Οι Ινδίες ήταν μεγάλο Ελληνικό κέντρο το 33.000 π.Χ.και γι’ αυτό, έχοντας πάνω στα Ιμαλάια βάσεις τόσο των ΕΛ, προπατόρων των Ελλήνων, όσο και των Νεφελίμ (αρχαίων θεών). Κατά τους πολέμους των θεών χτυπήθηκαν ανελέητα, όπως και κατά τον ελλήνο-ατλαντικό πόλεμο (9.500 π.Χ.).

Η Ελληνική επίδραση φαίνεται και στα πανάρχαια ινδικά έπη αλλά και από την ελληνική γραμματεία, που μιλάει για εκστρατείες του Διονύσου.

Μέχρι και αγάλματα του Βούδα έχουμε με ελληνικούς χιτώνες και χαρακτηριστικά.

Στις Ινδίες, οι Έλληνες έμειναν γνωστοί με το πανάρχαιο όνομά τους «Σαβαρτζνάνα Γιαβάνα» (παντογνώστες Έλληνες).

Αξιοσημείωτο είναι πως μέχρι σήμερα η ονοματολογία της Φαρμακολογίας και του θεάτρου στις Ινδίες είναι ελληνική.

Κτήρια από την πανάρχαια εποχή μαρτυρούν τα ιστορικό παρελθόν των Ελλήνων, το οποίο οι «ερευνητές» που δεν θέλουν να δουν την αλήθεια το αποδίδουν σε «εξωγήινους».

Ο ναός Kailasaσκαλισμένος σε βράχο, είναι κάτι που σήμερα οι μηχανικοί δεν μπορούν καν να φανταστούν.

Το Kailasa παραπέμπει στο Κάι-Λας, η βάση του Κάι, δηλαδή του Απόλλωνα.

Οι αρχαιολόγοι αναφέρουν ότι έχουν επιβεβαιώσει ότι πάνω από 400.000 τόνοι πετρώματος έπρεπε να εξορυχτούν το οποίο θα είχε πάρει όχι χρόνια, αλλά αιώνες ανθρώπινης εργασίας. Οι ιστορικοί δεν έχουν κανένα αρχείο μιας τέτοιας τερατώδους εργασίας και εικάζουν ότι χτίστηκε σε λιγότερο από 18 χρόνια.

Ο ναός Kailasa στα σπήλαια ΕΛ-ΟΡΑ, στην Ινδία είναι ένας μεγάλιθος σκαλισμένος σε ένα ενιαίο βράχο. Θεωρείται ως ένας από τους πιο αξιόλογους ναούς στην Ινδία, κυρίως λόγω του γιγαντιαίου χώρου, της αρχιτεκτονικής και της γλυπτικής του.

pronews.gr

Τρίτη κατά σειρά μεγαλύτερης «ευθύνης» ζημιά για τον Παρθενώνα  - κι όχι πρώτη, όπως νομίζεται - είναι η ανατίναξη του κορυφαίου μνημείου της ανθρωπότητας από τον Μοροζίνη το 1687.

Η μεγαλύτερη ζημιά στον Παρθενώνα έχει γίνει από αρχαία πυρκαγιά, ενώ «με διαφορά στήθους» ακολούθησε η επέμβαση του Ν. Μπαλάνου με σίδηρο (που σήμερα έχει οξειδωθεί) στις αρχές του 20ου αιώνα. «Τρίτη έρχεται η κατάρρευση από την ανατίναξη, η οποία ήταν ένα "χάδι"αν συγκριθεί με τη ζημιά που έπαθε όρθιο το κτήριο, μόνον επειδή φιλοξενούσε μέσα του πραγματικά έναν "καρκίνο", αυτά τα σίδερα, αλλά και από την αφανή προσβολή της πυρκαγιάς μέσα στο εσωτερικό της μάζας», σύμφωνα με τα όσα είχε πει ο καθηγητής Μανώλης Κορρές.

Οι ορθοστάτες σώζονταν ακέραιοι μέχρι την αρπαγή από τον ΄Ελγιν

Το δυτικό αέτωμα σώζονταν σχεδόν πλήρες έως την ανατίναξη του Παρθενώνα το 1687, ενώ μέχρι την αρπαγή των γλυπτών από τον Έλγιν, το 1802, οι ορθοστάτες του τυμπάνου σώζονταν ακέραιοι στο σύνολό τους (τότε χρονολογείται και η πτώση των δύο εξ αυτών).

Το τύμπανο του αετώματος αποτελούνταν από 10 ορθοστάτες στο μπροστινό μέρος, καθώς και από 58 λιθόπλινθους στο πίσω μέρος, οι οποίοι και συνθέτουν τον αντιθηματικό τοίχο. Όπως παρατηρήθηκε από τους μελετητές, οι ορθοστάτες του Παρθενώνα έχουν πολλές ιδιαιτερότητες. Σημειώνεται ότι η ελάφρυνση αυτή υπολογίζεται στους μεγάλους ορθοστάτες γύρω στους 2,8 τόνους και στους αμέσως επόμενους στους 2 τόνους. Ακόμη μία ιδιαιτερότητα ήταν οι μεγάλοι σύνδεσμοι που χρησιμοποιήθηκαν στους κεντρικούς ορθοστάτες, οι λεγόμενοι στρεπτοσύνδεσμοι, οι οποίοι είναι και οι μεγαλύτεροι του μνημείου, μήκους περίπου 80 εκατοστών.

Οι εργασίες αποκατάστασης των τελευταίων ετών στον Παρθενώνα έχουν αποδώσει πολλούς καρπούς

Ωστόσο, παρά τα προβλήματα που «απέκτησε» το μνημείο μέσα στους αιώνες, οι εργασίες αποκατάστασης των τελευταίων ετών στον Παρθενώνα έχουν αποδώσει πολλούς καρπούς, οι οποίοι και συνεχίζονται. Η αποκατάσταση στο τύμπανο του δυτικού αετώματος θα πραγματοποιηθεί με γρήγορους ρυθμούς (υπολογίζεται, εφόσον διατεθεί το απαραίτητο προσωπικό, να διαρκέσει 1-1,5 χρόνο), ενώ η θέση του γερανού (και του εργοταξίου) θα μεταφερθεί στο εσωτερικό του μνημείου. Τη μελέτη για την αποκατάσταση των ορθοστατών υπογράφουν η Βασιλεία Μανιδάκη (αρχιτέκτων) και ο Λεωνίδας Παλαιολόγος (πολ. μηχανικός - αρχιτέκτων), ενώ τη μελέτη για τον αντιθηματικό τοίχο, ο Κοσμάς Σκαρής (αρχιτέκτων - αναστηλωτής).

Σε μια από τις τελευταίες του εισηγήσεις, ο Χαράλαμπος Μπούρας, ο σπουδαίος αρχιτέκτονας, που ταυτίστηκε με το έργο της αναστήλωσης των μνημείων της Ακρόπολης (ήταν πρόεδρος της Επιτροπής Συντήρησης Μνημείων Ακροπόλεως, ΕΣΜΑ, από το 1985 ως τον θάνατό του) αναφερόταν στη μελέτη αποκατάστασης των τειχών της Ακρόπολης.

Όπως αναφέρθηκε από τους μελετητές, πρόκειται για σωστικές επεμβάσεις με στόχο να αντιμετωπιστούν άμεσα τα προβλήματα του σημείου (κυρίως ρηγματώσεις από διάφορες αιτίες), ενώ στο μέλλον θα μπορούν να χρησιμεύσουν στην καλύτερη αξιολόγηση για το αν θα ήταν χρήσιμες οι συμπληρώσεις στους δύο ορθοστάτες που απουσιάζουν.

Ως προς τις επεμβάσεις, θα ακολουθηθεί η γνωστή στην Υπηρεσία Συντήρησης Μνημείων Ακρόπολης (ΥΣΜΑ) διαδικασία η οποία αφορά, μεταξύ άλλων, στην αφαίρεση των σιδηρίων που έχουν οξειδωθεί (από την επέμβαση Ν. Μπαλάνου στις αρχές του 20ού αιώνα), στη δομική αποκατάσταση κάθε αρχιτεκτονικού μέλους χωριστά καθώς και στη συστηματική συντήρηση των αρχαίων επιφανειών του μαρμάρου. Επίσης, θα γίνει μερική αποσυναρμολόγηση του τοίχου και συμπλήρωσή του με λιθόπλινθους, όπου χρειάζεται, ώστε να εξασφαλιστεί η στατική του επάρκεια.

Ο Πελοποννησιακός Πόλεμος ήταν η μεγαλύτερη συμφορά που χτύπησε όλες τις πόλεις-κράτη της αρχαίας Ελλάδας. Η Αθήνα ηττήθηκε και κυριεύτηκε από τους Πελοποννήσιους, αλλά και η Σπάρτη δεν ωφελήθηκε από την νίκη της. Τόσο πολύ είχε εξαντληθεί από τον πολύχρονο πόλεμο που αναγκάστηκε να αποδεχτεί τη διαιτησία του μεγαλύτερου εχθρού των Ελλήνων, του Πέρση βασιλιά. Μέσα από τα γεγονότα αυτού του φρικτού εμφυλίου πολέμου, ο Θουκυδίδης καταγράφει τη συμπεριφορά των αντιπάλων και αντλεί πολύτιμα συμπεράσματα, χρήσιμα όχι μόνο στον πόλεμο, αλλά και στις καθημερινές μάχες της ζωής.

Ο καλός σχεδιασμός

Ο πόλεμος δεν διεξάγεται τόσο με τα όπλα όσο με τα χρήματα (1.83 – Ομιλία του Αρχίδαμου)

Με τον πιο ασφαλή τρόπο ζει εκείνος που έχει μεταμεληθεί τις λιγότερες φορές επειδή χαρίστηκε στους εχθρούς του. (1.34 –  Ομιλία των Κερκυραίων)

Ισχυρότερος είναι εκείνος που αντιμετωπίζει τον εχθρό του με σωφροσύνη από εκείνον που ασυλλόγιστα του επιτίθεται βίαια (3.48 – Ομιλία Διόδοτου)

Ο πόλεμος συμβαίνει όταν οι μεν θεωρούν το κέρδος από αυτόν μεγαλύτερο από τα δεινά που θα φέρει, οι δε προτιμούν να υποστούν τους κινδύνους του πολέμου από μία άμεση ζημιά. Αν όμως αυτές οι επιδιώξεις εμφανιστούν σε ακατάλληλη εποχή, τότε είναι ωφέλιμες οι συμβουλές για διαπραγματεύσεις.

Είναι στην ανθρώπινη φύση να θέλει κάποιος να εξουσιάζει εκείνον που μένει απαθής και να αμύνεται όταν δέχεται επίθεση (4.59,61 – Ερμοκράτης από τις Συρακούσες)

Κανείς δεν αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο τον σχεδιασμό και την εκτέλεση ενός έργου, αλλά όταν σχεδιάζουμε νιώθουμε ασφαλείς, ενώ κατά την εφαρμογή του σχεδίου εξ αιτίας του φόβου υστερούμε.  (1.120 – Ομιλία των Κορινθίων)

Είναι ανοησία να εκστρατεύει κανείς εναντίον τέτοιων εχθρών που ακόμα και αν τους κατακτήσει δεν θα κατορθώσει να τους εξουσιάσει, ενώ αν δεν τους κατακτήσει δεν θα είναι πια στην ίδια θέση που ήταν πριν την επιχείρηση.

Εκείνα που προκαλούν περισσότερο τον θαυμασμό είναι όσα παραμένουν σε απόσταση και η φήμη τους δεν έχει επαληθευτεί. (6.11 – Ο Νικίας στην Εκκλησία του Δήμου)

Ο ψυχολογικός παράγοντας

Πολλοί, ενώ ήταν ακόμα σε θέση να προβλέψουν σε τι κινδύνους  πάνε να μπλέξουν, τους παρέσυρε η ισχύς μιας γοητευτικής λέξης, της λεγόμενης ντροπής, και αφού νικήθηκαν από αυτήν, με τη θέλησή τους έπαθαν συμφορές ανήκεστες και επέφεραν στον εαυτό τους ατίμωση, η οποία επειδή ήταν αποτέλεσμα της μωρίας τους, αποδείχθηκε πιο ταπεινωτική από εκείνη που θα προκαλούσε η κακοτυχία.  (5.111 – Οι Αθηναίοι στους Μηλίους)

Δεν αληθεύει πως θυσιάζει ευκολότερα τη ζωή του εκείνος που είναι δυστυχής και δεν ελπίζει σε καλύτερη τύχη. Την θυσιάζουν εκείνοι που κινδυνεύουν να εξευτελιστούν περισσότερο, αν προσπαθώντας να σώσουν τη ζωή τους νικηθούν. Για τον άνδρα με γενναίο φρόνημα χειρότερος είναι ο εξευτελισμός της δειλίας από τον γενναίο και απρόσμενο θάνατο. (2.43– Ομιλία Περικλή)

Συνήθως, οι πολιτείες που αποκτούν αιφνιδίως ευημερία, γίνονται αλαζονικές. Πιο ασφαλές είναι να έρχεται η ευημερία με μέτρο και όχι ξαφνικά στους ανθρώπους, και θα μπορούσαμε να πούμε πως είναι ευκολότερη η αντίσταση στις δυσχέρειες από τη διαφύλαξη της ευτυχίας (3.39 – Ομιλία Κλέωνα)

Εκείνοι που φοβούνται εξαιτίας της καχυποψίας τους, παρασύρονται προσωρινώς από ευχάριστα λόγια, αλλά όταν φτάσει η ώρα της δράσης, ενεργούν σύμφωνα με το συμφέρον τους  (6.83 – Εύφημος ο Αθηναίος στους Συρακούσιους)

Φαίνεται πως οι άνθρωποι όταν αδικούνται οργίζονται περισσότερο απ’ όταν δέχονται βία. Διότι στην πρώτη περίπτωση θεωρούν πως εξαπατήθηκαν από ισάξιό τους, ενώ στη δεύτερη υποτάσσονται σε ανώτερό τους. (1.77 – Ομιλία Αθηναίων)

Από τη φύση τους οι άνθρωποι υποχωρούν ευκολότερα σε έναν μετριοπαθή εχθρό και να αγωνίζονται πεισματικά εναντίον εκείνου που είναι ανένδοτος, ακόμα κι αν αυτό είναι παράλογο. (4.19 – πρέσβεις των Σπαρτιατών)

Η λήψη αποφάσεων

Στη λήψη ορθών αποφάσεων δύο είναι πιο βλαπτικά στοιχεία: η βιασύνη και η οργή. Η πρώτη συντροφεύεται από την ανοησία και η δεύτερη από την αμορφωσιά και την στενομυαλιά. (3.42 – Ομιλία Διοδότου)

Ο καλός πολίτης δεν πρέπει να εκφοβίζει εκείνους που έχουν αντίθετη γνώμη, αλλά να τους κερδίζει με επιχειρήματα. (3.42 – Ομιλία Διόδοτου)

Εκεί όπου προβλέπονται σπουδαία βραβεία για την ανδρεία, εκεί βρίσκονται οι άριστοι πολίτες. (2.46 – Επιτάφιος λόγος Περικλή)

«Εκείνος που γνωρίζει τι πρέπει να κάνει, αλλά δεν είναι ικανός να το εξηγήσει σαφώς στους άλλους, είναι σαν να μην έχει σκεφτεί τίποτα.

Εκείνος που έχει και τα δύο, αλλά δεν αγαπά την πατρίδα του, επίσης δεν μπορεί να συμβουλέψει ορθά.

Αν αγαπά και την πατρίδα του, αλλά δεν μπορεί ν’ αντισταθεί στο χρήμα, για να το κερδίσει, μπορεί να πουλήσει τα πάντα.» (2.60 – Ομιλία Περικλή)

Η νεότητα και το γήρας, χωριστά το ένα απ’ το άλλο δεν κατορθώνουν τίποτα. Η δύναμη προέρχεται από την ανάμειξη της κρίσης του ανώριμου, του μέσου και του ακριβούς. (6.18 – Αλκιβιάδης στην Εκκλησία του Δήμου)

Ο Θουκυδίδηςγεννήθηκε στον Άλιμο της Αθήνας, αλλά καταγόταν από τη Θράκη, όπου διέθετε μεγάλη πατρική περιουσία (κτήματα και χρυσωρυχεία). Ήταν συγγενής του ήρωα του Μαραθώνα, Μιλτιάδη και του Κίμωνα. Όταν ήταν 30 περίπου ετών, στα πρώτα χρόνια του πολέμου που περιγράφει, προσβλήθηκε και από τον μεγάλο λοιμό που οδήγησε στον θάνατο το 25% του πληθυσμού της Αθήνας. Ευτυχώς, ήταν από τους τυχερούς και επέζησε. Το 424 π.Κ.Χ, όταν, ως στρατηγός, απέτυχε να σώσει την Αμφίπολη από τους Σπαρτιάτες  οι Αθηναίοι τον εξόρισαν. Μεγάλη τύχη για εμάς, διότι στα είκοσι χρόνια της εξορίας του είχε όλο τον χρόνο να ταξιδέψει και να γράψει την πολύτιμη ιστορία του.

Σύμφωνα με την παράδοση πέθανε, μάλλον από κάποια ασθένεια, το 399 π.Κ.Χ, τον ίδιο χρόνο που πέθανε ο Σωκράτης και ο βασιλιάς της Μακεδονίας Αρχέλαος. Το πιθανότερο όμως είναι πως πέθανε τέσσερα χρόνια αργότερα, ενώ δούλευε ακόμα το βιβλίο του. Η τελευταία φράση που έγραψε ήταν «Όταν τελειώσει ο χειμώνας, μετά από αυτό το καλοκαίρι, ολοκληρώνεται το 21ο έτος του πολέμου». Δεν πρόλαβε να περιγράψει εκείνον τον χειμώνα, τον οποίο μαζί με τα υπόλοιπα έξι χρόνια του πολέμου περιγράφει στην ιστορία του ο Ξενοφών.

Αν και η περίφημη «Ομάδα Έψιλον» ανήκει αποκλειστικά και μόνο στα πλαίσια της νεο-μυθολογίας,(..!) το έμβλημα της αποτελεί ένα από τα πλέον αναγνωρισμένα σύμβολα.

Τι ακριβώς σημαίνει όμως το αντίρροπο Έψιλον; Πρόκειται για το γνώριμο Δελφικό Έψιλονή το όλο ζήτημα μπορεί να λάβει μεγαλύτερες προεκτάσεις και ίσως πιο… ουσιαστικές;

Στην πραγματικότητα, η εικόνα των δυο Έψιλον δεν περιορίζεται στα της Ομάδας Ε. Στην αστρολογία παριστά τους Ιχθείς, στην αλχημεία είναι το σύμβολο του sal ammoniacus.

Φημολογείται ως το έμβλημα της Αργώ, του πλοίου του Ιάσονα. Διακρίνεται στην δομή ενός αρχαίου κτιρίου σε λόφο της Γορίτσας στο Βόλο. Εμφανίζεται πίσω από τον θρόνο του Μίνωα στην Κνωσό. Στέκει ως κεντρικό σταθερό σύμβολο μεταξύ της αριστερόστροφης και δεξιόστροφης σβάστικας. Αποτελεί ιερό σύμβολο του Τάγματος του Κρίνου και του Αετού. Παρατηρείται σε κέλτικα αραβουργήματα, αλλά και σε θιβετανικές μαντάλες.

Φωτογραφήθηκε (!) στους ιπτάμενους δίσκους των UMMO από τον ισπανό Fernado Sesma το 1961 αποτελώντας στην συνέχεια, το έμβλημα της σέκτας Οι Κόρες των Ummo στην Βολιβία. Αποδομώντας το παίρνουμε το 3+Ε που αριθμολογικά μας δίνει 6, τον αρσενοθύλη αριθμό (κατά τον Ιάμβλιχο) της ισορροπίας, και παραπέμπει στην μαγική σημειολογία του 3, του σταυρού (+) και του έψιλον (Ε), σύμβολα που από μόνα τους απαιτούν ειδική ανάλυση.

Τέλος, και όσον αφορά το περίφημο Έψιλον στους Δελφούς, την καλύτερη ερμηνεία μας την δίνει ο ίδιος ο Πλούταρχος, ο οποίος στο βιβλίο του Περί του Ει του Εν Δελφοίς, αναφέρει ανάμεσα στα άλλα:

«Αυτό το γράμμα… συνιστά το σχήμα και τη μορφή της συνάντησης του ανθρώπου με το θεό… Γιατί ο θεός σε κάθε έναν που προσέρχεται εδώ [Δελφούς] απευθύνει το γνώθι σ’αυτόν σαν ενός είδους χαιρετισμό… Εμείς, πάλι, απαντώντας στο θεό λέμε Εί-σαι (= Ει), θεωρώντας ως αληθή, αψευδή και ταιριαστή μόνο σ’ εκείνον προσφώνηση αυτήν που σημαίνει το Είναι.

Γιατί εμείς δεν έχουμε στην πραγματικότητα κανένα μερίδιο στην ύπαρξη, αλλά κάθε θνητή φύση βρίσκεται μεταξύ της γέννησης και της φθοράς και παρέχει μόνο ένα φάσμα και μια αμυδρή και αβέβαιη εικόνα του εαυτού της…

Ως εξής, λοιπόν, πρέπει με σεβασμό να χαιρετίζουμε και να προσαγορεύουμε το θεό: Είσαι. Και, μα το Δία, όπως ορισμένοι από τους παλαιούς: Είσαι Ένα. Γιατί το θείο δεν είναι πολλά, όπως ο καθένας από μας είναι ετερόκλιτο άθροισμα μυρίων διαφοροποιήσεων που οφείλονται στις μεταβολές μας, ένα ανακάτεμα πανηγυριού. Αλλά το ον πρέπει να είναι ένα, όπως και το ένα ον».

Η Ήραείναι η θεά που αντιπροσωπεύει τη γυναικεία φύση, τη μητρότητα και τον γάμο και συχνά παριστάνεται κρατώντας ένα ρόδι, που είναι το σύμβολο της γονιμότητας. Ο χαρακτήρας της είναι εκρηκτικός! Ζηλεύει πολύ τον σύζυγό της, ο οποίος δεν παύει να της δίνει αφορμές, και δημιουργεί προβλήματα στις ερωμένες του και στα παιδιά που εκείνος αποκτά μαζί τους.

Το όνομά της, όπως και η λέξη ήρωας, προέρχεται από τη ρίζα *ser που έχει τη σημασία «προστατεύω, προφυλάσσω». Σύμφωνα με άλλη άποψη, η ρίζα του ονόματος είναι *yer, απ’ όπου και το year (έτος), ενώ μία παλαιότερη ετυμολογία θεωρούσε το Ήρα αναγραμματισμό της λέξης «αήρ». Το λατινικό της όνομα (Juno) σημαίνει «νεαρή» και συνδέεται πιθανότατα με τη νέα σελήνη.

Σκηνές από τη ζωή της Ήρας

Η Ήρα αρχικά απέρριψε τον παθιασμένο έρωτα του Δία, αλλά ο καρδιοκατακτητής θεός δεν εγκατέλειψε την προσπάθεια. Μία παγωμένη μέρα, ο Δίας μεταμορφώθηκε σε κούκο και έπεσε μπροστά στον δρόμο της Ήρας, παριστάνοντας τον πληγωμένο. Η Ήρα τον λυπήθηκε και τον πήρε στην αγκαλιά της. Αμέσως ο Δίας πήρε την κανονική, μεγαλόπρεπη μορφή του και τη σαγήνευσε. Εκείνη ενέδωσε στον έρωτά του μόλις της υποσχέθηκε πως θα την παντρευτεί, πράγμα που έγινε σύντομα.

Παρά την ένταση στην σχέση τους και τις παρεκτροπές, κατά έναν παράξενο τρόπο, το ζευγάρι είχε εντυπωσιακή επικοινωνία. Στον Όμηρο βλέπουμε ότι ο Δίας σέβεται τη σύζυγό του και τη συμβουλεύεται συχνά. Πολλές φορές συζητά μαζί της πράγματα που δεν λέει σε κανέναν άλλο θεό.

Ως σύζυγος του βασιλιά των θεών και των ανθρώπων, η Ήρα ήταν η νύφη του «ιερού γάμου», η βασίλισσα μητέρα και προστάτιδα του γάμου και των παντρεμένων γυναικών. Ανάμεσα στα δώρα του γάμου που έλαβε ήταν και ένα δέντρο με χρυσούς καρπούς, τα «μήλα των εσπερίδων».

Θανατηφόρες σκηνές ζηλοτυπίας

Η σχέση του θεϊκού ζεύγους ήταν παθιασμένη κι επεισοδιακή. Εκείνος δεν έπαυε να την απατά με όμορφες θεές και θνητές κι εκείνη αναζητούσε συνεχώς τρόπους να τις τιμωρήσει. Εκείνος γκρίνιαζε για την καταπιεστική της προσωπικότητα κι εκείνη διεκδικούσε τον σεβασμό που ταίριαζε στη θέση και την καταγωγή της. Καυγάδιζαν άγρια, χώριζαν κατά διαστήματα, αλλά ο ένας δεν μπορούσε να ζήσει χωρίς τον άλλον. Μαζί απέκτησαν τέσσερα παιδιά, σύμβολα της σχέσης τους: Τον Άρη και την Έριδα, δηλαδή τον πόλεμο και την έριδα, την Ήβη (νεότητα) και την Ειλείθυια, τη θεά των τοκετών. Γιος της Ήρας και του Δία ήταν και ο Ήφαιστος, αν και σύμφωνα με μία εκδοχή τον απέκτησε χωρίς πατέρα, όπως και τον Τυφώνα και τις τρεις Χάριτες.

Κακή μοίρα περίμενε εκείνους που επιχειρούσαν να κερδίσουν τον έρωτα της θεάς. Ο Δίας δεν επέτρεπε σε εκείνη τις απολαύσεις που επέτρεπε στον εαυτό του. Ένας τέτοιος δυστυχής ήταν ο Ιξίων. Ο Δίας έδωσε στη Νεφέλη τη μορφή της Ήρας και ο Ιξίων πλάγιασε μαζί της. Έτσι γεννήθηκε ο Κένταυρος, το πλάσμα με κεφάλι ανθρώπου και σώμα αλόγου. Στη συνέχεια, ο Ιξίων καταδικάστηκε να περιστρέφεται για πάντα στον αέρα δεμένος επάνω σε έναν φλεγόμενο τροχό!

Κακή τύχη είχαν και οι γυναίκες που υπέκυπταν στις ερωτικές διαθέσεις του Δία. Μία από τις πολλές ιστορίες με αυτό το θέμα είναι η ερωτική σχέση του θεού με τη Σεμέλη, στην οποία έταξε ο Δίας πως θα εκπλήρωνε κάθε επιθυμία της, αν κοιμόταν μαζί του. Όταν η Ήρα πληροφορήθηκε αυτή τη σχέση, πλησίασε τη Σεμέλη, η οποία ήταν ήδη έγκυος, και την έπεισε να ζητήσει από τον εραστή της να εμφανιστεί στην επόμενη συνεύρεσή τους με τη μορφή που εμφανίστηκε στην Ήρα. Ο Δίας προσπάθησε να το αποφύγει, αλλά η Σεμέλη επέμενε, με αποτέλεσμα να πεθάνει από τον φόβο της, όταν ο θεός εμφανίστηκε επάνω σ’ ένα απαστράπτον άρμα εξαπολύοντας κεραυνούς. Ο Δίας πρόλαβε να διασώσει το έξι μηνών έμβρυο μέσα από τις φλόγες και να το ράψει μέσα στον μηρό του. Από εκεί γεννήθηκε λίγους μήνες μετά ο θεός Διόνυσος.

Το δράμα του Ηρακλή

Κανείς όμως δεν υπέστη τόσες συμφορές από την Ήρα, όσο ο Ηρακλής, ο ήρωας που γεννήθηκε από τον έρωτα του Δία με την Αλκμήνη. Όταν ο Ηρακλής ήταν βρέφος ακόμα, έστειλε δύο φίδια να τον πνίξουν την ώρα που κοιμόταν. Εκείνος όμως ξύπνησε εγκαίρως και τα σκότωσε. Αργότερα του προκάλεσε τέτοια παράνοια, ώστε ο Ηρακλής σε μία κρίση τρέλας έριξε στη φωτιά τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Όταν συνήλθε και αντιλήφθηκε τι είχε κάνει, ζήτησε χρησμό απ’ το μαντείο των Δελφών. Η Πυθία του είπε πως για να εξαγνιστεί έπρεπε να υπηρετήσει για δώδεκα χρόνια τον βασιλιά της Τίρυνθας, Ευρυσθέα, ο οποίος του ανέθεσε τους δώδεκα άθλους. Η Ήρα συνέχισε να τον κατατρέχει κατά τη διάρκεια της ζωής του και συμφιλιώθηκε μαζί του μόνο όταν, μετά τον θάνατό του, αποθεώθηκε και του έδωσε ο Δίας θέση στον Όλυμπο και την Ήβη για σύζυγό του.

Τόποι και Λατρεία

Ως τόποι γέννησης της Ήρας αναφέρονται η Στυμφαλία, η Εύβοια και η Σάμος. Όπως και τα αδέρφια της, και αυτήν την κατάπιε ο πατέρας της και την ελευθέρωσε ο αδελφός της ο Δίας, ο οποίος την ερωτεύτηκε με πάθος.

Οι αγαπημένοι τόποι της Ήρας είναι το Άργος, η Σπάρτη και οι Μυκήνες. Το σημαντικότερο μέρος της λατρείας της ήταν η περιοχή ανάμεσα στο Άργος και στις Μυκήνες, όπου βρίσκεται το «Ηραίο Άργους». Πρόκειται για ένα ιερό του 8^ουαιώνα π.κ.χ που αποτελούσε από τότε το επίσημο θρησκευτικό κέντρο, στο οποίο τελούνταν τα Εκατόμβοια ή Ηραία Μυστήρια.

Στο κέντρο του δωρικού ναού της θεάς (κατάλοιπά του σώζονται μέχρι σήμερα) βρισκόταν ένα εκπληκτικό χρυσελεφάντινο άγαλμα της θεάς, έργο του διάσημου γλύπτη Πολυκλείτου. Η θεά ήταν στεφανωμένη, καθισμένη σε θρόνο και κρατούσε ένα ρόδι στο ένα χέρι και στο άλλο ένα σκήπτρο, στην άκρη του οποίου στεκόταν ένας κούκος. Στο πλαίσιο της γιορτής της θεάς διοργανώνονταν αγώνες, οι νικητές των οποίων επιβραβεύονταν με χάλκινα αντικείμενα.

Ο Ηρόδοτος μας διασώζει μία πολύ όμορφη ιστορία που σχετίζεται με αυτή τη γιορτή: Ήταν η γιορτή τη θεάς και η μητέρα δύο νεαρών, που ονομάζονταν Κλέοβις και Βίτων, έπρεπε να πάει με την βοιδάμαξά της, αλλά άργησαν να της επιστρέψουν τα βόδια από τους αγρούς. Έτσι, τα δύο αγόρια αντικατέστησαν τα βόδια και έσυραν την άμαξα με την μητέρα τους 5 μίλια απόσταση ως τον ναό. Όταν έφτασαν, το πλήθος τους επευφημούσε για την ευσεβή τους πράξη κι ευλογούσε τη μητέρα που ανέθρεψε τέτοια παιδιά. Η μητέρα, τρισευτυχισμένη παρακάλεσε τη θεά να ανταποδώσει την ευσέβεια στα αγόρια της, που την τίμησαν τόσο, και να τους χαρίσει ό, τι καλύτερο μπορεί να έχει ένας άνθρωπος. Αφού έκαναν τις θυσίες και γιόρτασαν, ο Κλέοβις και ο Βίτων ξάπλωσαν μπροστά στον ναό και αποκοιμήθηκαν χωρίς να ξυπνήσουν ποτέ πια. Γιατί τίποτα δεν θεωρούσαν οι αρχαίοι μεγαλύτερη ευλογία από έναν ένδοξο, ευπρεπή και ανώδυνο θάνατο. Οι Αργείοι τους τίμησαν αφιερώνοντας δύο αγάλματα –αναπαραστάσεις τους στο μαντείο των Δελφών, όπου εκτίθενται σήμερα.

Στο Ναύπλιουπήρχε η Κάναθος πηγή, στην οποία η Ήρα έκανε μπάνιο μία φορά τον χρόνο και αποκαθιστούσε την παρθενία της. Αυτό το τελετουργικό περιλαμβανόταν και στα Μυστήρια.

Στη Σπάρτηυπήρχε ένας ναός της Ήρας Υπερχειρίας, στον οποίο θυσίαζαν οι μητέρες όταν πάντρευαν τις κόρες τους.

Ναός της Ήρας υπήρχε και στην Ολυμπία. Κάθε τέσσερα χρόνια 16 έγγαμες γυναίκες ύφαιναν έναν χιτώνα για την θεά και οργάνωναν γιορτή με αγώνες στο στάδιο της Ολυμπίας, που ονομαζόταν «Ηραία» και συμμετείχαν μόνο ανύπαντρες κοπέλες. Διαγωνίζονταν στο τρέξιμο, φορώντας έναν χιτώνα που ήταν από τη μία πλευρά  χαμηλωμένος ως το ύψος του στήθους και στο μάκρος ήταν λίγο πιο πάνω από το γόνατο. Το έπαθλο ήταν στεφάνι ελιάς και μερίδες από τη θυσιασμένη στην θεά αγελάδα, ενώ στήνονταν στήλες με χαραγμένο το όνομά τους. Διαβάστε αναλυτικά για τον ναό και τα υπέροχα έργα τέχνης που υπήρχαν σε αυτόν εδώστα αρχαία ελληνικά.

Σημαντικά Ηραία έχουν ανακαλυφθεί επίσης στη Σάμο, στην Περαχώρα Κορινθίας (Ακραία και Λιμναία Ήρα), αλλά και στην Μεγάλη Ελλάδα, στο Μεταπόντιο, στον Σελινούντα και στην Ποσειδωνία.

Η Ήρα κι εσείς

Σύμβολα της Ήρας είναι η αγελάδα, ο κούκος και το ρόδι. Στους ελληνιστικούς χρόνους συνδέθηκε και με το περήφανο παγόνι, που τότε οι Έλληνες ονόμαζαν «περσικό πουλί». Δημιουργήστε ένα περιβάλλον με τα σύμβολα αυτά, χρωματισμένο με τυρκουάζ, πετρόλ και αποχρώσεις σε σκούρο κόκκινο και στολίστε τον χώρο με κρίνα.

Ο ορφικός ύμνος 16 θα σας ταξιδέψει μαζί με τη θεά στο διάστημα μεταξύ ουρανού και γης, όπου ο άνεμος σας γεμίζει με τη δύναμή του και σας φέρνει σ’ επαφή με την αληθινή φύση της ζωής. Θα σας εμπνεύσει αυτοπεποίθηση και αγωνιστικό πνεύμα, θα σας τονώσει τον αυτοσεβασμό καθώς θα διεκδικείτε όσα δικαιωματικά σας ανήκουν.

Αν κανείς ανατρέξει στο λεξικό κι αναζητήσει το λήμμα «ευθύνη», θα διαπιστώσει πως αυτό έχει τρεις έννοιες, διακριτές μεν αλλά συνήθως εκλαμβάνονται ως μια ενιαία από το σύγχρονο πολίτη. Είναι η υποχρέωση σε ένα καθήκονκαι μια εντολή, είναι η υπαιτιότητα για ένα γεγονόςή ένα συμβάν και τέλος είναι ηαρμοδιότητα που έχει αποδοθεί εκ του νόμου ή εθιμικά σε κάποιο πρόσωπο, φυσικό ή νομικό. Σε κάθε περίπτωση, η ευθύνη συνεπάγεται λογοδοσία κι αυτό είναι σημαντικό να μην το ξεχνάμε, κάτι που κατά τη γνώμη μας συμβαίνει συχνά στις μέρες μας (ίσως και στις μέρες τούτου του τόπου από τότε που απαλλάχθηκε από τον τουρκικό ζυγό κι εντεύθεν...).

Στους αρχαίους Έλληνες, ειδικά κατά την περίοδο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, ευθύνη (εύθυνα: ισιώνω κυριολεκτικά, τιμωρώ μεταφορικά) ήταν η θεσμοθετημένη λογοδοσία των αξιωματούχων (σ.σ.: Οι επιφορτισμένοι με την «ευθυγράμμιση» σε περίπτωση παρεκτροπής ήταν οι «Εύθυνοι» ενώ οι ελεγχόμενοι ήταν οι «υπεύθυνοι». Όσοι εξαιρούνταν από τη διαδικασία ήταν οι «ανυπεύθυνοι» ή «ανεύθυνοι»). Πέραν όμως από αυτή, τη θεσμοθετημένη λογοδοσία, η οποία αφορούσε κυρίως ζητήματα οικονομικά, κάθε πολίτης την περίοδο εκείνη είχε μέσα του βαθιά ριζωμένη την έννοια και το καθήκον της πολιτικής ευθύνης, δηλαδή της προσωπικής του ευθύνης απέναντι στην πόλη-κράτος αλλά και το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ζούσε. Είχε την αίσθηση του καθήκοντος αφενός για να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για την πόλη του κι αφετέρου για να μην κάνει κάτι που θα τη βλάψει. Αυτή η υποχρέωση για τη μέριμνα του συνόλου ενίοτε ξεπερνούσε ακόμα και τις δικές του προσωπικές επιδιώξεις. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστεί κανείς πως ακριβώς αυτό το σημείο, το γεγονός δηλαδή πως οι πολίτες προέτασσαν το κοινό συμφέρον έναντι του προσωπικού, αποτέλεσε τον ακρογωνιαίο λίθο πάνω στο οποίο γεννήθηκε και ανδρώθηκε η Αθηναϊκή Δημοκρατία.

Από το Αριστοτελικό «πρότερον δε τη φύσει πόλις ή οικία και έκαστος ημών έστιν» (ως προς τη φυσική τάξη των πραγμάτων η πόλη προηγείται της οικογένειας και του καθενός από εμάς ξεχωριστά), έχουμε φτάσει στο σήμερα όπου έχουμε πια θεσμοθετημένη την... παραγραφή της ευθύνης λόγω παρέλευσης κάποιου χρονικού διαστήματος, μπορεί άλλωστε κανείς να ανατρέξει στο άρθρο 3 του Ν.3126/2003, του περίφημου νόμου περί ευθύνης Υπουργών. Αλλά δε θα πρέπει κανείς να σταθεί εκεί, ούτε καν στις γνωστές ρήσεις «Έχουμε επίγνωση των ευθυνών μας», «Αναλαμβάνουμε την ευθύνη» κλπ. Ούτε βεβαίως να επαναπαυθούμε στο νεοελληνικό εφεύρημα του «για όλα φταίνε οι άλλοι»!Διότι είναι απολύτως βέβαιο πως δε φταίνε για όλα οι άλλοι, δεν είναι όμως βέβαιη ούτε η ικανότητα να φέρουν σε πέρας τις υποθέσεις εκείνοι τους οποίους έχουμε εξουσιοδοτήσει δια της ψήφου μας να αναλάβουν την ευθύνη γι'αυτό.

Αν κάποιος είναι άμοιρος ευθυνών, αυτός σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι ο λαός. Διότι αυτός είναι κυρίαρχος κι αναζητά ευθύνες, αλλά, όπως σοφά δίδαξε ο Σόλωνας, «όταν αξιώνεις ευθύνες από τους άλλους πρέπει πρώτα να αναλαμβάνεις τις δικές σου». Ο λαός σε καμία περίπτωση δεν είναι απρόσωπος, είμαστε όλοι εμείς οι πολίτες αυτού του τόπου που έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι. Όλοι ανεξαιρέτως. Ως εκ τούτου, καλό θα ήταν να σταματήσει εδώ αυτή η «ευθυνολογία» που έχει ποτίσει ακόμα και το DNA μας τα τελευταία χρόνια κι ας σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, αναλαμβάνοντας ο καθένας από εμάς το μερίδιο της πολιτικής ευθύνης που μας αναλογεί.

Να σταματήσει η ανέξοδη αποποίηση της ευθύνης, διότι η πρακτική αυτό το μόνο αποτέλεσμα που έχει είναι απλώς να μεταθέτει τα προβλήματα πιο πίσω στο χρόνο, να τα διαιωνίζει και ταυτόχρονα να τα γιγαντώνει. Δε φταίει κανείς ξένος για την κατάντια της χώρας. Δε φταίει ο γείτονας. Ούτε καν οι εχθροί μας. Εμείς οι ίδιοι φταίμε διότι έχουμε αποποιηθεί την ιδιότητα του «Εύθυνου» απέναντι στον εαυτό μας και με ψευτοδικαιολογίες προσπαθούμε να εξωραΐσουμε τα τεκταινόμενα και την ασχήμια της Δημοκρατίας του σήμερα. Ας το αναλογιστούμε αυτό καλά την επόμενη φορά που θα κληθούμε να αποφασίσουμε για το μέλλον της χώρας και θα εξουσιοδοτήσουμε κάποιον για να μας εκπροσωπήσει. Αλλά, σημαντικότερο όλων αυτό, καλό θα ήταν να μην ξεχνάμε τις υποχρεώσεις μας απέναντι στην πολιτεία και το κράτος, ούτε στις μελλοντικές γενιές στις οποίες έχουμε την υποχρέωση να λογοδοτήσουμε. Όλοι μας.

Το «θωρηκτό» της Μυκηναϊκής εποχής.

Η αρχαιότερη άθικτη και η πιο πλήρης πανοπλία του πλανήτη είναι Ελληνική! Ανασκάφτηκε στο χωριό «Δένδρα» της Αργολίδας το 1960. Με τέτοιες πανοπλίες θα πρέπει να φανταστούμε τους Ήρωες των Ομηρικών Επών.

Το μπρούτζινο αυτό τεχνούργημα αποδεικνύει έμπρακτα το υψηλό τεχνολογικό επίπεδο του Μυκηναϊκού κόσμου ήδη από τον 15ο π.Χ αιώνα.

Αποτελεί ένα ολοκληρωμένο και λειτουργικό οπλικό σύστημα που αποτελούσε τα «τεθωρακισμένα» της τότε εποχής. Αποτελείται από 18 ξεχωριστά ελάσματα τα οποία συνδέονται μεταξύ τους με δερμάτινα κορδόνια επιτρέποντας μεγάλη ελευθερία κινήσεων παρόλο τον ογκώδη χαρακτήρα της.

Το επίπεδο προστασίας που προσέφερε ήταν πάρα πολύ υψηλό, ουσιαστικά καθιστούσε τον πολεμιστή άτρωτο από εισερχόμενες απειλές.

Ένα πραγματικό μνημείο της Ελληνικής και ταυτόχρονα της Παγκόσμιας Ιστορίας!

Πηγή: tilestwra.com

Εδώ κι όχι λιγότερα από δυόμισι χιλιάδες χρόνια, ένα όνομα αποτελεί το αντιπροσωπευτικότερο πρόσωπο της προδοσίας όχι μόνο για τους Έλληνες, αλλά και για πολλούς ακόμα λαούς της Δύσης.

Ο μεγάλος αντιήρωας της Αρχαίας Ελλάδας που οδήγησε τους Πέρσες στα νώτα των Σπαρτιατών του Λεωνίδα μόνο συστάσεις δεν χρειάζεται, αποτελώντας το οικουμενικό πρόσωπο της προδοσίας αλλά και της υπέρτατης ύβρης έναντι της πατρίδας.

Η εικόνα του Εφιάλτη, του εκάστοτε Εφιάλτη, έρχεται και επανέρχεται στην παγκόσμια ιστορία και σίγουρα στα του τόπου μας. Ο γιος του Ευρυδήμου πρόδωσε τις ελληνικές θέσεις στους ξενόφερτους εισβολείς από την Περσία, κάποιος άλλος θα έκανε κάτι αντίστοιχο κατά την Επανάσταση του 1821, το Έπος του 1940 και πάει λέγοντας.

Εφιάλτες δεν λείπουν από πουθενά, κανείς τους ωστόσο δεν θα αποκτούσε την περίβλεπτη ιστορικά θέση του αρχαίου έλληνα προδότη, ο οποίος απεικονίστηκε από τον Ηρόδοτο ως σύμβολο της αρνησιπατρίας και της φιλοχρηματίας.

Ποιος ήταν όμως ο μεγάλος άγνωστος της Ιστορίας που έγινε γνωστός μόνο για το εγκληματικό του αμάρτημα και πέρασε μετά στις υποσημειώσεις των καταγραφών ως ο πιο μισητός ολάκερου του ελληνικού κόσμου;

Σπάργανα βιογραφίας

Ότι ξέρουμε για τον Εφιάλτη, τον γιο του Ευρυδήμου του Μαλιέως, προέρχονται από την πένα του Ηροδότου («Ιστορίαι»). Ο μεγάλος ιστορικός δεν μας λέει τίποτα για τα παιδικά του χρόνια ή την οικογενειακή του κατάσταση, καθώς στην Ιστορία εμφανίζεται την πιο νευραλγική στιγμή, το 480 π.Χ., για να ανατρέψει τραγικά τις στρατιωτικές ισορροπίες.

Οι Μαλιείς ήταν ελληνικό φύλο που κατοικούσε στην ανατολική κοιλάδα του Σπερχειού Ποταμού, γύρω από τον Μαλιακό Κόλπο, με σημαντικότερη πόλη την Τραχίνα. Στις πρώιμες μάλιστα φάσεις της Δελφικής Αμφικτιονίας, εκεί εδραζόταν το κέντρο της ομοσπονδίας των 12 φυλών της Στερεάς και της Θεσσαλίας, στην πόλη Ανθήλη. Οι Μαλιείς ήταν σύμμαχοι των Σπαρτιατών από το 426 π.Χ. μέχρι τον Κορινθιακό Πόλεμο, όταν συμμάχησαν με την Κόρινθο για να απαλλαγούν από την ηγεμονία της Σπάρτης…

Η μάχη που γέννησε τον προδότη-ορόσημο

Ενώ ο Ξέρξης συνεχίζει την προέλασή του στον ελλαδικό χώρο, οι Έλληνες ορίζουν την πρώτη θαλάσσια γραμμή άμυνας στο Αρτεμίσιο, ενώ στη στεριά επιλέγονται τελικά οι Θερμοπύλες. Στο έβδομο βιβλίο της «Ιστορίας» του, ο Ηρόδοτος αναφέρει: «Αυτή λοιπόν ήταν η θέση του Ξέρξη και του στρατού του στην Τραχινία της Μηλίδας, ενώ οι Έλληνες είχαν καταλάβει τα στενά που είναι γνωστά στους ντόπιους ως Πύλες, αυτά που οι υπόλοιποι Έλληνες ονομάζουν Θερμοπύλες».

Την ώρα που οι Αθηναίοι ερίζουν για το τι σημαίνει ο χρησμός των Δελφών περί «ξύλινου τείχους» και ο Θεμιστοκλής προσπαθεί να τους πείσει ότι είναι τα πλοία αυτά που θα σώσουν την παρτίδα, οι Σπαρτιάτες στέλνουν ένα πρώτο σώμα να προϋπαντήσει τους Πέρσες, μπας και πειστεί το κοινό των Ελλήνων να πάρει μέρος στην εκστρατεία γρηγορότερα από το προβλεπόμενο.

Οι προπομποί του Λεωνίδα Α’συσκέπτονται στις Θερμοπύλες και ο βασιλιάς προτείνει να ζητήσουν ενισχύσεις από τις γύρω πόλεις στέλνοντας αγγελιοφόρους. Όσο κρατούν οι διαπραγματεύσεις, ο Ξέρξης στέλνει έφιππο κατάσκοπο να δει πόσοι είναι και τι κάνουν, έχοντας πληροφορηθεί για τον τρομερό Λακεδαιμόνιο και το μικρό στράτευμά του.

Ο Ξέρξης επιβεβαιώνει αυτό που φοβάται από τον Δημάρατο του Αρίστωνος, ο οποίος του καταμαρτυρεί τα καθέκαστα: οι Σπαρτιάτες ήρθαν για να δώσουν μάχη για το στενό πέρασμα, μάχη μέχρις εσχάτων, γι’ αυτό και τους έβλεπαν οι πέρσες ανιχνευτές να λούζουν και να στολίζουν το κεφάλι τους.

Ο Πέρσης δεν φάνηκε φυσικά να πείθεται πως μια χούφτα Ελλήνων θα μπορούσαν να καθηλώσουν τους μυριάδες πολεμιστές του, κι έτσι βάλθηκε να περιμένει να το βάλουν απλώς στα πόδια. Περίμενε τέσσερις ολόκληρες μέρες, μας λέει ο Ηρόδοτος, και την πέμπτη στέλνει εναντίον τους τους Μήδους και τους Κισσίους, οι οποίοι συντρίβονται πάνω στη γενναιότητα των αντρών του Λεωνίδα.

Όταν και οι Πέρσες υπέφεραν τα ίδια δεινά, ο Ξέρξης ξαποστέλνει εναντίον των Ελλήνων αυτούς «που ο βασιλιάς τούς αποκαλούσε αθανάτους και είχαν αρχηγό τους τον Υδάρνη». Το επίλεκτο περσικό σώμα των Αθανάτων δεν θα τα πήγαινε καθόλου καλύτερα από τον μηδικό στρατό, καθώς πολεμούσαν στα στενά και δεν μπορούσαν με τα κοντύτερα δόρατά τους να εκμεταλλευτούν την αριθμητική τους υπεροχή και να καταβάλουν τον αντίπαλο.

Η κατάσταση για τους Πέρσες είχε φτάσει σε αδιέξοδο, καθώς χάνονταν με τον σωρό και σπιθαμή εδάφους δεν κέρδιζαν. Τα ίδια έλαβαν χώρα και την επόμενη μέρα, ώσπου να τραβήξει πίσω ο Ξέρξης το στράτευμά του και να βρουν μια λύση στο δράμα. Όπως μας ιστορεί ο Ηρόδοτος, όλο το ελληνικό απόσπασμα (300 Σπαρτιάτες, 700 Θεσπιείς και μερικοί χιλιάδες ακόμα) ήταν παραταγμένο στο στενό πέρασμα, εκτός από τους Φωκείς, καθώς αυτοί φρουρούσαν τα γύρω μονοπάτια πιάνοντας νευραλγικές θέσεις στο βουνό.

Κι αυτό γιατί οι ντόπιοι γνώριζαν για μυστικά περάσματα που έβγαζαν πίσω από τις Θερμοπύλες, κάτι που δεν θα μπορούσαν να ξέρουν φυσικά οι ξενόφερτοι εισβολείς. Και τότε κάνει την εμφάνισή του ο Εφιάλτης από τη Μαλίδα, ο οποίος καταφτάνει στο στρατόπεδο του Πέρση με μια πρόταση που δεν μπορεί να αρνηθεί.

Η καταγωγή του Εφιάλτη από την τοπική Μαλίδα έχει φυσικά τη σημασία της, αφού μόνο ένας ντόπιος θα μπορούσε να γνωρίζει το μυστικό μονοπάτι. Ο Εφιάλτης έβγαλε τον Ξέρξη από το πολεμικό του αδιέξοδο, φανερώνοντάς του το άγνωστο πέρασμα που παρέκαμπτε τα στενά των Θερμοπυλών, προσδοκώντας πλούτη και τιμές από τον Πέρση.

Κατενθουσιασμένος ο Ξέρξης, στέλνει τον Υδάρνη και το επίλεκτο σώμα του, ξεκινώντας από το περσικό στρατόπεδο «την ώρα που ανάβουν τα λυχνάρια», όπως μας λέει ο Ηρόδοτος εννοώντας το σούρουπο. Ο μάντης Μεγιστίας προβλέπει τον άδοξο θάνατο των υπερασπιστών του στενού μόλις θα χάραζε η μέρα.

Ο Ηρόδοτος μας λέει ακόμα πως ο Εφιάλτης υποδεικνύει στον Ξέρξη την ακριβή ώρα που πρέπει να επιτεθεί, «την ώρα που η αγορά γεμίζει κόσμο» (γύρω στις 11:οο το πρωί), καθώς η κατάβαση από το βουνό ήταν συντομότερη και η απόσταση πολύ μικρότερη απ’ ό,τι ο γύρος του βουνού και η ανάβαση. Ο προδότης υπολόγισε δηλαδή τον ακριβή χρόνο που θα έκανε να οδηγήσει τους 10.000 Αθανάτους στα νώτα των Ελλήνων, προειδοποιώντας τον Ξέρξη να επιτεθεί ταυτοχρόνως.

Ο ιστορικός μάς λέει πως κάποιοι πέρσες στρατιώτες που αυτομόλησαν εντωμεταξύ ενημέρωσαν τον Λεωνίδα για την κυκλωτική κίνηση του εχθρού, κι έτσι εκείνη τη μέρα οι Έλληνες πολέμησαν με ακόμα μεγαλύτερη γενναιότητα, καθώς ήξεραν πως το τέλος τους κοντοζύγωνε και ήθελαν να χαλάσουν όσους περισσότερους μπορούσαν: «Έφτασαν στην κορυφή της παλικαριάς τους χτυπώντας τους βαρβάρους, αψηφώντας το θάνατο μες στη μανιασμένη αποκοτιά τους».

Οι Αθάνατοι συναντήθηκαν στο βουνό με τους Φωκείς που παραφυλούσαν στα μυστικά περάσματα και συγκρούστηκαν για λίγο μαζί τους, πριν οι δεύτεροι υποχωρήσουν γρήγορα στην κορυφή του βουνού. Οι Πέρσες, μας λέει ο Ηρόδοτος, δεν έδωσαν συνέχεια στη μάχη με τους Φωκείς καθώς επείγονταν να φτάσουν εγκαίρως στα νώτα του Λεωνίδα. Ο οποίος πέφτει πριν φτάσουν οι Αθάνατοι στις θέσεις τους και τώρα όλοι μάχονται για το πτώμα του σπαρτιάτη βασιλιά: «Πέρσες και Λακεδαιμόνιοι έδωσαν ανάμεσά τους πολύωρη μάχη σώμα με σώμα, ωσότου οι Έλληνες με την αντρεία τους το τράβηξαν προς το μέρος τους κι έτρεψαν σε φυγή τον εχθρό τέσσερις φορές».

«Έτσι συνεχίστηκε για ώρα η μάχη, ως τη στιγμή που έφτασαν εκείνοι που οδηγούσε ο Εφιάλτης. Όταν οι Έλληνες αντιλήφθηκαν τον ερχομό τους, από εκείνη την ώρα ο αγώνας άλλαξε μορφή», συνεχίζει ο Ηρόδοτος εννοώντας πως η τακτική των Ελλήνων έγινε από επιθετική, αμυντική. Η ύστατη άμυνα οργανώνεται σε έναν μικρό λόφο, που ο Ηρόδοτος αποκαλεί «Κολωνό», στην είσοδο των στενών, όπου θα αγωνιστούν ως το τέλος.

Μέσα σε όλα, οι Θηβαίοι αυτομολούν στον εχθρό και όσοι απομένουν θάβονται μέσα στο νέφος από τα βέλη του εχθρού. «Εν τούτῳ σφέας τῷ χώρῳ ἀλεξομένους μαχαίρῃσι, τοῖσι αὐτῶν ἐτύγχανον ἔτι περιεοῦσαι, καὶ χερσὶ καὶ στόμασι κατέχωσαν οἱ βάρβαροι βάλλοντες», διηγείται ο ιστορικός στο πρωτότυπο κείμενο…

Το τέλος του προδότη

Με την προδοτική υπόδειξη του Εφιάλτη, οι Πέρσες απώθησαν τους Φωκείς και περικύκλωσαν τους υπόλοιπους Έλληνες, μετρώντας μια δανεική νίκη στο πεδίο της μάχης. Ο ελληνικός στόλος, μαθαίνοντας τα νέα, απομακρύνθηκε από το Αρτεμίσιο και υποχώρησε στη Σαλαμίνα, όπου θα πετύχαινε αργότερα μια αποφασιστικής σπουδαιότητας νίκη, η οποία με τους θριάμβους των Πλαταιών και της Μυκάλης θα ματαίωναν οριστικά τα σχέδια των Περσών για κατάκτηση του ελλαδικού χώρου.

Όσο γίνονταν αυτά, ο Εφιάλτης είχε εκπληρώσει τον δικό του ρόλο στην Ιστορία και κρυβόταν τώρα με την αναμφίβολα γενναία χρηματική ανταμοιβή που απέσπασε από τον πέρση αυτοκράτορα. Όταν απομακρύνθηκε οριστικά ο κίνδυνος, η Δελφική Αμφικτιονία επικήρυξε τον Εφιάλτη έναντι εξίσου μεγάλης χρηματικής αμοιβής.

Υπάρχουν μάλιστα πηγές που αναγνωρίζουν άλλους ως τους περιβόητους προδότες των Θερμοπυλών, μια υπόθεση που απορρίπτει ωστόσο με σθένος ο Ηρόδοτος λέγοντας πως η Αμφικτιονία δεν επικήρυξε κανέναν άλλο ως προδότη παρά μόνο τον Εφιάλτη. Έχουν προταθεί πάντως ως οδηγοί των Περσών στα νώτα των Ελλήνων τόσο οι Ονήτης και Φαναγόρας, αμφότεροι από την Κάρυστο, όσο και ο Κορυδαλλός από την Αντίκυρα.

Ο Εφιάλτης κατέφυγε καθώς λέγεται για χρόνια στη Θεσσαλία και έπειτα από αρκετό καιρό, νιώθοντας προφανώς ασφαλής, επέστρεψε στη γενέτειρά του. Όπου και θα τον αναγνωρίσει ένας συμπατριώτης του, ο Αθηνάδης ο Τραχίνιος, σκοτώνοντάς τον επιτόπου. Το τέλος του ήταν αντάξιο του προδοτικού του βίου, ζώντας κατατρεγμένος και φοβισμένος στη Θεσσαλία πριν συναντήσει τη μοίρα που του επιφύλαξε η δράση του.

Οι Λακεδαιμόνιοι τίμησαν τον δολοφόνο του και ο Εφιάλτης απαθανατίστηκε στην Ιστορία ως ο μεγαλύτερος προδότης του αρχαίου κόσμου…

Μια μέρα, κάποιος πρόσβαλε άσχημα δημοσίως τον Σωκράτηφωνάζοντας στην αγορά:

- Είσαι παλιάνθρωπος, αγύρτης, άσχετος και πότης!

Ο Σωκράτης δεν απάντησε, απλώς χαμογέλασε, κουνώντας το κεφάλι.

Ένας πλούσιος αριστοκράτης γνωστός του Σωκράτη, βλέποντας αυτή τη σκηνή ρώτησε τον Σωκράτη :

- Πώς μπορείς και ανέχεσαι τέτοιες προσβολές; Δεν αισθάνεσαι άσχημα;

Ο Σωκράτης χαμογέλασε ξανά και του είπε: "Έλα μαζί μου".

Ο γνωστός του τον ακολούθησε σε μία παλαιά και σκονισμένη αποθήκη. Ο Σωκράτης άναψε ένα πυρσό, και άρχισε να ψάχνει τριγύρω, μέχρι που βρήκε μια άχρηστη, κουρελιασμένη και τρύπια χλαμύδα. Την έδωσε στον άντρα και του είπε: "Φόρεσέ τη, θα σου κάνει".

Ο άντρας κοίταξε τη κουρελιασμένη χλαμύδα, και του είπε αγανακτισμένος:

-"Είσαι καλά Σωκράτη; Θα φορέσω εγώ αυτό το κουρέλι; Και του πέταξε πίσω τη χλαμύδα".

Βλέπεις, του είπε ο Σωκράτης, φυσικά και δεν δέχθηκες να φορέσεις την βρώμικη χλαμύδα. Κατά τον ίδιο τρόπο, και εμένα δεν με άγγιξαν τα ανόητα και βρώμικα λόγια που είπε εκείνος ο άνθρωπος. Όταν κάποιος σου χαρίζει κάτι που δεν θέλεις, και εσύ δεν το δεχθείς, σε ποιόν ανήκει το απορριφθέν δώρο;

Το να ταράσσεται κάποιος και να θυμώνει από τις προσβολές των άλλων, είναι σαν να δέχεται να φορέσει τα κουρέλια που του ρίχνουν.

Σε εξέδρες, το ένα δίπλα στο άλλο, έθαβαν οι αρχαίοι κάτοικοι της Αστυπάλαιας τα βρέφη κατά την 5η/4η χιλιετία.

Τα ευρήματα ανασκαφής στο Βαθύ βεβαιώνουν πως οι ταφές γίνονταν οργανωμένα και με τελετουργίες. Η συνήθεια της ύστερης νεολιθικής/πρώιμης εποχής του χαλκού απαντάται και σε άλλη ανασκαφή στο νησί, όπου και πάλι έχουν ταφεί μαζί βρέφη, αυτήν τη φορά κατά τη γεωμετρική περίοδο.

Το νεκροταφείο στο Βαθύ, το αρχαίο θέατρο που αποκαλύφθηκε στη Θουρία Μεσσηνίας, ο βωμός θρησκευτικού κτιρίου στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, είναι μερικές από τις σημαντικότερες περσινές αποκαλύψεις από τις ανασκαφές της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Τα παρουσίασε χθες το πρωί ο γενικός γραμματέας της Εταιρείας, ακαδημαϊκός Βασίλειος Πετράκος.

Είκοσι χρόνια αναζητούσε το αρχαίο θέατρο της Θουρίας η Ξένη Αραπογιάννη. Στις αρχαίες πηγές δεν έχουμε αναφορές του, υπάρχουν όμως σημειώσεις περιηγητών. Η κ. Αραπογιάννη, που σκάβει στη Θουρία επί δέκα έτη, βρήκε τα ίχνη του.

Τα ευρήματα

Όπως και η ίδια λέει, εντόπισε τμήμα της ορχήστρας, που ήταν κυκλική, και το βόρειο ανάλημμα του κοίλου. Επίσης εντοπίστηκε τμήμα της πρώτης σειράς εδωλίων, όπως και ο αγωγός των ομβρίων υδάτων και η αρχή κλίμακας ανόδου. Το εξαιρετικά κατεστραμμένο μνημείο κατασκευάστηκε τον 3ο αι. π.Χ. Η γεωφυσική διασκόπηση έγινε σε συνεργασία με τον καθηγητή Λάζαρο Πολυμενάκο.

Στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, όπου ανασκάπτει η Αδαμαντία Βασιλογάμβρου, έχουν εντοπισθεί εδώ και χρόνια με γεωφυσική διασκόπηση θαμμένα οικοδομικά κατάλοιπα της μυκηναϊκής εποχής, σε έκταση τουλάχιστον 35 στρεμμάτων.

Η ανασκαφέας έφερε πέρυσι στο φως κυβόσχημο βωμό από μαλακό ασβεστόλιθο. Ο κ. Πετράκος ανέφερε: «Επάνω στον βωμό βρέθηκαν δυο κέρατα καθοσιώσεως, επίσης από ασβεστόλιθο, και ένα πήλινο ειδώλιο αλόγου, και γύρω από τον βωμό έξι πήλινα ειδώλια ταύρου».

Το κτίριο πιθανώς συνδέεται με λατρευτικές-θρησκευτικές πρακτικές.

Εχουν εντοπισθεί και άλλα χαρακτηριστικά λατρευτικά αντικείμενα και σκεύη, όπως πήλινα ειδώλια βοοειδών και ελεφαντοστέινο ειδώλιο ανδρικής μορφής που κρατάει νεαρό μοσχαράκι ή ταύρο, μεγάλο πήλινο ρυτό σε σχήμα κεφαλής ταύρου, λίθινη πρόχους με διπλό χείλος, δύο μεγάλοι τρίτωνες κ.ά.

Συνέχεια στον εντοπισμό βραχογραφιών είχαμε στο Βαθύ Αστυπάλαιας, όπου ανασκάπτει ο Ανδρέας Βλαχόπουλος (ανασκαφή Πανεπιστημίου Ιωαννίνων και Αρχαιολογικής Εταιρείας). Το κορυφαίο περσινό εύρημα όμως είναι η συνέχεια από το νεκροταφείο βρεφών.

Ο ανασκαφέας σημειώνει πως πρόκειται για ταφές βρεφών που γίνονται σε οργανωμένο χώρο. Μέχρι στιγμής έχουν εντοπισθεί δύο ογκολιθικές ορθογώνιες εγκαταστάσεις στις οποίες τα βρέφη θάβονται μέσα σε πίθους (εγχυτρισμοί) σε σειρά και επάνω σε εξέδρες. Τα κτερίζουν γύρω γύρω με όστρακα και εργαλεία. Εξαίρεση μια οστέινη χάνδρα, που τοποθετήθηκε σε πίθο, ενδεχομένως κρυφά.

Εγχυτρισμός από το Βαθύ Αστυπάλαιας με βρεφικά οστά και ελεφαντοστέινο ειδώλιο ανδρικής μορφής

Ο Δρ Βλαχόπουλος με τον καθηγητή Simon Hillson (University College, London) μελετούν με μικροανασκαφή τα σκελετικά κατάλοιπα των βρεφών στο εργαστήριο. Επειδή δεν είναι δυνατή η εξαγωγή DNA, αναζητούνται άλλα χαρακτηριστικά ώστε να εξαχθούν ανθρωπολογικά συμπεράσματα.

Ο ανασκαφέας, σε συνεργασία με το Cyprus Institute όπως και με το Wiener Lab της Αμερικανικής Σχολής Κλασικών Σπουδών στην Αθήνα, διαπιστώνει από την επίπλευση (πλύσιμο) των χωμάτων ότι υπήρχε τελετουργική καύση σπόρων. Η καύση των προσφορών, μαζί με τα κοχύλια, τη χάντρα και τα εργαλεία, «διαμορφώνουν έναν εθιμικό ορίζοντα ταφικών πρακτικών που πρώτη φορά παρακολουθούμε για την 4η χιλιετία π.Χ.» αναφέρει στο «Εθνος».

Η Αρχαιολογική Εταιρεία οργανώνει το φετινό της μπαζάρ βιβλίων την Πέμπτη, την Παρασκευή και το Σάββατο 11, 12 και 13 Μαΐου 2017, στη μεγάλη αίθουσα του μεγάρου της, Πανεπιστημίου 22. Ο κατάλογος εμφανίζεται στην ιστοσελίδα της: www.archetai.gr.

ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΚΩΤΤΗ, ethnos.gr

Η ΠΟΙΗΣΗ ΠΡΟΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΕΠΙΣΤΗΜΗΣ

"Όσα λέει σήμερα ο περίφημος φυσικός Στίβεν Χόκινγκ για την κβαντική κοσμολογία η οποία, ως γνωστόν, περιγράφει τις διαδικασίες δημιουργίας του Σύμπαντος περιέχονται σε ποιήματα που έγραψε ο Αλκμάν, ένας από τους μεγαλύτερους λυρικούς ποιητές της αρχαιότητας (μέσα 7ου π.Χ. αιώνα), όπως απέδειξαν σε πρόσφατη εργασία τους τέσσερις αστροφυσικοί του Πανεπιστημίου Αθηνών.

Έτσι, εκτός από τον Δημόκριτο που θεωρείται ο πατέρας της σύγχρονης ατομικής φυσικής, φαίνεται ότι οι Έλληνες, μέσω του Αλκμάνος, έχουν προβλέψει, έστω και θεωρητικά, και άλλες σύγχρονες θεωρίες! Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η κοσμογονική άποψη που διατυπώνεται από τον Αλκμάνα στα μέσα του 7ου π.Χ. αιώνα περιγράφει απόψεις πολύ αρχαιότερες οι οποίες συμπίπτουν με σύγχρονες κοσμολογικές υποθέσεις περί γεννήσεως του αισθητού από εμάς αστρικού σύμπαντος «από μια σημειακή ιδιομορφία στο εσωτερικό μιας λευκής οπής, η οποία λόγω της χρονικής συμμετρίας των εξισώσεων του Αϊνστάιν μπορεί να θεωρηθεί ως μια χρονικά ανεστραμμένη μαύρη τρύπα»."

Ο Αλκμάν έζησε γύρω στα 660 π.Χ. στη Σπάρτη. Από την πλούσια παραγωγή του δε σώζονταν παρά ελάχιστοι στίχοι του. Σύμφωνα με αρχαίες μαρτυρίες, ήταν Έλληνας ιωνικής καταγωγής και γεννήθηκε στις Σάρδεις της Λυδίας. Από εκεί πήγε στη Σπάρτη. Υπήρχαν δύο εκδοχές για την έλευσή του εκεί.

Κατά την πρώτη διατάχτηκε με κάποιο χρησμό, κατά τη δεύτερη πουλήθηκε δούλος από τις Σάρδεις. Ο Παυσανίας αναφέρει ότι στην τοποθεσία Σέβρικον στα δεξιά της Σπάρτης υπήρχε μνημείο του Αλκμάνα. Το 1855 βρέθηκε στην Αίγυπτο πάπυρος με έναν από τους ύμνους του για χορό παρθένων, τα περίφημα Παρθένια - σ'αυτούς χρωστούσε την πλατιά δημοφιλία του. Για τον Αλκμάναειπώθηκε πως, όπως ο Σωκράτης κατέβασε τη φιλοσοφία από τον ουρανό στη Γή, το ίδιο κι αυτός κατέβασε τη θρησκευτική λυρική ποίηση από τον Όλυμπο στους ανθρώπους. Οι ύμνοι του ενώ αρχίζουν από τους θεούς ύστερα εγκωμιάζουν τους ανθρώπους για την ομορφιά τους, την ηθική και τη φυσική.

Στο παρακάτω βίντεο ένα από τα σωζόμενα ποιήματα του,το Έστι τις σιών τίσις(Αγιδώ),σε μια μοναδική διασκευή και απόδοση από τον σπουδαίο  Έλληνα  μουσικοσυνθέτη Παντελή Παυλίδη,και την ερμηνεία της Lena Susanne Norin.

ἔστι τις σιῶν τίσις· ὁ δ΄ ὄλβιος͵ ὅστις εὔφρων ἁμέραν διαπλέκει ἄκλαυτος· ἐγὼν δ΄ ἀείδω Ἀγιδῶς τὸ φῶς· ὁρῶ ὥτ΄ ἄλιον͵ ὅνπερ ἇμιν Ἀγιδὼ μαρτύρεται φαίνην· ἐμὲ δ΄ οὔτ΄ ἐπαινῆν οὔτε μωμήσθαι νιν ἁ κλεννὰ χοραγὸς οὐδ΄ ἁμῶς ἐῆι· δοκεῖ γὰρ ἤμεν αὔτα ἐκπρεπὴς τὼς ὥπερ αἴτις ἐν βοτοῖς στάσειεν ἵππον παγὸν ἀεθλοφόρον καναχάποδα τῶν ὑποπετριδίων ὀνείρων·

Το πλούσιο ανασκαφικό έργο της Αρχαιολογικής Εταιρείας για το 2016 παρουσίασε ο γενικός γραμματέας Βασίλειος Πετράκος στην αίθουσα του Μεγάρου της.

Όπως κάθε χρόνο, αναφέρθηκαν οι ανασκαφικές έρευνες που διενεργούνται υπό την αιγίδα της, καθώς και οι μελέτες και οι δημοσιεύσεις που συμπληρώνουν το «παζλ» αρχαίων θέσεων, αλλά και η μορφωτική δράση του επιστημονικού ιδρύματος που συνεχίζει για 27η περίοδο τα μαθήματα της Σχολής Διδασκαλίας της Ιστορίας της Τέχνης.

Τι ξεχώρισε τη χρονιά που πέρασε

Άγιος Βασίλειος στο Ξηροκάμπι Λακωνίας

Σίγουρα το Αρχαίο Θέατρο στη Θουρία Μεσσηνίας που έφερε στο φως η έρευνα της αρχαιολόγου Ξένης Αραπογιάννη, αλλά και τα μοναδικά ευρήματα που συνεχίζει να δίνει ένας εκπληκτικός αρχαιολογικός τόπος: Ο 'Αγιος Βασίλειος στο Ξηροκάμπι Λακωνίας, κοντά στη Σπάρτη, όπου τα τελευταία χρόνια αναδύεται, μέσα από την έρευνα της αρχαιολόγου Αδαμαντίας Βασιλογάμβρου, ένα νέο μυκηναϊκό ανάκτορο. 

Πέρσι στον Άγιο Βασίλειο βρέθηκαν, εκτός από νέα θραύσματα πινακίδων με Γραμμική Β γραφή, ένας κυβόσχημος βωμός από ασβεστόλιθο, πάνω στον οποίο εντοπίστηκαν δυο κέρατα καθοσιώσεως (ιερά σύμβολα) κι ένα πήλινο ειδώλιο αλόγου. 

Γύρω από τον βωμό ανακαλύφθηκαν επίσης έξι πήλινα ειδώλια ταύρων, ένα ειδώλιο άντρα από ελεφαντόδοντο που κρατά στην αγκαλιά του ένα μοσχαράκι και ένας αιγυπτιακός σφραγιστικός σκαραβαίος της βασιλείας του Αμενχοτέπ ΙΙΙ (1402-1365 π. Χ.).

Τμήμα πήλινου ειδωλίου ή λαβής λύχνου με τη μορφή Ίσιδας από το Ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Μπρεξίζα Μαραθώνα

Μπρεξίζα Μαραθώνα

Εξαιρετικά είναι και τα αποτελέσματα των ανασκαφών στο σημαντικό ιερό των Αιγυπτίων Θεών στην Μπρεξίζα Μαραθώνα, που ίδρυσε ο Ηρώδης Αττικός περί τα μέσα του 2ου αι. μ. Χ. 

Πέρσι οι έρευνες, που εστίασαν σε δύο ακόμη δωμάτια στη βόρεια και την ανατολική πλευρά του κεντρικού χώρου, καθώς και σε χώρους της νότιας πλευράς της ανατολικής στοάς του ιερού, έφεραν στο φως μια ομάδα σκευών, λύχνων και ειδωλίων τα οποία σχετίζονται με τις λατρείες της Ίσιδος και του Σαράπιδος.

Ορισμένα από αυτά είναι μοναδικά ως προς τον εικονογραφικό τους τύπο, όπως το ελλιπές πήλινο ειδώλιο Ίσιδος με την ημισέληνο στο κεφάλι.

Ακρωτήρι Θήρας

Το έργο της συντήρησης και αποκατάστασης των τοιχογραφιών των ανασκαφών Μαρινάτου στο Ακρωτήρι Θήρας, εργασία που γίνεται υπό τη διεύθυνση του αρχαιολόγου Χρήστου Ντούμα, έφερε πέρσι σημαντικά αποτελέσματα.

Συγκεκριμένα, από την Ξεστή 3 (κτίριο προοριζόμενο πιθανόν για τελετουργικές πράξεις γύρω από τη μύηση εφήβων) συμπληρώθηκαν τμήματα τοιχογραφίας που εικονίζουν κυανούς πιθήκους, της ζωφόρου με τις χελιδονοφωλιές και άλλης ζωφόρου με παράσταση βραχώδους τοπίου.

Ενδιαφέρον και σημαντικό είναι τμήμα τοιχογραφίας από το κλιμακοστάσιο της Ξεστής 4 (μεγαλόπρεπο τριώροφο οικοδόμημα, πιθανόν δημόσιο) που απεικονίζει αντρική μορφή στα δεξιά, όπως αποκαταστάθηκε από τον ζωγράφο Νίκο Σεπεντζόγλου.

Αστέρια Γλυφάδας

Η έρευνα στα Αστέρια Γλυφάδας, υπό τη διεύθυνση της αρχαιολόγου Κωνσταντίνας Καζά, που ως τώρα έχει αποκαλύψει πρωτόγονες μεταλλουργικές εγκαταστάσεις οι οποίες χρονολογούνται στα τέλη της 4ης και στις αρχές της 3ης χιλιετίας π. Χ. 

Όταν ο χώρος έπαψε να είναι βιοτεχνικός, οι κάτοικοι της περιοχής τον μετέτρεψαν σε νεκροταφείο.

Αρχαία Μεσσήνη

Στην αρχαία Μεσσήνη ο αρχαιολόγος Πέτρος Θέμελης ολοκλήρωσε την αποκάλυψη του οικοδομικού συγκροτήματος βόρεια του ιερού της Ίσιδος του 4ου και του 5ου αι. μ. Χ., που αποτελείται από τρεις δεξαμενές νερού, γύρω από τις οποίες υπήρχαν δωμάτια με λίθινα θρανία. Ο ανασκαφέας πιστεύει ότι το οικοδόμημα χρησίμευε στις τελετές μύησης των οπαδών της αιγυπτιακής λατρείας και στη βάπτιση των μυστών. Ακόμα θεωρεί ότι η εγγύτητα του ιερού της Ίσιδος με την πρωτοβυζαντινή χριστιανική βασιλική δεν είναι τυχαία.

Καστρί στη Σύρο

Στη Χαλανδριανή Σύρου, στη θέση Καστρί, η αρχαιολόγος Μαρίζα Μαρθάρη συνέχισε και πέρσι την αναζήτηση βραχογραφιών μέσα στον προϊστορικό οικισμό στην κορυφή του λόφου και στα μονοπάτια που οδηγούν σε αυτόν.

Βρέθηκαν βραχογραφίες με πρωτοφανή σχηματικά θέματα, που χρειάζονται παράλληλα για να ερμηνευθούν. Σύμφωνα με την ανασκαφέα, τα βραχογραφήματα της Χαλανδριανής έχουν γίνει με επίκρουση (χτυπήματα) και όχι με χάραξη, εξαιτίας της σκληρότητας των βράχων.

Βαθύ Αστυπάλαια

Νεκροταφείο βρεφών τα οποία είχαν ταφεί σε αγγεία (εγχυτρισμοί), εντοπίστηκε στην Αστυπάλαια, στη θέση Βαθύ.
Γύρω από τους εγχυτρισμούς βρέθηκαν λίθινα εργαλεία και όστρεα (κοχύλια) που θεωρούνται ως κτερίσματα, ενώ μόνο ένα βρέφος έφερε μαζί του μια χάνδρα ως κτέρισμα στο εσωτερικό του αγγείου. Τις έρευνες διενεργεί ο αρχαιολόγος Ανδρέας Βλαχόπουλος.

(ΑΠΕ-ΜΠΕ)

Ο Παρμενίδηςγεννήθηκε στην Ελέα της Μεγάλης Ελλάδας στα τέλη του 6ου αι. π.Χ., σε ένα περιβάλλον επηρεασμένο από τις απόψεις του Πυθαγόρα και του Ξενοφάνη. Θεωρείται η πλέον πρωτότυπη μορφή της Προσωκρατικής σκέψης. Σε αντίθεση με τους Ίωνες φυσιολόγους δεν αναζήτησε την ενότητα του κόσμου σε κάποια  φυσική ουσία, αλλά στην ίδια την «οντότητα» των πραγμάτων που μας περιβάλλουν, στο  των όντων και όλων των πραγμάτων.

Παρουσιάζοντας τα φαινόμενα ως όντα, εισάγεται στην Φιλοσοφία του το «ΕΙΝΑΙ»,  και γεννιέται εκείνος ο κλάδος της φιλοσοφίας που ονομάζεται «Οντολογία», δηλαδή λόγος περί του όντος, περί του «ΕΙΝΑΙ». Σε αντίθεση με τους Ίωνες,  ο Παρμενίδης δεν ρωτά για το «τι» των όντων, αλλά στρέφει την προσοχή μας στο «ΕΙΝΑΙ». Η σκέψη του είναι εξαιρετικά σύνθετη, και δυσνόητη θα συνοψίσω εδώ κάποια χαρακτηριστικά αποσπάσματα από την σκέψη του που αφορούν την απατηλότητα του κόσμου των φαινομένων...

Το Ον είναι αγέννητο, πλήρες ενιαίο και ατάραχο και τέλειο. Δεν ήτανε ποτέ, ούτε θα είναι κάποτε, γιατί το τότε και το τώρα αποτελούν μαζί το παν, το Ένα. Οι  αισθήσεις παραπλανούν. Ο Κόσμος των Φαινομένων είναι μια εικονική φαντασμαγορία, μία ατελείωτη αντανάκλαση του Όντος σε ένα μαγικό καθρέφτη. Ο μαγικός καθρέφτης πολλαπλασιάζει το Έν, κινεί το ακίνητο, διαιρεί το αδιαίρετο, παραμορφώνει το τέλειο, ενδεχομενοποιεί το αναγκαίο. Αλλά στο σύνολό της η Εικόνα είναι η απεικόνιση του ενός απόλυτου Όντος.

Ο μαγικός καθρέφτης δημιουργεί τις φανταστικές διαστάσεις του χώρου και του χρόνου για να υπάρξει ανύπαρκτα ο κόσμος των φαινομένων. Αλλά ούτε και ο μαγικός καθρέφτης δεν μπορεί να υπάρχει δίπλα στο απόλυτο «Είναι». Όλα είναι μια οφθαλμαπάτη στην έρημο του μη όντος, όπως η «Μάγια» στον  «Ινδουισμό».

Πίσω από τον κόσμο των φαινομένων για τον Παρμενίδη, βρίσκεται η παντοδυναμία της τελειότητας του απόλυτου Όντος.  Tο «ΕΙΝΑΙ»,   μπορούμε να το προσεγγίσουμε εάν  βυθιστούμε κάτω από τη φαντασμαγορία των φαινομένων στη μονότητα του «ΕΙΝΑΙ» και ταυτιστούμε με αυτήν. Τότε ο νους και η νόηση μας συμπίπτουν με το οντολογικό «ΝΟΕΙΝ» το οποίο ταυτίζεται με το «ΕΙΝΑΙ». Και σε αυτή την ταύτιση δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκτός από το «ΕΙΝΑΙ», ούτε καθρέφτης, ούτε γλώσσα ούτε λόγος, ούτε αισθήσεις ούτε κόσμος των φαινομένων...

Αντιπαραθέστε αυτό το βίωμα της ταύτισης με το απόλυτο «ΕΙΝΑΙ», το αιώνιο, το πλήρες, το αμετάβλητο, το παντέλειο, το αναγκαίο, προς το βίωμα του Βουδιστιλης «κενότητος», την Νιρβάνα. «Το Ον είναι ον»περιγράφει την κατάσταση της σκέψης αμέσως πριν βυθιστεί στην  «ενόραση» του «ΕΙΝΑΙ», όπου το Νοείν ταυτίζεται απολύτως προς το «Είναι».  Δια της «ενόρασης» τότε, με τα λόγια του Παρμενίδη :

«Θα γνωρίσεις δε την αιθέρια φύση και όλα τα σήματα στον αιθέρα και της καθαρής του αγίου Ηλίου λαμπάδας τα έργα τα αόρατα και από πού εξέγιναν, και τα έργα θα μάθεις τα περιπλανώμενα της κυκλοπρόσωπης Σελήνης, και τη φύση της, θα γνωρίσεις δε και τον ουρανό τον  περισφίγγοντα, από πού γεννήθηκε, και πώς επάγοντάς τον η Ανάγκη τον δέσμευσε να κρατάει τα όρια των άστρων…»

Ο Πλάτωνας αργότερα (στις επιστολές  Επιστ. 341 c-d ) περιγράφει  τη μέθοδο ενόρασης του  Θείου, χωρίς όμως να γνωρίζουμε εάν  η μέθοδος αυτή,  είναι η ίδια,  με αυτή που χρησιμοποιεί ο  Παρμενίδης :

«Η γνώση της ουσίας του όντος έρχεται σαν αποτέλεσμα του συνεχούς στοχασμού – διαλογισμού σχετικά με το θέμα και της επικοινωνίας με αυτό, ώσπου ξαφνικά, ξεπηδά όπως η φωτιά που ανάβει από τον σπινθήρα. Έτσι γεννιέται στην ψυχή και τρέφει ή ίδιο τον εαυτό της..»

Ο Πλωτίνος περιγράφει πιο ξεκάθαρα την «μυστικιστική ένωση» (την  οποία κατόρθωσε να επιτύχει μόνο τέσσερις φορές στην ζωή του σύμφωνα με τον μαθητή του Πορφύριο) με το Θείο, το Εν (Εννεάδες IV .8.1.1-11). Ας τον παρακολουθήσουμε:

«Πολλάκις αφυπνισθείς από την κατάσταση στην οποία βρισκόμουν μέσα στο σώμα μου και εισελθών στον ίδιο τον εαυτό μου, αποξενώνομαι από κάθε τι άλλο. Μέσα στο εσώτερο είναι μου βλέπω μία θαυμάσια ομορφιά, που με πείθει για την υπέροχη μοίρα που με αναμένει. Η δραστηριότητα του πνεύματος μου βρίσκεται στο ύψιστο σημείο. Είναι ένα με τον Θεό, εδράζομαι σε αυτόν ευρισκόμενος υπεράνω κάθε νοητού. Έπειτα όμως, από την ανάπαυση μου σε αυτόν, αφού κατεβώ στον χώρο του λογισμού και η ψυχή μου επανεισέλθει στο σώμα, απορώ πως "πότε και νύν"ήταν δυνατόν να κατέλθω, και πως η ψυχή μπορούσε να εισέλθει στο σώμα, αφού είναι αυτή που μου αποκαλύφθηκε (κατά την έκσταση μου)»

Στην κατάσταση της έκστασης ο Πλωτίνος αναφέρει πως πλημμύριζε από ένα μεταφυσικό φως, όπως λέει: «Δεν είναι γνωστό από πού ήρθε το φως, από έξω ή από μέσα», και όταν έπαυσε να βλέπει το φως εξηγεί:

«Ήταν λοιπόν μέσα και ωστόσο όχι μέσα. Δεν πρέπει να ερωτηθεί από πού ήρθε..δεν υπάρχει ένα από πού, επειδή ούτε ήρθε ούτε έφυγε, αλλά εμφανίστηκε και εξαφανίστηκε. Για αυτό δεν είναι ανάγκη να το εξαναγκάσει, αλλά πρέπει να περιμένει σιωπηλός έως ότου εμφανιστεί και να προετοιμαστεί για να το δει, όπως το βλέμμα περιμένει την ανατολή του ήλιου».

To ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής κατά τον Πλωτίνο, είναι ένα «εις εαυτόν» εσωτερικό ταξίδι, καθώς η ψυχή «ήξει ουκ εις άλλα, αλλά εις εαυτόν». «Πάντα είσω», τα πάντα είναι μέσα μας, αναφέρει χαρακτηριστικά ο Πλωτίνος. Για να επιτευχθεί αυτό πρέπει να απομακρυνθούμε από όλα τα εξωτερικά, στραμμένοι ολοκληρωτικά προς τα μέσα (  Πλωτ. Εννεάδ. VI 9.10.20, vi, ix, 11,38 & VI 7,34,12, VI 9.11.5):

«.. Καμία κλίση προς τα έξω, το σύνολο των πραγμάτων πρέπει να αγνοηθεί. Η ψυχή τότε δεν θα δει τον θεό να εμφανίζεται ξαφνικά μέσα της, διότι δεν υπάρχει τίποτα πια που να τους χωρίζει, καθώς τότε δεν υπάρχουν δύο. Ο ορών είναι ένα με το ορώμενο, δεν είναι όραμα αλλά ένωση. Και τότε η ψυχή δεν έχει πια συνείδηση πως βρίσκεται μέσα σε ένα σώμα, ούτε πως ο εαυτός της έχει κάποια ταυτότητα».

Κόρη του Σχοινέα (γιου του Αθάμαντα) και της Κλυμένης (κόρης του Μινύου). Η Αταλάντηήταν ωραιότατη αλλά και περίφημη δρομέας. Απέφευγε τη συναναστροφή με άλλες παρθένες και τρόμαζε στην ιδέα του γάμου.

Επειδή όμως πολλοί ζητούσαν να την παντρευτούν εκείνη δήλωσε ότι θα παντρευόταν εκείνον που θα κατάφερνε να την παραβγεί σε αγώνα δρόμου και ότι θα φόνευε στη συνέχεια τον όποιον ηττημένο από αυτήν. Αν και οι όροι ήταν βαρείς πολλοί ήταν και οι μνηστήρες και ως εκ τούτου πολλά υπήρξαν και τα θύματα. Μέχρι που τη νίκησε ο Ιππομένης ή ο Μελανίων, που το κατόρθωσε χάρη σε τρία μήλα των Εσπερίδων που είχε λάβει ως δώρο από τη θεά Αφροδίτη με τη ρητή εντολή να τα χρησιμοποιήσει μόνο όταν κινδύνευε να χάσει στον αγώνα ρίχνοντας ένα ένα πλάγια.

Πράγματι η Αταλάντη πιστεύοντας ότι θα νικήσει λοξοδρομούσε κάθε φορά για να κυνηγήσει το μήλο. Έτσι μετά τη νίκη του ο Ιππομένης νυμφεύθηκε την Αταλάντη αλλά το ερωτικό τους πάθος ήταν τόσο έντονο που χρησιμοποίησαν ως ερωτική κλίνη αυτό το ιερό δάσος της θεάς Ήρας. Μόλις το αντελήφθη η Ήρα δεν άργησε να δείξει την αγανάκτησή της μεταμορφώνοντας τους δύο εραστές σε ζεύγος λεόντων… εξαιρώντας τους έτσι από της αρχαίας ηθικής τάξεως των πραγμάτων.

Τη διήγηση αυτού του μύθου μας διέσωσε ο Ησίοδος στους καταλόγους του. Εκτός όμως από αυτόν και άλλοι μύθοι υπήρχαν με διάφορες παραλλαγές. Όπως ότι η Αταλάντη συμμετείχε σε κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου όπου και πέτυχε να λαβώσει πρώτη το ζώο και να λάβει σε αναγνώριση το δέρμα του ζώου από τον Μελέαγρο.

Εκτός από το Βοιωτικό μύθο, υπάρχει και η εκδοχή των Αρκάδων, με πολλά βέβαια κοινά χαρακτηριστικά, τόσα που κάνουν αρκετούς να θεωρούν πως δεν υπήρχαν δυο διαφορετικές ηρωίδες με το ίδιο όνομα. Συνώνυμη της αθλήτριας Αταλάντης υπήρξε και η ιέρεια της Αρτέμιδας, που ζούσε στα Αρκαδικά βουνα και δάση.

Κατά τον αρκαδικό μύθο, λοιπόν, η Αταλάντη, ήταν κόρη του Μαιναλου.Πατρίδα της ήταν το Λύκαιον, το Μαίναλο ή η Τεγέα. Όταν γεννήθηκε η Αταλάντη, ο πατέρας της, επειδή ήθελε μόνο γιους, την εγκατέλειψε στο όρος Παρθένιο κοντά στην είσοδο μιας σπηλιάς.

Στην αρχή, την Αταλάντη, την φρόντιζε μια αρκούδα (σύμβολο της Άρτεμης) και αργότερα την περιμάζεψαν κάποιοι κυνηγοί. Κοντά τους έμεινε μέχρι να μεγαλώσει κι έμαθε τα μυστικά του κυνηγιού. Όταν μεγάλωσε δεν ήθελε να παντρευτεί, ζούσε με αγνότητα και κάποτε σκότωσε με τα βέλη της τους Κένταυρους Ροίκο και Υλαίο που είχαν προσπαθήσει να τη βιάσουν.

Πήρε μέρος στο κυνήγι του Καλυδώνιου κάπρου, του αγριογούρουνου, που η οργισμένη θεά Αρτεμις είχε στείλει στην περιοχή και σκότωνε τους γεωργούς όταν πήγαιναν να σπείρουν και προκαλούσε καταστροφές στα υπάρχοντα των χωρικών.

Φοβερός και τρομερός ο κάπρος, έπρεπε να γίνει κάτι για να αντιμετωπιστεί η μάστιγα.

Οργανώθηκε αποστολή με επικεφαλής το Μελέαγρο.Πράγματι στην Καλυδώνα συγκεντρώθηκε ο ανθός των ηρώων όλης της Ελλάδας.Ο Βακχυλίδης στα "Επινίκια", τους αποκαλεί "αρίστους των Ελλήνων". Αναμεσά τους ήταν οι Διόσκουροι ,ο Θησέας, ο Ιάσονας, ο Πηλέας με τον πεθερό του Ευρυτίωνα, ο Αδμητος , ο Πειρίθοος , ο Τελαμώνας, ο Αμφιάραος και πολλοί άλλοι.
Οι «άριστοι των Ελλήνων» αντιδρούσαν στη συμμετοχή της Αταλάντης και αρνούνταν να συμμετάσχουν σε κυνήγι που θα έπαιρνε μέρος μία γυναίκα. Ο Μελέαγρος όμως, έπεισε τους υπόλοιπους ήρωες να τη δεχτούν, καθώς παρότι ήδη παντρεμένος με την Κλεοπάτρα, ερωτεύτηκε με πάθος την Αταλάντη.

Το κυνήγι κράτησε έξι μέρες. Ο τρομερός κάπρος δεν ήταν εύκολος αντίπαλος,αφού σκότωσε δύο από τους ήρωες.

Μέσα στη σύγχυση που ακολούθησε την επίθεση του θηρίου, ο Πηλέας έριξε το ακοντιό του , αλλά έχασε το στόχο και τραυμάτισε θανάσιμα τον Ευρυτίωνα.

Την ώρα που πολλοί από τους άντρες έτρεχαν να σωθούν, πρώτη χτύπησε τον κάπρο η Αταλάντη, που τον πλήγωσε στη ράχη μ'ένα βέλος. Ύστερα ο Αμφιάραος τον χτύπησε ανάμεσα στα μάτια και στο τέλος ο Μελέαγρος έμπηξε το ακόντιό του στην κοιλιά του θηρίου, που σωριάστηκε νεκρό στο έδαφος.

Ήταν έθιμο του κυνηγιού το κεφάλι και το δέρμα να τα παίρνει εκείνος που είχε δώσει τη χαριστική βολή στο θήραμα , κι επομένως τα τρόπαια που όλοι εποφθαλμιούσαν ανήκαν δικαιωματικά στον Μελέαγρο.

Όταν όμως έγδαραν τον κάπρο, ο ήρωας χάρισε τα πολύτιμα ενθύμια στην Αταλάντη, καθώς ήταν η πρώτη που χτύπησε το θηρίο, σημάδι αναγνώρισης της ανωτερότητά της ως κυνηγού.

Η χειρονομία του προκάλεσε βίαιη διαμάχη ανάμεσα σ 'εκείνους τους άντρες που υπερασπίζονταν με πείσμα την ανωτερότητα του φύλου τους. Ιδιαίτερα ανυποχώρητοι ήταν οι θείοι του ήρωα, που απέσπασαν με τη βία το δέρμα του ζώου από την Αταλάντη και ο Μελέαγρος, τυφλωμένος από την οργή, τους σκότωσε κι επέστρεψε τα τρόπαια στην όμορφη κυνηγό.

Επίσης, σύμφωνα με τον Απολλόδωρο τον Αθηναίο, η Αταλάντη ήταν η μόνη γυναίκα που πήρε μέρος στην αργοναυτική εκστρατεία ανάμεσα σε πενήντα διάσημους αρσενικούς ήρωες, σαν τον Ιάσονα και τον Ηρακλή.

Μετά το τέλος της εκστρατείας, στους ταφικούς αγώνες που έγιναν προς τιμή του Πελία, η Αταλάντη νίκησε στην πάλη τον Πηλέα.

Μετά από μια σειρά θρυλικά κατορθώματα, η Αταλάντη παντρεύτηκε τον μισογύνη Μελανίωνα, που όμως σε κείνη επεέδειξε απεριόριστη πίστη, υπομονή κι αγάπη.

Πηγές: conspiracyfeeds, elhalflashbacks

Ο μέγας Έλληνας μυθογράφος του 6ου αιώνα π.Χ. ήταν ένα αινιγματικό πρόσωπο ήδη από την εποχή του, πόσο μάλλον που κατόπιν ο μύθος επιστρατεύτηκε για να καλύψει τα κενά της βιογραφίας του. Ή της ίδιας του της ύπαρξης.

Ο Ηρόδοτος τον χαρακτήριζε «λογοποιό» και ο Πλούταρχος τον περιέγραφε ως έναν παροιμιωδώς κακάσχημο και στραβοκάνη δούλο που τραύλιζε.

Όλοι παραδέχονταν ωστόσο πως ήταν ένας ιδιαιτέρως οξυδερκής άνθρωπος με οξυμένη κοινωνική ματιά, γι’ αυτό και οι μύθοι του δεν ήταν παρά διδακτικές αλληγορίες για τη ζωή την ίδια και τον ανθρώπινο παράγοντα.

Όμοια με τον επικό ποιητή μας Όμηρο, πολλές είναι οι πόλεις και οι χώρες που ερίζουν ακόμα διεκδικώντας τον ως δικό τους. Η καταγωγή του, όπως και η βιογραφία του, χάνονται στα βάθη του χρόνου και μόνο εικασίες μπορούν να διατυπωθούν για τα πώς και τα γιατί της ύπαρξής του, καθώς το φαινόμενο Αίσωπος θα διαμορφωθεί προοδευτικά ανά τους αιώνες.

Στα τέλη του 4ου αιώνα π.Χ., ο περιπατητικός φιλόσοφος και πολιτικός άντρας Δημήτριος ο Φαληρεύς δημοσιεύει την πρώτη γνωστή έκδοση των μύθων του Αισώπου, σφραγίζοντας λίγο πολύ το πρόσωπο του αρχαίου παραμυθά. Τι είναι όμως αλήθεια και τι ψέματα;

Την πρώτη μάλιστα βιογραφία του τη γράφει κατά τον 14ο αιώνα μ.Χ. ο βυζαντινός μοναχός και λόγιος Μάξιμος Πλανούδης, μπολιάζοντας μύθους και λαϊκές διηγήσεις της δικής του εποχής με τα ελάχιστα βιογραφικά στοιχεία που μας παραδίδουν οι αρχαίοι συγγραφείς.

Κι έτσι ο μεγαλύτερος παραμυθάς της αρχαιότητας παραμένει εν πολλοίς ένας από τους μεγάλους αγνώστους του πνεύματος, καθώς σήμερα πολλοί μελετητές του Αισώπου αμφισβητούν και το ίδιο το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος! Ο «πατέρας» του αρχαίου μύθου, ο οραματιστής αυτός της λεγόμενης «διδακτικής μυθολογίας», επιβίωσε ωστόσο σε πείσμα της ελλιπούς βιογραφίας του γιατί το έργο του ήταν από αυτά που έρχονται για να μείνουν.

Όταν ο Αίσωπος διατύπωνε με το σατιρικό ύφος του τους συμβολικούς του μύθους ο κόσμος είχε ήδη βρει τον μεγαλύτερο παραμυθά του. Τα ανθρωπόμορφα σε χαρακτηριστικά προσωπικότητας ζώα του θα μεγάλωναν γενιές και γενιές παιδιών στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, με τα μικρά αφηγήματά του, διατυπωμένα με λιτή συντομία, να διακρίνονται για τον ηθικοδιδακτικό τους ρόλο.

Ο ίδιος δεν έγραψε βέβαια ούτε λέξη, προτιμώντας να διηγείται τις ιστορίες του προφορικά. Και πιθανότατα, αν κρίνουμε από το φημολογούμενο τέλος του, είχε δίκιο να μην απαθανατίζει γραπτά τις άβολες αλήθειες των μύθων του. Ο αισώπειος μύθος είναι μια σύντομη αφήγηση παραδειγματικού χαρακτήρα που αντλεί στοιχεία από τη λαϊκή σοφία αλλά και τη φιλοσοφική κριτική. Ένα σύντομο περιστατικό δηλαδή με πρωταγωνιστές ζώα συνήθως -αλλά και ανθρώπους ή θεούς κάποιες φορές-, το οποίο χρησιμεύει για να εξάρει ή να στηλιτεύσει χαρακτήρες και συμπεριφορές.

Λέγεται ότι ο πρώην δούλος στάλθηκε στο Μαντείο των Δελφών από τον βασιλιά Κροίσο για να πάρει χρησμό, αυτός ωστόσο τα έψαλε στους ιερείς κατηγορώντας τους ότι εξαπατούσαν τον κόσμο! Κι έτσι καταδικάστηκε στα γρήγορα σε θάνατο και ρίχτηκε από την κορφή του Παρνασσού, καθώς τα λεγόμενά του ενοχλούσαν πολλούς.

Παρά το γεγονός ότι ήταν ταπεινής καταγωγής και δούλος άλλοτε, οι Αθηναίοι του έστησαν ανδριάντα αργότερα για να δείξουν ότι κάθε άνθρωπος αξίας πρέπει να τιμάται όπως κι αν έχει έρθει στον κόσμο. Τι ιδανικός επίλογος για τη ζωή ενός ανθρώπου που έμοιαζε σαν να έχει βγει από κάποιον μύθο του!

Οι Έλληνες διέσωσαν τους μύθους του από στόμα σε στόμα, μέχρι να καταγραφούν τελικά στην ελληνική περίοδο και να επιβιώσουν στους αιώνες ως έξοχα δείγματα αλληγορικού λόγου με τεράστια μαθησιακή αξία για τα μικρά και τα μεγαλύτερα παιδιά.

Τι δίδαξε ο Αίσωπος τον κόσμο; Πως η ευγνωμοσύνη είναι χαρακτηριστικό των ευγενικών ψυχών, πως η έλλειψη εμπιστοσύνης είναι προάγγελος της δυστυχίας, πως η ανέχεια δεν αναγνωρίζει νόμους, πως η κακοτυχία δοκιμάζει την ειλικρίνεια των φίλων και η εκδίκηση θα βλάψει τελικά τον εκδικητή.

«Μπορεί τα ρούχα να συγκαλύψουν έναν ανόητο, αλλά τα λόγια του θα τον αποκαλύψουν», μας λέει ο μεγάλος παραμυθάς προειδοποιώντας μας: «Πρόσεξε μη χάσεις την ουσία προσπαθώντας να πιάσεις τη σκιά»…

Πρώτα χρόνια

Πολύ λίγα είναι γνωστά για το πού και το πότε γεννήθηκε ο Αίσωπος. Η επικρατέστερη εκδοχή μιλά για το 625 π.Χ. και ιδιαίτερες πατρίδες του έχουν προταθεί από τη Φρυγία -στη σημερινή Τουρκία-, τη Σάμο και την Αθήνα, μέχρι τις Σάρδεις (πρωτεύουσα της Λυδίας), τη Μεσημβρία (ελληνική αποικία στη Θράκη), την Αίγυπτο, την Αιθιοπία και άλλες αφρικανικές γωνιές.

Ο Αίσωπος ήταν εξάλλου σκουρόχρωμος και στους μύθους του εμφανίζονται ζώα άγνωστα στην Αρχαία Ελλάδα. Ήταν από τον ιδιαίτερο τόπο καταγωγής του ή μήπως ήταν αποτέλεσμα των πολυετών ταξιδιών του σε μέρη άγνωστα και εξωτικά; Πιθανότατα δεν θα μάθουμε ποτέ.

Πλέον υπάρχει μια μερίδα ιστορικών που αμφισβητεί την ύπαρξή του ή το γεγονός ότι ήταν ένας άνθρωπος, μια γραμμή σκέψης που φαίνεται να υπάρχει ήδη από την κλασική περίοδο. Υπάρχουν συγγραφείς δηλαδή που θεωρούν πως ο Αίσωπος, όπως ακριβώς ο Όμηρος και ο Ησίοδος, είναι περισσότερο η κατασκευή μιας εμβληματικής μορφής αντιπροσωπευτικής ενός αρχαϊκού λογοτεχνικού είδους (του μύθου εδώ), παρά ένας υπαρκτός συγγραφέας.

Ο γραμματικός Θέων, αναφερόμενος στους αισωπικούς μύθους, τονίζει ότι παίρνουν το όνομά τους όχι από τον δημιουργό τους, αλλά επειδή εκείνος τους χρησιμοποίησε συχνότερα και με τη μεγαλύτερη τέχνη. Διάφοροι μύθοι που αποδίδονται εξάλλου στον Αίσωπο συναντώνται στην πραγματικότητα ήδη στο έργο ποιητών όπως ο Ησίοδος, ο Αρχίλοχος και ο Σιμωνίδης, την ίδια ώρα που ορισμένες από τις ανεκδοτολογικές αφηγήσεις που αποδεικνύουν τη σοφία του έχουν σε άλλες περιστάσεις πρωταγωνιστές άλλους σοφούς του αρχαίου κόσμου, όπως ο Βίας ο Πριηνεύς, ο Θαλής, ο Πιττακός και ο Σόλων.

Ο Αίσωπος αναφέρεται πάντως τόσο από τον Ηρόδοτο και τον Αριστοφάνη όσο και τον Πλούταρχο, ο οποίος στο «Των Επτά Σοφών Συμπόσιον» τον βάζει να ελέγχει με την ευφυολογία και τη σοφία του τα λεγόμενα των επτά σοφών της αρχαιότητας. Η σημαντικότερη βιογραφική πηγή είναι «Ο Βίος του Αισώπου», ένα έργο που χρονολογείται στα τέλη του 1ου αιώνα π.Χ. ή τις αρχές του 1ου αι. μ.Χ. και συντάχθηκε πιθανότατα στην Αλεξάνδρεια. Πρόκειται για άλλη μια βιογραφία που βρίθει μυθιστορηματικών στοιχείων και φανταστικών διηγήσεων, εντάσσοντας μάλιστα στη βιογραφία πολλά περιστατικά από τους μύθους του Αισώπου! Ο Αριστοτέλης και οι μαθητές του ενδιαφέρθηκαν πάντως με ιδιαίτερο ζήλο για τον Αίσωπο, καταλήγοντας στη δική τους εκδοχή πως ήταν Θράκας και όχι Φρύγας.

Η επικρατέστερη εκδοχή μάς λέει πάντως πως ο Αίσωπος γεννιέται το 625 π.Χ. στο Αμόριο (ή το Κοττιαίο) της Φρυγίας (οι περισσότερες πηγές τον αναφέρουν ως Φρύγα ή Λυδό) μέσα σε οικογένεια δούλων ιδιοκτησίας του φιλοσόφου Ιάδμονα. Ως σκλάβος στα κτήματα ή βοσκός στα κοπάδια του κύρη του, έζησε δύσκολα παιδικά χρόνια, αν και δεν σταμάτησε να παλεύει για δικαιοσύνη.

Μας παραδίδεται ένα περιστατικό που οδήγησε στην πώλησή του: μια μέρα είδε έναν επιστάτη να χτυπά άδικα κάποιον άλλο δούλο και έσπευσε αμέσως να του ζητήσει τον λόγο. Το πράγμα έφτασε στον ιδιοκτήτη, ο οποίος τον πήγε στο σκλαβοπάζαρο της Εφέσου για να τον ξεφορτωθεί. Για καλή του τύχη, τον αγόρασε ο Ξάνθος από τη Σάμο, ένας φωτισμένος άνθρωπος που εκτίμησε τα χαρίσματα του δούλου του και τον έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια για να γνωρίσει τον κόσμο.

Κατ’ άλλες πηγές, πουλήθηκε στον Ιάδμονα τον Σάμιο, που εδώ είναι ο δεύτερος κύρης του και αυτός που τον ταξίδεψε στις τέσσερις γωνιές του γνωστού κόσμου. Όπως κι αν έχει, ο νέος ιδιοκτήτης εκτίμησε το μεγάλο πνεύμα του δούλου του και τον απελευθέρωσε κάποια στιγμή.

Διαβόητος για την ασχήμια του, ο Αίσωπος, όπως μας λέει ο θρύλος αλλά και ο Πλούταρχος, ήταν δύσμορφος: είχε δυσανάλογα μεγάλο κεφάλι σε σχέση με το υπόλοιπο σώμα, πλακουτσωτή μύτη, φουσκωτά χείλη, καμπουριασμένο σώμα και μεγάλη πεταχτή κοιλιά, χαρακτηριστικά που του απέδωσαν το όνομα Αίσωπος, δηλαδή Αιθίοπας. Πιθανότατα κούτσαινε και τραύλιζε κιόλας! Ο ρήτορας Ιμέριος εξομολογείται μάλιστα πως δεν ήταν μόνο οι μύθοι του που προκαλούσαν το γέλιο, αλλά και η ίδια η μορφή του Αισώπου, η φωνή και ο τρόπος ομιλίας του.

Ο Αίσωπος ήταν αναμφίβολα δούλος, δεν υπάρχει όμως ιστορική συναίνεση αν ήταν σκλάβος από τη γέννησή του ή υποδουλώθηκε λόγω αιχμαλωσίας ή χρεών. Κύριός του παραδίδεται από τον «Βίο» και τις περισσότερες πηγές ο φιλόσοφος Ξάνθος ο Σάμιος, αν και ο Ηρόδοτος, η παλιότερη πηγή μας, αναφέρεται στον Ιάδμονα τον Σάμιο, μια εκδοχή που αποδεχόταν και ο Αριστοτέλης στη χαμένη σήμερα «Σαμίων Πολιτεία» του. Μεταγενέστερα κείμενα μιλούν και για τον Τίμαρχο τον Αθηναίο.

Όπως κι αν ήταν, ο Αίσωπος πέρασε ένα καλό μέρος της σκλαβιάς του στη Σάμο, όπου θα του εκχωρούσε τελικά την ελευθερία του έπειτα από τις σοφές συμβουλές του δούλου για το πώς θα γλιτώσουν οι Σάμιοι από τον πανίσχυρο βασιλιά της Λυδίας, Κροίσο. Ελεύθερος και γνωστός από τις προφορικές του διηγήσεις ως σοφός παραμυθάς, λειτούργησε κατόπιν ως βασιλικός σύμβουλος του Κροίσου.

Αυτός τον έστειλε στην Ασία και την Αφρική, αλλά και στις σημαντικότερες πόλεις της Ελλάδας, μεταξύ των οποίων την Αθήνα και την Κόρινθο, μέχρι και στη Σύβαρη της Κάτω Ιταλίας θα βρεθεί. Ακόμα και στη Βαβυλώνα φέρεται να φτάνει η χάρη του, αν και εδώ τον πρώτο λόγο έχει πιθανότατα ο μύθος κι όχι η πραγματικότητα.

Ευφυέστατος και παρατηρητικός, αυτός ο δούλος είχε ταλέντο στο να πλάθει μύθους. Μύθους που χρησιμοποιούσε για να περνάει μηνύματα στους ακροατές του, να διδάσκει ήθος και να καυτηριάζει την αδικία, την προδοσία και γενικά όλες τις ευτελείς πράξεις των ανθρώπων. Γι’ αυτό και ο Ηρόδοτος τον αποκαλεί «λογοποιό», καθώς είχε το χάρισμα να διηγείται. Πέρα από μύθους, γνώριζε άλλωστε πολλά αστεία της εποχής και άλλα τόσα ανέκδοτα…

Αισώπου μύθοι

Η συλλογή με τις σύντομες αλληγορικές ιστορίες που θα ονομάζονταν τελικά «Αισώπου μύθοι» τυπώθηκε για πρώτη φορά στο Μιλάνο κατά το 1479. Η δεύτερη έκδοση θα κυκλοφορήσει στη Βενετία το 1525 και το 1543 και η τρίτη στο Παρίσι το 1547, δημιουργώντας μια μακρά εκδοτική παράδοση. Ακόμα και ο Αδαμάντιος Κοραής τύπωσε τους μύθους του Αισώπου το 1810, συμβάλλοντας κι αυτός στην τεράστια απήχησή τους στη μήκη και τα πλάτη του κόσμου. Όσο για την πρώτη απόδοσή τους στα νέα ελληνικά, αυτή φέρεται να έγινε από δυο συγγραφείς του 16ου αιώνα, τους Ανδρόνικο Νούκιο και Γεώργιο Αιτωλό.

Ο Αίσωπος εμφανίζεται να είναι ο πρώτος που απήγγειλε σε πεζό λόγο, καθώς στα χρόνια της αρχαίας Ελλάδας μόνο ο έμμετρος λόγος θεωρούνταν κατάλληλο εκφραστικό είδος για τη λογοτεχνία. Ήθελε πιθανότατα να είναι άμεσος στον τρόπο που αποδοκίμαζε το κακό στις πιο αντιπροσωπευτικές μορφές του: τη βία, την απάτη, την αυθαιρεσία, την προδοσία, τη ματαιοδοξία, την αλαζονεία, την ψευδολογία, την πλεονεξία, την πονηριά κ.λπ.

Ο Αίσωπος ηθικολογεί στις αλληγορικές του ιστορίες καταδεικνύοντας τον παραλογισμό του κακού και γελοιοποιώντας τις ανθρώπινες κακίες. Επιστρατεύει μάλιστα τα ζώα, συχνά τα άγνωστα ζώα που συναντά στα μακρινά του ταξίδια (όπως τα λιοντάρια), διηγούμενος παραβολές για τον τεμπέλη τζίτζικα, το εργατικό μυρμήγκι, τον λαίμαργο σκύλο και την πονηρή αλεπού.

Υπάρχει μια μερίδα ιστορικών που υποστηρίζουν ότι ο Αίσωπος δεν έφτιαξε δικούς του μύθους, αλλά συγκέντρωσε, συμπλήρωσε και τελειοποίησε όσους βρήκε στην εποχή του και στα μέρη όπου γύρισε. Δεν αποκλείεται βέβαια να επινόησε και ο ίδιος μερικούς, κανείς δεν μπορεί πάντως να είσαι σίγουρος.

Γεγονός είναι ότι ο Αίσωπος χρησιμοποίησε τη διδακτική μυθολογία με ζηλευτή δεξιότητα και επιτυχία, συνδέοντας άρρηκτα το όνομά του με μια σειρά σύντομων αλληγορικών ιστοριών που ζουν ως τις μέρες μας. Ο εύθυμος τρόπος που αφηγείται τις περιπέτειες των ζωών και σπανιότατα των ανθρώπων και των θεών αποκαλύπτει έναν μαέστρο των παραμυθιών και μεγάλο γνώστη των τεχνικών της αφήγησης.

Οι ήρωές του, όπως η αλεπού, ο λύκος, το λιοντάρι, το ελάφι, ο λαγός κ.ά., επιστρατεύονται για να μεταφέρουν το ηθοπλαστικό του δίδαγμα. Έτσι έζησαν οι Αισώπου μύθοι, από στόμα σε στόμα, μέχρι την πρώτη καταγραφή τους στα ελληνιστικά χρόνια από τον Δημήτριο τον Φαληρέα (4ο αιώνας π.Χ.), καθώς πλέον ήταν στο στόμα όλων των λαών απ’ όπου πέρασε και μίλησε ο απελεύθερος δούλος.

Η πρώτη αυτή συλλογή των μύθων του Αισώπου δεν σώζεται, μας παραδίδονται ωστόσο κάποια αποσπάσματά της σε έργα ελλήνων και λατίνων λογίων. Όλες οι σωζόμενες σήμερα συλλογές είναι πολύ μεταγενέστερες και προέρχονται από τον 1ο ή τον 2ο αιώνα μ.Χ. Παρά το γεγονός ότι του αποδίδονται πια μερικές δεκάδες μύθοι, οι γνωστότεροι περιστρέφονται γύρω από τον ψεύτη βοσκό, τον Δία και τη χελώνα, το παιδί και το ζωγραφισμένο λιοντάρι, τον γάιδαρο και τη σκιά του, το μονόφθαλμο ελάφι, τους δύο φίλους και την αρκούδα, τα βόδια και τον άξονα, τον φονιά, την Αλκυόνη, τον αγαλματοπώλη, την αλεπού και τον σκύλο, την αλεπού και τη μαϊμού, τη συμμαχία λύκων και σκυλιών, τους οδοιπόρους και τον πέλεκυ, τον γάιδαρο και το αλάτι, το πάθημα του πελαργού, το μυρμήγκι, τον λύκο και το αρνί, τον άνθρωπο και την τύχη του, τα σαλιγκάρια, τον Βοριά και τον Ήλιο, τον γάτο και τα ποντίκια, τη γυναίκα και τις δουλειές, το παιδί που έκλεβε και τη μητέρα του, το λιοντάρι, τον κυνηγό και τον λοτόμο, το λιοντάρι και την ύαινα κ.ά.

Οι μύθοι του Αισώπου, με την κομψή συντομία και την απλότητά τους, διατηρούν αιώνες τώρα την αναλλοίωτη ικανότητα να συγκινούν και να ψυχαγωγούν μικρούς και μεγάλους αλλά και να διδάσκουν προπαντός την αλήθεια για την ανθρώπινη ψυχή. Δεκάδες προσπάθησαν να τον αντιγράψουν ανά την Ιστορία, προσπάθησαν ωστόσο ματαίως, καθώς το χιούμορ, η σάτιρα, τα ευφυολογήματα αλλά και οι σοβαρές σκέψεις του μεγάλου έλληνα παραμυθά δεν έχουν ιστορικό όμοιό τους.

Ο Αίσωπος θεωρείται ιδρυτής του λογοτεχνικού είδους που σήμερα ονομάζεται «παραβολή» ή «αλληγορία» και διακρίνεται για το ηθικό και διδακτικό περιεχόμενό του. Οι μύθοι του θα στρέψουν το λογοτεχνικό ενδιαφέρον στην εισαγωγή φανταστικών χαρακτήρων, η συμπεριφορά και οι πράξεις των οποίων στοχεύουν στην ανάδειξη της ηθικής, του κοινωνικού καθήκοντος και της αλήθειας.

Μέσα από τους διαλόγους των ζώων στους αγρούς, των πτηνών στους αιθέρες και την αναπαράσταση της ζωής στη φύση, ο αναγνώστης δέχεται οδηγίες, παρατηρήσεις και συμβουλές χωρίς να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του ατόμου πού κρύβεται πίσω από τις λέξεις και τον καθοδηγεί. Ο Αίσωπος παραμένει στην αφάνεια και δεν συμμετέχει στους μύθους, δίνοντας έτσι στην αφήγησή του μια αύρα αληθοφάνειας.

Δεν είναι φυσικά ένας απλός μυθοποιός αλλά ένας μεγάλος δάσκαλος της ηθικής που υπερασπίζεται την αρετή και εχθρεύεται την αχρειότητα. Η επιδίωξή του διπλή: να μας κάνει να γελάσουμε, μέσα από ευτράπελα, κωμικές καταστάσεις και χιουμοριστικές περιγραφές, ώστε να δεχτούμε ευκολότερα τα πανανθρώπινα μηνύματά του. «Τίποτα δεν είναι όπως δείχνει» ή «Μην επιδιώκεις πολλά πράγματα μαζί», μας λέει ο μεγάλος μυθοποιός και έχει διαχρονικά δίκιο…

Το τέλος του Αισώπου

Άλλη μια διπλωματική αποστολή του παραμυθά για λογαριασμό του προστάτη του Κροίσου πρέπει να προσυπέγραψε το τέλος του περί το 564 π.Χ. (ή 560 π.Χ.). Ο βασιλιάς της Λυδίας εμπιστεύτηκε στον Αίσωπο μια σημαντική ποσότητα χρυσού ως προσφορά στο Μαντείο των Δελφών. Φτάνοντας όμως ο βασιλικός απεσταλμένος στον ναό του Απόλλωνα για να πάρει τον χρησμό, αηδίασε καθώς λένε με την απληστία και τη φιλαργυρία τους που όχι μόνο αρνήθηκε να παραδώσει τον χρυσό, αλλά τον έστειλε κιόλας πίσω στον Κροίσο! Όχι βέβαια προτού ειρωνευτεί με σαρκαστικό τρόπο τους ιερείς για απάτη, κατηγορώντας τους πως εξαπατούν τα εύπιστα πλήθη.

Οργισμένοι οι ιερείς των Δελφών, τον κατηγορούν για κλοπή και ιεροσυλία, στήνοντας μια πλεκτάνη σε βάρος του: στριμώχνουν στις αποσκευές του ένα ιερό σκεύος των Δελφών και τον καταδικάζουν στα γρήγορα σε θάνατο ως κοινό εγκληματία, γκρεμοτσακίζοντάς τον από τις λεγόμενες Φαιδριάδες Πέτρες των κορφών του Παρνασσού. Παρά τον ιερό χαρακτήρα του αξιώματός του δηλαδή, όντας πρεσβευτής του λύδου βασιλιά. Λέγεται πάντως πως την άδικη δολοφονία του Αισώπου την εκδικήθηκαν αργότερα οι Σάμιοι.

Ανεκδοτολογικές πηγές αναφέρουν ότι ο Αίσωπος δεν πέθανε, αλλά έζησε αλλάζοντας μορφή η ψυχή του. Ο θρύλος τον θέλει ακόμα και να πολεμά στο πλευρό των Λακεδαιμονίων στις Θερμοπύλες! Η ιστορία πάντως με τον άδικο θάνατό του στους Δελφούς πρέπει να ήταν ευρέως διαδεδομένη στην ελληνική αρχαιότητα, αφού ακόμα και ο Αριστοφάνης την υπαινίσσεται στην κωμωδία του «Σφήκες» το 422 π.Χ.

Μεγάλη μερίδα ιστορικής σκέψης αμφισβητεί την εκδοχή αυτή, κάνοντας λόγο για απουσία αξιόπιστων πηγών. Εξίσου αναξιόπιστες είναι και οι πηγές που μαρτυρούν την ύπαρξη του ανδριάντα του Αισώπου στην Αθήνα, ενώ λέγεται ότι και οι διάσημοι γλύπτες Λύσιππος και Αριστόδημος έφτιαξαν αγάλματα του ποιητή. Ορισμένοι μελετητές θεωρούν ότι και οι τρεις αναφορές αφορούν πιθανόν στο ίδιο άγαλμα, το οποίο δεν ξέρουμε αν όντως υπήρχε.

Η αρχαιότερη εικόνα του Αισώπου απαντάται σε ερυθρόμορφη αττική κύλικα του 450 π.Χ., απηχώντας την παροιμιώδη ασχήμια του: ο μυθοποιός παρουσιάζεται σαν καρικατούρα με τεράστιο κεφάλι να κρατά ένα ραβδί καθισμένος σε έναν βράχο και να συνομιλεί με μια αλεπού. Χίλια πεντακόσια χρόνια αργότερα, ο Αίσωπος ζει και βασιλεύει και συνεχίζει να μαγεύει μικρά και μεγαλύτερα παιδιά…

Η μακρόχρονη βασιλεία (527 – 565) του Ιουστινιανούτα είχε όλα: επεκτατικούς πολέμους, απόλυτη δεσποτική διακυβέρνηση, κατασκευαστικό και νομοθετικό έργο, στάσεις και εξεγέρσεις αλλά και απηνείς διωγμούς, όσων αντιτίθεντο στα καθιερωμένα. Αυτούς τους διωγμούς θα πραγματευτούμε σ’ αυτό το άρθρο.

Είθισται να κυριαρχεί η παγιωμένη άποψη πως πρόκειται για έναν ή ίσως και τον πιο σπουδαίο βυζαντινό αυτοκράτορα.

Σύμφωνα με την εξέλιξη των γεγονότων όμως και τα αποτελέσματα των πολιτικών του, ήταν ο βασικός υπαίτιος της παρακμής και της οικονομικής διάλυσης του ανατολικού ρωμαϊκού κράτους τα αμέσως επόμενα χρόνια του θανάτου του, παραδίδοντας στους διαδόχους του μια καταστραμμένη οικονομία και έναν σωρό ανοιχτά πολεμικά μέτωπα!

Αγίου Βιταλίου, στη Ραβέννα

Ωστόσο, το σπουδαίο νομοθετικό του έργο άφησε ισχυρή παρακαταθήκη στην εξέλιξη του ευρωπαϊκού δικαίου. Επίσης, κληροδότησε μια ορθοδοξία ισχυρότερη από ποτέ και γι’ αυτόν  τον λόγο το όνομά του, το έργο του, και η προσωπικότητά του εξυμνήθηκαν τόσο πολύ από τους εκκλησιαστικούς φορείς.

Το βέβαιο είναι πως το μόνο ισχυρό που διέθετε ως προσωπικότητα ήταν η αλαζονεία του, ο δεσποτικός χαρακτήρας, η έπαρση και ο μεγαλοϊδεατισμός. Κατά τ’ άλλα μπορούμε να πούμε με σιγουριά πως διέθετε μέτρια χαρίσματα, όχι ιδιαίτερη ευφυΐα και “δυσκοιλιότητα” στον τρόπο σκέψης του. Απ’ την άλλη είχε πολλή τύχη, που του έφερε δίπλα του μια ευφυή και πανούργο σύζυγο ως σύμβουλο (ένα από τα επόμενα άρθρα θα αφορά κατ’ αποκλειστικότητα τη Θεοδώρα), δυο σπουδαίους στρατηγούς (Βελισάριος και Ναρσής) και κάποιους μορφωμένους συμβούλους (Τριβωνιανός), οι οποίοι με τη στάση και τη δράση τους τον ύψωσαν παραπάνω από εκεί που άξιζε.

Σ’ αυτό το άρθρο, όπως έγραψα στην αρχή, δε θα αναφερθούμε στη ζωή και γενικότερα στο έργο του. Θα στοχεύσουμε μόνο στους διωγμούς που εξαπέλυσε εναντίον εθνικών (ειδωλολατρών) και των φερόμενων αιρετικών χριστιανών.

Οι απολυταρχικές του τάσεις εκδηλώθηκαν από τα πρώτα κιόλας χρόνια της βασιλείας του με διάφορους νόμους και διατάγματα που θέλησε να θέσει υπό τον προσωπικό του έλεγχο τη διοίκηση κράτους και εκκλησίας. Ο αγώνας ενάντια στην ειδωλολατρία και των Ελλήνων πέρασε από τα χέρια των χριστιανών απολογητών στο ίδιο το κράτος! Η θρησκευτική μισαλλοδοξία έπαιρνε επίσημο και πολιτικό χαρακτήρα! Στόχος πλέον, πέραν της δημιουργίας μιας ενιαίας νομοθεσίας, ήταν και η διασφάλιση ενότητας της πίστεως, αφού ασφαλώς υποτάσσεις και ελέγχεις πολύ εύκολα έναν λαό με κοινή θρησκεία.

Έτσι, δε δίστασε να εξαπολύσει συστηματικούς διωγμούς κατά των αιρετικών και των ειδωλολατρών, υποχρεώνοντάς τους με την απειλή ποινών και περιοριστικών μέτρων να ασπαστούν το δόγμα της χριστιανικής εκκλησίας. Ο Προκόπιος στα Ανέκδοτά του υποστηρίζει πως έγιναν για οικονομικούς λόγους και αποτέλεσαν μια πρόφαση για να μπορεί ο Ιουστινιανός να ληστεύει τις περιουσίες των υπηκόων του! Θα ήταν καλό να δώσουμε βάση σ’ αυτά που ισχυρίζεται ο μεγαλύτερος ιστορικός της εποχής και κυβερνητικό (έστω και χαμηλόβαθμο) στέλεχος!

Δίπτυχο που αναπαριστά τον Ιουστινιανό η τον Αναστάσιο. Έργο του Μπαρμπερίνι, Μουσείο του Λούβρου

Οι πρώτοι που την πλήρωσαν ήταν οι Μανιχαίοι, τον πρώτο κιόλας χρόνο της εξουσίας του (527). Πολλοί συνελήφθησαν και θεσπίστηκαν μέτρα σκληρά. Επίσης κυνηγήθηκαν οι Νεστοριανοί, οι Ευτυχιανιστές και οι Ακέφαλοι, οι οπαδοί του Διοσκόρου και του Σεβήρου. Αποστέρησε από τους ειδωλολάτρες και τους αιρετικούς του δικαιώματος να κληροδοτούν την περιουσία τους σε μη ορθόδοξους. Επίσης, απαγόρευσε, συμπεριλαμβανομένων και των Εβραίων, να προσφεύγουν, σε δικαστήρια κατά των ορθοδόξων ή να έχουν στην υπηρεσία τους ορθόδοξους δούλους. Ωστόσο, με ένα νομοθέτημα του 537 τους επέτρεπε να καταλαμβάνουν δημόσιες θέσεις που συνεπάγονταν υποχρεώσεις και χρηματικές επιβαρύνσεις, υπό τον όρο να μην απολαμβάνουν των προνομίων τους και των τιμών που απέρρεαν από το λειτούργημα τους!

Με θανατική ποινή τιμωρούνταν οι Μανιχαίοι και οι ειδωλολάτρες που είχαν βαπτιστεί χριστιανοί αλλά εξακολουθούσαν να εμμένουν στην προγονική τους θρησκεία. Η λατρεία των ειδώλων δεν είχε εξαφανιστεί ακόμα εντελώς, παρόλο το ιεραποστολικό έργο της εκκλησίας και τους διωγμούς που κατά καιρούς εξαπέλυσαν κράτος και εκκλησία κατά των εθνικών τον 5ο αιώνα.

Το τελευταίο προπύργιο πίσω από το οποίο οχυρωνόταν η ειδωλολατρική παράδοση ήταν οι σχολές στις οποίες διδασκόταν η αρχαία ελληνική γραμματεία, η ρητορική, η φιλοσοφία και η ιατρική. Έτσι, το μοιραίο χτύπημα το έδωσε ο Ιουστινιανός. Πρώτα έφερε σε ισχύ όλα τα διατάγματα των προκατόχων του κατά των ειδωλολατρών και απαγόρευσε τα κληροδοτήματα και τις δωρεές σε ειδωλολατρικούς ναούς. Ταυτόχρονα, αφαίρεσε από τους εθνικούς το δικαίωμα να διδάσκουν, αποστερώντας τους από μισθούς και χορηγίες του δημοσίου.

Το φθινόπωρο του 529 εξαπέλυσε διωγμούς κατά των εθνικών με αφορμή τη διενέργεια κάποιων ερευνών που διεξήχθησαν στην Κωνσταντινούπολη. Συνελήφθησαν πολλοί και οι περιουσίες τους δημεύτηκαν. Αρκετοί καταδικάστηκαν σε θάνατο ενώ άλλοι αυτοκτόνησαν. Πλέον δε μπορούσαν να κατέχουν και δημόσιες θέσεις.

Μανιχαίοι ιερείς, κατά το συγγραφικό έργο τους, με επιγραφή στη σογδιανή γλώσσα. Κινέζικο χειρόγραφο από την περιοχή του λεκανοπεδίου Ταρίμ.

Η απαγόρευση της διδασκαλίας στους ειδωλολάτρες επέφερε βαρύ πλήγμα στην ελληνική παιδεία. Το 529 η σχολή της νεοπλατωνικής φιλοσοφίας των Αθηνών ανέστειλε τη λειτουργία της. Ήταν μια μαύρη χρονιά για την ιστορία του πολιτισμού! Πλέον, μπορούμε να πούμε πως ξεκινούσε ο σκοταδιστικός Μεσαίωνας!

Ο φιλόσοφος Δαμάσκιος, διευθυντής της Ακαδημίας, μαζί με τους ομότεχνούς του προτίμησε την εξορία παρά να ασπαστεί τον Χριστιανισμό, ζητώντας καταφύγιο στην αυλή του Πέρση βασιλιά Χοσρόη.

Το 533 κατεστράφησαν οι ναοί της Ίσιδας και του Όσιρι στη Φίλα της Αιγύπτου. Ο Ιουστινιανός επέτρεψε σε ζηλωτές της εκκλησιάς, όπως τον Ιωάννη Εφέσου, να μεταχειριστεί κάθε μέσο προκειμένου να οδηγήσει στον χριστιανισμό τους εθνικούς κατοίκους των ορεινών ασιατικών επαρχιών Φρυγίας, Λυδίας και Καρίας. Καταλαβαίνετε πως, όταν παραχωρείται εξουσία σε φανατικούς θρησκόληπτους ποια θα είναι τα αποτελέσματα: οι αρχαίοι ναοί των περιοχών καταστράφηκαν ολοσχερώς. Πολλοί οδηγήθηκαν τότε στο βάπτισμα, ανάμεσά τους σοφιστές, γιατροί, γραμματιστές και συγκλητικοί, με τη βία και μετά από μαστιγώσεις και φυλακίσεις.

Νέοι διωγμοί εξαπολύθηκαν κατά των Μανιχαίων το 545( τους είχε μια “αδυναμία” ο αυτοκράτορας) πολλοί εκ των οποίων κάηκαν ζωντανοί. Περί το 550 οι διωγμοί επεκτάθηκαν και κατά των Μοντανιστών της Φρυγίας, οι ναοί των οποίων έγιναν παρανάλωμα του πυρός. Οι διώξεις συνεχίστηκαν έως το 552, όπως αναφέρει ο Ιωάννης Μαλάλας, με συλλήψεις και διαπομπεύσεις των εθνικών μέσα στην Κωνσταντινούπολη, καταστροφή των ιερών τους και, το χειρότερο, το κάψιμο βιβλίων (τι μας θυμίζει!)

Η θεά Ίσις, τοιχογραφία

Οι συνέπειες της θρησκευτικής πολιτικής του Ιουστινιανού κατά των ειδωλολατρών υπήρξαν καταστροφικές για τα γράμματα και γενικότερα για την ανώτατη εκπαίδευση. Στα εγκλήματα που διέπραξε ο αυτοκράτορας, ο Προκόπιος εντάσσει την κατάργηση του ρητορικού αξιώματος, καθώς και την κατακράτηση της δημόσιας μισθοδοσίας των ιατρών και των διδασκάλων (εξάλλου τι να τους κάνεις τόσους ιατρούς, αφού οι Άγιοι θεραπεύουν τόσες ασθένειες).

Εν κατακλείδι, η θρησκευτική πολιτική του Ιουστινιανού έβαλε την ταφόπλακα στον αρχαιοελληνικό πολιτισμό. Ο Μεσαίωνας και ό,τι αυτός πρέσβευε, σκοταδισμός, απολυταρχία, δογματική κυριαρχία του χριστιανισμού, πολιτιστική και πνευματική εκμηδένιση, έκανε την εμφάνισή του. Ο αρχαίος πολιτισμός με την προοδευτικότητά του, παρ’ όλες τις αντινομίες του, εγκατέλειψε προς το παρόν τον μεσογειακό χώρο. Θα τον ανακαλύπταμε και πάλι αρκετούς αιώνες αργότερα.

Αν ο Κωνσταντίνος και ο Θεοδόσιος ήταν κάποιοι από τους δολοφόνους της αρχαιοελληνικής παιδείας και πολιτισμού, ο Ιουστινιανός ήταν σίγουρα ο νεκροθάφτης τους!

Ο θεός Δίας. Zeus (Jupiter) Greek God Statue – So-called “Zeus of Otricoli”. Marble, Roman copy after a Greek original from the 4th century.

Η κεντρική του θέση στη Φιλοσοφία και τα Μαθηματικά της Αρχαίας Ελλάδας.

«Θύμα» μιας καπηλευτικής ιδιοποίησης αρχαιοελληνικών συμβόλωναπό περιθωριακά τμήματα του δυτικού πολιτισμού αποτελεί η γνωστή πεντάλφα, που αδίκως έχει εντυπωθεί με αρνητικό τρόπο στο συλλογικό ασυνείδητο της σύγχρονης κοινωνίας.

Η πεντάλφαμπορεί να φέρνει συνειρμούς που έχουν να κάνουν με τη μαγεία, το σατανισμό ή τη μασονία και το σιωνισμό κατ'άλλους, ωστόσο είναι σύμβολο βαθιά ριζωμένο στην Αρχαία Ελλάδα, στην ανάπτυξη της Φιλοσοφίας και των Μαθηματικών.

Όπως αποδεικνύεται και από το κορυφαίο «Μέγα Λεξικόν της Ελληνικής Γλώσσης» των Henry G. Liddell και Robert Scott, η πεντάλφα συναντάται στην Αρχαία Ελληνική Γραμματεία.

Ως πεντέγραμμον ορίζεται «το σχήμα αστέρος το οποίο σχημάτιζαν οι Πυθαγόρειοι δια συμπλοκής τριγώνων σχημάτων ούτω, κοινώς το σχήμα τούτο ονομάζεται πεντάλφα».

Μάλιστα, ο όρος «πεντάλφα» συναντάται στον Λουκιανό, ενώ μεταγενέστερα εμφανίζεται και η λέξη «πεντέμυχος», που σημαίνει «ο πέντε μυχούς έχων».

Η πεντάλφα αποτελεί μέρος μιας πανάρχαιας συμβολιστικής παράδοσης, που ξεκινά από την πρωτόγονη απόπειρα του ανθρώπου να αντιπαλέψει και στη συνέχεια να κατανοήσει τις δυνάμεις της φύσης.

Στις πρώιμες κοινωνίες, πριν ακόμα ο μύθος αποτελέσει την πρώτη μορφή συστηματοποίησης της γνώσης, το μαγικό στοιχείο ενσωματώθηκε στις αντιλήψεις που διαμορφώθηκαν για τους αριθμούς και τα σχήματα.

Όπως οι αριθμοί 3,4 και 7 ήταν συνήθεις «μαγικοί» αριθμοί, έτσι και η πεντάλφα ήταν ένα από τα καθιερωμένα «μαγικά» σύμβολα. Όπως σημειώνει και ο Dirk J. Struik στη «Συνοπτική Ιστορία των Μαθηματικών», σε αυτές τις πρώιμες αναπαραστάσεις εντοπίζονται οι πρώτες προσπάθειες να αποδοθούν οι τριγωνικοί αριθμοί, που έπαιξαν μεταγενέστερα σημαντικό ρόλο στα πυθαγόρεια μαθηματικά και ακριβώς αυτή η «μαγική» πλευρά των Μαθηματικών αποτέλεσε τον καθοριστικό παράγοντα για τη μελλοντική ανάπτυξή τους.

Παρόλο που η πεντάλφασυναντάται και σε άλλους αρχαίους πολιτισμούς, μόνο στην Αρχαία Ελλάδα και συγκεκριμένα στη διδασκαλία του Πυθαγόρα αποκτά κεντρική θέση.

Ο Αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Πυθαγόρας ο Σάμιος (περίπου 580-500 π.Χ) ηγείτο της ομώνυμης σχολής, που απέκτησε πολύ μεγάλη επιρροή τον 4ο π.Χ αιώνα και συνέβαλε σημαντικότατα στην ανάπτυξη των Μαθηματικών και της Αστρονομίας.

Η διδασκαλία των Πυθαγόρειων για την κοσμική αρμονία των σφαιρών ήταν η βάση για να αναπτυχθεί ο πυθαγόρειος μαθηματικός συμβολισμός και ο μυστικισμός των αριθμών -μέρος των οποίων είναι και η πεντάλφα-, που συνδέονται με την πίστη του Πυθαγόρα στη μετεμψύχωση.

Η σημασία που απέδιδαν στα Μαθηματικά και συγκεκριμένα στην Αριθμητική έχει να κάνει με την πεποίθησή τους ότι αυτά είναι η οδός για την απελευθέρωση της ψυχής. Διότι, όπως παραθέτει ο Αριστοτέλης (Μετά τα φυσικά, Α 5) τον Πυθαγόρα, «τα των αριθμών στοιχεία των όντων πάντων ... είναι».

Ο μυστικισμός των αριθμών του Πυθαγόρα και η πεντάλφα, αργότερα αναβίωσε στο νεοπλατωνισμό και πέρασε στην Αναγέννηση και τους νεότερους χρόνους.

Η αρχαιοελληνική παράδοση ήταν ακριβώς αυτή που κληροδότησε το σύμβολο του πενταγράμμου στη Δύση. Το μυστικιστικό περίβλημα που έφερε μαζί του, λόγω και του χαρακτήρα της Σχολής των Πυθαγορείων, επέτρεψε μέσα στους αιώνες και πιο έντονα στο τέλος του ρομαντισμού, με την αναβίωση ενός νέου αποκρυφισμού και κάθε είδους δεισιδαιμονίας, να συνδεθεί με τη μαγεία, τη λατρεία του Σατανά ή τη μασονία.

Ο στόχος είναι να επανορθωθεί η έννοια του πενταγράμμου και να αποδοθεί το ορθό της περιεχόμενο, στη βάση της αρχαιοελληνικής παράδοσης και φιλοσοφίας.

newsbomb

Με τους σεισμούς και τις καταστροφές που δοκιμάζουν κάθε τόσο τη Γη, ένα όνομα ανεβαίνει στα χείλη μας: Ο Εγκέλαδος, ένας φοβερός εχθρός. Αλλά ποιος είναι αυτός ο Εγκέλαδος;

Η μυθική παράδοση τον αναφέρει ως έναν από τους Γίγαντες, που ήταν παιδιά της Γαίας και του Ουρανού. Οι Γίγαντες δεν ήταν αθάνατοι, αλλά είχαν θεία καταγωγή. Έκαναν παρέα με τους θεούς και η δύναμη τους ήταν τέτοια, που κι αυτοί τρόμαζαν πολλές φορές.

Κάποτε όμως, Θεοί και Γίγαντες τσακώθηκαν μεταξύ τους και άρχισε μια φοβερή μάχη, που κράτησε 30 ολόκληρα χρόνια. Στον μεγάλο αυτόν αγώνα, αρχηγός των θεών ήταν η Αθηνά και των Γιγάντων ο Εγκέλαδος. Η μυθική παράδοση διαθέτει πολλές παραλλαγές και μια από αυτές λέει ότι η Αθηνά τον νίκησε, αφού έριξε πάνω του το νησί Σικελία και το σκέπασε με το όρος Αίτνα.

Οι αρχαίοι μυθογράφοι συμπληρώνοντας την παράδοση, έλεγαν ότι όταν ο Εγκέλαδος, που είχε καταπλακωθεί από την «πυρίπνοον» Αίτνα, γύριζε και ανέπνεε, το βουνό έτρεμε και τρανταζόταν και από τον κρατήρα του έβγαινε φωτιά, καπνός και λάβα.
Φαίνεται, ωστόσο, ότι, όποτε γίνεται μια μεγάλη καταστροφή από σεισμό, κυρίως, οι άνθρωποι θυμούνται τον καταπλακωμένο γίγαντα.

Πολλά βυζαντινά κείμενα και χρονικά αναφέρουν ότι ο «Εγκέλαδος θνήσκει διά μυριοστήν φοράν και θνήσκοντας διεξάγει αμείλικτον πόλεμον κάτωθεν του πυρακτωμένου φλοιού της Γης».

Αναμφισβήτητα, η Αρχαία Φανοτή - Ντόλιανηείναι ένας από τους πιο ενδιαφέροντες και αξιοθαύμαστους αρχαιολογικούς χώρους στο νομό Θεσπρωτίας και βρίσκεται 16χλμ. έξω από την Ηγουμενίτσα.

Σύμφωνα με τις έρευνες, πρόκειται για έναν τειχισμένο οικισμό που κατοικήθηκε από το αρχαίο Θεσπρωτικό φύλο των Φανοτέων (περ. στο 2ο μισό του 4ου αι. π.Χ.). Να τονίσουμε ότι προφανώς ιδρύθηκε την ίδια περίοδο με άλλες σπουδαίες θεσπρωτικές πόλεις (Ελέα, Γιτάνη, Δυμόκαστρο) και έφτασε στο ¨ζενίθ¨ της στη διάρκεια της ελληνιστικής περιόδου. Η άψογη γεωγραφική της θέση αποδεικνύει το στρατιωτικό της, κυρίως, χαρακτήρα και σύμφωνα με φιλολογικές μαρτυρίες (Πολύβιος) διαδραμάτισε σπουδαίο ρόλο σε σημαντικούς πολέμους.

Ουσιαστικά, οφείλει να την επισκεφτεί κανείς ερχόμενος στην περιοχή, γιατί από τη μία είναι η μοναδική αρχαία πόλη(στη Θεσπρωτία) όπου διασώζονται αρχαιολογικά ευρήματα (π.χ. ο πύργος της ακρόπολης, η κεντρική της πύλη) από την αρχαιότητα έως τη μεταβυζαντινή περίοδο και από την άλλη γιατί η ομορφιά της φύσης, όπου είναι εγκατεστημένη, είναι αναντίρρητα μαγευτική και απαράμιλλη, ιδιαίτερα σε συνδυασμό με τον ποταμό Καλαμά, δίπλα στον οποίο δεσπόζει υπερυψωμένα.

Η Κύρια Πύλη της Ντόλιανης

Η μνημειακή κύρια πύλη της αρχαίας οχύρωσης προστατεύονταν από δύο ισχυρούς ορθογώνιους πύργους. Η πύλη είχε τοξωτό υπέρθυρο, που εδραζόταν σε δύο παραστάδες που συγκλίνουν ελαφρώς μεταξύ τους. Στις ακμές των παραστάδων διακρίνεται η διαμόρφωση υποδοχής των θυρόφυλλων, ενώ στο εσωτερικό τους διατηρούνται οι οπές όπου εισέρχονταν η δοκός ασφαλείας.

Το τόξο αποτελούσαν πέντε λίθοι, τέσσερις από τους οποίους βρέθηκαν σχεδόν επιφανειακά στη θέση όπου είχαν καταπέσει.

Ο χώρος της εισόδου πίσω από το τοξωτό άνοιγμα καλύπτονταν από ξύλινο δάπεδο. Εκεί πρέπει να οδηγούσε η λίθινη κλίμακα, που υπήρχε εσωτερικά της οχύρωσης, στα δυτικά του θυραίου ανοίγματος.

Ο νεότερος οικισμός

Στο τέλος της βυζαντινής και στις αρχές της οθωμανικής περιόδου ένας μικρός οικισμός αγροτικού χαρακτήρα εγκαθίσταται στη θέση της αρχαίας πόλης. Τα ερείπια των λιθόκτιστων κτιρίων και περιβόλων του οικισμού αυτού είναι ορατά σε όλη την έκταση της ακρόπολης, αλλά και κατά τόπους στις πλαγιές του υψώματος.

Τα κτίρια είναι συνήθως διώροφα, διαθέτουν ευρύχωρη αυλή, βοηθητικούς χώρους και αποχωρητήριο ενσωματωμένο στο κυρίως κτίριο, συχνά με πρόσβαση από το κεντρικό δωμάτιο.

Μονοπάτια διέσχιζαν τον οικισμό, ενώ το κυκλικό αλώνι στο ανατολικό τμήμα της ακρόπολης φαίνεται ότι λειτουργούσε ως η κεντρική του πλατεία.

Ο Πύργος της Ακρόπολης

Στο υψηλότερο σημείο της ακρόπολης βρίσκεται πύργος της υστεροβυζαντινής ή μεταβυζαντινής περιόδου. Το κτίριο φαίνεται ότι ακολουθεί την ίδια κατασκευαστική παράδοση με ανάλογα κτίρια στρατιωτικού χαρακτήρα (Πύργος Ραγίου, Κούλια Παραμυθιάς), που κατασκευάζονται στο θεσπρωτικό χώρο κατά την οθωμανική περίοδο.

Ο πύργος ήταν τουλάχιστον διώροφος και από τη θέση του στην κορυφή του υψώματος, επόπτευε την ευρύτερη περιοχή. Για αμυντικούς λόγους η είσοδος ήταν τοποθετημένη σε κάποιον από τους ψηλότερους ορόφους - πιθανότατα, προσβάσιμη μέσω ξύλινης σκάλας. Στα δυτικά του κτιρίου υπήρχε δεξαμενή νερού, που εξασφάλιζε στον πύργο ακόμη μεγαλύτερη αμυντική επάρκεια και αυτονομία.

Τo "Κτίριο με τα Τοξωτά Ανοίγματα"

Επάνω στο νοτιοανατολικό πύργο του τείχους της ακρόπολης δεσπόζει ένα τετράπλευρο κτίριο με ιδιαίτερη αρχιτεκτονική μορφή, ορατό από την ευρύτερη περιοχή. Η κάθε πλευρά του κτιρίου είχε τέσσερα τοξωτά ανοίγματα που στηρίζονταν σε τετράγωνους χτιστούς πεσσούς. Η στέγασή του γινόταν με τετράρριχτη κεραμοσκεπή.

Το κτίριο αποτελούσε τμήμα ενός οικοδομικού συγκροτήματος δημόσιου χαρακτήρα, που καταλάμβανε το νότιο τμήμα της ακρόπολης. Πρόκειται κατά πάσα πιθανότητα για τις εγκαταστάσεις ενός μουσουλμανικού τεμένους, με μορφή που απαντάται και αλλού στο θεσπρωτικό χώρο (Καρβουνάρι, Κότσικα).

Τα κτίρια του συγκροτήματος φαίνεται ότι επισκευάστηκαν συχνά και χρησιμοποιήθηκαν επί μακρόν κατά τη διάρκεια της οθωμανικής περιόδου.

Αφήνοντας το μνημείο της Πυθιονίκης και συνεχίζοντας την πορεία προς τα δυτικά επί της Ιεράς Οδού, ο Παυσανίας συνάντησε στα αριστερά του, στη νότια πλευρά της Ιεράς Οδού, το ιερό του Απόλλωνα:

«Υπάρχει επίσης ένα ιερό, όπου βρίσκονται αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης και της Αθηνάς και του Απόλλωνα. Αρχικά το ιερό έγινε μόνο για τον Απόλλωνα. Σχετικά υπάρχει η παράδοση πως ο Κέφαλος, ο γιος του Δηίονα, αφού μαζί με τον Αμφιτρύωνα υπέταξε και έδιωξε τους Τηλεβόες, κατοίκησε πρώτος το νησί που από τον Κέφαλο ονομάστηκε Κεφαλληνία. Ο Κέφαλος έμενε πριν στην Θήβα, εξορισμένος από την Αθήνα εξαιτίας του φόνου της συζύγου του Πρόκριδος. Κατόπιν, στη δέκατη γενιά, ο Χαλκίνος και ο Δαίτος, απόγονοι του Κεφάλου, έπλευσαν στους Δελφούς και ζητούσαν από το θεό επάνοδο στην Αθήνα. Εκείνος τους παρακινεί να θυσιάσουν πρώτα στον Απόλλωνα, στο μέρος εκείνο της Αττικής, όπου θα δουν τριήρη να τρέχει πάνω στη στεριά. Όταν αυτοί έφτασαν στο Ποικίλο λεγόμενο όρος, παρουσιάστηκε ένα φίδι να τρέχει βιαστικά προς τη φωλιά του. Αυτοί θυσίασαν στον Απόλλωνα σε αυτό το μέρος και κατόπιν ήρθαν στην Αθήνα και οι Αθηναίοι τους έκαμαν πολίτες».

To ιερό του Απόλλωναήταν μία από τις πιο σημαντικές στάσεις της ελευσινιακής πομπής. Αυτό δικαιολογεί και την ύπαρξη οργανωμένης λατρείας προς τιμήν της Δήμητρας και της Περσεφόνης, στο πλαίσιο του απολλωνιακού τεμένους. Ο Απόλλων εδώ είχε πιθανότατα την προσωνυμία «Δαφνηφόρος».

To συμπέρασμα αυτό προκύπτει από επιγραφή σε μαρμάρινη έδρα-θρόνο στο αθηναϊκό θέατρο του Διονύσου, όπου διαβάζουμε «Ιερέως Απόλλωνος Δαφνηφόρου». Αυτό σημαίνει ότι, σύμφωνα με τη συνήθεια να παραχωρούνται τιμητικές θέσεις στο θέατρο σε ιερείς και διάφορους αξιωματούχους, η εν λόγω έδρα ανήκε στον ιερέα του Απόλλωνα Δαφνηφόρου. Αφού, λοιπόν, η συγκεκριμένη λατρεία δεν μαρτυρείται πουθενά αλλού στην Αττική, βάσιμα γίνεται δεκτό ότι στο ιερό του Απόλλωνα που αναφέρει ο Παυσανίας, και που εντοπίζεται σε μια περιοχή γνωστή με την ονομασία Δαφνί, τουλάχιστον από τα μέσα του 13ου αιώνα μ.Χ. λειτουργούσε ο ιερέας της επιγραφής.
 
Ο ιερός χώρος για τον οποίο μιλά ο Παυσανίας, έχει εντοπιστεί στα όρια που καταλαμβάνει σήμερα η βυζαντινή μονή Δαφνίου. Όταν τον επισκέφτηκε ο περιηγητής, θα πρέπει να περιλάμβανε ναό και κάποιο υπόστυλο οικοδόμημα, καθώς στον χώρο βρέθηκε μεγάλος αριθμός σπονδύλων και κιονοκράνων ιωνικού και δωρικού τύπου.

Τοπογραφικό διάγραμμα της περιοχής Σκαραμαγκά. Σημειώνονται οι αρχαίες θέσεις και η πορεία της αρχαίας Ιεράς Οδού από το ιερό της Αφροδίτης έως τους Ρειτούς (Πρακτικά Αρχαιολογικής Εταιρείας 1937, σελ. 41, πίν. Α').

Ένας ακέραιος ιωνικός κίων έχει χρησιμοποιηθεί στη στήριξη των τοξωτών ανοιγμάτων στη ΝΔ γωνία του εξωνάρθηκα του καθολικού της μονής. Γνωρίζουμε ότι εκεί υπήρχαν τρεις ακόμα όμοιοι ιωνικοί κίονες, οι οποίοι αφαιρέθηκαν και αντικαταστάθηκαν με χτιστούς στύλους από τον περιώνυμο λόρδο Elgin. Οι κίονες αυτοί είχαν την ίδια τύχη με τα Ελγίνεια και σήμερα βρίσκονται στο Βρετανικό Μουσείο του Λονδίνου. Ο Pouqueville, που επισκέφτηκε το βυζαντινό μοναστήρι με σκοπό να εντοπίσει τα ερείπια του ναού του Απόλλωνα, αναφέρεΐ:

«[...] φτάσαμε στη μονή Δαφνίου, που είναι χτισμένη πάνω στα ερείπια του ναού του Απόλλωνα. Οι δύο τελευταίες κολόνες αυτού του κτίσματος είχαν κλαπεί από το σύγχρονο Λεηλατητή του Παρθενώνα. Έμενε να δούμε την εκκλησία, όπου αντίκρυσα ένα Χριστό και άλλες μορφές σε πολύ καλά διατηρημένο μωσαϊκό. Σε μία από τις χαμηλές πλευρές είδα μία αρχαία κολώνα, στην αυλή παρατήρησα μία στήλη με δύο μορφές και στο λιθόστρωτο ενός διαδρόμου διάβασα μερικά γράμματα από μία επιγραφή, που δεν είχαν πια κανένα νόημα».

Πράγματι, όταν άρχισαν οι συστηματικές αρχαιολογικές έρευνες στην περιοχή του Δαφνίου κατά τις τελευταίες δεκαετίες του 19ου αιώνα, τόσο ο χώρος της μονής όσο και οι γύρω αγροί έβριθαν αρχαίων και βυζαντινών αρχιτεκτονικών μελών και γλυπτών. Επιπλέον, αρκετά λίθινα κατάλοιπα από το ιερό του Απόλλωνα βρέθηκαν εντοιχισμένα στα μεταγενέστερα βυζαντινά και φράγκικα κτίσματα:
 
«Εντός μεν του περιβόλου τής Μονής τό άνω μέρος κορμού νεαράς γυναικός, ίσως της Κόρης, αρίστης τέχνης, χωρίς ατυχώς χείρας και κεφαλήν - είχον μάλιστα μεταχειρισθή μεταγενεστέρως τόν κορμόν αυτόν ώς κοινόν λίθον του μανδρότοιχου. Κατά την είσοδον του αποκαλυφθέντος δυτικού περιβόλου της Μονής ανευρέθη πολύστιχος επιγραφή αναγραφής διαφόρων αρχόντων, μη σχετιζόμενη πρός τόν τόπον και χρησιμοποιηθείσα διά την ευπρεπή εμφάνισιν του πυλώνος. Έξω δε του περιβόλου δύο βάθρα Ερμών - παρακάτω μία κεφαλη Ερμού - διά τών οποίων ωδηγήθημεν είς τόν προσδιορισμόν τής συνεχείας τής Ιεράς οδού».
 
Σήμερα όλα αυτά βρίσκονται εκτεθειμένα σε πλήρως ανακαινισμένη αίθουσα της στοάς των μοναστικών κελιών στα νότια του καθολικού της μονής του Δαφνιού. Η αρχιτεκτονική μορφή του ναού του Απόλλωνα, αλλά και ολόκληρου του ιερού μάς είναι σχεδόν ολοκληρωτικά άγνωστη. Με βάση την αφήγηση του Παυσανία και τα ελάχιστα αρχαιολογικά δεδομένα, ο αρχαιολόγος Παπαχατζής υποθέτει πως στο ιερό υπήρχε ένας ναός αφιερωμένος στον Απόλλωνα, όπου θα ήταν τοποθετημένο το άγαλμα του θεού αλλά και αυτό της Αθηνάς.

Τα αγάλματα της Δήμητρας και της Κόρης, από την άλλη, θα πρέπει να ήταν στεγασμένα σε ξεχωριστό ναϊκό οικοδόμημα. Η τοποθέτηση τεσσάρων λατρευτικών αγαλμάτων σε έναν σηκό προϋποθέτει την ύπαρξη ναού τεραστίων διαστάσεων, υπόθεση που μπορούμε με σιγουριά να αποκλείσουμε όσον αφορά το Δαφνί. Επιπλέον, ο αρκετά μεγάλος αριθμός σφονδύλων από κίονες υποδεικνύει την ύπαρξη και δεύτερου ναϊκού οικοδομήματος ή κάποιας στοάς. Ετσι, η Δήμητρα και η Κόρη θα πρέπει να στεγάζονταν σε σηκό ναού ή σε ανοικτή στοά.

Πάντως, σύμφωνα με τον Παυσανία, αν υπήρχε δεύτερος ναός στο Δαφνί, ήταν σαφώς μεταγενέστερος από αυτόν του Απόλλωνα. Όπως όλα τα τεμένη στην αρχαιότητα, έτσι και το ιερό του Απόλλωνα στο Δαφνί πλαισιωνόταν από περίβολο. Ήταν χτισμένος από μεγάλους ορθογώνιους καλολαξευμένους λίθους, η πλειονότητα των οποίων χρησιμοποιήθηκε από τους Βυζαντινούς στην κατασκευή της ισχυρής οχύρωσης της μονής Δαφνίου. Μάλιστα, το βόρειο τμήμα του βυζαντινού τείχους φαίνεται πως «πατάει» πάνω στον αρχαίο περίβολο, ο οποίος είναι ορατός στις κατώτερες στρώσεις του τοίχου. Επιπλέον, το τεράστιο λίθινο κατώφλι της ανατολικής εισόδου είναι κατά πάσα πιθανότητα το κατώφλι του αρχαίου τεμένους.

Την υπόθεση αυτή ενισχύει και η διαπίστωση ότι κατά τα βυζαντινά χρόνια η κύρια πύλη του μοναστηριού βρισκόταν στο μέσον της δυτικής πλευράς του περιβόλου, δηλαδή απέναντι από την είσοδο του καθολικού. Η ανατολική πύλη, που ταυτίζεται με τη σημερινή είσοδο στον τειχισμένο χώρο της μονής, ήταν σαφώς μικρότερη. Πιθανώς να πρόκειται και για την πύλη του αρχαίου περιβόλου. Ο ακριβής χρόνος ίδρυσης του ιερού του Απόλλωνα παραμένει άγνωστος, αφού τα αρχαία στρώματα κάτω από το μοναστήρι δεν έχουν ερευνηθεί διεξοδικά.

Για τον ίδιο λόγο, το κύριο ναϊκό οικοδόμημα, η μελέτη του οποίου θα μας έδινε κάποια ιδέα για τη χρονολόγησή του, δεν έχει εντοπιστεί. Βάσει της τεχνοτροπίας του ιωνικού κίονα που βρίσκεται επαναχρησιμοποιημένος στην κιονοστοιχία του εξωνάρθηκα, η οποία ανάγεται στην ύστερη κλασική εποχή, μπορεί να υποθέσει κανείς ότι ο ναός του Απόλλωνα χτίστηκε κατά την περίοδο αυτή. Καθώς, όμως, δεν έχουμε και άλλα στοιχεία που να υποστηρίζουν αυτήν την υπόθεση, το μόνο που μπορούμε να ισχυριστούμε με βεβαιότητα είναι ότι το ιερό υπήρχε στα μέσα του 2ου αιώνα μ.Χ., όταν το επισκέφτηκε ο Παυσανίας.

Καταστράφηκε έπειτα από περίπου διακόσια πενήντα χρόνια από τους Βησιγότθους του Αλάριχου, προφανώς στη διάρκεια της ίδιας επιδρομής που προκάλεσε την καταστροφή του ιερού της Ελευσίνας το 395 μ.Χ. Με την ανέγερση κατά τα βυζαντινά χρόνια της μονής Δαφνίου, συναντήθηκαν στον χώρο αυτό δύο ιστορικές περίοδοι, η κλασική αρχαιότητα και το Βυζάντιο.

Εικόνα © Αρχαία Ελληνικά