής Ακαδημίας Επιστημών ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ίσως πρόκειται για την απεικόνιση ενός αρχαίου Έλληνα θεού.

Η προτομή ανάγεται στον 5ο αιώνα, από καλλιτέχνη της Μικράς Ασίας και πρόκειται για το μοναδικό εύρημα τέτοιας σπουδαιότητας που εντοπίστηκε στην βόρεια ακτή της Μαύρης Θάλασσας.

Οι Ρώσοι θα του αποδώσουν την κατάλληλη φροντίδα και προσοχή.

el.gr

“Η Πατρίς αγνωμονούσα”! Πως συμπεριφέρθηκε η Ελλάδα στους ήρωες του 1821;

Πίκρα μεγάλη όσα θα δείτε στο βίντεο. Είναι η εκπομπή “Στη Μηχανή του Χρόνου”. Θέμα της η τύχη όλων των μεγάλων ηρώων της Επανάστασης του 1821,μετά απ΄ αυτή. Φυλακές, διώξεις, εξορίες, φτώχεια.

Πάντα με την ευθύνη των ξένων και του “πρόθυμους” να συνεργαστούν μαζί τους.

Δείτε το όσο πικρό κι είναι:

Καλοκαίρι του 479 π.Χ. και η Μάχη των Πλαταιών μόλις έχει τελειώσει. Οι Έλληνες για μια φορά ακόμα κατάφεραν να αναχαιτίσουν τους Πέρσες εισβολείς. Οι εναπομείναντες Πέρσες παίρνουν την άγουσα για την επιστροφή αφήνοντας πίσω τους ερειπωμένους ναούς, καμένα ιερά άλση και κατεστραμμένους βωμούς.

Οι Πλαταιείς πολίτες θεωρούν ότι ο τόπος τους μολύνθηκε από την παρουσία των βαρβάρων εισβολέων και συμφωνούν στο ότι το άσβεστο πυρ της πόλης θα πρέπει να αντικατασταθεί με νέο από τους Δελφούς. Το μίασμα είναι υψίστης προτεραιότητος. Κάθε καθυστέρηση εξαγνισμού αποτελεί ανόσια πράξη και ύβρη προς τους Θεούς της Πόλεως.

Το έργο αναλαμβάνει ο Ευχίδας, ο οποίος ήταν πολεμιστής στην μάχη των Πλαταιών και ημεροδρόμος περίφημος για την ταχύτητά του στο τρέξιμο. Καλείται να πάει τρέχοντας μέχρι τους Δελφούς, να καλύψει μία απόσταση 1000 σταδίων, ισοδύναμη με 200 χιλιόμετρα μέσα από χαράδρες, στενά μονοπάτια, άλση και βουνά και να επιστρέψει φέρνοντας καθαρή, καινούργια φωτιά, που θα την πάρει από το ιερό του Απόλλωνα.

Η απόσταση είναι τεράστια, η κόπωση από την μάχη μεγάλη αλλά και η αποστολή του Ιερή. Ο Ευχίδαςξεκινά και περνώντας δάση, βουνά και ρεματιές, φτάνει στον προορισμό του. Εξαγνίζεται στην Κασταλία Πηγή, φοράει δάφνινο στεφάνι, παραλαμβάνει το Ιερό Πυρ, επιστρέφει σε 24 ώρες στις Πλαταιές και το παραδίδει.

Όταν άναψε το πυρ στον βωμό που είχε στηθεί για τον εορτασμό της νίκης στη μάχη, ο Ευχίδας ασπάσθηκε τους συμπολεμιστές του και απεβίωσε.

Οι Πλαταιείς τον ενταφίασαν στο ιερό της Ευκλείας Αρτέμιδας, χαράζοντας επάνω στον τάφο του, σύμφωνα με τον Πλούταρχο, το επίγραμμα: “Ευχίδας Πυθώδε τρέξας ήλθοε τώδ’ αυθημερόν” (Πλουτάρχου Αριστείδης, 20)

Ο σύγχρονος Ευχίδειος Άθλοςδιοργανώθηκε πρώτη φορά το 2.000, μετά από μια ιδέα του δρομέα Παναγιώτη Αντωνόπουλου, που το 1993 έτρεξε ξανά τη διαδρομή. Η διαδρομή έχει μήκος 107,5 χιλιόμετρα, περιλαμβάνει υψομετρικές διαφορές περίπου 1.400 μέτρων, σε ένα τοπίο μοναδικής ομορφιάς,. και ολοκληρώνεται περίπου σε 14-15 ώρες.

kastamonitis.blogspot.gr

Ετυμολογικά η "Αργώ"είναι η στίλβουσα, η "αργυρολαμπής"αλλά και η ταχεία. Γνωρίζουμε από την (μυθ) –ιστορία, ότι είχε κατασκευασθεί από βελανιδιά. Δρυς ήταν το ιερό δέντρο των αρχαίων Ελλήνων αφιερωμένο στο Δία και αποτελούσε σύμβολο δύναμης. Μπορεί όμως ένα ξύλινο καράβι να είναι «αργυρολαμπές» ; Και βέβαια όχι. Πρέπει να είν...αι μεταλλικό για να έχει και «στιλπνή» υφή. Η αντίφαση αυτή δεν είναι τυχαία, διότι την εποχή εκείνη ένα σκάφος θα το παρομοίαζαν μόνο με καράβι.

Αν πάλι παρατηρήσουμε τα ονόματα των 55 επιβατών της Αργούς, όλα σημαίνουν και κάτι που συνάδει με την πλοήγηση του σκάφους καθώς και με τις εξειδικευμένες εργασίες που κάνει εκεί ο καθένας. Όλοι είναι είτε βασιλείς, είτε γόνοι θεών πράγμα που δείχνει πόσο σημαντική είναι η αποστολή.

«ώκα δ΄ αρ αρτήσαντο πολυστρέπτοισι κάλωσιν»

(Ορφικά) μετφρ. Και ταχέως έδεσαν (το πλοίο) με πολύστρεπτα καλώδια ! δηλ. με συρματόσχοινα!

«Αγκαίος, ξεστοίσι πιθήσας πηδαλοίησιν ή δ΄ έθορεν δισσήσι βιαζομένη παλάμησιν».

Ορφικά μεταφρ. ….εκείνο (το πλοίο) αναπήδησε στην θάλασσα πιεζόμενο από τα χέρια του Αγκαίου= αγγίζω= χειριστής (πίεσε κουμπιά;)

Χρύσειον κώας (ορφικά)= χρυσόμαλλο δέρας και νήσος Κως= δέρας ; τι κάνει το δέρμα ; Λόγω του ότι το δέρμα έρχεται σε άμεση επαφή με το εξωτερικό περιβάλλον, διαθέτει ορισμένες ιδιότητες, απαραίτητες για την επιβίωση του ατόμου. Το δέρμα αποτελεί έναν εξωτερικό μηχανισμό άμυνας. Κως λοιπόν= προστασία (ασπίδα). Από τι ; ποιο είναι το αποτρεπτικό όπλο και που βρίσκεται ; και γιατί Οι κάτοικοι του νησιού ονομάζονταν «Μέροπες», δηλαδή θνητοί, και η ίδια η νήσος «Μεροπίς»;Υπάρχουν πολλά ακόμη μέσα στα Αργοναυτικά που στοιχειοθετούν, ότι η Αργώ δεν ήταν απλό σκάφος, αλλά κάτι περισσότερο.

Η αργοναυτική εκστρατεία χαρακτηρίστηκε από 3 σημαντικούς πρωταγωνιστές: Τον αρχηγό της Ιάσονα, το υπερπλοίο Αργώ και τους 50 ημίθεους και μεγάλους ήρωες.

Οι καλύτεροι και ικανότεροι Έλληνες μαχητές της εποχής ξεκίνησαν από την Ελλάδα για να φέρουν από την Κολχίδα το κλεμμένο χρυσόμαλλο δέρας (μια χρυσή προβιά κριαριού). Βέβαια η λογική δεν μπορεί να δικαιολογήσει μια τέτοια εκστρατεία για ένα κομμάτι χρυσό δέρμα κι έτσι δεν είναι λίγοι οι ερευνητές που θεωρούν πως ο πραγματικός λόγος της εκστρατείας ήταν άλλος. Συγκεκριμένα ο μεγάλος ερευνητής Έρικ φον Ντένικεν κατέληξε έπειτα από μελέτες πως το δέρας μάλλον επρόκειτο για κάποια εξελιγμένη πτητική μηχανή.

Στην πλειοψηφία τους οι μελετητές πάντως θεωρούν ότι η εκστρατεία αυτή έγινε για λόγους γεωπολιτικούς.

Ο αστερισμός της Αργούς (λίγα λόγια).

Πρόκειται για τον δεύτερο μεγαλύτερο αστερισμό στον γαλαξία μας μετά τον Σείριο. Ο μύθος αναφέρει ότι η Αθηνά πήρε τον αστερισμό από τον ουρανό και του έδωσε μορφή πλοίου και μόλις τελείωσε η εκστρατεία το επανέφερε στον ουρανό. Ο αστερισμός της βρίσκεται στο νότιο ημισφαίριο του γαλαξία, νότια των αστερισμών Μονόκερος και Ύδρα και καλύπτει ένα μεγάλο κομμάτι του ουρανού, σχεδόν 75 μοίρες σε μήκος.

Τα στοιχεία του Πλοίου ''Αργώ''.

Τα Καβείρια μυστήρια και οι αργοναύτες.

Σύμφωνα με την μυθολογία ο Ορφεύς, ο Ηρακλής, ο Ιάσων και πολλοί άλλοι αργοναύτες είχαν μυηθεί στα καβείρια μυστήρια στη Σαμοθράκη (εκτός από την Σαμοθράκη τα μυστήρια αυτά γίνονταν και σε άλλες περιοχές όπως Αίγυπτος, Φρυγία, Μακεδονία κ.α).

Ο μυούμενος στα Καβείρια οδηγούνταν να καθίσει σε έναν θρόνο όπου πραγματοποιούνταν σε αυτόν η δοκιμασία και η διδασκαλία. Η τελετή αυτή ονομαζόταν ''θρονισμός''. Του φορούσαν στο κεφάλι στεφάνι από κλαδί ελιάς και μια κόκκινη ταινία την οποία θα έφερε μαζί του στην υπόλοιπη ζωή του ως ένδειξη μυήσεως. Μπροστά στον θρόνο έκαιγε πυρά γύρω από την οποία οι ιερείς έψελναν με ακατανόητες λέξεις κάποιους ιερούς ύμνους, μετά χόρευαν κάτω από ήχους μυστήριους.

Ο Ορφέας Στην εκστρατεία.

Η συμμετοχή του Ορφέα στην εκστρατεία υπήρξε ιδιαίτερα σημαντική καθώς ήταν ένας σπουδαίος φιλόσοφος και μυσταγωγός των Πρωτοελλήνων, διδάσκοντας στους ''εκλεκτούς''την κοσμογονία και Θεογονία.

Είναι γνωστός ως μυθικός ποιητής και μουσικός της αρχαιότητας αλλά και ως υπεύθυνος για μια σειρά κειμένων που είναι γνωστά ως Ορφικά.
Για πρώτη φορά αποκαλύπτει στοιχεία για την δομή του σύμπαντος στους αργοναύτες (Αργοναυτικά 12-17), γνώσεις που ως τότε κατείχαν μόνο οι άριστοι.
Τα σημερινά ονόματα των πλανητών και αστερισμών είναι Ορφικής προέλευσης. Οι αστρονομικές γνώσεις των Αρχαίων Ελλήνων είναι πολλές προκειμένου να δικαιολογήσουν την ύπαρξη αστρονομικών οργάνων στην αρχαιότητα.
Το πιο εκπληκτικό στοιχείο από την αρχαία Ελληνική γνώση εμφανίζεται στον Ορφικό ''ύμνο Πρωτόγονο''και στα ''αργοναυτικά'' (14-17) όπου ο Ορφεύς παρομοιάζει την προδημιουργική ύλη (το χάος) ως ένα αυγό το οποίο εκρήγνυται και από μέσα του βγαίνει ο Έρως. Όσα δημιουργήθηκαν μετά από αυτή την έκρηξη ονομάστηκαν ''Φάνης''επειδή όταν εμφανίστηκε ο Έρως εμφανίστηκε όλο το σύμπαν.

Τα ονόματα όλων των Αργοναυτών.

2.     Ιάσων, αρχηγός της εκστρατείας.
3.     Ηρακλής.
4.     Άργος, κατασκευαστής του πλοίου. 
5.     Τίφυς, ο οδηγός του πλοίου.
6.     Κάστωρ και Πολυδεύκης (οι Διόσκουροι)
7.     Ίδας και Λυγκέας.
8.     Αταλάντη, η παρθένος κυνηγός.
9.     Μελέαγρος
10.     Άκαστος
11.     Άκτωρ
12.     Άδμητος
13.     Αμφιάραος
14.     Ανκαίος ο Μέγας.
15.     Ανκαίος ο μικρός
16.     Ασκάλαφος
17.     Αστερίων
18.     Αυγείας
19.     Μπούτης
20.     Καινέας
21.     Καλαίς
22.     Κάνθυς
23.     Κήφις
24.     Εχίων
25.     Εργίνος
26.     Εύφημος
27.     Ευρύλαος
28.     Ευρυδάμας
29.     Ύλας
30.     Ίδμων
31.     Ιφικλής
32.     Ιφιτός
33.     Λαέρτης
34.     Μελαμπός
35.     Μόμψος
36.     Ναύπλιος
37.     Τελαμώνας
38.     Ορφέας
39.     Παλαίμων
40.     Πηνέλεος
41.     Περικλυμένος
42.     Φαληρεύς
43.     Φανός
44.     Ποίας
45.     Πολύφημος.

Οι ιδιαιτερότητες της περιοχής διαμορφώθηκαν πριν από περίπου 2.000 χρόνια

Οι περισσότεροι ίσως γνωρίσαμε τη λίμνη Βουλιαγμένης ως προορισμό για τις μεγαλύτερες ηλικίες κατά τα προηγούμενα χρόνια. Με τα χρόνια οι ισορροπίες άλλαξαν. Η υψηλή θερμοκρασία του νερού και το φυσικό περιβάλλον προσέλκυσαν οικογένειες, αλλά και νεότερες ηλικίες, οι οποίες αναζήτησαν ακόμα και μέσα στο χειμώνα ένα χώρο για να κάνουν το μπάνιο τους.

Γράφει οΓιώργος Λαμπίρης
Φωτογραφίες - Βίντεο: Γιάννης Κέμμος

Η περιοχή της λίμνης, όπως τη γνωρίζουμε σήμερα διαμορφώθηκε πριν από περίπου 2.000 χρόνια, καθότι στα αρχαία κείμενα με χαρακτηριστικότερα αυτά του περιηγητή Παυσανία, δεν αναφέρεται πουθενά η ύπαρξή της.

Η πρώτη φορά που περιγράφεται η λίμνη είναι το 1889 από το χημικό, Αναστάσιο Χρηστομάνο. Ακολούθησαν έρευνες όπως αυτές του 1988, μέσω προγράμματος του υπουργείου Πολιτισμού και επικεφαλής των Ελβετό σπηλαοδύτη, Ζαν Ζακ Μπολάνζ στη διάρκεια των οποίων ανακαλύφθηκε ένας μεγάλος σταλακτίτης σε βάθος περίπου 100 μέτρων.

Κατά καιρούς αρκετοί ήταν εκείνοι που καταδύθηκαν στα νερά της. Σε κάποιες περιπτώσεις οι απόπειρες εξερεύνησης έγιναν από άτομα χωρίς εμπειρία και γνώση των σπηλαιοκαταδύσεων, με αποτέλεσμα να έχουν χάσει τη ζωή τους οκτώ άτομα.

Συναντήσαμε έναν από τους πιο έμπειρους σπηλαιοδύτες, το Γιώργο Βανδώρο, ο οποίος έχει εξερευνήσει την υδάτινη πολιτεία. Ο ίδιος μιλάει για τις υπόγειες διαδρομές της, όσο και το πώς δημιουργήθηκε ο συγκεκριμένος γεωλογικός σχηματισμός.

Θερμοκρασίες που αγγίζουν ακόμα και τους 28 βαθμούς Κελσίου

«Τα σπήλαια της Βουλιαγμένης παρουσιάζουν πολλές ιδιαιτερότητες. Σε αντίθεση με τα περισσότερα σπήλαια της χώρας, όπου επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες 9-11 βαθμών Κελσίου, καθότι τα νερά προέρχονται από πηγές που αναβλύζουν από ορεινούς όγκους της Αττικής, στην περίπτωση της λίμνης τα πράγματα είναι διαφορετικά. Οι θερμοκρασίες που επικρατούν είναι γύρω στους 27 με 28 βαθμούς σε βάθος 100 μέτρων», λέει ο Γιώργος Βανδώρος στο newsbeast.gr.

Όπως εξηγεί το μέγιστο βάθος της λίμνης Βουλιαγμένης, στο οποίο έχουν καταδυθεί σπηλαιοδύτες, είναι 127 μέτρα. Μάλιστα σε ρηχότερα τμήματα -γύρω στα 40 μέτρα- η θερμοκρασία είναι γύρω στους 25 βαθμούς και στην επιφάνεια στους 22-23 βαθμούς αυτή την εποχή. Το καλοκαίρι η θερμοκρασία του νερού μπορεί να φτάσει και στην επιφάνεια τους 27 βαθμούς.

«Είναι ένα περιβάλλον άκρως ελκυστικό»

«Τα σπήλαια της λίμνης αποτελούν ένα περιβάλλον άκρως ελκυστικό. Η συγκεκριμένη περιοχή ίσως διαθέτει ένα από τα μεγαλύτερα σε μέγεθος σπήλαια της Ευρώπης. Είναι τόσο όμορφα εκεί μέσα, σε σημείο που όταν βουτάω δε θέλω να φύγω».

«Η λίμνη ωστόσο δεν την έχουμε εξερευνήσει ολοκληρωτικά», συνεχίζει την αφήγησή του ο σπηλαιοδύτης. «Μέχρι στιγμής ειδικοί εξερευνητές – παλαιότερα Ελβετοί και Ιταλοί -  χαρτογράφησαν τα πρώτα 650 μέτρα, και στη συνέχεια ελληνικές ομάδες, εξερεύνησαν επιπλέον παρακλάδια, με αποτέλεσμα να έχουμε φτάσει έως τα 127 μέτρα που σας προανέφερα. Κινούμενοι μέσα στον κεντρικό αγωγό της λίμνης, ο οποίος έχει περίπου 650-750 μέτρα μήκος, αριστερά και δεξιά συναντάμε διάφορα παρακλάδια, τα οποία μπορεί να οδηγούν οπουδήποτε.

Όσο για το μήκος της σπηλιάς, οι αναπτυγμένες γραμμές έχουν μήκος 3 χιλιόμετρα. Οι Ελβετοί, οι οποίοι έκαναν τις πρώτες εξερευνήσεις στη δεκαετία του 1990 έως και τα μέσα της δεκαετίας του 2000 ανέπτυξαν μία σειρά από “γραμμές”. Στη σπηλαιοκατάδυση χρησιμοποιούμε αυτές τις γραμμές, που είναι γνωστές ως μίτοι, για να βρίσκουμε πάντα την έξοδο. Πολλές φορές χρησιμοποιούμε μάλιστα τις  χρησιμοποιούμε, να κάνουμε τη χαρτογράφηση της περιοχής».

Η «σκεπαστή» λίμνη

Η λίμνη της Βουλιαγμένης περνάει κάτω από την πόλη της Βουλιαγμένης. Ο λόγος για τον οποίο δεν υπήρχαν ιστορικές αναφορές παρά μόνο τα τελευταία 2.000 χρόνια, είναι ότι το σύνολό της ήταν σκεπασμένο από βράχια και λόγω μετασχηματισμών του περιβάλλοντος και του εδάφους, μεγάλο μέρος τους  κατέρρευσε, δημιουργώντας το συγκεκριμένο άνοιγμα που βλέπουμε σήμερα.

Τα νερά έχουν θεραπευτικές ιδιότητες, κάτι που δεν αποτελεί ανεξερεύνητο μυστήριο. Σχετίζονται κυρίως με τη τοποθεσία και τις ιδιότητες του φυσικού περιβάλλοντος.

Τα ιαματικά νερά και το ζεστό νερό

«Τα νερά της λίμνης έχουν ιαματικές ιδιότητες λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους σε μέταλλα. Επίσης, το νερό είναι ζεστό καθότι προέρχεται από μεγάλο βάθος και αντλεί θερμότητα από τις πλάκες της γης. Γι’ αυτό και η θερμοκρασία ανεβαίνει όσο καταδυόμαστε βαθύτερα. Κατά μήκος της συγκεκριμένης περιοχής περνάει ηφαιστειακό τόξο, το οποίο ζεσταίνει τα νερά που αναδύονται . Συν τοις άλλοις το γλυκό νερό αναμειγνύεται με το θαλασσινό γι’ αυτό και το αποτέλεσμα είναι να έχουμε υφάλμυρα νερά στη λίμνη», σχολιάζει αναφορικά με τις ιδιότητές της.

Ο ίδιος έχει φτάσει έως το τέλος της χαρτογραφημένης διαδρομής. Στα σχέδιά του όμως είναι να ανακαλύψει εάν υπάρχει και συνέχεια. «Μπορεί το υπόλοιπο της διαδρομής να εκτείνεται για ακόμα 30-40 μέτρα, μπορεί όμως να ανακαλύψουμε μία νέα διαδρομή – εάν υπάρχει -, η οποία μπορεί να εκτείνεται για ακόμα ένα χιλιόμετρο. Αυτό είναι και το ωραίο της εξερεύνησης κατά τη σπηλαιοκατάδυση. Δεν ξέρουμε ποτέ τι ακολουθεί».

«Ο μεγαλύτερος φόβος είναι ότι δε νιώθω φόβο»

Φόβο δεν έχει νιώσει καθότι όπως λέει τα πάντα είναι ελεγχόμενα. «Ωστόσο αυτός είναι και ο φόβος μου. Ότι δε νιώθω πραγματικό φόβο ή δυσκολία μέσα στη σπηλιά.  Το περιβάλλον είναι τόσο φιλικό, που δεν προδίδει κανέναν κίνδυνο εάν υπάρχει. Επί της ουσίας κίνδυνος μπορεί να προκληθεί από ανθρώπινο λάθος ή αστοχία εξοπλισμών. Είμαστε αναγκασμένοι σε κάθε περίπτωση να χρησιμοποιούμε εκτεταμένο εξοπλισμό, για να μπορούμε να καταδυόμαστε σε μεγάλη απόσταση από την είσοδο του σπηλαίου, αλλά και σε μεγάλο βάθος.

Πρέπει να μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε οποιαδήποτε αστοχία, γι’ αυτό και διαθέτουμε εφεδρικά συστήματα. Οπωσδήποτε το γεγονός ότι βρισκόμαστε αρκετά μέτρα μακριά από την είσοδο και την επιφάνεια του νερού μπορεί να δυσχεράνει μία απρόβλεπτη κατάσταση. Γι’ αυτό και συχνά επιστρατεύουμε υποβρύχια σκούτερ, τα οποία μας επιτρέπουν να κινηθούμε με μεγαλύτερη ταχύτητα κατά μήκος της διαδρομής ή προς την έξοδο».

Η σπηλαιοκατάδυση δεν εμπεριέχει συναισθήματα όπως η αδρεναλίνη. Oι περισσότεροι δύτες θέλουν να ελέγχουν απόλυτα ό,τι συμβαίνει. «Δεν μας αρέσει να νιώθουμε ότι διακινδυνεύουμε την ασφάλειά μας ή την αδρεναλίνη να φτάνει στα ύψη και να αντιμετωπίζουμε δύσκολα περιστατικά . Θέλουμε οι καταδύσεις μας να μην έχουν καμία δραματικότητα, αλλά το δραματικό και το ωραίο ταυτόχρονα να είναι το περιβάλλον στο οποίο βρισκόμαστε και παρατηρούμε».

Ένα μικρό οικοσύστημα

Η λίμνη αποτελεί ένα μικρό οικοσύστημα, στο οποίο ζουν μικρές ανεμώνες και μικρά ψάρια ή ακόμα και κοχύλια ή άλλα οστρακοειδή. Τα συγκεκριμένα είδη έχουν μεταλλαχθεί κατά την παραμονή στη λίμνη. Χαρακτηριστικό είναι ότι αναπτύσσεται μία ανεμώνη που δεν συναντάμε πουθενά αλλού, γνωστή με την ονομασία, Paranemonia Vouliagmeniensis.

Η άνοδος της στάθμης του νερού

«Είναι δεδομένο ότι η λίμνη της Βουλιαγμένης ήταν κάποτε εντελώς ξερή, δεδομένου ότι υπάρχουν σταλακτίτες σε βάθος 100 μέτρων. Μάλιστα στα 650-750 μέτρα μήκος της υπόγειας διαδρομής, υπάρχει ένας πολύ μεγάλος σταλακτίτης. Ως γνωστόν για να δημιουργηθεί ένας σταλακτίτης δεν μπορεί να γίνει στο νερό, αλλά μόνο σε ξηρό περιβάλλον. Πιθανότατα λοιπόν ανέβηκε η στάθμη του νερού. Σύμφωνα με αναφορές των γεωλόγων το νερό πριν από 10.000 χρόνια στην περιοχή της Μεσογείου ήταν τουλάχιστον 60-70 μέτρα πιο ρηχό σε σχέση με σήμερα και το πιθανότερο 100.000 χρόνια νωρίτερα ήταν κατά 100 μέτρα πιο ρηχό. Γι’ αυτό και πιθανολογείται ότι η λίμνη εμφανίστηκε πριν από 2.000 χρόνια, ωστόσο η ζωή και η σπηλαιογένεση ξεκίνησαν πολύ νωρίτερα», λέει ο Γιώργος Βανδώρος.

Πίσω από τη λίμνη της Βουλιαγμένης υπάρχει ένα ακόμα σπήλαιο, γνωστό ως σπήλαιο του Γερμανικού. Πήρε το όνομά του από τους καταδρομείς του γερμανικού στρατού, οι οποίοι το ανακάλυψαν κατά την περίοδο του Β'Παγκοσμίου Πολέμου.

«Πρόκειται για ένα σπηλαιοβάραθρο το οποίο κατεβαίνει στα 100 μέτρα, και για να κάνει κάποιος κατάβαση απαιτούνται ειδικές τεχνικές σπηλαιολογίας. Στη συνέχεια το σπήλαιο καταλήγει στο νερό. Επικοινωνεί με τη λίμνη της Βουλιαγμένης αλλά δεν υπάρχει άνοιγμα αρκετά μεγάλο, για να εντοπίσουμε το πέρασμα».

Η λίμνη ως προορισμός

Για την αλλαγή στο χαρακτήρα του υδάτινου αυτού περιβάλλοντος μιλάει και η Μαριάνθη Βαβουλάκη, υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων της λίμνης. «H ατμόσφαιρα είναι εντελώς διαφορετική με αυτή που επικρατεί σε μία παραλία. Είναι πιο χαλαρωτική. Πρόκειται για ένα μέρος με μεγαλύτερη αίσθηση της ιδιωτικότητας σε σχέση με άλλες περιοχές για λουόμενους. Όσοι έρχονται, θέλουν να βρουν ξανά τον εαυτό τους».

«Κάποτε έρχονταν περισσότερο ηλικιωμένοι. Με τον καιρό τα πράγματα άλλαξαν. Πολύς κόσμος έπαψε να συνδυάζει τη λέξη “ιαματικό” με την ηλικία, τους ρευματισμούς ή άλλα προβλήματα που ανακύπτουν με την πάροδο του χρόνου. «Δεδομένου ότι οι νεότεροι ενδιαφέρονται για το ευ ζην, την αντιμετώπιση του άγχους και μία διέξοδο στην καθημερινότητά τους, καταφεύγουν στη λίμνη».

Τα κοινωνικά garra rufa

Κολυμπώντας στα νερά της θα συναντήσετε ένα είδος μικρού ψαριού. Τα garra rufa, όπως ονομάζονται, αναλαμβάνουν καθήκοντα απολέπισης. Ιδιαίτερα κοινωνικά καθώς είναι, πλησιάζουν χωρίς δισταγμό κάθε λουόμενο με φιλικές διαθέσεις πάντα. Και πιάνουν δουλειά, αναλαμβάνοντας να καθαρίσουν τα νεκρά κύτταρα του δέρματος. «Κανείς δεν τα τοποθέτησε, αντιθέτως αναπτύχθηκαν μόνα τους στο χώρο της λίμνης. Πρόκειται για ψάρια που συνήθως συναντά κανείς σε spa», λέει η Μαριάνθη Βαβουλάκη.

«Ωστόσο στη μικρή λίμνη, όταν πλησιάσει άνθρωπος απομακρύνονται. Είναι λιγότερο κοινωνικά εκεί», λέει γελώντας.

Σχετικά με τη μικρή λίμνη, λέει πως πρόκειται για ένα σημείο το οποίο προστατεύεται από συγκεκριμένες περιβαλλοντικές διατάξεις, και γειτονεύει με τη μεγάλη λίμνη που όλοι ξέρουμε.

Στο ερώτημα πολλών για τον καθαρισμό της λίμνης απαντά ότι δεν χρειάζεται κάτι τέτοιο. «Τα νερά ανανεώνονται απολύτως φυσικά. Μάλιστα γίνονται ειδικές μετρήσεις και τα ποσοστά μας βρίσκονται σε πολύ καλά επίπεδα πάντα. Η μόνο μας παρέμβαση γίνεται για αισθητικούς λόγους, αφαιρώντας κάποια φυτά τα οποία φυτρώνουν σε ορισμένα σημεία του βυθού».

Η λίμνη παραμένει ανοιχτή καθ’ όλη τη διάρκεια του χρόνου. Δεν κλείνει παρά μόνο την Κυριακή του Πάσχα και την Πρωτοχρονιά. Οι χειμερινοί κολυμβητές την προτιμούν το χειμώνα γιατί είναι πιο φιλόξενη. «Ακόμα και την ημέρα που χιόνιζε, είχαμε κολυμβητές και  η θερμοκρασία του νερού ήταν στους 22 βαθμούς Κελσίου», προσθέτει η κυρία Βαβουλάκη.

«Στόχος μας είναι να αποτελέσει πόλο έλξης καθότι πρόκειται για ένα παγκόσμιας σημασίας φυσικό μνημείο. Αυτό που προσπαθούμε είναι να αξιοποιούμε τον φυσικό θησαυρό προς όφελος του ανθρώπου, διασφαλίζοντας το φυσικό τοπίο», καταλήγει.

Η πόλη “Υψηλάντη” (Ypsilanti), βρίσκεται στο νότιο τμήμα της πολιτείας του Μίσιγκαν στην Αμερική. Το 2000, ο καταγεγραμμένος πληθυσμός της πόλης ήταν 22,362 κάτοικοι. Η γεωγραφική τοποθεσία της πόλης, είναι στην διασταύρωση του ποταμού Χάρον και της λεωφόρου Μίσιγκαν.

Στις 23 Ιουλίου, 2007, ο κυβερνήτης της πολιτείας του Μίσιγκαν, ανακοίνωσε ότι η πόλη επρόκειτο να συμπεριληφθεί από την MSHDA (Michigan State Housing Development Authority) στο πρόγραμμα Blueprint, που θα επικεντρωνόταν στην οικονομική ανάπτυξη και αναβάθμιση της συγκεκριμένης πόλης, δημιουργώντας νέα έργα και προγράμματα, που σαν αποτέλεσμα θα είχαν δεκάδες νέες θέσεις εργασίας στους κατοίκους και μία σταθερότητα στην οικονομία της.

Η ιστορία της πόλης

Αρχικά αποτελούσε ένα εμπορικό σημείο που δημιουργήθηκε το 1809 από τον Γκάμπριελ Γκόντφροη. Έναν Γάλλο-καναδό έμπορο γουνών από το Μόντρεάλ του Καναδά. Η πόλη άρχισε να παίρνει την μόνιμη μορφής της, το 1823 από τον Τόμας Γούντραφ στην ανατολική πλευρά του ποταμού Χάρον. Άνηκε στην δικαιοδοσία της πολιτείας του Μίσιγκαν και ονομαζόταν το χωριό του Γούντραφ.

Δύο χρόνια αργότερα, το 1825, άρχισε να δημιουργείται και να αναπτύσσεται και μια δεύτερη κοινότητα, στην δυτική πλευρά του ποταμού, με την ονομασία “Yψηλάντη”, όνομα που πήρε από τον Έλληνα ήρωα της Επανάστασης, στρατηγό Δημήτριο Υψηλάντη.

Το 1829, το χωριό Γούντραφ της ανατολικής πλευράς του ποταμού, άλλαξε και αυτό την ονομασία του σε “Υψηλάντη” με αποτέλεσμα οι δύο αυτές κοινότητες να ενωθούν.

Όπως αναφέρεται στην επίσημη ιστοσελίδα της πόλης (www.cityofypsilanti.com), η Ελληνική επανάσταση κατά της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και συγκεκριμένα η δράση του μεγάλου στρατηγού Δημήτριου Υψηλάντη, για την ελευθερία του Έθνους, αποτέλεσε παράδειγμα προς μίμηση στον Αμερικανικό λαό και ενέπνευσε την Αμερικανική πολιτεία του Μίσιγκαν να αποδώσει το συγκεκριμένο όνομα στην πόλη. Επίσης υπάρχει ταύτιση όπως λένε στους δύο λαούς, αφού τους θυμίζει και τον δικό τους αγώνα για την ανεξαρτησία τους από την Μ.Βρετανία.

To άγαλμα του Δημήτριου Υψηλάντη υπάρχει σήμερα ανάμεσα σε μία Ελληνική και Αμερικάνικη σημαία, έξω από το “Water Tower”, το κεντρικό αξιοθέατο της πόλης, το οποίο είναι ένα κτήριο φημισμένο για τον σχεδιασμό του και βραβευμένο από το περιοδικό Cabinet.

Πηγές: ellinikoarxeio.com, aienaristeyein.com, ellaniapili

ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΤΟΥ ΕΡΜΗ ΠΕΡΙ ΨΥΧΗΣ ΚΑΙ ΣΑΡΚΑΣ – Το πάθος και οι επιθυμίες της νοητής ουσίας της ψυχής και του πνεύματος της σάρκας

Aπόσπασμα ΧVII

Στοβαίος 1, 41, 4

Η ψυχή λοιπόν είναι ουσία ασώματη, και όντας μέσα στο σώμα δε χάνει την ουσία της. Διότι συμβαίνει να είναι αεικίνητη στην ουσία της, κινείται μόνη της κατά την διαδικασία της νόησης χωρίς να κινείται μέσα σε κάτι ούτε προς κάτι ούτε χάρη σε κάτι.

Προέχει στη δύναμη και ό,τι προέχει δε χρειάζεται αυτά που έπονται.

Αυτό λοιπόν που είναι μέσα σε κάτι είναι ο τόπος και ο χρόνος και η φύση.

Αυτό που υπάρχει σε σχέση με κάτι είναι η αρμονία και το είδος και το σχήμα και αυτό που υπάρχει χάρη σε κάτι, είναι το σώμα.

Διότι για χάρη του σώματος είναι και ο χρόνος και ο τόπος και η φύση.

Αυτά, με συγγενική οικειότητα, επικοινωνούν μεταξύ τους.

Επειδή το σώμα χρειαζόταν τόπο (δε μπορεί να λειτουργήσει το σώμα χωρίς τόπο) και μεταβάλλεται με φυσικό τρόπο και είναι αδύνατο να υπάρξει μεταβολή χωρίς τον χρόνο και τη φυσική κίνηση, ούτε και μπορεί να υπάρχει σώμα χωρίς αρμονία.

Ο τόπος λοιπόν υπάρχει για χάρη του σώματος. Διότι δέχεται τις μεταβολές του σώματος και δεν αφήνει να χάνεται ό,τι μεταβάλλεται. Μεταβάλλεται δε, μεταπίπτει από το ένα στο άλλο και χάνει τη σύσταση του αλλά δεν παύει να είναι σώμα, μόνο που, μεταβαλλόμενο σε κάτι άλλο έχει τη σύσταση του άλλου. Διότι το σώμα, ως σώμα παραμένει και επομένως το σώμα μεταβάλλεται μόνο κατά τη διάθεση.

Λοιπόν, ο τόπος, ο χρόνος και η φυσική κίνηση είναι ασώματα.

Κάθε ένα δε, έχει τα δικά του χαρακτηριστικά.

Και είναι η ιδιότητα της χωρητικότητας το χαρακτηριστικό του τόπου, το διάστημα και ο αριθμός (είναι) του χρόνου, και της φύσης είναι η κίνηση, της αρμονίας η φιλία και του σώματος η μεταβολή.

Χαρακτηριστικό της ίδιας της ψυχής είναι η κατ’ουσίαν νόηση.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ XVII

Στοβαίος 1, 49, 4

Η ψυχή λοιπόν, είναι ουσία αυτοτελής, που από την αρχή πήρε ζωή σύμφωνα με το πεπρωμένο και τράβηξε προς τον εαυτό της, το πάθος και την επιθυμία όμοιο με της ύλης.

Και το μεν πάθος υπάρχει στην ύλη. Αλλά αν αυτό αποκτήσει εθισμό προς το νόημα της ψυχής τότε γίνεται ανδρεία και δεν παρασύρεται από την δειλία.

Η επιθυμία τώρα, προσφέρεται και αυτή και αν αποκτήσει εθισμό προς τον λογισμό της ψυχής τότε γίνεται σωφροσύνη και δεν υποκινείται από την ηδονή, διότι ο λογισμός αναπληρώνει την έλλειψη της επιθυμίας.

Όταν δε όλα είναι σε αρμονία και έχουν την ίδια τάση και όταν και τα δύο στηρίζονται στο λογισμό της ψυχής, τότε γίνεται δικαιοσύνη.

Διότι ο ισοδύναμος εθισμός, τους αφαιρεί την υπερβολή της επιθυμίας.

Αρχή δε αυτών είναι η διανοητική ουσία, που είναι μόνη και έχει τη δύναμη της δικής της λογικής.

Η ουσία δε αυτή, άρχει και ηγεμονεύει όπως ο άρχοντας εξουσιάζει και διαφεντεύει. Ο λόγος της είναι σαν σύμβουλος.

Ο διανοητικός λοιπόν, λόγος της ουσίας (Νους της ψυχής) είναι γνώση των λογισμών που παρέχουν μια εικόνα λογισμού στο άλογο μέρος της ψυχής, (λογική του πνεύματος της σάρκας), όπως είναι η ηχώ ως προς τη φωνή και η λάμψη της σελήνης ως προς τον ήλιο.

Το πάθος λοιπόν και η επιθυμία είναι προσαρμοσμένα προς κάποιο λογισμό και έλκουν το ένα το άλλο και αποκτούν τη γνώση των κοσμικών κύκλων.

(σημ: κοσμικοί κύκλοι είναι ο υλικός αισθητός κόσμος)

(σημ: η ανθρώπινη ψυχή θέλει να έχει την γνώση να γνωρίσει τον υλικό κόσμο).

Πηγές: oneirosky, ellaniapili

Η Αθήνα μετά τη δύση του αρχαίου κόσμου

Η μεταβατική περίοδος

Ο Δ’ αιώνας μ.Χ. βρήκε την Αθήνα σε μια μεταβατική περίοδο από την αρχαία στη χριστιανική θρησκεία. Το τελικό όμως πλήγμα εναντίον τής ειδωλολατρίας το έδωσε ο Θεοδόσιος ο Α’ (379 - 395) παρά το γεγονός ότι οι φιλοσοφικές σχολές της Αθήνας είχαν εξακολουθήσει να λειτουργούν δυο ακόμη αιώνες.

Νέες βαρβαρικές επιδρομές. Κατά τον ίδιο αιώνα (Δ’ μ.Χ.) σημειώθηκαν νέες βαρβαρικές επιδρομές. Από αυτές η σοβαρότερη ήταν η επιδρομή του βασιλιά των Βησιγότθων Αλάριχου (395). Ο Αλάριχος ωστόσο σεβάστηκε την Αθήνα.

Το 529 ένα σημαντικό γεγονός επιτάχυνε την παρακμή της πόλης: ο Ιουστινιανός ο Α’ έκλεισε τις φιλοσοφικές της σχολές. Έτσι η Αθήνα έγινε μια χωρίς ιδιαίτερη σημασία επαρχιακή πόλη. Η πόλη όμως αυτή δεν έπαψε να προκαλεί τη βουλιμία των βαρβάρων επιδρομέων, και κυρίως των Σλάβων.

Παρά τις προσπάθειές τους, οι Σλάβοι δεν μπόρεσαν να προχωρήσουν πέρα από τη Βοιωτία και έτσι η Αθήνα μπόρεσε να διασώσει τα αρχαία μνημεία της, που τα περισσότερά τους είχαν μετατραπεί ήδη σε χριστιανικούς ναούς.

Επιδρομές των Βουλγάρων

Δεν υπάρχουν πολλά στοιχεία για την περίοδο από τον Θ’ έως τον ΙΑ’ αιώνα της αθηναϊκής ιστορίας. Το 995 οι Βούλγαροι εισέβαλαν στην Αττική, αλλά δεν επιχείρησαν να καταλάβουν την πόλη. Μετά τη διάλυση του βουλγαρικού κράτους από το Βασίλειο Β’ το Βουλγαροκτόνο, ο Βυζαντινός εκείνος αυτοκράτορας ήρθε στην Αθήνα και προσευχήθηκε στην Παναγία την Αθηνιώτισσα, τον άλλοτε Παρθενώνα, ευχαριστώντας την για τη νίκη του (1018).
Τη σχετική σκηνή την έχει αποθανατίσει ο ποιητής Κωστής Παλαμάς στο μακρόπνοο ποίημά του «Η φλογέρα του Βασιλιά» (1910).

Πολλοί ιστορικοί, ανάμεσα στους οποίους και ο καθηγητής Σπυρίδων Λάμπρος, υποστηρίζουν ότι τον ΙΑ’ αιώνα οι Νορμανδοί κατέλαβαν την πόλη, αλλά δεν υπάρχουν γι’αυτό πειστικές αποδείξεις. Το 1204 ο άρχοντας του Ναυπλίου Λέων ο Σγουρός φιλοδόξησε να συγκροτήσει δικό του κράτος και θέλησε να κυριέψει την Αθήνα. Εκεί όμως τον αντιμετώπισε με επιτυχία ο μητροπολίτης Αθήνας Μιχαήλ Χωνιάτης.

Η φραγκοκρατία. Νέος όμως εχθρός, οι Φράγκοι, έκανε την εμφάνισή του στην Αττική. Η Αθήνα παραδόθηκε και η Αττική, με το μεγαλύτερο μέρος της Βοιωτίας, δόθηκε ως φέουδο στον Όθωνα ντε λα Ρός (1204 - 1225) που πήρε τον τίτλο «κύριος της Θήβας και της Αθήνας». Οι Έλληνες υπήκοοί του τον αποκαλούσαν με την προσωνυμία «Μέγας Κύρ».

Ο Όθωνας αν και υποτελής του Φράγκου βασιλιά της Θεσσαλονίκης, προσπάθησε να πετύχει ορισμένα εδαφικά κέρδη που θα του εξασφάλιζαν κάποια ανεξαρτησία. Γι’αυτό πήρε μέρος σε διάφορες πολεμικές επιχειρήσεις που εδραίωσαν τη φήμη του. Ο διάδοχός του Γκύ ντε λα Ρός (1225 - 1263), ανιψιός του, προσπάθησε να δώσει στην Αθήνα το χαρακτήρα εμπορικής πόλης. Για το σκοπό αυτόν παραχώρησε στους Γενοβέζους ειδικά προνόμια που θα τους εξασφάλιζαν το εμπόριο της Αττικής (1240). Βοήθησε επίσης αποφασιστικά την ανάπτυξη της μεταξοβιοτεχνίας. Το 1256 οι Φράγκοι του ελληνικού χώρου διχάστηκαν και ο Γκύ ντε λα Ρός συμμάχησε με το Βενετσιάνο ναύαρχο Μάρκο Γραδενίγο εναντίον του Γουλιέλμου Βιλαρδουίνου.

Το δουκάτο της Αθήνας

Στη διαμάχη εκείνη έδωσε τέλος ο βασιλιάς της Γαλλίας Λουδοβίκος ο Θ’ με την προσωπική του παρέμβαση. Για να κατακτήσει μάλιστα τον «άρχοντα των Αθηνών», του απένειμε τον τίτλο του δούκα. Από τότε το δουκάτο της Αθήνας γνώρισε περίοδο άνθισης που έφτασε στο κορύφωμά της στον καιρό του δούκα Ιωάννη ντε λα Ρός (1263 - 1280) και κυρίως του Γκύ Β’ ντε λα Ρός (1287 - 1308). H Αθήνα βρίσκεται σε τόση ακμή, ώστε να εξάγει σιτάρι στη Βενετία. Το δουκάτο είχε αναπτυχθεί σε ισχυρό φραγκικό κράτος που κυριαρχούσε και σε πολλές περιοχές της Πελοποννήσου.

Οι Καταλανοί

Μετά το θάνατο του Γκύ Β’ ντε λα Ρός ο διάδοχός του Γκοτιέ Ε’ (1309 - 1311), θέλοντας να προλάβει τον κίνδυνο που διαγραφόταν για το δουκάτο του με την κάθοδο της λεγόμενης Καταλανικής Εταιρείας, πήρε τους Καταλανούς στην υπηρεσία του. Το 1310 εκστράτευσε μαζί τους εναντίον της Ν. Θεσσαλίας. Μετά την κατάληψή της όμως, οι Καταλανοί ζήτησαν να τους δοθούν τα νέα εδάφη για να εγκατασταθούν σ’αυτά. Ο Γκοτιέ αρνήθηκε και συγκρότησε νέο στρατό. Στις τάξεις του στρατού εκείνου υπηρέτησε το άνθος της φραγκικής ιπποσύνης.

Οι Καταλανοί, οχυρωμένοι στην ελώδη τότε περιοχή της Κωπαϊδας, νίκησαν τους Φράγκους σε πολύνεκρη μάχη. Στη μάχη εκείνη σκοτώθηκε και ο δούκας της Αθήνας (15 Μαρτίου 1311).

Μετά τη συντριπτική νίκη τους οι Καταλανοί έγιναν κύριοι του δουκάτου και διόρισαν προσωρινό διοικητή του το Ρογήρο Ντεφλόρ. Το καταλανικό δουκάτο της Αθήνας είχε πρωτεύουσα τη Θήβα, επίσημη γλώσσα την καταλανική και αναγνώριζε την επικυριαρχία του βασιλιά της Σικελίας Φρειδερίκου Β’ του Αραγωνικού. Η ιστορία του αφορά κυρίως τις διαμάχες μεταξύ των Καταλανών και των άλλων Φράγκων φεουδαρχών, οι οποίες συμπίπτουν με την εμφάνιση των Οθωμανών στον ελληνικό χώρο.

Στο μεταξύ νέα τυχοδιωκτική εταιρεία εμφανίστηκε στην Ήπειρο και στη Θεσσαλία, η γνωστή ως Εταιρεία των Ναβαραιών. Οι Ναβαραίοι κυρίεψαν τη Λιβαδειά και τη Θήβα και πολιόρκησαν την Αθήνα. Η Αθήνα όμως απέκρουσε τις εφόδους του εχθρού. Οι Ναβαραίοι έλυσαν τελικά την πολιορκία και στράφηκαν προς την Πελοπόννησο (1380).

Η κατάλυση του καταλανικού κράτους. Το καταλανικό δουκάτο της Αθήνας το κατέλυσε λίγα χρόνια αργότερα ο Νέριο Ατζαγιόλι, απόγονος οικογένειας τραπεζιτών από τη Φλωρεντία. Ο Νέριο κυρίεψε τα Σάλωνα (σήμερα Άμφισσα) και την Αθήνα (εκτός από την Ακρόπολη η οποία αντιστάθηκε επί 16 μήνες) και ανακηρύχτηκε «αυθέντης της Κορίνθου και του δουκάτου της Αθήνας» (1387). Τον επόμενο χρόνο φαίνεται ότι κυρίεψε και την Ακρόπολη.

Oι Καταλανοί τότε έφυγαν στην Ισπανία και στη Σικελία και ο Νέριο εδραίωσε την κυριαρχία του στην Αθήνα υπογράφοντας διάφορες συμμαχίες με τους γειτονικούς άρχοντες. Το 1389 όμως τον συνέλαβαν όργανα των Ναβαραίων και τον φυλάκισαν. Ένα χρόνο αργότερα τον απελευθέρωσαν αφού πρώτα τον ανάγκασαν να παραχωρήσει το Άργος στους Βενετούς και τα Μέγαρα στους Ναβαραίους ως ενέχυρο. Η επιστροφή του στην Αθήνα χαρακτηρίζεται από την προσπάθειά του να προσεταιριστεί το ελληνικό στοιχείο και να ξαναφέρει την έδρα του δουκάτου στην πόλη.

Το φλωρεντινό δουκάτο της Αθήνας. H Αθήνα, ως πρωτεύουσα του φλωρεντινού δουκάτου του Νέριο Ατζαγιόλι, γνώρισε πάλι νέα ακμή. Ταυτόχρονα αρχίζει να παραμερίζεται η φεουδαρχική διάρθρωση της κοινωνίας και να εμφανίζεται η αστική τάξη.

Παρ’ όλα αυτά, το δουκάτο δεν επέζησε μετά το θάνατο του Νέριο (1394). Ο Ατζαγιόλι, με τη διαθήκη του, το είχε κληροδοτήσει στη λατινική Εκκλησία. Η απόφασή του εκείνη ελάχιστα άρεσε στους κατοίκους. O μητροπολίτης Μακάριος της Αθήνας, αν και γνώριζε ότι εκτελεστής της διαθήκης και προστάτης της πόλης είχε διοριστεί η Βενετία, δε δίστασε να προκαλέσει την οργή της συμμαχώντας με τους Τούρκους. Οι Τούρκοι κυρίεψαν χωρίς αντίσταση την Αθήνα, εκτός από την Ακρόπολη. Ο υπερασπιστής της Ματθαίος ντε Μοντόνα κάλεσε σε βοήθεια τη Βενετία.

Οι Ενετοί στην Αθήνα

Ο Βενετός διοικητής της Χαλκίδας Ανδρέας Βέμβο, με ισχυρό στράτευμα, έφτασε στην Αθήνα και την κυρίεψε στο όνομα της Βενετίας το 1394. Η πόλη βρισκόταν τότε σε μεγάλη κατάπτωση και όπως αναφέρουν χρονικά της εποχής είχε 1.000 περίπου σπίτια και ούτε ένα πανδοχείο. Πρώτος διοικητής της διορίστηκε ο Αλμπάνο Κονταρίνι (1395). Το 1402 όμως ο Αντόνιο Ατζαγιόλι, επιδιώκοντας να αποκτήσει τα δικαιώματά του στο δουκάτο της Αθήνας, συμμάχησε με τους Τούρκους και κυρίεψε την πρωτεύουσα. H Βενετία αναγκάστηκε να τον αναγνωρίσει (1405). Kαι ο Αντόνιο Ατζαγιόλι, που θεωρούσε τον εαυτό του Έλληνα, εγκαταστάθηκε στην Ακρόπολη και φρόντισε να εξωραϊσει την Αθήνα.

Αναβίωση του φλωρεντινού δουκάτου και κατάλυσή του.

Για να εδραιώσει τη θέση του, ο Ατζαγιόλι υπόγραψε συνθήκη με τη Φλωρεντία. Με τη συνθήκη εκείνη παραχωρούσε στη Φλωρεντία διάφορα εμπορικά προνόμια (1422). Ο εξελληνισμένος αυτός άρχοντας διόρισε στις κυριότερες κυβερνητικές θέσεις Έλληνες και καθιέρωσε ως επίσημη γλώσσα του δουκάτου την ελληνική. Ο Ιταλός συγγραφέας και πολιτικός Νικολό Μακιαβέλι, που επισκέφτηκε την Αθήνα το 1423, έγραψε ότι ποτέ του δεν είχε δει «τόσο ωραία πόλη».

Το 1416 οι Τούρκοι εισέβαλαν στην Αττική και ανάγκασαν τον Αντόνιο Ατζαγιόλι να γίνει υποτελής του σουλτάνου. Μετά το θάνατό του, το 1435, η Ελληνίδα σύζυγος του Ατζαγιόλι Μαρία η Μελισσηνή θέλησε να αποσπάσει το δουκάτο από τους Φράγκους και να το ξαναδώσει στους Έλληνες. Ο σουλτάνος όμως ματαίωσε τα σχέδιά της. Αντίθετα μάλιστα, αναγνώρισε ως δούκα το Νέριο Β’ Ατζαγιόλι, που παντρεύτηκε τη Μελισσηνή.

Το 1444 ο Νέριο Β’ αναγνώρισε την επικυριαρχία του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου. Σύντομα όμως την αποκήρυξε, για να ξαναγυρίσει στην κυριαρχία των Τούρκων. Ο Κ. ΙΙαλαιολόγος κυρίεψε τότε την Αθήνα (1446) αλλά τελικά αναγκάστηκε να αποχωρήσει. Ακολούθησαν χρόνια απόλυτης κατάπτωσης. Kαι η Αθήνα, στον καιρό του δούκα Φράγκου του Β’, έπεσε οριστικά στα χέρια των Τούρκων (1456). Δυο χρόνια αργότερα παραδόθηκε και η Ακρόπολη. Ο δούκας, που την υπεράσπιζε, πήρε ως αντάλλαγμα τη Βοιωτία.

Αμερικανοί αρχαιοβοτανολόγοι μπόρεσαν για πρώτη φορά να μελετήσουν και να αναλύσουν το περιεχόμενο χαπιώνπου έφτιαχναν οι γιατροί στην αρχαία Ελλάδακαι τα οποία ανακαλύφθηκαν προ 20ετίας, σε ένα ναυάγιο ελληνικού πλοίου στα ανοιχτά της Τοσκάνης.

Το πλοίο από ξύλο καρυδιάς, το οποίο ναυάγησε το 130 π.Χ., μετέφερε γυαλικά από τη Συρία και φάρμακα, που τα περισσότερα δεν είχαν καθόλου μουσκέψει από το νερό. Οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν το ναυάγιο το 1989, αλλά μόλις τώρα κατέστη δυνατό να ανακοινωθεί η μελέτη των φαρμακευτικών σκευασμάτων που αυτό περιείχε.

Οι αναλύσεις DNA έδειξαν ότι κάθε χάπι ήταν ένα μίγμα από τουλάχιστον δέκα διαφορετικά εκχυλίσματα φυτών, όπως ο ιβίσκος και το σέλινο. "Για πρώτη φορά έχουμε, πια, φυσικά στοιχεία όσων περιέχονται στα γραπτά των αρχαίων Ελλήνων γιατρών Διοσκουρίδη και Γαληνού", δήλωσε ο Αλέν Τουγουέιντ του Εθνικού Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Ινστιτούτου Σμιθσόνιαν στην Ουάσιγκτον, σύμφωνα με το New Scientist.

Η ανάλυση του DNA έγινε από τον Ρόμπερτ Φλάισερ του Εθνικού Ζωολογικού πάρκου του Σμιθσόνιαν, ο οποίος συνέκρινε τις γενετικές αλληλουχίες που βρήκε σε δύο χάπια, με τη γενετική βάση φυτών GenBank που έχουν τα Εθνικά Ινστιτούτα Υγείας των ΗΠΑ. Με τον τρόπο αυτό, μπόρεσε να εντοπίσει μέσα στα χάπια ίχνη από καρότο, ραπανάκι, σέλινο, άγριο κρεμμύδι, βαλανίδια, λάχανο, ήμερο τριφύλλι (αλφάλφα), αχίλλεια κ.α. Ακόμα εντόπισε ιβίσκο, που πιθανώς είχε εισαχθεί από την Ανατολική Ασία, την Ινδία ή την Αιθιοπία.

Σύμφωνα με τον Φλάισερ, τα περισσότερα από τα παραπάνω φυτά χρησιμοποιούνταν από τους αρχαίους για να θεραπεύουν τους αρρώστους. Η αχίλλεια π.χ. σταματούσε την αιμορραγία κάποιου τραύματος. Ο Πεδάνιος Διοσκουρίδης, ιατρός και βοτανολόγος (πρόδρομος των φαρμακοποιών), κατά τον 1ο αιώνα μ.Χ., περιέγραφε στα κείμενά του το καρότο ως πανάκεια για πολλά προβλήματα υγείας, θεωρώντας, για παράδειγμα, ότι αν κανείς το έχει φάει προκαταβολικά, δεν τον βλάπτουν τα ερπετά, ενώ παράλληλα βοηθά στη σύλληψη παιδιού.

Η ανάλυση των αρχαίων παρασκευασμάτων-χαπιών, εκτός από τις νέες πληροφορίες, έχει δημιουργήσει και νέα μυστήρια για τους αρχαιοβοτανολόγους. Η μελέτη του DNA δείχνει ότι τα χάπια πιθανότατα περιείχαν και ηλίανθους, ένα φυτό που οι επιστήμονες ως τώρα πίστευαν ότι δεν υπήρχε στον "παλαιό κόσμο", πριν οι Ευρωπαίοι το ανακαλύψουν στην Αμερική.

Αν το εύρημα επιβεβαιωθεί, οι βοτανολόγοι θα πρέπει να αναθεωρήσουν την παραδοσιακή ιστορία του φυτού και την παγκόσμια διασπορά του, όπως δήλωσε ο Τουγουέιντ, αν και παραμένει ακόμα η πιθανότητα η παρουσία ηλίανθου στα αρχαία χάπιανα προέρχεται από πρόσφατη γενετική "μόλυνση".

Τα βότανα και τα φάρμακα που περιγράφουν στα κείμενά τους ο Γαληνός και ο Διοσκουρίδης, έχουν συχνά θεωρηθεί ως "κομπογιαννίτικα"και αναποτελεσματικά. Τώρα, οι αρχαιοβοτανολόγοι σκοπεύουν να λύσουν την επιστημονική διαμάχη γύρω από την θεραπευτική αξία των αρχαίων παρασκευασμάτων, μελετώντας κατά πόσο τα φυτικά εκχυλίσματα που βρέθηκαν στα χάπια, μπορούν να θεραπεύσουν ασθένειες.

Ο Τουγουέιντ θέλει να βρει τις ακριβείς μετρήσεις που έκαναν οι αρχαίοι Έλληνεςγιατροί για να παρασκευάσουν τα χάπια τους. "Ποιος ξέρει, αυτά τα αρχαία φάρμακα μπορεί να ανοίξουν νέους δρόμους στη φαρμακολογική έρευνα", σημείωσε.

Οι αναλύσεις της αμερικανικής ερευνητικής ομάδας παρουσιάστηκαν στο 4ο Διεθνές Συμπόσιο Βιομοριακής Αρχαιολογίας, που έγινε αυτή την εβδομάδα στην Κοπεγχάγη της Δανίας.